04.26.01-03 Znaczenie: Trzy powyższe wersety wyjaśniają, w jaki sposób trzy cechy zewnętrznej energii kontrolują materialne ciało żywej istoty. Samo ciało jest powozem, a żywa istota, jak wyjaśnia Bhagavad-gita (2.13), jest właścicielem ciała dehino 'smin yatha dehe. Właściciel ciała nazywany jest dehi i usytuowany jest w ciele, a dokładniej wewnątrz serca. Żywą istotę wiezie jej woźnica. Sam powóz zbudowany jest z trzech gun, trzech sił natury materialnej. Potwierdza to Bhagavad-gita (18.61): yantrarudhani mayaya. Słowo yantra znaczy "powóz". Ciała dostarcza natura materialna, a woźnicą tego ciała jest Paramatma, Dusza Najwyższa. Żywa istota znajduje się w powozie. Taka jest rzeczywista sytuacja.
Żywa istota zawsze podlega wpływom trzech cech sattva (dobroci), rajas (pasji) i tamas (ignorancji). Potwierdza to również Bhagavad-gita (7.13). Tribhir gunamayair bhavaih: żywa istota jest oszołomiona przez trzy cechy natury materialnej. W tym wersecie te trzy cechy przedstawione zostały jako trzy flagi. Po fladze możemy zorientować się, kto jest właścicielem powozu. Podobnie, obserwując wpływy trzech cech natury materialnej, możemy z łatwością domyślić się, w jakim kierunku powóz zmierza. Innymi słowy, ten kto ma oczy, może zrozumieć, w jaki sposób porusza się ciało, podlegające określonemu typowi czy cesze natury materialnej. Te trzy wersety opisują działanie żywej istoty, aby udowodnić, że ciało podlega wpływowi siły ignorancji, nawet gdy jego właściciel chce być religijny. Narada Muni chciał udowodnić królowi Pracinabarhisatowi, że był on pod wpływem tamo-guny, siły ignorancji, mimo iż uchodził za bardzo religijnego.
Zgodnie z karma-kandiya, procesem działania dla rezultatów, wykonywane są różne ofiary polecane przez Vedy. We wszystkich tych ofiarach zaleca się zabijanie zwierząt, czyli eksperymentowanie na ich życiu dla sprawdzenia mocy mantr wedyjskich. Czynność zabijania zwierząt jest z pewnością pod wpływem guny ignorancji. Mimo że ktoś może mieć skłonności religijne, śastry, nie tylko Vedy, ale nawet współczesne pisma innych sekt, polecają ofiary ze zwierząt Te ofiary ze zwierząt polecane są w imię religii, ale w rzeczywistości są one przeznaczone dla ludzi w gunie ignorancji. Gdy tacy ludzie zabijaj zwierzęta, to przynajmniej mogą to robić w imię religii. Jeśli jednak jakiś system religijny jest transcendentalny, jak np. religia Vaisnavów, wówczas nie ma w nim miejsca na tego rodzaju ofiary. Taki transcendentalny system religijny poleca Krsna w Bhagavad-gicie (18.66):
sarva-dharman parityajya mam
ekam śaranam vraja
aham tvam sarva-papebhyo
moksayisyami ma śucah
"Porzuć wszelkie rodzaje religii i po prostu podporządkuj się Mnie. Ja wyzwolę cię od wszelkich następstw grzechów. Nie lękaj się więc." Jako że król Pracinabarhisat zaangażowany był w spełnianie różnego rodzaju ofiar, w których zabijane były zwierzęta, Narada Muni chciał uświadomić mu, że takie ofiary są pod wpływem siły ignorancji. Na samym początku Śrimad-Bhgavatam (l.1.2) jest powiedziane: projjhita-kaitavo 'tra, czyli, że Śrimad-Bhagavatam odrzuca wszelkie oszukańcze systemy religijne. W bhagavad-dharmie, czyli religii, która traktuje o naszym związku z Najwyższą Osobą Boga, nie poleca się ofiar ze zwierząt Nie zaleca się ofiar ze zwierząt w spełnianiu sankirtana-yajni – Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare/ Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.
W tych trzech wersetach, wyprawa króla Puranjany do lasu w celu zabijania zwierząt symbolizuje żywą istotę, która kierowana jest siłą ignorancji i wskutek tego angażuje się w różne działania dla zadowalania zmysłów. Samo posiadanie materialnego ciała świadczy o tym, że żywa istota już znalazła się pod wpływem trzech sił natury materialnej, i że jest zmuszana cieszyć się materialnymi zasobami. Gdy ciało jest pod wpływem siły ignorancji, wówczas ulega ostrej infekcji. Jeśli jest pod wpływem pasji, infekcja jest na etapie symptomatycznym, ale gdy ciało jest pod wpływem siły dobroci, wtedy oczyszcza się z materialistycznej infekcji. Ceremonie rytualistyczne polecane przez systemy religijne są z pewnością na platformie dobroci, ale ponieważ w tym świecie materialnym nawet siła dobroci jest czasami zanieczyszczona przez inne cechy (mianowicie pasję i ignorancję), wskutek tego człowiek w gunie dobroci jest czasami unoszony przez wpływ ignorancji.
Zostało tutaj opisane jak pewnego razu król Puranjana udał się
do lasu w celu zabijania zwierząt. To znaczy, że król, żywa istota, dostał się
pod wpływ siły ignorancji. Las, w którym król polował, nazywał się
Panca-prastha. Słowo panca znaczy
"pięć", i wskazuje ono na obiekty pięciu zmysłów. Ciało posiada pięć
zmysłów działania, mianowicie ręce, nogi, język, odbyt i genitalia. Przez pełne
wykorzystanie tych zmysłów działania, ciało doznaje radości materialnego życia.
Powóz ciągnie pięć koni, które reprezentują pięć organów zmysłów – mianowicie:
oczy, uszy, nos, skórę i język. Te organy zmysłów bardzo łatwo ulegają atrakcji
obiektów zmysłowych. Dlatego powiedziane jest, że konie poruszają się szybko. W
powozie Puranjana trzymał dwie eksplodujące bronie, które można porównać do ahankary, czyli fałszywego ego. To
fałszywe ego charakteryzują dwie postawy: "Ja jestem tym ciałem" (ahanta) i "Wszystko, co ma związek z moim ciałem, należy do
mnie" (mamata).
Dwa koła tego powozu można porównać do dwóch środków poruszania się-mianowicie życia grzesznego i religijnego. Powóz zdobią trzy flagi reprezentujące trzy siły natury materialnej. Pięć rodzajów przeszkód, czyli wyboiste drogi, reprezentuje pięć rodzajów powietrza krążącego w ciele. Są to prana, apana, udana, samana i vyana. Samo ciało okrywa siedem okryw, mianowicie: skóra, mięśnie, tłuszcz, krew, szpik kostny, kości i sperma. Żywą istotę okrywają trzy subtelne elementy materialne i pięć wulgarnych. W rzeczywistości są to przeszkody stojące przed żywą istotą na ścieżce wyzwolenia z materialnej niewoli.
W tym wersecie słowo raśmi ("sznur") odnosi się do umysłu. Znaczące jest także słowo nida, gdyż oznacza ono gniazdo, w którym odpoczywa ptak. W tym przypadku nida jest to serce, w którym usytuowana jest żywa istota. Żywa istota przebywa tylko w jednym miejscu. Dwie przyczyny jej niewoli to: rozpacz i złudzenie. W egzystencji materialnej żywa istota jedynie tęskni za czymś, czego nigdy nie może zdobyć. Dlatego jest ona w iluzji. Rezultatem tego, iż znajduje się w tej złudnej sytuacji, jest jej ciągły rozpacz. Tak więc rozpacz i złudzenie opisane są tu jako dvi-kubara, dwie placówki niewoli.
Żywa istota spełnia różne pragnienia na pięć różnych sposobów, wskazujących na pracę pięciu zmysłów działania. Złote ozdoby i ubrania świadczą o tym, że żywa istota jest pod wpływem rajo-guny, pasji. Guna pasji porywa szczególnie tego, kto ma dużo pieniędzy czy bogactw. Osoba, która podlega sile pasji, pragnie tak wielu rzeczy dla zadowalania zmysłów w świecie materialnym. Jedenastu dowódców reprezentuje dziesięć zmysłów i umysł: Umysł i dziesięciu dowódców zawsze planują, jak cieszyć się światem materialnym. Las Panca-prastha, do którego król udał się na polowanie, jest lasem pięciu obiektów zmysłowych: formy, smaku, dźwięku, zapachu i dotyku. Tak więc, w tych trzech wersetach Narada Muni opisuje pozycję materialnego ciała i niewolę będącej wewnątrz niego żywej istoty.
04.26.04 Znaczenie: Jedną z form polowania jest polowanie na kobiety. Uwarunkowaną duszę nigdy nie zadowoli posiadanie jednej żony. Szczególnie ci, których zmysły są zupełnie niekontrolowane, próbują polować na wiele kobiet. To, iż król Puranjana porzucił towarzystwo swej poślubionej zgodnie z zasadami religijnymi żony, symbolizuje próbę polowania żywej istoty na wiele kobiet w celu zadowalania zmysłów. Królowi zawsze powinna towarzyszyć królowa, bez względu na to, gdzie. się udaje, ale gdy król, czyli uwarunkowana dusza, zostanie w znacznym stopniu opanowany przez pragnienie zadowalania zmysłów, wówczas nie dba o zasady religijne. Zamiast tego z wielką dumą podejmuje łuk i strzałę przywiązania i nienawiści. Nasza świadomość zawsze działa na dwa sposoby – dobry i zły. Gdy ktoś, pod wpływem siły pasji, staje się zbyt dumny ze swej pozycji, porzuca wtedy dobrą ścieżkę i akceptuje złą. Królom ksatriyom doradza się czasami polowanie na dzikie zwierzęta w lesie, aby opanowali sztukę zabijania, ale celem takich wypraw nigdy nie jest zadowalanie zmysłów. Istoty ludzkie nie mają przyzwolenia, aby zabijać zwierzęta w celu jedzenia ich mięsa.
04.26.05 Znaczenie: Gdy człowiek zbytnio napawa się dumą z powodu swej materialnej pozycji, wówczas – będąc pod wpływem sił pasji i ignorancji – próbuje bez ograniczeń czerpać przyjemność ze swych zmysłów. Wskutek tego określa się go mianem asury, czyli demona. Ludzie o demonicznym charakterze, są bezlitośni dla biednych zwierząt i wskutek tego utrzymują rzeźnie, w których zabijają różne zwierzęta. Fachowo nazywa się to suna albo himsa, co oznacza zabijanie żywych istot. W Kali-yudze, ze względu na wzrost sił pasji i ignorancji, prawie wszyscy ludzie są asuric, czyli demoniczni; dlatego znajdują upodobanie w jedzeniu mięsa i dla tego celu utrzymują rzeźnie dla zabijania różnego rodzaju zwierząt.
W tym wieku Kali miłosierdzie prawie nie istnieje. Toteż ciągle trwają walki i wojny pomiędzy ludźmi i narodami. Ludzie nie rozumieją, że ponieważ nie znają umiaru w zabijaniu zwierząt, im także przyjdzie masowo zginąć podczas wielkiej wojny, gdy zostaną zamordowani jak zwierzęta. Jest to szczególnie widoczne w krajach zachodnich. Na Zachodzie utrzymuje się rzeźnie bez żadnych restrykcji i dlatego co pięć czy dziesięć lat ma miejsce wielka wojna, w której niezliczone ilości ludzi masakrowane są nawet okrutniej niż zwierzęta. Czasami podczas wojny żołnierze trzymają swoich wrogów w obozach koncentracyjnych i zabijają ich bardzo okrutnymi metodami. Są to reakcje wywołane nieograniczonym zabijaniem zwierząt w rzeźniach i na polowaniach w lasach. Dumne, demoniczne osoby nie znają praw natury, czyli praw Boga. Dlatego też nie znają ograniczeń w zabijaniu biednych zwierząt, w ogóle o nic nie dbając. W ruchu świadomości Krsny zabijanie zwierząt jest całkowicie zakazane. Nie przyjmujemy nikogo na bona fide studenta, dopóki nie obieca przestrzegać czterech zasad regulujących niezabijania zwierząt, nietoksykowania się, nieutrzymywania zakazanych związków seksualnych i nieuprawiania hazardu. Ten ruch świadomości Krsny jest jedynym środkiem, który może przeciwdziałać grzesznym działaniom ludzi w tej Kali-yudze.
04.26.06 Znaczenie: Może pojawić się pytanie, dlaczego powinno się ograniczyć żywą istotę w zadowalaniu zmysłów. Skoro król może iść do lasu i zabijać zwierzęta, aby nauczyć się zabijania, to dlaczego nie zezwolić żywej istocie, która ma zmysły, na nieograniczone zadowalanie zmysłów? Obecnie argument ten wysuwają nawet tzw. svami i yogini, którzy mówią publicznie, że ponieważ mamy zmysły, więc musimy zadowalać je poprzez przyjemności zmysłowe. Jednakże tacy głupi svami i yogini nie znają zaleceń śastr. W rzeczywistości czasami ci dranie wypowiadają się przeciwko śastrom. Nawet oznajmiają publicznie, że nie powinno być dłużej śastr, nie powinno być więcej książek. Mówią: "Po prostu przyjdź do mnie, a ja przez dotyk natychmiast uczynię cię osobą duchowo zaawansowaną."
Ponieważ ludzie demoniczni chcą być oszukiwani, więc jest wielu oszustów, którzy to robią. W obecnej dobie Kali-yugi, całe społeczeństwo ludzkie stało się zgromadzeniem oszustów i oszukiwanych, i z tej właśnie przyczyny pisma wedyjskie dały nam właściwe wskazówki dla zadowalania zmysłów. W tym wieku każdy ma skłonności do jedzenia mięsa i ryb, picia wina i folgowaniu sobie w życiu seksualnym, ale według wskazówek wedyjskich seks dozwolony jest tylko w małżeństwie, jedzenie mięsa dozwolone jest tylko wtedy, gdy zwierzę jest zabite i ofiarowane przed boginią Kali, a intoksykacja tylko w ograniczonej mierze. Użyte w tym wersecie słowo niyamyate wskazuje na to, że wszystkie te rzeczy – mianowicie zabijanie zwierząt, intoksykacja i seks – powinny być regulowane zasadami.
Przepisy przeznaczone są dla istot ludzkich, nie dla zwierząt Przepisy drogowe mówiące, aby trzymać się prawej lub lewej strony, przeznaczone są dla istot ludzkich, nie dla zwierząt Jeśli zwierzę złamie takie prawo, nie podlega karze, ale ludzka istota jest karana. Podobnie Vedy nie są przeznaczone dla zwierząt, ale do tego, by ludzkie społeczeństwo mogło je poznawać. Osoba, która bez zastanowienia łamie reguły i zasady dane przez Vedy, podlega karze. Dlatego nie powinniśmy zadowalać swoich zmysłów zgodnie z naszymi pożądliwymi pragnieniami, lecz ograniczyć się zgodnie z zasadami regulującymi zawartymi w Vedach. Jeśli król może polować w lesie, to celem tego nie jest zadowalanie zmysłów. Nie możemy po prostu eksperymentować w sztuce zabijania. Król, który boi się stawić czoła łotrom i złodziejom, ale zabija biedne zwierzęta i je ich mięso, siedząc wygodnie w domu, może stracić swoją pozycję. I ze względu na to, że w tym wieku królowie mają takie demoniczne skłonności, prawa natury obalaj monarchię w każdym kraju.
Ludzie w tym wieku są tak zdegradowani, że z jednej strony ograniczają poligamię, a z drugiej strony na tak wiele sposobów polują na kobiety. Wiele firm ogłasza, że dziewczęta z nagimi piersiami są do dyspozycji w tym klubie czy tamtym sklepie. We współczesnym społeczeństwie kobiety stały się instrumentami do zadowalania zmysłów. Jednak Vedy zalecają, że jeśli mężczyzna ma skłonność do posiadania więcej niż jednej żony – co czasami zdarza się w przypadku mężczyzn z wyższych porządków społecznych, takich jak bramini, ksatriyowie, vaiśyowie, a czasami nawet w przypadku śudrów – wolno mu poślubić więcej niż jedną żonę. Małżeństwo oznacza całkowite zaopiekowanie się kobietą i spokojne życie, bez rozwiązłości. Jednak obecnie panuje nieograniczona rozpusta. Niemniej jednak społeczeństwo ustanawia prawo, według którego nie można poślubić więcej niż jednej żony. Jest to typowe dla społeczeństwa demonicznego.
04.26.07 Znaczenie: Tak jak rząd może wydać prawo handlowe, aby obywatele działali w określony sposób, podobnie Vedy zawierają nakazy, które ograniczają i regulują wszystkie nasze działania dla rezultatów. Wszystkie żywe istoty przyszły do tego materialnego świata, aby używać życia. Dlatego zostały nam przekazane Vedy, aby regulować zadowalanie zmysłów. Ten, kto cieszy się swoimi zmysłami zgodnie z wedyjskimi zasadami regulującymi, nie wikła się w działania i ich reakcje. Jak mówi Bhagavad-gita (3.9), yajnarthat karmanah: powinniśmy działać tylko dla zadowolenia Visnu, czyli wszystkie nasze czynności powinny być yajną. Anyatra loko 'yam karma-bandhanah: w innym wypadku każde działanie pociąga za sobą reakcję, która wiąże żywą istotę. Szczególnym przeznaczeniem ludzkiej istoty jest wyzwolenie się z niewoli narodzin, śmierci, starości i choroby. Dlatego wedyjskie zasady regulujące polecają jej, by działała w taki sposób, żeby mogła spełnić swoje pragnienia zadowalania zmysłów i jednocześnie stopniowo wyzwoliła się z materialnej niewoli. Działanie zgodne z takimi zasadami nazywa się wiedzą. W istocie słowo veda znaczy "wiedza". Słowa jnanena na sa lipyate wskazują na fakt, że dzięki przestrzeganiu zasad wedyjskich; nie uwikłamy się w działania i reakcje naszych czynności dla rezultatów.
Dlatego radzi się każdemu, aby działał zgodnie z zaleceniami wedyjskimi, a nie w sposób nieodpowiedzialny. Gdy ktoś działa zgodnie z obowiązującymi w danym państwie prawami i przepisami rządowymi, wtedy nie uwikła się w czyny kryminalne. Jednakże prawa ustanowione przez człowieka są zawsze wadliwe, gdyż tworzący je ludzie mają skłonności do popełniania błędów, bycia w iluzji, oszukiwania i ich zmysły nie są doskonałe. Instrukcje wedyjskie są odmienne, ponieważ są wolne od tych czterech wad. Wiedza wedyjska jest wiedzą bezpośrednio otrzymaną od Boga, wskutek tego nie ma kwestii złudzenia, oszukiwania, błędów czy niedoskonałych zmysłów. Wszelka wiedza wedyjska jest doskonała, gdyż otrzymujemy ją bezpośrednio od Boga przez parampara, sukcesję uczniów. W Śrimad-Bhagavatam (1.1.1) jest powiedziane: tene brahma hrda ya adi-kavaye. Krsna pouczył oryginalną istotę tego wszechświata, znaną jako adi-kavi, czyli Pan Brahma, poprzez serce. Po otrzymaniu tych instrukcji wedyjskich od Samego Pana Krsny, Brahma przekazał tę wiedzę Naradzie, przez system parampara, a Narada z kolei przekazał ją Vyasie. Zatem wiedza wedyjska jest doskonała. Jeśli działamy w zgodzie z wiedzą wedyjską, wówczas nie ma kwestii uwikłania się w grzeszne czynności.
04.26.08 Znaczenie: W wersecie tym jest wiele ważnych słów. Pierwszym jest anyatha, "w innym wypadku", które odnosi się do tego, kto nie dba o wedyjskie zasady i przepisy. Zasady i przepisy ustanowione w Vedach nazywane są śastra-vidhi. Bhagavad-gita wyraźnie oznajmia, że ten, kto nie akceptuje śastra-vidhi, czyli wspomnianych w pismach wedyjskich zasad i przepisów i działa kapryśnie lub powodowany fałszywą dumą, nigdy nie osiąga doskonałości w tym życiu ani szczęścia lub wyzwolenia z warunków materialnych.
yah śastra-vidhim utsrjya
vartate kama-karatah
na sa siddhim avapnoti na
sukham na param gatim
"Kto jednak lekceważy zalecenia pism świętych i postępuje według własnej fantazji, ten nie osiąga ani doskonałości, ani szczęścia, ani najwyższego przeznaczenia". (Bg. 16.23) W ten sposób osoba, która rozmyślnie przekracza zasady i przepisy śastr, po prostu coraz bardziej uwikłuje się w materialną egzystencję w trzech siłach natury materialnej. Dlatego społeczeństwo ludzkie powinno przestrzegać wedyjskich zasad życia, streszczonych w Bhagavad-gicie. Inaczej nie będzie końca życiu w egzystencji materialnej. Niemądre osoby nie wiedzą, że dusza przechodzi przez 8 400 000 gatunków życia. Gdy, przez stopniowy proces ewolucji, ktoś dochodzi do ludzkiej formy życia, to powinien przestrzegać zasad i przepisów ustalonych w Vedach. Śri Caitanya Mahaprabhu mówi, że żywa istota – z powodu swego demonicznego nastawienia, którym jest duch buntu przeciwko Najwyższej Osobie Boga – od niepamiętnych czasów cierpi trzy rodzaje niedoli natury materialnej. Krsna również potwierdza to w Bhagavad-gicie (15.7):
mamaivamśo jiva-loke
jiva-bhutah sanatanah
manah-sasthanindriyani
prakrti-sthani karsati
"Żywe istoty w tym uwarunkowanym świecie są Moimi wiecznymi, fragmentarycznymi cząstkami. I właśnie to uwarunkowane życie jest przyczyną ich ciężkiej walki z sześcioma zmysłami, łącznie z umysłem." Każda żywa istota jest integralną cząstką Boga. Nie ma przyczyny, dla której żywa istota miałaby podlegać trojakim niedolom egzystencji materialnej, poza tą, że dobrowolnie przyjmuje ona materialną egzystencję łudząc się, że stanie się podmiotem radości. Aby uratować ją z tych okropnych warunków, Pan, w Swojej inkarnacji jako Vyasadeva, przekazał całą literaturę wedyjską. Dlatego jest powie-dziane:
"Kiedy żywa istota oczarowana jest energią zewnętrzną, nie może rozbudzić swojej oryginalnej świadomości Krsny niezależnie. Z tego względu Krsna łaskawie daje jej literaturę wedyjską, taką jak cztery Vedy i 18 Puran." (Cc. Madhya 20.122) Dlatego każda ludzka istota powinna korzystać z wedyjskich instrukcji, inaczej bowiem będzie związana przez swoje kapryśne działania i pozbawiona jakiegokolwiek przewodnika.
Ponieważ osoba nie będąca wielbicielem działa na platformie mentalnej, nie posiada ona żadnych dobrych kwalifikacji. Ten, kto działa na platformie mentalnej, musi co pewien czas zmieniać swój standard wiedzy. W rezultacie widzimy, że jeden filozof nie zgadza się z innym, a jeden naukowiec wysuwa teorię sprzeczną z teorią innego naukowca. Wszystko to spowodowane jest tym, że działają oni na platformie mentalnej, bez określonego standardu wiedzy. Jednakże w naukach wedyjskich przyjęty jest pewien standard wiedzy, mimo iż czasami może wydawać się, że oznajmienia są sprzeczne. Ponieważ Vedy są standardem wiedzy, to powinniśmy je akceptować, nawet chociaż mogą wydawać się sprzeczne. Jeśli ich nie zaakceptujemy, wówczas będziemy związani przez materialne uwarunkowania.
Werset ten opisuje materialne uwarunkowania jako guna-pravaha., potok trzech sił natury materialnej. Dlatego też Śrila Bhaktivinoda Thakura mówi w pewnej pieśni, miche mayara vaśe, yaccha bhese', khaccha habudubu, bhai: "Dlaczego cierpisz? Dlaczego czasami toniesz w falach materialnej natury, a czasami wypływasz na powierzchnię?" Jiva krsna-dasa, e viśvasa, karle ta' ara duhkha nai: "Zatem proszę, zacznij uważać się za sługę Krsny, wtedy będziesz wolny od wszelkich niedoli." Skoro tylko ktoś podporządkowuje się Krsnie i akceptuje doskonały standard wiedzy, którym jest Bhagavad-gita taka jaką jest, wówczas uwalnia się od materialnych sił natury, nie upada i nie traci swej wiedzy.
Nasta-prajnah. Słowo prajna znaczy" doskonała wiedza", a nasta-prajna znaczy "ten, kto nie posiada doskonałej wiedzy". Ten, kto nie posiada doskonałej wiedzy, ma tylko umysłową spekulację. Przez taką spekulację umysłową spadamy coraz niżej do piekielnych warunków życia. Przekraczając prawa ustanowione w śastrach nie można stać się czystym w sercu. Gdy nasze serce nie jest oczyszczone, wówczas działamy zgodnie z trzema materialnymi siłami natury. Te działania zostały wspaniale wyjaśnione w 17 Rozdziale Bhagavad-gity, w wersetach od pierwszego do szóstego. Bhagavad-gita (2.45) wyjaśnia dalej:
matir na krsne paratah svato va
mitho 'bhipadyeta grha-vratanam
04.26.09 Znaczenie: Gdy demoniczne osoby angażują się w zabijanie zwierząt, półbogowie, czyli bhaktowie Pana, bardzo cierpią z powodu tego zabijania. Demoniczne cywilizacje tego współczesnego wieku utrzymują na całym świecie różnego rodzaju rzeźnie. A dranie w przebraniu svamich i yoginów popierają ludzi w ich jedzeniu mięsa i zabijania zwierząt, mówiąc, że jednocześnie mogą praktykować swoją tzw. medytację i procesy mistyczne. Wszystko to jest ohydne i współczujące osoby, mianowicie bhaktowie Pana, są bardzo nieszczęśliwi, obserwując taki stan rzeczy. Jak już wyjaśnialiśmy, również na różne sposoby kontynuowany jest proces polowania. Pogoń za kobietami, picie różnych rodzajów wina, intoksykowanie się, zabijanie zwierząt i czerpanie przyjemności z seksu – wszystko to służy za podstawę nowoczesnej cywilizacji. Vaisnavowie są nieszczęśliwi, widząc taką sytuację w świecie, dlatego bardzo usilnie starają się szerzyć ten ruch świadomości Krsny.
Bhaktowie cierpią, widząc polowania i zabijanie zwierząt w lesie, masowe uboje zwierząt w rzeźniach i eksploatowanie młodych dziewcząt w domach publicznych, które działają pod różnymi nazwami jako kluby i towarzystwa. Czując wielkie współczucie dla zabijanych w ofiarach zwierząt, wielki mędrzec Narada zaczął pouczać króla Pracinabarhisata. W naukach tych Narada Muni wyjaśnił, że bhaktowie tacy jak on czują wielki smutek z powodu tego zabijania, które praktykuje się w społeczeństwie ludzkim. Jest to bolesne nie tylko dla świętych osób, ale nawet dla Samego Boga, który wskutek tego przychodzi w inkarnacji Pana Buddhy. Dlatego Jayadeva Gosvami śpiewa sadaya-hrdaya-darśita-paśu-ghatam. Powodowany litością, Pan Buddha pojawił się po prostu po to, aby zatrzymać zabijanie zwierząt. Pewni dranie wysuwają teorię, że zwierzę nie ma duszy, że jest czymś w rodzaju martwego kamienia. W ten sposób uzasadniają, że zabijanie zwierząt nie jest grzechem. W rzeczywistości zwierzęta nie są martwym kamieniem, ale ci, którzy je zabijają, mają kamienne serca. W konsekwencji nie przemawiają do nich żadne argumenty czy filozofia. W dalszym ciągu utrzymują rzeźnie i kontynuują zabijanie zwierząt w lesie. Wniosek jest taki, że ten kto nie dba o instrukcje świętych osób, takich jak Narada i jego sukcesja uczniów, z pewnością upadnie do kategorii nasta-prajna i w ten sposób pójdzie do piekła.
04.26.10 Znaczenie: Osoba będąca w gunie ignorancji popełnia wiele grzesznych czynów. W Bhakti-rasamrta-sindhu Śrila Rupa Gosvami wyjaśnia, że człowiek staje się grzesznikiem po prostu z powodu ignorancji. Cierpienie jest rezultatem grzesznego życia. Ci, którzy nie posiadają wiedzy, i naruszają standardowe prawa, podlegają karze zgodnie z prawem kryminalnym. Podobnie bardzo surowe są prawa natury. Jeśli dziecko dotknie ognia, nie wiedząc jaki będzie tego skutek, to musi się oparzyć, mimo że jest tylko dzieckiem. Kiedy naruszy prawo natury – nie ma dla niego litości. Prawa natury naruszamy tylko z powodu niewiedzy, lecz gdy zdobywamy wiedzę; wtedy nie popełniamy więcej grzesznych czynów.
Zabiwszy tyle zwierząt, król zmęczył się. Kiedy jakiś człowiek nawiązuje kontakt ze świętą osobą, wówczas uświadamia sobie surowe prawa natury i w ten sposób staje się religijny. Osoby niereligijne są niczym zwierzęta, ale w tym ruchu świadomości Krsny mogą zrozumieć rzeczy takimi, jakimi one są, i porzucić cztery zasady zakazanych działań – mianowicie niedozwolone życie seksualne, jedzenie mięsa, hazard i intoksykację. To jest początek życia religijnego. Ci, którzy są tzw. religijnymi ludźmi, a folgują sobie w tych czterech zasadach zakazanych działań są pseudoreligijni. Życie religijne i grzeszne czynności nie mogą iść ze sobą w parze. Jeśli ktoś poważnie myśli o przyjęciu religijnego życia, czyli ścieżki zbawienia, musi stosować się do czterech podstawowych regulujących zasad. Bez względu na to jak wielkim grzesznikiem ktoś jest, jeśli otrzyma wiedzę od właściwego mistrza duchowego i będzie żałował swych przeszłych czynności i zarzuci je; natychmiast stanie się zdolnym, aby wrócić do domu, z powrotem do Boga. Staje się to możliwe po prostu przez przestrzeganie regulujących zasad danych przez śastry i postępowanie za bona fide mistrzem duchowym.
Obecnie cały świat jest bliski wycofania się ze ślepej materialnej cywilizacji, którą można by porównać do polowania w lesie. Ludzie powinni skorzystać z tego ruchu świadomości Krsny i porzucić swoje kłopotliwe przestępcze życie. Mówi się, że zabójcy zwierząt nie powinni ani żyć, ani umrzeć. Jeśli żyją oni tylko po to, aby zabijać zwierzęta i cieszyć się kobietami, to nie jest to zbyt pomyślne. A gdy tylko zabójca umrze, wkracza on w cykl narodzin i śmierci w niższych gatunkach życia. To także nie jest mile widziane. Wniosek jest taki, że zabójcy powinni zarzucić zabijanie i przyłączyć się do tego ruchu świadomości Krsny i w ten sposób uczynić swoje życie doskonałym. Zdezorientowany, sfrustrowany człowiek nie może sobie ulżyć przez popełnienie samobójstwa, ponieważ samobójstwo doprowadzi go po prostu do narodzenia się w niższych gatunkach życia albo do pozostania duchem, niezdolnym do przyjęcia wulgarnego ciała materialnego. Dlatego doskonałym rozwiązaniem jest całkowite zarzucenie grzesznych czynności i podjęcie świadomości Krsny. W ten sposób można stać się w pełni doskonałym i wrócić do domu, z powrotem do Boga.
04.26.11 Znaczenie: Osoba materialistyczna przez cały tydzień pracuje bardzo ciężko. Zawsze pyta: "Gdzie są pieniądze? Gdzie są pieniądze?" Potem, pod koniec tygodnia, chce zapomnieć o swojej pracy i udać się w jakieś odludne miejsce, aby odpocząć. Król Puranjana zmęczony polowaniem w lesie na zwierzęta, powrócił do domu. Tym sposobem jego sumienie odwiodło go od popełniania kolejnych grzesznych czynności i nakłoniło do powrotu do domu. W Bhagavad-gicie osoby materialistyczne opisane są jako duskrtinah, co wskazuje na tych, którzy zawsze zaangażowani są w grzeszne czynności. Gdy ktoś się opamięta i widzi, że grzeszy, wówczas budzi się jego sumienie, opisane tutaj przenośnie jako pałac. Na ogół osoby materialistyczne skażone są materialnymi siłami pasji i ignorancji. Rezultatami pasji i ignorancji są pożądanie i chciwość. Aktywność w życiu materialisty oznacza działanie pod wpływem pożądania i chciwości. Jednak gdy ktoś się opamięta, wówczas chce zarzucić materialistyczne działania. Cywilizacja wedyjska stanowczo poleca porzucenie takiego życia i ta część życia nazywa się vanaprasthą. Dla materialisty; który chce uwolnić się od czynności grzesznego życia, jest to niezbędne.
Powrót do domu, kąpiel i spożycie odpowiedniego posiłku przez, króla Puranjanę oznacza, że osoba materialistyczna musi zarzucić grzeszne czynności i oczyścić się przez przyjęcie mistrza duchowego i słuchanie od niego o wartościach życia. Osoba, która tak robi, czuje się zupełnie odświeżona, jak po wzięciu kąpieli. Otrzymawszy inicjację od bona fide mistrza duchowego, należy porzucić wszelkiego rodzaju grzeszne działania, mianowicie niedozwolony seks, intoksykację, hazard i jedzenie mięsa.
Bardzo ważne jest użyte w tym wersecie słowo ucitaharah. Ucita znaczy "właściwy". Powinniśmy jeść odpowiedni pokarm i nie gonić za jedzeniem, jak świnia za odchodami. Pożywienie odpowiednie dla istoty ludzkiej Bhagavad-gita (7.8) opisuje jako sattvika-ahara, czyli pożywienie w gunie dobroci. Nie powinniśmy spożywać pokarmów w gunie pasji i ignorancji. To właśnie określane jest jako ucitahara, czyli właściwym jedzeniem. Ten, kto ciągle je mięso lub pije alkohol – które są pożywieniem i napojem w gunie pasji i ignorancji – musi wyrzec się tych rzeczy, aby mogła obudzić się jego prawdziwa świadomość. W ten sposób możemy się uspokoić i odświeżyć. Jeśli ktoś jest niespokojny czy zmęczony, nie może zrozumieć nauki Boga. Jak mówi Śrimad-Bhagavatam (1.2.20):
evam prasanna-manaso
bhagavad-bhakti-yogatah
bhagavat-tattva-vijnanam
mukta-sangasya jayate
Dopóki ktoś nie uwolni się od wpływu pasji i ignorancji, nie może być spokojny, a nie będąc spokojnym, nie można zrozumieć nauki Boga. Powrót króla Puranjany do domu symbolizuje powrót człowieka do jego oryginalnej świadomości, nazywanej świadomością Krsny. Dla tego, kto popełnił wiele grzesznych czynów – szczególnie zabijając zwierzęta czy polując w lesie – świadomość Krsny jest absolutnie konieczna.
04.26.12 Znaczenie: Gdy ktoś osiąga dobrą świadomość i przyjmuje świętą osobę na mistrza duchowego, słyszy wtedy wiele instrukcji przekazanych w formie filozoficznej, w formie historii oraz opowiadań o wielkich bhaktach i stosunkach pomiędzy Bogiem i Jego bhaktami. Tym sposobem odświeża swój umysł, dokładnie tak jak osoba, która posmarowała całe swoje ciało pachnącą papką sandałową i udekorowała się ozdobami. Ozdoby te można porównać do wiedzy o religii i jaźni. Dzięki takiej wiedzy tracimy przywiązanie do materialistycznego sposobu życia i bezustannie słuchamy Śrimad-Bhagavatam, Bhagavad-gity i innej literatury wedyjskiej. Użyte w tym wersecie słowo sadhv-alankrta wskazuje na to, że należy zaabsorbować się wiedzą zdobytą dzięki instrukcjom świętych osób. Tak jak król Puranjana zaczął poszukiwać swojej lepszej połowy, królowej, podobnie osoba przyozdobiona wiedzą i instrukcjami świętych osób powinna próbować poszukiwać swej oryginalnej świadomości, świadomości Krsny. Bez instrukcji świętej osoby nie można powrócić do świadomości Krsny. Dlatego Śrila Narottama dasa Thakura śpiewa sadhu-śastra-guru-vakya, cittete koriya aikya. Jeśli chcemy stać się świętymi osobami, czyli jeśli chcemy odzyskać naszą oryginalną świadomość Krsny, to musimy obcować z sadhu (osobą świętą), śastrami (autorytatywną literaturą wedyjską) i guru (bona fide mistrzem duchowym). Na tym polega proces.
04.26.13 Znaczenie: Werset ten ma bardzo istotne znaczenie dla osób, które pragną wznieść się na wyższy poziom świadomości Krsny. Osoba inicjowana przez mistrza duchowego zmienia swoje zwyczaje i nie je niepożądanych rzeczy. Nie je mięsa, nie pije wina, nie angażuje się w niedozwolony seks ani też hazard. Śastry mówią, że sattvika-ahara, pożywienie w gunie dobroci, to: pszenica, ryż, warzywa, owoce, mleko, cukier i produkty mleczne. Proste potrawy, jak; ryż, dahl, capati, warzywa, mleko i cukier, stanowią odpowiednią dietę, ale czasami widzimy, że osoba inicjowana je bardzo luksusowe pożywienie, pod pozorem spożywania prasada. Z powodu swego przeszłego grzesznego życia została zniewolona przez Kupidyna i objada się smakowitymi potrawami. Jest rzeczą oczywistą, że jeśli neofita w świadomości Krsny je zbyt dużo – wówczas upada. Zamiast wznieść się do czystej świadomości Krsny, zostaje zniewolony przez Kupidyna. Takiego tzw. brahmacarina agitują kobiety, a vanaprastha może ponownie podjąć życie seksualne ze swą żoną – albo może też zacząć poszukiwać innej żony. Z powodu sentymentu może porzucić swą żonę i przyłączyć się do bhaktów i mistrza duchowego, ale wskutek swego poprzedniego grzesznego życia nie może z nimi pozostać. Zamiast wznieść się do świadomości Krsny – upada, zauroczony przez Kupidyna, i poślubia inną żonę dla przyjemności seksualnej. W Śrimad-Bhagavatam (1.5.17) Narada Muni opisuje upadek takiego bhakty neofity ze ścieżki świadomości Krsny do życia materialnego:
tyaktva sva-dharmam caranambujam harer
bhajann apakvo 'tha
patet tato yadi
yatra kva vabhadram
abhud amusya kim
ko vartha apto
'bhajatam sva-dharmatah
Werset ten dowodzi, że chociaż bhakta-neofita może, z powodu niedojrzałości, upaść ze ścieżki świadomości Krsny, to jego służba dla Krsny nigdy nie idzie na marne. Natomiast nie osiąga żadnej korzyści ten, kto jest sumienny w swoich obowiązkach rodzinnych albo w tzw. zobowiązaniach społecznych czy rodzinnych, ale nie przyjmuje świadomości Krsny. Przychodząc do świadomości Krsny, powinniśmy być bardzo rozważni, i powinniśmy powstrzymywać się od zakazanych czynności, zdefiniowanych w Upadeśamrcie przez Rupę Gosvamiego:
atyaharah prayasaś ca
prajalpo niyamagrahah
jana-sangaś ca laulyam ca
sadbhir bhaktir vinaśyati
Bhakta-neofita nie powinien jeść za dużo ani gromadzić więcej pieniędzy niż jest to konieczne. Brak umiaru w jedzeniu czy gromadzenie zbyt wielu dóbr nazywa się atyahara. Ze względu na taką atyaharę trzeba się bardzo trudzić i to nazywane jest prayasa. Ktoś może stwarzać pozory, że jest bardzo wierny zasadom, ale jednocześnie może nie być mocnym w przestrzeganiu zasad. To nazywa się niyamagraha. Przez przebywanie z niepożądanymi osobami, czyli jana-sanga, można zostać skażonym pożądaniem i chciwością, i upaść ze ścieżki służby oddania.
04.26.14 Znaczenie: W tym wersecie słowo vedisat wskazuje na króla Pracinabarhi. Gdy człowiek zostaje odświeżony, dzięki towarzystwu bhaktów, i budzi się do świadomości Krsny, radzi się czynności swego umysłu – mianowicie myślenia, czucia i wyrażania woli – i decyduje, czy powinien powrócić do swych materialnych działań, czy pozostać silnym w świadomości duchowej. Słowo kuśalam odnosi się do tego, co jest pomyślne. Swój dom możemy uczynić całkowicie pomyślnym, poprzez zaangażowanie się w służbę oddania dla Pana Visnu. Gdy ktoś zaangażowany jest w czynności inne niż visnu-bhakti, czyli innymi słowy, gdy zaangażowany jest w czynności materialne, wówczas zawsze jest pełen niepokoju. Człowiek będący przy zdrowych zmysłach powinien poradzić się swego umysłu jego procesów myślenia, czucia i wyrażania woli – i zdecydować, w jaki sposób powinien te procesy wykorzystać. Jeśli ktoś zawsze myśli o Krsnie, wyczuwa, jak Mu służyć i wyraża wolę spełniania Jego poleceń, to należy wiedzieć, że jego inteligencja – nazywana matką – pokierowała nim właściwie. Chociaż król był odświeżony, mimo to dopytywał o swoją żonę. W ten sposób radził się, w jaki sposób wrócić do swojej stałej, dobrej świadomości. Umysł może sugerować, że uzyskamy szczęście przez visaya-bhoga, czyli przyjemność zmysłową, ale gdy ktoś staje się zaawansowanym w świadomości Krsny, wówczas nie znajduje przyjemności w działaniach materialnych. Wyjaśnia to Bhagavad-gita (2.59):
visaya
vinivartante niraharasya dehinah
rasa-varjam raso 'py
asya param drstva nivartate
"Wcielona dusza może powstrzymać się od uciech zmysłowych, mimo iż upodobanie do przedmiotów zmysłów pozostaje. Ale poprzez ów brak zaangażowania, dzięki doświadczaniu wyższego smaku, umacnia się jej świadomość". Dopóki nie znajdzie się lepszego zaangażowania, w służbie oddania, param drstva nivartate, nie można porzucić przywiązania do obiektów zmysłów. Materialne czynności można porzucić tylko wtedy, gdy jest się rzeczywiście zaangażowanym w służbę oddania.
04.26.15 Znaczenie: Wielki polityk Canakya Pandita powiedział:
mata yasya grhe nasti bharya
capriya-vadini
aranyam tena gantavyam
yatharanyam tatha grham
"Jeśli mężczyzna nie ma w domu ani matki, ani miłej żony, to powinien porzucić dom i udać się do lasu, gdyż nie ma dla niego różnicy pomiędzy lasem a domem." Prawdziwą mata, czyli matką, jest służba oddania dla Pana, a prawdziwą patni, czyli oddaną żoną, jest żona, która pomaga mężowi w wypełnianiu religijnych zasad w służbie oddania. Te dwie rzeczy są konieczne do uczynienia domu szczęśliwym.
W rzeczywistości kobieta uważana jest za energię mężczyzny. Historii wiadomo, że za każdym wielkim mężczyzną stoi albo matka, albo żona. Życie rodzinne jest pomyślne, jeśli mężczyzna ma dobrą zarówno żonę, jak i matkę. Wówczas wszystkie sprawy rodzinne i wszystkie domowe parafernalia dostarczają dużo przyjemności. Pan Caitanya Mahaprabhu miał zarówno dobrą matkę, jak i dobrą żonę; i był bardzo szczęśliwy w domu. Niemniej jednak, dla korzyści całej rasy ludzkiej, przyjął sannyasę, porzucając swoją matkę i żonę. Innymi sowy, podstawą domowego szczęścia jest dobra matka i dobra żona. W przeciwnym razie życie domowe jest bez znaczenia. Dopóki dana osoba nie jest w religijny sposób kierowana przez inteligencję i dopóki nie wykonuje służby oddania dla Najwyższej Osoby Boga, dopóty jej dom nie może być przyjemny dla świętej osoby. Innymi słowy, jeśli mężczyzna ma dobrą matkę albo dobrą żonę, wówczas nie ma potrzeby, aby przyjmował sannyasę – o ile nie jest to absolutnie konieczne, jak w przypadku Pana Caitanyi Mahaprabhu.
04.26.16 Znaczenie: Nie ma różnicy między dobrą żoną a dobrą inteligencją. Posiadając dobrą inteligencję; można właściwie ocenić sytuację i wybawić się z wielu niebezpieczeństw. W egzystencji materialnej na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo. W Śrimad-Bhagavatam (10.14.58) jest powiedziane: padam padam yad vipadam na tesam. Ten świat materialny nie jest miejscem pobytu dla osoby inteligentnej, czyli dla bhakty, ponieważ na każdym kroku czyha tu niebezpieczeństwo. Prawdziwym domem bhakty jest Vaikuntha, gdyż nie ma tam niepokoju, troski i niebezpieczeństw. Dobra inteligencja oznacza stawanie się świadomym Krsny. Caitanya-caritamrta mówi: krsna ye bhaje se bada catura. Osoba nieświadoma Krsny nie może uchodzić za inteligentną.
Widzimy tutaj, jak król Puranjana poszukiwał swojej dobrej żony, która zawsze pomagała mu wydostać się z niebezpiecznych sytuacji, jakie zawsze występują w egzystencji materialnej. Jak już wyjaśnialiśmy, prawdziwa żona jest dharma-patni. Oznacza to, że dharma-patni to kobieta zaakceptowana poprzez ceremonię zaślubin, czyli przyjęta zgodnie z zasadami religijnymi. Dzieci narodzone z takiej kobiety dziedziczą własność ojca, podczas gdy dzieci narodzone z kobiety, która nie została we właściwy sposób poślubiona – nie. Słowo dharma-patni odnosi się do czystej żony. Czystą żoną jest kobieta, która nigdy nie miała żadnego związku z mężczyznami przed ślubem. Jeśli kobiecie da się w młodości możliwość swobodnego stykania się z różnymi mężczyznami, wówczas bardzo trudno jest jej utrzymać czystość. Na ogół nie może ona pozostać czystą. Masło umieszczone w pobliżu ognia topi się. Kobieta jest jak ogień, a mężczyzna jak masło. Ale jeśli ktoś poślubi czystą żonę poprzez religijną ceremonię małżeńską, może ona być mu bardzo pomocną w wielu niebezpiecznych sytuacjach życiowych. W rzeczywistości taka żona może stać się źródłem wszelkiej dobrej inteligencji. Jeśli żona jest dobra, to zaangażowanie rodziny w służbę oddania dla Pana czyni dom prawdziwym grhastha-aśramem, czyli domem oddanym duchowej kultywacji.
04.26.17 Znaczenie: Osoba pozbawiona służby oddania, czyli visnu-bhakti, podejmuje wiele grzesznych działań. Król Puranjana porzucił dom, zaniedbując swą własną żonę, i zaczął zabijać zwierzęta. Taka jest pozycja wszystkich materialistycznych osób. Nie obchodzi ich czysta żona; którą poślubili. Przyjmują żonę jako jedynie instrument służący przyjemności zmysłowej, a nie jako pomoc w służbie oddania. Karmici pracują bardzo ciężko, aby bez ograniczeń używać życia seksualnego. Sądzą oni, że najlepiej mieć seks z jakąkolwiek kobietą i po prostu płacić za nią określoną cenę, jak gdyby była towarem handlowym. Tak angażują oni swoją energię w ciężką pracę dla osiągnięcia materialnych rzeczy. Tacy materialistyczni ludzie stracili swą dobrą inteligencję. Muszą odszukać tę inteligencję wewnątrz serca. Inteligencja osoby, która nie ma czystej żony, poślubionej zgodnie z zasadami religijnymi, jest zawsze zwiedziona.
Żona króla Puranjany leżała na ziemi, ponieważ zaniedbał ją mąż, a żona zawsze musi mieć opiekę męża. Zawsze mówimy, że bogini szczęścia spoczywa na piersi Narayana. Innymi słowy, żona musi zawsze pozostawać w objęciach swojego męża, a zatem musi być kochaną i właściwie chronioną. Tak jak ktoś oszczędza pieniądze i osobiście je chroni, podobnie powinien chronić swą żonę, osobiście ją kontrolując. Tak jak inteligencja jest zawsze w sercu, podobnie ukochana, czysta żona powinna zawsze mieć swoje miejsce na piersi dobrego męża. Na tym polega właściwy związek pomiędzy mężem i żoną. Dlatego żonę nazywa się ardhangani, czyli połową ciała. Nie można żyć tylko z jedną nogą, ręką czy z jedną stroną ciała. Musimy mieć dwie strony. Podobnie, według praw natury mąż i żona powinni żyć razem. W niższych gatunkach życia, między ptakami i zwierzętami, możemy zauważyć, że przez aranżację natury mąż i żona żyją razem. Podobnie, idealną sytuacją w życiu ludzkim jest to, kiedy mąż i żona żyją razem. Dom powinien być miejscem pełnienia służby oddania, a żona powinna być czysta i przyjęta poprzez rytualistyczną ceremonię zaślubin. W ten sposób można osiągnąć szczęście w domu.
04.26.18 Znaczenie: W tym wersecie szczególnie znaczące jest słowo avadhutam, gdyż odnosi się ono do żebraka, który nie dba o swoje ciało. Ponieważ królowa leżała na ziemi bez posłania i właściwego odzienia, król Puranjana bardzo się zasmucił. Innymi słowy, żałował, że zaniedbał swą inteligencję i zaangażował się w zabijanie zwierząt w lesie. A więc, gdy ktoś porzuca lub zaniedbuje swą dobrą inteligencję, wówczas angażuje się w grzeszne działania. Na skutek zaniedbania tej dobrej inteligencji, czyli świadomości Krsny, traci orientację i angażuje się w grzeszne czynności. Uświadomiwszy to sobie, czuje skruchę. Taki żal opisuje Narottama dasa Thakura
hari hari viphale janama gonainu
manusya-janama paiya,
radha-krsna na bhajiya,
janiya śuniya visa
khainu
Narottama dasa Thakura mówi tutaj, że żałuje, iż zmarnował swoje ludzkie życie i świadomie pił truciznę. Jeśli nie jesteśmy świadomi Krsny, wówczas dobrowolnie pijemy truciznę materialnego życia. Znaczy to, że jeśli człowiek zostaje pozbawiony swojej dobrej, czystej żony, czyli jeśli stracił rozsądek i nie przyjmuje świadomości Krsny, z pewnością pada ofiarą grzechu.
04.26.19 Znaczenie: Król bardzo żałował, że opuścił swą królową i udał się do lasu, aby oddawać się grzesznym czynnościom. Kiedy ktoś żałuje swych grzesznych czynności, porzucenia świadomości Krsny i dobrej inteligencji, wówczas jego ścieżka wyzwolenia z materialnych szponów stoi otworem. Jak mówi Śrimad-Bhagavatam (5.5.5): parabhavas tavad abodha-jato yavan na jijnasata atma-tattvam. Ten, kto traci swą świadomość Krsny i zainteresowanie samorealizacją, musi zaangażować się w grzeszne czynności. Wszystkie czynności, które wykonuje w pozbawionym świadomości Krsny życiu, są jedynie przyczyną niepowodzeń i błędnego wykorzystania życia. Osoba, która przychodzi do świadomości Krsny, żałuje swych poprzednich grzesznych czynów popełnionych w formie ludzkiej. Tylko poprzez ten proces można wyzwolić się ze szponów niewiedzy, czyli ignorancji materialistycznego życia.
04.26.20 Znaczenie: Aby obudzić swą świadomość Krsny, musimy przede wszystkim żałować swych przeszłych czynów. Tak jak król Puranjana zaczął schlebiać swej królowej, podobnie my powinniśmy, dzięki uważnej rozwadze, wznieść się na platformę świadomości Krsny. Aby osiągnąć ten cel, musimy dotknąć lotosowych stóp mistrza duchowego. Świadomości Krsny nie można osiągnąć poprzez swój własny wysiłek. Musimy zbliżyć się do samozrealizowanej, świadomej Krsny osoby i dotknąć jej lotosowych stóp. Dlatego Prahlada Maharaja powiedział:
naisam matis tavad urukramanghrim
sprśaty anarthapagamo yad-arthah
mahiyasam pada-rajo-'bhisekam
niskincananam na vrnita yavat
(Bhag. 7.5.32)
Dopóki nie dotknie się pyłu z lotosowych stóp mahatmy, wielkiego bhakty, nie można zbliżyć się do świadomości Krsny. Jest to początek procesu podporządkowania. Pan Krsna chce, aby wszyscy Mu się podporządkowali, a ten proces podporządkowania zaczyna się wówczas, gdy dotykamy lotosowe stopy bona fide mistrza duchowego. Życie duchowe w świadomości Krsny rozpoczyna się od szczerego służenia bona fide mistrzowi duchowemu. Dotknięcie lotosowych stóp mistrza duchowego oznacza porzucenie swego fałszywego prestiżu i napuszonej postawy, którą mamy w świecie materialnym. Ci, którzy z powodu swej fałszywej prestiżowej pozycji pozostają w ciemności materialistycznej egzystencji tzw. naukowcy i filozofowie – są w rzeczywistości ateistami. Nie znają oni ostatecznej przyczyny wszystkiego. Chociaż oszołomieni, nie są skłonni podporządkować się lotosowym stopom osoby, która widzi rzeczy we właściwej perspektywie. Innymi słowy, nie można obudzić świadomości Krsny po prostu z pomocą swej własnej spekulacji umysłowej. Trzeba podporządkować się bona fide mistrzowi duchowemu. Tylko ten proces może nam pomóc.
04.26.21 Znaczenie: W cywilizacji wedyjskiej zwierzęta domowe i słudzy traktowani są tak jak własne dzieci. Czasami karzemy zwierzęta domowe czy dzieci, powodowani nie zemstą, ale miłością. Podobnie, pan czasami karze swego sługę, nie z powodu zemsty, ale miłości – po to, aby go skorygować i naprowadzić na właściwą drogę. Tak więc król Puranjana przyjął karę, wymierzoną przez jego żonę, królową, jako łaskę dla siebie. Uznał się za najbardziej posłusznego sługę królowej. Królowa rozgniewała się na niego z powodu jego grzesznych czynności – mianowicie polowania w lesie i pozostawienia jej w domu. Król Puranjana przyjął tę karę za dowód prawdziwej miłości i uczucia ze strony swojej żony. W ten sam sposób, gdy – z woli Boga – jesteśmy karani przez prawa natury, nie powinniśmy być zaniepokojeni. W ten sposób myśli prawdziwy bhakta. Gdy bhakta znajduje się w niefortunnej sytuacji, przyjmuje to za łaskę Najwyższego Pana.
tat te 'nukampam susamiksamano
bhunjana evatma-krtam vipakam
hrd-vag-vapurbhir vidadhan
namas te
jiveta yo mukti-pade sa
daya-bhak
(Bhag. 10.14:8)
Werset ten mówi, że bhakta uważa wszelkie przeciwieństwa w życiu za błogosławieństwa Pana i wskutek tego ofiarowuje Panu jeszcze więcej pokłonów i modlitw, sądząc, że powodem tej kary są jego złe uczynki z przeszłości i że Pan karze go bardzo łagodnie. Kara, którą państwo albo Bóg wymierza za czyjeś błędy, ma służyć dobru tej osoby. Manu-samhita mówi, że jeśli król skazuje mordercę na śmierć, powinien być uważany za miłosiernego, ponieważ jeśli morderca zostanie ukarany w tym życiu, uwalnia się od reakcji za swoje grzeszne czyny i w następnym życiu rodzi się oczyszczony z wszelkich grzechów. Jeśli ktoś przyjmuje karę za odpłatę pana, wówczas zdobywa wystarczającą inteligencję, aby nie popełnić tego błędu ponownie.
04.26.22 Znaczenie: Mówi się, że gdy ktoś da głupcowi dobre instrukcje, to ten na ogół nie jest w stanie tego zaakceptować. W rzeczywistości ogarnia go gniew. Taki gniew porównywany jest do jadu węża. Jeśli karmimy węża mlekiem i bananami, moc jego jadu się zwiększa. Gdy jest karmiony dobrymi potrawami, to zamiast złagodnieć i uspokoić się, zwiększa on moc swego jadu. Podobnie, gdy instruujemy głupca, ten, zamiast się poprawić, rozgniewa się.
04.26.23 Znaczenie: Zniewieściały mąż, którego przyciąga
jedynie zewnętrzne piękno jego żony, próbuje stać się jej najposłuszniejszym
sługą. Dlatego Śripada Śankaracarya radzi, abyśmy nie czuli pociągu do bryły
mięsa i krwi. Znana jest historia o tym, jak pewnego razu jeden mężczyzna,
czując wielki pociąg do pięknej kobiety; zalecał się do niej w taki sposób, że
powzięła plan, aby pokazać mu składniki swego piękna. Kobieta umówiła się z nim
na spotkanie i przed tym spotkaniem spożyła środki przeczyszczające. I cały ten
dzień po prostu wypróżniała się, a odchody przechowywała w naczyniu. Następnej
nocy, gdy mężczyzna przyszedł, aby się z nią zobaczyć, była bardzo wychudzona i
brzydka. Gdy zapytał ją o kobietę, z którą się umówił, odpowiedziała "To
właśnie ja jestem tą kobietą". Mężczyzna nie uwierzył, nie wiedząc, że
całe swoje piękno straciła z powodu zażycia ostrych środków przeczyszczających,
które spowodowały, że wypróżniała się dzień i noc. Gdy mężczyzna zaczął z nią
dyskutować, kobieta powiedziała, że nie wygląda pięknie, ponieważ oddzieliła
składniki swego piękna. Kiedy zapytał, w jaki sposób jest to możliwe,
powiedziała "Chodź, pokażę ci". Wówczas pokazała mu naczynie
napełnione płynnym kałem i wymiotami. W ten
sposób mężczyzna ów uświadomił sobie, że piękna kobieta jest po prostu bryłą
materii, składającą się z krwi, kału, moczu i innych podobnych, odrażających
składników. Tak wygląda rzeczywistość, ale będący w iluzji mężczyzna zostaje
oczarowany złudnym pięknem i pada ofiarą mayi.
Król Puranjana błagał królową, aby przywróciła swe oryginalne piękno. Pragnął ożywić ją, tak jak żywa istota pragnie ożywić swą oryginalną świadomość, świadomość Krsny, która jest bardzo piękna. Wszystkie piękne cechy królowej można porównać do wspaniałych cech świadomości Krsny. Gdy powracamy do naszej oryginalnej świadomości Krsny, wtedy rzeczywiście stajemy się mocni, a nasze życie zostaje uwieńczone sukcesem.
04.26.24 Znaczenie: W cywilizacji wedyjskiej, bramin, czyli osoba posiadająca odpowiednie kwalifikacje, aby zrozumieć Prawdę Absolutną – czyli ten, kto należy do najinteligentniejszej grupy społecznej – jak również bhakta Pana Krsny, znanego jako Muradvisa (wróg demona zwanego Murą), nie podlega zasadom i przepisom państwa. Innymi słowy, za złamanie prawa państwowego rząd może ukarać każdego – z wyjątkiem braminów i Vaisnavów. Bramini i Vaisnavowie nigdy nie przekraczają praw państwowych czy praw natury, ponieważ bardzo dobrze znają skutki łamania prawa. Mimo że czasami może wydawać się, że łamią prawo, to nie są karani przez króla Takich to instrukcji udzielił Narada Muni królowi Pracinabarhisatowi. Król Puranjana reprezentował króla Pracinabarhisata, a Narada Muni przypomniał królowi Pracinabarhisatowi o jego przodku, Maharajy Prthu, który nigdy nie ukarał bramina czy Vaisnavę.
Naszą czystą inteligencję, czyli czystą świadomość Krsny, zanieczyszczają czynności materialne. Czystą świadomość można przywrócić przez procesy ofiarne, dobroczynność, pobożne działania itd., ale gdy ktoś zanieczyści swą świadomość, obrażając bramina albo Vaisnavę, wówczas bardzo trudno jest mu powrócić do wcześniejszego stanu świadomości. Śri Caitanya Mahaprabhu opisał vaisnava-aparadhę, czyli obrazę wobec Vaisnavy, jako "obrazę szalonego słonia". Powinniśmy bardzo uważać, aby nie obrazić Vaisnavy czy bramina. Nawet wielki yogin Durvasa był nękany przez Sudarśana cakrę, gdy obraził Vaisnavę – Maharaję Ambarisę, który nie był ani braminem, ani sannyasinem, tylko zwykłym panem domu. Ale Maharaja Ambarisa był Vaisnavą i dlatego też Durvasa Muni został ukarany.
Wniosek jest taki, że jeśli świadomość Krsny zakrywają materialne grzechy, to można wyeliminować je po prostu przez powtarzanie mantry Hare Krsna, ale jeśli ktoś zanieczyści swą świadomość Krsny, obrażając bramina lub Vaisnavę, to nie może jej ożywić, dopóki nie odpokutuje za popełniony grzech, zadowalając obrażonego Vaisnavę czy bramina. W ten sposób postąpił Durvasa Muni, gdy podporządkował się Maharajowi Ambarisie. Za vaisnava-aparadhę nie można odpokutować inaczej, niż błagając obrażonego Vaisnavę o wybaczenie.
04.26.25 Znaczenie: Każda kobieta udekorowana tilakiem i cynobrem wygląda pięknie. Na ogół kobieta staje się bardzo atrakcyjna, gdy zabarwi swe usta czerwonawym szafranem lub cynobrem. Ale gdy nasza świadomość i inteligencja pozbawione są jakichkolwiek wzniosłych myśli o Krsnie, wówczas stają się tak bardzo posępne i pozbawione blasku, że – mimo błyskotliwej inteligencji – nie możemy czerpać z nich żadnej korzyści.
04.26.26 Znaczenie: Kobieta i mężczyzna pragną się nawzajem; taka jest podstawowa zasada egzystencji materialnej. Na ogół kobiety bardzo dbają o swój wygląd, by być atrakcyjnymi dla swych pożądliwych mężów. Gdy mąż, ogarnięty pożądaniem, przychodzi do swej żony, żona korzysta z jego agresywnych czynów i czerpie radość z życia. Na ogół, gdy kobieta jest atakowana przez mężczyznę, bez względu na to, czy jest on jej mężem czy nie – będąc bardzo pożądliwą, czerpie z tego przyjemność. Innymi słowy, gdy ktoś właściwie wykorzystuje swą inteligencję, wówczas zarówno intelekt, jak i inteligentna osoba z wielką satysfakcją cieszą się sobą nawzajem. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (7.9.45):