Rozdział ten opisuje, jak Yamaduci udali się do Yamarajy, który bardzo szczegółowo objaśnił bhagavata-dharmę, zasady religijne służby oddania. W ten sposób Yamaraja usatysfakcjonował Yamadutów, którzy byli wielce zawiedzeni. Yamaraja powiedział: Mimo iż Ajamila przywoływał swego syna, intonował święte imię Pana, Narayana. I po prostu dzięki chwilowemu intonowaniu świętego imienia, od razu osiągnął towarzystwo wysłanników Pana Visnu, którzy uchronili go prze waszymi próbami, aby go zaaresztować. Jest to zupełnie w porządku. Faktem jest, że nawet jeżeli osoba chronicznie popełniająca grzechy zaintonuje święte imię Pana, to mimo iż jej intonowanie nie będzie całkowicie wolne od obraz, osoba taka nie przyjmie następnych materialnych narodzin."
Dzięki intonowaniu świętego imienia Pana, Ajamila spotkał czterech wysłanników Pana Visnu. Byli oni niezwykle piękni i natychmiast przybyli, aby go uratować. Yamaraja teraz opisuje ich. "Wszyscy Visnuduci są czystymi bhaktami Pana, Najwyższej Osoby względem stworzenia, utrzymania i unicestwienia manifestacji kosmicznej. Transcendentalnych czynności Najwyższego Pana, który jest samowystarczalny i poza zasięgiem materialnych zmysłów, nie może zrozumieć ani król Indra, Varuna, Śiva, Brahma, siedmiu rsich, ani też ja sam. Nikt nie może osiągnąć oświecenia o Nim za pomocą materialnych zmysłów. Pan, mistrz złudnej energii, szczęśliwie dla każdego posiada transcendentalne cechy i w ten sposób kwalifikowani są też Jego bhaktowie. Bhaktowie, których jedyna troską jest wybawianie upadłych dusz z tego materialnego świata, rodzą się w różnych miejscach w tym materialnym świecie po to tylko, aby ocalić uwarunkowane dusze. Jeśli ktoś jest trochę zainteresowany życiem duchowym, bhaktowie Pana chronią go na wiele sposobów."
Yamaraja kontynuował, "Istota sanatana-dharmy, czyli wiecznej religii, jest niezwykle poufna. Poza samym Panem nikt nie może przekazać tego poufnego systemu religii ludzkiemu społeczeństwu. To dzięki łasce Pana ten transcendentalny system religii mogą zrozumieć Jego czyści bhaktowie, a szczególnie 12 mahajanów – Pan Brahma, Narada Muni, Pan Śiva, Kumarowie, Kapila, Manu, Prahlada, Janaka, Bhisma, Bali, Śukadeva Gosvami i ja. Innych uczonych, na czele z Jaiminim, na zawsze okrywa złudna energia i dlatego są mniej lub bardziej oczarowani kwiecistym językiem trzech Ved, mianowicie Rg, Yajur i Sama, które są nazywane trayi. Zamiast stać się czystymi bhaktami, ludzie urzeczeni kwiecistymi słowami trzech Ved są zainteresowani wedyjskimi ceremoniami rytualistycznymi. Nie są w stanie zrozumieć chwał intonowania świętego imienia Pana. Jednakże osoby inteligentne podejmują służbę oddania dla Pana. Jeśli intonują święte imię Pana bez obraz, nie podlegają dłużej mojej władzy. Jeśli przypadkiem popełnią jakiś grzech, chroni ich święte imię Pana, gdyż to jest właśnie przedmiotem ich zainteresowania. Bhaktów zawsze chronią cztery bronie Pana, a szczególnie maczuga i Sudarśana cakra. Jeśli ktoś bez obłudy intonuje, słucha albo pamięta święte imię Pana, czy też ofiarowuje modlitwy i pokłony Panu, staje się doskonałym, podczas gdy nawet osoba uczona może zostać przywołana do piekła, jeśli jest pozbawiona służby oddania."
Kiedy Yamaraja w ten sposób opisał chwały Pana i Jego bhaktów, Śukadeva Gosvami wyjaśnił również moc intonowania świętego imienia i daremność spełniania wedyjskich ceremonii rytualistycznych oraz pobożnych czynności w celach pokutnych.
06.03.01 Znaczenie: Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura mówi, że chociaż oznajmienia Yamadutów były całkowicie oparte na zasadach wedyjskich, to zwyciężyły oznajmienia Visnudutów. Potwierdził to sam Yamaraja.
06.03.04 Znaczenie: Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura mówi, że Yamaduci – wysłannicy Yamarajy, byli tak rozczarowani, że prawie w wielkim gniewie zapytali swego pana, czy oprócz niego istnieje wielu innych panów. Ponadto, ponieważ Yamaduci zostali pokonani i ich pan nie był w stanie ich chronić, zamierzali powiedzieć, że nie było potrzeby służenia takiemu panu. Jeśli sługa nie może wypełnić polecenia swego pana bez doznania porażki, to jaki jest pożytek ze służenia takiemu bezsilnemu panu?
06.03.05 Znaczenie: Ponieważ Yamaduci doznali niepowodzenia, jeśli chodzi o wypełnienie polecenia Yamarajy, mieli wątpliwości co do tego, czy Yamaraja rzeczywiście miał moc karania grzeszników. Chociaż przyszli zaaresztować Ajamilę zgodnie z poleceniem Yamarajy, z powodu nakazu jakiegoś wyższego autorytetu spotkała ich porażka. Dlatego byli niepewni, czy jest wiele autorytetów czy tylko jeden. Jeśli było wielu autorytetów wydających różne sądy, które mogły być sprzeczne, dana osoba mogła zostać błędnie ukarana albo błędnie nagrodzona, czy też mogłaby nie być ukaraną, ani nagrodzoną. Zgodnie z naszym doświadczeniem w tym materialnym świecie, osoba ukarana w jednym sądzie może odwołać się do innego. Tak więc ten sam człowiek może zostać ukarany albo nagrodzony, w zależności od różnych wyroków. Jednakże w prawie natury albo sądzie Najwyższej Osoby Boga nie może być takich sprzecznych wyroków. Sędziowie i ich wyroki muszą być doskonali i wolni od sprzeczności. W rzeczywistości, w przypadku Ajamili pozycja Yamarajy była kłopotliwa, ponieważ Yamaduci postąpili słusznie, usiłując zaaresztować Ajamilę, ale Visnuduci im to udaremnili. Chociaż w tej sytuacji Yamaraja został obwiniony zarówno przez Visnudutów, jak i Yamadutów, jest on doskonały w wymierzaniu sprawiedliwości, ponieważ został upełnomocniony przez Najwyższą Osobę Boga. Dlatego wyjaśni on, jaka jest jego prawdziwa pozycja i w jaki sposób każdy jest kontrolowany przez najwyższego kontrolera, Osobę Boga.
06.03.06 Znaczenie: W rządzie może być wielu urzędników wydziałów, którzy sadzą różne osoby, ale prawo musi być jedno i każdy musi podlegać kontroli takiego centralnego prawa. Yamaduci nie byli sobie w stanie wyobrazić, że dwaj sędziowie wydali różne werdykty w tym samym przypadku i dlatego chcieli wiedzieć, kto był sędzią głównym. Yamaduci byli pewni, że Ajamila był największym grzesznikiem, ale chociaż Yamaraja pragnął go ukarać, Visnuduci usprawiedliwili go. Dla Yamadutów była to sytuacja zagadkowa i pragnęli, aby Yamaraja ją wyjaśnił.
06.03.08 Znaczenie: Yamaduci byli pod wrażeniem, że Yamaraja był jedyną osobą odpowiedzialną za wymiar sprawiedliwości. Byli całkowicie przekonani, że nikt nie był w stanie sprzeciwić się jego wyrokowi, ale teraz, ku ich zdziwieniu, jego polecenie zostało naruszone przez cztery wspaniałe osoby z Siddhaloki.
06.03.09 Znaczenie: Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura zauważa, że Yamaduci pragnęli przywieść przed Yamaraję Visnudutów. Yamaduci byliby usatysfakcjonowani, gdyby Yamaraja był w stanie ukarać Visnudutów.
06.03.10 Znaczenie: Ponieważ wysłannicy Yamarajy byli bardzo zasmuceni, że zostali pokonani przez czterech Visnudutów, pragnęli przywieść ich przed Yamaraję i jeśli możliwe, ukarać ich. Jeśli to nie byłoby możliwe, to pragnęli popełnić samobójstwo. Jednakże przed urzeczywistnieniem któregoś z tych zamiarów, pragnęli dowiedzieć się od Yamarajy – który jest również wszechwiedzący – kim byli Visnuduci.
06.03.11 Znaczenie: Śrila Yamaraja, najwyższy kontroler wszystkich żywych istot, jeśli chodzi o ich pobożne i bezbożne czynności, był bardzo zadowolony ze swoich sług, ponieważ zaintonowali oni w jego królestwie święte imię Narayana. Yamaraja musi mieć do czynienia z ludźmi, którzy wszyscy są grzesznikami i prawie że nie są w stanie zrozumieć Narayana. Był więc niezwykle zadowolony, kiedy jego wysłannicy wypowiedzieli imię Narayana, jako że sam również jest Vaisnavą.
06.03.12 Znaczenie: Wysłannicy Yamarajy podejrzewali, że nawet ponad Yamarają był ktoś nadrzędny. Aby rozproszyć ich wątpliwości, Yamaraja natychmiast odpowiedział, "Tak, jest jeden najwyższy kontroler ponad wszystkim." Yamaraja jest odpowiedzialny za pewne ruchome żywe istoty, mianowicie istoty ludzkie, ale zwierzęta, które również się poruszają, nie znajdują się pod jego kontrolą. Jedynie istoty ludzkie mają świadomość dobra i zła, a spośród nich kontroli Yamarajy podlegają jedynie ci, którzy spełniają grzeszne czyny. Więc chociaż Yamaraja jest kontrolerem, jest on jedynie kontrolerem wydziałowym dla kilku żywych istot. Są inni półbogowie, którzy kontrolują wiele innych działów, a ponad nimi wszystkimi jest jeden najwyższy kontroler, Krsna. Iśvarah paramah krsnah sac-cid-ananda-vigrahah: najwyższym kontrolerem jest Krsna. Inni, którzy kontrolują swe własne działy w sprawach wszechświata, są nieznacznymi w porównaniu z Krsną, najwyższym kontrolerem. Krsna mówi w Bhagavad-gicie (7.7), mattah parataram nanyat kincid asti dhananjaya: "Mój drogi Dhananjayo [Arjuno], nie ma nikogo, kto by Mnie przewyższał." Zatem Yamaraja natychmiast rozproszył wątpliwości swoich sług, Yamadutów, stwierdzając, że istnieje najwyższy kontroler ponad wszystkimi innymi.
Śrila Madhvacarya wyjaśnia, że słowa otam protam odnoszą się do przyczyny wszystkich przyczyn. Najwyższy Pan jest zarówno poziomy, jak i pionowy do manifestacji kosmicznej. Potwierdza to następujący werset ze Skanda Purany:
yatha kantha-patah sutra otah
protaś ca sa sthitah
evam visnav idam viśvam otam
protam ca samsthitam
Pan Visnu usytuowany jest jako pionowa i pozioma przyczyna manifestacji kosmicznej, niczym poziome i pionowe nici, z których zrobiony jest koc.
06.03.13 Znaczenie: W tym materialnym świecie każdy jest uwarunkowany, bez względu na to, kim by był. Ktoś może być istotą ludzką, półbogiem albo zwierzęciem, drzewem albo rośliną, ale wszystko znajduje się pod kontrolą praw natury, a poza tą naturalną kontrolą jest Najwyższa Osoba Boga. Potwierdza to Bhagavad-gita (9.10), gdzie Krsna mówi, mayadhyaksena prakrtih suyate sa-caracaram: "Ta materialna natura działa pod Moją kontrolą i stwarza wszelkie ruchome i nieruchome istoty." Tak więc Krsna stoi poza tą materialną machiną, która działa pod Jego kontrolą.
W odróżnieniu od innych żywych istot, żywe istoty w ludzkiej formie ciała są systematycznie kontrolowane przez nakazy wedyjskie, zgodnie z podziałem na varny i aśramy. Istota ludzka powinna przestrzegać zasad i przepisów varny i aśramu; w przeciwnym razie nie uniknie kary Yamarajy. Chodzi o to, że każda istota ludzka powinna wznieść się do pozycji bramina, człowieka najbardziej inteligentnego, a następnie musi wznieść się ponad tę pozycję i stać się Vaisnavą. Na tym polega doskonałość życia. Bramin, ksatriya, vaiśya i śudra mogą uczynić postęp poprzez wielbienie Pana odpowiednio do swoich czynności (sve sve karmany abhiratah samsiddhim labhate narah). Podziały na varny i aśramy są konieczne dla zapewnienia właściwego wypełniania obowiązków i spokojnej egzystencji każdej osobie, ale wszyscy są kierowani ku wielbieniu Najwyższego Pana, który jest wszechprzenikający (yena sarvam idam tatam). Najwyższy Pan istnieje poziomo i pionowo (otam protam), i jeśli ktoś przestrzega wedyjskich nakazów poprzez wielbienie Najwyższego Pana zgodnie ze swoimi możliwościami, jego życie będzie doskonałe. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (1.2.13):
atah pumbhir dvija-śrestha
varnaśrama-vibhagaśah
svanusthitasya dharmasya
samsiddhir hari-tosanam
"O najlepsi spośród podwójnie urodzonych, wnioskuje się zatem, że najwyższą doskonałością, jaką ktoś może osiągnąć poprzez wypełnianie przypisanych dla jego zawodu [dharmy] obowiązków, zgodnie z podziałami kastowymi i porządkami życia, jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga." Instytucja varnaśramy oferuje doskonały proces, który może uczynić nas zdolnym do powrotu do domu, z powrotem do Boga, ponieważ celem każdej varny i aśramu jest zadowolenie Najwyższego Pana. Najwyższego Pana można zadowolić postępując według wskazówek bona fide mistrza duchowego i jeśli ktoś to czyni, jego życie jest doskonale. Najwyższy Pan jest godny czci i każdy wielbi Go pośrednio i bezpośrednio. Ci, którzy wielbią Go bezpośrednio, szybko osiągają rezultaty wyzwolenia, podczas gdy wyzwolenie osób, które wielbią Go pośrednio, jest opóźnione.
Bardzo ważne są słowa namabhir vaci. W instytucji varnaśrama są różne nazwy – bramin, ksatriya, vaiśya, śudra, brahmacarin, grhastha, vanaprastha i sannyasin. Vak, czyli nakazy wedyjskie, udzielają wskazówek tym wszystkim podziałom. Każdy powinien ofiarowywać pokłony Najwyższemu Panu i wypełniać obowiązki, które zostały polecone w Vedach.
06.03.14-15 Znaczenie: Ludzie i inne żywe istoty w tej manifestacji kosmicznej kontrolowani są przez trzy siły materialnej natury. Żywe istoty, które kontrolowane są przez niższe cechy natury, pasję i ignorancję, nie mają możliwości zrozumienia Boga. Czynności Najwyższej Osoby Boga nie są w stanie zrozumieć nawet osoby w gunie dobroci, jak wielu półbogów i wielkich rsich opisanych w tym wersecie. Jak oznajmia Bhagavad-gita, transcendentalną do wszystkich materialnych cech jest osoba, która usytuowana jest w służbie oddania dla Pana. Dlatego Pan osobiście mówi, że poza bhaktami, którzy są transcendentalni do wszystkich cech materialnych, nikt nie jest w stanie Go zrozumieć (bhaktya mam abhijanati). Bhismadeva oznajmia Maharajy Yudhisthirze w Śrimad-Bhagavatam (1.9.16):
na hy asya karhicid rajan
puman veda vidhitsitam
yad-vijijnasaya yukta muhyanti kavayo 'pi hi
"O królu, nikt nie może znać planu Pana [Śri Krsny]. Nawet wielcy filozofowie, którzy oddają się wyczerpującym dociekaniom, pozostają zdezorientowani." Zatem nikt nie może zrozumieć Boga dzięki spekulatywnej wiedzy. W rzeczywistości z powodu spekulacji ulega się oszołomieniu (muhyanti). Potwierdza to Sam Pan w Bhagavad-gicie (7.3):
manusyanam sahasresu kaścid
yatati siddhaye
yatatam api siddhanam kaścin
mam vetti tattvatah
Spośród wielu tysięcy ludzi, jeden może starać się o doskonałości, a nawet spośród siddhów, tych, którzy już osiągnęli doskonałość, Krsnę może zrozumieć tylko osoba, która przyjęła proces bhakti, służby oddania.
06.03.16 Znaczenie: Chociaż różne części ciała nie mają mocy ujrzenia oczu, oczy kierują ruchami tych różnych części ciała. Nogi poruszają się naprzód, ponieważ oczy widzą, co znajduje się przed nimi, a ręce dotykają, ponieważ oczy widzą dotykane przedmioty. Podobnie, każda żywa istota działa zgodnie ze wskazówkami Duszy Najwyższej, który jest usytuowany wewnątrz serca. Jak Pan Sam potwierdza w Bhagavad-gicie (15.15), sarvasya caham hrdi sannivisto mattah smrtir jnanam apohanam ca: "Ode Mnie, który przebywam w każdym sercu, pochodzi pamięć, wiedza i zapomnienie." Gdzie indziej w Bhagavad-gicie jest powiedziane, iśvarah sarva-bhutanam hrd-deśe 'rjuna tisthati: "Najwyższy Pan, jako Dusza Najwyższa, usytuowany jest w każdym sercu." Żywa istota nie jest w stanie uczynić niczego bez sankcji Duszy Najwyższej. Dusza Najwyższa może działać w każdej chwili, ale żywa istota nie jest w stanie zrozumieć formy i czynności Duszy Najwyższej poprzez manipulowanie swymi zmysłami. Przykład oczu i części ciała jest bardzo właściwy. Gdyby kończyny ciała mogły widzieć, mogłyby poruszać się bez pomocy oczu, ale to nie jest możliwe. Chociaż nie można ujrzeć Duszy Najwyższej w swym sercu poprzez czynności zmysłowe, Jego przewodnictwo jest konieczne.
06.03.17 Znaczenie: Yamaraja opisał Najwyższą Osobę Boga, najwyższego kontrolera, ale wysłannicy Yamarajy pragnęli dowiedzieć się czegoś o Visnudutach, którzy ich pokonali podczas spotkania z Ajamilą. Dlatego Yamaraja powiedział, że swoimi rysami cielesnymi, transcendentalnymi cechami i naturą, Visnuduci przypominają Najwyższą Osobę Boga. Innymi słowy, Visnuduci, czyli Vaisnavowie, są prawie tak kwalifikowanymi jak Najwyższy Pan. Yamaraja poinformował Yamadutów, że Visnuduci są nie mniej potężni niż Pan Visnu. A ponieważ Pan Visnu jest ponad Yamarają, Visnuduci są ponad Yamadutami. Dlatego Yamaduci nie mogą tknąć osób, które chronią Visnuduci.
06.03.18 Znaczenie: Yamaraja szczególnie opisał cechy Visnudutów, aby przekonać swoje sługi, by nie byli zazdrośni. Yamaraja ostrzegał Yamadutów, że nawet półbogowie wielbią Visnudutów, składając im pełne szacunku pokłony, a Visnuduci zawsze są gotowi chroniąc bhaktów Pana przed nieprzyjaciółmi, od naturalnych zakłóceń i wszelkich niebezpiecznych warunków w tym materialnym świecie. Czasami członkowie Towarzystwa Świadomości Krsny obawiają się zagrażającego niebezpieczeństwa wojny i pytają, co stanie się z nami w przypadku wybuchu wojny. Jednakże we wszelkim niebezpieczeństwie powinni ufać w ochronę Visnudutów albo Najwyższej Osoby Boga, tak jak potwierdza to Bhagavad-gita (kaunteya pratijanihi na me bhaktah pranaśyati). Materialne niebezpieczeństwo nie jest przeznaczone dla bhaktów. Potwierdza to również Śrimad-Bhagavatam. Padam padam yad vipadam na tesam: w tym materialnym, świecie niebezpieczeństwa czyhają na każdym kroku, ale nie dotyczą one bhaktów, którzy całkowicie podporządkowali się lotosowym stopom Pana. Czyści bhaktowie Pana Visnu mogą być pewni, że Pan będzie ich chronił, ale dopóki pozostają w tym materialnym świecie, powinni całkowicie zaangażować się w służbę oddania poprzez głoszenie kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu i Pana Krsny, mianowicie ruchu świadomości Krsny Hare Krsna.
06.03.19 Znaczenie: Kiedy Visnuduci wyzwali Yamadutów, aby opisali zasady religii, Yamaduci powiedzieli, veda-pranihito dharmah: zasadami religijnymi są zasady ustanowione w literaturze wedyjskiej. Nie wiedzieli jednakże, że literatura wedyjska obejmuje rytualistyczne ceremonie, które nie są transcendentalne, lecz ich celem jest utrzymanie spokoju i porządku pomiędzy materialistycznymi osobami w tym materialnym świecie. Prawdziwe zasady religijne są nistraigunya, ponad trzema siłami materialnej natury, czyli są transcendentalne. Yamaduci nie znali tych transcendentalnych religijnych zasad, więc kiedy powstrzymano ich od zaaresztowania Ajamili, byli zdumieni. Osoby materialistyczne, które pokładają całą swą wiarę w wedyjskie rytuały, opisane są w Bhagavad-gicie (2.42) gdzie Krsna mówi, veda-vada-ratah partha nanyad astiti vadinah: rzekomi zwolennicy Ved mówią, że nie ma nic poza wedyjskimi ceremoniami. W Indiach jest grupa ludzi, którzy są rozkochani w rytuałach wedyjskich, nie rozumiejąc znaczenia tych rytuałów, które są przeznaczone do stopniowego wzniesienia na transcendentalną platformę poznania Krsny (vedaiś ca sarvair aham eva vedyah). Osoby, które nie znają tych zasad, ale które po prostu pokładają swą wiarę w rytuały wedyjskie, zwane są veda-vada-ratah.
Tutaj powiedziane jest, że prawdziwymi religijnymi zasadami są zasady dane przez Najwyższą Osobę Boga. O zasadzie tej mówi Bhagavad-gita. Sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja: należy porzucić wszelkie inne obowiązki i podporządkować się lotosowym stopom Krsny. Jest to prawdziwa zasada religijna, której każdy powinien przestrzegać. Nawet jeśli ktoś stosuje się do pism wedyjskich, może nie znać tej transcendentalnej zasady, gdyż nie każdy ją zna. Nawet półbogowie na wyższych systemach planetarnych nie są jej świadomi, więc co dopiero mówić o istotach ludzkich. Tę transcendentalną religijną zasadę należy zrozumieć bezpośrednio od Najwyższej Osoby Boga albo Jego szczególnego reprezentanta, tak jak oznajmiają to następne wersety.
06.03.20-21 Znaczenie: W Bhagavad-gicie Krsna odnosi się do bhagavata-dharmy jako najbardziej poufnej zasady religijnej (sarva-guhyatamam, guhyad guhyataram). Krsna mówi Arjunie, "Wyjaśnię ci tę najbardziej poufną wiedzę, ponieważ jesteś Moim drogim przyjacielem." Sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja: "Porzuć wszelkie inne obowiązki i podporządkuj się Mnie". Można by zapytać, " Jeśli zasada ta jest bardzo rzadko rozumiana, to jaki jest z niej pożytek?" W odpowiedzi Yamaraja oznajmia tutaj, że tę religijną zasadę można zrozumieć wówczas, jeśli podąża się systemem parampara Pana Brahmy, Pana Śivy, czterech Kumarów i innych standartowych autorytetów. Istnieją cztery linie sukcesji uczniów: jedna wywodząca się od Pana Brahmy, od Pana Śivy, jedna od Laksmi, bogini fortuny, i jedna od Kumarów. Sukcesja uczniów wywodząca się od Pana Brahmy zwana jest Brahma-sampradayą, sukcesja wywodząca się od Pana Śivy (Śambhu) jest zwana Rudra-sampradayą, sukcesja wywodząca się od Laksmiji, bogini fortuny, jest zwana Śri-sampradayą, a sukcesja wywodząca się od Kumarów jest zwana Kumara-sampradayą. Aby zrozumieć najbardziej poufny system religijny, należy przyjąć schronienie jednej z tych czterech sampradayi. W Padma Puranie jest powiedziane, sampradaya-vihina ye mantras te nisphala matah: jeśli ktoś nie jest zwolennikiem czterech uznanych sukcesji uczniów, jego mantra albo inicjacja są bezużyteczne. W obecnych czasach jest wiele apasampradayi, czyli sampradayi, które nie są bona fide, jako że nie są one połączone z autorytetami takimi jak Pan Brahma, Pan Śiva, Kumarowie czy Laksmi. Takie sampradaye zwodzą ludzi. Śastry mówią, że inicjacja w takiej sampradayi jest bezużyteczną stratą czasu, gdyż nigdy nie da nam możliwości zrozumienia prawdziwych zasad religii.
06.03.22 Znaczenie: Jak oznajmia poprzedni werset, dharmam bhagavatam, prawdziwe zasady religii są bhagavata-dharmą, zasadami opisanymi w samym Śrimad-Bhagavatam czy w Bhagavad-gicie, wstępnym stadium Bhagavatam. A jakie są te zasady? Bhagavatam mówi, dharmah projjhita-kaitavo 'tra: w Śrimad-Bhagavatam nie ma oszukańczych systemów religijnych. Wszystko w Bhagavatam jest bezpośrednio związane z Najwyższą Osoba Boga. Bhagavatam dalej mówi, sa vai pumsam paro dharmo yato bhaktir adhoksaje: prawdziwą religią jest ta, która naucza swoich zwolenników jak kochać Najwyższą Osobę Boga, który jest poza zasięgiem eksperymentalnej wiedzy. Taki system religijny rozpoczyna się od tan-nama-grahana, intonowania świętego imienia Pana (śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam). Kiedy ktoś intonował święte imię Pana i tańczył w ekstazie, stopniowo zaczyna on rozumieć formę Pana, Jego rozrywki i transcendentalne cechy. W ten sposób w pełni rozumie sytuację Osoby Boga. Takie zrozumienie Pana – w jaki sposób zstępuje On do tego materialnego świata, w jaki sposób się rodzi i jakie czyny spełnia – można osiągnąć jedynie przez spełnianie służby oddania. Jak oznajmia Bhagavad-gita, bhaktya mam abhijanati: jedynie dzięki służbie oddania można zrozumieć wszystko o Najwyższym Panu. Jeśli ktoś szczęśliwie rozumie Najwyższego Pana w ten sposób, rezultatem jest tyaktva deham punar janma naiti: po porzuceniu swego materialnego ciała nie musi już dłużej rodzić się w tym materialnym świecie. Zamiast tego powraca do domu, z powrotem do Boga. Na tym polega ostatecznie doskonałość. Dlatego Krsna mówi w Bhagavad-gicie (8.15):
mam upetya punar janma
duhkhalayam aśaśvatam
napnuvanti mahatmanah
samsiddhim paramam gatah
"Osiągnąwszy Mnie, wielkie dusze, będąc oddanymi Mi yoginami, nigdy nie powracają do tego tymczasowego, pełnego nieszczęść świata, albowiem osiągnęły one najwyższą doskonałość."
06.03.23 Znaczenie: Nie ma potrzeby prowadzić badań w celu odkrycia znaczenia intonowania mantry Hare Krsna. Historia Ajamili jest wystarczającym dowodem na moc świętego imienia Pana i wzniosłą pozycję osoby, która bezustannie je intonuje. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu radzi :
harer nama harer nama harer namaiva kevalam
kalau nasty eva nasty
eva nasty eva gatir anyatha
W tym wieku Kali nikt nie może spełniać wszystkich rytualistycznych ceremonii w celu osiągnięcia wyzwolenia; jest to niezmiernie trudne. Dlatego wszystkie śastry i wszyscy acaryowie polecają, aby w tym wieku intonować święte imię.
06.03.24 Znaczenie: Na zgromadzaniu ojca Raghunatha dasa Gosvamiego, Haridasa Thakura stwierdził, że po prostu dzięki intonowaniu świętego imienia Pana można osiągnąć wyzwolenie, nawet jeśli intonowanie to nie jest całkowicie pozbawione obraz. Smarta bramini i Mayavadi nie wierzą, że w ten sposób można osiągnąć wyzwolenie, ale prawdę stwierdzenia Haridasa Thakury potwierdza wiele cytatów ze Śrimad-Bhagavatam.
Na przykład, w swym komentarzu do tego wersetu Śridhara Svami podaje następujący cytat:
sayam pratar grnan bhaktya duhkha-gramad
vimucyate
"Jeśli ktoś z wielkim oddaniem intonuje święte imię Pana wieczorem i rano, może uwolnić się od wszelkich materialnych niedoli." Inny cytat stwierdza, że jeśli słucha się świętego imienia Pana bezustannie, każdego dnia z wielkim szacunkiem (anudinam idam adarena śrnvan), to można osiągnąć wyzwolenie. Inny cytat mówi:
śravanam kirtanam dhyanam
harer adbhuta-karmanah
janma-karma-gunanam ca
tad-arthe 'khila-cestitam
"Należy zawsze intonować i słuchać o niezwykłych wspaniałych czynach Pana, należy medytować o tych czynach i należy czynić wysiłek w celu zadowolenia Pana." (Bhag.11.3.27).
Śridhara Svami również przytacza cytat z Puran, papa-ksayas ca bhavati smaratam tam ahar-niśam: "Dzięki pamiętaniu lotosowych stóp Pana dniem i nocą [ahar-niśam], można uwolnić się od wszelkich grzesznych reakcji." Ponadto przytacza on cytat z Bhagavatam (6.3.31):
tasmat sankirtanam visnor
jagan-mangalam amhasam
mahatam api kauravya viddhy
aikantika-niskrtam
Wszystkie te cytaty dowodzą, że ten, kto bezustannie intonuje i słucha o świętych czynach, imieniu, sławie i formie Pana, jest osobą wyzwoloną. Jak wspaniale oznajmia ten werset, etavatalam aghanir-haranaya pumsam: samo wypowiedzenie imienia Pana uwalnia od wszystkich grzesznych reakcji.
Użyte w tym wersecie słowo alam oznacza, że wystarczające jest jedynie wypowiedzenie świętego imienia Pana. Tego słowa używa się w różnym znaczeniu. Jak oznajmia Amara-kośa, najbardziej autoryzowany słownik języka sanskryckiego, alam bhusana-paryapti-śakti-varana-vacakam: słowo alam może oznaczać "ornament", "wystarczalność", "siła" i "ograniczenie, umiar". Tutaj słowo alam oznacza, że niepotrzebny jest żaden inny proces, gdyż intonowanie świętego imienia Pana jest wystarczające. Nawet jeśli ktoś intonuje w sposób niedoskonały, dzięki temu intonowaniu uwalnia się od wszelkich reakcji grzechu.
Ta moc intonowania świętego imienia została dowiedziona poprzez wyzwolenie Ajamili. Kiedy Ajamila intonował święte imię Narayana, właściwie nie pamiętał on o Najwyższym Panu; zamiast tego pamiętał o swym synu. W chwili śmierci Ajamila z pewnością nie był bardzo czysty; raczej słynął on jako wielki grzesznik. Ponadto, w chwili śmierci całkowicie zaburzony jest stan psychiczny i w takiej trudnej sytuacji z pewnością niełatwo było intonować w sposób czysty. Niemniej jednak Ajamila osiągnął wyzwolenie jedynie dzięki intonowaniu świętego imienia Pana. Cóż więc mówić o tych, którzy nie są tak grzeszni jak Ajamila? Należy więc wyciągnąć wniosek, że z mocnym postanowieniem należy intonować święte imię Pana –
Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna,
Hare Hare
Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare
- gdyż w ten sposób, dzięki
łasce Krsny, z pewnością zostaniemy oswobodzeni z sideł mayi.
Intonowanie mantry Hare Krsna polecane jest nawet dla osób, które popełniają obrazy, gdyż jeśli będą kontynuowały to intonowanie, stopniowo będą intonowały w sposób wolny od obraz. Dzięki intonowaniu mantry Hare Krsna bez obraz można zwiększyć swą miłość do Krsny. Jak oznajmia Śri Caitanya Mahaprabhu, prema pum-artho maham: naszą główną troską powinno być zwiększanie naszego przywiązania do Najwyższej Osoby Boga i zwiększanie naszej miłości do Niego.
W związku z tym Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura przytacza również następujący werset ze Śrimad-Bhagavatam (11.19.24):
evam dharmair
manusyanam uddhavatmani vedinam
mayi sanjayate
bhaktih ko 'nyo 'rtho 'syavaśisyate
"Mój drogi Uddhavo, najwyższym systemem religijnym dla ludzkiego społeczeństwa jest ten, dzięki któremu można rozbudzić swą uśpioną miłość do Mnie." Objaśniając ten werset Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura przytacza również następujący werset z Padma Purany:
namaparadha-yuktanam namany
eva haranty agham
aviśranti-prayuktani tany
evartha-karani ca
Nawet jeśli na początku ktoś intonuje mantrę Hare Krsna popełniając obrazy, uwolni się od tych obraz poprzez ciągłe intonowanie. Papaksayaś ca bhavati smaratam tam ahar-niśam: od wszelkich grzesznych reakcji uwalniamy się wówczas, jeśli intonujemy dzień i noc, stosując się do polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu. To właśnie Śri Caitanya Mahaprabhu cytował następujący werset:
harer nama harer nama harer namaiva kevalam
kalau nasty eva nasty
eva nasty eva gatir anyatha
"W tym wieku kłótni i hipokryzji jedynym środkiem wyzwolenia jest intonowanie świętego imienia Pana. Nie ma innego sposobu. Nie ma innego sposobu. Nie ma innego sposobu". Jeśli członkowie ruchu świadomości Krsny będą ściśle stosować się do tego zlecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, ich pozycja będzie zawsze bezpieczna.
06.03.25 Znaczenie: Skoro dzięki intonowaniu świętego imienia Pana bez trudu można osiągnąć najwyższy sukces, można by zapytać, dlaczego jest tak wiele wedyjskich rytualistycznych ceremonii i dlaczego urzekają one ludzi. Na pytanie to odpowiada ten werset. Jak oznajmia Bhagavad-gita (15.15), vedaiś ca sarvair aham eva vedyah: prawdziwym celem studiowania Ved jest zbliżenie się do lotosowych stóp Pana Krsny. Na nieszczęście, nieinteligentni ludzie, oszołomieni okazałością wedyjskich yajni, pragną oglądać takie bogate ofiary. Pragną, aby intonowane były wedyjskie mantry i aby wydawano ogromne sumy pieniędzy na takie ceremonie. Czasami musimy spełniać takie rytualistyczne ceremonie wedyjskie, aby zadowolić takich nieinteligentnych ludzi. Ostatnio, kiedy otwieraliśmy ogromną świątynię Krsna-Balarama we Vrndavanie, byliśmy zmuszeni spełnić ceremonie wedyjskie prowadzone przez braminów, ponieważ mieszkańcy Vrndavany, szczególnie smarta bramini, nie przyjęliby Europejczyków i Amerykanów za bona fide braminów. Tak więc musieliśmy zatrudnić braminów, aby spełnili kosztowne yajne. Oprócz tych yajni, członkowie naszego Towarzystwa zrobili duży sankirtana z użyciem mrdang i według mnie było to ważniejsze niż wedyjskie rytualistyczne ceremonie. Obie te rzeczy, ceremonie i sankirtan, odbywały się jednocześnie. Ceremonie były przeznaczone dla osób zainteresowanych rytuałami wedyjskimi w celu wzniesienia na planety niebiańskie (jadi-krta-matir madhu-puspitayam), podczas gdy sankirtan był przeznaczony dla czystych bhaktów pragnących zadowolić Najwyższą Osobę Boga. My po prostu zrobilibyśmy sankirtana, ale wówczas mieszkańcy Vrndavany nie przyjęliby tej uroczystości instalacyjnej poważnie. Jak wyjaśniono tutaj, wedyjskie obrzędy są przeznaczone dla tych, których inteligencja została przytępiona przez kwiecisty język Ved, opisujących karmiczne czynności służące wzniesieniu na wyższe planety.
Sankirtana jest zupełnie wystarczający, szczególnie w tym wieku Kali. Jeśli członkowie naszych świątyń w różnych częściach świata będą po prostu spełniali przed Bóstwem sankirtana, szczególnie przed Śri Caitanyą Mahaprabhu, pozostaną doskonałymi. Niemniej jednak, aby utrzymać czystość umysłu i zwyczajów, wymagane jest wielbienie Bóstwa i inne regulujące zasady. Śrila Jiva Gosvami mówi, że chociaż sankirtana jest wystarczający dla osiągnięcia doskonałości życia, arcana, czyli wielbienie Bóstwa w świątyni – musi być kontynuowane w tym celu, aby bhaktowie zachowali czystość. Dlatego Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura polecił, aby jednocześnie spełniać oba procesy. My ściśle przestrzegamy tej zasady równoległego czczenia Bóstw i spełniania sankirtana. Powinniśmy to robić nadal.
06.03.26 Znaczenie: W związku z tym Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura cytuje następujący werset z modlitw Pana Brahmy (Bhag. 10.14.29):
athapi te deva padambuja-dvaya-
prasada-leśanugrhita eva hi
janati tattvam bhagavan-mahimno
na canya eko 'pi ciram vicinvan
Znaczenie tego jest takie, że nawet jeśli ktoś jest wielce uczony w śastrach wedyjskich, może być zupełnie nieświadomy istnienia Najwyższej Osoby Boga i Jego imienia, sławy, cech itd., podczas gdy osoba, która nie jest wielkim naukowcem, ale w jakiś sposób staje się czystym bhaktą Pana poprzez zaangażowanie się w służbę oddania, może zrozumieć pozycję Najwyższej Osoby Boga. Dlatego ten werset wypowiedziany przez Yamaraję mówi, evam vimrśya sudhiyo bhagavati: osoby zaangażowane w miłosną służbę dla Pana stają się sudhiyah, inteligentnymi, ale nie jest tak w przypadku uczonych wedyjskich, którzy nie rozumieją Krsny, Jego sławy i cech. Czystym bhaktą jest ten, kto ma czystą inteligencję; jest on prawdziwie myślącym, ponieważ swym umysłem, słowami i ciałem pełni służbę dla Pana – nie na pokaz, ale z miłością. Niebhaktowie mogą praktykować religię na pokaz, ale nie odnoszą żadnego rezultatu, ponieważ chociaż ostentacyjnie uczęszczają do świątyni lub kościoła, myślą o czymś innym. Osoby takie lekceważą swój religijny obowiązek i podlegają karze Yamarajy. Ale bhakta, który może popełnić jakieś grzeszne czyny niechcąco albo przypadkowo z powodu swych wcześniejszych nawyków, zostaje usprawiedliwiony. Na tym polega wartość ruchu sankirtana.
06.03.27 Znaczenie: W rezultacie Yamaraja ostrzegł swoje sługi, "Moi drodzy słudzy, bez względu na to, co zrobiliście dotychczas, aby niepokoić bhaktów, od tego momentu powinniście przestać. Czyny bhaktów, którzy podporządkowali się lotosowym stopom Pana i którzy bezustannie intonują święte imię Pana, chwalone są przez półbogów i mieszkańców Siddhaloki. Bhaktowie ci są tak wzniośli i godni szacunku, że Pan Visnu osobiście chroni ich maczugą w Swym ręku. Dlatego też, bez względu na to, co zrobiliście dotychczas, od tej chwili nie powinniście się zbliżać do takich bhaktów; w przeciwnym razie zginiecie od maczugi Pana Visnu. Jest to moje ostrzeżenie. Pan Visnu ma maczugę i cakrę do karania niewielbicieli. Usiłując niepokoić bhaktów, ryzykujecie karą. Nie róbcie tego. Co tu mówić o was, Pan Visnu ukarałby nawet Pana Brahmę i mnie, gdybyśmy chcieli ich ukarać. Dlatego nie powinniście więcej niepokoić bhaktów."
06.03.28 Znaczenie: Po ostrzeżeniu Yamadutów, aby nie zbliżali się do bhaktów, Yamaraja teraz instruuje, kogo powinni do niego przyprowadzać. Szczególnie radzi Yamadutom, aby przywodzili do niego osoby materialistyczne, które przywiązane są do życia rodzinnego jedynie ze względu na seks. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam, yan maithunadi-grhamedhi-sukham hi tuccham: ludzie przywiązani są do życia rodzinnego jedynie ze względu na seks. Zawsze na różne sposoby niepokojeni są przez swe materialne zaangażowania, a ich jedyną przyjemnością po całodziennej ciężkiej pracy jest spanie i seks nocą. Nidraya hriyate naktam vyavayena ca va vayah: w nocy, materialistyczni gospodarze domów śpią albo angażują się w seks. Diva carthehaya rajan kutumba-bharanena va: w dzień gorliwie poszukują pieniędzy, a jeśli je dostaną, wydają je na utrzymanie swych rodzin. Yamaraja szczególnie radzi swym sługom, aby takie osoby przyprowadzali do niego w celu ukarania, a nie bhaktów, którzy zawsze spijają miód u lotosowych stóp Pana, którzy wszystkich traktują na równi i którzy usiłują nauczać świadomości Krsny z powodu współczucia dla wszystkich żywych istot. Bhaktowie nie podlegają karze Yamarajy, ale osób nie mających informacji o świadomości Krsny nie chroni ich materialne życie tzw. radości rodzinnych. Śrimad-Bhagavatam mówi (2.1.4):
dehapatya-kalatradisv
atma-sainyesv asatsv api
tesam pramatto nidhanam
paśyann api na paśyati
Osoby takie z zadowoleniem wierzą, że będą chronione przez swój naród, społeczność albo rodzinę i nieświadome są tego, iż tacy omylni żołnierze zostaną zniszczeni w odpowiednim czasie. Wniosek zatem jest taki, że należy starać się obcować z osobami, które przez 24 godziny na dobę zaangażowane są w służbę oddania.
06.03.29 Znaczenie: W wersecie tym ważne jest słowo visnu-krtyan, ponieważ celem ludzkiego życia jest zadowolenie Pana Visnu. To samo ma na celu varnaśrama-dharma. Jak oznajmia Visnu Purana (3.8.9):
varnaśramacaravata purusena
parah puman
visnur aradhyate pantha
nanyat tat-tosa-karanam
Społeczeństwo ludzkie powinno ściśle stosować się do varnaśrama-dharmy, która dzieli społeczeństwo na cztery grupy społeczne (bramin, ksatriya, vaiśya i śudra) i cztery porządki duchowe (brahmacarya, grhastha, vanaprastha i sannyasa). Varnaśrama-dharma bez trudu przybliża nas do Pana Visnu, który jest jedynym prawdziwym celem ludzkiego społeczeństwa. Na te viduh svartha-gatim hi visnum: na nieszczęście ludzie jednakże nie wiedzą, że ich prawdziwym interesem własnym jest powrót do domu, z powrotem do Boga, czyli zbliżenie się do Pana Visnu. Duraśaya ye bahir-artha-maninah: zamiast tego są jedynie oszołomieni. Każda istota ludzka powinna spełniać obowiązki, których celem jest zbliżenie jej do Pana Visnu. Dlatego Yamaraja radzi Yamadutom, aby przyprowadzali do niego te osoby, które zapomniały o swych obowiązkach wobec Visnu (akrta-visnu-krtyan). Ten kto nie intonuje świętego imienia Visnu (Krsna), kto nie kłania się przed Bóstwem Visnu i nie pamięta lotosowych stóp Visnu, podlega karze Yamarajy. Podsumowując, karze Yamarajy podlegają wszyscy avaisnavowie, czyli osoby nie zainteresowane Panem Visnu.
06.03.30 Znaczenie: Pan Yamaraja wziął na siebie odpowiedzialność za obrazę popełnioną przez jego sługi. Jeśli sługa jakiejś instytucji robi błąd, odpowiedzialność za to ponosi ta instytucja. Chociaż Yamaraja jest ponad obrazami, jego słudzy – praktycznie za jego pozwoleniem – poszli zaaresztować Ajamilę, co było wielką obrazą. Nyaya-śastra stwierdza, bhrtyaparadhe svamino dandah; jeśli sługa robi jakiś błąd, za obrazę tę odpowiada pan i on podlega karze. Traktując to poważnie Yamaraja razem ze swymi sługami modlił się, złożywszy ręce, prosząc o wybaczenie Najwyższą Osobę, Boga, Narayana.
06.03.31 Znaczenie: Powinniśmy zauważyć, że chociaż Ajamila intonował imię Narayana w sposób niedoskonały, został uwolniony od wszelkich grzesznych reakcji. Intonowanie świętego imienia jest tak pomyślne, że każdego może uwolnić od reakcji grzesznych czynów. Nie należy wyciągać z tego wniosku, że można dalej grzeszyć i neutralizować reakcje tych grzechów przez intonowanie Hare Krsna. Należy być raczej bardzo ostrożnym, aby uwolnić się od wszystkich grzechów i nigdy nie myśleć o przeciwdziałaniu grzesznym czynnościom poprzez intonowanie mantry Hare Krsna, gdyż to jest inną obrazą. Jeśli bhakta przez przypadek popełni jakiś grzech, Pan wybaczy mu, ale nie powinno się celowo spełniać grzesznych czynności.
06.03.32 Znaczenie: Można bez trudu praktykować intonowanie i słuchanie świętego imienia Pana i w ten sposób przepełniać się ekstazą w życiu duchowym. Padma Purana oznajmia:
namaparadha-yuktanam namany
eva haranty agham
aviśranti-prayuktani tany
evartha-karani ca
Nawet jeśli ktoś popełnia obrazy intonując maha-mantrę Hare Krsna, może on uniknąć tych obraz, jeśli będzie intonował ciągle i bez żadnych odchyleń. Ten, kto ma zwyczaj praktykowania tego, zawsze pozostanie na czystej, transcendentalnej pozycji, nietknięty przez grzeszne reakcje. Śukadeva Gosvami specjalnie poprosił króla Pariksita, aby zwrócił uwagę na ten fakt. Jednakże spełnianie wedyjskich rytualistycznych ceremonii nie przynosi żadnej korzyści. Dzięki spełnianiu takich czynności można udać się na wyższe systemy planetarne, ale jak oznajmia Bhagavad-gita (9.21), ksine punye martya-lokam viśanti: kiedy zakończy się okres przyjemności na planetach niebiańskich z powodu ograniczonej ilości rezultatów pobożnych czynności danej osoby, musi ona powrócić na Ziemię. Tak więc nie ma sensu czynić wysiłku, aby podróżować po całym wszechświecie. Lepiej jest intonować święte imię Pana, tak aby się w pełni oczyścić i być zdolnym do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Taki jest cel życia i na tym polega doskonałość życia.
06.03.33 Znaczenie: Obowiązkiem bhakty jest intonowanie mantry Hare Krsna. Czasami można intonować popełniając obrazy, a czasami bez obraz, ale jeśli ktoś przyjmie ten proces poważnie, osiągnie doskonałość, której nie można osiągnąć poprzez wedyjskie rytualistyczne ceremonie pokutne. Osoby, które są przywiązane do wedyjskich rytualistycznych ceremonii, ale nie wierzą w służbę oddania, które zalecają pokutę, lecz nie doceniają intonowania świętego imienia Pana, nie osiągają najwyższej doskonałości. Dlatego bhaktowie, nie będąc w ogóle przywiązanymi do materialnych radości, nigdy nie porzucają świadomości Krsny dla wedyjskich rytualistycznych ceremonii. Osoby przywiązane do wedyjskich rytualistycznych ceremonii z powodu pożądliwych pragnień, raz po raz podlegają niedolom materialnej egzystencji. Maharaja Pariksit porównał ich czynności do kunjara-śauca, kąpieli słonia.
06.03.34 Znaczenie: Od tego wydarzenia Yamaduci unikają niebezpieczeństwa zbliżania się do bhaktów. Dla Yamadutów bhakta jest niebezpieczny.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 3-go Rozdziału 6-go
Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego
"Yamaraja poucza swoich wysłanników.