Rozdział ten opisuje dynastię, w której przyszedł na świat wielki i wykształcony uczony, Janaka. Jest to dynastia Maharajy Nimi, którego uważa się za syna Iksvaku.
Kiedy Maharaja Nimi zaczął spełniać wielkie ofiary, na głównego kapłana wyznaczył Vasisthę, ale Vasistha odmówił, ponieważ zgodził się już być kapłanem podczas spełniania yajni dla Pana Indry. Dlatego Vasistha poprosił Maharaję Nimi, by zaczekał, aż skończy się ofiara dla Pana Indry. Lecz Maharaja Nimi nie czekał. Pomyślał: "Życie jest bardzo krótkie, więc czekanie jest zbyteczne". Zatem wyznaczył innego kapłana do spełnienia yajni. Vasistha bardzo się rozgniewał na króla i rzucił na niego klątwę, mówiąc: "Niech twoje ciało przepadnie". Obrzucony taką klątwą, Maharaja Nimi również się rozgniewał i odwzajemnił się, mówiąc: "Niech twoje ciało również przepadnie". W wyniku tej klątwy i przeciwdziałania jej drugą klątwą, obaj umarli. Po tym wydarzeniu Vasistha narodził się ponownie, spłodzony przez Mitrę i Varunę, których zaagitowała Urvaśi.
Kapłani zaangażowani w ofiarę króla Nimi, przechowali jego ciało w pachnących substancjach chemicznych. Gdy ofiara została zakończona, kapłani modlili się do wszystkich obecnych na arenie yajni półbogów o przywrócenie życia Nimiemu, ale Maharaja Nimi nie zgodził się narodzić ponownie w materialnym ciele, ponieważ uważał materialne ciało za wstrętną rzecz. Wówczas wielcy mędrcy ubili ciało Nimiego i w wyniku tego ubijania narodził się Janaka.
Synem Janaki był Udavasu, a jego synem Nandivardhana. Synem Nandivardhany był Suketu, którego potomkami byli: Devarata, Brhadratha, Mahavirya; Sudhrti, Dhrstaketu, Haryaśva, Maru, Pratipaka, Krtaratha, Devamidha, Viśruta, Mahadhrti, Krtirata, Maharoma, Svarnaroma, Hrasvaroma i Śiradhvaja. Wszyscy ci synowie pojawili się kolejno w tej dynastii. Z Śiradhvajy narodziła się matka Sitadevi. Synem Śiradhvajy był Kuśadhvaja, a jego synem był Dharmadhvaja. Dharmadhvaja był ojcem Krtadhvajy i Mitadhvajy. Synem Krtadhvajy był Keśidhvaja, a synem Mitadhvajy – Khandikya. Keśidhvaja był duszą samozrealizowaną, a jego synem był Bhanuman, którego potomkami byli: Śatadyumna, Śuci, Sanadvaja, Urjaketu, Aja, Purujit, Aristanemi, Śrutayu, Suparśvaka, Citraratha, Ksemadhi, Samaratha, Satyaratha, Upaguru, Upagupta, Vasvananta, Yuyudha, Subhasana, Śruta, Jaya, Vijaya, Rta, Śunaka, Vitahavya, Dhrti, Bahulaśva, Krti i Mahavaśi. Wszyscy ci synowie byli wielkimi, opanowanymi osobami. Tak przedstawia się kompletna lista całej tej dynastii.
09.13.03 Znaczenie: Canakya Pandita mówi; śariram ksana-vidhvamsi kalpanta-sthayino gunah: "Nasze życie w świecie materialnym może skończyć się w każdej chwili, lecz jeśli dokonamy w nim czegoś wartościowego, osiągnięcie to na wieczność zapisze się w historii." Tutaj mamy wielki osobę, Maharaję Nimi który wiedział o tym. W ludzkiej formie życia trzeba działać w taki sposób, aby pod koniec wrócić do domu, z powrotem do Boga. Na tym polega samorealizacja.
09.13.05 Znaczenie: Zgodnie z zasadami religijnymi bramin nawet w najmniejszym stopniu nie powinien być zachłanny. Jednak w tym przypadku Vasistha zlekceważył prośbę Maharajy Nimi na tej planecie, aby otrzymać korzystniejsze wynagrodzenie od króla niebios. A gdy Nimi spełnił ofiarę z innymi kapłanami, Vasistha niepotrzebnie go przeklął. Gdy ktoś zarazi się zanieczyszczonymi czynnościami, słabnie jego moc materialna czy duchowa. Chociaż Vasistha był mistrzem duchowym Maharajy Nimi, stał się upadły z powodu swojej zachłanności.
09.13.06 Znaczenie: Mitra i Varuna mieli okazję spotkać Urvaśi, najpiękniejszą prostytutkę z niebiańskiego królestwa i ogarnęło ich pożądanie. Próbowali je opanować, ponieważ byli wielkimi świętymi, lecz nie udało im się to, tak więc uwolnili nasienie. Nasienie to było pieczołowicie przechowywane w naczyniu na wodę i z niego narodził się Vasistha.
09.13.08 Znaczenie: Półbogowie zajmują pozycję wielokrotnie wyższą niż istoty ludzkie. Dlatego, chociaż wielcy mędrcy i święci byli również potężnymi braminami, poprosili półbogów o przywrócenie życia ciału Maharajy Nimi, które przechowywano w rozmaitych perfumowanych balsamach. Nie należy myśleć, że półbogowie są mocni tylko w zadowalaniu zmysłów; są potężni także w takich działaniach, jak przywrócenie życia martwemu ciału. W literaturze wedyjskiej jest wiele podobnych przykładów. Na przykład, z historii o Savitri i Satyavanie dowiadujemy się, że Satyavan umarł i został zabrany przez Yamaraja. Lecz na prośbę jego żony, Savitri, przywrócono mu życie w tym samym ciele. Jest to ważny fakt dotyczący mocy półbogów.
09.13.09 Znaczenie: Maharaja Nimi nie chciał przyjąć materialnego ciała, które byłoby przyczyną niewoli. Był bhaktą, dlatego pragnął ciała, w którym mógłby pełnić służbę oddania dla Pana. Śrila Bhaktivinoda Thakura śpiewa:
janmaobi more iccha yadi tora
bhakta-grhe jani janma ha-u mora
kita janma ha-u yatha tuya dasa
"Mój Panie, jeśli chcesz, żebym ponownie narodził się i przyjął materialne ciało, to wyświadcz mi miłosiernie tę łaskę: pozwól mi przyjść na świat w domu Twego sługi, Twego bhakty. Nie dbam nawet o to, czy narodzę się jako jakieś nieznaczne stworzenie, takie jak owad." Także Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział:
na dhanam na janam na sundarim
kavitam va jagadiśa kamaye
mama janmani janmaniśvare
bhavatad bhaktir ahaituki tvayi
"O Panie wszechświata, nie pragnę materialnego bogactwa, materialistycznych zwolenników, pięknej żony czy karmicznych czynności opisanych kwiecistym językiem. Wszystkim, czego pragnę życie po życiu, jest niemotywowana służba oddania dla Ciebie." (Śiksastaka 4) Mówiąc "życie po życiu" (janmani janmani), Pan nie odnosi tego do zwykłych narodzin. Miał na myśli takie życie, w którym pamięta się lotosowe stopy Pana. Takie ciało jest pożądane. Bhakta nie myśli w ten sposób co yogini czy jnani, którzy chcą odrzucić materialne ciało i stać się jednym z bezosobowym blaskiem Brahmana. Bhakcie nie odpowiada taka idea. Przeciwnie, przyjmie jakiekolwiek ciało, materialne czy duchowe, ponieważ chce służyć Panu. Na tym polega prawdziwe wyzwolenie.
Jeśli mocno pragniemy służyć Panu, to nie ma powodu do niepokoju, nawet jeśli przyjmiemy materialne ciało, ponieważ bhakta, jest duszą wyzwoloną, nawet w ciele materialnym. Potwierdził to Śrila Rupa Gosvami:
iha yasya harer dasye karmana
manasa gira
nikhilasv apy avasthasu
jivan-muktah sa ucyate
"Osoba działająca w świadomości Krsny (czyli, innymi słowy, służąca Krsnie) swoim ciałem, umysłem, inteligencją i słowami, jest wyzwolona nawet w tym świecie materialnym, chociaż może być zajęta wieloma tzw. materialnymi czynnościami." Pragnienie służenia Panu czyni z nas osoby wyzwolone w jakichkolwiek warunkach życia, czy to w ciele duchowym, czy materialnym. Bhakta w ciele duchowym staje się bezpośrednim towarzyszem Pana, lecz mimo iż zewnętrznie może się nawet wydawać, że bhakta jest w ciele materialnym, jest zawsze wyzwolony i zaangażowany w takie same obowiązki i służenie Panu, jak bhakta na Vaikunthaloce. Nie ma różnicy. Jest powiedziane: sadhur jivo va maro va. Czy bhakta żyje, czy jest martwy, jego jedyną troską jest służenie Panu. Tyaktva deham punar janma naiti mam eti. Gdy porzuca swoje ciało, udaje się bezpośrednio do Pana, by zostać Jego towarzyszem i służyć Mu, chociaż robi tę samą rzecz nawet w ciele materialnym w materialnym świecie.
Dla bhakty nie istnieje ból, przyjemność czy materialna doskonałość. Ktoś może się spierać, że w chwili śmierci bhakta również cierpi z powodu porzucania swego materialnego ciała. Ale w związku z tym można podać przykład kota, który nosi w swym pysku zarówno mysz, jak i kociątko. Zarówno mysz, jak i kociątko są niesione w tym samym pysku, lecz percepcja myszy różni się od percepcji kociątka. Kiedy bhakta porzuca swe ciało (tyaktva deham), jest gotowy powrócić do domu, z powrotem do Boga. A zatem jego percepcja na pewno różni się od percepcji osoby, którą zabiera Yamaraja w celu ukarania jej. Osoba, której inteligencja jest zawsze skupiona na służbie dla Pana, nie obawia się przyjęcia materialnego ciała. Niewielbiciel, nie będąc zaangażowanym w służenie Panu, bardzo boi się przyjąć materialne ciało lub porzucić swoje obecne. Dlatego powinniśmy przestrzegać instrukcji Caitanyi Mahaprabhu: mama janmani janmaniśvare bhavatad bhaktir ahaituki tvayi. Nie ma znaczenia, czy przyjmiemy ciało materialne czy duchowe; naszą jedyną ambicją powinno być służenie Najwyższej Osobie Boga.
09.13.10 Znaczenie: Każdemu materialnemu ciału, czy to na wyższym, czy niższym systemie planetarnym, pisana jest śmierć. Na niższym systemie planetarnym czy w niższych gatunkach życia można umrzeć prędko, a na wyższych planetach lub w wyższych gatunkach można żyć przez długi, długi czas, ale śmierć jest nieunikniona. Trzeba zdać sobie sprawę z tego faktu. W ludzkiej formie życia powinniśmy skorzystać z tej sposobności i przez oddawanie się tapasyi położyć kres narodzinom, śmierci, starości i chorobie. To jest celem ludzkiej cywilizacji: powstrzymanie powtarzających się narodzin i śmierci, co jest określane mianem mrtyu-samsara-vartmani. Możemy tego dokonać, jedynie wtedy, gdy jesteśmy świadomi Krsny, czyli osiągnęliśmy służbę dla lotosowych stóp Pana. W innym wypadku musimy gnić w tym materialnym świecie i przyjmować materialne ciało podlegające narodzinom, śmierci, starości i chorobie.
Podano tu przykład, że woda jest bardzo odpowiednim miejscem dla ryby, lecz ryba nigdy nie jest wolna od niepokoju związanego ze śmiercią, ponieważ duże ryby zawsze mają chęć jeść małe ryby. Phalguni tatra mahatam: wszystkie żywe istoty są pożywieniem dla większych żywych istot W ten sposób funkcjonuje materialna natura.
ahastani
sahastanam apadani catus-padam
phalguni
tatra mahatam jivo jivasya jivanam
"Ci, którzy są pozbawieni rąk, padają ofiarą tych, którzy mają ręce; ci, którzy nie mają nóg, są ofiarą czteronogich. Słaby jest pożywieniem mocnego, a ogólna zasada jest taka, że jedna żywa istota jest żerem dla drugiej." (Bhag. 1.13.47) Najwyższa Osoba Boga w taki sposób stworzył ten materialny świat że jedna żywa istota jest pożywieniem dla drugiej. A zatem istnieje walka o byt, lecz chociaż mówimy o przetrwaniu najlepiej przystosowanych, to nie będąc bhaktą Pana, nikt nie może uniknąć śmierci. Harim vina naiva srtim taranti – nikt nie uniknie cyklu narodzin i śmierci, jeśli nie zostanie bhaktą. Potwierdza to również Bhagavad-gita (9.3). Aprapya mam nivartante mrtyu-samsara-vartmani. Kto nie osiąga schronienia u lotosowych stóp Krsny; z pewnością musi wędrować w górę i w dół w cyklu narodzin i śmierci.
09.13.11 Znaczenie: Półbogowie chcieli, żeby Maharaja Nimi odzyskał życie, ale Maharaja Nimi nie chciał przyjąć jeszcze jednego materialnego ciała W takiej sytuacji półbogowie, poproszeni przez święte osoby, obdarzyli go błogosławieństwem, że będzie w stanie pozostać w swym ciele duchowym. Są dwa rodzaje ciał duchowych, jak zazwyczaj rozumieją zwykli ludzie. Określenie "ciało duchowe" jest czasem odnoszone do ciała ducha. Człowiek bezbożny, który umiera dopuściwszy się grzesznych czynności, jest czasem skazany na to, że nie może mieć wulgarnego ciała materialnego złożonego z pięciu materialnych elementów, ale musi żyć w subtelnym ciele umysłu, inteligencji i ego. Jak jednak wyjaśnia Bhagavad-gita, bhakta może porzucić ciało materialne i otrzymać ciało duchowe, wolne od wszelkich materialnych zabarwień, wulgarnych i subtelnych (tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna). W ten sposób półbogowie dali królowi Nimi błogosławieństwo, że będzie w stanie pozostać w ciele całkowicie duchowym, wolnym od wszelkich materialnych wulgarnych i subtelnych zanieczyszczeń.
Najwyższa Osoba Boga może być widziany lub nie, zgodnie ze Swym transcendentalnym pragnieniem; podobnie bhakta, będąc jivan-mukta, może odpowiednio do swego wyboru być widocznym lub nie. Jak oznajmia Bhagavad-gita, naham prakaśah sarvasya yogamaya-samavrtah: Najwyższa Osoba Boga nie ukazuje się komukolwiek. Dla zwykłego człowieka jest On niewidoczny. Atah śri-krsna-namadi na bhaved grahyam indriyaih: Krsny i Jego imienia, sławy, cech i parafernaliów nie można zrozumieć w sposób materialny. Jeśli ktoś nie jest zaawansowany w życiu duchowym (sevonmukhe hi jihvadau), nie może zobaczyć Krsny. Dlatego możliwość ujrzenia Krsny zależy od łaski Krsny. Ten sam przywilej bycia widzianym lub nie. zgodnie z własnym pragnieniem, otrzymał Maharaja Nimi. A zatem żył w swym oryginalnym, duchowym ciele, jako towarzysz Najwyższej Osoby Boga.
09.13.12 Znaczenie: Arajaka-bhayam. Jeśli rząd jest chwiejny i źle kierowany, ludziom zagraża strach. W chwili obecnej tego rodzaju niebezpieczeństwo istnieje stale, ponieważ władzę sprawuje lud. Tutaj widzimy, że wielcy mędrcy uzyskali syna z materialnego ciała Maharajy Nimi, aby właściwie kierować ludźmi, ponieważ takie przewodnictwo jest obowiązkiem króla ksatriyi. Ksatriyą jest ten, kto chroni obywateli przed krzywdą. W tym tzw. rządzie ludu nie ma wyszkolonego króla ksatriyi; gdy tylko ktoś mocny zgromadzi głosy, zostaje ministrem czy prezydentem, nie otrzymawszy wykształcenia od braminów będących. znawcami śastr. W rzeczywistości, w niektórych krajach widzimy, że władza przechodzi z partii do partii i dlatego ludzie zasiadający w rządzie bardziej zainteresowani są ochroną własnych pozycji niż szczęściem obywateli. Cywilizacja wedyjska preferuje monarchię. Ludziom podobał się rząd Pana Ramacandry, Maharajy Yudhisthiry, Maharajy Pariksita, Maharajy Ambarisy i Maharajy Prahlady. Jest wiele przykładów władzy znakomicie sprawowanej przez monarchę. Rząd demokratyczny stopniowo staje się niezdolny do zaspokajania potrzeb ludzi i dlatego niektóre partie próbują wybrać dyktatora. Dyktatura jest tym samym co monarchia, ale jest pozbawiona wykształconego przywódcy. Ludzie będą w rzeczywistości szczęśliwi, gdy wyszkolony przywódca, monarcha czy dyktator, przejmie kontrolę nad rządem i będzie władał ludźmi zgodnie ze standardowymi nakazami autoryzowanych pism objawionych.
09.13.27 Znaczenie: Ten materialny świat jest nazywany dvaita, czyli dualizmem. Caitanya-caritamrta (Antya 4.176) mówi:
'dvaite' bhadrabhadra-jnana, saba --- 'manodharma'
'ei bhala, ei manda,' --- ei
saba 'bhrama'
W świecie dualizmu – to znaczy w świecie materialnym – tzw. dobroć i niegodziwość są tym samym. Dlatego rozróżnianie w tym świecie na dobro i zło, szczęście i strapienie, nie ma znaczenia, gdyż obie te rzeczy są wytworami mentalnymi (manodharma). Ponieważ tutaj wszystko jest marne i kłopotliwe, to stwarzanie sztucznej sytuacji i udawanie, że jest pełnią szczęścia, jest po prostu złudzeniem. Osoba wyzwolona, będąc ponad wpływem trzech sił natury materialnej, w każdej sytuacji pozostaje niewzruszona wobec takich dualizmów. Tolerując tzw. szczęście i nieszczęście pozostaje świadoma Krsny. Potwierdza to również Bhagavad-gita (2.I4):
agamapayino
'nityas tams titiksasva bharata
"O synu Kunti, okresowe pojawianie się szczęścia i niedoli i ich znikanie we właściwym czasie jest jak nadchodzenie i przemijanie zimowych i letnich pór roku. Wynikają one z percepcji zmysłowej, o potomku Bharaty, i należy nauczyć się znosić je bez niepokoju." Ci, którzy są wyzwoleni, będąc na transcendentalnej platformie pełnienia służby dla Pana, nie przejmują się tzw. szczęściem i strapieniem. Wiedzą, że rzeczy te są niczym zmieniające się pory roku, które postrzega się z powodu kontaktu z materialnym ciałem. Szczęście i strapienie przychodzi i odchodzi. Dlatego pandita, człowiek uczony, nie jest nimi zainteresowany. Jak jest powiedziane, gatasun agatasumś ca nanuśocanti panditah. Ciało jest martwe od początku, jest ono bowiem kawałkiem materii. Nie ma w nim uczuć szczęścia czy strapienia Ponieważ dusza w ciele ma cielesną koncepcję życia, doznaje szczęścia i nieszczęścia, ale te rzeczy przychodzą i odchodzą. Wiadomo, że wszyscy królowie w dynastii Mithili byli osobami wyzwolonymi, niewzruszonymi w obliczu tzw. szczęścia i nieszczęścia tego świata.