Rozdział 22 – Śrimad-Bhagavatam

 

Kiedy Caitanya Mahaprabhu nawrócił sannyasinów Mayavadi na Swoją ścieżkę, odwiedziło Go w Benares wielu uczonych i ciekawych ludzi. Ponieważ nie każdy mógł ujrzeć Caitanyę Mahaprabhu w Jego rezydencji, ludzie zwykli ustawiać się szeregiem, aby zobaczyć Go, gdy udawał się do świątyni Viśvanatha i Bindhumadhava. Pewnego dnia, kiedy Pan odwiedził świątynię razem ze Swoimi towarzyszami, Candraśekhara Acaryą, Paramanandą, Tapanamiśrą, Sanatana Goswamim i innymi, śpiewał:

haraye namah krsna yadavaya namah
gopala govinda rama śri-madhusudana

Kiedy Pan śpiewał w ten sposób i tańczył, tysiące ludzi zgromadziło się wokół Niego, wydając głośne okrzyki. Wibracja ta była tak potężna, że Prakaśananda Sarasvati, który, siedział w pobliżu, natychmiast przyłączył się do tłumu razem ze swoimi uczniami. Skoro tylko ujrzeli piękne ciało Pana Caitanyi i ujrzeli Pana tańczącego ze Swoimi towarzyszami, Prakaśananda Sarasvati również dołączył do nich i zaczął śpiewać: "Hari! Hari!" Wszyscy mieszkańcy Benares byli zdumieni, widząc ekstatyczny taniec Pana Caitanyi: Jednakże, kiedy Pan Caitanya ujrzał sannyasinów Mayavadi, powstrzymał Swoją bezustanną ekstazę i przestał tańczyć. Skoro tylko Pan przestał śpiewać i tańczyć, Prakaśananda upadł do Jego stóp. Usiłując powstrzymać go, Pan Caitanya powiedział, "Och, jesteś mistrzem duchowym całego świata, jagad-guru, a Ja nie jestem nawet równy twoim uczniom. Dlatego nie powinieneś czcić osoby niższej, jak Ja. Jesteś dokładnie jak Najwyższy Brahman, i jeśli pozwolę ci upaść do Moich stóp, dopuszczę się największej obrazy. Chociaż nie masz wizji dualizmu, to ze względu na przykład dla ogółu ludzi, nie powinieneś tego robić."

"Poprzednio wielokrotnie źle się o Tobie wyrażałem,'' odpowiedział Prakaśananda Sarasvati. "Teraz, pragnąc uwolnić się od rezultatów mojej obrazy, upadam do Twoich stóp." Następnie zacytował werset z literatury wedyjskiej, który oznajmia, że nawet jeśli wyzwolona osoba popełnia obrazę przeciwko Najwyższemu Panu, na nowo staje się ona ofiarą materialnego zanieczyszczenia. Następnie Prakaśananda Sarasvati zacytował inny werset Śrimad-Bhagavatam (10.34.9), mówiący o tym, jak Nanda Maharaja został zaatakowany przez żmiję, którą był dawny Vidyadhararcita. Kiedy żmija ta została dotknięta lotosowymi stopami Kryszny, odzyskała swoje poprzednie ciało, i została uwolniona od grzesznych czynności. Kiedy Pan Caitanya usłyszał, że stawia się Go na równym poziomie z Kryszną, łagodnie zaprotestował. Chciał ostrzec wszystkich ludzi, aby nie porównywali Najwyższego Pana z żadną żywą istotą. Chociaż Sam był Najwyższym Panem, to aby dać przykład innym, protestował przeciwko takim porównaniom. Dlatego powiedział, że porównywanie kogokolwiek do Najwyższego Pana Kryszny jest największą obrazą. Pan Caitanya zawsze utrzymywał, że Visnu, Najwyższa Osoba Boga, jest wielki, a żywe istoty, jakkolwiek wielkie by nie były, są jedynie nieskończenie małymi. W związku z tym zacytował On werset z Padma Purany, który można znaleźć w Vaisnava tantra (Hari-bhakti-vilasa 1.73): "Osoba, która porównuje Najwyższego Pana nawet z największym z półbogów, takim jak Brahma czy Śiva, musi być uważana za ateistę numer jeden."

"Mogę domyślić się, że jesteś Najwyższą Osobą Boga, Kryszną," kontynuował Prakaśananda Sarasvati, "i chociaż podajesz się za bhaktę, mimo to jesteś godny czci, ponieważ przewyższasz nas wszystkich Swoją edukacją i realizacją. Dlatego, zniesławiając Cię, dopuściliśmy się największej obrazy. Proszę, wybacz nam."

Śrimad-Bhagavatam (6.14.5) oznajmia, w jaki sposób bhakta staje się największym spośród wszystkich transcendentalistów:

muktanam api siddhanam
narayana-parayanah
sudurlabhah praśantatma
kotisv api mahamune

"Jest wiele wyzwolonych dusz i dusz doskonałych, ale spośród nich wszystkich najlepszym jest bhakta Najwyższej Osoby Boga. Bhaktowie Najwyższego Pana są zawsze spokojni i cisi, i taką doskonałość spotyka się bardzo rzadko, nawet pośród milionów osób." Prakaśananda zacytował również inny werset (Bhag. 10.4.46), w którym jest powiedziane, że kiedy ktoś obraża bhaktę, to zostaje zmniejszona długość jego życia, dobrobyt, sława, religia i błogosławieństwo wyższych autorytetów: Następnie Prakaśananda zacytował jeszcze inny werset ze Śrimad-Bhagavatam (7.5.32), który mówi, że wszelkie wątpliwości uwarunkowanej duszy znikają, kiedy dotyka lotosowych stóp Najwyższej Osoby Boga. Jednakże, nie można dotknąć lotosowych stóp Najwyższego Pana, dopóki nie zostanie się pobłogosławionym kurzem lotosowych stóp czystego bhakty Pana. Innymi słowy, nie można zostać czystym bhaktą Najwyższej Osoby Boga, dopóki nie otrzyma się błogosławieństwa innego czystego bhakty Pana.

 

"Przyjmuję schronienie Twoich lotosowych stóp," powiedział Prakaśananda Sarasvati, "gdyż pragnę wznieść się do pozycji bhakty Najwyższego Pana."

Po tej rozmowie, Prakaśananda Sarasvati i Pan Caitanya usiedli razem. "Cokolwiek powiedziałeś odnośnie rozbieżności i sprzeczności filozofii Mayavadi, jest również znane nam," powiedział Prakaśananda. "W rzeczywistości wiemy, że wszystkie komentarze do pism wedyjskich autorstwa filozofów Mayavadi są pełne błędów, szczególnie te Śankaracaryi. Wszystkie interpretacje Śankary do Vedanta-sutry są wytworem jego wyobraźni. Jednak Ty nie wyjaśniałeś kodów Vedanta-sutry i Upanisadów odpowiednio do Swojej wyobraźni, ale prezentowałeś je takimi, jakimi są. Dlatego wszyscy z przyjemnością słuchaliśmy tych objaśnień. Takich objaśnień kodów Vedanta-sutry i Upanisadów nie może dać nikt inny poza Najwyższą Osobą Boga. Ponieważ masz moce Najwyższego Pana, proszę, objaśniaj Vedanta-sutrę dalej, abym mógł odnieść korzyść."

Pan Caitanya protestował przeciwko nazywaniu Go Najwyższym Panem, i powiedział, "Mój drogi panie, jestem zwykłą żywą istotą. Nie mogę znać prawdziwego znaczenia Vedanta-sutry, ale znaczenie to zna Vyasadeva, który jest inkarnacją Narayana. Żadna żywa istota nie może interpretować Vedanta-sutry według swoich pospolitych koncepcji. Po to, aby powstrzymać takie niegodziwe, pozbawione skrupułów osoby od pisania komentarzy do Vedanta-sutry, sam autor, Śri Vyasadeva, już skomentował Vedanta-sutrę, pisząc Śrimad-Bhagavatam." Innymi słowy, najlepsze objaśnienie do tej księgi dał sam autor. Nikt nie jest w stanie zrozumieć umysłu autora, dopóki ten autor sam nie wyjawi celu przyświecającego jego dziełu. Dlatego Vedanta-sutrę należy rozumieć poprzez Śrimad-Bhagavatam, komentarz napisany przez autora Vedanta-sutry.

Pranava, czyli omkara, jest boską esencją wszystkich Ved. Omkara została wyjaśniona dalej w gayatri mantrze, dokładnie tak samo, jak jest wyjaśniona w Śrimad-Bhagavatam. Odnoszą się do niej cztery wersety, które zostały wyjaśnione Brahmie przez Samego Pana Krysznę. Z kolei Brahma wyjaśnił je Naradzie, a Narada wytłumaczył je Vyasadevie. W ten sposób, znaczenie tych wersetów Śrimad-Bhagavatam było przekazywane przez sukcesję uczniów. Nie jest to tak, że każdy może produkować własne głupie komentarze do Vedanta-sutry i zwodzić czytelników. Każdy, kto pragnie zrozumieć Vedanta-sutrę, musi starannie czytać Śrimad-Bhagavatam. Poinstruowany przez Naradę Muniego, Vyasadeva skompilował Śrimad-Bhagavatam z celem wyjaśnienia Vedanta-sutry. Pisząc Śrimad-Bhagavatam, Vyasadeva zebrał wszelką esencję Upanisadów, których cel został również wyjaśniony w Vedanta-sutrze. Zatem Śrimad-Bhagavatam jest esencją całej wiedzy wedyjskiej. To, co zostało oznajmione w Upanisadach i powtórzone w Vedanta-sutrze, jest wspaniale wyjaśnione w Śrimad-Bhagavatam.

W Iśopanisad znajduje się ustęp podobny do wersetu zamieszczonego w Śrimad-Bhagavatam (8.1.10), który oznajmia, że cokolwiek ktoś widzi w kosmicznej manifestacji, jest jedynie energią Najwyższego Pana i nie jest różne od Niego. Wskutek tego On jest kontrolerem, przyjacielem, żywicielem i obrońcą wszystkich żywych istot. Powinniśmy żyć polegając na łasce Pana i przyjmować jedynie te rzeczy, które zostały nam przeznaczone. W ten sposób można cieszyć się życiem, nie naruszając własności innych.

Innymi słowy, cel Upanisadów, Vedanta-sutry i Śrimad-Bhagavatam jest jeden i ten sam. Jeśli ktoś starannie studiuje Śrimad-Bhagavatam, przekona się, że wspaniale wyjaśnione są tam Upanisady i Vedanta-sutra. Śrimad-Bhagavatam uczy nas, w jaki sposób odnowić nasz wieczny związek z Najwyższym Panem, jak działać w tym związku, i ostatecznie, w jaki sposób wyciągnąć z niego najwyższą korzyść.

Esencją całego Bhagavatam są cztery wersety rozpoczynające się słowami aham eva. Są to: "Ja jestem najwyższym centrum związków pomiędzy żywymi istotami, i Moja wiedza jest najwyższą wiedzą. Ten proces, przez który mogą Mnie osiągnąć żywe istoty, jest zwany abhidheya. Przez niego można osiągnąć najwyższą doskonałość życia, miłość Boga. Kiedy ktoś osiąga miłość Boga, jego życie staje się doskonałe." Wyjaśnienie tych czterech wersetów jest dane w Śrimad-Bhagavatam, i Pan Caitanya pokrótce opisał, jakie są zasady tych wersetów. Powiedział, że nikt nie może zrozumieć konstytucjonalnej pozycji Najwyższego Pana – Jego sytuacji, Jego transcendentalnych cech, Jego transcendentalnych czynów i Jego sześciu bogactw. Nie można tego zrozumieć przez umysłowe spekulacje czy akademicką wiedzę; wszystko to może być zrozumiane jedynie dzięki łasce Pana. Jak oznajmia Bhagavad-gita, osoba, która jest wystarczająco szczęśliwa, aby otrzymać łaskę Pana, może zrozumieć te wyjaśnienia dzięki Jego miłosierdziu.

 

Pan istniał przed stworzeniem materialnym; zatem materialne składniki, natura i żywe istoty, wszystkie wyemanowały z Niego, a po rozwiązaniu kosmosu wszystkie spoczywają w Nim. Kiedy zostaje zamanifestowane stworzenie, jest ono utrzymywane przez Niego. W istocie, jakakolwiek manifestacja, którą oglądamy, jest jedynie transformacją Jego zewnętrznej energii. Kiedy Najwyższy Pan przyciąga z powrotem Swoją zewnętrzną energię, wszystko wchodzi w Niego. W pierwszym z tych czterech wersetów trzykrotnie jest powtórzone słowo aham, aby podkreślić, że Najwyższa Osoba Boga jest pełen wszelkich bogactw. To aham zostało trzykrotnie powtórzone dlatego, aby skarcić tych, którzy nie są w stanie zrozumieć czy uwierzyć w transcendentalną naturę i formę Najwyższego Pana.

Pan posiada Swoją wewnętrzną moc, Swoją moc zewnętrzną, marginalną i energie względne, manifestację świata kosmicznego i żywych istot. Energia zewnętrzna jest manifestowana przez jakościowe siły (guny) natury materialnej. Ten, kto może zrozumieć naturę żywej istoty w świecie duchowym, może rzeczywiście zrozumieć vedyam, czyli doskonałą wiedzę. Najwyższego Pana nie można zrozumieć po prostu przez oglądanie energii materialnej i uwarunkowanych dusz, ale kiedy ktoś ma doskonałą wiedzę, jest on wolny od wpływu energii zewnętrznej. Księżyc odbija światło słońca, i bez słońca księżyc nie może oświetlać niczego. Podobnie, ta materialna manifestacja kosmiczna jest jedynie odbiciem świata duchowego. Kiedy ktoś jest rzeczywiście wyzwolony spod wpływu energii zewnętrznej, może on zrozumieć konstytucjonalną pozycję Najwyższego Pana. Służba oddania dla Pana jest jedynym środkiem, poprzez który można osiągnąć Pana, i tę służbę oddania może podjąć każdy, w jakimkolwiek kraju, niezależnie od warunków. Służba oddania jest ponad czterema zasadami religii i zrozumieniem czerpanym z wyzwolenia. Nawet początki służby oddania są transcendentalne w stosunku do najwyższego zrozumienia czerpanego z wyzwolenia i zrozumienia czerpanego ze zwykłej religii.

Dlatego należy zbliżyć się do bona fide mistrza duchowego – bez względu na kastę, wyznanie, kolor skóry, kraj, itd. – i słuchać od niego o służbie oddania. Prawdziwym celem życia jest odżywienie naszej uśpionej miłości Boga. W istocie, jest to nasza ostateczna konieczność. Śrimad-Bhagavatam tłumaczy, jak można osiągnąć taką miłość. Istnieje wiedza teoretyczna i wiedza specyficzna czy zrealizowana, a doskonała zrealizowana wiedza jest osiągana wtedy, kiedy ktoś realizuje nauki otrzymane od mistrza duchowego.