Ten 19 Rozdział opisuje, jak Pan Vamanadeva poprosił o trzy kroki ziemi w jałmużnie, jak Bali Maharaja zgodził się na Jego propozycję i jak Śukracarya zabronił Bali Maharajy spełnienia prośby Vamanadevy.
Kiedy Bali Maharaja, uważając Vamanadevę za syna bramina, powiedział Mu, żeby zażądał czegokolwiek zechce, Pan Vamanadeva pochwalił Hiranyakaśipu i Hiranyaksę za ich bohaterskie dokonania i tak wychwalając rodzinę, w której narodził się Bali Maharaja, poprosił króla o trzy kroki ziemi. Bali Maharaja zgodził się ofiarować tę ziemię w jałmużnie, jako że było to czymś bardzo znikomym. Jednakże Śukracarya, który zorientował się, że Vamanadeva był Visnu, przyjacielem półbogów, zakazał Bali Maharajy oddania tej ziemi. Doradził mu, by cofnął swoją obietnicę. Wyjaśnił, że pokonując innych, żartując, będąc w obliczu niebezpieczeństwa, działając dla dobra innych itd., można odmówić spełnienia swojej obietnicy i nie uważa się tego za błąd. Poprzez tę filozofię, Śukracarya próbował odwieść Bali Maharaję od darowania ziemi Panu Vamanadevie.
08.19.02 Znaczenie: Prahlada Maharaja jest żywym przykładem czystego bhakty. Ktoś może utrzymywać, że skoro Prahlada Maharaja, chociaż bardzo stary, był przywiązany do swojej rodziny – a szczególnie do swego wnuka, Bali Maharajy – to jak może być on doskonałym przykładem? Dlatego też w tym wersecie użyto słowa praśantah – bhakta jest zawsze zrównoważony. Nigdy, w żadnych okolicznościach, nie jest zaniepokojony. Nawet jeśli bhakta wiedzie życie grhasthy i nie porzuca materialnych posiadłości, to mimo to należy go uważać za praśanta, spokojnego, z powodu jego czystego oddania dla Pana. Dlatego też Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział:
kiba vipra, kiba nyasi, śudra kene naya
yei krsna-tattva-vetta, sei
'guru' haya
"Bez względu na to, czy ktoś jest braminem, sannyasinem czy śudrą, to jeśli zna naukę o Krsnie, może zostać mistrzem duchowym." (Cc. Madhya 8.128) Kto całkowicie świadomy jest nauki o Krsnie, to bez względu na swój życiowy status, jest guru. Zatem Prahlada Maharaja jest guru we wszelkich okolicznościach.
Tutaj Jego Wysokość Vamanadeva uczy także sannyasinów i brahmacarinów, że nie należy prosić o więcej, niż jest to konieczne. Chociaż Bali Maharaja pragnął dać Vamanadevie, czegokolwiek Ten by Sobie zażyczył, On chciał tylko trzy kroki ziemi.
08.19.04 Znaczenie: Symptomy ksatriyi wymienione są w Bhagavad-gicie. Jedną z kwalifikacji jest chęć dawania jałmużny (dana). Ksatriya nie odmawia jałmużny, gdy prosi o nią bramin ani nie uchyla się od walki z innym ksatriyą. Jeśli jakiś król odmawia tego, mówi się, że ma niską mentalność. W dynastii Bali Maharajy nie było takich królów o niskiej mentalności.
08.19.10 Znaczenie: Najwyższa Osoba Boga przebywa w głębi serca każdego. Iśvarah sarva-bhutanam hrd-deśe 'rjuna tisthati (Bg. 18.61). Zatem, mówiąc logicznie, wejście do ciała Hiranyakaśipu nie sprawiało Panu żadnych trudności. Znaczące jest słowo vivigna-cetah, "bardzo niespokojny". Pan Visnu bynajmniej nie obawiał się Hiranyakaśipu; raczej, z powodu współczucia, niepokoił się o to, jak postąpić dla jego dobra.
08.19.12 Znaczenie: Ateiści są na ogół zwolennikami filozoficznej konkluzji Buddhy, która mówi, że wszystko kończy się z chwilą śmierci. Hiranyakaśipu, będąc ateistą, myślał w ten właśnie sposób. Ponieważ Pan Visnu był dla niego niewidoczny, sądził, że Pan był martwy. Nawet dzisiaj, wiele osób wyznaje filozofię, że Bóg jest martwy. Ale Bóg nigdy nie jest martwy. Nie umiera nawet żywa istota, która jest częścią Boga. Na jayate mriyate va kadacit: "Dla duszy nie ma narodzin ani śmierci." Takie jest oznajmienie Bhagavad-gity (2.20). Nawet zwykła żywa istota nigdy nie rodzi się ani nie umiera, cóż więc dopiero mówić o Najwyższej Osobie Boga, który jest główną ze wszystkich żywych istot? Z pewnością nie rodzi się On ani nie umiera. Ajo 'pi sann avyayatma (Bg. 4.6). Zarówno Pan, jak i żywa istota istnieją jako nienarodzone i niewyczerpane osobistości. Tak więc konkluzja Hiranyakaśipu, że Visnu nie żyje, była błędna.
Słowa yato navartate puman świadczą o tym, że duchowe królestwo z pewnością istnieje i jeśli żywa istota uda się tam, to nigdy nie powraca do tego materialnego świata. Potwierdza to również Bhagavad-gita (4.9): tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna. Z materialnego punktu widzenia każda żywa istota umiera; śmierć jest nieunikniona. Ale ci, którzy są karmitami, jnanimi i yoginami, wracają po śmierci do tego materialnego świata, natomiast bhaktowie nie. Oczywiście, jeśli bhakta nie jest w pełni doskonały, ponownie rodzi się w tym materialnym świecie, ale na bardzo wzniosłej pozycji – czy to w bardzo bogatej rodzinie, czy też w rodzinie najczystszych braminów (śucinam śrimatam gehe) – tylko po to, aby dopełnić swój rozwój w duchowej świadomości. Ci, którzy ukończyli proces świadomości Krsny i są wolni od materialnych pragnień, powracają do siedziby Najwyższej Osoby Boga (yad gatva na nivartante tad dhama paramam mama). Tutaj stwierdzono ten sam fakt yato navartate puman. Każdy, kto powraca do domu, z powrotem do Boga, nie przychodzi ponownie do tego materialnego świata.
08.19.13 Znaczenie: Ogólnie rzecz biorąc, chociaż uwarunkowana dusza jest gniewna, jej gniew nie jest bezustanny, lecz tymczasowy. Jest on spowodowany wpływem ignorancji. Jednak Hiranyakaśipu utrzymywał swoją nienawiść i gniew wobec Pana Visnu aż do chwili śmierci. Nigdy nie porzucił swego mściwego nastawienia, które żywił w stosunku do Visnu z powodu zabicia jego brata, Hiranyaksy. Inne osoby będące w cielesnej koncepcji życia gniewają się na swych wrogów, ale nie na Pana Visnu. Jednakże Hiranyakaśipu był stale gniewny. Był takim nie tylko z powodu fałszywego prestiżu, lecz także z powodu ciągłej nienawiści do Visnu.
08.19.14 Znaczenie: Maharaja Virocana, ojciec Bali, był tak zadowolony ze społeczności braminów, że chociaż wiedział, iż osobami zbliżającymi się do niego z prośbą o jałmużnę byli półbogowie przebrani za braminów, tym niemniej zgodził się im ją dać.
08.19.16 Znaczenie: Pan Vamanadeva chciał otrzymać ziemię, którą odmierzyłby Swymi trzema krokami. Nie chciał więcej niż było to konieczne. Ale chociaż udawał, że jest zwykłym ludzkim dzieckiem, w rzeczywistości chciał ziemi, która objęłaby wyższy, średni i niższy system planetarny. Celem tego było po prostu ukazanie mocy Najwyższej Osoby Boga.
08.19.17 Znaczenie: Bramin czy sannyasin jest kwalifikowany, by prosić innych o jałmużnę, ale jeśli przyjmuje więcej, niż jest to konieczne, wówczas podlega karze. Nikt nie może używać z własności Najwyższego Pana więcej, niż jest to konieczne. Pośrednio Pan Vamanadeva sygnalizuje Bali Maharajy, że zajmuje on więcej ziemi, niż potrzebuje. Wszystkie niedole w tym materialnym świecie spowodowane są ekstrawagancją. Ktoś zdobywa nadmierne ilości pieniędzy i także wydaje za wiele. Takie postępowanie jest grzeszne. Wszystko należy do Najwyższej Osoby Boga i wszystkie żywe istoty, które są synami Najwyższego Pana, mają prawo wykorzystywać własność Najwyższego Ojca, ale nie mogą brać więcej niż jest to konieczne. Zasady tej powinni przestrzegać szczególnie bramini i sannyasini, którzy żyją na koszt innych. Tak więc Vamanadeva był doskonałym żebrakiem, gdyż poprosił tylko o trzy kroki ziemi. Oczywiście, istnieje pewna różnica pomiędzy Jego krokami, a krokami zwykłej ludzkiej istoty. Przez Swoją niepojętą moc, dzięki nieograniczonemu rozmiarowi Swoich kroków, Najwyższa Osoba Boga może zająć cały wszechświat, łącznie z wyższym, niższym i środkowym systemem planetarnym.
08.19.18 Znaczenie: Ponieważ Najwyższa Osoba Boga jest kompletny w Sobie, więc nie ma nic, czego mógłby pragnąć dla Swej własnej korzyści. Zatem, przyczyną, dla której Pan Vamanadeva udał się do Bali Maharajy, nie było Jego własne dobro. Jak oznajmia Bhagavad-gita (5.29), bhoktaram yajna-tapasam sarva-loka-maheśvaram. Pan jest właścicielem wszystkich planet, zarówno w świecie materialnym, jak i duchowym. Dlaczego więc miałby odczuwać brak ziemi? Bali Maharaja słusznie zauważył, że Pan Vamanadeva nie był wcale przezorny, jeśli chodziło o Jego własną korzyść. Pan Vamanadeva zbliżył się do Bali nie przez wzgląd na Swe własne dobro, lecz dla dobra Swoich bhaktów. Bhaktowie poświęcają wszystkie interesy własne na rzecz zadowolenia Najwyższej Osoby Boga i podobnie Najwyższy Pan, chociaż nie jest zainteresowany niczym dla Siebie, może zrobić wszystko dla korzyści Swych wielbicieli. Ten, kto jest kompletny w sobie, nie jest samointeresowny.
08.19.19 Znaczenie: Zgodnie ze zrozumieniem wedyjskim, cały wszechświat uważany jest za ocean przestrzeni. W oceanie tym są niezliczone planety i każda z nich nazywana jest dvipą, czyli wyspą. W rzeczywistości, kiedy Pan Vamanadeva przybył do Bali Maharajy, ten był właścicielem wszystkich dvip, czyli wysp w przestrzeni. Widząc cechy Vamanadevy, Bali Maharaja był bardzo zadowolony i gotów był darować Mu każdą ilość ziemi, o którą by poprosił. Ale ponieważ Pan Vamanadeva zażyczył sobie tylko trzech kroków ziemi, Bali Maharaja uznał Go za osobę niezbyt inteligentną.
08.19.21 Znaczenie: Ten materialny świat jest energią iluzoryczną, mającą na celu odciągnięcie żywych istot od samorealizacji. Każdy, kto znajduje się w tym materialnym świecie, bardzo pragnie zdobywać coraz więcej rzeczy dla zadowalania zmysłów. Ale w rzeczywistości celem życia nie jest zadowalanie zmysłów, tylko samorealizacja. Dlatego tym, którzy są zbyt oddani zadowalaniu zmysłów, doradza się praktykowanie systemu yogi mistycznej, czyli systemu astanga-yogi, składającego się z yamy, niyamy, asany, pranayamy, pratyahary itd. W ten sposób można kontrolować zmysły. Celem kontrolowania zmysłów jest uwolnienie się z uwikłania w cykl narodzin i śmierci. Jak oznajmił Rsabhadeva:
nunam pramattah kurute vikarma
yad indriya-pritaya
aprnoti
na sadhu manye yata
atmano 'yam
asann api kleśada asa dehah
"Kiedy ktoś uważa, że celem życia jest zadowalanie zmysłów, z pewnością szleje na punkcie materialistycznego sposobu życia i angażuje się we wszelkiego rodzaju grzeszne czynności. Osoba taka nie wie, że z powodu swoich przeszłych złych uczynków, otrzymała już ciało, które mimo iż tymczasowe, jest przyczyną jej nieszczęścia. W rzeczywistości żywa istota nie powinna przyjmować materialnego ciała, ale jest ono jej przyznawane dla zadowalania zmysłów. Dlatego też myślę, że nie jest to odpowiednie dla inteligentnej osoby, aby na nowo angażowała się w zadowalanie zmysłów, poprzez które stale otrzymuje materialne ciała, jedno po drugim." (Bhag. 5.5.4) Tak więc według Rsabhadevy, w tym materialnym świecie, ludzkie istoty – tak jak szaleńcy – zajęte są czynnościami, których nie powinny spełniać, lecz które wykonują tylko dla zadowalania zmysłów. Takie działania nie są korzystne, ponieważ wykonując je, stwarzamy sobie jeszcze jedno ciało na następne życie. Ciało to jest karą za nasze niegodziwe czyny. A gdy tylko otrzymujemy kolejne materialne ciało, jesteśmy poddawani powtarzającym się cierpieniom w materialnej egzystencji. Dlatego kultura wedyjska, czyli kultura bramińska, uczy nas, aby zadowolić się posiadaniem minimum potrzeb życiowych.
Do nauczania tej najwyższej kultury zalecana jest varnaśrama-dharma. Celem podziałów varnaśrama – brahmana, ksatriya, vaiśya, śudra, brahmacarya, grhastha, vanaprastha i sannyasa – jest szkolenie nas w kontrolowaniu zmysłów oraz poprzestaniu na zaspokojeniu podstawowych potrzeb. Tutaj Pan Vamanadeva, jako idealny, wzorowy brahmacarin, odrzuca ofertę Bali Maharajy, który powiedział, że da Mu wszystko, czegokolwiek Ten zapragnie. Pan mówi, że jeśli ktoś nie jest zadowolony, to nie może być szczęśliwym, nawet jeśli posiądzie cały świat lub cały wszechświat. Dlatego też w społeczeństwie ludzkim musi być utrzymywana kultura bramińska, kultura ksatriyów i kultura vaiśyów, a ludzie powinni być kształceni, jak zadowalać się tylko rzeczami niezbędnymi. Współczesna cywilizacja nie zapewnia takiego szkolenia. Każdy próbuje posiadać coraz więcej i wszyscy są niezadowoleni i nieszczęśliwi. Dlatego ruch świadomości Krsny zakłada wiele farm, zwłaszcza w Ameryce, by pokazać, jak być szczęśliwym i zadowalać się minimum potrzeb życiowych i jak zaoszczędzić czas na samorealizację, którą z łatwością można osiągnąć przez intonowanie maha-mantry – Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.
08.19.24 Znaczenie: Jeśli szczęście jest ostatecznym celem życia, to trzeba być zadowolonym z sytuacji, w której stawia nas przeznaczenie. Instrukcji tej udzielił także Prahlada Maharaja:
sukham aindriyakam daitya
deha-yogena dehinam
sarvatra labhyate daivad
yatha duhkham ayatnatah
"Moi drodzy przyjaciele narodzeni w demonicznych rodzinach, szczęście doznawane w związku z obiektami zmysłów poprzez kontakt z ciałem można osiągnąć w każdej formie życia, odpowiednio do swoich przeszłych karmicznych działań. Takie szczęście osiągamy automatycznie, bez wysiłku, tak jak osiągamy nieszczęście." (Bhag. 7.6.3) Filozofia ta jest doskonała, jeśli chodzi o osiąganie szczęścia.
Prawdziwe szczęście opisane jest w Bhagavad-gicie (6.21):
vetti yatra na caivayam sthitaś calati tattvatah
"W tym duchowo radosnym stanie człowiek pełen jest niekończącego się, transcendentalnego szczęścia, doświadczanego poprzez transcendentalne zmysły. Ten, kto to osiągnął, żyje zawsze w prawdzie." Szczęście musi być odczuwane przez nadzmysły. Nadzmysły nie są zmysłami z elementów materialnych. Każdy z nas jest istotą duchową (aham brahmasmi) i każdy z nas jest indywidualną osobą. Teraz nasze zmysły okryte są elementami materialnymi i z powodu ignorancji sądzimy, że te okrywające nas materialne zmysły są naszymi prawdziwymi zmysłami. Jednakże prawdziwe zmysły są wewnątrz tych materialnych okryw. Dehino 'smin yatha dehe: w okrywie z elementów materialnych znajdują się zmysły duchowe. Sarvopadhi-vinirmuktam tat-paratvena nirmalam: gdy odkryte są zmysły duchowe, wówczas dzięki tym zmysłom możemy być szczęśliwi. Zadowalanie zmysłów duchowych opisane jest w taki oto sposób: hrsikena hrsikeśa-sevanam bhaktir ucyate. Gdy zmysły zaangażowane są w służbę oddania dla Hrsikeśy, wówczas są całkowicie usatysfakcjonowane. Nie posiadając tej wyższej wiedzy o zadowalaniu zmysłów, możemy próbować zadowolić nasze zmysły materialne, ale nigdy nie będziemy mogli osiągnąć szczęścia. Ktoś może zwiększać swoje ambicje odnoszące się do zadowalania zmysłów i nawet zdobyć to, czego pragnie dla ich zaspokojenia, lecz ponieważ jest to na platformie materialnej, nigdy nie osiągnie on satysfakcji i zadowolenia.
Zgodnie z kulturą bramińską, powinniśmy poprzestać na tym, co możemy osiągnąć bez specjalnego wysiłku i powinniśmy kultywować świadomość duchową. Wówczas będziemy szczęśliwi. Celem ruchu świadomości Krsny jest szerzenie tego zrozumienia. Ludzie, którzy nie mają naukowej wiedzy duchowej, błędnie sądzą, że członkowie ruchu świadomości Krsny uciekają od rzeczywistości, próbując uniknąć materialnych działań. Ale w rzeczywistości my jesteśmy zaangażowani w prawdziwe działania zmierzające do osiągnięcia ostatecznego szczęścia w życiu. Jeśli ktoś nie jest szkolony w zadowalaniu zmysłów duchowych i kontynuuje materialne zadowalanie zmysłów, to nigdy nie osiągnie szczęścia, które byłoby wieczne i błogie. Dlatego Śrimad-Bhagavatam (5.5.1) poleca:
tapo divyam putraka yena sattvam
śuddhved yasmad brahma-saukhyam tv anantam
Aby oczyścić swą egzystencjalną pozycję i osiągnąć nieograniczenie szczęśliwe życie, należy praktykować wyrzeczenie.
08.19.32 Znaczenie: W odniesieniu do tego Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura wyjaśnia, że samo słowo harih znaczy "ten, który zabiera". Jeśli ktoś wiąże się z Hari, Najwyższą Osobą Boga, Pan zabiera wszystkie jego nieszczęścia, a na początku pozornie wydaje się, że Pan zabiera także wszystkie jego materialne posiadłości, sławę, wykształcenie i piękno. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (10.88.8), yasyaham anugrhnami harisye tad-dhanam śanaih. Pan powiedział Maharajy Yudhisthirze, "Pierwszą oznaką Mojej łaski dla bhakty jest to, że zabieram wszystkie jego materialne posiadłości, a zwłaszcza jego materialne bogactwo, jego pieniądze." Jest to szczególną łaską, którą Pan okazuje szczeremu bhakcie. Jeśli szczery bhakta pragnie nade wszystko Krsny, lecz jednocześnie jest przywiązany do materialnych posiadłości, które przeszkadzają w jego postępie w świadomości Krsny, wówczas Pan podstępem zabiera całą jego własność. Tutaj Śukracarya mówi, że ten karzeł brahmacarin zabierze wszystko. W ten sposób sygnalizuje, że Pan zabierze wszystkie czyjeś materialne posiadłości, a także jego umysł. Jeśli ktoś oddaje swój umysł lotosowym stopom Krsny (sa vai manah krsna-padaravindayoh), to naturalnie może poświęcić wszystko, by Go zadowolić. Chociaż Bali Maharaja był bhaktą, był przywiązany do materialnych posiadłości i dlatego Pan, darząc Go dużą życzliwością, okazał mu szczególną łaskę i pojawił się jako Pan Vamana, by zabrać całą jego materialną własność, a także jego umysł.
08.19.33 Znaczenie: Bali Maharaja mógłby wysunąć argument, że obiecał tylko trzy kroki ziemi. Ale Śukracarya, będąc bardzo uczonym braminem, natychmiast zorientował się, że było to planem Hari, który zwodniczo pojawił się tam jako brahmacarin. Słowa mudha vartisyase katham wyjawiają, że Śukracarya był braminem należącym do klasy kapłańskiej. Tacy bramini kapłani są przeważnie zainteresowani otrzymywaniem wynagrodzenia od swoich uczniów. Dlatego, kiedy Śukracarya zobaczył, że Bali Maharaja ryzykował utratą wszystkich swoich posiadłości, zrozumiał, że będzie to przyczyną spustoszenia nie tylko dla króla, lecz także dla rodziny Śukracaryi, uzależnionej od łaski Bali Maharajy. Taka jest różnica między Vaisnavą a smarta braminem. Smarta bramin jest zawsze zainteresowany materialnym zyskiem, podczas gdy Vaisnava ma na względzie tylko zadowolenie Najwyższej Osoby Boga. Wypowiedź Śukracaryi świadczy o tym, że pod każdym względem był on smarta braminem, zainteresowanym tylko własnym zyskiem.
08.19.34 Znaczenie: Śukracarya chciał powiedzieć Bali Maharajy, w jaki sposób Pan Vamana oszuka go. Rzekł on, "Obiecałeś trzy kroki ziemi. Ale pierwsze dwa kroki obejmą twe posiadłości. Jak wtedy zapewnisz Mu miejsce na postawienie trzeciego kroku?" Śukracarya nie wiedział, jak Pan chroni Swego bhaktę. Bhakta musi zaryzykować wszystkim, co ma, by służyć Panu, ale zawsze jest on pod ochroną i nigdy nie zostaje pokonany. Opierając się na materialnych kalkulacjach, Śukracarya sądził, że bez względu na okoliczności Bali Maharaja nie będzie w stanie dotrzymać swej obietnicy danej brahmacarinowi, Panu Vamanadevie.
08.19.37 Znaczenie: Śastra
zalecają, że jeśli ktoś ma pieniądze, powinien podzielić wszystko, co
nagromadził, na pięć części – jedną na religię, jedną na reputację, jedną na
bogactwo, jedną na zadowalanie zmysłów i jedną na utrzymanie członków rodziny.
Ale obecnie ludzie, nie mając żadnej wiedzy, wydają wszystkie swoje pieniądze
dla zadowolenie rodziny. Śrila Rupa Gosvami uczył nas swoim własnym przykładem:
pięćdziesiąt procent zebranego przez siebie bogactwa przeznaczył dla Krsny,
dwadzieścia pięć procent zatrzymał dla siebie, a dwadzieścia pięć procent
przeznaczył dla członków swojej rodziny. Naszym głównym celem powinno być
robienie postępu w świadomości Krsny. To obejmie dharmę, arthę i kamę. Ale
ponieważ członkowie rodziny oczekują jakichś korzyści, ich także należy
zadowolić, dając im część zgromadzonego bogactwa. Takie jest zalecenie śastr.
08.19.39 Znaczenie: Ta śloka wyjaśnia, że w odniesieniu do materialnego ciała, nawet faktyczna prawda nie może istnieć bez domieszki nieprawdy. Mayavadi mówią, brahma satyam jagan mithya: "Dusza jest prawdą, a energia zewnętrzna jest nieprawdą." Jednak filozofowie Vaisnava nie zgadzają się z filozofią Mayavada. Nawet jeśli w imię dyskusji przyjmiemy, że materialny świat jest nieprawdziwy, to uwikłana w iluzoryczną energię żywa istota nie może się z niej wydostać bez pomocy ciała. Bez pomocy ciała nie może przestrzegać systemu religii ani też spekulować o filozoficznej doskonałości. Zatem kwiat i owoc (puspa-phalam) można osiągnąć tylko jako rezultat ciała. Owocu tego nie można osiągnąć bez pomocy ciała. Dlatego filozofia Vaisnava poleca yukta-vairagyę. Nie należy kierować całej uwagi na utrzymanie ciała, ale jednocześnie nie powinno się go zaniedbywać. Dopóki istnieje to ciało, możemy dokładnie studiować instrukcje wedyjskie i w ten sposób pod koniec życia osiągnąć doskonałość. Wyjaśnia to Bhagavad-gita (8.6): yam yam vapi smaran bhavam tyajaty ante kalevaram. Wszystko zostaje sprawdzone w chwili śmierci. Dlatego, chociaż ciało jest tymczasowe, a nie wieczne, możemy wykorzystać je w najlepszy sposób i uczynić swe życie doskonałym.
08.19.40 Znaczenie: W związku z tym Śrila Rupa Gosvami mówi:
prapancikataya buddhya
hari-sambandhi-vastunah
mumuksubhih parityago
vairagyam phalgu kathyate
"Jeśli ktoś odrzuca rzeczy nie mając wiedzy o ich związku z Krsną, jego wyrzeczenie jest niedoskonałe." (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.266) Gdy ciało zaangażowane jest w służbę dla Pana, nie należy uważać go za materialne. Czasami błędnie pojmuje się duchowe ciało mistrza duchowego. Ale Śrila Rupa Gosvami instruuje: prapancikataya buddhya hari-sambandhi-vastunah. Jeśli ciało jest w pełni zaangażowane w służbę dla Krsny, nie powinno być lekceważone jako materialne. Gdy ktoś to robi, jego wyrzeczenie jest fałszywe. Jeśli ciało nie jest właściwie utrzymywane, upada ono i usycha jak wykorzenione drzewo, z którego nie można dłużej czerpać kwiatów i owoców. Dlatego Vedy zalecają:
om iti satyam nety anrtam
tad etat-puspam phalam vaco yat satyam saheśvaro yaśasvi kalyana-kirtir
bhavita. puspam hi phalam vacah satyam vadaty athaitan-mulam vaco yad anrtam yad
yatha vrksa avirmulah śusyati, sa udvartata evam evanrtam vadann avirmulam
atmanam karoti, sa śusyati sa udvartate, tasmad anrtam na vaded dayeta tv
etena.
Znaczenie tego jest takie, że działania wykonywane za pomocą ciała dla zadowolenia Prawdy Absolutnej (om tat sat) nigdy nie są przemijające, chociaż spełnia się je za pomocą tymczasowego ciała. W rzeczywistości działania takie są trwałe: Dlatego też należy właściwie dbać o ciało. Nie można narażać go na pożarcie przez tygrysa lub zabicie przez wroga tylko dlatego, że jest ono tymczasowe, a nie wieczne. Należy podjąć wszelkie środki ostrożności dla ochrony ciała.
08.19.41 Znaczenie: Bali Maharaja chciał oddać wszystko Vamanadevie, który pojawił się jako żebrak, lecz Śukracarya – będąc rodzinnym mistrzem duchowym Bali Maharajy w linii sukcesji z nasienia – nie potrafił docenić jego obietnicy. Śukracarya przytoczył świadectwo wedyjskie mówiące, że nie należy oddawać wszystkiego biedakowi. Gdy biedak przyjdzie po jałmużnę, powinno się raczej skłamać: "Dałem ci, cokolwiek miałem. Nie mam więcej." Nie należy dawać mu wszystkiego. W rzeczywistości słowo om jest przeznaczone dla om tat sat, Prawdy Absolutnej. Omkara przeznaczona jest do uwolnienia się od wszelkiego przywiązania do pieniędzy, jako że pieniądze powinny zostać wykorzystane w sprawie Najwyższego. We współczesnej cywilizacji istnieje tendencja, by dawać w jałmużnie pieniądze biedakom. Taka jałmużna nie ma duchowej wartości, gdyż obecnie widzimy, że chociaż jest tak wiele szpitali i innych fundacji oraz instytucji dla biedoty, to zgodnie z trzema siłami natury, biedota zawsze będzie istnieć. Chociaż jest tak wiele instytucji dobroczynnych, społeczeństwo ludzkie nie zlikwidowało ubóstwa. Dlatego zostało tu polecone, bhiksave sarvam om kurvan nalam kamena catmane. Nie należy rozdawać wszystkiego żebrakom z biedoty.
Najlepszym rozwiązaniem jest to, które proponuje ruch świadomości Krsny. Ten ruch jest zawsze życzliwy dla biednych, nie tylko dlatego, że ich karmi, ale również z tego względu, że daje im oświecenie ucząc ich, jak stać się świadomymi Krsny. Dlatego otwieramy setki i tysiące ośrodków dla tych, którzy są biedni – którym brakuje zarówno pieniędzy, jak i wiedzy – by oświecić ich w świadomości Krsny i poprawić ich charakter, ucząc ich, jak unikać zakazanego seksu, intoksykacji, jedzenia mięsa i hazardu – najbardziej grzesznych czynności, które powodują, że ludzie cierpią narodziny po narodzinach. Najlepszym sposobem wykorzystania pieniędzy jest otworzenie takiego ośrodka, do którego mogą przyjść wszyscy, aby tam mieszkać i poprawić swój charakter. Mogą tam żyć bardzo wygodnie, nie wyrzekając się żadnych potrzeb życiowych, ale będąc pod duchową kontrolą i tym sposobem wiodąc szczęśliwe życie i oszczędzając czas na postęp w świadomości Krsny. Jeśli ktoś ma pieniądze, nie powinien niepotrzebnie ich trwonić. Należy wykorzystać je na rozwijanie ruchu świadomości Krsny, tak by całe społeczeństwo ludzkie było szczęśliwe, zamożne i pełne nadziei na powrót do domu, z powrotem do Boga. Odnosząca się do tego mantra wedyjska brzmi jak następuje:
parag va etad riktam aksaram
yad etad om iti tad yat kincid om iti ahatraivasmai tad ricyate. sa yat sarvam
om kuryad ricyad atmanam sa kamebhyo nalam syat.
08.19.42 Znaczenie: Żebracy zawsze przedstawiają siebie
jako osoby, które nic nie mają i to może być dla nich bardzo korzystne, gdyż w
ten sposób są pewni, że nie utracą swoich pieniędzy i że zawsze zwrócą na
siebie uwagę i wzbudzą w innych współczucie, aby otrzymać datek. Ale to także
jest potępione. Jeśli ktoś celowo kontynuuje takie zawodowe żebractwo, uważa
się go za martwego, mimo iż oddycha lub, zgodnie z inną interpretacją, obłudnik
taki powinien zostać zabity, jeśli jeszcze oddycha. Odnosi się do tego
następujący nakaz wedyjski: athaitat
purnam abhyatmam yan neti sa yat sarvam neti bruyat papikasya kirtir jayate.
sainam tatraiva hanyat. Jeśli ktoś stale udaje, że nic nie ma i żebrząc
gromadzi pieniądze, powinien zostać zabity (sainam
tatraiva hanyat).