01.03.01 Znaczenie: Bhagavad-gita oznajmia, że Osoba Boga, Śri Krsna, utrzymuje te wszystkie wszechświaty przez rozprzestrzenienie Swoich pełnych ekspansji. Również forma purusa jest potwierdzeniem tej samej zasady. Oryginalna Osoba Boga, Vasudeva, czyli Pan Krsna, sławny jako syn Króla Vasudevy, albo Króla Nandy, pełen jest wszelkiego bogactwa, wszelkich mocy, wszelkiej sławy, wszelkiego piękna, wszelkiej wiedzy i wszelkiego wyrzeczenia. Część Jego mocy jest zamanifestowana jako bezosobowy Brahman, a część jako Paramatma. Ta manifestacja purusa tej samej Osoby Boga Śri Krsny jest pierwotną, oryginalną manifestacją Paramatmy Pana. W materialnym przejawieniu istnieją trzy manifestacje purusa, a forma znana jako Karanodakaśayi Visnu jest pierwszą z nich. Inne są znane jako Garbhodakaśayi Visnu i Ksirodakaśayi Visnu, i poznamy je jedna po drugiej. Z porów skóry tego Karanodakaśayi Visnu emanuje niezliczona liczba wszechświatów, i w każdy z nich Pan wchodzi jako Garbhodakaśayi Visnu.
Również Bhagavad-gita wspomina, że materialny świat jest stwarzany w pewnych odstępach czasu i po każdym z takich przejawień jest on niszczony. To stwarzanie i niszczenie jest sprawą najwyższej woli, a powodem tego są uwarunkowane dusze, czyli żywe istoty, zwane nitya-baddha. Nitya-baddha, czyli dusze wiecznie uwarunkowane, mają poczucie indywidualności, czyli ahankara, narzucające im przyjemność zmysłową, której nie mogą mieć w swojej oryginalnej pozycji. Jedynym podmiotem radości jest Pan, a wszyscy inni są przedmiotami radości. Żywe istoty są zdominowanymi podmiotami radości. Ale wiecznie uwarunkowane dusze, niepomne na swoją oryginalną, konstytucjonalną pozycję, mają silne aspiracje do czerpania przyjemności. W materialnym świecie uwarunkowane dusze dostają szansę czerpania przyjemności z materii, ale również równocześnie dana im jest szansa zrozumienia swojej prawdziwej, konstytucjonalnej pozycji. Te szczęśliwe żywe istoty, które pojmują prawdę i podporządkowują się lotosowym stopom Vasudevy po wielu, wielu narodzinach w materialnym świecie, dołączają do wiecznie wyzwolonych dusz, i w ten sposób dostają one pozwolenie, aby wejść do królestwa Boga. A dostawszy się tam, takie szczęśliwe dusze nie muszą już ponownie powracać do tego okazjonalnego materialnego stworzenia. Ale ci, którzy nie mogą zrozumieć konstytucjonalnej prawdy, łączą się ponownie z mahat-tattvą w czasie unicestwienia materialnej kreacji. Kiedy ma miejsce ponowne stworzenie, ta mahat-tattva jest wysyłana ponownie. Mahat-tattva zawiera w sobie wszystkie składniki materialnych manifestacji, włączając w to uwarunkowane dusze. Zasadniczo, mahat-tattva dzieli się na szesnaście części, mianowicie: pięć wulgarnych elementów materialnych i jedenaście organów działania, czyli zmysłów. Jest ona jak chmura na czystym niebie. W niebie duchowym wszędzie rozprzestrzenia się promienność Brahmana i cały system tonie w oślepiającym duchowym świetle. Mahat-tattva zbiera się w jakimś zakątku rozległego, nieograniczonego nieba duchowego, i właśnie ta okryta przez mahat-tattvę część nieba duchowego nazywa się niebem materialnym. Ta część nieba duchowego, nazywana mahat-tattvą, jest zaledwie znikomą częścią całego nieba duchowego. Wewnątrz tej mahat-tattvy istnieje niezliczona liczba wszechświatów. Wszystkie te wszechświaty są zbiorowo tworzone przez Karanodakaśayi Visnu, zwanego również Maha-Visnu, który po prostu przez rzucenie Swojego spojrzenia zapładnia materialne niebo.
01.03.02 Znaczenie: Pierwszym purusa jest Karanodakaśayi Visnu, zwany inaczej Maha-Visnu. Z porów Jego skóry wyemanowała niezliczona ilość wszechświatów. I w każdy z tych wszechświatów purusa wchodzi jako Garbhodakaśayi Visnu. Leży On w połowie wszechświata wypełnionej wodą pochodzącą z Jego ciała. Z pępka Garbhodakaśayi Visnu wykiełkowuje łodyga lotosowego kwiatu. I właśnie ten lotosowy kwiat jest miejscem narodzin Brahmy, ojca wszystkich żywych istot i mistrza wszystkich półbogów-inżynierów zaangażowanych w doskonały plan i funkcjonowanie kosmicznego porządku. W łodydze lotosu znajdujemy czternaście systemów planetarnych. Ziemskie planety usytuowane są w środku. W górnej części łodygi znajdują się inne, lepsze systemy planetarne, spośród których najwyższy system nazywany jest Brahmaloką albo Satyaloką. Poniżej ziemskiego systemu planetarnego istnieje siedem niższych systemów planetarnych zamieszkałych przez asury i inne podobne materialistyczne żywe istoty.
Garbhodakaśayi Visnu jest źródłem ekspansji Ksirodakaśayi Visnu, który jest zbiorową Paramatmą wszystkich żywych istot. Jest On nazywany Hari, i jest On źródłem wszystkich inkarnacji pojawiających się w tym wszechświecie.
Konkludując, purusa-avatara manifestuje się pod
trzema postaciami. Pierwszym jest Karanodakaśayi Visnu, który stwarza ogół
materialnych składników w łonie mahat-tattvy.
Drugą manifestacją jest Garbhodakaśayi, który wchodzi w każdy ze
wszechświatów. Trzecią postacią jest Ksirodakaśayi Visnu, który jest Paramatmą
każdego materialnego obiektu, zarówno organicznego, jak i nieorganicznego. Kto
poznał te trzy pełne ekspansje Osoby Boga, ten zna Boga właściwie, i w ten
sposób uwalnia się on od materialnych warunków narodzin, starości, chorób i
śmierci, co również potwierdza Bhagavad-gita.
Niniejsza śloka jest
streszczeniem tematu Maha-Visnu. Maha-Visnu z własnej woli leży w pewnej części
nieba duchowego. Leży On na oceanie karana,
z którego rzuca spojrzenie na materialną naturę i tak oto od razu zostaje
stworzona mahat-tattva. Naelektryzowana
wolą Pana, materialna natura stwarza od razu niezliczoną ilość wszechświatów,
tak jak z biegiem czasu drzewo przystraja się niezliczoną ilością dojrzałych
owoców. Rolnik zasadza ziarno drzewa i z biegiem czasu drzewo czy pnącze obrodzi
wieloma owocami. Nic więc nie dzieje się bez przyczyny. Dlatego Ocean Karana
jest nazywany Oceanem Przyczyn. Karana znaczy
"przyczynowy". Nie powinniśmy bezmyślnie przyjmować ateistycznej
teorii stworzenia. Opis ateistów jest podany w Bhagavad-gicie. Ateista nie wierzy w stwórcę, ale z drugiej strony
nie jest w stanie podać jakiejś innej dobrej teorii wyjaśniającej stworzenie.
Materialna natura sama w sobie nie ma mocy, aby stwarzać. Potrzebna jest moc purusa, tak jak prakrti, czyli kobieta, nie może urodzić dziecka bez związku z purusa, czyli mężczyzną. Purusa zapładnia, a prakrti rodzi. Nie można się spodziewać mleka z mięsistych toreb
na szyi kozła, chociaż wyglądają one jak piersiowe brodawki. Podobnie, nie
należy się spodziewać żadnej twórczej mocy pochodzącej z materialnych
składników. Musimy uwierzyć w moc purusa,
który zapładnia prakrti, czyli
naturę. Ponieważ Pan ma życzenie, aby leżeć w medytacji, energia materialna
natychmiast stwarza niezliczone wszechświaty, i Pan kładzie się w każdym z nich.
Tak oto właśnie, przez wolę Pana, zostają stworzone wszystkie planety i różne
parafernalia. Pan posiada nieograniczone moce i tym sposobem może On działać
tak jak chce, według doskonałego planu, chociaż osobiście nie ma On nic do
zrobienia. Nikt nie jest większy od Pana ani Jemu równy. Taki jest werdykt Ved.
01.03.03 Znaczenie: Koncepcja virat-rupa albo viśva-rupa Najwyższej
Absolutnej Prawdy jest specjalnie przeznaczona dla neofitów, którym trudno jest
myśleć o transcendentalnej formie Osoby Boga. Dla nich forma kojarzy się z
czymś z tego materialnego świata i dlatego na początku konieczna jest
opozycyjna koncepcja Absolutu, aby skoncentrować umysł na ekspansjach mocy
Pana. Jak oznajmiono uprzednio, Pan rozwija Swoją moc w formę mahat-tattvy, która zawiera wszystkie
składniki materialne. Rozwinięcia mocy Pana i Sam Pan są w pewnym sensie
jednym, ale równocześnie mahat-tattva jest
różna od Pana. Dlatego też, moc Pana i Sam Pan są równocześnie różne i
równocześnie stanowią jedno. Tym sposobem koncepcja virat-rupa, szczególnie dla impersonalistów, nie jest różna od
wiecznej formy Pana. Ta wieczna forma Pana istnieje przed stworzeniem mahat-tattvy i zostało tutaj
podkreślone, że wieczna forma Pana jest w pełnym tego słowa znaczeniu duchowa,
czyli transcendentalna do sił natury materialnej. Ta sama transcendentalna
forma Pana jest manifestowana przez moc wewnętrzną i formacje Jego wielorakich
manifestacji i inkarnacji są zawsze tej samej transcendentalnej jakości, nie
skażone mahat-tattvą.
01.03.04 Znaczenie: Naszymi obecnymi, skażonymi materialnie zmysłami nie możemy dostrzec niczego, co przynależy do transcendentalnego Pana. Nasze obecne zmysły muszą zostać oczyszczone przez proces służby oddania, a wtedy Pan osobiście się nam objawi. Bhagavad-gita stwierdza, że Pan może być postrzegany tylko przez czystą służbę oddania. Również Vedy potwierdzają, że tylko służba oddania może poprowadzić nas na stronę Pana i tylko służba oddania może nam Go objawić. I również w Brahma-samhicie jest powiedziane, że Pan jest zawsze widoczny dla wielbicieli, których oczy zostały zabarwione odcieniem służby od dania. Tak więc, musimy dowiedzieć się o transcendentalnej formie Pana od osób, które pełniąc służbę oddania rzeczywiście ujrzały Go swoimi doskonałymi, powleczonymi miłością oczyma. Nawet w tym materialnym świecie nie wszystko możemy oglądać własnymi oczyma. Czasami musimy polegać na doświadczeniu tych, którzy rzeczywiście widzieli czy dokonali jakichś rzeczy. W tym wypadku proces ten służy doświadczaniu światowych obiektów, ale jest on również jak najbardziej odpowiedni w sprawach transcendentalnych. Tak więc, tylko z cierpliwością i wytrwałością możemy zrealizować transcendentalny temat odnoszący się do Prawdy Absolutnej i Jego różnych form. Dla neofitów nie posiada On formy, ale doświadczonym sługom przedstawia się On w formie transcendentalnej.
01.03.05 Znaczenie: Purusa, po stworzeniu niezliczonych wszechświatów w mahat-tattvie, wchodzi w każdy z nich jako drugi purusa, Garbhodakaśayi Visnu. Kiedy ujrzał On, że wewnątrz wszechświata istnieje tylko ciemność i przestrzeń, bez miejsca na spoczynek, wypełnił On połowę wszechświata wodą, którą stanowi pot pochodzący z Jego ciała, i położył się na niej. Woda ta jest nazywana Garbhodaka. Następnie z Jego pępka wykiełkowała łodyga lotosowego kwiatu, a wśród kwietnych płatków narodził się Brahma, mistrz inżynierów wszechświatowego systemu. Brahma stał się inżynierem wszechświata, a Sam Pan, w formie Visnu, zaopiekował się utrzymaniem wszechświata. Brahma został stworzony z rajo-guny prakrti, czyli z guny pasji występującej w naturze, a Visnu stał się Panem guny dobroci. Visnu, będąc transcendentalnym do wszystkich gun, jest zawsze wolny od materialnych wpływów. To zostało już wyjaśnione. Z Brahmy wziął narodziny Śiva, który opiekuje się guną ignorancji, czyli ciemności. To on, z woli Pana, niszczy cale stworzenie. Tak więc, wszyscy trzej, mianowicie: Brahma, Visnu i Śiva, są inkarnacjami Garbhodakaśayi Visnu. Z Brahmy zrodzili się inni półbogowie, jak Daksa, Marici, Manu, i wielu innych, aby spłodzić żywe istoty wewnątrz tego wszechświata. Ten Garbhodakaśayi Visnu jest wysławiany w Vedach w hymnie Garbha-stuti, który zaczyna się opisem Pana jako mającego tysiące głów, itd. Garbhodakaśayi Visnu jest Panem wszechświata i chociaż wydaje się, że leży On wewnątrz tego wszechświata, jest On zawsze transcendentalny. To również zostało już wyjaśnione. Visnu, który jest pełną ekspansją Garbhodakaśayi Visnu, jest Duszą Najwyższą kosmicznego życia i jest znany jako ten, który utrzymuje wszechświat, czyli Ksirodakaśayi Visnu. Tak oto są rozumiane trzy postacie oryginalnego purusa. Wszystkie inkarnacje wewnątrz tego materialnego świata są emanacjami z tego Ksirodakaśayi Visnu.
W różnych mileniach pojawiają się różne inkarnacje. Są one niezliczone, i niektóre z nich są bardzo sławne, jak Matsya, Kurma, Varaha, Rama, Nrsimha, Vamana i wiele innych. Te inkarnacje są nazywane inkarnacjami lila. Następnie istnieją inkarnacje jakościowe, takie jak Brahma, Visnu i Śiva (zwany inaczej Rudrą), którzy opiekują się różnymi siłami (gunami) materialnej natury.
Pan Visnu nie jest różny od Osoby Boga. Pan Śiva jest w pozycji marginalnej pomiędzy Osobą Boga, a żywymi istotami, czyli jivami. Brahma jest zawsze jiva-tattvą. Najwyżej wyniesiona pobożna żywa istota, czyli największy wielbiciel Pana, jest obdarzany przez Pana mocą konieczną do stworzenia, i jest on nazywany Brahmą. Jego moc jest jak moc słońca odbitego w wartościowych kamieniach szlachetnych i klejnotach. Kiedy nie ma takiej żywej istoty, która mogłaby przyjąć posadę Brahmy, wtedy Pan osobiście staje się Brahmą.
Pan Śiva nie jest zwykłą żywą istotą. Jest on pełną ekspansją Pana, ale ponieważ Pan Śiva jest w bezpośrednim kontakcie z materialną naturą, nie jest on dokładnie w tej samej transcendentalnej pozycji, co Pan Visnu. Różnica jest taka, jak pomiędzy mlekiem i twarogiem. Twaróg nie jest niczym innym jak mlekiem, a jednak nie może być on użyty w miejsce mleka.
Następnymi inkarnacjami są Manu. W czasie jednego dnia Brahmy
(który jest kalkulowany przez nasze lata świetlne jako
4 300 000 x 1 000 lat) pojawia się czternastu Manu.
Tak więc w każdym miesiącu Brahmy pojawia się 420 Manu, a w jednym roku Brahmy
5 040 Manu. Brahma żyje przez 100 lat, tak więc w przeciągu życia Brahmy
pojawia się 5 040 x 100, czyli 504 000 Manu. Istnieje
niezliczona liczba wszechświatów i w każdym z nich jest Brahma, i każdy z tych
wszechświatów jest stwarzany i unicestwiany w czasie oddechu purusa. Zatem można sobie łatwo
wyobrazić, jak wiele milionów Manu pojawia się w czasie jednego oddechu purusa.
Wyróżniającymi się Manu w tym wszechświecie są, jak następuje:
1. Yajna jako Svayambhuva Manu,
2. Vibhu jako Svarocisa Manu,
3. Satyasena jako Uttama Manu,
4. Hari jako Tamasa Manu,
5. Vaikuntha jako Raivata Manu,
6. Ajita jako Caksusa Manu,
7. Vamana jako Vaivasvata Manu (obecny wiek jest pod Vaivasvata Manu),
8. Sarvabhauma jako Savarni Manu,
9. Rsabha jako Daksasavarni Manu,
10. Visvaksena jako Brahmasavarni Manu,
11. Dharmasetu jako Dharmasavarni Manu,
12. Sudhama jako Rudrasavarni Manu,
13. Yogeśvara jako Devasavarni, i
14. Brhadbhanu jako Indrasavarni Manu.
Są to imiona jednego zastępu czternastu Manu pojawiających się na przestrzeni 4 300 000 000 lat świetlnych, jak opisano uprzednio.
Następnie istnieją yugavatary, czyli inkarnacje dla każdego z mileniów (Satya-yuga, Treta-yuga, Dvapara-yuga i Kali-yuga). Inkarnacje pojawiające się w każdej z yug mają odmienny kolor. Kolorami tymi są: biały, czerwony, czarny i żółty. W Dvapara-yudze Pan Krsna pojawił się w kolorze czarnym, a w Kali-yudze Pan Caitanya pojawił się w kolorze żółtym.
Wszystkie inkarnacje Pana są zasygnalizowane w świętych pismach objawionych. Nie ma nadziei dla oszusta, aby stać się inkarnacją, albowiem inkarnacja musi być wspomniana w śastrach. Inkarnacja Pana nie ogłasza Siebie inkarnacją Pana, ale uzgadniają to wielcy mędrcy na mocy symptomów wspomnianych w pismach świętych. Postacie inkarnacji i poszczególny typ misji, który ma Ona wypełnić, są również wspomniane w pismach objawionych.
Poza inkarnacjami bezpośrednimi, istnieje niezliczona liczba inkarnacji upełnomocnionych przez Pana. Są one również wspomniane w pismach objawionych. Takie inkarnacje są obdarzane pełnomocnictwami bezpośrednio, jak również pośrednio. Kiedy dostają one pełnomocnictwo bezpośrednie, są one nazywane inkarnacjami, ale kiedy są upełnomocniane pośrednio, są one nazywane vibhutis. Bezpośrednio upełnomocnionymi inkarnacjami są Kumarowie, Narada, Prthu, Śesa, Ananta, itd. Co zaś się tyczy vibhutis, są one wyraźnie opisane w Bhagavad-gicie w rozdziale Vibhuti-yoga. A źródłem tych wszystkich różnego typu inkarnacji jest Garbhodakaśayi Visnu.
01.03.06 Znaczenie: Materialny wszechświat jest stwarzany, utrzymywany, a następnie unicestwiany w regularnych odstępach czasu. Każde stworzenie ma odpowiednią nazwę, odpowiednio do imienia Brahmy, ojca żywych istot w tym stworzeniu. Kumarowie, wspomniani powyżej, pojawili się w stworzeniu materialnego świata zwanym Kaumara, i aby uczyć nas procesu realizacji Brahmana, poddali się oni bardzo surowej dyscyplinie jako brahmacarini (kawalerowie). Ci Kumarowie są upełnomocnionymi inkarnacjami. I zanim poddali się surowej dyscyplinie, wszyscy z nich zostali wykwalifikowanymi braminami. Przykład ten sugeruje, że trzeba najpierw osiągnąć kwalifikacje bramińskie, nie tylko przez narodziny w rodzinie bramina, ale również przez posiadanie odpowiednich przymiotów, i wtedy dopiero można poddać się procesowi realizacji Brahmana.
01.03.07 Znaczenie: Pisma święte wspominają o szczególnej misji każdej inkarnacji Osoby Boga. Każda poszczególna inkarnacja ma jakąś szczególną misję do spełnienia, i taka misja jest zawsze niezwykła. Nie jest ona możliwa do spełnienia dla żadnej żywej istoty. Inkarnacja dzika miała za zadanie podnieść Ziemię z plutonicznego obszaru brudnej materii. Podnoszenie czegoś z brudnego miejsca jest rzeczą naturalną dla dzika, i wszechpotężna Osoba Boga objawił ten cud przed asurami (demonami), którzy ukryli Ziemię w takim brudnym miejscu. Nie ma rzeczy niemożliwych dla Osoby Boga, i chociaż grał On rolę dzika, jest On ciągle wielbiony przez Swoich bhaktów, albowiem zawsze pozostaje On w transcendencji.
01.03.08 Znaczenie: Wielki Rsi Narada, który jest upełnomocnioną inkarnacją Osoby Boga, szerzy służbę oddania w całym wszechświecie. Wszyscy wielcy wielbiciele Pana w całym wszechświecie, na różnych planetach i w różnych gatunkach życia, są jego uczniami. Śrila Vyasadeva, który zapisał Śrimad-Bhagavatam, jest również jednym z jego uczniów. Narada jest autorem Narada-pancaratry, która jest zbiorem pouczeń wedyjskich odnoszących się specyficznie do służby oddania dla Pana. Ta Narada-pancaratra uczy karmitów, czyli pracujących dla materialnej korzyści, jak osiągnąć wyzwolenie z niewoli pracy karmicznej. Dusze uwarunkowane są przyciągane przez pracę dla korzyści, głównie dlatego, że chcą one cieszyć się życiem w pocie czoła. Cały wszechświat jest wypełniony takimi pracującymi dla materialnej korzyści istotami we wszystkich gatunkach życia. Praca dla korzyści niesie ze sobą wszelkiego rodzaju plany rozwoju ekonomicznego. Ale prawo natury przewiduje, że każde działanie pociąga za sobą wynikłą reakcję, i wykonawca takiej pracy zostaje spętany przez takie reakcje, dobre albo złe. Skutkiem dobrej pracy jest względny materialny dobrobyt, podczas gdy reakcją na złą pracę jest względna materialna bieda. Ale materialne warunki, zarówno tak zwane szczęście, jak i tak zwane nieszczęście, przynoszą ostatecznie tylko niedolę. Głupi materialiści nie mają żadnych informacji, jak osiągnąć wieczne szczęście w nieuwarunkowanym stanie. I Śri Narada informuje tych trudzących się głupców, jak zrealizować prawdziwe szczęście. Daje on wskazówki chorym ludziom tego świata, jak ich obecne zajęcia mogą ich poprowadzić ku ścieżce duchowej emancypacji. Lekarz poleca pacjentowi cierpiącemu na niestrawność spowodowaną przyjmowaniem potraw mlecznych, przyjmowanie poddanego przeróbce mleka w postaci twarogu. Tak więc, przyczyna choroby i lekarstwo na tę chorobę mogą być tej samej natury, ale choroba musi być leczona przez doświadczonego lekarza, jak Narada. Również Bhagavad-gita poleca to samo rozwiązanie, aby służyć Panu przez owoce swojej pracy. To poprowadzi nas ku ścieżce naiskarmya, czyli wyzwolenia.
01.03.09 Znaczenie: Tak jak Król Rsabha radził Swoim synom, tapasya, czyli dobrowolne zaakceptowanie pokut dla realizacji Transcendencji, jest jedynym obowiązkiem ludzkiej istoty. A Pan, w Swojej formie Nara i Narayany, zademonstrował to w przykładny sposób, pragnąc nas pouczyć. Pan jest bardzo łaskawy dla zapominalskich dusz. Dlatego też przychodzi osobiście i pozostawia nam niezbędne instrukcje, jak również posyła Swoich dobrych synów jako reprezentantów, aby przywołać uwarunkowane dusze z powrotem do Boga. Ostatnio, jeszcze za ludzkiej pamięci, Pan Caitanya pojawił się również dla tego samego celu: aby okazać specjalną łaskę upadłym duszom tego wieku żelaznego przemysłu. Inkarnacja Narayana jest ciągle czczona w Badari-narayana na terenie Himalajów.
01.03.10 Znaczenie: Istnieją dwadzieścia cztery elementy materialne i każdy z nich został szczegółowo wyjaśniony w filozofii Sankhya. Filozofia Sankhya jest powszechnie nazywana przez europejskich naukowców metafizyką. Etymologicznym znaczeniem słowa sankhya jest "to, co wyjaśnia bardzo precyzyjnie przez analizę elementów materialnych." Po raz pierwszy dokonał tego Pan Kapila, o którym mówi się tutaj, że jest piątym w szeregu inkarnacji.
01.03.11 Znaczenie: Pan inkarnował jako Dattatreya, syn Rsiego Atri i Anasuyi. Historia narodzin Dattatreyi jako inkarnacji Pana została wspomniana w Brahmanda Puranie w związku z historią oddanej żony. Zostało tam powiedziane, że Anasuya, żona Rsiego Atri, modliła się do Pana Brahmy, Visnu i Śivy, jak następuje: "Moi drodzy panowie, jeśli jesteście zadowoleni ze mnie i pragniecie, abym poprosiła was o jakieś błogosławieństwo, to modlę się, abyście połączyli się razem i zostali moim synem." Modlitwa ta została przyjęta przez Brahmę, Visnu i Śivę, i tak oto Pan Dattatreya objaśnił filozofię duszy i pouczył o niej Alarkę, Prahladę, Yadu, Haihayę, itd.
01.03.12 Znaczenie: Stanowiska administracyjne zajmowane przez półbogów dla utrzymania kosmicznego porządku są oferowane wysoko wyniesionym pobożnym żywym istotom. Kiedy nie ma takich pobożnych żywych istot, Pan inkarnuje osobiście jako Brahma, Prajapati, Indra, itd., aby wziąć w opiekę sprawy tego wszechświata. W czasie ery Svayambhuva Manu (obecnie mamy erę Vaivasvata Manu) nie było odpowiedniej żywej istoty, która mogłaby objąć stanowisko Indry, Króla Indraloki (nieba). W tym czasie Pan osobiście został Indrą. Otoczony przez swoich synów, takich jak Yama, i innych półbogów, Pan Yajna kierował administrowaniem spraw wszechświata.
01.03.13 Znaczenie: Społeczeństwo istot ludzkich jest w naturalny sposób podzielone na osiem grup (według porządków i statusów życia) – cztery grupy zawodowe i cztery grupy kulturowego postępu. Klasa inteligencji, klasa administratorów, klasa producentów i klasa robotników, to cztery grupy zawodowe. Życie studenckie, życie w małżeństwie, życie pustelnicze i życie w wyrzeczonym porządku, to cztery statusy kulturowego postępu, wiodące ku ścieżce duchowej realizacji. Za najwyższy spośród nich jest uważany wyrzeczony porządek życia, czyli porządek zwany sannyasą, i sannyasin jest konstytucjonalnie mistrzem duchowym pozostałych porządków i grup. Również w porządku sannyasa istnieją cztery stadia doskonałości. Stadia te są nazywane: kuticaka, bahudaka, parivrajakacarya i paramahamsa. Stadium paramahamsa jest najwyższym stadium doskonałości. Ten porządek życia jest respektowany przez wszystkie pozostałe. Maharaja Rsabha, syn Króla Nabhi i Merudevi, był inkarnacją Pana i pouczył On Swoich synów, aby podążali ścieżką doskonałości przez tapasyę, która uświęca egzystencję i umożliwia osiągnięcie stadium duchowego szczęścia, które jest wieczne i zawsze wzrastające. Każda żywa istota poszukuje szczęścia, ale nikt nie wie, gdzie można zdobyć szczęście wieczne i nieograniczone. Głupi ludzie gonią za przyjemnością zmysłową jako namiastką prawdziwego szczęścia, ale tacy głupi ludzie zapominają o tym, że to tymczasowe tak zwane szczęście czerpane z przyjemności zmysłowej jest również doznawane przez psy i wieprze. Żadne zwierzę, czy to ptak czy bestia, nie jest pozbawione tej zmysłowej przyjemności. W każdym z gatunków życia, łącznie z ludzką formą życia, takie szczęście jest osiągalne w bezmiarze. Ale ludzka forma życia nie jest przeznaczona dla takiego taniego szczęścia. Ludzka forma życia jest przeznaczona do osiągnięcia wiecznego i nieograniczonego szczęścia na drodze realizacji duchowej. Taka duchowa realizacja jest osiągana przez tapasyę, czyli dobrowolne podjęcie ścieżki pokuty i powstrzymywanie się od przyjemności materialnej. Ci, którzy zostali wyszkoleni w takiej wstrzemięźliwości wobec przyjemności materialnej, są nazywani dhira, czyli ludźmi nie niepokojonymi przez zmysły. Tylko takie osoby mogą przyjąć porządek sannyasa i stopniowo wznieść się do statusu paramahamsa, który jest wielce szanowany przez wszystkich członków społeczeństwa. Właśnie Król Rsabha propagował taką misję, a w ostatnim stadium całkowicie wyrzekł się on materialnych potrzeb cielesnych, co się zdarza bardzo rzadko. Jednakże nie powinno być to imitowane przez głupich ludzi, ale wielbione przez wszystkich.
01.03.14 Znaczenie: Przed pojawieniem się Króla Prthu, na Ziemi panował wielki chaos spowodowany rozpustnym życiem poprzedniego króla, ojca Maharajy Prthu. Inteligentna klasa ludzi (mianowicie: mędrcy i bramini) nie tylko błagali Pana o zstąpienie, ale również zdetronizowali poprzedniego króla. Król powinien być pobożny i powinien troszczyć się o dobrobyt obywateli. I kiedy tylko król zaniedbuje swoje obowiązki, inteligentna klasa ludzi musi go zdetronizować. Jednakże, inteligentna klasa ludzi nie zasiada sama na tronie królewskim, jako że członkowie tej klasy mają ważniejsze obowiązki, mające na celu dobro publiczne. Nie zajęli więc królewskiego tronu, lecz modlili się o inkarnację Pana, i Pan przyszedł jako Maharaja Prthu. Prawdziwie inteligentni ludzie, czyli wykwalifikowani bramini, nigdy nie aspirują do stanowisk politycznych. Za rządów Maharajy Prthu ziemia wydawała wiele płodów i tym sposobem nie tylko obywatele byli szczęśliwi, mając tak dobrego króla, ale również samo oblicze Ziemi stało się piękne i atrakcyjne.
01.03.15 Znaczenie: Śripada Śrddhara Svami, pierwszy komentator Bhagavatam, utrzymuje, że po zmianie każdego Manu nie zawsze ma miejsce dewastacja. A jednak po okresie Caksusa Manu nastąpił potop. Ale Śrila Jiva Gosvami definitywnie udowodnił, powołując się na autorytatywne pisma święte (jak Visnu-dharmottara, Markandeya Purana, Hari-vamśa, itd.), że po każdym Manu następuje dewastacja. Również Śrila Viśvanatha Cakravarti potwierdził opinię Śrila Jivy Gosvamiego, powołując się na cytat z Bhagavatamrta, mówiący o potopie po każdym Manu. Poza tym, Pan osobiście inkarnował w tym szczególnym okresie, aby okazać szczególną łaskę Swojemu bhakcie, Satyavracie.
01.03.16 Znaczenie: Pewnego razu zarówno ateiści (asury), jak i teiści (devy), byli zaangażowani w ubijanie mleka, a rezultatem tego miał być nektar, którego wypicie miało zapewnić im nieśmiertelność. I właśnie do tego celu zostało użyte Wzgórze Mandaracala, jako ubijacz, a pancerz Pana Żółwia, inkarnacji Boga, stał się miejscem spoczynku dla wzgórza w oceanie mleka.
01.03.19 Znaczenie: Wszechmocny Bóg może nagrodzić kogoś królestwem wszechświata, dając mu na początku niewielki ląd, i podobnie, może On je zabrać z powrotem, pod pretekstem żebrania o mały kawałek gruntu.
01.03.20 Znaczenie: Ksatriyowie, czyli klasa administracyjna, powinna władać planetą według wskazówek inteligentnej klasy ludzi, którzy są w stanie udzielić władcom odpowiednich wskazówek według śastr, czyli ksiąg wiedzy objawionej. Władcy kierują administracją według takich wskazówek. Kiedykolwiek zaś ma miejsce nieposłuszeństwo ze strony ksatriyów, czyli klasy administracyjnej, wobec nakazów uczonych i inteligentnych braminów, administratorzy są siłą usuwani ze swoich stanowisk, na rzecz ustanowienia lepszej administracji.
01.03.21 Znaczenie: Pierwotnie była tylko jedna Veda. Ale Vyasadeva podzielił oryginalną Vedę na cztery części, mianowicie Sama, Yajur, Rg i Atharva Vedę, następnie zaś wyjaśnił je w Puranach i Mahabharacie. Vedy, przez swój język i zawartość, są bardzo trudne dla zwykłego człowieka. Są one zrozumiałe tylko dla wysoko inteligentnej klasy ludzi i samozrealizowanych braminów. Ale obecny wiek Kali pełen jest ignorantów. Nawet ci, którzy są zrodzeni z ojca bramina, nie są lepsi od śudrów i kobiet. Ludzie podwójnie urodzeni, mianowicie: bramini, ksatriyowie i vaiśyowie, powinni przejść przez różne procesy oczyszczające, znane jako samskary, ale z powodu złego wpływu wieku Kali, tak zwani członkowie bramińskich i innych wysokiego statusu rodzin nie zasługują już dłużej na miano wysoko wykształconych. Są oni nazywani dvija-bandhu, czyli przyjaciółmi albo członkami rodzin podwójnie urodzonych. Śrila Vyasadeva podzielił Vedy na różne gałęzie i podgałęzie, mając na uwadze mniej inteligentne klasy, jak dvija-bandhu, śudrów i kobiety.
01.03.22 Znaczenie: Osoba Boga Śri Rama przyjął formę ludzkiej istoty i pojawił się na Ziemi, mając na celu spełnienie czynów, które by zadowoliły półbogów, czyli administratorów utrzymujących porządek kosmiczny. Czasami zdarza się, że wielkie demony, jak Ravana, Hiranyakaśipu i wielu innych, zdobywają sławę na mocy rozwiniętej cywilizacji materialnej wspomaganej przez materialną naukę i inne czyny przesycone duchem wyzwania wobec ustanowionego porządku Pana. Dla przykładu, próba podróży na inne planety za pomocą materialnych środków jest wyzwaniem wobec ustanowionego porządku Pana. Dla przykładu, na każdej planecie istnieją odpowiednio różne warunki, i dla różnych celów (wspomnianych w różnych kodeksach Pana) zostały tam ulokowane różne klasy istot ludzkich. Ale czasami bezbożni materialiści; nadęci odrobiną sukcesu w materialnym postępie, rzucają wyzwanie egzystencji Boga. Ravana był jednym z nich i chciał on wysyłać zwykłych ludzi na planetę Indry (materialne niebo) za pomocą materialnych środków, nie biorąc pod uwagę wymaganych do tego kwalifikacji. Chciał on wybudować schody, które by sięgały bezpośrednio do planety niebiańskiej, i tym sposobem ludzie nie musieliby wykonywać ustalonych pobożnych prac, koniecznych do wejścia na tę planetę. Chciał on również spełnić wiele innych aktów wymierzonych przeciwko ustanowionej władzy Pana. Rzucił on nawet wyzwanie autorytetowi Śri Ramy, Osoby Boga, i porwał Jego żonę Sitę. Pan Rama oczywiście przyszedł, aby ukarać tego ateistę, odpowiadając tym samym na modlitwy i pragnienia półbogów. Dlatego też przyjął On wyzwanie Ravany, a Jego czyny są tematem Ramayany. Ponieważ Pan Ramacandra był Osobą Boga, objawił On nadludzkie czyny, których żadna ludzka istota, włączając w to materialnie zaawansowanego Ravanę, nie była w stanie spełnić. Jego dziełem jest królewska droga przez Ocean Indyjski, droga z pływających po wodzie kamieni. Współcześni naukowcy mają za sobą badania na polu nieważkości, ale nie są oni w stanie wywołać nieważkości w obojętnie jakim obiekcie czy obojętnie jakich warunkach. Ale ponieważ nieważkość jest kreacją Pana (to właśnie dzięki niej gigantyczne planety unoszą się w powietrzu), mógł On nawet na tej Ziemi uczynić nieważkimi kamienie i tym sposobem przygotować pływający kamienny most, bez żadnych podtrzymujących filarów. W ten oto sposób zamanifestował On moc Boga.
01.03.23 Znaczenie: Słowo bhagavan, specyficznie przytoczone w tym wersie, wskazuje, że Balarama i Krsna są oryginalnymi formami Pana. Dokładniej zostanie to wyjaśnione później. Pan Krsna nie jest inkarnacją purusa, o których dowiedzieliśmy się na początku tego rozdziału. Jest On oryginalną Osobą Boga, a Balarama jest pierwszą pełną manifestacją Pana. Z Baladevy pochodzi pierwszy zastęp pełnych ekspansji, Vasudeva, Sankarsana, Aniruddha i Pradyumna. Pan Śri Krsna jest Vasudevą, a Baladeva jest Sankarsaną.
01.03.24 Znaczenie: Pan Buddha, potężna inkarnacja Osoby Boga, pojawił się w prowincji Gaya (Bihar) jako syn Anjany. Głosił on swoją własną koncepcję niestosowania przemocy (ahimsa) i odrzucił nawet ofiary zwierzęce usankcjonowane w Vedach. W czasie, kiedy pojawił się Pan Buddha, panował powszechny ateizm, a ludzie nade wszystko preferowali zwierzęce mięso. Pod pretekstem wedyjskiej ofiary, każdy dom został praktycznie zamieniony w rzeźnię i bez ograniczeń folgowano sobie w zabijaniu zwierząt. Pan Buddha głosił kult łagodności, niestosowania przemocy, czując litość dla niewinnych, biednych zwierząt. Głosił on, że nie wierzy w dogmaty wedyjskie i kładł nacisk na niepomyślne psychologiczne skutki ściągane przez zabijanie zwierząt. Mniej inteligentni ludzie wieku Kali, którzy nie mieli wiary w Boga, przestrzegali jego zasad, i tym sposobem zostali wyszkoleni w dyscyplinie moralnej i nieużywaniu przemocy, które to zasady są wstępnymi krokami na rzecz dalszego postępu na ścieżce realizacji Boga. Zwiódł on ateistów, jako że ci ateiści, którzy przestrzegali jego zasad, nie wierzyli w Boga, ale mieli oni absolutną wiarę w Pana Buddhę, który sam był inkarnacją Boga. Tym sposobem niewierzący ludzie uwierzyli w Boga w formie Pana Buddhy. To właśnie było łaską Pana Buddhy: uczynił on niewierzących swoimi wiernymi.
Przed pojawieniem się Pana Buddhy, zabijanie zwierząt stało się dominującą cechą społeczeństwa. Ludzie twierdzili, że są to ofiary wedyjskie. Kiedy Vedy nie są przyjmowane przez autorytatywną sukcesję uczniów, przypadkowi czytelnicy Ved łatwo zostają zwiedzeni przez kwiecisty język tego systemu wiedzy. W Bhagavad-gicie tacy głupi uczeni zostali określeni mianem avipaścitah. Jest pewne, że tacy głupi znawcy literatury wedyjskiej, nie troszczący się, aby otrzymać transcendentalny przekaz przez transcendentalnie zrealizowane źródła sukcesji uczniów, będą zdezorientowani. Dla nich rytualistyczne ceremonie są wszystkim. Nie mają oni głębokiej wiedzy. Zgodnie z Bhagavad-gitą (15.15), vedaiś ca sarvair aham eva vedyah: cały system wiedzy wedyjskiej musi poprowadzić nas ku ścieżce Najwyższego Pana. Całym tematem Ved jest: poznać Najwyższego Pana, duszę indywidualną, sytuację kosmiczną i relację pomiędzy nimi. Kiedy zostanie poznana relacja, zaczyna się odpowiednie działanie, a w rezultacie takiego działania bez trudu osiągany jest ostateczny cel życia, czyli powrót do Boga. Na nieszczęście, nieautoryzowani uczeni w Vedach oczarowani są jedynie przez ceremonie oczyszczające, i tym sposobem zostaje zahamowany naturalny postęp.
Dla takich zdezorientowanych osób o ateistycznych skłonnościach, Pan Buddha jest symbolem teizmu. Dlatego też, chciał on przede wszystkim położyć kres zwyczajowi zabijania zwierząt. Zabójcy zwierząt są niebezpiecznym elementem na ścieżce powrotu do Boga. Czasami również i dusza jest nazywana "zwierzęciem", czyli żywą istotą. Tak więc, na miano zabójców zwierząt zasługują zarówno ci, którzy zabijają zwierzęta, jak i ci, którzy unicestwiają swoją duchową tożsamość.
Maharaja Pariksit powiedział, że jedynie zabójcom zwierząt jest odmówione rozkoszowanie się transcendentalnym przekazem Pana. Zatem, jeśli ludzie mają wejść na ścieżkę powrotu do Boga, należy ich w pierwszym rzędzie nauczyć, aby zatrzymali proces zabijania zwierząt, tak jak wspomniano powyżej. Nonsensem jest mówienie, że zabijanie zwierząt nie ma nic wspólnego z realizacją duchową. Wraz z wiekiem Kali pojawiło się wielu tak zwanych sannyasinów głoszących tę niebezpieczną ideę i propagujących zabijanie zwierząt pod pretekstem Ved. Ten temat został już przedyskutowany w rozmowie pomiędzy Panem Caitanyą i Maulana Chand Kazi Shaheb. Ofiary zwierzęce, o których wspominają Vedy, nie mają nic wspólnego z nieograniczonym zabijaniem zwierząt w rzeźniach. Ponieważ asury i tak zwani uczeni w Vedach przedkładali dowody na zabijanie zwierząt z literatury wedyjskiej, Pan Buddha w sztuczny sposób odmówił Vedom autorytetu. To odrzucenie Ved przez Pana Buddhę miało na celu ocalenie ludzi od złego nawyku zabijania zwierząt, jak również ocalenie biednych zwierząt od tego haniebnego procederu uprawianego przez ich dużych braci, którzy podnoszą wrzask wokół powszechnego braterstwa, pokoju i sprawiedliwości. Nie ma miejsca na sprawiedliwość tam, gdzie uprawia się zabijanie zwierząt. Pan Buddha chciał całkowicie zatrzymać ten proceder, dlatego jego kult ahimsy był szerzony nie tylko w Indiach, ale i poza nimi.
Z fachowego punktu widzenia, filozofia Pana Buddhy jest filozofią ateistyczną, ponieważ nie akceptuje ona Najwyższego Pana, jak również zaprzecza autorytetowi Ved. Jest to akt kamuflażu ze strony Pana. Pan Buddha jest inkarnacją Boga. Jako taki, jest on oryginalnym autorem wiedzy wedyjskiej. Zatem, nie może on odrzucić filozofii wedyjskiej. Ale odrzucił ją pozornie, ponieważ sura-dvisa, czyli demony, które są zawsze zazdrosne o wielbicieli Boga, próbują podtrzymać zabijanie krów czy innych zwierząt, powołując się na stronice Ved. To również jest robione w obecnych czasach przez "unowocześnionych" sannyasinów. Pan Buddha musiał więc całkowicie odrzucić autorytet Ved. Jest to jedynie taktyczne posunięcie, i gdyby tak nie było, nie mógłby być on zaakceptowany jako inkarnacja Boga. Nie mógłby być też wielbiony w pieśniach poety Jayadevy, który jest Vaisnava-acaryą. Pan Buddha głosił wstępne zasady Ved odpowiednio do swojego czasu (co również zrobił Śankaracarya), aby ustanowić autorytet Ved. Tak więc, zarówno Pan Buddha, jak i Acarya Śankara utorowali drogę teizmowi, a acaryowie ze szkoły Vaisnava, specjalnie zaś Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, skierowali ludzi na ścieżkę powrotu do Boga.
Jesteśmy zadowoleni, że ludzie wykazują zainteresowanie ruchem ahimsy Pana Buddhy. Ale czy podejdą oni
do sprawy poważnie i zamkną całkowicie rzeźnie dla zwierząt? Jeśli nie, kult ahimsy nie będzie miał
żadnego sensu.
Śrimad-Bhagavatam zostało skomponowane na krótko przed nadejściem wieku Kali (około pięć tysięcy lat temu), a Pan Buddha pojawił się około 2 600 lat temu. Tak więc, został on przepowiedziany w Śrimad-Bhagavatam. Taki jest autorytet tego czystego świętego pisma. Istnieje wiele takich przepowiedni, i sprawdzają się one jedna po drugiej. Fakty te wskazują na niezaprzeczalny autorytet Śrimad-Bhagavatam, które jest bez śladu błędu, złudzenia, oszustwa i niedoskonałości, czyli inaczej mówiąc, czterech wad uwarunkowanej duszy. Dusze wyzwolone są ponad tymi wadami i dlatego mogą one widzieć i przepowiadać rzeczy i wypadki, które mają się zdarzyć w odległej przyszłości.
01.03.25 Znaczenie: Podano tutaj następną przepowiednię
o pojawieniu się Pana Kalki, inkarnacji Boga. Ma On się pojawić u zejścia dwóch
yug, mianowicie w końcu Kali-yugi i
na początku Satya-yugi. Cykl czterech yug,
mianowicie: Satya, Treta, Dvapara i Kali, zmienia się kolejno, jak
kalendarzowe miesiące. Obecna Kali-yuga trwa 432 000 lat, z czego minęło
zaledwie 5 000 lat (przyjmując za początek bitwę na Polu Kuruksetra i
zakończenie rządów Maharajy Pariksita). Tak więc pozostało jeszcze 427 000
lat. W końcu tego okresu pojawi się inkarnacja Kalki, tak jak to zostało
przepowiedziane w Śrimad-Bhagavatam. Zostało
tam również wspomniane imię Jego ojca, uczonego bramina Visnu Yaśa, i wioska
Śambhala. Jak już wspomniano uprzednio, wszystkie te przepowiednie sprawdzą się
w porządku chronologicznym. Jest to dowód na niezachwiany autorytet Śrimad-Bhagavatam .
01.03.26 Znaczenie: Lista inkarnacji Osoby Boga podana
tutaj nie jest kompletna. Jest to jedynie krótki zarys. Istnieje wiele innych
inkarnacji, jak Śri Hayagriva, Hari, Hamsa, Prśnigarbha, Vibhu, Satyasena,
Vaikuntha, Sarvabhauma, Visvaksena, Dharmasetu, Sudhama, Yogeśvara, Brhadbhanu
i wielu innych, którzy pojawili się w minionych wiekach. Śri Prahlada Maharaja
powiedział w swojej modlitwie: "Mój Panie, Ty manifestujesz się w tylu
inkarnacjach, ile jest gatunków życia, mianowicie wśród zwierząt wodnych,
roślin, gadów, ptaków, dzikich zwierząt, ludzi, półbogów, itd., po to właśnie,
aby obronić wiernych i unicestwić niewierzących. Inkarnacją Pana w wieku Kali
jest Pan Caitanya Mahaprabhu. Istnieje wiele ustępów, zarówno w Bhagavatam, jak i w innych pismach
świętych, które wyraźnie wspominają o tej inkarnacji Pana jako Śri Caitanya
Mahaprabhu. Również w Brahma-samhicie jest
pośrednio powiedziane, że chociaż jest tak wiele inkarnacji Pana, jak Rama,
Nrsimha, Varaha, Matsya, Kurma i wiele innych, zdarza się czasami, że Sam Pan
inkarnuje w Swojej oryginalnej, pierwotnej Osobie. Pan Krsna i Pan Caitanya
Mahaprabhu nie są zatem inkarnacjami, ale oryginalnym źródłem wszystkich innych
inkarnacji. Dokładniej wyjaśni to jedna z następnych ślok.
Tak więc, Pan jest niewyczerpanym źródłem niezliczonej liczby inkarnacji, które nie zawsze są wzmiankowane. Ale takie inkarnacje są rozpoznawane na mocy specyficznych czynów, które nie są możliwe do spełnienia przez żadną z żywych istot. Taki jest generalny test na identyfikowanie inkarnacji Pana, bezpośrednio i pośrednio upełnomocnionych. Niektóre z wyżej wspomnianych inkarnacji są prawie pełnymi ekspansjami. Na przykład, Kumarowie są wyposażeni w wiedzę transcendentalną. Śri Narada jest obdarzony służbą oddania. Maharaja Prthu jest inkarnacją upełnomocnioną w funkcję wykonawczą. Inkarnacja Matsya jest bezpośrednio pełną ekspansją. Tak więc, Pan bezustannie manifestuje się w całym wszechświecie w niezliczonej liczbie inkarnacji, tak jak woda, która bezustannie spływa z wodospadu.
01.03.27 Znaczenie: Ci, którzy są stosunkowo mniej potężni,
są nazywani vibhuti, a ci, którzy są
stosunkowo bardziej potężni, są nazywani inkarnacjami aveśa .
01.03.28 Znaczenie: Tutaj, w tej śloce, Pan Śri Krsna, Osoba Boga, został wyraźnie odróżniony od innych inkarnacji. Jest On zaliczany do avatarów (inkarnacji), ponieważ z powodu Swojej bezprzyczynowej łaski zstępuje On ze Swojej transcendentalnej siedziby. Avatara znaczy "ten, który zstępuje." Wszystkie inkarnacje Pana, włączając w to Samego Pana, schodzą na różne planety materialnego świata, jak również w różne gatunki życia, aby wypełnić szczególne misje. Czasami przychodzi On osobiście, a czasami Jego różne pełne ekspansje, części Jego pełnych ekspansji, czy też Jego oddzielone części (bezpośrednio czy też pośrednio wyposażone przez Niego w specyficzne moce), przychodzą do tego materialnego świata, aby wypełnić pewne określone funkcje. Pan z natury jest pełen wszelkiego bogactwa, wszelkiego męstwa, wszelkiej sławy, wszelkiego piękna, wszelkiej wiedzy i wszelkiego wyrzeczenia. Kiedy moce te są częściowo manifestowane przez pełne ekspansje czy części pełnych ekspansji, powinno to być zrozumiane w ten sposób, że dla określonych zadań każdej z inkarnacji są wymagane tylko niektóre manifestacje Jego różnych mocy. Dla przykładu, małe elektryczne żarówki dają skąpe światło, ale to wcale nie znaczy, że moc elektrowni ogranicza się do tych małych żarówek. Ta sama elektrownia może dostarczyć energii potrzebnej do uruchomienia gigantycznych fabrycznych generatorów o dużej mocy. Podobnie, inkarnacje Pana objawiają tyle mocy, ile jest wymagane dla poszczególnego czasu i okoliczności.
Na przykład, Pan Paraśurama i Pan Nrsimha objawili niezwykłe moce: pierwszy, przez dwudziestojednokrotne zabicie nieposłusznych ksatriyów, drugi zaś, przez zabicie potężnego ateisty Hiranyakaśipu. Hiranyakaśipu był tak potężny, że nawet półbogowie na innych planetach drżeli na sam widok jego nastroszonych brwi. Półbogowie na wyższej płaszczyźnie egzystencji materialnej wiele, wiele razy przewyższają najlepiej usytuowane ludzkie istoty pod względem długości życia, piękna, bogactwa, parafernaliów i pod każdym innym względem. Jednakże bali się oni Hiranyakaśipu. W ten sposób możemy sobie bez trudu wyobrazić, jak potężny był Hiranyakaśipu w tym materialnym świecie. Ale ten sam Hiranyakaśipu został rozszarpany na kawałki przez pazury Pana Nrsimhy. Oznacza to, że nikt, obojętnie jak potężny by nie był, nie może oprzeć się sile Pańskich pazurów. Podobnie, Jamadagnya, czyli Paraśurama, objawił moc Pana, zabijając wszystkich nieposłusznych ksatriyów, potężnie usadowionych w swoich poszczególnych państwach. Upełnomocnione inkarnacje, jak Narada, i pełna inkarnacja Varaha, jak również pośrednio upełnomocniony Pan Buddha, przyczynili się do wzrostu wiary wśród ogółu ludzi. Inkarnacje Ramy i Dhanvantari objawiły Jego sławę, a Balarama, Mohini i Vamana zamanifestowały Jego piękno.
Dattatreya, Matsya, Kumara i Kapila objawili Jego transcendentalną wiedzę. Nara i Narayana Rsi zamanifestowali Jego wyrzeczenie. Tak więc, wszystkie te różne inkarnacje Pana bezpośrednio i pośrednio zamanifestowały różne cechy, ale Pan Krsna, pierwotny Pan, objawił wszystkie przymioty Boga, i tym sposobem zostało potwierdzone, że jest On źródłem wszystkich innych inkarnacji. Ale najbardziej niezwykłym rysem objawionym przez Pana Śri Krsnę było zamanifestowanie, poprzez moce wewnętrzne, Jego rozrywek z pasterkami, gopi. Jego rozrywki z gopi są bowiem manifestacją transcendentalnej egzystencji, rozkoszy i wiedzy, chociaż na pozór manifestują się one jako miłość seksualna. Jednakże, ten specyficzny urok Jego rozrywek nie powinien być nigdy błędnie rozumiany. Bhagavatam relacjonuje te rozrywki w Canto Dziesiątym, aby pomóc nam w osiągnięciu pozycji umożliwiającej zrozumienie transcendentalnej natury rozrywek Pana Krsny z gopi. Bhagavatam stopniowo awansuje swoich studentów poprzez kolejne dziewięć cant (pieśni).
Według oznajmienia Śrila Jivy Gosvamiego, które jest w zgodzie
ze źródłami autorytatywnymi, Pan Krsna jest źródłem wszystkich inkarnacji.
Błędne jest twierdzenie, że Pan Krsna ma jakieś źródło inkarnacji. Wszystkie
symptomy Prawdy Absolutnej są w pełni obecne w Osobie Pana Śri Krsny, a w Bhagavad-gicie Pan z naciskiem
oświadczył, że nie ma nikogo, kto by był większy od Niego czy Mu równy. W tej śloce specjalnie zostało użyte słowo svayam, aby potwierdzić, że Pan Krsna
nie ma żadnego innego źródła poza Samym Sobą. Chociaż w innych miejscach inne
inkarnacje zostały opisane jako bhagavan,
z powodu ich specyficznych funkcji, nigdzie jednak nie zostały one nazwane
Najwyższą Osobą. W tym wersecie słowo
svayam wyraża supremację jako summum
bonum.
Summum bonum Krsna jest jednym bez wtórego. On Sam rozprzestrzenił Siebie w niezliczoną ilość części i cząstek, takich jak svayam-rupa, svayam-prakaśa, tad-ekatma, prabhava, vaibhava, vilasa, avatara, aveśa i jivy, i wszystkie z nich wyposażył w niezliczone energie, odpowiednio do osoby i osobowości. Uczeni w transcendentalnych tematach troskliwie zanalizowali, że summum bonum Śri Krsna posiada sześćdziesiąt cztery zasadnicze atrybuty. Wszystkie ekspansje albo kategorie Pana posiadają jedynie pewien procent tych przymiotów. Ale Śri Krsna posiada wszystkie te atrybuty w stu procentach. A Jego osobiste ekspansje, takie jak svayam-prakaśa, tad-ekatma, aż do kategorii avatarów (które są wszystkie visnu-tattvami), posiadają dziewięćdziesiąt trzy procent tych transcendentalnych atrybutów. Pan Śiva, który nie jest ani avatara ani aveśa, ani też nie jest czymś pośrednim, posiada prawie osiemdziesiąt cztery procent tych atrybutów. Ale jivy, czyli indywidualne żywe istoty w różnych statusach życia, posiadają najwyżej siedemdziesiąt osiem procent tych atrybutów. W uwarunkowanym stanie materialnej egzystencji, żywa istota posiada te atrybuty w bardzo znikomej ilości, co zmienia się zależnie od pobożności żywej istoty. Najdoskonalszą żywą istotą jest Brahma, najwyższy administrator wszechświata. Posiada on w pełni siedemdziesiąt osiem procent atrybutów Pana. Wszyscy inni półbogowie mają te same atrybuty w mniejszej ilości. Standardem doskonałości ludzkiej istoty jest rozwinąć w pełni te atrybuty, do siedemdziesięciu ośmiu procent. Żywa istota nie może nigdy posiadać atrybutów w takiej ilości co Śiva, Visnu czy Pan Krsna. Żywa istota może stać się pobożną przez rozwinięcie siedemdziesięciu ośmiu procent transcendentalnych cech w pełni, ale nie może ona nigdy stać się Bogiem, jak Śiva, Visnu, czy Pan Krsna. Może ona stać się Brahmą we właściwym czasie. Pobożne żywe istoty, które zamieszkują planety nieba duchowego, są wiecznymi towarzyszami Boga na różnych planetach nazywanych Hari-dhama i Maheśa-dhama. Siedziba Krsny, znajdująca się ponad wszystkimi planetami duchowymi, jest nazywana Krsnaloką albo Goloką Vrndavana, i wszystkie doskonałe żywe istoty, które rozwinęły w pełni siedemdziesiąt osiem procent wspomnianych uprzednio cech, mogą wejść na planetę Krsnalokę po opuszczeniu obecnego materialnego ciała.
01.03.29 Znaczenie: W Bhagavad-gicie (4.9) Osoba Boga oznajmił, że każdy, kto zna zasady transcendentalnych narodzin i czynów Pana, powróci do Boga po opuszczeniu tego materialnego tabernakulum. Tak więc, jeśli ktoś rzeczywiście poznaje misterium inkarnacji Pana w tym materialnym świecie, może on wyzwolić się z materialnej niewoli. Dlatego też, narodziny i czyny Pana, które zamanifestował dla dobra ogółu ludzi, nie są czymś zwykłym. Są one tajemnicze i misterium to zostaje objawione tylko tym, którzy troskliwie próbują zagłębić się w temacie przez duchowe oddanie. W ten sposób osiąga się wyzwolenie z materialnej niewoli. Zostało tutaj polecone recytowanie tego rozdziału, albowiem ten, kto po prostu szczerze i z oddaniem recytuje ten rozdział Bhagavatam opisujący pojawienie się Pana w różnych inkarnacjach, ten może wniknąć w narodziny i czyny Pana. Samo słowo vimukti, czyli wyzwolenie, wskazuje na to, że wszystkie narodziny i czyny Pana są transcendentalne. W przeciwnym razie nie byłoby to możliwe, aby po prostu przez samo ich recytowanie ktoś osiągnął wyzwolenie. Wszystkie one są tajemnicze, i ci, którzy nie przestrzegają przepisanych regulaminów służby oddania, nie mają szans, aby wniknąć w te tajemnicze misteria Pańskich narodzin i czynów.
01.03.30 Znaczenie: Koncepcja Pana, znana pod nazwą viśva-rupa albo virat-rupa, celowo nie została tutaj wspomniana razem z innymi inkarnacjami Pana, ponieważ wszystkie wyżej wspomniane inkarnacje Pana są transcendentalne i w ich ciałach nie ma śladu materii. W ich wypadku nie ma różnicy pomiędzy ciałem a jaźnią, tak jak jest to w przypadku uwarunkowanych dusz. Virat-rupa została stworzona dla tych, którzy są neofitami w służbie oddania. To właśnie dla nich jest prezentowana materialna virat-rupa, i będzie to wyjaśnione w Drugim Canto. W materialnej manifestacji virat-rupa, różne planety zostały uznane za Jego nogi, ręce, itd. W rzeczywistości, wszystkie takie opisy zostały dane dla neofitów. Neofici nie mogą sobie wyobrazić niczego poza materią. Materialna koncepcja Pana nie znajduje się na liście Jego rzeczywistych form. Jako Paramatma, czyli Dusza Najwyższa, Pan jest wewnątrz każdej materialnej formy, nawet we wnętrzu atomu, ale te zewnętrzne materialne formy nie są niczym innym jak tylko złudzeniem, zarówno dla Pana, jak i dla żywych istot. Również obecne formy uwarunkowanych dusz nie są rzeczywiste. Konkluzja jest więc taka, że koncepcja ciała Pana jako virata jest złudzeniem, wyobrażeniem. Albowiem zarówno Pan, jak i żywe istoty, są żywymi duszami i mają oryginalne duchowe ciała.
01.03.31 Znaczenie: Werset ten ponownie potwierdza tezę, że naszymi materialnymi oczyma i zmysłami nie możemy zobaczyć Pana, który jest czystym duchem. My nawet nie możemy dostrzec duchowej iskry, która istnieje wewnątrz materialnego ciała żywej istoty. Patrzymy na zewnętrzne okrycie ciała czy subtelnego umysłu żywej istoty, ale nie możemy dostrzec duchowej iskry wewnątrz ciała. Tak więc, musimy zaakceptować obecność żywej istoty na mocy obecności jej "wulgarnego" ciała. Podobnie, ci, którzy chcą zobaczyć Pana swoimi obecnymi materialnymi oczyma czy materialnymi zmysłami, otrzymują radę, aby medytowali o gigantycznej zewnętrznej formie zwanej virat-rupa. Na przykład, kiedy jakiś mężczyzna zajmuje miejsce w swoim samochodzie, możemy to łatwo zauważyć, że zaczynamy identyfikować samochód z człowiekiem wewnątrz samochodu. Kiedy na przykład prezydent wyjeżdża samochodem ze swojej rezydencji, mówimy: "O, prezydent." Tak więc na moment utożsamiliśmy samochód z prezydentem. Podobnie, mniej inteligentnym ludziom, którzy chcą widzieć Boga natychmiast, nie mając koniecznych do tego kwalifikacji, pokazuje się najpierw gigantyczny materialny kosmos jako formę Pana, chociaż Pan jest zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz kosmosu. Lepszym przykładem, który można który można by tu przytoczyć, są chmury na niebie i błękit nieba. Chociaż błękitny odcień nieba i samo niebo są czymś różnym, my wyobrażamy sobie kolor nieba jako błękitny. Ale jest to jedynie wyobrażenie laików.
01.03.32 Znaczenie: Tak jak wulgarna manifestacja kosmiczna jest pojmowana jako gigantyczne ciało Pana, podobnie również istnieje koncepcja Jego subtelnej formy, która jest realizowana nie będąc widzianą, słyszaną czy też zamanifestowaną. Ale w rzeczywistości, wszystkie te wulgarne czy subtelne koncepcje ciała mają związek z żywymi istotami. Żywa istota ma swoją duchową formę poza tą wulgarną materialną czy subtelną psychiczną egzystencją. Wulgarne ciało i funkcje psychiczne zostają zatrzymane z chwilą, gdy żywa istota opuszcza to widzialne wulgarne ciało. W rzeczywistości, mówimy, że żywa istota odeszła, ponieważ nie możemy dostrzec symptomów jej obecności w ciele, nie możemy ich zobaczyć ani też usłyszeć. Nawet kiedy w stanie głębokiego snu przestaje działać wulgarne ciało, poprzez symptom oddechu wiemy, że ona jest wewnątrz ciała. Tak więc, odejście żywej istoty z ciała nie jest wcale dowodem na nieistnienie żywej duszy. Ona istnieje, bowiem inaczej, czy mogłaby ona powtarzać narodziny?
Konkluzja jest taka, że Pan istnieje wiecznie w Swojej transcendentalnej formie, która nie jest ani wulgarna, ani subtelna, jak formy żywej istoty. Wszystkie takie koncepcje ciała Boga są urojeniem, wymysłem. Żywa istota ma swoją wiecznie duchową formę. Forma ta staje się uwarunkowaną jedynie przez materialne skażenie.
01.03.33 Znaczenie: Różnica pomiędzy samorealizacją a materialną iluzją zawiera się w poznaniu, że tymczasowe, czyli złudne fortele materialnej energii w postaci ciał wulgarnych i subtelnych, są sztucznymi okryciami jaźni. Okrycia te są wynikiem ignorancji. Okrycia takie nigdy nie występują w Osobie Boga. Kiedy jesteśmy o tym w pełni przekonani, to jest to wyzwoleniem, czyli oglądaniem Absolutu. To zaś oznacza, że doskonała samorealizacja jest możliwa przez przyjęcie pobożnego, czyli duchowego życia. Samorealizacja oznacza stanie się obojętnym wobec potrzeb ciał wulgarnych i subtelnych i poważne traktowanie czynności jaźni. Impuls do działania pochodzi z jaźni, ale czynności takie stają się złudne z powodu ignorancji okrywającej wiedzę o rzeczywistej pozycji jaźni. Z powodu ignorancji interes własny jest kalkulowany w kategoriach ciał wulgarnych i subtelnych, i dlatego wszelkie działanie idzie na marne, życie po życiu. Kiedy jednakże ktoś poznaje jaźń na drodze duchowej kultury czy przez właściwy przykład, jest to początkiem prawdziwych działań jaźni. Dlatego człowiek, który jest zaangażowany w czynności jaźni, nazywany jest jivan-mukta, czyli osobą wyzwoloną nawet w tej uwarunkowanej egzystencji.
Doskonałe stadium samorealizacji jest osiągane nie za pomocą sztucznych środków, ale przez podporządkowanie się lotosowym stopom Krsny, który jest zawsze transcendentalny. W Bhagavad-gicie Pan mówi, że jest On obecny w sercu każdego i że tylko z Niego pochodzi wszelka wiedza, pamięć czy zapomnienie. Kiedy żywa istota pragnie czerpać przyjemność z energii materialnej (złudnych fenomenów), Pan okrywa żywą istotę w misterium zapomnienia, i tak oto żywa istota wpada w sidła błędnego pojmowania swojej własnej jaźni w kategoriach wulgarnego ciała i subtelnego umysłu. Lecz dzięki kulturze transcendentalnej wiedzy, kiedy to żywa istota modli się do Pana o uwolnienie ze szponów zapomnienia, Pan, przez Swoją bezprzyczynową łaskę, usuwa sprzed niej kurtynę złudzenia i tak oto realizuje ona swoją własną jaźń. Następnie zaś angażuje się ona w służbę dla Pana w swojej oryginalnej, konstytucjonalnej pozycji, osiągając tym sposobem wyzwolenie z uwarunkowanego życia. Całe to misterium wyzwolenia żywej istoty jest spełniane przez Pana, zarówno przez Jego moc zewnętrzną, jak i bezpośrednio przez moc wewnętrzną.
01.03.34 Znaczenie: Jako że Pan jest absolutną Transcendencją, wszystkie z Jego form, imion, rozrywek, atrybutów, energii, i wszyscy z Jego towarzyszy są z Nim tożsami. Jego transcendentalna energia działa zgodnie z Jego wszechmocą. Ta sama energia działa pod postacią Jego energii zewnętrznej, wewnętrznej i marginalnej, a przez Swoją wszechmoc może On spełnić wszystko, cokolwiek zapragnie, za pośrednictwem którejkolwiek z powyższych energii. Przez Swoją wolę może On zamienić energię zewnętrzną w wewnętrzną. Dlatego też, przez Jego łaskę, energia zewnętrzna (która służy do złudzenia tych żywych istot, które tego pragną) wycofuje – przez Jego wolę – swój wpływ, odpowiednio do skruchy i pokuty uwarunkowanej duszy. I ta sama energia działa, aby pomóc oczyszczonej żywej istocie uczynić postęp na ścieżce samorealizacji. Przykład z energią elektryczną jest właściwy w tym miejscu. Doświadczony elektryk może użyć energii elektrycznej zarówno do ogrzewania, jak i do oziębiania, jedynie przez odpowiedni zabieg. Podobnie, energia zewnętrzna, która teraz oszałamia żywą istotę, zmuszając ją do kontynuowania cyklu narodzin i śmierci, zostaje zamieniona – przez wolę Pana – w moc wewnętrzną i prowadzi ona żywą istotę ku wiecznemu życiu. Kiedy więc żywa istota dostępuje tej łaski Pana, jest ona umieszczona w swojej właściwej konstytucjonalnej pozycji, i tak oto czerpie ona radość z wiecznego duchowego życia.
01.03.35 Znaczenie: Zarówno Pan, jak i żywe istoty, są z natury czystym duchem. Dlatego też są oni wieczni i nie podlegają narodzinom czy śmierci. Różnica tkwi w tym, że tak zwane narodziny i odejście Pana są innej natury niż te żywej istoty. Żywe istoty, które przyjmują narodziny, a następnie znowu podlegają śmierci, są spętane przez prawa materialnej natury. Ale tak zwane pojawianie się i odchodzenie Pana nie należy do czynności tej materialnej natury. Jest to manifestacja wewnętrznej mocy Pana. Akty te zostały opisane przez mędrców dla celu samorealizacji. W Bhagavad-gicie Pan oznajmił, że wszystkie Jego tak zwane narodziny w tym materialnym świecie i wszystkie Jego czyny są transcendentalne. Jedynie przez medytację o takich czynach można osiągnąć realizację Brahmana i tym sposobem oswobodzić się z pęt materialnej niewoli. W śruti jest powiedziane, że ten, który nie ma narodzin, pojawia się, aby przyjąć narodziny. Najwyższy nie ma żadnych obowiązków, ale ponieważ jest On wszechmocny, wszystko jest spełniane przez Niego w naturalny sposób, jak gdyby było robione automatycznie. Faktem jest, że pojawianie się i odchodzenie Najwyższej Osoby Boga, jak również wszystkie Jego czyny, są poufne, nawet dla literatury wedyjskiej. A jednak są one objawiane, aby obdarzyć łaską uwarunkowane dusze. Powinniśmy zatem zawsze czerpać korzyść z tych opowieści o czynach Pana, które same w sobie są medytacjami o Brahmanie, w jak najbardziej dogodnej i przyjemnej formie.
01.03.36 Znaczenie: Zasadnicza różnica pomiędzy Panem i żywymi istotami jest taka, że Pan jest stwórcą, a żywe istoty są stworzonym. Tutaj został On nazwany amogha-lilah, co wskazuje na to, że w Jego stworzeniu nie ma niczego, co byłoby godne ubolewania. Ci, którzy w Jego stworzeniu sieją niepokój, sami są zaniepokojeni. On jest transcendentalny w stosunku do wszystkich materialnych utrapień, ponieważ jest On pełen sześciu bogactw, mianowicie: zamożności, siły, piękna, sławy, wiedzy i wyrzeczenia, i przy tym jest On panem zmysłów. On stwarza te zamanifestowane wszechświaty, aby odzyskać żywe istoty, które są wewnątrz nich, cierpiąc trojakiego rodzaju nieszczęścia. On utrzymuje te wszechświaty i w odpowiednim czasie unicestwia je, nie będąc przy tym tkniętym przez takie działania. Jest On powiązany z tym materialnym stworzeniem bardzo powierzchownie na podobieństwo tego, który wącha aromat, nie mając przy tym żadnego związku ze źródłem tego aromatu. Zatem, bezbożne elementy nie mogą nigdy zbliżyć się do Niego, pomimo wszystkich swoich wysiłków.
01.03.37 Znaczenie: Nikt nie jest w stanie opisać transcendentalnej natury Absolutnej Prawdy. Dlatego też mówi się, że jest On poza możliwościami mowy i umysłu. A jednak istnieją pewni ludzie z ubogim zasobem wiedzy, którzy pragną poznać Absolutną Prawdę przez niedoskonałą spekulację umysłową i błędne opisy Jego czynów. Dla laika, Jego czyny, pojawianie się i odchodzenie, Jego imiona, Jego formy, Jego parafernalia, Jego osobowość i wszystko, co ma z Nim związek, jest po prostu tajemniczym misterium. Istnieją dwie klasy materialistów, mianowicie: pracujący dla materialnego zysku i filozofowie empirycy. Pracujący dla korzyści nie mają praktycznie żadnych informacji o Absolutnej Prawdzie, a spekulanci umysłowi, doznawszy niepowodzenia w swoich działaniach karmicznych, zwracają swoją twarz ku Absolutnej Prawdzie i próbują poznać Go przez spekulację umysłową. Ale dla wszystkich tych ludzi Absolutna Prawda jest tajemniczym misterium, tak jak kuglarstwo magika jest misterium dla małego dziecka. Zwiedzeni przez kuglarstwo Najwyższej Istoty, niewielbiciele (którzy mogą być bardzo zręczni, jeśli chodzi o pracę dla korzyści i umysłową spekulację) pozostają zawsze w ignorancji. Z taką ograniczoną wiedzą nie są oni zdolni przeniknąć w tajemnicze, niezgłębione obszary transcendencji. Oczywiście, spekulanci umysłowi są trochę bardziej zaawansowani niż materialiści, czy też pracujący dla korzyści (karmici), ale ponieważ są oni również w kleszczach ignorancji, przyjmują za pewnik, że wszystko, cokolwiek ma jakąś formę, imię i spełnia jakieś czynności, nie jest niczym innym, jak tylko produktem materialnej energii. Dla nich Najwyższy Duch jest czymś bezkształtnym, bezimiennym i bezczynnym. I ponieważ tacy umysłowi spekulanci stawiają transcendentalne imię i formę Pana na równi za światowymi formami i imionami, są oni w rzeczywistości w ignorancji. Z takim ubogim zasobem wiedzy nigdy nie mają oni przystępu do prawdziwej natury Najwyższej Istoty. Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie, Pan jest zawsze w pozycji transcendentalnej, nawet kiedy przebywa wewnątrz tego materialnego świata. Ale ignoranci uważają, że Pan jest jedną z wielkich osobistości tego świata, i w ten sposób są oni wprowadzani w błąd przez energię iluzoryczną.
01.03.38 Znaczenie: Jedynie czyści bhaktowie mogą poznać transcendentalne imię, formę i czyny Pana, jako że są oni wolni od skutków pracy karmicznej i spekulacji umysłowej. Czyści bhaktowie nie czerpią żadnej osobistej korzyści ze swojej czystej służby dla Pana. Pełnią oni nieprzerwaną służbę dla Pana spontanicznie, bez żadnych zastrzeżeń. Każdy w stworzeniu Pana pełni dla Niego służbę pośrednio czy też bezpośrednio. I nie ma wyjątków, jeśli chodzi o to prawo Pana. Ci, którzy pełnią służbę pośrednio, będąc zmuszonymi do niej przez iluzorycznych pośredników Pana, pełnią tę służbę w sposób niepomyślny. Ale ci, którzy pełnią dla Niego służbę bezpośrednio, pod kierunkiem Jego ukochanego przedstawiciela, pełnią służbę dla Pana w sposób życzliwy. Tacy życzliwi słudzy są bhaktami Pana, i dzięki Jego łasce mogą oni wejść w niezgłębione, tajemnicze obszary transcendencji. Ale spekulanci umysłowi pozostają w ciemności po wszeczasy. Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie (10.10), Pan osobiście kieruje czystych bhaktów ku ścieżce realizacji, ponieważ są oni bezustannie zaangażowani w miłosną służbę dla Pana w spontanicznym uczuciu. Na tym właśnie polega sekret wejścia do królestwa Boga. Natomiast pracujący dla materialnego zysku i spekulanci nie mają kwalifikacji, aby tam się dostać.
01.03.39 Znaczenie: Niniejszym, Suta Gosvami pochwalił pytania mędrców, którym przewodniczył Śaunaka, za ich transcendentalny walor. Jak już zostało stwierdzone, jedynie bhaktowie mogą poznać Pana do znacznego stopnia, inni zaś nie mają żadnej szansy. Tak więc bhaktowie posiadają doskonałą wiedzę duchową. Osoba Boga jest ostatnim słowem w Absolutnej Prawdzie. Bezosobowy Brahman i zlokalizowana Paramatma (Dusza Najwyższa) zawierają się w wiedzy o Osobie Boga. Tym sposobem, ten, kto poznał Osobę Boga, automatycznie może wiedzieć wszystko o Nim, Jego wielorakich energiach i ekspansjach. Zatem bhaktowie godni są wyrazów uznania, jako że są oni wszechszczęśliwi. Stuprocentowy bhakta Pana jest wolny od strasznych materialnych niedoli powtarzających się narodzin i śmierci.
01.03.40 Znaczenie: Pan Śri Caitanya Mahaprabhu oznajmił, że to Śrimad-Bhagavatam jest nieskazitelną dźwiękową reprezentacją całej wedyjskiej wiedzy i historii. Opowiada ono wybrane historie wielkich bhaktów, którzy są w bezpośrednim kontakcie z Osobą Boga. Śrimad-Bhagavatam jest literacką inkarnacją Pana Śri Krsny i jako takie nie jest ono różne od Niego. Tym sposobem, przez troskliwe i cierpliwe studiowanie go możemy otrzymać ostateczne błogosławieństwo Pana. Tak jak Pan jest pełen światła, pełen szczęścia i pełen doskonałości, podobnie i Śrimad-Bhagavatam jest pełnią tych przymiotów. Śrimad-Bhagavatam oferuje nam sobą pełnię transcendentalnego światła Najwyższego Brahmana, pod warunkiem, że jest ono otrzymywane przez pośrednictwo "przeźroczystego" mistrza duchowego. Prywatny sekretarz Pana Caitanyi, Svarupa Damodara Gosvami, radził wszystkim tym, którzy przychodzili do Puri, aby zobaczyć Pana, by studiowali Bhagavatam pod kierunkiem osób Bhagavatam. Osobą Bhagavatam jest samozrealizowany bona fide mistrz duchowy, i tylko za jego pośrednictwem można zrozumieć lekcje Bhagavatam, i tym sposobem otrzymać upragniony rezultat. Studiując Bhagavatam, możemy czerpać wszystkie korzyści, które płyną z osobistej obecności Pana. Niesie to ze sobą wszystkie transcendentalne błogosławieństwa Pana Śri Krsny, których możemy się spodziewać obcując z Nim Samym.
01.03.41 Znaczenie: Ludzie o ubogim zasobie wiedzy akceptują historię świata zaledwie od czasu Buddhy, czyli na 600 lat przed Chrystusem, a wcześniejsze do tego okresu historie wspominane w pismach świętych są kalkulowane przez nich jedynie w kategoriach historii zmyślonych. Nie jest to prawdą. Wszystkie historie wspomniane w Puranach i Mahabharacie rzeczywiście miały miejsce, nie tylko na tej planecie, ale na milionach innych planet wewnątrz tego wszechświata. Czasami historia planet spoza tego wszechświata wydaje się takim ludziom czymś nieprawdopodobnym. Ale nie biorą oni pod uwagę tego, że planety różnią się pod wieloma względami i dlatego pewne historyczne fakty czerpane z innych planet nie korespondują z doświadczeniami tej planety. Uwzględniwszy więc tę różną sytuację różnych planet, jak również czas i okoliczności, nie ma nic zadziwiającego w opowieściach Puran, ani też nie są one imaginacją. Powinniśmy zawsze pamiętać maksymę, że pokarm jednego człowieka jest trucizną dla drugiego. Nie powinniśmy zatem odrzucać opowieści i historii Puran jako coś urojonego. Wielcy rsi, tacy jak Vyasa, nie mieli żadnego interesu, aby wkładać w swoją literaturę jakieś urojone historie.
W Śrimad-Bhagavatam zostały przedstawione różne historyczne fakty wyselekcjonowane z historii różnych planet. Dlatego jest ono przyjmowane przez autorytety duchowe jako Maha-purana. Szczególne znaczenie tych historii zawiera się w fakcie, że wszystkie one mają związek z czynami Pana w różnym czasie i różnym otoczeniu. Śrila Śukadeva Gosvami jest najwyższą osobistością pomiędzy wszystkimi samozrealizowanymi duszami i przyjął on to Śrimad-Bhagavatam jako przedmiot studiów od swojego ojca Vyasadevy. Śrila Vyasadeva jest wielkim autorytetem, a jako że temat Śrimad-Bhagavatam jest tak ważny, udzielił on przekazu najpierw swojemu wielkiemu synowi Śrila Śukadevie Gosvamiemu. Jest ono porównywane do śmietanki z mleka. Literatura wedyjska jest jak mleczny ocean wiedzy. Śmietanka albo masło są najbardziej smakowitymi ekstraktami mleka i podobnie jest w wypadku Śrimad-Bhagavatam, ponieważ zawiera ono wszystkie smakowite, instruktywne i autentyczne wersje czynów Pana i Jego bhaktów. Nie ma jednak żadnej korzyści, gdy przekaz Bhagavatam jest przyjmowany od niewierzących, ateistów i profesjonalnych recytatorów, którzy sprzedają Bhagavatam wśród laików. Zostało ono przekazane Śrila Śukadevie Gosvamiemu, a on nie miał nic wspólnego z biznesem robionym na Bhagavata. Nie musiał on też utrzymywać rodziny przez taki handel. Śrimad-Bhagavatam powinno być zatem otrzymywane od reprezentantów Śukadevy, którzy muszą być w wyrzeczonym porządku życia, bez rodzinnego obciążenia. Mleko jest niewątpliwie dobre i pożywne, ale kiedy zostaje dotknięte przez usta węża, nie jest ono już dłużej pożywne, raczej staje się przyczyną śmierci. Podobnie ci, którzy nie są mocni w dyscyplinie Vaisnava, nie powinni robić biznesu na tym Bhagavatam i stawać się tym sposobem przyczyną duchowej śmierci dla tak wielu słuchaczy. W Bhagavad-gicie Pan mówi, że celem wszystkich Ved jest jedynie poznanie Jego (Pana Krsny), a Śrimad-Bhagavatam jest Samym Panem Śri Krsną w formie zapisanej wiedzy. Zatem, jest ono śmietanką wszystkich Ved i zawiera ono wszystkie historyczne fakty z różnych czasów, które mają związek ze Śri Krsną. Jest ono w rzeczywistości esencją wszystkich historii.
01.03.42 Znaczenie: Wszystkie transcendentalne przekazy są otrzymywane należycie w łańcuchu sukcesji uczniów. Taka sukcesja uczniów jest nazywana parampara. Zatem, dopóki Bhagavatam czy też inna literatura wedyjska nie jest przyjmowana poprzez system parampara, recepcja wiedzy nie jest bona fide. Vyasadeva przekazał Bhagavatam Śukadevie Gosvamiemu, a on z kolei udzielił go Sucie Gosvamiemu. Należy zatem otrzymywać przekaz Bhagavatam od Suty Gosvamiego albo od jego reprezentanta, a nie od jakiegoś niewczesnego interpretatora.
Cesarz Pariksit otrzymał na czas informację o swojej śmierci, i
tak oto od razu opuścił swoje królestwo i rodzinę, i usiadł na brzegu Gangesu,
aby pościć aż do śmierci. Wszyscy wielcy mędrcy, rsis, filozofowie, mistycy, itd., przybyli tam, mając na uwadze
jego cesarską pozycję. Ofiarowali oni wiele sugestii o jego ostatnim obowiązku,
a w końcu ustalili, że będzie on słuchał od Śukadevy Gosvamiego o Panu Krsnie.
W ten oto sposób zostało wypowiedziane do niego Śrimad-Bhagavatam .
Śripada Śankaracarya, który głosił filozofię Mayavada i kładł nacisk na bezosobowy aspekt Absolutu, również polecił nam przyjęcie schronienia lotosowych stóp Pana Śri Krsny, albowiem nie ma żadnego zysku z czczego debatowania. Pośrednio Śripada Śankaracarya przyznał, że to, co głosił w kwiecistych gramatycznych interpretacjach Vedanta-sutry, nie może nikomu pomóc w czasie śmierci. Bowiem w krytycznej godzinie śmierci musi się recytować imię Govindy. Jest to polecane przez wszystkich wielkich transcendentalistów. Śukadeva Gosvami oznajmił dawno temu tę samą prawdę, że na końcu trzeba pamiętać Narayana. To właśnie jest esencją wszystkich czynności duchowych. I zgodnie z tą wieczną prawdą, Śrimad-Bhagavatam było słuchane przez Cesarza Pariksita, a recytował je mający do tego kwalifikacje Śukadeva Gosvami. Zarówno mówca, jak i słuchacz przekazu osiągnęli za jego pośrednictwem doskonałe wyzwolenie.
01.03.43 Znaczenie: Pan Krsna ma Swoją wieczną dhama, czyli siedzibę, gdzie raduje się On wiecznie ze Swoimi wiecznymi towarzyszami i parafernaliami. Ta Jego wieczna siedziba jest manifestacją Jego wewnętrznej mocy, podczas gdy materialny świat jest manifestacją Jego energii zewnętrznej. Kiedy schodzi On w ten materialny świat, manifestuje On Siebie ze wszystkimi parafernaliami w Swojej wewnętrznej mocy, która jest nazywana atma-mayą. W Bhagavad-gicie (4.6) Pan mówi, że zstępuje On przez Swoją własną moc (atma-maya). Jego forma, imię, sława, parafernalia, siedziba, itd., nie są zatem tworami materii. Zstępuje On, aby odzyskać upadłe dusze i na nowo ustanowić kodeksy religii, które są ustanawiane przez Niego bezpośrednio. Nikt poza Bogiem nie może ustanowić zasad religii. Jedynie On, czy też osoba upełnomocniona przez Niego, może podyktować kodeksy religii. Prawdziwa religia oznacza poznanie Boga, naszego związku z Nim i naszych obowiązków wynikających z tego związku. Prawdziwa religia oznacza również ostateczne poznanie naszego przeznaczenia po opuszczeniu tego materialnego ciała. Uwarunkowane dusze, usidlone przez energię materialną, prawie że nie znają tych zasad życia. Większość z nich żyje jak zwierzęta, angażując się w jedzenie, spanie, obronę i łączenie się w pary. Są one najczęściej zaangażowane w uciechy materialne pod pretekstem religijności, wiedzy czy zbawienia. Jednakże, stają się oni coraz bardziej ślepi w tym wieku niezgody, czyli Kali-yudze. W Kali-yudze ludzka populacja jest właściwie królewskim wydaniem zwierząt. Nie mają oni nic wspólnego z wiedzą duchową czy pobożnym religijnym życiem. Są oni tak ślepi, że nie są w stanie dostrzec niczego poza osądem subtelnego umysłu, inteligencji czy ego, ale są oni bardzo wyniośli i pyszni, jeśli chodzi o ich postęp w wiedzy, nauce i dobrobycie. Ryzykują oni swym ludzkim życiem na rzecz ciał psów i wieprzy zaraz po opuszczeniu obecnego ciała, albowiem kompletnie stracili oni wizję ostatecznego celu życia. Osoba Boga, Śri Krsna, pojawił się przed nami na krótko przed rozpoczęciem wieku Kali, a powrócił do Swojego wiecznego domu praktycznie na początku Kali-yugi. W czasie Swojego pobytu na Ziemi objawił On wszystko poprzez Swoje czyny. Wypowiedział On Bhagavad-gitę i wykorzenił wszystkie pretensjonalne zasady religijne. A na krótko przed Swoim odejściem z tego materialnego świata upełnomocnił On, za pośrednictwem Narady, Śri Vyasadevę, aby ten zapisał przekazy Śrimad-Bhagavatam, i tym sposobem zarówno Bhagavad-gita, jak i Śrimad-Bhagavatam, stały się pochodniami dla ślepych ludzi tego wieku. Innymi słowy, jeśli ludzie w tym wieku Kali chcą ujrzeć prawdziwe światło życia, muszą oni po prostu przyjąć te dwie książki, a cel ich życia będzie wypełniony. Bhagavad-gita jest wstępnym studium do Bhagavatam. A Śrimad-Bhagavatam jest summum bonum życia, uosobieniem Pana Śri Krsny. Musimy zatem przyjąć to Bhagavatam jako bezpośrednią reprezentację Pana Krsny. Ten, kto może widzieć Śrimad-Bhagavatam, może również oglądać Samego Pana Krsnę. Są oni bowiem identyczni.
01.03.44 Znaczenie: Jest rzeczą pewną, że możemy
bezpośrednio dostrzec obecność Pana Śri Krsny na stronicach Bhagavatam, musimy tylko słuchać go od
samozrealizowanych wielkich dusz, jak Śukadeva Gosvami. Nie można jednak uczyć
się Bhagavatam od fałszywych
wynajętych recytatorów, których jedynym celem życia jest zarobienie na takiej
recytacji trochę pieniędzy, aby następnie wydać je na zaspokojenie swojego
seksu. Nikt nie może studiować Śrimad-Bhagavatam,
jeśli obcuje z osobami zaangażowanymi w życie seksualne. W tym tkwi sekret
przyswajania sobie Bhagavatam. Ani
też nikt nie może nauczyć się Bhagavatam od
kogoś, kto interpretuje tekst z pozycji światowej erudycji. Bhagavatam należy uczyć się od
reprezentanta Śukadevy Gosvamiego i nikogo więcej, jeśli oczywiście chce się
widzieć Pana Śri Krsnę na stronicach tej książki. Taki jest proces, i nie ma
żadnej innej alternatywy. Suta Gosvami jest bona fide reprezentantem Śukadevy
Gosvamiego, ponieważ chce on zaprezentować przekaz, który otrzymał od wielce
uczonego bramina. Śukadeva Gosvami zaprezentował Bhagavatam tak jak je usłyszał od swojego wielkiego ojca, i również
Suta Gosvami prezentuje Bhagavatam tak,
jak je usłyszał od Śukadevy Gosvamiego. Zwykłe słuchanie to nie wszystko. Musi
się zrealizować tekst z właściwą uwagą. Słowo nivista znaczy, że Suta Gosvami pił nektar Bhagavatam poprzez swoje uszy. Taki jest rzeczywisty proces
przyswajania sobie Bhagavatam. Należy
słuchać ze skupioną uwagą od autoryzowanej osoby, i w ten sposób można od razu
zrealizować obecność Pana Krsny na każdej ze stron. Tak więc został tutaj
wspomniany sekret poznawania Bhagavatam.
Nikt nie może słuchać w skupieniu, jeśli nie jest czysty w umyśle.
Nikt nie może być czysty w umyśle, jeśli nie jest czysty w działaniu.
Nikt nie może być czysty w działaniu, jeśli nie jest on czysty w jedzeniu, spaniu, obronie i łączeniu się w pary.
Ale tak czy inaczej, jeśli ktoś
słucha ze skupioną uwagą od właściwej osoby, to jest rzeczą pewną, że od samego
początku będzie on widział Osobę Pana Śri Krsny na stronicach tego Bhagavatam.