C-4  Rozdział  XXVII

 

Candavega atakuje miasto króla Puranjany; charakter Kalakanyi

 

 
04.27.01   Wielki mędrzec Narada kontynuował: Mój drogi królu, po oszołomieniu swego męża na różne sposoby i podporządkowaniu go sobie, żona króla Puranjany zadowoliła go w pełni i oddawała się z nim seksualnej przyjemności.

 

04.27.01   Znaczenie:      Po polowaniu w lesie król Puranjana powrócił do domu i po odświeżeniu się kąpielą i zjedzeniu dobrego posiłku, zaczął szukać swej żony. Kiedy ujrzał, że leży na ziemi bez posłania, jak gdyby zlekceważona, i nie ma na sobie właściwego odzienia, bardzo się zasmucił. Następnie poczuł do niej pociąg i zaczął cieszyć się jej towarzystwem. Żywa istota jest w podobny sposób zaangażowana w tym materialnym świecie w grzeszne czynności. Te grzeszne czynności mogą zostać porównane do polowania króla Puranjany w lesie.

    Grzesznemu życiu można przeciwdziałać różnymi procesami religii, takimi jak; yajna, vrata i dana – to jest spełnianiem ofiar, ślubowaniem, że będzie się spełniało jakiś religijny rytuał, i praktykowaniem dobroczynności. W ten sposób można uwolnić się od reakcji grzesznego życia i jednocześnie rozbudzić swoją oryginalną świadomość Krsny. Dzięki powrotowi do domu, wykąpaniu się, zjedzeniu dobrego posiłku, odświeżeniu się i odszukaniu żony, król Puranjana odzyskał swą dobrą świadomość w życiu rodzinnym. Innymi słowy, systematyczne życie rodzinne zgodne z zaleceniami Ved jest lepsze od nieodpowiedzialnego grzesznego życia. Jeśli mąż i żona połączą się w świadomości Krsny i będą spokojnie żyli razem, to jest to bardzo dobre. Jednakże; jeśli mąż jest zbytnio pod urokiem swojej żony i zapomina o swym obowiązku w życiu, na nowo zaczynają się komplikacje materialistycznego życia. Śrila Rupa Gosvami dlatego polecił, anasaktasya visayan (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.255). Żona i mąż mogą żyć razem dla postępu w życiu duchowym, wolni od przywiązania seksualnego. Mąż powinien zaangażować się w służbę oddania, a żona powinna być wierna i religijna, zgodnie z zaleceniami Ved. Taka kombinacji jest bardzo dobra. Jednakże, jeśli mąż czuje zbytnią atrakcję do żony z powodu seksu, sytuacja staje się bardzo niebezpieczną. Kobiety na ogół mają bardzo duże skłonności do seksu. W istocie, jest powiedziane, że pragnienie seksualne kobiety jest dziewięć razy mocniejsze niż mężczyzny. Dlatego obowiązkiem mężczyzny jest kontrolowanie kobiety poprzez zadowolenie jej, obdarzanie jej ornamentami, dobrym pożywieniem i szatami, i angażowanie jej w religijne czynności. Oczywiście, kobieta powinna mieć parę dzieci, w ten sposób nie będzie przeszkadzała mężczyźnie. Na nieszczęście, jeśli mężczyzna przywiązuje się do kobiety jedynie ze względu na przyjemność seksualną, wówczas życie rodzinne staje się odrażającym.

    Wielki polityk Canakya Pandita powiedział: bharya rupavati śatruh – piękna żona jest wrogiem. Oczywiście każda kobieta w oczach jej męża jest bardzo piękna. Inni mogą nie uważać jej za piękność, ale mąż, będąc bardzo do niej przywiązanym, uważa, że jest ona bardzo piękna. Jeśli mąż uważa, że jego żona jest bardzo piękna, należy wnioskować, że jest do niej zbytnio przywiązany. Ta atrakcja jest atrakcją seksualną. Cały świat znajduje się pod urokiem dwóch sił materialnej natury: rajo-guny i tamo-guny, pasji i ignorancji. Na ogół kobiety znajdują się w znacznym stopniu pod wpływem pasji i są mniej inteligentne; dlatego w jakiś sposób mężczyzna nie powinien poddawać się kontroli ich pasji i ignorancji. Spełniając bhakti-yogę, czyli służbę oddania, mężczyzna może wznieść się do platformy dobroci. Jeśli mąż usytuowany w gunie dobroci może kontrolować swą żonę, która jest pod wpływem pasji i ignorancji, jest to dla niej korzystne. Zapominając o swych naturalnych skłonnościach do pasji i ignorancji, kobieta staje się posłuszną i wierną swemu mężowi, który jest usytuowany w dobroci. Takie życie jest bardzo pożądane. Wówczas inteligencja kobiety i mężczyzny może dobrze współpracować razem, i mogą czynić postęp w kierunku realizacji duchowej. W przeciwnym razie, jeśli mąż ulega kontroli żony, poświęca swoją cechę dobroci i podporządkowuje się cechom pasji i ignorancji. W ten sposób cała sytuacja zostaje zanieczyszczona.

    Wniosek jest taki, że życie małżeńskie jest lepsze od grzesznego życia pozbawionego odpowiedzialności, ale jeśli w życiu rodzinnym mąż podporządkowuje się żonie, ponownie zaczyna dominować uwikłanie w materialistyczne życie. W ten sposób zwiększa się materialna niewola mężczyzny. Dlatego też, według systemu wedyjskiego, kiedy mężczyzna osiąga pewien wiek, powinien porzucić życie rodzinne i przyjąć etap vanaprasthy i sannyasy.

 

04.27.02   Królowa wykąpała się i nałożyła wspaniałe, pomyślne szaty i ozdoby. Kiedy posiliła się i osiągnęła całkowite zadowolenie, powróciła do króla. Ujrzawszy jej atrakcyjną, pięknie dekorowaną twarz, król powitał ją z całym oddaniem.

 

04.27.02   Znaczenie:      Kobiety na ogół mają zwyczaj ubierać się w bardzo delikatne szaty i przystrajać się dekoracyjnymi ornamentami. Czasami mogą też nosić kwiaty we włosach. Kobiety szczególnie przystrajają się wieczorem, ponieważ wieczorem mąż powraca do domu po ciężkiej, całodziennej pracy. Obowiązkiem żony jest ładne przystrajanie się, tak aby – kiedy mąż powróci do domu – mógł czuć zadowolenie, urzeczony jej szatami i czystością. Innymi słowy, żona jest inspiracją wszelkiej dobrej inteligencji. Kiedy mężczyzna widzi dobrze ubraną żonę, może spokojnie myśleć o interesach rodzinnych. Jeśli ktoś zbytnio martwi się o sprawy rodzinne, nie może właściwie spełniać swych obowiązków rodzinnych. Dlatego żona powinna być inspiracją i powinna dbać o to, aby inteligencja jej męża była w porządku, tak aby oboje bez przeszkód mogli spełniać sprawy życia rodzinnego.

 

04.27.03   Królowa Puranjani objęła króla, a król odwzajemnił jej uścisk, obejmując jej ramiona. W ten sposób cieszyli się sobą w odosobnionym miejscu, wymieniając żartobliwe słowa. Króla Puranjanę urzekło piękno jego żony i stracił zdrowy rozsądek. Zapomniał o tym, że przemijanie dni i nocy oznaczało, że skraca się długość jego życia, a on nic nie zyskuje.

 

04.27.03   Znaczenie:      W wersecie tym bardzo znaczące jest słowo pramada. Piękna żona z pewnością ożywia swojego męża, ale jednocześnie jest przyczyną jego degradacji. Słowo pramada oznacza "ożywiający", jak również "oszałamiający". Na ogół żonaty mężczyzna nie traktuje poważnie mijających dni i nocy. Osoba w ignorancji przyjmuje to za coś zupełnie normalnego, że przychodzą dni, a po nich następują noce. Takie jest prawo materialnej natury. Ale człowiek w ignorancji nie wie, że kiedy słońce wstaje wczesnym rankiem, zaczyna zabierać resztę jego życia. W ten sposób dzień po dniu zmniejszana jest długość życia, a zapominając o obowiązkach ludzkiego życia, głupi mężczyzna po prostu pozostaje w towarzystwie swej żony i cieszy się nią w odosobnionym miejscu. Stan taki jest zwany apakrsta-cetana, czyli zdegradowaną świadomością. Ludzka świadomość powinna zostać użyta do wzniesienia się do świadomości Krsny. Ale kiedy ktoś jest zbyt przyciągany do swej żony i spraw rodzinnych, nie traktuje świadomości Krsny bardzo poważnie. W ten sposób degraduje się, nie wiedząc, że nawet za milion dolarów nie można odzyskać sekundy swego życia. Największą stratą życia jest przemijanie czasu bez zrozumienia Krsny. Każdy moment naszego życia powinniśmy właściwie wykorzystać, a tym właściwym spożytkowaniem życia jest zwiększenie służby oddania dla Pana. Bez służby oddania dla Pana, czynności życia są jedynie stratą czasu. Śrama eva hi kevalam. Jedynie będąc "obowiązkowym", nic nie zyskujemy w życiu. Jak stwierdza Śrimad-Bhagavatam (1.2.8):

 

dharmah svanusthitah pumsam    visvaksena-kathasu yah

notpadayed yadi ratim    śrama eva hi kevalam

 

Jeśli ktoś właściwie spełnia swe obowiązki, ale nie uczynił postępu w świadomości Krsny, należy rozumieć to w ten sposób, że jedynie stracił czas, trudząc się na marne.

 

04.27.04   W ten sposób pogrążając się w coraz większym złudzeniu, król Puranjana, chociaż zaawansowany w świadomości, zawsze spoczywał z głową na poduszce z ramion swojej żony. W ten sposób był przeświadczony, że kobieta ta jest dla niego wszystkim. Tak opanowany przez siłę ignorancji, nie był w stanie zrozumieć znaczenia samorealizacji, realizacji swej jaźni czy Najwyższej Osoby Boga.

 

04.27.04   Znaczenie:      Życie ludzkie jest przeznaczone do samorealizacji. Przede wszystkim należy zrealizować swoją własną jaźń, która została opisana w tym wersecie jako nijam. A następnie należy zrozumieć, czyli zrealizować Duszę Najwyższą, czyli Paramatmę, Najwyższą Osobę Boga. Jednakże, kiedy ktoś zbytnio przywiązuje się materialnie, uważa, że kobieta jest wszystkim. Jest to podstawową zasadą materialnego przywiązania. W takiej sytuacji nie jest w stanie zrealizować swojej własnej jaźni czy Najwyższej Osoby Boga. W Śrimad-Bhagavatam (5.5.2) jest dlatego powiedziane: mahat-sevam dvaram ahur vimuktes tamo-dvaram yositam sangi-sangam. Jeśli ktoś obcuje z mahatmami, czyli bhaktami, jego ścieżka wyzwolenia jest otwarta. Ale jeśli ktoś zbytnio przywiązuje się do kobiet czy do osób, które również są przywiązane do kobiet – to znaczy jest przywiązany do kobiet bezpośrednio lub pośrednio – otwiera on tamo-dvaram, drzwi do najciemniejszego regionu piekielnego życia.

    Król Puranjana był wielką duszą, był wielkim intelektualistą i posiadał zaawansowaną świadomość, ale z powodu zbytniego przywiązania do kobiet, jego cała świadomość została przykryta. W obecnym wieku świadomość ludzi jest zbytnio przykryta z powodu wina, kobiet i mięsa. Wskutek tego ludzie zupełnie nie są w stanie uczynić żadnego postępu w samorealizacji. Pierwszym krokiem w samorealizacji jest poznanie siebie jako duszy oddzielnej od ciała. Na drugim etapie samorealizacji osiąga się wiedzę, że każda dusza, każda indywidualna żywa istota, jest integralni cząstką Duszy Najwyższej, Paramatmy, czyli Najwyższej Osoby Boga. Jest to potwierdzone w Bhagavad-gicie (15.7):

 

mamaivamśo jiva-loke    jiva-bhutah sanatanah

manah-sasthanindriyani    prakrti-sthani karsati

 

   "Żywe istoty w tym uwarunkowanym świecie są Moimi wiecznymi, fragmentarycznymi cząstkami. I właśnie to uwarunkowane życie, jest przyczyną ich ciężkiej walki z sześcioma zmysłami, łącznie z umysłem."

    Wszystkie żywe istoty są integralnymi cząstkami Najwyższego Pana. Na nieszczęście, w obecnej cywilizacji zarówno mężczyźni, jak i kobiety mają możliwość ulegania wzajemnej atrakcji od początku życia, i z tego powodu zupełnie nie są w stanie osiągnąć platformy samorealizacji. Nie wiedzą, że bez samorealizacji cierpią największą stratę w ludzkiej formie życia. Bezustanne myślenie o kobiecie wewnątrz swego serca jest równoznaczne z leżeniem z nią w bogatym łożu. Tym łożem jest serce, i jest to najbardziej wartościowe łoże. Kiedy mężczyzna myśli o kobietach i pieniądzach, wówczas kładzie się i spoczywa na ramionach swojej ukochanej kobiety czy żony. W ten sposób nadmiernie angażuje się w życie seksualne i w ten sposób staje się niezdolnym do samorealizacji.

 

04.27.05   Mój drogi królu Pracinabarhisacie, w ten sposób król Puranjana – z sercem pełnym pożądania i grzesznych reakcji – zaczął oddawać się przyjemnościom seksualnym ze swą żoną, i tak jego nowe życie i młodość skończyły się w jednej chwili.

 

04.27.05   Znaczenie:      Śrila Govinda dasa Thakura śpiewał:

 

e-dhana, yauvana, putra, parijana,

ithe ki ache paratiti re

kamala-dala-jala, jivana talamala,

bhaja hum hari-pada niti re

 

W wersecie tym Śrila Govinda dasa w rzeczywistości mówi, że nie ma szczęścia w radościach młodzieńczego życia. W młodości ktoś jest bardzo pożądliwy, by cieszyć się wszelkiego rodzaju obiektami zmysłów. Obiekty zmysłowe to: forma, smak, zapach, dotyk i dźwięk. Współczesne naukowe metody, czyli zaawansowana cywilizacja naukowa, zachęca do cieszenia się tymi pięcioma zmysłami. Młodsza generacja bardzo lubi oglądać piękne formy, słuchać przekazów radiowych nadających materialne wiadomości i pieśni o zadowalaniu zmysłów, lubi wąchać przyjemne zapachy, przyjemne kwiaty, dotykać miękkiego ciała lub piersi młodej kobiety i stopniowo narządów seksualnych. Wszystko to również daje dużą przyjemność zwierzętom; dlatego w ludzkim społeczeństwie są ograniczenia, jeśli chodzi o cieszenie się tymi pięcioma obiektami zmysłów. Jeśli ktoś nie przestrzega tych ograniczeń, upodabnia się do zwierzęcia.

    W wersecie tym jest szczególnie powiedziane, kama-kaśmala-cetasah: świadomość króla Puranjany została zanieczyszczona pożądliwymi pragnieniami i grzesznymi czynnościami. W poprzednim wersecie jest powiedziane, że Puranjana, mimo iż zaawansowany w świadomości, kładł się na bardzo miękkim łożu wraz ze swą żoną. To wskazuje na to, że zbytnio angażował się w seks. Ważne w tym wersecie są również słowa navam vayah. Wskazują one na okres młodości od wieku lat szesnastu do trzydziestu. Te trzynaście czy piętnaście lat życia to okres, w którym bardzo intensywnie można czerpać przyjemność ze zmysłów. Kiedy ktoś osiąga ten wiek, sądzi, że życie będzie trwało, a on po prostu będzie mógł cieszyć się swymi zmysłami, ale "czas nie czeka na nikogo." Okres młodości mija bardzo szybko. Ten, kto trwoni swoje życie, po prostu oddając się grzesznym czynnościom w młodości, natychmiast doznaje rozczarowania i rozwiewają się jego złudzenia, kiedy kończy się ten krótki okres młodości. Materialne przyjemności młodości szczególnie przyjemne są dla osoby, która nie ma duchowego wykształcenia. Jeśli ktoś jest wyszkolony tylko w cielesnej koncepcji życia, jego życie jest jedynie pełne rozczarowań, ponieważ cielesne przyjemności zmysłowe kończą się około czterdziestki. Po czterdziestce prowadzi tylko rozczarowane życie, ponieważ nie ma wiedzy duchowej. Dla takiej osoby młodość przemija w jednej chwili. W ten sposób przyjemność króla Puranjany, której doznawał leżąc obok swej żony, bardzo szybko się skończyła.

    Kama-kaśmala-cetasah również wskazuje na to, że prawa natury nie pozwalają na nieograniczone zadowalanie zmysłów w ludzkiej formie życia. Jeśli ktoś w nieograniczony sposób cieszy się swoimi zmysłami, prowadzi życie grzechu. Zwierzęta nie gwałcą praw natury. Na przykład, impuls seksualny jest bardzo mocny u zwierząt w pewnych miesiącach roku. Lew jest bardzo potężny. Jest mięsożercą i jest bardzo silny, ale angażuje się w seks jedynie raz w roku. Podobnie, odpowiednio do wskazówek religijnych, ograniczenia dla człowieka są takie, że może on podejmować życie seksualne raz w miesiącu, po okresie menstruacji swojej żony, i jeśli żona staje się brzemienną, wówczas życie seksualne jest w ogóle niedozwolone. Takie jest prawo dla istot ludzkich. Mężczyzna może mieć więcej niż jedną żonę, ponieważ nie może podejmować życia seksualnego, kiedy jego żona jest brzemienna. Jeśli pragnie w tym czasie angażować się w życie seksualne, może udać się do innej żony, która nie jest brzemienna. Takie są prawa wymienione w Manu-samhicie i w innych pismach objawionych.

    Te prawa i te pisma objawione są przeznaczone dla istot ludzkich. Dlatego, jeśli ktoś gwałci te prawa, staje się grzesznikiem. Wniosek jest taki, że nieograniczone przyjemności zmysłowe są grzechem. Zakazany seks to seks, który gwałci prawa podane w pismach objawionych. Kiedy ktoś gwałci prawa pism objawionych, czyli Ved, to popełnia grzeszne czynności. A kto jest zaangażowany w grzeszne czynności, nie jest w stanie zmienić swojej świadomości. Naszym prawdziwym zadaniem jest zmiana naszej świadomości z kaśmala, świadomości grzesznej, na świadomość Krsny, czyli najczystszą, Jak stwierdza Bhagavad-gita (param brahma param dhama pavitram paramam bhavan), Krsna jest najwyższą czystością, i jeśli my przeniesiemy naszą świadomość z radości materialnych na Krsnę, oczyszczamy się. Jest to proces polecony przez Pana Caitanyę Mahaprabhu jako proces ceto-darpana-marjanam, oczyszczenie zwierciadła serca.

 

04.27.06   Wielki mędrzec Narada następnie zwrócił się do króla Pracinabarhisata w ten sposób: O długowieczny [virat], w ten sposób król Puranjana spłodził w łonie swojej żony Puranjani tysiąc stu synów. Jednakże w ten sposób przeminęła połowa jego życia.

 

04.27.06   Znaczenie:      W wersecie tym jest kilka znaczących słów, z których pierwszymi są ekadaśa śatani. Puranjana spłodził tysiąc stu synów w łonie swojej żony, i w ten sposób przeminęła połowa jego życia. W rzeczywistości każdy mężczyzna podąża podobnym procesem. Jeśli ktoś żyje najwyżej sto lat, w swym życiu rodzinnym po prostu płodzi dzieci aż do wieku lat pięćdziesięciu. Na nieszczęście, w obecnych czasach ludzie nie dożywają nawet stu lat; a mimo to płodzą dzieci aż do wieku lat sześćdziesięciu. Inną, rzeczą jest to, że poprzednio ludzie zwykli płodzić stu do dwustu synów i córek. Jak dowiemy się z następnych wersetów, król Puranjana nie tylko spłodził tysiąc stu synów, ale również sto dziesięć córek. W obecnych czasach nikt nie jest w stanie wydać na świat tak wielkiej ilości dzieci. Zamiast tego ludzkość bardzo gorliwie stara się powstrzymać wzrost populacji poprzez metody antykoncepcyjne.

    Z literatury wedyjskiej wiemy; że nie używano metod antykoncepcyjnych, mimo iż płodzono setki dzieci. Powstrzymywanie wzrostu populacji poprzez metody antykoncepcyjne jest inną grzeszną czynnością, ale w tym wieku Kali ludzie stali się tak grzeszni, że nie dbają o następstwa swego grzesznego życia. Król Puranjana zwykł kłaść się wraz ze swą żoną Puranjani, i spłodził ogromną liczbę dzieci. I w wersetach tych nie ma wzmianki o tym, aby używał metod antykoncepcyjnych. Według wedyjskich pism świętych; należy zarzucić metody antykoncepcyjne w życiu seksualnym. Nie można w nieograniczony sposób folgować sobie w życiu seksualnym i unikać dzieci poprzez używanie jakichś metod zapobiegających ciąży. Jeśli mężczyzna jest w dobrej świadomości, zasięga rady swojej religijnej żony, i w rezultacie tej konsultacji, używając inteligencji, czyni postęp w swojej zdolności oceniania wartości życia. Innymi słowy, jeśli ktoś jest wystarczająco szczęśliwy, aby mieć dobrą, sumienną żonę, mogą wspólnie rozważyć tę sprawę i zadecydować, że ludzkie życie jest przeznaczone dla czynienia postępu w świadomości Krsny, a nie dla płodzenia ogromnej ilości dzieci. Dzieci są zwane parinama, czyli produktami ubocznymi, i jeśli ktoś zasięga rady swej dobrej inteligencji, może zrozumieć, że jego ubocznymi produktami powinna być ekspansja jego świadomości Krsny.

 

04.27.07   O Prajapati, Królu Pracinabarhisacie, w ten sposób król Puranjana spłodził również sto dziesięć córek. Wszystkie one były tak samo chwalebne jak ojciec i matka. Zachowanie ich było szlachetne i cechowała je wielkoduszność i inne dobre cechy.

 

04.27.07   Znaczenie:      Dzieci zrodzone według zasad i zaleceń pism świętych na ogół są tak dobre, jak ojciec i matka, ale dzieci zrodzone nieprawnie stają się varna-sankara. Populacja varna-sankara jest nieodpowiedzialna w stosunku do rodziny, społeczeństwa czy nawet w stosunku do siebie. Poprzednio zapobiegano rodzeniu się varna-sankary poprzez przestrzeganie oczyszczającego procesu zwanego garbhadhana-samskara, religijnego rytuału dla płodzenia dzieci. Z wersetu tego dowiadujemy się, że chociaż król Puranjana spłodził tak wiele dzieci, nie były one varna-sankara. Wszystkie z nich były dobrymi, dobrze wychowanymi dziećmi, i miały tak dobre cechy, jak ich ojciec i matka.

    Nawet chociaż możemy wydać na świat wiele dobrych dzieci, nasze pragnienie seksualne wykraczające poza przepisaną metodę jest uważane za grzeszne. Zbytnie cieszenie się którymkolwiek ze zmysłów (nie tylko seksem) kończy się grzechem. Dlatego pod koniec życia należy zostać svamim czy gosvamim. Można płodzić dzieci do wieku lat pięćdziesięciu, ale po osiągnięciu pięćdziesiątki, należy zarzucić tę czynność i przyjąć porządek vanaprasthy. W ten sposób mężczyzna musi opuścić dom i następnie zostać sannyasinem. Sannyasin nosi tytuł svami albo gosvami, co oznacza, że całkowicie porzucił on przyjemności zmysłowe. Nie można przyjmować sannyasy pod wpływem kaprysu; należy być całkowicie pewnym, że będzie się w stanie pohamować swoje pragnienie do zadowalania zmysłów. Życie rodzinne króla Puranjany było oczywiście bardzo szczęśliwe. Jak wspominają to te wersety, spłodził tysiąc stu synów i sto dziesięć córek. Każdy pragnie mieć więcej synów niż córek, a ponieważ liczba córek króla Puranjany była mniejsza od liczby jego synów, wygląda na to, że życie rodzinne króla Puranjany było bardzo wygodne i przyjemne.

 

04.27.08   Następnie Puranjana, król kraju Pancala – pragnąc zwiększyć liczebność potomków swej ojcowskiej rodziny – ożenił swych synów z kwalifikowanymi żonami, a dla córek znalazł kwalifikowanych mężów.

 

04.27.08   Znaczenie:      Według systemu wedyjskiego, każdy powinien wstąpić w związek małżeński. Należy ożenić się, ponieważ żona wyda na świat dzieci, a dzieci z kolei będą ofiarowywały pożywienie i urządzały ceremonie pogrzebowe, tak aby przodkowie, bez względu na to gdzie żyją, byli szczęśliwi. Ofiarowywanie oblacji dla Pana Visnu zwane jest pindodaka, i rzeczą konieczną jest, aby potomkowie rodziny ofiarowywali pinda swoim przodkom.

    Puranjana, król Pancali, nie tylko był zadowolony w swoim własnym życiu seksualnym, ale zaaranżował takie życie dla swoich tysiąca stu synów i stu dziesięciu córek. W ten sposób można wznieść swoją arystokratyczną rodzinę do poziomu dynastii. Znaczące w tym wersecie jest to, że Puranjana zarówno ożenił synów, jak i wydał za mąż córki. Zaaranżowanie małżeństwa synów i córek jest obowiązkiem ojca i matki. Taki jest obowiązek w społeczeństwie wedyjskim. Dopóki synowie i córki nie są w małżeństwie, nie powinni mieć wolności w mieszaniu się z płcią przeciwną. Organizacja społeczeństwa wedyjskiego jest dobra pod tym względem, że zapobiega propagowaniu niedozwolonego życia seksualnego, czyli varna-sankarze, które pojawia się w obecnych czasach pod różnymi nazwami. Na nieszczęście, w tym wieku, chociaż ojciec i matka pragną ożenić swoje dzieci, dzieci nie chcą zgodzić się na to, aby ich małżeństwa aranżowali rodzice. W konsekwencji na całym świecie zwiększyła się liczba varna-sankary, przybierając różne nazwy.

 

04.27.09   Każdy z jego licznych synów spłodził z kolei wiele setek wnuków. W ten sposób całe miasto Pancala zostało zatłoczone synami i wnukami króla Puranjany.

 

04.27.09   Znaczenie:      Musimy pamiętać, że Puranjana jest żywą istotą, a miasto Pancala jest ciałem. Ciało jest polem działania dla żywej istoty, jak oznajmia to Bhagavad-gita: ksetra-ksetrajna. Są dwie części składowe: jedną jest żywa istota (ksetra-jna), a drugą jest ciało żywej istoty (ksetra). Jeśli jakakolwiek żywa istota zastanowi się chwilę nad tym ciałem, może zrozumieć, że jest przez nie przykryta. Po chwili zastanowienia będzie mogła zrozumieć, że to ciało jest jej własnością. Można to zrozumieć dzięki praktycznemu doświadczeniu i dzięki autorytetom śastr. W Bhagavad-gicie (2.13) jest powiedziane: dehino 'smin yatha dehe. Właściciel ciała, dusza, znajduje się wewnątrz ciała. Ciało uważane jest za pancala-deśa, czyli pole działania, gdzie żywa istota może cieszyć się zmysłami w odniesieniu do pięciu przedmiotów zmysłów, mianowicie: gandha, rasa, rupa, sparśa i śabda – to jest, przedmiotów zmysłowych zrobionych z ziemi; wody, ognia, powietrza i nieba. W tym materialnym świecie, każda żywa istota – przykryta przez materialne ciało subtelnej i wulgarnej materii – działa i tworzy reakcje, które tutaj zostały alegorycznie nazwane synami i wnukami. Są dwa rodzaje działań i reakcji – pobożne i niepobożne. W ten sposób nasza materialna egzystencja zostaje okryta różnymi czynami i reakcjami. W związku z tym Śrila Narottama dasa Thakura oznajmia

 

karma-kanda, jnana-kanda,      kevala visera bhanda,

amrta baliya yeba khaya

nana yoni sada phire,      kadarya bhaksana kare,

tara janma adhah-pate yaya

 

   "Działalność karmiczna i umysłowa spekulacja są jedynie pucharami trucizny. Ktokolwiek z nich pije, uważając je za nektar, musi bardzo ciężko zmagać się życie po życiu, w różnego rodzaju ciałach. Osoba taka spożywa wszelkiego rodzaju nonsensy i zostaje potępiona z powodu swoich czynności dla tzw. zadowalania zmysłów."

    Zatem pole działania i reakcji, poprzez które zwiększa się liczba potomków, rozpoczyna się od życia seksualnego. Puranjana zwiększa całą swoją rodzinę poprzez płodzenie synów, którzy z kolei spłodzili wnuki. W ten sposób żywa istota, mając skłonności do przyjemności seksualnej, uwikłuje się w tak wiele setek i tysięcy działań i reakcji. W ten sposób pozostaje w tym materialnym świecie jedynie ze względu na zadowalanie zmysłów i wędruje z ciała do ciała. Rezultatem jego procesu płodzenia tak wielu synów i wnuków są tzw. społeczeństwa, nacje, społeczności itd. Wszystkie te społeczności, społeczeństwa, dynastie i nacje jedynie ekspandują z życia seksualnego. Jak oznajmił Prahlada Maharaja: yan maithunadi-grhamedhi-sukham hi tuccham (Bhag. 7.9.45). Grhamedhi to ten, kto pragnie pozostać w materialnej egzystencji. Oznacza to, że pragnie pozostać w tym ciele czy społeczeństwie i cieszyć się przyjaźnią, miłością i społecznością. Jego jedyną przyjemnością jest zwiększanie liczby osób znajdujących przyjemność w seksie. On czerpie przyjemność z życia seksualnego i wydaje na świat dzieci, które z kolei wstępują w związki małżeńskie i płodzą wnuki. Wnuki również wstępują w związki małżeńskie i z kolei wydają na świat prawnuki. W ten sposób cała Ziemia zostaje przeludniona, i nagle pojawiają się reakcje, wywołane przez materialną naturę, w postaci wojen, głodu, zarazy, trzęsień ziemi itd. W ten sposób cała populacja zostaje ponownie zniszczona, aby powstać na nowo. Bhagavad-gita (8.19) wyjaśnia ten proces jako powtarzające się stwarzanie i niszczenie: bhutva bhutva praliyate. Z powodu braku świadomości Krsny, to stworzenie i zniszczenie zachodzi bezustannie, przyjmując nazwę ludzkiej cywilizacji. Powodem kontynuacji tego cyklu jest brak wiedzy człowieka o duszy i Najwyższej Osobie Boga.

 

04.27.10   Synowie ci i wnukowie w istocie byli łupieżcami bogactw króla Puranjany, nie wyłączając jego domu, skarbu, sług, sekretarzy i wszelkich innych parafernaliów. Przywiązanie Puranjany do wszystkich tych rzeczy było niezwykle mocne.

 

04.27.10   Znaczenie:      W wersecie tym bardzo ważne jest słowo riktha-haresu, oznaczające "grabieżcy bogactw." Synowie, wnukowie i inni potomkowie ostatecznie są grabieżcami nagromadzonego bogactwa. Jest wielu sławnych biznesmenów i przemysłowców, którzy wytwarzają wielkie bogactwo i są bardzo sławieni przez ludzi, ale ostatecznie wszystkie ich pieniądze zostają splądrowane przez ich synów i wnuki. W Indiach spotkaliśmy jednego przemysłowca, który – jak król Puranjana – miał duże skłonności do życia seksualnego i miał sześć żon. Każda z tych żon miała oddzielne gospodarstwo, które wymagało nakładu kilkunastu tysięcy rupii. Kiedy rozmawiałem z nim, zauważyłem, że bardzo stara się zabezpieczyć pieniądze, tak aby wszyscy jego synowie i córki dostali przynajmniej po pięć tysięcy rupii każdy. Tak więc tacy przemysłowcy, biznesmeni czy karmici są zwani w śastrach mudhami. Pracują bardzo ciężko, gromadzą pieniądze, i zadowala ich to, że pieniądze te grabią ich synowie i wnuki. Tacy ludzie nie pragną zwrócić swojego bogactwa ich rzeczywistemu właścicielowi. Jak oznajmia Bhagavad-gita (5.29), bhoktaram yajna-tapasam sarva-loka-maheśvaram: prawdziwym właścicielem wszelkich bogactw jest Najwyższa Osoba Boga. On jest prawdziwym podmiotem radości. Ci tzw. zarabiacze pieniędzy, to ci, którzy po prostu znają triki, dzięki którym mogą zabrać pieniądze Bogu pod maską biznesu czy przemysłu. A kiedy zgromadzą te pieniądze, doznają przyjemności, kiedy są one grabione przez ich synów i wnuki. Na tym polega materialistyczny sposób życia. W życiu materialistycznym jest się uwięzionym w ciele i zwiedzionym przez fałszywe ego. W ten sposób ktoś myśli, "Jestem tym ciałem, "Jestem istotą ludzką, "Jestem Amerykaninem, "Jestem Hindusem." Ta fałszywa koncepcja cielesna jest spowodowana fałszywym ego. Osoba zwiedziona przez fałszywe ego utożsamia się z pewną rodziną, nacją czy społecznością. W ten sposób coraz bardziej pogłębia się jej przywiązanie do materialnego świata. Tak więc bardzo trudno jest żywej istocie wyplątać się z tego uwikłania. Tacy ludzie zostali obrazowo opisani w Szesnastym Rozdziale Bhagavad-gity (16.13-15):

 

idam adya maya labdham    imam prapsye manoratham

idam astidam api me    bhavisyati punar dhanam

 

asau maya hatah śatrur    hanisye caparan api

iśvaro 'ham aham bhogi    siddho 'ham balavan sukhi

 

adhyo 'bhijanavan asmi    ko 'nyo 'sti sadrśo maya

yaksye dasyami modisya    ity ajnana-vimohitah

 

   "Osoba demoniczna myśli: 'Tak wiele bogactw mam dzisiaj i zyskam jeszcze więcej, odpowiednio do moich planów. Tak wiele teraz należy do mnie i mój majątek ciągle będzie się powiększał w przyszłości. On był moim wrogiem, więc zabiłem go. Inni moi wrogowie również zostaną zabici. Ja jestem panem wszystkiego, ja jestem podmiotem radości, ja jestem doskonały, potężny i szczęśliwy. Jestem najbogatszy i otaczają mnie arystokratyczni krewni. Nikt nie jest tak potężny i szczęśliwy jak ja. Będę pełnił jakieś ofiary, rozdawał jałmużnę, i w ten sposób będę się weselił. W ten sposób osoby takie zwodzone są przez ignorancję."

    W ten sposób ludzie angażują się w różnego rodzaju mozolne czynności, i coraz bardziej pogłębia i wzmacnia się ich przywiązanie do ciała, domu, rodziny, nacji i społeczności.

 

04.27.11   Wielki mędrzec Narada kontynuował: Mój drogi królu Pracinabarhisacie, król Puranjana – podobnie jak ty – również uwikłał się w tak wiele pragnień. Tak więc wielbił półbogów, przodków i przywódców społecznych, spełniając różne ofiary. Ofiary te były bardzo upiorne, gdyż pobudkami do nich było pragnienie zabijania zwierzu.

 

04.27.11   Znaczenie:      W wersecie tym wielki mędrzec Narada wyjawia, że charakter króla Puranjany został opisany w tym celu, aby udzielić nauk królowi Pracinabarhisatowi. W rzeczywistości był to alegoryczny opis czynności króla Pracinabarhisata. W wersecie tym Narada szczerze mówi, "jak ty" (yatha bhavan), co wskazuje na to, że król Puranjana nie był nikim innym, jak samym królem Pracinabarhisatem. Będąc wielkim Vaisnavą, Narada pragnął powstrzymać zabijanie zwierząt w ofiarach. Wiedział, że gdyby próbował powstrzymać króla od spełniania ofiar, król nie posłuchałby go. Dlatego opisuje życie Puranjany. Ale w tym wersecie najpierw wyjawia swoją intencję, chociaż nie w pełni, mówiąc "jak ty." Na ogół karmici, którzy przywiązani są do zwiększania liczby swoich potomków, muszą spełniać tak wiele ofiar i wielbić tak wielu półbogów ze względu na przyszłe pokolenie, jak również zadowolić tak wielu przywódców, polityków, filozofów i naukowców, tak aby wszystko układało się właściwie dla przyszłych pokoleń. Tzw. naukowcy z wielką determinacją dbają o to, aby przyszłe pokolenia żyły bardzo wygodnie, i dlatego też starają się znaleźć różne metody wytwarzania energii, która by wprawiała w ruch pociągi, samochody, samoloty itd. Teraz wyczerpują zasoby nafty. Czynności te zostały opisane w Bhagavad-gicie (2.41):

 

vyavasayatmika buddhir    ekeha kuru-nandana

bahu-śakha hy anantaś ca    buddhayo 'vyavasayinam

 

   "O ukochane dziecię Kuru, ci, którzy podążają tą ścieżką, są wytrwali w dążeniu do celu i cel ich jeden jest. Zaś rozproszona jest inteligencja tych, którzy nie mają stanowczości."

    W rzeczywistości ci, którzy posiadają wiedzę o wszystkim, są zdeterminowani spełniać świadomość Krsny, ale łotry (mudhah), grzesznicy (duskrtinah) i najniżsi spośród rodzaju ludzkiego (narad-hamah), którzy są pozbawieni wszelkiej inteligencji (mayayapahrta-jnanah) i którzy przyjmują schronienie w demonicznym sposobie życia (asuram bhavam aśritah), nie są zainteresowani świadomością Krsny. Wskutek tego uwikłują się i podejmują tak wiele czynności. Większość spośród tych czynności skupia się wokół zabijania zwierząt Współczesna cywilizacja jest skupiona wokół zabijania zwierząt. Karmici głoszą pogląd, że bez jedzenia mięsa zmniejsza się ich witalność i wartość witamin. Więc aby być zdolnym do ciężkiej pracy, należy jeść mięso, a aby strawić mięso, należy pić alkohol, a aby utrzymać równowagę pomiędzy piciem wina i jedzeniem mięsa, trzeba mieć dostateczną ilość stosunków seksualnych, aby móc ciężko pracować niczym osioł,

    Są dwa rodzaje zabijania zwierząt Jeden jest w imię ofiar religijnych. Wszystkie religie świata – za wyjątkiem buddyzmu – mają program zabijania zwierząt w miejscach kultu. W cywilizacji wedyjskiej osoby żywiące się mięsem otrzymują radę, by poświęcały kozę w świątyni bogini Kali według pewnych ograniczających zasad i przepisów, i spożywały jej mięso. Podobnie, poleca się im również picie wina przez wielbienie bogini Candika. Celem tego jest ograniczenie. Jednakże ludzie porzucili wszelkie takie ograniczenia. Teraz regularnie otwierane są destylacje wina i rzeźnie, i ludzie regularnie jedzą mięso i piją alkohol. Vaisnava acarya, taki jak Narada Muni, wie bardzo dobrze, że osoby zaangażowane w takie zabijanie zwierząt w imię religii z pewnością uwikłują się w cykl narodzin i śmierci, zapominając o prawdziwym celu swego życia: powrocie do domu, z powrotem do Boga.

    W ten sposób wielki mędrzec Narada, przekazując Śrimad-Bhagavatam Vyasie Muniemu, potępił czynności karma-kanda (karmiczne) wspomniane w Vedach. Narada powiedział Vyasie:

 

jugupsitam dharma-krte 'nuśasatah

svabhava-raktasya mahan vyatikramah

yad vakyato dharma ititarah sthito

na manyate tasya nivaranam janah

 

   "Ludzie są w naturalny sposób skłonni do oddawania się przyjemnościom, a ty zachęciłeś ich do tego w imię religii. Zaiste, jest to godne potępienia i prawie nierozsądne. Kierowani twoimi wskazówkami, będą oni zadowalać zmysły w imię religii, prawie nie dbając o twoje zakazy." (Bhag. 1.5.15)

    Śrila Narada Muni skarcił Vyasadevę za skompilowanie tak wielu uzupełniających pism wedyjskich, których celem jest kierowanie ludzkością. Narada Muni potępił te pisma, ponieważ nie wspominały one o bezpośredniej służbie oddania. Dzięki instrukcjom Narady, Vyasadeva przedstawił bezpośrednie wielbienie Najwyższej Osoby Boga, jak opisane ono zostało w Śrimad-Bhagavatam. Wniosek jest taki, że ani Najwyższa Osoba Boga, Visnu, ani Jego wielbiciele nigdy nie sankcjonują zabijania zwierząt w imię religii. W istocie, Krsna inkarnował osobiście jako Pan Buddha, aby zatrzymać to zabijanie zwierząt w imię religii. Zabijanie zwierząt pod płaszczykiem religii jest pod wpływem tamo-guny (siły ignorancji), jak oświadcza to 18 Rozdział Bhagavad-gity (18.31-32):

 

yaya dharmam adharmam ca    karyam cakaryam eva ca

ayathavat prajanati    buddhih sa partha rajasi

 

adharmam dharmam iti ya    manyate tamasavrta

sarvarthan viparitamś ca    buddhih sa partha tamasi

 

   "Natomiast to rozumienie, które nie jest w stanie odróżnić religii od bezbożności; czynów, które powinny być spełniane od tych, które są niewskazane, to niedoskonałe rozumienie, o synu Prthy, właściwe jest gunie pasji. To zaś zrozumienie, które bezbożność przyjmuje za religię, a religię za bezbożność, które – będąc pod wpływem złudzenia i ciemności – zawsze w złym kierunku zmierza, takie rozumienie jest, o Partho, w gunie ignorancji."

    Ci, którzy są uwikłani w siłę ignorancji, wytwarzają systemy religijne dla zabijania zwierząt. W rzeczywistości dharma jest transcendentalna. Jak naucza Pan Śri Krsna, musimy porzucić wszelkie rodzaje systemów religijnych i po prostu podporządkować się Jemu (sarva-dharman parityajya). W ten sposób Pan oraz Jego bhaktowie i reprezentanci nauczają transcendentalnej dharmy, która w ogóle nie pozwala na zabijanie zwierząt W obecnych czasach jest to największym nieszczęściem, że w Indiach tak wielu tzw. działaczy misyjnych szerzy bezbożność w imię religii. Twierdzą, że zwykła ludzka istota jest Bogiem, i polecają każdemu, łącznie z tzw. sannyasinami, jedzenie mięsa.

 

04.27.12   W ten sposób król Puranjana – będąc bardzo przywiązanym do karmicznych czynności [karma-kandiya], jak również do powinowatych i krewnych, i opętany nieczystą świadomością – w końcu zbliżył się do punktu, którego za bardzo nie lubią osoby nadmiernie przywiązane do rzeczy materialnych.

 

04.27.12   Znaczenie:      W wersecie tym bardzo ważne są słowa priya-yositam i apriyah. Słowo yosit oznacza "kobieta", a priya oznacza "droga" albo "przyjemna". Śmierci nie witają z radością ci, którzy są zbyt przywiązani do uciech materialnych, które kulminują w seksie. W związku z tym jest pewna pouczająca historia. Pewnego razu pewna święta osoba spotkała na swej drodze księcia, syna króla, i pobłogosławiła go, mówiąc: "Mój drogi książe, żyj na zawsze." Następnie mędrzec spotkał osobę świętą i powiedział jej: "Możesz żyć albo umrzeć." W końcu mędrzec spotkał bhaktę brahmacarina i pobłogosławił go mówiąc: "Mój drogi bhakto, możesz umrzeć natychmiast." W końcu mędrzec spotkał myśliwego, i pobłogosławił go mówiąc: "Obyś nie żył ani nie umierał." Chodzi o to, że ci, którzy są bardzo zmysłowi i zaangażowani w zadowalanie zmysłów, nie pragną umierać. Na ogół książę ma wystarczającą ilość pieniędzy, aby zadowalać swe zmysły; dlatego wielki mędrzec powiedział, aby żył na zawsze, gdyż tak długo, jak żył, mógł oddawać się przyjemnościom życia, ale po śmierci czekało go piekło. Ponieważ bhakta brahmacarin prowadził życie pełne surowych wyrzeczeń i pokut, aby powrócić do Boga, mędrzec powiedział, aby umarł natychmiast, tak aby nie musiał się więcej trudzić, a zamiast tego powrócił do domu, do Boga. Święta osoba może albo żyć, albo umrzeć, gdyż podczas swego życia jest zaangażowana w służbę dla Pana, a po śmierci również służy Panu. Dlatego dla świętego bhakty nie ma różnicy pomiędzy tym życiem, a następnym, gdyż w obu służy Panu. A ponieważ myśliwy prowadzi bardzo okropne życie z powodu zabijania zwierząt, a gdy umrze, uda się do piekła, więc poradzono mu, aby ani nie żył, ani nie umierał.

    Król Puranjana ostatecznie osiągnął starość. W starości zmysły tracą swoją siłę, i chociaż starzec pragnie cieszyć się nimi, a szczególnie życiem seksualnym, jest bardzo nieszczęśliwy, ponieważ jego organy do odbierania przyjemności nie funkcjonują już dłużej. Takie zmysłowe osoby nigdy nie są przygotowane na śmierć. Pragną żyć w nieskończoność i przedłużyć swoje życie dzięki tzw. postępowi naukowemu. Pewni głupi naukowcy radzieccy również twierdzą, że dzięki postępowi naukowemu uczynią człowieka nieśmiertelnym. Tak więc cywilizacji tej przewodzą tacy szaleńcy. Jednakże okrutna śmierć przychodzi i zabiera ich wszystkich, pomimo ich pragnienia, aby żyć na zawsze. Ten typ mentalności przejawił Hiranyakaśipu, ale kiedy nadszedł odpowiedni czas, Pan osobiście zabił go w przeciągu sekundy.

 

04.27.13   O królu Na Gandharvaloce żyje król zwany Candavegą. Przewodzi on 360 bardzo potężnym żołnierzom Gandharva.

 

04.27.13   Znaczenie:      Czas został tutaj alegorycznie opisany jako Candavega. Ponieważ czas nie czeka na nikogo, zwany jest on tutaj Candavegą, co oznacza "mijający bardzo szybko". Mijający czas mierzy się latami. Jeden rok obejmuje 360 dni, i dni te reprezentują wspomniani tutaj żołnierze Candavegi. Czas mija szybko; potężni żołnierze Candavegi z Gandharvaloki bardzo szybko zabierają wszystkie dni naszego życia. Słońce wschodząc i zachodząc porywa resztę dni naszego życia. Tak więc z każdym dniem każdy z nas traci część swego życia. Dlatego jest powiedziane, że nie można uchronić długości życia. Ale jeśli ktoś angażuje się w służbę oddania, słońce nie może zabrać jego czasu. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (2.3.17), ayur harati vai pumsam udyann astam ca yann asau. Wniosek jest taki, że jeśli ktoś pragnie osiągnąć nieśmiertelność, powinien porzucić zadowalanie zmysłów. Dzięki zaangażowaniu w służbę oddania można stopniowo wkroczyć do wiecznego królestwa Boga.

    Gandharvami czasami zwane są miraże i inne złudne rzeczy. Kiedy ubywa nam dni życia, jest to starzenie się. Alegoryczne przedstawienie Gandharvów odnosi się tutaj do niepostrzegalnego przemijania dni życia. Jak tłumaczą to wersety późniejsze, Gandharvowie ci są płci męskiej i żeńskiej. Wskazuje to na to, że tak mężczyźni, jak i kobiety niepostrzegalnie tracą długość swojego życia poprzez moc czasu, który został tutaj opisany jako Candavega.

 

04.27.14   Poza żołnierzami, Candavega miał taką samą liczbę kobiet Gandharvi, i wszyscy z nich raz po raz grabili wszelkie parafernalia służce przyjemnościom zmysłowym.

 

04.27.14   Znaczenie:      Dni zostały porównane do żołnierzy Candavegi. Noce są na ogół czasem przyjemności seksualnej. Dni są uważane za białe, a noce za czarne, albo – z innego punktu widzenia – są dwa rodzaje nocy; białe i czarne. Dni i noce łączą się razem, aby zakończyć długość naszego życia i wszystko, co stworzyliśmy dla zadowalania zmysłów. Działalność materialna oznacza wytwarzanie rzeczy dla zadowalania zmysłów. Naukowcy prowadzą badania, aby wynaleźć coraz lepsze sposoby zadowalania zmysłów. W tym wieku Kali-yuga mentalność demoniczna jest zaangażowana w wytwarzanie różnego rodzaju urządzeń do ułatwienia procesu zadowalania zmysłów. Jest tak wiele urządzeń dla zwykłych czynności domowych. Istnieją urządzenia do zmywania naczyń, czyszczenia podłogi, golenia, obcinania włosów – obecnie wszystko robią maszyny. Wszystkie te udogodnienia dla zadowalania zmysłów opisane są w tym wersecie jako sarva-kama-vinirmitam. Czynnik czasu jednakże jest tak mocny, że nie tylko wyczerpuje się długość naszego życia, ale również psują się wszelkie nasze maszyny i udogodnienia do zadowalania zmysłów. Dlatego w wersecie tym użyte zostało słowo vilumpanti ("grabić, plądrować"). Wszystko jest plądrowane od samego początku naszego życia.

    To ograbianie nas z naszych posiadłości i długości życia rozpoczyna się w dniu naszych narodzin. I nadejdzie dzień, kiedy śmierć skończy wszystko i żywa istota będzie musiała wejść w inne ciało, aby rozpocząć inny rozdział życia i ponownie rozpocząć cykl materialnego zadowalania zmysłów. Prahlada Maharaja opisuje ten proces jako punah punaś carvita-carvananam (Bhag. 7.5.30). Materialistyczne życie oznacza ciągłe żucie przeżutego. Zadowalanie zmysłów jest centralnym punktem materialnego życia. Żywa istota cieszy się różnymi zmysłami w różnego typu ciałach, a poprzez stwarzanie różnego rodzaju udogodnień żuje ona przeżute. Bez względu na to, czy wyciskamy cukier z trzciny cukrowej naszymi zębami czy maszyną, rezultat jest ten sam – sok cukrowy. Możemy wynajdować wiele sposobów wyciskania soku z trzciny cukrowej, ale rezultat jest ten sam.

 

04.27.15   Gdy król Gandharva-raja [Candavega] i jego świta zaczęli grabić miasto Puranjany, w obronie miasta stanął wąż z pięcioma kapturami.

 

04.27.15   Znaczenie:      Kiedy śpimy, powietrze życia pozostaje aktywne w różnych snach. Pięć kapturów węża wskazuje na to, że powietrze życia otoczone jest pięcioma rodzajami powietrza, znanymi jako prana, apana, vyana, udana i samana. Kiedy ciało jest aktywne, aktywna jest też prana, czyli powietrze życia. Do wieku lat pięćdziesięciu można aktywnie działać dla zadowalania zmysłów, ale po osiągnięciu pięćdziesiątego roku życia zmniejsza się nasza energia, chociaż z wielkim wysiłkiem można pracować jeszcze przez dwa czy trzy lata dłużej – może do pięćdziesięciu pięciu lat Na ogół przepisy rządowe uważają rok pięćdziesiąty piąty za ostatni przed odejściem na emeryturę. Ta energia, która wyczerpuje się po pięćdziesiątym roku życia, została tutaj alegorycznie opisana jako wąż z pięcioma kapturami.

 

04.27.16   Ten pięciogłowy wąż, nadzorca i obrońca miasta króla Puranjany, walczył z Gandharvami przez sto lat. Walczył z nimi w pojedynkę, mimo iż było ich w sumie siedmiuset dwudziestu.

 

04.27.16   Znaczenie:      360 dni i 360 nocy razem są 720 żołnierzami Candavegi (czasu). Z żołnierzami tymi musimy walczyć w przeciągu całego życia, rozpoczynając od narodzin i kończąc wraz ze śmiercią. Walka ta zwana jest walką o egzystencję. Jednakże, pomimo tej walki, żywa istota nie umiera. Jak stwierdza Bhagavad-gita (2.20), żywa istota jest wieczna:

 

na jayate mriyate va kadacin

nayam bhutva bhavita va na bhuyah

ajo nityah śaśvato 'yam purano

na hanyate hanyamane śarire

 

   "Dla duszy nie ma narodzin ani śmierci. Nie powstała ona, nie powstaje, ani też nie powstanie. Jest nienarodzoną, wieczną, zawsze istniejącą, nigdy nie umierającą i pierwotną. Nie ginie, kiedy zabijane jest ciało." W rzeczywistości żywa istota ani nie rodzi się, ani nie umiera, ale musi walczyć z surowymi prawami materialnej natury przez cale swoje życie. Musi również stawić czoła różnego rodzaju niedolom. Pomimo tego wszystkiego, żywa istota z powodu iluzji myśli, że dobrze jej się powodzi w zadowalaniu zmysłów.

 

04.27.17   Ponieważ sam musiał stawić czoła tak wielu żołnierzom – a wszyscy z nich byli bardzo potężni – pięciogłowy wąż bardzo osłabł. Gdy król Puranjana oraz jego przyjaciele i obywatele miasta ujrzeli, że ich najbliższego przyjaciela opuszczają siły, ogarnął ich wielki niepokój.

 

04.27.17   Znaczenie:     Żywa istota przebywa w ciele i walczy o egzystencję za pomocą członków swego ciała, które tutaj zostały nazwane obywatelami i przyjaciółmi. Samemu można stawiać czoła wielu żołnierzom przez jakiś czas, ale nie na zawsze. Żywa istota wewnątrz ciała może walczyć aż do 100 lat, jeśli ma szczęście, ale potem kontynuowanie walki jest niemożliwe. Wówczas żywa istota poddaje się i pada ofiarą. W związku z tym Śrila Bhaktivinoda Thakura śpiewał; vrddha kala aola saba sukha bhagala. Kiedy ktoś starzeje się, niemożliwością staje się cieszenie się materialnym szczęściem. Na ogół ludzie uważają, że religia i pobożność przychodzą pod koniec życia, i na ogół wówczas zaczyna się medytować i przyjmuje się tzw. proces yogiczny, aby relaksować się pod pretekstem praktykowania medytacji. Jednakże dla tych, którzy spędzili swoje życie oddając się zmysłowym przyjemnościom, medytacja jest jedynie farsą. Jak opisuje to Szósty Rozdział Bhagavad-gity, medytacja (dhyana, dharana) jest niezwykle trudną praktyką, której należy uczyć się od samej młodości. Aby medytować, należy powstrzymać się od wszelkiego rodzaju zadowalania zmysłów. Na nieszczęście, medytacja teraz stała się modą dla tych, którzy są zbytnio oddani zmysłowości. Medytacja taka zostaje pokonana przez walkę o egzystencję. Czasami takie procesy medytacyjne uchodzą za medytację transcendentalną. Puranjana, żywa istota, będąc ofiarą ciężkiej walki o egzystencję, razem ze swymi krewnymi i przyjaciółmi podjął transcendentalną medytację.

 

04.27.18   Król Puranjana zbierał podatki w mieście Pancala i dzięki temu mógł angażować się w życie seksualne. Będąc całkowicie pod kontrolą kobiet, nie był świadomy tego, że jego życie mija i że zbliża się moment śmierci.

 

04.27.18   Znaczenie:      Osoby pełniące funkcje rządowe – nie wyłączając królów, prezydentów, sekretarzy i ministrów – mają pozycję, która pozwala im wykorzystywać podatki zebrane od obywateli na zadowalanie zmysłów. Śrimad-Bhagavatam oznajmia, że w tym wieku Kali-yuga osoby pełniące funkcje rządowe (rajanyowie) i osoby związane z rządem, jak również wysoko postawieni ministrowie rządowi, sekretarze i prezydenci, wszyscy po prostu będą zbierać podatki dla zadowalania zmysłów. Rząd jest przeciążony i bez zwiększenia podatków nie jest w stanie się utrzymać. Zebrane podatki wykorzystywane są dla przyjemności zmysłowej urzędników rządowych. Tacy nieodpowiedzialni politycy zapominają o tym, że w pewnym momencie nadejdzie śmierć i zakończy całe ich zadowalanie zmysłów. Niektórzy z nich są przekonani, że po śmierci wszystko się kończy. Tę ateistyczną teorię bardzo dawno temu począł w swoim umyśle filozof zwany Carvaka. Carvaka zalecał, aby ludzie żyli w wielkim przepychu czy to przez żebranie, pożyczanie czy kradzież. Utrzymywał również, że nie należy obawiać się śmierci, następnego życia, życia przeszłego czy bezbożnego, ponieważ wszystko kończy się w momencie, kiedy ciało zostaje spalone na popiół. Jest to filozofia tych, którzy są zbyt oddani materialnemu życiu. Filozofowanie takie nie ocali nas od niebezpieczeństwa śmierci ani też od odrażającego życia późniejszego:

 

04.27.19   Mój drogi królu Pracinabarhisacie; wówczas to córka straszliwego Czasu poszukiwała męża we wszystkich trzech światach. Przyszła, mimo iż nikt nie chciał jej przyjąć.

 

04.27.19   Znaczenie:      Z biegiem czasu, kiedy ciało starzeje się i praktycznie staje się ułomnym, podlega jara, czyli cierpieniom starości. Są cztery podstawowe rodzaje cierpienia: narodziny, starość, choroba i śmierć. I nigdy żaden naukowiec czy filozof nie był w stanie znaleźć rozwiązania tych czterech niedoli. Inwalidztwo starości znane jako jara zostało tutaj alegorycznie wyjaśnione jako córka Czasu. Nikt jej nie lubi, ale ona skora jest, aby przyjąć na męża kogokolwiek. Nikt nie chce zestarzeć się i stać się inwalidą, ale nikt nie może tego uniknąć.

 

04.27.20   Córka Czasu [Jara] była niezwykle nieszczęsna. Wskutek tego zwana była Durbhaga ["fatalną"]. Jednakże pewnego razu zadowolił ją pewien wielki król, i ponieważ król ten przyjął ją, obdarzyła go wielkim błogosławieństwem.

 

04.27.20   Znaczenie:      Jak śpiewa Bhaktivinoda Thakura, saba sukha bhagala: wszelkiego rodzaju szczęście znika wraz z nadejściem starości. Dlatego nikt nie lubi starości, czyli jary. Dlatego Jara, czyli córka Czasu, jest znana jako córka najbardziej nieszczęsna. Jednakże pewnego razu przyjął ją wielki król, Yayati, ponieważ jego teść, Śukracarya, obrzucił go taką klątwą. Kiedy córka Śukracaryi poślubiła króla Yayati, jedna z jej przyjaciółek, o imieniu Śarmistha, udała się razem z nią. Później król Yayati bardzo przywiązał się do Śarmisthy, i córka Śukracaryi poskarżyła się swemu ojcu. Wskutek tego Śukracarya przeklął króla Yayati, aby przedwcześnie się zestarzał. Król Yayati miał pięciu młodych synów i błagał ich wszystkich, aby zamienili swą młodość na jego starość. Poza najmłodszym synem, Puru, żaden nie zgodził się na tę propozycję. Kiedy Puru przyjął starość Yayati, otrzymał królestwo. Powiedziane jest, że dwóch z pozostałych synów Yayati z powodu nieposłuszeństwa wobec swego ojca otrzymało królestwa poza granicami Indii, najprawdopodobniej Turcję i Grecję. Znaczenie tego jest takie, że można nagromadzić bogactwo i wszelkiego rodzaju materialny dobytek, ale w starości nie można się nimi cieszyć. Chociaż Puru osiągnął królestwo swego ojca, nie mógł cieszyć się całym tym bogactwem, gdyż poświęcił swą młodość. Nie należy czekać do starości, aby stać się świadomym Krsny. Z powodu inwalidztwa starości nie można uczynić postępu w świadomości Krsny, bez względu na to, jak bardzo by się było zamożnym materialnie.

 

04.27.21   Pewnego razu córka Czasu – wędrując po wszechświecie – spotkała mnie, kiedy przybyłem raz na tę Ziemię z Brahmaloki, najwyższego systemu planetarnego. Wiedząc, że jestem brahmacarinem, który przyjął potężny ślub, zapłonęła pożądaniem i zaproponowała mi, bym ją przyjął.

 

04.27.21   Znaczenie:      Wielki mędrzec Narada był naisthika-brahmacarinem – to znaczy, że nigdy nie angażował się w seks. Wskutek tego był zawsze świeżym młodzieńcem. Jara, czyli starość, nie była w stanie go zaatakować. Inwalidztwo starości może opanować zwykłego człowieka, ale Narada Muni nie był zwykłym człowiekiem. Przyjmując go jednak za takiego, wyjawiła mu swe pożądliwe pragnienia. Oparcie się urokowi kobiety wymaga niezwykłej siły. Jest to trudne dla starca, a co dopiero mówić o młodym mężczyźnie. Osoby żyjące jako brahmacarini muszą zatem podążać za przykładem wielkiego mędrca Narady Muniego, który nigdy nie przyjął propozycji Jary. Osoby zbyt skłonne do życia seksualnego stają się ofiarami jary, i długość ich życia bardzo szybko ulega skróceniu. Ofiary jary bardzo szybko umierają w tym świecie, nie wykorzystując ludzkiej formy życia do świadomości Krsny.

 

04.27.22   Wielki mędrzec Narada kontynuowali Gdy odmówiłem jej prośbie, rozgniewała się i rzuciła na mnie srogą klątwę. Ponieważ odmówiłem jej, powiedziała, że nie będę mógł zbyt długo pozostawać w jednym miejscu.

 

04.27.22   Znaczenie:      Wielki mędrzec Narada Muni ma ciało duchowe; dlatego starość, choroby, narodziny i śmierć nie mają na niego wpływu. Narada jest najbardziej łaskawym bhaktą Najwyższego Pana, i jego jedynym interesem jest podróżowanie po całym wszechświecie i nauczanie świadomości Boga. Innymi słowy, jego zajęciem jest czynienie z każdego Vaisnavy. Wskutek tego nie ma potrzeby pozostawać w jednym miejscu dłużej, niż wymaga tego nauczanie. Ponieważ już ze swojej własnej woli podróżuje po całym wszechświecie, przekleństwo Kalakanyi zostało opisane jako pomyślne. Tak jak Narada Muni, również wielu innych bhaktów Pana głosi chwały Pana w różnych miejscach i różnych wszechświatach. Osoby takie nie podlegają materialnym prawom.

 

04.27.23   Gdy tak ją rozczarowałem, za moim pozwoleniem zbliżyła się do króla Yavanów, o imieniu Bhaya, czyli Strach, i jego przyjęła na męża.

 

04.27.23   Znaczenie:      Będąc najbardziej doskonałym Vaisnavą, Śri Narada Muni zawsze pragnie czynić dobro dla innych, nawet dla tych, którzy obrzucają go klątwą. Chociaż Kalakanya, córka Czasu, spotkała się z odmową Narady Muniego, otrzymała schronienie. Oczywiście nikt nie mógł udzielić jej schronienia, ale Vaisnava w jakiś sposób udziela schronienia takiej nieszczęsnej dziewczynie. Kiedy atakuje jara, czyli starość, każdy słabnie i degeneruje się. Narada Muni jednocześnie udzielił schronienia Kalakanyi i skontratakował zwykłych karmitów. Jeśli ktoś przyjmuje instrukcje Narady Muniego, wówczas, dzięki łasce tego wielkiego Vaisnavy, bardzo szybko usunie się ocean strachu (bhaya).

 

04.27.24   Zbliżywszy się do króla Yavanów, Kalakanya nazwała go wielkim bohaterem. Powiedziała: Mój drogi panie, jesteś najlepszym z nietykalnych. Zakochałam się w tobie i pragnę, byś został mym mężem. Wiem, że nikt nie doznaje niepowodzenia, gdy przyjaźni się z tobą.

 

04.27.24   Znaczenie:      Słowa yavananam rsabham odnoszą się do króla Yavanów. Sanskryckie słowa yavana i mleccha odnoszą się do tych, którzy nie przestrzegają zasad wedyjskich. Według zasad wedyjskich, należy wstawać wcześnie rano, kąpać się, intonować Hare Krsna, ofiarowywać mangala-arati Bóstwom, studiować literaturę wedyjską, przyjmować prasada i angażować się w ubieranie i przystrajanie Bóstw. Należy również gromadzić pieniądze na wydatki świątynne, a jeśli ktoś jest głową rodziny, musi podjąć pracę zgodną z przypisanymi obowiązkami dla bramina, ksatriyi, vaiśyi i śudry. W ten sposób należy wieść życie duchowego zrozumienia, i na tym polega cywilizacja wedyjska. Ten, kto nie przestrzega zasad i przepisów, jest zwany yavaną albo mlecchą. Nie należy błędnie myśleć, że słowa te odnoszą się do pewnej klasy ludzi w innych krajach. Nie ma tutaj kwestii rozgraniczania według narodów. Bez względu na to, czy ktoś mieszka w Indiach czy poza Indiami, jeśli nie przestrzega zasad wedyjskich, jest zwany yavaną albo mlecchą. Ten, kto w rzeczywistości nie przestrzega zasad higieny polecanej w instrukcjach wedyjskich, będzie podatny na tak wiele zakaźnych chorób. Ponieważ studentom w tym ruchu świadomości Krsny zaleca się, aby przestrzegali zasad wedyjskich; w naturalny sposób stają się higieniczni.

    Jeśli ktoś jest świadomy Krsny, może pracować jak młody mężczyzna, nawet jeśli ma 75 czy 80 lat. Dlatego córka Kali (Czasu) nie jest w stanie pokonać Vaisnavy. Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami zaczął pisać Caitanya-caritamrtę, kiedy był bardzo stary, jednakże przedstawił najwspanialszą literaturę o czynnościach Pana Caitanyi. Śrila Rupa Gosvami i Sanatana Gosvami rozpoczęli swoje życie duchowe w bardzo podeszłym wieku, to jest kiedy porzucili swoje zawodowe zajęcia i życie rodzinne. Jednakże pozostawili dużo wartościowych dzieł, sprzyjających postępowi w życiu duchowym. Zostało to potwierdzone przez Śrila Śrinivasę Acaryę, który chwalił Gosvamich w ten sposób:

 

nana-śastra-vicaranaika-nipunau sad-dharma-samsthapakau

lokanam hita-karinau tri-bhuvane manyau śaranyakarau

radha-krsna-padaravinda-bhajananandena mattalikau

vande rupa-sanatanau raghu-yugau śri-jiva-gopalakau

 

   "Ofiarowuję moje pokorne pokłony sześciu Gosvamim, mianowicie Śri Sanatanie Gosvamiemu, Śri Rupie Gosvamiemu, Śri Raghunatha Bhatcie Gosvamiemu, Śri Raghunatha dasie Gosvamiemu, Śri Jivie Gosvamiemu i Śri Gopala Bhatcie Gosvamiemu, którzy są ekspertami w szczegółowym studiowaniu wszelkich objawionych pism, z celem ustanowienia wiecznych zasad religijnych dla korzyści wszystkich ludzkich istot. Dzięki temu honorowani są we wszystkich trzech światach i godni są tego, by przyjąć ich schronienie, ponieważ są zaabsorbowani nastrojem gopi i pełnią transcendentalną służbę miłości dla Radhy i Krsny."

    Zatem jara, rezultat starości, nie niepokoi bhakty. Jest tak dlatego, że bhakta przestrzega instrukcji i postanowień Narady Muniego. Wszyscy bhaktowie są w sukcesji uczniów wywodzącej się od Narady Muniego, ponieważ wielbią Bóstwo odpowiednio do instrukcji Narady Muniego, mianowicie Narada-pancaratry, czyli pancaratrika-vidhi. Bhakta przestrzega zasad pancaratrika-vidhi, jak również bhagavata-vidhi. Bhagavata-vidhi obejmuje nauczanie – śravanam kirtanam visnoh – słuchanie i intonowanie chwał Pana Visnu, Najwyższej Osoby Boga. Pancaratrika-vidhi obejmuje arcanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam. Ponieważ bhakta ściśle przestrzega instrukcji Narady Muniego, nie obawia się starości, choroby czy śmierci. Pozornie bhakta może się starzeć, ale nie podlega on symptomom porażki doświadczanym przez zwykłych łudzi w starości. Wskutek tego starość nie napawa bhakty strachem przed śmiercią, tak jak jest to w przypadku zwykłych ludzi. Kiedy jara, czyli starość, przyjmuje schronienie bhakty, Kalakanya zmniejsza strach bhakty. Bhakta wie, że po śmierci udaje się do domu, z powrotem do Boga; dlatego nie czuje strachu przed śmiercią. Zamiast przygnębić go, starość pomaga mu stać się nieustraszonym i dzięki temu szczęśliwym.

 

04.27.25   Kto nie rozdaje jałmużny zgodnie ze zwyczajem czy zaleceniami pism, i kto nie przyjmuje jałmużny w ten sposób, jest w gunie ignorancji. Osoby takie podążają ścieżką głupców i z pewnością w końcu ogarnia je rozpacz.

 

04.27.25   Znaczenie:      Werset ten oznajmia; że jeśli ktoś naprawdę pragnie pomyślnego życia; powinien ściśle stosować się do pism objawionych. To samo zostało wyjaśnione w Bhagavad-gicie (16.23):

 

yah śastra-vidhim utsrjya    vartate kama-karatah

na sa siddhim avapnoti    na sukham na param gatim

 

   "Kto jednak lekceważy zalecenia pism świętych i postępuje według własnej fantazji, ten nie osiąga ani doskonałości, ani szczęścia, ani najwyższego przeznaczenia." Ten, kto nie stosuje się ściśle do zaleceń wedyjskich, nie osiąga ani sukcesu w życiu, ani szczęścia, A co dopiero mówić o powrocie do domu, do Boga.

    Jedno zalecenie pism świętych utrzymuje, że gospodarz domu, ksatriya albo zarządca nie powinien odmawiać kobiecie, jeśli ona wyraża chęć zostania jego żoną. Ponieważ Narada Muni polecił Kalakanyi, córce Czasu, aby ofiarowała się Yavana-rajy, król Yavanów nie mógł jej odmówić. Wszystkie sprawy muszą być przeprowadzone w świetle zaleceń śastr. Narada Muni potwierdził te zalecenia śastr. Jak oznajmia Narottama dasa Thakura: sadhu-śastra-guru-vakya, cittete kariya aikya. Należy stosować się do zasad świętych osób, pism świętych i mistrza duchowego. Jest to pewny sposób osiągnięcia sukcesu w życiu. Kalakanya, córka Czasu, przedstawiła się królowi Yavanów całkowicie zgodnie z sadhu, śastrami i guru. Toteż nie było powodu, by jej nie przyjął.

 

04.27.26   Kalakanya kontynuowała: O szlachetny, jestem teraz przed tobą, by ci służyć. Proszę przyjmij mnie, i w ten sposób okaż mi łaskę. Największym obowiązkiem dżentelmena jest okazanie litości osobie, która jest w niedoli.

 

04.27.26   Znaczenie:      Yavana-raja, król Yavanów, również mógł się nie zgodzić przyjąć Kalakanyę, córkę Czasu, ale zważył na to, że była to prośba z polecenia Narady Muniego. Dlatego przyjął Kalakanyę w odpowiedni sposób. Innymi słowy, każdy w obrębie trzech światów może przyjąć zalecenia Narady Muniego, czyli ścieżkę służby oddania, i z pewnością mógł to zrobić król Yavanów. Pan Caitanya Sam osobiście poprosił każdego, aby nauczał kultu bhakti-yogi na całym świecie, w każdej wiosce i mieście. Głosiciele świadomości Krsny w ruchu świadomości Krsny mają rzeczywiste doświadczenie tego, że nawet yavana i mleccha przyjmują życie duchowe na mocy pancaratrika-vidhi Narady Muniego. Jeśli ludzkość będzie podążała za sukcesją uczniów, jak polecił to Pan Caitanya Mahaprabhu, wszyscy w tym świecie osiągną korzyść.

 

04.27.27   Wysłuchawszy mowy Kalakanyi, córki Czasu, król Yavanów uśmiechnął się i zaczął zastanawiać się, jak spełnić swój poufny obowiązek, zlecony mu przez opatrzność. Następnie zwrócił się do Kalakanyi w ten sposób.

 

04.27.27   Znaczenie:      W Caitanya-caritamrta (Adi, 5.142) jest powiedziane:

 

ekale iśvara krsna, ara saba bhrtya

yare yaiche nacaya, se taiche kare nrtya

 

W rzeczywistości najwyższym kontrolerem jest Osoba Boga, Krsna, a każdy jest Jego sługą. Yavana-raja, król Yavanów, również był sługą Krsny. Wskutek tego chciał spełnić cel Krsny za pośrednictwem Kalakanyi. Chociaż Kalakanya oznacza inwalidztwo czy starość, Yavana-ryja chciał służyć Krsnie poprzez prowadzenie wszędzie Kalakanyi. W ten sposób osoba rozsądna z chwilą osiągnięcia starości, będzie obawiała się śmierci. Głupcy angażują się w czynności materialne tak, jak gdyby mieli żyć na zawsze, i cieszą się materialnym postępem, ale w rzeczywistości nie ma kwestii materialnego postępu. Pod wpływem złudzenia ludzie myślą, że ocali ich materialne bogactwo, ale chociaż materialna nauka znacznie postąpiła naprzód, nadal nie rozwiązane są problemy ludzkiego społeczeństwa: narodziny, śmierć, starość i choroby. Niemniej jednak głupi naukowcy myślą, że uczynili materialny postęp. Gdy atakuje ich Kalakanya, inwalidztwo starości, jeśli są rozsądni, to zaczynają obawiać się śmierci. Ale osoby nierozsądne po prostu nie dbają o śmierć, ani też nie wiedzą, co nastąpi po śmierci. Są pod fałszywym wrażeniem, że po śmierci nie ma życia, i wskutek tego działają w sposób bardzo nieodpowiedzialny w tym życiu i w nieograniczony sposób zadowalają zmysły. Dla osoby inteligentnej pojawienie się starości jest bodźcem do życia duchowego. Ludzie w naturalny sposób obawiają się grożącej im śmierci. Król Yavanów usiłował użyć Kalakanyi do tego celu.

 

04.27.28   Król Yavanów odpowiedział: Po wielkim namyśle postanowiłem zostać twym mężem. Jeśli chodzi o wszystkich innych, to nikt cię nie lubi, gdyż jesteś niepomyślna i złośliwa. Jak więc ktokolwiek mógłby przyjąć cię na żonę?

 

04.27.28   Znaczenie:      Po wielkim namyśle król Yavanów postanowił zrobić dobry użytek ze złego towaru. Tym złym towarem była Kalakanya, i nikt jej nie lubił, ale wszystko może znaleźć zastosowanie w służbie dla Pana. Dlatego też król Yavanów spróbował użyć jej w jakimś celu. Cel ten został już wyjaśniony – to jest, Kalakanya jako jara, inwalidztwo starości, może zostać użyta do zwiększenia poczucia strachu w ludziach, tak aby przygotowali się do następnego życia poprzez zaangażowanie się w świadomość Krsny.

 

04.27.29   Świat ten jest produktem czynności karmicznych. Dlatego możesz niedostrzegalnie atakować wszystkich ludzi. Z pomocą moich żołnierzy będziesz mogła zabijać ich nie napotykając na opór.

 

04.27.29   Znaczenie:      Słowo karma-vinirmitam oznacza "tworzony przez czynności karmiczne." Cały świat materialny, szczególnie w tych dniach, jest rezultatem czynności karmicznych. Każdy jest w pełni zajęty dekorowaniem tego świata szosami, samochodami, elektrycznością, drapaczami chmur, przedsiębiorstwami przemysłowymi, biznesem itd. Wszystko to wydaje się być czymś bardzo dobrym dla tych, którzy są po prostu zaangażowani w zadowalanie zmysłów i nieświadomi są duchowej tożsamości. Jak opisuje, Śrimad-Bhagavatam (5.5.4):

 

nunam pramattah kurute vikarma

yad indriya-pritaya aprnoti

na sadhu manye yata atmano 'yam

asann api kleśada asa dehah

 

Ci, którzy nie posiadają wiedzy o duszy, szaleją za czynnościami materialistycznymi i dopuszczają się wszelkiego rodzaju grzechów jedynie dla zadowalania zmysłów. Według Rsabhadevy, czynności takie są niepomyślne, ponieważ zmuszają nas do przyjęcia okropnego ciała w życiu następnym. Każdy może doświadczyć, że chociaż staramy się utrzymać to ciało w wygodnej pozycji, zawsze dostarcza nam ono bólu i podlega potrójnym niedolom. Inaczej bowiem, dlaczego byłoby tak wiele szpitali, urzędów dobroczynnych i zakładów ubezpieczeniowych? W rzeczywistości w świecie tym nie ma szczęścia. Ludzie jedynie trudzą się, by przeciwdziałać nieszczęściu. Ludzie głupi przyjmują za szczęście nieszczęście; dlatego król Yavanów postanowił niepostrzeżenie atakować takich głupców starością, chorobą i ostatecznie śmiercią. Oczywiście, po śmierci muszą być narodziny, dlatego Yavana-ryja myślał; że rozsądnie będzie zabić wszystkich karmitów za pośrednictwem Kalakanyi i w ten sposób postarać się uświadomić im, że materialistyczny postęp w rzeczywistości wcale nie jest postępem. Każda żywa istota jest istotą duchową, i wskutek tego bez postępu duchowego ludzka forma życia zostaje zrujnowana.

 

04.27.30   Król Yavanów kontynuował: Oto mój brat Prajvara. A ciebie przyjmuję teraz za siostrę. Zatrudnię was oboje, jak też mych niebezpiecznych żołnierzy, abyście niepostrzeżenie działali w tym świecie.

 

04.27.30   Znaczenie:    Narada Muni posłał Kalakanyę do Yavana-rajy, aby mogła zostać jego żoną, ale zamiast przyjąć ją na żonę, Yavana-raja przyjął ją za siostrę. Osoby nieprzestrzegające zasad wedyjskich nie stosują żadnych ograniczeń, jeśli chodzi o życie seksualne. Wskutek tego nie wahają się czasami angażować w życie seksualne ze swymi siostrami. W tym wieku Kali jest wiele przykładów takiego kazirodztwa. Chociaż Yavana-raja, pragnąc okazać szacunek Naradzie Muniemu, przyjął jego prośbę, niemniej jednak myślał o niedozwolonym seksie. Przyczyną tego było to, iż był królem yavanów i mlecchów.

    Bardzo ważne jest słowo prajvarah, gdyż oznacza ono "gorączka zesłana przez Pana Visnu." Gorączka taka zawsze podnosi się do 107 stopni, temperatury, w której człowiek umiera. Zatem król mlecchów i yavanów poprosił córkę Czasu, Kalakanyę, aby została jego siostrą. Nie było potrzeby, by prosić ją, by została jego żoną, gdyż yavana i mleccha nie czynią rozróżnień, jeśli chodzi o życie seksualne. Zatem mogą angażować się w seks nawet ze swoją siostrą, matką czy córką. Bratem Yavana-rajy był Prajvara, a Kalakanya była samym inwalidztwem. Połączeni i umocnieni przez żołnierzy Yavana-rajy – mianowicie niehigieniczne warunki, niedozwolony seks i ostatecznie wysoką gorączkę przywodzącą śmierć – będą w stanie zniszczyć materialistyczny sposób życia. W związku z tym istotne jest to, że Narada był odporny na ataki jary, czyli inwalidztwa, i podobnie jara, czyli destrukcyjna siła, nie może zaatakować zwolennika Narady Muniego czy czystego Vaisnavy.

 

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 27-go Rozdziału 4-go Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego

"Candavega atakuje miasto króla Puranjany; charakter Kalakanyi"