Kim jest goswami

Kim jest goswami?

Jego Boska Miłość A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada

Naszym celem jest stanie się w pełni świadomymi Kryszny. Aby osiągnąć ten cel, podążamy za sześcioma autentycznymi goswamimi — Śri Rupą, Sanataną, Bhattą Raghunathem, Śri Jivą, Gopalem Bhattą i Raghunathem dasem Goswamim. Ci goswami nie byli nimi tylko z nazwy. Sześciu goswamich objaśniało, jak można zainteresować się nauką o duszy. Oczywiście dzisiaj jest wielu goswamich, którzy oddają się grzesznym czynnościom, ale autentyczni goswami byli inni. Kiedy mówimy o goswamich, odnosimy się do zwolenników oryginalnych Sześciu Goswamich, bezpośrednich uczniów Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Pierwszą kwalifikacją goswamiego jest to, że wie on, jak kontrolować swoje zmysły. Ogólnie ludzie są niepokojeni przez sześć rodzajów pragnień: pragnienie mówienia, żądania umysłu i złości, a także pragnienia języka, żołądka i genitaliów. Poprzez te pragnienia natura materialna zmusza nas do pozostania w materialnym świecie. Goswamim jest ten, kto kontroluje pragnienia zmysłów cielesnych poprzez wykorzystanie ich w służbie dla Boga. Gdy ktoś umie kontrolować pragnienia w ten sposób, może stać się goswamim. Wiele osób działa pod wpływem pragnień zmysłowych, a mimo to uważają się one za goswamich. Jednak goswami powinien podążać śladami autentycznych Sześciu Goswamich.

Nie tylko goswami przebywający we Vrindavan, ale wszyscy gdziekolwiek by byli, powinni być idealnymi goswamimi, gdyż Vrindavana jest wszędzie. Gdziekolwiek jest świątynia Kryszny i Jego wielbienie (sankirtan), tam jest obecna Vrindavana. Sam Caitanya Mahaprabhu powiedział: „Mój umysł jest zawsze we Vrindavan”. Działo się tak, ponieważ zawsze myślał On o Krysznie. Kryszna przychodzi jako Caitanya Mahaprabhu, aby nauczyć nas, jak być czystymi wielbicielami Boga. Aby stać się czystymi bhaktami, musimy przestrzegać Jego instrukcji. W Bhagavad-gicie najbardziej poufną instrukcją Kryszny jest:

man-mana bhava mad-bhakto

mad-yaji mam namaskuru

mam evaisyasi yuktvaivam

atmanam mat-parayanah

„Zawsze myśl o Mnie, zostań Moim wielbicielem, składaj Mi pokłony i oddawaj cześć. Jeśli będziesz całkowicie pogrążony we Mnie, z pewnością przyjdziesz do Mnie.” (Bg. 9.34)

Każdy, kto myśli w ten sposób, zawsze mieszka we Vrindavan. Jeśli dana osoba wiernie czci Radhę i Krysznę oraz ściśle przestrzega zasad i poleceń, jest we Vrindavan, chociaż widzimy tę osobę w Nowym Jorku, Londynie czy Hong Kongu. Jeśli ktoś czci Radhę i Krysznę we Vrindavan w Indiach, z pewnością jest prawdziwym goswamim, vaisnavą czyli bhaktą pierwszej klasy. Vrindavan została odkryta przez Goswamich, głównie Rupę i Sanatanę. Raghunath Bhatta, Jiva, Gopal Bhatta i Raghunath das Goswami przyłączyli się, aby wykonać polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu, by pisać książki o Krysznie i Jego czynnościach zawierające zaawansowane duchowe zrozumienie.

Czym zajmuje się goswami? Przede wszystkim, zawsze angażuje się w kirtan dla Kryszny (kirtaniya sada harih). Kirtan nie odnosi się wyłącznie do intonowania Hare Kryszna i grania na kartalach. Kirtan oznacza również pisanie i czytanie książek o Krysznie. Kirtan obejmuje również rozmowy o Krysznie, myślenie o Nim, czczenie Go, gotowanie dla Niego i spożywanie pokarmu. To wszystko jest kirtanem na chwałę Kryszny. Zatem goswami zawsze powinien w taki czy inny sposób angażować się w kirtan dla Kryszny—dwadzieścia cztery godzinny na dobę. Premamritambo-nidhi. Ten, kto osiągnął czystą miłość do Kryszny, może wciąż odczuwać satysfakcję po prostu dzięki angażowaniu się w kirtan. Jeśli nie wykonujemy służby dla Kryszny, powinniśmy uważać ten czas za stracony. Czas przeznaczony na sen jest po prostu czasem straconym. Powinniśmy starać się zaoszczędzić ten czas.

Goswami byli zajęci służbą dla Kryszny dwadzieścia cztery godziny na dobę. Spali zaledwie dwie lub najwyżej trzy godziny dziennie. Mówi się, że sześciu Goswamich pokonało nidrę, aharę i viharę. Nidra odnosi się do snu; ahara do jedzenia i gromadzenia; natomiast vihara do zadowalania zmysłów. Goswamim jest ten, kto opanował zmysły. Słowo swami oznacza mistrza, a go odnosi się do zmysłów. Jednak ten, kto nie potrafi kontrolować swojego języka albo snu, nie jest goswamim, lecz godasą. Dasa oznacza sługę. Zamiast stać się sługami zmysłów, musimy zostać sługami Kryszny. Jeśli nie pokonamy zmysłów, zawsze będą one zachęcały nas do jedzenia, spania i odbywania stosunków seksualnych. To jest proces materialnego życia. W życiu materialnym jesteśmy poddani nakazom zmysłów. Jednak mimo tego, że umysł może kazać nam jeść i spać więcej, goswami mówi „nie”. W ten sposób można stać się goswamim.

Goswami jest drogi wszystkim ludziom. Dhiradhira-jana –priyau: jest łaskawy dla dhira i adhira. Dhira to osoba, która kontroluje zmysły, natomiast adhira nie potrafi tego robić. Goswami byli łaskawi i drodzy wszystkim. Kiedy sześciu Goswamich przebywało we Vrindavan, byli oni bardzo popularni. Jeżeli jakiś mężczyzna pokłócił się z żoną, szedł do Sanatany Goswamiego, który dawał mu wskazówki, dzięki którym ten człowiek mógł zaradzić swoim kłopotom. Gdy Sanatana Goswami wygłaszał swoją opinię—prawdziwą czy też nie—ludzie po prostu akceptowali ją. Taka była popularność Goswamich.

Ludzie, którzy prosili Sanatanę Goswamiego o radę, nie byli świętymi, ale odnosili w życiu sukcesy, ponieważ przestrzegali jego nakazów. Byli zatem również wyzwoleni. Być może działali niewłaściwie, lecz przestrzegali nakazów Sanatany Goswamiego. Sanatana Goswami był dla nich bardzo łaskawy. Goswami mieli nawet zwyczaj ofiarowywać zwykłym osobom ubrania, dawać im prasadam [uświęcony pokarm wegetariański] oraz zapraszać ich, aby przyszli posłuchać Hare Kryszna, w ten sposób Goswami mieli nad nimi kontrolę. Gdy tylko ktoś znajdzie się pod kontrolą goswamiego, staje się vaisnavą, czyli wielbicielem. Nie można od nikogo wymagać szacunku, ale jeśli ktoś jest autentycznym goswamim, ludzie, którzy widzą taką osobę automatycznie zaczynają darzyć ją poważaniem. Aby cieszyć się takim szacunkiem, należy być czystym i szczerym vaisnavą. Czasami, gdy ktoś widzi goswamiego, czyli czystego vaisnavę, automatyczne zaczyna intonować Hare Kryszna. Goswami nie musi prosić tej osoby, aby intonowała Hare Kryszna. Ludzie robią to automatycznie.

Vaisnava nie jest zazdrosny. Jego jedynym zajęciem jest troska o to, jak uczynić ludzi świadomymi Kryszny. Jest to również filozofia Prahlady Maharaja. „Mój drogi Panie”—powiedział Prahlad—„Osobiście nie mam żadnych problemów i nie pragnę błogosławieństw od Ciebie, ponieważ jestem w pełni usatysfakcjonowany mogąc intonować Twoje święte imię. Wystarcza mi to, ponieważ kiedy tylko zaczynam intonować natychmiast zatapiam się w oceanie transcendentalnego szczęścia. Niepokoję się jedynie o innych, którzy pozbawieni są Twojej miłości. Gniją oni pogrążeni w materialnych czynnościach mających na celu osiągnięcie przemijających materialnych przyjemności i marnują swoje życie harując dniami i nocami, by móc zadowalać zmysły, nie są oni przywiązani do Osoby Boga. Niepokoję się jedynie o nich i szukam sposobów na uwolnienie ich z uścisku mayi”. (ŚB 7.9.43)

Cały świat cierpi z powodu materialnej choroby i ludzie są teraz bardzo nieszczęśliwi. Powinniśmy zatem nauczać tej świadomości Kryszny. Mój mistrz duchowy mówił: „Mam tak wiele świątyń, ale jeśli dzięki sprzedaży wszystkich tych budynków będą mógł ocalić jedną osobę od tej materialnej choroby, moja misja zakończy się sukcesem”. Taki właśnie jest goswami. Goswami zawsze stara się ocalić innych od tej materialnej choroby. Rupa Goswami pamiętał o tym, pisząc Bhakti-rasamrita-sindhu. W tej pracy cytował wiele pism wedyjskich i przedstawiał znaczną liczbę dowodów, ponieważ dawniej ludzie przyjmowali świadectwo Wed za prawdę. Obecnie jednak nie chcą przyjąć żadnego świadectwa. Są skłonni przyjąć wyłącznie to, co podpowiadają im ich własne zmysły. Jeśli coś im się podoba, zaakceptują to, a jeżeli nie, odrzucą. Kiedyś społeczeństwo nie było tak zdegradowane. Gdy tylko ktoś podawał świadectwo literatury wedyjskiej, ludzie akceptowali to. W Bhakti-rasamrita-sindhu Rupa Goswami cytował takie pisma święte, jak Purany, Vedanta-sutry, Mahabharatę i Śrimad Bhagavatam. Cytowanie wszystkich tych dzieł literackich miało na celu ustalenie prawdziwych zasad religijnych (sad-dharma). Postępując zgodnie z prawdziwym systemem religijnym, można stać się wielkim miłośnikiem Boga. Jaki system religijny będzie utrzymywał rzeźnie? Rzeźnie są utrzymywane przez tysiące ludzi powołujących się na tak zwaną religię jedynie wtedy, gdy nie podejmuje się żadnych prób nauczania prawdziwej wiedzy.

Dlaczego Goswami napisali aż tak wiele książek w celu ustanowienia prawdziwej religii? Byli oni po prostu zainteresowani dobrem ogółu ludzkości. Jeżeli nie postępujemy zgodnie z zasadami religijnymi, ludzkie życie kończy się niepowodzeniem. Natura daje nam ludzką formę życia jako szansę ucieczki od cyklu narodzin i śmierci. Nieświadomi ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że narodziny, starość, choroby i śmierć są nieuniknione. Próbują jedynie rozwiązać tymczasowe problemy, nie wiedząc, że prawdziwymi problemami są narodziny, starość, choroby i śmierć. Można je powstrzymać przestrzegając zasad religijnych. Zajęciem goswamiego jest przekazywanie wiedzy. Zbawienie albo wyzwolenie nie zależy od tej czy innej partii, od kapitalizmu czy czegokolwiek. Co ludzie zyskają dzięki takim partiom? Można być zwolennikiem kapitalizmu, komunizmu lub jakiegoś innego „izmu”, ale po śmierci ulegamy wpływom natury materialnej. Wówczas, gdy ktoś stanie się psem, koncepcje nacjonalizmu staną się nieistotne. Właśnie w taki sposób działa natura. Jeśli ktoś przez całe życie zachowuje się jak kot lub pies, i nie wykorzystuje ludzkiej formy, w następnym życiu natura da mu ciało kota albo psa. Jest to sekret natury, którego tak wielu ludzi nie zna. Nie znając tej nauki w przyszłym życiu można stać się niższym zwierzęciem, nawet jeśli w tym życiu jest się prezydentem albo premierem.

Po śmierci musimy przyjąć następne ciało. To, jakie ciało otrzymamy, będzie zależało od naszej świadomości. Natura materialna dostarczy nam odpowiedniego ciała. Jest tak wiele kotów i psów, tak że czasami zastanawiamy się, skąd one wszystkie się wzięły. Jednocześnie widzimy tak wielu ludzi marnujących ludzką formę życia. Ponieważ zaniedbują oni cel ludzkiego życia, otrzymują ciała niższych zwierząt. W ten sposób pojawia się ich tak wiele. Możemy nie przyjąć tej koncepcji; być może mamy własną teorię. Jednak prawo natury może różnić się od naszej teorii. Tak czy inaczej, co my w rzeczywistości wiemy? Musimy uczyć się od autorytetów. Zajęciem goswamiego jest ratowanie ludzi przed przeistoczeniem się w koty i psy.

Ponieważ sześciu Goswamich otrzymało miłosierdzie Śri Caitanyi Mahaprabhu, byli oni w stanie zmniejszyć ciężar tego materialnego świata. Prowadzili idealne życie i stanowili przykład, za którym podążają inni. Jeśli będziemy podążać ich śladami, osiągniemy w życiu sukces. Powinniśmy ignorować licznych pseudo-goswamich i po prostu starać się podążać za prawdziwymi goswamimi. W ten sposób nasze życie może zakończyć się sukcesem.