Rozdział 27 – Pan Caitanya i Ramananda Raya

Rozdział 27 – Pan Caitanya i Ramananda Raya

Autor Caitanya-caritamrita opisał Pana Caitanyę Mahaprabhu jako ocean transcendentalnej wiedzy, a Śri Ramanandę Raya jako chmurę wyprodukowaną z tego oceanu. Ramananda Raya był wielce zaawansowanym uczonym w służbie oddania, i przez łaskę Pana Caitanyi zgromadził wszelkie transcendentalne konkluzje, tak jak chmura gromadzi wodę z oceanu. Tak jak chmura wyłania się z oceanu, rozdzielając wodę na cały świat, i powraca do tego oceanu, tak przez łaskę Pana Caitanyi, Ramananda Raya osiągnął swoją najwyższą wiedzę o służbie oddania i ponownie, po wycofaniu się ze służby, postanowił odwiedzić Pana Caitanyę w Puri.

Kiedy Pan Caitanya odwiedził południową część Indii, najpierw udał się do wielkiej świątyni znanej jako Jiyara-nrsimha-ksetra. Świątynia ta jest położona w miejscu znanym jako Simhacalam, pięć mil od stacji kolejowej Viśakhapattana. Jest ona usytuowana na szczycie wzgórza. Jest wiele świątyń w tej okolicy, ale Jiyara-nrsimha-ksetra jest największą z nich. Świątynia ta jest wypełniona pięknymi rzeźbami, jest interesująca dla wielu studentów, i dzięki swojej popularności jest bardzo bogatą świątynią. Napis w jej wnętrzu oznajmia, że Król Vijayanagara poprzednio udekorował tę świątynię złotem, i nawet ciało Bóstwa pokrył złotem. Aby udogodnić jej zwiedzanie; znajdują się tam trzy pomieszczenia dla zwiedzających. Świątynia ta jest zarządzana przez kapłana sekty Ramanujacaryi.

Kiedy tę świątynię odwiedził Pan Caitanya, zachwycał się Bóstwem i zacytował werset z komentarza Śridhary Swamiego do Śrimad-Bhagavatam (7.9.1):

ugro 'py anugra evayam
sva-bhaktanam nrkeśari
keśariva svapotanam
anyesam ugra-vikramah

"Chociaż Pan Nrsirimha jest bardzo surowy dla demonów i abhaktów, jest On bardzo łaskawy dla podporządkowanych Sobie wielbicieli, takich jak Prahlada." Pan Nrsimha pojawił się jako inkarnacja Kryszny, w postaci pół-człowieka, pół-lwa, kiedy Prahlada, mały chłopiec-bhakta Pana, był nękany przez swojego demonicznego ojca, Hiranyakaśipu. Tak jak lew jest bardzo groźny dla innych zwierząt, ale jest bardzo dobry i uległy dla swoich młodych, tak Pan Nrsimha zdawał się być okrutny dla Hiranyakaśipu i bardzo łaskawy dla Swojego bhakty Prahlada.

Po odwiedzeniu świątyni Jiyara-nrsimha, Pan podążył dalej na południe Indii, i ostatecznie dotarł nad rzekę Godavari, która przypominała Mu Yamunę we Vrindavanie, i drzewa na brzegu tej rzeki uznał za las Vrindavany. W ten sposób pogrążył się tam w ekstazie. Po wykąpaniu się w wodach Godavari, Pan usiadł na jej brzegu i zaczął intonować Hare Kryszna, Hare Kryszna, Kryszna Kryszna, Hare Hare; Hare Rama, Hare Rama, Rama, Rama, Hare Hare. Siedząc tak i intonując, Pan zauważył, że pojawił się tam gubernator tej prowincji, Śri Ramananda Raya, w otoczeniu swoich towarzyszy, pomiędzy którymi było wielu braminów. Poprzednio Sarvabhauma Bhattacarya poprosił Pana, aby odwiedził wielkiego bhaktę, Ramanandę Raya w Kabur. Pan wiedział, że tym człowiekiem zbliżającym się do rzeki był Ramananda Raya, i natychmiast zapragnął się z nim zobaczyć. Jednakże, ponieważ był w wyrzeczonym porządku życia, powstrzymał się od wyjścia na przeciw politykowi. Będąc wielkim bhaktą, Ramananda Raya został urzeczony cechami Pana Caitanyi, który pojawił się przed nim jako sannyasin, i sam podszedł do Niego. Zbliżywszy się do Pana Caitanyi Mahaprabhu, Ramananda Raya upadł przed Nim na twarz, i ofiarował Mu swoje wyrazy szacunku. Pan Caitanya przyjął go intonowaniem Hare Kryszna, Hare Kryszna, Kryszna Kryszna, Hare Hare; Hare Rama, Hare Rama, Rama, Rama, Hare Hare.

Kiedy Ramananda Raya przedstawił się Panu, Pan Caitanya objął go i obaj przepełnili się ekstazą. Bramini, którzy towarzyszyli Ramanandzie Rayi, byli zdumieni tym widokiem. Wszyscy ci bramini byli zagorzałymi zwolennikami rytuałów, i nie byli w stanie zrozumieć znaczenia takich symptomów oddania. W rzeczywistości, byli raczej zdumieni, że taki wielki sannyasin dotyka śudrę, i byli zdumieni, widząc, że Ramananda Raya, który był wielkim gubernatorem i praktycznie królem tej prowincji, płakał na skutek dotknięcia sannyasina. Pan Caitanya zrozumiał myśli braminów i, biorąc pod uwagę niesprzyjające okoliczności, uspokoił się.

Następnie Pan Caitanya i Ramananda Raya usiedli razem. "Sarvabhauma Bhattacarya wyrażał się bardzo pozytywnie o tobie," poinformował go Pan Caitanya. "Więc przybyłem tutaj, by się z tobą zobaczyć.""Sarvabhauma Bhattacarya uważał mnie za jednego ze swoich bhaktów," odpowiedział Ramananda Raya. "Dlatego łaskawie zaproponował, abyś zobaczył się ze mną."

Ramananda Raya bardzo docenił to, że Pan dotknął go, mimo iż był człowiekiem zamożnym. Król, gubernator czy jakikolwiek polityk, są zawsze zaabsorbowani polityką i pieniędzmi. Dlatego sannyasini unikają takich osób. Pan Caitanya jednakże wiedział, że Ramananda Raya jest wielkim bhaktą, dlatego nie wahał się dotknąć go i objąć. Ramananda Raya był zdumiony zachowaniem Pana Caitanyi, i zacytował werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.8.4): "Wielkie osobistości i mędrcy pojawiają się w domach światowych ludzi po to, aby okazać im miłosierdzie."

Szczególne potraktowanie Ramanandy Raya przez Pana Caitanyę wskazuje na to, że chociaż Ramananda Raya urodził się w rodzinie niebramińskiej, był wielce zaawansowany w wiedzy i czynnościach duchowych, dlatego był o wiele bardziej godny szacunku, niż ktoś, kto po prostu urodził się w rodzinie bramina. Chociaż Ramananda Raya, z powodu swojej pokory i dobrego wychowania, uważał się za urodzonego w niskiej rodzinie śudra, Pan Caitanya niemniej jednak uważał, że jest on usytuowany na najwyższej, transcendentalnej platformie oddania. Bhaktowie nigdy nie ogłaszają się wielkimi, jednakże Pan bardzo pragnie głosić chwałę Swoich bhaktów. Po pierwszym, porannym spotkaniu na brzegach Godavari, Ramananda Raya i Pan Caitanya rozstali się, uzgodniwszy, że Ramananda Raya powróci wieczorem, aby zobaczyć się z Panem.

Tego wieczoru, po tym jaka Pan wykąpał się i usiadł, Ramananda Raya przyszedł ze swoim sługą, aby Go zobaczyć. Ofiarował Panu swoje pokłony i usiadł przed Nim. Zanim Ramananda Raya zdążył zadać Panu pytanie odnośnie postępu w wiedzy duchowej, Pan Sam powiedział, "Proszę, zacytuj jakieś wersety z pism świętych o ostatecznym celu ludzkiego życia."

Śri Ramananda Raya od razu odpowiedział: "Osoba, która jest szczera w swoim zawodowym obowiązku, stopniowo rozwinie świadomość Boga." Zacytował również werset z Visnu Purany (3.8.9), który oznajmia, że Najwyższy Pan jest czczony poprzez spełnianie zawodowych obowiązków, i że nie ma innego sposobu, by Go zadowolić. Objaśnienie tego jest takie, że celem ludzkiego życia jest zrozumienie związku z Najwyższym Panem, i działając w ten sposób, każda ludzka istota może zaangażować się w służbę dla Pana przez spełnianie swoich przepisanych obowiązków. Dla tego celu ludzkie społeczeństwo jest podzielone na cztery porządki społeczne: intelektualistów (bramini), administratorów (ksatriyowie), kupców (vaiśyowie), i robotników (śudrowie). Dla każdego z tych porządków istnieją określone zasady i przepisy, jak również zawodowe obowiązki. Przepisane obowiązki, jak i cechy tych czterech porządków, zostały opisane w Bhagavad-gicie (18.41-44). Społeczeństwo, które jest cywilizowane i zorganizowane, powinno przestrzegać tych zasad i przepisów obowiązujących poszczególne porządki społeczne. Jednocześnie, mając na względzie postęp duchowy, powinno przestrzegać zasad czterech aśrama: mianowicie, życie studenckie (brahmacarya), życie rodzinne (grhastha), życie pustelnicze (vanaprastha) i wyrzeczony porządek życia (sannyasa).

Ramananda Raya oznajmił, że ci, którzy ściśle przestrzegają zasad i przepisów tych ośmiu społecznych podziałów, mogą prawdziwie zadowolić Najwyższego Pana. A ten, kto nie stosuje się do nich, z pewnością marnuje swoją ludzką formę życia i zdąża w kierunku piekła. Można spokojnie spełniać cel ludzkiego życia po prostu przez przestrzeganie zasad i przepisów, które odnoszą się do nas. Charakter poszczególnej osoby rozwija się dzięki przestrzeganiu takich zasad, odpowiednio do swoich narodzin, towarzystwa i edukacji. Podziały społeczeństwa są zaplanowane w taki sposób, że mogą one pokierować wieloma ludźmi różnego charakteru, dla spokojnej administracji społecznej, jak również dla postępu duchowego. Porządki społeczne mogą być dalej scharakteryzowane w sposób następujący: (1) Osoba, której celem jest zrozumienie Najwyższego Pana, Osoby Boga, i która poświęca się studiowaniu Ved i podobnej literatury, jest nazywana braminem. (2) Osoba, która przejawia siłę i angażuje się w administrowanie państwem, jest zwana ksatriyą. (3) Osoba, która zajmuje się rolnictwem, hodowlą krów i prowadzeniem interesów handlowych, jest zwana vaiśyą. (4) Osoba, która nie ma szczególnej wiedzy, ale zadowala się służeniem pozostałym trzem porządkom społecznym, jest zwana śudrą. Jeśli ktoś wiernie spełnia swoje przepisane obowiązki, z pewnością będzie czynił postęp w kierunku doskonałości. Zatem takie regulowane życie jest źródłem doskonałości dla każdego. Kiedy takie regulowane życie kulminuje w służbie oddania dla Pana, wówczas osiąga się doskonałość. W przeciwnym razie, spełnianie takich reguł jest jedynie bezużyteczną stratą czasu.

"Sarvabhauma Bhattacarya uważał mnie za jednego ze swoich bhaktów," odpowiedział Ramananda Raya. "Dlatego łaskawie zaproponował, abyś zobaczył się ze mną."

Ramananda Raya bardzo docenił to, że Pan dotknął go, mimo iż był człowiekiem zamożnym. Król, gubernator czy jakikolwiek polityk, są zawsze zaabsorbowani polityką i pieniędzmi. Dlatego sannyasini unikają takich osób. Pan Caitanya jednakże wiedział, że Ramananda Raya jest wielkim bhaktą, dlatego nie wahał się dotknąć go i objąć. Ramananda Raya był zdumiony zachowaniem Pana Caitanyi, i zacytował werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.8.4): "Wielkie osobistości i mędrcy pojawiają się w domach światowych ludzi po to, aby okazać im miłosierdzie."

Szczególne potraktowanie Ramanandy Raya przez Pana Caitanyę wskazuje na to, że chociaż Ramananda Raya urodził się w rodzinie niebramińskiej, był wielce zaawansowany w wiedzy i czynnościach duchowych, dlatego był o wiele bardziej godny szacunku, niż ktoś, kto po prostu urodził się w rodzinie bramina. Chociaż Ramananda Raya, z powodu swojej pokory i dobrego wychowania, uważał się za urodzonego w niskiej rodzinie śudra, Pan Caitanya niemniej jednak uważał, że jest on usytuowany na najwyższej, transcendentalnej platformie oddania. Bhaktowie nigdy nie ogłaszają się wielkimi, jednakże Pan bardzo pragnie głosić chwałę Swoich bhaktów. Po pierwszym, porannym spotkaniu na brzegach Godavari, Ramananda Raya i Pan Caitanya rozstali się, uzgodniwszy, że Ramananda Raya powróci wieczorem, aby zobaczyć się z Panem.

Tego wieczoru, po tym jaka Pan wykąpał się i usiadł, Ramananda Raya przyszedł ze swoim sługą, aby Go zobaczyć. Ofiarował Panu swoje pokłony i usiadł przed Nim. Zanim Ramananda Raya zdążył zadać Panu pytanie odnośnie postępu w wiedzy duchowej, Pan Sam powiedział, "Proszę, zacytuj jakieś wersety z pism świętych o ostatecznym celu ludzkiego życia."

Śri Ramananda Raya od razu odpowiedział: "Osoba, która jest szczera w swoim zawodowym obowiązku, stopniowo rozwinie świadomość Boga." Zacytował również werset z Visnu Purany (3.8.9), który oznajmia, że Najwyższy Pan jest czczony poprzez spełnianie zawodowych obowiązków, i że nie ma innego sposobu, by Go zadowolić. Objaśnienie tego jest takie, że celem ludzkiego życia jest zrozumienie związku z Najwyższym Panem, i działając w ten sposób, każda ludzka istota może zaangażować się w służbę dla Pana przez spełnianie swoich przepisanych obowiązków. Dla tego celu ludzkie społeczeństwo jest podzielone na cztery porządki społeczne: intelektualistów (bramini), administratorów (ksatriyowie), kupców (vaiśyowie), i robotników (śudrowie). Dla każdego z tych porządków istnieją określone zasady i przepisy, jak również zawodowe obowiązki. Przepisane obowiązki, jak i cechy tych czterech porządków, zostały opisane w Bhagavad-gicie (18.41-44). Społeczeństwo, które jest cywilizowane i zorganizowane, powinno przestrzegać tych zasad i przepisów obowiązujących poszczególne porządki społeczne. Jednocześnie, mając na względzie postęp duchowy, powinno przestrzegać zasad czterech aśrama: mianowicie, życie studenckie (brahmacarya), życie rodzinne (grhastha), życie pustelnicze (vanaprastha) i wyrzeczony porządek życia (sannyasa).

Ramananda Raya oznajmił, że ci, którzy ściśle przestrzegają zasad i przepisów tych ośmiu społecznych podziałów, mogą prawdziwie zadowolić Najwyższego Pana. A ten, kto nie stosuje się do nich, z pewnością marnuje swoją ludzką formę życia i zdąża w kierunku piekła. Można spokojnie spełniać cel ludzkiego życia po prostu przez przestrzeganie zasad i przepisów, które odnoszą się do nas. Charakter poszczególnej osoby rozwija się dzięki przestrzeganiu takich zasad, odpowiednio do swoich narodzin, towarzystwa i edukacji. Podziały społeczeństwa są zaplanowane w taki sposób, że mogą one pokierować wieloma ludźmi różnego charakteru, dla spokojnej administracji społecznej, jak również dla postępu duchowego. Porządki społeczne mogą być dalej scharakteryzowane w sposób następujący: (1) Osoba, której celem jest zrozumienie Najwyższego Pana, Osoby Boga, i która poświęca się studiowaniu Ved i podobnej literatury, jest nazywana braminem. (2) Osoba, która przejawia siłę i angażuje się w administrowanie państwem, jest zwana ksatriyą. (3) Osoba, która zajmuje się rolnictwem, hodowlą krów i prowadzeniem interesów handlowych, jest zwana vaiśyą. (4) Osoba, która nie ma szczególnej wiedzy, ale zadowala się służeniem pozostałym trzem porządkom społecznym, jest zwana śudrą. Jeśli ktoś wiernie spełnia swoje przepisane obowiązki, z pewnością będzie czynił postęp w kierunku doskonałości. Zatem takie regulowane życie jest źródłem doskonałości dla każdego. Kiedy takie regulowane życie kulminuje w służbie oddania dla Pana, wówczas osiąga się doskonałość. W przeciwnym razie, spełnianie takich reguł jest jedynie bezużyteczną stratą czasu.

Po wysłuchaniu objaśnień Ramanandy Raya o właściwym prowadzeniu takiego uregulowanego życia, Pan Caitanya powiedział, że takie zasady i reguły są jedynie czymś zewnętrznym. Pośrednio poprosił On Ramanandę, aby powiedział o czymś wyższym w stosunku do takich zewnętrznych spraw. Formalne spełnianie rytuałów i religii jest bezużyteczne, jeśli nie kulminuje w doskonałości służby oddania. Pan Visnu nie jest zadowalany jedynie przez rytualistyczne przestrzeganie instrukcji wedyjskich. Rzeczywiście zadowalany jest On wtedy, kiedy ktoś osiąga stan służby oddania.

Według wersetu zacytowanego przez Ramanandę Raya, do służby oddania można wznieść się przez spełnianie rytuałów. W Bhagavad-gicie, Śri Kryszna, który pojawił się po to, aby wyzwolić wszelkie klasy ludzi, oznajmia, że ludzka istota może osiągnąć najwyższy stan życiowej doskonałości przez wielbienie Najwyższego Pana, z którego wszystko wyemanowało, po prostu spełniając swój zawodowy obowiązek.

sve sve karmany abhiratah
samsiddhim labhate narah
svakarma-niratah siddhim
yatha vindati tac chrnu

yatah pravrttir bhutanam
yena sarvam idam tatam
svakarmana tam abhyarcya
siddhim vindati manavah

"Przez pełnienie swego obowiązku, każdy człowiek może osiągnąć doskonałość. Posłuchaj, a powiem ci, w jaki sposób stać się to może. Przez wielbienie Pana, będącego źródłem wszystkich stworzeń i przenikającego wszystko, człowiek może – pełniąc swoje obowiązki – stać się doskonałym." (Bg. 18.45-46) Ten proces dla osiągnięcia doskonałości przyjmują wielcy bhaktowie, tacy jak Bodhayana, Tanka, Dramida, Guhadeva, Kapardi i Bharuci. Tą określoną ścieżką doskonałości przeszły wszystkie te wielkie osobistości. Zalecenia wedyjskie również kierują ku temu samemu celowi. Ramananda Raya pragnął zaprezentować Panu te fakty, ale najwidoczniej spełnianie obowiązków rytualistycznych nie było wystarczające, gdyż Pan Caitanya powiedział, że jest to coś zewnętrznego. Pan Caitanya wykazywał, że jeśli człowiek ma materialną koncepcję życia, nie może on osiągnąć najwyższej doskonałości, nawet jeśli przestrzega wszelkich rytualistycznych zasad.