Rozdział 10 – Piękno Kryszny
Kryszna jest znany jako Madana-mohana, ponieważ
pokonuje On umysł Kupidyna. Jako Madana-mohana jest znany również dlatego, że
przyjmuje służbę oddania dziewcząt Vrajy i obdarza je łaskami. Po
pokonaniu dumy Kupidyna, Pan, jako nowy Kupidyn, odbywa taniec rasa. Jest On
również znany jako Madana-mohana dzięki Swojej możliwości pokonania umysłu
kobiet za pomocą Swoich pięciu strzał zwanych formą, smakiem, zapachem,
dźwiękiem i dotykiem. Perły naszyjnika zawieszonego na szyi Kryszny są tak
białe jak kaczki, a pawie pióro, które dekoruje Jego głowę, jest koloru
tęczy. Jego żółte szaty są niczym błyskawice na niebie, a Sam Kryszna jest
niczym nowo przywiane chmury. Gopi są niczym dzwoneczki u Jego stóp,
a kiedy chmury wylewają deszcz na zboże na polach, wydaje się, że Kryszna
ożywia serca gopi, przywołując deszcz Swojego miłosierdzia w postaci
rozrywek. W rzeczywistości, kaczki unoszą się w powietrzu podczas
sezonu deszczowego, i wtedy również można ujrzeć na niebie tęczę. Kryszna
swobodnie porusza się pomiędzy Swoimi przyjaciółmi jako chłopiec-pasterz we
Vrindavanie, a kiedy gra na Swoim flecie, wszystkie żywe istoty, ruchome
i nieruchome, pogrążają się w ekstazie. Drżą i łzy płyną
z ich oczu. Pomiędzy różnymi bogactwami Kryszny, Jego miłość małżeńska
jest szczytem. Kryszna jest panem wszelkich bogactw: wszelkiej siły, wszelkiej
sławy, wszelkiej zamożności, wszelkiej wiedzy i wszelkiego wyrzeczenia,
a pomiędzy nimi, Jego doskonałym pięknem jest Jego powab małżeński. Forma
Kryszny, Jego piękno jako kochanka, wiecznie istnieje jedynie w Krysznie,
podczas gdy inne Jego bogactwa są też obecne w Jego formie Narayana.
Kiedy Pan Caitanya opisywał nadzwyczajny urok Kryszny jako kochanka, doznał
transcendentalnej ekstazy, i, ujmując ręce Sanatany Goswamiego, zaczął mówić
o tym, jak szczęśliwe były dziewczęta Vrajy. Pan przytoczył werset ze
Śrimad-Bhagavatam (10.44.14):
gopyas tapah kim acaran yad amusya rupam
lavanya-saram asamordhvam ananya-siddham
drgbhih pibanty anusavabhinavam durapam
ekanta-dhama yaśasah śriya aiśvarasya
"Jakże wielkie pokuty i wyrzeczenia musiały spełniać dziewczęta
Vrindavany, że mogą teraz rozkoszować się nektarem Kryszny, który jest wszelkim
pięknem, wszelką siłą, wszelkimi bogactwami, wszelką sławą, i którego urok
cielesny jest centrum wszelkiego piękna."
Ciało Kryszny, ocean wiecznego piękna młodości, porusza się falami piękna.
Dźwięk Jego fletu wzbudza wir powietrzny, i te fale oraz wir powietrzny
sprawiają, że gopi zaczynają drżeć niczym suche liście na drzewie. I kiedy
te liście spadają do lotosowych stóp Kryszny, nigdy nie mogą się podnieść
ponownie. Nie ma piękna, które można by porównać z pięknem Kryszny, gdyż
nikt nie posiada urody, która by przewyższała Jego piękno czy też mu
dorównywała. Ponieważ Kryszna jest źródłem wszystkich inkarnacji, łącznie
z formą Narayana, bogini fortuny, która jest bezustanną towarzyszką
Narayana, porzuca towarzystwo Narayana i podejmuje pokuty, aby zyskać
towarzystwo Kryszny. Tak wielkie jest nadzwyczajne piękno Kryszny, wiecznej
kopalni wszelkiego piękna. To właśnie z tego piękna emanują wszystkie
piękne rzeczy.
Postawa gopi jest niczym zwierciadło, w którym odbicie piękna Kryszny
rozwija się w każdym momencie. Zarówno Kryszna, jak i gopi,
zwiększają swoje transcendentalne piękno w każdej chwili, i zawsze
istnieje pomiędzy nimi transcendentalne współzawodnictwo. Nikt nie może docenić
piękna Kryszny poprzez właściwe spełnianie swoich obowiązków, wyrzeczenie, yogę
mistyczną, kultywację wiedzy czy przez modlitwy. Transcendentalne piękno Kryszny
mogą docenić jedynie ci, którzy znajdują się na transcendentalnej platformie
miłości Boga, i którzy z powodu tej miłości angażują się
w służbę oddania. Takie piękno jest esencją wszelkich bogactw i jest
doceniane jedynie na Goloce Vrindavanie i nigdzie indziej. To właśnie
Kryszna ustanawia piękno miłosierdzia, sławy, itd., w formie Narayana, ale
w Narayanie nie istnieje delikatność i wspaniałomyślność Kryszny.
Obecne są one jedynie w Krysznie.
Pan Caitanya, który wielce rozkoszował się wszelkimi wersetami
Śrimad-Bhagavatam, które wyjaśniał Sanatanie, zacytował też inny werset (Bhag.
9.24.65):
yasyananam makara-kundala-caru-karna-
bhrajat-kapola-subhagam savilasa-hasam
nityotsavam na tatrpur drśibhih pibantyo
naryo naraś ca muditah kupita nimeś ca
"Gopi zwykły rozkoszować się pięknem Kryszny niczym ceremonią bezustannej
radości. Rozkoszowały się piękną twarzą Kryszny, Jego pięknymi uszami
ozdobionymi kolczykami, Jego szerokim czołem i Jego uśmiechem. Radując się
widokiem Jego piękna, zwykły krytykować stwórcę Brahmę za chwilowe zakłócenia
tej wizji, której przyczyną było mruganie ich powiek."
Hymn wedyjski znany jako kama-gayatri opisuje twarz Kryszny jako króla
wszystkich księżyców. W języku metaforycznym jest wiele różnych księżyców,
ale wszystkie one są zawarte w Krysznie. Jest księżyc Jego ust, księżyc
Jego policzków, księżycowe plamy papki sandałowej na Jego ciele, księżyce
czubków palców Jego rąk, i księżyce czubków palców Jego stóp. W ten
sposób jest dwadzieścia cztery i pół księżyca, a Kryszna jest
centralną postacią ich wszystkich.
Tańczące ruchy kolczyków Kryszny, Jego oczu i brwi, są bardzo atrakcyjne
dla dziewcząt Vrajy. Czynności w służbie oddania podnoszą nastrój służby
oddania. Cóż więcej jest wartego oglądania poza twarzą Kryszny? Ponieważ jedna
para oczu nie wystarcza, by nasycić się Jego widokiem, odczuwa się niemoc,
która jest przyczyną smutku. Taki smutek można nieco ukoić, krytykując twórczą
moc stworzyciela. Niemniej jednak, osoba nienasycona oglądaniem twarzy Kryszny
lamentuje: "Dlaczego mam tylko dwoje oczu, a nie tysiąc?
I ponadto oczy te są niepokojone przez mruganie powiek. Z tego można
wnioskować, że stwórca tego ciała nie jest bardzo inteligentny. Nieznajoma jest
mu sztuka ekstazy, i jest jedynie prozaicznym stworzycielem. Nie wie,
w jaki sposób tak odpowiednio wszystko zaaranżować, abyśmy mogli oglądać
jedynie Krysznę."
Umysły gopi zawsze rozkoszują się słodkością ciała
Kryszny. Jest On oceanem piękna, i Jego piękna twarz i uśmiech, oraz
piękno Jego ciała są wszechatrakcyjne, i urzekają umysły gopi.
W Kryszna-karnamrita, Jego twarz, uśmiech i piękno cielesne zostały
opisane jako słodkie, słodsze i najsłodsze. Doskonały bhakta Kryszny
pogrąża się w szczęściu na widok cielesnego piękna Kryszny, Jego twarzy
i uśmiechu, i kąpie się w oceanie transcendentalnych konwulsji.
Wobec piękna Kryszny, te konwulsje często trwają bez podejmowania leczenia,
podobnie jak lekarz nie stosuje żadnych środków zaradczych w przypadku
zwykłych konwulsji, nie pozwalając nawet napić się wody dla doznania ulgi.
Bhakta niezwykle mocno przeżywa nieobecność Kryszny, gdyż wówczas nie może pić
nektaru Jego piękna. Kiedy daje się słyszeć transcendentalny dźwięk fletu
Kryszny, pragnienie bhakty, by bezustannie słuchać tego fletu, umożliwia mu
spenetrowanie okrycia tego materialnego świata i wejście do nieba
duchowego, gdzie transcendentalny dźwięk tego fletu przenika do uszu
zwolenników gopi. Dźwięk fletu Kryszny zawsze obecny jest w uszach gopi
i zwiększa ich ekstazę. Kiedy rozkoszują się jego melodiami, wówczas żaden
inny dźwięk nie ma dostępu do ich uszu. Kiedy więc są wśród swoich bliskich,
nie są w stanie odpowiadać na pytania, gdyż w ich uszach wibrują te
wszystkie przepiękne melodie.
W ten sposób Pan Caitanya wyjaśnił transcendentalną konstytucję Kryszny, Jego
ekspansje, Jego piękno cielesne, i wszystko co z Nim związane.
Pokrótce objaśnił On Krysznę takim jakim jest, jak również proces, przez, który
można Go osiągnąć. W związku z tym Pan Caitanya wykazał, że służba
oddania dla Kryszny jest jedynym procesem, poprzez który można się do Niego
zbliżyć. Taki jest werdykt literatury wedyjskiej. Jak oznajmili mędrcy:
"Jeśli ktoś studiuje literaturę wedyjską dla odnalezienia procesu
transcendentalnej realizacji, albo jeśli zasięga rad Puran (które są uważane za
literaturę siostrzaną), przekona się, że wszystkie te pisma mają jedną
konkluzję, mianowicie taką, iż Kryszna, Najwyższa Osoba Boga, jest jedynym
przedmiotem czci."
Kryszna jest Absolutną Prawdą, Najwyższą Osobą Boga, i jest On usytuowany
w Swojej wewnętrznej energii, zwanej svarupa-śakti albo atma-śakti, jak to
zostało opisane w Bhagavad-gicie. Manifestuje się On w wielorakich
formach, i niektóre z nich są znane jako Jego formy osobiste,
a niektóre jako Jego formy oddzielone. W ten sposób oddaje się On
przyjemnościom na wszystkich planetach duchowych, jak również we wszechświatach
materialnych. Ekspansje Jego oddzielonych form są nazywane żywymi istotami,
i te żywe istoty są klasyfikowane odpowiednio do energii Pana. Są one
podzielone na dwie klasy – wiecznie wyzwolone i wiecznie uwarunkowane.
Żywe istoty wiecznie wyzwolone nigdy nie wchodzą w kontakt z naturą
materialną, i dlatego nie mają żadnego doświadczenia materialnego życia.
Są one wiecznie zaangażowane w służbę dla Kryszny, czyli służbę oddania
dla Pana, i zaliczają się do towarzyszy Kryszny. Przyjemność, będącą
jedyną radością ich życia, czerpią z pełnienia transcendentalnej służby
miłości dla Kryszny. Z drugiej strony, istoty, które są wiecznie
uwarunkowane, są zawsze oddzielone od transcendentalnej służby miłości dla
Kryszny, i wskutek tego podlegają trojakim niedolom materialnej
egzystencji. Z powodu postawy oddzielenia od Kryszny, jaką wiecznie
wykazuje uwarunkowana dusza, czar energii materialnej dostarcza jej dwóch
rodzajów cielesnej egzystencji – fizycznego ciała zbudowanego z pięciu
elementów, i ciała subtelnego, zbudowanego z umysłu, inteligencji
i ego. Będąc przykrytą przez te dwa ciała, uwarunkowana dusza wiecznie
cierpi bolączki materialnej egzystencji, znane jako trojakie niedole. Ulega
również sześciu wrogom (takim jak pożądanie, złość, itd.). Na tym polega
wieczna choroba uwarunkowanej duszy.
Taka schorowana i uwarunkowana żywa istota wędruje przez cały wszechświat.
Czasami zamieszkuje wyższe systemy planetarne, a czasami niższe.
W ten sposób wiedzie swoje schorowane życie. Jej choroba może zostać
uleczona jedynie wtedy, kiedy spotka doświadczonego lekarza, bona fide mistrza
duchowego, i zastosuje się do jego rad. Kiedy uwarunkowana dusza wiernie
przestrzega instrukcji bona fide mistrza duchowego, wówczas uwalnia się od
swojej materialnej choroby. Wznosi się do stanu wyzwolenia, ponownie osiąga
służbę oddania dla Kryszny i powraca do domu, z powrotem do Kryszny.
Uwarunkowana żywa istota powinna stać się świadoma swojej rzeczywistej pozycji
i powinna modlić się do Pana, "Jak długo jeszcze będą rządziły mną
takie cielesne pobudki, jak pożądanie i złość?" Jako panowie
uwarunkowanej duszy, pożądanie i złość nigdy nie okazują jej miłosierdzia.
W istocie, uwarunkowana dusza nigdy nie przestaje służyć tym złym panom.
Jednakże, kiedy odzyskuje swoją prawdziwą świadomość, czyli świadomość Kryszny,
porzuca tych złych panów, i ze szczerym i otwartym sercem zbliża się
do Kryszny, aby przyjąć Jego schronienie, i modli się, aby mogła zostać zaangażowana
w Jego transcendentalną służbę miłości.
Czasami literatura wedyjska chwali karmiczne czynności, yogę mistyczną
i spekulatywne poszukiwania wiedzy, jako różne ścieżki samorealizacji.
Jednakże, pomimo takich pochwał, cała ta literatura za najwyższą przyjmuje ścieżkę
oddania. Innymi słowy, służba oddania dla Pana Kryszny jest najwyższą ścieżką
doskonałości wiodącą do samorealizacji, i poleca się, aby spełniać ją
bezpośrednio. Czynności karmiczne, medytacja mistyczna i filozoficzne
spekulacje nie są bezpośrednimi metodami samorealizacji. Są one pośrednie,
ponieważ bez domieszki służby oddania nie są w stanie doprowadzić do
najwyższej doskonałości samorealizacji. W rzeczywistości, wszystkie
ścieżki samorealizacji ostatecznie zależą od ścieżki służby oddania.