03.15.01 Znaczenie: Wielki mędrzec Śri Maitreya wyjaśnia Vidurze czynności półbogów, nie wyłączając Brahmy. Kiedy Diti dowiedziała się od swojego męża, że synowie, których nosiła w łonie, będą przyczyną niepokoju dla półbogów, nie była zbyt szczęśliwa. Istnieją dwie klasy ludzi – bhaktowie i osoby nie będące bhaktami. Osoby nie będące bhaktami zwane są demonami, a bhaktowie – półbogami. Żaden rozsądny mężczyzna czy kobieta nie może tolerować tego, że niebhaktowie sprawiaj kłopoty bhaktom. Dlatego Diti zwlekała z wydaniem tych dzieci na świat czekała przez sto lat, by przynajmniej przez ten okres uchronić półbogów od niepokoju.
03.15.02 Znaczenie: Z tego wersetu Śrimad-Bhagavatam wynika, że słonce jest źródłem światła dla wszystkich planet we wszechświecie. Werset ten nie potwierdza współczesnej teorii naukowej mówiącej, że w każdym wszechświecie istnieje wiele słońc. Zrozumiałe jest, że w każdym wszechświecie istnieje tylko jedno słońce, które dostarcza światła wszystkim planetom. Bhagavad-gita mówi, że księżyc jest również jedną z gwiazd. Jest wiele gwiazd i kiedy widzimy, jak błyszczą w nocy, możemy zrozumieć, że świecą światłem odbitym. Zarówno światło księżyca, jak i światło innych planet jest odbiciem światła słońca. Istnieje też wiele innych planet, których nie możemy zobaczyć naszymi gołymi oczyma. Przyczyną zapanowania ciemności w całym wszechświecie był demoniczny wpływ synów Diti w jej łonie.
03.15.03 Znaczenie: Brahma został tutaj nazwany Vibhu i Osobą Boga. Jest on
inkarnacją guny pasji Osoby Boga w
materialnym świecie. W reprezentatywnym sensie nie jest on różny od Najwyższej
Osoby Boga i dlatego czas nie ma na niego wpływu. Czas, który manifestuje się
jako przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, nie może wpływać na tak wzniosłe
osobistości jak Brahma i inni półbogowie. Czasami półbogowie i wielcy mędrcy,
którzy osiągnęli taką doskonałość, zwani są
tri-kala-jna.
03.15.04 Znaczenie: Ponieważ Brahma jest prawie na równym poziomie z Osobą Boga, został tutaj nazwany bogiem półbogów. A dlatego, że jest on wtórnym stwórcą tego wszechświata, zwrócono się do niego jako do utrzymującego wszechświat. Stoi on na czele wszystkich półbogów i dlatego nazwano go głównym klejnotem półbogów. Bez trudu rozumie on wszystko, co dzieje się w świecie duchowym, jak i materialnym. Zna serce i intencje każdego. Dlatego poproszono go o wyjaśnienie tego incydentu. Dlaczego ciąża Diti wywołała tak wiele niepokoju w całym wszechświecie?
03.15.05 Znaczenie: Vedy są oryginalną wiedzą naukową dla wszelkich działów poznania. Tę wiedzę Ved Najwyższa Osoba Boga najpierw zaszczepił w sercu Brahmy. Dlatego też Brahma jest oryginalnym źródłem wszelkiej wiedzy naukowej. Narodził się bezpośrednio z transcendentalnego ciała Garbhodakaśayi Visnu, którego nie może zobaczyć żadna istota tego materialnego wszechświata, i dlatego pozostaje On niezamanifestowanym. Werset ten stwierdza, że Brahma narodził się z niezamanifestowanego. Jest on inkarnacją guny pasji w materialnej naturze, która jest oddzielną, zewnętrzną energią Najwyższego Pana.
03.15.07 Znaczenie: Werset ten wyjaśnia, jaki jest cel wykonywania yogi. Powiedziane jest, że doświadczony mistyk osiąga pełną kontrolę zmysłów i umysłu dzięki kontrolowaniu procesu oddychania. Zatem kontrolowanie procesu oddychania nie jest ostatecznym celem yogi. Prawdziwym celem praktykowania yogi jest kontrolowanie umysłu i zmysłów. Każdy, kto posiada taką kontrolę, uważany jest za doświadczonego, dojrzałego yogina-mistyka. Ten werset oznajmia, że yogin, który kontroluje umysł i zmysły, ma rzeczywiste błogosławieństwo Pana i jest wolny od strachu. Innymi słowy, łaski i błogosławieństwa Najwyższego Pana nie można osiągnąć dopóty, dopóki nie jest się w stanie kontrolować umysłu i zmysłów. Naprawdę jest to możliwe wtedy, gdy jesteśmy w pełni zaangażowani w świadomość Krsny. Osoba, której zmysły i umysł zawsze zaangażowane są w transcendentalną służbę dla Pana, nie ma możliwości angażowania się w materialne działania. Bhaktowie Pana wychodzą zwycięsko wszędzie, w całym wszechświecie, i nie mogą zostać pokonani nigdzie, w żadnej części wszechświata. Jest powiedziane, narayana-parah sarve: ktoś, kto jest narayana-para, czyli bhaktą Najwyższej Osoby Boga, nigdzie nie odczuwa strachu – czy zostanie zesłany do piekła, czy też wyniesiony do nieba (Bhag. 6.17.28).
03.15.08 Znaczenie: Literatura wedyjska jest prawem Najwyższej Osoby Boga. Nakazów podanych w literaturze wedyjskiej nie można naruszać, tak samo jak nie można naruszać prawa państwa. Każde żywe stworzenie, które pragnie osiągnąć prawdziwą korzyść w życiu, musi działać zgodnie z instrukcjami literatury wedyjskiej. Dusze uwarunkowane, które przychodzą do tego materialnego świata, by zadowalać zmysły, kontrolowane są przez zasady literatury wedyjskiej. Zadowalanie zmysłów jest niczym sól. Nie można użyć jej ani za dużo, ani za mało, ale tyle, by pożywienie było smaczne. Uwarunkowane dusze, które przychodzą do tego materialnego świata, powinny używać swoich zmysłów zgodnie z zaleceniem literatury wedyjskiej; inaczej bowiem znajdą się w bardziej niekorzystnej sytuacji życiowej. Ani ludzka istota, ani półbóg nie mogą ustalać praw podobnych tym, które znajdują się w literaturze wedyjskiej, ponieważ to Najwyższy Pan ustanawia zasady wedyjskie.
03.15.09 Znaczenie: Z powodu całkowitej ciemności ogarniającej cały wszechświat na różnych planetach zostały wstrzymane regularne czynności i zajęcia. Na północnym i południowym biegunie tej planety czasami nie ma podziału na dzień i noc; podobnie, gdy światło słoneczne nie dociera do różnych planet we wszechświecie, nie istnieje różnica między dniem i nocą.
03.15.10 Znaczenie: Werset ten wyjaśnia, że przyczyną ciemności, która ogarnęła wszechświat, był embrion stworzony w łonie Diti przez nasienie Kaśyapy.
03.15.11 Znaczenie: Brahma wiedział o niecnym postępku Diti i dlatego śmiał się z całej sytuacji. Odpowiedział obecnym tam półbogom sowami, które mogli zrozumieć.
03.15.12 Znaczenie: Kiedy mówimy o pragnieniu, odnosimy to do pragnienia zadowalania zmysłów. Święte osoby, jak Sanaka, Sanatana, Sanandana i Sanat-kumara, nie mają materialnego pragnienia, ale czasami z własnej woli podróżują po całym wszechświecie, by nauczać służby oddania.
03.15.13 Znaczenie: Świat materialny pełen jest trosk i niepokojów. Na każdej z planet – poczynając od najwyższej aż do najniższej, Patala – każde żywe stworzenie musi doznawać trosk i niepokoju, ponieważ w świecie materialnym nie można żyć wiecznie. W rzeczywistości jednakże, żywe istoty są wieczne. Pragną one wiecznego domu, wiecznej siedziby, ale z powodu zaakceptowania tymczasowej siedziby w świecie materialnym, w sposób naturalny pełne są niepokoju. Planety w niebie duchowym nazywane są Vaikunthami, ponieważ mieszkańcy tych planet wolni są od wszelkich trosk. Dla nich nie istnieje kwestia narodzin, śmierci, starości i chorób, i dlatego nie są niespokojni. Z drugiej strony, mieszkańcy materialnych planet zawsze obawiają się narodzin, śmierci, starości i chorób, i dlatego są pełni trwogi.
03.15.14 Znaczenie: Werset ten opisuje mieszkańców i formę życia istniejącą na Vaikunthach. Wszyscy tamtejsi mieszkańcy są tacy sami jak Najwyższa Osoba Boga, Narayana. Dominującym Bóstwem na planetach Vaikuntha jest pełny aspekt Krsny, Narayana, i mieszkańcy Vaikunthalok są również czteroramienni – w przeciwieństwie do naszych koncepcji tutaj, w materialnym świecie. W materialnym świecie nigdzie nie znajdziemy czterorękiej istoty ludzkiej. Na Vaikunthaloce nie ma innego zajęcia niż służenie Panu, i służba ta nie jest motywowana. Mimo iż każda służba ma pewien rezultat, to bhaktowie nigdy nie aspirują do spełnienia swoich własnych pragnień; ich pragnienia spełniane są poprzez wykonywanie transcendentalnej służby miłości dla Pana.
03.15.15 Znaczenie: Królestwo Najwyższej Osoby Boga w
niebie duchowym możemy zrozumieć jedynie przez słuchanie opisów Ved; nie jest to możliwe przez żaden inny proces. Nikt nie może udać
się tam, by je zobaczyć. W tym świecie materialnym również, jeśli ktoś nie może
pozwolić sobie na to, by udać się do jakiegoś odległego miejsca środkiem
lokomocji, może dowiedzieć się o tym miejscu jedynie z wiarogodnych książek.
Podobnie, planety Vaikuntha w niebie duchowym znajdują się poza tym materialnym
niebem. Współcześni naukowcy, którzy próbują podróżować w przestrzeni, mają
trudności z dotarciem nawet do najbliższej planety, księżyca, a co tu dopiero
mówić o najwyższych planetach we wszechświecie. Nie mają oni szans na to, by
wydostać się poza materialne niebo, wejść w niebo duchowe i na własne oczy
zobaczyć planety duchowe, Vaikunthy. Zatem, królestwo Boga w niebu duchowym
można poznać jedynie poprzez autentyczne opisy Ved i Puran.
W świecie materialnym istnieją trzy siły natury materialnej – dobroć, pasja i ignorancja – ale w świecie duchowym nie ma śladu sił pasji i ignorancji. Jest tam jedynie siła dobroci, która nie jest zanieczyszczona nawet cieniem ignorancji czy pasji. W świecie materialnym, nawet jeśli jakaś osoba jest całkowicie pod wpływem siły dobroci, to czasami podlega zanieczyszczeniu odcieniem sił pasji i ignorancji. Ale w świecie Vaikuntha, w niebie duchowym, istnieje jedynie siła dobroci w swojej czystej formie. Pan i Jego bhaktowie zamieszkują planety Vaikunthy i mają tę samą transcendentalną cechę – śuddha-sattva – siłę czystej dobroci. Planety Vaikuntha są bardzo drogie Vaisnavom i Pan osobiście pomaga Swoim bhaktom w ich postępowym marszu w kierunku królestwa Boga.
03.15.16 Znaczenie: Na planetach Vaikuntha ziemia, drzewa, owoce i kwiaty, i krowy – wszystko – jest całkowicie duchowe i osobowe. Drzewa są drzewami pragnień. Na tej materialnej planecie, drzewa mogą produkować owoce i kwiaty zgodnie z doleceniem energii materialnej, ale na planetach Vaikuntha, drzewa, ziemia, mieszkańcy i zwierzęta są wszystkie duchowe. Nie ma różnicy między drzewem a zwierzęciem czy też między zwierzęciem a człowiekiem. Tutaj słowo murtimat wskazuje, że wszystko ma formę duchową. Werset ten całkowicie obala impersonalistyczną koncepcję bezforemności, którą wysuwają impersonaliści; na planetach Vaikuntha, mimo iż wszystko jest duchowe, to wszystko ma pewną formę. I drzewa, i ludzie mają formę, i ponieważ wszystko – chociaż o różnych kształtach – jest duchowe, nie ma pomiędzy nimi różnicy.
03.15.17 Znaczenie: Z wersetu tego wynika, że planety Vaikuntha są pełne wszelkich bogactw. Są tam samoloty, którymi mieszkańcy podróżuj w niebie duchowym wraz ze swoimi ukochanymi. Powiewa tam wiaterek niosący zapach kwitnących kwiatów i wiatr ten jest tak wspaniały, że przenosi również miód z kwiatów. Jednakże mieszkańcy Vaikuntha są tak zainteresowani gloryfikowaniem Pana, że nie są zadowoleni, gdy ten przyjemny wiaterek przeszkadza im w intonowaniu Jego chwał. Innymi słowy, są oni czystymi bhaktami. Wysławianie Pana uważają za czynność ważniejszą od własnego zadowalania zmysłów. Na planetach Vaikuntha nie ma kwestii zadowalania zmysłów. Wąchanie zapachu kwitnącego kwiatu jest z pewnością bardzo przyjemne, ale jest to po prostu zadowalaniem zmysłów. Mieszkańcy Vaikunthalok wolą raczej służyć Panu niż sprawiać przyjemność własnym zmysłom. Służenie Panu w transcendentalnej miłości dostarcza im takiej transcendentalnej przyjemności, że – w porównaniu z tym – zadowalanie zmysłów uważane jest za nieistotne.
03.15.18 Znaczenie: Werset ten ukazuje absolutną naturę Vaikunthy. Nie ma tam różnicy między ptakami i ludzkimi mieszkańcami. W niebie duchowym wszystko jest duchowe i różnorodne. Różnorodność duchowa oznacza, że wszystko jest ożywione. Nie ma tam nic martwego. Nawet drzewa, ziemia, rośliny, kwiaty, ptaki i zwierzęta, wszystkie są na platformie świadomości Krsny. Szczególną cechą Vaikunthaloki jest to, że nie ma tam kwestii zadowalania zmysłów. W materialnym świecie nawet osłowi sprawia przyjemność słuchanie swojego głosu, ale na Vaikunthach takie wspaniałe ptaki jak paw, cakravaka i kukułka wolą słuchać o chwałach Pana od pszczół. W świecie Vaikuntha dominują zasady służby oddania, poczynając od słuchania i intonowania.
03.15.19 Znaczenie: Tutaj bardzo wyraźnie podkreślone jest znaczenie listków tulasi. Rośliny tulasi i ich listki są bardzo ważne w służbie oddania Polecane jest, aby bhaktowie codziennie podlewali drzewko tulasi i zbierali jej listki, by czcić nimi Pana. Pewnego razu pewien ateistyczny svami zauważył: "Jaki jest pożytek z podlewania rośliny tulasi? Lepiej jest podlewać oberżynę. Dzięki podlewaniu oberżyny można otrzymać owoce, a jaki jest pożytek z podlewania tulasi?" Tacy głupcy, nie zaznajomieni ze służbą oddania, czasami wyrządzają wielką szkodę, jeśli chodzi o edukację ogółu ludzi.
Najważniejszą rzeczą w świecie duchowym jest to, że nie ma tam zazdrości między bhaktami. Jest tak nawet wśród kwiatów, które są świadome wielkości tulasi. W świecie Vaikuntha, do którego weszli czterej Kumarowie, nawet ptaki i kwiaty są świadome służby dla Pana.
03.15.20 Znaczenie: W świecie materialnym osoby materialistyczne osiągają bogactwo dzięki swojej pracy. Jeśli ktoś nie pracuje ciężko, by osiągnąć bogactwo, nie może cieszyć się materialnym dobrobytem. Ale bhaktowie Pana, którzy są mieszkańcami Vaikunthy, mają możliwość czerpania przyjemności z transcendentalnej sytuacji pełnej klejnotów i szmaragdów. Ozdoby zrobione ze złota i wysadzane klejnotami osiągane są nie poprzez ciężką pracę, ale dzięki błogosławieństwu Pana. Innymi słowy, bhaktowie w świecie Vaikuntha, czy nawet w tym materialnym świecie, nie są ubodzy, jak czasami się przypuszcza. Mają oni aż nadmiar bogactw, którymi mogą się cieszyć, ale nie muszą pracować, by je osiągnąć. Jest także powiedziane, że w świecie Vaikuntha małżonki tamtejszych mieszkańców są o wiele, wiele razy piękniejsze od kobiet, które spotykamy w tym materialnym świecie, nawet na wyższych planetach. Szczególnie zaznaczone jest tutaj, że szerokie biodra kobiet są bardzo atrakcyjne i pobudzają pasję u mężczyzn. Ale wspaniałą cechą Vaikunthy jest to, że chociaż kobiety mają szerokie biodra, piękne twarze i są przystrojone szmaragdami i kosztownościami, mężczyźni są tak pochłonięci świadomością Krsny, że piękne ciała kobiet nie mogą przyciągnąć ich uwagi. Innymi słowy, istnieje tam przyjemność pochodząca z obcowania z płcią przeciwną, ale nie ma związków seksualnych. Mieszkańcy Vaikunthy mają lepszy standard przyjemności, więc nie ma tam potrzeby przyjemności seksualnej.
03.15.21 Znaczenie: W Brahma-samhicie stwierdzone jest, że wiele, wiele milionów bogiń szczęścia służy Najwyższemu Panu, Govindzie, w Jego siedzibie. Laksmi-sahasra-śata-sambhrama-sevyamanam. Te miliony i tryliony bogiń szczęścia, które zamieszkują planety Vaikuntha, nie są właściwie małżonkami Najwyższej Osoby Boga, ale są żonami bhaktów Pana i również angażują się w służenie Najwyższej Osobie Boga. Stwierdzone jest tutaj, że domy na planetach Vaikuntha zrobione są z marmuru. Podobnie, w Brahma-samhicie powiedziane jest, że ziemia na planetach Vaikuntha jest z kamienia filozoficznego. Zatem nie ma potrzeby zamiatania kamienia na Vaikunthach, gdyż prawie w ogóle nie ma tam kurzu. Ale mimo to, żeby zadowolić Pana, panie zawsze odkurzaj te marmurowe ściany. Dlaczego? Ponieważ pragną w ten sposób otrzymać łaskę Pana.
Werset ten również stwierdza, że na planetach Vaikuntha boginie szczęścia wolne są od wszelkich wad. Zazwyczaj bogini szczęścia nie pozostaje na stałe w jednym miejscu. Jej imię jest Cancala, co znaczy: "ktoś; kto jest bardzo zmienny". Dlatego widzimy, że człowiek, który jest bardzo bogaty, może stać się najbiedniejszym z biednych. Innym przykładem jest Ravana. Rwana porwał Laksmi, Sitaji, do swojego królestwa, ale zamiast być szczęśliwym dzięki łasce Laksmi, jego rodzina i królestwo zostały zniszczone. Więc Laksmi w domu Ravany jest Cancala, czyli niestała. Ludzie pokroju Rwany pragną jedynie Laksmi, bez jej męża, Narayana; dlatego za przyczyną Laksmiji ich sytuacja staje się niepewna. Osoby materialistyczne znajdują w Laksmi wady, ale na Vaikunthach ani na chwilę nie porzuca ona służby dla Pana. Mimo iż jest boginią szczęścia, to nie może być szczęśliwa nie mając łaski Pana. Nawet bogini szczęścia potrzebuje łaski Pana, by być szczęśliwą, a jednak mimo to, w materialnym świecie nawet Brahma, najwyższa stworzona istota, szuka łaski Laksmi, by osiągnąć szczęście.
03.15.22 Znaczenie: Zazwyczaj po pocałunku męża twarz kobiety staje się jeszcze piękniejszą. Na Vaikunthach także, mimo iż bogini fortuny jest z natury tak piękna, jak tylko można sobie wyobrazić, jednak pragnie, by Pan obdarzał ją pocałunkami, gdyż to sprawia, że jej twarz staje się piękniejsza. Kiedy bogini fortuny wielbi Pana listkami tulasi w swoim ogrodzie, jej piękna twarz odbija się w stawach pełnych transcendentalnej, kryształowej wody.
03.15.23 Znaczenie: Najbardziej nieszczęśliwymi osobami są impersonaliści, którzy nie mogą zrozumieć transcendentalnej różnorodności świata duchowego. Boją się rozmawiać o pięknie planet Vaikuntha, ponieważ myślą; że różnorodność musi być materialna. Tacy impersonaliści myślą, że świat duchowy jest całkowicie pusty, czyli – innymi słowy – nie ma tam różnorodności. W tym wersecie taka mentalność opisana jest jako ku-katha mati-ghnih, "inteligencja zwiedziona przez niegodziwe słowa". Potępione zostały tutaj filozofie pustki i bezosobowości świata duchowego, które zwodzą inteligencję. Jak impersonalista i filozof-voidysta mogą zastanawiać się nad tym światem materialnym, który pełen jest różnorodności, a następnie mówić, że w świecie dachowym nie istnieje różnorodność? Powiedziane jest, że ten świat materialny jest wypaczonym odbiciem świata duchowego, więc gdyby nie istniała różnorodność w świecie duchowym, jak mogłaby istnieć tymczasowa różnorodność w świecie materialnym? To, że można wznieść się ponad świat materialny, nie oznacza, że nie istnieje transcendentalna różnorodność.
W Śrimad-Bhagavatam, a w tym wersecie szczególnie, podkreślone jest to, że szczęśliwi są ludzie, którzy próbują omawiać i zrozumieć prawdziwą, duchową naturę nieba duchowego i Vaikunth. Różnorodność planet Vaikuntha opisana jest w nawiązaniu do transcendentalnych rozrywek Pana. Ale zamiast próbować zrozumieć duchową siedzibę i duchowe działania Pana, ludzie są bardziej zainteresowani rozwojem politycznym i ekonomicznym. Odbywają oni wiele zjazdów, spotkań i dyskusji, żeby rozwiązać problemy sytuacji światowej, gdzie mogą pozostać przez jedynie kilka lat, ale nie są zainteresowani zrozumieniem sytuacji duchowej świata Vaikuntha. Jeżeli są wystarczająco szczęśliwi, zaczynają interesować się powrotem do domu, z powrotem do Boga, ale dopóki nie poznają świata duchowego, nieprzerwanie gniją w tej materialnej ciemności.
03.15.24 Znaczenie: Brahmaji bardzo gwałtownie potępia stan żywej istoty, która nie interesuje się Najwyższą Osobą Boga i Jego transcendentalną siedzibą, Vaikunthą. Nawet Brahmaji pragnie mieć tę ludzką formę życia. Brahma i inni półbogowie mają znacznie lepsze ciała materialne niż ludzkie istoty, a mimo to półbogowie, łącznie z Brahmą, pragną osiągnąć ludzką formę życia, gdyż forma ta jest przeznaczona szczególnie dla tej żywej istoty, która może osiągnąć wiedzę transcendentalną i doskonałość religii. Powrót do Boga nie jest możliwy w ciągu trwania jednego życia, ale w ludzkiej formie należy przynajmniej poznać cel życia i rozpocząć świadomość Krsny. Powiedziane jest, że ta ludzka forma jest wielkim dobrodziejstwem, gdyż jest ona najodpowiedniejszą łodzią do przekroczenia oceanu niewiedzy. Mistrz duchowy uważany jest za najzdolniejszego kapitana tej łodzi, a informacje z pism – za pomyślny wiatr, sprzyjający przepłynięciu tego oceanu niewiedzy. Ludzka istota, która nie korzysta z tych ułatwień w tym życiu, popełnia samobójstwo. Zatem osoba, która nie rozpoczyna świadomości Krsny w ludzkiej formie życia, oddaje swoje życie energii iluzorycznej. Brahma ubolewa nad sytuacją takiej ludzkiej istoty.
03.15.25 Znaczenie: Wyraźnie powiedziane jest tutaj, że królestwo Boga znajduje się ponad materialnymi wszechświatami. Tak jak ponad tą Ziemią jest wiele setek tysięcy wyższych planet, tak też jest wiele milionów i bilionów duchowych planet w niebie duchowym. Brahmaji stwierdza tutaj, że królestwo duchowe znajduje się ponad królestwem półbogów. Do królestwa Najwyższego Pana można wejść jedynie wtedy, gdy ma się w wysokim stopniu rozwinięte wymagane cechy. W osobie bhakty rozwijają się wszystkie dobre cechy. W Śrimad-Bhagavatam, w Piątym Canto, Osiemnastym Rozdziale, 12 wersecie, powiedziane jest, że każdy, kto jest świadomy Krsny, obdarzony jest wszystkimi dobrymi cechami półbogów. W świecie materialnym cechy półbogów są wysoko oceniane i podobnie też, jak wiemy z doświadczenia, cechy dżentelmena są wyżej oceniane niż cechy człowieka będącego w ignorancji lub w niższych warunkach życia. Cechy półbogów na wyższych planetach są daleko wyższe od cech mieszkańców tej Ziemi.
Brahmaji potwierdza tutaj, że do królestwa Boga mogą wkroczyć jedynie osoby, które mają rozwinięte odpowiednie cechy. Caitanya-caritamrta opisuje 26 cech, które powinien posiadać bhakta. Są one następujące:
bhakta jest bardzo uprzejmy;
nie sprzecza się z nikim;
za najwyższy cel życia przyjmuje świadomość Krsny;
jest jednakowo ustosunkowany do każdej żywej istoty;
nikt nie może znaleźć błędu w jego charakterze;
jest wspaniałomyślny,
łagodny i czysty – zewnętrznie i wewnętrznie;
nie uważa się za posiadacza czegokolwiek w tym materialnym świecie;
jest dobroczyńcą wszystkich żywych istot;
jest spokojny i
jest duszą całkowicie podporządkowaną Krsnie;
nie posiada materialnych pragnień do spełnienia;
jest łagodny i pokorny, zawsze stały i pokonał czynności zmysłowe;
nie je więcej niż jest to konieczne do utrzymania ciała i duszy razem;
nigdy nie jest zwariowany na punkcie materialnej tożsamości;
ma szacunek dla innych i nie żąda szacunku dla siebie;
jest bardzo poważny, bardzo litościwy i bardzo przyjacielski;
jest poetycki; jest ekspertem we wszystkich działaniach i nie mówi nonsensów.
Podobnie, w Śrimad-Bhagavatam, w Trzecim Canto; Dwudziestym Pitym Rozdziale, 21 wersecie wymienione są cechy osoby świętej. Powiedziane jest, że kandydat do wejścia do królestwa Boga jest bardzo tolerancyjny i bardzo łaskawy dla wszystkich żywych istot Nie jest on stronniczy; jest łaskawy zarówno dla istot ludzkich, jak i dla zwierząt. Nie jest takim głupcem, żeby zabijać kozła Narayana, po to, by nakarmić ludzkiego Narayana, czyli daridra-narayana. Jest bardzo uprzejmy dla wszystkich żywych istot dlatego nie ma wrogów. Jest bardzo spokojny. Takie są cechy osób, które są kandydatami do wejścia do królestwa Boga. W Śrimad-Bhagavatam, w Piątym Canto, Piątym Rozdziale, 2 wersecie potwierdzone jest to, że taka osoba stopniowo osiąga wyzwolenie i wchodzi do królestwa Boga. Śrimad-Bhagavatam, Drugie Canto, Trzeci Rozdział, 24 werset także stwierdza, że jeśli jakaś osoba po intonowaniu bez obraz świętego imienia Boga nie płacze lub nie pokazuje zmian na ciele, to należy rozumieć, że ma serce z kamienia i dlatego jej serce nie zmienia się nawet po intonowaniu świętego imienia Boga, Hare Krsna. Te zmiany na ciele manifestują się w wyniku ekstazy, kiedy ktoś bez obraz intonuje święte imię Boga: Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare, Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.
Można zauważyć, że istnieje dziesięć obraz, których popełniania powinniśmy unikać.
Pierwszą obrazą jest znieważanie bhaktów, którzy w swoim życiu próbują rozpowszechniać chwały Pana. Ludzie muszą być szkoleni w rozumieniu chwał Pana; dlatego też nigdy nie należy znieważać, bhaktów, którzy szerzą chwały Pana. jest to największą obrazą. Poza tym, święte imię Visnu jest imieniem najpomyślniejszym i rozrywki Pana również nie są różne od Jego świętego imienia. Jest wielu głupców, którzy mówią, że można intonować Hare Krsna lub intonować imię Kali, Durgi czy Śivy, gdyż wszystkie są tym samym.
Obrazą jest także myślenie, że święte imię Najwyższej Osoby Boga i imiona oraz czynności półbogów są na tym samym poziomie, lub uważanie świętego imienia Visnu za materialną wibrację dźwiękową.
Trzecią obrazą jest uważanie mistrza duchowego, który rozpowszechnia chwały Pana, za zwykłą ludzką istotę.
Czwartą obrazą jest uważanie literatury wedyjskiej, takiej jak Purany czy też inne transcendentalnie objawione pisma, za zwykłe książki wiedzy.
Piątą obrazą jest myślenie, że bhaktowie nadają sztuczne znaczenie świętemu imieniu Pana. To, że Pan nie jest różny od Swojego imienia, jest prawdziwym faktem. Najwyższą realizacją wartości duchowej jest intonowanie świętego imienia Boga, tak jak jest to polecane dla tego wieku – Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.
Szóstą obrazą jest interpretowanie świętego imienia Boga.
Siódmą obrazą jest grzeszne działanie na mocy intonowania świętego imienia Boga. Wiadomo że po prostu poprzez intonowanie świętego imienia Boga można uwolnić się od wszelkich grzesznych reakcji, ale jeśli myślimy, że dzięki temu możemy dopuszczać się wszelkiego rodzaju grzechów, to jest to symptomem obrazy.
Ósmą obrazą jest zrównanie intonowania Hare Krsna z innymi czynnościami duchowymi, takimi jak medytacja, wyrzeczenie, pokuta czy ofiary. Czynności te nie mogą być zrównane na żadnym poziomie.
Dziewiątą obrazą jest szczególne wysławianie znaczenia świętego imienia przed osobami, które nie są tym zainteresowane.
Dziesiątą obrazą jest przywiązanie do błędnej koncepcji posiadania czegoś, czy też utożsamiania się z ciałem podczas wykonywania procesu duchowej kultywacji.
Gdy osoba intonująca święte imię Boga nie popełnia tych dziesięciu obraz, wówczas w jej ciele rozwijają się symptomy ekstazy zwane pulakaśru. Pulaka znaczy "symptomy szczęścia" a aśru – "łzy w oczach". Symptomy szczęścia i łzy w oczach pojawiają się u osoby, która nie popełnia obraz podczas intonowania. W wersecie tym jest powiedziane, że osoby, które rzeczywiście rozwinęły symptomy szczęścia i łzy w oczach dzięki intonowaniu chwał Pana, są kandydatami do wejścia do królestwa Boga. W Caitanya-caritamrta powiedziane jest, że jeżeli ktoś intonuje Hare Krsna lecz nie rozwija tych symptomów, to oznacza to, że nadal popełnia obrazy. W związku z tym Caitanya-caritamrta poleca dobre lekarstwo. W wersecie 31, ósmym Rozdziale Adi-lila powiedziane jest, że jeżeli ktokolwiek przyjmie schronienie w Panu Caitanyi i po prostu będzie intonował święte imię Pana, Hare Krsna, wówczas uwolni się od wszystkich obraz.
03.15.26 Znaczenie: Najwyższa Osoba Boga jest jednym bez wtórego. Jest On ponad wszystkimi. Nikt nie jest Mu równy i nikt Go nie przewyższa. Dlatego jest tutaj opisany jako viśva guru. Jest główną żywą istotą całego materialnego i duchowego stworzenia i jest bhuvanaika-vandyam jedyną godną uwielbienia osobą w trzech światach. W niebie duchowym samoloty są samoświetlne i sterują nimi wielcy bhaktowie Pana. Innymi słowy, na planetach Vaikuntha nie brakuje rzeczy, które dostępne są w świecie materialnym; są one dostępne i mają większą wartość, gdyż są duchowe, a zatem wieczne i pełne szczęścia. Mędrcy poczuli niewymowne szczęście, ponieważ na Vaikuncie nie dominuje zwykły człowiek. Na planetach Vaikuntha dominują ekspansje Krsny i ekspansje te są różnie nazywane: Madhusudana, Madhava, Narayana, Pradyumna itd. Te transcendentalne planety wielbione są dlatego, że panuje nad nimi Osoba Boga. Werset ten oznajmia, że mędrcy dotarli do transcendentalnego nieba duchowego dzięki swoim mocy mistycznym. Na tym polega doskonałość systemu yogi. Ostatecznym celem w dążeniu do osiągnięcia doskonałości yogi nie są ćwiczenia oddechowe i utrzymanie zdrowia we właściwym stanie. Generalnie system yogi rozumiany jest jako astanga-yoga, czyli siddhi, ośmiostopniowa doskonałość w yodze. Dzięki doskonałości w yodze można stać się lżejszym niż najlżejsze i cięższym niż najcięższe; można pójść, gdziekolwiek się chce i osiągnąć bogactwa, jakie się chce. Jest osiem takich doskonałości. Rsi, czterej Kumarowie, osiągnęli Vaikunthę stając się lżejszym niż najlżejsze, i w ten sposób wydostali się poza przestrzeń świata materialnego. Współczesne, statki powietrzne nie są udane, ponieważ nie mogą dotrzeć do najwyższych regionów tego materialnego stworzenia, a już z pewnością nie mogą przedostać się do nieba duchowego. Ale dzięki doskonałości systemu yogi można nie tylko podróżować w przestrzeni materialnej, ale także wydostać się poza nią i wejść do nieba duchowego. O fakcie tym dowiadujemy się ze zdarzenia dotyczącego Durvasy Muniego i Maharajy Ambarisy. Jest rzeczą wiadomą, że w przeciągu jednego roku Durvasa Muni podróżował po całym wszechświecie i dotarł do nieba duchowego, aby tam spotkać się z Najwyższą Osobą Boga, Narayanem. Stosując współczesne metody obliczeniowe naukowcy stwierdzają, że jeśli można by podróżować z prędkością światła, to osiągnięcie najwyższej planety tego materialnego świata zajęłoby czterdzieści tysięcy lat Ale dzięki systemowi yogi można podróżować bez ograniczeń i trudności. W wersecie tym zostało użyte słowo yogamaya. Yoga-maya-balena vikuntham. Szczęście transcendentalne przejawione w świecie duchowym i wszystkie inne tamtejsze manifestacje są możliwe dzięki wpływowi yogamayi, wewnętrznej mocy Najwyższej Osoby Boga.
03.15.27 Znaczenie: Mędrcy tak bardzo pragnęli zobaczyć Pana w Vaikuntha-puri, że nie zainteresowały ich transcendentalne dekoracje zdobiące sześć bram, przez które po kolei przechodzili. Ale u siódmej bramy zobaczyli dwóch odźwiernych będących w tym samym wieku. Stwierdzenie "odźwierni w tym samym wieku" nie należy rozumieć w ten sposób: na planetach Vaikuntha nie ma starości, więc nie można odróżnić, kto od kogo jest starszy. Mieszkańcy Vaikunthy ozdobieni są podobnie jak Najwyższa Osoba Boga, Narayana – śankhą, cakrą, gadą i padmą (konchą, kołem, maczugą i lotosem).
03.15.28 Znaczenie: Ich girlandy przyciągały roje pszczół, gdyż zrobione były ze świeżych kwiatów. W świecie Vaikuntha wszystko jest świeże, nowe i transcendentalne. Mieszkańcy Vaikunthy mają niebieskawe ciała i cztery ręce, jak Narayana.
03.15.29 Znaczenie: Wielcy mędrcy – Sanaka, Sanatana, Sanandana i Sanat-kumara – chociaż mieli wiele lat, wiecznie utrzymywali ciała małych chłopców. Nie byli wcale obłudni i przechodzili przez bramy, podobnie jak małe dzieci przychodzą do różnych miejsc nie wiedząc, czym jest grzech. Taka jest natura dziecka. Dziecko może wejść w każde miejsce i nikt go nie zatrzymuje. A nawet próby odwiedzenia różnych miejsc przez dziecko są zazwyczaj mile widziane. Ale jeśli zdarzy się tak, że zostanie ono powstrzymane u drzwi, naturalnie jest mu bardzo przykro i opanowuje je złość. Taka jest natura dziecka. W tym przypadku zdarzyła się ta sama rzecz. Te – podobne do dzieci – święte osobistości przeszły przez wszystkie sześć bram pałacu i nikt ich nie zatrzymał; dlatego, kiedy próbowali przejść przez siódme drzwi i zostali zatrzymani przez odźwiernych, którzy zagrodzili im drogę laskami, naturalnie popadli w gniew. Zwykłe dziecko płakałoby, ale ponieważ oni nie byli zwykłymi dziećmi, natychmiast rozpoczęli przygotowania, by ukarać odźwiernych, którzy dopuścili się wielkiej obrazy. Nawet w dzisiejszych czasach w Indii nikt nie powstrzymuje świętych osób, gdy pragną wejść do czyjegoś domu.
03.15.30 Znaczenie: Czterej mędrcy byli pierwszymi synami Brahmy. Zatem wszystkie inne żywe istoty – razem z Panem Śivą – narodziły się później i dlatego są młodsze od czterech Kumarów. Mimo iż wyglądali oni jak pięcioletni chłopcy i podróżowali bez żadnego odzienia, Kumarowie byli starsi niż wszystkie inne żywe stworzenia i zrealizowali prawdę o jaźni. Dla takich świętych osób nie ma zakazu wejścia do królestwa Vaikunthy ale, przez przypadek, odźwierni nie chcieli ich tam wpuścić. To nie było właściwe. Pan zawsze pragnie służyć takim mędrcom jak Kumarowie, ale mimo iż odźwierni wiedzieli o tym, ku ogólnemu zdziwieniu i oburzeniu zabronili im wejść.
03.15.31 Znaczenie: Zgodnie z systemem wedyjskim, sannyasin – osoba w wyrzeczonym porządku życia – ubrana jest w szafranowe szaty. To szafranowe ubranie jest praktycznie paszportem dla mnichów wędrownych i sannyasinów, pozwalającym im udać się w każde miejsce. Obowiązkiem sannyasina jest oświecanie ludzi w świadomości Krsny. Osoby w wyrzeczonym porządku życia nie mają innego zajęcia, jak tylko nauczanie o chwałach i supremacji Najwyższej Osoby Boga. Więc wedyjska, socjologiczna koncepcja mówi, iż nie należy ograniczać sannyasina; ma on pozwolenie udania się gdziekolwiek zapragnie i nie, odmawia się mu żądnego podarunku, którego może zażądać od pana domu. Czterej Kumarowie przyszli zobaczyć Najwyższą Osobę Boga, Narayana. Ważne jest słowo suhrttama, "najlepszy ze wszystkich przyjaciół". Pan Krsna powiedział w Bhagavad-gicie, że jest najlepszym przyjacielem wszystkich żywych istot. Suhrdam sarva-bhutanam: Nikt nie może być większym dobroczyńcą i przyjacielem każdej żywej istoty od Najwyższej Osoby Boga. Najwyższy Pan jest tak łaskawie usposobiony do każdego, że mimo iż całkowicie zapomnieliśmy o naszym z Nim związku, przychodzi On osobiście – czasami we własnej osobie, tak jak Pan Krsna, który pojawił się na tej Ziemi, a czasami jako Swój bhakta, jak to zrobił Pan Caitanya Mahaprabhu. Czasami też przysyła Swoich bona fide bhaktów, żeby wybawić wszystkie upadłe dusze. Zatem jest On najlepiej życzącym przyjacielem każdego i Kumarowie pragnęli Go zobaczyć. Odźwierni powinni wiedzieć, że czterej mędrcy nie mieli żadnego innego celu i dlatego zabronienie im wejścia do pałacu nie było rzeczą właściwą.
W tym wersecie w sposób metaforyczny powiedziane jest, że gdy mędrcom nie pozwolono zobaczyć najukochańszej Osoby Boga, osobiście pojawił się młodszy brat pragnienia. Młodszym bratem pragnienia jest gniew. Jeżeli czyjeś pragnienie nie zostaje spełnione, pojawia się młodszy brat – złość. Można tutaj zauważyć, że nawet wielkie święte osoby, takie jak Kumarowie, także ulegli złości, ale przyczyną ich gniewu nie były ich osobiste sprawy. Rozgniewali się, ponieważ zabroniono im wejść do pałacu, by zobaczyć Osobę Boga. Zatem werset ten nie popiera teorii utrzymującej, że osoba na etapie doskonałości nie powinna popadać w gniew. Uczucie gniewu istnieje nawet w stanie wyzwolonym. Czterej bracia Kumarowie, żyjący jak wędrowni mnisi, byli uważani za osoby wyzwolone, ale mimo to rozgniewali się, gdyż ograniczano ich w służbie dla Pana. Różnica między złością zwykłej osoby a złością osoby wyzwolonej polega na tym, że zwykłą osobę opanowuje złość, gdy nie zostają spełnione jej pragnienia zmysłowe; natomiast osobę wyzwoloną, jak Kumarowie, ogarnia złość wówczas, gdy jest ograniczona w wykonywaniu obowiązków w służbie dla Najwyższej Osoby Boga.
W poprzednim wersecie zostało wyraźnie wspomniane, że Kumarowie byli osobami wyzwolonymi. Viditatma-tattva znaczy "ktoś, kto zna prawdę o samorealizacji". Osoba nie znająca prawdy o samorealizacji zwana jest ignorantem, ale ktoś, kto rozumie jaźń, Duszę Najwyższą, ich wzajemny związek, i działania w samorealizacji, zwany jest viditatma-tattva. Chociaż Kumarowie byli już osobami wyzwolonymi, to jednak zapałali gniewem. Ten punkt jest bardzo ważny. Osiągnięcie stanu wyzwolenia nie powoduje zatracenia czynności zmysłowych. Działania zmysłowe kontynuowane są nawet w stanie wyzwolonym. Jednakże różnica jest taka, że działania zmysłowe w wyzwoleniu akceptowane są jedynie w powiązaniu ze świadomością Kuny, podczas gdy działania zmysłowe w stanie uwarunkowanym są podejmowane dla osobistego zadowalania zmysłów.
03.15.32 Znaczenie: Różnica pomiędzy mieszkańcami planety Vaikuntha a planety materialnej jest taka, że na Vaikuncie wszyscy zaangażowani są w służbę dla Samego Pana i posiadaj wszystkie Jego dobre cechy. Wielkie osobistości zanalizowały, że kiedy dusza uwarunkowana jest wyzwolona i staje się bhaktą, to w osobie tej rozwija się około siedemdziesiąt dziewięć procent wszystkich dobrych cech Pana. Dlatego w świecie Vaikuntha nie ma kwestii wrogości między Panem i mieszkańcami. Tutaj, w świecie materialnym, obywatele mogą czuć wrogość do organów zarządzających lub do głowy państwa, ale na Vaikunthach taka mentalność nie istnieje. Dopóki nie rozwinie się w pełni dobrych cech, dopóty nie można wejść na Vaikunthy. Podstawową zasadą dobroci jest zaakceptowanie podporządkowania wobec Najwyższej Osoby Boga. Zatem mędrcy byli zdziwieni widząc, że dwóch odźwiernych, którzy powstrzymali ich od wejścia do pałacu, nie byli podobni do mieszkańców Vaikunthaloki. Można powiedzieć, że obowiązkiem odźwiernego jest decydowanie o tym, kto może wejść do pałacu, a kto nie. Ale nie było to właściwe w tym przypadku, ponieważ dopóki ktoś w stu procentach nie rozwinął mentalności służby oddania dla Najwyższego Pana, dopóty nie może wejść na planety Vaikuntha. Na Vaikunthalokę nie może dostać się żaden wróg Pana. Kumarowie doszli do wniosku, że jedynym powodem zatrzymania ich przez odźwiernych było to, że odźwierni ci byli oszustami.
03.15.33 Znaczenie: Podobnie jak w każdym państwie w tym materialnym świecie są różne departamenty – departament cywilny i kryminalny – tak też w stworzeniu Boga są dwa departamenty egzystencji. I tak jak w świecie materialnym dział kryminalny jest daleko, daleko mniejszy niż dział cywilny, podobnie – ten świat materialny, który uważany jest za dział kryminalny, jest jedną czwartą częścią całego stworzenia Pana. Wszystkie żywe istoty, które są mieszkańcami wszechświatów materialnych, uważane są – w mniejszym lub większym stopniu – za przestępców, ponieważ nie chcą być posłusznymi rozkazom Pana, czyli przeciwne są harmonijnym działaniom woli Boga. Zasada stworzenia jest taka, że Najwyższy Pan, Osoba Boga, z natury jest pełen radości, i staje się wieloma, by wzmóc Swoją transcendentalną radość. Przeznaczeniem żywych istot – takich jak my – będących integralnymi cząstkami Najwyższego Pana, jest zadowolenie zmysłów Pana. Dlatego też, gdy tylko pojawia się rozbieżność w tej harmonii, żywa istota natychmiast zostaje usidlona przez mayę, czyli iluzję.
Zewnętrzna energia Pana nazywana jest światem materialnym, a królestwo energii wewnętrznej Pana – Vaikunthą, czyli królestwem Boga. W świecie Vaikuntha nie ma dysharmonii między Panem i mieszkańcami. Zatem stworzenie Boga w świecie Vaikuntha jest doskonałe. Nie ma tam powodu do strachu. Całe królestwo Boga jest takim całkowicie harmonijnym związkiem, że nie może tam istnieć wrogość. Wszystko jest tam absolutne. Tak jak ciało ma wiele fizjologicznych organów, a jednak funkcjonują one zgodnie w celu zadowolenia żołądka, i tak jak w maszynie jest wiele setek i tysięcy części, a mimo to działają one w harmonii, by spełnić funkcję tej maszyny – tak też na planetach Vaikuntha Pan jest doskonały i mieszkańcy także doskonale angażują się w służenie Panu.
Według interpretacji impersonalistycznych filozofów Mayavadi, ten werset Śrimad-Bhagavatam mówi; że mała przestrzeń i duża przestrzeń są jednym, ale ta koncepcja jest nie do utrzymania. Przykład dużej przestrzeni i małej przestrzeni ma również zastosowanie w przypadku ciała danej osoby. Dużą przestrzenią jest sami ciało, a jelita, i inne części ciała zajmują małą przestrzeń. Każda część ciała posiada indywidualność, nawet chociaż zajmuje małą część całego ciała. Podobnie, całe stworzenie jest ciałem Najwyższego Pana, a my – stworzone istoty, czy cokolwiek co jest stworzone – jesteśmy jedynie małą częścią tego ciała. Części ciała nigdy nie są równe całości. To nigdy nie jest możliwe. W Bhagavad-gicie powiedziane jest, że żywe istoty są wiecznie integralnymi cząstkami Najwyższego Pana. Według filozofów Mayavadi, żywa istota uważa siebie za integralną cząstkę wówczas, kiedy jest pod wpływem iluzji, aczkolwiek w rzeczywistości jest jedna i taka sama jak najwyższa całość. Ale teoria ta nie jest słuszna: Jedność całości i części istnieje w ich jakości. Jakościowa jedność małej i dużej przestrzeni nie implikuje, że mała przestrzeń staje się dużą przestrzenią.
Na planetach Vaikuntha nie ma powodu, aby politycy dzielili je i panowali nad nimi; nie istnieje tam strach, gdyż interesy Pana i mieszkańców Vaikunthalok są wspólne. Maya oznacza dysharmonię między żywymi istotami a Najwyższym Panem, a Vaikuntha oznacza, że istnieje między nimi harmonia. W rzeczywistości wszystkie żywe istoty mają zapewniony byt i są utrzymywane przez Pana, gdyż On jest najwyższą żywą istotą. Ale głupcy – chociaż w rzeczywistości znajdują się pod kontrolą najwyższej żywej istoty – ignorują Jego egzystencję i ten stan nazywany jest mayą. Czasami zaprzeczają istnieniu takiej istoty jak Bóg. Mówią: "Wszystko jest pustką". A czasami wypieraj się Go w inny sposób: "Może Bóg istnieje, ale nie ma On formy". Obydwie te koncepcje powstają z powodu buntowniczej natury żywej istoty. Dopóki dominuje ta buntownicza natura, dopóty świat materialny pozostanie w dysharmonii.
Harmonia i dysharmonia jest widoczna dzięki prawu i porządkowi panującym w określonym miejscu. Religia jest prawem i porządkiem Najwyższego Pana. Ze Śrimad Bhagavad-gity dowiadujemy się, że religia oznacza służbę oddania, czyli świadomość Krsny. Krsna mówi: "Porzuć wszystkie inne zasady religijne i po prostu podporządkuj się Mnie". To jest właśnie religia. Prawdziwą religią jest pełne uświadomienie sobie, że Krsna jest najwyższym podmiotem radości i Najwyższym Panem oraz działanie zgodne z tym zrozumieniem. Wszystko, co jest przeciwne tej zasadzie, nie jest religią. Dlatego Krsna mówi: "Po prostu porzuć wszystkie inne zasady religijne''. W świecie duchowym ta zasada religijna świadomości Krsny jest utrzymywana w harmonii i dlatego ten świat zwany jest Vaikunthą. Jeśli te same zasady zostałyby przyjęte tutaj – całkowicie lub częściowo – wówczas to miejsce również byłoby Vaikunthą. Odnosi się to do każdego społeczeństwa, takiego jak np. Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny. Jeżeli członkowie Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny – stawiają w centrum wiarę w Krsnę – żyją w harmonii zgodnie z porządkiem i zasadami Bhagavad-gity, to wtedy nie żyją w tym materialnym świecie, ale na Vaikuncie.
03.15.34 Znaczenie: W Bhagavad-gicie, w Siódmym Rozdziale, 27 wersecie podany jest powód, dlaczego czyste dusze znalazły się w egzystencjalnych warunkach świata materialnego, który uważany jest za kryminalny dział Najwyższego Pana. Powiedziane jest, że dopóki żywa istota jest czysta, pozostaje ona w pełnej harmonii z pragnieniami Najwyższego Pana, ale skoro tylko staje się nieczystą, między nią a pragnieniami, Pana powstaje dysharmonia. To zanieczyszczenie zmusza ją do przeniesienia się do tego świata materialnego, gdzie żywe istoty mają trzech wrogów: pragnienie, gniew i pożądanie. Ci trzej wrogowie zmuszają żywą istotę do kontynuowania egzystencji materialnej, lecz kiedy uwolni się od nich, będzie mogła wejść do królestwa Boga. Dlatego nie należy popadać w gniew z powodu braku możliwości zadowalania zmysłów i nie należy pragnąć gromadzić więcej, niż jest to niezbędne. W tym wersecie wyraźnie stwierdzone jest, że dwaj odźwierni powinni zostać wysłani do świata materialnego, w którym mogą przebywać kryminaliści. Skoro podstawowymi zasadami przestępczości jest zadowalanie zmysłów, gniew i niepotrzebne pożądanie, to osoby ulegające tym trzem wrogom żywej istoty nigdy nie są promowane na Vaikunthaloki. Ludzie powinni poznać Bhagavad-gitę i zaakceptować Najwyższą Osobę Boga, Krsnę, jako Pana wszystkiego, i zamiast usiłować zadowalać własne zmysły, powinni praktykować działanie mające na celu zadowolenie zmysłów Najwyższego Pana: Szkolenie w świadomości Krsny pomoże im w uzyskaniu promocji na Vaikunthę.
03.15.35 Znaczenie: Chociaż – przez przypadek – odźwierni popełnili błąd, zabraniając braminom przejść przez bramę Vaikunthy, natychmiast uświadomili sobie powagę klątwy. Jest wiele rodzajów obraz, ale największą jest obrażenie bhakty Pana. Ponieważ odźwierni również byli bhaktami Pana, mogli zrozumieć swój błąd i przerazili się, gdy czterej Kumarowie byli gotowi rzucić na nich klątwę.
03.15.36 Znaczenie: Bhakta znosi każdą surową karę, z wyjątkiem tej, która powoduje zapomnienie o Najwyższym Panu. Odźwierni, którzy byli również bhaktami, mogli zrozumieć wymierzoną im karę, ponieważ byli świadomi, że popełnili wielką obrazę, nie pozwalając mędrcom wejść na Vaikunthalokę. Zapomnienie Pana dominuje w najniższych gatunkach życia, włączając w to gatunki zwierzęce. Odźwierni zdawali sobie sprawę z tego, że udają się do działu kryminalnego materialnego świata, i spodziewali się, że mogą znaleźć się w najniższych gatunkach życia i zapomnieć o Najwyższym Panu. Dlatego też modlili się, by nie zdarzyło się to w tych żywotach, które mieli przyjąć w wyniku klątwy. W Bhagavad-gicie, Szesnastym Rozdziale, 19 i 20 wersecie powiedziane jest, że ci, którzy zazdrośni są o Pana i Jego bhaktów, rzucani są w obrzydliwe gatunki życia; tacy głupcy życie po życiu nie są w stanie pamiętać o Najwyższej Osobie Boga, i dlatego schodzą coraz niżej.
03.15.37 Znaczenie: W Bhagavad-gicie Pan Oznajmia, że Jego bhaktowie nigdy nie mogą zostać pokonani. Pan wiedział, że waśń między odźwiernymi i mędrcami przybierała inny obrót, i dlatego natychmiast wyszedł ze Swojego pałacu i udał się tam, aby sytuacja nie uległa dalszemu pogorszeniu. Nie chciał bowiem, aby Jego bhaktowie, odźwierni, zostali pokonani na dobre.
03.15.38 Znaczenie: W wersecie tym zauważamy słowo acaksataksa-visayam. Najwyższego Pana nie można ujrzeć zwykłymi oczyma, ale teraz ukazał się On Kumarom. Drugim znaczącym słowem jest samadhi-bhagyam. Dzięki przestrzeganiu procesu yogi osoby medytujące, które mają dużo szczęścia, mogą ujrzeć formę Pana Visnu w swoim sercu. Ale zobaczenie Go bezpośrednio – twarzą w twarz – jest inną sprawą. Jest to możliwe jedynie dla czystych bhaktów. Dlatego też, kiedy Kumarowie ujrzeli Pana zbliżającego się wraz ze Swoimi towarzyszami, którzy trzymali parasol i wachlarz camara, zdumieli się, że oglądają Pana bezpośrednio – twarzą w twarz. W Brahma-samhicie powiedziane jest, że bhaktowie, mając rozwiniętą miłość do Boga, zawsze oglądaj Śyamasundarę, Najwyższą Osobę Boga, w swoich sercach. Ale gdy są dojrzali, oglądają tego samego Boga bezpośrednio. Dla zwykłych osób Pan nie jest widoczny, jednakże, gdy ktoś rozumie znaczenie Jego świętego imienia i angażuje się w służbę oddania dla Pana, zaczynającej się od języka (poprzez intonowanie i smakowanie prasada), wtedy Pan stopniowo objawia się takiej osobie. I tak bhakta bezustannie ogląda Pana w sercu, a na bardziej dojrzałym etapie może zobaczyć Pana bezpośrednio, tak jak widzimy wszystko inne.
03.15.39 Znaczenie: Kiedy Pan przyszedł, był zadowolony ze wszystkich; dlatego jest tutaj powiedziane: krtsna-prasada-sumukham. Pan wiedział, że nawet odźwierni, którzy przez przypadek popełnili obrazę u stóp bhaktów, sami też byli bhaktami. Obrażanie bhakty jest bardzo niebezpieczne w służbie oddania. Dlatego Pan Caitanya powiedział, że obrażanie bhakty jest dokładnie jak puszczony wolno rozszalały słoń. Kiedy rozszalały słoń wtargnie do ogrodu, tratuje wszystkie rośliny. Podobnie, obraza u stóp czystego bhakty jest zabójcza dla pozycji tej osoby w służbie oddania. Pan nie był w nastroju osoby urażonej, ponieważ nie przyjmuje On żadnej obrazy popełnionej przez Jego szczerego bhaktę. Ale bhakta powinien być bardzo ostrożny, by nie popełnić obraz u stóp innego bhakty. Pan, będąc jednakowo usposobionym do wszystkich, a szczególnie będąc przychylnym dla Swoich bhaktów, patrzył miłosiernie tak na znieważonych, jak i na tych, którzy dopuścili się zniewagi. Ta postawa Pana wynika z nieskończonej ilości Jego transcendentalnych cech Jego pogodne nastawienie w stosunku do bhaktów było tak przyjemne i wzruszające dla serca, że urzekł ich samym Swoim uśmiechem. Atrakcja ta była chwalebna nie tylko na wyższych systemach tego materialnego świata, ale również poza nim, w śniecie duchowym. Na ogół istoty ludzkie nie mają pojęcia o tym, czym jest konstytucjonalna pozycja na wyższych planetach materialnych, które są daleko lepiej usytuowane pod każdym względem. Jednakże planeta Vaikuntha jest tak przyjemna i tak niebiańska, że jest porównywana do środkowego klejnotu lub medalionu w naszyjniku z klejnotów.
W wersecie tym słowa sprhaniya-dhama wskazują, że Pan jest oceanem wszelkiej przyjemności, gdyż ma wszystkie transcendentalne cechy. Aczkolwiek osoby, które łakną przyjemności wtopienia się w bezosobowego Brahmana, dążą do osiągnięcia tylko niektórych z tych cech, to istnieją inni aspiranci, którzy pragną obcować z Panem osobiście jako Jego słudzy. Pan jest tak łaskawy, że daje schronienie każdemu – zarówno impersonalistom, jak i bhaktom. Impersonalistom daje schronienie w Swoim bezosobowym blasku Brahmana, natomiast bhaktom daje schronienie w Swoich osobistych siedzibach znanych jako Vaikunthaloki. Jest On przychylny szczególnie dla Swojego bhakty; wzrusza On serce bhakty do głębi, po prostu uśmiechając się i patrząc na niego. W Brahma-samhicie powiedziane jest, że na Vaikunthaloce zawsze służą Panu setki i tysiące bogiń szczęścia (laksmi-sahasra-śata-sambhrama-sevyamanam). W tym materialnym świecie wysławia się osoby, które spotkała choćby niewielka łaska bogini fortuny; więc możemy sobie wyobrazić, jak wysławiane jest królestwo Boga w świecie duchowym, w którym wiele setek i tysięcy bogiń fortuny służy Panu bezpośrednio. Inną cechą tego wersetu jest to, że otwarcie oznajmia, gdzie znajdują się Vaikunthaloki. Stanowią one szczyt wszystkich planet niebiańskich, które znajdują się ponad globem słonecznym, na wyższej granicy wszechświata, i znane są jako Satyaloka, czyli Brahmaloka. Świat duchowy usytuowany jest poza wszechświatem materialnym. Dlatego też powiedziane jest tutaj, że świat duchowy, Vaikunthaloka, jest szczytem wszystkich systemów planetarnych.
03.15.40 Znaczenie: Tutaj mamy, pełny opis wyglądu Osoby Boga – tak jak osobiście doświadczyli tego mędrcy. Ciało Osoby Pana okryte było żółtymi szatami, a Jego talia była cienka. Opisane jest, że ilekroć szyję Osoby Boga lub któregoś z Jego towarzyszy na Vaikunthach zdobi girlanda z kwiatów, to są tam również brzęczące pszczoły. Wszystkie te cechy były bardzo piękne i atrakcyjne dla bhaktów. Jedna z Jego rąk spoczywała na ramieniu Jego nosiciela Garudy, a drugą wirował kwiatem lotosu. Takie są osobowe cechy Osoby Boga, Narayana.
03.15.42 Znaczenie: Piękno Pana było tak czarujące, że nie sposób je nawet opisać. Za najpiękniejszy widok w duchowym i materialnym stworzeniu Pana jest uważana bogini szczęścia. Ma poczucie bycia najpiękniejszą a mimo to, gdy pojawił się Pan, jej piękno zostało pokonane. Innymi słowy, piękno bogini szczęścia w obecności Pana jest drugorzędne. Poeci Vaisnava mówią; że piękno Pana jest tak czarujące, że pokonuje urok setek i tysięcy Kupidynów. Dlatego jest On nazywany Madana-mohana. Jest także opisane, że Pan czasami szaleje za pięknem Radharani. Poeci piszą, że w takich okolicznościach, chociaż Pan Krsna jest Madana-mohana, to staje się Madana-daha, czyli oczarowany pięknem Radharani. Rzeczywiście piękno Pana jest najdoskonalsze, gdyż przewyższa nawet piękno Laksmi na Vaikuncie Bhaktowie Pana na planetach Vaikuntha chcą widzieć Pana jako najpiękniejszego, ale bhaktowie w Gokuli lub na Krsnaloce chcą widzieć Radharani jako piękniejszą od Krsny – więc Pan dostosowuje się do tego. Pan, będąc bhakta-vatsala, czyli kimś, kto pragnie zadowolili Swoich wielbicieli, przyjmuje taką formę, która może zadowolić takich bhaktów jak: Pan Brahma, Pan Śiva i inni półbogowie. Tutaj również – dla wielbicieli-mędrców, Kumarów – Pan pojawił się w Swojej najpiękniejszej formie i nie mogli oni nasycić wzroku tym widokiem. W istocie, ich pragnienie oglądania Pana coraz bardziej rosło.
03.15.43 Znaczenie: Z wersetu tego wynika, że Kumarowie byli impersonalistami, czyli zwolennikami filozofii monizmu – stania się jednym z Panem. Ale widok cech Pana spowodował natychmiastową zmianę ich umysłów. Innymi słowy, impersonalista, który odczuwa transcendentalną przyjemność z dążenia do stania się jednym z Panem, zostaje pokonany, gdy ujrzy piękne, transcendentalne rysy Pana. Ich umysły zmieniły się pod wpływem zapachu Jego lotosowych stóp, niesionego przez powietrze i zmieszanego z aromatem tulasi; pomyśleli, że zamiast stania się jednym z Najwyższym Panem, mądrzej będzie zostać bhaktą. Bycie sługą lotosowych stóp Pana jest daleko lepsze niż stanie się jednym z Panem.
03.15.45 Znaczenie: Tutaj wspaniale opisany został
sukces w procesie yogi. Szczególnie
zaznaczone jest tutaj, że forma Pana jako czterorękiego Narayana jest celem
medytacji zwolenników yoga-margi. W
obecnej dobie jest wielu tak zwanych yoginów,
celem medytacji których nie jest czteroramienna forma Narayana. Niektórzy z
nich próbują medytować o czymś bezosobowym czy pustce, ale nie jest to zatwierdzone
przez wielkich yoginów, którzy
przyjęli standardową metodę. Prawdziwy proces
yoga-margi polega na: kontrolowaniu
zmysłów i odnalezieniu odosobnionego i uświęconego miejsca, by zasiąść tam do
medytacji o czteroramiennej formie Narayana, ozdobionej tak, jak opisano w tym
rozdziale, gdy pojawił się On przed czterema mędrcami. Ta forma Narayana jest
ekspansją Krsny; zatem ruch świadomości Krsny, który teraz rozpowszechniamy,
jest prawdziwym, najwyższym procesem yogi:
Świadomość Krsny jest najwyższą praktyką yogi, spełnianą przez yoginów wykształconych w służbie oddania. Pomimo iż praktyka yogi ma tak wiele powabów, zwykły człowiek prawie że nie ma szans na osiągnięcie ośmiu rodzajów doskonałości mistycznych. Ale tutaj jest opisane, że Pan, który pojawił się przed czterema mędrcami, Sam posiada wszystkie osiem doskonałości. Najwyższym procesem yoga-margi jest koncentrowanie umysły na Krsnie przez 24 godziny na dobę. To jest nazywane świadomością Krsny. System yogi opisany w Śrimad-Bhagavatam i Bhagavad-gicie, czy polecany w systemie yogi Patanjalego – różni się od współczesnych praktyk hatha-yogi, tak jak jest ona ogólnie rozumiana w krajach zachodnich. Prawdziwa praktyka yogi polega na kontrolowaniu zmysłów i, gdy ktoś osiąga taką kontrolę, skoncentrowaniu umysłu na formie Narayana Najwyższej Osoby Boga, Śri Krsny. Pan Krsna jest oryginalną Osobą Boga, i wszystkie inne formy Visnu – czteroramienne, wyposażone w konchę, lotos, maczugę i dysk – są pełnymi ekspansjami Krsny. Bhagavad-gita poleca medytację o formie Pana. Żeby praktykować koncentrację umysłu, trzeba usiąść w odosobnionym, uświęconym świętą atmosferą miejscu, trzymając głowę i plecy w prostej linii. Yogin powinien przestrzegać zasad obowiązujących w brahmacaryi – praktykując ścisłą samokontrolę i celibat Nie można praktykować yogi w zatłoczonym mieście, żyjąc w sposób ekstrawagancki, utrzymując nieograniczone związki seksualne i folgując językowi. Praktyka yogi wymaga kontroli zmysłów, a zaczyna się ona od kontrolowania języka. Ktoś, kto może kontrolować język, jest również w stanie zapanować nad innymi zmysłami. Nie można pozwalać językowi jeść i pić wszelkiego rodzaju zakazanych rzeczy i jednocześnie robić postępy w praktyce yogi. Godnym pożałowania jest fakt, że na Zachód przybywa tak wielu nieautoryzowanych, tzw. yoginów, którzy wykorzystują skłonności ludzkie do praktyki yogi. Tacy nieautoryzowani yogini śmią nawet publicznie mówić, że można folgować sobie w nałogu picia i jednocześnie praktykować medytację.
Pięć tysięcy lat temu Pan Krsna polecał praktykę yogi Arjunie, ale Arjuna szczerze wyraził niemożność przestrzegania surowych zasad regulujących systemu yogi. Należy być bardzo praktycznym w każdej dziedzinie działania i nie należy marnować swego cennego czasu na praktykowanie bezużytecznych wyczynów gimnastycznych w imię yogi. Prawdziwa yoga polega na odszukaniu czteroramiennej Duszy Najwyższej w swoim sercu i bezustannym oglądaniu Go w medytacji. Taka ciągła medytacja nazywana jest samadhi, a obiektem tej medytacji jest czteroramienny Narayana, z cielesnymi ozdobami opisanymi w tym rozdziale Śrimad-Bhagavatam. Jednakże, gdy ktoś pragnie medytować o czymś bezosobowym czy też o pustce, to upłynie wiele czasu, zanim osiągnie on sukces w praktyce yogi. Nie możemy skoncentrować naszego umysłu na czymś pustym czy bezosobowym. Prawdziwą yogą jest skupienie umysłu na formie Pana – czteroramiennym Narayanie, który usytuowany jest w każdym sercu.
Dzięki medytacji można zrozumieć, że Bóg jest obecny w naszym sercu. Nawet jeśli ktoś nie zdaje sobie z tego sprawy, to Bóg i tak jest w sercu każdego. Nie tylko jest On w sercu ludzkiej istoty, ale również w sercach psów i kotów. Bhagavad-gita potwierdza ten fakt oświadczeniem Pana: iśvarah sarva-bhutanam hrd-deśe. Iśvara, najwyższy kontroler świata, jest w sercu każdego. Jest On obecny nie tylko w sercu każdego, ale również w każdym atomie. Iśopanisad stwierdza, że żadne miejsce nie jest pozbawione obecności Pana. Bóg obecny jest wszędzie, i wszystko podlega Jego prawu własności. Aspekt Pana, poprzez który jest On wszędzie obecny, nazywany jest Duszą Najwyższą. Atma znaczy dusza indywidualna, a Paramatma znaczy indywidualna Dusza Najwyższa; zarówno atma, jak i Paramatma są indywidualnymi osobami. Różnica między atmą i Paramatmą jest taka, że atma obecna jest tylko w poszczególnym ciele, natomiast Paramatma obecny jest wszędzie. W związku z tym bardzo dobry jest przykład słońca. Dana osoba może być w jednym miejscu, ale słońce – mimo iż jest podobną indywidualną. Istotą – obecne jest nad głową każdej poszczególnej osoby. Zostało to wyjaśnione w Bhagavad-gicie. Zatem pomimo tego, że cechy wszystkich istot, nawet Pana, są takie same, to Dusza Najwyższa różni się od duszy indywidualnej ilościową mocą ekspansji. Pan, czyli Dusza Najwyższa, może rozprzestrzenić Siebie na miliony różnych form, lecz nie jest to możliwe dla duszy indywidualnej.
Dusza Najwyższa, będąc w sercu każdego, jest świadkiem naszych
działań przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. W Upanisadach Dusza Najwyższa opisany jest jako przyjaciel i świadek
towarzyszący duszy indywidualnej. Jako przyjaciel Pan zawsze pragnie odzyskać
Swojego przyjaciela, indywidualną duszę, i przywieść ją do domu, z powrotem do
Boga. Jako świadek obdarowuje duszę indywidualną wszelkimi błogosławieństwami oraz
rezultatami jej działań. Dusza Najwyższa daje duszy indywidualnej wszelkie
udogodnienia dla osiągnięcia tego, czego ta pragnie w odbieraniu przyjemności w
tym materialnym świecie. Cierpienie jest reakcją na skłonność żywej istoty do
usiłowania panowania nad światem materialnym. Ale Pan instruuje Swojego
przyjaciela, który jest również Jego synem, by porzucił wszystkie inne
zaangażowania i po prostu podporządkował się Jemu dla bezustannego szczęścia i
wiecznego życia pełnego wiedzy. Taka jest ostatnia instrukcja Bhagavad-gity, najbardziej autoryzowanej i bardzo poczytnej książki o
wszelkiej różnorodności yogi: I tak
ostatnie słowo Bhagavad-gity jest
ostatnim słowem w doskonałości yogi.
W Bhagavad-gicie powiedziane jest, że osoba, która jest zawsze zaabsorbowana świadomością Krsny, jest najwyższym yoginem. Czym jest świadomość Krsny? Tak jak dusza indywidualna – poprzez swoją świadomość – obecna jest w całym ciele, podobnie Dusza Najwyższa, czyli Paramatma, obecny jest w całym stworzeniu poprzez nadświadomość. Tę nadświadomą energię imituje dusza indywidualna, która ma ograniczoną świadomość. Mogę zrozumieć co dzieje się w moim ograniczonym ciele, ale nie mogę czuć tego, co dzieje się w innym ciele. Swoją świadomością przenikam całe swoje ciało, ale moja świadomość nie jest obecna w innych ciałach. Jednakże Dusza Najwyższa, czyli Paramatma będąc obecnym wszędzie i we wszystkim – świadomy jest również egzystencji każdego. Nie można zaakceptować teorii mówiącej, że dusza i Dusza Najwyższa są jednym, ponieważ nie akceptuje jej autorytatywna literatura wedyjska. Świadomość duszy indywidualnej nie może działać w nadświadomości. Tę nadświadomość można osiągnąć jednakże poprzez połączenie świadomości indywidualnej ze świadomością Najwyższego. Ten proces połączenia nazywany jest podporządkowaniem, czyli świadomością Krsny. Z nauk Bhagavad-gity dowiadujemy się bardzo wyraźnie, że na początku Arjuna nie chciał walczyć z braćmi i krewnymi, ale po zrozumieniu Bhagavad-gity połączył swoją świadomość z nadświadomością Krsny. Wówczas był w świadomości Krsny.
Osoba w pełnej świadomości Krsny działa zgodnie ze wskazówkami
Krsny. Na początku świadomości Krsny nakaz otrzymywany jest poprzez
przezroczyste medium mistrza duchowego. Kiedy ktoś jest wystarczająco
wyszkolony i działa z pokorną wiarą i miłością do Krsny pod kierunkiem mistrza
duchowego, to ten proces połączenia staje się mocniejszy i bardziej właściwy.
Ten stan służby oddania pełniony przez bhaktę w świadomości Krsny jest
najdoskonalszym etapem systemu yogi. Na
tym etapie Krsna, czyli Dusza Najwyższa, daje wskazówki z wewnątrz, natomiast z
zewnątrz pomaga bhakcie mistrz duchowy, który jest bona fide reprezentantem,
Krsny. Z wewnątrz pomaga On bhakcie jako
caitya, ponieważ jest On w sercu każdego. Jednakże samo zrozumienie, że Bóg
jest w sercu każdego, nie jest wystarczające. Żeby działać w świadomości Krsny,
należy posiadać wiedzę o Bogu zarówno z zewnątrz, jak i z wewnątrz, a także
należy przyjmować wskazówki z zewnątrz i z wewnątrz. Taki jest najwyższy stan
doskonałości ludzkiej formy życia i najwyższa doskonałość wszelkiej yogi.
Dla doskonałego yogina istnieje osiem rodzajów szczególnych osiągnięć:
maże stać się lżejszym niż powietrze lub mniejszym niż atom,
może stać się większym niż góra,
może osiągnąć cokolwiek zapragnie,
może
kontrolować jak Pan itd. Ale wzniesienie się do doskonałego stanu, na którym
otrzymuje się wskazówki od Pana, jest czymś większym niż jakikolwiek stan wyżej
wymienionych osiągnięć materialnych. Ćwiczenia oddechowe na ogól praktykowane w
systemie yogi są zaledwie początkiem. Medytacja o Duszy Najwyższej jest następnym
krokiem naprzód. Ale najwyższym stanem doskonałości jest uzyskanie
bezpośredniego kontaktu z Duszą Najwyższą i przyjmowanie od Niej wskazówek.
Ćwiczenia oddechowe w praktyce medytacji były bardzo trudne nawet pięć tysięcy
lat temu – inaczej bowiem Arjuna nie odrzuciłby propozycji Krsny, by
zaadoptował ten system. Ten wiek Kali nazywany jest wiekiem upadłym. W tym
wieku ludzie na ogól żyją krótko i są bardzo powolni, jeśli chodzi o
zrozumienie samorealizacji, czyli życia duchowego; najczęściej są nieszczęśliwi
i dlatego, jeśli ktoś jest odrobinę zainteresowany samorealizacją,
prawdopodobnie zostanie on zwiedziony przez tak wielu oszustów. Jedynym
sposobem na zrealizowanie zasad doskonałego stanu yogi jest przestrzeganie zasad Bhagavad-gity
– tak jak praktykował to Pan
Caitanya. Jest to najprostszą i najdoskonalszą praktyką yogi. Pan Caitanya zademonstrował ten system yogi świadomości Krsny w praktyczny sposób, intonując święte imię
Krsny – tak jak polecane jest to w Vedancie,
Śrimad-Bhagavatam, Bhagavad-gicie; i wielu ważnych Puranach.
Ten proces yogi praktykuje ogromna większość ludzi w Indii i jest on stopniowo rozpowszechniany w wielu miastach w Stanach Zjednoczonych. Jest on bardzo łatwy i praktyczny dla tego wieku – szczególnie dla tych, którzy poważnie praną sukcesu w yodze. W tym wieku żaden inny proces yogi nie może być uwieńczony sukcesem. Proces medytacji był możliwy w wieku złotym, Satya-yudze, ponieważ wówczas ludzi żyli setki tysięcy lat. Jeśli ktoś pragnie osiągnąć sukces w praktycznej praktyce yogi, powinien podjąć intonowanie Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare/ Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare, a wtedy rzeczywiście odczuje, że robi postęp. W Bhagavad-gicie takie praktykowanie świadomości Krsny zostało określone jako raja-vidya, czyli królowa wszelkiej erudycji.
Ci, którzy podjęli ten najwznioślejszy system bhakti-yogi, którzy praktykują służbę oddania w transcendentalnej miłości Krsny, mogą zaświadczyć, że wykonuje się ją łatwo i szczęśliwie. Tak jak już opisaliśmy w 43 wersecie, czterej mędrcy Sanaka, Sanatana, Sanandana i Sanat-kumara także zostali urzeczeni cechami Pana i transcendentalnym aromatem pyłu z Jego lotosowych stóp.
Yoga wymaga kontrolowania zmysłów, a bhakti-yoga, czyli świadomość Krsny, jest procesem oczyszczania
zmysłów. Kiedy zmysły są oczyszczone, automatycznie są kontrolowane. Czynności
zmysłowych nie można zatrzymać sztucznymi środkami, ale jeżeli oczyszczamy zmysły,
angażując je w służbę dla Pana, to nie tylko możemy je powstrzymać od
nonsensownych zaangażowań, ale możemy zaangażować je w transcendentalną służbę
Pana – tak jak aspirowali do tego Sanaka, Sanatana, Sanandana i Sanat-kumara.
Zatem świadomość Krsny nie jest wymysłem spekulującego umysłu. Jest to proces
polecany w Bhagavad-gicie (9.34): man-mana bhava mad-bhakto mad-yaji mam
namaskuru.
03.15.46 Znaczenie: Tutaj opisani są tzw. yogini, którzy koncentrują swoje umysły albo medytują o czymś impersonalnym lub pustce. Ten werset Śrimad-Bhagavatam opisuje osoby, które powinny być doskonałymi yoginami zaangażowanymi w medytację, ale które nie odnalazły usytuowanego w sercu Najwyższej Osoby Boga. Osoby te opisane są tutaj jako duratma, co oznacza, że mają bardzo oszukańcze serca, czyli są mniej inteligentni; wprost przeciwnie do mahatmów; czyli osób o otwartym sercu. Ci tzw. yogini, którzy – chociaż zaangażowani w medytację – nie mają szczerych serc, nie są w stanie dostrzec czteroramiennej formy Narayana, mimo iż przebywa On w ich sercach. Chociaż pierwszą realizacją Najwyższej Prawdy Absolutnej jest bezosobowy Brahman, to nie należy zadowalać się doświadczeniem bezosobowego blasku Najwyższego Pana. W Iśopanisad wielbiciel również modli się, by Pan usunął sprzed jego oczu oślepiający bezosobowy blask, tak by mógł ujrzeć prawdziwy, osobowy aspekt Pana i w ten sposób osiągnąć pełnię satysfakcji. Podobnie, chociaż na początku Pan nie jest widoczny z powodu Swego oślepiającego, cielesnego blasku, to jeżeli bhakta szczerze pragnie Go ujrzeć, Pan objawia się mu. W Bhagavad-gicie powiedziane jest, że nie możemy zobaczyć Pana naszymi niedoskonałymi oczyma, nasze niedoskonałe uszy nie mogą Go usłyszeć i nie możemy Go doświadczyć naszymi niedoskonałymi zmysłami, ale jeśli zaangażujemy się w służbę oddania z wiarą i oddaniem wtedy Bóg objawi się nam.
Tutaj czterech mędrców Sanat-kumara, Sanatana, Sanandana i Sanaka opisani są jako rzeczywiście, szczerzy bhaktowie. Mimo iż usłyszeli od swojego ojca, Brahmy, o osobowym aspekcie Pana, jedynie bezosobowy aspekt – Brahman – został im objawiony. Ale ponieważ szczerze szukali Pana, w końcu bezpośrednio zobaczyli Jego osobowy aspekt, który zgadzał się z opisem danym przez ich ojca. W ten sposób zostali w pełni usatysfakcjonowani. Tutaj wyrażają swoją wdzięczność, bo chociaż na początku byli głupimi impersonalistami, to dzięki łasce Pana mieli to szczęście, aby ujrzeć Jego osobowy aspekt. Innym ważnym aspektem tego wersetu jest to, że mędrcy opisują doświadczenie słuchania od ich ojca, Brahmy, który narodził się bezpośrednio z Pana. Innymi słowy, została tutaj zaakceptowana sukcesja uczniów pochodząca od Pana do Brahmy, od Brahmy do Narady, i od Narady do Vyasy itd. I ponieważ Kumarowie byli synami Brahmy, mieli sposobność przyswojenia sobie wiedzy wedyjskiej od sukcesji uczniów zapoczątkowanej przez Brahmę. Zatem, mimo iż na początku byli impersonalistami, w końcu mogli bezpośrednio oglądać osobowy aspekt Pana.
03.15.47 Znaczenie: Prawdę Absolutną można poznać w trzech aspektach, jako bezosobowego Brahmana; zlokalizowaną Paramatmę i Bhagavana, Najwyższą Osobę Boga. Werset ten potwierdza, że ostatnim słowem w zrozumieniu Prawdy Absolutnej jest Najwyższa Osoba Boga. Mimo iż Kumarowie byli instruowani przez wielkiego, uczonego ojca, Brahmę, to w rzeczywistości nie byli w stanie zrozumieć Prawdy Absolutnej. Najwyższą Prawdę Absolutną mogli zrozumieć jedynie wtedy, gdy osobiście, na własne oczy ujrzeli Osobę Boga. Innymi słowy; jeżeli ktoś widzi lub rozumie Najwyższą Osobę Boga, to automatycznie rozumie również dwa pozostałe aspekty – bezosobowego Brahmana i zlokalizowaną Paramatmę. Dlatego Kumarowie potwierdzili: "Ty jesteś ostateczną Prawdą Absolutną". Impersonaliści mogą sprzeczać się: skoro Najwyższa Osoba Boga był tak pięknie przystrojony, to nie był On Prawdą Absolutną. Ale werset ten stwierdza, że wszelka różnorodność platformy absolutnej składa się z natury śuddha-sattva, czystej dobroci. W świecie materialnym każda cecha – dobroć, pasja czy ignorancja jest zanieczyszczona. Nawet cecha dobroci, tutaj, w świecie materialnym, nie jest wolna od zabarwienia pasją i ignorancją. Ale w świecie transcendentalnym istnieje jedynie czysta dobroć, bez cienia pasji czy ignorancji; zatem forma Najwyższej Osoby Boga, Jego różnorodne rozrywki i parafernalia – wszystkie są czystą sattva-guną. Pan, dla satysfakcji bhakty, wiecznie pokazuje taką różnorodność w czystej dobroci. Bhakta nie pragnie oglądać Najwyższej Osoby Prawdy Absolutnej w pustce czy impersonalizmie. W pewnym sensie absolutna, transcendentalna różnorodność przeznaczona jest jedynie dla bhaktów, nie dla innych, ponieważ ta wyraźna cecha transcendentalnej różnorodności może być zrozumiana jedynie dzięki łasce Najwyższego Pana, a nie poprzez spekulację umysłową czy proces wstępujący. Powiedziane jest, że Najwyższy Osobę Boga można zrozumieć wtedy, gdy ma się choć odrobinę Jego łaski. W przeciwnym razie, nie dostąpiwszy Jego łaski, człowiek może spekulować nawet tysiące lat i mimo to nie zrozumie, czym w rzeczywistości jest Prawda Absolutna. Bhakta może postrzec tę łaskę, gdy jest całkowicie wolny od zanieczyszczeń. Dlatego jest powiedziane, że łaskę Pana można otrzymać dopiero wtedy, gdy zupełnie nie ma się pociągu do materialnych atrakcji i całkowicie wypleniło się wszystkie zanieczyszczenia.
03.15.48 Znaczenie: Transcendentalne szczęście, którego doznają bhaktowie Pana, jest całkowicie różne od materialnego szczęścia doznawanego przez mniej inteligentne osoby. W tym materialnym świecie mniej inteligentne osoby działają zgodnie z czterema zasadami dobrodziejstw: dharma, artha, kama i moksa. Na ogół podejmują życie religijne po to, by osiągnąć jakieś materialne dobrodziejstwo, którego celem jest zadowalanie zmysłów. Kiedy; poprzez te próby osiągnięcia maksymalnej ilości zadowalania zmysłów, są oszołomieni czy sfrustrowani, próbują stać się jednym z Najwyższym, co jest – zgodnie z ich koncepcją – mukti, czyli wyzwoleniem. Jest pięć rodzajów wyzwolenia, z których najmniej ważnym jest sayujya – stanie się jednym z Najwyższym. Bhaktowie nie zważają na takie wyzwolenie, gdyż są rzeczywiście inteligentni. Ale także nie są skłonni zaakceptować żadnego z innych czterech rodzajów wyzwolenia – życie na tej samej planecie co Pan; bycie Jego towarzyszem; posiadanie tych samych bogactw i osiągnięcie tych samych cech cielesnych. Interesuje ich jedynie wysławianie Najwyższego Pana i Jego czynów. Czystą służbą oddania jest śravanam kirtanam. Czyści bhaktowie, którzy odbierają transcendentalną przyjemność ze słuchania i intonowania chwał Pana, nie zważają na żaden rodzaj wyzwolenia. W Bhagavatam, w Trzecim-Canto powiedziane jest; że jeśli nawet oferuje się im pięć rodzajów wyzwolenia, to odmawiają ich przyjęcia. Osoby materialistyczne aspirują do osiągnięcia zmysłowych przyjemności niebiańskich w królestwie niebiańskim, ale bhaktowie natychmiast odrzucaj takie materialne przyjemności. Bhakta nie dba nawet o pozycję Indry. Bhakta wie, że każda przyjemna materialnie pozycja w pewnym momencie podlega ziszczeniu. Nawet jeśli ktoś osiąga pozycję Indry, Candry, czy któregoś innego półboga, na pewnym etapie musi ją opuścić. Bhakta nigdy nie jest zainteresowany takimi tymczasowymi przyjemnościami. Z pism wedyjskich można zrozumieć, że czasami nawet Brahma i Indra upadają, ale bhakta nigdy nie upada z transcendentalnej siedziby Pana. Pan Caitanya także poleca ten transcendentalny stan życia, w którym odczuwa się transcendentalną przyjemność ze słuchania o rozrywkach Pana. Podczas rozmowy Pana Caitanyi z Ramanandem Rayem, Ramananda Raya wysunął wiele sugestii względem realizacji duchowej, ale Pan Caitanya odrzucił wszystkie oprócz jednej – że należy słuchać chwał Pana w towarzystwie czystych bhaktów. Każdy może to zaakceptować, szczególnie w tym wieku. Należy zaangażować się w słuchanie o czynnościach Pana od czystych bhaktów. Jest to uważane za najwyższe dobrodziejstwo dla ludzkości.
03.15.49 Znaczenie: Czterej mędrcy kajają się teraz przed Osobą Boga, gdyż, będąc wyniosłymi, rzucili klątwę na innych bhaktów Pana, Jayę i Vijayę. Ci dwaj odźwierni, którzy wstrzymali ich przed wejściem na planetę Vaikuntha, z pewnością obrazili Kumarów, ale ponieważ byli Vaisnavami, czterej mędrcy nie powinni w gniewie rzucać na nich klątwy. Po tym wydarzeniu uświadomili sobie, że zrobili błąd, rzucając klątwę na bhaktów Pana, i modlili się do Pana, by nawet w piekielnych warunkach życia ich umysły nie zostały odciągnięte od zaangażowania w służbę dla lotosowych stóp Pana Narayana. Ci, którzy są bhaktami Pana, nie obawiaj się żadnych warunków życia, pod warunkiem, że będą bezustannie zaangażowani w służbę dla Pana. Jest powiedziane, że narayana-para, bhaktowie Narayana, Najwyższej Osoby Boga, są na kutaścana bibhyati (Bhag. 6.17.28). Nie obawiają się znalezienia się w piekielnych warunkach, ponieważ gdy są zaangażowani w transcendentalną służbę miłości dla Pana, niebo czy piekło jest dla nich tym samym. W życiu materialnym zarówno niebo, jak i piekło są jednym i tym samym, ponieważ są materialne; w żadnym z tych miejsc nie ma zaangażowania w służbę dla Pana. Dlatego ci, którzy pełnią służbę dla Pana, nie widzą różnicy między niebem a piekłem; to jedynie materialiści preferują jedno od drugiego.
Ci czterej bhaktowie Pana modlą się, by mimo możliwości znalezienia się w piekle za rzucenie klątwy na bhaktów, nie zapomnieli służby dla Pana. Transcendentalną służbę miłości dla Pana spełnia się trzema sposobami – ciałem, umysłem i słowami. Tutaj mędrcy modlą się, by ich słowa zawsze mogły być zaangażowane w wysławianie Najwyższego Pana. Można mówić niezwykle kwiecistym językiem lub można być ekspertem w wygłaszaniu mów dzięki opanowaniu gramatyki, ale jeśli czyjeś słowa nie są zaangażowane w służbę dla Pana, są one pozbawione smaku i nie mają żadnego rzeczywistego zastosowania. Tutaj podany jest przykład listków tulasi. Liść tulasi jest bardzo użyteczny nawet z medycznego i antyseptycznego punktu widzenia. Jest on uważany za święty i jest ofiarowywany lotosowym stopom Pana. Liść tulasi ma liczne dobre cechy, ale gdyby nie był ofiarowany lotosowym stopo Pana, tulasi nie miałaby wiele wartości czy znaczenia. Podobnie, można mówić bardzo pięknie z retorycznego czy gramatycznego punktu widzenia, co może być bardzo docenione przez materialistyczną publiczność, ale jeśli nie ofiarujemy naszych słów w służbie dla Pana, to są one bezużyteczne. Otwory uszne są bardzo małe i można napełnić je każdym nieznacznym dźwiękiem, więc jak mogą otrzymać tak wielką wibrację jak wysławianie Pana? Odpowiedź jest taka, że otwory uszne są podobne do nieba. Tak jak niebo nigdy nie może zostać zapełnione, tak cechą uszu jest to, że można bez końca zalewać je różnego rodzaju wibracjami, a mimo to są w stanie przyjmować ich coraz więcej. Jeżeli bhakta ma możliwość bezustannego słuchania chwał Pana, to nie obawia się on pójścia do piekła. Taka jest korzyść z intonowania Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare/ Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare. Bez względu na to, w jakich warunkach jesteśmy, Bóg daje nam przywilej intonowania Hare Krsna. Jeśli będziemy intonować w każdych warunkach życia, nigdy nie doznamy nieszczęścia.
03.15.50 Znaczenie: Czterej mędrcy byli impersonalistami na początku swojego życia duchowego, ale później – dzięki łasce ich ojca i mistrza duchowego, Brahmy, poznali wieczną, duchową formy Pana i doznali pełnej satysfakcji. Innymi słowy, transcendentaliści, którzy aspirują do osiągnięcia bezosobowego Brahmana czy zlokalizowanej Paramatmy, nie są w pełni zadowoleni i wciąż pragną czegoś więcej. Nawet jeśli zadowoleni są w swoich umysłach, to wciąż nie są transcendentalnie usatysfakcjonowane ich oczy. Ale skoro tylko takie osoby zrealizują Najwyższą Osobę Boga, to są zadowolone pod każdym względem. Innymi słowy, stają się bhaktami i pragną bezustannie oglądać formę Pana. Brahma-samhita potwierdza, że osoba, która rozwinęła transcendentalną miłość do Krsny, pokrywając swoje oczy mgłą miłości nieustannie widzi wieczną formę Pana. Specjalne słowo użyte w tym związku, anatmanam, wskazuje tych, którzy nie kontrolują umysłu i zmysłów i dlatego spekulują i pragną stać się jednym z Panem. Takie osoby nie mogą doznać przyjemności oglądania wiecznej formy Pana. Dla impersonalistów i tzw. yoginów, Pan. zawsze jest zakryty przez kurtynę yogamayi. Bhagavad-gita mówi, że nawet kiedy Pan Krsna byk widoczny dla każdego, gdy był obecny na tej Ziemi, to i tak impersonaliści i tzw. yogini nie mogli Go zobaczyć, ponieważ ich spojrzenie nie miało w sobie oddania. Impersonaliści i tzw. yogini twierdzą, że Pan w rzeczywistości nie ma formy, i jakąś określoną formę przybiera On jedynie w kontakcie z mayą. Sama ta koncepcja impersonalistów i tzw. yoginów nie pozwala im na zobaczenie Najwyższej Osoby Boga takim, jakim On jest. Zatem Pan zawsze znajduje się poza zasięgiem wzroku takich niebhaktów. Czterej mędrcy czuli się tak bardzo zobowiązani Panu, że wielokrotnie składali Mu pełne szacunku pokłony.