03.33.01 Znaczenie: System filozofii, który Pan Kapila wyłożył Swojej matce, jest podstawą sytuacji na platformie duchowej. Szczególne znaczenie tego systemu filozofii zostało przedstawione tutaj jako siddhi-bhumim – jest on podstawą zbawienia. Ludzie, którzy cierpią w tym materialnym świecie będąc uwarunkowanymi przez energię materialną, mogą z łatwością uwolnić się z sideł materii poprzez zrozumienie filozofii Sankhya wypowiedzianej przez Pana Kapilę. Dzięki temu systemowi filozofii można natychmiast osiągnąć wolność, nawet jeszcze będąc usytuowanym w tym materialnym świecie. Stan ten zwany jest jivan-mukti. Oznacza to, że jest się wyzwolonym nawet będąc w tym materialnym ciele. Zdarzyło się to Devahuti, matce Pana Kapili, i dlatego zadowoliła Pana ofiarowując Mu swoje modlitwy. Każdy, kto rozumie podstawową zasadę filozofii Sankhya, awansuje w służbie oddania i osiąga pełną świadomość Krsny, czyli wyzwolenie, nawet jeszcze w tym materialnym świecie.
03.33.02 Znaczenie: Brahma jest również nazywany Aja, "tym, który jest nienarodzony". Kiedykolwiek myślimy o czyichś narodzinach, musi być materialny ojciec i matka, gdyż w ten sposób przychodzimy na świat. Ale Brahma, będąc pierwszą żywą istotą w tym wszechświecie, narodził się bezpośrednio z ciała Najwyższej Osoby Boga, który jest znany jako Garbhodakaśayi Visnu, Visnu spoczywający w oceanie na dnie wszechświata. Devahuti chciała wpoić Panu, że kiedy Brahma pragnie Go ujrzeć, musi o Nim medytować. "Jesteś nasieniem całego stworzenia", powiedziała. "Chociaż Brahma narodził się bezpośrednio z Ciebie, mimo to musiał praktykować wieloletnią medytację, i nawet wówczas nie mógł zobaczyć Cię bezpośrednio, twarzą w twarz. Twoje ciało spoczywa w przestworzach wodnych na dnie wszechświata, i dlatego jesteś znany jako Garbhodakaśayi Visnu."
Werset ten wyjaśnia również naturę gigantycznego ciała Pana. Ciało to jest transcendentalne, nieskażone materią. Skoro manifestacja materialna powstała z Jego ciała, ciało to istniało przed materialnym stworzeniem. Wniosek jest taki, że transcendentalne ciało Visnu nie jest zbudowane z elementów materialnych. Ciało Visnu jest źródłem wszelkich innych żywych istot, jak również materialnej natury, która jest także energią Najwyższej Osoby Boga. Devahuti powiedziała "Jesteś podstawą całej manifestacji kosmicznej i całej stworzonej energii; dlatego też to, że wybawiasz mnie z sideł mayi poprzez wyjaśnienie systemu filozofii Sankhya, nie jest wcale zadziwiające. Ale to, że narodziłeś się z mojego łona, jest z pewnością cudowne, ponieważ mimo iż jesteś źródłem całego stworzenia, łaskawie narodziłeś się jako moje dziecko. Jest to rzecz najbardziej wspaniała. Twoje ciało jest źródłem całego wszechświata, a mimo to umieściłeś je w łonie takiej pospolitej kobiety jak ja. Dla mnie jest to rzecz najbardziej zdumiewająca."
03.33.03 Znaczenie: Oznajmienie Devahuti z tego wersetu, że Absolutna Prawda ma wiele różnorodnych energii, mimo iż osobiście nie ma nic do zrobienia, jest potwierdzone w Upanisadach. Nie ma nikogo, kto byłby większy od Niego, czy kogoś kto byłby na równym z Nim poziomie, i wszystko jest całkowicie wykonywane przez Jego energię, jak gdyby przez naturę. Z wersetu tego wynika, że chociaż siły materialnej natury są powierzane różnym manifestacjom, takim jak Brahma, Visnu i Śiva, z których każdy jest wyposażony w różnego rodzaju moc, Najwyższy Pan jest całkowicie niezwiązany z takimi czynnościami. Devahuti mówi: "Mimo iż osobiście nie robisz nic, Twoja wola jest absolutna. Nie ma nawet kwestii tego, abyś spełniał Swoją wolę z pomocą kogokolwiek innego, poza Sobą. Ty jesteś przecież Duszą Najwyższą i najwyższym kontrolerem. Zatem nikt nie może przeszkodzić Twojej woli." Najwyższy Pan może pokrzyżować plany innych. Jak to się mówi, "człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi. (wersja ang.: człowiek proponuje, Pan Bóg rozporządza.)" Ale kiedy proponuje Najwyższa Osoba Boga, wówczas nikt nie jest w stanie kontrolować Jego pragnienia. Jest On absolutny. W spełnianiu swoich pragnień ostatecznie jesteśmy uzależnieni od Niego, ale nie możemy powiedzieć, że zależnymi są również pragnienia Boga. Na tym polega Jego niepojęta moc. To, co może być niepojęte dla zwykłych żywych istot, Jemu przychodzi z łatwością. I mimo tego, iż jest nieograniczony, daje się nam poznać z takich autorytatywnych pism świętych jak literatura wedyjska. Powiedziane jest śabda-mulatvat można poznać Go poprzez śabda-brahma, czyli literaturę wedyjską.
Dlaczego powstało stworzenie? Ponieważ Pan jest Najwyższą Osobą Boga dla wszystkich żywych istot, stworzył On tę materialną manifestację dla tych wszystkich żywych istot, które pragną oddawać się przyjemnościom czy panować nad naturą materialną. Jako Najwyższy Bóg, aranżuje On spełnienie ich różnych pragnień. Potwierdzone jest to również w Vedach, eko bahunam yo vidadhati kaman: Najwyższy zaspokaja potrzeby zastępu żywych istot. Pragnienia wszelakiego rodzaju żywych istot są nieograniczone, a Najwyższy, Najwyższa Osoba Boga, Sam utrzymuje je i dostarcza im wszystkiego poprzez Swoją niepojętą energię.
03.33.04 Znaczenie: W czasie rozwiązania Pan czasami pojawia się jako małe niemowlę leżące na liściu figowca, unoszącego się na wodach zniszczenia. Dlatego Devahuti stwierdza: "Nie ma nic zadziwiającego w tym, iż spoczywasz w łonie takiej zwykłej kobiety jak ja. Możesz spoczywać na liściu figowca i unosić się na wodach zniszczenia jako małe niemowlę. Zatem nie ma w tym nic nadzwyczajnego, że kładziesz się w moim łonie. Uczysz nas, że ci, którzy bardzo lubią dzieci w tym materialnym świecie i zawierają związki małżeńskie, aby czerpać przyjemność z życia rodzinnego w otoczeniu dzieci, również mogą mieć za swe dziecko Najwyższą Osobę Boga, a najwspanialszą rzeczą jest to, iż Pan ssie palec Swojej stopy."
Skoro wszyscy mędrcy i bhaktowie oddają wszelką energię i wszelkie czyny służbie lotosowym stopom Pana, palce tych Jego stóp muszą zawierać pewną transcendentalną przyjemność. Pan ssie palec Swojej stopy, aby skosztować nektaru, którego zawsze pragną bhaktowie. Czasami Najwyższa Osoba Boga Sam zastanawia się, jak wiele transcendentalnej przyjemności znajduje się w Nim Samym, i po to, aby skosztować Swojej własnej mocy, czasami przyjmuje pozycję, na której może spróbować Samego Siebie. Pan Caitanya jest Samym Krsną, ale pojawia się jako bhakta, aby skosztować słodyczy transcendentalnego smaku Siebie Samego, którym rozkoszuje się Śrimati Radharani, największa z wszystkich bhaktów.
03.33.05 Znaczenie: Poprzednie wersety opisywały główne transcendentalne cechy Najwyższej Osoby Boga. Tutaj opisany został również szczególny cel pojawienia się Pana. Poprzez Swoje różne energie obdarza On różnymi ciałami żywe istoty, które są uwarunkowane poprzez skłonność do władania nad materialną naturą, ale z biegiem czasu te żywe istoty tak bardzo się degradują, że potrzebują oświecenia. Bhagavad-gita oznajmia, że kiedykolwiek istnieją jakieś zakłócenia w wypełnianiu prawdziwego celu tej materialnej egzystencji, Pan pojawia się jako inkarnacja. Pan w formie Kapili kieruje upadłymi duszami i wzbogaca je w wiedzę i oddanie, tak aby mogły powrócić do Boga. Jest wiele inkarnacji Najwyższej Osoby Boga, takich jak forma odyńca, ryby, żółwia i półczłowieka-półlwa. Jedną z inkarnacji Boga jest również Pan Kapiladeva. Werset ten oznajmia, że Pan Kapiladeva pojawił się na powierzchni Ziemi, aby udzielić transcendentalnej wiedzy zwiedzionym, uwarunkowanym duszom.
03.33.06 Znaczenie: Werset ten bardzo podkreśla duchową moc intonowania, słuchania czy pamiętania świętego imienia Najwyższego Pana. Rupa Gosvami dyskutował o następstwie grzesznych czynów uwarunkowanych dusz, i w Bhakti-rasamrta-sindhu stwierdził, że ci którzy angażują się w służbę oddania, uwalniaj się od reakcji wszystkich grzesznych czynów. Jest to również potwierdzone w Bhagavad-gicie. Pan mówi, że jeśli ktoś się Mu podporządkowuje, On przejmuje nad nim opiekę i uwalnia go od wszelkich reakcji jego grzesznych czynów. Jeśli tak szybko można uwolnić się z wszelkich reakcji grzesznych czynów poprzez intonowanie świętego imienia Najwyższej Osoby Boga, to co dopiero mówić o osobach, które oglądaj Go twarzą w twarz?
Werset ten jeszcze zwraca uwagę na to, iż osoby które oczyściły się przez proces intonowania i słuchania, natychmiast stają się zdolne do spełnienia ofiar wedyjskich. Na ogół ofiary wedyjskie może spełniać jedynie osoba, która narodziła się w rodzinie bramina, która została poddana dziesięciu rodzajom procesów oczyszczających, i która jest wyszkolona w literaturze wedyjskiej. Ale tutaj użyto słowa sadyah, "natychmiast i Śridhara Svami również zauważa, że można natychmiast stać się zdolnym do spełniania ofiar wedyjskich. Osoba narodzona w rodzinie należącej do niskiej kasty, która zwykła żywić się psami, znajduje się w takiej pozycji z powodu swoich przeszłych, grzesznych czynów, ale jeśli chociaż raz intonuje i słucha w sposób czysty, czyli bez popełniania obraz, natychmiast zostaje wyzwolona z grzesznych reakcji. Nie tylko wyzwala się z grzesznych reakcji, ale natychmiast osiąga rezultat wszelkich procesów oczyszczających. Jeśli ktoś rodzi się w rodzinie bramina, z pewnością zawdzięcza to swoim pobożnym czynom w przeszłym życiu. Ale mimo to, dalsze oczyszczenie dziecka, które przyszło na świat w rodzinie bramina, zależy od inicjacji, przyjęcia świętej nici i wielu innych procesów oczyszczających. Ale osoba, która intonuje święte imię Pana, nie musi podlegać żadnym procesom oczyszczającym, nawet jeśli urodziła się w rodzinie candalów, czyli osób żywiących się psami. Natychmiast oczyszcza się ona po prostu przez intonowanie Hare Krsna, i staje się tak dobrą, jak najbardziej uczony bramin.
W związku z tym Śridhara Svami szczególnie zauważył: anena pujyatvam laksyate. Niektórzy kastowi bramini twierdzą, że oczyszczanie rozpoczyna się poprzez intonowanie Hare Krsna. Oczywiście, zależy to od indywidualnego procesu intonowania, ale stwierdzenie Śridhary Svamiego jest całkowicie prawdziwe, jeśli ktoś intonuje święte imię Pana bez popełniania obraz, gdyż wówczas natychmiast można stać się kimś więcej niż braminem. Jak mówi Śridhara Svami, pujyatvam: osoba taka natychmiast staje się tak godną szacunku, jak najbardziej uczony bramin, i może otrzymać pozwolenie na spełnianie ofiar wedyjskich. Jeśli ktoś bezustannie uświęca się po prostu przez intonowanie świętego imienia Pana, to co dopiero powiedzieć o osobach, które oglądają Najwyższego Pana twarzą w twarz, i które rozumieją zstąpienie Pana, tak jak Devahuti rozumie Kapiladevę?
Na ogół inicjacja zależy od bona fide mistrza duchowego, który kieruje uczniem. Jeśli widzi on, że uczeń osiągnął odpowiednie kwalifikacje i oczyścił się poprzez proces intonowania, ofiarowuje mu święte nici, tak aby mógł on zostać uznany za całkowicie równego braminowi. Śri Sanatana Gosvami potwierdza to również w Hari-bhakti-vilasa: "Tak jak zwykły metal, jak metal dzwonowy, można zmienić w złoto na drodze przemiany chemicznej, tak jakakolwiek osoba może zostać zmieniona w bramina poprzez diksa-vidhana, czyli proces inicjacji."
Czasami słyszy się stwierdzenie, że poprzez proces intonowania dana osoba zaczyna się oczyszczać, tak że w następnym życiu może narodzić się w rodzinie bramina, i wówczas ulec oczyszczeniu. Ale w obecnych czasach nawet osoby przychodzące na świat w najlepszych rodzinach bramińskich nie są oczyszczone, ani też nie ma pewności, że rzeczywiście narodziły się z ojców braminów. Poprzednio powszechny był system oczyszczający garbhadhana, ale obecnie nie ma takiej garbhadhana, czyli ceremonii poprzedzającej zapłodnienie. W takiej sytuacji nikt naprawdę nie wie, czy dana osoba rzeczywiście narodziła się z ojca bramina. To, czy ktoś rzeczywiście osiągnął kwalifikacje bramińskie, zależy od sądu bona fide mistrza duchowego. On sam osądza, czy przyznać uczniowi pozycję bramina. Jeśli ktoś zostanie uznany za bramina podczas ceremonii świętej nici według systemu pancaratrika, wówczas jest dvija, podwójnie narodzonym. Zostało to potwierdzone przez Sanatanę Gosvamiego: dvijatvam jayate. Dana osoba zostaje uznana za bramina wówczas, gdy w czysty sposób intonuje święte imię Pana. Ta akceptacja odbywa się poprzez proces inicjacji przez mistrza duchowego. Wówczas robi ona dalszy postęp, aby stać się kwalifikowanym Vaisnavą, co oznacza, że osiągnęła już kwalifikacje bramińskie.
03.33.07 Znaczenie: Jak oznajmia poprzedni werset, osoba, która chociaż raz wypowiedziała święte imię Boga bez obraz, natychmiast staje się zdolną do spełniania ofiar wedyjskich. To stwierdzenie Śrimad-Bhagavatam nie powinno nas zdumiewać. Nie należy w nie wątpić czy myśleć: "Jak poprzez intonowanie świętego imienia Pana można stać się tak świętym człowiekiem, aby być porównywanym do najbardziej wzniosłego bramina?" Żeby rozproszyć takie wątpliwości w umysłach niewiernych, werset ten potwierdza, że stan intonowania świętego imienia Pana nie jest czymś nagłym, ale że ten, który je intonuje, już spełnił wszelkie rodzaje rytuałów wedyjskich i ofiar. Nie jest to bardzo zdumiewające, gdyż nikt nie może intonować świętego imienia Pana w życiu obecnym, dopóki nie ma za sobą wszystkich niższych etapów, takich jak spełnianie rytualistycznych ofiar wedyjskich, studiowanie Ved i przyswojenie sobie dobrych manier Aryan. Tego wszystkiego musiał dokonać wcześniej. Tak jak wiadomo, że student na wydziale prawa ma już za sobą ogólną edukację, tak każdy intonujący święte imię Pana – Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare – musi mieć już za sobą wszystkie niższe etapy. Powiedziane jest, że chwalebne są osoby, których język po prostu intonuje święte imię Pana. Nie musi ona nawet intonować świętego imienia Pana i rozumieć całej procedury, mianowicie etapu, na którym popełnia się obrazy, etapu, na którym nie popełnia się obraz i etapu czystego; wystarczy, że wibruje ona święte imię końcem języka. Powiedziane jest tutaj, że wystarczającym jest nama, jakieś pojedyncze, jedno imię, Krsna albo Rama. Nie jest to tak, że należy intonować wszystkie imiona Pana. Pan ma niezliczone imiona, lecz nie jest konieczne intonowanie wszystkich tych imion, aby udowodnić, że ma się za sobą już wszelkie procesy rytualistycznych ceremonii wedyjskich. Jeśli ktoś wypowie imię Pana tylko raz, to należy rozumieć to w ten sposób, iż zdał on już wszystkie egzaminy, więc co dopiero mówić o tych, którzy intonują zawsze, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Szczególnie jest tutaj powiedziane, tubhyam: "Jedynie Tobie." Należy intonować imię Boga, a nie – jak twierdzą filozofowie Mayavadi – jakiekolwiek imię, jak imię jakiegoś półboga czy imiona energii Boga. Skuteczne będzie jedynie imię Najwyższego Pana. Każdy, kto porównuje święte imię Najwyższego Pana do imion półbogów, jest zwany pasandi, czyli osobą popełniającą obrazy.
Święte imię należy intonować po to, aby zadowolić Najwyższego Pana, a nie dla zadowalania zmysłów czy dla jakiegoś celu profesjom mego. Jeśli intonujący zachowuje tę czystą mentalność, to nawet jeśli narodził się w niskiej rodzinie, takiej jak rodzina żywiąca się mięsem psów, jest tak chwalebny, że nie tylko może oczyścić samego siebie, ale jest całkowicie zdolny do tego aby wyzwolić innych. Jest on kwalifikowany do tego, aby mówić o znaczeniu transcendentalnego imienia, tak jak robił to Thakura Haridasa. Narodził się on w rodzinie muzułmańskiej, ale ponieważ intonował święte imię Pana bez obraz, Pan Caitanya upełnomocnił go, aby stał się autorytetem, czyli acaryą w szerzeniu imienia. Nie miało znaczenia, iż przyszedł na świat w rodzinie, która nie przestrzegała zasad wedyjskich. Caitanya Mahaprabhu i Advaita Prabhu przyjęli go za autorytet, ponieważ intonował święte imię Pana bez popełniania obraz. Autorytety takie jak Advaita Prabhu i Pan Caitanya natychmiast uznały, iż już ma on za sobą wszelkiego rodzaju wyrzeczenia, studia nad Vedami i wszelkie ofiary. Jest to zrozumiałe. Istnieje jednakże dziedziczna klasa braminów, zwana smarta-braminami, która utrzymuje, że nawet jeśli osoby intonujące święte imię Pana są uważane za oczyszczone, mimo to muszą spełniać rytuały wedyjskie albo czekać, aż w przyszłym życiu narodzą się w rodzinie braminów, tak aby mogły spełniać rytuały wedyjskie. Ale w rzeczywistości nie jest to faktem. Człowiek taki nie musi czekać na następne życie, aby się oczyścić. Natychmiast zostaje oczyszczony. Wiadomo, że już spełnił on wszelkiego rodzaju rytuały. To właściwie ci tzw. bramini muszą podjąć różnego rodzaju wyrzeczenia, zanim osiągną stan czystości. Jest też wiele innych wedyjskich ceremonii, które nie zostały tutaj opisane. Osoba, która intonuje święte imię, spełniła już te wszystkie rytuały.
Słowo juhuvuh oznacza, że intonujący święte imię już spełnili wszelkiego rodzaju ofiary. Sasnuh oznacza, że już podróżowali do wszystkich świętych miejsc pielgrzymek i brali tam udział w czynnościach oczyszczających. Są nazywani aryah, ponieważ spełnili już te wszystkie wymagania, i dlatego zaliczani są do Aryan, czyli tych, którzy osiągnęli kwalifikacje, aby być Aryanami. "Aryan" odnosi się do osób cywilizowanych, których zachowanie jest regulowane rytuałami wedyjskimi. Każdy bhakta, który intonuje święte imię Pana, jest najlepszym z Aryan. Aryanem nie można zostać dopóty, dopóki nie studiuje się Ved, ale jest rzeczą wiadomą, że intonujący już przestudiowali całą literaturę wedyjską. Użyte tutaj specyficzne słowo anucuh oznacza, że ponieważ już spełnili oni wszelkie te wymagania, osiągnęli kwalifikacje, aby być mistrzami duchowymi.
Użyte w tym wersecie słowo grnanti oznacza osiągnięcie doskonałości w spełnianiu czynności rytualistycznych. Gdy ktoś zasiada na ławie wysokiego sądu i wydaje wyroki w rozprawach sądowych, oznacza to, że już zdał on wszystkie egzaminy prawnicze i jest lepszy niż ci, którzy dopiero studiują prawo czy ci, którzy mają zamiar studiować je w przyszłości. Podobnie, osoby intonujące święte imię są transcendentalne do tych, którzy rzeczywiście spełniają rytuały wedyjskie i tych, którzy dopiero mają osiągnąć kwalifikacje (czyli, innymi słowy, osób narodzonych w rodzinach braminów, które jeszcze nie poddały się procesom oczyszczającym, i które przypuszczalnie będą studiować rytuały wedyjskie i spełniać ofiary w przyszłości).
W różnych miejscach w literaturze wedyjskiej jest wiele stwierdzeń mówiących, że każdy, kto intonuje święte imię Pana, natychmiast uwalnia się od uwarunkowanego życia, a każdy, kto słucha świętego imienia Pana, nawet chociaż narodził się w rodzinie żywiącej się psim mięsem, również uwalnia się z sideł materialnego uwikłania.
03.33.08 Znaczenie: Nie chcąc przedłużać swych modlitw, Devahuti, matka Pana Kapili, powiedziała w skrócie, iż Pan Kapila nie jest nikim innym jak Visnu, a ponieważ była ona kobietą, nie była w stanie wielbić Go odpowiednio po prostu modlitwą. Pragnęła, aby Pan był zadowolony. Ważne jest tutaj słowo pratyak. W praktyce yogi istnieje osiem stopni: yama, niyama, asana, pranayama, pratyahara, dharana, dhyana i samadhi. Pratyahara oznacza powstrzymanie czynności zmysłów. Poziom realizacji Najwyższego Pana widoczny na przykładzie Devahuti jest możliwy, gdy ktoś powstrzymuje swoje zmysły od zaangażowań materialnych. Gdy ktoś zaangażowany jest w służbę oddania, nie ma możliwości zaangażowania swoich zmysłów w inny sposób. W takiej pełnej świadomości Krsny może on zrozumieć Najwyższego Pana takim, jakim On jest.
03.33.09 Znaczenie: Ponieważ Pan jest wszechdoskonały, miłość; którą okazał Swojej matce, była również kompletna. Po wysłuchaniu słów Swojej matki, odpowiedział z wielkim szacunkiem, z zachowaniem należytej powagi i dobrych manier.
03.33.10 Znaczenie: Służba oddania jest tak doskonała, że po prostu poprzez przestrzeganie jej zasad i przepisów i spełnianie jej pod kierunkiem mistrza duchowego, można – jak to zostało tutaj powiedziane – osiągnąć wyzwolenie z sideł mayi, nawet jeszcze w tym ciele. W innych procesach yogicznych, czy w empirycznej, filozoficznej spekulacji, nigdy nie ma pewności, czy osiągnęło się stan doskonałości. Ale pełniąc służbę oddania, kiedy ma się niezachwianą wiarę w instrukcje bona fide mistrza duchowego i przestrzega się zasad i przepisów, ma się zapewnione wyzwolenie, nawet jeszcze w tym obecnym ciele. Potwierdził to Śrila Rupa Gosvami w Bhakti-rasamrta-sindhu. Iha yasya harer dasye: bez względu na to, gdzie się jest usytuowanym, każdy którego jedynym celem jest służenie Najwyższemu Panu pod kierunkiem mistrza duchowego, jest zwany jivan-mukta, czyli osobą wyzwoloną nawet w tym materialnym ciele. Czasami w umysłach neofitów powstaje wątpliwość, czy mistrz duchowy jest wyzwolony, i czasami mają oni wątpliwości, jeśli chodzi o cielesne sprawy mistrza duchowego. Istotą wyzwolenia jednakże nie jest dostrzeganie cielesnych symptomów mistrza duchowego. Należy dostrzegać jego symptomy duchowe. Jivan-mukta oznacza, że nawet jeśli ktoś jest w tym materialnym ciele (ponieważ, ciało jest materialne, nadal istnieją pewne materialne potrzeby), to ponieważ jest on w pełni usytuowany w służbie dla Pana, powinien być uważany za wyzwolonego.
Wyzwolenie polega na usytuowaniu się w swojej własnej pozycji. Taka jest definicja Śrimad-Bhagavatam: muktir... svarupena vyavasthitih. Svarupę, czyli rzeczywistą tożsamość żywej istoty, opisał Pan Caitanya. Jivera 'svarupa' haya – krsnera 'nitya-dasa': prawdziwą tożsamości żywej istoty jest bycie wiecznym sługą Najwyższego Pana. Jeśli ktoś jest w stu procentach zaangażowany w służbę dla Pana, uważany jest za wyzwolonego. To, czy jesteśmy wyzwoleni, musimy sądzić po naszych czynnościach w służbie oddania, a nie na podstawie innych symptomów.
03.33.11 Znaczenie: Materialna egzystencja jest pełna niepokoju, i dlatego jest przepełniona strachem. Jeśli ktoś oswobadza się z tej egzystencji materialnej, w automatyczny sposób staje się wolnym od wszelkich niepokojów i strachu. Kto podąża ścieżką służby oddania ustanowioną przez Pana Kapilę, z łatwością osiąga wyzwolenie.
03.33.12 Znaczenie: Misją pojawienia się Najwyższej Osoby Boga w formie Kapili było szerzenie transcendentalnej wiedzy filozofii Sankhya, która jest pełna służby oddania. Przekazawszy tę wiedzę Swojej matce, a poprzez nią – światu, Kapiladeva nie widział potrzeby pozostawania w domu, więc opuścił go za pozwoleniem Swojej matki. Pozornie opuścił On dom dla realizacji duchowej, chociaż nie miał nic do zrealizowania, jako że Sam był tą osobą, którą należy duchowo realizować. Zatem działając tak jak zwykła ludzka istota, Najwyższa Osoba Boga dał przykład do naśladowania innym. Mógł oczywiście zostać ze Swoją matką, ale poinstruował nas, że nie było potrzeby pozostania z rodziną. Lepiej jest pozostać samemu, jako brahmacarin, sannyasin albo vanaprastha i kultywować świadomość Krsny przez całe swoje życie. Ci, którzy nie są w stanie żyć samotnie, otrzymują pozwolenie na życie rodzinne z żoną i dziećmi, jednak nie dla zadowalania zmysłów, ale dla kultywacji świadomości Krsny.
03.33.13 Znaczenie: Devahuti nie opuściła swego domu, gdyż kobiecie nigdy nie poleca się porzucenia domu. Jest ona zależna. Na przykładzie Devahuti widzimy, że kiedy nie była zamężną, pozostawała pod opieką swego ojca, Svayambhuvy Manu, a następnie Svayambhuva Manu oddał ją Kardamie Muniemu. W młodości była pod opieką swego męża, a następnie narodził się jej syn, Kapila Muni. Skoro tylko jej syn dorósł, mąż opuścił dom. Podobnie, syn również opuścił dom, kiedy spełnił już Swój obowiązek wobec matki. Ona również mogła porzucić dom, lecz nie zrobiła tego. Pozostała w nim i rozpoczęła praktykę bhakti-yogi, tak jak poinstruował ją jej wielki syn, Kapila Muni; i dzięki jej praktyce bhakti-yogi cały dom stał się niczym kwietna korona rzeki Sarasvati.
03.33.14 Znaczenie: Kąpanie się przynajmniej trzy razy
dziennie – wcześnie rano, w południe i wieczorem – jest zwyczajem yogina, brahmacarina, vanaprasthy i sannyasina. Zasad tych ściśle
przestrzegają nawet niektórzy
grhasthowie, szczególnie bramini, którzy są zaawansowani w świadomości
duchowej. Devahuti była córką króla i również prawie żoną króla. Mimo iż
Kardama Muni nie był królem, dzięki swoim siłom mistycznym umieścił Devahuti w
bardzo wygodnym i wspaniałym pałacu, ze służącymi i wszelkim bogactwem. Ale
ponieważ nauczyła się surowego trybu życia nawet podczas obecności swego męża,
nie miała kłopotów z praktykowaniem wyrzeczenia. Jednakże na skutek srogich wyrzeczeń
które podjęła po odejściu męża i syna, wychudła. Zbytnia tusza nie jest bardzo
dobra dla duchowego postępu w życiu. Należy zredukować swoją tuszę, ponieważ
zbytnia tusza jest przeszkodą w postępie w duchowym rozumieniu. Należy być
ostrożnym, by nie jeść zbyt dużo, nie spać zbyt dużo czy pozostawać w wygodnej
sytuacji. Należy dobrowolnie podjąć pewne trudy i pokuty i zredukować ilość snu
i pożywienia. Taka jest procedura w praktyce każdego rodzaju yogi, czy to bhakti-yogi, jnana-yogi, czy
hatha-yogi.
03.33.15 Znaczenie: Stwierdzenie tego wersetu, iż spraw domowych Kardamy Muniego zazdrościły mu nawet osoby podróżujące w przestrzeni kosmicznej, odnosi się do mieszkańców niebios. Ich statki kosmiczne nie są podobne statkom wynalezionym we współczesnym wieku, które mogą latać jedynie z kraju do kraju; ich samoloty były w stanie przenosić się z planety na planetę. W Śrimad-Bhagavatam znajduje się wiele takich stwierdzeń, z których możemy zrozumieć, że były możliwości podróży z jednej planety na drugą, szczególnie na wyższym systemie planetarnym, a któż może powiedzieć, czy teraz nadal nie podróżują? Szybkość naszych samolotów i pojazdów kosmicznych jest bardzo ograniczona, ale, jak już dowiedzieliśmy się, Kardama Muni podróżował w przestrzeni kosmicznej w samolocie podobnym do miasta i odwiedzał różne planety niebiańskie. Nie był to zwykły samolot, ani też nie była to zwykła podróż kosmiczna. Ponieważ Kardama Muni był tak potężnym yoginem-mistykiem, jego bogactwa zazdrościli mu nawet mieszkańcy niebios.
03.33.17 Znaczenie: Z oznajmienia tego wynika, że bogactwo domu widoczne było w wartościowych klejnotach, kości słoniowej, pierwszej klasy marmurze i meblach zrobionych ze złota i klejnotów. Wspomniano też, że złotym filigranem zdobione były również szaty. W rzeczywistości, wszystko miało jakąś wartość. Nie były to meble podobne obecnym, które są odlewane z bezwartościowego plastyku czy zwykłego metalu. Sposób cywilizacji wedyjskiej był taki, że cokolwiek było używane w gospodarstwie domowym, musiało mieć wartość. W razie potrzeby takie wartościowe przedmioty mogły być natychmiast wymienione. W ten sposób, zniszczone i niechciane meble i parafernalia nigdy nie były bez wartości. Hindusi nadal trzymają się tego systemu w gospodarstwie domowym. Trzymają metalowe przedmioty i złote ornamenty, albo srebrne talerze i wartościowe szaty z jedwabiu ze złotym haftem, i w razie potrzeby mogą natychmiast wymienić je na pieniądze. Jest to wymiana praktykowana przez osoby pożyczające pieniądze i przez gospodarzy domu.
03.33.19 Znaczenie: Zdanie to wspaniale opisuje idealny związek pomiędzy mężem i żoną. Spełniając obowiązek męża, Kardama Muni dostarczył Devahuti wszelkiego rodzaju komfortów, ale nie był w ogóle przywiązany do swej żony. Kiedy tylko jego syn, Kapiladeva, podrósł, Kardama natychmiast porzucił wszelkie związki rodzinne. Podobnie, Devahuti była kwalifikowaną i piękną córką wielkiego króla, Svayambhuvy Manu, ale całkowicie polegała na ochronie swego męża. Według Manu, kobiety, słaba płeć, nie powinny być niezależne na żadnym etapie życia. W dzieciństwie kobieta musi pozostawać pod opieką rodziców, w młodości – pod opieką męża, a w starości – pod opieką swych dorosłych dzieci. Życie Devahuti było demonstracją wszystkich tych stwierdzeń Manu-samhity: jako dziecko polegała na swym ojcu, później – pomimo swych bogactw – polegała na swym mężu, a następnie na swym synu, Kapiladevie.
03.33.20 Znaczenie: Devahuti wcale nie smuciła się z powodu porzucenia swoich materialnych komfortów, ale boleśnie przeżywała rozłąkę ze swym synem. Można by tutaj zapytać, że jeśli Devahuti nie smuciła się z powodu porzucenia materialnych komfortów życia, to dlaczego było jej przykro z powodu straty syna? Dlaczego była tak przywiązana do swego syna? Wyjaśnia to następny werset. Nie był On zwykłym synem. Jej syn był Najwyższą Osobą Boga. Zatem materialne przywiązania można porzucić wtedy, kiedy jest się przywiązanym do Najwyższej Osoby. Zostało to wyjaśnione w Bhagavad-gicie. Param drstva nivartate. Niechęć do materialistycznego sposobu życia można odczuwać wtedy, kiedy rzeczywiście ma się pewien smak do egzystencji duchowej.
03.33.21 Znaczenie: Kobieta, której mąż jest z dala od domu albo przyjął wyrzeczony porządek życia, nie powinna się martwić, ponieważ nadal obecny jest reprezentant jej męża, syn. Pisma wedyjskie mówią, atmaiva putro jayate: ciało męża reprezentowane jest przez syna. Ściśle mówiąc, kobieta nigdy nie jest wdową, jeśli ma dorosłego syna. Devahuti nie była bardzo poruszona, gdy Kapila Muni był przy niej, ale po Jego odejściu była bardzo zasmucona. Nie rozpaczała z powodu doczesnego związku z Kardamą Munim, ale z powodu swojej szczerej miłości do Osoby Boga.
Podany tutaj przykład mówi, że Devahuti była niczym krowa, która straciła cielę. Krowa pozbawiona cielęcia płacze dzień i noc. Podobnie, Devahuti była zasmucona i zawsze płakała, i prosiła swoich przyjaciół i krewnych: "Prozę, przyprowadźcie mego syna do domu, abym mogła żyć. W przeciwnym razie umrę." To intensywne uczucie do Najwyższej Osoby Boga, chociaż manifestujące się jako miłość do własnego syna, przynosi korzyść duchową. Przywiązanie do syna materialnego wiąże nas z tą materialną egzystencją, ale to samo przywiązanie, kiedy zostanie przeniesione na Najwyższego Pana, wznosi nas do świata duchowego, gdzie możemy obcować z Panem.
Każda kobieta może osiągnąć takie kwalifikacje jak Devahuti, i wówczas również może mieć za syna Najwyższego Boga. Jeśli Najwyższa Osoba Boga może pojawić się jako syn Devahuti, może również pojawić się jako syn jakiejkolwiek innej kobiety, pod warunkiem, że kobieta ta ma odpowiednie kwalifikacje. Jeśli ktoś otrzymuje Najwyższego Pana za syna, może mieć korzyść z tego, iż przywodzi do tego świata wspaniałego syna, a jednocześnie otrzymuje promocję do świata duchowego, aby stać się bezpośrednim towarzyszem Osoby Boga.
03.33.22 Znaczenie: Tutaj jest praktyczny przykład tego, jak poprzez świadomość Krsny można uczynić duchowy postęp. Kapiladeva jest Krsną i pojawia się On jako syn Devahuti. Kiedy Kapiladeva opuścił dom, Devahuti pogrążyła się w myślach o Nim, i w ten sposób była zawsze świadoma Krsny. Bezustanne pozostawanie w świadomości Krsny umożliwiło jej porzucenie przywiązania do ogniska domowego i domu.
Dopóki nie jesteśmy w stanie przenieść naszych przywiązań na Najwyższą Osobę Boga, tak długo nie ma możliwości uwolnienia się od materialnych przywiązań. Dlatego Śrimad-Bhagavatam stwierdza, że nie można wyzwolić się poprzez kultywację empirycznej; filozoficznej spekulacji. Sama wiedza o tym, że nie jest się materią ale duszą, czyli Brahmanem, nie oczyszcza inteligencji. Nawet jeśli impersonalista osiąga najwyższą platformę realizacji duchowej, upada ponownie na platformę materialnego przywiązania, jako że nie jest usytuowany w transcendentalnej służbie miłości dla Najwyższego Pana.
Bhakta podejmuje proces służby oddania, słuchając o rozrywkach Najwyższego Pana i chwaląc Jego czynności, i w ten sposób zawsze pamiętając Jego piękną, wieczną formę. Poprzez pełnienie służby, stanie się Jego przyjacielem albo Jego sługą i ofiarowanie Mu wszystkiego, co się posiada, można wejść do królestwa Boga. Jak jest powiedziane w Bhagavad-gicie, tato mam tattvato jnatva: przez pełnienie czystej służby oddania można faktycznie zrozumieć Najwyższą Osobę Boga, i w ten sposób można stać się zdolnym do osiągnięcia Jego towarzystwa na jednej z planet duchowych.
03.33.26 Znaczenie: Poprzedni werset oznajmił, że Devahuti była już zaznajomiona z Absolutną Prawdą. Można by zadać pytanie, dlaczego medytowała. Wyjaśnienie jest takie, że kiedy ktoś teoretycznie dyskutuje o Absolutnej Prawdzie, usytuowuje się w bezosobowej koncepcji Absolutnej Prawdy. Podobnie, kiedy ktoś poważnie dyskutuje o formie, cechach, rozrywkach i otoczeniu Najwyższej Osoby Boga, pogrąża się w medytacji o Nim. Kiedy ktoś posiada pełną wiedzę o Najwyższym Panu, wówczas automatycznie realizuje wiedzę o bezosobowym Brahmanie. Prawdę Absolutną można zrealizować odpowiednio do trzech różnych punktów widzenia, mianowicie: koncepcji bezosobowego Brahmana, zlokalizowanej Duszy Najwyższej i ostatecznie Najwyższej Osoby Boga. Jeśli ktoś zatem posiada wiedzę o Najwyższej Osobie, oznacza to, że już posiada znajomość koncepcji Duszy Najwyższej i bezosobowego Brahmana.
Bhagavad-gita mówi, brahma-bhutah prasannatma. Oznacza to, że dopóki nie jest się wolnym od materialnego uwikłania i usytuowanym w Brahmanie, nie ma kwestii zrozumienia służby oddania czy zaangażowania się w świadomość Krsny. Uznaje się, że osoba pełniąca służbę oddania dla Krsny jest już zrealizowana w koncepcji życia Brahmana, ponieważ transcendentalna wiedza o Najwyższej Osobie Boga obejmuje wiedzę o Brahmanie. Zostało to potwierdzone w Bhagavad-gicie. Brahmano hi pratisthaham: koncepcja Osoby Boga nie jest uzależniona od Brahmana. Visnu Purana również stwierdza, że ten, kto przyjął schronienie wszechpomyślnego Najwyższego Pana, już posiada zrozumienie Brahmana. Innymi słowy, osoba będąca Vaisnavą już jest braminem.
Innym ważnym punktem tego wersetu jest to, że należy przestrzegać określonych zasad i przepisów. Jak stwierdza Bhagavad-gita, yuktahara-viharasya. Kiedy ktoś angażuje się w służbę oddania w świadomości Krsny, mimo to musi jeść, spać, bronić się i spełniać czynności prokreacyjne, ponieważ są to potrzeby cielesne. Ale czynności te spełnia w sposób regulowany. Musi jeść krsna-prasada. Musi spać odpowiednio do regulujących zasad. Zasadą jest zredukowanie ilości snu i zredukowanie jedzenia, przyjmowanie jedynie tego, co jest potrzebne do utrzymania ciała w sprawnym stanie. Pokrótce, celem jest postęp duchowy, a nie zadowalanie zmysłów. Podobnie, należy również zredukować życie seksualne. Życie seksualne ma służyć jedynie płodzeniu świadomych Krsny dzieci. W przeciwnym razie nie ma potrzeby życia seksualnego. Nic nie jest zakazane, ale wszystko jest yukta, uregulowane, i zawsze przyświeca temu wyższy cel. Poprzez przestrzeganie tych zasad życia oczyszczamy się i znikają wszelkie błędne koncepcje spowodowane ignorancją. Szczególnie jest tutaj powiedziane, że całkowicie znikają przyczyny materialnego uwikłania.
Sanskryckie oznajmienie anartha-nivrtti oznacza, że to ciało jest niepożądane. Jesteśmy duszą, i nigdy nie było potrzeby tego materialnego ciała. Ale ponieważ pragnęliśmy czerpać radość z tego ciała, otrzymaliśmy je poprzez energię materialną i pod nadzorem Najwyższej Osoby Boga. Ale skoro tylko powracamy na naszą oryginalną pozycję służenia Najwyższemu Panu, zaczynamy zapominać o potrzebach tego ciała, i w końcu zapominamy o tym ciele.
Czasami we śnie otrzymujemy określony rodzaj ciała, którym posługujemy się w czasie tego snu. Mogę śnić, że unoszę się w powietrzu albo że udałem się do lasu czy jakiegoś nieznanego miejsca. Ale skoro tylko budzę się, zapominam o wszystkich tych ciałach. Podobnie, kiedy ktoś jest świadomy Krsny i w pełni oddany, zapomina o wszystkich zmianach ciała. Ciała zmieniamy bezustannie, począwszy od narodzin w łonie naszej matki. Ale kiedy budzimy się do świadomości Krsny, zapominamy o wszystkich tych ciałach. Potrzeby cielesne stają się czymś drugorzędnym, gdyż pierwszą i główną potrzebą jest zaangażowanie duszy w prawdziwe życie duchowe. Czynności służby oddania w pełnej świadomości Krsny są przyczyną naszego usytuowania w transcendencji. Sowa bhagavaty atma-samśraye oznaczają Najwyższą Osobę Boga jako Duszę Najwyższą, czyli duszę każdego. W Bhagavad-gicie Krsna mówi, bijam mam sarva-bhutanam: "Ja jestem nasieniem wszystkich istot" Przyjmując schronienie Najwyższej Istoty, poprzez proces służby oddania, w pełni usytuowujemy się w koncepcji Osoby Boga. Jak opisuje Kapila, mad-guna-śruti-matrena: kiedy osoba w pełni świadoma Krsny, usytuowana w osobie Boga, słucha o transcendentalnych cechach Pana, natychmiast przepełnia się miłością do Boga.
Kapiladeva, syn Devahuti, w pełni
poinstruował ją, w jaki sposób powinna skupiać umysł na formie Visnu z
uwzględnieniem wszelkich szczegółów. Przestrzegając instrukcji swego syna w
sprawie służby oddania, z wielką miłością i oddaniem kontemplowała formę Pana
wewnątrz siebie. Na tym polega doskonałość realizacji Brahmana czy systemu yogi mistycznej albo służby oddania.
Ostatecznie, jeśli ktoś całkowicie pogrąża się w myślach o Najwyższym Panu i
bezustannie o Nim medytuje, jest to najwyższą doskonałością. Bhagavad-gita stwierdza, że osoba która zawsze jest zajęta w taki sposób,
powinna by uważana za najwyższego yogina.
Prawdziwym celem wszystkich procesów realizacji transcendentalnej – jnana yogi, dhyana yogi czy bhakti-yogi – jest dojście do punktu służby oddania. Jeśli ktoś jedynie dąży do osiągnięcia wiedzy o Absolutnej Prawdzie albo Duszy Najwyższej, ale nie pełni służby oddania; trudzi się bez osiągania rzeczywistego rezultatu. Porównywane jest to do młócenia pustych kłosów. Dopóki nie zrozumiemy, że ostatecznym celem jest Najwyższa Osoba Boga, wówczas spekulacja czy praktyka yogi mistycznej są zupełnie bezwartościowe. W systemie astanga-yogi siódmym stanem doskonałości jest dhyana. Ta dhyana jest trzecim etapem w służbie oddania. Jest dziewięć etapów służby oddania. Pierwszym jest słuchanie, następnym intonowanie, a następnym kontemplacja. Zatem, przez pełnienie służby oddania automatycznie stajemy się doskonałymi jnani i doskonałymi yoginami. Innymi słowy, jnana i yoga są różnymi wstępnymi etapami służby oddania.
Devahuti była ekspertem w przyjmowaniu istoty; szczegółowo kontemplowała formę Visnu, zgodnie z radą swego uśmiechniętego syna, Kapiladevy. Jednocześnie rozmyślała o Kapiladevie, który jest Najwyższą Osobą Boga; i dlatego w pełni udoskonaliła swe wyrzeczenie, pokuty i transcendentalną realizację.
03.33.27 Znaczenie: Pewien wielki Vaisnava powiedział, że jeśli ktoś nie pamięta o swym ciele, nie jest związany z materialną egzystencją. Dopóki jesteśmy świadomi naszej egzystencji cielesnej, oznacza to, że żyjemy w sposób uwarunkowany, podlegając trzem siłom materialnej natury. A kiedy zapominamy o swojej egzystencji cielesnej, nasze materialne, uwarunkowane życie kończy się. To zapomnienie jest rzeczywiście możliwe wówczas, kiedy zaangażujemy nasze zmysły w transcendentalną służbę miłości dla Pana. W stanie uwarunkowanym angażujemy swoje zmysły jako członkowie jakiejś rodziny, społeczeństwa czy kraju. Ale kiedy zapominamy o wszelkich takich związkach w warunkach materialnych i uświadamiamy sobie, iż jesteśmy wiecznymi sługami Najwyższego Pana, wówczas jest to rzeczywistym zapomnieniem o egzystencji materialnej.
To zapomnienie rzeczywiście pojawia się wówczas, kiedy pełnimy służbę dla Pana. Bhakta nie używa dłużej swego ciała dla zadowalania zmysłów z rodziną, społeczeństwem, krajem, ludzkością itd. Pracuje jedynie dla Najwyższej Osoby Boga, Krsny. Na tym polega doskonała świadomość Krsny.·
Bhakta jest bezustannie pogrążony w transcendentalnym szczęściu, i dlatego nie doświadcza materialnej niedoli. To transcedentalne szczęście jest zwane wiecznym szczęściem. Odpowiednio do opinii wielbicieli, bezustanne pamiętanie o Najwyższym Panu jest zwane samadhi, czyli transem. Jeśli ktoś jest w bezustannym transie, wówczas nie jest możliwe, aby był atakowany czy nawet dotknięty przez siły materialnej natury. Skoro tylko ktoś uwalnia się od zanieczyszczenia trzema siłami materialnej natury, nie musi dużej już rodzić się, aby zmieniać formy w tym materialnym świecie.
03.33.28 Znaczenie: Ponieważ była zawsze w transie i pogrążona w transcendentalnym szczęściu, jej umysł był zawsze starannie skupiony na myślach o Osobie Boga. Jej ciało nie straciło na wadze, ponieważ opiekowały się nią służki niebiańskie stworzone przez jej męża. Według medycyny Ayur-wedyjskiej, jeśli ktoś jest wolny od niepokojów, na ogół tyje. Ponieważ Devahuti była pogrążona w świadomości Krsny, była wolna od umysłowego niepokoju i dlatego jej ciało nie wychudło. W wyrzeczonym porządku życia obowiązuje zwyczaj, aby nie przyjmować żadnej służby od sług czy służących, ale Devahuti służyły służki niebiańskie. Może wydawać się, iż jest to wbrew duchowej koncepcji życia, ale tak jak ogień jest nadal piękny, mimy iż otoczony dymem, tak ona wyglądała na całkowicie czystą, mimo iż zdawało się, że żyje w luksusowy sposób.
03.33.29 Znaczenie: W wersecie tym bardzo ważne jest słowo daiva-guptam, "chroniona przez Najwyższą Osobę Boga". Skoro tylko ktoś podporządkowuje się służbie Najwyższemu Panu, Pan przyjmuje na Siebie obowiązek utrzymania ciała wielbiciela, więc nie ma potrzeby niepokoić się o jego ochronę. W Drugim Rozdziale, Drugiego Canto Śrimad-Bhagavatam powiedziane jest, że dusza w pełni podporządkowana nie niepokoi się o utrzymanie swego ciała. Najwyższy Pan utrzymuje niezliczone gatunki ciał; zatem kiedy ktoś w pełni angażuje się w Jego służbę, nie pozostanie bez opieki Najwyższego Pana. Devahuti w naturalny sposób nie dbała o ochronę swego ciała, o które troszczył się Najwyższa Osoba.
03.33.30 Znaczenie: W związku z tym użyte zostały tutaj trzy słowa, które opisują osiągnięcia Devahuti: atmanam, brahma-nirvanam i bhagavantam. Odnoszą się one do stopniowego procesu odkrycia Absolutnej Prawdy, wspomnianego tutaj jako bhagavantam. Najwyższa Osoba Boga rezyduje na różnych planetach Vaikuntha. Nirvana oznacza unicestwienie bolączek materialnej egzystencji. Kiedy ktoś może osiągnąć królestwo duchowe, czyli realizację duchową, automatycznie uwalnia się od bolączek materialnych, To zwane jest brahma-nirvaną. Według pism wedyjskich, nirvana oznacza zanik materialistycznego sposobu życia. Atmanam oznacza realizację Duszy Najwyższej wewnątrz serca. Ostatecznie, najwyższą doskonałością jest realizacja Najwyższej Osoby Boga. Należy rozumieć, że Devahuti osiągnęła planetę, która jest zwana Kapila Vaikunthą. Są niezliczone planety Vaikuntha, gdzie dominują ekspansje Visnu. Wszystkie planety Vaikuntha są znane pod określonym imieniem Visnu. Jak wiemy z Brahma-samhity, advaitam acyutam anadim ananta-rupam. Ananta oznacza "niezliczony". Pan ma niezliczone ekspansje Swojej transcendentalnej formy, i odpowiednio do różnych pozycji symbolicznych reprezentacji w Jego czterech rękach, jest On znany jako Narayana, Pradyumna, Aniruddha, Vasudeva itd. Istnieje również planeta Vaikuntha znana jako Kapila Vaikuntha, na którą została promowana Devahuti, aby tam spotkać Kapilę i mieszkać tam wiecznie, ciesząc się towarzystwem swego transcendentalnego syna.
03.33.34 Znaczenie: Wiadomo, że Kapila Muni najpierw
udał się w kierunku Himalajów i wędrował wzdłuż biegu rzeki Ganges, a następnie
ponownie przywędrował do delty Gangesu nad morzem znanym teraz jako Zatoka
Bengalska. Ocean udzielił Mu schronienia w miejscu nadal znanym jako
Ganga-sagara, gdzie rzeka Ganges spotyka się z morzem. Miejsce to znane jest
jako Ganga-sagara-tirtha, i nawet dzisiaj ludzie gromadzą się tam, aby
ofiarować wyrazy szacunku Kapiladevie, oryginalnemu autorowi systemu filozofii
Sankhya. Na nieszczęście, ten system Sankhya został błędnie przedstawiony przez
szalbierza, który jest również zwany Kapilą, ale ten drugi system filozofii
zupełnie nie jest zgodny z Sankhyą Kapili w
Śrimad-Bhagavatam.
03.33.37 Znaczenie: Opowiadanie o Kapiladevie i Jego matce, Devahuti, jest tak doskonałe i transcendentalne, że nawet jeśli ktoś jedynie słucha je czy czyta, osiąga najdoskonalszy cel życia, gdyż angażuje się w służbę miłości dla lotosowych stóp Najwyższej Osoby Boga. Nie ma wątpliwości co do tego, że Devahuti, której synem był Najwyższy Pan, i która tak wspaniale przestrzegała instrukcji Kapiladevy, osiągnęła najwyższą doskonałość ludzkiego życia.