Rozdział 10 – Piękno Kryszny

 

Kryszna jest znany jako Madana-mohana, ponieważ pokonuje On umysł Kupidyna. Jako Madana-mohana jest znany również dlatego, że przyjmuje służbę oddania dziewcząt Vrajy i obdarza je łaskami. Po pokonaniu dumy Kupidyna, Pan, jako nowy Kupidyn, odbywa taniec rasa. Jest On również znany jako Madana-mohana dzięki Swojej możliwości pokonania umysłu kobiet za pomocą Swoich pięciu strzał zwanych formą, smakiem, zapachem, dźwiękiem i dotykiem. Perły naszyjnika zawieszonego na szyi Kryszny są tak białe jak kaczki, a pawie pióro, które dekoruje Jego głowę, jest koloru tęczy. Jego żółte szaty są niczym błyskawice na niebie, a Sam Kryszna jest niczym nowo przywiane chmury. Gopi są niczym dzwoneczki u Jego stóp, a kiedy chmury wylewają deszcz na zboże na polach, wydaje się, że Kryszna ożywia serca gopi, przywołując deszcz Swojego miłosierdzia w postaci rozrywek. W rzeczywistości, kaczki unoszą się w powietrzu podczas sezonu deszczowego, i wtedy również można ujrzeć na niebie tęczę. Kryszna swobodnie porusza się pomiędzy Swoimi przyjaciółmi jako chłopiec-pasterz we Vrindavanie, a kiedy gra na Swoim flecie, wszystkie żywe istoty, ruchome i nieruchome, pogrążają się w ekstazie. Drżą i łzy płyną z ich oczu. Pomiędzy różnymi bogactwami Kryszny, Jego miłość małżeńska jest szczytem. Kryszna jest panem wszelkich bogactw: wszelkiej siły, wszelkiej sławy, wszelkiej zamożności, wszelkiej wiedzy i wszelkiego wyrzeczenia, a pomiędzy nimi, Jego doskonałym pięknem jest Jego powab małżeński. Forma Kryszny, Jego piękno jako kochanka, wiecznie istnieje jedynie w Krysznie, podczas gdy inne Jego bogactwa są też obecne w Jego formie Narayana.

Kiedy Pan Caitanya opisywał nadzwyczajny urok Kryszny jako kochanka, doznał transcendentalnej ekstazy, i, ujmując ręce Sanatany Goswamiego, zaczął mówić o tym, jak szczęśliwe były dziewczęta Vrajy. Pan przytoczył werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.44.14):

gopyas tapah kim acaran yad amusya rupam
lavanya-saram asamordhvam ananya-siddham
drgbhih pibanty anusavabhinavam durapam
ekanta-dhama yaśasah śriya aiśvarasya

"Jakże wielkie pokuty i wyrzeczenia musiały spełniać dziewczęta Vrindavany, że mogą teraz rozkoszować się nektarem Kryszny, który jest wszelkim pięknem, wszelką siłą, wszelkimi bogactwami, wszelką sławą, i którego urok cielesny jest centrum wszelkiego piękna."

Ciało Kryszny, ocean wiecznego piękna młodości, porusza się falami piękna. Dźwięk Jego fletu wzbudza wir powietrzny, i te fale oraz wir powietrzny sprawiają, że gopi zaczynają drżeć niczym suche liście na drzewie. I kiedy te liście spadają do lotosowych stóp Kryszny, nigdy nie mogą się podnieść ponownie. Nie ma piękna, które można by porównać z pięknem Kryszny, gdyż nikt nie posiada urody, która by przewyższała Jego piękno czy też mu dorównywała. Ponieważ Kryszna jest źródłem wszystkich inkarnacji, łącznie z formą Narayana, bogini fortuny, która jest bezustanną towarzyszką Narayana, porzuca towarzystwo Narayana i podejmuje pokuty, aby zyskać towarzystwo Kryszny. Tak wielkie jest nadzwyczajne piękno Kryszny, wiecznej kopalni wszelkiego piękna. To właśnie z tego piękna emanują wszystkie piękne rzeczy.

Postawa gopi jest niczym zwierciadło, w którym odbicie piękna Kryszny rozwija się w każdym momencie. Zarówno Kryszna, jak i gopi, zwiększają swoje transcendentalne piękno w każdej chwili, i zawsze istnieje pomiędzy nimi transcendentalne współzawodnictwo. Nikt nie może docenić piękna Kryszny poprzez właściwe spełnianie swoich obowiązków, wyrzeczenie, yogę mistyczną, kultywację wiedzy czy przez modlitwy. Transcendentalne piękno Kryszny mogą docenić jedynie ci, którzy znajdują się na transcendentalnej platformie miłości Boga, i którzy z powodu tej miłości angażują się w służbę oddania. Takie piękno jest esencją wszelkich bogactw i jest doceniane jedynie na Goloce Vrindavanie i nigdzie indziej. To właśnie Kryszna ustanawia piękno miłosierdzia, sławy, itd., w formie Narayana, ale w Narayanie nie istnieje delikatność i wspaniałomyślność Kryszny. Obecne są one jedynie w Krysznie.

Pan Caitanya, który wielce rozkoszował się wszelkimi wersetami Śrimad-Bhagavatam, które wyjaśniał Sanatanie, zacytował też inny werset (Bhag. 9.24.65):

yasyananam makara-kundala-caru-karna-
bhrajat-kapola-subhagam savilasa-hasam
nityotsavam na tatrpur drśibhih pibantyo
naryo naraś ca muditah kupita nimeś ca

"Gopi zwykły rozkoszować się pięknem Kryszny niczym ceremonią bezustannej radości. Rozkoszowały się piękną twarzą Kryszny, Jego pięknymi uszami ozdobionymi kolczykami, Jego szerokim czołem i Jego uśmiechem. Radując się widokiem Jego piękna, zwykły krytykować stwórcę Brahmę za chwilowe zakłócenia tej wizji, której przyczyną było mruganie ich powiek."

Hymn wedyjski znany jako kama-gayatri opisuje twarz Kryszny jako króla wszystkich księżyców. W języku metaforycznym jest wiele różnych księżyców, ale wszystkie one są zawarte w Krysznie. Jest księżyc Jego ust, księżyc Jego policzków, księżycowe plamy papki sandałowej na Jego ciele, księżyce czubków palców Jego rąk, i księżyce czubków palców Jego stóp. W ten sposób jest dwadzieścia cztery i pół księżyca, a Kryszna jest centralną postacią ich wszystkich.

Tańczące ruchy kolczyków Kryszny, Jego oczu i brwi, są bardzo atrakcyjne dla dziewcząt Vrajy. Czynności w służbie oddania podnoszą nastrój służby oddania. Cóż więcej jest wartego oglądania poza twarzą Kryszny? Ponieważ jedna para oczu nie wystarcza, by nasycić się Jego widokiem, odczuwa się niemoc, która jest przyczyną smutku. Taki smutek można nieco ukoić, krytykując twórczą moc stworzyciela. Niemniej jednak, osoba nienasycona oglądaniem twarzy Kryszny lamentuje: "Dlaczego mam tylko dwoje oczu, a nie tysiąc? I ponadto oczy te są niepokojone przez mruganie powiek. Z tego można wnioskować, że stwórca tego ciała nie jest bardzo inteligentny. Nieznajoma jest mu sztuka ekstazy, i jest jedynie prozaicznym stworzycielem. Nie wie, w jaki sposób tak odpowiednio wszystko zaaranżować, abyśmy mogli oglądać jedynie Krysznę."

 

Umysły gopi zawsze rozkoszują się słodkością ciała Kryszny. Jest On oceanem piękna, i Jego piękna twarz i uśmiech, oraz piękno Jego ciała są wszechatrakcyjne, i urzekają umysły gopi. W Kryszna-karnamrita, Jego twarz, uśmiech i piękno cielesne zostały opisane jako słodkie, słodsze i najsłodsze. Doskonały bhakta Kryszny pogrąża się w szczęściu na widok cielesnego piękna Kryszny, Jego twarzy i uśmiechu, i kąpie się w oceanie transcendentalnych konwulsji. Wobec piękna Kryszny, te konwulsje często trwają bez podejmowania leczenia, podobnie jak lekarz nie stosuje żadnych środków zaradczych w przypadku zwykłych konwulsji, nie pozwalając nawet napić się wody dla doznania ulgi.

Bhakta niezwykle mocno przeżywa nieobecność Kryszny, gdyż wówczas nie może pić nektaru Jego piękna. Kiedy daje się słyszeć transcendentalny dźwięk fletu Kryszny, pragnienie bhakty, by bezustannie słuchać tego fletu, umożliwia mu spenetrowanie okrycia tego materialnego świata i wejście do nieba duchowego, gdzie transcendentalny dźwięk tego fletu przenika do uszu zwolenników gopi. Dźwięk fletu Kryszny zawsze obecny jest w uszach gopi i zwiększa ich ekstazę. Kiedy rozkoszują się jego melodiami, wówczas żaden inny dźwięk nie ma dostępu do ich uszu. Kiedy więc są wśród swoich bliskich, nie są w stanie odpowiadać na pytania, gdyż w ich uszach wibrują te wszystkie przepiękne melodie.

W ten sposób Pan Caitanya wyjaśnił transcendentalną konstytucję Kryszny, Jego ekspansje, Jego piękno cielesne, i wszystko co z Nim związane. Pokrótce objaśnił On Krysznę takim jakim jest, jak również proces, przez, który można Go osiągnąć. W związku z tym Pan Caitanya wykazał, że służba oddania dla Kryszny jest jedynym procesem, poprzez który można się do Niego zbliżyć. Taki jest werdykt literatury wedyjskiej. Jak oznajmili mędrcy: "Jeśli ktoś studiuje literaturę wedyjską dla odnalezienia procesu transcendentalnej realizacji, albo jeśli zasięga rad Puran (które są uważane za literaturę siostrzaną), przekona się, że wszystkie te pisma mają jedną konkluzję, mianowicie taką, iż Kryszna, Najwyższa Osoba Boga, jest jedynym przedmiotem czci."

Kryszna jest Absolutną Prawdą, Najwyższą Osobą Boga, i jest On usytuowany w Swojej wewnętrznej energii, zwanej svarupa-śakti albo atma-śakti, jak to zostało opisane w Bhagavad-gicie. Manifestuje się On w wielorakich formach, i niektóre z nich są znane jako Jego formy osobiste, a niektóre jako Jego formy oddzielone. W ten sposób oddaje się On przyjemnościom na wszystkich planetach duchowych, jak również we wszechświatach materialnych. Ekspansje Jego oddzielonych form są nazywane żywymi istotami, i te żywe istoty są klasyfikowane odpowiednio do energii Pana. Są one podzielone na dwie klasy – wiecznie wyzwolone i wiecznie uwarunkowane. Żywe istoty wiecznie wyzwolone nigdy nie wchodzą w kontakt z naturą materialną, i dlatego nie mają żadnego doświadczenia materialnego życia. Są one wiecznie zaangażowane w służbę dla Kryszny, czyli służbę oddania dla Pana, i zaliczają się do towarzyszy Kryszny. Przyjemność, będącą jedyną radością ich życia, czerpią z pełnienia transcendentalnej służby miłości dla Kryszny. Z drugiej strony, istoty, które są wiecznie uwarunkowane, są zawsze oddzielone od transcendentalnej służby miłości dla Kryszny, i wskutek tego podlegają trojakim niedolom materialnej egzystencji. Z powodu postawy oddzielenia od Kryszny, jaką wiecznie wykazuje uwarunkowana dusza, czar energii materialnej dostarcza jej dwóch rodzajów cielesnej egzystencji – fizycznego ciała zbudowanego z pięciu elementów, i ciała subtelnego, zbudowanego z umysłu, inteligencji i ego. Będąc przykrytą przez te dwa ciała, uwarunkowana dusza wiecznie cierpi bolączki materialnej egzystencji, znane jako trojakie niedole. Ulega również sześciu wrogom (takim jak pożądanie, złość, itd.). Na tym polega wieczna choroba uwarunkowanej duszy.

Taka schorowana i uwarunkowana żywa istota wędruje przez cały wszechświat. Czasami zamieszkuje wyższe systemy planetarne, a czasami niższe. W ten sposób wiedzie swoje schorowane życie. Jej choroba może zostać uleczona jedynie wtedy, kiedy spotka doświadczonego lekarza, bona fide mistrza duchowego, i zastosuje się do jego rad. Kiedy uwarunkowana dusza wiernie przestrzega instrukcji bona fide mistrza duchowego, wówczas uwalnia się od swojej materialnej choroby. Wznosi się do stanu wyzwolenia, ponownie osiąga służbę oddania dla Kryszny i powraca do domu, z powrotem do Kryszny. Uwarunkowana żywa istota powinna stać się świadoma swojej rzeczywistej pozycji i powinna modlić się do Pana, "Jak długo jeszcze będą rządziły mną takie cielesne pobudki, jak pożądanie i złość?" Jako panowie uwarunkowanej duszy, pożądanie i złość nigdy nie okazują jej miłosierdzia. W istocie, uwarunkowana dusza nigdy nie przestaje służyć tym złym panom. Jednakże, kiedy odzyskuje swoją prawdziwą świadomość, czyli świadomość Kryszny, porzuca tych złych panów, i ze szczerym i otwartym sercem zbliża się do Kryszny, aby przyjąć Jego schronienie, i modli się, aby mogła zostać zaangażowana w Jego transcendentalną służbę miłości.

Czasami literatura wedyjska chwali karmiczne czynności, yogę mistyczną i spekulatywne poszukiwania wiedzy, jako różne ścieżki samorealizacji. Jednakże, pomimo takich pochwał, cała ta literatura za najwyższą przyjmuje ścieżkę oddania. Innymi słowy, służba oddania dla Pana Kryszny jest najwyższą ścieżką doskonałości wiodącą do samorealizacji, i poleca się, aby spełniać ją bezpośrednio. Czynności karmiczne, medytacja mistyczna i filozoficzne spekulacje nie są bezpośrednimi metodami samorealizacji. Są one pośrednie, ponieważ bez domieszki służby oddania nie są w stanie doprowadzić do najwyższej doskonałości samorealizacji. W rzeczywistości, wszystkie ścieżki samorealizacji ostatecznie zależą od ścieżki służby oddania.