Rozdział 25 – Realizacja osobowa i bezosobowa

Purany są nazywane uzupełniającą literaturą wedyjską. Ponieważ czasami tematy poruszane w oryginalnych Vedach są zbyt trudne do zrozumienia dla zwykłego człowieka, Purany tłumaczą te sprawy przy pomocy różnych historii i historycznych wydarzeń. W Śrimad-Bhagavatam (10.14.42) jest powiedziane, że Nanda Maharaja, pasterze i mieszkańcy Vrindavany są bardzo szczęśliwi, ponieważ Najwyższy Brahman, pełen szczęścia Osoba Boga, spełnia Swoje wieczne rozrywki jako ich przyjaciel.

Według Śvetaśvatara Upanisad, apani-pado javano grahita mantra potwierdza, że chociaż Brahman nie ma materialnych rąk ani nóg, mimo to spaceruje z pełną godnością i przyjmuje wszystko, co jest Mu ofiarowane. To sugeruje, że ma On transcendentalne kończyny, a zatem nie jest bezosobowy. Ten, kto nie rozumie zasad wedyjskich, jedynie podkreśla bezosobowe, materialne cechy Najwyższej Absolutnej Prawdy, i w ten sposób błędnie zwie Absolutną Prawdę bezosobową. Impersonalistyczni filozofowie Mayavadi chcą dowieść, że Absolutna Prawda jest bezosobowa, ale jest to sprzeczne z literaturą wedyjską. Chociaż literatura wedyjska potwierdza fakt, że Najwyższa Absolutna Prawda posiada wielorakie energie, mimo to impersonaliści Mayavadi nadal usiłują dowieść, że Absolutna Prawda nie ma żadnej energii. Jednakże faktem jest, że Absolutna Prawda jest pełna energii, jak również jest osobą. Dowiedzenie bezosobowości Prawdy Absolutnej nie jest rzeczą możliwą.

Według Visnu Purany (6.7.61-3), żywe istoty są uważane za energię ksetrajna. Chociaż żywa istota jest integralną cząstką Najwyższego Pana i jest w pełni świadoma, niemniej jednak zostaje usidlona przez materialne zanieczyszczenia i cierpi wszelkiego rodzaju niedole materialnego życia. Takie żywe istoty żyją w różny sposób, odpowiednio do stopnia swojego uwikłania w materialną naturę. Oryginalna energia Najwyższego Pana jest duchowa i nie jest różna od Najwyższej, Absolutnej Osoby Boga. Żywa istota jest zwana marginalną energią Najwyższego Pana, a energia materialna jest zwana energią niższą. Z powodu swojego odurzenia materią, żywa istota w pozycji marginalnej uwikłuje się w energię niższą, materię. Wówczas zapomina o swojej duchowej doniosłości, utożsamia się z energią materialną i w ten sposób podlega trojakim niedolom. Swoją właściwą pozycję może osiągnąć jedynie wtedy, gdy uwalnia się od takiego materialnego zanieczyszczenia.

Według zaleceń wedyjskich, należy zrozumieć konstytucjonalną pozycję żywej istoty, pozycję Pana, i pozycję materialnej energii w ich wzajemnym związku. Przede wszystkim należy starać się zrozumieć konstytucjonalną pozycję Najwyższego Pana, Osoby Boga. Ten Najwyższy Pan ma wieczne, świadome, pełne szczęścia ciało, a Jego energia duchowa jest rozprowadzana jako wieczność, wiedza i szczęście. W Jego radosnej tożsamości obecna jest Jego potencja przyjemności, a w Swojej wiecznej tożsamości może być On widziany jako przyczyna wszystkiego. W Swojej świadomej tożsamości, jest On najwyższą wiedzą. W rzeczywistości, słowo Kryszna wskazuje na najwyższą wiedzę. Innymi słowy, Najwyższa Osoba, Kryszna, jest oceanem wszelkiej wiedzy, przyjemności i wieczności. Najwyższa wiedza Kryszny przejawia się w trzech różnych energiach – wewnętrznej, marginalnej i zewnętrznej. Przez moc Swojej energii wewnętrznej, istnieje On w Sobie ze Swoimi duchowymi parafernaliami; za pośrednictwem Swojej energii marginalnej, przejawia się jako żywe istoty, a za pośrednictwem Swojej energii zewnętrznej, przejawia się jako energia materialna. Poza każdą taką manifestacją energii istnieje tło wieczności, przyjemności, mocy i pełnej świadomości.

Uwarunkowana dusza jest energią marginalną, znajdującą się pod wpływem energii zewnętrznej. Jednakże, kiedy energia marginalna zaczyna podlegać energii duchowej, staje się zdolna do pokochania Boga. Najwyższy Pan cieszy się sześcioma rodzajami bogactw, i nikt nie może dowieść, że jest On pozbawiony formy czy energii. Jeśli ktoś jest takiego zdania, to jego twierdzenie jest całkowicie przeciwstawne instrukcjom wedyjskim. W rzeczywistości Najwyższa Osoba Boga jest panem wszelkich energii. To jedynie żywa istota, która jest Jego maleńką integralną cząstką, znajduje się pod wpływem energii materialnej.

W Mundaka Upanisad jest powiedziane, że są dwa ptaki siedzące na tym samym drzewie, i jeden z tych ptaków spożywa owoc tego drzewa, podczas gdy drugi ptak jedynie obserwuje jego czynności. Ptak spożywający owoce uwalnia się od wszelkich niepokojów dopiero wtedy, gdy spojrzy w kierunku drugiego ptaka. Taka jest pozycja maleńkiej żywej istoty. Dopóki nie pamięta ona o Najwyższej Osobie Boga, który jest świadkiem wszelkich jej czynności, podlega trojakim cierpieniom. Ale kiedy spojrzy ku Najwyższemu Panu i staje się Jego bhaktą, uwalnia się od wszelkich niepokojów i nieszczęść materialnych. Wieczna żywa istota wiecznie podlega Najwyższemu Panu. Najwyższy Pan jest zawsze panem wszelkich energii, podczas gdy żywa istota zawsze znajduje się pod panowaniem energii Pana. Chociaż jest ona jakościowo jedna z Najwyższym Panem, ma tendencję do panowania nad materialną naturą. Jednakże, będąc bardzo małą, w rzeczywistości jest kontrolowana przez tę materialną naturę. Wskutek tego żywa istota jest nazywana marginalną energią Pana.

Ponieważ żywa istota wykazuje tendencję do bycia kontrolowaną przez materialną naturę, na żadnym etapie nie może ona stać się jednym z Najwyższym Panem. Gdyby żywa istota dorównywała Najwyższemu Panu, nie mogłaby być kontrolowana przez materialną energię. W Bhagavad-gicie żywa istota została opisana jako jedna z energii Najwyższego Pana. Chociaż jest ona nierozłącznie związana ze źródłem energii, energia jest nadal energią, i nie może równać się źródłu energii. Innymi słowy, żywa istota jest jednocześnie jedną i różną od Najwyższego Pana. Bhagavad-gita (7.4-5) wyraźnie oznajmia, że ziemia, woda, ogień, powietrze, eter, umysł, inteligencja i fałszywe ego, są ośmioma elementarnymi energiami Najwyższego Pana, i są niższej jakości, podczas gdy żywa istota jest wyższej jakości. Literatura wedyjska potwierdza fakt, że transcendentalna forma Najwyższego Pana jest wieczna, pełna szczęścia i pełna wiedzy.

Forma Najwyższego Pana, która jest poza siłami materialnej natury, nie jest podobna formom tego materialnego świata. Jego forma jest w pełni duchowa i nie może być porównana z żadną formą materialną. Według literatury wedyjskiej, osoba, która nie przyjmuje formy duchowej Najwyższego Pana, jest ateistą. Ponieważ Pan Budda nie przyjął tych zasad wedyjskich, nauczyciele wedyjscy uważają go za ateistę. Chociaż filozofowie Mayavadi stwarzają pozory, iż akceptują zasady wedyjskie, pośrednio głoszą filozofię Buddy, czyli filozofię ateistyczną, i nie przyjmują Najwyższej Osoby Boga. Filozofia Mayavadi jest niższa od filozofii buddyjskiej, która bezpośrednio zaprzecza autorytetowi wedyjskiemu. Podając się za filozofię Vedanty, filozofia Mayavadi jest bardziej niebezpieczna od Buddyzmu czy ateizmu.

Vyasadeva skompilował Vedanta-sutrę dla korzyści wszystkich żywych istot. To właśnie przez filozofię Vedanta-sutry można zrozumieć bhakti-yogę. Na nieszczęście, komentarz Mayavadi, Śariraka-bhasya, praktycznie pokonał cel Vedanta-sutry. Komentarz Mayavadi zaprzecza duchowej, transcendentalnej formie Najwyższej Osoby Boga, a Najwyższy Brahman został tam sprowadzony do poziomu indywidualnego Brahmana, żywej istoty. Zarówno Najwyższemu, jak i indywidualnemu Brahmanowi odmówiono formy duchowej i indywidualności, chociaż jest wyraźnie powiedziane, że Najwyższy Pan jest jedną najwyższą żywą istotą, a inne żywe istoty są wieloma podległymi istotami. Wskutek tego czytanie komentarzy Mayavadi do Vedanta-sutry jest zawsze niebezpieczne. Główne niebezpieczeństwo leży w tym, że czytając te komentarze można dojść do wniosku, że żywa istota jest równa Najwyższemu Panu. Uwarunkowana żywa istota może być bez trudu w ten sposób zwiedziona, a raz będąc tak zwiedzioną, nigdy nie będzie mogła osiągnąć swojej rzeczywistej pozycji i cieszyć się swoim wiecznym zaangażowaniem w bhakti-yodze. Innymi słowy, przez lansowanie impersonalnej koncepcji Najwyższego Pana, filozofowie Mayavadi wyrządzili ludzkości najgorszą przysługę. W ten sposób filozofowie Mayavadi pozbawili ludzkie społeczeństwo prawdziwego przekazu Vedanta-sutry.

Już na samym początku Vedanta-sutry zostało przyjęte, że ta kosmiczna manifestacja jest jedynie przejawieniem energii Najwyższego Pana. Już pierwszy aforyzm (janmady asya) opisuje Najwyższego Brahmana jako tego, z którego wszystko emanuje. Wszystko jest utrzymywane przez Niego, i wszystko zostaje rozwiązane w Nim. Zatem Absolutna Prawda jest przyczyną stworzenia, utrzymania i rozwiązania. Przyczyną owocu jest drzewo; kiedy drzewo produkuje owoc, nie można powiedzieć, że drzewo jest bezosobowe. Drzewo może wyprodukować setki i tysiące owoców, ale pozostaje takim jakim jest. Kiedy drzewo produkuje owoc, owoc ten rozwija się i pozostaje przez pewien czas; następnie psuje się i znika. Nie znaczy to jednak, że również drzewo znika. W ten sposób, Vedanta-sutra od samego początku tłumaczy doktrynę produktów ubocznych. Czynności tworzenia, utrzymania i rozwiązania, są spełniane przez niepojętą energię Najwyższego Pana. Manifestacja kosmiczna jest transformacją energii Najwyższego Pana, chociaż energia Najwyższego Pana i Sam Najwyższy Pan są niezróżnicowani i nierozłączni. W kontakcie z żelazem, kamień filozoficzny może wyprodukować ogromne ilości złota, ale pomimo to kamień ten pozostaje takim, jakim jest. Tak też, pomimo wyprodukowania ogromnych manifestacji kosmicznych, Najwyższy Pan zawsze pozostaje w Swojej transcendentalnej formie.

Filozofia Mayavadi ma czelność odrzucać cel Vyasadevy, tak jak został on wyjaśniony w Vedanta-sutrze, i usiłuje ustanowić doktrynę transformacji, która jest całkowitym wymysłem. Według filozofii Mayavadi, manifestacja kosmiczna jest jedynie transformacją Absolutnej Prawdy, a Absolutna Prawda nie ma żadnej oddzielnej egzystencji poza tą kosmiczną manifestacją. Nie jest to jednak przekaz Vedanta-sutry. Ta transformacja została wyjaśniona przez filozofów Mayavadi jako fałszywa, ale nie jest ona fałszywa. Jest ona jedynie tymczasowa. Filozofowie Mayavadi utrzymują, że Absolutna Prawda jest jedyną prawdą, a ta materialna manifestacja, znana jako materialny świat, jest fałszywa. Jednakże nie jest to prawdą. Materialne zanieczyszczenie nie jest dokładnie fałszywe. Ponieważ jest ono prawdą względną, jest tymczasowe. Jest różnica pomiędzy czymś, co jest tymczasowe, a czymś, co jest fałszywe.

Główną wibracją spotykaną w hymnach wedyjskich jest pranava, czyli omkara; i omkara jest uważana za dźwiękową formę Najwyższego Pana. Z omkara wyemanowały wszystkie hymny wedyjskie, i z tej wibracji emanował również sam świat. Słowa tat tvam asi, również występujące w hymnach wedyjskich, nie są głównymi wibracjami. Są one jedynie wyjaśnieniem konstytucjonalnej pozycji żywej istoty. Tat tvam asi oznacza, że żywa istota jest duchową cząstką najwyższego ducha. Słowa te nie są jednak głównym motywem Vedanty czy literatury wedyjskiej. Główną dźwiękową reprezentacją Najwyższego jest omkara.

Te wszystkie błędne objaśnienia Vedanta-sutry są uważane za ateistyczne. Ponieważ filozofowie Mayavadi nie przyjmują wiecznej, transcendentalnej formy Najwyższego Pana, nie są w stanie zaangażować się w prawdziwą służbę oddania. W ten sposób są na zawsze pozbawieni świadomości Kryszny i służby oddania dla Kryszny. Czysty bhakta Osoby Boga nigdy nie przyjmie filozofii Mayavadi za rzeczywistą ścieżkę realizacji transcendentalnej. Filozofowie Mayavadi unoszą się w moralnej i niemoralnej atmosferze kosmicznego świata, i wskutek tego zawsze albo przyjmują, albo odrzucają materialne przyjemności. Fałszywie przyjęli za duchowe to, co nie jest duchowe, i w rezultacie zapomnieli o duchowej, wiecznej formie Najwyższej Osoby Boga, jak również o Jego imieniu, cechach i otoczeniu. Transcendentalne rozrywki, imię, formę i cechy Najwyższego uważają za produkty materialnej natury. Przyjmując i odrzucając materialne przyjemności i niedole, filozofowie Mayavadi wiecznie podlegają niedolom materialnym.

Prawdziwi bhaktowie Pana pozostają w ciągłej niezgodzie z filozofami Mayavadi. Nie ma żadnej szansy na to, aby impersonalizm mógł reprezentować wieczność, szczęście i wiedzę. Usytuowany w niedoskonałej wiedzy wyzwolenia, Mayavadi bagatelizuje wieczność, wiedzę i szczęście, uważając je za materializm. Ponieważ Mayavadi odrzucają służbę oddania, są nieinteligentni i nie są w stanie zrozumieć efektów takiej służby. Żonglerka słowna, do jakiej się uciekają, usiłując zjednoczyć wiedzę, poznawanego i znawcę, jedynie wyjawia ich brak inteligencji. Prawdziwym znaczeniem początku Vedanta-sutry jest doktryna produktów ubocznych. Pan posiada niezliczone, nieograniczone moce, i wskutek tego na różne sposoby przejawia produkty uboczne tych mocy. Wszystko znajduje się pod Jego kontrolą. Najwyższy Pan jest również najwyższym kontrolerem, i manifestuje się w niezliczonych energiach i ekspansjach.