Rozdział ten opisuje potomków Bharaty Maharajy i wielu innych królów. Syn Maharajy Bharaty zwał się Sumati. Podążał on ścieżką wyzwolenia daną przez Rsabhadevę. Niektórzy ludzie błędnie uważali Sumati za bezpośrednią inkarnację Pana Buddhy. Sumati miał syna Devatajita, którego synem był Devadyumna. Synem Devadyumny był Paramesthi, a jego synem był Pratiha. Pratiha był wielkim bhaktą Pana Visnu i miał trzech synów, Pratihartę, Prastotę i Udgatę. Pratiharta miał dwóch synów, Aję i Bhumę. Synem Bhumy był Udgitha, a synem Udgithy był Prastava. Synem Prastavy był Vibhu, a synem Vibhu – Prthusena, który miał syna zwanego Naktą. Żona Nakty, Druti, narodziła Gayę, który był bardzo sławnym i świętym królem. W rzeczywistości król Gaya był częściową inkarnacją Pana Visnu i z powodu swego wielkiego oddania dla Pana Visnu otrzymał tytuł Mahapurusa. Król Gaya miał synów zwanych Citrarathą, Sugati i Avarodhaną. Syn Citrarathy był cesarzem Samrat, a jego synem był Marici, który miał syna zwanego Bindu. Synem Bindu był Madhu, a synem Madhu był Viravrata. Viravrata miał dwóch synów, Manthu i Pramanthu, a synem Manthu był Bhauvana. Synem Bhauvany był Tvasta, a synem Tvasty był Viraja, który rozsławił całą dynastię. Viraja miał 100 synów i jedną córkę. Jeden spośród nich, o imieniu Śatajit, zyskał wielką sławę.
05.15.01 Znaczenie: Ci, którzy są Aryanami, ściśle przestrzegają zasad wedyjskich, ale w tym wieku Kali powstała społeczność znana jako arya-samaja, która nie ma pojęcia o znaczeniu Ved i systemu parampara. Ich przywódcy oczerniają wszystkich bona fide acaryów i sami pozują na rzeczywistych zwolenników zasad wedyjskich. Ci acaryowie, którzy nie przestrzegają zasad wedyjskich, są obecnie znani jako arya-samaja, czyli dżinowie. Nie tylko nie przestrzegają oni zasad wedyjskich, ale nie mają żadnego związku z Panem Buddhą. Imitując postępowanie Sumati, twierdzą, że są potomkami Rsabhadevy. Vaisnavowie starannie unikają ich towarzystwa, ponieważ osoby te nie znają ścieżki Ved. W Bhagavad-gicie (15.15) Krsna mówi, vedaiś ca sarvair aham eva vedyah: "Prawdziwym celem Ved jest poznanie Mnie." Takie jest polecenie całej literatury wedyjskiej. Kto nie zna wielkości Pana Krsny, nie może zostać uznany za Aryana. Pan Buddha, inkarnacja Pana Krsny, zastosował szczególne środki, aby propagować filozofię bhagavata-dharmy. Nauczał on prawie wyłącznie pośród ateistów. Ateiści nie chcą Boga, dlatego Pan Buddha powiedział, że Boga nie ma, ale przyjął metodę, dzięki której mógł nauczać swoich zwolenników dla ich korzyści. Mówiąc że nie ma Boga, nauczał w dwulicowy sposób. Niemniej jednak sam był inkarnacją Boga.
05.15.04 Znaczenie: Bardzo ważne jest słowo anusasmara. Świadomość Boga nie jest jakimś wyobrażeniem czy wymysłem. Bhaktowie, którzy są czyści i zaawansowani, realizują Boga takim, jakim On jest. Maharaja Pratiha uczynił to i dzięki swej bezpośredniej realizacji Pana Visnu propagował samorealizację i nauczał. Prawdziwy nauczający nie może być fałszywy; przede wszystkim musi on zrealizować Pana Visnu takim, jakim On jest. Jak stwierdza Bhagavad-gita (4.34), upadeksyanti te jnanam jnaninas tattva-darśinah: "Wiedzy może udzielić ten, kto ujrzał prawdę." Słowo tattva-darśi odnosi się do tego, kto zrealizował Najwyższą Osobę Boga w sposób doskonały. Taka osoba może zostać guru i na całym świecie głosić filozofię Vaisnava. Król Pratiha jest wzorem doskonałości dla bona fide nauczających i guru.
05.15.06 Znaczenie: Z wersetu tego wynika, że są różne inkarnacje Boga. Niektóre są integralnymi cząstkami bezpośrednich ekspansji, a niektóre są bezpośrednimi ekspansjami Pana Visnu. Bezpośrednia inkarnacja Najwyższej Osoby Boga jest zwana amśą albo svamśą, podczas gdy inkarnacja amśy jest zwana kala. Pomiędzy kala są vibhinnamśa-jivy, czyli żywe istoty. Zaliczają się one do jiva-tattv. Osobistości bezpośrednio pochodzące od Pana Visnu są zwane visnu-tattvami i czasami określane są jako Mahapuruse. Innym imieniem Krsny jest Mahapurusa, a bhakta czasami zwany jest maha-paurusika.
05.15.07 Znaczenie: Jak Pan Krsna oznajmia w Bhagavad-gicie, kiedy zstępuje na Ziemię, ma dwa cele: zapewnić wiernym schronienie i zniszczyć demony (paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam). Skoro król jest reprezentantem Najwyższej Osoby Boga, czasami zwany jest on nara-devą, tj. Panem w ludzkiej postaci. Według zaleceń wedyjskich, jest on wielbiony jako Bóg na platformie materialnej. Jako reprezentant Najwyższego Pana, król ma obowiązek tak doskonale chronić obywateli, aby nie musieli zabiegać o pożywienie i ochronę i aby byli radośni. Król dostarczał im wszystkiego i dlatego egzekwował podatki. Jeśli w innym wypadku król albo rząd ściąga podatki od obywateli, staje się odpowiedzialny za ich grzeszne czyny. W Kali-yudze monarchia została obalona, ponieważ sami królowie podlegali wpływowi tego wieku. Z Ramayany dowiadujemy się, że kiedy Bibhisana zaprzyjaźnił się z Panem Ramacandrą, przyrzekł, że gdyby przypadkiem czy własnowolnie złamał prawa przyjaźni z Panem Ramacandrą, stanie się braminem albo królem w Kali-yudze. Bibhisana wykazał, że w tym wieku zarówno bramini jak i królowie są w nieszczęsnej sytuacji. W rzeczywistości w wieku tym nie ma ani królów, ani braminów i z powodu ich nieobecności w całym świecie panuje chaos i niedola. W Porównaniu z obecnym standardem, Maharaja Gaya był prawdziwym reprezentantem Pana Visnu; dlatego był znany jako Mahapurusa.
05.15.08 Znaczenie: Historyczne dane o egzaltowanych królach służą za dobry przykład dla współczesnych władców. Osoby władające nad światem w obecnym momencie powinny wzorować się na królu Gayi, królu Yudhisthirze i królu Prthu i zarządzać obywatelami w ten sposób, aby byli szczęśliwi. Obecnie rząd ściąga podatki, nie polepszając jednakże w żaden sposób kulturowych, religijnych, społecznych czy politycznych warunków obywateli. Vedy nie pochwalają tego.
05.15.10 Znaczenie: Ziemia, którą rządził Maharaja Gaya, porównana została do krowy. Dobre cechy, dzięki którym utrzymywał i zarządzał obywatelami, porównane zostały do cielęcia. Krowa daje mleko, kiedy obecne jest cielę; podobnie krowa, czyli Ziemia, spełniała pragnienia Maharajy Gayi, który był w stanie wykorzystać wszelkie jej zasoby dla korzyści swoich obywateli. Było to możliwe dzięki temu, że uczciwe córki Daksy obmyły go uświęconą wodą. Dopóki król albo władca nie otrzyma błogosławieństwa autorytetów, nie może zarządzać obywatelami w sposób zadowalający. Obywatele są szczęśliwi i kwalifikowani dzięki dobrym cechom władcy.
05.15.11 Znaczenie: Jako ksatriya czy cesarz, Maharaja Gaya musiał czasami walczyć z podległymi mu królami, aby utrzymać swoją władzę, ale królowie ci nie byli z tego powodu niezadowoleni, gdyż wiedzieli, iż walczył on dla utrzymania religijnych zasad. Wskutek tego zaakceptowali swoje poddaństwo i ofiarowali mu wszelkiego rodzaju dary. Podobnie, bramini spełniający rytuały wedyjskie byli tak bardzo zadowoleni z króla, że z ochotą zgodzili się oddać mu 1/6 swych pobożnych czynności, dla korzyści w przyszłym życiu. Tak wiec, dzięki właściwej administracji Maharajy Gayi, zadowoleni byli z niego zarówno bramini, jak i ksatriyowie. Innymi słowy, Maharaja Gaya zadowolił królów ksatriyów swoją walką, a braminów – swą dobroczynnością. Vaiśyów zachęcał uprzejmymi słowami i pełnymi uczucia stosunkami, a dzięki bezustannym ofiarom, śudrów zadowolił obfitością pożywienia i darów. W ten sposób Maharaja Gaya dbał o to, by wszyscy obywatele byli usatysfakcjonowani. Kiedy bramini i osoby święte otrzymują szacunek, dzielą się swoimi pobożnymi czynnościami, oddając je tym, którzy ich honorują i pełnią dla nich służbę. Dlatego, jak oznajmia Bhagavad-gita (4.34), tad viddhi pranipatena paripraśnena sevaya: należy spróbować zbliżyć się pokornie do mistrza duchowego i pełnić dla niego służbę.
05.15.12 Znaczenie: Maharaja Gaya był tak doskonały, że zadowolił wszystkich półbogów, na czele z niebiańskim królem Indrą. Na arenę ofiar również osobiście przybył Pan Visnu, aby przyjąć ofiary. Maharaja Gaya otrzymał wszelkie błogosławieństwa półbogów i Samego Najwyższego Pana, mimo iż nie pragnął takich błogosławieństw.
05.15.13 Znaczenie: Werset ten wyraźnie oznajmia, że jedynie przez zadowolenie Najwyższej Osoby Boga zadowala się wszystkich półbogów i – bez różnicy wszystkie inne żywe istoty. Kiedy ktoś podlewa korzeń drzewa, odżywione zostają gałęzie, gałązki, kwiaty i liście. Chociaż Najwyższy Pan jest samozadowolony, zachowanie Maharajy Gayi sprawiło Mu taką wielką przyjemność, że osobiście przybył na arenę ofiar i powiedział, "Jestem w pełni zadowolony." Któż może równać się Maharajy Gayi?
05.15.16 Znaczenie: Kwitnące drzewo zyskuje dobre imię w ogrodzie, dzięki swym pachnącym kwiatom. Podobnie, jeśli w jakiejś rodzinie ktoś jest sławny, porównywany jest on do pachnącego kwiatu w lesie. Dzięki niemu cała rodzina może zasłynąć w historii. Ponieważ Pan Krsna narodził się w dynastii Yadu, dynastia Yadu i Yadavowie stali się sławni po wsze czasy. Dzięki pojawieniu się króla Virajy, rodzina Maharajy Priyavraty na zawsze zyskała sławę.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 15-go Rozdziału 5-go
Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego
"Chwały potomków króla Priyavraty."