Ten trzynasty rozdział opisuje regulujące zasady obowiązujące sannyasinów oraz historię pewnego avadhuty. Kończy się opisem doskonałości dla studenta w duchowym rozwoju.
Śri Narada Muni opisał symptomy różnych aśramów i varn. Teraz w tym rozdziale, szczegółowo opisuje regulujące zasady obowiązujące sannyasinów. Po wycofaniu się z życia rodzinnego, należy przyjąć stan vanaprasthy, w którym formalnie należy przyjąć ciało jako środek do życia, jednak stopniowo zapominając o cielesnych potrzebach życia. Po etapie vanaprastha, opuściwszy dom, należy jako sannyasin podróżować do różnych miejsc. Bez wygód cielesnych i nie będąc uzależnionym od nikogo, jeśli chodzi o potrzeby cielesne, należy podróżować wszędzie, nie mając prawie żadnego ubrania czy nawet chodząc nago. Nie mając związku ze zwykłym społeczeństwem ludzkim należy prosić o jałmużnę i być zawsze zadowolonym w sobie. Należy być przyjacielem każdej żywej istoty i być bardzo spokojnym w świadomości Krsny. W ten sposób sannyasin powinien podróżować samotnie, nie zważając na życie i śmierć, oczekując na czas opuszczenia swego materialnego ciała. Nie powinien on zajmować się niepotrzebnymi książkami czy przyjmować takich zawodów, jak astrologia ani też nie powinien starać się zostać wielkim mówcą. Powinien również porzucić ścieżkę niepotrzebnych dyskusji i w żadnych okolicznościach nie powinien na nikim polegać. Nie powinien starać się nęcić ludzi, aby stali się jego uczniami tylko po to, by zwiększyła się liczba jego uczniów. Powinien porzucić zwyczaje czytania wielu książek i traktowania tego jako środek utrzymania i nie powinien próbować zwiększać liczby świątyń i matha, czyli klasztorów. Kiedy sannyasin staje się w ten sposób całkowicie niezależny, spokojny i zrównoważony, może wybrać przeznaczenie, którego pragnie po śmierci i przestrzegać zasad, dzięki którym może je osiągnąć. Mimo iż w pełni wykształcony, powinien zawsze zachowywać milczenie, niczym niema osoba i powinien podróżować, niczym niespokojne dziecko.
W związku z tym Narada Muni opisał spotkanie pomiędzy Prahladą i świętą osobą, która przyjęła sposób życia pytona. W ten sposób opisał symptomy paramahamsy. Osoba, która osiągnęła platformę paramahamsy, zna bardzo dobrze różnicę pomiędzy materią a duchem. Osoba taka, nie jest wcale zainteresowana zadowalaniem materialnych zmysłów, ponieważ zawsze czerpie przyjemność ze służby oddania dla Pana. Nie jest zainteresowana ochroną swego materialnego ciała. Będąc zadowoloną z tego, co dostaje dzięki łasce Pana, jest całkowicie niezależna od materialnego szczęścia i nieszczęścia i w ten sposób jest transcendentalna do wszystkich regulujących zasad. Czasami oddaje się srogim wyrzeczeniom, a czasami przyjmuje materialne bogactwo. Interesuje ją jedynie zadowolenie Krsny i aby to osiągnąć, może zrobić wszystko, nie zważając na zasady regulujące. Osoby takiej nigdy nie należy traktować jak materialisty, ani też materialista nie powinien jej osądzać.
07.13.05 Znaczenie: Stan nieświadomości jest niczym innym, jak tylko ignorancją, ciemnością, czyli materialną egzystencją, a w stanie świadomości jest się przebudzonym. Stan graniczny, pomiędzy świadomością a nieświadomością, nie jest trwały. Dlatego też, kto jest zaawansowany w zrozumieniu jaźni, powinien zrozumieć, że nieświadomość i świadomość są jedynie złudzeniem, ponieważ zasadniczo nie istnieją. Istnieje jedynie Najwyższa Prawda Absolutna. W Bhagavad-gicie (9.4) Pan potwierdza to:
maya tatam idam sarvam jagad
avyakta-murtina
mat-sthani sarva-bhutani na
caham tesv avasthitah
"W Swojej niezamanifestowanej formie przenikam cały ten wszechświat. Wszystkie istoty są we Mnie, ale Ja nie jestem w nich." Wszystko istnieje w oparciu o bezosobowy aspekt Krsny; nic nie istnieje bez Krsny. Zatem zaawansowany bhakta Krsny może widzieć Pana wszędzie, nie ulegając złudzeniu.
07.13.06 Znaczenie: Żywe istoty w materialny świecie, nie tylko w chwili obecnej, ale również w przeszłości, próbowały rozwiązać problem narodzin i śmierci. Niektórzy kładą nacisk na śmierć i wykazują złudną egzystencję wszystkiego, co materialne, natomiast inni podkreślają życie, próbując zatrzymać je na stałe i cieszyć się nim do granic swych możliwości. Zarówno jedni, jak i drudzy są głupcami i draniami. Radzi się nam, abyśmy dostrzegli wieczny czynnik czasu – który jest przyczyną pojawiania się i znikania materialnego ciała – oraz uwikłanie żywej istoty w ten czynnik czasu. Dlatego też Śrila Bhaktivinoda Thakura śpiewa w swej Gitavali:
anadi karama-phale padi
'bhavarnava-jale,
taribare na dekhi upaya
Należy dostrzec działanie wiecznego czasu, który jest przyczyną narodzin i śmierci. Żywe istoty znajdowały się pod wpływem czynnika czasu przed stworzeniem obecnego milenium, w czynnik czasu manifestuje się materialny świat i jest ponownie niszczony. Bhutva bhutva praliyate. Będąc pod kontrolą czynnika czasu, żywe istoty, życie po życiu, pojawiają się i umierają. Ten czynnik czasu jest bezosobową reprezentacją Najwyższej Osoby Boga, który daje szansę żywym istotom, uwarunkowanym przez naturę materialną, aby poprzez podporządkowanie się Jemu wydostały się z tej natury.
07.13.07 Znaczenie: Osoba która pragnie zrobić postęp w duchowym zrozumieniu, powinna niezwykle starannie unikać czytania zwykłej literatury. Świat pełen jest zwykłej literatury, która wywołuje niepotrzebne poruszenie umysłu. Literatura taka, jak gazety, dramaty nowele i magazyny, w rzeczywistości nie jest przeznaczona dla robienia postępu w wiedzy duchowej. Prawdę powiedziawszy, została ona opisana jako miejsce dla kruków (tad vayasam tirtham). Ktokolwiek pragnie zrobić postęp w wiedzy duchowej, musi odrzucić taką literaturę. Co więcej, nie powinny nas obchodzić, wnioski różnych logików czy filozofów. Oczywiście ci, którzy nauczają, muszą czasami spierać się z argumentami przeciwników, jednak tak bardzo, jak jest to możliwe, należy unikać takiego spornego nastawienia. W związku z tym Śrila Madhvacarya mówi:
aprayojana-paksam na samśrayet
naprayojana-paksi syan na vrtha
śisya-bandha-krt
na codasinah śastrani na
viruddhani cabhyaset
na vyakhyayopajiveta na nisiddhan samacaret
evam-bhuto yatir yati tad-eka-śarano harim
"Nie ma potrzeby, aby przyjmować schronienie niepotrzebnej literatury lub interesować się wieloma filozofami i myślicielami, którzy są bezużyteczni, jeżeli chodzi o uczynienie postępu duchowego. Nie należy też przyjmować ucznia, by stać się modnym czy popularnym. Należy być nieczułym na tzw. śastra, nie zwalczając ich ani nie popierając. Nie należy zarabiać pieniędzy na swoje utrzymanie poprzez wyjaśnianie śastr. Sannyasin musi być zawsze bezstronny i musi szukać sposobów na uczynienie postępu w życiu duchowym, przyjmując schronienie lotosowych stóp Pana."
07.13.08 Znaczenie: Zazwyczaj tzw. svami i yogini zdobywają uczniów wabiąc ich materialnymi korzyściami. Jest wielu tzw. guru, którzy przyciągają uczniów obiecując im, że wyleczą ich choroby, lub wytwarzając złoto, zwiększą ich materialne bogactwo. Są to intratne ponęty dla nieinteligentnych ludzi. Sannyasinowi nie wolno zdobywać uczniów używając takich materialnych ponęt. Czasami sannyasini cieszą się materialnym bogactwem niepotrzebnie konstruując wiele świątyń i klasztorów, lecz w rzeczywistości należy unikać takich wysiłków. Świątynie i klasztory należy konstruować dla nauczania duchowej świadomości, czyli świadomości Krsny, a nie dla dostarczania bezpłatnych hoteli osobom, które są bezużyteczne czy to dla materialnych czy duchowych celów. Świątynie i klasztory powinny być zamknięte dla bezwartościowych zgromadzeń zwariowanych ludzi. W ruchu świadomości Krsny mile widziany jest każdy, kto zgadza się przynajmniej przestrzegać regulujących zasad tego ruchu – zakazu nielegalnego seksu, intoksykacji, jedzenia mięsa i hazardu. W świątyniach i klasztorach powinno być ściśle zabronione gromadzenie się niepotrzebnych odrzuconych i leniwych osób. Powinny być one używane wyłącznie przez bhaktów, którzy są poważni jeśli chodzi o robienie duchowego postępu w świadomości Krsny. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura wyjaśnia słowo arambhan w znaczeniu mathadi-vyaparan, co oznacza: "próby konstruowania świątyń i klasztorów". Pierwszą powinnością sannyasina jest nauczanie świadomości Krsny. Jednakże, jeśli dzięki łasce Krsny nadarzą się takie możliwości, może budować świątynie i klasztory, aby zapewnić schronienie poważnym studentom świadomości Krsny. W przeciwnym razie takie świątynie i klasztory nie są potrzebne.
07.13.09 Znaczenie: Są cztery stadia wyrzeczonego porządku życia – kuticaka, bahudaka, parivrajakacarya i paramahamsa. W wersecie tym Śrimad-Bhagavatam mówi o takich sannyasinach, którzy są paramahamsami. Z powodu bezosobowej koncepcji Prawdy Absolutnej, impersonalistyczni sannyasini Mayavadi nie mogą osiągnąć stanu paramahamsa. Brahmeti paramatmeti bhagavan iti śabdyate. Prawda Absolutna postrzegana jest w trzech fazach, z których bhagavan, czyli realizacja Najwyższej Osoby Boga, przeznaczona jest dla paramahamsów. W rzeczywistości, samo Śrimad-Bhagavatam przeznaczone jest dla paramahamsów (paramo nirmatsaranam satam). Dopóki ktoś nie znajduje się na etapie paramahamsa, dopóty nie ma kwalifikacji, aby zrozumieć Śrimad-Bhagavatam. Pierwszym obowiązkiem paramahamsów, czyli sannyasinów w linii Vaisnava, jest nauczanie. Dla nauczania sannyasini tacy mogą zaakceptować symbole sannyasy, takie jak danda i kamandalu, a czasami mogą je odrzucić. Zazwyczaj sannyasini Vaisnava, będąc paramahamsami, są automatycznie nazywani babaji i nie noszą oni kamandalu ani dandy. Taki sannyasin ma swobodę przyjmowania lub odrzucania oznak sannyasy. Jego jedyną myślą jest: "W jaki sposób mogę szerzyć świadomość Krsny?" Czasami ruch świadomości Krsny wysyła swoich reprezentantów sannyasinów do obcych państw, gdzie danda i kamandalu nie są zbyt doceniane. Naszych nauczających wysyłamy w zwykłych ubraniach, aby prezentowali nasze książki i filozofię. Chodzi nam jedynie o to, aby przyciągnąć ludzi do świadomości Krsny. Możemy to robić w stroju sannyasinów lub w normalnym stroju dżentelmena. Interesuje nas jedynie szerzenie zainteresowania świadomością Krsny.
07.13.10 Znaczenie: Wielka osoba, która jest bardzo zaawansowana w świadomości Krsny, może nie ujawnić oznak sannyasina. Mimo iż jest największym mówcą czy poetą, aby ukryć się, może żyć jak niespokojne dziecko czy niema osoba.
07.13.11 Znaczenie: Święta osoba, którą spotkał Prahlada Maharaja, praktykowała ajagara-vrtti, żyła niczym pyton, który nie porusza się nigdzie, przez lata pozostając w jednym miejscu i jedząc to, co jest automatycznie osiągalne. Prahlada Maharaja wraz ze swymi towarzyszami, spotkał tego wielkiego świętego i przemówił do niego jak następuje.
07.13.14 Znaczenie: Mieszkańcy tego szczególnego miejsca na brzegu Kaveri w dolinie góry Sahya nie mogli się zorientować, czy ten święty był tym samym człowiekiem, którego znali. Zatem jest powiedziane. Vaisnavera kriya mudra vijne na bhujhaya. Wysoce zaawansowany Vaisnava żyje w taki sposób, że nikt nie może zrozumieć, kim on jest czy też kim był. Ani też nie należy starać się poznać przeszłości Vaisnavy. Nie pytając tej świętej osoby o jej przeszłe życie, Prahlada Maharaja od razu złożył jej pełne szacunku pokłony.
07.13.16-17 Znaczenie: Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura nie chciał, aby z upływem czasu jego uczniowie bardzo przybierali na wadze. Bardzo niepokoił go widok, że jego grubi uczniowie stają się bhogi, czyli odbiorcami przyjemności zmysłowych. Tę postawę potwierdza tutaj Prahlada Maharaja, którego zadziwił widok świętej osoby, która przyjęła ajagara-vrtti i bardzo utyła. W świecie materialnym także często widzimy, że kiedy człowiek, który był biedny i chudy, stopniowo stara się zarobić pieniądze, robiąc interesy lub w jakiś inny sposób i następnie zdobywa pieniądze, wtedy zadowala zmysły do woli. Osoba zadowalająca zmysły tyje. Zatem przybieranie na wadze nie jest wcale zadowalające w postępie duchowym.
07.13.18 Znaczenie: Zazwyczaj ci, którzy zajmują się postępem duchowym, jedzą raz dziennie, po południu albo wieczorem. Kto je raz dziennie, w naturalny sposób nie tyje. Jednakże uczony mędrzec był całkiem tęgi, dlatego też Prahlada Maharaja był wielce zadziwiony. Ponieważ transcendentalista jest doświadczony w samorealizacji, jego twarz bez wątpienia staje się promienną. Należy uważać, że kto jest zaawansowany w samorealizacji, ten posiada ciało bramina. Ponieważ święta osoba o promiennej twarzy leżała bezczynnie, a mimo to była całkiem gruba, Prahlada Maharaja był zaintrygowany i pragnął ją o to zapytać.
07.13.19 Znaczenie: Prahlada Maharaja zbadał cielesne cechy świętej osoby i na podstawie fizjonomii świętego mógł zrozumieć, że był on inteligentnym i był ekspertem, mimo iż leżał i nic nie robił. W naturalny sposób Prahlada Maharaja był ciekawy, dlaczego święty leżał tam bezczynnie.
07.13.21 Znaczenie: Czysty bhakta, taki jak Prahlada Maharaja, dzięki swej czystej wizji w służbie oddania może zrozumieć umysły innych. Bhakta jak Prahlada Maharaja bez trudu może zbadać charakter drugiego człowieka.
07.13.22 Znaczenie: Słowa bhaktya kevalaya wskazują, że po prostu przez pełnienie służby oddania można osiągnąć pełnię wszelkiej wiedzy. Krsna jest panem wszelkiej wiedzy (aiśvaryasya samagrasya viryasya yaśasah śriyah). Pan usytuowany jest w sercu każdego (iśvarah sarva-bhutanam hrd-deśe 'rjuna tisthati) i kiedy jest On zadowolony z bhakty, wtedy instruuje go. Jednakże jedynie bhaktom Pan udziela instrukcji, dzięki którym mogą robić coraz większy postęp w służbie oddania. Innych, niewielbicieli, Pan instruuje odpowiednio do sposobu ich podporządkowania. Czysty bhakta opisany jest słowami bhaktya kevalaya. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura wyjaśnia, że bhaktya kevalaya oznacza jnana-karmady-amiśraya, "niezmieszany z czynnościami karmicznymi czy wiedzą spekulatywną". Samo podporządkowanie się lotosowym stopom jest przyczyną wszelkiego oświecenia i świadomości bhakty.
07.13.23 Znaczenie: Święta osoba nie pragnie rozmawiać z obojętnie kim i dlatego jest poważna i milcząca. Zazwyczaj nie ma potrzeby, aby udzielać rad zwykłemu człowiekowi. Jest powiedziane, że dopóki ktoś nie jest przygotowany do przyjęcia instrukcji, dopóty święta osoba nie powinna zwracać się do niego, mimo iż czasami, z powodu wielkiej łaskawości, święte osoby rozmawiają ze zwykłymi ludźmi. Jednakże nawet wielka i wzniosła osobistość musiała odpowiedzieć na każde pytanie postawione przez Prahlada Maharaję, gdyż nie był on zwykłym człowiekiem. Dlatego też święty bramin nie zachował milczenia, lecz zaczął odpowiadać. Jednakże te odpowiedzi nie były wymyślone przez niego. Wskazują na to słowa yatha-śrutam, które znaczą "jak usłyszałem od autorytetów". W systemie parampara, kiedy stawiane są bona fide pytania, odpowiedzi są bona fide. Nikt nie powinien próbować stwarzać lub produkować odpowiedzi. Należy odwoływać się do śastr i odpowiadać zgodnie ze zrozumieniem wedyjskim. Słowa yatha-śrutam odnoszą się do wiedzy wedyjskiej. Vedy znane są jako śruti, ponieważ wiedza ta otrzymana jest od autorytetów. Stwierdzenia Ved znane są jako śruti-pramana. Powinniśmy cytować dowody ze śruti – Ved, czyli literatury wedyjskiej – a wtedy nasze odpowiedzi będą poprawne. W przeciwnym razie nasze słowa będą miały źródło w tworach umysłowych.
07.13.24 Znaczenie: Tak długo jak żywa istota pragnie spełniać różnego typu materialne pragnienia, dopóty musi nieustannie zmieniać ciała, przyjmując następne. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura wyjaśnia, że taka jak małe źdźbło wpada do rzeki i unosi się na falach z różnego rodzaju drewnem i gałęziami drzew, podobnie żywa istota pływa w oceanie materialnej egzystencji, ciskana i rzucana wśród materialnych warunków. Jest to nazywane walką o byt. Pewnego rodzaju czynności karmiczne powodują, że żywa istota przyjmuje pewien rodzaj ciała, a z powodu czynności spełnianych w tym ciele, stwarzane jest następne ciało. Należy zatem zatrzymać te materialne czynności, a szansę zrobienia tego otrzymuje się w ludzkiej formie życia. Ściśle mówiąc, nasza energia działania powinna być zaangażowana w służbę dla Pana, gdyż wtedy materialistyczne czynności zostaną automatycznie zatrzymane. Należy spełnić swoje pragnienia poprzez podporządkowanie się Najwyższemu Panu, gdyż On wie, w jaki sposób je spełnić. Nawet jeśli mamy materialne pragnienia, powinniśmy zaangażować się w służbę oddania dla Pana. Oczyści to naszą walkę o byt.
akamah sarva-kamo va
moksa-kama udara-dhih
tivrena bhakti-yogena yajeta
purusam param
"Osoba o szerokiej inteligencji, bez względu na to, czy jest pełna materialnych pragnień, czy też nie ma ich wcale lub pragnie wyzwolenia, powinna ze wszystkich sił czcić najwyższą pełnię – Osobę Boga." (Bhag. 2.3.10)
anyabhilasita-śunyam
jnana-karmady-anavrtam
anukulyena krsnanu śilanam
bhaktir uttama
"Transcendentalną służbę miłości dla Najwyższego Pana Krsny
należy pełnić z pełna życzliwością, bez pragnienia korzyści materialnej i
roszczenia sobie praw do owoców swej pracy oraz bez filozoficznej spekulacji.
Taka służba nazywa się czystą służbą oddania." (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.1.11)
07.13.25 Znaczenie: Wszystkie żywe istoty w tym materialnym świecie przechodzą cykl narodzin i śmierci odpowiednio do praw natury. Ta walka narodzin i śmierci w różnych gatunkach może być nazywana procesem ewolucyjnym, ale w świecie zachodnim została ona niewłaściwie wyjaśniona. Teoria Darwina mówiąca o ewolucji ze zwierzęcia do człowieka nie jest kompletna, ponieważ teoria ta nie przedstawia sytuacji odwrotnej, czyli ewolucji człowieka do zwierzęcia. Jednakże werset ten wspaniale wyjaśnia ewolucję na mocy autorytetu wedyjskiego. Życie ludzkie osiągane w trakcie procesu ewolucyjnego jest szansą, aby uczynić postęp (svargapavarga) lub zdegradować się (tiraścam punar asya ca). Jeżeli ktoś właściwie wykorzystuje tę ludzką formę życia, może wznieść się na wyższe systemy planetarne; albo też może kultywować wiedzę, dzięki której osiągnie wyzwolenie z procesu ewolucyjnego i powróci do swego oryginalnego życia duchowego. Jest to nazywane apavarga czyli wyzwoleniem.
Materialne życie jest nazywane pavarga, ponieważ podlegamy w nim 5-ciu różnym stanom cierpienia, reprezentowanym przez litery pa, pha, ba, bha i ma.
Pa - oznacza pariśrama, bardzo ciężką pracę.
Pha - oznacza phena,
czyli pianę z ust. Na przykład czasami widzimy konia, któremu z powodu ciężkiej
pracy leci z pyska piana.
Ba - oznacza byarthata, rozczarowanie. Pomimo tak ciężkiej pracy, na końcu oczekuje nas rozczarowanie.
Bha - oznacza bhaya, czyli strach. W materialnym życiu zawsze jesteśmy w płonącym ogniu strachu, ponieważ nikt nie wie, co się następnie wydarzy. W końcu,
ma - oznacza mrtyu, czyli śmierć.
Kiedy ktoś próbuje unieważnić tych 5 różnych stanów życia - pa, pha, ba, bha i ma - osiąga wtedy apavargę, czyli wyzwolenie z kary materialnej egzystencji.
Słowo tiraścam odnosi się do zdegradowanego życia. Oczywiście ludzkie życie umożliwia lepsze warunki życia. Ludzie z Zachodu myślą, że z małp powstały istoty ludzkie, których położenie jest wygodniejsze. Jednakże, kto nie wykorzystuje tego ludzkiego życia dla svargi i apavargi, ten na nowo upada w zdegradowane życie zwierząt, takich jak psy i świnie. Dlatego rozsądna ludzka istota musi rozważyć, czy wzniesie się na wyższe planety, przygotuje się do uwolnienia z procesu ewolucyjnego, czy też na nowo podróżować będzie w procesie ewolucyjnym w wyższych i niższych statusach życia. Jeśli ktoś działa pobożnie, może wznieść się na wyższe systemy planetarne lub osiągnąć wyzwolenie i powrócić do domu, z powrotem do Boga, a w przeciwnym razie można zdegradować się do życia jako pies, świnia itd. Bhagavad-gita (9.25) wyjaśnia, yanti deva-vrata devan. Ci których interesuje promocja na wyższe systemy planetarne (Devalokę, czyli Svargalokę), muszą przygotować się do tego. Podobnie, jeżeli ktoś pragnie wyzwolenia i powrotu do domu, z powrotem do Boga, powinien także przygotować się, aby osiągnąć ten cel.
Dlatego też nasz ruch świadomości Krsny jest najwyższym ruchem przynoszącym dobro społeczeństwu ludzkiemu, ponieważ ruch ten uczy ludzi, w jaki sposób powrócić do domu z powrotem do Boga. Bhagavad-gita (13.22) wyraźnie oznajmia, że różne formy życia osiągane są na skutek kontaktu z trzema siłami materialnej natury (karanam guna-sango ‘sya sad-asad-yoni-janmasu). Odpowiednio do naszego kontaktu z materialnymi cechami dobroci, pasji i ignorancji w tym życiu, w życiu następnym otrzymamy odpowiednie ciało. Współczesna cywilizacja nie wie, że z powodu różnorodnego towarzystwa w materialnej naturze, żywa istota, mimo iż wieczna, umieszczana jest w różnych chorobliwych warunkach, znanych jako wiele gatunków życia. Współczesna cywilizacja nie jest świadoma praw natury.
prakrteh kriyamanani gunaih
karmani sarvaśah
ahankara-vimudhatma kartaham
iti manyate
"Zdezorientowana dusza, znajdująca się pod wpływem fałszywego ego, siebie uważa za sprawcę czynów, które w rzeczywistości spełniane są przez 3 siły materialnej natury" (Bg. 3.27). Wszystkie żywe istoty znajdują się pod pełną kontrolą surowych praw materialnej natury, ale dranie myślą, że są niezależni. Jednakże w rzeczywistości nie mogą być niezależni. Jest to głupotą. Głupia cywilizacja jest niezwykle niebezpieczna. Dlatego też ruch świadomości Krsny próbuje uświadomić ludziom ich zależność od surowych praw natury i próbuje uchronić ich, by nie zostali pokonani przez silną mayę, która jest zewnętrzną energią Krsny. Za materialnymi prawami stoi najwyższy kontroler, Krsna (mayadhyaksena prakrtih suyate sacaracaram). Zatem, kto podporządkuje się Krsnie (mam eva ye prapadyante mayam etam taranti te), ten od razu może uwolnić się od kontroli zewnętrznej natury (sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate). To powinno stanowić cel życia.
07.13.26 Znaczenie: Prahlada Maharaja oznajmia, yan maithunadi-grhamedhi-sukham hi tuccham. Zarówno mężczyzna, jak i kobieta poszukują przyjemności seksualnej, a kiedy są połączeni rytualną ceremonią małżeństwa, są szczęśliwi przez jakiś czas, ale w końcu dochodzi do waśni, co powoduje tak wiele przypadków separacji i rozwodów. Mimo iż każdy mężczyzna i kobieta w rzeczywistości pragną cieszyć się życiem poprzez związek seksualny, rezultatem jest separacja i cierpienie. Małżeństwo jest polecane, aby zapewnić mężczyznom i kobietom pozwolenie na ograniczone życie seksualne, które jest również polecane w Bhagavad-gicie przez Najwyższą Osobę Boga. Dharmaviruddho bhutesu kamo 'smi; życie seksualne, które nie jest przeciwne zasadom religii, jest Krsną. Każda żywa istota zawsze pragnie cieszyć się życiem seksualnym, ponieważ materialistyczne życie składa się z jedzenia, spania, seksu i strachu. W życiu zwierzęcym jedzenie, spanie, przyjemność seksualna i strach nie mogą być uregulowane. Jednakże w społeczeństwie ludzkim, mimo iż ludzie, jak zwierzęta, muszą otrzymać pozwolenie na jedzenie, spanie, cieszenie się seksem i ochronę przed strachem, niemniej jednak muszą być uregulowani. Wedyjskim planem dotyczącym jedzenia jest to, że należy jeść yajna-śista, czyli prasada, pożywienie ofiarowane Krsnie. Yajna-śistaśinah santo mucyante sarva-kilbisaih: "Bhaktowie Pana wolni są od wszelkich grzechów, albowiem spożywają pokarm wpierw ofiarowany." (Bg. 3.13) W materialnym życiu popełnia się grzeszne czynności, szczególnie w jedzeniu, a z powodu grzesznych czynności jest się potępionym przez prawa natury i zmuszonym do przyjęcia następnego ciała, które narzucone jest jako kara. Seks i jedzenie są niezbędne i dlatego są one oferowane społeczeństwu ludzkiemu zgodnie z ograniczeniami wedyjskimi, tak aby odpowiednio do nakazów wedyjskich ludzie mogli jeść, spać, cieszyć się seksem, chronić przed strasznym życiem i stopniowo wznieść się i uwolnić od kary materialnej egzystencji. Tak oto wedyjskie wskazówki dla małżeństwa udzielają koncesji społeczeństwu ludzkiemu, z tym, że mężczyzna i kobieta połączeni rytualna ceremonią małżeńską powinni sobie pomagać nawzajem robić postęp w życiu duchowym. Na nieszczęście, szczególnie w tym wieku, mężczyźni i kobiety łączą się dla nieograniczonych przyjemności seksualnych. W ten sposób są pokonywani, będąc zmuszonymi do przyjęcia ponownych narodzin w formach zwierzęcych, aby spełnić swoje zwierzęce skłonności. Dlatego też nakazy wedyjskie ostrzegają, nayam deho deha-bhajam nrloke kastan kaman arhate vid-bhujam ye. Nie należy cieszyć się życiem seksualnym jak świnie i jeść wszystko, nawet odchody. Ludzka istota powinna jeść prasada ofiarowane Bóstwu i powinna cieszyć się życiem seksualnym zgodnie z nakazami wedyjskimi. Powinna zaangażować się w świadomość Krsny, uwolnić się od przerażającego uwarunkowania materialnej egzystencji i powinna spać jedynie po to, aby odpocząć od zmęczenia wywołanego ciężka pracą.
Uczony bramin powiedział, że ponieważ osoby działające dla rezultatów wszystko wykorzystują niewłaściwie, on sam wycofał się ze wszelkich czynności karmicznych.
07.13.27 Znaczenie: Werset ten wyjaśnia różnicę pomiędzy filozofią Mayavadi a Vaisnavów. Zarówno Mayavadi, jak i Vaisnavowie wiedzą, że w czynnościach materialistycznych nie ma szczęścia. Dlatego też filozofowie Mayavadi, obstając przy sloganie brahma satyam jagan mithya, chcą powstrzymać się od fałszywych, materialistycznych czynności. Pragną położyć kres wszystkim czynnościom i wtopić się w Najwyższego Brahmana. Jednakże zgodnie z filozofią Vaisnava, kto po prostu powstrzymuje się od materialistycznego działania, nie może na długo pozostać bezczynnym i dlatego każdy powinien zaangażować się w czynności duchowe, co rozwiąże problem cierpienia w tym materialnym świecie. Dlatego też jest powiedziane, że mimo iż filozofowie Mayavadi dążą do powstrzymania czynności materialistycznych i wtopienia się w Brahmana, i mimo iż w rzeczywistości mogą wtopić się w egzystencję Brahmana, to z powodu braku działania upadają ponownie w czynności materialistyczne (aruhya krcchrena param padam tatah patanty adhah). W ten oto sposób tzw. osoba wyrzeczona, nie będąca w stanie kontynuować medytacji o Brahmanie, powraca do czynności materialistycznych, otwierając szpitale, szkoły itd. Zatem po prostu kultywowanie wiedzy, że czynności materialistyczne nie zapewniają szczęścia i w konsekwencji należy zaprzestać takiego działania, nie jest wystarczające. Należy położyć kres czynnościom materialistycznym i podjąć czynności duchowe. Wtedy osiągnie się rozwiązanie problemu. Duchowe czynności są to czynności spełniane zgodnie z poleceniem Krsny (anukulyena krsnanuśilanam). Kto robi to, co mówi Krsna, tego czynności nie są materialne. Na przykład, kiedy Arjuna walczył na polecenie Krsny, jego czynności nie były materialne. Walka dla zadowalania zmysłów jest działaniem materialistycznym, ale walka z polecenia Krsny jest duchowa. Dzięki czynnościom duchowym zdobywamy kwalifikacje do powrotu do domu, z powrotem do Boga i potem wiecznie możemy cieszyć się pełnym szczęścia życiem. Tutaj, w tym materialnym świecie, wszystko jest jedynie tworem umysłu, który nigdy nie da nam rzeczywistego szczęścia. Dlatego też praktycznym rozwiązaniem jest zarzucenie materialistycznych czynności i zaangażowanie się w czynności duchowe. Yajnarthat karmano 'nyatra loko 'yam karma-bandhanah. Kto działa dla zadowolenia Najwyższego Pana – Yajni, czyli Visnu – ten żyje wyzwolonym życiem. Jednakże, jeżeli komuś się to nie udaje, ten nadal żyje w niewoli.
07.13.28 Znaczenie: Wszyscy próbują być szczęśliwi, ponieważ jak wyjaśnia poprzedni werset, sukham asyatmano rupam sarvehoparatis tanuh: kiedy żywa istota znajduje się w swej oryginalnej, duchowej formie, jest z natury szczęśliwa. Nie ma kwestii nieszczęść dla istoty duchowej. Tak jak Krsna jest zawsze szczęśliwy, podobnie żywe istoty, które są Jego integralnymi cząstkami, również są szczęśliwe z natury, ale ponieważ znajdują się w świecie materialnym i nie pamiętają o swym wiecznym związku z Krsną, zapomniały o swojej prawdziwej naturze. Ponieważ wszyscy jesteśmy cząstkami Krsny, mamy z Nim bardzo czuły związek. Jednakże z powodu zapomnienia o naszej tożsamości i uważania ciała za jaźń, popadamy w tarapaty narodzin, śmierci, starości i chorób. Ta błędna koncepcja materialistycznego życia ciągnie się dopóty, dopóki ktoś nie zrozumie swego związku z Krsną. Szczęście którego poszukuje uwarunkowana dusza, z pewnością jest jedynie złudzeniem, jak wyjaśnia to werset następny.
07.13.29 Znaczenie: Jest to dobry przykład opisujący, w jaki sposób żywa istota z powodu braku wiedzy, poszukuje szczęścia na zewnątrz swej własnej jaźni. Kiedy ktoś zrozumie swą prawdziwą tożsamość jako istoty duchowej, może zrozumieć najwyższą istotę duchową, Krsnę, i prawdziwe szczęście wymieniane pomiędzy Krsną a sobą. Warto zauważyć w jaki sposób werset ten wskazuje na to iż ciało rozwija się z duszy. Współczesny materialistyczny naukowiec myśli, że życie powstaje z materii, ale w rzeczywistości materia powstaje z życia. Życie, czyli dusza, porównane jest tutaj do wody, z której powstają kępy materii w formie trawy. Kto pozbawiony jest naukowej wiedzy o duszy, ten nie zagląda do wnętrza ciała, aby odnaleźć szczęście w duszy. Zamiast tego poszukuje szczęścia na zewnątrz, niczym jeleń, który nie wiedząc że pod trawą jest woda, udaje się na pustynię, aby ją znaleźć. Ruch świadomości Krsny próbuje usunąć ignorancję zwiedzionych ludzkich istot, które próbują odnaleźć wodę poza obszarem życia. Raso vai sah. Raso ‘ham apsu kaunteya. Krsna jest smakiem wody. Aby ugasić pragnienie, należy spróbować wody poprzez obcowanie z Krsną. Taki jest wedyjski nakaz.
07.13.30 Znaczenie: Materialiści są całkowicie pozbawieni wiedzy, w jaki sposób prawa materialnej natury oddziaływują na nich jako rezultaty ich czynności karmicznych. Z tego powodu błędnie planują cieszyć się cielesnym komfortem w tej ludzkiej formie życia poprzez tzw. postęp ekonomiczny, pobożne czynności dla wzniesienia się na wyższe systemy planetarne i na wiele innych sposobów, lecz w rzeczywistości padają ofiarami swoich czynności karmicznych. Najwyższa Osoba Boga usytuowany jest jako Dusza Najwyższa w sercu wszystkich żywych istot. W Bhagavad-gicie (15.15) Pan mówi:
sarvasya caham hrdi
sannivisto
mattah smrtir jnanam apohanam ca:
"Ode Mnie, który przebywam w każdym sercu, pochodzi pamięć, wiedza i zapomnienie." Pragnienia i czynności żywej istoty obserwuje Dusza Najwyższa, który jest upadrasta, tym który nadzoruje oraz tym, który poleca materialnej naturze spełniać różne pragnienia żywej istoty. Bhagavad-gita (18.61) wyraźnie oznajmia:
iśvarah sarva-bhutanam
hrd-deśe 'rjuna tisthati
bhramayan sarva-bhutani
yantrarudhani mayaya
Pan usytuowany jest w sercu każdego i zgodnie z naszymi pragnieniami, Pan daje nam różne typy ciał, które są niczym maszyny. Poruszając się w takiej maszynie, żywa istota wędruje we wszechświecie kontrolowana przez materialną naturę i jej siły. Tak więc żywa istota wcale nie posiada wolności działania, lecz znajduje się pod całkowitą kontrolą materialnej natury, która jest pod pełną kontrolą Najwyższej Osoby Boga.
Gdy tylko żywa istota pada ofiarą materialnych pragnień panowania nad materialną naturą, od razu podlega kontroli materialnej natury, którą nadzoruje Dusza Najwyższa. W rezultacie robi nieustanne plany, które są udaremniane, lecz będąc głupcem, nie widzi przyczyny swoich niepowodzeń. Bhagavad-gita wyraźnie wskazuje tę przyczynę: kto nie podporządkował się Najwyższej Osobie Boga, musi pracować pod kontrolą materialnej natury i jej surowych praw (daivi hy esa gunamayi mama maya duratyaya). Jedynym sposobem na uwolnienie się z tej matni jest podporządkowanie się Najwyższemu Panu. W ludzkiej formie życia żywa istota musi przyjąć tę wskazówkę od Najwyższej Osoby, Krsny: sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja. " Nie planuj osiągnięcia szczęścia i uniknięcia cierpienia. Nigdy nie osiągniesz sukcesu. Po prostu podporządkuj się Mnie." Jednakże na nieszczęście, żywa istota nie akceptuje wyraźnie wypowiedzianych instrukcji Najwyższego Pana z Bhagavad-gity i tak staje się wiecznym jeńcem praw materialnej natury.
Yajnarthat karmano 'nyatra loko 'yam karma-bandhanah: kto nie działa dla zadowolenia Krsny, który znany jest jako Visnu, czyli Yajna, ten musi być uwikłany w reakcje czynności karmicznych. Reakcje te nazywane są papa i punya – grzeszne i pobożne. Na skutek pobożnych czynności osiąga się promocję na wyższe systemy planetarne, a z powodu grzesznych – ulega się degradacji w niższe gatunki życia, w których podlega się karze praw natury. W niższych gatunkach życia zachodzi proces ewolucyjny, a kiedy czas uwiezienia, czyli ukarania żywej istoty w niższych gatunkach dobiega końca, na nowo otrzymuje ona ludzką formę i możliwość decydowania, którą drogę wybierze. Jeżeli ponownie nie wykorzysta tej możliwości, ponownie zostaje umieszczona w cyklu narodzin i śmierci, udając się czasami wyżej, a czasami niżej, poruszając się na samsara-cakrze, kole materialnej egzystencji. Tak jak koło czasami wznosi się, a czasami opada, podobnie surowe prawa materialnej natury sprawiają, że żywa istota w materialnej egzystencji czasami jest szczęśliwa, a czasami cierpi. To, jak cierpi w cyklu szczęścia i nieszczęścia, opisane jest w następnym wersecie.
07.13.31 Znaczenie: Zgodnie z materialistycznym sposobem życia, jeżeli biedak po bardzo, bardzo ciężkiej pracy pod koniec swego życia zdobywa jakiś materialny zysk, uważa się, iż osiągnął sukces, nawet jeżeli taka osoba umiera cierpiąc z powodu trzech rodzajów nieszczęść – adhyatmika, adhidaivika i adhibhautika. Nikt nie może uniknąć trzech rodzajów nieszczęść materialistycznego życia, nieszczęść odnoszących się do ciała i umysłu, nieszczęść dotyczących trudności narzuconych przez społeczeństwo, społeczność, naród i inne żywe istoty oraz nieszczęść wywołanych przez naturalne zakłócenia: trzęsienia ziemi, głód, susze, powodzie, epidemie itd. Jeżeli ktoś bardzo ciężko pracuje, cierpiąc trzy rodzaje niedoli, a następnie udaje mu się osiągnąć mały zysk, jaka jest wartość takiego zysku? A poza tym, nawet jeżeli karmicie uda się zgromadzić materialne bogactwo, to nadal nie może się nim cieszyć, gdyż musi umrzeć w smutku. Widziałem umierającego człowieka, który błagał lekarza, aby przedłużył mu życie o cztery lata, tak aby mógł wypełnić swoje materialne plany. Oczywiści lekarzowi nie udało się przedłużyć życia temu człowiekowi i wobec tego umarł on pogrążony w wielkim smutku. Wszyscy muszą umrzeć w ten sposób i kiedy prawa materialnej natury rozważą stan naszego umysłu, otrzymujemy następną szansę spełnienia swych pragnień w innym ciele. Materialne plany osiągnięcia materialnego szczęścia są bezwartościowe, ale pod wpływem złudnej energii uważamy, że są one niezwykle wartościowe. Było tak wielu polityków, reformatorów społecznych i filozofów, którzy umarli w cierpieniu, nie uzyskując żadnej praktycznej korzyści ze swych materialnych planów. Dlatego też rozsądny, przy zdrowych zmysłach człowiek nigdy nie pragnie pracować w tych warunkach, w których podlega trojakiego rodzaju nieszczęściom, jedynie po to, aby umrzeć w rozczarowaniu.
07.13.32 Znaczenie: Chciwi kapitaliści gromadzą bogactwo w wielu ohydnych okolicznościach. A ponieważ zbierają pieniądze wątpliwymi środkami w rezultacie ich umysły są zawsze poruszone. Nie są w stanie spać w nocy i aby przywołać sen, muszą brać pigułki na uspokojenie umysłu. A czasami nawet pigułki zawodzą. Zatem rezultatem zgromadzenia pieniędzy tak ciężką pracą z pewnością nie jest szczęście, lecz jedynie cierpienie. Na cóż się zda osiąganie wygodnej pozycji, jeżeli umysł jest zawsze zaniepokojony? Dlatego też Narottama dasa Thakura śpiewał
samsara-bisanale, dibaniśi hiya jvale,
judaite na kainu upaya.
"Cierpię na skutek trującego efektu materialnych radości. Zatem moje serce nieustannie płonie i jest prawie na krawędzi załamania się." Rezultatem tego, iż chciwy kapitalista niepotrzebnie gromadzi bogactwo, jest to, iż cierpi on na skutek gorejącego ognia niepokoju i zawsze musi martwić się o to, jak zabezpieczyć swoje pieniądze i zainwestować je we właściwy sposób, aby coraz bardziej zwiększać ich ilość. Takie życie z pewnością nie jest bardzo szczęśliwe, ale z powodu czaru złudnej energii, osoba materialistyczna angażuje się w takie czynności. Jeśli chodzi o nasz ruch świadomości Krsny, otrzymujemy pieniądze w naturalny sposób, dzięki łasce Boga, sprzedając nasze książki. Literatury tej nie sprzedajemy dla naszego zadawalania zmysłów; aby szerzyć ruch świadomości Krsny, potrzebujemy tak wielu rzeczy, a zatem Krsna dostarcza nam potrzebnych pieniędzy, aby popychać naprzód tę misję. Misją Krsny jest szerzenie świadomości Krsny na całym świecie i oczywiście dla tego celu musimy mieć wystarczającą ilość pieniędzy. Zatem, zgodnie z radą Śrila Rupy Gosvamiego Prabhupady, nie powinniśmy porzucać przywiązania do pieniędzy, dzięki którym możemy szerzyć ruch świadomości Krsny. Śrila Rupa Gosvami mówi w swym Bhakti-rasamrta-sindhu (1.2.256) :
prapancikataya buddhya
hari-sambandhi-vastunah
mumuksubhih parityago
vairagyam phalgu kathyate
"Osoby dążące do wyzwolenia, które wyrzekają się rzeczy związanych z Najwyższą Osobą Boga uważając je za materialne – posiadają niepełne wyrzeczenie." Pieniądze, które pomagają w szerzeniu ruchu świadomości Krsny, nie są częścią tego świata materialnego, więc nie powinniśmy ich odrzucać myśląc, że są materialne. Śrila Rupa Gosvami poleca :
anasaktasya visayan yatharham
upayunjatah
nirbandhah krsna-sambandhe
yuktam vairagyam ucyate
"Gdy ktoś nie jest przywiązany do niczego, ale jednocześnie przyjmuje wszystko, co ma związek z Krsną, jest on usytuowany właściwie – ponad zaborczością " (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.255). Bez wątpienia pieniądze przychodzą w wielkich ilościach, ale nie powinniśmy być do nich przywiązani w celu zadowalania zmysłów; każdy grosz powinien zostać wykorzystany dla szerzenia ruchu świadomości Krsny nie dla zadowalania zmysłów. Osobie, która naucza, zagraża niebezpieczeństwo, kiedy otrzyma wielkie ilości pieniędzy, gdyż gdy tylko wyda nawet jeden grosz na swe osobiste zadowalanie zmysłów, staje się ofiarą upadku. Osoby, które nauczają w ruchu świadomości Krsny powinny być niezwykle ostrożne, aby nie wykorzystywać w niewłaściwy sposób ogromnych zasobów pieniężnych potrzebnych do szerzenia tego ruchu. Niech te pieniądze nie będą przyczyną naszego cierpienia; powinny być one wykorzystane dla Krsny, a to przyczyni się do naszego wiecznego szczęścia. Pieniądze są Laksmi czyli boginią szczęścia, towarzyszką Narayana. Laksmiji musi zawsze przebywać z Narayanem, a wtedy nie ma potrzeby, aby obawiać się degradacji.
07.13.33 Znaczenie: Słowo svasmat oznacza "przed samym sobą". Z powodu przywiązania do pieniędzy, najbogatsza osoba obawia się nawet siebie. Boi się, że źle zabezpieczyła swoje pieniądze lub popełniła jakiś błąd. Nie tylko rząd ze swoim podatkiem dochodowym i nie tylko złodziej, lecz nawet krewni bogatego człowieka zawsze myślą o tym, w jaki sposób wykorzystać go i zabrać mu jego pieniądze. Czasami krewni ci opisywani są jako sva-janaka-dasyu, co oznacza "hultaje i złodzieje w przebraniu krewnych". Zatem nie ma potrzeby, aby gromadzić bogactwo lub niepotrzebnie starać się o coraz więcej pieniędzy. Prawdziwym celem życia jest postawienie pytania: "Kim jestem?" i zrozumienie swej jaźni. Należy zrozumieć pozycję żywej istoty w tym materialnym świecie i zrozumieć, jak powrócić do domu, z powrotem do Boga.
07.13.34 Znaczenie: Werset ten podaje różnicę pomiędzy cywilizacją wedyjską a współczesną demoniczną cywilizacją. Celem cywilizacji wedyjskiej było osiągnięcie samorealizacji i w tym celu polecano, aby mieć mały dochód dla utrzymania ciała i duszy razem. Społeczeństwo podzielone było na braminów, ksatriyów, vaiśyów i śudrów, a członkowie tego społeczeństwa ograniczali swoje wysiłki do zaspokojenia swych minimalnych potrzeb. Szczególnie bramini nie mieli żadnych materialnych pragnień. Ponieważ ksatriyowie musieli rządzić ludźmi, posiadanie pieniędzy i prestiżu było dla nich rzeczą niezbędną. Ale vaiśyowie zadowalali się płodami rolnymi i mlekiem od krowy, a jeżeli zdarzyło się, że mieli nadwyżki, mogli nimi handlować. Śudrowie również byli szczęśliwi, ponieważ otrzymywali pożywienie i ochronę od trzech wyższych warstw. Jednakże w dzisiejszej demonicznej cywilizacji nie ma kwestii braminów czy ksatriyów. Są jedynie tzw. robotnicy i kwitnąca warstwa kupiecka, która nie ma żadnego celu w życiu.
Zgodnie z cywilizacją wedyjską, ostateczną doskonałością życia jest przyjęcie sannyasy, lecz w chwili obecnej ludzie nie wiedzą dlaczego przyjmuje się sannyasę. Z powodu błędnego zrozumienia myślą, że sannyasę przyjmuje się dla uniknięcia odpowiedzialności społecznych. Ale sannyasy nie przyjmuje się dla uniknięcia odpowiedzialności względem społeczeństwa. Zazwyczaj sannyasę przyjmuje się na czwartym etapie życia duchowego. Na początku jest się brahmacarinem, później grhasthą, vanaprastha, a w końcu sannyasinem, aby wykorzystać życie poprzez zaangażowanie się w pełni w samorealizację. Sannyasa nie oznacza żebrania od drzwi do drzwi, aby zgromadzić pieniądze dla zadowalania zmysłów. Jednakże, ponieważ w Kali-yudze ludzie mniej lub bardziej skłonni są do zadowalania zmysłów, nie poleca się niedojrzałej sannyasy. Śrila Rupa Gosvami stwierdza w swym Nektarze Instrukcji (2):
atyaharah prayasaś ca
prajalpo niyamagrahah
jana-sangaś ca laulyam ca
sadbhir bhaktir vinaśyati
"Swoją służbę oddania można zniszczyć poprzez zbytnie uwikłanie się w następujące 6 czynności:
1. jedzenie więcej niż potrzeba albo gromadzenie więcej zasobów niż to konieczne.
2. nadmierne zabieganie o rzeczy światowe, które są bardzo trudne do osiągnięcia,
3. zbyteczne rozmowy na światowe tematy,
4. przestrzeganie zasad i przepisów jedynie dla ich przestrzegania, a nie dla duchowego postępu, albo odrzucenie pism świętych i działanie w sposób niezależny albo kapryśny,
5. obcowanie z osobami pochłoniętymi sprawami materialnymi, które nie są zainteresowane świadomością Krsny,
6. bycie zachłannym na światowe osiągnięcia."
Sannyasin powinien mieć instytucję, której przeznaczeniem jest
nauczanie świadomości Krsny; nie potrzebuje gromadzić pieniędzy dla siebie. My
polecamy, aby w naszym ruchu świadomości Krsny 50% uzbieranych pieniędzy
inwestować w drukowanie książek, a 50%
przeznaczyć na wydatki, szczególnie na zakładanie ośrodków na całym świecie
Osoby zarządzające ruchem świadomości Krsny powinny być niezwykle rozważne pod
tym względem. W przeciwnym razie pieniądze będą przyczyną rozpaczy, złudzenia,
strachu, gniewu, materialnego przywiązania, materialnego ubóstwa i
niepotrzebnej ciężkiej pracy. Kiedy byłem sam we Vrndavanie, nigdy nie
próbowałem budować math, czyli świątyń;
zadowalałem się raczej małą ilością pieniędzy, która mogłem uzyskać ze
sprzedawania Back to Godhead i w ten
sposób utrzymywałem siebie, jak również drukowałem książki. Kiedy udałem się za
granicę, żyłem zgodnie z tą samą zasadą, ale kiedy Europejczycy i Amerykanie
zaczęli szczodrze dawać pieniądze, założyłem świątynie i rozpocząłem wielbienie
Bóstw. Tej samej zasady należy nadal przestrzegać. Wszystkie pieniądze, które
się zbiera powinny być wykorzystane dla Krsny i nawet 1-go grosza nie można
wydać na zadowalanie zmysłów. Jest to zasada Bhagavata.
07.13.36 Znaczenie: Miód zebrany w plastrze jest zabierany przemocą. Zatem kto gromadzi pieniądze, powinien zrozumieć, że może go nękać rząd lub złodzieje, a nawet może zostać zabity przez wrogów. Jest powiedziane, że szczególnie w tym wieku Kali, rząd zamiast chronić pieniądze obywateli, będzie je sam zabierał na mocy prawa. Zatem uczony bramin postanowił nie gromadzić żadnych pieniędzy. Należy posiadać tyle, ile się w danej chwili potrzebuje. Nie ma potrzeby gromadzenia wielkiego bogactwa, czemu towarzyszy strach, że przywłaszczy je sobie rząd lub złodzieje.
07.13.37 Znaczenie: Od trzmieli należy nauczyć się braku przywiązania. Trzmiele zbierają krople miodu tu i tam i gromadzą je w swych plastrach, a następnie ktoś przychodzi, przemocą zabiera im cały miód i pozostawia je z niczym. Zatem należy nauczyć się od trzmieli, aby nie gromadzić więcej pieniędzy niż się potrzebuje. Podobnie, od pytona należy nauczyć się, w jaki sposób pozostawać bez jedzenia w jednym miejscu przez wiele, wiele dni i jeść jedynie wtedy, jeżeli coś przychodzi samoczynnie. W ten sposób uczony bramin przekazał instrukcje uzyskane od dwóch stworzeń, trzmiela i pytona.
07.13.40 Znaczenie: Opis uczonego bramina wskazuje na różne typy narodzin, ponieważ kładziemy się odpowiednio do swego ciała. Czasami ktoś przyjmuje narodziny jako zwierzę, a czasami jako król. Kiedy ktoś rodzi się jako zwierzę, musi leżeć na ziemi, a kiedy rodzi się jako król lub bardzo bogaty człowiek, może leżeć we wspaniałych pokojach w wielkich pałacach udekorowanych łożami i innymi meblami. Jednakże żywa istota nie może osiągnąć takich udogodnień dzięki swej słodkiej woli; raczej są one osiągalne dzięki najwyższej woli (parecchaya), lub poprzez aranżację mayi. Bhagavad-gita (18.61) oznajmia:
iśvarah sarva-bhutanam
hrd-deśe 'rjuna tisthati
bhramayan sarva-bhutani
yantrarudhani mayaya
"Najwyższy Pan przebywa w każdym sercu, Arjuno, i On kieruje wędrówkami żywych istot, które usadowione są jak gdyby na maszynie zrobionej z energii materialnej." Żywa istota, odpowiednio do swych materialnych pragnień, otrzymuje różnego typu ciała, które są niczym innym, jak tylko maszynami dostarczonymi przez materialną naturę, zgodnie z poleceniem Najwyższej Osoby Boga. Z woli Najwyższego trzeba przyjmować różne ciała, w których leży się w różny sposób.
07.13.42 Znaczenie: Gdy tylko ktoś dochodzi do platformy bhakti-yogi, rozumie w pełni, że Najwyższa Osoba Boga, Vasudeva, jest celem życia (vasudevah sarvam iti sa mahatma sudurlabhah). Polecają to wszystkie pisma wedyjskie (vedaiś ca sarvair aham eva vedyah, sarva dharman parityajya mam ekam śaranam vraja). Nie ma pożytku z wychwalania kogoś za jego materialne cechy lub bluźnienia przeciwko komuś z powodu jego materialnych dyskwalifikacji. W materialnym świecie, dobro i zło nie mają znaczenia, ponieważ jeżeli ktoś jest dobry, może osiągnąć promocję na wyższy system planetarny, a jeżeli ktoś jest zły, może zdegradować się na niższe systemy planetarne. Ludzie o różnych mentalnościach czasami wznoszą się, a czasami degradują, ale nie to jest celem życia. Celem życia jest uwolnienie się od promocji i degradacji i podjecie świadomości Krsny. Zatem osoba święta nie rozróżnia na to, co jest rzekomo dobre i rzekomo złe; pragnie raczej, aby wszyscy byli szczęśliwi w świadomości Krsny, co jest ostatecznym celem życia.
07.13.43 Znaczenie: Werset ten opisuje, w jaki sposób yogin może uwolnić się od materialnego przywiązania. Z powodu materialnej atrakcji karmita nie może widzieć samego siebie. Jnani mogą rozróżniać na materię i ducha, ale yogini, z których najlepsi są bhakti-yogini, pragną powrócić do domu, z powrotem do Boga. Karmici są całkowicie owładnięci złudzeniem, jnani nie są ani w iluzji, ani nie mają pozytywnej wiedzy, ale yogini, szczególnie bhakti-yogini, są całkowicie na platformie duchowej. Bhagavad-gita (14.26) potwierdza:
mam ca yo 'vyabhicarena
bhakti-yogena sevate
sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate
"Kto całkowicie angażuje się w służbę oddania, kto nie upada w żadnych okolicznościach, ten od razu przekracza guny natury materialnej i wznosi się na płaszczyznę Brahmana." Tak oto pozycja bhakty jest bezpieczna. Bhakta od razu wznoszony jest na platformę duchową. Inni, jak jnani i hatha-yogini, mogą jedynie stopniowo wznieść się na platformę duchową i dzięki unieważnieniu materialnego rozróżniania na platformie psychologii i dzięki unieważnieniu fałszywego ego, z powodu którego ktoś myśli, "Jestem tym ciałem, produktem materii". Należy wtopić fałszywe ego w totalną materialna energię, a totalną materialna energię w najwyższe źródło energii. Jest to proces uwalniania się od materialnej atrakcji.
07.13.44 Znaczenie: Poprzez analityczne badania całej struktury cielesnej, można z pewnością dojść do wniosku, że dusza różni się od wszystkich materialnych składników ciała, takich jak ziemia, woda, ogień i powietrze. Zatem różnicę pomiędzy ciałem a duszą może zrealizować osoba, która jest rozważna (manisi albo muni), a po tej realizacji indywidualnej duszy można bez trudu zrozumieć duszę najwyższą. Jeżeli ktoś zrealizuje w ten sposób, że indywidualna dusza podlega duszy najwyższej, wtedy osiąga samorealizację. Jak wyjaśnia 13-ty rozdział Bhagavad-gity, w ciele są dwie dusze. Ciało nazywane jest ksetra i jest dwóch ksetra-jna, czyli mieszkańców ciała – Dusza Najwyższa (Paramatma) i dusza indywidualna. Dusza Najwyższa i dusza indywidualna są niczym dwa ptaki siedzące na tym samym drzewie (ciele materialnym). Jeden ptak, indywidualny, skłonny do zapominania, je owoce drzewa, nie zważając na instrukcje drugiego ptaka, który jest jedynie świadkiem czynności pierwszego ptaka, swego przyjaciela. Kiedy ten skłonny do zapominania ptak zrozumie najwyższego przyjaciela, który jest zawsze z nim i który próbuje kierować nim w różnych ciałach, wtedy przyjmuje schronienie lotosowych stóp tego najwyższego ptaka. Jak jest to wyjaśnione w procesie yogi, dhyana-vasthita-tad-gatena-manasa paśyanti yam yoginah. Kiedy ktoś rzeczywiście staje się doskonałym yoginem, wtedy może ujrzeć poprzez medytację najwyższego przyjaciela i podporządkować się Jemu. Jest to początkiem bhakti-yogi, czyli rzeczywistego życia w świadomości Krsny.
07.13.45 Znaczenie: Osoba, która jest rzeczywiście bhaktą Krsny, nie zważa na tzw. opinię publiczną i wedyjskie czy filozoficzne dzieła. Prahlada Maharaja, który jest takim bhaktą, zawsze opierał się fałszywym instrukcjom swego ojca i tzw. nauczycieli, których zadaniem było kształcenie go. Zamiast tego po prostu wypełniał instrukcje Narady Muniego, swego guru i w ten sposób był zawsze wiernym bhaktą. Taka jest natura inteligentnego bhakty. Śrimad-Bhagavatam poucza, yajnaih sankirtana-prayair yajanti hi sumedhasah. Kto jest rzeczywiście inteligentny, ten musi się przyłączyć do ruchu świadomości Krsny, realizując, że jest wiecznym sługą Krsny. I tak powinien praktykować nieustanne intonowanie świętego imienia Pana – Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.
07.13.46 Znaczenie: Jak przytoczone jest w Caitanya-caritamrta (Madhya 8.128), Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział:
kiba vipra, kiba nyasi, śudra kene naya
yei krsna-tattva-vetta sei
'guru' haya
Guru, czyli mistrzem duchowym, może być każdy, kto jest dobrze zaznajomiony z nauką o Krsnie. Dlatego też, mimo iż Prahlada Maharaja był grhasthą rządzącym demonami, był on paramahamsą. Najlepszą z istot ludzkich, a zatem jest on naszym guru. Dlatego też na liście guru, czyli autorytetów, zawsze jest imię Prahlada Maharajy:
svayambhur naradah śambhuh
kumarah kapilo manuh
prahlado janako bhismo balir
vaiyasakir vayam
(Bhag. 6.3.20)
Wniosek jest taki, że paramahamsa jest wzniosłym bhaktą (bhagavatpriya). Taki paramahamsa może znajdować się na jakimkolwiek etapie życia – może być brahmacarinem, grhasthą, vanaprasthą lub sannyasinem – i być jednakowo wyzwolonym i wzniosłym.