Rozdział ten opisuje instrukcje Prahlady Maharajy do jego kolegów z klasy. Przemawiając do wszystkich swoich przyjaciół, którzy byli synami demonów, Prahlada Maharaja podkreślił, że każda żywa istota, szczególnie w społeczeństwie ludzkim, musi od samego początku życia interesować się realizacją duchową. W dzieciństwie ludzkie istoty powinny otrzymać wiedzę, że Najwyższa Osoba Boga jest dla każdego godnym uwielbienia Bóstwem. Nie należy za bardzo interesować się materialnymi przyjemnościami. Zamiast tego, należy zadowolić się tymi materialnymi korzyściami, które są łatwo osiągalne. A ponieważ nasze życie jest bardzo krótkie, każdą chwilę powinniśmy wykorzystać dla postępu duchowego. Ktoś może błędnie myśleć: "Na początku życia radujemy się materialnymi udogodnieniami, a na starość staniemy się świadomi Krsny." Takie materialistyczne myśli są bezużyteczne, ponieważ na starość nie można nauczyć nikogo duchowego sposobu życia. Dlatego też od samego początku życia należy zaangażować się w służbę oddania (śravanam kirtanam visnoh). Jest to obowiązkiem wszystkich żywych istot. Materialne wykształcenie skażone jest trzema siłami natury, ale wykształcenie duchowe, na które jest wielkie zapotrzebowanie w społeczeństwie ludzkim, jest transcendentalne. Prahlada Maharaja wyjawił sekret tego, w jaki sposób otrzymał instrukcje od Narady Muniego. Przez zaakceptowanie lotosowych stóp Prahlady Maharajy, który jest w sukcesji parampara, będzie można zrozumieć sposób życia duchowego. Materialne kwalifikacje nie są potrzebne, aby przyjąć ten sposób działania.
Po wysłuchaniu Prahlady Maharajy, jego przyjaciele z klasy zapytali, w jaki sposób stał się on tak uczonym i zaawansowanym. Tak oto kończy się ten rozdział.
07.06.01 Znaczenie: Całym celem cywilizacji wedyjskiej
i czytania Ved jest osiągnięcie
doskonałego stanu służby oddania w ludzkiej formie życia. Dlatego też, zgodnie
z systemem wedyjskim, od samego początku życia wprowadza się system brahmacaryi. Tak więc od samego
dzieciństwa – od wieku 5 lat – można praktykować kształtowanie swoich ludzkich
czynności w ten sposób, aby doskonale pełnić służbę oddania. Potwierdza to Bhagavad-gita (2.40.) svalpam apy asya dharmasya trayate mahato bhayat: " Nawet niewielki postęp na
tej ścieżce może uchronić od najbardziej niebezpiecznego typu
strachu." Współczesna cywilizacja,
nie zważając na stwierdzenia literatury wedyjskiej, jest tak okrutna wobec członków
społeczeństwa ludzkiego, że zamiast wychowywać dzieci na brahmacarinów, uczy matki, aby pod pretekstem zahamowania wzrostu
populacji zabijały dzieci nawet w łonie. A jeżeli przypadkowo dziecko się
uchowa, otrzymuje wykształcenie jedynie dla zadowalania zmysłów. Stopniowo na
całym świecie społeczeństwo ludzkie przestaje się interesować doskonałością
życia. W istocie, ludzie żyją jak koty i psy, w rzeczywistości marnując swoje
ludzkie życie na przygotowanie się do ponownej wędrówki w zdegradowane gatunki
spośród 8 400 000 form życia. Gorącym pragnieniem ruchu świadomości
Krsny jest służenie społeczeństwu ludzkiemu przez dawanie ludziom
wykształcenia, jak pełnić służbę oddania, która może uratować istotę ludzką od
ponownego zdegradowania się do życia zwierzęcego. Jak już wcześniej ogłosił
Prahlada Maharaja, bhagavata-dharma
składa się z śravanam kirtanam visnoh
smaranam pada-sevanam / arcanam
vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam. We wszystkich szkołach, uczelniach,
uniwersytetach i domach należy uczyć dzieci i młodzież, aby słuchały o
Najwyższej Osobie Boga. Innymi słowy, należy je uczyć, aby słuchały instrukcji Bhagavad-gity, wprowadziły je w życie i
w ten sposób umacniały się w służbie oddania, uwalniając się od strachu przed
zdegradowaniem się do życia zwierzęcego. Wypełnienie bhagavata-dharmy zostało uczynione niezwykle łatwym w tym wieku
Kali. Śastra mówią:
harer nama harer nama harer namaiva kevalam
kalau nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha
Należy jedynie intonować maha-mantrę Hare Krsna. Każdy, kto praktykuje intonowanie maha-mantry Hare Krsna, całkowicie oczyści się w głębi serca i zostanie uratowany od cyklu narodzin i śmierci.
07.06.02 Znaczenie: Pan mówi w Bhagavad-gicie (5.29):
bhoktaram yajna-tapasam
sarva-loka-maheśvaram
suhrdam sarva-bhutanam jnatva
mam śantim rcchati
"Mędrcy, znając Mnie jako ostateczny cel wszystkich ofiar i wyrzeczeń, Najwyższego Pana wszystkich planet i półbogów oraz przyjaciela i dobroczyńcę wszystkich żywych istot, osiągają spokój i wolność od wszelkich nieszczęść i cierpień materialnych." Po prostu dzięki zrozumieniu tych trzech faktów – że Najwyższy Pan, Visnu jest właścicielem całego stworzenia, że jest On najlepiej życzącym przyjacielem wszystkich żywych istot i że jest On najwyższym odbiorcą przyjemności – można osiągnąć spokój i radość. Dla osiągnięcia tej transcendentalnej radości, żywa istota wędruje przez wszechświat w różnych formach życia i w różnych systemach planetarnych. Jednak ponieważ zapomniała o swoim intymnym związku z Visnu, życie po życiu napotyka jedynie cierpienie. Dlatego też system edukacji w ludzkiej formie życia powinien być tak doskonały, aby można było zrozumieć swój poufny związek z Bogiem. Dlatego też należy gloryfikować Pana z czcią w śanta-rasie, lub też ożywić swój wieczny związek z Visnu jako sługa w dasya-rasie, jako przyjaciel w sakhya-rasie, jako rodzic w vatsalya-rasie czy kochanek w madhurya-rasie. Wszystkie te związki znajdują się na platformie miłości. Visnu jest centrum miłości dla każdego i dlatego obowiązkiem każdego jest pełnienie miłosnej służby dla Pana. Najwyższa Osoba Boga powiedział (Bhag. 3.25.38), yesam aham priya atma sutaś ca sakha guruh suhrdo daivam istam. W każdej formie życia jesteśmy związani z Visnu, który jest najukochańszym, Duszą Najwyższą, synem, przyjacielem i guru. W ludzkiej formie życia można ożywić nasz wieczny związek z Bogiem i to powinno stanowić cel edukacji. Prawdę powiedziawszy, jest to doskonałością życia i doskonałością edukacji.
07.06.03 Znaczenie: W materialnym świecie, w jakiejkolwiek formie życia, istnieje tzw. radość i tzw. cierpienie. Nikt nie zaprasza nieszczęścia, aby cierpieć, a mimo to ono przychodzi. Podobnie, nawet jeżeli nie czynimy starań, aby osiągnąć korzyści materialnej radości, osiągniemy je w sposób automatyczny. Tak więc nie ma potrzeby trwonienia czasu i energii na walkę z cierpieniem czy ciężką pracę dla osiągnięcia radości. Naszym jedynym zajęciem w tej ludzkiej formie życia powinno być ożywienie naszego związku z Najwyższą Osobą Boga i w ten sposób osiągniecie kwalifikacji, by wrócić do domu, z powrotem do Boga. Materialna radość i cierpienie przychodzą, gdy tylko przyjmiemy materialne ciało, bez względu na to, jaka jest jego forma. W żadnych warunkach nie możemy uniknąć takiej radości i cierpienia. Dlatego najlepszym sposobem na wykorzystanie tego ludzkiego życia jest ożywienie naszego związku z Najwyższym Panem, Visnu.
07.06.04 Znaczenie: Widzimy, jak osoby materialistyczne dzień i noc gorliwie zajmują się postępem ekonomicznym, próbując powiększyć swoje materialne bogactwo. Jednakże, nawet jeżeli przyjmiemy, że osiągają jakąś korzyść z takich wysiłków, nie rozwiązuje to prawdziwego problemu życia. Nie wiedzą oni także, co jest prawdziwym problemem życia. Jest to spowodowane brakiem duchowego wykształcenia. Szczególnie w tym wieku, wszyscy pogrążeni są w ciemności, w cielesnej koncepcji życia, nie posiadając żadnej wiedzy o duszy i jej potrzebach. Zwiedzeni przez ślepych przywódców społecznych. ludzie przyjmują ciało za wszystko i starają się, aby zapewnić mu materialny komfort. Cywilizacja taka jest potępiana, gdyż nie prowadzi ona ludzkości w kierunku poznania prawdziwego celu życia. Ludzie po prostu marnują czas i ten drogocenny dar formy ludzkiej, gdyż człowiek, który nie kultywuje życia duchowego, ale umiera jak koty i psy, jest zdegradowany w swoim następnym życiu. Z ludzkiej formy, osoba taka umieszczana jest w cyklu nieustających narodzin i śmierci. W ten sposób traci ona prawdziwe dobrodziejstwo ludzkiego życia – którym jest stanie się świadomym Krsny i rozwiązanie problemów życia.
07.06.05 Znaczenie: Na początku rozdziału Prahlada Maharaja powiedział, kaumara acaret prajnah. Słowo prajnah odnosi się do osoby doświadczonej, która potrafi odróżnić dobro od zła. Osoba taka nie powinna marnować swojej energii i drogocennego życia ludzkiego po prostu pracując jak kot czy pies dla poprawy swoich warunków ekonomicznych.
W wersecie tym jedno słowo można interpretować na dwa sposoby – bhavam aśritah i bhayam aśritah – ale przyjęcie któregokolwiek znaczenia odprowadzi nas do tej samej konkluzji. Bhayam aśritah wskazuje na to, że materialistyczny sposób życia jest zawsze pełen strachu, ponieważ na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo. Materialistyczne życie jest pełne niepokoju i strachu (bhayam). Podobnie, przyjmując interpretacje bhavam aśritah, słowo bhavam odnosi się do niepotrzebnych kłopotów i problemów. Z powodu braku świadomości Krsny, zostajemy umieszczeni w bhavam i jesteśmy nieustannie nękani przez narodziny, śmierć i choroby. Zatem z pewnością jesteśmy pełni niepokoju.
Społeczeństwo ludzkie powinno zostać podzielone na społeczny system braminów, ksatriyów, vaiśyów i śudrów, ale każdy może pełnić służbę oddania. Jeżeli ktoś pragnie żyć bez służby oddania, to jego pozycja bramina, ksatryi, vaiśyi czy śudry z pewnością nie ma znaczenia. Jest powiedziane, sthanad bhrastah patanty adhah: bez względu na to, czy ktoś należy do wyższej czy niższej kategorii, to z pewnością upadnie, jeśli nie jest świadomy Krsny. Dlatego też rozsądna osoba zawsze boi się upadku ze swojej pozycji. Stanowi to regulującą zasadę. Nie należy upadać ze swojej wzniosłej pozycji. Najwyższy cel życia można osiągnąć, jeśli ciało jest krzepkie i silne. Dlatego też powinniśmy żyć w taki sposób, aby zachować zdrowie i moc umysłu i inteligencji, tak aby móc odróżnić cel życia od życia pełnego problemów. Rozsądny człowiek musi działać w ten sposób, ucząc się, jak odróżnić dobro od zła i tak osiągnąć cel życia.
07.06.06 Znaczenie: Pan Brahma, istota ludzka i mrówka, wszyscy żyją po 100 lat, lecz ich poszczególne stuletnie żywoty różnią się jeden od drugiego. Ten świat jest światem relatywnym [od łac. relativus względny, warunkowy – moja uwaga] i jego relatywne chwile czasu są różne. Zatem 100 lat Brahmy nie równa się 100 latom istoty ludzkiej. Z Bhagavad-gity wiemy, że 12 godzin dnia Brahmy równa się 4 300 000 razy 1000 lat (sahasra-yuga-paryantam ahar yad brahmano viduh). Zatem varsa-śatam, czyli 100 lat, są względnie różne odpowiednio do czasu, osoby i warunków. Co zaś się tyczy istot ludzkich, to obliczenia podane tutaj są właściwe dla ogółu ludzi. Mimo iż maksymalna długość życia wynosi 100 lat, to 50 lat traci się na spanie. Jedzenie, spanie, życie seksualne i strach są czterema wymogami cielesnymi, ale aby wykorzystać w pełni czas trwania życia, osoba pragnąca uczynić postęp w świadomości duchowej musi zredukować te czynności. To umożliwi jej wykorzystanie w pełni swojego życia.
07.06.07 Znaczenie: Bez świadomości Krsny człowiek marnuje 20 lat w dzieciństwie i wieku chłopięcym, a następnie 20 lat w starości, gdy nie jest w stanie spełnić żadnej materialnej czynności i nęka go niepokój, co zrobią synowie i wnukowie i jak ma zabezpieczyć swoją posiadłość. Połowę tych lat spędza się na spaniu. Co więcej, człowiek marnuje następne 30 lat na sen w nocy podczas reszty swego życia. Tak oto osoba, która nie zna celu życia i sposobu wykorzystania tej ludzkiej formy, marnuje 70 ze 100 lat.
07.06.08 Znaczenie: Jest to opis stu lat. Mimo iż w tym wieku stuletnie życie zazwyczaj nie jest możliwe, to nawet jeżeli ktoś żyje 100 lat – 50 lat marnuje na spanie, 20 lat marnuje w dzieciństwie i jako nastolatek, a 20 lat w starości (jara-vyadhi). W ten sposób pozostaje jedynie parę lat, ale z powodu zbyt wielkiego przywiązania do życia rodzinnego, te lata również mijają bez żadnego celu, bez świadomości Boga. Dlatego też należy otrzymać wykształcenie, jak być doskonałym brahmacarinem od początku życia, a następnie, kiedy zakłada się rodzinę, jak doskonale kontrolować zmysły, przestrzegając regulujących zasad. Istnieje nakaz, aby po okresie życia rodzinnego przyjąć vanaprasthę i udać się do lasu, a następnie przyjąć sannyasę. To jest doskonałość życia. Ci, którzy są ajitendirya, którzy nie są w stanie kontrolować swoich zmysłów, od samego początku życia są kształceni jedynie w zadowalaniu zmysłów, tak jak widzieliśmy to w krajach zachodnich. Tak oto zostaje zmarnowane i błędnie wykorzystane całe życie (nawet stuletnie), a w chwili śmierci osoba przenosi się do następnego ciała, które może nie być ciałem ludzkim. Pod koniec stu lat, osoba, która nie działała jak istota ludzka – nie pełniła tapasyi (pokut i wyrzeczeń) – z pewnością musi przyjąć następne ciało, takie jak np. kota, psa czy świni. Dlatego też takie życie pełne pożądliwych pragnień i zadowalania zmysłów jest niesłychanie ryzykowne.
07.06.09 Znaczenie: Pierwszą propozycją Prahlady Maharajy było kaumara acaret prajno dharman bhagavatan iha: "Kto posiada dostateczną inteligencję, ten od samego początku życia – innymi słowy, od samego dzieciństwa – powinien wykorzystać tę ludzką formę do praktykowania czynności służby oddania, porzucając wszelkie inne zajęcia." Dharman bhagavatan oznacza: religijna zasada ożywienia naszego związku z Najwyższą Osobą Boga. W tym celu Krsna osobiście radzi, sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja: "Porzuć wszelkie inne obowiązki i podporządkuj się Mnie." Będąc w materialnym świecie, wymyślamy tak wiele obowiązków w imię tak wielu –izmów, ale naszym prawdziwym obowiązkiem jest uwolnienie się z cyklu narodzin, śmierci, starości i chorób. W tym celu należy wpierw wyzwolić się z materialnej niewoli, szczególnie życia rodzinnego. W rzeczywistości życie rodzinne jest pewnego rodzaju zezwoleniem dla materialnie przywiązanej osoby na cieszenie się zadowalaniem zmysłów zgodnie z regulującymi zasadami. W przeciwnym razie nie ma potrzeby, aby podejmować życie rodzinne.
Przed rozpoczęciem życia rodzinnego, należy otrzymać wykształcenie w brahmacaryi, żyjąc pod opieką guru, w miejscu zwanym guru-kula. Brahmacari guru-kule vasan danto guror hitam (Bhag. 7.12.1). Brahmacarin od samego początku jest kształcony, aby poświęcać wszystko dla korzyści guru. Brahmacarinowi zaleca się, aby chodził od drzwi do drzwi i zbierał jałmużnę, zwracając się do każdej kobiety jako do matki, a cokolwiek zgromadzi, powinien oddawać swemu guru. W ten sposób uczy się, jak kontrolować zmysły i poświęcić wszystko dla korzyści guru. Kiedy otrzyma pełne wykształcenie, jeżeli chce, może się ożenić. Nie jest on zwykłym grhasthą, który nauczył się jedynie tego, w jaki sposób zadowalać zmysły. Wyszkolony grhastha może stopniowo porzucić życie rodzinne i udać się do lasu, aby osiągnąć oświecenie w życiu duchowym i ostatecznie przyjąć sannyasę. Prahlada Maharaja wyjaśnił swojemu ojcu, że aby wyzwolić się od wszelkich materialnych niepokojów, należy udać się do lasu. Hitvatma-patam grham andha-kupam. należy porzucić swój dom, który jest miejscem coraz głębszego pogrążenia się w najciemniejszych rejonach materialnej egzystencji. Dlatego też pierwszym zaleceniem jest porzucenie życia rodzinnego (grham andha-kupam). Jednakże, kto z powodu niekontrolowanych zmysłów woli pozostać w ciemnej studni życia rodzinnego, ten coraz bardziej zostaje spętany powrozami uczucia do swej żony, dzieci, sług, domu, pieniędzy itd. Osoba taka nie może wyzwolić się z materialnej niewoli. Dlatego też, od samego początku życia dzieci powinny być kształcone, w jaki sposób być pierwszej klasy brahmacarinami. Wtedy będą w stanie w przyszłości porzucić życie rodzinne.
Aby powrócić do domu, z powrotem do Boga, należy całkowicie uwolnić się od materialnego przywiązania. Dlatego też bhakti-yoga znaczy vairagya-vidya, sztuka, która może pomóc rozwinąć niechęć do materialnego zadowalania zmysłów.
vasudeve bhagavati
bhakti-yogah prayojitah
janayaty aśu vairagyam jnanam
ca yad ahaitukam
"Przez pełnienie służby oddania dla Osoby Boga, Śri Krsny, osiąga się natychmiast bezprzyczynową wiedzę i obojętność wobec świata." (Bhag. 1.2.7) Kto od początku życia pełni służbę oddania, ten z łatwością osiąga vairagya-vidyę, czyli asakti, brak przywiązania i staje się jitendriya: tym który kontroluje zmysły. Kto doskonale angażuje się w służbę oddania, ten nazywany jest gosvamim lub svamim, panem zmysłów. Jeśli ktoś nie jest panem zmysłów, dopóty nie powinien przyjmować wyrzeczonego porządku życia, sannyasy. Silna skłonność do zadowalania zmysłów jest przyczyną materialnego ciała. Kto nie posiada pełnej wiedzy, nie może być obojętnym wobec materialnych radości. A dopóki ktoś nie znajduje się na takiej pozycji, dopóty nie ma kwalifikacji, aby powrócić do domu, z powrotem do Boga.
07.06.10 Znaczenie: Werset ten informuje o tym, jak pieniądze mogą być droższe od życia. Aby ukraść pieniądze, złodzieje mogą wejść do domu bogatego człowieka, ryzykując przy tym swym życiem. Kiedy ktoś wdziera się na cudzy teren, może zostać zastrzelony lub mogą zaatakować go pilnujące psy, ale mimo to próbuje się włamać. Dlaczego ryzykuje swym życiem? Jedynie po to, aby zdobyć trochę pieniędzy. Podobnie, zawodowy żołnierz wstępuje do armii i podejmuje służbę, ryzykując życiem na polu bitwy, jedynie ze względu na pieniądze. Tak samo kupcy ryzykują życiem, podróżując statkiem z jednego państwa do drugiego, lub też nurkując w morzu, aby zbierać perły i inne drogocenne kamienie. Zatem mamy praktyczne dowody – i każdy to przyzna – że pieniądze są słodsze od miodu. Dla zdobycia pieniędzy ktoś ryzykuje wszystkim, a szczególnie odnosi się to do bogatych ludzi, którzy są nadmiernie przywiązani do życia rodzinnego. Oczywiście wcześniej członkowie wyższych grup – bramini, ksatriyowie i vaiśyowie (wszyscy oprócz śudrów) – otrzymali wykształcenie w guru-kuli, w jaki sposób wieść wyrzeczone życie i kontrolować zmysły poprzez praktykowanie brahmacaryi i yogi mistycznej. Wtedy otrzymywali pozwolenie na założenie rodziny. W konsekwencji było wiele przykładów tego, że wielcy królowie i cesarze porzucali życie rodzinne. Mimo iż opływali w bogactwo i byli panami królestw, mogli porzucić wszystkie swe posiadłości, ponieważ wcześniej otrzymali trening w brahmacaryi. Zatem rada Prahlada Maharajy jest bardzo stosowna:
kaumara acaret
prajno dharman bhagavatan iha
durlabham manusam
janma tad apy adhruvam arthadam
"Ten, kto jest wystarczająco inteligentny, powinien wykorzystać tę ludzka formę od samego początku życia – innymi słowy od dzieciństwa – do praktykowania czynności służby oddania, porzucając wszelkie inne zajęcia. Ciało ludzkie jest ciałem najrzadziej osiągalnym, lecz mimo iż jest tymczasowe, tak jak inne ciała, jest ono znaczące, ponieważ w życiu ludzkim można pełnić służbę oddania. Nawet odrobina szczerej służby oddania może zapewnić całkowitą doskonałość." Społeczeństwo ludzkie powinno skorzystać z tej instrukcji.
07.06.11-13 Znaczenie: W sprawach rodzinnych pierwszą atrakcją jest piękna miła żona, która powoduje, że atrakcja do domu coraz bardziej i bardziej się zwiększa. Mężczyzna rozkoszuje się swą żoną za pomocą dwóch głównych organów zmysłowych. Żona mówi w bardzo słodki sposób. Jest to z pewnością atrakcyjne. Następnie przygotowuje bardzo smaczne pożywienie dla zadowolenia języka, a kiedy język jest zadowolony, wtedy inne organy zmysłowe, szczególnie genitalia, nabierają siły. Tak więc żona dostarcza przyjemności w stosunkach seksualnych. Życie rodzinne oznacza życie seksualne (yan maithunadi-grhamedhi-sukham hi tuccham). A język dostarcza do tego zachęty. Następnie są dzieci. Dziecko dostarcza przyjemności mówiąc słodkie słowa łamanym językiem. A kiedy synowie i córki dorosną, rodzice troszczą się o ich wykształcenie i małżeństwo. Jest jeszcze własny ojciec i matka, którymi trzeba się opiekować i rozwija się również zainteresowanie atmosferą społeczną i sprawianiem przyjemności swoim braciom i siostrom. Uwikłanie mężczyzny w sprawy rodzinne wzrasta coraz bardziej, do tego stopnia, że porzucenie ich staje się praktycznie niemożliwe. W ten sposób dom staje się grham andha-kupam, ciemna studnią, do której wpadł mężczyzna. Takiemu mężczyźnie niezwykle trudno jest się wydostać ze studni. Może to zrobić tylko wtedy, gdy pomoże mu ktoś silny, mistrz duchowy, który pomaga takiej upadłej osobie mocną liną duchowej instrukcji. Upadała osoba powinna skorzystać z tej liny, a wtedy mistrz duchowy lub Najwyższa Osoba Boga, Krsna, wyciągnie ją z ciemnej studni.
07.06.14 Znaczenie: Głupiec nie rozumie wartości ludzkiego życia, ani też nie rozumie, w jaki sposób marnuje swoje drogocenne życie jedynie w celu utrzymania członków swojej rodziny. Ma wielkie doświadczenie w obliczaniu strat funtów i pensów, ale jest takim głupcem, że nie wie, ile traci pieniędzy, nawet z materialnego punktu widzenia. Canakya Pandita podaje przykład, że nawet chwili życia nie można odkupić za miliony dolarów. Jednakże głupiec marnuje tak wartościowe życie, nie wiedząc ile traci, nawet z punktu widzenia rachunków pieniężnych. Mimo iż materialistyczna osoba jest ekspertem w obliczaniu kosztów i robieniu interesów, to z powodu braku wiedzy nie rozumie, że błędnie wykorzystuje swe wartościowe życie. Mimo iż taka materialistyczna osoba cierpi trojakiego rodzaju nieszczęścia, nie posiada dostatecznej inteligencji, aby położyć kres swemu materialistycznemu sposobowi życia.
07.06.15 Znaczenie: Szczególnie w chwili obecnej, ludzie nie wierzą w następne życie ani sąd Yamarajy i różnego rodzaju kary za grzechy. Ale należy przynajmniej wiedzieć, że ten kto oszukuje innych, aby zdobyć pieniądze, zostanie ukarany przez prawo rządu. Niemniej jednak, ludzie nie dbają o prawa tego życia, ani też te, które rządzą następnym życiem. Bez względu na wszelką posiadaną wiedzę, nie można powstrzymać grzesznych czynności, jeżeli nie jest się w stanie kontrolować zmysłów.
07.06.16 Znaczenie: W społeczeństwie ludzkim próbuje się kształcić istoty ludzkie, ale w społeczeństwie zwierząt nie ma takiego systemu edukacji, ani też zwierzęta nie są w stanie zdobyć wykształcenia. Dlatego też zwierzęta i ludzie nieinteligentni nazywani są vimudha, czuli oszołomionymi, ignorantami, natomiast wykształconą osobę zwie się vidvan. Prawdziwym vidvan jest ten, kto pragnie zrozumieć swą pozycję w tym materialnym świecie. N przykład, kiedy Sanatana Gosvami podporządkował się lotosowym stopom Śri Caitanyi Mahaprabhu, jego pierwsze pytanie brzmiało, 'ke ami', 'kene amaya jare tapa-traya'. Innymi słowy, pragnął poznać swą konstytucjonalną pozycję i przyczynę cierpienia z powodu trojakiego rodzaju niedoli materialnej egzystencji. Taki jest proces edukacji. Na cóż zda się wykształcenie osoby, która nie stawia pytań: "Kim jestem? Jaki jest cel mego życia?", lecz zamiast tego ulega tym samym zwierzęcym skłonnościom, co koty i psy? Jak omówiliśmy to w poprzednim wersecie, żywa istota związana jest swymi karmicznymi czynnościami dokładnie niczym jedwabnik uwięziony jest w swym własnym kokonie. Zazwyczaj głupcy są zamknięci niczym w klatce przez swe karmiczne czynności (karmę) z powodu silnego pragnienia rozkoszowania się tym materialnym światem. Takie zwabione osoby pogrążają się w sprawy społeczeństwa, społeczności i narodu i tracą swój czas, nie osiągając korzyści z otrzymania formy ludzkiej. Szczególnie w tym wieku, Kali-yudze, wielcy przywódcy, politycy, filozofowie i naukowcy zajęci są głupimi czynnościami, myśląc: "To jest moje, a to jest twoje." Naukowcy wynajdują broń nuklearną i współpracują z wielkimi przywódcami, aby chronić interesy własnego narodu czy społeczeństwa. Jednakże werset ten wyraźnie oznajmia, że pomimo ich tzw. zaawansowanej wiedzy, w rzeczywistości posiadają taką samą mentalność jak psy i koty. Tak jak koty i psy i inne zwierzęta, nie wiedząc, co jest dla nich rzeczywiście dobre w życiu, coraz bardziej zagłębiają się w ignorancję, tak samo tzw. wykształcone osoby, które nie mają wiedzy, na czym polega ich dobro własne, czy właściwy cel życia, coraz bardziej uwikłują się w materializm. Dlatego też Prahlada Maharaja polecił wszystkim przestrzeganie zasad varna-aśrama-dharmy. A szczególnie, w pewnym, momencie należy porzucić życie rodzinne i przyjąć wyrzeczony porządek życia, aby kultywować wiedzę duchową i w ten sposób osiągnąć wyzwolenie. Zostanie to szerzej opisane w następnych wersetach.
07.06.17-18 Znaczenie: Prahlada Maharaja głosił filozoficzną tezę, że należy porzucić ciemną studnię życia rodzinnego i udać się do lasu, aby przyjąć schronienie lotosowych stóp Najwyższej Osoby Boga (hitvatma-patam grham andha-kupam vanam gato yad dharim aśrayeta). Również w tym wersecie podkreśla ten punkt. W historii ludzkiego społeczeństwa, nikt nigdy i nigdzie nie osiągnął wyzwolenia z powodu zbyt dużego uczucia i przywiązania do swojej rodziny. Nawet ci, którzy pozornie mają wysokie wykształcenie, są tak samo przywiązani do swoich rodzin. Nawet gdy są starcami czy inwalidami, nie są w stanie porzucić towarzystwa rodziny z powodu przywiązania do zadowalania zmysłów. Tak jak mówiliśmy już o tym wiele razy, yan maithunadi-grhamedhi-sukham hi tuccham: tzw. głowy rodziny znajdują się po prostu pod urokiem przyjemności seksualnej. Zatem pozostają w kajdanach życia rodzinnego, a co więcej, pragną, aby ich dzieci również uwikłały się w ten sposób. Grając rolę bon vivantów {fr. bon vivant – człowiek lubiący się bawić, używać życia, hulaka, wesołek - mój dopisek} w rękach kobiet, ześlizgują się w najciemniejsze regiony materialnej egzystencji. Adanta-gobhir viśatam tamisram punah punaś carvita-carvananam. Ponieważ nie są w stanie kontrolować swych zmysłów, prowadzą życie, w którym żują przeżute i dlatego zstępują w najciemniejsze materialne regiony. Należy porzucić towarzystwo takich demonów i przywiązać się do towarzystwa bhaktów. W ten sposób będziemy w stanie wyzwolić się z materialnej niewoli.
07.06.19 Znaczenie: Można zapytać: "Niewątpliwie przywiązanie do życia rodzinnego jest bardzo mocne, ale jeżeli ktoś porzuca życie rodzinne, aby przywiązać się do służby dla Pana, naraża się na taki sam wysiłek i kłopot. Zatem jaka korzyść płynie z zadawania sobie trudu pełnienia służby dla Pana?" Nie jest to uzasadniony sprzeciw. Pan zapewnia w Bhagavad-gicie (14.4):
sarva-yonisu
kaunteya murtayah sambhavanti yah
tasam brahma mahad yonir aham
bija-pradah pita
"Należy wiedzieć, o synu Kunti, że wszystkie gatunki mogą zaistnieć przez narodziny w tej materialnej naturze i że Ja jestem ojcem dostarczającym nasienie." Najwyższy Pan, Narayana, jest dostarczającym nasienia ojcem wszystkich żywych istot, ponieważ żywe istoty są integralnymi cząstkami Najwyższego Pana (mamaivamśo .... jiva-bhutah). Tak jak nie ma trudności w ustanowieniu poufnego związku między ojcem i synem, tak samo nie ma trudności w ustanowieniu na nowo naturalnego, poufnego związku miedzy Narayanem, a żywymi istotami. Svalpam apy asya dharmasya trayate mahato bhayat: tego, kto spełnił nawet odrobinę służby oddania, Narayana jest gotów uratować od największego niebezpieczeństwa. Wyraźnym przykładem jest Ajamila. Popełniając wiele grzesznych czynności, Ajamila odsunął się od Najwyższej Osoby Boga i z wyroku Yamarajy miał być srogo ukarany. Jednakże, ponieważ w chwili śmierci intonował imię Narayana (mimo iż nie wzywał Narayana – Najwyższego Pana, ale swego syna o imieniu Narayana), został wyzwolony z rąk Yamarajy. Zatem sprawienie przyjemności Narayanowi nie wymaga tak wielkiego wysiłku, jak zadowolenie swojej rodziny, społeczności czy narodu. Widzieliśmy, jak zabijano wielkich przywódców politycznych z powodu drobnych rozbieżności w ich zachowaniu. Zatem zadowolenie swego społeczeństwa, rodziny, społeczności i narodu jest niezwykle trudne. Jednakże sprawienie przyjemności Narayanowi nie jest wcale trudne; jest to bardzo proste.
Naszym obowiązkiem jest wznowienie naszego związku z Narayanem. Niewielki wysiłek w tym względzie sprawi, że próba ta będzie udana, jednakże nikomu nigdy nie powiedzie się, jeśli chodzi o zadowolenie swojej tzw. rodziny, społeczeństwa i narodu, nawet jeżeli w tych staraniach ktoś gotów jest poświecić swe życie. Prosty wysiłek włożony w służbę oddania śravanam kirtanam visnoh, słuchanie i intonowanie świętego imienia Pana, może przynieść nam sukces – zadowolenie Najwyższej Osoby Boga. Dlatego też, Śri Caitanya Mahaprabhu udzielił Swego błogosławieństwa mówiąc, param vijayate śri-krsna-sankirtanam: "Wszelka chwała Śri Krsna sankirtanowi!" Kto pragnie osiągnąć prawdziwą korzyść z posiadania tej ludzkiej formy, ten musi intonować święte imię Pana.
07.06.20-23 Znaczenie: Najwyższa Osoba Boga nie tylko obecny jest jako Dusza Najwyższa wszystkich żywych istot, ale jednocześnie przenika On wszystko w całym stworzeniu. Istnieje On zawsze i w każdych okolicznościach. Przebywa On w sercu Pana Brahmy, a także w sercu wieprzy, psów, drzew, roślin itd. Jest On obecny wszędzie. Jest On obecny nie tylko w sercu żywej istoty, ale także w rzeczach materialnych, nawet w atomach, protonach i elektronach, nad którymi materialni naukowcy przeprowadzają badania.
Pan obecny jest w trzech aspektach – jako Brahman, Paramatma i Bhagavan. Ponieważ jest On obecny wszędzie, opisany jest jako sarvam khalv idam brahma. Visnu istnieje ponad Brahmanem. Bhagavad-gita potwierdza, że Krsna poprzez Swój aspekt Brahmana jest wszechprzenikający (maya tatam idam sarvam), lecz Brahman uzależniony jest od Krsny (brahmano hi pratisthaham). Bez Krsny, nie istniałby Brahman ani Paramatma. Dlatego też Bhagavan, Najwyższa Osoba Boga, jest ostateczną realizacja Absolutnej Prawdy. Mimo iż jest On obecny jako Paramatma w sercu każdego, niemniej jednak jest jeden, czy to jako indywidualna osoba, czy też jako wszechprzenikający Brahman.
Najwyższą przyczyną jest Krsna, a bhaktowie, którzy podporządkowali się Najwyższej Osobie Boga, mogą zrealizować Go i Jego obecność we wszechświecie i atomie (andantara-stha-paramanu-cayantara-stham). Zrealizować to mogą jedynie bhaktowie, którzy w pełni podporządkowali się lotosowym stopom Pana; dla innych nie jest to możliwe. Pan potwierdza to osobiście w Bhagavad-gicie (7.14):
daivi hy esa gunamayi mama
maya duratyaya
mam eva ye prapadyante mayam
etam taranti te
Żywa istota, która jest szczęśliwa, przyjmuje proces podporządkowania się z postawą oddania. Kto ma za sobą wędrówkę poprzez różne gatunki życia na wielu systemach planetarnych i kto, dzięki łasce bhakty, osiągnął prawdziwe zrozumienie Absolutnej Prawdy, ten podporządkowuje się Najwyższej Osobie Boga. Potwierdza to Bhagavad-gita (bahunam janmanam ante jnanavan mam prapadyate).
Przyjaciele szkolni Prahlady Maharajy, którzy urodzili się w rodzinach Daityów, myśleli, że zrealizowanie Absolutu jest niezwykle trudne. Prawdę powiedziawszy, z doświadczenia wiemy, że bardzo wiele osób mówi to samo. W rzeczywistości jednakże wcale tak nie jest. Absolut, Najwyższa Osoba Boga, jest najbardziej poufnie związany ze wszystkimi żywymi istotami. Dlatego też, dla tego kto rozumie filozofię Vaisnava wyjaśniającą, w jaki sposób jest On obecny wszędzie i w jaki sposób działa On wszędzie, zrozumienie lub zrealizowanie Go wcale nie jest trudne. Jednakże zrealizowanie Pana możliwe jest jedynie w towarzystwie bhaktów. Dlatego też Śri Caitanya Mahaprabhu w Swoich naukach do Rupy Gosvamiego powiedział (Cc. Madhya 19.151):
brahmanda bhramite kona bhagyavan jiva
guru-krsna-prasade paya bhakti-lata-bija
Żywa istota w materialnym stanie wędruje przez wiele gatunków życia i w wielu różnych warunkach, ale jeżeli spotka czystego bhaktę i jest dostatecznie inteligentna, aby przyjąć od niego instrukcje dotyczące procesu służby oddania, bez trudu może zrozumieć Najwyższą Osobę Boga, źródło Brahmana i Paramatmy. W związku z tym Śrila Madhvacarya mówi:
antaryami pratyag-atma
vyaptah kalo harih smrtah
prakrtya tamasavrtatvat harer
aiśvaryam na jnayate
Pan obecny jest jako antaryami w sercu każdego i jest widoczny w indywidualnej dyszy okrytej ciałem. Zaiste, jest On obecny wszędzie, zawsze i we wszystkich warunkach, ale ponieważ zakrywa Go zasłona materialnej energii, zwykłym ludziom wydaje się, że nie ma Boga.
07.06.24 Znaczenie: Pan mówi w Bhagavad-gicie (18.55), bhaktya mam abhijanati yavan yaś casmi tattvatah: "Najwyższą Osobę, takim jakim On jest, można poznać jedynie poprzez służbę oddania." Prahlada Maharaja ostatecznie poinstruował swoich szkolnych przyjaciół, synów demonów, aby przyjęli proces służby oddania poprzez nauczanie każdego nauki świadomości Krsny. Nauczanie jest najlepszą służbą dla Pana. Pan od razu będzie niezwykle zadowolony z tego, kto pełni tę służbę nauczania świadomości Krsny. Pan osobiście potwierdza to w Bhagavad-gicie (18.69). Na ca tasman manusyesu kaścin me priya-krttamah: "Nie ma dla Mnie droższego od niego sługi w tym świecie, ani też nigdy droższego nie będzie." Osoba, która szczerze stara się najlepiej, jak tylko potrafi, szerzyć świadomość Krsny poprzez nauczanie chwał Pana i Jego supremacji, stanie się najdroższym sługą Najwyższej Osoby Boga, nawet jeżeli ma niedoskonałe wykształcenie. To jest bhakti. Kiedy ktoś pełni tę służbę dla ludzkości, bez rozróżniania na przyjaciół i wrogów, wtedy Pan jest zadowolony i misja życia tej osoby zostaje spełniona. Dlatego też Śri Caitanya Mahaprabhu polecił, aby każdy stał się guru-bhaktą i nauczał świadomości Krsny (yare dekha, tare kaha 'krsna'-upadeśa). Jest to najłatwiejszy sposób na zrealizowanie Najwyższej Osoby Boga. Poprzez takie nauczanie, zadowolenie osiąga zarówno osoba, która naucza, jak i osoba, którą się naucza. Jest to metoda ustanowienia pokoju na całym świecie.
bhoktaram yajna-tapasam
sarva-loka-maheśvaram
suhrdam sarva-bhutanam jnatva
mam śantim rcchati
Oczekuje się zrozumienia tych trzech zasad wiedzy dotyczącej Najwyższego Pana – że jest On najwyższym podmiotem przyjemności, że jest właścicielem wszystkiego i że jest najlepiej życzącym każdemu. Osoba, która naucza, powinna osobiście zrozumieć tę prawdy i nauczać o nich każdego. A wtedy zapanuje pokój na całym świecie.
W wersecie tym bardzo ważne jest słowo sauhrdam ("życzliwość"). Na ogół ludzie nie mają żadnej wiedzy o świadomości Krsny, aby więc stać się ich najlepszymi przyjaciółmi, należy bez żadnej dyskryminacji przekazywać wszystkim wiedzę o Krsnie. Ponieważ najwyższy Pan, Visnu, usytuowany jest w sercu każdego, każde ciało jest świątynią Visnu. Nie należy wykorzystywać tego zrozumienia do wytłumaczenia takich słów, jak daridra-narayana. Jeżeli Narayana mieszka w domu daridry, nie oznacza to, że Narayana ubożeje. Mieszka On wszędzie – w domach biednych i bogatych – ale we wszystkich okolicznościach pozostaje On Narayanem. Myśl, że ubożeje On lub wzbogaca się, jest kalkulacją materialną. jest On zawsze sad-aiśvarya-purna, we wszystkich okolicznościach pełen sześciu bogactw.
07.06.25 Znaczenie: W zaawansowanej cywilizacji ludzie pragną być religijni, dobrze usytuowani ekonomicznie, do granic możliwości zadowalać swoje zmysły i w końcu osiągnąć wyzwolenie. Jednakże nie należy sławić tych rzeczy jako pożądanych, W istocie, bhakta może je wszystkie osiągnąć bez trudu. Bilvamangala Thakura powiedział, muktih svayam mukulitanjali sevate 'sman dharmartha-kama-gatayah samaya-pratiksah. Wyzwolenie zawsze stoi u drzwi bhakty, gotowe do wypełnienia jego poleceń. Materialne zaawansowanie w religii, postępie ekonomicznym, zadowalaniu zmysłów i wyzwoleniu po prostu czeka, aby służyć bhakcie przy pierwszej sposobności. Bhakta już znajduje się na transcendentalnej pozycji; nie potrzebuje dalszych kwalifikacji, aby być wyzwolonym. Bhagavad-gita (14.26) potwierdza to, sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate: bhakta jest transcendentalny do działania i reakcji trzech sił natury materialnej, ponieważ usytuowany jest na platformie Brahmana.
Prahlada Maharaja powiedział, agunena ca kanksitena: kto pełni transcendentalną miłosną służbę dla lotosowych stóp Pana, ten nie potrzebuje niczego w kategoriach dharmy, arthy, kamy czy moksy. Dlatego też w Śrimad-Bhagavatam, na początku tego transcendentalnego dzieła jest powiedziane dharmah projjhita-kaitavo 'tra. Dharma, artha, kama i moksa są kaitava – fałszywe i niepotrzebne. Nirmatsaranam, osoby, które są całkowicie transcendentalne do materialnych czynności odseparowywania, które nie rozróżniają na "moje" i "twoje", ale po prostu pełnią służbę oddania dla Pana, mają faktyczne kwalifikacje, aby przyjąć bhagavata-dharmę (dharman bhagavatan iha). Ponieważ są one nirmatsara, nie żywią nienawiści do nikogo, pragną, aby inni (nawet ich wrogowie) stali się bhaktami. W związku z tym Śrila Madhvacarya stwierdza, kanksate moksa-gam api sukham nakanksato yatha. Bhaktowie nie pragną żadnej materialnej radości, także tej, która płynie z wyzwolenia. Jest to nazywane anyabhilasita-śunyam jnana-karmady-anavrtam. Karmici pragną materialnych radości, jnani pragną wyzwolenia, ale bhakta nie pragnie niczego. Bhaktę zadowala po prostu pełnienie transcendentalnej, miłosnej służby u lotosowych stóp Pana i wysławianie Go wszędzie poprzez nauczanie, co jest dla niego wszystkim.
07.06.26 Znaczenie: Te instrukcje Prahlady Maharaja podkreślają transcendentalną pozycję służby oddania. Bhagavad-gita (14.26) potwierdza:
mam ca yo 'vyabhicarena
bhakti-yogena sevate
sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate
"Kto całkowicie angażuje się w służbę oddania, kto nie upada w żadnych okolicznościach, ten od razu przekracza siły materialnej natury i wznosi się na płaszczyznę Brahmana." Osoba w pełni zaangażowana w służbę oddania dla Pana od razu wznosi się na transcendentalną pozycję, która jest stanem brahma-bhuta. Uważa się, że materialnym jest każde wykształcenie czy działanie, które nie znajduje się na platformie brahma-bhuta, platformie samorealizacji. Prahlada Maharaja mówi, że nic co jest materialne, nie może być Prawdą Absolutną, ponieważ Prawda Absolutna jest na platformie duchowej. Pan Krsna potwierdza to również w Bhagavad-gicie (2.45) gdzie mówi, traigunya-visaya veda nistraigunyo bhavarjuna: "Vedy zajmują się głównie trzema gunami natury materialnej. Wznieś się ponad te guny, Arjuno. Bądź transcendentalny wobec nich wszystkich." Ostatecznym cele życia nie jest działanie na platformie materialnej, nawet jeżeli czyjeś czynności są usankcjonowane przez Vedy. Ostatecznym celem życia jest pozostanie na platformie duchowej, będąc w pełni podporządkowanym parama-purusy, najwyższej osobie. Taki jest cel ludzkiej misji. Krótko mówiąc, nie należy pomijać wedyjskich nakazów i ceremonii rytualnych; są to metody wzniesienia się na platformę duchową. Lecz jeśli ktoś nie osiąga platformy duchowej, to ceremonie wedyjskie są po prostu stratą czasu. Potwierdza to Śrimad-Bhagavatam (1.2.8)
dharmah svanusthitah pumsam
visvaksena-kathasu yah
notpadayed yadi ratim śrama
eva hi kevalam
"Obowiązki (dharma), które spełnia człowiek, bez względu na zawód, są tak długo jedynie bezużyteczną pracą, jak długo nie wzbudzają sobą przyciągania do przekazu Osoby Boga." Jeżeli ktoś bardzo ściśle wypełnia religijne obowiązki, ale ostatecznie nie dochodzi do platformy podporządkowania się Najwyższemu Panu, to jego metody osiągnięcia wyzwolenia są po prostu stratą czasu i energii.
07.06.27 Znaczenie: Werset ten oznajmia że niezwykle trudno jest zrozumieć tę poufną wiedzę, ale jest ona bardzo łatwa do zrozumienia dla osoby, która przyjęła schronienie czystego bhakty. Wzmianka o tej poufnej wiedzy znajduje się pod koniec Bhagavad-gity, gdzie Pan mówi, sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja: "Porzuć wszelkie rodzaje religii i po prostu podporządkuję się Mnie." Wiedza ta jest niezwykle poufnym sekretem, ale może ją zrozumieć osoba, która zbliża się do Najwyższej Osoby Boga poprzez bona fide pośrednika, mistrza duchowego w sukcesji uczniów od Narady. Prahlada Maharaja pragnął wpoić synom demonów, że mimo iż wiedzę tę rozumieją tylko takie święte osoby jak Narada, to nie powinni być rozczarowani, ponieważ również może ją zrozumieć osoba, która przyjęła schronienie Narady a nie materialistycznych nauczycieli. Zrozumienie nie jest uzależnione od wysokiego pochodzenia. Nie ulega wątpliwości, że żywa istota jest czysta na platformie duchowej i dlatego każdy, kto osiąga tę platformę dzięki łasce mistrza duchowego, może zrozumieć tę poufną wiedzę.