C-3 - Rozdział  XVII

 

Zwycięstwo Hiranyaksy nad wszystkimi stronami wszechświata

 

 
03.17.01   Śri Maitreya powiedział: Usłyszawszy od Brahmy narodzonego z Visnu, jaka była przyczyna tej ciemności, półbogowie, mieszkańcy wyższych planet, uwolnili się od wszelkiego strachu. Powrócili więc na swoje odpowiednie planety.

 

03.17.01   Znaczenie:      Półbogowie, którzy są mieszkańcami wyższych planet, również niezwykle obawiają się takich zdarzeń jak zapanowanie ciemności we wszechświecie, dlatego zasięgnęli rady Brahmy. Świadczy to o tym, że strach nie jest obcy żadnej żywej istocie w tym materialnym świecie. Czterema podstawowymi czynnościami materialnej egzystencji jest jedzenie, spanie, strach i łączenie się w pary. Element strachu istnieje również w półbogach. Te same zasady życia zwierzęcego obowiązują na każdej planecie, nawet na wyższych systemach planetarnych, włączając Księżyc i Słońce, jak równie Ziemię. W przeciwnym bowiem razie, dlaczego półbogowie również obawiali się ciemności? Różnica pomiędzy półbogami a zwykłymi ludzkimi istotami. polega na tym, że półbogowie przyjmują autorytet, podczas gdy mieszkańcy tej Ziemi przeciwstawiają się autorytetom. Gdyby ludzie jedynie przyjmowali autorytet, wówczas mogłaby zostać naprawiona każda niepomyślna sytuacja w tym wszechświecie. Arjuna również był zaniepokojony na Polu Bitewnym Kuruksetry, ale przyjął autorytet, Krsnę, i jego problem został rozwiązany. Instrukcja wynikająca z tego zdarzenia jest taka, że pewne materialne warunki mogą nas niepokoić, ale jeśli przyjmiemy autorytet, który rzeczywiście potrafi wyjaśnić daną rzecz, wówczas nasz problem zostanie rozwiązany. Pragnąc dowiedzieć się, co miało znaczyć to zakłócenie, półbogowie zbliżyli się do Brahmy, a po wysłuchaniu go byli usatysfakcjonowani i spokojnie powrócili do domu.

 

03.17.02   Cnotliwa niewiasta Diti niezwykle obawiała się kłopotów, jaki dzieci z jej łona sprawią półbogom, a jej mąż przepowiedział to samo. Po stu latach brzemienności wydała na świat bliźniaczych synów.

 

03.17.03   W obwili narodzin tych dwóch demonów, na planetach niebiańskich, planetach ziemskich i pomiędzy nimi pojawiło się wiele naturalnych zakłóceń, wszystkie niezwykłe przerażające i wspaniałe.

 

03.17.04   Wzdłuż gór na Ziemi wystąpiły wstrząsy i wydawało się, że wszystko ogarnia ogień. Wraz z kometami, meteorami i piorunami, pojawiło się wiele niepomyślnych planet, takich jak Saturn.

 

03.17.04   Znaczenie:      Gdy na jakiejś planecie występuje wiele naturalnych zakłóceń, należy rozumieć, że musiał się tam narodzić jakiś demon. W obecnej dobie wzrasta liczba osób demonicznych, dlatego również zwiększają się naturalne zakłócenia. Jest tak bez wątpienia, jak możemy zrozumieć to z oznajmień Śrimad-Bhagavatam.

 

03.17.05   Wiały najbardziej nieprzyjemne wiatry, wciąż gwiżdżąc i wyrywając gigantyczne drzewa. Sztormy były ich wojskami, a tumany kurzu – sztandarami.

 

03.17.05   Znaczenie:      Gdy pojawiają się naturalne zakłócenia, takie jak wiejące cyklony, nadmierne upały lub opady śniegu i huragany wyrywające drzewa, to świadczy to o tym, iż wzrasta demoniczna populacja. To właśnie jest przyczyną naturalnych zakłóceń. Nawet w chwili obecnej jest wiele obszarów na kuli ziemskiej, gdzie występują wszystkie te zakłócenia. Zdarza się to na całym świecie. Promieniowanie słoneczne jest niewystarczające, na niebie zawsze są chmury, pada śnieg i panuje srogie zimno. To świadczy o tym, że takie miejsca zamieszkują demoniczni ludzie, którzy oddają się wszelkiego rodzaju zakazanym, grzesznym czynom.

 

03.17.06   Zwały chmur zasłoniły ciała niebieskie na nieboskłonie, na którym, jak gdyby śmiejąc się, czasem błyskały pioruny. Wszędzie panowała ciemność i nic nie można było zobaczyć.

 

03.17.07   Ocean zawodził głośno wysokimi falami, jak gdyby pogrążony w smutku, a pomiędzy zamieszkującymi go stworzeniami panował niepokój. Rzeki i jeziora także były poruszone, a lotosy usychały.

 

03.17.08   W czasie słonecznego i księżycowego zaćmienia, wokół słońca i księżyca raz za razem pojawiały się mgliste aureole. Nawet pomimo nieobecności chmur słychać było huki piorunów, a z górskich jaskiń wydobywały się dźwięki podobne do tych, jakie wydaj turkoczące karety.

 

03.17.09   Szakalice wyły złowieszczo pośrodku wiosek, wymiotując ze swych pysków potężnym ogniem, a do ich płaczu dołączyły się szakale i sowy.

 

03.17.10   Psy, podnosząc swe szyje, wyły tu i ówdzie, raz śpiewnie, a raz zawodząco.

 

03.17.11   O Viduro, osły biegały stadami tu i tam, kopiąc ziemię swymi twardymi kopytami i rycząc dziko.

 

03.17.11   Znaczenie:      Osły również, jako rasa, czują się godnie, a kiedy w tzw. zabawie biegają stadami tu i tam, jest to uważane za zły znak dla ludzkiego społeczeństwa.

 

03.17.12   Ptaki, przestraszone rykiem osłów, krzycząc wyfrunęły ze swych gniazd, podczas gdy bydło w oborach, jak i lasach, wydalało nawóz i urynę.

 

03.17.13   Przerażone krowy dawały krew zamiast mleka, z chmur padała ropa, wizerunki bogów w świątyniach roniły łzy, a drzewa zwalały się bez podmuchu wiatru.

 

03.17.14   Złowieszcze planety, takie jak Mars i Saturn, świeciły jaśniej i przyćmiły blask planet pomyślnych, takich jak Merkury, Jowisz i Venus, jak również pewną liczbę księżycowych domów. Obierając pozornie przeciwne kursy, planety weszły we wzajemny konflikt.

 

03.17.14   Znaczenie:      Cały wszechświat porusza się pod wpływem trzech sił natury materialnej. Te żywe istoty, które są usytuowane w dobroci, są nazywane gatunkami pobożnymi: pobożne ziemie, pobożne drzewa itd. Podobnie jest również z planetami; wiele planet uważa się za pobożne, podczas gdy inne są uważane za niepobożne. Za planety niepobożne uważa się Saturn i Mars. Kiedy planety pobożne świecą bardzo jasno, jest to znak pomyślny, ale gdy bardzo jasno świecą planety niepomyślne, nie wróży to nic dobrego.

 

03.17.15   Kiedy ludzie dostrzegli te i wiele innych znaków złych czasów, wszystkich (prócz czterech świętych synów Brahmy, którzy byli świadomi upadku Jayi i Vijayi i ich narodzin jako synów Diti) ogarnął strach. Nie znali oni sekretu tych potęg i myśleli, że zbliża się unicestwienie wszechświata.

 

03.17.15   Znaczenie:      Zgodnie z Siódmym Rozdziałem Bhagavad-gity, prawa natury są tak surowe, że żywa istota nie jest w stanie uniknąć ich działania. Jest również wyjaśnione, że uratowani mogą zostać jedynie ci, którzy są całkowicie podporządkowani Krsnie w świadomości Krsny. Z opisu Śrimad-Bhagavatam możemy się dowiedzieć, że z powodu narodzin dwóch potężnych demonów wystąpiło tak wiele naturalnych zakłóceń. Pośrednio należy rozumieć to w ten sposób, że, jak zostało to opisane wcześniej, gdy na Ziemi istnieją ciągłe niepokoje, jest to znak, że narodzili się jacyś demoniczni ludzie, czyli że wzrasta demoniczna populacja. W dawnych czasach istniały tylko dwa demony – te narodzone z Diti – a mimo to było tak wiele zakłóceń. W chwili obecnej, szczególnie w tym wieku Kali, te zakłócenia widoczne są wszędzie, co jest dowodem na to, że z pewnością wzrasta demoniczna populacja.

    Aby zahamować wzrost demonicznej populacji, cywilizacja wedyjska ustanawia tak wiele zasad i nakazów regulujących życie społeczne, z których najważniejszym jest proces garbhadhana dla płodzenia dobrych dzieci. W Bhagavad-gicie Arjuna informuje Krsnę, że gdy pojawia się niepożądana populacja (varna-sankara), cały świat zdaje się być piekłem. Ludzie bardzo pragną pokoju na świecie, ale pojawia się tak wiele niechcianych dzieci, które rodzą się bez błogosławieństwa ceremonii garbhadhana, właśnie tak jak te demony zrodzone z Diti. Diti była tak pożądliwa, że zmusiła swojego męża do współżycia seksualnego w czasie, który był niepomyślny, i dlatego wydała na świat demony, które stały się przyczyną zakłóceń. Kiedy ktoś podejmuje życie seksualne dla spłodzenia dzieci, powinien przestrzegać procesu gwarantującego narodziny dobrych dzieci. Gdy każdy ojciec rodziny będzie przestrzegał systemu wedyjskiego, wówczas pojawią się wspaniałe dzieci, nie demony, i automatycznie na świecie zapanuje pokój. Jeśli nie przestrzegamy w życiu zasad dla utrzymania ładu społecznego, nie możemy oczekiwać pokoju. Będziemy raczej musieli doświadczać surowych reakcji praw natury.

 

03.17.16   Te dwa demony, które pojawiły się w starożytnych czasach, niebawem zaczęły okazywać niezwykłe cechy; miały ciała podobne stali, które rosły jak dwie wielkie góry.

 

03.17.16   Znaczenie:      Na świecie są dwie klasy ludzi; jedni nazywani są demonami, a drudzy półbogami. Półbogowie troszczą się o duchowy postęp ludzkiego społeczeństwa, podczas gdy demony są zainteresowane poprawą sytuacji fizycznej i materialnej. Dwa demony zrodzone z Diti rozwinęły tak wielką siłę cielesną, że stały się podobne żelaznej konstrukcji, i były tak wysokie, iż zdawały się sięgać przestrzeni kosmicznej. Przystrajały się wartościowymi ornamentami i myślały, że na tym polega sukces w życiu. Pierwotnie zostało zaplanowane, by Jaya i Vijaya, dwaj strażnicy Vaikunthy, narodzili się w tym materialnym świecie, gdzie – z powodu klątwy rzuconej przez mędrców – graliby role zawsze zagniewanych na Najwyższą Osobę Boga. Jako osoby demoniczne, stali się tak gniewni, że nie dbali o Najwyższą Osobę Boga, lecz jedynie o cielesny komfort i poprawę sytuacji materialnej.

 

03.17.17   Ciała ich osiągnęły taką wysokość, iż szczytami swych złotych koron zdawali się całować niebo. Swymi olbrzymimi postaciami zasłonili widnokrąg, a przechadzając się, przy każdym kroku wstrząsali ziemią. Ramiona ich zdobiły lśniące bransolety, i stali jak gdyby zakrywając słońce swoimi taliami przepasanymi wspaniałymi i pięknymi pasami.

 

03.17.17   Znaczenie:      W cywilizacji demonicznej ludzie zainteresowani są otrzymaniem ciała skonstruowanego w taki sposób, że gdy będą spacerować po ulicy, ziemia będzie drżeć, a gdy staną, będzie się zdawało, że zakrywają słońce i cztery strony świata. Gdy jakaś rasa charakteryzuje się cielesną siłą, jej kraj zalicza się do najbardziej zaawansowanych nacji świata.

 

03.17.18   Kaśyapa, Prajapati, stwórca żywych istot, nadał swym bliźniaczym synom imiona; tego który został zrodzony pierwszy, nazwał Hiranyaksą, a tego, który został najpierw poczęty przez Diti nazwał Hiranyakaśipu.

 

03.17.18   Znaczenie:      Istnieje autoryzowana literatura wedyjska zwana Pinda-siddhi, w której we wspaniały sposób opisano naukowe zrozumienie brzemienności. Stwierdzono tam, że gdy wydzielina męska łączy się ze strumieniem menstruacyjnym w macicy w dwie kolejne krople, matka rozwija w swoim łonie dwa embriony i wydaje na świat bliźniaki w kolejności odwrotnej niż były poczęte; dziecko poczęte pierwsze rodzi się później, a poczęte później przychodzi na świat pierwsze. Dziecko poczęte jako pierwsze żyje w łonie za dzieckiem drugim, więc z chwilą narodzin drugie dziecko pojawia się jako pierwsze, a pierwsze jako drugie. Zrozumiałe jest więc, że w tym przypadku Hiranyaksa – poczęty jako drugi - urodził się pierwszy, podczas gdy Hiranyakaśipu – poczęty jako pierwszy i wskutek tego znajdujący się za nim – urodził się drugi.

 

03.17.19   Ponieważ Hiranyakaśipu, starsze dziecko, otrzymał błogosławieństwo Pana Brahmy, nie lękał się nikogo w trzech światach, gdyż z niczyich rąk nie obawiał się śmierci. Z powodu tego błogosławieństwa był dumny i napuszony, i był w stanie sprowadzić pod swą kontrolę wszystkie trzy systemy planetarne.

 

03.17.19   Znaczenie:      Jak wyjawią to następne rozdziały, Hiranyakaśipu poddał się surowemu wyrzeczeniu i pokucie, by zadowolić Brahmę, i w ten sposób otrzymać błogosławieństwo nieśmiertelności. W rzeczywistości, udzielenie komukolwiek takiego błogosławieństwa jest rzeczą niemożliwą, nawet dla Pana Brahmy. Ale Hiranyakaśipu otrzymał pośrednie błogosławieństwo, że nikt w tym materialnym świecie nie będzie w stanie go zabić. Innymi słowy, ponieważ pierwotnie przyszedł on z królestwa Vaikunthy, nie mógł zostać zabity przez nikogo z tego materialnego świata. Pan pragnął pojawić się osobiście, aby go zabić. Ktoś może być niezwykle dumny ze swojej zaawansowanej, materialnej wiedzy, ale nie może być wolny od czterech zasad materialnej egzystencji, mianowicie narodzin, śmierci, starości i choroby. Planem Pana było pouczenie ludzi, że nawet Hiranyakaśipu, który był tak potężny i tak mocno zbudowany, nie mógł żyć dłużej niż było mu to przeznaczone. Ktoś może osiągnąć taką moc i dumę jak Hiranyakaśipu, i może zawładnąć wszystkimi trzema światami, ale nie może przedłużać swego życia w nieskończoność lub na zawsze zatrzymać swych zdobyczy. Tak wielu cesarzy osiągnęło potęgę, a teraz odeszło w zapomnienie. Taka jest historia świata.

 

03.17.20   Jego młodszy brat, Hiranyaksa, zawsze gotowy był zadowolić go swymi czynami. Położył maczugę na swym ramieniu i w duchu walki podróżował po całym wszechświecie, jedynie aby zadowolić Hiranyakaśipu.

 

03.17.20   Znaczenie:      Człowiek demoniczny uczy wszystkich członków rodziny, jak wykorzystać zasoby tego wszechświata do osobistego zadowalania zmysłów, podczas gdy człowiek pobożny angażuje wszystko w służbę dla Pana. Hiranyakaśipu sam był niezwykle potężny i również swojego młodszego brata, Hiranyaksę, uczynił tak mocnym, by mógł mu towarzyszyć w walce przeciw wszystkim i panowaniu nad materialną naturą, tak długo jak jest to możliwe. Gdyby było to możliwe, chciałby rządzić wszechświatem wiecznie. Jest to przejaw ducha demonicznej żywej istoty.

 

03.17.21   Trudno było kontrolować gniew Hiranyaksy. U jego stóp dzwoniły łańcuszki ze złota, przyozdobiony był girlandą, a na jego jednym ramieniu spoczywała ogromna maczuga.

 

03.17.22   Moc umysłowa i cielesna, jak również przyznana mu łaska, wzbiły go w dumę. Z niczyich rąk nie obawiał się śmierci i nie było nikogo, kto mógłby go kontrolować. Dlatego na sam jego widok bogów ogarniał strach i kryli się przed nim, tak jak węże chowają się ze strachu przed Garudą.

 

03.17.22   Znaczenie:      Jak zostało tutaj opisane, asury są na ogół mocno zbudowane, i dlatego też bardzo zdrowy jest stan ich umysłu i równie niezwykłe jest ich męstwo. Hiranyaksa i Hiranyakaśipu otrzymali łaskę, że nie zabije ich żadna istota z tego wszechświata, byli zatem prawie nieśmiertelni i całkowicie wolni od strachu.

 

03.17.23   Nie widząc Indry ani innych półbogów, którzy byli wcześniej upojeni władzą, pierwszy pomiędzy Daityami zaryczał głośno widząc, że wszyscy oni skryli się przed jego potęgą.

 

03.17.24   Po powrocie z niebiańskiego królestwa, potężny demon, niczym gniewny słoń, wskoczył dla zabawy do głębokiego oceanu, który zaryczał straszliwie.

 

03.17.25   Kiedy wszedł do oceanu, zwierzęta wodne, które tworzyły armię Varuny, szybko odpłynęły porażone strachem. W ten sposób Hiranyaksa prawie bez żadnego wysiłku ukazał całą swą okazałość.

 

03.17.25   Znaczenie:      Czasami materialistyczne demony sprawiają wrażenie niezwykle potężnych i wydaje się, że ustanawiają swą przewagę w świecie. Tutaj również wygląda na to, że Hiranyaksa, dzięki demonicznej sile, ustanowił swoje zwierzchnictwo we wszechświecie, a półbogowie obawiali się jego nadzwyczajnej mocy. Nie tylko półbogowie w przestrzeni kosmicznej, ale również zwierzęta wodne obawiały się demonów, Hiranyakaśipu i Hiranyaksy.

 

03.17.26   Wędrując po przestworzach oceanu przez wiele, wiele lat, potężny Hiranyaksa raz za razem grzmocił swą żelazną maczugą gigantyczne fale kołysane przez wiatr, i dotarł do Vibhavari, stolicy Varuny.

 

03.17.26   Znaczenie:      Varuna jest uważany za bóstwo panujące nad wodami, a jego stolica, znana jako Vibhavari, znajduje się w królestwie wodnym.

 

03.17.27   Vibhavari jest siedzibą Varuny, pana wodnych stworzeń, i strażnika niższych regionów wszechświata, gdzie na ogół przebywają demony. Tam Hiranyaksa, niczym człowiek niskiego rodu, padł do stóp Varuny i żartując sobie z niego, powiedział z uśmiechem: ''Walcz ze mną, o Najwyższy Panie!''

 

03.17.27   Znaczenie:      Osoba demoniczna zawsze prowokuje innych i siłą próbuje zdobyć ich własność. Symptomy te w pełni wykazał tutaj Hiranyaksa, który chciał wszcząć wojnę z osobą nie pragnącą walczyć.

 

03.17.28   Jesteś władcą o szerokiej sławie i strażnikiem całej planety. Gdy rozgniotłeś potęgę butnych i zarozumiałych wojowników i pokonałeś wszystkich Daityów i Danavów na świecie, spełniłeś wówczas dla Pana ofiarę Rajasuya.

 

03.17.29   Wyśmiany w ten sposób przez wroga, którego próżność nie znała granic, czcigodny pan wód rozgniewał się. Lecz dzięki swemu rozsądkowi zdołał pohamować gniew, który w nim wezbrał, i odpowiedział: Mój drogi, nie podejmujemy teraz wojen, ponieważ jesteśmy zbyt starzy, by walczyć.

 

03.17.29   Znaczenie:      Jak widzimy, materialni podżegacze wojenni zawsze bez powodu wszczynają walkę.

 

03.17.30   Jesteś tak zręczny w walce, że nie widzę nikogo – oprócz Pana Visnu, który jest najstarszą osobą – kto mógłby sprawić ci satysfakcję. Dlatego, o pierwszy pomiędzy asurami, zbliż się do Niego, gdyż wychwalają Go nawet bohaterowie tacy jak ty.

 

03.17.30   Znaczenie:      W istocie Najwyższy Pan karze butnych, materialistycznych wojowników za ich politykę niepotrzebnego zakłócania pokoju w świecie. Dlatego Varuna poradził Hiranyaksy, że najlepszym sposobem zaspokojenia jego ducha walki byłoby podjęcie bitwy z Visnu.

 

03.17.31   Varuna mówił dalej: Gdy zbliżysz się do Niego, od razu zostaniesz pozbawiony swej dumy i polegniesz na polu bitwy, otoczony przez psy, by zasnąć wiecznym snem. By niszczyć niegodziwe osoby jak ty, a prawym okazać Swą łaskę, przyjmuje On rozmaite inkarnacje, takie jak Varaha.

 

03.17.31   Znaczenie:      Asury nie wiedzą, że ich ciała składają się z pięciu elementów materialnej natury, a gdy giną, stają się obiektem zabaw psów i sępów. Varuna poradził Hiranyaksy, by spotkał się z Visnu w Jego inkarnacji dzika, gdyż dzięki temu zostałoby zaspokojone jego pragnienie agresywnej walki, a potężne ciało zniszczone.

 

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 17-go Rozdziału 3-go Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego

"Zwycięstwo Hiranyaksy nad wszystkimi stronami wszechświata "