03.03.01 Znaczenie: Śmierć króla Kamsy została tutaj opisana jedynie pokrótce, ponieważ takie rozrywki zostały obszerniej i szczegółowo przedstawione w Canto Dziesiątym. Nawet mając 16 lat Pan dowiódł, że jest godnym synem Swoich rodziców. Dwaj bracia, Pan Krsna i Pan Baladeva, udali się z Vrndavany do Mathury i zabili Swojego wuja, który sprawił tak wiele kłopotu Ich rodzicom, Vasudevie i Devaki. Kamsa był olbrzymem i Vasudeva i Devaki nigdy nie myśleli, aby Krsna i Balarama (Baladeva) mogli zabić takiego wielkiego i potężnego wroga. Kiedy zatem dwaj bracia zaatakowali Kamsę na tronie, Ich rodzice obawiali się, że teraz Kamsa ostatecznie zyska sposobność zabicia ich synów, których przez tak długi czas ukrywali w domu Nandy Maharajy. Z powodu rodzicielskiego uczucia, rodzice Pana przeczuwali niezwykłe niebezpieczeństwo i prawie że mdleli. Aby podnieść ich na duchu i przekonać, że rzeczywiście zabili Kamsę, Krsna i Baladeva pociągnęli martwe ciało Kamsy po ziemi.
03.03.02 Znaczenie: Nikt oprócz Najwyższego Pana nie może posiąść znajomości wszystkich dziedzin mądrości wedyjskiej jedynie poprzez jednorazowe usłyszenie od swojego nauczyciela. Ani też nikt nie może przywrócić życia zmarłemu ciału po tym jak dusza odeszła już do królestwa Yamarajy. Ale Pan Krsna powędrował aż na planetę Yamalokę, gdzie znalazł zmarłego syna Swego nauczyciela i przyprowadził go z powrotem przed jego ojca, w nagrodę za otrzymane nauki. Pan jest konstytucjonalnie obeznany z wszystkimi Vedami, ale po to, aby dać przykład, że każdy musi przyswoić sobie Vedy od autoryzowanego nauczyciela i musi zadowolić go poprzez swoją służbę i wynagrodzenie, Sam osobiście przyjął ten system. Pan ofiarował Swoje usługi nauczycielowi Sandipani Muniemu, a Muni – znając moc Pana – poprosił Go o coś czego nikt inny nie byłby w stanie dokonać. Nauczyciel poprosił Go, aby przyprowadził mu jego ukochanego syna, który stracił życie, i Pan spełnił tę prośbę. Zatem Pan nie jest niewdzięcznikiem wobec nikogo, kto w jakiś sposób Mu usłużył. Bhaktowie Pana, którzy zawsze angażują się w służbę miłości dla Niego; nigdy nie doznają rozczarowania na ścieżce postępu w służbie oddania.
03.03.03 Znaczenie: Księżniczka Rukmini, córka króla Bhismaki – będąc tak cenną jak złoto, zarówno w kolorze, jak i wartości – była w rzeczywistości tak atrakcyjna jak samo szczęście. Ponieważ bogini szczęścia, Laksmi, jest własnością Najwyższego Pana, Rukmini była w rzeczywistości przeznaczona dla Pana Krsny. I chociaż król Bhismaka pragnął, aby jego córka poślubiła Krsnę, jej starszy brat wybrał Śiśupalę na jej narzeczonego. Rukmini zaprosiła Krsnę, aby wyrwał ją ze szponów Śiśupali. Tak więc kiedy narzeczony Śiśupala przybył tam ze swoją czeredą, pragnąc poślubić Rukmini, Krsna nagle, oszukawszy wszystkich zebranych tam książąt, sprzątnął ją im sprzed nosa, podobnie jak Garuda porwał nektar z rąk demonów. Wydarzenie to zostanie dokładnie wyjaśnione w Canto Dziesiątym.
03.03.05 Znaczenie: Pewnego razu Pan udał się na planetę niebiańską, aby ofiarować kolczyk Aditi, matce półbogów. W tej podróży towarzyszyła Panu Jego żona Satyabhama. Na planetach niebiańskich jest pewne szczególne kwitnące drzewo zwane parijata, które rośnie jedynie tam, i Satyabhama wyraziła życzenie posiadania tego drzewa. Pan pragnął zadowolić Swoją żonę, więc – niczym zwykły mąż – przyniósł jej to drzewo, co wielce rozzłościło Vajri, czyli kontrolera piorunów. Żony Indry podjudziły go, aby udał się w pogoń za Panem i stoczył z Nim walkę, i Indra, ponieważ był pantoflarzem i również głupcem, posłuchał ich i ośmielił się walczyć z Panem. W tym przypadku był on głupcem, gdyż zapomniał, że wszystko należy do Pana.
Ze strony Pana nie było tu żadnego błędu, nawet chociaż zabrał On drzewo z królestwa niebiańskiego, ale ponieważ Indra był pantoflarzem, zdominowanym przez swoje piękne żony, takie jak Śaci, okazał się być głupcem, tak jak na ogół głupie są wszystkie osoby, które są zdominowane przez swoje żony. Indra myślał, że to Krsna był siedzącym pod pantoflem mężem, który jedynie z woli Swojej żony Satyabhamy zabrał własność niebiańską, i dlatego sądził, że może Go ukarać. Zapomniał, że Pan jest właścicielem wszystkiego i nie może być pod niczyim pantoflem. Pan jest w pełni niezależny, i gdy tylko zapragnie, może mieć setki i tysiące żon takich jak Satyabhama. Zatem nie był On przywiązany do Satyabhamy dlatego, że była ona piękną żoną. Był zadowolony z jej służby oddania i pragnął odwzajemnić czyste oddanie Swojej wielbicielki.
03.03.06 Znaczenie: W innych Puranach jest powiedziane, że Narakasura był synem Dharitri, Ziemi, spłodzonym w niej przez Samego Pana. Ale stał się on demonem na skutek złego towarzystwa z Baną, innym demonem. Ateista jest zwany demonem i jest to faktem, że nawet osoba posiadająca dobrych rodziców może przemienić się w demona na skutek złego towarzystwa. Narodziny nie zawsze są kryterium dobroci; dopóki nie otrzyma się wyszkolenia w kulturze dobrego towarzystwa, nie można zostać dobrym.
03.03.07 Znaczenie: Narakasura porwał wiele córek wielkich królów i więził je w swoim pałacu. Ale kiedy Pan zabił tego demona i wszedł do jego domu, wszystkie księżniczki ożywiły się i napełniły radością, ofiarując się zostać Jego żonami, jako że Pan jest jedynym przyjacielem strapionych. Gdyby Pan nie przyjął ich, nie miałyby szans na zamążpójście, ponieważ demon porwał je spod ojcowskiej opieki i dlatego nikt nie zgodziłby się ich poślubić. W społeczeństwie wedyjskim dziewczęta przekazywane są spod opieki ojca pod opiekę męża. Ponieważ księżniczki te już zostały zabrane spod opieki swoich ojców, trudno byłoby im znaleźć męża innego niż Sam Pan.
03.03.08 Znaczenie: W Brahma-samhicie (5.33) Pan jest opisany w następujący sposób w odniesieniu do Swoich niezliczonych pełnych ekspansji:
advaitam acyutam anadim ananta-rupam
adyam purana-purusam nava-yauvanam ca
vedesu durlabham adurlabham atma-bhaktau
govindam adi-purusam tam aham bhajami
"Pan, Govinda, którego wielbię, jest oryginalną Osobą Boga.
Nie jest On różny od Swoich niezliczonych pełnych ekspansji, które wszystkie są
nieomylne, oryginalne i nieograniczone, i które mają wieczne formy. Mimo iż
jest On pierwotnym Panem, najstarszą osobą, jest zawsze świeży i młody."
Poprzez Swoją wewnętrzną moc Pan może rozszerzać się w różne osoby svayam-prakaśa, i ponownie w formy prabhava i vaibhava, i wszystkie z nich nie są różne jedna od drugiej. Formy,
które Pan przyjął, aby poślubić księżniczki w różnych apartamentach, różniły
się nieznacznie, tak aby z każdą z nich uczynić doskonałą parę. Są one zwane
formami Pana vaibhava-vilasa i
znajdują się pod wpływem Jego wewnętrznej mocy, yoga-mayi.
03.03.10 Znaczenie: Kiedy po śmierci Kamsy Mathura była otoczona przez żołnierzy Kalayavany, Jarasandhy i Śalvy, Pan pozornie zbiegł z miasta i wskutek tego jest On znany jako Ranchor, czyli ten, który zbiegł z pola walki. W rzeczywistości fakt jest taki, że Pan pragnął zabić ich za pośrednictwem Swoich własnych ludzi, bhaktów takich jak Mucukunda i Bhima. Kalayavana i król Magadhy zostali zabici odpowiednio przez Mucukundę i Bhimę, którzy występowali jako pośrednicy Pana. Działając tak, jak gdyby Sam nie był w stanie walczyć, podczas gdy Jego bhaktowie mogli ich zabić, Pan chciał pokazać waleczność Swoich wielbicieli. Związek Pana z Jego bhaktami jest bardzo radosny. W rzeczywistości Pan przyszedł tutaj na prośbę Brahmy, aby zabić wszelkie niepożądane elementy tego świata. Chcąc jednak, aby i Jego bhaktowie byli sławieni, czasami angażuje ich w tego rodzaju czynności, aby im przypadła zasługa za nie. Pan Sam zaplanował bitwę pod Kuruksetrą, ale pragnąc przypisać zasługę Swojemu bhakcie Arjunie (nimitta-matram bhava savyasacin), grał On rolę woźnicy, podczas gdy Arjuna otrzymał szansę zagrania roli wojownika i w ten sposób stania się bohaterem bitwy pod Kuruksetrą. To co Pan pragnie osiągnąć przez Swoje transcendentalne plany, spełnia za pośrednictwem Swoich zaufanych wielbicieli. Jest to łaską Pana dla Jego czystych, niezachwianych bhaktów.
03.03.13 Znaczenie: Upadek Duryodhany, głównego syna
Dhrtarastry, nie był przyjemny dla Pana, mimo iż stał On po stronie Arjuny i to
właśnie On poradził Bhimie, w jaki sposób połamać uda Duryodhany w walce. Pan
jest zmuszony ukarać złoczyńcę, ale nie jest szczęśliwy, gdy wymierza taką
karę, ponieważ żywe istoty są oryginalnie Jego integralnymi cząstkami. Jest On
twardszy od pioruna dla złoczyńcy i bardziej miękki niż róża dla osoby oddanej.
Złoczyńca jest zwodzony poprzez złe towarzystwo i złą radę, które są przeciwko
ustanowionym zasadom porządku Pana, i wskutek tego podlega karze. Najpewniejszą
ścieżką do szczęścia jest życie według zasad ustanowionych przez Pana i nie
sprzeciwianie się tym prawom, które ze względu na skłonność do zapominania
żywych istot zostały przedstawione w Vedach
i Puranach.
03.03.14 Znaczenie: Teoria mówiąca, że świat zostaje przeciążony z powodu wzrostu populacji i dlatego mają miejsce wojny i inne niszczące procesy, nie jest teorią poprawną. Ziemia nigdy nie jest przeciążona. Najcięższe góry i oceany na powierzchni Ziemi utrzymują więcej żywych istot niż jest w sumie istot ludzkich, a mimo to nie są przeciążone. Gdybyśmy dokonali spisu wszystkich żywych istot żyjących na powierzchni Ziemi, z pewnością okazałoby się, że liczba istot ludzkich nie stanowi nawet pięciu procent ogólnej liczby żywych istot. Jeśli zwiększa się przyrost naturalny istot ludzkich, to również proporcjonalnie zwiększa się przyrost naturalny innych żywych istot. Przyrost naturalny zwierząt niższych – dzikich zwierząt, istot wodnych, ptaków itd. – jest o wiele wyższy niż przyrost naturalny istot ludzkich. Z polecenia Najwyższego Pana na całej Ziemi jest wystarczająca ilość żywności dla wszystkich żywych istot, i może On zaaranżować, że będzie jej jeszcze więcej, gdyby rzeczywiście nastąpił nieproporcjonalny wzrost żywych istot
Dlatego nawet nie ma kwestii tego, aby wzrost populacji był przyczyną przeciążenia. Ziemia zostaje przeciążona z powodu dharma-glani, czyli niewłaściwego wypełniania pragnienia Pana. Pan pojawił się na tej Ziemi, aby zahamować przyrost złoczyńców, a nie wzrost populacji, tak jak błędnie wnioskują zwykli ekonomiści. Kiedy Pan Krsna pojawił się, miał wówczas miejsce pokaźny przyrost w klasie złoczyńców, którzy gwałcili pragnienie Pana. Celem materialnego stworzenia jest spełnienie pragnienia Pana, a to pragnienie jest takie, aby te uwarunkowane dusze, które nie są zdolne do wejścia do królestwa Boga, otrzymały szansę zdobycia kwalifikacji pozwalających im na wejście do tego królestwa. Cały proces aranżacji kosmicznej jest zaplanowany w ten sposób, aby dać szansę uwarunkowanym duszom na wejście do królestwa Boga, i dzięki naturze materialnej Pana jest również odpowiedni system do ich utrzymania.
Dlatego-mimo iż może mieć miejsce ogromny przyrost populacji na powierzchni Ziemi – jeśli ludzie działają w świadomości Boga i nie są złoczyńcami, taki ciężar Ziemi jest jedynie źródłem przyjemności dla niej. Są dwa rodzaje ciężarów. Jeden to ciężar zwierzęcia jucznego, a drugi to ciężar miłości. Ciężar zwierzęcia jucznego jest nie do zniesienia, ale ciężar miłości jest źródłem przyjemności. Śrila Viśvanatha Cakravarti opisuje ten ciężar miłości bardzo praktycznie. Mówi on, że ciężar męża dla młodej żony, ciężar dziecka na kolanach matki, i ciężar bogactw dla biznesmena, chociaż są rzeczywiście ciężarami z punktu widzenia ciężkości, są źródłem przyjemności, i podczas nieobecności takich uciążliwych przedmiotów można odczuwać ciężar rozłąki, który o wiele trudniej jest znieść niż rzeczywisty ciężar miłości. Kiedy Pan Krsna mówił o ciężarze dynastii Yadu dla Ziemi, nie odnosił tego do ciężaru zwierzęcia jucznego. Ogromna liczba członków rodziny zrodzonych z Pana Krsny wynosiła kilka milionów i był to z pewnością wielki przyrost populacji Ziemi, ale ponieważ wszyscy z nich byli ekspansjami Samego Pana poprzez Jego transcendentalne pełne ekspansje, byli oni źródłem wielkiej przyjemności dla Ziemi. Kiedy Pan mówił o nich jako o ciężarze dla Ziemi, miał na myśli ich bliskie odejście z powierzchni Ziemi. Wszyscy członkowie rodziny Krsny byli inkarnacjami różnych półbogów i mieli zniknąć z powierzchni Ziemi razem z Panem. Kiedy Pan mówił o ciężarze nie do zniesienia dla Ziemi w związku z dynastią Yadu, odnosił to do ciężaru ich rozdzielenia. Wniosek ten potwierdza Śrila Jiva Gosvami.
03.03.15 Znaczenie: Pan i Jego towarzysze pojawiają się i odchodzą z woli Pana. Nie podlegają oni prawom materialnej natury. Nikt nie był w stanie zabić rodziny Pana ani też nie była możliwa ich naturalna śmierć poprzez prawa natury. Dlatego jedynym sposobem na ich odejście było zaaranżowanie walki pomiędzy nimi, jak gdyby bijatyki w odurzeniu na skutek picia. Ta tzw. walka również nastąpiła na skutek woli Pana, w przeciwnym razie nie mieliby powodu, by walczyć. Tak jak Arjuna został poddany złudzeniu, ulegając uczuciom rodzinnym, i wskutek tego została wypowiedziana Bhagavad-gita, tak też jedynie z woli Pana, nie z żadnej innej przyczyny, dynastia Yadu uległa odurzeniu. Bhaktowie i towarzysze Pana są całkowicie Mu podporządkowanymi duszami. Wskutek tego są oni transcendentalnymi narzędziami w rękach Pana i Pan może używać ich zgodnie ze Swymi pragnieniami. Czyści bhaktowie Pana również czerpią przyjemność z takich rozrywek Pana, ponieważ pragną widzieć Go szczęśliwym. Bhaktowie Pana nigdy nie roszczą sobie pretensji do niezależnej indywidualności; wprost przeciwnie, używają oni swojej indywidualności zgodnie z pragnieniami Pana i ta współpraca wielbicieli z Panem czyni doskonałą scenę dla rozrywek Pana.
03.03.17 Znaczenie: Embrionalne ciało Pariksita, które formowało się po zapłodnieniu Uttary przez Abhimanyu; wielkiego bohatera, zostało spalone przez brahmastrę Aśvatthamy, ale Pan dostarczył mu drugie ciało w łonie, i w ten sposób potomek Puru został ocalony. Wydarzenie to jest doskonałym dowodem na to, że ciało i żywa istota, iskra duchowa, nie są jednym i tym samym. Kiedy żywa istota przyjmuje schronienie w łonie kobiety poprzez zapłodnienie nasieniem męskim, dochodzi do emulgowania wydzielin męskich i kobiecych, i w ten sposób formuje się ciało wielkości grochu, stopniowo rozwijając się w kompletne ciało. Ale jeśli rozwijający się embrion zostanie w jakiś sposób zniszczony, żywa istota musi przyjąć schronienie w innym ciele czy w łonie innej kobiety. Ta określona żywa istota, która została wybrana, aby być potomkiem Maharajy Puru, czyli Pandavów, nie była zwykłą żywą istotą. Z woli Pana miał on zostać następcą Maharajy Yudhisthiry. Dlatego, kiedy Aśvatthama zniszczył embrion Maharajy Pariksita, Pan, poprzez Swoją własną wewnętrzną moc, wszedł do łona Uttary poprzez Swoją pełną część, aby udzielić audiencji przyszłemu Maharajy Pariksitowi, który znajdował się w wielkim niebezpieczeństwie. Pojawiwszy się w łonie, Pan pocieszył dziecko, i poprzez Swoją wszechmoc zapewnił mu całkowitą ochronę w nowym ciele. Poprzez Swoją moc wszechobecności był On obecny zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Uttary i innych członków rodziny Pandava.
03.03.18 Znaczenie: Ponieważ Maharaja Yudhisthira był nieustannym adoratorem Najwyższego Pana, Śri Krsny, był idealnym monarchą na Ziemi. Jak oznajmiono w Vedach (Iśopanisad), Pan jest właścicielem całego zamanifestowanego stworzenia kosmicznego, które jest szansą dla uwarunkowanych dusz na odnowienie ich wiecznego związku z Panem i w ten sposób powrót do Boga, powrót do domu. Cały system materialnego świata jest zorganizowany odpowiednio do tego programu i planu. Każdy, kto sprzeciwia się temu planowi, jest karany przez prawa natury, które działają pod nadzorem Najwyższego Pana. Maharaja Yudhisthira został osadzony na tronie Ziemi jako reprezentant Pana. Król zawsze powinien być reprezentantem Pana. Doskonała monarchia wymaga reprezentacji najwyższej woli Pana, a Maharaja Yudhisthira był idealnym monarchą działającym według tej najwyższej zasady. Zarówno król, jak i poddani byli szczęśliwi w wypełnianiu światowych obowiązków. Pod panowaniem Maharajy Yudhisthiry i jego godnych potomków, takich jak Maharaja Pariksit, obywatele państwa mieli zapewnioną doskonałą ochronę i cieszyli się naturalnym życiem, całkowicie współpracując z materialną naturą.
03.03.19 Znaczenie: Kiedy Maharaja Yudhisthira był cesarzem Ziemi, Pan Śri Krsna był królem Dvaraki i był znany jako Dvarakadhiśa. Tak jak inni uzależnieni królowie, podlegał On władzy Maharajy Yudhisthiry. Chociaż Pan Śri Krsna jest najwyższym władcą całego stworzenia, kiedy był tutaj na Ziemi, nigdy nie pogwałcił zasad zaleceń wedyjskich, jako że zasady te są drogowskazem dla ludzkiego życia. Regulowane ludzkie życie, zgodne z zasadami wedyjskimi, które są oparte na systemie wiedzy zwanym filozofią Sankhya, jest prawdziwym sposobem korzystania z potrzeb życia. Bez takiej wiedzy, obyczajów i wolności od przywiązań, tzw. cywilizacja ludzka nie jest niczym więcej niż społeczeństwem zwierząt, którego zasadą jest jedzenie, picie, weselenie się i używanie życia. Pan działał swobodnie, odpowiednio do Swojej woli, jednakże poprzez Swój praktyczny przykład nauczał, aby nie prowadzić życia, które jest przeciwne zasadom wiedzy i wolności od przywiązań. Osiągnięcie wiedzy i wolności od przywiązań, tak jak to zostało dokładnie przedyskutowane w filozofii Sankhya, jest prawdziwą doskonałością życia. Wiedza oznacza, że ktoś wie, iż misją ludzkiej formy życia jest zakończenie wszelkich niedoli materialnej egzystencji i że pomimo tego, iż musimy zaspokajać cielesne potrzeby życia w regulowany sposób, nie powinniśmy być przywiązanymi do takiego zwierzęcego życia. Spełnianie wymagań cielesnych jest życiem zwierzęcym, a spełnianie misji duszy jest misją ludzką.
03.03.20 Znaczenie: W poprzednim wersecie zostało opisane, że Pan Krsna, będąc usytuowanym w prawdzie filozofii Sankhya, jest wolny od przywiązania do wszelkiego rodzaju materii. Obecny werset opisuje, iż jest On rezydencją bogini fortuny. Te dwie rzeczy wcale nie są sprzeczne. Pan Krsna jest wolny od przywiązania do różnorodności niższej natury, ale oddaje się wiecznym, pełnym szczęścia radościom natury duchowej, czyli Swojej wewnętrznej mocy. Osoba o ubogim zasobie wiedzy nie jest w stanie zrozumieć tego rozróżnienia pomiędzy mocą zewnętrzną i wewnętrzną. W Bhagavad-gicie ta moc wewnętrzna została opisana jako para prakrti, a Visnu Purana opisuje tę wewnętrzną moc Visnu jako para śakti. Pan nigdy nie jest oddzielony od para śakti. Ta para śakti i jej manifestacje zostały opisane w Brahma-samhicie (5.37) jako ananda-cinmaya-rasa-pratibhavitabhih. Pan jest wiecznie pełen radości i świadomy smaku czerpanego z takiego transcendentalnego szczęścia. Negacja różnorodności niższej energii nie pociąga za sobą negacji pozytywnego transcendentalnego szczęścia świata duchowego. Dlatego łagodność Pana, Jego uśmiech, charakter i wszystko co z Nim związane są transcendentalne. Takie manifestacje mocy wewnętrznej są rzeczywistością, której materialny cień jest jedynie tymczasową reprezentacją, do której nie może być przywiązany nikt, kto posiada właściwą wiedzę.
03.03.21 Znaczenie: Pan oddawał się przyjemnościom w tym świecie razem ze Swoimi czystymi wielbicielami. Chociaż jest On Osobą Boga i jest transcendentalny do wszelkich materialnych przywiązań, niemniej jednak okazał wiele przywiązania dla Swoich czystych wielbicieli na Ziemi, jak również dla półbogów, którzy angażują się w Jego służbę na planetach niebiańskich jako Jego potężni pośrednicy w zarządzaniu wszelkimi sprawami materialnymi. Szczególne przywiązanie okazał członkom Swojej rodziny, Yadavom, jak również Swoim szesnastu tysiącom żon, które miały sposobność obcowania z Nim w chwilach odpoczynku w godzinach nocnych. Wszystkie te przywiązania Pana są manifestacjami Jego wewnętrznej mocy, których zewnętrzna moc jest jedynie cienistą reprezentacją. Potwierdzenie o wewnętrznych potencjalnych manifestacjach Pana znajduje się w Skanda Puranie, Prabhasa-khandzie, w rozmowach pomiędzy Panem Śivą i Gauri. Jest tam wzmianka o spotkaniach Pana z szesnastoma tysiącami pasterek, mimo iż jest On Hamsa (transcendentalnym) Duszą Najwyższą i karmicielem i obrońcą wszystkich żywych istot. Szesnaście tysięcy pasterek jest przejawieniem szesnastu odmian mocy wewnętrznej. Dokładnie zostanie to wyjaśnione w Canto Dziesiątym. Jest tam powiedziane, że Pan jest niczym księżyc, a dziewczęta – będące wewnętrzną mocą – są niczym gwiazdy wkoło tego księżyca.
03.03.22 Znaczenie: Mimo iż Pan nigdy nie jest
przywiązany do żadnego rodzaju materialnego życia seksualnego, jako nauczyciel
wszechświata pozostawał On w życiu rodzinnym przez wiele, wiele lat, aby
nauczać innych, w jaki sposób wieść życie rodzinne. Śrila Viśvanatha Cakravarti
Thakura tłumaczy, że słowo samajayata oznacza
"w pełni przejawiony." Kiedy Pan obecny był na Ziemi, we wszystkich
Swoich czynnościach przejawił On wolność od przywiązań. W pełni przejawił to
wówczas, kiedy chciał pouczyć nas własnym przykładem, że nie należy pozostawać
przywiązanym do życia rodzinnego przez wszystkie dni swojego życia. Jest rzeczą
zrozumiałą, że należy w naturalny sposób uwolnić się od przywiązań. Obojętność
Pana wobec życia rodzinnego nie oznacza obojętności wobec Jego wiecznych
towarzyszek, transcendentalnych pasterek. Ale Pan zapragnął położyć kres
Swojemu tzw. przywiązaniu do trzech sił materialnej natury. Nigdy nie może być
On jednak obojętny wobec służby Swoich transcendentalnych towarzyszek, takich
jak Rukmini i inne boginie fortuny, jak to zostało opisane w Brahma-samhicie (5.29): laksmi-sahasra-śata-sambhrama-sevya-manam.
03.03.23 Znaczenie: Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie, nikt nie może zrozumieć transcendentalnych narodzin i czynów Pana. Ten sam fakt został potwierdzony tutaj: nikt, poza osobą, która została oświecona przez służbę oddania dla Pana, nie może zrozumieć różnicy pomiędzy czynami Pana a czynami tych, którzy znajdują się pod kontrolą nadprzyrodzonej siły. Przyjemności zmysłowe wszystkich zwierząt, ludzi i półbogów w obrębie tego materialnego wszechświata są kontrolowane przez nadprzyrodzoną siłę zwaną prakrti, czyli daivi-maya. Nikt nie jest niezależny w osiąganiu przyjemności zmysłowej, ale każdy w tym materialnym świecie ugania się za zadowalaniem zmysłów. Osoby, które same znajdują się pod kontrolą nadprzyrodzonej siły, nie są w stanie uwierzyć w to, iż Pan Krsna w Swoich przyjemnościach zmysłowych nie podlega żadnej kontroli poza Swoją własną. Nie są oni w stanie zrozumieć, iż Jego zmysły są transcendentalne. W Brahma-samhicie zmysły Pana są opisane jako wszechpotężne; to znaczy, że każdym ze Swoich zmysłów może On spełniać czynności każdego innego zmysłu. Osoba o ograniczonych zmysłach nie może uwierzyć, że Pan może jeść poprzez Swoją transcendentalną moc słuchania i może spełnić akt seksualny jedynie przez patrzenie. Kontrolowane żywe istoty nie są w stanie nawet śnić o takich czynnościach zmysłowych w swoim uwarunkowanym życiu. Ale jedynie dzięki czynnościom w bhakti-yodze można zrozumieć, że Pan i Jego czynności są zawsze transcendentalne. Jak Pan mówi w Bhagavad-gicie (18.55), bhaktya mam abhijanati yavan yaś casmi tattvatah: jeśli nie jest się czystym wielbicielem Pana, nie można znać nawet cząstki Jego czynów.
03.03.24 Znaczenie: Towarzysze Pana, którzy grali rolę książęcych potomków dynastii Yadu i Bhoja, nie byli zwykłymi żywymi istotami. Nie jest rzeczą możliwą, aby mogli obrazić jakąkolwiek świętą osobę czy mędrca, ani też mędrcy, którzy wszyscy byli czystymi wielbicielami Pana, nie mogli zostać doprowadzeni do wściekłości przez żarty książąt zrodzonych w świętych dynastiach Yadu i Bhoja, w których Pan Sam pojawił się jako ich potomek. Przeklęcie książąt przez mędrców było inną transcedentalną rozrywką Pana, aby dać pokaz gniewu. Książęta zostali przeklęci dlatego, aby uświadomić nam, iż nawet potomkowie Pana, którzy nigdy nie mogliby zostać zniszczeni przez żaden akt materialnej natury, podlegali reakcjom gniewu wielkich wielbicieli Pana. Dlatego należy być bardzo ostrożnym i uważnym, aby nie popełniać obraz u stóp wielbicieli Pana.
03.03.26 Znaczenie: Bhaktowie Pana dzielą się na kilka grup, głównie na nitya-siddha i sadhana-siddha. Bhaktowie nitya-siddha nigdy nie upadają do regionu materialnej atmosfery, mimo iż czasami przychodzą na plan materialny po to, by spełnić misję Pana. Bhaktowie sadhana-siddha są wybierani spośród dusz uwarunkowanych. Wśród bhaktów sadhana są bhaktowie czyści i zanieczyszczeni różnymi motywacjami. Bhaktowie zanieczyszczeni różnymi motywacjami są czasami entuzjastyczni względem spełniania czynności karmicznych i są przyzwyczajeni do filozoficznych spekulacji. Czyści bhaktowie są wolni od wszystkich tych motywacji i są całkowicie zaabsorbowani służbą dla Pana, bez względu na to, jak i gdzie są usytuowani. Czyści bhaktowie Pana nie są zbyt entuzjastyczni, by odsunąć na bok swoją służbę oddania dla Pana po to, aby udać się do świętych miejsc pielgrzymek. Wielki bhakta Pana w czasach współczesnych, Śri Narottama dasa Thakura, śpiewał w ten sposób: "Odwiedzanie świętych miejsc pielgrzymek jest innego rodzaju zwodzeniem umysłu, ponieważ ostatnim słowem w doskonałości duchowej jest służba oddania dla Pana w jakimkolwiek miejscu."
Dla czystych wielbicieli Pana, którzy są całkowicie zadowoleni z transcendentalnej służby miłosnej dla Pana, praktycznie nie istnieje konieczność odwiedzania różnych miejsc pielgrzymek. Ale dla osób, które nie są tak zaawansowane, odwiedzanie miejsc pielgrzymek i regularne spełnianie tam rytuałów jest przepisanym obowiązkiem. Część książęcego porządku dynastii Yadu, która udała się do Prabhasa, spełniła wszystkie obowiązki, które należy spełniać w miejscu pielgrzymek, i ofiarowała swoje pobożne czyny przodkom i innym.
Z zasady każda ludzka istota jest zadłużona u Boga, półbogów, wielkich mędrców, innych żywych istot, ludzi w ogólności, przodków itd., za różne otrzymane od nich korzyści. Zatem każdy jest zobowiązany spłacić dług wdzięczności. Yadowie, którzy udali się do miejsca pielgrzymek Prabhasa, spełnili swoje obowiązki poprzez rozdzielanie ziemi, złota i dobrze wykarmionych krów, w ten sposób-jak opisuje następujący werset – spełniając królewskie akty dobroczynne.
03.03.27 Znaczenie: Wszystkie te dary były przeznaczone dla braminów, którzy całkowicie poświęcili swoje życie dla dobrobytu społeczeństwa, zarówno duchowego, jak i materialnego. Za spełnianie swoich służb bramini nie otrzymywali wynagrodzenia jak opłacani słudzy, ale społeczeństwo dostarczało im wszelkie potrzebne im rzeczy. Niektórzy bramini, którzy mieli trudności z zawarciem związku małżeńskiego, otrzymywali dziewczęta. Dlatego bramini nie mieli żadnych ekonomicznych problemów. Królowie ksatriya i bogaci kupcy dostarczali im wszystko, co tylko potrzebowali, a w zamian za to bramini całkowicie poświęcali się oświeceniu społeczeństwa. Na tym polegał system społecznej współpracy pomiędzy różnymi kastami. Kiedy klasa czy kasta bramińska stopniowo zaczęła dbać o własne wygody – będąc karmioną przez społeczeństwo, chociaż nie posiadała kwalifikacji bramińskich – zdegradowała się do brahma-bandhu, czyli niekwalifikowanych braminów, i w ten sposób również inni członkowie społeczeństwa stopniowo upadli ze standardowej ścieżki progresywnego życia społecznego. Jak to zostało opisane w Bhagavad-gicie, system kastowy jest tworem Pana i został ustanowiony odpowiednio do cech pracy pełnionej dla społeczeństwa, a nie według narodzin, tak jak błędnie uważa się w obecnym zdegradowanym społeczeństwie.
03.03.28 Znaczenie: Zachowanie przejawione przez potomków Yadu w miejscu pielgrzymek Prabhasa było wysoce kulturalne i na poziomie ludzkiej doskonałości. Doskonałość ludzkiego życia można osiągnąć poprzez przestrzeganie trzech zasad cywilizacji: ochronę krów, utrzymywanie kultury bramińskiej, a przede wszystkim stanie się czystym wielbicielem Pana. Osoba, która nie jest wielbicielem Pana, nie może osiągnąć doskonałości ludzkiego życia, którą jest wzniesienie się do świata duchowego, gdzie nie ma narodzin, śmierci, chorób i starości. Jest to najbardziej doskonały cel ludzkiego życia. Bez tego celu, każdy rodzaj materialnego postępu z tzw. wygodami może jedynie przynieść porażkę ludzkiej formie życia.
Bramini i Vaisnavowie nie przyjmują żadnego pokarmu, który nie został najpierw ofiarowany Osobie Boga. Bhaktowie przyjmują pokarm ofiarowany Panu jako łaskę Pana. Przede wszystkim to Pan dostarcza wszelkiego rodzaju pokarm, zarówno istotom ludzkim, jak i innym zwierzętom. Ludzka istota musi być świadoma faktu, że wszelkie pożywienie, mianowicie zboża, warzywa, mleko, woda itd. – podstawowe potrzeby życia – jest dostarczane ludzkości przez Pana, i tego rodzaju pokarm nie może zostać wytworzony przez żadnego naukowca czy materialistę, w laboratorium czy fabryce wzniesionej ludzkim wysiłkiem. Inteligentna klasa ludzi jest nazywana braminami, a ci, którzy zrealizowali Absolutną Prawdę w Jego najwyższym osobowym aspekcie, są nazywani Vaisnavami. Obie te grupy osób przyjmują pożywienie, które jest pozostałością ofiary. Ostatecznym przeznaczeniem ofiary jest zadowolenie yajna-purusy, Visnu. W Bhagavad-gicie (3.13) jest powiedziane, że osoba przyjmująca pożywienie jako pozostałość ofiary jest wolna od wszelkich grzesznych reakcji, a osoba, która gotuje pokarm dla utrzymania swego ciała, spożywa wszelkiego rodzaju grzechy, które jedynie prowadzą do cierpienia. Pokarm przygotowany przez Yadów w miejscu pielgrzymek Prabhasa, który ofiarowali braminom, został ofiarowany najpierw Osobie Boga, Visnu. Yadowie złożyli swoje szczere pokłony poprzez dotknięcie swoimi głowami ziemi. Yadowie czy jakakolwiek oświecona rodzina w kulturze wedyjskiej jest szkolona, w jaki sposób osiągnąć ludzką doskonałość poprzez całkowitą współpracę pomiędzy różnymi porządkami społecznymi w pełnieniu służby.
Ważne tutaj jest również słowo uru-rasam. Poprzez kombinację zbóż, warzyw i mleka można przygotowywać setki smakołyków. Wszystkie takie potrawy są w gunie dobroci i dlatego mogą być ofiarowane Osobie Boga. Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie (9.26), Pan przyjmuje jedynie pożywienie, które jest w zakresie owoców, kwiatów, liści i napojów, pod warunkiem, że jest ono ofiarowane w kompletnej służbie oddania. Jedynym kryterium bona fide ofiary dla Pana jest służba oddania. Pan zapewnia, że z przyjemnością przyjmuje taki pokarm ofiarowany przez wielbicieli. Więc biorąc pod uwagę te wszystkie względy, Yadowie byli doskonale wyszkolonymi, cywilizowanymi osobami i fakt, że zostali przeklęci przez mędrców-braminów, był jedynie życzeniem Pana; całe wydarzenie jest ostrzeżeniem dla wszelkich zainteresowanych, że nikt nie powinien zachowywać się lekkomyślnie wobec braminów i Vaisnavów.