C-7 - Rozdział  V

 

Prahlada Maharaja, święty syn Hiranyakaśipu

 

 

Streszczenie rozdziału

 

    Prahlada Maharaja nie wypełniał poleceń swoich nauczycieli, ponieważ zawsze zajęty był oddawaniem czci Panu Visnu. Rozdział ten opisuje, jak Hiranyakaśipu próbował zabić Prahladę Maharaję. Jednakże nie odniósł sukcesu, mimo iż napuścił węża, aby go ukąsił i mimo iż rzucił go pod stopy słoni.

    Mistrz duchowy Hiranyakaśipu, Śukracarya, miał dwóch synów – Sandę i Amarkę. Im właśnie powierzono wykształcenie Prahlady Maharajy. Mimo iż nauczyciele próbowali wykształcić chłopca w zakresie polityki, ekonomi i innych materialnych czynności, Prahlada wcale nie zważał na ich nauki. Zamiast tego nadal był czystym bhaktą. Prahladzie Maharajy nigdy nie podobała się koncepcja dyskryminowania pomiędzy przyjaciółmi i wrogami. Ponieważ miał on skłonności duchowe, był jednakowy dla wszystkich.

    Pewnego razu Hiranyakaśipu zapytał swego syna, jakiej najlepszej rzeczy nauczył się od swych nauczycieli. Prahlada Maharaja odpowiedział, że człowiek pochłonięty materialną świadomością dualizmów, myślący, "To jest moje, a to należy do mojego wroga", powinien porzucić swoje życie rodzinne i udać się do lasu, aby czcić Najwyższego Pana.

    Kiedy Hiranyakaśipu usłyszał od swojego syna o służbie oddania, stwierdził, że tego małego chłopca musiał zanieczyszczać w szkole jakiś przyjaciel. Zatem polecił nauczycielom, by zaopiekowali się chłopcem, tak aby nie stał się świadomym Krsny bhaktą. Jednakże, kiedy nauczyciele zapytali Prahladę Maharaję, dlaczego sprzeciwia się ich naukom, Prahlada Maharaja pouczył ich, że mentalność posiadania jest fałszywa i dlatego próbuje stać się czystym bhaktą Pana Visnu. Nauczycieli rozgniewała ta odpowiedź, ukarali więc chłopca i zagrozili mu wieloma przerażającymi sytuacjami. Uczyli go najlepiej, jak tylko potrafili, a następnie przyprowadzili do ojca.

    Hiranyakaśipu czule wziął swego syna Prahladę na kolana, a następnie zapytał go, jakiej najlepszej rzeczy nauczył się od swoich nauczycieli. Jak zwykle, Prahlada Maharaja zaczął opiewać chwały dziewięciu procesów służby oddania, takich jak śravanam i kirtanam. Niezwykle rozgniewany król demonów, Hiranyakaśipu, skarcił nauczycieli, Sandę i Amarkę za to, że źle wykształcili Prahladę Maharaję. Ci tzw. nauczyciele powiadomili króla, że Prahlada Maharaja był w automatyczny sposób bhaktą i wcale nie słuchał ich nauk. Kiedy udowodnili, że są niewinni, Hiranyakaśipu zapytał Prahladę, gdzie nauczył się visnu-bhakti. Prahlada Maharaja odpowiedział, że osoby przywiązane do życia rodzinnego nie rozwijają świadomości Krsny, ani osobiście ani zbiorowo. Zamiast tego cierpią z powodu powtarzających się narodzin i śmierci w tym materialnym świecie i nieustannie żują przeżute. Prahlada wyjaśnił, że obowiązkiem każdego człowieka jest przyjęcie schronienia czystego bhakty i w ten sposób stanie się osobą zdolna do zrozumienia świadomości Krsny

    Rozwścieczony tą odpowiedzią, Hiranyakaśipu zrzucił z kolan Prahladę Maharaję. Ponieważ Prahlada był tak perfidny, że stał się bhaktą Visnu, który zabił jego wujka Hiranyaksę, Hiranyakaśipu poprosił swoich pomocników, aby go zabili. Pomocnicy Hiranyakaśipu uderzali Prahladę ostrą bronią, rzucili go pod stopy słoni, umieścili go w piekielnych warunkach, zrzucili ze szczytu góry i próbowali go zabić na tysiące innych sposobów, jednakże nie odnieśli sukcesu. dlatego też Hiranyakaśipu zaczął się coraz bardziej obawiać swego syna Prahlady i zaaresztował go. Synowie mistrza duchowego Hiranyakaśipu, Śukracaryi, zaczęli na swój własny sposób nauczać Prahladę, lecz Prahlada Maharaja nie zaakceptował ich nauk. Kiedy w klasie nie było nauczycieli, Prahlada Maharaja zaczął nauczać w szkole świadomości Krsny i dzięki jego instrukcjom, wszyscy przyjaciele z jego klasy, synowie demonów, stali się bhaktami, takimi jak on.

 

07.05.01   Wielki święty Narada Muni powiedział: Demony, którym przewodził Hiranyakaśipu, przyjęły Śukracaryę na swego kapłana do rytualnych ceremonii. Dwaj synowie Śukracaryi, Sanda i Amarka, mieszkali w pobliżu pałacu Hiranyakaśipu.

 

07.05.01   Znaczenie:      Początek historii życia Prahlady jest przedstawiony jak następuje. Śukracarya został kapłanem ateistów, szczególnie Hiranyakaśipu i tak oto dwaj jego synowie, Sanda i Amarka, mieszkali w pobliżu siedziby Hiranyakaśipu. Śukracarya nie powinien zostawać kapłanem Hiranyakaśipu, ponieważ zarówno Hiranyakaśipu, jak i wszyscy jego zwolennicy byli ateistami. Bramin powinien zostać kapłanem osoby zainteresowanej postępem w kulturze duchowej. Jednakże samo imię Śukracarya wskazuje na osobę, która zainteresowana jest osiąganiem korzyści dla swoich synów i potomków, nie zważając na sposób, w jaki przychodzą pieniądze. Prawdziwy bramin nigdy nie zostałby kapłanem ateistów.

 

07.05.02   Prahlada Maharaja był już wykształcony w życiu w służbie oddania, ale kiedy jego ojciec posłał go do tych dwóch synów Śukracaryi, aby zdobył wykształcenie, ci przyjęli go do swej szkoły wraz z innymi synami asurów.

 

07.05.03   Oczywiście Prahlada słuchał i powtarzał tematy z zakresu polityki i ekonomi, których uczyli go jego nauczyciele. Jednakże zrozumiał że polityczna filozofia pociąga za sobą to, że ktoś uważa się za swego przyjaciela, a kogoś innego za wroga. Dlatego też nie spodobała mu się ona.

 

07.05.03   Znaczenie:      Polityka pociąga za sobą akceptowanie jednej grupy ludzi za wrogów, a innej – za przyjaciół. Cała polityka oparta jest na tej filozofii i cały świat, szczególnie w chwili obecnej, jest nią pochłonięty. Ludzie interesują się przyjaznymi krajami i przyjaznymi grupami lub wrogimi krajami i wrogimi grupami. Jednakże w Bhagavad-gicie jest powiedziane, że uczona osoba nie rozróżnia na przyjaciół i wrogów. Szczególnie bhaktowie nie stwarzają przyjaciół i wrogów. Bhakta widzi, że wszystkie żywe istoty są integralnymi cząstkami Krsny (mamaivamśo jiva-bhutah). Dlatego też bhakta jednakowo traktuje przyjaciół i wrogów, próbując wykształcić ich (zarówno jednych jak i drugich) w świadomości Krsny. Oczywiście ateiści nie przestrzegają instrukcji czystych bhaktów, lecz uważają bhaktów za swoich wrogów. Jednakże bhakta nigdy nie stwarza przyjaźni czy wrogości. Mimo iż Prahlada Maharaja był zmuszony słuchać instrukcji Sandy i Amarki, nie spodobała mu się ta filozofia przyjaciół i wrogów, która tworzy podstawę polityki. Nie był zainteresowany taką filozofią.

 

07.05.04   Mój drogi królu Yudhisthiro, pewnego razu król demonów, Hiranyakaśipu, wziął na kolana swego syna Prahladę i z wielkim uczuciem zapytał go: Mój drogi synu, proszę powiedz, który z przedmiotów, które poznałeś od swoich nauczycieli, uważasz za najlepszy.

 

07.05.04   Znaczenie:      Hiranyakaśipu nie zapytał swojego młodego synka o nic, na co byłoby trudno mu odpowiedzieć. Dał chłopcu szansę, aby otwarcie powiedział, co uważa za najlepsze. Oczywiście Prahlada Maharaja, będąc doskonałym bhaktą, wiedział wszystko i mógł powiedzieć, co stanowi najlepszą część życia. W Vedach jest powiedziane, yasmin vijnate evam vijnatam bhavati: kto właściwie rozumie Boga, ten bardzo dobrze może zrozumieć każdy temat. Czasami musimy rzucać wyzwanie wielkim naukowcom i filozofom, ale dzięki łasce Krsny odnosimy sukces. Praktycznie mówiąc, dla zwykłych ludzi nie jest możliwym rzucenie wyzwania naukowcom i filozofom na polu autentycznej wiedzy. Jednakże bhakta może ich wyzwać, ponieważ dzięki łasce Krsny wie o wszystkim, co jest najlepsze. Jak zostało powiedziane w Bhagavad-gicie (10.11):

 

tesam evanukampartham    aham ajnana-jam tamah

naśayamy atma-bhava-stho    jnana-dipena bhasvata

 

Krsna, który znajduje się w głębi serca każdego jako Dusza Najwyższa, rozprasza wszelką ignorancję w sercu bhakty. Okazując bhakcie szczególną łaskę, Pan oświeca go świetlistą lampą wszelkiej wiedzy. Dlatego też Prahlada Maharaja posiadał najlepszą wiedzę i zapytany przez ojca, ukazał mu ją. Prahlada Maharaja – dzięki swej zaawansowanej świadomości Krsny, mógł rozwiązać najtrudniejsze problemy. Dlatego też odpowiedział jak następuje.

 

07.05.05   Prahlada Maharaja odpowiedział: O najlepszy z asurów, królu demonów, dowiedziałem się od mojego mistrza duchowego, że osobę, która przyjęła tymczasowe ciało i tymczasowe życie rodzinne, z pewnością dręczy niepokój, ponieważ wpadła do ciemnej studni, w której nie ma wody, lecz tylko cierpienie. Należy porzucić tę pozycję i udać się do lasu [vany]. Mówiąc wyraźniej, należy udać się do Vrndavany, gdzie panuje jedynie świadomość Krsny i w ten sposób przyjąć schronienie Najwyższej Osoby Boga.

 

07.05.05   Znaczenie:      Hiranyakaśipu myślał, że odpowiedź Prahlady, który był jedynie małym, niedoświadczonym chłopcem, będzie przyjemna, ale nie będzie za bardzo praktyczna. Jednakże Prahlada Maharaja, będąc wzniosłym bhaktą, zdobył wszystkie aspekty wykształcenia.

 

yasyasti bhaktir bhagavaty akincana

sarvair gunais tatra samasate surah

harav abhaktasya kuto mahad-guna

manorathenasati dhavato bahih

 

   "Kto ma niezachwianą wiarę w Krsnę i jest Mu oddany, ten konsekwentnie manifestuje wszystkie dobre cechy Krsny i półbogów. Jednakże kto nie ma oddania dla Najwyższej Osoby Boga, ten nie ma dobrych cech, ponieważ pod wpływem tworów umysłu zaangażowany jest w materialną egzystencję, która jest zewnętrznym aspektem Pana." (Bhag. 5.18.12) Tzw. wykształceni filozofowie i naukowcy, będący po prostu na platformie umysłu, nie mogą rozróżnić, co jest sat, wieczne, a co jest asat, tymczasowe. Polecenie wedyjskie brzmi asato ma jyotir gama: wszyscy powinni porzucić platformę tymczasowej egzystencji i wznieść się na platformę duchową. Dusza jest wieczna, a tematy związane z wieczną duszą stanowią rzeczywistą wiedzę. W innym miejscu jest powiedziane, apaśyatam atma-tattvam grhesu grha-medhinam: ci którzy są przywiązani do cielesnej koncepcji życia i wskutek tego trwają przy życiu grhasthy (osoby posiadającej rodzinę) na platformie materialnego zadowalania zmysłów, nie mogą zobaczyć, co jest dobre dla wiecznej duszy. Prahlada Maharaja potwierdza to mówiąc, że kto pragnie osiągnąć w życiu sukces, powinien od razu dowiedzieć się z właściwych źródeł, co jest dla niego dobre i w jaki sposób powinien ułożyć swoje życie w duchowej świadomości. Należy zrozumieć, że jest się integralną cząstką Krsny, a zatem należy całkowicie przyjąć schronienie Jego lotosowych stóp, dla osiągnięcia zagwarantowanego duchowego sukcesu. Wszyscy w materialnym świecie znajdują się w cielesnej koncepcji życia, życie po życiu ciężko walcząc o egzystencję. Prahlada Maharaja dlatego poleca, aby dla zatrzymania tego cyklu powtarzających się narodzin i śmierci, udać się do lasu (vana).

    W systemie varnaśrama pierwszym okresem jest brahmacarya, następnie grhastha, vanaprastha i w końcu sannyasa. Udanie się do lasu oznacza zaakceptowanie życia vanaprasthy, znajdującego się między życiem grhastha a sannyasą. Jak zostało potwierdzone w Visnu Puranie (3.8.9), varnaśramacaravata purusena parah puman visnur aradhyate: dzięki zaakceptowaniu instytucji varny i aśramu, bardzo łatwo można wznieść się na platformę oddawania czci Visnu, Najwyższej Osobie Boga. W przeciwnym razie, jeżeli ktoś pozostanie w cielesnej koncepcji, będzie musiał gnić w tym materialnym świecie, a jego życie zakończy się niepowodzeniem. Społeczeństwo musi być podzielone na braminów, ksatriyów, vaiśyów i śudrów, a dla duchowego zaawansowania należy stopniowo robić postęp jako brahmacarin, grhastha, vanaprastha i sannyasin. Prahlada Maharaja polecił swemu ojcu, aby przyjął życie vanaprasthy, ponieważ jako grhastha, pod wpływem przywiązania do ciała, stawał się coraz bardziej demoniczny. Prahlada poradził mu, że przyjęcie vanaprasthy byłoby lepsze niż pogrążanie się coraz głębiej i głębiej w grham andha-kupam, ślepej studni życia jako grhastha. Dlatego też w naszym ruchu świadomości Krsny zapraszamy wszystkie starsze osoby z całego świata, aby udały się do Vrndavany i zatrzymały się tam po wycofaniu się z czynnego życia, robiąc postęp w duchowej świadomości, świadomości Krsny.

 

07.05.06   Narada Muni mówił dalej: Tak oto Prahlada Maharaja mówił o ścieżce samorealizacji w służbie oddania, będąc w ten sposób wiernym obozowi wrogów swego ojca. Kiedy Hiranyakaśipu. król demonów, usłyszał słowa Prahlady, roześmiał się i powiedział, "W ten sposób słowa wrogów niszczą inteligencje dzieci."

 

07.05.06   Znaczenie:      Hiranyakaśipu będąc demonem, zawsze uważał Pana Visnu i Jego bhaktów za swoich wrogów. Dlatego też w wersecie tym zostało użyte słowo para-paksa ("po stronie wroga"). Hiranyakaśipu nigdy nie godził się ze słowami Visnu, czyli Krsny. Raczej, gniewała go inteligencja Vaisnavy. Pan Visnu, Pan Krsna, mówi, sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja: "Porzuć wszystkie inne obowiązki i po prostu podporządkuj się Mnie."  Jednakże demony, takie jak Hiranyakaśipu, nigdy nie godzą się, aby to zrobić. Dlatego też Krsna mówi:

 

na mam duskrtino mudhah    prapadyante naradhamah

mayayapahrta-jnana    asuram bhavam aśritah

 

   "Ale ci, którzy są największymi głupcami, najniższymi spośród rodzaju ludzkiego, ci, których wiedza została skradziona przez iluzję i niegodziwcy o ateistycznej naturze demonów, nigdy Mi się nie podporządkowują." (Bg 7.15)  Asura-bhava, ateistyczną naturę, bezpośrednio reprezentuje Hiranyakaśipu. Takie osoby, będąc mudha i naradhama – głupcami i draniami, najniższymi z ludzi – nigdy nie zaakceptują Visnu za Najwyższego i nigdy Mu się nie podporządkują. Gniew Hiranyakaśipu oczywiście zwiększył się, ponieważ jego syn, Prahlada, znajdował się pod wpływem obozu wroga. Dlatego też polecił, aby nie wpuszczano do kwater jego syna żadnych świętych osób, takich jak Narada, gdyż w przeciwnym razie nauki Vaisnavów jeszcze bardziej zepsują Prahladę.

 

07.05.07   Hiranyakaśipu polecił swym pomocnikom: Moje drogie demony, zapewnijcie temu chłopcu całkowitą opiekę w guru-kuli, gdzie pobiera nauki, tak aby Vaisnavowie, którzy mogą przyjść tam w przebraniu, nie mogli mieć dalszego wpływu na jego inteligencję.

 

07.05.07   Znaczenie:      W naszym ruchu świadomości Krsny niezbędna jest taktyka ubierania się jak zwykli karmici, ponieważ wszyscy w królestwie demonicznym są przeciwni naukom Vaisnavów. Świadomość Krsny absolutnie nie odpowiada demonom współczesnego wieku. Widok Vaisnavy ubranego w szafranowy strój, z koralami na szyi i tilakiem na czole, od razu ich irytuje. Krytykują Vaisnavów sarkastycznie mówiąc Hare Krsna, lecz są również ludzie, którzy intonują Hare Krsna szczerze. Ponieważ Hare Krsna jest absolutne, to w obu wypadkach – czy ktoś mantruje żartobliwie czy szczerze – odniesie to skutek. Vaisnavowie są zadowoleni, kiedy demony mantrują Hare Krsna, gdyż to ukazuje, że ruch Hare Krsna umacnia się. Większe demony, jak Hiranyakaśipu, są zawsze gotowe karać Vaisnavów, i próbują robić aranżacje, aby Vaisnavowie nie sprzedawali swoich książek i nie nauczali świadomości Krsny. W ten sposób nadal dzieje się to, co Hiranyakaśipu zrobił dawno, dawno temu. Taka jest natura materialistycznego życia. Demonom i materialistom nie podoba się rozwój świadomości Krsny i dlatego na wiele sposobów próbują go powstrzymać. Jednak w celu nauczania osoby nauczające w świadomości Krsny muszą posuwać się naprzód – w ubraniach Vaisnavów lub w jakichkolwiek innych. Canakya Pandita mówił, że jeżeli uczciwa osoba ma do czynienia z wielkim oszustem, to niezbędną dla niej rzeczą jest również stanie się oszustem. Nie w celu oszukiwania, ale by jej nauczanie odniosło sukces.

 

07.05.08   Następnie słudzy Hiranyakaśipu przyprowadzili Prahladę z powrotem do guru-kuli [miejsca, gdzie bramini uczyli chłopców]. Wtedy to kapłani demonów, Sanda i Amarka, uspokoili chłopca. Łagodnym głosem i czułymi słowy zapytali, jak następuje.

 

07.05.08   Znaczenie:      Sanda i Amarka, kapłani demonów, bardzo chcieli się dowiedzieć od Prahlady Maharajy, kim byli ci Vaisnavowie, którzy przybyli, aby poinstruować go w świadomości Krsny. Celem ich było poznanie imion tych Vaisnavów. Na początku nie grozili mu, gdyż będąc zagrożonym, mógłby nie ujawnić tożsamości prawdziwych winowajców. Dlatego też bardzo łagodnie i spokojnie zapytali go, jak następuje.

 

07.05.09   Drogi synu Prahlado, niech sprzyja ci wszelki pokój i szczęście. Łaskawie nie kłam, powiedz prawdę. Chłopcy, których widzisz, nie są tacy jak ty, gdyż nie mówią w taki wypaczony sposób. Jak nauczyłeś się tych instrukcji? Jak to się stało, że inteligencja twoja została tak zniszczona?

 

07.05.09   Znaczenie:      Prahlada Maharaja był jeszcze chłopcem i dlatego nauczyciele myśleli, że jeżeli uspokoją chłopca, on od razu powie prawdę i wyjawi sekret tego, w jaki sposób Vaisnavowie przyszli do niego, aby pouczyć go w służbie oddania. Oczywiście zadziwiające było to, że w tej samej szkole inni chłopcy Daityów nie byli zanieczyszczeni. Jedynie Prahlada Maharaja był rzekomo zanieczyszczony naukami Vaisnavów. Głównym obowiązkiem nauczycieli było dowiedzenie się, kim byli ci Vaisnavowie, którzy przyszli, aby nauczać Prahladę i zniszczyć jego inteligencje.

 

07.05.10   O najlepszy ze swojej rodziny, czy sam zanieczyściłeś swoją inteligencję, czy też zanieczyścili ją wrogowie? Wszyscy jesteśmy twoimi nauczycielami i bardzo pragniemy posłuchać o tym. Prosimy, powiedz nam prawdę.

 

07.05.10   Znaczenie:      Nauczyciele Prahlady Maharajy byli zdziwieni, że małe dziecko mogło głosić tak wzniosłą filozofię Vaisnava. Dlatego też zapytali o Vaisnavów, którzy potajemnie przekazali mu te nauki. Chcieli bowiem zaaresztować tych Vaisnavów i zabić ich w obecności ojca Prahlady, Hiranyakaśipu.

 

07.05.11   Prahlada Maharaja odpowiedział: Pragnę złożyć pełne szacunku pokłony Najwyższej Osobie Boga, którego zewnętrzna energia, poprzez zwiedzenie inteligencji ludzi, stworzyła rozróżnienia na "mój przyjaciel" i "mój wróg". Zaprawdę, teraz naprawdę doświadczyłem tego, mimo iż wcześniej słyszałem o tym z autorytatywnych źródeł.

 

07.05.11   Znaczenie:      Jak zostało powiedziane w Bhagavad-gicie (5.18):

 

vidya-vinaya-sampanne    brahmane gavi hastini

śuni caiva śvapake ca    panditah sama-darśinah

 

   "Pokorny mędrzec, dzięki cnocie prawdziwej wiedzy, widzi jednakowo uczonego i łagodnego bramina, krowę, słonia, psa i zjadacza psów [pariasa]."  Panditah, ci którzy są rzeczywiście uczeni – zrównoważeni, zaawansowani bhaktowie, posiadający pełną wiedzę o wszystkim – nie patrzą na żadną żywą istotę jako na wroga czy przyjaciela. Przeciwnie, posiadając szerszą wizję, widzą, że każdy jest cząstką Krsny. Śri Caitanya Mahaprabhu potwierdza to (jivera 'svarupa' haya ---- krsnera 'nitya-dasa'). Przeznaczeniem każdej żywej istoty, będącej częścią Najwyższego Pana, jest służenie Panu, tak jak przeznaczeniem każdej części ciała jest służenie całemu ciału.

    Jako słudzy Najwyższego Pana, wszystkie żywe istoty są jednym, ale Vaisnava z powodu swej naturalnej pokory, zwraca się do każdej żywej istoty per prabhu. Vaisnava widzi, że inni słudzy są tak zaawansowani, że ma on wiele do nauczenia się od nich. Zatem przyjmuje wszystkich innych bhaktów jako prabhu, mistrzów. Mimo iż wszyscy jesteśmy sługami Pana, jeden Vaisnava sługa, z powodu pokory, patrzy na innego sługę jako na swego mistrza. Zrozumienie mistrza zaczyna się od zrozumienia mistrza duchowego.

 

yasya prasadad bhagavat-prasado

yasyaprasadan na gatih kuto 'pi

 

   "Dzięki łasce mistrza duchowego otrzymuje się błogosławieństwo Krsny. Bez łaski mistrza duchowego nie można zrobić żadnego postępu."

 

saksad-dharitvena samasta-śastrair

uktas tatha bhavyata eva sadbhih

kintu prabhor yah priya eva tasya

vande guroh śri-caranaravindam

 

   "Mistrz duchowy powinien otrzymywać taki sam szacunek, jak Najwyższy Pan, ponieważ jest on najbardziej poufnym sługą Pana. Potwierdzają to wszystkie pisma objawione i przestrzegają tego wszystkie autorytety. Dlatego też składam moje pełne szacunku pokłony lotosowym stopom takiego mistrza duchowego, który jest bona fide reprezentantem Śri Hari [Krsny]." Mistrz duchowy, sługa Boga, pełni najbardziej poufną służbę dla Pana – wyzwala wszystkie uwarunkowane dusze ze szponów mayi, pod wpływem której ktoś myśli; "Ta osoba jest moim wrogiem, a ta moim przyjacielem." W rzeczywistości, Najwyższa Osoba Boga jest przyjacielem wszystkich żywych istot, a wszystkie żywe istoty są wiecznymi sługami Najwyższego Pana. Jedność możliwa jest poprze zrozumienie tego, a nie poprze sztuczne myślenie, że każdy z nas jest Bogiem lub równym Bogu. Prawdziwym zrozumieniem jest to, że Bóg jest Najwyższym Panem, a wszyscy jesteśmy sługami Najwyższego Pana i dlatego znajdujemy się na tej samej platformie. Prahlada Maharaja dowiedział się już o tym od swego mistrza duchowego, Narady, niemniej jednak był zaskoczony tym, jak oszołomiona dusza myśli, iż jedna osoba jest jej wrogiem, a druga przyjacielem.

    Jak długo ktoś trwa przy filozofii dualizmów myśląc, że jedna osoba jest jej przyjacielem, a inna wrogiem, tak długo uważa się, że osoba taka jest w szponach mayi. Filozofowie Mayavadi, którzy myślą, że wszystkie żywe istoty są Bogiem i dlatego są jednym, są również w błędzie. Nikt nie jest równy Bogu. Sługa nie może być równy Panu. Zgodnie z filozofią Vaisnava, Pan jest jednym i słudzy są również jednym, ale rozróżnienie na pana i sługę musi nadal istnieć nawet w stanie wyzwolonym. W uwarunkowanym stanie myślimy, że niektóre żywe istoty są naszymi przyjaciółmi, a inne naszymi wrogami i tak oto znajdujemy się w dualizmie. Jednakże w stanie wyzwolonym koncepcja jest taka, że Bóg jest panem, a wszystkie żywe istoty, będące sługami Boga, są jednym.

 

07.05.12   Kiedy Najwyższa Osoba Boga jest zadowolony z żywej istoty z powodu jej służby oddania, staje się ona panditą i nie rozróżnia na wrogów, przyjaciół i samego siebie. W inteligentny sposób myśli "Wszyscy jesteśmy wiecznymi sługami Boga i dlatego nie ma miedzy nami różnicy."

 

07.05.12   Znaczenie:      Kiedy nauczyciele Prahlady Maharajy i jego demoniczny ojciec zapytali go w jaki sposób jego inteligencja uległa zanieczyszczeniu, Prahlada Maharaja powiedział;  "Jeżeli chodzi o mnie, to moja inteligencja nie została zanieczyszczona. Ściśle mówiąc, dzięki łasce mojego mistrza duchowego i dzięki łasce mojego Pana, Krsny, dowiedziałem się, że nikt nie jest moim wrogiem, ani nikt nie jest moim przyjacielem. W rzeczywistości, wszyscy jesteśmy wiecznymi sługami Krsny, ale pod wpływem zewnętrznej energii myślimy, że znajdujemy się w oddzieleniu od Najwyższej Osoby Boga, jako wzajemni przyjaciele i wrogowie. Ta błędna koncepcja jest teraz skorygowana i dlatego, w przeciwieństwie do zwykłych ludzkich istot, nie myślę już, że jestem Bogiem, a że inni są moimi przyjaciółmi i wrogami. Teraz prawidłowo myślę, że wszyscy jesteśmy wiecznymi sługami Boga i że naszym obowiązkiem jest służenie Najwyższemu Panu, ponieważ wtedy znajdziemy się na platformie jedności jako słudzy."

    Demony myślą o każdym jako o swym wrogu lub przyjacielu, ale Vaisnavowie mówią, że skoro wszyscy są sługami Pana, wszyscy są na tej samej platformie. Dlatego też Vaisnava nie traktuje innych żywych istot ani jako przyjaciół, ani jako wrogów. Próbuje za to szerzyć świadomość Krsny, ucząc wszystkich, że jako słudzy Najwyższego Pana jesteśmy jednym, ale niepotrzebnie marnujemy nasze drogocenne życie tworząc narody, społeczności i inne grupy przyjaciół i wrogów. Wszyscy powinni dojść do platformy świadomości Krsny i w ten sposób czuć jedność jako słudzy Pana. Mimo iż jest 8 400 000 gatunków życia, Vaisnava odczuwa tę jedność. Iśopanisad radzi, ekatvam anupaśyatah. Bhakta powinien widzieć Najwyższą Osobę Boga usytuowanego w sercu każdego i powinien również widzieć każdą żywą istotę jako wiecznego sługę Pana. Wizja ta nazywana jest ekatvam, jednością. Mimo iż zachodzi związek pomiędzy Panem a sługą, zarówno pan, jak i sługa są jednym z powodu duchowej tożsamości. To jest również ekatvam. Zatem koncepcja ekatvam Vaisnavy różni się od koncepcji Mayavadich.

    Hiranyakaśipu zapytał Prahladę Maharaję, jak to się stało, że stał się on nieprzyjaznym wobec własnej rodziny. Kiedy kogoś z rodziny zabija jakiś wróg, wtedy wszyscy członkowie tej rodziny stają się wrogami mordercy. Jednakże Hiranyakaśipu spostrzegł, że Prahlada przyjaźnił się z mordercą. Dlatego też zapytał: "Kto stworzył w tobie tego rodzaju inteligencję? Czy sam rozwinąłeś tę świadomość? Ponieważ jesteś małym chłopcem, ktoś musiał nakłonić cię do myślenia w ten sposób." Prahlada Maharaja chciał odpowiedzieć, że życzliwe nastawienie do Visnu może się rozwinąć tylko wtedy, gdy Pan jest łaskawy (sa yadanuvratah). Jak jest powiedziane w Bhagavad-gicie, Krsna jest przyjacielem każdego (suhrdam sarva-bhutanam jnatva mam śantim rcchati). Pan nigdy nie jest wrogiem żadnej z milionów żywych istot, ale zawsze jest przyjacielem każdego. Takie jest prawdziwe zrozumienie. Inteligencja osoby, która myśli, że Pan jest wrogiem, jest paśu-buddhi, inteligencją zwierzęcia. Osoba taka fałszywie myśli, " Różnię się od mojego wroga, a mój wróg różni się od mnie. Wróg zrobił to i dlatego moim obowiązkiem jest zabicie go." Taka błędna koncepcja opisana jest w tym wersecie jako bheda-gatasati. Rzeczywistym faktem jest, że wszyscy jesteśmy sługami Pana, jak potwierdził to w Caitanya-caritamrta Pan Caitanya Mahaprabhu (jivera 'svarupa' haya --- krsnera 'nitya-dasa'). Jako słudzy Pana jesteśmy jednym i dlatego nie ma kwestii wrogości i przyjaźni. Jeżeli ktoś rzeczywiście zrozumie, że wszyscy jesteśmy sługami Pana, jaka jest kwestia wrogości czy przyjaźni?

    Każdy powinien być przyjazny dla służby dla Pana. Każdy powinien chwalić służbę innych dla Pana i nie powinien unosić się dumą z powodu swojej własnej służby. Tak myślą Vaisnavowie, jest to myślenie z Vaikunthy. Może istnieć rywalizacja i pozorne współzawodnictwo pomiędzy sługami pełniącymi służbę, ale na planetach Vaikuntha służbę innego sługi docenia się, a nie potępia. Na tym polega współzawodnictwo z Vaikunthy. Nie ma kwestii wrogości między sługami. Każdy powinien mieć możliwość pełnienia służby dla Pana najlepiej, jak tylko potrafi. I każdy powinien doceniać służbę innych. Takie są czynności Vaikunthy. Ponieważ wszyscy są sługami, wszyscy znajdują się na tej samej platformie i każdy może służyć Panu odpowiednio do swoich możliwości. Jak zostało potwierdzone w Bhagavad-gicie (15.15), sarvasya caham hrdi sannivisto mattah smrtir jnanam apohanam ca: Pan usytuowany jest w sercu każdego i każdemu słudze daje wskazówki, odpowiednio do jego nastawienia. Niemniej jednak Pan daje różne wskazówki dla niebhaktów i bhaktów. Niewielbiciele rzucają wyzwanie autorytetowi Najwyższego Pana i dlatego Pan kieruje nimi tak, że życie po życiu zapominają o służbie dla Pana i karani są przez prawa natury. Ale kiedy bhakta bardzo szczerze pragnie służyć Panu, Pan kieruje nim w odmienny sposób. Tak jak Pan mówi w Bhagavad-gicie (10.10):

 

tesam satata-yuktanam    bhajatam priti-purvakam

dadami buddhi-yogam tam    yena mam upayanti te

 

   "Tym, którzy zawsze są Mi oddani i z miłością Mi służą, Ja daję inteligencję, która do Mnie ich prowadzi." W rzeczywistości, wszyscy są sługami, a nie wrogami czy przyjaciółmi. Wszyscy pracują pod kierownictwem Pana, który kieruje każdą istotą odpowiednio do jej mentalności.

 

07.05.13   Osoby, które zawsze myślą w kategoriach "wróg" i "przyjaciel", nie  są w stanie zauważyć w sobie obecności Duszy Najwyższej. Nawet tak wzniosłe osoby jak Pan Brahma, które posiadają pełną znajomość literatury wedyjskiej, nie mówiąc już o innych, są czasami oszołomieni w wypełnianiu zasad służby oddania. Ten Sam Najwyższa Osoba Boga, który stworzył tę sytuację, z pewnością dał mi inteligencję, abym stanął po stronie waszego tzw. wroga.

 

07.05.13   Znaczenie:      Prahlada Maharaja otwarcie przyznaje: "Moi drodzy nauczyciele, błędnie myślicie, że Pan Visnu jest waszym wrogiem, ale ponieważ jest On łaskawy dla mnie, rozumiem, że jest On przyjacielem każdego. Możecie myśleć, że stanąłem po stronie waszego wroga, ale w rzeczywistości obdarzył On mnie wielką łaską."

 

07.05.14   O bramini [nauczyciele], tak jak żelazo przyciągane przez magnes automatycznie porusza się w jego kierunku, tak też moja świadomość – zmieniona przez wolę Pana Visnu – przyciągana jest ku Niemu, noszącemu cakrę w Swym ręku. Zatem nie mam niezależności.

 

07.05.14   Znaczenie:      Jest rzeczą naturalną, że żelazo jest przyciągane przez magnes. Podobnie, rzeczą naturalną dla wszystkich żywych istot jest pociąg do Krsny. Dlatego też prawdziwym imieniem Pana jest Krsna, co oznacza, że przyciąga On wszystkich i wszystko. Typowe przykłady takiej atrakcji są widoczne we Vrndavanie, gdzie wszystko i wszyscy urzeczeni są Krsną. Urzeczone są starsze osoby, takie jak Nanda Maharaja i Yaśodadevi, przyjaciele jak Śridama, Sudama i inni chłopcy pasterze, gopi jak Śrimati Radharani i Jej towarzyszki, a nawet ptaki, zwierzęta, krowy i cielaki. Krsna urzeka kwiaty i owoce w ogrodach, fale Yamuny, ziemię, niebo, drzewa, rośliny, zwierzęta i wszystkie inne żywe istoty. Taka jest naturalna sytuacja wszystkiego we Vrndavanie.

   Dokładnym przeciwieństwem Vrndavany jest świat materialny, gdzie Krsna nie pociąga nikogo, a wszyscy są urzeczeni mayą. Taka jest różnica pomiędzy światem materialnym a duchowym. Hiranyakaśipu, będąc w świecie materialnym, czuł pociąg do kobiet i pieniędzy, natomiast Prahlada Maharaja, będąc w swej naturalnej pozycji, był urzeczony Krsną. W odpowiedzi na pytanie Hiranyakaśipu, dlaczego Prahlada miał wypaczony pogląd, Prahlada Maharaja powiedział, że jego pogląd nie był wypaczony, ponieważ urzeczenie Krsną jest stanem naturalnym dla każdego. Prahlada Maharaja powiedział, że powodem dla którego Hiranyakaśipu stwierdził, że to spojrzenie jest wypaczone, jest to, że był on w nienaturalny sposób nieurzeczony Krsną. Dlatego też Hiranyakaśipu potrzebował oczyszczenia.

   Gdy tylko ktoś oczyści się z materialnego zanieczyszczenia, ponownie jest urzeczony Krsną (sarvopadhi-vinirmuktam tat-paratvena nirmalam). W materialnym świecie wszyscy zanieczyszczeni są brudem zadowalania zmysłów i działają zgodnie z różnymi określeniami, czasem jako istota ludzka, czasami jako zwierzę, czasami jako półbóg lub drzewo itd. Należy oczyścić się z tych wszystkich określeń, a wtedy w naturalny sposób będziemy czuli pociąg do Krsny. Proces bhakti oczyszcza żywą istotę ze wszystkich nienaturalnych upodobań. Kiedy ktoś się oczyści, wtedy czuje atrakcję do Krsny i zaczyna służyć Jemu, a nie mayi. To jest naturalną pozycją. Bhakta jest urzeczony Krsną, natomiast niebhakta, będąc zanieczyszczonym przez brud materialnego zadowalania zmysłów, nie jest. Pan potwierdza to w Bhagavad-gicie (7.28):

 

yesam tv anta-gatam papam    jananam punya-karmanam

te dvandva-moha-nirmukta    bhajante mam drdha-vratah

 

   "Osoby, które działały pobożnie w swoich poprzednich żywotach, jak i w życiu obecnym i które całkowicie wypleniły swoje grzechy, uwolniły się od dualizmów ułudy i z determinacją angażują się w pełnienie służby oddania dla Mojej Osoby." należy uwolnić się od wszelkiego grzesznego brudu materialnej egzystencji. Wszyscy w tym materialnym świecie zanieczyszczeni są materialnym pragnieniem. Dopóki ktoś nie jest wolny od wszystkich materialnych pragnień (anyabhilasita-śunyam), dopóty nie może czuć atrakcji do Krsny.

 

07.05.15   Wielki mędrzec Narada Muni powiedział: Wielka dusza Prahlada Maharaja zamilkł po wypowiedzeniu tych słów do swoich nauczycieli, Sandy i Amarki, nasiennych synów Śukracaryi. Wtedy ci tzw. bramini rozgniewali się na niego. Ponieważ byli sługami Hiranyakaśipu, było im bardzo przykro i aby skarcić Prahladę Maharaję, przemówili jak następuje.

 

07.05.15   Znaczenie:      Słowo śukra oznacza "nasienie". Synowie Śukracaryi był braminami z urodzenia, ale w rzeczywistym braminem jest ten, kto posiada cechy bramińskie. Bramini Sanda i Amarka, będąc synami z nasienia Śukracaryi, w rzeczywistości nie posiadali prawdziwych cech bramińskich, gdyż zaangażowali się w służbę dla Hiranyakaśipu. Prawdziwy bramin jest bardzo zadowolony, kiedy każdy, nie mówiąc już o jego uczniach, staje się bhaktą Pana Krsny. Przeznaczeniem takich braminów jest zadowolenie Najwyższego Pana. Dla bramina istnieje ścisły zakaz, stawania się czyimkolwiek sługą, gdyż jest to zajęcie dla psów i śudrów. Pies musi zadowolić swego pana, ale bramin nie musi zadowolić nikogo; jego celem jest po prostu zadowalanie Krsny (anukulyena krsnanuśilanam). Taka jest prawdziwa kwalifikacja bramina. Ponieważ Sanda i Amarka byli nasiennymi braminami i służyli panu takiemu jak Hiranyakaśipu, dlatego niepotrzebnie chcieli ukarać Prahladę Maharaję.

 

07.05.16   Och, proszę przynieście mi kij! Ten Prahlada przynosi ujmę naszemu imieniu i sławie. Z powodu swej złej inteligencji, stał się niczym popiół dynastii demonów. Teraz zachodzi potrzeba, aby ukarać go czwartą z czterech rodzajów politycznej dyplomacji.

 

07.05.16   Znaczenie:      W polityce, dla stłumienia tego, kto nieposłusznie występuje przeciwko rządowi, stosowane są cztery zasady – przepisy prawne, uspokajanie, propozycja posady lub ostatecznie broń. Kiedy nie ma już innych argumentów, wtedy osoba taka jest karana. W logice jest to nazywane argumentum ad baculum. Kiedy tym dwóm nasiennym braminom, Sandzie i Amarce nie udało się dowiedzieć od Prahlady Maharajy, dlaczego jego poglądy różniły się od poglądów jego ojca, poprosili o kij, którym chcieli go zbić, aby zadowolić swego pana, Hiranyakaśipu. Ponieważ Prahlada Maharaja stał się bhaktą, uważali, że jest on zanieczyszczony złą inteligencja, że jest najgorszym potomkiem w rodzinie demonów. Jest takie powiedzenie: gdzie ignorancja jest szczęściem, mądrość jest szaleństwem. W społeczeństwie lub rodzinie, w której wszyscy są demonami z pewnością szaleństwem jest to, że ktoś staje się Vaisnavą. Zatem Prahlada Maharaja został skarżony o posiadanie złej inteligencji, gdyż znajdował się pomiędzy demonami, włącznie z jego nauczycielami którzy rzekomo byli braminami.

    Członkowie naszego ruchu świadomości Krsny znajdują się w położeniu podobnym do położenia Prahlady Maharajy. Na całym świecie 99% ludzi jest bezbożnymi demonami i dlatego nasze nauczanie w świadomości Krsny, niczym w przypadku Prahlady Maharajy, napotyka zawsze na wiele przeszkód. Z powodu tego błędu że są bhaktami, amerykańscy chłopcy, którzy poświecili wszystko dla nauczania świadomości Krsny, są oskarżani o to, że są członkami CIA. Co więcej, nasienni bramini w Indiach, którzy twierdzą, że braminem może stać się tylko ten, kto rodzi się w rodzinie bramińskiej – zarzucają nam, że rujnujemy hinduski system religii. Oczywiście faktem jest to, że braminem można się stać dzięki kwalifikacjom. Ponieważ kształcimy Europejczyków i Amerykanów w zdobywaniu kwalifikacji i przyznajemy im status bramiński, jesteśmy oskarżani o niszczenie religii hinduskiej. Niemniej jednak, stawiając czoła wszelkim trudnościom, z wielką determinacją, podobną determinacji Prahlady Maharajy, musimy szerzyć ruch świadomości Krsny. Mimo iż Prahlada był synem demona Hiranyakaśipu, nigdy nie obawiał się kar nasiennych synów bramińskich demonicznego ojca.

 

07.05.17   Ten drań Prahlada wydaje się być ciernistym drzewem w lesie sandałowym. Do ścięcia drzewa sandałowego potrzebny jest topór, a drewno takiego ciernistego krzewu jest bardzo odpowiednie na trzonek takiego toporu. Pan Visnu jest toporem ścinającym sandałowy las rodziny demonów, a ten Prahlada jest trzonkiem tego toporu.

 

07.05.17   Znaczenie:      Zazwyczaj cierniste krzewy rosną w jałowych miejscach, a nie w lasach sandałowych. Jednakże nasienni bramini Sanda i Amarka, porównali dynastię Daitya Hiranyakaśipu do twardego, mocnego lasu sandałowego, a Prahladę do drzewa ciernistego, które mogło dostarczyć drewna na trzonek toporu. Pana Visnu porównali do samego toporu. Sam topór nie może ściąć drzewa ciernistego – potrzebna jest rączka, którą można zrobić z drewna z ciernistego drzewa. Zatem cierniste drzewo demonicznej cywilizacji można pociąć na kawałki toporem visnu-bhakti, służby oddania dla Pana Krsny. Niektórzy członkowie demonicznej cywilizacji, tak jak Prahlada Maharaja, mogą stać się trzonkami tego toporu, aby asystować Panu Visnu i w ten sposób cały las demonicznej cywilizacji może zostać pocięty na kawałki.

 

07.05.18   Sanda i Amarka, nauczyciele Prahlady Maharajy, skarcili swego ucznia i grozili mu na różne sposoby. Następnie zaczęli nauczać go o ścieżce religii, rozwoju ekonomicznym i zadowalaniu zmysłów. W ten właśnie sposób kształcili go.

 

07.05.18   Znaczenie:      W wersecie tym ważne są słowa prahradam grahayam asa, dosłownie znaczy to, że próbowali oni nakłonić Prahladę  Maharaję do zaakceptowania ścieżek dharmy, arthy i kamy (religii, rozwoju ekonomicznego i zadowalania zmysłów). Zazwyczaj ludzie zaabsorbowani są tymi trzema rzeczami, nie okazując zainteresowania ścieżką wyzwolenia. Hiranyakaśipu, ojca Prahlady Maharajy, interesowało po prostu złoto i zadowalanie zmysłów. Słowo hiranya oznacza "złoto", a kaśipu odnosi się do miękkich poduszek i pościeli, w której ludzie radują się zadowalaniem zmysłów. Natomiast słowo prahlada odnosi się do tego, kto jest zawsze szczęśliwy rozumiejąc Brahmana (brahma-bhutah prasannatma). Prahlada oznacza prasannatma, zawsze szczęśliwy. Prahlada był zawsze radosny wielbiąc Pana, ale zgodnie z instrukcjami Hiranyakaśipu, interesem nauczycieli było przekazanie mu nauk o materialnych rzeczach. Materialistyczne osoby myślą, że przeznaczeniem ścieżki religii jest polepszenie warunków materialnych. Materialista udaje się do świątyni, aby oddawać cześć różnorodnym półbogom tylko po to, aby otrzymać jakieś błogosławieństwa dla polepszenia swego materialnego życia. Udaje się do sadhu lub tzw. svamiego, aby skorzystać z łatwej metody osiągnięcia materialnego bogactwa. W imię religii tzw. sadhu próbują zadowolić zmysły materialistów, pokazując im krótsze drogi do materialnego bogactwa. Czasami dają jakieś talizmany lub błogosławieństwa. Czasami przyciągają materialistyczne osoby produkując złoto. Następnie ogłaszają, że są Bogiem, a głupi materialiści – pragnąc rozwoju ekonomicznego – są przyciągani do nich. W rezultacie tego procesu oszukiwania, inni zniechęcają się do przyjęcia procesu religijnego i zamiast tego radzą ludziom aby pracowali dla postępu materialnego. Tak dzieje się na całym świecie. Nie tylko teraz, ale od czasów niepamiętnych nikt nie jest zainteresowany moksą, wyzwoleniem. Są cztery zasady – dharma (religia), artha (rozwój ekonomiczny), kama (zadowalanie zmysłów) i moksa (wyzwolenie). Ludzie akceptują religię, po to, aby osiągnąć materialne bogactwo. A dlaczego należy być materialnie bogatym? Dla zadowalania zmysłów. I tak ludzie wolą te trzy margi, czyli ścieżki materialistycznego życia. Nikt nie interesuje się wyzwoleniem, a bhagavad-bhakti, służba oddania, znajduje się nawet ponad wyzwoleniem. Dlatego też niezwykle trudno jest zrozumieć proces służby oddania, świadomości Krsny. Prahlada Maharaja wytłumaczy to później. Nauczyciele Sanda i Amarka próbowali nakłonić Prahladę Maharaję do przyjęcia materialistycznego sposobu życia, ale w rzeczywistości ich próba zakończyła się fiaskiem.

 

07.05.19   Po pewnym czasie, nauczyciele Sanda i Amarka uznali, że Prahlada Maharaja jest wystarczająco wykształcony w dyplomacji [uspokajaniu przywódców publicznych, ugłaskiwaniu ich przez rozdawanie intratnych posad, sianiu niezgody, rządzeniu nimi i karaniu ich w przypadkach nieposłuszeństwa]. Następnie, pewnego dnia, kiedy matka Prahlady osobiście umyła chłopca, ubrała go ładnie i przystroiła ornamentami, przyprowadzili go do jego ojca.

 

07.05.19   Znaczenie:      Rzeczą niezbędną dla studenta, który zamierza być władcą lub królem, jest poznanie czterech zasad dyplomacji. Pomiędzy królem a jego obywatelami zawsze istnieje rywalizacja. Dlatego też, kiedy obywatel podburza ludzi przeciwko królowi, obowiązkiem króla jest wezwanie go i próbowanie uspokojenia go słodkimi słowami: "Jesteś bardzo ważną osobą w państwie. Dlaczego niepokoisz ludzi nowymi powodami do wstrząsu?" Jeżeli obywatel nie uspokaja się, wtedy król powinien ofiarować mu jakąś intratną posadę gubernatora lub ministra – jakąkolwiek wysoko płatną posadę – tak aby ten stał się skłonnym do ugody. Jeżeli wróg nadal podburza ludność, król powinien zasiać niezgodę w obozie wroga, ale jeżeli nie ustaje on, wtedy król powinien zastosować argumentum ad baculum – srogą karę – zamkniecie w wiezieniu lub postawienie przed oddziałem egzekucyjnym. Nauczyciele wyznaczeni przez Hiranyakaśipu uczyli Prahladę Maharaję, w jaki sposób być dyplomatą, tak aby mógł on bardzo dobrze sprawować rządy nad obywatelami.

 

07.05.20   Kiedy Hiranyakaśipu ujrzał, że jego dziecko upadło mu do stóp i składało pokłony, jako przywiązany ojciec od razu zaczął je obsypywać błogosławieństwami i objął je ramionami. Ojciec w naturalny sposób czuje szczęście, kiedy obejmuje syna, więc Hiranyakaśipu był bardzo szczęśliwy.

 

07.05.21   Narada Muni mówił dalej: Mój drogi królu Yudhisthiro, Hiranyakaśipu wziął Prahladę Maharaję na kolana i zaczął wąchać jego głowę. Zwilżając uśmiechniętą twarz dziecka łzami uczucia spływającymi z jego oczu, przemówił do swego syna jak następuje.

 

07.05.21   Znaczenie:      Jeżeli dziecko lub uczeń pada do stóp ojca lub mistrza duchowego, wtedy osoba nadrzędna odpowiada wąchaniem głowy poddanego.

 

07.05.22   Hiranyakaśipu powiedział: Mój drogi Prahlado, mój drogi synu, o długowieczny, od tak dawna słuchałeś wielu rzeczy od swoich nauczycieli. teraz proszę, powtórz mi to, co uważasz za najlepszą część tej wiedzy.

 

07.05.22   Znaczenie:      W wersecie tym Hiranyakaśipu pyta syna, czego nauczył się od swojego guru. Prahlada Maharaja miał dwa rodzaje guru – Sanda i Amarka, synowie Śukracaryi w nasiennej sukcesji uczniów, byli guru wyznaczonymi przez jego ojca, ale jego innym guru był wzniosły Narada Muni, który poinstruował Prahladę, kiedy był on  jeszcze w łonie swojej matki. Prahlada Maharaja odpowiedział na pytanie swego ojca naukami, które otrzymał od swego mistrza duchowego, Narady. Zatem na nowo pojawiła się różnica poglądów, ponieważ Prahlada Maharaja chciał opowiedzieć najlepsze rzeczy, których nauczył się od swego mistrza duchowego, natomiast Hiranyakaśipu oczekiwał, że usłyszy o polityce i dyplomacji, których Prahlada nauczył się od Sandy i Amarki. teraz, kiedy to Prahlada Maharaja zaczął mówić o tym, czego nauczył się od swojego guru Narady Muniego, waśń pomiędzy ojcem a synem stała się jeszcze bardziej intensywna.

 

07.05.23-24   Prahlada Maharaja powiedział: Słuchanie i intonowanie o transcendentalnym świętym imieniu, formie, cechach, parafernaliach i rozrywkach Pana Visnu, pamiętanie o Nim, służenie lotosowym stopom Pana, pełne szacunku czczenie Pana  szesnastoma rodzajami parafernaliów, ofiarowywanie modlitw Panu, zostanie Jego sługą, uważanie Pana za swego najlepszego przyjaciela i podporządkowanie Mu wszystkiego [ innymi słowy, służenie Mu ciałem, umysłem i słowami ] – tych 9 procesów przyjmuje się za czystą służbę oddania. Uważa się, że ten kto oddał swe życie służbie dla Krsny poprzez te 9 procesów, jest najbardziej uczony, gdyż zdobył całkowitą wiedzę.

 

07.05.23-24   Znaczenie:      Ojciec Prahlady Maharajy poprosił go, aby opowiedział o tym, czego się nauczył. Prahlada Maharaja uważał, że to, czego nauczył się od swego mistrza duchowego, jest najlepsze ze wszystkich nauk, natomiast to, czego nauczył się o dyplomacji od swych materialnych nauczycieli, Sandy i Amarki, było bezużyteczne. Bhaktih pareśanubhavo viraktir anyatra ca (Bhag. 11.2.42). Taki jest symptom czystej służby oddania. Czysty bhakta interesuje się jedynie czystą służbą oddania, a nie materialnymi sprawami. Aby pełnić służbę oddania, należy zawsze słuchać i intonować o Krsnie, czyli Panu Visnu. Proces oddawania czci w świątyni jest nazywany arcana. W jaki sposób pełnić arcana, zostanie wyjaśnione poniżej. Należy mieć całkowitą wiarę w słowa Krsny, który mówi, że jest wielkim dobrze życzącym przyjacielem każdego (suhrdam sarva-bhutanam). Bhakta uważa Krsnę za jedynego przyjaciela. Jest to nazywane sakhyam. Pumsarpita visnau. Słowo pumsa znaczy "przez wszystkie żywe istoty". Nie istnieją rozróżnienia, które by pozwalały jedynie mężczyźnie lub jedynie braminowi ofiarowywać służbę oddania dla Pana. Każdy może to robić. Zostało to powiedziane w Bhagavad-gicie (9.32), striyo vaiśyas tatha śudras te ‘pi yanti param gatim: mimo iż kobiety, vaiśyowie i śudrowie uważani są za mniej inteligentnych, oni również mogą stać się bhaktami i powrócić do domu, z powrotem do Boga.

    Po spełnieniu ofiar czasami – zgodnie ze zwyczajem – osoba zaangażowana w czynności karmiczne ofiarowuje rezultaty Visnu. Ale tutaj zostało powiedziane, bhagavaty addha: należy wszystko bezpośrednio ofiarować Visnu. To jest nazywane sannyasą (nie tylko nyasą). Tridandi-sannyasi nosi trzy dandy, oznaczające kaya-mano-vakya- ciało, umysł i słowa. Wszystko to należy ofiarować Visnu, a wtedy można rozpocząć służbę oddania. Osoby pracujące dla osiągnięcia rezultatów, wpierw spełniają jakieś pobożne czynności, a następnie formalnie czy oficjalnie ofiarowują rezultaty Visnu. Jednakże prawdziwy bhakta wpierw ofiarowuje Krsnie swe podporządkowanie ciałem, umysłem i słowami, a następnie używa swego ciała, umysłu i słów w służbie dla Krsny, zgodnie z pragnieniem Krsny.

   Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura podaje następujące wyjaśnienie w swoim Tathya.

Słowo śravana odnosi się do odbioru słuchowego świętego imienia i opisów form, cech, otoczenia i rozrywek Pana, jak zostały one wyjaśnione w Śrimad-Bhagavatam, Bhagavad-gicie i podobnych autoryzowanych pismach świętych. Po wysłuchaniu takich przekazów, należy zapamiętać te wibracje i powtarzać je (kirtanam).

Smaranam oznacza próbowanie zrozumienia coraz więcej o Najwyższym Panu, a

pada-sevanam oznacza zaangażowanie się w służenie lotosowym stopom Pana odpowiednio do czasu i okoliczności.

Arcanam oznacza czczenie Pana Visnu, tak jak robi się to w świątyni, a

vandanam oznacza ofiarowywanie pełnych szacunku pokłonów. Man-mana bhava mad-bhakto mad-yaji mam namaskuru. Vandanam oznacza namaskuru – ofiarowanie pokłonów lub ofiarowanie modlitw.

Uważanie się za nitya-krsna-dasa., wiecznego sługę Krsny, jest nazywane dasyam, a

sakhyam oznacza bycie przyjacielem Krsny. Krsna pragnie, aby wszyscy podporządkowali się Mu, gdyż wszyscy konstytucjonalnie są Jego sługami. Dlatego też każdy – jako szczery przyjaciel Krsny – powinien nauczać tej filozofii, prosząc wszystkich, aby podporządkowali się Krsnie.

Atma-nivedanam oznacza ofiarowanie Krsnie wszystkiego, łącznie ze swym ciałem, umysłem, inteligencją i czymkolwiek, co można posiadać.

   Szczery wysiłek, aby pełnić te 9 procesów służby oddania fachowo nazywa się bhakti. Słowo addha znaczy "bezpośrednio". Nie należy być niczym karmita, który spełnia pobożne czynności, a następnie ofiarowuje rezultaty Krsnie. Jest to karma-kanda. Nie należy pragnąć rezultatów swoich pobożnych czynności, ale należy oddać się w pełni i wtedy działać pobożnie. Innymi słowy, należy działać dla zadowolenia Pana Visnu, a nie dla zadowolenia własnych zmysłów. Takie jest znaczenie słowa addha "bezpośrednio".

 

anyabhilasita-śunyam    jnana-karmady-anavrtam

anukulyena  krsnanu-    śilanam bhaktir uttama

 

   "Transcendentalną służbę miłości dla Najwyższego Pana należy pełnić z pełną życzliwością, bez pragnienia materialnej korzyści i roszczenia sobie prawa do owoców swojej pracy oraz bez filozoficznej spekulacji. Taka służba oddania nazywa się czystą służbą oddania."  Należy po prostu zadowalać Krsnę, bez ulegania wpływowi karmicznej wiedzy lub czynności karmicznych .

    Gopala-tapani Upanisad mówi, że słowo bhakti oznacza zaangażowanie w służbę oddania jedynie dla Najwyższej Osoby Boga. Upanisad ten opisuje, że bhakti jest ofiarowywaniem służby oddania dla Najwyższej Osoby Boga. Aby pełnić służbę oddania, należy uwolnić się od cielesnej koncepcji życia i pragnień osiągnięcia szczęścia poprzez wzniesienie się na wyższe systemy planetarne. Innymi słowy, bhakti jest pracą spełnianą jedynie dla zadowolenia Najwyższego Pana, bez żadnego pragnienia materialnych korzyści. Bhakti jest również nazywana niskarma, czyli wolnością od rezultatów czynności karmicznych. Bhakti i niskarma znajdują się na tej samej platformie, mimo iż służba oddania i czynności karmiczne wydają się być takie same.

    W służbie oddania nie jest wymagane, aby pełnić wszystkie 9 procesów głoszonych przez Prahladę Maharaję, które poznał on od Narady Muniego. Jeżeli bhakta bez odchyleń pełni jeden z tych 9-ciu procesów, może otrzymać łaskę Najwyższej Osoby Boga. Czasami zdarza się, że kiedy ktoś spełnia jeden z tych procesów, łączą się z nim inne procesy. Nie jest to niewłaściwe dla bhakty. Jeśli bhakta pełni którykolwiek z  9-ciu procesów  (nava-laksana), jest to wystarczające; pozostałych 8 jest w nim zawartych. Teraz omówimy te 9 różnych procesów.

(1)  Śravanam.       Słuchanie świętego imienia Pana jest początkiem służby oddania. Mimo iż którykolwiek z tych 9-ciu

procesów jest  wystarczający, to – według porządku chronologicznego – słuchanie świętego imienia Pana jest początkiem. Prawdę powiedziawszy, jest to rzecz zasadnicza. Tak jak powiedział Śri Caitanya Mahaprabhu, ceto-darpana-marjanam: dzięki intonowaniu świętego imienia Pana, oczyszczamy się z materialnej koncepcji życia, wywołanej brudnymi siłami materialnej natury. Kiedy z głębi czyjegoś serca zostanie usunięty brud, można wtedy zrealizować formę Najwyższej Osoby Boga – iśvarah paramah krsnah sac-cid-ananda-vigrahah. Dzięki słuchaniu świętego imienia Pana, osiąga się platformę zrozumienia osobowej formy Pana. Po zrealizowaniu formy Pana, można zrealizować transcendentalne cech Pana, a kiedy ktoś zrozumie Jego transcendentalne cechy, wtedy może zrozumieć towarzyszy Pana. W ten sposób, kiedy bhakta budzi się w realizacji świętego imienia, transcendentalnej formy i cech Pana, Jego parafernalii i wszystkiego, co odnosi się do Niego, wtedy robi coraz większy postęp ku całkowitemu zrozumieniu Pana. Dlatego też chronologicznym procesem jest śravanam kirtanam visnoh. Ten sam proces chronologicznego zrozumienia obowiązuje w intonowaniu i pamiętaniu. Kiedy z ust czystego bhakty słyszy się intonowanie świętego imienia, oraz o formie, cechach i parafernaliach, jego słuchanie i intonowanie jest bardzo przyjemne. Śrila Sanatana Gosvami zabronił nam słuchać intonowania niewielbiciela lub osoby udającej bhaktę. 

    Słuchanie tekstu Śrimad-Bhagavatam  uważane jest za najważniejszy proces słuchania. Śrimad-Bhagavatam jest pełne  transcendentalnego intonowania świętego imienia i dlatego intonowanie i słuchanie Śrimad-Bhagavatam jest transcendentalnie pełne smaków.  Bhakta może słuchać i intonować transcendentalne święte imię Pana zgodnie ze swoim upodobaniem. Można intonować święte imię Pana Krsny lub święte imię Pana Ramy i Nrsimhadevy (ramadi-murtisu kala-niyamena tisham). Pan ma niezliczone formy i imiona, i bhaktowie mogą medytować o określonej formie i intonować święte imię odpowiednio do swego upodobania. Najlepiej jest, aby o świętym imieniu, formie itd. słuchać od czystego bhakty mającego ten sam standard, który mamy sami. Innymi słowy, kto przywiązany jest do Krsny, ten powinien intonować i słuchać od innych czystych bhaktów, którzy również są przywiązani do Pana Krsny. Ta sama zasada odnosi się do bhaktów, którzy czują pociąg do Pana Ramy, Pana Nrsimhy i innych form Pana. Ponieważ Krsna jest ostateczną forma Pana (krsnas tu bhagavan svayam), to o imieniu formie i rozrywkach Pana Krsny najlepiej jest słuchać od zrealizowanego bhakty, którego szczególnie urzeka forma Pana Krsny. W Śrimad-Bhagavatam, wielcy bhaktowie jak Śukadeva Gosvami opisali szczególnie święte imię, formę i cechy Pana Krsny. Dopóki ktoś nie słucha o świętym imieniu, formie i cechach Pana, dopóty nie może dobrze zrozumieć innych procesów służby oddania. Dlatego też Śri Caitanya Mahaprabhu poleca, aby intonować święte imię Pana. Param vijayate śri-krsna-sankirtanam. Kto ma tyle szczęścia, aby słuchać z ust zrealizowanych bhaktów, ten z wielką łatwością osiąga sukces na ścieżce służby oddania. Dlatego też słuchanie o świętym imieniu, formie i cechach Pana jest zasadnicze.

    W Śrimad-Bhagavatam (1.5.11) znajduje się werset:

 

tad-vag-visargo janatagha-viplavo

yasmin prati-ślokam abaddhavaty api

namany anantasya yaśo-'nkitani yat

śrnvanti gayanti grnanti sadhavah

 

   "Wersety opisujące imię, formę i cechy Anantadevy, nieograniczonego Najwyższego Pana, są w stanie zniszczyć wszystkie grzeszne reakcje całego świata. Dlatego też, nawet jeśli wersety takie nie są właściwie skomponowane, bhaktowie słuchają ich, opisują i przyjmują je jako bona fide i autoryzowane." W związku z tym, Śridhara Svami zauważył, że czysty bhakta wykorzystuje innego czystego bhaktę, próbując słuchać od niego o świętym imieniu, formie i cechach Pana. A jeżeli nie ma takiej możliwości, wtedy sam intonuje i słucha świętego imienia Pana.

(2) Kirtanam.     Słuchanie świętego imienia zostało opisane powyżej. Teraz spróbujemy zrozumieć intonowanie świętego imienia,

które jest drugim punktem w kolejności. Poleca się, aby intonować bardzo głośno. W Śrimad-Bhagavatam Narada Muni  mówi, że nie wstydząc się rozpoczął podróż dookoła świata, intonując święte imię. Podobnie, Śri Caitanya Mahaprabhu polecił:

 

trnad api sunicena    taror api sahisnuna

amanina manadena    kirtaniyah sada harih

 

Bhakta  może bardzo spokojnie intonować święte imię Pana, zachowując się pokorniej niż trawa, będąc tolerancyjnym jak drzewo i oddając szacunek każdemu, nie oczekując szacunku dla siebie. Takie kwalifikacje sprawiają, że można łatwiej intonować święte imię Pana. Proces transcendentalnego intonowania może być łatwy do spełnienia dla każdego. Nawet jeżeli ktoś jest niesprawny fizycznie, sklasyfikowany niżej od innych, pozbawionych materialnych kwalifikacji lub wcale nie jest wzniosły pod względem pobożnych czynności – jego intonowanie świętego imienia przynosi korzyść. Przyjście na świat w arystokratycznej rodzinie, wysokie wykształcenie, piękne cechy cielesne, bogactwo i podobne rezultaty pobożnych czynności – są wszystkie niekonieczne dla zrobienia postępu w życiu duchowym, ponieważ bardzo łatwo można zrobić postęp po prostu intonując święte imię. Z autoryzowanego źródła literatury wedyjskiej można dowiedzieć się, że szczególnie w tym wieku Kali-yudze, ludzie zazwyczaj żyją krótko, mają niesłychanie złe zwyczaje i skłonni są do przyjmowania metod służby oddania, które nie są bona fide. Co więcej, zawsze niepokojeni są przez materialne warunki i zazwyczaj są nieszczęśliwi. Wobec tego spełnienie innych procesów, takich jak yajna, dana, tapah i kriya – ofiary, dobroczynność itd. – nie jest w ogóle możliwe. Dlatego też jest polecane:

 

harer nama harer nama    harer namaiva kevalam

kalau nasty eva nasty eva    nasty eva gatir anyatha

 

   "W tym wieku kłótni i hipokryzji, jedynym środkiem wyzwolenia jest mantrowanie świętego imienia Pana. Nie ma innej drogi, nie ma innej drogi, nie ma innej drogi."  Po prosu dzięki intonowaniu świętego imienia Pana, można zrobić doskonały postęp w życiu duchowym. Jest to najlepszy proces na osiągnięcie sukcesu w życiu. Intonowanie świętego imienia ma również wielką moc w innych wiekach, ale największą ma szczególnie w tym wieku, Kali-yudze. Kirtanad eva krsnasya mukat-sangah param vrajet: po prostu dzięki intonowaniu świętego imienia Krsny, osiąga się wyzwolenie i powraca do domu, z powrotem do Boga. Dlatego też, nawet jeżeli ktoś jest w stanie pełnić inne procesy służby oddania, za główną metodę robienia postępu w życiu duchowym należy przyjąć intonowanie świętego imienia. Yajnaih sankirtana-prayair  yajanti hi sumedhasah: osoby o bardzo bystrej inteligencji powinny przyjąć ten proces intonowania świętych imion Pana. Jednakże nie należy tworzyć różnych odmian intonowania. Należy bardzo ściśle trzymać się intonowania świętego imienia, tak jak polecają to pisma święte: Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.

    Podczas intonowania świętego imienia Pana, należy bardzo starannie wystrzegać się popełniania 10 obraz. Od Sanat-kumary dowiadujemy się, że nawet jeżeli ktoś na wiele sposobów dopuścił się wielkich obraz, zostaje uwolniony od grzesznego życia, jeżeli przyjmuje schronienie świętego imienia Pana. Prawdę powiedziawszy, nawet ludzka istota, która nie jest lepsza od dwunożnego zwierzęcia, osiągnie wyzwolenie, jeżeli przyjmie schronienie świętego imienia Pana. Dlatego też, należy wystrzegać się popełniania obraz wobec lotosowych stóp świętego imienia Pana. 

10 obraz jest opisanych jak następuje:

(a)    znieważanie bhakty, szczególnie bhakty zaangażowanego w szerzenie chwał świętego imienia;

(b) uważanie imienia Pana Śivy lub któregokolwiek półboga za równe pod względem mocy świętemu imieniu Najwyższej Osoby Boga (nikt nie jest równy Najwyższej Osobie Boga ani nikt Go nie przewyższa);

(c)    niespełnianie instrukcji mistrza duchowego;

(d)   znieważanie literatury wedyjskiej i literatury zgodnej z literaturą wedyjską;

(e)    uważanie, że chwały świętego imienia są wyolbrzymione;

(f)     niewłaściwe interpretowanie świętego imienia;

(g)    popełnianie grzesznych czynności na mocy świętego imienia;

(h)    porównywanie intonowania świętego imienia do pobożnych czynności;

(i)      instruowanie o chwałach świętego imienia osoby, która nie żadnego zrozumienia intonowania świętego imienia;

(j)     nie rozbudzenie transcendentalnego przywiązania do intonowania świętego imienia, nawet po wysłuchaniu wszystkich tych nakazów pism świętych.

    Nie ma sposobu na odpokutowanie za żadną z tych obraz. Dlatego też poleca się, aby osoba, która popełniła obrazy wobec stóp świętego imienia, kontynuowała intonowanie świętego imienia 24 godziny na dobę. Nieustanne intonowanie świętego imienia przyniesie wyzwolenie od obraz, a wtedy będzie można stopniowo wznieść się na transcendentalną platformę, na której można intonować święte imię w sposób czysty i tak stać się wielbicielem Najwyższej Osoby Boga.

    Poleca się, aby nawet ten, kto popełnia obrazy, kontynuował mantrowanie świętego imienia. Innymi słowy, intonowanie świętego imienia  sprawia, że dana osoba staje się niewinną.

    W księdze Nama-kaumudi zostało polecone, aby ten, kto popełnił obrazy wobec lotosowych stóp Vaisnavy, poprosił tego Vaisnavę o wybaczenie; podobnie, jeżeli ktoś popełnił obrazy intonując święte imię, powinien podporządkować się świętemu imieniu i w ten sposób uwolnić się od obraz. W związku z tym jest pewne stwierdzenie, które Daksa wypowiedział do Pana Śivy: "Nie znalem chwał twojej osobowości i dlatego na otwartym zgromadzeniu popełniłem obrazę wobec twoich lotosowych stóp. Jednakże ty jesteś tak łaskawy, że nie przyjąłeś mojej obrazy. Kiedy upadłem z powodu oskarżenia ciebie, ty uratowałeś mnie swoim miłosiernym spojrzeniem. Ty jesteś największym. Łaskawie wybacz mi i bądź zadowolony ze swych własnych wzniosłych cech."

    Należy być bardzo pokornym i łagodnym, aby ofiarować swoje pragnienia i intonować modlitwy ułożone dla gloryfikowania świętego imienia, takie jak ayi mukta-kulair upasya manam i nivrtta-tarsair upagiyamanad. Należy intonować takie modlitwy, aby uwolnić się od obraz u lotosowych stóp świętego imienia.

(3)  Smaranam.     Gdy ktoś regularnie spełnia procesy słuchania i intonowania i gdy jego serce jest oczyszczone, poleca się smaranam, pamiętanie. W Śrimad-Bhagavatam  (2.1.11) Śukadeva Gosvami mówi do króla Pariksita

 

etan nirvidyamanam    icchatam akuto-bhayam

yoginam nrpa nirnitam    harer namanukirtanam

 

   "O królu, ciągłe intonowanie świętego imienia Pana polecane jest dla wielkich yoginów, którzy całkowicie wyrzekli się wszelkich materialnych związków, dla tych, którzy pragną wszelkich materialnych przyjemności i dla tych, którzy dzięki transcendentalnej wiedzy są zadowoleni sami w sobie."  Odpowiednio do różnych związków z Najwyższą Osobą Boga, występują różnorodności namanukirtanam, intonowania świętego imienia. W ten sposób, odpowiednio do różnych związków i smaków, jest 5 rodzajów pamiętania. Są to:

(a) prowadzenie dociekań dotyczących wielbienia określonej formy Pana;

(b)   skoncentrowanie umysłu na jedynym temacie i odwrócenie czynności umysłu – myślenia, odczuwania i woli – od wszystkich innych tematów;

(c) koncentrowanie się na określonej formie Pana (jest to nazywane medytacją);

(d)   nieustanne skoncentrowanie umysłu na formie Pana (jest to nazywane dhruvanusmrti, czyli doskonałą medytacją)

(e)    rozbudzenie  upodobania do koncentracji na określonej formie (jest to nazywane samadhi, czyli transem).

Koncentracja umysłu na określonych rozrywkach Pana w określonych okolicznościach jest również nazywana pamiętaniem. Dlatego też samadhi, trans, jest możliwy na 5 różnych sposobów, w zależności od czyjegoś związku. Szczególnie trans bhaktów na platformie neutralności jest nazywany koncentracją umysłu.

(4) Pada-sevanam.    Odpowiednio do czyjegoś smaku i siły, za słuchaniem, intonowaniem i pamiętaniem może podążać pada-sevanam. Doskonałość pamiętania osiąga ten, kto nieustannie pamięta o lotosowych stopach Pana. Stan intensywnego przywiązania do myślenia o lotosowych stopach Pana nazywany jest pada-sevanam. Kiedy ktoś jest szczególnie skłonny do procesu pada-sevanam  proces ten stopniowo obejmuje inne procesy, takie jak oglądanie formy Pana, dotykanie formy Pana, okrążanie formy lub świątyni Pana, odwiedzanie takich miejsc jak Jagannatha Puri, Dvaraka i Mathura, aby zobaczyć formę Pana i kąpanie się w Gangesie lub Yamunie. Kąpanie się w Gangesie i służenie czystemu bhakcie jest również znane jako tadiya-upasanam. To również jest pada-sevanam. Słowo tadiya oznacza "w związku z Panem". Służenie Vaisnavie, Tulasi, Gangesowi, Yamunie – zawarte są w pada-sevanam. Wszystkie te procesy pada-sevanam pomagają uczynić bardzo szubki postęp w życiu duchowym.

(5)  Arcanam.    Po pada-sevanam jest proces arcanam, oddawania czci Bóstwu. Kto zainteresowany jest procesem arcanam, ten powinien zdecydowanie przyjąć schronienie bona fide mistrza duchowego i od niego nauczyć się tego procesu. Istnieje wiele książek do arcana, szczególnie Narada-pancaratra. W tym wieku szczególnie polecany dla arcana, czczenie Bóstwa, jest system pancaratra Istnieją dwa systemy arcana – system bhagavata i system pancaratriki. Śrimad-Bhagavatam nie zaleca kultu pancaratriki, ponieważ w tej Kali-yudze nawet bez czczenia Bóstwa wszystko może być doskonale spełnione po prostu przez słuchanie, intonowanie, pamiętanie i czczenie lotosowych stóp Pana. Rupa Gosvami stwierdza:

 

śri-visnoh śravane pariksid abhavad vaiyasakih kirtane

prahladah smarane tad-anghri-bhajane laksmih prthuh pujane

akruras tv abhivandane kapi-patir dasye 'tha sakhye 'rjunah

sarvasvatma-nivedane balir abhut krsnaptir esam param

 

   "Maharaja Pariksit osiągnął wyzwolenie po prostu dzięki słuchaniu, a

Śukadeva Gosvami osiągnął wyzwolenie po prostu dzięki intonowaniu.

Prahlada Maharaja osiągnął wyzwolenie dzięki pamiętaniu Pana.

Bogini szczęścia, Laksmidevi, osiągnęła doskonałość dzięki czczeniu lotosowych stóp Pana.

Prthu Maharaja osiągnął wyzwolenie wielbiąc Bóstwo Pana.

Akrura osiągnął wyzwolenie dzięki ofiarowaniu modlitw,

Hanuman przez służenie,

Arjuna dzięki ustanowieniu przyjaźni z Panem, a

Bali Maharaja dzięki ofiarowaniu wszystkiego w służbie dla Pana."

Wszyscy ci wielcy bhaktowie służyli Panu zgodnie z określonym procesem, ale każdy z nich osiągnął wyzwolenie i stał się osobą godną, by powrócić do domu, z powrotem do Boga. Zostało to wyjaśnione w Śrimad-Bhagavatam.

    Dlatego też poleca się, aby inicjowani bhaktowie przestrzegali zasad Narada-pancaratry, przez oddawanie czci Bóstwu w świątyni. Ścieżka oddawania czci Bóstwu jest szczególnie polecana bhaktom żyjącym w małżeństwie, którzy są zasobni w materialne posiadłości. Bogaty żonaty bhakta, który nie angażuje swoich ciężko zarobionych pieniędzy w służbę dla Pana, jest nazywany skąpcem. Nie należy zatrudniać płatnych braminów, aby oddawali cześć Bóstwu. Jeżeli ktoś nie czci Bóstwa osobiście, ale zatrudnia płatnych służących – jest uważany za osobę leniwą, a jego kult Bóstwa jest nazywany sztucznym. Bogaty grhastha może zgromadzić luksusowe parafernalia dla oddawania czci Bóstwu i dlatego też dla bhaktów żyjących w małżeństwie czczenie Bóstwa jest obowiązkowe. W naszym ruchu świadomości Krsny są brahmacarini, grhasthowie, vanaprasthowie i sannyasini, ale czczenie Bóstwa w świątyni powinno być spełniane szczególnie przez grhasthów. Brahmacarini mogą nauczać z sannyasinami, zaś vanaprasthowie powinni przygotowywać się do następnego stanu wyrzeczonego życia, sannyasy. Jednakże grhastha bhaktowie zazwyczaj angażują się w materialne czynności i dlatego też, jeżeli nie będą oddawać czci Bóstwu, z pewnością upadną. Oddawanie czci Bóstwu oznacza ścisłe przestrzeganie zasad i reguł. To gwarantuje stałość w służbie oddania. Zazwyczaj małżeństwa mają dzieci, a zatem żony powinny opiekować się dziećmi, tak jak kobiety pracujące jako nauczycielek zajmują się dziećmi w przedszkolu.

   Grhastha bhaktowie powinni przyjąć arcana-vidhi, czyli oddawanie czci Bóstwu zgodnie ze stosowanymi zarządzeniami i wskazówkami podanymi przez mistrza duchowego. W Agni Puranie znajduje się następujące stwierdzenie dotyczące tych, którzy nie są w stanie przyjąć oddawania czci Bóstwu w świątyni. Każdy grhastha bhakta, który okolicznościowo nie jest w stanie czcić Bóstwa w świątyni, musi przynajmniej oglądać czczenie Bóstwa i w ten sposób może również osiągnąć sukces. Szczególnym celem oddawania czci Bóstwu jest utrzymanie zewnętrznej i wewnętrznej czystości. Grhastha bhaktowie powinni być prawdziwymi przykładami czystości.

    Oddawanie czci Bóstwu powinno być pełnione wraz ze słuchaniem i intonowaniem. Dlatego też każdą mantrę poprzedza słowo namah. We wszystkich mantrach są szczególne moce, z których grhastha bhaktowie powinni skorzystać. Jest wiele mantr, które poprzedza słowo namah, ale jeżeli ktoś intonuje święte imię Pana, otrzymuje rezultat wielokrotnego intonowania namah. Dzięki intonowaniu świętego imienia Pana można osiągnąć platformę miłości do Boga. Ktoś mógłby zapytać, czy jest potrzeba otrzymania inicjacji? Odpowiedź brzmi, że nawet mimo iż mantrowanie świętego imienia wystarczy, aby umożliwić robienie postępu w życiu duchowym aż do standardu osiągnięcia miłości Boga, niemniej jednak – z powodu posiadania materialnego ciała – jest się podatnym na zanieczyszczenia. Zatem szczególny nacisk kładzie się na arcana-vidhi. Dlatego też należy regularnie korzystać zarówno z procesu bhagavata, jak i procesu pancaratriki.

    Są dwa rodzaje wielbienia Bóstwa, czyste i zmieszane z czynnościami karmicznymi. Dla tego, kto jest stały, czczenie Bóstwa jest obowiązkowe. Proces oddawania czci Bóstwu obejmuje również obchodzenie różnych festiwali, takich jak Śri Janmastami, Rama-navami i Nrsimha-caturdaśi. Innymi słowy, obchodzenie tych świat jest obowiązkowe dla grhastha bhaktów.

    Omówimy teraz obrazy popełniane podczas oddawania czci Bóstwu. Istnieją następujące obrazy:

1.    wchodzenie do świątyni w butach, czy też bycie wnoszonym na lektyce;

2.      nie obchodzenie zalecanych festiwali;

3.      uchylanie się od składania pokłonów Bóstwu;

4.      ofiarowanie modlitw w nieczystym stanie, nie umywszy rąk po jedzeniu;

5.      składanie pokłonów podpierając się tylko jedną ręką;

6.      chodzenie w kółko bezpośrednio przed bóstwem;

7.      wyciąganie nóg przed Bóstwem;

8.      siedzenie przed Bóstwem trzymając się kostek u nóg;

9.      leżenie przed Bóstwem;

10.  jedzenie przed Bóstwem;

11.  kłamanie przed Bóstwem;

12.  rozmawianie głośno z innymi przed Bóstwem;

13.  mówienie nonsensów przed Bóstwem;

14.          krzyczenie przed Bóstwem;

15.  spieranie się przed Bóstwem;

16.  karcenie kogoś przed Bóstwem;

17.  okazywanie komuś łaski przed Bóstwem;

18.  używanie ostrych słów przed Bóstwem;

19.  noszenie wełnianego koca przed Bóstwem;

20.  obrażanie kogoś przed Bóstwem;

21.  oddawanie komuś innemu czci przed Bóstwem;

22.  używanie wulgarnego języka przed Bóstwem;

23.  puszczanie wiatrów przed Bóstwem;

24.  unikanie bogatego oddawania czci Bóstwu, mimo iż jest się w stanie je pełnić;

25.  jedzenie czegoś, co nie zostało ofiarowane Bóstwu;

26.  unikanie ofiarowania Bóstwu świeżych owoców odpowiednio do pory roku;

27.  ofiarowanie Bóstwu pożywienia, które już zostało użyte lub które najpierw było rozdane innym (innymi słowy, pożywienie nie powinno być dane nikomu, dopóki nie zostanie ofiarowane Bóstwu);

28.  siedzenie tyłem do Bóstwa;

29.  składanie pokłonów komuś innemu przed Bóstwem;

30.  nie intonowanie prawidłowych mantr podczas składania pokłonów mistrzowi duchowemu;

31.  wychwalanie samego siebie przed Bóstwem;

32.  znieważanie półbogów.

Podczas oddawania czci Bóstwu należy unikać tych 32 obraz.

     Varaha Purana wymienia następujące obrazy;

1.      jedzenie w domu bogatego człowieka;

2.      wejście do pokoju Bóstwa, gdy nie pali się w nim światło;

3.      czczenie Bóstwa bez przestrzegania regulujących zasad;

4.      wejście do świątyni bez uczynienia jakiegoś dźwięku;

5.      używanie pożywienia, które było widziane przez psa;

6.      zakłócenie ciszy podczas ofiarowywania czci Bóstwu;

7.      udanie się do toalety podczas wielbienia Bóstwa;

8.      ofiarowanie kadzidła bez ofiarowania kwiatów;

9.      ofiarowanie Bóstwu zakazanych kwiatów;

10.  rozpoczęcie oddawania czci bez umycia zębów;

11.  rozpoczęcie oddawania czci po stosunku seksualnym;

12.  dotknięcie lampy, martwego ciała, kobiety podczas jej okresu menstruacyjnego lub noszenie czerwonego lub niebieskiego ubrania, ubrania które nie zostało uprane, cudzego ubrania lub ubrania poplamionego.

Innymi obrazami są: czczenie Bóstwa po ujrzeniu martwego ciała,

puszczanie wiatrów przed Bóstwem,

okazanie gniewu przed Bóstwem,

czczenie Bóstwa bezpośrednio po powrocie z krematorium.

Po zjedzeniu nie powinno się czcić Bóstwa dopóki nie strawi się pożywienia, ani też nie można dotykać Bóstwa lub angażować się w jakikolwiek proces oddawania czci Bóstwu po zjedzeniu oleju stachlorowego lub asofetidy. Są to również obrazy.

W innych miejscach znajduje się następująca lista obraz;

1.      sprzeciwianie się nakazom wedyjskich pism świętych lub też lekceważenie w sercu Śrimad-Bhagavatam przy jednoczesnym zewnętrznym fałszywym przyjmowaniu jego zasad;

2.      wprowadzanie odmiennych śastr;

3.      żucie orzecha betel przed Bóstwem;

4.      trzymanie kwiatów przeznaczonych do ofiarowania na liściu rycynusa;

5.      oddawanie czci Bóstwu po południu;

6.      siedzenie na ołtarzu lub siedzenie na gołej podłodze w czasie oddawania czci Bóstwu;

7.      dotykanie Bóstwa lewą ręką podczas kompania Bóstwa;

8.      ofiarowanie Bóstwu nieświeżego lub już wykorzystanego kwiatu;

9.      plucie podczas ofiarowania czci Bóstwu;

10.  wychwalanie samego siebie podczas oddawania czci Bóstwu;

11.  malowanie krzywego tilaka na czole;

12.  wejście do świątyni bez umycia stóp;

13.  ofiarowanie Bóstwu pożywienia, które zostało ugotowane przez nieinicjowaną osobę;

14.  oddawanie czci Bóstwu lub ofiarowanie Bóstwu bhoga na oczach osoby nieinicjowanej lub nie-Vaisnavy;

15.  ofiarowanie czci Bóstwu bez ofiarowania czci bóstwom Vaikunthy, takim jak Ganeśa;

16.  pocenie się podczas oddawania czci Bóstwu;

17.  nie przyjęcie kwiatów ofiarowanych Bóstwu;

18.  ślubowanie lub przysięganie na święte imię Pana.

    Jeżeli ktoś popełni którąkolwiek z powyższych obraz, musi przeczytać jeden rozdział Bhagavad-gity. Jest to potwierdzone w Skanda Puranie, Avanti-khandzie. Podobnie istnieje inny nakaz, który mówi, że ten, kto czyta tysiąc imion Visnu, może uwolnić się od wszystkich obraz. W tej samej Skanda Puranie, Reva-khandzie, jest powiedziane, że kto recytuje modlitwy do tulasi lub zasieje nasionko tulasi, ten również zostaje uwolniony od wszystkich obraz. Podobnie od obraz może uwolnić się również ten, kto czci śalagrama-śila. W Brahmanda Puranie jest powiedziane, że kto oddaje cześć Visnu, który trzyma w swych czterech rękach konchę, dysk, kwiat lotosu i maczugę, ten może uwolnić się od powyższych obraz. W Adi-varaha Puranie jest powiedziane, że kto podczas oddawania czci popełnił obrazy, ten może pościć przez jeden dzień w świętym miejscu znanym jako Śaukarava, a następnie wykąpać się w Gangesie.

    W procesie oddawania czci Bóstwu czasami poleca się, aby czcić Bóstwo w umyśle. W Padma Puranie, Uttara-khandzie, jest powiedziane, "Na ogół wszystkie osoby mogą oddawać cześć w umyśle." Gautamiya Tantra mówi, "Czczenie Bóstwa w umyśle poleca się sannyasinom, którzy nie mają domu."  W Narada-pancaratrze Pan Narayana mówi, że czczenie Bóstwa w umyśle jest nazywane manasa-puja. Dzięki tej metodzie można uwolnić się od czterech nieszczęść. Czasami wielbienie w umyśle może być spełniane niezależnie. Zgodnie z instrukcją Avirhotry Muniego, jednego z nava-yogendrów – co zostało wspomniane w Śrimad-Bhagavatam – Bóstwu można oddawać cześć poprzez intonowanie wszystkich mantr. Sastra wspominają o ośmiu rodzajach Bóstw i Bóstwo w umyśle jest jednym z nich W związku z tym, w Brahma-vaivarta Puranie zawarte jest następujące opowiadanie.

    Dawno temu w mieście Pratisthana-pura, mieszkał bramin ubogi, ale niewinny i zadowolony. Pewnego razu na zgromadzeniu braminów usłyszał dyskusję dotyczącą tego, w jaki sposób czcić Bóstwo w świątyni. Na spotkaniu tym usłyszał również, że Bóstwo można czcić w umyśle. Po tym wydarzeniu bramin wykąpał się w rzece Godavari, a następnie zaczął czcić Bóstwo w umyśle. W swoim umyśle mył świątynię, a potem wyobrażał sobie, że w złotych i srebrnych naczyniach przynosi wodę ze wszystkich świętych rzek. Zbierał wszelkiego rodzaju drogocenne parafernalia do oddawania czci i z wielkim przepychem czcił Bóstwo, począwszy od kąpieli Bóstwa a kończąc na ofiarowaniu arati. W ten sposób był bardzo szczęśliwy. Tak minęło wiele lat. Pewnego dnia ugotował w umyśle pyszny słodki ryż z ghee, aby ofiarować go Bóstwu. Wlał słodki ryż do złotego naczynia i ofiarował go Panu Krsnie, ale czuł, że ten słodki ryż jest bardzo gorący i dlatego dotknął go palcem. Od razu poczuł, że słodki ryż sparzył mu palec, a zatem zaczął rozpaczać. Kiedy tak cierpiał, Pan Visnu na Vaikuncie uśmiechnął się, a bogini szczęścia zapytała Pana, co Go rozbawiło. Wtedy Pan Visnu polecił Swoim towarzyszom, aby przyprowadzili tego bramina na Vaikunthę. I tak osiągnął on wyzwolenie samipya, możliwość życia w pobliżu Najwyższej Osoby Boga.

(6)   Vandanam.   Mimo iż modlitwy są częścią czczenia Bóstwa można rozważyć je oddzielnie jako inne punkty, takie jak słuchanie i intonowanie. Dlatego też podane tu zostały następujące stwierdzenia. Pan ma nieograniczone transcendentalne cechy i bogactwa i ten, kto jest pod wpływem cech i różnych czynności Pana, ofiarowuje Mu modlitwy. W ten sposób osiąga sukces. W związku z tym podajemy niektóre obrazy, których należy unikać:

(a)    składanie pokłonów podpierając się jedną ręką;

(b) składanie pokłonów z zakrytym ciałem;

(c)    odwracanie się plecami do Bóstw;

(d)   złożenie pokłonów po lewej stronie Bóstw;

(e)    składanie pokłonów bardzo blisko Bóstwa.

(7)   Dasyam.     Następujące stwierdzenie dotyczy asystowania Panu jako sługa. Po wielu, wielu tysiącach narodzin, kiedy ktoś zrozumie, że jest wiecznym sługą Krsny, wtedy może wyzwolić innych z tego wszechświata. Jeżeli ktoś nieustannie myśli, że jest wiecznym sługą Krsny, to nawet jeżeli nie spełnia innego procesu służby oddania, może osiągnąć pełen sukces, gdyż po prostu dzięki temu poczuciu można pełnić wszystkie 9 procesów służby oddania.

(8)  Sakhyam.    W związku z oddawaniem czci Panu jako przyjaciel, Agastya-samhita stwierdza, że bhakta pełniący służbę oddania poprzez śravanam kirtanam czasami pragnie osobiście zobaczyć Pana i dlatego mieszka w świątyni. Gdzie indziej znajduje się takie stwierdzenie: "O mój Panie, Najwyższa Osobo i wieczny przyjacielu, mimo iż jesteś pełen szczęścia i wiedzy, zostałeś przyjacielem mieszkańców Vrndavany. Jak szczęśliwi są ci bhaktowie!"  W stwierdzeniu tym słowo "przyjaciel" zostało szczególnie użyte dla wskazania intensywnej miłości. Dlatego też przyjaźń jest lepsza od służenia. Na platformie dasya-rasa bhakta przyjmuje Najwyższą Osobę Boga za przyjaciela. Nie jest to zadziwiające, gdyż kiedy bhakta jest czysty w sercu, to wraz z manifestowaniem się spontanicznej miłości do Osoby Boga, zmniejsza się przepych jego procesu czczenia Bóstwa. W związku z tym Śridhara Svami wspomina o Śridhama Viprze, który wyraził w duchu swoje uczucia zobowiązania, myśląc, " Obym życie po życiu był połączony z Krsną w nastroju przyjaźni."

(9)   Atma-nivedanam.     Słowo atma-nivedanam odnosi się do platformy, na której ten, kto nie ma żadnej innej motywacji poza służeniem Panu, podporządkowuje Mu wszystko i działa jedynie dla zadowolenia Najwyższej Osoby Boga. Taki bhakta jest niczym krowa, którą opiekuje się pan. Kiedy pan opiekuje się krową, ona nie martwi się o swoje utrzymanie. Krowa taka jest zawsze oddana swemu panu i nigdy nie działa niezależnie, lecz jedynie dla korzyści swego pana. Dlatego też niektórzy bhaktowie uważają poświęcenie ciała Panu za atma-nivedanam, jak zostało powiedziane w książce znanej jako Bhakti-viveka, że czasami poświęcenie Panu duszy nazywane jest atma-nivedanam. Najlepszymi przykładami atma-nivedanam jest Bali Maharaja i Ambarisa Maharaja. Czasami atma-nivedanam widzimy w zachowaniu Rukminidevi w Dvarace .

 

07.05.25   Po wysłuchaniu tych słów o służbie oddania, z ust swego syna Prahlady, Hiranyakaśipu wielce się rozgniewał. Jego wargi drżały i tak oto przemówił do Sandy, syna swego guru, Śukracaryi.

 

07.05.26   O niewykwalifikowany, najbardziej haniebny synu bramina, sprzeciwiłeś się mojemu rozkazowi i przyjąłeś schronienie stronnictwa moich wrogów. Nauczałeś tego chłopca o służbie oddania! Co to za absurd?

 

07.05.26   Znaczenie:      W wersecie tym jest ważne słowo asaram, które znaczy "nie mając sensu". Dla demona proces służby oddania nie ma sensu, ale dla bhakty służba oddania jest jedynym istotnym czynnikiem w życiu. A ponieważ Hiranyakaśipu nie lubił służby oddania, istoty życia – ostrymi słowami skarcił nauczycieli Prahlady Maharajy.

 

07.05.27   Z biegiem czasu różne odmiany chorób manifestują się w tych, którzy są grzeszni. Podobnie, w tym świecie jest wielu oszukańczych przyjaciół w fałszywych strojach, ale ostatecznie z powodu ich fałszywego zachowania, manifestuje się ich rzeczywista wrogość.

 

07.05.27   Znaczenie:      Niepokojąc się o wykształcenie swego chłopca Prahlady, Hiranyakaśipu był bardzo niezadowolony. Kiedy Prahlada zaczął nauczać o służbie oddania, Hiranyakaśipu natychmiast uznał nauczycieli za swoich wrogów w przebraniu przyjaciół. W wersecie tym słowa rogah patakinam iva odnoszą się do choroby, która jest najbardziej grzesznym i nieszczęśliwym ze stanów materialnego życia (janma-mrtyu-jara-vyadhi). Choroba jest symptomem ciała grzesznej osoby. Smrti-śastra mówią,

 

brahma-ha ksaya-rogi syat    surapah śyavadantakah

svarna-hari tu kunakhi    duścarma guru-talpagah

 

Mordercy braminów chorują później na gruźlicę, pijakom wypadają wszystkie zęby, złodzieje złota cierpią na schorzenia paznokci, a grzeszni mężczyźni, którzy mają związki seksualne z żoną osoby nadrzędnej, dotknięci są trądem i podobnymi chorobami skórnymi.

 

07.05.28   Syn Śukracaryi – mistrza duchowego Hiranyakaśipu – powiedział: O wrogu króla Indry! Cokolwiek powiedział twój syn Prahlada, nie nauczył się tego ode mnie ani od nikogo innego. Spontaniczna służba oddania rozwinęła się w nim w naturalny sposób. Dlatego też proszę porzuć swój gniew i nie oskarżaj nas niepotrzebnie. Nie jest dobrze obrażać w ten sposób bramina.

 

07.05.29   Narada Muni mówił dalej: Kiedy Hiranyakaśipu otrzymał tę odpowiedź od nauczyciela, ponownie zwrócił się do swego syna, Prahlady. Hiranyakaśipu rzekł: Ty draniu, najbardziej upadły w naszej rodzinie, jeżeli nie otrzymałeś tego wykształcenia od swoich nauczycieli, to gdzie je otrzymałeś?

 

07.05.29   Znaczenie:      Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura  wyjaśnia, że służba oddania jest w rzeczywistości bhadra sati, nie abhadra asati. Innymi słowy, służba oddania nie może być ani niepomyślna, ani sprzeczna z etykietą. Poznanie służby oddania jest obowiązkiem każdego. Dlatego też spontaniczne wykształcenie Prahlady Maharajy jest chwalone jako pomyślne i doskonałe.

 

07.05.30   Prahlada Maharaja odpowiedział: Z powodu niekontrolowanych zmysłów, osoby zbyt oddane materialistycznemu życiu zmierzają ku warunkom piekielnym i nieustannie żują to, co już zostało przeżute. Nigdy nie budzą swego pociągu do Krsny, ani poprzez instrukcje innych, ani przez swe własne wysiłki, ani też przez połączenie obu tych rzeczy.

 

07.05.30   Znaczenie:      W wersecie tym słowa matir na krsne odnoszą się do służby oddania pełnionej dla Krsny. Tzw. politycy, uczeni mędrcy i filozofowie, którzy czytają Bhagavad-gitę, próbują przekręcić pewne znaczenia, tak aby pasowały do ich materialnych celów, ale ich błędne koncepcje Krsny nie przynoszą im żadnej korzyści. Ponieważ tacy politycy, filozofowie i naukowcy są zainteresowani tym, aby użyć Bhagavad-gity jako środka do dopasowywania rzeczy w materialny sposób, nieustanne myślenie o Krsnie, czyli świadomość Krsny, nie jest dla nich możliwa (matir na krsne). Jak zostało powiedziane w Bhagavad-gicie (18.55), bhaktya mam abhijanati: jedynie przez służbę oddania można poznać Krsnę takim, jakim On jest. Tzw. politycy i naukowcy myślą, że Krsna jest kimś fikcyjnym.  Polityk mówi, że jego Krsna różni się od Krsny przedstawionego w Bhagavad-gicie. Mimo iż akceptuje on Krsnę i Ramę jako Najwyższego, to ponieważ nie ma pojęcia o służbie oddania dla Krsny, myśli, że Krsna i Rama są bezosobowi. Zatem jego jedynym zajęciem jest punah punaś carvita-carvananam – ciągłe żucie przeżutego. Celem takich polityków i akademickich uczonych jest cieszenie się tym materialnym światem za pomocą swoich cielesnych zmysłów. Dlatego też zostało tutaj jasno powiedziane, że osoby grha-vrata i carvita-carvananam wskazują, że materialistyczna osoba próbuje życie po życiu czerpać przyjemność z zadowalania zmysłów w różnych formach cielesnych, ale nadal jest nieusatysfakcjonowana. W imię personalizmu, tego –izmu czy tamtego –izmu, osoby takie utrzymują przywiązanie do materialistycznego sposobu życia. Jak zostało powiedziane w Bhagavad-gicie (2.44):

 

bhogaiśvarya-prasaktanam    tayapahrta-cetasam

vyavasayatmika buddhih    samadhau na vidhiyate

 

   "W umysłach tych, którzy zbyt przywiązani są do radości zmysłowych i bogactw materialnych i których oszałamiają te rzeczy, nie powstaje stanowcze postanowienie pełnienia służby dla Najwyższego Pana." Osoby przywiązane do materialnej przyjemności nie mogą być utwierdzonymi w służbie oddania dla Pana. Nie mogą zrozumieć Bhagavana. Adanta-gobhir viśatam tamisram: w rzeczywistości ich ścieżka prowadzi w kierunku piekielnego życia.

    Jak potwierdza Rsabhadeva, mahat-sevam dvaram ahur vimukteh: należy próbować zrozumieć Krsnę poprzez służenie bhakcie. Słowo mahat odnosi się do bhakty.

 

mahatmanas tu mam partha    daivim prakrtim aśritah

bhajanty ananya-manaso    jnatva bhutadim avyayam

 

   "O synu Prthy, wielkie, nie ulegające złudzeniu dusze chronione są przez boską naturę. Znając Mnie jako Najwyższą Osobę Boga, pierwszego i nieograniczonego, całkowicie angażują się w służbę oddania." (Bg. 9.13)  Mahatmą jest ten, kto nieustannie pełni służbę oddania, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jak zostało wyjaśnione w powyższych wersetach, kto nie jest przywiązany do takiej wielkiej osobistości, ten nie może zrozumieć Krsny. Hiranyakaśipu pragnął dowiedzieć się, gdzie Prahlada zdobył tę świadomość Krsny. Kto go nauczał? Prahlada Maharaja sarkastycznie odpowiedział: "Mój drogi ojcze, osoby takie jak ty nigdy nie zrozumieją Krsny. Krsnę można zrozumieć jedynie przez służenie mahat, wielkiej duszy. Osoby próbujące polepszyć materialne warunki zostały określone jako te, które żują przeżute. Nikt nie był w stanie poprawić materialnych warunków, ale życie po życiu, pokolenie po pokoleniu, ludzie próbują i doznają niepowodzenia. Dopóki nie otrzyma się właściwego wykształcenia od mahatmahatmy, czyli czystego bhakty Pana – nie jest możliwe, aby zrozumieć Krsnę i służbę oddania dla Niego."

 

07.05.31   Osoby mocno opętane świadomością cieszenia się materialnym życiem, które wskutek tego przyjęły na swego przywódcę czy guru podobnie ślepego, przywiązanego do zewnętrznych obiektów zmysłowych człowieka, nie mogą zrozumieć, że celem życia jest powrót do domu, powrót do Boga i zaangażowanie się w służbę dla Pana Visnu. Tak jak ślepcy prowadzeni prze z innego ślepca schodzą z właściwej drogi i wpadają do dziury, podobnie materialnie przywiązani ludzie prowadzeni przez innego materialnie przywiązanego człowieka, związani są linami pracy dla korzyści, które zrobione są z bardzo mocnych sznurów i tak raz za razem kontynuują materialne życie, cierpiąc trojakiego rodzaju niedole.

 

07.05.31   Znaczenie:      Ponieważ pomiędzy demonami a bhaktami zawsze musi istnieć różnica poglądów, to kiedy Prahlada Maharaja skrytykował Hiranyakaśipu, ten nie powinien się dziwić, że Prahlada Maharaja nie zgodził się z jego sposobem życia. Niemniej jednak Hiranyakaśipu niezwykle się rozgniewał i chciał zganić swego syna za szydzenie z nauczycieli, czyli guru, który narodził się w bramińskiej rodzinie wielkiego acaryi Śukracaryi. Słowo śukra oznacza "nasienie", a acarya odnosi się do nauczyciela, czyli guru. Dziedzicznych guru, czyli mistrzów duchowych, przyjmowano wszędzie od czasów niepamiętnych, ale Prahlada Maharaja nie chciał przyjąć takiego nasiennego guru, ani też jego instrukcji. Prawdziwy guru jest śrotriya, czyli tym, kto wysłuchał lub otrzymał doskonałą wiedzę poprzez parampara, sukcesje uczniów. Dlatego też Prahlada Maharaja nie uznał nasiennego mistrza duchowego. Tacy mistrzowie duchowi w ogóle nie są zainteresowani Visnu. W istocie, mają oni nadzieję na osiągnięcie materialnego sukcesu (bahir-artha-maninah). Słowo bahih znaczy "zewnętrzny", a artha znaczy "korzyść", a manina znaczy "przyjmując bardzo poważnie". Ogólnie mówiąc, praktycznie nikt nie jest świadomy świata duchowego. Wiedza materialistów ogranicza się do obrębu czterech miliardów mil tego materialnego świata, który znajduje się w ciemnej części stworzenia. Nie wiedzą oni, że poza tym materialnym światem znajduje się świat duchowy. Dopóki ktoś nie jest bhaktą Pana, dopóty nie może zrozumieć egzystencji świata duchowego. Guru, nauczyciele, którzy zainteresowani są po prostu tym materialnym światem opisani są w tym wersecie jako andha, ślepcy. Tacy ślepcy mogą prowadzić innych ślepych zwolenników nie posiadających prawdziwej wiedzy o materialnych warunkach, ale nie akceptują ich bhaktowie tacy jak Prahlada Maharaja. Tacy ślepi nauczyciele zainteresowani zewnętrznym, materialnym światem są zawsze związani mocnymi linami materialnej natury.

 

07.05.32   Dopóki osoby mające bardzo wielkie skłonności do materialistycznego życia nie posmarują swoich ciał pyłem z lotosowych stóp, całkowicie wolnego od materialnego zanieczyszczenia Vaisnavy, dopóty nie mogą przywiązać się do lotosowych stóp Pana, który wysławiany jest za Swoje niezwykłe czynności. Jedynie stając się świadomym Krsny i przyjmując w ten sposób schronienie lotosowych stóp Pana, można uwolnić się od materialnego zanieczyszczenia.

 

07.05.32   Znaczenie:      Stanie się świadomym Krsny powoduje anartha-apagamah, zanik wszystkich anartha, pełnych niedoli warunków, które niepotrzebnie zaakceptowaliśmy. Podstawową zasadą tych niepożądanych, nieszczęśliwych warunków jest materialne ciało. Przeznaczeniem całej cywilizacji wedyjskiej jest uwolnienie się od tych niepożądanych nieszczęść, ale osoby związane prawami natury nie znają przeznaczenia życia. Jak zostało to opisane w poprzednim wersecie, iśa-tantryam uru-damni baddhah: są one uwarunkowane trzema siłami materialnej natury. Edukacja, która życie po życiu trzyma uwarunkowaną duszę w więzach, nazywana jest edukacją materialistyczną. Śrila Bhaktivinoda Thakura wyjaśnił, że takie materialistyczne wykształcenie rozszerza wpływ mayi. Taka edukacja powoduje, że uwarunkowana dusza coraz bardziej przywiązuje się do materialistycznego życia i coraz dalej odsuwa się od wyzwolenia z niepożądanych niedoli.

    Można by zapytać, dlaczego wysoko wykształcone osoby nie przyjmują świadomości Krsny. Werset ten wyjaśnia przyczynę. Dopóki nie przyjmie się schronienia bona fide, w pełni świadomego Krsny mistrza duchowego, nie ma szansy, aby zrozumieć Krsnę. Wychowawcy, uczeni i wielcy przywódcy polityczni, którym miliony ludzi oddaje cześć, nie mogą zrozumieć celu życia, ponieważ nie zaakceptowali bona fide mistrza duchowego i Ved. Dlatego też w Mundaka Upanisad (3.2.3) jest powiedziane, nayam atma pravacanena labhyo na medhaya na bahuna śrutena: nie można osiągnąć samorealizacji po prostu dzięki akademickiemu wykształceniu, dzięki dawaniu uczonych wykładów (pravacanena labhyah), czy dzięki temu, że jest się uczonym naukowcem, który wynalazł wiele wspaniałych rzeczy. Nie można zrozumieć Krsny, dopóki nie otrzyma się łaski Najwyższej Osoby Boga. Krsnę może zrozumieć jedynie ten, kto przyjął schronienie czystego bhakty Krsny i zdobył kurz z Jego lotosowych stóp. Najpierw należy zrozumieć, w jaki sposób wydostać się ze szponów mayi. Jedynym sposobem jest stanie się świadomym Krsny. A aby bardzo łatwo stać się świadomym Krsny, należy przyjąć schronienie zrealizowanej duszy – mahat, czyli mahatmy – którego interesuje jedynie pełnienie służby dla Najwyższego Pana. Tak jak Pan mówi w Bhagavad-gicie (9.13):

 

mahatmanas tu mam partha    daivim prakrtim aśritah

bhajanty ananya-manaso    jnatva bhutadim avyayam

 

   "O synu Prthy, wielkie, nie ulegające złudzeniu dusze chronione są przez boską naturę. Znając Mnie jako Najwyższą Osobę Boga, pierwotnego i nieograniczonego, całkowicie angażują się w służbę oddania." Dlatego też, aby położyć kres niepożądanym niedolom życia, należy stać się bhaktą .

 

yasyasti bhaktir bhagavaty akincana

sarvair gunais tatra samasate surah

 

   "Kto bez reszty oddany jest Krsnie i ma w Niego wiarę, ten w konsekwencji manifestuje wszystkie dobre cechy Krsny i półbogów." (Bhag. 5.18.12)

 

yasya deve para bhaktir    yatha deve tatha gurau

tasyaite kathita hy arthah    prakaśante mahatmanah

 

   "Tylko tym wielkim duszom, które mają mocną wiarę w Pana i mistrza duchowego, zostaje automatycznie objawione wszelkie znaczenie wiedzy wedyjskiej." (Śvetaśvatara Upanisad 6.23)

 

yam evaisa vrnute tena labhyas

tasyaisa atma vivrnute tanum svam

 

   "Pana osiąga tylko ten, którego Pan Sam wybrał. Takiej osobie manifestuje Swoją formę."  (Mundaka Upanisad 3.2.3)

    Są to nakazy wedyjskie. Należy przyjąć schronienie samozrealizowanego mistrza duchowego, a nie materialnie wykształconego uczonego czy polityka. Należy przyjąć schronienie niskincana, osoby pełniącej służbę oddania i wolnej od materialnego zanieczyszczenia. Jest to metoda powrotu do domu, z powrotem do Boga.

 

07.05.33   Gdy Prahlada Maharaja przemówił w ten sposób i ucichł, Hiranyakaśipu, zaślepiony gniewem, zrzucił go z kolan na ziemię.

 

07.05.34   Oburzony i gniewny, z oczyma przypominającymi stopioną miedź, Hiranyakaśipu powiedział do swych sług: O demony, zabierzcie ode mnie tego chłopca! On zasługuje na śmierć. Zabijcie go tak szybko jak tylko jest to możliwe.

 

07.05.35   Ten chłopiec Prahlada jest zabójcą mego brata, ponieważ odrzucił swoją rodzinę, aby zaangażować się niczym zwykły sługa w służbę oddania dla wroga, Pana Visnu.

 

07.05.35   Znaczenie:      Hiranyakaśipu uważał, że jego syn, Prahlada Maharaja jest zabójcą jego brata, ponieważ pełnił on służbę oddania dla Pana Visnu. Innymi słowy, Prahlada Maharaja osiągnie wyzwolenie sarupya i w tym sensie przypominał Pana Visnu. Dlatego też Hiranyakaśipu zamierzał zabić Prahladę. Bhaktowie, Vaisnavowie, osiągają wyzwolenie sarupya, salokya, sarsti i samipya, natomiast Mayavadi przypuszczalnie osiągają wyzwolenie znane jako sayujya. Sayujya-mukti nie jest za bardzo pewna, natomiast sarupya-mukti, salokya-mukti, sarsti-mukti i samipya-mukti są niezawodne. Mimo iż słudzy Pana Visnu, Narayana, na planetach Vaikuntha są usytuowani na równi z Panem, znajdujący się tam bhaktowie wiedzą bardzo dobrze, że Pan jest mistrzem, a oni sługami.

 

07.05.36   Mimo iż Prahlada ma jedynie pięć lat, nawet w tak młodym wieku porzucił czuły związek ze swym ojcem i matką. Dlatego też z  pewnością nie zasługuje na zaufanie. Zaprawdę, nie jest wcale wiarygodne, że będzie on zachowywał się właściwie w stosunku do Pana Visnu.

 

07.05.37   Mimo iż zioło lecznicze wyrosłe w lesie nie należy do tej samej kategorii co człowiek, będąc pożytecznym, jest bardzo starannie przechowywane. Podobnie, jeżeli ktoś spoza rodziny jest życzliwie nastawiony, należy zaopiekować się nim niczym synem. A z drugiej strony, jeżeli jakaś część ciała jest zatruta chorobą, musi zostać amputowana, tak aby reszta ciała mogła żyć szczęśliwie. Podobnie, należy odrzucić nawet syna, zrodzonego z własnego ciała, jeżeli jest on nieprzychylny.

 

07.05.37   Znaczenie:      Śri Caitanya Mahaprabhu pouczył wszystkich bhaktów Pana, aby byli bardziej pokorni niż trawa i bardziej tolerancyjni niż drzewa; w przeciwnym razie w ich wypełnianiu służby oddania zawsze będą pojawiały się zakłócenia. Tutaj mamy wyraźny przykład nękania bhakty przez niebhaktę, mimo iż ten niebhakta jest czułym ojcem. Materialny świat jest taki, że ojciec, który nie jest bhaktą, staje się wrogiem własnego syna, który jest bhaktą. Będąc zdeterminowanym, aby zabić nawet własnego syna, Hiranyakaśipu podał przykład amputacji części ciała, która uległa zakażeniu i dlatego mogła zaszkodzić reszcie ciała. Oczywiście, ten sam przykład można odnieść do niebhaktów. Canakya Pandita radzi: tyaja durjana-samsargam bhaja sadhu-samagamam. Bhaktowie rzeczywiście poważnie myślący o zrobieniu postępu w życiu duchowym, powinni porzucić towarzystwo niebhaktów i zawsze przebywać z bhaktami. Zbyt duże przywiązanie do materialnej egzystencji jest ignorancją, ponieważ materialna egzystencja jest tymczasowa i pełna nieszczęść. Dlatego też bhaktowie, którzy są zdeterminowani, aby oddawać się tapasyi (pokutom i wyrzeczeniom) dla zrealizowania jaźni i którzy są zdeterminowani, aby zrobić postęp w duchowej świadomości, muszą porzucić towarzystwo ateistycznych niebhaktów. Prahlada Maharaja miał nastawienie biernego oporu do filozofii swego ojca, Hiranyakaśipu, a mimo to był tolerancyjny i pokorny. Jednakże Hiranyakaśipu, nie będąc bhaktą, był tak zanieczyszczony, że gotów był nawet zabić własnego syna. Usprawiedliwił to przedstawiając logikę amputacji.

 

07.05.38   Tak jak niekontrolowane zmysły są wrogami wszystkich robiących postęp w życiu duchowym yoginów, tak ten Prahlada, który wydaje się być przyjacielem, jest wrogiem, gdyż nie mogę go kontrolować. Dlatego też ten wróg, czy to kiedy je, siedzi czy śpi, powinien być zabity za wszelka cenę.

 

07.05.38   Znaczenie:      Hiranyakaśipu zaplanował kampanię w celu zabicia Prahlady Maharajy. Chciał zabić swego syna, podając mu truciznę podczas posiłku, umieszczając go w gotującym się oleju lub też wrzucając go (kiedy leżał) pod stopy słonia. Tak oto Hiranyakaśipu postanowił, że zabije swoje niewinne dziecko, mające jedynie pięć lat, tylko dlatego, że chłopiec stal się bhaktą Pana. Takie jest nastawienie niebhaktów wobec bhaktów.

 

07.05.39-40   Tak więc demony [Raksasowie], słudzy Hiranyakaśipu, zaczęły uderzać swoimi trójzębami w delikatne części ciała Prahlady Maharajy. Wszystkie demony wyglądały niezwykle groźnie, miały przerażające twarze, ostre zęby i czerwone niczym miedź brody i wąsy. Czyniły zgiełk krzycząc, "Posiekać go! Przeszyć go!" i zaczęły uderzać Prahladę Maharaję, który siedział spokojnie, medytując o Najwyższej Osobie Boga.

 

07.05.41   Chociaż osoba, która nie ma żadnych zasług w pobożnych czynnościach, zrobi coś dobrego, nie będzie to miało rezultatu. Toteż bronie demonów użyte przeciwko Prahladzie Maharajy nie miały żadnego wyraźnego skutku, ponieważ był on bhaktą niezaniepokojonym materialnymi okolicznościami i w pełni zaabsorbowanym medytacją o Najwyższej Osobie Boga i służeniem Mu – który jest niezmiennym, którego nie można zrealizować poprzez materialne zmysły i który jest duszą całego wszechświata.

 

07.05.41   Znaczenie:      Prahlada Maharaja był nieustannie i w pełni pogrążony w myślach o Najwyższej Osobie Boga. Jak jest powiedziane, govinda-parirambhitah. Prahlada Maharaja był zawsze pogrążony w medytacji i dzięki temu zawsze był chroniony przez Govindę. Tak jak w pełni chronione jest małe dziecko na kolanach swego ojca czy matki, tak samo bhakta, we wszystkich okolicznościach, chroniony jest przez Najwyższego Pana. Czy znaczy to, że kiedy Prahladę Maharaję atakowały demony, Raksasowie, Govinda był również atakowany przez demony? Nie jest to możliwe. Demony wielokrotnie próbowały zranić lub zabić Najwyższą Osobę Boga, ale nie można Go zranić żadnymi materialnymi środkami, gdyż jest On zawsze w transcendencji. Dlatego też zostały tu użyte słowa pare brahmani. Demony, Raksasowie, nie mogły zobaczyć czy dotknąć Najwyższego Pana, mimo iż może im się wydawać, że swoją materialna bronią uderzają transcendentalne ciało Pana. Najwyższa Osoba Boga opisany jest w tym wersecie jako anirdeśye. Nie możemy przyjąć, że jest On w jakimś określonym miejscu, gdyż jest On wszechprzenikający. Co więcej, jest On akhilatma, czynną zasadą wszystkiego, nawet materialnej broni. Nieszczęśliwi są ci, którzy nie mogą zrozumieć pozycji Pana. Mogą myśleć, że są w stanie zabić Najwyższą Osobę Boga lub Jego bhaktę, ale wszystkie ich próby są bezskuteczne. Pan wie, jak z nimi postępować.

 

07.05.42   Mój drogi królu Yudhisthiro, wszystkie próby demonów, aby zabić Prahladę Maharaję, zakończyły się fiaskiem. Wtedy to król demonów, Hiranyakaśipu, ogarnięty największym strachem, zaczął wymyślać inne sposoby zabicia go.

 

07.05.43-44   Hiranyakaśipu nie mógł zabić swego syna rzucając go pod nogi wielkich słoni, wrzucając go miedzy olbrzymie, straszne węże, używając zgubnych czarów, zrzucając go z wierzchołka wzgórza, wywołując iluzoryczne sztuczki, podając mu truciznę, głodząc go, wystawiając go na działanie srogiego zimna, wiatrów, ognia i wody lub ciskając ciężkie kamienie, aby go rozgnieść. Kiedy Hiranyakaśipu zobaczył, że w żaden sposób nie można skrzywdzić Prahlady, który był całkowicie wolny od grzechu, wówczas ogarnął go niepokój, co ma teraz zrobić.

 

07.05.45   Hiranyakaśipu pomyślał: Karcąc tego chłopca Prahladę użyłem wielu wyzwisk i obmyśliłem wiele sposobów na zabicie go, lecz pomimo wszystkich moich wysiłków, nie byłem w stanie go zabić. Prawdę powiedziawszy, uratował się on dzięki swej własnej sile i te perfidne i ohydne czyny nie miały na niego najmniejszego wpływu.

 

07.05.46   Mimo iż jest bardzo blisko mnie i jest jedynie dzieckiem, jest on usytuowany w całkowitej nieustraszoności. Ponieważ nigdy nie zapomina o moim złym zachowaniu i swoim związku ze swym mistrzem, Panem Visnu – przypomina on zakręcony psi ogon, którego nigdy nie można wyprostować.

 

07.05.46   Znaczenie:      Słowo śunah znaczy "psa", a śepa znaczy "ogon". Przykład ten jest pospolity. Bez względu na to, jak byśmy nie próbowali wyprostować psi ogon, nigdy nie będzie on prosty, lecz zawsze zakręcony. Śunah śepa jest również imieniem drugiego syna Ajigarty. Sprzedano go Hariścandrze, ale później przyjął on schronienie Viśvamitry, wroga Hariścandry i nigdy go nie opuścił.

 

07.05.47   Widzę, że moc tego chłopca jest nieograniczona, gdyż nie bał się żadnej z moich kar. Wydaje się być nieśmiertelnym. Dlatego też umrę z powodu mojej wrogości do niego. A może tak się nie stanie.

 

07.05.48   Myśląc w ten sposób, przygnębiony król Daityów, którego ciało utraciło swój blask, zamilkł i opuścił głowę. Wtedy to Sanda i Amarka, dwaj synowie Śukracaryi, przemówili do niego potajemnie.

 

07.05.49   O panie, wiemy, że po prostu przez poruszenie brwiami wzbudzasz największą obawę w przywódcach różnych planet. Bez żadnej pomocy pokonałeś wszystkie trzy światy. Dlatego też nie widzimy żadnego powodu, dla którego miałbyś być przygnębiony i pełen niepokoju. Jeżeli chodzi o Prahladę, jest on jedynie dzieckiem i nie może być przyczyną trwogi. Poza tym, jego złe lub dobre cechy nie mają żadnej wartości.

 

07.05.50   Do chwili powrotu naszego mistrza duchowego, Śukracaryi, zwiąż tego chłopca linami Varuny, tak aby przestraszony nie uciekał. W każdym razie, gdy już trochę podrośnie i przyswoi sobie nasze instrukcje lub będzie służył naszemu mistrzowi duchowemu, zmieni się jego inteligencja. Zatem nie ma powodu do obaw.

 

07.05.51   Po wysłuchaniu tych instrukcji Sandy i Amarki, synów swego mistrza duchowego, Hiranyakaśipu zgodził się z nimi i poprosił ich aby pouczyli Prahladę w tym systemie zawodowego obowiązku, którego przestrzegają królewskie rodziny grhamedhich.

 

07.05.51   Znaczenie:      Hiranyakaśipu chciał, aby Prahlada Maharaja został wykształcony na dyplomatycznego króla zarządzającego królestwem, państwem lub światem. Nie chciał, aby udzielano mu nauk na temat wyrzeczenia lub wyrzeczonego porządku życia. Słowo dharma nie odnosi się tutaj do jakiejś religijnej wiary. Jak zostało jasno powiedziane, dharmo hy asyopadestavyo rajnam yo grha-medhinam. Są dwa rodzaje rodzin królewskich – te, których członkowie są po prostu przywiązani do życia rodzinnego oraz rodziny rajarsich – królów mających moc władania i sprawujących rządy, ale którzy są równie dobrzy, jak wielcy święci. Prahlada Maharaja pragnął stać się rajarsim, natomiast Hiranyakaśipu chciał, aby został on królem przywiązanym do zadowalania zmysłów (grha-medhinam). Dlatego też w systemie Aryan istnieje varnaśrama-dharma, poprzez którą wszyscy powinni otrzymać wykształcenie odpowiednie do ich pozycji w społecznym podziale varn (bramini, ksatriyowie, vaiśyowie i śudrowie) i aśramów (brahmacarya, grhastha, vanaprastha i sannyasa).

   Bhakta oczyszczony dzięki służbie oddania znajduje się zawsze w transcendentalnej pozycji ponad materialnymi cechami. Zatem różnica pomiędzy Prahladą Maharają a Hiranyakaśipu była taka, że Hiranyakaśipu chciał utrzymać Prahladę w materialnym przywiązaniu, natomiast Prahlada znajdował się ponad siłami natury materialnej. Dopóki ktoś znajduje się pod kontrolą materialnej natury, jego zawodowy obowiązek różni się od obowiązku osoby nie będącej pod taką kontrolą. Prawdziwa dharma, czyli zawodowy obowiązek, opisany jest w Śrimad-Bhagavatam (dharmam tu saksad bhagavat-pranitam). Jak Dharmaraja, czyli Yamaraja, opisał swoim wysłannikom, żywa istota ma duchową tożsamość i dlatego jej zawodowy obowiązek jest również duchowy. Prawdziwą dharmą jest to, co zaleca Bhagavad-gita: sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja. Należy porzucić swoje materialne zawodowe obowiązki, tak jak trzeba porzucić swoje materialne ciało. Bez względu na to, jaki ktoś ma zawodowy obowiązek, nawet zgodny z systemem varnaśrama, należy porzucić go i zaangażować się w swój obowiązek duchowy. Prawdziwą dharmę, czyli zawodowy obowiązek, wyjaśnił Śri Caitanya Mahaprabhu. Jivera 'svarupa' haya --- krsnera 'nitya-dasa': wszystkie żywe istoty są wiecznymi sługami Krsny. To jest prawdziwym obowiązkiem zawodowym.

 

07.05.52   Następnie Sanda i Amarka systematycznie i nieprzerwanie udzielali uległemu i pokornemu Prahladzie Maharajy nauka na temat materialnej religii, rozwoju ekonomicznego i zadowalania zmysłów.

 

07.05.52   Znaczenie:      Są cztery procesy dla społeczeństwa ludzkiego – dharma, artha, kama i moksa – które kulminują w wyzwoleniu. Aby robić postęp, społeczeństwo ludzkie musi przestrzegać procesu religii. W oparciu o religię należy próbować rozwinąć swą sytuację ekonomiczną, tak aby można było spełnić potrzeby zadowalania zmysłów, odpowiednio do religijnych reguł. Wtedy łatwiej będzie osiągnąć wyzwolenie z materialnej niewoli. Taki jest proces wedyjski. Kiedy ktoś znajduje się ponad stopniami dharmy, arthy, kamy i moksy, staje się wtedy bhaktą. Znajduje się wtedy na platformie, na której ma zapewnione, że nie spotka go ponowny upadek w materialną egzystencję (yad gatva na nivartante). Jak poleca Bhagavad-gita, jeżeli ktoś wzniósł się ponad te cztery procesy i jest rzeczywiście wyzwolony, to angażuje się w służbę oddania. Wtedy ma zagwarantowane, że nie upadnie ponownie w materialną egzystencję.

 

07.05.53   Nauczyciele Sanda i Amarka pouczyli Prahladę Maharaję o trzech rodzajach materialnego postępu – religii, rozwoju ekonomicznym i zadowalaniu zmysłów. Jednakże Prahladzie, usytuowanemu ponad takimi instrukcjami, nie spodobały się one, gdyż takie instrukcje oparte są na dualizmie spraw światowych i uwikłują w materialistyczny sposób życia naznaczony narodzinami, śmiercią, starością i chorobami.

 

07.05.53   Znaczenie:      Cały świat zainteresowany jest materialistycznym sposobem  życia. Prawdę powiedziawszy, praktycznie 99,9% ludzi w trzech światach nie jest zainteresowanych wyzwoleniem ani wykształceniem duchowym. Jedynie bhaktowie Pana, na czele z Prahladą Maharają i Naradą Munim, zainteresowani są prawdziwą edukacją życia duchowego. Kiedy przebywa się na materialnej platformie, wówczas nie można zrozumieć zasad religii. Dlatego też należy podążać za przykładem tych wielkich osób. Jak zostało powiedziane w Śrimad-Bhagavatam (6.3.20) :

 

svayambhur naradah śambhuh    kumarah kapilo manuh

prahlado janako bhismo    balir vaiyasakir vayam

 

Należy podążać za przykładem takich wielkich osób jak Pan Brahma, Narada, Pan Śiva, Kapila, Manu, Kumarowie, Prahlada Maharaja, Bhisma, Janaka, Bali Maharaja, Śukadeva Gosvami i Yamaraja. Osoby zainteresowane życiem duchowym powinny podążać za przykładem Prahlady Maharajy, jeśli chodzi o odrzucenie wykształcenia w dziedzinie religii, rozwoju ekonomicznego i zadowalania zmysłów. Należy interesować się edukacja duchową. Dlatego ruch świadomości Krsny szerzy się na całym świecie, idąc w ślady Prahlady Maharajy, któremu nie podobało się materialistyczne wykształcenie, jakie otrzymał od swych nauczycieli.

 

07.05.54   Kiedy nauczyciele szli do domu, aby zająć się swoimi sprawami rodzinnymi, studenci w tym samym wieku co Prahlada Maharaja, wołali go, aby wykorzystał wolne godziny na zabawę.

 

07.05.54   Znaczenie:      W godzinach obiadowych, kiedy nauczyciele nie byli obecni w klasie, uczniowie wołali Prahladę Maharaję, chcąc się z nim bawić. Jednakże, jak zobaczymy to w następnych wersetach, Prahlada Maharaja nie był zbytnio zainteresowany zabawami. Pragnął za to wykorzystać każdą chwilę, aby robić postęp w świadomości Krsny. Dlatego też, jak wskazują na to słowa krta-ksanaih, w dogodnych chwilach, kiedy możliwe było nauczanie świadomości Krsny, Prahlada Maharaja wykorzystywał czas w następujący sposób.

 

07.05.55   Następnie Prahlada Maharaja, który był prawdziwie najbardziej uczoną osobą, zaczął przemawiać do swoich przyjaciół z klasy bardzo słodkimi słowami. Uśmiechając się, zaczął nauczać ich o bezużyteczności materialistycznego sposobu życia. Będąc dla nich bardzo łaskawym, pouczył ich jak następuje.

 

07.05.55   Znaczenie:      Uśmiech Prahlady Maharajy jest bardzo znaczący. Inni uczniowie byli bardzo zaawansowani w cieszeniu się materialistycznym życiem poprzez religię, rozwój ekonomiczny i zadowalanie zmysłów, ale Prahlada Maharaja śmiał się z nich, wiedząc, że nie było to prawdziwym szczęściem, gdyż prawdziwym szczęściem jest postęp w świadomości Krsny. Obowiązkiem tych, którzy idą w ślady Prahlady Maharajy, jest nauczanie całego świata, jak stać się świadomym Krsny i w ten sposób osiągnąć prawdziwe szczęście. Osoby materialistyczne przyjmują tzw. religię, aby otrzymać jakieś błogosławieństwa, tak aby polepszyć swoją pozycję ekonomiczną i cieszyć się materialnym światem poprzez zadowalanie zmysłów. Ale bhaktowie tacy jak Prahlada Maharaja śmieją się z głupoty osób zajętych tymczasowym życiem bez wiedzy o transmigracji duszy z jednego ciała do drugiego. Materialistyczne osoby dążą do osiągnięcia tymczasowych korzyści, natomiast osoby zaawansowane w wiedzy duchowej, takie jak Prahlada Maharaja, nie interesują się materialistycznym sposobem życia. W istocie, pragną oni wznieść się do wiecznego życia wiedzy i szczęścia. Dlatego też, tak jak Krsna jest zawsze litościwy dla upadłych dusz, tak samo Jego słudzy, bhaktowie Pana Krsny, również interesują się wykształceniem całej ludzkości w świadomości Krsny. Bhaktowie rozumieją niewłaściwość materialistycznego życia i dlatego uśmiechają się, uważając je za mało znaczące. Jednakże z powodu współczucia, tacy bhaktowie nauczają na całym świecie przekazu Bhagavad-gity.

 

07.05.56   Mój drogi królu Yudhisthiro, wszystkie dzieci darzyły Prahlada Maharaję wielkim uczuciem i szacunkiem. Z powodu swego młodego wieku nie były jeszcze tak zanieczyszczone instrukcjami i czynami swoich nauczycieli, którzy przywiązani byli do potępionego dualizmu i komfortu cielesnego. Zatem chłopcy porzucili swoje zabawki, otoczyli Prahlada Maharaję i usiedli, aby go słuchać. Ich serca i oczy skupiły się na nim i patrzyli na niego z wielkim przejęciem. Prahlada Maharaja, mimo iż urodził się w demonicznej rodzinie, był wzniosłym bhaktą i pragnął ich dobra. W ten sposób Prahlada Maharaja zaczął nauczać ich o błahości materialistycznego życia.

 

07.05.56   Znaczenie:      Słowa bala adusita-dhiyah  wskazują na to, że dzieci będąc w młodym wieku, nie były tak zanieczyszczone materialistycznym życiem jak ich ojcowie. Dlatego też, korzystając z niewinności swoich przyjaciół z klasy, Prahlada Maharaja zaczął  nauczać ich o ważności życia duchowego i błahości życia materialistycznego. Mimo iż nauczyciele Sanda i Amarka nauczali wszystkich chłopców materialistycznego życia religii, rozwoju ekonomicznego i zadowalania zmysłów, chłopcy nie byli zbyt zanieczyszczeni. Dlatego też z wielką uwagą pragnęli słuchać od Prahlady Maharajy o świadomości Krsny. W naszym ruchu świadomości Krsny  guru-kula odgrywa niezwykle istotna rolę w naszej działalności, ponieważ od samego początku chłopcy w guru-kuli otrzymują instrukcje na temat świadomości Krsny. W ten sposób umacniają się w głębi swych serc i istnieje bardzo mała możliwość, że zostaną pokonani przez siły natury materialnej, gdy dorosną.

 

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 5 Rozdziału 7 Canto Śrimad-Bhagavatam zatytułowanego,

"Prahlada Maharaja święty syn Hiranyakaśipu"