Rozdział 23 – Dlaczego studiować Vedanta-sutrę

Rozdział 23 – Dlaczego studiować Vedanta-sutrę?

Wiedza, to informacja zaczerpnięta z pism świętych, a nauka jest praktyczną realizacją tej wiedzy. Wiedza jest naukowa, kiedy jest ona czerpana z pism za pośrednictwem bona fide mistrza duchowego, ale kiedy jest interpretowana przez spekulacje, wówczas jest to tylko wytwór umysłu. Kiedy ktoś osiąga, dzięki bona fide mistrzowi duchowemu, naukowe zrozumienie informacji pism świętych, może osobiście zrealizować rzeczywistą pozycję Najwyższej Osoby Boga. Transcendentalna forma Najwyższej Osoby Boga jest różna od manifestacji materialnych, i jest ona ponad wpływem materii. Jeśli ktoś nie zrozumie formy Osoby Boga w sposób naukowy, staje się impersonalistą. Słońce samo w sobie jest iluminacją, ale ta iluminacja jest różna od słońca. Mimo to tak słońce, jak i blask słoneczny, nie są różnie usytuowane, gdyż bez słońca nie może być blasku słonecznego, a bez blasku słonecznego słowo słońce nie ma znaczenia.

Dopóki ktoś nie jest wolny od wpływu energii materialnej, nie jest w stanie zrozumieć Najwyższego Pana i Jego różnych energii. Osoba będąca pod wpływem energii materialnej, nie może też zrozumieć duchowej formy Najwyższego Pana. Dopóki nie posiada się realizacji transcendentalnej formy Najwyższej Osoby Boga, to nie ma kwestii miłości Boga. Dopóki nie zrealizujemy transcendentalnej formy Najwyższego Pana, nie będziemy mogli osiągnąć miłości Boga, a bez miłości Boga nie osiągniemy doskonałości ludzkiego życia. Tak jak pięć "ciężkich" elementów natury – mianowicie, ziemia, ogień, powietrze i eter – są zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz wszystkich żywych istot w tym świecie, tak Najwyższy Pan jest zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz tej egzystencji, i zrealizować Go mogą tylko ci, którzy są Jego bhaktami.

Czyści bhaktowie wiedzą, że ich przeznaczeniem jest służenie Najwyższej Osobie Boga, i że wszystkie rzeczy, które istnieją, mogą być środkami, dzięki którym mogą służyć Najwyższemu. Ponieważ bhakta został pobłogosławiony przez Najwyższego z wewnątrz swego serca, może on widzieć Najwyższego Pana wszędzie, gdziekolwiek kieruje swój wzrok. W rzeczywistości, nie widzi on niczego innego. W Śrimad-Bhagavatam (11.2.55), w następujący sposób został potwierdzony związek pomiędzy bhaktą a Najwyższym Panem:

visrjati hrdayam na yasya saksad
dharir avaśabhihito 'py aghaugha-naśah
pranaya-raśanaya dhrtanghri-padmah
sa bhavati bhagavata-pradhana uktah

"Jeśli serce jakiejś osoby jest zawsze przywiązane do lotosowych stóp Najwyższego Pana więzami miłości, Pan nie opuszcza tej osoby. W istocie, nawet jeśli jej pamięć nie jest doskonała, powinna być uważana za bhaktę pierwszej klasy." Przykład tego jest opisany w Śrimad-Bhagavatam, Daśa-skandha (10.30.4). Kiedy gopi zgromadziły się, aby uczestniczyć w tańcu rasa Kryszny, Kryszna je opuścił. Wskutek tego gopi zaczęły intonować święte imię Kryszny, i, owładnięte szaleństwem, zaczęły zapytywać leśne rośliny i kwiaty, czy przypadkiem nie widziały Kryszny. Kryszna jest niczym niebo; jest On usytuowany wszędzie.

Przez studiowanie Śrimad-Bhagavatam możemy otrzymać informacje o naszym wiecznym związku z Najwyższym Panem, zrozumieć proces, przez który możemy osiągnąć Pana, i osiągnąć ostateczną realizację, którą jest miłość Boga. Tłumacząc Prakaśanandzie Sarasvati, w jaki sposób można osiągnąć Najwyższą Osobę Boga przez służbę oddania, Pan Caitanya zacytował werset ze Śrimad-Bhagavatam (11.14.21), w którym Pan mówi, że zrealizować Go można jedynie przez służbę oddania pełnioną z wiarą i miłością. W istocie, to jedynie służba oddania oczyszcza serce bhakty i wznosi go do ostatecznej realizacji, dzięki której, utwierdzony w wierze pełni on służbę dla Najwyższego Pana. Nawet jeśli ktoś narodził się w niskiej rodzinie, takiej jak rodzina candala (zjadaczy psów), może zostać napełniony transcendentalnymi symptomami przez realizację najwyższego stanu miłości Boga. Te transcendentalne symptomy zostały opisane w Śrimad-Bhagavatam (11.3.31):

smarantah smarayantaś ca
mitho 'ghaugha-haram harim
bhaktya samjataya bhaktya
bibhraty utpulakam tanum

"Kiedy bhaktowie dyskutują na tematy związane z Najwyższym Panem, który może oczyścić serce bhakty z wszelkiego rodzaju grzesznych reakcji, przepełniają się ekstazą i przejawiają różne symptomy będące rezultatem ich służby oddania." Bhagavatam dalej oznajmia: "Kiedy bhaktowie intonują święte imię Pana, z powodu swojego spontanicznego przywiązania do Niego, czasami płaczą, czasami śmieją się, tańczą, śpiewają itd., nie dbając o żadne społeczne konwenanse." (Bhag. 11.2.40)

Należy zrozumieć, że Śrimad-Bhagavatam jest prawdziwym objaśnieniem do Brahma-sutry i zostało skompilowane przez samego Vyasadevę. W Garuda Puranie jest powiedziane:

artho 'yam brahma-sutranam
bharatartha-vinirnayah
gayatri-bhasya-rupo 'sau
vedartha-paribrmhitah

grantho 'stadaśa-sahasrah
śrimad-bhagavatabhidhah

"Śrimad-Bhagavatam jest autoryzowanym objaśnieniem Brahma-sutry, i jest dalszym objaśnieniem Mahabharaty. Jest ono ekspansją mantry gayatri i jest esencją całej wiedzy wedyjskiej. To Śrimad-Bhagavatam, zawierające osiemnaście tysięcy wersetów, jest znane jako objaśnienie całej literatury wedyjskiej." Już w samym Pierwszym Canto Śrimad-Bhagavatam mędrcy z Naimisaranya zapytali Sutę Goswamiego, w jaki sposób można poznać esencję literatury wedyjskiej. W odpowiedzi Suta Goswami zaprezentował Śrimad-Bhagavatam jako esencję wszystkich Ved, historii i innej literatury wedyjskiej. Gdzie indziej w Śrimad-Bhagavatam (12.13.15) jest wyraźnie powiedziane, że jest ono esencją całej wiedzy Vedanty i że ten, kto rozkoszuje się wiedzą Śrimad-Bhagavatam, nie ma upodobania do innej literatury. Już na samym początku Śrimad-Bhagavatam zostało opisane znaczenie i cel mantry gayatri: "Ofiarowuję moje pokłony Najwyższej Prawdzie." Jest to pierwszy, wprowadzający werset dotyczący Najwyższej Prawdy, która została opisana w Śrimad-Bhagavatam jako źródło stworzenia, utrzymania i destrukcji manifestacji kosmicznej. Pokłony Osobie Boga, Vasudevie (om namo bhagavate vasudevaya), bezpośrednio wskazują na Pana Śri Krysznę, który jest boskim synem Vasudevy i Devaki. Ten fakt został bardziej dokładnie zaprezentowany w dalszej części Śrimad-Bhagavatam. Vyasadeva zapewnia, że Śri Kryszna jest oryginalną Osobą Boga, a wszyscy inni są albo Jego bezpośrednimi, albo pośrednimi plenarnymi cząstkami czy cząstkami tych cząstek. Później Śrila Jiva Goswami jeszcze szczegółowiej przedstawił to zagadnienie w swojej Kryszna-sandarbha, a Brahma; oryginalna żywa istota, dał obszerne wyjaśnienie o Osobie Śri Kryszny w swoim traktacie Brahma-samhita. Również Sama Veda potwierdza fakt, że Pan Kryszna jest boskim synem Devaki.

W swojej modlitwie, autor Śrimad-Bhagavatam najpierw występuje z wnioskiem, że Pan Śri Kryszna jest pierwotnym Panem, i że jeśli mamy przyjąć jakąkolwiek transcendentalną nomenklaturę dla Absolutnej Osoby Boga, to powinno być to imię Kryszna, wszechatrakcyjny. W Bhagavad-gicie Pan w wielu ustępach stwierdza, że jest oryginalną Osobą Boga, i to również zostało potwierdzone przez Arjunę, który zacytował wielkich mędrców, takich jak Narada, Vyasa, i inni. Również w Padma Puranie jest powiedziane, że spośród niezliczonych imion Pana, imię Kryszna jest zasadniczym. Chociaż imię Vasudeva wskazuje na plenarną porcję Osoby Boga, i chociaż wszystkie różne formy Pana są identyczne z Vasudevą, w tym tekście Vasudeva zasadniczo wskazuje na boskiego syna Vasudevy i Devaki. Śri Kryszna jest zawsze obiektem medytacji paramahamsów, czyli osób najbardziej doskonałych w wyrzeczonym porządku życia. Vasudeva, czyli Pan Śri Kryszna, jest przyczyną wszystkich przyczyn, i wszystko co istnieje, jest Jego emanacją. W jaki sposób się to dzieje, zostało wyjaśnione w późniejszych rozdziałach Śrimad-Bhagavatam.

Caitanya Mahaprabhu opisuje Śrimad-Bhagavatam jako nieskazitelną Puranę, ponieważ zawiera ona transcendentalne narracje o rozrywkach Najwyższej Osoby Boga, Śri Kryszny. Historia Śrimad-Bhagavatam jest bardzo chwalebna. Zostało ono, skompilowane przez Vyasadevę i jest rezultatem jego dojrzałego doświadczenia w wiedzy transcendentalnej, które to doświadczenie zdobył z pomocą instrukcji Śri Narady Muniego, swojego mistrza duchowego. Vyasadeva skompilował całą literaturę wedyjską – cztery Vedy, Vedanta-sutrę, czyli Brahma-sutry, Purany i Mahabharatę. Mimo to nie był usatysfakcjonowany, dopóki nie napisał Śrimad-Bhagavatam. Jego niezadowolenie zaobserwował jego mistrz duchowy, Narada, i dlatego poradził mu, aby napisał o transcendentalnych czynnościach Pana Śri Kryszny. Transcendentalne czyny Śri Kryszny są szczególnie opisane w Dziesiątym Canto Śrimad-Bhagavatam, Canto, które zawiera esencję całej tej pracy. Nie należy jednak natychmiast kierować się do Dziesiątego Canto, ale należy zbliżać się do niego stopniowo, przez rozwijanie wiedzy o sprawach zaprezentowanych wcześniej.

Na ogół filozoficzny umysł pragnie poznać źródło wszelkiego stworzenia. Kiedy osoba o nastawieniu filozoficznym widzi niebo w nocy, w naturalny sposób budzą się w niej pytania odnośnie gwiazd, w jaki sposób są one usytuowane, kto tam żyje, itd. Wszystkie te pytania są całkiem naturalne dla ludzkiej istoty, gdyż ma ona bardziej rozwiniętą świadomość niż zwierzę. W odpowiedzi na te dociekania, autor Śrimad-Bhagavatam mówi, że źródłem wszelkiego stworzenia jest Pan. Jest On nie tylko jego stworzycielem, ale również utrzymującym i niszczącym je. Zamanifestowane kosmiczne stworzenie zostało stworzone w pewnym okresie z woli Pana, jest ono utrzymywane przez pewien czas i ostatecznie niszczone przez Jego wolę. Zatem On jest najwyższą wolą poza wszelkimi czynnościami.

Oczywiście, są ateiści różnych kategorii, którzy nie wierzą w stworzyciela, ale jest tak jedynie z powodu ich ubogiego zasobu wiedzy. Współcześni naukowcy stwarzają rakiety, i w taki czy inny sposób wyrzucają je w przestrzeń, by unosiły się tam przez pewien czas, kontrolowane przez tych naukowców, którzy znajdują się z dala od nich. Wszystkie wszechświaty i niezliczone planety wewnątrz nich są podobne do takich rakiet, i wszystkie są kontrolowane przez Osobę Boga.

W literaturze wedyjskiej jest powiedziane, że Absolutna Prawda, Osoba Boga, jest główną pomiędzy wszystkimi osobami. Wszystkie żywe istoty, od pierwszej stworzonej istoty, Brahmy, aż do najmniejszej mrówki, są indywiduami. Nawet ponad Brahmą jest wiele innych żywych istot o indywidualnych możliwościach. Sam Osoba Boga jest również żywą istotą i jest tak samo indywiduum, jak inne żywe istoty. Jednakże, Najwyższy Pan jest najwyższą żywą istotą, posiada On najpotężniejszy umysł i najwyższe, niepojęte energie w ogromnej różnorodności. Jeśli umysł człowieka może produkować rakiety i statki kosmiczne, to jest to zrozumiałe, że umysł wyższy od ludzkiego może produkować wyższe rzeczy. Osoba rozsądna przyjmie ten argument, ale nie przyjmą go ludzie uparci.

Śrila Vyasadeva natychmiast przyjmuje najwyższy umysł za parameśvara, najwyższego kontrolera. Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie i wszystkich innych pismach spisanych przez Śrila Vyasadevę, tą parameśvarą jest Sam Śri Kryszna. Zostało to szczególnie potwierdzone w Śrimad-Bhagavatam. W Bhagavad-gicie Pan również mówi osobiście, że ponad Nim nie ma żadnej innej paratattvy (summum bonum). Dlatego autor natychmiast oddaje cześć tej paratattvie, Śri Krysznie, którego transcendentalne czyny zostały opisane w Canto Dziesiątym.

Osoby pozbawione skrupułów natychmiast pędzą do Dziesiątego Canto, szczególnie do pięciu rozdziałów, które opisują taniec rasa Pana. Jednakże ta część Śrimad-Bhagavatam jest najbardziej poufną częścią tej wielkiej literatury. Dopóki ktoś nie jest całkowicie zrealizowany w transcendentalnej wiedzy o Panu, z pewnością błędnie zrozumie chwalebne transcendentalne rozrywki Pana w tańcu rasa i Jego miłosne sprawy z gopi. Temat ten jest wysoce duchowy i specyficzny. Tańcem rasa mogą rozkoszować się jedynie osoby wyzwolone, które stopniowo osiągnęły etap paramahamsa.

Dlatego Śrila Vyasadeva daje czytelnikowi szansę stopniowego postępu w realizacji duchowej, zanim rzeczywiście zacznie się on rozkoszować esencją rozrywek Pana. Wskutek tego Vyasadeva celowo przywołuje mantrę gayatri: dhimahi. Ta mantra gayatri jest szczególnie przeznaczona dla ludzi zaawansowanych duchowo. Kiedy ktoś osiąga sukces w intonowaniu tej mantry, wówczas może przeniknąć transcendentalną pozycję Pana. Chcąc osiągnąć sukces w intonowaniu mantry gayatri, musi najpierw zdobyć cechy braminiczne i zostać doskonale usytuowanym w gunie dobroci. Od tego momentu można zacząć transcendentalną realizację Pana, Jego imienia; Jego sławy, cech, itd. Śrimad-Bhagavatam jest narracją odnoszącą się do svarupa (formy) Pana, która jest manifestowana poprzez Jego wewnętrzną moc. Ta moc jest różna od mocy zewnętrznej, która zamanifestowała ten kosmiczny świat, którego doświadczamy. Już w pierwszym wersecie Pierwszego Rozdziału Śrimad-Bhagavatam, Śrila Vyasadeva czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy mocą wewnętrzną i zewnętrzną. Mówi on tam, że moc wewnętrzna jest rzeczywistością prawdziwą, podczas gdy energia zamanifestowana zewnętrznie (w formie materialnej egzystencji) jest tymczasowa i złudna, nie będąca niczym więcej niż miraż na pustyni. Może się wydawać, że w mirażu jest obecna woda, ale prawdziwa woda jest gdzieś indziej. Podobnie, to zamanifestowane kosmiczne stworzenie wydaje się być rzeczywistością, ale jest ono jedynie odbiciem prawdziwej rzeczywistości, która istnieje w świecie duchowym. W świecie duchowym nie ma mirażów. Jest tam Absolutna Prawda. Ta Absolutna Prawda nie jest jednak obecna w świecie materialnym. Tutaj wszystko jest prawdą względną; jedna prawda zdaje się zależeć od drugiej. To kosmiczne stworzenie jest rezultatem wzajemnych oddziaływań trzech sił materialnej natury. Tymczasowe manifestacje są stworzone w ten sposób, aby prezentować złudzenie jako rzeczywistość w celu oszołomienia umysłu uwarunkowanej duszy. W ten sposób wydaje się, że jest tak wiele gatunków życia, łącznie z wyższymi półbogami, takimi jak Brahma, Indra, itd. W istocie, w tym zamanifestowanym świecie nie ma rzeczywistości, ale ta rzeczywistość zdaje się być obecną, ponieważ prawdziwa rzeczywistość istnieje w świecie duchowym, gdzie wiecznie rezyduje Osoba Boga razem ze Swoimi transcendentalnymi parafernaliami.

Główny inżynier skomplikowanej konstrukcji nie bierze osobiście udziału w samym wznoszeniu konstrukcji, ale jedynie on zna każdy zakątek tej konstrukcji, ponieważ prace budownicze przebiegają zgodnie z jego instrukcjami. Innymi słowy, wie on wszystko o tej konstrukcji bezpośrednio i pośrednio. Podobnie, Osoba Boga, który jest najwyższym inżynierem tego kosmicznego stworzenia, wie bardzo dobrze, co dzieje się w każdym zakątku tej manifestacji kosmicznej, chociaż wydaje się, że czynności są spełniane przez kogoś innego. W rzeczywistości, nikt nie jest niezależny w stworzeniu materialnym. Wszędzie obecna jest ręka Pana. Wszystkie elementy materialne, jak również iskry duchowe, są jedynie Jego emanacjami. Cokolwiek zostaje stworzone w tym materialnym świecie, jest tworzone przez wzajemne oddziaływanie dwóch energii, materialnej i duchowej. Te energie należą do Absolutnej Prawdy, Osoby Boga, Śri Kryszny.

Chemik może wytworzyć wodę w laboratorium przez zmieszanie tlenu i wodoru, ale tak naprawdę, żywa istota może działać jedynie pod kierunkiem Najwyższego Pana. W rzeczywistości, wszystkie materiały, których używa chemik, zostały dostarczone przez Pana. Pan zna wszystko bezpośrednio i pośrednio, i jest On świadomy wszystkich najdrobniejszych szczegółów wszystkiego. Jest On również całkowicie niezależny. Pan może zostać porównany do kopalni złota, a kosmiczne stworzenie może zostać porównane do ornamentów zrobionych z tego złota, takich jak złote pierścionki, naszyjniki, itd. Złote pierścionki i naszyjniki są jakościowo jedne ze złotem w kopalni, ale ilościowo, złoto w kopalni i złoto w naszyjniku są różne. Filozofia Pana Caitanyi o Prawdzie Absolutnej skupia się wokół faktu, że Najwyższy Pan jest jednocześnie tożsamy i różny od Swojego stworzenia. Nic nie jest absolutnie równe Absolutnej Prawdzie, ale jednocześnie nic nie jest niezależne od niej.

Uwarunkowane dusze, począwszy od Brahmy, inżyniera tego określonego wszechświata, aż do nieznacznej mrówki, wszystkie coś stwarzają, ale żadna z nich nie jest niezależna od Najwyższego Pana. Materialista błędnie uważa, że poza nim samym nie ma żadnego stworzyciela, i to jest zwane mayą, czyli złudzeniem. Z powodu ubogiego zasobu wiedzy, materialista nie jest w stanie ujrzeć niczego poza zasięgiem swoich niedoskonałych zmysłów; wskutek tego myśli, ze materia automatycznie przyjmuje swój kształt, niezależnie od jakiejkolwiek świadomej podstawy. Koncepcja ta została obalona przez Śrila Vyasadevę w pierwszym wersecie Śrimad-Bhagavatam. Jak oznajmiono wcześniej, Vyasadeva jest duszą wyzwoloną, i skompilował on tę autorytatywną księgę po osiągnięciu doskonałości duchowej. Skoro kompletna całość, Absolutna Prawda, jest źródłem wszystkiego, nic nie jest niezależne od Niego. Wszystko istnieje wewnątrz ciała Absolutnej Prawdy. Każde działanie i reakcja części ciała jest znanym faktem dla wcielonej całości. Podobnie, jeśli stworzenie pozostaje w ciele Absolutnej Prawdy, to nie ma niczego nieznanego Absolutowi, bezpośrednio czy pośrednio.

W śruti-mantrze jest powiedziane, że ta absolutna całość, czyli Brahman, jest ostatecznym źródłem wszystkiego. Wszystko emanuje z Niego, wszystko jest utrzymywane przez Niego, i w końcu wszystko na powrót wchodzi w Niego. Takie jest prawo natury. To zostało również potwierdzone w śruti-mantrze. Jest tam powiedziane, że na początku milenium Brahmy, źródłem, z którego wszystko emanuje, jest Absolutna Prawda, czyli Brahman, a w końcu tego milenium, miejscem spoczynku, do którego wszystko ponownie wraca, jest ta sama Absolutna Prawda. Materialni naukowcy ślepo biorą to za pewnik, że ostatecznym źródłem tego systemu planetarnego jest słońce, ale nie są w stanie wytłumaczyć źródła słońca. Ostateczne źródło zostało wytłumaczone w literaturze wedyjskiej; Brahma jest stworzycielem tego wszechświata, ale ponieważ musiał on medytować, aby otrzymać inspirację do dokonania tego stworzenia, nie jest on ostatecznym stwórcą. Jak oznajmiono w pierwszym wersecie Śrimad-Bhagavatam, Brahma otrzymał wiedzę wedyjską od Osoby Boga. W pierwszym wersecie Śrimad-Bhagavatam jest powiedziane, że stwórca wtórny, Brahma, został zainspirowany przez Najwyższego Pana, który umożliwił mu wywiązać się ze swoich twórczych funkcji. Zatem Najwyższy Pan jest nadrzędnym inżynierem. Prawdziwym umysłem poza wszelkimi pośrednikami stworzenia jest Absolutna Osoba Boga, Śri Kryszna. W Bhagavad-gicie Śri Kryszna osobiście oznajmia, że to jedynie On jest tym, który nadzoruje energię stwórczą (prakrti), totalną sumę materii. Dlatego Śri Vyasadeva nie wielbi ani Brahmy, ani słońca, ale Najwyższego Pana, który kieruje zarówno Brahmą, jak i słońcem, w ich dziele stworzenia.

Ważnymi są sanskryckie słowa abhijna i svarat, pojawiające się w pierwszym wersecie Śrimad-Bhagavatam. Te dwa słowa odróżniają Pana od wszystkich żywych istot. Żadna inna żywa istota poza najwyższą istotą, Absolutną Osobą Boga, nie jest ani abhijna ani svarat – to znaczy, żadna z nich nie jest ani w pełni świadoma wszystkiego, ani w pełni niezależna. Każdy musi zdobywać wiedzę od osób, które wiedzą więcej; nawet Brahma, który jest pierwszą żywą istotą w tym materialnym świecie, musiał medytować o Najwyższym Panu i przyjąć Jego pomoc, by móc dokonać stworzenia. Jeśli Brahma albo słońce nie są w stanie stworzyć niczego bez otrzymania wiedzy od kogoś wyższego, więc jaka jest pozycja tych materialnych naukowców, którzy są w pełni zależni od tak wielu materialnych rzeczy? Współcześni naukowcy, tacy jak Jagadisha Chandra Bose, Isaac Newton, Albert Einstein, itd., mogą chełpić się swoimi odpowiednimi mocami twórczymi, ale w tak wielu rzeczach są zmuszeni polegać na Najwyższym Panu. Przede wszystkim, wysoce inteligentne mózgi tych dżentelmenów z pewnością nie zostały wyprodukowane przez żadną ludzką istotę. Umysł jest stwarzany przez inny czynnik. Gdyby umysły, takie jak umysł Einsteina czy Newtona, mogły zostać wytworzone przez istotę ludzką, wówczas rodzaj ludzki stworzyłby wiele takich umysłów, zamiast po prostu oddawać nabożną cześć tym, którzy odeszli. Jeśli ci naukowcy nie są w stanie wytworzyć nawet takich umysłów, to co dopiero mówić o głupich ateistach, którzy wyzywają autorytet Pana?

Nawet impersonaliści Mayavadi, którzy schlebiają sobie wzajemnie i wierzą, że sami stali się Panem, nie są ani abhijnah ani svarat, czyli w pełni świadomymi czy w pełni niezależnymi. Moniści Mayavadi poddają się surowym pokutom i wyrzeczeniom, aby osiągnąć wiedzę stania się jednym z Panem, ale ostatecznie uzależniają się od jakiegoś bogatego ucznia, który dostarcza im środków do skonstruowania wielkich zakonów i świątyń. Zanim ateiści, tacy jak Ravana i Hiranyakaśipu, mogli wyszydzić autorytet Pana, musieli poddać się surowym pokutom, ale ostatecznie byli tak bezradni, że nie byli w stanie ocalić siebie samych, kiedy Pan pojawił się przed nimi jako okrutna śmierć. To również odnosi się do współczesnych ateistów, którzy mają czelność wyszydzać autorytet Pana. Takich ateistów spotka taka sama kara, która została wymierzona w przeszłości wielkim ateistom, takim jak Ravana i Hiranyakaśipu. Historia powtarza się, i to, co zdarzyło się w przeszłości, będzie zdarzało się ciągle, kiedy zaistnieje taka potrzeba. Kiedykolwiek lekceważony jest autorytet Pana, prawa natury zawsze wymierzają karę.

Wszechdoskonałość Najwyższego Pana, Osoby Boga, została potwierdzona we wszystkich śruti-mantrach. W śruti-mantrach jest powiedziane, że wszechdoskonały Pan rzucił spojrzenie na materię i w ten sposób stworzył wszystkie żywe istoty. Żywe istoty są integralnymi cząstkami Pana, i On zapładnia rozległą materialną naturę nasionkami iskier duchowych. W ten sposób twórcze energie zostają uaktywnione dla tak wielu wspaniałych kreacji. Kiedy jeden ateista argumentował, że Bóg nie jest większym ekspertem niż producent skomplikowanego zegarka, który ma tak wiele precyzyjnych części, musieliśmy odpowiedzieć, że Bóg jest większym mechanikiem niż zegarmistrz, gdyż stwarza jedynie jedną maszynę w formie męskiej i żeńskiej, a ta forma męska i żeńska dalej same produkują niezliczone podobne maszyny, bez dalszej uwagi Boga. Gdyby człowiek był w stanie wyprodukować komplet maszyn zdolnych do produkowania innych maszyn, bez dalszej uwagi człowieka, wówczas można by było powiedzieć, że dorównał on swoją inteligencją inteligencji Boga. Oczywiście to nie jest możliwe. Każda poszczególna niedoskonała maszyna stworzona przez człowieka musi być indywidualnie obsługiwana przez mechanika. Ponieważ nikt nie może dorównać swoją inteligencją Bogu, innym imieniem Boga jest asamaurdha, co wskazuje na to, że nikt nie jest Mu równy czy też większy od Niego. W przypadku każdego człowieka istnieje ktoś, kto dorównuje mu inteligencją i kto go przewyższa, i nikt nie może twierdzić, że nie ma takich osób. Jednakże nie jest tak w przypadku Pana. Śruti-mantry wykazują, że przed stworzeniem tego materialnego wszechświata Pan istniał już i był panem każdego. To Pan poinstruował Brahmę w wiedzy wedyjskiej. Tej Osobie Boga należy być posłusznym pod każdym względem. Każdy, kto pragnie uwolnić się od materialnego uwikłania, musi podporządkować się Jemu, i to zostało potwierdzone w Bhagavad-gicie.

Dopóki dana osoba nie podporządkuje się lotosowym stopom Osoby Boga, z pewnością zostanie zwiedziona, nawet jeśli jest to osoba o wielkich możliwościach umysłowych. Jedynie kiedy takie wielkie umysły podporządkują się lotosowym stopom Vasudevy i wiedzą doskonale, że Vasudeva jest przyczyną wszystkich przyczyn, jak to zostało potwierdzone w Bhagavad-gicie (7.19), wówczas mogą stać się mahatmami, czyli osobami o prawdziwie szerokich horyzontach umysłowych. Jednakże takich mahatmów o szerokich horyzontach umysłowych spotyka się bardzo rzadko. Ale tylko takie osoby mogą zrozumieć Najwyższego Pana jako Absolutną Osobę Boga, pierwszą przyczynę wszelkiego stworzenia. On jest parama, ostateczną prawdą, ponieważ wszelkie inne prawdy są zależne od Niego. Ponieważ On jest źródłem wszelkiej wiedzy, jest On wszechwiedzącym; nie podlega On iluzji, której podlega osoba posiadająca jedynie względną wiedzę.

Niektórzy uczeni Mayavadi argumentują, że Śrimad Bhagavatam nie zostało skompilowane przez Śrila Vyasadevę, a niektórzy zakładają, że księga ta jest współczesnym dziełem napisanym przez kogoś o imieniu Vopadeva. Aby pokonać ten bezsensowny argument, Śrila Śridhara Swami wykazuje, że w wielu z najstarszych Puran znajdują się odnośniki do Śrimad-Bhagavatam. Pierwsza śloka, czyli werset Śrimad-Bhagavatam, zaczyna się mantrą gayatri, a odniesienie do tego znajduje się w Matsya Puranie (najstarsza purana). Powołując się na treść gayatri mantry w Śrimad-Bhagavatam, purana ta mówi, "To dzieło, które zawiera wiele, wiele narracji przepełnionych duchowymi instrukcjami, rozpoczyna się mantrą gayatri i zawiera również historię Vrtrasury, jest znane jako Śrimad-Bhagavatam. Ktokolwiek podaruje komuś to wielkie dzieło podczas pełni księżyca, osiągnie najwyższą doskonałość życia i powróci do Boga." Również w innych puranach znajdują się odnośniki do Śrimad-Bhagavatam, które nawet wzmiankują, że dzieło to składa się z Dwunastu Canto i osiemnastu tysięcy ślok. Wzmianka o Śrimad-Bhagavatam znajduje się również w konwersacji pomiędzy Gautamą i Maharajem Ambarisą, która to konwersacja zawarta jest w Padma Puranie. Maharaja Ambarisa otrzymał radę, że jeśli w ogóle pragnie wyzwolenia z materialnego uwikłania, powinien regularnie czytać Śrimad-Bhagavatam. Wobec tego nie ma żadnych wątpliwości co do autorytetu Śrimad-Bhagavatam. Przez ostatnie pięćset lat wielu uczonych napisało szczegółowe komentarze do Śrimad-Bhagavatam, wykazując się wyjątkową uczonością. Poważny uczeń zrobiłby dobrze, gdyby usiłował je przestudiować, by pełniej rozkoszować się transcendentalnym przekazem Śrimad-Bhagavatam.

Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura szczególnie omawia oryginalną i czystą psychologię seksu (adi-rasa), pozbawioną wszelkich pospolitych wad. Cały materialny świat kręci się dzięki podstawowej zasadzie życia seksualnego. We współczesnej cywilizacji ludzkiej seks jest centralnym punktem wszystkich czynności. W rzeczywistości, gdziekolwiek byśmy się nie zwrócili, tam dominuje życie seksualne. Zatem życie seksualne nie jest czymś nierzeczywistym; jego prawdziwa realność jest doświadczana w świecie duchowym. Seks materialny jest jedynie wypaczonym odbiciem seksu oryginalnego, który znajdujemy w Absolutnej Prawdzie. To potwierdza fakt, że Absolutna Prawda jest osobą, jako że nie mogłaby być bezosobową i posiadać zmysłu czystego życia seksualnego. Bezosobowa filozofia monistyczna pośrednio rozbudza do ohydnego, pospolitego seksu, ponieważ nadmiernie podkreśla bezosobowość Ostatecznej Prawdy. Rezultat tego jest taki, że ludzie o ubogim zasobie wiedzy przyjęli to wypaczone materialne życie seksualne za wszystko, nie mając informacji o rzeczywistej, duchowej formie seksu. Jest różnica pomiędzy seksem w niezdrowym stanie życia materialnego, a seksem w egzystencji duchowej. Śrimad-Bhagavatam stopniowo wznosi do najwyższego, doskonałego stanu transcendencji, ponad trzema siłami czynności materialnych, czynności karmicznych, i ponad spekulatywną filozofię, jak również ponad kult funkcjonalnych bóstw zalecanych w Vedach. Śrimad-Bhagavatam jest wcieleniem służby oddania dla Najwyższej Osoby Boga, Kryszny, i dlatego znajduje się na wyższej pozycji w stosunku do innej literatury wedyjskiej.

Religia zawiera cztery podstawowe przedmioty: (1) pobożne czynności, (2) rozwój ekonomiczny, (3) zadowalanie zmysłów, (4) wyzwolenie z niewoli materialnej. Życie religijne różni się od niereligijnego życia barbarzyńców. W istocie, można powiedzieć, że prawdziwe życie ludzkie zaczyna się od religii. Cztery zasady życia zwierzęcego – jedzenie, spanie, obrona i łączenie się w pary – są właściwe zarówno dla zwierząt, jak i istot ludzkich. Ale religia jest szczególnym zainteresowaniem istot ludzkich. Jako że bez religii życie ludzkie nie jest lepsze od życia zwierzęcego, w prawdziwym społeczeństwie ludzkim istnieje jakaś forma religii zmierzająca do samorealizacji i odnosząca się do naszego wiecznego związku z Bogiem.

Na niższym etapie cywilizacji ludzkiej zawsze istnieje współzawodnictwo pomiędzy ludźmi, w ich próbach dominowania nad materialną naturą. Innymi słowy, istnieje bezustanna rywalizacja w próbie zadowalania zmysłów. W ten sposób, kierowany pragnieniem przyjemności zmysłowych, człowiek ustanawia rytuał religijny. Zatem pobożne czynności i funkcje religijne spełniane są w celu osiągnięcia jakiegoś materialnego zysku, a jeśli taki materialny zysk jest osiągalny w inny sposób, to ta tak zwana religia zostaje zlekceważona. Można to widzieć na przykładzie współczesnej cywilizacji ludzkiej. Skoro ekonomiczne pragnienia ludzi zdają się być spełniane w inny sposób, nikt teraz nie jest zainteresowany religią. Kościoły, cerkwie i świątynie są praktycznie puste, gdyż ludzie są bardziej zainteresowani fabrykami, sklepami i kinami. Wskutek tego opustoszały religijne miejsca wzniesione przez ich przodków. Jest to dowodem na to, że religia jest na ogół spełniana dla rozwoju ekonomicznego, a rozwój ekonomiczny jest potrzebny dla zadowalania zmysłów. Kiedy ktoś nie odnosi sukcesu w swoich próbach osiągnięcia zadowalania zmysłów, zaczyna dążyć do zbawienia, by stać się jednym z najwyższą całością. Wszystkie te czynności są spełniane z tym samym celem – dla przyjemności zmysłowej.

Te cztery podstawowe, wymienione wyżej rzeczy, są regulowane przez Vedy, tak aby nie było przesadnego współzawodnictwa dla zadowalania zmysłów. Jednakże Śrimad-Bhagavatam jest transcendentalne do wszystkich tych czynności dla osiągnięcia przyjemności zmysłowej w świecie materialnym. Jest to literatura czysto transcendentalna, rozumiana przez bhaktów Pana, którzy są ponad współzawodnictwem w zadowalaniu zmysłów. W świecie materialnym istnieje ostre współzawodnictwo w dążeniu do przyjemności zmysłowej, pomiędzy zwierzętami, ludźmi, społecznościami, a nawet nacjami, ale bhaktowie Pana są ponad tym wszystkim. Bhaktowie nie mają potrzeby współzawodniczyć z materialistami, ponieważ znajdują się na ścieżce powrotu do Boga, powrotu do domu, gdzie wszystko jest wieczne, pełne i radosne. Tacy transcendentaliści są w stu procentach pozbawieni zazdrości i dlatego są czyści w sercu. Współzawodnictwo istnieje dlatego, ponieważ każdy w tym materialnym świecie jest zazdrosny. Bhaktowie Pana są nie tylko wolni od wszelkiego rodzaju materialnej zazdrości, ale również są łaskawi dla wszystkich, usiłując ustanowić społeczeństwo z Bogiem w centrum, wolne od współzawodnictwa.

Pewne materialistyczne idee społeczeństwa wolnego od współzawodnictwa są sztuczne, ponieważ nawet w tych państwach istnieje współzawodnictwo o zdobycie siły. Jest to faktem, że zasada zadowalania zmysłów jest podstawową zasadą życia materialistycznego, i to można zrealizować albo przez czytanie Ved, albo po prostu przez obserwację zwykłych ludzkich czynności. Vedy polecają czynności karmiczne, przez które ludzie mogą awansować na wyższe planety, i również polecają kult różnych półbogów, w celu osiągnięcia ich planet. Ostatecznie Vedy polecają czynności, dzięki którym można osiągnąć Absolutną Prawdę i zrealizować Jego bezosobową cechę, by stać się jednym z Nim. Jednakże bezosobowy aspekt Prawdy Absolutnej nie jest ostatnim słowem. Ponad cechą bezosobową jest Paramatma, czyli Dusza Najwyższa, a ponad tym jest Najwyższa Osoba. Śrimad-Bhagavatam informuje o tych osobowych cechach Absolutnej Prawdy, cechach, które znajdują się ponad aspektem bezosobowym. Tematy dotyczące tych cech są wyższe od tematów bezosobowej filozoficznej spekulacji; dlatego Śrimad-Bhagavatam otrzymuje wyższy status niż część Ved znana jako jnana-kanda. Śrimad-Bhagavatam jest również wyższe w stosunku do części Ved znanych jako karma-kanda i upasana-kanda, ponieważ poleca ono kult Najwyższej Osoby Boga, Śri Kryszny, boskiego syna Vasudevy. Część Ved znana jako karma-kanda obfituje we współzawodnictwo dla osiągnięcia planet niebiańskich dla lepszego zadowalania zmysłów, i to współzawodnictwo również jest widoczne w częściach jnana-kanda i upasana-kanda. Śrimad-Bhagavatam jest ponad nimi, ponieważ jego celem jest jedynie Najwyższa Prawda, istota czy podstawa wszelkich kategorii.

Innymi słowy, dzięki Śrimad-Bhagavatam możemy poznać oryginalną substancję, jak również względności, w ich prawdziwym sensie i perspektywie. Tą oryginalną substancją jest Absolutna Prawda, Najwyższa Osoba Boga, a względnościami są różne formy energii, które z Niego emanują. Ponieważ żywe istoty również są powiązane z Jego energiami, w rzeczywistości nie ma nic odmiennego od substancji. Jednocześnie, energie są różne od substancji. W sensie materialnym, ta koncepcja jest wewnętrznie sprzeczna, ale Śrimad-Bhagavatam wyraźnie omawia ten aspekt jednoczesnej jedności i różnicy. Tę filozofię spotykamy również w Vedanta-sutrze, rozpoczynającej się sutrą janmady asya. Wiedza o tej jednoczesnej jedności i różnicy, która jest właściwa Absolutnej Prawdzie, została objawiona dla korzyści każdego. Spekulanci umysłowi zwodzą ludzi, ogłaszając, że energia Pana jest absolutna, ale kiedy zrozumiana zostanie prawda jednoczesnej jedności i różnicy, wówczas niedoskonała koncepcja monizmu i dualizmu przestaje zadowalać. Dzięki zrozumieniu jednoczesnej jedności Pana z Jego stworzeniem, jak i odmienności od niego, można natychmiast uwolnić się od trojakiego rodzaju niedoli – niedoli narzucanych przez ciało, umysł i inne żywe istoty, albo przez działania natury.

Śrimad-Bhagavatam rozpoczyna się od podporządkowania się żywej istoty Absolutnej Osobie. To podporządkowanie jest uczynione z czystą świadomością o jedności bhakty z Absolutem, a jednocześnie o jego wiecznej pozycji sługi. W koncepcji materialnej uważamy się za panów wszystkiego, co znajduje się w zasięgu naszego wzroku; wskutek tego jesteśmy zawsze kłopotani przez trojakie niedole życia. Jednak, kiedy ktoś poznaje swoją prawdziwą pozycję w transcendentalnej służbie, natychmiast uwalnia się od tych wszystkich niedoli. Pozycja sługi jest marnowana w materialnej koncepcji życia. Usiłując dominować nad materialną naturą, żywa istota jest zmuszona ofiarować swoją służbę względnej energii materialnej. Jednakże, kiedy ta służba zostaje skierowana ku Panu w czystej świadomości tożsamości duchowej, żywa istota natychmiast uwalnia się od ciężaru uczuć materialnych. Ponadto, Śrimad-Bhagavatam jest osobistym komentarzem Vyasadevy do Vedanta-sutry, który napisał po osiągnięciu dojrzałości w realizacji duchowej. Vyasadeva był w stanie napisać go dzięki łasce Narady. Vyasadeva jest również inkarnacją Narayany, Osoby Boga; zatem nie ma wątpliwości co do jego autorytetu. Chociaż jest on autorem całej literatury wedyjskiej, szczególnie poleca on studia nad Śrimad-Bhagavatam. Inne purany wspominają o różnych metodach wielbienia półbogów, ale Śrimad-Bhagavatam mówi jedynie o Najwyższej Osobie Boga. Najwyższy Pan jest całym ciałem, a półbogowie są różnymi częściami tego ciała. Zatem, jeśli ktoś wielbi Najwyższego Pana, nie musi czcić półbogów, gdyż Najwyższy Pan jest w sercu wszystkich półbogów. Pan Caitanya Mahaprabhu odróżniał Śrimad-Bhagavatam od wszystkich innych puran, polecając je jako nieskazitelną puranę.

Metoda, przez którą otrzymywany jest transcendentalny przekaz, jest metodą pokornego słuchania. Postawa wyzywająca nie jest pomocna w otrzymywaniu czy realizacji transcendentalnego przekazu. Dlatego w drugim wersecie Śrimad-Bhagavatam zostało użyte słowo śuśrusu. To słowo oznacza, że należy pragnąć słuchać transcendentalnego przekazu. Pragnienie słuchania z zainteresowaniem jest pierwszorzędną kwalifikacją do przyswojenia sobie wiedzy transcendentalnej. Na nieszczęście, wielu ludzi nie jest zainteresowanych cierpliwym słuchaniem Śrimad-Bhagavatam. Proces jest prosty, ale zastosowanie – trudne. Ci, którzy są nieszczęśliwi, znajdą czas, aby słuchać zwykłych społecznych i politycznych tematów, ale kiedy zaprasza się ich, aby dołączyli się do tego zgromadzenia, gdzie słucha się Śrimad-Bhagavatam, nie garną się do tego. Czasami ludzie pozwalają sobie na słuchanie tych części Śrimad-Bhagavatam, do których nie mają przygotowania. Zawodowi recytatorzy Śrimad-Bhagavatam czytają te poufne części, które mówią o rozrywkach Najwyższego Pana. Czytanie tych części zdaje się być podobne do literatury o seksie. Jednakże Śrimad-Bhagavatam należy słuchać od początku, i Bhagavatam już na samym początku wspomina, kto jest gotów do przyswojenia sobie jego przekazu (Bhag. 1.1.2): Bona fide publiczność, gotowa do słuchania Śrimad-Bhagavatam wywodzi się z osób, które spełniły wiele pobożnych czynów. Osoba o skłonnościach intelektualnych jest w stanie uwierzyć w zapewnienia wielkiego mędrca Vyasadevy i pokornie słuchać przekazów Śrimad-Bhagavatam, po to, aby bezpośrednio zrealizować Najwyższą Osobę Boga. Nie jest konieczne, by mozolnie przechodzić przez różne wedyjskie etapy samorealizacji, gdyż jedynie przez dobrowolne, pokorne słuchanie Śrimad-Bhagavatam można wznieść się do pozycji paramahamsy. Mędrcy z Naimisaranya powiedzieli Sucie Goswamiemu, że gorąco pragnęli zrozumieć Śrimad-Bhagavatam. Słuchali od Suty Goswamiego o Krysznie, Najwyższej Osobie Boga, nigdy nie będąc nasyconymi tymi dyskusjami. Ludzie, którzy są naprawdę przywiązani do Kryszny, pragną słuchać o Nim bezustannie.

Dlatego Pan Caitanya poradził Prakaśanandzie Sarasvati: "Zawsze czytaj Śrimad-Bhagavatam i staraj się zrozumieć każdy werset. Wówczas naprawdę zrozumiesz Brahma-sutrę. Mówisz, że pragniesz studiować Vedanta-sutrę, ale nie możesz zrozumieć Vedanta-sutry bez zrozumienia Śrimad-Bhagavatam." Pan również poradził Prakaśanandzie, aby zawsze intonował Hare Kryszna, Hare Kryszna, Kryszna Kryszna, Hare Hare; Hare Rama, Hare Rama, Rama, Rama, Hare Hare. "Dzięki temu mantrowaniu bez trudu osiągniesz wyzwolenie. A po wyzwoleniu będziesz mógł osiągnąć najwyższy cel życia, miłość Boga."

Następnie Pan przytoczył wiele wersetów z autorytatywnych pism świętych, takich jak Śrimad-Bhagavatam, Bhagavad-gita i Nrsimha-tapani. Szczególnie zacytował On następujący werset z Bhagavad-gity.

brahma-bhutah prasannatma
na śocati na kanksati
samah sarvesu bhutesu
mad-bhaktim labhate param

''Ten, kto jest usytuowany transcendentalnie, od razu realizuje Najwyższego Brahmana. Nie rozpacza nigdy ani niczego nie pragnie, jednakowo ustosunkowanym będąc, do każdej żywej istoty. W tym stanie osiąga czystą służbę oddania dla Mnie." (Bg. 18.54)

Kiedy ktoś osiąga tę platformę brahma-bhuta, jednakowo widzi wówczas wszystkie żywe istoty i staje się czystym bhaktą Najwyższego Pana. W Nrsimha-tapani (2.5.16) jest powiedziane, że kiedy jakaś osoba jest rzeczywiście wyzwolona, może zrozumieć transcendentalne rozrywki Najwyższego Pana i wskutek tego angażuje się w Jego służbę oddania. Pan Caitanya również zacytował werset z Drugiego Canto Śrimad-Bhagavatam (2.1.9), w którym Śukadeva Goswami zauważa, że chociaż był na etapie wyzwolenia i był wolny od sideł mayi, to mimo to został przyciągnięty do transcendentalnych rozrywek Kryszny. Wskutek tego studiował Śrimad-Bhagavatam od swego wielkiego ojca, Vyasadevy.

Pan Caitanya przytoczył również inną ślokę ze Śrimad-Bhagavatam (3.15.43), dotyczącą Kumarów. Kiedy Kumarowie weszli do świątyni Pana, zostali urzeczeni aromatem kwiatów i liści tulasi ofiarowanych lotosowym stopom Pana z papką sandałową. Jedynie przez powąchanie aromatu tych ofiarowanych Panu przedmiotów, umysły Kumarów skierowały się ku służbie dla Najwyższego Pana, pomimo faktu, że już byli oni duszami wyzwolonymi. Gdzie indziej w Bhagavatam (1.7.10) jest powiedziane, że nawet jeśli ktoś jest duszą wyzwoloną i jest naprawdę wolny od materialnego zanieczyszczenia, mimo to może, bez żadnej przyczyny, zostać przyciągniętym do służby oddania dla Najwyższego Pana. Zatem Bóg jest tak bardzo atrakcyjny; i ponieważ jest On tak atrakcyjny, jest On nazywany Kryszną.

W ten sposób Pan Caitanya przedyskutował z Prakaśanandą Sarasvati werset Atmarama ze Śrimad-Bhagavatam. Wielbiciel Pana Caitanyi, bramin Maharastriya, zrelacjonował, że Pan wyjaśnił ten werset na sześćdziesiąt jeden różnych sposobów. Wszyscy tam zgromadzeni pragnęli ponownie usłyszeć różne wersje śloki Atmarama, i ponieważ ich pragnienie było tak wielkie, Pan Caitanya jeszcze raz wyjaśnił tę ślokę w ten sam sposób, jak wyjaśnił ją Sanatanie Goswamiemu. Każdy, kto usłyszał to objaśnienie śloki Atmarama, był pełen podziwu. W istocie, każdy uważał, że Pan Caitanya nie jest nikim innym, jak Samym Śri Kryszną.