Vidarbha miał trzech synów, o imionach Kuśa, Kratha i Romapada. Romapada rozszerzył swą dynastię przez synów i wnuki o imionach: Babhru, Krti, Uśika, Cedi i Caidya. Wszyscy oni zostali później królami. Z syna Vidarbhy zwanego Kratu narodził się syn o imieniu Kunti, z którego dynastii wywodzą się potomkowie noszący imiona: Vrsni, Nirvrti, Daśarha, Vyoma; Jimuta; Vikrti, Bhimaratha, Navaratha, Daśaratha, Śakuni, Karambhi, Devarata, Devaksatra; Madhu, Kuruvaśa, Anu, Puruhotra, Ayu i Satvata. Satvata miał siedmiu synów. Jednym z nich był Devavrdha, którego synem był Babhru. Innym synem Satvaty był Mahabhoja, który zapoczątkował dynastię Bhoja. Kolejnym był Vrsni, ojciec Yudhajita. Yudhajit zrodził Anamitrę i Śini, a z Anamitry pojawili się Nighna i następny Śini. Potomkami w dynastii wywodzącej się od Śini byli: Satyaka, Yuyudhana, Jaya, Kuni i Yugandhara. Innym synem Anamitry był Vrsni. Vrsni zrodził Śvaphalkę, który spłodził Akrurę i dwunastu innych synów. Akrura miał dwóch synów o imionach Devavan i Upadeva. Od syna Andhaki noszącego imię Kukura wywodzą się: Vahni, Viloma, Kapotaroma; Anu, Andhaka, Dundubhi, Avidyota, Punarvasu i Ahuka. Ahuka miał dwóch synów, zwanych Devaką i Ugraseną. Czterej synowie Devaki nosili imiona: Devavan, Upadeva, Sudeva i Devavardhana, a jego siedmioma córkami były Dhrtadeva, Śantideva, Upadeva, Śrideva, Devaraksita, Sahadeva i Devaki. Wszystkie siedem córek Devaki poślubił Vasudeva. Ugrasena miał dziewięciu synów znanych jako: Kamsa, Sunama, Nyagrodha, Kanka, Śanku, Suhu, Rastrapala, Dhrsti i Tustiman oraz pięć córek o imionach: Kamsa, Kamsavati, Kanka, Śurabhu i Rastrapalika. Te wszystkie córki Ugraseny poślubili młodsi bracia Vasudevy.
Viduratha, syn Citrarathy, miał syna o imieniu Śura, który miał dziesięciu innych synów, a głównym z nich był Vasudeva. Śura dał swemu przyjacielowi Kunti jedną ze swych pięciu córek, Prthę; i dlatego nosiła ona także imię Kunti. Jako niezamężna dziewczyna urodziła dziecko o imieniu Karna, a później poślubiła Maharaję Pandu.
Vrddhaśarma poślubił córkę Śury – noszącą imię Śrutadeva, z której łona narodził się Dantavakra. Dhrstaketu poślubił córkę Śury zwaną Śrutakirti, która miała pięciu synów. Jayasena ożenił się z córką Śury o imieniu Rajadhidevi. Król Cedi-deśy, Damaghosa, poślubił córkę Śury zwaną Śrutaśravą. Z niej to narodził się Śiśupala.
Devabhaga spłodził w łonie Kamsy Citraketu i Brhadbalę, a Devaśrava spłodził – w łonie Kamsavati – Suvirę i Isumana. Kanka spłodził w łonie Kanki Bakę, Satyajita i Purujita, a Srnjaya w łonie Rastrapaliki – Vrsę i Durmarsanę. Śyamaka, w łonie Śurabhumi, spłodził Harikeśę i Hiranyaksę, a Vatsaka w łonie Miśrakeśi – Vrkę, ojca synów o imionach: Taksa, Puskara i Śala Samika zrodził Sumitrę i Arjunapalę, a z Anaki narodzili się Rtadhama i Jaya.
Vasudeva miał wiele żon, a najważniejszymi spośród nich były Devaki i Rohini. Z łona Rohini narodził się Baladeva, wraz z Gadą, Saraną, Durmadą, Vipulą, Dhruvą, Krtą i innymi. Vasudeva miał wielu innych synów z innymi swymi żonami, a ósmym synem, który pojawił się z łona Devaki, był Najwyższa Osoba Boga, który uwolnił cały świat od brzemienia demonów. Rozdział ten kończy się wysławianiem Najwyższej Osoby Boga, Vasudevy.
09.24.34 Znaczenie: Zgodnie z cywilizacją wedyjską, jeśli przed wyjściem za mąż dziewczyna urodzi dziecko, nikt jej nie poślubi. Dlatego, chociaż bóg słońca, pojawiwszy się przed Prthą, chciał dać jej dziecko, Prtha wahała się, gdyż była jeszcze niezamężna. Aby nie naruszyć jej dziewictwa, bóg słońca sprawił, że dziecko, które jej dał, pojawiło się z jej ucha. Dlatego było znane jako Karna. Zwyczajem jest, że dziewczyna powinna być wydawana za mąż aksata-yoni, czyli w stanie dziewiczym. Dziewczyna nigdy nie powinna mieć dziecka przed swym ślubem.
09.24.53-55 Znaczenie: Werset pięćdziesiąty piąty mówi, svayam eva harih kila, wskazując na to, że Krsna, ósmy syn Devaki, jest Najwyższą Osoby Boga. Krsna nie jest inkarnacją. Chociaż nie ma różnicy pomiędzy Najwyższą Osobą Boga Hari a Jego inkarnacją, Krsna jest oryginalną Najwyższą Osobą, kompletnym Bogiem. Inkarnacje przejawiają tylko pewien procent mocy Boga; kompletnym Bogiem jest Sam Krsna, który pojawił się jako ósmy syn Devaki.
09.24.56 Znaczenie: Werset ten wyjaśnia zasady, w oparciu o które zstępuje na Ziemię inkarnacja Najwyższej Osoby Boga. Te same zasady zostały także wyjaśnione w Bhagavad-gicie (4.7) przez Samego Pana:
abhyutthanam adharmasya
tadatmanam srjamy aham
"Zawsze, kiedy tylko i gdzie tylko zamierają praktyki religijne, o potomku Bharaty, i zaczyna szerzyć się bezbożność – wtedy zstępuję osobiście."
W obecnym wieku Najwyższa Osoba Boga pojawił się jako Śri Caitanya Mahaprabhu, aby zapoczątkować ruch Hare Krsna. Obecnie, w Kali-yudze, ludzie są nadzwyczaj źli i grzeszni (manda). Nie mają pojęcia o życiu duchowym i niewłaściwie wykorzystują dobrodziejstwa ludzkiej formy życia, by żyć jak psy i koty. W tej sytuacji Śri Caitanya Mahaprabhu zapoczątkował ruch Hare Krsna, który jest tożsamy z Krsną, Najwyższą Osobą Boga. Jeśli ktoś ma kontakt z tym ruchem, ma bezpośredni kontakt z Najwyższą Osobą Boga. Ludzie powinni skorzystać z intonowania mantry Hare Krsna i w ten sposób doznać ulgi od wszystkich problemów stworzonych w tym wieku Kali.
09.24.57 Znaczenie: Werset ten wskazuje na różnicę pomiędzy Najwyższą Osobą Boga a zwykłą żywą istotą. Zwykła żywa istota otrzymuje określony rodzaj ciała odpowiednio do swych przeszłych czynów (karmana daiva-netrena jantur dehopapattaye). Żywa istota nigdy nie jest niezależna i nigdy nie może pojawiać się niezależnie. Jest raczej zmuszona przyjąć ciało narzucone jej przez mayę odpowiednio do jej przeszłej karmy. Jak wyjaśnia Bhagavad-gita (18.61), yantrarudhani mayaya. Ciało jest pewnego rodzaju maszyną, którą materialna energia stwarza i ofiarowuje żywej istocie pod nadzorem Najwyższej Osoby Boga. Dlatego żywa istota musi przyjąć określonego rodzaju ciało, które maya, energia materialna, przyznaje jej odpowiednio do jej karmy. Nie można niezależnie powiedzieć, "Daj mi to ciało" czy "Daj mi tamto ciało". Jest się zmuszonym przyjąć takie ciało, jakie ofiarowuje energia materialna. Taka jest pozycja zwykłej żywej istoty.
Kiedy jednakże pojawia się Krsna, robi to z powodu Swego miłosiernego współczucia dla upadłych dusz. Jak Pan mówi w Bhagavad-gicie (4.8):
paritranaya sadhunam vinaśaya
ca duskrtam
dharma-samsthapanarthaya
sambhavami yuge yuge
"Po to, aby wyzwolić pobożnych i unicestwić niegodziwców, jak również dla odnowienia zasad religii, Ja Sam przychodzę w każdym milenium." Najwyższy Pan nie jest zmuszony się pojawić. W rzeczywistości nikt nie może Go zmusić, gdyż jest On Najwyższą Osobą Boga. Każdy podlega Jego kontroli, lecz On nie podlega niczyjej kontroli. Głupi ludzie, którzy z powodu ubogiego zasobu wiedzy sądzą, że można dorównać Krsnie lub stać się Krsną, są potępieni na wszelkie sposoby. Nikt nie może dorównać Krsnie lub Go przewyższyć. Dlatego Krsna opisywany jest jako asamaurdhva. Według słownika Viśva-kośa, słowa maya używa się w znaczeniu "fałszywa duma" i również w znaczeniu "współczucie". Dla żywej istoty ciało, w którym się pojawia, jest karą. Pan mówi w Bhagavad-gicie (7.14), daivi hy esa gunamayi mama maya duratyaya: "Niełatwo jest przezwyciężyć tę Moją boską – składającą się z trzech sił natury materialnej – energię." Licz gdy Krsna pojawia się, słowo maya odnosi się do Jego współczucia lub miłosierdzia dla bhaktów i upadłych dusz. Swoją mocą Pan może wybawić każdego – zarówno osobę grzeszna jak i pobożną.
09.24.58 Znaczenie: Czasami materialiści pytają, dlaczego Bóg stworzył materialny świat, by żywe istoty w nim cierpiały. Przeznaczeniem tego materialnego stworzenia z pewnością jest cierpienie uwarunkowanych dusz; które są integralnymi cząstkami Najwyższej Osoby Boga, jak Pan osobiście potwierdza to w Bhagavad-gicie (15.7):
mamaivamśo jiva-loke
jiva-bhutah sanatanah
manah sasthanindriyani
prakrti-sthani karsati
"Żywe istoty w tym uwarunkowanym świecie są Moimi wiecznymi, fragmentarycznymi cząstkami. I właśnie to uwarunkowane życie jest przyczyną ich ciężkiej walki z sześcioma zmysłami, łącznie z umysłem." Wszystkie żywe istoty są integralnymi czystkami Najwyższej Osoby Boga i jakościowo są tak dobre, jak Pan. Lecz ilościowo istnieje między nimi wielka różnica, gdyż Pan jest nieograniczony, podczas gdy żywe istoty są ograniczone. Tak więc Pan ma nieograniczoną moc do czerpania przyjemności, podczas gdy moc przyjemności żywych istot jest ograniczona. Anandamayo 'bhyasat (Vedanta-sutra 1.1.12). Zarówno Pan, jak i żywa istota, będąc jakościowo duszami, mają skłonność do spokojnego doznawania przyjemności, lecz gdy cząstka Najwyższej Osoby Boga niefortunnie zapragnie oddawać się przyjemności niezależnie, bez Krsny, zostaje umieszczona w materialnym świecie, gdzie rozpoczyna swoje życie jako Brahma i stopniowo degraduje się do statusu mrówki czy robaka w odchodach. To nazywa się manah sashanindriyani prakrti-sthani karsati. Ponieważ żywa istota uwarunkowana przez materialną naturę znajduje się pod jej całkowitą kontrolą (prakrteh kriyamanani gunaih karmani sarvaśah), dlatego toczy się wielka walka o egzystencję. Jednak z powodu swej ograniczonej wiedzy żywa istota myśli, że czerpie przyjemność z tego materialnego świata. Manah sasthanindriyani prakrti-sthani karsati. W rzeczywistości znajduje się pod pełną kontrolą natury materialnej, lecz mimo to sadzi, że jest niezależna (ahankara-vimudhatma kartaham iti manyate). Nawet gdy wznosi się poprzez wiedzę spekulatywną i próbuje połączyć się z egzystencją Brahmana, nadal podlega tej samej chorobie. Aruhya krcchrena param padam tatah patanty adhah (Bhag. 10.2.32). Nawet gdy osiągnie to param padam, wtopiwszy się w bezosobowego Brahmana, ponownie upada do tego materialnego świata.
W ten sposób uwarunkowana dusza przechodzi wielką walkę o egzystencję w tym materialnym świecie i dlatego Pan, ze współczucia dla niej, pojawia się w tym świecie i udziela jej instrukcji. Tak więc Pan mówi w Bhagavad-gicie (4.7):
abhyutthanam adharmasya
tadatmanam srjamy aham
"Zawsze, kiedy tylko i gdzie tylko zamierają praktyki religijne, o potomku Bharaty, i zaczyna szerzyć się bezbożność – wtedy zstępuję osobiście." Prawdziwą dharmą jest podporządkowanie się Krsnie, ale buntownicza żywa istota, zamiast podporządkować się Jemu, angażuje się w adharmę – walkę o egzystencję, by stać się podobną Krsnie. Dlatego, z powodu współczucia, Krsna stwarza ten materialny świat, by dać żywej istocie szansę zrozumienia jej prawdziwej pozycji. Przeznaczeniem Bhagavad-gity i podobnej literatury wedyjskiej jest to, by żywa istota mogła zrozumieć swój związek z Krsną. Vedaiś ca sarvair aham eva vedyah (Bg. 15.15). Cała literatura wedyjska jest po to, by dać ludzkiej istocie możność zrozumienia kim jest, jaka jest jej prawdziwa pozycja i jaki jest jej związek z Najwyższą Osobą Boga. To nazywa się brahma-jijnasa. Każda uwarunkowana dusza toczy walkę, ale ludzka forma życia dostarcza jej najlepszej sposobności, by zrozumiała swą pozycję. Dlatego werset ten mówi, anugrahas tan-nivrtteh, sygnalizując, że trzeba zatrzymać fałszywe życie powtarzających się narodzin i śmierci i że uwarunkowana dusza powinna otrzymać wykształcenie. To jest celem stworzenia.
Stworzenie nie powstaje kapryśnie, jak myślą ateiści.
asatyam apratistham te jagad
ahur aniśvaram
aparaspara-sambhutam kim
anyat kama-haitukam
"Twierdzą oni, że świat ten nie jest rzeczywisty, nie ma żadnych podstaw i nie kontroluje go żaden Bóg. Zrodził się on z pragnienia seksualnego i nie ma żadnej przyczyny ponad chuć." (Bg. 16.8) Ateistyczni dranie myślą, że nie ma Boga i że stworzenie zaistniało przez przypadek, tak jak mężczyzna i kobieta spotykaj się przez przypadek, kobieta zachodzi w ciążę i rodzi dziecko. Jednak rzeczywistość jest inna. Faktem jest, że to stworzenie ma cel: dać uwarunkowanej duszy szansę powrotu do jej oryginalnej świadomości, świadomości Krsny, a potem powrotu do domu, do Boga, by mogła osiągnąć pełne szczęście w świecie duchowym. W świecie materialnym uwarunkowana dusza otrzymuje szansę zadowalania zmysłów, lecz jednocześnie wiedza wedyjska informuje, że ten materialny świat nie jest miejscem, gdzie mogłaby być szczęśliwą. Janma-mrtyu-jara-vyadhi-duhkha-dosanudarśanam (Bg. 13.9). Trzeba zatrzymać powtarzające się narodziny i śmierć. Dlatego każda ludzka istota powinna skorzystać z tego stworzenia poprzez zrozumienie Krsny i swego związku z Krsną, i tym sposobem powrócić do domu, z powrotem do Boga.
09.24.59 Znaczenie: Jak oznajmia Bhagavad-gita (4.8),
paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam. Sadhu, bhaktowie Pana, zawsze
gorliwie szerzą świadomość Krsny, by umożliwić uwarunkowanym duszom uwolnienie
się z niewoli narodzin i śmierci. Ale asury,
demony, utrudniają rozwój ruchu świadomości Krsny i dlatego, od czasu do
czasu, Krsna aranżuje walki pomiędzy różnymi asurami bardzo zainteresowanymi zwiększaniem swojej siły
militarnej. Obowiązkiem rządu czy króla nie jest zbyteczne zwiększanie potęgi
militarnej. Prawdziwym obowiązkiem rządu jest zadbanie o to, by obywatele
państwa robili postęp w świadomości Krsny. Dlatego Krsna mówi w Bhagavad-gicie (4.13), catur-varnyam maya srstam
guna-karma-vibhagaśah: "Cztery podziały ludzkiego społeczeństwa
zostały stworzone przeze Mnie odpowiednio do trzech sił natury materialnej i
przypisanej im pracy." Powinna istnieć doskonała klasa ludzi, którzy
byliby bona fide braminami i tym osobom należy zapewnić wszelką ochronę. Namo brahmanya-devaya go-brahmana-hitayo ca.
Krsna darzy wielkim uczuciem braminów i krowy. Bramini szerzą ideę postępu
w świadomości Krsny, a krowy dają dostateczną ilość mleka do utrzymania ciała w
gunie dobroci. Ksatriyowie i rząd powinni zasięgać rady braminów. Vaiśyowie powinni produkować
wystarczającą ilość pożywienia, a śudrowie,
którzy sami nie są w stanie zrobić nic pożytecznego, powinni służyć trzem
wyższym klasom (braminom, ksatriyom i vaiśyom). To jest aranżacja Najwyższej Osoby Boga, aby uwarunkowane dusze
zostały wyzwolone z warunków materialnych i powróciły do domu, z powrotem do
Boga. Taki jest cel zstąpienia Krsny na powierzchnię Ziemi (paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam).
Każdy musi zrozumieć czyny Krsny (janma karma ca me divyam). Ten, kto rozumie cel przyjścia Krsny na tę Ziemię i cel spełnianych przez Niego czynów, natychmiast osiąga wyzwolenie. To wyzwolenie jest celem stworzenia i zstąpienia Krsny na powierzchnię Ziemi. Demony są bardzo zainteresowane popieraniem planu, w myśl którego ludzie będą pracować ciężko jak psy, koty i wieprze, lecz bhaktowie Krsny pragną nauczać świadomości Krsny, tak by ludzie byli usatysfakcjonowani prostym życiem i postępem w świadomości Krsny. Chociaż demony stworzyły wiele planów rozwoju przemysłowego i ciężkiej pracy, aby ludzie ciężko pracowali dzień i noc niczym zwierzęta, nie to jest celem cywilizacji. Wysiłki takie są jagato 'hitah; znaczy to, że celem ich jest nieszczęście ogółu ludzi. Ksayaya: takie działania wiodą do unicestwienia. Ten, kto rozumie zamierzenie Krsny, Najwyższej Osoby Boga, powinien poważnie zrozumieć znaczenie ruchu świadomości Krsny i poważnie w nim uczestniczyć. Nie należy dążyć do ugra-karmy, czyli niepotrzebnej pracy dla zadowalania zmysłów. Nunam pramattah kurute vikarma yad indriya-pritaya aprnoti (Bhag. 5.5.4): Po to tylko, by zadowolić zmysły, ludzie tworzą plany osiągnięcia materialnego szczęścia Maya-sukhaya bharam udvahato vimudhan (Bhag. 7.9.43). Robią to, ponieważ wszyscy są vimudha, draniami. Aby osiągnąć przelotne szczęście, trwonią swą ludzką energię, nie rozumiejąc znaczenia ruchu świadomości Krsny, lecz za to oskarżając prostych bhaktów o pranie mózgów. Demony mogą wysuwać fałszywe oskarżenia przeciwko nauczającym ruchu świadomości Krsny, lecz Krsna zaaranżuje walkę pomiędzy demonami, w którą zaangażowana zostanie cała ich militarna potęga i obie grupy demonów zostaną unicestwione.
09.24.61 Znaczenie: Pan jednocześnie dokonuje czynów zbawienia bhaktów i zabicia demonów (paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam). Krsna w rzeczywistości pojawia się dla wyzwolenia sadhu, czyli bhaktów, ale również okazuje łaskę demonom poprzez zabicie ich, gdyż każdy, kto zostanie zabity przez Krsnę, osiąga wyzwolenie. Bez względu na to, czy Pan zabija, czy daje ochronę, jest łaskawy zarówno dla demonów, jak i dla bhaktów.
09.24.62 Znaczenie: Kiedy bhaktowie drogą przekazu słuchowego dowiadują się o czynnościach Najwyższej Osoby Boga, jak przedstawione są one w Bhagavad-gicie i Śrimad-Bhagavatam, natychmiast osiągają transcendentalną wizję, z powodu której nie są dłużej zainteresowani czynnościami materialistycznymi. W ten sposób wyzwalaj się i materialnego świata. Aby zadowolić zmysły, praktycznie każdy zaangażowany jest w czynności materialistyczne, które przedłużają proces janma-mrtyu-jara-vyadhi – narodzin, śmierci, starości i choroby – lecz po prostu słuchając przekazu Bhagavad-gity i dalej rozkoszując się narracjami Śrimad-Bhagavatam, bhakta staje się tak czystym, że nie interesują go już dłużej czynności materialistyczne. Obecnie bhaktowie w krajach zachodnich przyciągani są przez świadomość Krsny i tracą zainteresowanie materialistycznymi czynnościami i z tego powodu ludzie próbują występować przeciwko temu ruchowi. Lecz nie mogą powstrzymać go ani powstrzymać czynności bhaktów w Europie i Ameryce swymi sztucznymi oszustwami. Użyte w tym wersecie słowa śrotranjalir upasprśya wskazują na to, że jedynie dzięki słuchaniu o transcendentalnych czynach Pana bhaktowie stają się tak czyści, że natychmiast uodparniają się na zanieczyszczenie materialistycznymi czynnościami karmicznymi. Anyabhilasita-śunyam. Czynności materialistyczne nie są potrzebne duszy i dlatego bhaktowie są uwolnieni od takich czynności. Bhaktowie usytuowani są w wyzwoleniu (brahma-bhuyaya kalpate), i dlatego nie można przywołać ich z powrotem do ich materialnych domów i materialnych czynności.
09.24.63-64 Znaczenie: Istotne są słowa nrlokam romayam asa murtya sarvanga-ramyaya. Krsna jest formą oryginalną. Dlatego Bhagavan, Najwyższa Osoba Boga, opisany jest tutaj słowem murtya. Słowo murtya oznacza "forma". Krsna, czyli Bóg, nigdy nie jest bezosobowy; bezosobowy aspekt jest jedynie manifestacją Jego transcendentalnego ciała (yasya prabha prabhavato jagad-anda-koti). Pan jest narakrti, dokładnie przypomina formę istoty ludzkiej, lecz Jego forma jest różna od naszych. Dlatego słowo sarvanga-ramyaya informuje nas, że każdy znajduje przyjemność w oglądaniu każdej części Jego ciała. Oprócz Jego uśmiechniętej twarzy, każda część Jego ciała, Jego ręce, nogi; klatka piersiowa – jest przyjemnym widokiem dla bhaktów, którzy nigdy nie mogą przestać oglądać pięknej formy Pana.
09.24.65 Znaczenie: Jak Pan osobiście oznajmia w Bhagavad-gicie (7.3):
manusyanam sahasresu kaścid
yatati siddhaye
yatatam api siddhanam kaścin
mam vetti tattvatah
"Spośród wiele tysięcy ludzi, jeden może dążyć do doskonałości, a spośród tych, którzy doskonałość osiągnęli, zaledwie jeden zna Mnie naprawdę." Jeśli nie mamy kwalifikacji, aby zrozumieć Krsnę, nie jesteśmy w stanie docenić obecności Krsny na Ziemi. Spośród Bhojy, Vrsnich, Andhaków, Pandavów i wielu innych królów blisko związanych z Krsną, na szczególną uwagę zasługuje intymny związek Krsny z mieszkańcami Vrndavany. Związek ten opisany jest w tym wersecie słowami nityotsavam na tatrpur drśibhih pibantyah. Szczególnie mieszkańcy Vrndavany, tacy jak chłopcy pasterze, krowy, cielęta, gopi oraz ojciec i matka Krsny, nigdy nie byli w pełni usatysfakcjonowani, mimo iż bezustannie oglądali piękne cechy Krsny. Oglądanie Krsny opisane zostało tutaj jako nitya-utsava, codzienny festiwal. Mieszkańcy Vrndavany oglądali Krsnę prawie w każdej chwili, lecz gdy Krsna opuszczał wioskę, udając się na pastwiska, gdzie pasł krowy i cielęta, gopi niezmiernie cierpiały, ponieważ widziały Krsnę spacerującego po piasku i myślały, że Jego lotosowe stopy – których nie śmiały umieścić na swych piersiach, uważając, że piersi nie są wystarczająco miękkie – kłute są kawałkami kamieni. Dlatego były poruszone nawet na samą myśl o tym i płakały w swych domach. Gopi te, które z tego powodu były wzniosłymi przyjaciółkami Krsny, oglądały Go bezustannie, ale ponieważ wizję tę zakłócały powieki, przeklinały stworzyciela, Pana Brahmę. Dlatego opisane jest tutaj piękno Krsny, szczególnie piękno Jego twarzy. Pod koniec Dziewiątego Canto, w Dwudziestym Czwartym Rozdziale znajdujemy napomknięcie o pięknie Krsny. Teraz przechodzimy do Canto Dziesiątego, które uważane jest za głowę Krsny. Cała Śrimad-Bhagavata Purana uważana jest za wcielenie formy Krsny, a Canto Dziesiąte jest Jego twarzą. Werset ten napomyka, jak bardzo piękna jest ta Jego twarz. Gopi zawsze szczegółowo obserwowały uśmiechniętą twarz Krsny, z policzkami, ustami, ornamentami w uszach, oraz to, jak żuje orzech betel – i w ten sposób cieszyły się transcendentalnym szczęściem do tego stopnia, że nigdy nie mogły nasycić się oglądaniem Jego twarzy. Zamiast tego przeklinały stwórcę ciała za zrobienie powiek, które zakłócały ich wizję. Zatem gopi doceniały piękno twarzy Krsny o wiele bardziej niż Jego przyjaciele pasterze czy nawet Yaśoda Mata, która zawsze zajmowała się jej dekorowaniem.
09.24.66 Znaczenie: Jak oznajmia Bhagavad-gita (15.15); vedaiś ca sarvair aham eva vedyah: przez studiowanie wszystkich Ved należy poznać Krsnę. Pan Śri Krsna, dając przykład Swoim własnym zachowaniem, spełnił wiele ceremonii rytualnych opisanych w Vedach i ustanowił zasady życia grhastha poprzez poślubienie wielu żon i spłodzenie wielu dzieci, aby ukazać ludziom w ogólności, jak być szczęśliwym żyjąc zgodnie z zasadami wedyjskimi. Krsna jest centrum ofiar wedyjskich (vedaiś ca sarvair aham eva vedyah). Aby czynić postęp w życiu ludzkim, ludzkie społeczeństwo musi przestrzegać zasad wedyjskich osobiście zademonstrowanych przez Pana Krsnę w Jego życiu rodzinnym. Jednakże prawdziwym celem pojawienia się Krsny było zamanifestowanie, w jaki sposób uczestniczyć w miłosnych sprawach z Najwyższą Osobą Boga. Odwzajemnienie miłości w ekstazie możliwe jest jedynie we Vrndavanie, Dlatego wkrótce po tym, gdy Pan pojawił się jako syn Vasudevy, natychmiast przeniósł się do Vrndavany. We Vrndavanie Pan nie tylko brał udział w sprawach miłosnych ze Swym ojcem i matką, gopi oraz chłopcami pasterzami, ale również dał wyzwolenie wielu demonom, zabijając je. Jak oznajmia Bhagavad-gita (4.8), paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam: Pan pojawia się po to, aby chronić bhaktów i zabijać demony. W pełni ukazał to Swym osobistym zachowaniem. W Bhagavad-gicie Arjuna zrozumiał Pana jako purusam śaśvatam divyam – wieczną, transcendentalną Najwyższą Osobę. Tutaj również spotykamy słowa utpadya tesu purusah. Należy zatem wywnioskować, że Prawda Absolutna jest purusą, osobą. Aspekt bezosobowy jest jedynie jedną z cech Jego osobowości. Ostatecznie, jest On osobą; nie jest bezosobowy. Nie tylko jest purusą, osobą, ale jest lila-purusottamą, osobą najlepszą ze wszystkich.
09.24.67 Znaczenie: Paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam. Misja Pana Krsny została spełniona na polu bitwy pod Kuruksetrą, gdyż dzięki łasce Pana Arjuna odniósł zwycięstwo, jako że był wielkim bhaktą. Natomiast inni zostali zabici jedynie spojrzeniem Pana, które oczyściło ich ze wszelkich grzesznych czynności i umożliwiło im osiągnięcie sarupya. Ostatecznie Pan Krsna poinstruował Uddhavę o transcendentalnym życiu służby oddania, a następnie, w odpowiednim czasie, powrócił do Swojej siedziby. Instrukcje Pana w postaci Bhagavad-gity są pełne jnany i vairagyi, wiedzy i wyrzeczenia. W ludzkiej formie życia należy nauczyć się dwóch rzeczy – w jaki sposób uwolnić się od przywiązania do materialnego świata i jak osiągnąć pełną wiedzę w życiu duchowym. Na tym polega misja Pana (paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam). Po wypełnieniu Swej kompletnej misji, Pan powrócił do Swego domu, Goloka Vrndavany.
- Ukończono w Bhuvaneśvarze, w Indii, z okazji wzniesienia świątyni Krsna-Balarama.