W rozdziale tym wysłannicy Vaikunthy wyjaśniają Yamadutom chwały intonowania świętego imienia Pana. Visnuduci powiedzieli, "Teraz niepobożne czyny spełniane są nawet w towarzystwie bhaktów, gdyż osoba, która nie zasługuje na karę, będzie ukarana na zgromadzeniu Yamarajy. Rzesze ludzkie są bezradne i dlatego muszą polegać na rządzie, jeśli chodzi o bezpieczeństwo i spokój, ale jeśli rząd wykorzystuje to i wyrządza krzywdę obywatelom, gdzie mogą się oni zwrócić? My rozumiemy doskonale, że Ajamila nie powinien zostać ukarany, chociaż wy usiłujecie zabrać go do Yamarajy, aby odebrał karę."
Ajamila nie podlegał karze dzięki temu, że sławił święte imię Najwyższego Pana. Visnuduci wyjaśnili to w sposób następujący: "Jedynie przez jednorazowe zaintonowanie świętego imienia Narayana, bramin ten uwolnił się od reakcji grzesznego życia. W istocie, uwolnił się nie tylko od grzechów tego życia, ale również od grzechów, które popełnił w wielu, wielu tysiącach poprzednich żywotów. Odbył on już prawdziwą pokutę za wszystkie swoje grzeszne czyny. Jeśli ktoś odbywa pokutę zgodnie ze wskazówkami śastr, nie uwalnia się on w rzeczywistości od grzesznych reakcji, ale jeśli intonuje on święte imię Pana, to nawet ślad takiego intonowania może natychmiast uwolnić go od wszystkich grzechów. Intonowanie chwał świętego imienia Pana przywołuje wszelkie szczęście. Dlatego nie ma wątpliwości co do tego, że Ajamila – uwolniwszy się całkowicie od wszystkich grzesznych reakcji – nie podlegał karze Yamarajy.
Mówiąc to, Visnuduci oswobodzili Ajamilę z powrozów Yamadutów i odeszli do swej własnej siedziby. Bramin Ajamila jednakże ofiarował Visnudutom swe pełne szacunku pokłony. Zrozumiał, jak bardzo był szczęśliwy, że pod koniec swego życia intonował święte imię Narayana. W istocie, uświadomił sobie pełne znaczenie swego szczęścia. Dokładnie zrozumiał dyskusję pomiędzy Yamadutami i Visnudutami i pod wpływem tego został czystym bhaktą Najwyższej Osoby Boga. Bardzo rozpaczał nad swym wielce grzesznym życiem i raz po raz potępiał siebie samego.
Dzięki towarzystwu Visnudutów Ajamila w końcu odzyskał swą oryginalną świadomość, porzucił wszystko i udał się do Hardwar, gdzie zaangażował się w służbę oddania i nie odstępując od niej, zawsze myślał o Najwyższej Osobie Boga. Wskutek tego Visnuduci udali się tam, usadowili go na złotym tronie i zabrali na Vaikunthalokę.
Podsumowując, chociaż grzeszny Ajamila zamierzał zawołać swego syna, gdy zaintonował święte imię Pana Narayana, to nawet takie intonowanie na etapie początkowym, czyli namabhasa, było w stanie zapewnić mu wyzwolenie. Zatem z pewnością egzaltowana jest osoba, która intonuje święte imię Pana z wiarą i oddaniem. Chroniona jest ona nawet w swym materialnym, uwarunkowanym życiu.
06.02.02 Znaczenie: Gdy Yamaduci usiłowali zaciągnąć Ajamilę przed Yamaraję w celu ukarania go, Visnuduci obwinili ich o gwałcenie religijnych zasad. Yamaraja został upełnomocniony przez Najwyższą Osobę Boga do sądzenia religijnych i niereligijnych zasad i karania ludzi, którzy są bezbożni. Gdyby jednakże ukarano tych, którzy są całkowicie bezgrzeszni, całe zgromadzenie Yamarajy zostałoby zanieczyszczone. Zasada ta odnosi się nie tylko do zgromadzenia Yamarajy, ale również do całego ludzkiego społeczeństwa.
Obowiązek właściwego zachowania zasad religijnych w społeczeństwie ludzkim spoczywa na sądzie królewskim albo rządzie. Na nieszczęście, w tej Kali-yudze, zasady religijne zostały wypaczone, a rząd nie jest kompetentny, by sądzić, kto podlega karze, a kto nie. Mówi się, że jeśli w Kali-yudze ktoś nie ma pieniędzy, aby opłacić sąd, nie może uzyskać sprawiedliwości. W istocie, w sądach sprawiedliwości całkiem powszechną rzeczą jest przekupywanie sędziów, by wydawali przychylne wyroki. Czasami policjanci i sąd aresztują i nękają ludzi religijnych, którzy nauczają świadomości Krsny dla korzyści całego ludzkiego społeczeństwa. Visnuduci, którzy są Vaisnavami, rozpaczali nad tymi godnymi pożałowania faktami. Dzięki swemu duchowemu współczuciu dla wszystkich upadłych dusz, Vaisnavowie wychodzą do ludzi, by nauczać zgodnie ze standartowymi metodami wszystkich religijnych zasad, ale na nieszczęście – z powodu wpływu Kali-yugi – Vaisnavowie tacy, którzy oddali swe życie nauczaniu chwał Pana, czasami są nękani i karani przez sądy, fałszywie oskarżani o zakłócanie spokoju.
06.02.03 Znaczenie: Król albo we współczesnych czasach rząd, powinni działać jak opiekunowie obywateli, nauczając ich właściwego celu życia. Szczególnym przeznaczeniem ludzkiej formy życia jest realizacja własnej jaźni i jej związku z Najwyższą Osobą Boga, ponieważ nie można tego zrealizować w formach zwierzęcych. Dlatego obowiązkiem rządu jest przejęcie opieki nad wyszkoleniem obywateli w taki sposób, aby przez stopniowy proces wznieśli się na platformę duchową i zrealizowali swą jaźń oraz jej związek z Bogiem. Zasady tej przestrzegali królowie tacy jak Maharaja Yudhisthira, Maharaja Pariksit, Pan Ramacandra, Maharaja Ambarisa i Prahlada Maharaja. Przywódcy rządowi muszą być bardzo uczciwi i religijni, gdyż w przeciwnym razie ucierpią na tym wszystkie sprawy państwowe. Na nieszczęście, w imię demokracji rozbójnicy i złodzieje wybierają innych rozbójników i złodziei na najwyższe posady w rządzie. Dowód tego widzieliśmy ostatnio w Ameryce, gdzie obywatele potępili prezydenta i znieśli go z jego urzędu. Jest to tylko jeden przypadek, ale jest wiele innych. Biorąc pod uwagę znaczenie ruchu świadomości Krsny, ludzie powinni być świadomi Krsny i nie głosować na osoby, które nie są świadome Krsny. Wówczas w państwie zapanuje prawdziwy pokój i pomyślność. Gdy Vaisnava widzi błędnie prowadzenie się rządu, czuje on współczucie w swym sercu i robi wszystko, co w jego mocy, by oczyścić tę sytuację poprzez szerzenie ruchu Hare Krsna.
06.02.04 Znaczenie: Chociaż Ajamila nie podlegał karze, Yamaduci upierali się, by zabrać go do Yamarajy w celu ukarania. To było adharmą, wbrew religijnym zasadom. Visnuduci obawiali się, że jeśli dozwolone będą takie niereligijne czyny, wówczas zepsuciu ulegnie zarząd w społeczeństwie ludzkim. Obecnie ruch świadomości Krsny usiłuje wprowadzić właściwe zasady zarządzania ludzkim społeczeństwem, ale na nieszczęście rządy Kali-yugi nie udzielają właściwego poparcia ruchowi Hare Krsna, gdyż nie doceniają jego wartościowej służby. Ruch Hare Krsna jest właściwym ruchem do poprawienia upadłego stanu ludzkiego społeczeństwa i dlatego rządy i przywódcy społeczni w każdej części świata powinni udzielić mu poparcia, aby całkowicie skorygować stan ludzkości.
06.02.05-06 Znaczenie: Sanskryckie słowo viśvasta-ghata odnosi się do tego, kto łamie wiarę albo podważa zaufanie. Ludzie zawsze powinni czuć się bezpieczni dzięki ochronie rządu. Jakże więc rzeczą godną pożałowania jest fakt, że rząd sam niszczy to zaufanie i sprawia obywatelowi kłopoty z powodów politycznych. Sami byliśmy świadkiem, jak podczas dni podziału w Indiach, manipulacje polityków nagle wzbudziły uczucie nienawiści pomiędzy Hindusami i muzułmanami, którzy zaczęli zabijać się nawzajem z powodów politycznych, chociaż dotychczas żyli spokojnie razem. Jest to oznaką Kali-yugi. W wieku tym zwierzęta otrzymują wspaniałe schronienie i całkowicie ufają w ochronę swych panów, ale na nieszczęście, skoro tylko zostaną utuczone, natychmiast posyłane są do rzeźni. Vaisnavowie tacy jak Visnuduci potępiają takie okrucieństwo. W istocie, grzesznych ludzi odpowiedzialnych za takie cierpienie oczekuje opisane już piekło. Ten, kto zawodzi zaufanie żywej istoty, która w dobrej wierze przyjęła w nim schronienie – bez względu na to, czy istotą tą jest człowiek czy zwierzę – jest osobą niezmiernie grzeszną. Ponieważ obecnie rząd nie karze takich zdrajców, całe ludzkie społeczeństwo jest straszliwie zanieczyszczone. Dlatego ludzie tego wieku zostali opisani jako mandah sumanda-matayo manda-bhagya hy upadrutah. Na skutek takiego grzesznego życia ludzie są potępieni (mandah), ich inteligencja jest nieczysta (sumanda-matayah), są nieszczęśliwi (manda-bhagyah), i dlatego są zawsze zaniepokojeni z powodu wielu problemów (upadrutah). Taka jest ich sytuacja w tym życiu, a po śmierci karani są w piekle.
06.02.07 Znaczenie: Yamaduci brali pod uwagę jedynie zewnętrzną sytuację Ajamili. Ponieważ był niezwykle grzeszny poprzez całe swoje życie, sądzili, że powinni zabrać go do Yamarajy. Nie wiedzieli, że uwolnił się od reakcji wszystkich grzechów. Dlatego Visnuduci poinstruowali ich, że ponieważ w chwili śmierci zaintonował on cztery sylaby imienia Narayana, został uwolniony od wszystkich grzesznych reakcji. W związku z tym Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura cytuje następujące wersety ze smrti-śastra:
namno hi yavati śaktih
papa-nirharane hareh
tavat kartum na śaknoti
patakam pataki narah
"Jedynie dzięki intonowaniu imienia Hari grzeszny człowiek
jest w stanie unieważnić reakcje większej ilości grzechów, niż jest w stanie
popełnić." (Brhad-visnu Purana)
avaśenapi
yan-namni kirtite sarva-patakaih
puman vimucyate
sadyah simha-trastair mrgair iva
"Jeśli ktoś intonuje święte imię Pana, nawet jeśli jest w bezradnej sytuacji czy robi to niechcąco, opuszczają go wszystkie reakcje jego grzesznego życia, tak jak na dźwięk ryku lwa wszystkie mniejsze zwierzęta uciekają w strachu." (Garuda Purana)
sakrd uccaritam yena harir
ity aksara-dvayam
baddha-parikaras tena moksaya
gamanam prati
"Osoba, która raz zaintonowała święte imię Pana składające się z dwóch sylab ha-ri, ma gwarantowaną ścieżkę do wyzwolenia." (Skanda Purana)
Oto niektóre z powodów, dlaczego Visnuduci sprzeciwili się, gdy Yamaduci chcieli zabrać Ajamilę pod sąd Yamarajy.
06.02.08 Znaczenie: Poprzednio, kiedy Ajamila spełniał grzeszne czynności w celu utrzymania swej rodziny, wówczas również intonował święte imię Narayana w sposób wolny od obraz. Intonowanie świętego imienia Pana w celu przeciwdziałania swym grzesznym czynnościom czy popełnianie grzesznych czynności na mocy intonowania świętego imienia jest obrazą (namno balad yasya hi papa-buddhih). Ale chociaż Ajamila spełniał grzeszne czyny, nigdy nie intonował świętego imienia Narayana w tym celu, aby im przeciwdziałać; po prostu intonował on imię Narayana, aby przywołać swego syna. Dlatego jego intonowanie odniosło skutek. Dzięki temu, że w ten sposób intonował imię Narayana, już zniszczył on reakcje grzechów nagromadzonych w ciągu wielu, wielu żywotów. Na początku był on czysty i chociaż później dopuścił się wielu grzechów, nie popełnił obrazy, ponieważ nie intonował świętego imienia Narayana w tym celu, aby im przeciwdziałać. Ten, kto zawsze intonuje święte imię Pana w sposób wolny od obraz, jest zawsze czysty. Jak potwierdza to ten werset, Ajamila był już wolny od grzechu, a ponieważ intonował święte imię Narayana, pozostał wolnym od grzechu. Nie miało znaczenia, że przywoływał swego syna; samo imię odniosło skutek.
06.02.11 Znaczenie: Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura komentuje, że intonowanie świętego imienia Pana ma szczególne znaczenie, które odróżnia go od wedyjskich rytualistycznych ceremonii pokutnych za srogie, bardziej srogie i najsroższe grzeszne czyny. Istnieje 20 typów pism religijnych zwanych dharma-śastrami, począwszy od Manu-samhity i Paraśara-samhity, ale tutaj zostało podkreślone, że chociaż przez przestrzeganie religijnych zasad tych pism można uwolnić się od najbardziej grzesznych czynów, grzesznik nie osiągnie w ten sposób stanu miłosnej służby dla Pana. Z drugiej strony, nawet jednorazowe zaintonowanie świętego imienia Pana nie tylko natychmiast uwalnia daną osobę od reakcji najcięższych grzechów, ale również wznosi ją na platformę pełnienia miłosnej służby dla Najwyższej Osoby Boga, który opisany został jako uttamaśloka, ponieważ słynie ze Swych pełnych chwały czynów. Tak więc służy on Panu poprzez pamiętanie Jego formy, Jego atrybutów i rozrywek. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura wyjaśnia, że wszystko to – dzięki wszechmocy Pana – możliwe jest po prostu poprzez intonowanie świętego imienia Pana. Poprzez intonowanie świętego imienia Pana można z łatwością osiągnąć to, czego nie można osiągnąć poprzez spełnianie rytuałów wedyjskich. Intonowanie świętego imienia Pana i tańczenie w ekstazie jest tak łatwe i wzniosłe, że jedynie dzięki przestrzeganiu tego procesu można osiągnąć wszystkie korzyści życia duchowego. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu oznajmia, param vijayate śri-krsna-sankirtanam: "Wszelka chwała Śri Krsna sankirtana!" Ruch sankirtana, który rozpoczęliśmy, oferuje najlepszy proces oczyszczenia z wszelkich grzesznych reakcji i natychmiastowego wzniesienia się na platformę życia duchowego.
06.02.12 Znaczenie: Oznajmienia tego wersetu zostały poprzedzone w Śrimad-Bhagavatam (1.2.17):
śrnvatam sva-kathah krsnah punya-śravana-kirtanah
hrdy antah-stho hy abhadrani
vidhunoti suhrt satam
"Śri Krsna, Osoba Boga, który jest Paramatmą [Duszą Najwyższą] w sercu każdego i dobroczyńcą prawdomównego wielbiciela, oczyszcza z pragnienia materialnej przyjemności serce bhakty, który rozwinął pragnienie do słuchania Jego przekazów, które same w sobie są pełne cnót, kiedy właściwie słuchane i intonowane." Jest to szczególną łaską Najwyższego Pana, że skoro tylko dowiaduje się, iż ktoś gloryfikuje Jego imię, sławę i atrybuty, osobiście pomaga On oczyścić brud z serca takiej osoby. Dlatego po prostu dzięki takiej gloryfikacji osoba ta nie tylko oczyszcza się ale również osiąga rezultaty pobożnych czynów (punya-śravana-kirtana. Punya-śravana-kirtana odnosi się do procesu służby oddania. Nawet jeśli ktoś nie rozumie znaczenia imienia Pana, Jego rozrywek czy atrybutów, zostaje on oczyszczony jedynie dzięki słuchaniu o nich czy intonowaniu o nich. Oczyszczenie takie nazywa się sattva-bhavana.
Głównym celem życia ludzkiego powinno być oczyszczenie egzystencji i osiągnięcie wyzwolenia. Za nieczystych uważani jesteśmy tak długo, dopóki posiadamy materialne ciało. W takim nieczystym, materialnym stanie nie możemy w pełni doznawać prawdziwie radosnego życia, mimo iż każdy go poszukuje. Dlatego Śrimad-Bhagavatam (5.5.1) mówi, tapo divyam putraka yena sattvam śuddhyet: aby wznieść się na platformę duchową, należy oczyścić swą egzystencję poprzez spełnianie tapasyi, wyrzeczenia. Tapasya polegająca na intonowaniu i gloryfikowaniu imienia, sławy i atrybutów Pana jest bardzo łatwym procesem oczyszczającym, dzięki któremu każdy może osiągnąć szczęście. Dlatego proces ten musi przyjąć każdy, kto pragnie ostatecznego oczyszczenia swego serca. Inne procesy, takie jak karma, jnana i yoga, nie mogą oczyścić serca w pełni.
06.02.13 Znaczenie: Visnuduci, będący wyższymi autorytetami, wydali polecenie Yamadutom, którzy nie wiedzieli, że Ajamila nie podlegał już dłużej cierpieniom piekielnym za swe przeszłe grzechy. Chociaż intonował on święte imię Narayana mając na myśli swego syna, święte imię jest tak transcendentalnie pełne mocy, że automatycznie został uwolniony, ponieważ intonował święte imię w chwili śmierci (ante narayana-smrtih). Jak Krsna potwierdza w Bhagavad-gicie (7.28):
yesam tv anta-gatam papam
jananam punya-karmanam
te dvandva-moha-nirmukta
bhajante mam drdha-vratah
"Osoby, które działały pobożnie w swoich poprzednich żywotach, jak i w życiu obecnym i które całkowicie wypleniły swoje grzechy, uwolniły się od dualizmów ułudy i z determinacją angażują się w pełnienie służby oddania dla Mojej Osoby." Dopóki ktoś nie uwolni się od wszelkich reakcji grzechów, nie może wznieść się na platformę służby oddania. Gdzie indziej w Bhagavad-gicie (8.5) jest powiedziane:
anta-kale ca mam eva smaran
muktva kalevaram
yah prayati sa mad-bhavam
yati nasty atra samśayah
Jeśli ktoś w chwili śmierci pamięta Krsne, Narayana, z pewnością może natychmiast powrócić do domu, z powrotem do Boga.
06.02.15 Znaczenie: Jak oznajmia Bhagavad-gita (8.6):
yam yam vapi smaran bhavam
tyajaty ante kalevaram
tam tam evaiti kaunteya
sada tad-bhava-bhavitah
"Jaki stan istnienia pamięta ten, kto porzuca swoje ciało, o synu Kunti, taki stan bez wątpienia osiągnie." Jeśli ktoś praktykuje intonowanie mantry Hare Krsna, to naturalnie przypuszcza się, że będzie intonował Hare Krsna, kiedy znajdzie się w wypadku. A nawet jeśli ktoś nie praktykował intonowania świętego imienia Pana (Hare Krsna), ale mimo to zaintonuje imię Pana, kiedy spotyka go jakiś nieszczęśliwy przypadek i umiera, zostanie ocalony od piekielnego życia po śmierci.
06.02.16 Znaczenie: W związku z tym Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura opisuje wydarzenie, które miało miejsce wówczas, gdy Samba został ocalony od kary Kauravów. Samba zapałał miłością do córki Duryodhany, a ponieważ według zwyczajów ksatriyów nie można otrzymać córki ksatriyi, dopóki nie przejawi się rycerskiej dzielności, Samba uprowadził ją. Wskutek tego Kauravowie zaaresztowali go. Później, kiedy Pan Balarama przybył, aby go ocalić, zastanawiano się, czy go oswobodzić. Ponieważ sprawa ta nie została rozsądzona, Balarama ukazał swą moc w taki sposób, że cała Hastinapura zadrżała i niemalże została zniszczona, jak gdyby na skutek wielkiego trzęsienia ziemi. Wówczas doszli do porozumienia i Samba poślubił córkę Duryodhany. Znaczenie tego jest takie, że należy przyjąć schronienie Krsny-Balaramy, Najwyższej Osoby Boga, którego ochronna moc jest tak wielka, że nie ma jej równej w świecie materialnym. Bez względu na to, jak bardzo potężne by były reakcje naszych grzechów, natychmiast zostaną one zniszczone, jeśli intonujemy imię Hari, Krsny, Balaramy albo Narayana.
06.02.17 Znaczenie: Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (11.2.42), bhaktih pareśanubhavo viraktir anyatra ca: służba oddania ma tak wielką moc, że osoba, która ją pełni, natychmiast uwalnia się od wszelkich grzesznych pragnień. Wszystkie pragnienia w tym materialnym świecie są grzeszne, ponieważ pragnienie materialne oznacza zadowalanie zmysłów, które zawsze pociąga za sobą działanie, które jest bardziej lub mniej grzeszne. Czysta bhakti jednakże jest anyabhilasita-śunya; innymi słowy, jest ona wola od materialnych pragnień, które są wynikiem karmy i jnany. Osoba usytuowana w służbie oddania nie ma już dłużej materialnych pragnień i dlatego grzeszne życie jej nie dotyczy. Należy całkowicie powstrzymać materialne pragnienia. W przeciwnym razie, chociaż na pewien czas możemy uwolnić się od grzechów przez spełnianie wyrzeczeń, pokut i dobroczynności, to ponieważ serce jest nieczyste, materialne pragnienia pojawią się na nowo i będziemy grzesznie działać i cierpieć.
06.02.18 Znaczenie: Ogień będzie działał bez względu na to, czy będzie z nim miało do czynienia niewinne dziecko czy ktoś, kto jest dobrze świadomy jego mocy. Na przykład, jeśli pole słomy czy suchej trawy podpali starszy człowiek, który zna moc ognia, czy dziecko, które jej nie zna, trawa zostanie spalona na popiół. Podobnie, ktoś może znać moc intonowania mantry Hare Krsna albo jej nie znać, ale jeśli będzie intonował święte imię, uwolni się od wszelkich grzesznych reakcji.
06.02.19 Znaczenie: W krajach zachodnich, gdzie szerzy się ruch Hare Krsna, uczeni i inni myślący ludzie zaczynają sobie zdawać sprawę z jego skuteczności. Na przykład bardzo urzeczony tym ruchem jest uczony dr J. Stillson Judah, gdyż przekonał się on naocznie, że ruch ten zamienia hipisów- narkomanów w czystych Vaisnavów, którzy dobrowolnie stają się sługami Krsny i ludzkości. Jeszcze kilka lat temu hipisi ci nie znali mantry Hare Krsna, ale teraz intonują ją i stają się czystymi Vaisnavami. W ten sposób uwalniają się od wszelkich grzesznych czynów, takich jak niedozwolony seks, intoksykacja, jedzenie mięsa i hazard. Jest to praktyczny dowód na skuteczność ruchu Hare Krsna, tak jak stwierdza ten werset. Nie ma znaczenia, czy ktoś zna wartość intonowania mantry Hare Krsna czy też nie, ale jeśli w taki czy inny sposób intonuje ją, natychmiast oczyści się, tak jak osoba, która zażywa mocne lekarstwo, odczuje jego skutki, bez względu na to, czy zażywa je świadomie czy nieświadomie.
06.02.21 Znaczenie: W wersecie tym bardzo ważne jest słowo pratyuditah. Słudzy Yamarajy są tak potężni, że nigdy i nigdzie nie napotykają oporu, ale tym razem nie powiodła im się próba zabrania człowieka którego uważali za grzesznika. Dlatego natychmiast powrócili do Yamarajy i opisali mu wszystko, co się wydarzyło.
06.02.22 Znaczenie: Vaisnavowie również są Visnudutami, ponieważ wypełniają oni polecenia Krsny. Wielkim pragnieniem Pana Krsny jest, aby wszystkie uwarunkowane dusze gnijące w tym materialnym świecie podporządkowały się Jemu i zostały ocalone od cierpień materialnych w tym życiu i kary w piekielnych warunkach po śmierci. Dlatego Vaisnava próbuje przywrócić świadomość uwarunkowanym duszom. Ci, którzy są tak szczęśliwi jak Ajamila, zostają wybawieni przez Visnudutów, czyli Vaisnavów i tak powracają do domu, z powrotem do Boga.
06.02.23 Znaczenie: Śastra mówią:
papistha ye duracara
deva-brahmana-nindakah
apathya-bhojanas tesam akale
maranam dhruvam
"Przedwczesna śmierć pewna jest dla osób, które są papistha, bardzo grzeszne i duracara, czyli które cechuje nieodpowiedzialne zachowanie i które są nieczyste w swych zwyczajach, które są przeciwko istnieniu Boga, znieważają Vaisnavów i braminów i jedzą wszystko bez różnicy." Jest powiedziane, że w Kali-yudze długość życia wynosi maksimum 100 lat, ale gdy ludzie degradują się, długość ich życia się zmniejsza (prayenalpayusah). Ponieważ Ajamila uwolnił się teraz od wszystkich reakcji grzechów, długość jego życia wydłużyła się, mimo iż miał natychmiast umrzeć. Kiedy Visnuduci ujrzeli, że Ajamila usiłuje do nich coś powiedzieć, znikli, aby dać mu szansę sławienia Najwyższego Pana. Ponieważ wszystkie reakcje jego grzechów zostały zniszczone, był teraz gotów sławić Pana. W istocie, sławić Pana nie można dopóty, dopóki nie jest się wolnym od wszystkich grzesznych czynności. Krsna osobiście potwierdza to w Bhagavad-gicie (7.28):
yesam tv anta-gatam papam
jananam punya-karmanam
te dvandva-moha-nirmukta
bhajante mam drdha-vratah
"Osoby, które działały pobożnie w swoich poprzednich żywotach, jak i w życiu obecnym i które całkowicie wypleniły swoje grzechy, uwolniły się od dualizmów ułudy i z determinacją angażują się w pełnienie służby oddania dla Mojej Osoby." Visnuduci rozbudzili w Ajamili świadomość służby oddania, tak aby natychmiast stał się gotowym do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Aby zwiększyć jego pragnienia sławienia Pana, znikli, tak by podczas ich nieobecności przeżywał rozłąkę. W nastroju rozłąki sławienie Pana jest bardziej intensywne.
06.02.24-25 Znaczenie: W Bhagavad-gicie (2.45) Pan Krsna powiedział Arjunie
traigunya-visaya
veda nistraigunyo bhavarjuna
nirdvandvo
nitya-sattva-stho niryoga-ksema
atmavan
"Vedy zajmują się głównie trzema gunami natury materialnej. Wznieś się ponad te guny, Arjuno. Bądź transcendentalny wobec nich wszystkich. Bądź wolnym od wszelkich dualizmów i od wszelkiego pragnienia zysku i bezpieczeństwa. I bądź utwierdzonym w jaźni." Wedyjskie zasady niewątpliwie przypisują stopniowy proces wznoszenia się na platformę duchową, ale jeśli ktoś pozostaje przywiązanym do zasad wedyjskich, nie ma szans, aby wzniósł się do życia duchowego. Dlatego Krsna poradził Arjunie, aby pełnił służbę oddania, która jest procesem religii transcendentalnej. Transcendentalną pozycję służby oddania również potwierdza Śrimad-Bhagavatam (1.2.6). Sa vai pumsam paro dharmo yato bhaktir adhoksaje. Bhakti, służba oddania, jest paro dharmah, dharmą transcendentalną; nie jest to dharma materialna. Ludzie na ogół myślą, że religię należy praktykować dla materialnej korzyści. To może być odpowiednie dla osób zainteresowanych życiem materialnym, ale jeśli kogoś interesuje życie duchowe, powinien być przywiązany do paro dharmah, religijnych zasad, dzięki którym można zostać bhaktą Najwyższego Pana (yato bhaktir adhoksaje). Religia bhagavata naucza, że pomiędzy Panem i żywą istotą istnieje wieczny związek i że obowiązkiem żywej istoty jest podporządkowanie się Panu. Osoba usytuowana na platformie służby oddania nie napotyka żadnych przeszkód i jest w pełni usatysfakcjonowana (ahaituky apratihata yayatma suprasidati). Kiedy Ajamila wzniósł się na tę platformę, zaczął ubolewać nad swymi przeszłymi czynnościami materialistycznymi i gloryfikować imię, sławę, formę i rozrywki Najwyższej Osoby Boga.
06.02.26 Znaczenie: Mężczyźni wyższych klas – bramini, ksatriyowie i vaiśyowie – nie płodzą dzieci w łonach kobiet niższych klas. Dlatego w społeczeństwie wedyjskim zwyczajem jest sprawdzanie horoskopów dziewczyny i chłopca, którzy mają zawrzeć małżeństwo, aby przekonać się, czy związek ten będzie odpowiedni. Astrologia wedyjska ujawnia, czy ktoś narodził się w vipra-varnie, ksatriya-varnie, vaiśya-varnie czy śudra-varnie, odpowiednio do trzech cech materialnej natury. Rzeczy takie należy sprawdzić, ponieważ małżeństwo pomiędzy chłopcem z vipra-varny i dziewczyną z śudra-varny jest niezgodne; takie życie małżeńskie byłoby pełne niedoli zarówno dla męża, jak i żony. Zatem chłopiec powinien poślubić dziewczynę tej samej kategorii. Oczywiście jest to trai-gunya, kalkulacja materialna oparta na Vedach, ale jeśli chłopiec i dziewczyna są bhaktami, wówczas takie rzeczy nie muszą być brane pod uwagę. Bhakta jest transcendentalny i dlatego w małżeństwie pomiędzy bhaktami, chłopiec i dziewczyna tworzą bardzo szczęśliwy związek.
06.02.27 Znaczenie: Jest to mentalność osoby, która stała się czystym bhaktą. Kiedy ktoś dzięki łasce Pana i mistrza duchowego wznosi się na platformę służby oddania, po pierwsze żałuje on za swe przeszłe grzechy. To pomaga mu uczynić postęp w życiu duchowym. Visnuduci dali Ajamili szansę zostania czystym bhaktą, a obowiązkiem czystego bhakty jest żałowanie za swe przeszłe grzechy, mianowicie za niedozwolony seks, intoksykację, jedzenie mięsa i hazard. Nie tylko należy porzucić swe przeszłe złe nawyki, ale powinno się również żałować za swe przeszłe grzechy. Taki jest standard czystego oddania.
06.02.28 Znaczenie: W cywilizacji wedyjskiej każdy ma obowiązek troszczyć się o braminów, starców, kobiety, dzieci i krowy. Jest to powinnością każdego, a szczególnie osób należących do klas wyższych. Z powodu swego związku z prostytutką, Ajamila porzucił wszystkie swe obowiązki. Żałując tego, uważał się teraz za zupełnie upadłego.
06.02.31 Znaczenie: Jak dowiedzieliśmy się już z opisów w 5 Canto, planety piekielne usytuowane są w niższych częściach tego wszechświata. Dlatego nazywane są one adho bhuvah. Ajamila zrozumiał, że Yamaduci przybyli z tego regionu.
06.02.32 Znaczenie: Jak oznajmia Caitanya-caritamrta (Madhya 22.54):
'sadhu-sanga', sadhu-sanga' ---- sarva-śastre kaya
lava-matra sadhu-sange
sarva-siddhi haya
"Wszystkie śastra polecają obcowanie z wielbicielami, gdyż dzięki przebywaniu w takim towarzystwie nawet przez chwilę, można otrzymać nasienie wszelkiej doskonałości." Na początku swego życia Ajamila z pewnością był bardzo czysty i obcował z bhaktami i braminami; dzięki tej pobożnej czynności został zainspirowany, aby nazwać swego syna Narayanem, mimo iż był upadły. Z pewnością stało się tak dzięki dobrej radzie udzielonej mu od wewnątrz przez Najwyższą Osobę Boga. Jak Pan mówi w Bhagavad-gicie (15.15), sarvasya caham hrdi sannivisto mattah smrtir jnanam apohanam ca: "Ja przebywam w każdym sercu i ode Mnie pochodzi pamięć, wiedza i zapomnienie." Pan który jest usytuowany w każdym sercu, jest tak łaskawy, że jeśli ktoś kiedykolwiek spełnił dla Niego służbę, Pan nigdy o nim nie zapomina. Tak więc od wewnątrz Pan dał Ajamili sposobność, aby nazwał swego najmłodszego syna Narayanem, tak aby pod wpływem uczucia bezustannie nawoływał "Narayana! Narayana!" i by dzięki temu w chwili śmierci mógł zostać ocalony od najbardziej przerażającego i niebezpiecznego stanu. Taka jest łaska Krsny. Guru-krsna-prasade paya bhakti-lata-bija: dzięki łasce guru i Krsny otrzymujemy nasionko bhakti. To towarzystwo wybawia bhaktę od największego strachu. Dlatego w naszym ruchu świadomości Krsny zamieniamy imię bhakty na takie, które przypomina mu o Visnu. Jeśli w chwili śmierci bhakta pamięta swe własne imię, takie jak Krsnadasa czy Govinda dasa, może zostać wybawiony z największego niebezpieczeństwa. Dlatego zmiana imion podczas inicjacji jest sprawą zasadniczą. Ten ruch świadomości Krsny jest tak przezorny, że daje nam szansę pamiętania Krsny w taki czy inny sposób.
06.02.33 Znaczenie: Imię Vaikunthapati, które oznacza "pan świata duchowego", nie jest różne od nazwy Vaikunthy. Ajamila, który był teraz duszą zrealizowaną, zrozumiał, że to dzięki swym przeszłym duchowym czynnościom w służbie oddania otrzymał sposobność intonowania świętego imienia Vaikunthapati w swym przerażającym stanie w chwili śmierci.
06.02.34 Znaczenie: Osoby zajmujące się szerzeniem świętego imienia Narayana, Krsny, poprzez ruch świadomości Krsny, powinny zawsze pamiętać, jaka była nasza pozycja, zanim przyszliśmy tutaj, a jaka jest teraz. Jedząc mięso, pijąc i uganiając się za kobietami oraz popełniając wszelkiego rodzaju grzechy, wiedliśmy upadłe, odrażające życie, ale teraz otrzymaliśmy sposobność intonowania mantry Hare Krsna. Dlatego zawsze powinniśmy doceniać tę szansę. Dzięki łasce Pana otwieramy wiele ośrodków i powinniśmy wykorzystać ten sprzyjający los, aby intonować święte imię Pana i bezpośrednio służyć Najwyższej Osobie Boga. Powinniśmy być świadomi różnicy pomiędzy naszymi obecnymi i przeszłymi warunkami i powinniśmy być zawsze ostrożni, aby nie upaść z tego najbardziej wzniosłego życia.
06.02.35 Znaczenie: Tę determinację powinien mieć każdy z nas. Dzięki łasce Krsny i mistrza duchowego zostaliśmy wyniesieni na wzniosłą pozycję i jeśli będziemy pamiętać, że jest to dla nas wielka szansa i będziemy modlić się do Krsny, aby ponownie nie upaść, nasze życie będzie pełne sukcesu.
06.02.36-37 Znaczenie: To powinno stanowić standard determinacji dla wszystkich świadomych Krsny osób. Osoba świadoma Krsny powinna sama uwolnić się z sideł mayi i powinna być również pełna współczucia dla tych, którzy cierpią w tych sidłach. Działalność ruchu świadomości Krsny przeznaczona jest nie tylko dla nas samych, ale również dla innych. Na tym polega doskonałość świadomości Krsny. Osoba zainteresowana swym własnym zbawieniem nie jest tak zaawansowana w świadomości Krsny jak ten, kto czuje współczucie dla innych i który wskutek tego szerzy ten ruch świadomości Krsny. Taki zaawansowany bhakta nigdy nie upadnie, gdyż Krsna zapewni mu szczególną ochronę. Na tym polega istota ruchu świadomości Krsny. Każdy jest niczym zabawka w rękach iluzorycznej energii i postępuje tak, jak ona nim kieruje. Aby wyzwolić siebie i innych, należy przyjść do świadomości Krsny.
06.02.38 Znaczenie: Werset ten wyraźnie objaśnia, w jaki sposób żywa istota staje się ofiarą warunków materialnych. Początkiem tego jest błędne utożsamianie się z ciałem. Dlatego Bhagavad-gita rozpoczyna się duchową instrukcją, że nie jesteśmy tym ciałem, ale jesteśmy wewnątrz niego. Świadomość ta możliwa jest jedynie dla tego, kto intonuje święte imię Krsny, maha-mantrę Hare Krsna i zawsze przebywa w towarzystwie bhaktów. Na tym polega sekret sukcesu. Dlatego podkreślamy, aby intonować święte imię Pana i wystrzegać się zanieczyszczeń tego materialnego świata, szczególnie zanieczyszczenia pożądaniem niedozwolonego seksu, jedzenia mięsa, intoksykacji i hazardu. Należy z determinacja przestrzegać tych zasad i w ten sposób uchronić się od niedoli egzystencji materialnej. Pierwszą potrzebą jest uwolnienie się od cielesnej koncepcji życia.
06.02.39 Znaczenie: Słowo mukta-sarvanubandhanah dowodzi, że po tym wydarzeniu Ajamila – nie dbając o żonę i dzieci – udał się prosto do Hardwar, aby czynić dalszy postęp w życiu duchowym. Nasz ruch świadomości Krsny ma teraz ośrodki we Vrndavanie i Navadvipie, tak aby osoby pragnące żyć w odosobnieniu – bez względu na to, czy są bhaktami czy nie, mogły udać się tam i z determinacją porzucić cielesną koncepcję życia. Można żyć w tych świętych miejscach przez resztę swego życia, aby osiągnąć najwyższy sukces poprzez bardzo prostą metodę intonowani świętego imienia Pana i przyjmowanie prasada. W ten sposób można powrócić do domu, z powrotem do Boga. Nie mamy ośrodka w Hardwar, ale Vrndavana i Śridhama Mayapur są lepsze dla bhaktów niż jakiekolwiek inne miejsce. Świątynia Caitanya Candrodaya daje wspaniałą okazję obcowania z bhaktami. Skorzystajmy więc z tej okazji.
06.02.40 Znaczenie: Bhaktowie, którzy przyłączyli się do ruchu świadomości Krsny, mogą żyć zgodnie w wielu naszych świątyniach i angażować się w służbę oddania dla Pana. W ten sposób mogą kontrolować umysł i zmysły i osiągnąć najwyższy sukces w życiu. Jest to proces przekazywany od czasów niepamiętnych. Ucząc się na przykładzie życia Ajamili, powinniśmy podjąć zdeterminowany ślub, aby uczynić wszystko, co konieczne, żeby podążać tą ścieżką.
06.02.41 Znaczenie: Jeśli ktoś wielbi Bóstwo w świątyni, jego umysł w naturalny sposób będzie zaabsorbowany myślami o Panu i Jego formie. Nie ma różnicy pomiędzy formą Pana i Samym Panem. Dlatego bhakti-yoga jest najłatwiejszym systemem yogi. Yogini usiłują skoncentrować swe umysły na formie Duszy Najwyższej, Visnu, który przebywa wewnątrz serca, ale ten sam cel z łatwością osiąga osoba, której umysł zaabsorbowany jest wielbieniem Bóstwa w świątyni. W każdej świątyni znajduje się transcendentalna forma Pana i można bez trudu myśleć o tej formie. Dzięki oglądaniu Pana podczas arati, ofiarowania Mu bhoga i bezustannym myśleniu o formie Bóstwa, można zostać pierwszej klasy yoginem. Jest to najlepszy proces yogi, jak potwierdza to Najwyższa Osoba Boga w Bhagavad-gicie (6.47):
yoginam api
sarvesam mad-gatenantaratmana
śraddhavan bhajate yo
mam sa me yuktatamo matah
"Spośród wszystkich yoginów, ten kto zawsze trwa przy Mnie z wielką wiarą, myśli o Mnie wewnątrz siebie – wielbiąc Mnie w transcendentalnej służbie miłości, jest najbardziej zjednoczony ze Mną w yodze i jest najwyższym ze wszystkich." Pierwszej klasy yoginem jest osoba która kontroluje zmysły i poprzez bezustanne myślenie o formie Pana trzyma się z dala od czynności materialnych.
06.02.42 Znaczenie: Visnuduci, którzy oswobodzili Ajamilę, pojawili się przed nim ponownie, kiedy jego umysł był mocno skupiony na formie Pana. Odeszli oni na pewien czas, aby dać Ajamili szansę umocnienia się w medytacji o Panu. Teraz, kiedy jego oddanie dojrzało, powrócili, aby go zabrać ze sobą. Ajamila domyślił się, że to powrócili ci sami Visnuduci i ofiarował im wyrazy szacunku, składając im pokłony.
06.02.43 Znaczenie: Pan mówi w Bhagavad-gicie (4.9):
janma karma ca me divyam evam
yo vetti tattvatah
tyaktva deham punar janma
naiti mam eti so 'rjuna
"Kto zna transcendentalną naturę pojawiania się i Moich czynów, ten opuściwszy to ciało, nigdy nie rodzi się ponownie w tym świecie materialnym, ale osiąga Moją wieczną siedzibę, o Arjuno."
Rezultat doskonałości w świadomości Krsny polega na tym, że osoba porzucająca materialne ciało natychmiast zostaje przeniesiona do świata duchowego w swym oryginalnym ciele duchowym, aby stać się towarzyszem Najwyższej Osoby Boga. Niektórzy bhaktowie udają się na Vaikunthalokę a inni na Goloka Vrndavanę, aby tam stać się towarzyszami Krsny.
06.02.44 Znaczenie: Uczeni materialni przez wiele lat usiłowali udać się na Księżyc, ale nadal nie są w stanie tego dokonać. Jednakże duchowe samoloty z planet duchowych mogą zabrać nas do domu, z powrotem do Boga, w przeciągu sekundy. Prędkość takich duchowych samolotów można sobie jedynie wyobrazić. Duch jest bardziej subtelny od umysłu, a każdy ma doświadczenie tego, jak szybko umysł może podróżować z miejsca na miejsce. Zatem prędkość formy duchowej można wyobrazić sobie poprzez porównanie jej do prędkości umysłu. Porzuciwszy swe materialne ciało, doskonały bhakta może powrócić do domu, z powrotem do Boga, zaledwie w przeciągu chwili.
06.02.46 Znaczenie: W rzeczywistości można było zobaczyć, że nawet po osiągnięciu tzw. doskonałości, wielu karmitów, jnanich i yoginów ponownie przywiązywało się do materialnych czynności. Wielu tzw. svamich i yoginów porzuca materialne zajęcia jako fałszywe (jagan mithya), ale po pewnym czasie na nowo podejmuje materialne działania poprzez otwieranie szpitali i szkół albo prowadzenie innej działalności na korzyść społeczeństwa. Czasami uczestniczą w polityce, mimo iż nadal w fałszywy sposób ogłaszają się sannyasinami, członkami wyrzeczonego porządku życia. Doskonały wniosek jest jednak taki, że jeśli ktoś naprawdę pragnie wydostać się z tego materialnego świata, musi podjąć służbę oddania, która rozpoczyna się od śravanam kirtanam visnoh: intonowania i słuchania o chwałach Pana. Prawdziwie dowiódł tego ruch świadomości Krsny. W krajach zachodnich wielu młodych chłopców, którzy byli narkomanami i mieli wiele innych złych nawyków, których nie byli w stanie porzucić, porzucili te wszystkie skłonności i bardzo poważnie zaangażowali się w intonowanie chwał Pana po przyłączeniu się do tego ruch świadomości Krsny. Innymi słowy, proces ten jest doskonałą metodą pokuty za działanie spełniane w rajah i tamah (pasji i ignorancji). Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (1.2.19):
tada rajas-tamo-bhavah
kama-lobhadayaś ca ye
ceta etair anaviddham sthitam sattve prasidati
Wskutek rajah i tamah dana osoba staje się nadmiernie pożądliwą i chciwą, ale kiedy podejmuje proces intonowania i słuchania, wznosi się na platformę dobroci i osiąga szczęście. W miarę jak czyni postęp w służbie oddania, rozwiewają się jej wszystkie wątpliwości (bhidyate hrdaya-granthiś chidyante sarva-samśayah). W ten sposób węzeł jej pragnienia karmicznego działania zostaje pocięty na kawałki.
06.02.49 Znaczenie: W chwili śmierci z pewnością jest się oszołomionym, ponieważ funkcje cielesne są zakłócone. W tym czasie można nie być w stanie wyraźnie intonować mantry Hare Krsna, mimo iż można było praktykować to intonowanie świętego imienia Pana przez całe swoje życie. Niemniej jednak osoba taka otrzymuje wszelkie korzyści z intonowania świętego imienia. Dlaczego by więc nie intonować świętego imienia Pana głośno i wyraźnie, kiedy mamy sprawne ciało? Jeśli ktoś to robi, to jest rzeczą całkiem możliwą że nawet w chwili śmierci będzie mógł wyraźnie intonować święte imię Pana z wiarą i miłością. Wniosek jest taki, że jeśli ktoś intonuje święte imię Pana bezustannie, to bez wątpienia ma gwarantowany powrót do domu, z powrotem do Boga.
Komentarz Śrila Viśvanathy Cakravartiego Thakury do 9 i 10 tekstu tego rozdziału formuje dialog dotyczący tego, w jaki sposób można uwolnić się od wszelkich grzesznych reakcji jedynie dzięki intonowaniu świętego imienia Pana.
Ktoś może powiedzieć. "Można przyjąć, że dzięki intonowaniu świętego imienia Pana można uwolnić się od wszelkich reakcji grzesznego życia. Lecz jeśli ktoś popełnia grzechy z pełną świadomością, nie tylko raz, ale wiele razy, nie jest w stanie uwolnić się od reakcji takich grzechów, nawet jeśli pokutuje za nie przez 12 lat lub więcej. Jak więc to możliwe, że jedynie dzięki jednorazowemu zaintonowaniu świętego imienia Pana można natychmiast uwolnić się od reakcji takich grzechów?"
Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura odpowiada na to, cytując werset 9 i 10 tego rozdziału: "Intonowanie świętego imienia Pana Visnu jest najlepszym procesem pokuty dla złodzieja złota czy innych kosztowności, dla pijaka, osoby, która zdradziła przyjaciela czy krewnego, dla zabójcy bramina czy dla osoby, która podejmuje życie seksualne z żoną swego guru czy innego zwierzchnika. Jest to również najlepszy rodzaj pokuty dla tego, kto morduje kobiety, króla, albo swego ojca, dla tego, kto zabija krowy i dla wszystkich innych grzeszników. Po prostu intonując święte imię Pana Visnu, takie grzeszne osoby mogą przyciągnąć uwagę Najwyższego Pana, który wskutek tego myśli: "Ponieważ osoba ta intonowała Moje święte imię, mam obowiązek w pełni ją chronić."
Chociaż intonowanie świętego imienia nie można nazwać pokutą, dzięki takiemu intonowaniu można odpokutować za swe grzeszne życie i zniszczyć wszystkie grzeszne reakcje. Zwykła pokuta może na pewien czas chronić grzeszną osobę, ale nie oczyszcza ona jego serca z głęboko zakorzenionego pragnienia do popełniania grzechów. Dlatego pokuta nie ma takiej mocy, jak intonowanie świętego imienia Pana. Śastry mówią, że jeśli ktoś chociaż raz zaintonuje święte imię i całkowicie podporządkuje się lotosowym stopom Pana, Pan natychmiast roztacza nad nim opiekę i zawsze jest skłonny go chronić. Potwierdza to Śridhara Svami. Tak więc, kiedy Ajamila znalazł się w wielkim niebezpieczeństwie i miał zostać zabrany przez wysłanników Yamarajy, Pan natychmiast posłał Swoich osobistych wysłanników, aby go chronili i ponieważ Ajamila uwolnił się od wszystkich grzesznych reakcji, Visnuduci przemówili za nim.
Ajamila nazwał swego syna Narayanem, a ponieważ bardzo kochał tego chłopca, wołał go raz po raz. Chociaż wołał swego syna, samo to imię miało wielką moc, jako że imię Narayana nie jest różne od Najwyższego Pana Narayana. Kiedy Ajamila nazwał swego syna Narayanem, zneutralizowane zostały wszelkie reakcje jego grzesznego życia, a kiedy przywoływał swego syna i w ten sposób tysiące razy intonował święte imię Narayana, w rzeczywistości w nieświadomy sposób czynił postęp w świadomości Krsny.
Ktoś może argumentować, "Jak to możliwe, że chociaż bezustannie intonował imię Narayana, obcował z prostytutką i myślał o winie?" Z powodu swego grzesznego działania raz po raz sprowadzał na siebie cierpienie i dlatego można by powiedzieć, że przyczyną jego wyzwolenia było jego ostatnie intonowanie imienia Narayana. Jednakże w takiej sytuacji jego intonowanie byłoby nama-aparadha. Namno balad yasya hi papa-buddhih: kto nie przestaje działać grzesznie i usiłuje zneutralizować swe grzechy poprzez intonowanie świętego imienia Pana, jest nama-aparadhi, czyli popełnia obrazy wobec świętego imienia. W odpowiedzi na to można powiedzieć, że intonowanie Ajamili było wolne od obraz, ponieważ nie intonował on imienia Narayana w tym celu, aby przeciwdziałać swym grzechom. Nie wiedział że popełnia grzeszne czyny, ani też nie wiedział, iż intonowanie imienia Narayana je zneutralizowało. Zatem nie popełniał nama-aparadha, a jego ciągłe intonowanie świętego imienia Narayana, kiedy przywoływał swego syna, może być nazwane czystym intonowaniem. Dzięki temu czystemu intonowaniu, Ajamila w nieświadomy sposób zgromadził rezultaty bhakti. W rzeczywistości, nawet kiedy wypowiedział święte imię po raz pierwszy, było to wystarczające, aby unieważnić wszelkie grzeszne reakcje jego życia. Podamy logiczny przykład: drzewo figowe nie rodzi owoców natychmiast, ale owoce te są osiągalne po pewnym czasie. Podobnie, służba oddania Ajamili wzrastała stopniowo i dlatego, chociaż popełnił wiele grzesznych czynów, reakcje ich nie miały na niego wpływu. Podamy inny przykład; jeśli usuniemy zęby jadowe żmii, ocali to przyszłe ofiary od działania trucizny, nawet jeśli żmija będzie ciągle kąsała. Podobnie, jeśli bhakta chociaż raz zaintonuje święte imię bez obraz, będzie go to chroniło wiecznie. Musi on jedynie czekać, aby skutek jego intonowania dojrzał w odpowiednim czasie.