Rozdział 32 – Zakończenie

Rozdział 32 – Zakończenie

Osoba, która słynie ze swojej świadomości Kryszny, cieszy się wieczną sławą. W tym materialnym świecie każdy walczy o trzy rzeczy: pragnie, aby jego imię zostało uwiecznione, pragnie, aby jego sława rozeszła się po całym świecie, i pragnie czerpać korzyści ze spełniania czynności materialnych. Ale nikt nie wie, że to całe materialne imię, sława i korzyść, należą do tymczasowego materialnego ciała, i skoro tylko to ciało zostanie zniszczone, kończy się również imię, sława i korzyść. To jedynie z powodu ignorancji każdy walczy o imię, sławę i korzyści, które odnoszą się do tego ciała. Jest to godne pożałowania, kiedy ktoś staje się sławny dzięki swemu ciału albo zyskuje renomę jako człowiek o rozwiniętej duchowo świadomości, nie znając najwyższego ducha, Visnu. Prawdziwą sławę można osiągnąć jedynie wówczas, jeśli osiąga się świadomość Kryszny.

Według Śrimad-Bhagavatam, jest dwanaście autorytetów. Wszystkie te osoby są sławne, ponieważ są wielkimi bhaktami Pana. Te autorytety to Brahma, Narada, Pan Śiva, Manu, Kapila, Prahlada, Janaka, Bhisma, Śukadeva Goswami, Bali, Yamaraja i Kumarowie. Osoby te są nadal pamiętane, ponieważ były niewzruszonymi bhaktami Pana. W Garuda Puranie jest powiedziane, że w wieku Kali rzadszą rzeczą jest bycie sławnym bhaktą Najwyższego Pana, niż bycie półbogiem takim jak Brahma czy Pan Śiva. Ustosunkowując się do rozmów pomiędzy Naradą i Pundariką, Yudhisthira powiedział, "Najbardziej sławnym i zdolnym do wyzwolenia wszystkich innych jest ten, kto po wielu, wielu narodzinach osiąga zrozumienie, że jest sługą Vasudevy." Podobnie, w Bhagavad-gicie (7.19) Kryszna mówi Arjunie:

bahunam janmanam ante
jnanavan mam prapadyate
vasudevah sarvam iti
sa mahatma sudurlabhah

"Po wielu narodzinach i śmierciach, ten, kto posiadł prawdziwą wiedzę, podporządkowuje się Mnie, znając Mnie jako przyczynę wszystkich przyczyn i wszystkiego co jest. Taka wielka dusza jest czymś bardzo rzadkim." W Adi Puranie jest powiedziane, że wyzwolenie i życie transcendentalne podążają za wszystkimi bhaktami Pana. W Brhan-naradiya Puranie jest powiedziane, że nawet osobistości takie jak Brahma i inni półbogowie, nie znają wartości bhakty Najwyższej Osoby Boga. Garuda Purana wykazuje, że spośród wielu tysięcy braminów, jeden może być ekspertem w spełnianiu ofiar, a spośród tysięcy takich doświadczonych braminów, jeden może być ekspertem w wiedzy o Vedanta-sutrze, a wśród wielu, wielu tysięcy takich Vedantystów, może będzie jedna osoba, która słynie jako wielbiciel Pana Visnu. Jest wielu bhaktów Visnu, a spośród nich ten, który jest niezachwiany w swoim oddaniu, jest zdolny do wejścia do królestwa Boga. W Śrimad-Bhagavatam (3.13.4) jest również powiedziane, że jest wielu studentów Ved, ale ten, kto zawsze myśli o Najwyższej Osobie Boga wewnątrz swego serca, jest najlepszym studentem spośród wszystkich. W modlitwie Narayana-vyuha-stava jest powiedziane, że nawet jeśli wielki Brahma nie jest wielbicielem Pana, jest on najbardziej nieznaczną istotą, podczas gdy nawet mikrob może cieszyć się wielką sławą, jeśli jest bhaktą Pana.

Następnie Pan Caitanya zapytał Ramanandę Raya: "Co jest najwartościowszą rzeczą w świecie?" Ramananda Raya odpowiedział, że najwartościowszy klejnot i największe bogactwo posiada osoba, która ma miłość do Radhy i Kryszny. Osoba, która ma pociąg do materialnych przyjemności zmysłowych czy materialnej zamożności, nie jest w rzeczywistości uważana za zamożnego. Kiedy ktoś osiąga platformę duchową świadomości Kryszny, wówczas może zrozumieć, że nie ma rzeczy bardziej wartościowej od miłości do Radhy-Kryszny. W Śrimad-Bhagavatam znajduje się oznajmienie, że Maharaja Dhruva poszukiwał Najwyższego Pana, ponieważ pragnął królestwa, ale kiedy ostatecznie ujrzał Krysznę, powiedział: "Jestem tak bardzo zadowolony, że nie pragnę niczego." W Bhagavad-gicie jest również powiedziane, że jeśli ktoś przyjmuje schronienie Najwyższej Osoby Boga albo wznosi się do najwyższego stanu miłości Boga, to nie ma on już żadnych pragnień do spełnienia. Chociaż tacy bhaktowie mogą otrzymać od Pana wszystko, czego tylko pragną, nie proszą Go o nic.

Kiedy Pan Caitanya zapytał Ramanandę Raya, co jest najbardziej bolesne, Ramananda Raya odpowiedział, że najbardziej bolesną sytuacją jest oddzielenie od czystego bhakty. Innymi słowy, kiedy w społeczeństwie nie ma żadnego wielbiciela Pana, wówczas w społeczeństwie tym istnieje wielkie cierpienie, a obcowanie z innymi ludźmi staje się bolesne. W Śrimad-Bhagavatam (3.30.7) jest powiedziane, że jeśli ktoś jest pozbawiony towarzystwa czystego bhakty i usiłuje osiągnąć szczęście poprzez towarzystwo, przyjaźń i miłość pozbawioną świadomość Kryszny, to osoba ta znajduje się w najbardziej nieszczęsnej sytuacji. W Piątym Canto Brhad-bhagavatamrita (5.44) jest powiedziane, że obcowanie z czystym bhaktą jest bardziej pożądane niż samo życie, a że w rozdzieleniu od niego nie można doznać nawet chwilowego szczęścia.

Następnie Pan Caitanya zapytał Ramanandę Raya, "Kto jest rzeczywiście wyzwolony spośród wielu tak zwanych wyzwolonych dusz?" Ramananda odpowiedział, że ten, kto jest prawdziwie i w pełni przepełniony miłością oddania dla Radhy i Kryszny, ma być uważany za najlepszego spośród wszystkich wyzwolonych osób. W Śrimad-Bhagavatam (6.14.4) jest powiedziane, że bhakta Narayana jest czymś tak rzadko spotykanym, że wśród wielu milionów ludzi można może odnaleźć jedną taką osobę.

"A jaką pieśń lubisz najbardziej spośród wszystkich pieśni?" zapytał Caitanya Mahaprabhu. Ramananda odpowiedział, że najlepszą pieśnią jest ta, która opisuje rozrywki Radhy i Kryszny. W uwarunkowanym życiu, dusza jest urzeczona seksem. Cała beletrystyka – dramaty i powieści – i materialne pieśni opisują miłość pomiędzy mężczyzną i kobietą. Skoro ludzie są tak przyciągani do tego rodzaju literatury, Kryszna pojawił się w tym materialnym świecie i objawił Swoje transcendentalne rozrywki miłosne z gopi. Literatura opowiadająca o stosunkach pomiędzy gopi i Kryszną jest bardzo obszerna, i każdy, kto przyjmuje schronienie w takiej literaturze albo w opowieściach o Radzie i Krysznie, może cieszyć się rzeczywistym szczęściem. W Śrimad-Bhagavatam (10.33.36) jest powiedziane, że Pan objawił Swoje rozrywki we Vrindavanie po to, aby ukazać Swoje rzeczywiste życie. Każda inteligentna osoba, która usiłuje zrozumieć te rozrywki Radhy i Kryszny, jest osobą najbardziej szczęśliwą. Pieśni, które opowiadają o tych rozrywkach, są najlepszymi pieśniami w świecie.

Pan Caitanya następnie zapytał: "Co jest najbardziej korzystną rzeczą w świecie, co jest esencją wszystkich pomyślnych wydarzeń?" Ramananda Raya odpowiedział, że nie ma nic tak korzystnego, jak obcowanie z czystymi wielbicielami.

"A o czym według ciebie należy rozmyślać?" zapytał Pan Caitanya. Ramananda odpowiedział, że należy zawsze myśleć o rozrywkach Kryszny. Na tym polega świadomość Kryszny. Kryszna ma niezliczone czynności, które zostały opisane w wielu pismach wedyjskich. Należy zawsze myśleć o tych rozrywkach: jest to najlepsza medytacja i najwyższa ekstaza. W Śrimad-Bhagavatam (2.2.36) Śukadeva Goswami zapewnia, że należy zawsze myśleć o Najwyższej Osobie Boga – nie tylko myśleć o Nim, ale również słuchać i intonować o Jego imieniu, sławie i chwałach.

"A jaki rodzaj medytacji jest najlepszy?" zapytał Pan Caitanya. "Najlepszą medytację praktykuje ten, kto zawsze medytuje o lotosowych stopach Radhy i Kryszny," odpowiedział Ramananda Raya. Zostało to również potwierdzone w Śrimad-Bhagavatam (1.2.14): "Należy bezustannie i z niewzruszoną uwagą słuchać, wysławiać, pamiętać i czcić Osobę Boga, który jest jedynym panem i obrońcą wszystkich bhaktów."

"Gdzie należy zamieszkać, porzucając wszelkie inne przyjemności?" zapytał następnie Pan Caitanya. Ramananda odpowiedział, że należy porzucić wszelkie inne przyjemności i zamieszkać we Vrindavanie, gdzie Pan Kryszna odbył tak wiele rozrywek. W Śrimad-Bhagavatam (10.47.61) Uddhava mówi, że najlepiej jest mieszkać we Vrindavanie, nawet jeśli ma się tam żyć jako roślina czy pnącze. To właśnie we Vrindavanie mieszkał Najwyższy Pan, i właśnie tam był wielbiony przez wszystkie gopi , jako ostateczny cel całej wiedzy wedyjskiej.

"A jakiego tematu najlepiej jest słuchać?" zapytał następnie Pan Caitanya.

Ramananda odpowiedział, "Najlepiej jest słuchać o rozrywkach Radhy i Kryszny." W istocie, kiedy ktoś słucha o rozrywkach Radhy i Kryszny z właściwego źródła, natychmiast osiąga wyzwolenie. Na nieszczęście, czasami zdarza się, że ludzie nie słuchają o tych rozrywkach od osoby, która jest duszą zrealizowaną. Tacy ludzie zostają czasami zwiedzeni. W Śrimad-Bhagavatam (10.33.40) jest powiedziane, że ten, kto słucha o rozrywkach Kryszny i gopi, osiągnie najwyższą platformę służby oddania i zostanie uwolniony od materialnego pożądania, którym owładnięte jest serce każdej osoby w tym materialnym świecie. Innymi słowy, przez słuchanie rozrywek o Radzie i Krysznie można pozbyć się wszelkiego materialnego pożądania. Jeśli ktoś nie uwalnia się w ten sposób od materialnego pożądania, wówczas nie powinien angażować się w słuchanie o rozrywkach Radhy i Kryszny. Dopóki ktoś nie słucha z właściwego źródła, będzie błędnie interpretował te rozrywki, uważając je za zwykłe sprawy pomiędzy mężczyzną i kobietą. W ten sposób osoba ta może zostać zwiedziona.

"A jakie Bóstwo jest najbardziej godne czci?" zapytał Caitanya Mahaprabhu. Ramananda Raya natychmiast odpowiedział, że ostatecznym przedmiotem uwielbienia jest transcendentalna para, Śri Radha i Kryszna. Jest wiele obiektów czci. Na przykład, impersonaliści wielbią brahmajyoti – ale przez wielbienie obiektów innych niż Radha i Kryszna, dana osoba zostaje pozbawiona symptomów życia i staje się podobna drzewu albo innej nieruchomej istocie. Osoby, które wielbią tak zwaną próżnię, również osiągają takie rezultaty. Osoby, które uganiają się za materialnymi przyjemnościami (bhukti), wielbią półbogów i osiągają ich planety, i w ten sposób cieszą się materialnym szczęściem. Pan Caitanya następnie zapytał o tych, którzy pragną materialnego szczęścia i wyzwolenia z materialnej niewoli. "Gdzie ostatecznie udają się takie osoby?" zapytał. Ramananda Raya odpowiedział, że ostatecznie niektóre z nich zmieniają się w drzewa, a inne osiągają planety niebiańskie, gdzie mogą cieszyć się materialnym szczęściem.

Ramananda Raya kontynuował dalej, że osoby, które nie mają upodobania do świadomości Kryszny czy życia duchowego, są niczym wrony, które znajdują przyjemność w jedzeniu gorzkiego owocu nimba. A poetyczna kukułka żywi się pestkami mango. Nieszczęśliwi transcendentaliści jedynie spekulują na jałowe tematy filozoficzne, podczas gdy transcendentaliści, którzy są pogrążeni w miłości do Radhy i Kryszny, rozkoszują się smakiem owocu, jak kukułka. Osoby będące wielbicielami Radhy i Kryszny są najbardziej szczęśliwe. Gorzki owoc nimba nie jest w ogóle jadalny; jest on pełen jałowych spekulacji i jest odpowiedni jedynie dla filozofów podobnych do wron. Jednakże nasiona mango są bardzo smaczne, i owocami tymi rozkoszują się ci, którzy pełnią służbę oddania dla Radhy i Kryszny.

W ten sposób, Ramananda Raya i Caitanya Mahaprabhu rozmawiali przez całą noc. Czasami tańczyli, czasami śpiewali, a czasami płakali. Kiedy nadszedł świt, Ramananda Raya powrócił do swojej rezydencji. Następnego wieczoru powrócił, by ponownie zobaczyć się z Caitanyą Mahaprabhu. Dyskutując o Krysznie przez pewien czas, Ramananda Raya upadł do stóp Pana i powiedział, "Mój drogi Panie, jesteś dla mnie tak łaskawy, że opowiedziałeś mi o nauce o Krysznie i Radharani, i Ich sprawach miłosnych, jak również o tańcu rasa i Ich rozrywkach. Nigdy nie myślałem, że będę w stanie mówić na ten temat. Przekazałeś mi tę wiedzę, tak jak uprzednio przekazałeś Vedy Brahmie."

Na tym polega system otrzymywania instrukcji od Duszy Najwyższej. Zewnętrznie nie można Go ujrzeć, ale przemawia On do Swojego wielbiciela z wewnątrz. Zostało to potwierdzone w Bhagavad-gicie – temu, kto jest zaangażowany w Jego służbę, Pan udziela instrukcji od wewnątrz. Pan działa w taki sposób, że osoba ta może ostatecznie osiągnąć najwyższy cel życia. Kiedy Brahma narodził się, nie było nikogo, kto mógłby go poinstruować; dlatego Sam Najwyższy Pan przekazał mu wiedzę wedyjską do jego serca. W Śrimad-Bhagavatam (2.4.22) Śukadeva Goswami stwierdza, że Najwyższy najpierw przekazał mantrę gayatri sercu Brahmy. Śukadeva Goswami modlił się do Pana, aby Pan pomógł mu wypowiedzieć Śrimad-Bhagavatam przed Maharajem Pariksitem.

Pierwszy werset Pierwszego Canto Śrimad-Bhagavatam opisuje Najwyższą Absolutną Prawdę jako Tego, który poinstruował Brahmę z wewnątrz jego serca. Vyasadeva, autor Śrimad-Bhagavatam, oznajmia: "Pragnę ofiarować moje pełne szacunku pokłony Śri Krysznie, Najwyższej Osobie Boga, który jest przyczyną tej kosmicznej manifestacji, jak również jej utrzymania oraz rozwiązania." Jeśli postaramy się poznać najwyższą prawdę bliżej, zrozumiemy, że On zna wszystko bezpośrednio i pośrednio. Jest On jedyną Najwyższą Osobą, i jedynie On jest w pełni niezależny. To właśnie On, jako Dusza Najwyższa w sercu, poinstruował Brahmę. Nawet największy uczony jest oszołomiony, kiedy usiłuje zrozumieć Najwyższą Prawdę, ponieważ w Nim usytuowana jest cała postrzegalna manifestacja kosmiczna. Chociaż ta manifestacja materialna jest ubocznym produktem ognia, wody, powietrza i ziemi, niemniej jednak zdaje się być rzeczywistą. Jednakże to właśnie w Nim spoczywają duchowe i materialne manifestacje, jak również żywe istoty. Dlatego On jest Najwyższą Prawdą.

Następnie Ramananda Raya powiedział Panu Caitanyi: "Najpierw widziałem Cię jako sannyasina, a następnie ujrzałem Cię jako chłopca-pasterza. Teraz widzę przed Tobą złocistą dziewczynę, i z powodu Jej obecności, Twoja cera także stała się złota. Mimo to mogę dojrzeć, że Twoja cera jest ciemna, dokładnie tak jak cera chłopca-pasterza. Czy możesz łaskawie wyjaśnić mi, dlaczego widzę Cię w ten sposób? Proszę, powiedz mi koniecznie."

"Jest to naturą wysoce zaawansowanych bhaktów, że widzą Krysznę we wszystkim," odpowiedział Pan Caitanya. "Kiedykolwiek na coś patrzą, nie widzą formy tej określonej rzeczy. Widzą Krysznę." Jest to potwierdzone w Śrimad-Bhagavatam (11.2.45):

sarva-bhutesu yah paśyed
bhagavad-bhavam atmanah
bhutani bhagavaty atmany
esa bhagavatottamah

"Ten, kto jest wysoce zaawansowany w służbie oddania, widzi Duszę Najwyższą, Krysznę, który jest Duszą wszystkich indywidualnych dusz." Podobny ustęp znajdujemy w Dziesiątym Canto (10.35.9), gdzie jest powiedziane, że wszystkie pnącza, rośliny i drzewa, obciążone kwiatami i owocami, uginały się w ekstazie z miłości do Kryszny, gdyż Kryszna był Duszą ich dusz. A kiedy Kryszna opuścił je, te drzewa i rośliny stały się ciernistymi.

"Ty posiadasz najwyższą koncepcję rozrywek Radhy i Kryszny," kontynuował Pan Caitanya. "Dlatego wszędzie widzisz Radhę i Krysznę." Ramanandą Raya odpowiedział: "Proszę Cię, abyś nie starał się ukrywać. Wiem, że przyjąłeś cerę i sposób myślenia Śrimati Radharani i że usiłujesz zrozumieć się z punktu widzenia Radharani. W rzeczywistości przyszedłeś po to, aby zbadać ten punkt widzenia. Chociaż pojawiłeś się głównie po to, aby zrozumieć Samego Siebie, jednocześnie na całym świecie rozdzielasz miłość do Kryszny. I teraz osobiście przyszedłeś tutaj, aby mnie wyzwolić. Proszę, nie próbuj wprowadzić mnie w błąd. Błagam Cię, nie jest to ładnie z Twojej strony."

Będąc bardzo usatysfakcjonowanym, Pan Caitanya uśmiechnął się i pokazał Ramanandzie Swoją prawdziwą formę, jako kombinację Śri Radhy i Kryszny. Zatem Pan Caitanya był Samym Śri Kryszną z zewnętrznymi cechami Śrimati Radharani. Ukazał On Ramanandzie Rayi Swoją transcendentalną możliwość stania się dwoma, a następnie ponownie jednym. Osoby, które są na tyle szczęśliwe, aby zrozumieć Pana Caitanyę, jak również rozrywki Radhy i Kryszny we Vrindavanie, mogą, dzięki łasce Śri Rupy Goswamiego, poznać prawdziwą tożsamość Śri Kryszny Caitanyi Mahaprabhu.

Po ujrzeniu tej wyjątkowej postaci Pana Caitanyi, Ramananda Raya zemdlał i upadł na ziemię. Wówczas Pan Caitanya przywrócił mu przytomność dotknięciem Swojej ręki. Ramananda Raya zdumiał się, kiedy ponownie ujrzał Pana Caitanyę w Jego szacie wędrownego mnicha. Pan Caitanya objął go i uspokoił, a następnie poinformował go, że był jedyną osobą, która ujrzała tę formę. "Ponieważ zrozumiałeś cel Mojej inkarnacji, masz prawo ujrzeć tę określoną cechę Mojej osobowości," powiedział Pan. "Mój drogi Ramanando, nie jestem odmienną osobą o jasnej cerze, znaną jako Gaurapurusa. Jestem Samym Kryszną, synem Maharaja Nandy. Tę formę osiągnąłem dzięki kontaktowi z ciałem Śrimati Radharani. Śrimati Radharani nie dotyka nikogo poza Kryszną; dlatego wpłynęła na Mnie Swoją cerą, umysłem i słowami. W ten sposób po prostu staram się zrozumieć transcendentalny smak Jej związku z Kryszną."

Fakt jest taki, że zarówno Kryszna, jak i Pan Caitanya są oryginalną Osobą Boga. Nikt nie powinien oddzielać Pana Caitanyi od Śri Kryszny. W Swojej formie Śri Kryszny, jest On najwyższym podmiotem radości, a w Swojej formie Pana Caitanyi, jest On najwyższym przedmiotem radości. Nikt nie może być w sposób bardziej wspaniały atrakcyjny niż Śri Kryszna, i poza Śri Kryszną, nikt nie może rozkoszować się najwyższą formą oddania – Śrimati Radharani. Oprócz Śri Kryszny, żadna z form Visnu nie posiada tej zdolności. Zostało to wyjaśnione w opisie Govindy w Caitanya-caritamrita. Jest tam powiedziane, że Śrimati Radharani jest jedyną osobą, która może dostarczyć Śri Krysznie transcendentalnej przyjemności. Dlatego, wśród dziewcząt Vrajy Śrimati Radharani jest główną wielbicielką Govindy, Najwyższej Osoby Boga, Śri Kryszny.

"Proszę, bądź pewien, że nie mam nic do ukrycia przed tobą," powiedział Pan Caitanya Ramanandzie. "Nawet jeśli usiłowałbym zataić coś przed tobą, jesteś tak zaawansowanym bhaktą, że mimo to zrozumiesz Moje tajemnice. Proszę cię, zachowaj ten sekret dla siebie i nie wyjawiaj go nikomu. Gdyby ludzie dowiedzieli się o tym, każdy uważałby Mnie za szaleńca. Fakt, który przed tobą odkryłem, nie może być zrozumiany przez osoby materialistyczne. Kiedy słuchają o tym, po prostu śmieją się ze Mnie. Możesz zrozumieć to sam i zachować dla siebie. Z materialistycznego punktu widzenia, bhakta jest szalony w swojej ekstazie miłości do Kryszny. Zarówno ty, jak i Ja, jesteśmy jak szaleńcy. Proszę, nie wyjawiaj tych faktów zwykłym ludziom. Jeśli zrobisz to, z pewnością wyśmieją Mnie."

Następnie Pan Caitanya spędził jeszcze dziesięć nocy z Ramanandą Raya, ciesząc się jego towarzystwem i dyskutując o rozrywkach Kryszny i Radhy. Dyskusje, które prowadzili, były na najwyższym poziomie miłości do Kryszny. Niektóre z tych rozmów zostały zapisane, ale niektóre nie mogły zostać opisane. W Caitanya-caritamrita zostało to porównane do próby metali. Porównywane metale są dyskutowane w następującej kolejności: najpierw miedź, następnie brąz, potem srebro, złoto, a w końcu "kamień filozoficzny." Początkowe dyskusje pomiędzy Panem Caitanyą i Ramanandą Raya są uważane za podobne miedzi, a dyskusje wyższe są niczym złoto. Jednakże ich dyskusje piątego wymiaru są uważane za podobne do ''kamienia filozoficznego". Jeśli ktoś pragnie osiągnąć najwyższe zrozumienie, musi rozpocząć od dociekania odnośnie różnic pomiędzy miedzią i brązem, następnie srebrem i złotem, itd.

Następnego dnia Pan Caitanya poprosił Ramanandę Raya, aby pozwolił Mu powrócić do Jagannatha Puri. "Przez pozostałą część naszego życia możemy mieszkać razem w Jagannatha Puri, spędzając czas na dyskusjach o Krysznie." Pan Caitanya następnie objął Ramanandę Raya i posłał go do jego siedziby. Rano Pan wyruszył w podróż. Ponownie spotkał On Ramanandę Raya w świątyni Hanumana na brzegu rzeki. Po odwiedzeniu świątyni Hanumana, Pan wyjechał. Tak długo, jak długo Caitanya Mahaprabhu pozostawał w Karpura, spotykali Go różnego rodzaju ludzie, i dzięki Jego łasce każdy stawał się bhaktą Najwyższego Pana.

Po odejściu Pana Caitanyi, Ramananda Raya dotkliwie przeżywał rozłąkę z Panem, dlatego natychmiast postanowił wycofać się ze swojej służby i ponownie spotkać Pana w Jagannatha Puri. Dyskusje pomiędzy Ramanandą Raya i Panem Caitanyą dotyczą najbardziej skupionej formy służby oddania. Poprzez słuchanie tych dyskusji można zrozumieć rozrywki Śri Radhy i Kryszny, jak również tajemną rolę, którą grał Pan Caitanya. Jeśli ktoś jest wystarczająco szczęśliwy, aby mieć wiarę w te dyskusje, może osiągnąć transcendentalne towarzystwo Radhy i Kryszny.