Rozdział ten szczegółowo opisuje rozrywkę Krsny związaną z zabiciem Aghasury.
Pewnego dnia Krsna zapragnął urządzić wycieczkę do lasu, gdzie razem z innymi chłopcami pasterzami zamierzał zjeść śniadanie. Dlatego też wyruszyli z domu wcześnie rano, otoczeni cielętami. Kiedy cieszyli się piknikiem, pojawił się tam Aghasura, młodszy brat Putany i Bakasury, pragnący zabić Krsnę i Jego towarzyszy. Wysłany przez Kamsę demon przyjął formę pytona, zwiększając swe rozmiary do długości ośmiu mil i wysokości góry, a jego paszcza zdawała się rozciągać od powierzchni Ziemi aż do planet niebiańskich. Przyjąwszy tę postać, Aghasura leżał na drodze. Przyjaciele Krsny, chłopcy pasterze, myśleli, że forma demona była jednym z pięknych zakątków Vrndavany, toteż zapragnęli wejść do jego paszczy. Stała się ona miejscem ich zabaw, i zaczęli śmiać się, pełni ufności, że nawet gdyby ta forma była niebezpieczna, Krsna był tam obecny, by ich chronić. W ten sposób zbliżyli się do paszczy ogromnej postaci.
Krsna wiedział wszystko o Aghasurze i dlatego chciał zabronić
Swym przyjaciołom wejścia w paszczę demona, lecz w międzyczasie wszyscy chłopcy
pasterze, razem ze swymi stadami cieląt, zniknęli w jej wnętrzu. Krsna czekał
na zewnątrz, a Aghasura czekał na Krsnę, myśląc, że gdy tylko Krsna wejdzie,
zamknie paszczę i w ten sposób wszyscy zginą. Czekając na Krsnę, powstrzymał
się od połknięcia chłopców. W tym czasie Krsna myślał, w jaki sposób ocalić
chłopców i zabić Aghasurę. I tak oto wszedł do paszczy potężnego asury, a kiedy był w jej wnętrzu razem
ze Swymi przyjaciółmi, rozszerzył Swe ciało do takich rozmiarów, że asura udusił się i umarł. Następnie
Krsna wrócił Swym przyjaciołom życie, rzucając na nich Swe pełne nektaru
spojrzenie i wszyscy, cali i zdrowi, z przyjemnością wydostali się na zewnątrz.
W ten sposób Krsna ośmielił wszystkich półbogów, którzy okazali swe zadowolenie
i szczęście. Nieuczciwa, grzeszna osoba nie ma szans na osiągnięcie sayujya-mukti, czyli stanie się jednym z
blaskiem Krsny, ale ponieważ w ciało Aghasury wszedł Najwyższa Osoba Boga,
dzięki Jego dotykowi demon ten zyskał sposobność wtopienia się w egzystencję
blasku Brahmana i osiągnięcia w ten sposób sayujya-mukti.
Kiedy miała miejsce ta rozrywka, Krsna miał zaledwie pięć lat. W rok później, kiedy miał sześć lat i wkroczył w wiek pauganda, rozrywka ta została wyjawiona mieszkańcom Vrajy. Maharaja Pariksit zapytał: "Dlaczego rozrywka ta została wyjawiona dopiero po roku, a mimo to mieszkańcy Vrajy myśleli, że została spełniona tego samego dnia?" Tym pytaniem kończy się Dwunasty Rozdział.
10.12.03 Znaczenie: W wersecie tym ważne są słowa krsna-vatsair asankhyataih. Słowo asankhyata oznacza
"nieograniczony". liczba cieląt Krsny była nieograniczona. Możemy
mówić o setkach, tysiącach, dziesiątkach tysięcy, setkach tysięcy, milionach,
bilionach, trylionach, dziesiątkach trylionów itd., ale jeśli przechodzimy do
liczb, których nie jesteśmy w stanie określić, mówimy o nieograniczonej ilości.
Słowo asankhyataih w tym wersecie
wskazuje właśnie na takie nieograniczone ilości. Krsna jest nieograniczony,
nieograniczona jest Jego moc, nieograniczone są Jego krowy i cielęta, jak
również nieograniczona jest Jego przestrzeń. Dlatego w Bhagavad-gicie opisany jest jako Parabrahman. Słowo brahman znaczy
"nieograniczony," a Krsna jest Najwyższym Nieograniczonym,
Parabrahmanem. Zatem nie powinniśmy uważać stwierdzeń tego wersetu za
mitologię. Są one rzeczywiste, lecz niepojęte. Krsna może pomieścić
nieograniczoną liczbę cieląt i nieograniczoną przestrzeń. Nie jest to ani
mitologiczne, ani fałszywe, lecz jeśli będziemy studiowali moc Krsny za pomocą
naszej ograniczonej wiedzy, nigdy nie będziemy w stanie jej zrozumieć. Atah śri-krsna-namadi na bhaved grahyam
indriyaih (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.109).
Nasze zmysły nie są w stanie postrzec, w jaki sposób mógł On utrzymać
nieograniczoną liczbę cieląt i krów, i miał nieograniczoną do tego przestrzeń.
Ale odpowiedź na to znajduje się w Brhad-bhagavatamrcie:
evam prabhoh priyanam ca
dhamnaś ca samayasya ca
avicintya-prabhavatvad atra
kincin na durghatam
W Brhad-bhagavatamrcie Śri Sanatana Gosvami oznajmia, że skoro wszystko dotyczące Krsny jest nieograniczone, zatem dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych. Właśnie w ten sposób powinniśmy zrozumieć ten werset.
10.12.05 Znaczenie: Ten rodzaj zabaw i kradzieży pomiędzy chłopcami nadal istnieje nawet w świecie materialnym, ponieważ istnieje on w świecie duchowym, z którego pochodzi ta idea przyjemności. Janmady asya yatah (Vedanta-sutra 1.1.2). Ten sam rodzaj przyjemności przejawiany jest przez Krsnę i Jego towarzyszy w świecie duchowym, ale tam przyjemność ta jest wieczna, podczas gdy tutaj, na platformie materialnej, jest ona tymczasowa; tam przyjemność jest Brahmanem, podczas gdy tutaj przyjemność jest jada. Celem ruchu świadomości Krsny jest szkolenie ludzi, jak przenieść się z jada do Brahmana, ponieważ taki jest cel życia ludzkiego. Athato brahma-jijnasa (Vedanta-sutra 1.1.1). Krsna zstępuje tutaj, aby uczyć nas, jak możemy radować się z Nim na platformie duchowej, w świecie duchowym. Nie tylko przychodzi, lecz również osobiście przejawia Swe rozrywki we Vrndavanie i przyciąga ludzi do przyjemności duchowej.
10.12.07-11 Znaczenie: Jak poleca Śrila Rupa Gosvami: tasmat kenapy upayena manah krsne niveśayet (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.4). Bez względu na to, czy ktoś myśli o Krsnie jako o zwykłym ludzkim dziecku, jako źródle blasku Brahmana, jako źródle Paramatmy czy też jako Najwyższej Osobie Boga, powinien skupić całą swą uwagę na lotosowych stopach Krsny. Taka jest również instrukcja Bhagavad-gity (18.66): sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja. Najłatwiejszym sposobem bezpośredniego zbliżenia się do Krsny jest Śrimad-Bhagavatam. Iśvarah sadyo hrdy avarudhyate 'tra krtibhih śuśrusubhis tat-ksanat (Bhag. 1.1.2). Skierowanie nawet w niewielkim stopniu swej uwagi ku Krsnie i czynnościom świadomości Krsny umożliwia nam osiągnięcie najwyższej doskonałości życia. Taki jest cel ruchu świadomości Krsny. Lokasyajanato vidvamś cakre satvata-samhitam (Bhag. 1.7.6). Ogół ludzi nie zna tego sekretu sukcesu i dlatego Śrila Vyasadeva, czując współczucie dla biednych dusz w tym materialnym świecie, szczególnie w tym wieku Kali, podarował nam Śrimad-Bhagavatam. Śrimad-bhagavatam puranam amalam yad vaisnavanam priyam (Bhag. 12.13.18). Śrimad-Bhagavatam jest ulubioną literaturą wedyjską Vaisnavów, którzy są nieco zaawansowani albo którzy są całkowicie świadomi chwał i mocy Pana. Ostatecznie musimy zmienić to ciało (tatha dehantara-praptih). Jeśli nie będziemy zważali na Bhagavad-gitę i Śrimad-Bhagavatam, to nie wiemy, jakie będzie nasze następne ciało. Ale jeśli ktoś stosuje się do tych dwóch książek – Bhagavad-gity i Śrimad-Bhagavatam – z pewnością w następnym życiu osiągnie towarzystwo Krsny (tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna). Zatem rozprowadzanie Śrimad-Bhagavatam na całym świecie jest wielką działalnością dobroczynną dla teologów, filozofów, transcendentalistów i yoginów (yoginam api sarvesam), jak również dla ogółu ludzi. Janma-dabhah parah pumsam ante narayana-smrtih (Bhag. 2.1.6): jeśli w jakie sposób będziemy w stanie pamiętać Krsnę, Narayana, pod koniec życia, nasze życie zostanie uwieńczone sukcesem.
10.12.12 Znaczenie: Możemy jedynie wyobrazić sobie wielkie szczęście mieszkańców Vrndavany. Niemożliwością jest opisanie, jak wielkie szczęście osiągnęli po wielu, wielu żywotach spełniania pobożnych czynów.
10.12.13 Znaczenie: Możemy zapytać, w jaki sposób demon mógł zakłócić rozrywki Krsny? Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura odpowiedział na to pytanie mówiąc, że chociaż nie można było powstrzymać transcendentalnej przyjemności doznawanej przez chłopców pasterzy, to jeśli nie przerwaliby transcendentalnej przyjemności pochodzącej z ich różnych czynności, nie mogliby zjeść śniadania. Dlatego z aranżacji yogamayi, w porze śniadania pojawił się Aghasura, tak by na jakiś czas porzucili swe czynności i zjedli śniadanie. Różnorodność jest matką przyjemności. Chłopcy pasterze bezustannie bawili się, następnie przerywali zabawę, a potem ponownie oddawali się przyjemnościom w inny sposób, dlatego każdego dnia pojawiał się demon, który przerywał ich zabawy. Demon był zabijany, a chłopcy ponownie angażowali się w swe transcendentalne rozrywki.
10.12.18 Znaczenie: Widząc to cudowne zjawisko, niektórzy z chłopców, pomyśleli, że był to prawdziwy pyton i uciekali z tego miejsca. Lecz inni powiedzieli: "Dlaczego uciekacie? To niemożliwe, aby znajdował się tu taki pyton. Jest to malownicze miejsce zabaw." W ten właśnie sposób fantazjowali.
10.12.19 Znaczenie: Przyjaciele zaczęli dyskutować pomiędzy sobą, czym w rzeczywistości było to leżące przed nimi zdumiewające stworzenie. Czy było ono martwe, czy też był to żywy pyton próbujący ich połknąć?
10.12.24 Znaczenie: Chłopcy rozmawiali o okropnym zwierzęciu, a następnie postanowili wejść do paszczy demona. Mieli pełną wiarę w Krsnę, ponieważ doświadczyli, że Krsna ocalił ich z paszczy Bakasury. Teraz pojawił się inny asura, Aghasura. Dlatego chcieli zabawić się, wchodząc do paszczy demona i oczekując, że zostaną wybawieni przez Krsnę, wroga Bakasury.
10.12.28 Znaczenie: Krsna znany jest jako ananta-virya-sarvajna, ponieważ wie o wszystkim. Ponieważ wie wszystko doskonale, to znalezienie sposobu na jednoczesne ocalenie chłopców i zabicie demona nie sprawiło Mu żadnej trudności. Zatem postanowił także wejść do paszczy demona.
10.12.30 Znaczenie: Tak działa Krsna. Paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam (Bg. 4.8). Powiększając Swe rozmiary w gardle demona, Krsna udusił go i zabił, i w tym samym czasie ocalił Siebie i Swych towarzyszy od grożącej śmierci oraz uśmierzył rozpacz półbogów.
10.12.33 Znaczenie: Najwidoczniej wąż zwany Aghasurą, dzięki temu, że otrzymał towarzystwo Krsny, osiągnął mukti poprzez wejście w ciało Krsny. Wejście w ciało Krsny nazywane jest sayujya-mukti, ale późniejsze wersety dowodzą, że Aghasura, tak samo jak Dantavakra i inni, otrzymał sarupya-mukti. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura dokładnie opisał to odwołując się do Vaisnava-tosani Śrila Jivy Gosvamiego. Aghasura otrzymał sarupya-mukti, to znaczy został promowany na planety Vaikuntha, by żyć tam z tymi samymi cechami cielesnymi, z czterema ramionami jak Visnu. Wyjaśnienie, jak jest to możliwe, można streścić w ten sposób.
Ponieważ Krsna pozostawał w ciele węża nawet po jego śmierci, z ciała tego wydobył się blask i został oczyszczony osiągając duchową śuddha-sattvę, czyli wolność od materialnego skażenia. Można by wątpić w to, że taki demon, który dokonał wielu nikczemnych czynów, mógł osiągnąć wyzwolenie sarupya czy sayujya, i można być z tego powodu zdumionym. Lecz Krsna jest tak łaskawy, że aby rozproszyć tego typu wątpliwości, sprawił, że blask – indywidualne życie pytona – oczekiwał przez pewien czas w swej indywidualności, w obecności wszystkich półbogów.
Krsna jest całkowitą światłością, a każda żywa istota jest integralną cząstką tej światłości. Jak dowiedziono tego tutaj, światłość każdej żywej istoty jest indywidualna. Przez pewien czas światłość ta pozostała na zewnątrz ciała demona, samotnie, i nie zmieszała się z całkowitą światłością, brahmajyoti. Światłość Brahmana nie jest widoczna dla materialnych oczu, ale by dowieść, że każda żywa istota jest indywidualnością, Krsna sprawił, że ta indywidualna światłość pozostała przez pewien czas na zewnątrz ciała demona, by każdy mógł ją zobaczyć. Następnie Krsna dowiódł, że każdy, kogo On zabija, osiąga wyzwolenie czy to sayujya, sarupya, samipya czy jakiekolwiek inne.
Jednakże wyzwolenie tych, którzy są na transcendentalnej platformie miłości i uczucia, jest vimukti, wyzwoleniem szczególnym. Tak więc wąż najpierw osobiście wszedł w ciało Krsny i zmieszał się ze światłością Brahmana. To połączenie nazywane jest sayujya-mukti. Ale z późniejszych wersetów dowiadujemy się, że Aghasura osiągnął sarupya-mukti. Tekst 38 wyjaśnia, że Aghasura osiągnął ciało dokładnie takie jak Visnu, a werset następny również wyraźnie oznajmia, że osiągnął on całkowicie duchowe ciało podobne do ciała Narayana. Zatem w dwóch czy trzech miejscach Bhagavatam stwierdziło, że Aghasura osiągnął sarupya-mukti. Można zatem argumentować, jak to się stało, że połączył się ze światłością Brahmana? Odpowiedź jest taka, że tak jak Jaya i Vijaya po trzykrotnym narodzeniu się osiągnęli ponownie sarupya-mukti i towarzystwo Pana, tak też podobne wyzwolenie osiągnął Aghasura.
10.12.34 Znaczenie: Każdy ma jakiś określony obowiązek. Śastra oznajmiają (nirupitah), że każdy powinien sławić Najwyższą Osobę Boga odpowiednio do swych kwalifikacji. Jeśli jesteś śpiewakiem, zawsze wysławiaj Najwyższego Pana wspaniałym śpiewem. Jeśli jesteś muzykiem, wysławiaj Najwyższego Pana grając na instrumentach muzycznych. Svanusthitasya dharmasya samsiddhir hari-tosanam (Bhag. 1.2.13). Doskonałością życia jest zadowolenie Osoby Boga. Dlatego, poczynając od tej ziemi aż do królestwa niebiańskiego, każdy zaangażował się w gloryfikowanie Najwyższej Osoby Boga. Wielkie święte osoby potwierdzają, że wszelkie kwalifikacje, jakie osiągnęliśmy, powinniśmy wykorzystać do sławienia Najwyższego Pana.
idam hi pumsas tapasah
śrutasya va
svistasya suktasya ca
buddhi-dattayoh
avicyuto 'rthah
kavibhir nirupito
yad uttamaśloka-gunanuvarnanam
"Uczone kręgi doszły do pozytywnego wniosku, że nieomylny cel rozwijania wiedzy, wyrzeczenia, studiów nad Vedami, ofiar, intonowania hymnów i dobroczynności, kulminuje w transcendentalnych opisach Pana wysławianego w wybornej poezji." (Bhag. 1.5.22) Na tym polega doskonałość życia. Należy być szkolonym, jak sławić Najwyższą Osobę Boga zgodnie ze swymi cechami. Wszelkie wykształcenie, wyrzeczenia, pokuty czy – we współczesnym świecie – interes, przemysł, wykształcenie itd., powinny być zaangażowane w sławienie Pana. Wówczas każdy w tym świecie będzie szczęśliwy.
Zatem Krsna przychodzi i ukazuje Swe transcendentalne czyny, by ludzie mieli szansę sławienia Go pod każdym względem. Prawdziwą pracą badawczą jest poznawanie, w jaki sposób sławić Pana. To nie jest tak, że wszystko należy poznawać bez Boga. Jest to potępione.
bhagavad-bhakti-hinasya jatih
śastram japas tapah
apranasyaiva dehasya mandanam
loka-ranjanam
(Hari-bhakti-sudhodaya
3.11)
Bez bhagavad-bhakti, bez sławienia Najwyższego Pana, wszystko, co posiadamy, jest jedynie dekoracją martwego ciała.
10.12.35 Znaczenie: Tutaj słowo anti oznacza "w pobliżu", co świadczy o tym, że nawet na wyższych systemach planetarnych znajdujących się w pobliżu Brahmaloki, takich jak Maharloka, Janaloka i Tapoloka, urządzono festiwal w celu sławienia Pana Krsny.
10.12.37 Znaczenie: Słowo moksanam oznacza "wyzwolenie". Dla towarzyszy Krsny i Samego Krsny nie ma kwestii wyzwolenia; oni już są wyzwoleni, jako że są w świecie duchowym. W świecie materialnym istnieją narodziny, śmierć, starość i choroby, lecz w świecie duchowym nie ma takich rzeczy, ponieważ tam wszystko jest wieczne. Jeśli zaś chodzi o pytona, to poprzez obcowanie z Krsną i Jego bhaktami, Aghasura również osiągnął tę sami sposobność wiecznego życia. Dlatego, jak wskazuje tutaj na to słowo atmahi-moksanam, jeśli wieczne towarzystwo Najwyższej Osoby Boga mógł otrzymać pyton Aghasura, to cóż dopiero mówić o tych, którzy już są towarzyszami Pana? Sakam vijahruh krta-punya-punjah (Bhag. 10.12.11). Tutaj znajduje się dowód na to, że Bóg jest dobry dla każdego. Nawet jeśli zabija kogoś, osoba ta osiąga wyzwolenie. Cóż dopiero mówić o tych, którzy już obcują z Panem?
10.12.38 Znaczenie: Słowo maya używane jest również w odniesieniu do miłości. Z powodu mayi, miłości, ojciec darzy swe dziecko uczuciem. Dlatego słowo mayinah wskazuje na to, że z powodu miłości Krsna pojawił się jako syn Nandy Maharajy i przyjął postać ludzkiego dziecka (manujarbha). Krsna jest przyczyną wszystkich przyczyn. Jest On stwórcą przyczyny i skutku, i jest najwyższym kontrolerem. Dla Niego nic nie jest niemożliwe. Zatem nie ma w tym nic zdumiewającego, że umożliwił takiemu stworzeniu jak Aghasura osiągnięcie wyzwolenia sarupya-mukti. Krsna z przyjemnością wszedł do paszczy Aghasury razem ze Swoimi przyjaciółmi, traktując to jako zabawę. Toteż kiedy Aghasura – dzięki temu towarzystwu zabaw, jakie utrzymywane jest w świecie duchowym – został oczyszczony z wszelkich nieczystości, dzięki łasce Krsny osiągnął sarupya-mukti i vimukti. Dla Krsny nie było w tym nic nadzwyczajnego.
10.12.39 Znaczenie: Opisany został tutaj proces
otrzymywania łaski Najwyższej Osoby Boga. Yat-pada-pankaja-palaśa-vilasa-bhaktya
(Bhag. 4.22.39). Krsnę można z
łatwością osiągnąć po prostu myśląc o Nim. Powiedziane jest, że Krsna zawsze
trzyma Swe lotosowe stopy w sercach Swoich bhaktów (bhagavan bhakta-hrdi sthitah).
Jednakże w przypadku Aghasury można wysunąć argument, że nie był on bhaktą.
Odpowiedź na to jest taka, że przez chwilę myślał o Krsnie z oddaniem. Bhaktyaham ekaya grahyah. Nie mając
oddania, nie można myśleć o Krsnie; i na odwrót, gdy ktoś myśli o Krsnie, bez
wątpienia ma oddanie. Chociaż celem Aghasury było zabicie Krsny, przez moment
myślał o Krsnie z oddaniem, a Krsna i Jego towarzysze chcieli bawić się w
paszczy Aghasury. Podobnie, Putana chciała zabić Krsnę poprzez podanie Mu
trucizny, lecz Krsna potraktował ją jak matkę, ponieważ pił mleko z jej piersi.
Svalpam apy asya dharmasya trayate mahato
bhayat (Bg. 2.40). A kiedy Krsna pojawia się jako avatara, każdy, kto myśli o Nim w Jego różnych inkarnacjach (ramadi-murtisu kala-niyamena tisthan), a szczególnie w Jego oryginalnej
formie jako Krsna, osiąga wyzwolenie. Jest wiele tego przykładów, a pomiędzy
nimi jest Aghasura, który osiągnął zbawienie sarupya-mukti. Dlatego procesem jest: satatam kirtayanto mam yatantaś ca drdha-vratah (Bg. 9.14). Ci,
którzy są bhaktami, zawsze sławią Krsnę. Advaitam
acyutam anadim ananta-rupam: kiedy mówimy o Krsnie, mamy na myśli wszystkie
Jego avatary, takie jak: Krsna,
Govinda, Narayana, Visnu, Pan Caitanya; Krsna-Balarama i Śyamasundara. Ten, kto
zawsze myśli o Krsnie, musi osiągnąć vimukti,
szczególne zbawienie jako osobisty towarzysz Pana, niekoniecznie we
Vrndavanie, ale przynajmniej na Vaikuncie. To nazywane jest sarupya-mukti.
10.12.42 Znaczenie: Krsna ma wiele mocy: parasya śaktir vividhaiva śruyate (Śvetaśvatara Upanisad 6.8). Opis Aghasury został wyjawiony po upływie jednego roku. Musiało się za tym kryć jakieś działanie mocy Krsny. Dlatego Maharaja Pariksit był bardzo tego ciekaw i poprosił Śukadevę Gosvamiego, by mu to wyjaśnił.
10.12.43 Znaczenie: Pobożne czyny Najwyższej Osoby Boga
są bardzo poufne. Na ogół o takich czynach mogą słuchać jedynie osoby, które są
bardzo szczęśliwe. Maharaja Pariksit uważał siebie za ksatra-bandhavah, co znaczy "najniższego z ksatriyów". Cechy ksatriyi zostały opisane w Bhagavad-gicie, i chociaż główną cechą ksatriyi jest iśvara-bhava, skłonność do władania, to jednak ksatriya nie powinien panować nad braminem. Tak więc Maharaja
Pariksit żałował, że chciał władać braminami, wskutek czego został przeklęty.
Uważał siebie za najniższego z ksatriyów.
Danam iśvara-bhavaś ca ksatram karma svabhavajam (Bg. 18.43). Nie było wątpliwości co do tego, że Maharaja Pariksit
posiadał dobre cechy ksatriyi, lecz
jako bhakta przedstawiał siebie – z pokorą i uległością – jako najniższego z ksatriyów, gdyż pamiętał swój czyn
okręcenia martwej żmiji wokół szyi bramina. Student i uczeń mają prawo pytać guru o wszelką poufną służbę i
wyjaśnienie uczniowi tych poufnych tematów jest obowiązkiem guru.