C-5  Rozdział  II

 

Czynności Maharajy Agnidhry

 

 

Streszczenie rozdziału

 

    Rozdział ten opisuje charakter Maharajy Agnidhry. Kiedy Maharaja Priyavrata wyruszył dla duchowej realizacji, wtedy jego syn Agnidhra, będąc posłuszny jego instrukcjom, objął rządy nad Jambudvipą. Opiekował się jej mieszkańcami z takim samym uczuciem, jakim ojciec obdarza swoich synów. Razu pewnego Maharaja Agnidhra zapragnął mieć syna i dlatego udał się do jaskini góry Mandara, aby praktykować wyrzeczenie. Rozumiejąc jego pragnienie, Pan Brahma posłał do jego pustelni niebiańską niewiastę o imieniu Purvacitti. Zjawiła się przed nim ubrana bardzo atrakcyjnie i pełna kobiecego wdzięku, co w naturalny sposób przyciągnęło do niej Agnidhrę. Ruchy dziewczyny, jej wyraz twarzy, uśmiech, słodkie słowa i ruchliwe oczy zafascynowały Agnidhrę. On zaś był ekspertem w prawieniu pochlebstw. I to przyciągnęło do niego niebiańską dziewczynę, która z powodu jego słodkich słów z wielką przyjemnością przyjęła go na swego męża. Przez wiele lat cieszyła się królewskim szczęściem z Agnidhrą, a następnie powróciła do swojej siedziby na planetach niebiańskich. W jej łonie Agnidhra spłodził dziewięciu synów: Nabhi, Kimpurusę, Harivarsę, Ilavrtę, Ramyakę, Hiranmayę, Kuru, Bhadraśvę i Ketumalę. Obdarzył ich 9 wyspami o nazwach odpowiadających ich imionom. Agnidhra jednak, posiadając niezaspokojone zmysły, zawsze myślał o swojej niebiańskiej żonie i dlatego w następnym życiu urodził się na jej niebiańskiej planecie. Po śmierci Agnidhry jego 9 synów poślubiło 9 córek Meru o imionach Merudevi, Pratirupa, Ugradamstri, Lata, Ramya, Śyama, Nari, Bhadra i Devaviti.

 

05.02.01   Śri Śukadeva Gosvami mówił dalej: Kiedy jego ojciec, Maharaja Priyavrata, odszedł, aby podjąć ścieżkę życia duchowego poprzez wypełnianie wyrzeczeń, król Agnidhra był całkowicie posłuszny jego poleceniom. Ściśle przestrzegając zasad religii, zapewnił pełną opiekę mieszkańcom Jambudvipy, tak jak byliby oni jego własnymi synami.

 

05.02.01   Znaczenie:      Wypełniając instrukcje swego ojca, Maharajy Priyavraty, Maharaja Agnidhra panował nad mieszkańcami Jambudvipy zgodnie z zasadami religijnymi. Zasady te są całkowicie przeciwne współczesnym zasadom bezbożności. Jak zostało tutaj jasno powiedziane, król zapewniał mieszkańcom ochronę w taki sam sposób, w jaki ojciec opiekuje się własnymi dziećmi. Werset ten opisuje również, w jaki sposób sprawował on władzę nad obywatelami – dharmaveksamanah, ściśle według zasad religijnych. Obowiązkiem przywódcy rządowego jest dopilnowanie, aby obywatele ściśle przestrzegali zasad religijnych. Wedyjskie zasady religijne rozpoczynają się od varnaśrama-dharmy, obowiązków czterech varn i czterech aśramów. Dharma odnosi się do zasad podanych przez Najwyższą Osobę Boga. Pierwszą zasadą dharmy, czyli religii, jest wypełnianie obowiązków czterech porządków, tak jak nakazał to Najwyższa Osoba Boga. Odpowiednio do cech i czynności ludzi, społeczeństwo należy podzielić na braminów, ksatriyów, vaiśyów i śudrów, a także na brahmacarinów, grhasthów, vanaprasthów i sannyasinów. Są to zasady religijne, a obowiązkiem przywódcy państwa jest dopilnowanie, aby obywatele ściśle ich przestrzegali. Nie powinien on działać jedynie oficjalnie, powinien być jak ojciec, który zawsze dobrze życzy swoim synom. Taki ojciec bacznie obserwuje, czy jego synowie wypełniają swoje obowiązki i czasami także karze ich.

    Całkowicie w przeciwieństwie do zasad wymienionych tutaj, prezydenci i przywódcy sprawują władzę wykonawczą w wieku Kali są jedynie poborcami podatkowymi, którzy nie dbają o przestrzeganie zasad religijnych. Zaprawdę, w chwili obecnej przywódcy rządowi wprowadzają wszelkiego rodzaju grzeszne czynności, szczególnie zakazany seks, intoksykację, zabijanie zwierząt i hazard. Te grzeszne czynności bardzo mocno manifestują się obecnie w Indiach. Mimo iż 100 lat temu w rodzinach indyjskich te cztery zasady grzesznego życia były ściśle zakazane, w chwili obecnej są one wprowadzone do każdej rodziny indyjskiej; z tego względu nie mogą one przestrzegać zasad religijnych. W przeciwieństwie do zasad dawnych królów, współczesny rząd zainteresowany jest jedynie propagandą w celu zbierania podatków i nie jest już dłużej odpowiedzialny za duchowy dobrobyt obywateli. Rząd w chwili obecnej jest nieczuły na zasady religijne. Śrimad-Bhagavatam przepowiada, że w Kali-yudze rząd będzie cechowała dasyu-dharma, co znaczy, że będzie się parać rozbójnictwem i kradzieżą. Współcześni przywódcy rządowi są łobuzami i złodziejami, którzy ograbiają obywateli, zamiast zapewniać im ochronę. Łobuzy i złodzieje plądrują, nie licząc się z prawem, ale w tym wieku Kali, jak mówi o tym Śrimad-Bhagavatam, sami ustawodawcy ograbiają obywateli. Następna przepowiednia, która już zaczyna się spełniać, jest to, że z powodu grzesznych czynności obywateli i rządu, opady deszczu będą coraz rzadsze. Stopniowo nastąpi całkowita susza i nie będzie produkcji zboża. Ludzie ograniczą się do jedzenia mięsa i nasion, a wiele dobrych, o duchowych inklinacjach osób będzie musiało opuścić swoje domy z powodu suszy, opodatkowania i klęski głodu. Świadomość Krsny jest jedyną nadzieją na uratowanie świata od takiego zniszczenia. Jest to najbardziej naukowy i autoryzowany proces dla prawdziwego dobrobytu całego ludzkiego społeczeństwa

 

05.02.02   Pragnąc otrzymać doskonałego syna i stać się mieszkańcem Pitrloki, Maharaja Agnidhra razu pewnego oddawał cześć Panu Brahmie, pana tych, którzy są odpowiedzialni za materialne stworzenie. Udał się w doliny wzgórza Mandara, gdzie niewiasty z planet niebiańskich schodzą na przechadzki. Tam zebrał kwiaty ogrodowe i inne niezbędne parafernalia, a następnie zaangażował się w srogie wyrzeczenia i oddawanie czci.

 

05.02.02   Znaczenie:      Król został pitrloka-kama, czyli zapragnął przenieść się na planetę zwaną Pitrloka. O Pitrloce wspomina Bhagavad-gita (yanti deva-vrata devan pitrn yanti pitr-vratah). Aby udać się na tę planetę, trzeba posiadać bardzo dobrych synów, którzy potrafią spełniać ofiary dla pana Visnu, a następnie ofiarowują pozostałości swoim przodkom. Celem ceremonii śraddha jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga Visnu, tak aby po sprawieniu Mu przyjemności można było ofiarować prasada swoim przodkom i w ten sposób zapewnić im szczęście. Mieszkańcami Pitrloki są zazwyczaj ludzie kategorii karma-kandiya, czyli czynności mających zysk na celu. Dostali się tam z powodu swoich pobożnych czynności. Pozostać mogą tam tak długo, jak ich potomkowie ofiarowują im visnu-prasada. Jednakże, kiedy wyczerpią się efekty ich pobożnych czynności, wszyscy będą musieli powrócić na Ziemię z takich niebiańskich planet, jak Pitrloka. Bhagavad-gita potwierdza to (9.21), ksine punye martya-lokam viśanti: osoby które spełniały pobożne czynności, udają się na wyższe planety, ale kiedy zakończą się efekty ich pobożnych uczynków, z powrotem wracają na Ziemię.

    Skoro Maharaja Priyavrata był wielkim bhaktą, jak mógł on spłodzić syna, który pragnął wznieść się na Pitrlokę. Pan Krsna mówi, pitrn yanti pitr-vratah: ci którzy pragną przenieść się na Pitrlokę, udają się tam. Podobnie, yanti mad-yajino 'pi mam: osoby, które pragną przenieść się na planety duchowe, mogą się tam udać. Ponieważ Maharaja Agnidhra był synem Vaisnavy, powinien pragnąć przenieść się do świata duchowego, Vaikunthaloki. Dlaczego więc pragnął udać się na Pitrlokę? W odpowiedzi na to Gosvami Giridhara, jeden z komentatorów Bhagavatam zauważa, że Agnidhra urodził się kiedy Maharaja Priyavrata był zaślepiony pożądliwymi pragnieniami. Można przyjąć to za fakt, ponieważ mentalność synów zależy od momentu poczęcia. Tak więc, zgodnie z systemem wedyjskim, przed spłodzeniem dziecka spełniana była garbhadhana-samskara. Ceremonia ta kształtuje umysł ojca w taki sposób, że kiedy wprowadza on swoje nasienie do łona żony, spłodzone dziecko będzie posiadało umysł całkowicie przepełniony duchem oddania. Jednakże w chwili obecnej nie ma takich garbhadhana-samskar i dlatego ludzie zazwyczaj płodzą dzieci pod wpływem pożądania. Szczególnie w tym wieku Kali nie ma ceremonii garbhadhana. Wszyscy radują się seksem ze swoimi żonami niczym psy i koty. Zatem, odpowiednio do nakazów śastr, większość ludzi w tym wieku należy do kategorii śudra. Oczywiście, mimo iż Maharaja Agnidhra pragnął przenieść się na Pitrlokę, nie znaczy to, że posiadał on mentalność śudry; był on ksatriyą.

    Maharaja Agnidhra pragnął udać się na Pitrlokę i dlatego potrzebował żony. Ktokolwiek bowiem pragnie przenieść się na Pitrlokę, musi pozostawić dobrego syna, który będzie ofiarowywał co roku pinda, czyli prasada od Pana Visnu. Aby mieć dobrego syna, Maharaja Agnidhra pragnął żony pochodzącej z rodziny półbogów. Dlatego udał się pod wzgórze Mandara, gdzie zazwyczaj przychodziły półboginie, aby oddawać cześć Panu Brahmie. W Bhagavad-gicie (4.12) powiedziane jest, kanksantah karmanam siddhim yajanta iha devatah: materialiści pragnący osiągnięcia szybkich rezultatów w materialnym świecie czczą półbogów. Potwierdza to również Śrimad-Bhagavatam. Śri-aiśvarya-prajepsavah: ci, którzy pragną pięknych żon, wielkiego bogactwa i wielu synów, oddają cześć półbogom. Ale inteligentny bhakta nie uwikłuje się w materialne szczęście w tym materialnym świecie, pod postacią pięknej żony, materialnego bogactwa i dzieci. Zamiast tego pragnie natychmiast przenieść się z powrotem do domu, z powrotem do Boga. A zatem czci on Najwyższą Osobę Boga, Visnu.

 

05.02.03   Rozumiejąc pragnienia króla Agnidhry, Pan Brahma, pierwsza i najpotężniejsza stworzona istota w tym wszechświecie, wybrał najlepszą tancerkę ze swojego otoczenia, o imieniu  Purvacitti, i posłał ją do króla.

 

05.02.03   Znaczenie:      W wersecie tym ważne są słowa bhagavan adi-purusah. Bhagavan adi-purusah jest Pan Krsna. Govindam adi-purusam tam aham bhajami. Pan Krsna jest pierwotną osobą. W Bhagavad-gicie Arjuna nazywa Go purusam adyam, pierwotną osobą i jest on także nazywany Bhagavan. Jednakże w wersecie tym widzimy, że Pan Brahma opisany jest jako bhagavan adi-purusah. Jest on nazywany bhagavanem z tego powodu, że w pełni reprezentuje Najwyższą Osobę Boga i jest pierwszą stworzoną istotą w tym wszechświecie. Pan Brahma mógł zrozumieć pragnienia Maharajy Agnidhry, ponieważ jest tak samo potężny jak Pan Visnu. Tak jak Pan Visnu, usytuowany jako Paramatma, może zrozumieć pragnienie żywej istoty, tak samo Pan Brahma może je zrozumieć, ponieważ Visnu będąc via medium, przekazuje mu informacje. Jak zostało powiedziane w Śrimad-Bhagavatam (1.1.1), tene brahma hrda ya adi-kavaye: Pan Visnu, z wnętrza serca Pana Brahmy, informuje go o wszystkim. Ponieważ Maharaja Agnidhra oddawał szczególną cześć Panu Brahmie. Pan Brahma był zadowolony i wysłał Purvacitti, Apsarę, aby go zadowoliła.

 

05.02.04   Apsara wysłana przez Pana Brahmę zaczęła przechadzać się w pięknym parku w pobliżu miejsca, gdzie król medytował i oddawał cześć. Park był piękny z powodu obfitości zieleni i złotych pnączy. Znajdowały się tam różne pary ptaków, takich jak pawie, a w jeziorze – kaczki i łabędzie i wszystkie wibrowały bardzo słodkie dźwięki. Zatem park był niezwykle piękny z powodu zieleni, przejrzystej wody, kwiatów lotosu i słodkiego świergotania, różnych ptaków.

 

05.02.05   Kiedy Purvacitti przechadzała się drogą na swój własny piękny sposób, z każdym jej krokiem dzwoniły przyjemne ornamenty u jej kostek. Mimo iż książę Agnidhra kontrolował swoje zmysły, praktykując yogę z na wpół otwartymi oczyma, mógł ją zobaczyć swymi, przypominającymi lotosy oczyma. A kiedy usłyszał słodkie dźwięczenie jej obrączek u nóg, trochę szerzej otworzył swe oczy i zobaczył, że znajduje się ona zupełnie blisko.

 

05.02.05   Znaczenie:      Powiedziane jest, że yogini zawsze myślą o Najwyższej Osobie Boga wewnątrz swoich serc. Dhyanavasthita-tad-gatena manasa paśyanti yam yoginah (Bhag. 12.13.1). Yogini kontrolujący jadowite zmysły zawsze obserwują Najwyższą Osobę Boga. Bhagavad-gita poleca, aby yogini praktykowali sampreksya nasikagram, czyli otwieranie oczu jedynie do połowy. Jeżeli oczy są całkowicie zamknięte, może wystąpić tendencja do zaśnięcia. Czasami tzw. yogini praktykują modną formę yogi, zamykając swoje oczy i medytując. Ale w rzeczywistości widzieliśmy takich tzw. yoginów śpiących i chrapiących podczas medytacji. To nie jest praktyka yogi. Aby rzeczywiście praktykować yogę, należy mieć oczy na wpół otwarte i skupić wzrok na czubku nosa.

    Mimo iż Agnidhra, syn Priyavraty, praktykował yogę mistyczną i próbował kontrolować swoje zmysły, jednakże odgłos dzwoneczków u kostek Purvacitti zakłócił jego praktykę. Yoga indriya-samyamah: rzeczywista praktyka yogi oznacza kontrolowanie zmysłów. Jednakże nigdy nie może zostać zakłócona kontrola zmysłów bhakty, który swoimi oczyszczonymi zmysłami w pełni zaangażowany jest w służbę dla Pana (hrsikena hrsikeśa-sevanam). Dlatego też Śrila Prabodhananda Sarasvati powiedział: durdantendriya-kala-sarpa-patali protkhata-damstra-yate (Caitanya-candramrta 5). Praktyka yogi jest niewątpliwie dobra, ponieważ kontroluje zmysły, które podobne są jadowitym wężom. Jednakże pełnienie służby oddania, przy całkowitym zaangażowaniu czynności zmysłów w służbę dla Pana, w pełni usuwa jadowitą cechę zmysłów. Jak zostało wyjaśnione, należy bać się węża, z powodu jego trujących zębów. Lecz jeżeli zęby te są złamane, wąż, mimo iż wydaje się straszny, nie jest w ogóle niebezpieczny. Zatem bhaktowie mogą widzieć setki i tysiące pięknych kobiet z fascynującymi ruchami i gestami cielesnymi, ale takie kobiety nie są dla nich ponętą. Jednakże takie kobiety są przyczyną upadku zwykłych yoginów. Nawet zaawansowany yogin Viśvamitra przerwał swoją praktykę mistyczną, aby mieć związek z Menaką i spłodzić dziecko o imieniu Śakuntala. Zatem praktyka yogi mistycznej nie jest wystarczająco silna, aby kontrolować zmysły. Innym przykładem jest książę Agnidhra. Ruchy Purvacitti, Apsary, przyciągnęły jego uwagę, tylko dlatego, że usłyszał dzwonienie dzwoneczków u jej kostek. W ten sam sposób jak Viśvamitrę Muniego przyciągnęło dzwonienie obrączek Menaki, tak samo książę Agnidhra, usłyszawszy dzwoneczki u stóp Purvacitti, natychmiast otworzył oczy, aby zobaczyć jej wspaniałe ruchy, podczas przechadzki. Książę był również bardzo przystojny. Jak zostało to tutaj opisane, oczy jego podobne były pączkom kwiatów lotosu. A kiedy otworzył swoje lotosowe oczy, od razu zobaczył w pobliżu Apsarę.

 

05.02.06   Niczym pszczoła miodna, Apsara wąchała piękne i atrakcyjne kwiaty. Swoimi ruchami pełnymi wdzięku, nieśmiałością i pokorą, spojrzeniami i bardzo przyjemnymi dźwiękami, wypływającymi z jej ust, kiedy mówiła, także ruchami swego ciała, była w stanie urzec umysły i wzrok zarówno ludzi, jak i półbogów. Poprzez wszystkie te cechy otworzyła dla Kupidyna, noszącego strzały z kwiatów, ścieżkę percepcji słuchowej do umysłów mężczyzn. Kiedy mówiła, wydawało się, że nektar spływa z jej ust. A kiedy oddychała, pszczoły, szalone, aby zakosztować jej oddechu, próbowały krążyć wokół jej pięknych lotosowych oczu. Zaniepokojona przez pszczoły, starała się szybko przesunąć. A kiedy wzniosła swe stopy, aby prędko odejść jej włosy, pas na biodrach, a także jej piersi, podobne dzbanom na wodę, również poruszyły się, co sprawiło, ze wyglądała niezwykle pięknie i atrakcyjnie. Zaiste, wydawało się, że przygotowuje ona ścieżkę na wkroczenie najbardziej potężnego Kupidyna. Zatem widok jej całkowicie pokonał księcia, który przemówił do niej jak następuje.

 

05.02.06   Znaczenie:      Wypowiedź ta bardzo dokładnie opisuje, w jaki sposób ruchy i gesty pięknej kobiety, jej włosy, kształt jej piersi, biodra i inne cechy przyciągają umysły nie tylko ludzi, lecz również półbogów. Słowo divija i manuja szczególnie podkreślają, że atrakcja kobiecego wdzięku jest potężna wszędzie w tym materialnym świecie, zarówno na tej planecie, jak i na wyższych systemach planetarnych. Powiedziane jest, że standard życia na wyższych systemach planetarnych jest tysiące i tysiące razy wyższy od standardu życia na tej planecie. Zatem przepiękne cechy cielesne tamtejszych kobiet są również tysiące i tysiące bardziej atrakcyjne od cech kobiet na Ziemi. Stwórca stworzył kobiety w taki sposób, że ich piękne głosy i ruchy, wspaniały kształt ich bioder, piersi i innych części ciała urzekają osobników płci przeciwnej, zarówno na Ziemi, jak i na innych systemach i wzbudzają ich pożądliwe pragnienia. Kiedy ktoś kontrolowany jest przez Kupidyna, czyli piękno kobiet, jest wtedy oszołomiony, niczym materia taka jak kamień. Oczarowany materialnymi ruchami kobiet, pragnie pozostać w tym świecie materialnym. Zatem widok pięknej budowy cielesnej i ruchów kobiety wstrzymuje promocję do świata duchowego. Śri Caitanya Mahaprabhu dlatego ostrzegł wszystkich bhaktów, aby mieli się na baczności przed atrakcją pięknych kobiet i cywilizacją materialistyczną. Śri Caitanya Mahaprabhu odmówił nawet spotkania się z Maharajem Prataparudrą, gdyż był on bogatą osobą w tym materialnym świecie. W związku z tym Pan Caitanya powiedział, niskincanasya bhagavad-bhajanonmukhasya: ci, którzy pełnią służbę oddania dla Pana i którzy szczerze pragną wrócić do domu, z powrotem do Boga, powinni starać się bardzo uważnie unikać widoku pięknych gestów kobiet oraz widoku osób, które są bardzo bogate.

 

niskincanasya bhagavad-bhajanonmukhasya

param param jigamisor bhava-sagarasya

sandarśanam visayinam atha yositam ca

ha hanta hanta visa-bhaksanato 'py asadhu

 

   "Niestety, dla osoby, która poważnie pragnie przekroczyć materialny ocean i pełnić, bez materialnych motywacji transcendentalną miłosna służbę dla Pana, widok materialisty zaangażowanego w zadowalania zmysłów lub kobiety o podobnych zainteresowaniach jest ohydniejszy od dobrowolnego wypicia trucizny." (Caitanya-caritamrta, Madhya 11.8)  Kto szczerze pragnie powrócić do domu, z powrotem do Boga, ten nie powinien kontemplować atrakcyjnych cech kobiet ani majątku bogatych ludzi. Taka kontemplacja wstrzyma postęp w życiu duchowym. Jednakże, gdy bhakta skupiony jest w świadomości Krsny, atrakcje te nie poruszają jego umysłu.

 

05.02.07   Książę błędnie zwrócił się do Apsary: O najlepszy spośród świętych osób, kim jesteś? Dlaczego znajdujesz się na tym wzgórzu i co zamierzasz zrobić? Czy jesteś jedną z iluzorycznych mocy Najwyższej Osoby Boga? Wydaje się, że nosisz dwa łuki bez cięciw. Dlaczego je niesiesz? Czy robisz to dla jakiegoś własnego celu, czy ze względu na przyjaciela? Być może niesiesz je, by zabić szalone zwierzęta w lesie.

 

05.02.07   Znaczenie:      Kiedy Agnidhra oddawał się srogim pokutom w lesie, urzekł go wdzięk Purvacitti, dziewczyny przysłanej przez Pana Brahmę. Jak zostało powiedziane w Bhagavad-gicie, kamais tais tair hrta-jnanah: kiedy kogoś opanowuje pożądanie, traci inteligencję. Zatem straciwszy swoja inteligencję Agnidhra nie mógł rozpoznać, czy Purvacitti była mężczyzną czy kobietą. Błędnie przyjął ją za muni-putrę, syna świętej osoby, w lesie i dlatego zwrócił się do niej jako do muni-varyi. Jednakże z powodu jej osobistego piękna nie mógł uwierzyć że jest ona chłopcem. Zatem zaczął przypatrywać się jej rysom. Na początku zobaczył jej brwi, które były tak pełne wyrazu, że zastanowił się, czy on czy też ona nie jest mayą Najwyższej Osoby Boga. W związku z tym użyto słów bhagavat-para-devatayah. Devatah, półbogowie, wszyscy należą do tego materialnego świata, a Bhagavan, Najwyższa Osoba Boga, Krsna, zawsze znajduje się ponad tym materialnym światem i dlatego znany jest jako para-devata. Z pewnością materialny świat jest tworem mayi, ale został on stworzony pod kierunkiem para-devaty, Najwyższej Osoby Boga. Jak potwierdza to Bhagavad-gita (mayadhyaksena prakrtih suyate sa-caracaram), maya nie jest ostatecznym autorytetem dla stworzenia tego materialnego świata. Maya działa z ramienia Krsny.

    Brwi Purvacitti były tak piękne, że Agnidhra porównał je do łuku bez cięciw. Dlatego zapytał ją, czy zamierza użyć ich dla swoich własnych celów, czy ze względu na kogoś innego. Jej brwi podobne były łukom do zabijania zwierząt w lesie. Materialny świat jest niczym wielki las, a jego mieszkańcy są niczym leśne zwierzęta, takie jak jelenie i tygrysy, przeznaczone do zabijania. Narzędziami śmierci są brwi pięknych kobiet. Oczarowani pięknem płci nadobnej, wszyscy mężczyźni na świecie giną, zabijani za pomocą łuków bez cięciw. Lecz nie są oni w stanie zobaczyć, w jaki sposób zabija ich maya. Jednakże faktem jest to, że są oni zabijani (bhutva bhutva praliyate). Dzięki swojej tapasyi, Agnidhra mógł zrozumieć, w jaki sposób maya działa pod kierunkiem Najwyższej Osoby Boga.

    Istotne jest również słowo pramattan. Pramatta odnosi się do tego, kto nie jest w stanie kontrolować swoich zmysłów. Cały materialny świat jest eksploatowany przez ludzi, którzy są pramatta, czyli vimudha. Dlatego też Prahlada Maharaja powiedział:

 

śoce tato vimukha-cetasa indriyartha-

maya-sukhaya bharam udvahato vimudhan

 

   "Gniją oni w materialnych czynnościach dla przemijającej materialnej przyjemności i marnują swoje życie, trudząc się dniami i nocami jedynie dla zadowalania zmysłów, bez żadnego przywiązania do miłości do Boga. Po prostu ubolewam nad nimi, obmyślam różne plany, aby wyzwolić ich ze szponów mayi." (Bhag. 7.9.43)  Karmici, którzy bardzo poważnie działają dla zadowalania zmysłów, są zawsze określani w śastrach takimi terminami jak: pramatta, vimukha i vimudha. Są oni zabijani przez mayę. Jednakże, ten kto jest apramatta, rozsądną, poważną osoba, dhirą, wie bardzo dobrze, że głównym obowiązkiem ludzkiej istoty jest pełnienie służby dla Najwyższej Osoby. Maya jest zawsze gotowa zabijać swoimi niewidocznymi łukami i strzałami tych, którzy są pramatta. Agnidhra pytał o to Purvacitti.

 

05.02.08   Następnie Agnidhra zobaczył błyszczące oczy Purvacitti i powiedział: Mój drogi przyjacielu, posiadasz dwie bardzo potężne strzały – twoje błyszczące oczy. Te strzały mają piórka podobne płatkom lotosu. Chociaż nie mają drzewca, są bardzo piękne i mają bardzo ostre, przeszywające groty. Wyglądają bardzo spokojnie i wydaje się, że nie będą wypuszczone w niczyim kierunku. Z pewnością przemierzasz ten las, aby wypuścić te strzały w czyimś kierunku, lecz nie mogę zrozumieć, w czyim. Moja inteligencja jest otępiała i nie jestem w stanie walczyć z tobą. Zaprawdę, nikt nie dorównuje tobie w mocy, a zatem modlę się, aby twoja moc obróciła się ma moją korzyść.

 

05.02.08   Znaczenie:      I tak Agnidhra zaczął oceniać pełne mocy spojrzenie Purvacitti. Jej błyszczące oczy porównał do bardzo ostrych strzał. Mimo iż jej oczy były tak piękne jak lotosy, jednocześnie przypominały pozbawione drzewca strzały i dlatego Agnidhra obawiał się ich. Miał nadzieję, że jej spojrzenia będą dla niego pomyślne, gdyż był on już oczarowany. A im bardziej zwiększał się jego zachwyt, tym bardziej nie mógł bez nich żyć. Zatem Agnidhra modlił się do Purvacitti, aby jej spojrzenia na niego były pomyślne, a nie daremne. Innymi słowy, modlił się, aby została jego żoną.

 

05.02.09   Widząc trzmiele podążające za Purvacitti, Maharaja Agnidhra powiedział: Mój drogi panie, trzmiele otaczające twoje ciało są niczym uczniowie otaczający twoją czcigodna osobę. Nieprzerwanie powtarzają mantry Sama Vedy i Upanisadów, w ten sposób ofiarowując tobie modlitwy. Tak jak wielcy mędrcy uciekają się do różnych działów literatury wedyjskiej, tak samo trzmiele rozkoszują się deszczem kwiatów spadających z twoich włosów.

 

05.02.10   O braminie, mogę jedynie słyszeć dzwonienie twoich dzwoneczków u stóp. Wydaje się, że w dzwoneczkach tych ćwierkają pomiędzy sobą ptaki tittiri. Chociaż nie widzę ich form, słyszę ich świergot. Kiedy patrzę na twoje piękne, krągłe biodra, są one dla mnie pięknego koloru kwiatów kadamba, a twoją talię okala pas żarzącego się popiołu. Zaprawdę, wydaje mi się, że zapomniałeś się ubrać.

 

05.02.10   Znaczenie:      Pożądliwie pragnąc ujrzeć Purvacitti, Agnidhra szczególnie wpatrywał się w atrakcyjne biodra i talię dziewczyny. Kiedy mężczyzna patrzy na kobietę z takimi pożądliwymi pragnieniami, oczarowany jest jej twarzą, biustem i talią, gdyż kobieta najpierw urzeka mężczyznę, aby spełnić jego seksualne pragnienie, pięknymi rysami twarzy, pięknymi wzniesionymi piersiami, a także talią. Purvacitti ubrana była w piękny, żółty jedwab i dlatego jej biodra przypominały kwiaty kadamba. Pas jej sprawiał wrażenie, że jej talia otoczona była płonącym płomieniem. Była w pełni ubrana, jednakże Agnidhra był tak pożądliwy, że zapytał, "Dlaczego przyszedłeś nagi?"

 

05.02.11   Następnie Agnidhra wychwalał wzniesione piersi Purvacitti. Powiedział: Mój drogi braminie, twoja talia jest bardzo cienka, a jednak z wielką trudnością unosisz dwa rogi. Które zauroczyły moje oczy. Co wypełnia te dwa piękne rogi? Wydaje mi się, że oprószyłeś je czerwonym proszkiem, który przypomina wschodzące poranne słońce. O najszczęśliwszy, śmiem pytać, skąd otrzymałeś ten pachnący proszek, który napełnia wonią mój aśram, moje miejsce zamieszkania.

 

05.02.11   Znaczenie:      Agnidhra docenił wzniesione piersi Purvacitti. Widok piersi dziewczyny mało nie doprowadziły go do szaleństwa. Niemniej jednak, nie mógł rozpoznać, czy Purvacitti była chłopcem czy dziewczyną, gdyż z powodu swojego wyrzeczenia, nie czynił różnicy pomiędzy obojgiem. Dlatego zwracając się do niej, użył słowa dvija, "O braminie." Jednakże dlaczego dvija, chłopiec-bramin, miałby mieć rogi na swej piersi? Ponieważ chłopiec miał bardzo cienką talię, Agnidhra pomyślał, że unoszenie rogów sprawiało mu wielką trudność i zatem musiały być wypełnione czymś bardzo wartościowym. W innym wypadku, dlaczego miałby je unosić? Kiedy kobieta ma cienką talię i okazałe piersi, wygląda wtedy bardzo atrakcyjnie. Agnidhra, mając zauroczone oczy, kontemplował ciężkie piersi na cienkim ciele dziewczyny i wyobrażał sobie, w jaki sposób jej kręgosłup utrzymuje je. Wydawało mu się, że jej wzniosłe piersi są dwoma rogami, które przykryła materiałem po to, aby inni nie mogli zobaczyć zawartych w nich kosztowności. Jednakże Agnidhra bardzo pragnął je ujrzeć. Dlatego poprosił: "Proszę odkryj je, abym mógł zobaczyć, co w nich unosisz. Bądź spokojny, nie zabiorę ci tego. Jeśli usunięcie przykrycia sprawia ci kłopot, mogę ci pomóc; sam mogę odkryć je, aby zobaczyć, jakie wartościowe rzeczy zawierają te wzniesione rogi." Zdziwił go również widok czerwonej kunkumy, którą poprószone były jej piersi. Niemniej jednak, nadal uważając Purvacitti za chłopca, Agnidhra zwrócił się do niej jako subhaga, najszczęśliwszego muniego. Chłopiec ten musiał być szczęśliwy; w innym wypadku, w jaki sposób jedynie stojąc, mógł on napełnić wonią cały aśram Agnidhry.

 

05.02.12   O najlepszy przyjacielu, czy pokażesz mi łaskawie miejsce, gdzie mieszkasz? Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, jak to jest, że mieszkańcy tego miejsca posiadają takie wspaniałe cechy cielesna jak twoje wzniosłe piersi, które agitują umysł i oczy osoby takiej jak ja, która je widzi. Na podstawie słodkiej mowy i łaskawych uśmiechów tych mieszkańców, sądzę, że ich usta zawierają nektar.

 

05.02.12   Znaczenie:      Wciąż oszołomiony, Agnidhra pragnął ujrzeć miejsce, z którego pochodził chłopiec-bramin, gdzie mężczyźni mieli takie wzniesione piersi. Myślał, że atrakcyjne cechy są wynikiem spełniania tam srogich pokut. Agnidhra nazywał dziewczynę suhrttama, najlepszym przyjacielem, tak aby nie odmówiła mu zabrania go do tego miejsca. Agnidhra był oczarowany nie tylko wzniesionymi piersiami dziewczyny; urzekła go również jej słodka mowa. Wydawało się, że to nektar emanuje z jej ust. I dlatego był on coraz bardziej zdziwiony.

 

05.02.13   Mój drogi przyjacielu, co spożywasz, aby utrzymać swe ciało? Ponieważ żujesz betel, przyjemny zapach emanuje z twoich ust. Dowodzi to, że zawsze jesz pozostałości pokarmu ofiarowanego Visnu. Zaprawdę, musisz być ekspansją ciała Pana Visnu. Twoja twarz pięknem swym przypomina przyjemne jezioro. Twoje wysadzane klejnotami kolczyki u uszu są niczym dwa błyszczące rekiny, które nie mrugają powiekami swoich oczu, zupełnie tak jak Pan Visnu, a twoje oczy wydają się być dwiema niespokojnymi rybami. Zatem jednocześnie dwa rekiny i dwie ryby pływają w jeziorze twojej twarzy. Oprócz tego, białe rzędy twoich zębów przypominają stada bardzo pięknych łabędzi na wodzie, a twoje rozrzucone włosy są niczym roje trzmieli, które podążają za pięknem twojej twarzy.

 

05.02.13   Znaczenie:      Bhaktowie Pana Visnu są również Jego ekspansjami. Są oni nazywani vibhinnamśa. Pan Visnu otrzymuje w ofierze różnego rodzaju składniki ofiarne. Ponieważ bhaktowie zawsze jedzą prasada, pozostałości Jego pożywienia, zapach składników ofiarnych emanuje nie tylko z Pana Visnu, ale również z bhaktów, którzy zawsze spożywają pozostałości Jego pożywienia albo pożywienia Jego bhaktów. Agnidhra przyjął Purvacitti za ekspansję Pana Visnu z powodu przyjemnego zapachu jej ciała. A poza tym, z powodu jej wysadzanych klejnotami kolczyków w kształcie rekinów, jej rozrzuconych włosów, przypominających trzmiele szalone za zapachem jej ciała, a także z powodu białych rzędów zębów przypominających łabędzie, Agnidhra porównał twarz Purvacitti do pięknego jeziora ozdobionego kwiatami lotosu, rybami, łabędziami i trzmielami.

 

05.02.14   Mój umysł już jest niespokojny, a kiedy bawisz się piłką, odbijając ją swoja lotosową dłonią, również agitujesz moje oczy. Twoje wijące się czarne włosy są teraz rozrzucone, ale ty nie dbasz o to, aby je uczesać. Czy nie zamierzasz ich ułożyć? Niczym mężczyzna przywiązany do kobiet, ten najbardziej przebiegły wiatr próbuje obnażyć dolna część twego ciała. Czy nie obchodzi cię to?

 

05.02.14   Znaczenie:      Ta dziewczyna Purvacitti zabawiała się piłką, która wyglądała dokładnie jak kwiat lotosu pochwycony jej lotosową dłonią. Z powodu jej ruchu, rozpuściły się jej włosy, a pasek ściskający jej ubranie rozluźnił się, jak gdyby przebiegły wiatr próbował ją obnażyć. Jednakże nie starała się ona uczesać włosów, czy poprawić stroju. Kiedy Agnidhra próbował ujrzeć piękno nagiej dziewczyny, jego oczy były bardzo podniecone jej ruchami.

 

05.02.15   O najlepszy spośród tych, którzy spełniają wyrzeczenia, skąd uzyskałeś to wspaniałe piękno, które innych pozbawia wyrzeczenia. Gdzie nauczyłeś się tej sztuki? Mój drogi przyjacielu, jakim wyrzeczeniom oddawałeś się, aby osiągnąć to piękno? Pragnę, abyś przyłączył się do mnie w wypełnianiu pokut i wyrzeczeń, gdyż może to stwórca tego wszechświata, Pan Brahma, będąc zadowolonym ze mnie, przysłał cię, abyś został moją żoną.

 

05.02.15   Znaczenie:      Agnidhra docenił wspaniałe piękno Purvacitti. Zaiste, był on zaskoczony widokiem takiego wyjątkowego piękna, które musiało być rezultatem wcześniejszych pokut i wyrzeczeń. Zatem zapytał dziewczynę, czy osiągnęła takie piękno jedynie w celu przerwania pokut i wyrzeczeń innych. Pomyślał, że może Pan Brahma, stwórca wszechświata, jest z niego zadowolony i dlatego ją przysłał, aby została jego żoną. Poprosił Purvacitti, żeby została jego żoną, tak aby razem mogli spełniać wyrzeczenia i pokuty w życiu rodzinnym. Innymi słowy, odpowiednia żona pomaga swemu mężowi w wypełnianiu pokut i wyrzeczeń w życiu rodzinnym, jeśli oboje znajdują się na tej samej wzniosłej platformie duchowego zrozumienia. Bez duchowego zrozumienia, żona i mąż nie mogą być jednakowo usytuowani. Pan Brahma, stwórca wszechświata, jest zainteresowany dobrym potomstwem. Tak więc, dopóki nie jest on zadowolony, nie można uzyskać odpowiedniej żony. Faktem jest, że Pan Brahma czczony jest w ceremoniach ślubnych. W Indiach, nawet obecnie, zaproszenia na ślub mają na pierwszej stronie wydrukowany obrazek Pana Brahmy.

 

05.02.16   Pan Brahma, którego czczą bramini, bardzo miłosiernie dał mi ciebie i dlatego spotkałem cię. Nie zamierzam porzucić twego towarzystwa, ponieważ mój umysł i oczy skupione są na tobie i nic nie jest w stanie ich od ciebie odciągnąć. O kobieto z pięknymi wzniesionymi piersiami, jestem twoim zwolennikiem. Możesz zabrać mnie gdziekolwiek pragniesz, a twoi przyjaciele również mogą podążać za mną.

 

05.02.16   Znaczenie:      Teraz Agnidhra otwarcie przyznał się do swojej słabości. Czuł atrakcję do Purvacitti, a zatem zanim mogła ona powiedzieć, "Ale ja nie mam z tobą nic wspólnego", wyraził swoje pragnienie zawarcia z nią związku. Urzekła go tak bardzo, że był gotowy udać się z nią wszędzie – do nieba czy piekła. Kto opanowany jest przez pożądanie i wpływ seksu, ten bez zastrzeżeń podporządkowuje się stopom kobiety. Śrila Madhvacarya zauważa w związku z tym, że kiedy ktoś żartuje i mówi jak zwariowana osoba, może powiedzieć cokolwiek, lecz słowa te nie mają znaczenia.

 

05.02.17   Śukadeva Gosvami mówił dalej: Maharaja Agnidhra, który posiadał inteligencję półboga, znał sztukę schlebiania kobietom, aby pozyskać je sobie. Zatem swoimi pożądliwymi słowami zadowolił tę niebiańską dziewczynę i tak uzyskał jej względy.

 

05.02.17   Znaczenie:      Król Agnidhra był bhaktą, dlatego w rzeczywistości nie czuł pociągu do materialnych uciech zmysłowych. Ale ponieważ dla spłodzenia potomstwa pragnął żony i Pan Brahma przysłał mu w tym celu Purvacitti, w doskonały sposób zadowolił ją swoimi pochlebstwami. Kobiety są urzeczone pochlebstwami mężczyzn. Kto biegły jest w tej sztuce schlebiania, ten nazywany jest vidagdha.

 

05.02.18   Oczarowana inteligencją, wiedzą, młodością, pięknem, zachowaniem, bogactwem i dobrodusznością Agnidhry, króla Jambudvipy i pana wszystkich bohaterów, Purvacitti żyła z nim przez wiele tysięcy lat i cieszyła się zbytkownym szczęściem zarówno ziemskim jak i niebiańskim.

 

05.02.18   Znaczenie:      Dzięki łasce Pana Brahmy, związek Agnidhry i niebiańskiej dziewczyny, Purvacitti, był całkiem zgodny. I tak, przez wiele tysięcy lat cieszyli się ziemskimi i niebiańskimi radościami.

 

05.02.19   W łonie Purvacitti, Maharaja Agnidhra, najlepszy z królów, spłodził dziewięciu synów o imionach – Nabhi, Kimpurusa, Harivarsa, Ilavrta, Ramyaka, Hiranmaya, Kuru, Bhadraśva i Ketumala.

 

05.02.20   Purvacitti urodziła tych dziewięciu synów, co roku jednego, ale kiedy podrośli, zostawiła ich w domu, a sama na nowo udała się do Pana Brahmy, aby oddawać mu cześć.

 

05.02.20   Znaczenie:      Jest wiele przykładów na to, że Apsary, niebiańskie anioły, schodziły na Ziemię z rozkazu wyższego półboga, takiego jak Pan Brahma czy Pan Indra. Wypełniając polecenie tego półboga, wychodziły za kogoś za mąż, wydawały na świat dzieci i następnie wracały do swoich niebiańskich domów. Na przykład, kiedy Menaka, niebiańska niewiasta, która przyszła, by zwieść Viśvamitrę Muniego, urodziła dziecko o imieniu Śakuntala, porzuciła je i swego męża i wróciła na planety niebiańskie. Purvacitti nie pozostała na stałe z Maharajem Agnidhrą. Po współpracy w jego sprawach domowych, opuściła Maharaję Agnidhrę i wszystkich dziewięciu synów i powróciła do Brahmy, by oddawać mu cześć.

 

05.02.21   Ponieważ dziewięciu synów Agnidhry piło mleko z piersi swojej matki, posiadali mocne, dobrze zbudowane ciała. Ojciec dał każdemu z nich królestwo znajdujące się w różnych częściach Jambudvipy. Królestwa posiadały nazwy odpowiadające imionom synów. I tak oto synowie Agnidhry sprawowali władzę nad królestwami, które otrzymali od swego ojca.

 

05.02.21   Znaczenie:      Acaryowie szczególnie zauważają, że w wersecie tym słowa matuh anugrahat ("dzięki łasce swej matki") odnoszą się do mleka z piersi ich matki. W Indiach panuje ogólne przekonanie, że jeżeli dziecko karmione jest mlekiem matki przez co najmniej 6 miesięcy, będzie posiadało bardzo silne ciało. A poza tym, werset ten wspomina, że wszyscy synowie Agnidhry posiadali naturę swojej matki. Bhagavad-gita (1.40) również oznajmia, strisu dustasu varsneya jayate varna-sankarah: kiedy kobiety są zbeszczeszczane, wtedy rodzą varna-sankara, cały świat staje się podobny piekłu. Zatem, zgodnie z Manu-samhitą, kobieta wymaga troskliwej opieki, aby mogła pozostać czystą i moralną, tak aby dzieci jej działały całkowicie dla korzyści ludzkiego społeczeństwa.

 

05.02.22   Po odejściu Purvacitti, król Agnidhra, nie zaspokoiwszy swoich pożądliwych pragnień, zawsze myślał o niej. Dlatego zgodnie z nakazami wedyjskimi, król udał się po śmierci na tę sama planetę, gdzie przebywała jego niebiańska żona. Na planecie tej, Pitrloce, wiodą życie w wielkiej rozkoszy Pitowie, przodkowie.

 

05.02.22   Znaczenie:      Jeżeli ktoś zawsze myśli o czymś, na pewno po śmierci otrzyma odpowiednie ciało. Maharaja Agnidhra zawsze myślał o Pitrloce, miejscu, do którego powróciła jego żona. Dlatego po śmierci udał się na tę samą planetę, prawdopodobnie, aby na nowo z nią żyć. Bhagavad-gita również mówi:

 

yam yam vapi smaran bhavam    tyajaty ante kalevaram

tam tam evaiti kaunteya    sada tad-bhava-bhavitah

 

   "Jaki stan istnienia pamięta ten, kto porzuca swoje ciało, taki stan bez wątpienia osiągnie.” (Bg. 8.6)  Więc naturalnie możemy wyciągnąć wniosek, że jeżeli zawsze myślimy o Krsnie, czyli staniemy się w pełni świadomi Krsny, możemy udać się na planetę Goloka Vrndavanę, gdzie wiecznie żyje Krsna.

 

05.02.23   Po odejściu swojego ojca, dziewięciu braci poślubiło dziewięć córek Meru o imionach: Merudevi, Pratirupa, Ugradamstri, Lata, Ramya, Śyama, Nari, Bhadra i Devaviti.

 

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 2-go Rozdziału 5-go Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego

"Czynności Maharajy Agnidhry "