Rozdział ten opisuje, jak król Rahugana, zarządca stanów Sindhu i Sauvira, pomyślnie przyjął Bharata Maharaję, obecnie Jada Bharatę. Król zmusił Jada Bharatę, aby niósł jego palankin i skarcił go, gdy ten nie robił tego właściwie. Potrzebny był ktoś do noszenia palankinu króla Rahugany i dlatego główni nosiciele znaleźli Jada Bharatę i stwierdzili, że jest on najodpowiedniejszą osobą do tej pracy. Dlatego zmuszono go, aby dźwigał palankin. Jednakże Jada Bharata nie sprzeciwił się temu dumnemu poleceniu, lecz pokornie przyjął to zajęcie i niósł palankin. Jednakże niosąc go był bardzo ostrożny, aby nie nadepnąć na mrówkę i kiedykolwiek zobaczył jakąś mrówkę, czekał, aż przejdzie. Z tego powodu nie dotrzymywał kroku innym nosicielom. Wielce przeszkadzało to królowi będącemu w palankinie i używając plugawego języka skarcił Jada Bharatę. Ale Jada Bharata, całkowicie wolny od cielesnej koncepcji, nie zaprotestował; nadal niósł palankin. Kiedy zachowywał się tak jak wcześniej, król zagroził mu karą i wówczas Jada Bharata zaczął mówić. Zaprotestował przeciwko temu, że król dla skarcenia go użył plugawego języka, a król, słysząc instrukcje Jada Bharaty, uświadomił sobie prawdziwą wiedzę. Kiedy powróciła mu świadomość, zrozumiał, że popełnił obrazę wobec wielkiej, uczonej i świętej osoby. Wtedy to bardzo pokornie i z wielkim szacunkiem modlił się do Jada Bharaty. Pragnął teraz zrozumieć głębokie znaczenie filozoficznych słów Jada Bharaty i z wielką szczerością poprosił go o wybaczenie. Przyznał, że ten kto popełnił obrazę wobec lotosowych stóp czystego bhakty, z pewnością musi zostać ukarany trójzębem Pana Śivy.
05.10.02 Znaczenie: Mimo iż Jada Bharata został zmuszony do niesienia palankinu, jednak nie porzucił swoich uczuć sympatii do biednych mrówek, które przechodziły przez drogę. Bhakta Pana nigdy nie zapomina o służbie oddania i innych pomyślnych czynnościach, nawet wtedy, gdy znajduje się w najbardziej niebezpiecznym położeniu. Jada Bharata był kwalifikowanym braminem, wysoko zaawansowanym w wiedzy duchowej, jednakże zmuszono go do niesienia palankinu. Nie miał nic przeciwko temu, ale idąc drogą nie zapomniał swoim obowiązku niezabijania nawet mrówek. Vaisnava nigdy nie jest zazdrosny lub niepotrzebnie gwałtowny. Na ścieżce było wiele mrówek, ale Jada Bharata zachował ostrożność, patrząc przed siebie na odległość trzech stóp. Stawiał stopę na ziemi dopiero wtedy, gdy nie było już mrówek na jego drodze. Vaisnava ma zawsze bardzo dobre serce dla wszystkich żywych istot. W Swojej sankhya-yodze Pan Kapila wyjaśnia: suhrdah sarva-dehinam. Żywe istoty przyjmują różne formy cielesne. Ci, którzy nie są Vaisnavami, uważają, że jedynie ludzkie społeczeństwo warte jest ich współczucia, ale Krsna głosi, że jest najwyższym ojcem wszystkich form życia. Zatem Vaisnava zawsze uważa, aby nie niszczyć przedwcześnie lub niepotrzebnie żadnej formy życia. Wszystkie żywe istoty muszą przebywać w zamknięciu w określonym typie materialnego ciała przez określony czas. Zanim wzniosą się lub wytworzą inne ciało, musza spędzić wyznaczony czas w określonym ciele. Zabijanie zwierząt lub innych żywych istot stanowi jedynie przeszkodę na drodze do zakończenia ich okresu uwięzienia w określonym ciele. Dlatego też nie należy zabijać ciał dla własnego zadowalania zmysłów, gdyż działanie takie spowoduje uwikłanie w grzeszne czynności.
05.10.03 Znaczenie: Zgodnie z wiedzą polityczną, król czasami pragnie uspokoić swoich podwładnych, czasami karci ich, czasami wyśmiewa się z nich, a czasami nagradza ich. Tak oto król, sprawuje władzę nad podwładnymi. Nosiciele palankinu mogli zrozumieć, że król gniewa się i może ich ukarać.
05.10.04 Znaczenie: Inni nosiciele palankinu byli śudrami, natomiast Jada Bharata był nie tylko braminem z wysokiej kasty, ale również wielkim wielbicielem. Śudrowie nie współczują innym żywym istotom, ale Vaisnava nie może działać jak śudra. Kiedykolwiek wystąpi połączenie śudry i bramina Vaisnavy, tam z pewnością nie zostanie zachowana równowaga w wypełnianiu obowiązków. Śudrowie unosili palankin nie zważając w ogóle na mrówki na drodze, ale Jada Bharata nie mógł działać jak śudra, dlatego wyniknęły trudności.
05.10.05 Znaczenie: Werset ten wyjaśnia różnicę pomiędzy rajo-guną i sattva-guną. Mimo iż król był bardzo uczciwy i zaawansowany w wiedzy politycznej i władzy rządowej, niemniej jednak był w pasji i rozłościł się z powodu małej agitacji. Jada Bharata, mimo iż krzywdzono go na tak wiele sposobów z tego powodu, iż zachowywał się jak głuchoniemy, zachował milczenie dzięki mocy swego duchowego postępu. Niemniej jednak jego brahma-tejah, blask Brahmana, był niewyraźnie widoczny w jego osobie.
W ten sposób król sarkastycznie skrytykował Jada Bharatę. Lecz pomimo tej krytyki, Jada Bharata nie miał cielesnego podejścia do tej sytuacji. Wiedział, że nie jest ciałem, ponieważ osiągnął swą duchowa tożsamość. Nie był ani gruby, chudy czy szczupły, i nie miał nic wspólnego z tym kawałkiem materii, kombinacją pięciu wulgarnych i trzech subtelnych elementów. Nie miał nic wspólnego z materialnym ciałem i jego dwoma rękami i nogami. Innymi słowy, całkowicie zrealizował swoją duchową tożsamość [aham brahmasmi]. Dlatego też nie poruszył go sarkastyczny krytycyzm króla. Nic nie mówiąc, nadal tak jak wcześniej unosił palankin.
05.10.06 Znaczenie: Jada Bharata był całkowicie wyzwolony. Nie przejął się nawet wtedy, kiedy bandyci próbowali zabić jego ciało; wiedział, że z pewnością nie jest ciałem. Nie przejmowałby się nawet zabiciem ciała, ponieważ miał pełne przekonanie do stwierdzenia Bhagavad-gity (2.20): na hanyate hanyamane śarire. Wiedział, że nie zostanie zabity, nawet gdyby zabite zostało jego ciało. Mimo iż nie zaprotestował, Najwyższa Osoba Boga w Swojej pośredniczce nie mógł tolerować niesprawiedliwości bandytów. Dlatego też został on uratowany dzięki łasce Krsny, a bandyci zostali zabici. W tym wypadku niosąc palankin, również wiedział, że nie jest ciałem. Ciało jego było bardzo silne, tęgie i zdrowe i nadawało się do noszenia palankinu. Ponieważ wolny był od cielesnej koncepcji, sarkastyczne słowa króla wcale go nie poruszyły. Ciało stwarzane jest odpowiednio do czyjejś karmy, a materialna natura dostarcza składników do rozwinięcia określonego typu ciała. Dusza przykryta przez ciało różni się od cielesnej konstrukcji, dlatego też nic, co przydarza się ciału, korzystnego lub szkodliwego, nie oddziaływuje na nią. Wedyjskie polecenie brzmi, asango hy ayam purusah: materialne aranżacje nigdy nie mają żadnego wpływu na duszę.
05.10.08 Znaczenie: Werset ten przedstawia różnicę pomiędzy osobą w cielesnej koncepcji, a osobą znajdującą się ponad nią. Będąc w cielesnej koncepcji, król Rahugana uważał, że jest królem i skarcił Jada Bharatę na tak wiele niepożądanych sposobów. Jada Bharata, będąc samozrealizowanym, w pełni usytuowanym na transcendentalnej pozycji, wcale się nie rozgniewał. Zamiast tego uśmiechnął się i zaczął przekazywać królowi Rahuganie swoje nauki. Wysoko zaawansowany Vaisnava bhakta jest przyjacielem wszystkich żywych istot, a zatem jest również przyjacielem swoich wrogów. W rzeczywistości nie uważa, aby ktokolwiek był jego wrogiem. Suhrdah sarva-dehinam. Czasami Vaisnava na pozór gniewa się na niebhaktę, ale jest to dla jego dobra. Mamy na to kilka przykładów w literaturze wedyjskiej. Pewnego razu Narada rozgniewał się na dwóch synów Kuvery, Nalakuverę i Manigrivę i skarcił ich, zamieniając ich w drzewa. Rezultat był taki, że później wyzwolił ich Pan Śri Krsna. Bhakta usytuowany jest na absolutnej platformie i nie ma różnicy czy się gniewa, czy jest zadowolony, ponieważ w obu przypadkach obdarza swoim błogosławieństwem.
05.10.09 Znaczenie: W Bhagavad-gicie zostało powiedziane, że kto zaawansowany jest w wiedzy duchowej, nie jest zaniepokojony bólami i przyjemnościami tego materialnego ciała. Materialne ciało jest całkowicie oddzielone od duszy a bóle i przyjemności ciała są czymś dodatkowym. Celem praktyki pokut i wyrzeczeń jest zrozumienie różnicy pomiędzy ciałem i duszą oraz tego, jak przyjemności i bóle ciała mogą nie oddziaływać na duszę. Jada Bharata był w rzeczywistości usytuowany na platformie samorealizacji. Był całkowicie obojętny wobec cielesnej koncepcji i dlatego też od razu przyjął tę pozycję i przekonał króla, że te sprzeczności, które powiedział o jego ciele, w rzeczywistości nie odnosiły się do niego jako do duszy.
05.10.10 Znaczenie: Śrila Narottama dasa Thakura śpiewał: deha-smrti nahi yara, samsara-bandhana kahan tara. Kto jest zaawansowany duchowo, nie jest związany z ciałem czy też cielesnymi czynnościami i reakcjami. Kto rozumie, że nie jest ciałem i dlatego nie jest ani gruby, ani chudy, osiąga najwyższą formę duchowej realizacji. Cielesna koncepcja uwikłuje w materialny świat tego, kto nie jest zrealizowany duchowo. W chwili obecnej całe ludzkie społeczeństwo trudzi się pod wpływem cielesnej koncepcji; dlatego też w śastrach ludzie tego wieku określani są jako dvipada-paśu, dwunożne zwierzęta. Nikt nie może być szczęśliwy w cywilizacji prowadzonej przez takie zwierzęta. Nasz ruch świadomości Krsny próbuje wznieść upadłe społeczeństwo ludzkie na pozycję duchowego zrozumienia. Nie jest możliwe, aby wszyscy od razu osiągnęli samorealizację, jak Jada Bharata. Jednak, jak zostało powiedziane w Śrimad-Bhagavatam (1.2.18): nasta-prayesv abhadresu nityam bhagavata-sevaya. Poprzez szerzenie zasad Bhagavata możemy wznieść ludzkie społeczeństwo do platformy doskonałości. Kiedy ktoś nie podlega wpływowi cielesnej koncepcji, może wznieść się do służby oddania dla Pana.
nasta-prayesv abhadresu
nityam bhagavata-sevaya
bhagavaty uttama-śloke
bhaktir bhavati naistiki
Im większy postęp uczynimy w uwalnianiu się od materialnych koncepcji, tym bardziej umocnimy się w służbie oddania i tym szczęśliwsi będziemy i bardziej spokojni. W związku z tym Śrila Madhvacarya mówi, że ci, którzy za bardzo ulegają materialnym wpływom, nadal pozostają w cielesnej koncepcji. Osoby takie zainteresowane są różnymi symptomami cielesnymi, podczas gdy ten, kto wolny jest od cielesnych koncepcji, żyje bez ciała nawet w materialnych warunkach.
05.10.11 Znaczenie: Cielesna koncepcja jest podstawową zasadą cierpienia w materialnej egzystencji. Szczególnie w Kali-yudze ludzie są tak niewykształceni, że nie mogą nawet zrozumieć tego, iż ciało w każdym momencie podlega zmianom, a ostateczna zmiana nazywa się śmiercią. Zgodnie z karmą, ktoś w tym życiu może być królem, a w życiu następnym – psem. Dusza znajduje się w głębokim śnie wywoływanym siłą natury materialnej. Umieszczana jest w położeniu jednego typu, a następnie w innym. Kto nie posiada samorealizacji i wiedzy, ten kontynuuje uwarunkowane życie, fałszywie uważając się za króla, sługę, kota lub psa. Są to po prostu różne przemiany wywoływane przez najwyższe zrządzenie. Nie należy dąć się zwieść takim tymczasowym koncepcjom cielesnym. W rzeczywistości nikt nie jest panem w tym świecie materialnym, ponieważ wszyscy znajdują się pod kontrolą materialnej natury, która kontrolowana jest przez Najwyższą Osobę Boga. Dlatego też Najwyższym Panem Jest Najwyższa Osoba Boga, Krsna. Caitanya-caritamrta wyjaśnia, ekale iśvara krsna, ara saba bhrtya: jedynym panem jest Krsna, wszyscy inni są Jego sługami. Zapomnienie o naszym związku z Najwyższym Panem powoduje cierpienie w świecie materialnym.
05.10.12 Znaczenie: W Śrimad-Bhagavatam jest powiedziane aham mameti: kto myśli, "ja jestem tym ciałem i w tym związku cielesnym on jest moim panem, on jest sługą, ona jest moją żoną, a on – synem." Wszystkie te koncepcje są tymczasowe z powodu nieuniknionej zmiany ciała i zrządzenia materialnej natury. Zbieramy się razem niczym słomki unoszone na falach oceanu, słomki, które nieuchronnie zostaną rozdzielone prawami fal. W tym świecie materialnym wszyscy unoszą się na falach oceanu niewiedzy. Jak opisuje to Bhaktivinoda Thakura:
(miche) mayara vaśe, yaccha bhese',
khaccha habudubu, bhai
(jiva) krsna-dasa, e viśvasa,
karle ta' ara duhkha nai
Śrila Bhaktivinoda Thakura mówi, że wszyscy mężczyźni i kobiety unoszą się, niczym słomki, na falach materialnej natury. Jeżeli zrozumieją, że są wiecznymi sługami Krsny, położą kres temu stanowi. Jak zostało powiedziane w Bhagavad-gicie (3.37): kama esa krodha esa rajo-guna-samudbhavah. Pod wpływem guny pasji pragniemy tak wielu rzeczy. Odpowiednio do naszego życzenia lub pragnienia i zgodnie z rozkazem Najwyższego Pana, materialna natura obdarza nas określonym typem ciała. Przez jakiś czas bawimy się w pana i sługę, niczym aktorzy grający na scenie pod kierunkiem kogoś innego. Kiedy posiadamy ludzką formę, powinniśmy zakończyć to nonsensowne przedstawienie sceniczne. Powinniśmy osiągnąć naszą oryginalną konstytucyjną pozycję, czyli świadomość Krsny. W chwili obecnej prawdziwym panem jest materialna natura. Daivi hy esa gunamayi mama maya duratyaya (Bg. 7.14). Pod urokiem materialnej natury stajemy się sługami i panami, ale jeśli zgodzimy się, aby kontrolował nas Najwyższa Osoba Boga i jego wieczni słudzy, ten tymczasowy stan przestanie istnieć.
05.10.13 Znaczenie: Wszyscy w świecie materialnym pracują niczym szaleńcy pod określonymi wrażeniami, fałszywie nabytymi w warunkach materialnych. Na przykład, złodziej, który wie, iż kradzież nie jest niczym dobrym i że czeka go za to kara króla lub Boga i który widział, że policja aresztuje i karze złodziei, pomimo tego nie przestaje kraść. Opętany jest myślą, że kradzież uczyni go szczęśliwym. Jest to oznaka szaleństwa. Pomimo powtarzających się kar, złodziej nie może porzucić swego zwyczaju kradzieży; dlatego też karanie go jest bezużyteczne.
05.10.14 Znaczenie: Wzniosły bhakta Pana nigdy nie umyśli, że jest paramahamsą czy osobą wyzwoloną. Zawsze jest pokornym sługą Pana. We wszystkich nieszczęśliwych warunkach zgadza się cierpieć skutki swego przeszłego życia. Nigdy nie zarzuca Panu, że umieścił go w takich warunkach. Takie są oznaki wzniosłego bhakty. Tat te 'nukampam susamiksyamanah. Cierpiąc niepowodzenia, bhakta zawsze uważa, że to Pan mu je przydzielił. Nigdy nie gniewa się na swego Pana; zawsze zadowolony jest z pozycji, którą daje mu Pan. W każdej sytuacji pełni swój obowiązek w służbie oddania. Osoba taka ma zagwarantowany awans z powrotem do domu, z powrotem do Boga. jak zostało powiedziane w Śrimad-Bhagavatam (10.14.8):
tat te 'nukampum susamiksamano
bhunjana evatma-krtam vipakam
hrd-vag-vapurbhir vidadhan
namas te
jiveta yo mukti-pade sa daya
bhak
"Mój drogi Panie, kto nieustannie oczekuje, że obdarzysz go Swoją bezprzyczynową łaską i nadal cierpi reakcje swoich przeszłych złych czynów, z całego serca ofiarowując Ci wyrazy szacunku, z pewnością jest kandydatem do wyzwolenia, gdyż stało się ono jego słusznym prawem."
05.10.15 Znaczenie: Pan Krsna mówi w Bhagavad-gicie (4.2):
evam parampara praptam imam
rajarsayo viduh
sa kaleneha mahata yogo
nastah parantopa
"Ta najwyższa nauka przekazywana była przez sukcesję uczniów i święci królowie rozumieli ją w ten sposób. Ale z biegiem czasu sukcesja uczniów została przerwana i nauka ta – taka jaką jest – zdaje się być stracona."
Dzięki sukcesji uczniów porządek królewski znajdował się na tej samej platformie, co wielkie, święte osoby (raja-rsi). Poprzednio mogli oni zrozumieć filozofię życia i wiedzieli, w jaki sposób kształcić obywateli, aby doszli do tego samego standardu. Innymi słowy, wiedzieli, w jaki sposób wyzwolić obywateli z uwikłania narodzin i śmierci. Pewnego razu, kiedy Maharaja Daśaratha zarządzał Ayodhyą, przyszedł do niego wielki mędrzec Viśvamitra, aby zabrać do lasu Pana Ramacandrę i Laksmanę, by zabić demona. Kiedy święta osoba Viśvamitra przybył na podwórze Maharajy Daśarathy, król aby przywitać świętą osobę, zapytał go, aihistam yat tat punar-janma-jayaya. Zapytał mędrca, czy pomyślnie przebiegały jego wysiłki w celu pokonania powtarzających się narodzin i śmierci. Na tym opiera się cały proces cywilizacji wedyjskiej. Musimy wiedzieć, w jaki sposób pokonać powtarzanie się narodzin i śmierci. Maharaja Rahugana również znał cel życia; dlatego też, kiedy Jada Bharata przedstawił mu filozofię życia, od razu docenił to. Taka jest postawa społeczeństwa wedyjskiego. Uczeni bramini, święte osoby i mędrcy, w pełni świadomi celu Ved, udzielali rad porządkowi królewskiemu, w jaki sposób wyświadczyć dobrodziejstwo rzeszom ludzkim i ich współpraca zapewniała korzyść tym rzeszom. Dlatego też wszystko było pomyślne. Maharaja Rahugana osiągnął tę doskonałość zrozumienia wartości ludzkiego życia; dlatego też pożałował słów obrazy skierowanych do Jada Bharaty, od razu zszedł ze swego palankinu i upadł przy jego lotosowych stopach, aby uzyskać przebaczenie i dalej słuchać o wartościach życia znanych jako brahma-jijnasa (dociekania o Prawdzie Absolutnej). W chwili obecnej wysocy urzędnicy rządowi są w ignorancji, jeśli chodzi o wartości życia i kiedy święte osoby czynią wysiłki, aby propagować wiedzę wedyjską, tzw. władze wykonawcze nie oferują im pełnych szacunku pokłonów, lecz starają się powstrzymać duchową propagandę. Tak oto można powiedzieć, że wcześniejszy rząd królewski podobny był niebu, a współczesny rząd jest jak piekło.
05.10.16 Znaczenie: Maharaja Rahugana bardzo pragnął osiągnąć dalsze oświecenie w wiedzy wedyjskiej, gdyż mógł zrozumieć, że Jada Bharata należy do rodziny bramińskiej albo poprzez sukcesję uczniów, albo poprzez narodziny w dynastii bramińskiej. W Vedach zostało powiedziane: tad vijnanartham sa gurum evabhigacchet. Rahugana przyjmował Jada Bharatę za guru, ale guru musi udowodnić swoją pozycję, nie tylko nosząc świętą nić, lecz poprzez popieranie wiedzy w życiu duchowym. Znaczące jest również to, że Rahugana zapytał, do jakiej rodziny należał Jada Bharata. Są dwa typy rodzin – jedna według dynastii, a druga według sukcesji uczniów. W obu wypadkach można osiągnąć oświecenie. Słowo śuklah odnosi się do osoby w gunie dobroci. Kto pragnie otrzymać wiedzę duchową, musi zbliżyć się do bona fide bramina-guru, czy to w sukcesji uczniów, czy to w rodzinie uczonych braminów.
05.10.17 Znaczenie: Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu udzielał instrukcji Rupie Gosvamiemu w Daśaśvamedha-ghata w Prayaga, wskazał bardzo wyraźnie, jak poważne jest popełnienie obrazy wobec Vaisnavy. Porównał vaisnava-aparadhę do hati mata, szalonego słonia. Kiedy szalony słoń wkracza do ogrodu, niszczy wszystkie owoce i kwiaty. Podobnie, kto obraża Vaisnavę, niszczy wszystkie swoje duchowe osiągnięcia. Popełnienie obrazy wobec bramina jest bardzo niebezpieczne i Maharaja Rahugana wiedział o tym. Dlatego też szczerze przyznał się do swego błędu. Jest wiele niebezpiecznych rzeczy – grom, ogień, kara Yamarajy, kara trójzębu Pana Śivy itd. – lecz nie uważa się, żeby któraś z nich był tak poważna, jak popełnienie obrazy wobec bramina, takiego jak Jada Bharata. Dlatego też Maharaja Rahugana od razu zszedł ze swego palankinu i upadł jak długi przed lotosowymi stopami bramina Jada Bharaty, żeby tylko uzyskać przebaczenie.
05.10.18 Znaczenie: Święte osoby jak Jada Bharata nie wypowiadają zwykłych słów. Cokolwiek mówią, zatwierdzone jest przez wielkich yoginów i tych, którzy zaawansowani są w życiu duchowym. Na tym polega różnica pomiędzy zwykłymi a świętymi ludźmi. Aby zrozumieć słowa takich wzniosłych, duchowo zaawansowanych ludzi jak Jada Bharata, słuchacz musi być również zaawansowany. Bhagavad-gita została wypowiedziana do Arjuny, a nie do kogoś innego. Dla przekazania instrukcji wiedzy wedyjskiej, Pan Krsna szczególnie wybrał Arjunę, ponieważ Arjuna był wielkim bhaktą i poufnym przyjacielem. Podobnie, wielkie osobistości przemawiają do osób zaawansowanych, a nie do śudrów, vaiśyów, kobiet czy nieinteligentnych ludzi. Czasami przekazywanie zwykłym ludziom wielkich filozoficznych instrukcji wiąże się z wielkim ryzykiem, lecz Pan Caitanya Mahaprabhu dla korzyści upadłych dusz Kali-yugi, dał nam bardzo wspaniały instrument – intonowanie mantry Hare Krsna. Rzesze ludzi, mimo iż są śudrami i niższymi niż śudrowie mogą oczyścić się poprzez mantrowanie tej mantry Hare Krsna. A w tedy będą mogli zrozumieć wzniosłe filozoficzne stwierdzenia Bhagavad-gity i Śrimad-Bhagavatam. Dlatego też nasz ruch świadomości Krsny przyjął to mantrowanie maha-mantry Hare Krsna dla szerokich rzesz ludzi. Kiedy ludzie stopniowo się oczyszczają, są kształceni w naukach Bhagavad-gity i Śrimad-Bhagavatam. Ludzie materialistyczni, jak stri, śudra i dvija-bandhu nie są w stanie zrozumieć słów duchowego postępu. Jednak mogą przyjąć schronienie Vaisnavy, ponieważ zna on sztukę oświecania nawet śudrów w wysoko zaawansowanych tematach wypowiedzianych w Bhagavad-gicie i Śrimad-Bhagavatam.
05.10.19 Znaczenie: Krsna potwierdza w Bhagavad-gicie:
yoginam api
sarvesam mad-gatenantaratmana
śraddhavan bhajate yo
mam sa me yuktatamo matah
"Spośród wszystkich yoginów, ten kto zawsze trwa przy Mnie z wielką wiarą, myśli o Mnie wewnątrz siebie – wielbiąc Mnie w transcendentalnej służbie miłości, – jest najbardziej zjednoczony ze Mną w yodze i jest najwyższym ze wszystkich." (Bg. 6.47)
Jada Bharata był doskonałym yoginem. Wcześniej był on cesarzem Bharata Maharają, a teraz był najbardziej wzniosłą osobistością pomiędzy uczonymi mędrcami i był panem wszystkich sił mistycznych. Mimo iż Jada Bharata był zwykłą żywa istotą, odziedziczył całą wiedzę przekazaną przez Najwyższą Osobę Boga, Kapiladevę. Dlatego mógł zostać przyjęty bezpośrednio za Najwyższą Osobę Boga. Jak potwierdza to Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura w swoich strofach do mistrza duchowego: saksad-dharitvena samasta-śastraih. Wzniosła osobistość, taka jak Jada Bharata, jest tak dobra jak Najwyższa Osoba Boga, ponieważ w pełni reprezentuje Pana, przekazując innym wiedzę. Jada Bharata przyjęty został tutaj jako bezpośredni reprezentant Najwyższej Osoby Boga, ponieważ przekazywał wiedzę z ramienia Najwyższego Pana. Dlatego też Maharaja Rahugana wywnioskował, że rzeczą właściwą będzie zadanie mu pytań dotyczących atma-tattvy, wiedzy duchowej. Tad-vijnanartham sa gurum evabhigacchet. Werset ten potwierdza również ten nakaz wedyjski. Jeżeli ktokolwiek w ogóle zainteresowany jest poznaniem wiedzy duchowej (brahma-jijnasa), musi zbliżyć się do guru, takiego jak Jada Bharata.
05.10.20 Znaczenie: Mimo iż Maharaja Rahugana grał rolę króla, Jada Bharata poinformował go, że nie jest on królem ani też Jada Bharata nie jest tępy i głuchoniemy. Określenia takie były po prostu okryciami duszy. Wszyscy muszą osiągnąć tę wiedzę. Jak potwierdza to Bhagavad-gita (2.13): dehino 'smin yatha dehe. Wszyscy zamknięci są w ciele. Ponieważ ciało nigdy nie jest identyczne z duszą, czynności cielesne są po prostu iluzoryczne. W towarzystwie takiego sadhu jak Jada Bharata, Maharaja Rahugana uświadomił sobie, że jego czynności jako autorytetu królewskiego były po prostu zjawiskami iluzorycznymi. Dlatego też zgodził się przyjąć wiedzę od Jada Bharaty i był to początek jego doskonałości. Tad-vijnanartham sa gurum evabhigacchet. Osoba taka jak Maharaja Rahugana, który był bardzo dociekliwy co do poznania wartości życia i wiedzy duchowej, musi zbliżyć się do osobistości takiej jak Jada Bharata. Tasmad gurum prapadyeta jijnasuh śreya uttamam (Bhag. 11.3.21). Aby zadawać pytania dotyczące celu ludzkiego życia, należy zbliżyć się do guru takiego jak Jada Bharata, reprezentanta Najwyższej Osoby Boga.
05.10.21 Znaczenie: Jest to dyskusja nad impersonalną filozofią Mayavada i praktyczną filozofią Vaisnavów. Filozofia Mayavada wyjaśnia, że ten świat zjawisk jest fałszywy, ale filozofowie Vaisnava nie zgadzają się z tym. Wiedzą, że świat zjawisk jest manifestacją tymczasową, lecz nie jest on fałszywy. Sen, który oglądamy nocą, z pewnością jest fałszywy, ale koszmary senne z pewnością oddziaływują na osobę, która je widzi. Zmęczenie duszy nie jest faktyczne, ale dopóki pogrążeni jesteśmy w iluzorycznej koncepcji cielesnej, dopóty podlegamy wpływom takich fałszywych snów. Gdy śnimy, nie jest możliwe unikniecie rzeczywistych faktów i dusza uwarunkowana zmuszona jest cierpieć z powodu swego snu. Naczynie na wodę zrobione jest z ziemi i jest tymczasowe. W rzeczywistości nie ma naczynia na wodę; po prostu jest ziemia. Jednakże, dopóki naczynie na wodę może unosić wodę, możemy używać go w ten sposób. Nie można powiedzieć, że jest ono absolutnie fałszywe.
05.10.22 Znaczenie: Ten argument który przedstawia Maharaja Rahugana, jest właściwy z praktycznego punktu widzenia, ale powstaje on z przywiązania do cielesnej koncepcji. Można powiedzieć, że osoba siedząca w swoim samochodzie z pewnością różni się od niego, lecz jeśli samochód ulegnie uszkodzeniu, jego właściciel – z powodu nadmiernego przywiązania do samochodu – odczuwa ból. W rzeczywistości, uszkodzenia, którym ulega samochód, nie mają nic wspólnego z jego właścicielem, ale ponieważ właściciel utożsamia się z interesem samochodu, odczuwa przyjemność i bóle związane z nim. Tego uwarunkowanego stanu możemy uniknąć, jeśli pozbawimy się przywiązania do samochodu. Wtedy to właściciel nie będzie odczuwał przyjemności i bólów, jeśli samochód uszkodzi się lub stanie się z nim coś innego. Podobnie, dusza nie ma nic wspólnego z ciałem i zmysłami, ale z powodu ignorancji utożsamia się z ciałem i odczuwa przyjemności i bóle wynikające z przyjemności i bólów ciała.
05.10.23 Znaczenie: Argument przedstawiony przez Maharaja Rahuganę, jest z pewnością bardzo efektywny. W swojej Bhakti-rasamrta-sindhu (1.2.4) Śrila Rupa Gosvami mówi, tasmat kenapy upayena manah krsne niveśayet: w jaki sposób należy zaangażować się w świadomość Krsny. W rzeczywistości wszystkie żywe istoty są wiecznymi sługami Krsny, ale z powodu zapomnienia, żywa istota angażuje się w wieczną służbę dla mayi. Dopóki pozostaniemy sługami mayi, dopóty nie możemy być szczęśliwi. Nasz ruch świadomości Krsny stara się zaangażować ludzi w służbę dla Krsny. To pomoże im uwolnić się od wszelkiego materialnego zanieczyszczenia i grzesznych czynności. Potwierdza to Bhagavad-gita (4.10): vita-raga-bhaya-krodhah. Rozwijając brak przywiązania do materialnych czynności, uwalniamy się od strachu i gniewu. Dzięki wyrzeczeniu oczyszczamy się i zdobywamy kwalifikacje na powrót do domu, z powrotem do Boga. Obowiązkiem króla jest zarządzanie swoimi obywatelami w taki sposób, aby stali się oni świadomi Krsny. Byłoby to bardzo pomyślne dla wszystkich. Na nieszczęście, zamiast w służbę dla Pana, król lub prezydent angażuje ludzi w zadowalanie zmysłów, a takie czynności z pewnością nie są pomyślne dla nikogo. Król Rahugana próbował zaangażować Jada Bharatę w niesienie palankinu, co jest formą zadowalania zmysłów dla króla. Jednakże, jeśli ktoś nosi palankin w służbie dla Pana, z pewnością jest to korzystne. Jeśli w tej bezbożnej cywilizacji prezydent angażuje ludzi w jakiś sposób w służbę oddania czy rozbudzenie świadomości Krsny, pełni w ten sposób najlepszą służbę dla obywateli.
05.10.24 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział, że jeśli ktoś obraża Vaisnavę, tym samym kładzie kres wszystkim swoim duchowym czynnościom. Obrażanie Vaisnavy uważane jest za obrazę szalonego słonia. Szalony słoń może zniszczyć cały ogród, w którego rozwój włożono wiele pracy. Ktoś może osiągnąć najwyższą platformę służby oddania, ale jeżeli w jakiś sposób popełni obrażę wobec Vaisnavy, załamuje się cała struktura. Król Rahugana nieświadomie popełnił obrazę wobec Jada Bharaty, ale dzięki swemu zdrowemu rozsądkowi, poprosił o wybaczenie. Taki jest sposób na uwolnienie się od vaisnava-aparadhy. Krsna jest zawsze bardzo prosty i z natury jest bardzo miłosierny. Jeśli ktoś popełnił obrazę wobec stóp Vaisnavy, natychmiast musi przeprosić taką osobę, aby nie przeszkodziło to jego duchowemu postępowi.
05.10.25 Znaczenie: Maharaja Rahugana był bardzo inteligentny i świadomy niepomyślnych efektów wynikających z obrażenia Vaisnavy. Dlatego też bardzo pragnął, aby Jada Bharata wybaczył mu. Podążając w ślady Maharajy Rahugany, wszyscy powinni być ostrożni, aby nie popełnić obrazy wobec lotosowych stóp Vaisnavy. Śrila Vrndavana dasa Thakura mówi w Caitanya-bhagavata (Madhya 13):
śulapani-sama yadi bhakta-ninda kare
bhagavata pramana ---- tathapi śighra mare
hena vaisnavere ninde
sarvajna ha-i
se janera adhah-pata sarva-śastre ka-i
"Nawet ten, ktoś jest tak silny, jak Pan Śiva, który unosi w swoim ręku trójząb, upadnie ze swojej duchowej pozycji, jeżeli spróbuje obrazić Vaisnavę. Taki jest werdykt wszystkich wedyjskich pism świętych."
Mówi o tym również Caitanya-bhagavata (Madhya 22).
vaisnavera ninda karibeka yara gana
tara raksa samarthya nahika kona jana
śulapani-sama yadi vaisnavere ninde
tathapiha naśa yaya --- kahe śastra-vrnde
iha na maniya ye sujana ninda kare
janme janme se papistha daiva-dose mare
"Nikt nie może ochronić tego, kto bluźni przeciwko Vaisnavie. Nawet jeżeli ktoś jest tak silny, jak Pan Śiva, jeżeli znieważy Vaisnavę, z pewnością będzie zniszczony. Taki jest werdykt wszystkich śastr. Jeżeli ktoś nie przejmuje się tym werdyktem śastr i ośmieli się bluźnić przeciwko Vaisnavie, będzie musiał cierpieć z tego powodu życie po życiu."
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 10-go Rozdziału 5-go
Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego
" Dyskusja pomiędzy Jada Bharatą a Maharają Rahuganą."