01.19.01 Znaczenie: Pobożny Król żałował, że przypadkowo niewłaściwie potraktował potężnego bramina, który był bez winy. Taka skrucha jest naturalna dla tak dobrego człowieka jakim był Król, i taka skrucha uwalnia bhaktę od wszelkiego rodzaju grzechów popełnionych przypadkowo. Bhaktowie są w naturalny sposób nienaganni. Przypadkowe grzechy popełnione przez bhaktę są zawsze żałowane, i dzięki łasce Pana wszystkie takie grzechy popełnione przez bhaktę z konieczności, są palone w ogniu skruchy.
01.19.02 Znaczenie: Najwyższy Pan instruuje, że braminów i krowy należy chronić pod każdym względem. Pan Sam jest skłonny czynić dobro dla braminów i krów (go-brahmana-hitaya ca). Maharaja Pariksit wiedział o tym dobrze, i dlatego doszedł do wniosku, że za znieważenie potężnego bramina musi na pewno zostać ukarany przez prawo Pana, i spodziewał się jakichś wielkich kłopotów w bardzo bliskiej przyszłości. Dlatego też pragnął on, aby wiszące nad nim nieszczęście spadło na niego, a nie na członków jego rodziny. Złe prowadzenie się jakiejś osoby dotyka wszystkich członków jej rodziny. Dlatego Maharaja Pariksit pragnął, aby nieszczęście spadło tylko na niego. Przez osobiste cierpienie mógł on zostać powstrzymany od przyszłych grzechów, i równocześnie grzech, który popełnił, mógł zostać w ten sposób zneutralizowany, tak aby jego potomkowie nie cierpieli jego skutków. W taki sposób myśli odpowiedzialny bhakta. Członkowie rodziny bhakty również dzielą skutki jego służby oddania dla Pana. Maharaja Prahlada ocalił swego demonicznego ojca przez osobistą służbę oddania. Syn-bhakta w rodzinie jest największym błogosławieństwem Pana.
01.19.03 Znaczenie: Progresywna ludzka cywilizacja jest oparta na kulturze braminicznej, świadomości Boga i ochronie krów. Cały ekonomiczny rozwój państwa przez handel, rzemiosło, rolnictwo i przemysł musi być w pełni wykorzystany w relacji do powyższych zasad, inaczej wszelki tak zwany rozwój ekonomiczny staje się źródłem degeneracji. Ochrona krów oznacza popieranie kultury braminicznej, która prowadzi do świadomości Boga, a to prowadzi do osiągnięcia doskonałości ludzkiej cywilizacji: Wiek Kali celuje w zabijaniu wyższych zasad życia, i chociaż Maharaja Pariksit starał się siłą zapobiec dominacji osoby Kali w świecie, wpływ wieku Kali dał o sobie znać w odpowiednim momencie, i nawet tak silny Król jak Maharaja Pariksit został nakłoniony do zlekceważenia kultury braminicznej z powodu drobnej prowokacji głodu i pragnienia. Maharaja Pariksit ubolewał nad tym przypadkowym zdarzeniem i pragnął on, aby cale jego królestwo, siła i nagromadzone bogactwo spłonęły, jako że nie były one zaangażowane w kulturę braminiczną, itd.
Tam, gdzie bogactwo i moc nie są zaangażowane w kulturę braminiczną, świadomość Boga i ochronę krów, państwo i dom są niewątpliwie skazane przez Opatrzność na nieuchronną śmierć. Jeśli chcemy pokoju i pomyślności w świecie, powinniśmy wyciągnąć wnioski z tego wersetu. Każde państwo i każdy dom musi dążyć do rozwinięcia podstaw kultury braminicznej dla samooczyszczenia się, rozwinięcia świadomości Boga dla samorealizacji i ochrony krów w celu zdobycia dostatecznej ilości mleka i najlepszego pożywienia, aby kontynuować doskonałą cywilizację.
01.19.04 Znaczenie: Rzeczywiste szczęście jest osiągane przez egzystencję duchową, czyli zatrzymanie powtarzających się narodzin i śmierci. Cykl narodzin i śmierci można zatrzymać tylko przez powrót do Boga. W materialnym świecie nie można wyzwolić się z uwarunkowania poprzez powtarzające się narodziny i śmierć, nawet przez osiągnięcie najwyższej planety (Brahmaloka), a pomimo to nie przyjmujemy ścieżki prowadzącej do osiągnięcia doskonałości. Ścieżka doskonałości uwalnia nas od wszelkich materialnych przywiązań, i w ten sposób stajemy się zdolni do wejścia do królestwa duchowego. Dlatego też ci, którzy są dotknięci materialnym ubóstwem, są lepszymi kandydatami od tych, którzy dobrze prosperują materialnie. Maharaja Pariksit był wielkim bhaktą Pana, bona fide kandydatem do wejścia do królestwa Boga, ale pomimo tego jego materialne bogactwo jako Cesarza świata było przeszkodą, jeśli chodzi o doskonałe osiągnięcie jego właściwego statusu jako jednego z towarzyszy Pana w niebie duchowym. Jako bhakta Pana, mógł on zrozumieć, że klątwa chłopca-bramina, chociaż niemądra, była dla niego błogosławieństwem, przyczyniając się do jego obojętności wobec spraw światowych, zarówno politycznych, jak i społecznych. Również Śamika Muni, po pożałowaniu całego incydentu, przekazał te wieści Królowi, traktując to jako swój obowiązek, tak aby Król mógł przygotować się do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Śamika Muni przesłał Królowi wiadomość, że głupi Śrngi, jego syn, mimo, iż był potężnym braminem, niefortunnie nadużył swojej siły duchowej, niesprawiedliwie przeklinając Króla. Incydent zawieszenia przez Króla martwego węża na szyi muniego nie był wystarczającą przyczyną do rzucenia śmiertelnej klątwy, ale jako że nie było sposobu, aby odwołać przekleństwo, Król został poinformowany, aby przygotował się do śmierci w ciągu tygodnia. Zarówno Śamika Muni, jak i Król, byli duszami samozrealizowanymi. Śamika Muni był mistykiem, a Maharaja Pariksit był bhaktą. Nie było zatem różnicy w ich samorealizacji. Żaden z nich nie bał się spotkania ze śmiercią. Maharaja Pariksit mógł udać się do muniego i błagać o przebaczenie, ale muni z takim żalem przekazał mu wieść o jego zbliżającej się śmierci, że Król nie chciał bardziej zawstydzać muniego przez swoją tam obecność. Postanowił przygotować się do nieuchronnej śmierci i znaleźć ścieżkę powrotu do Boga.
Życie ludzkiej istoty jest szansą na przygotowanie się do powrotu do Boga, czyli wyzwolenie się z materialnej egzystencji, kołowrotu narodzin i śmierci. Tak oto w systemie varnaśrama-dharma każdy mężczyzna i każda kobieta są trenowani w tym kierunku. Innymi słowy, system varnaśrama-dharma jest znany również jako sanatana-dharma, czyli wieczne zajęcie. System ten przygotowuje człowieka do powrotu do Boga, i wskutek tego grhasthom (głowom rodzin) poleca się, aby w odpowiednim czasie wycofali się z życia rodzinnego, udając się do lasu jako vanaprastha, w celu osiągnięcia doskonałej wiedzy, a następnie przyjmując sannyasę przed nieuchronną śmiercią. Pariksit Maharaja miał szczęście, że otrzymał wieść o swojej śmierci na siedem dni przed samym faktem. Ale zwykły człowiek nie jest świadomy nadejścia tej chwili, chociaż śmierć jest nieuchronna dla wszystkich. Głupi ludzie zapominają o tym oczywistym fakcie i lekceważą obowiązek przygotowania się do powrotu do Boga. Marnują oni swoje życie oddając się zwierzęcym skłonnościom, jak jedzenie, picie, zabawy i przyjemność. Takie nieodpowiedzialne życie jest przyjmowane w wieku Kali z powodu grzesznych pragnień, unicestwiających kulturę braminiczną, świadomość Boga i ochronę krów, a więc rzeczy, za które odpowiedzialne jest państwo. Państwo musi wykorzystywać swoje zasoby dla rozwinięcia tych trzech punktów, i tym sposobem wykształcić populację do przygotowania się do śmierci. Państwo, które to czyni, jest rzeczywistym państwem dobrobytu. Rząd Indii powinien raczej naśladować przykład Maharajy Pariksita, idealnego władcy, a nie imitować inne materialistyczne państwa, które nie mają pojęcia o królestwie Boga, ostatecznym celu ludzkiego życia. Upadek ideałów cywilizacji indyjskiej spowodował degradację obywatelskiego życia, nie tylko w Indiach, ale i za granicą.
01.19.05 Znaczenie: Dla bhakty takiego jak Maharaja Pariksit, żadna z materialnych planet, nawet najwyższa Brahmaloka, nie jest tak pożądana jak Goloka Vrndavana, siedziba Pana Śri Krsny, pierwotnego Pana i oryginalnej Osoby Boga. Ziemia jest jedną z niezliczonych materialnych planet w tym wszechświecie, i również istnieje niezliczona ilość wszechświatów w zasięgu mahat-tattvy. Pan i Jego reprezentanci, mistrzowie duchowi albo acaryowie, mówią bhaktom, że ani jedna z planet w niezliczonych wszechświatach nie jest odpowiednia do zamieszkania przez bhaktę. Bhakta zawsze pragnie powrotu do Boga, po to właśnie, aby stać się jednym z towarzyszy Pana, jako sługa, przyjaciel, rodzic czy kochanek Pana, albo na jednej z niezliczonych planet Vaikuntha, albo na Goloka Vrndavana, planecie Pana Śri Krsny. Wszystkie te planety są wiecznie usytuowane w niebie duchowym, paravyoma, które jest po drugiej stronie Oceanu Przyczyn znajdującego się wewnątrz mahat-tattvy. Maharaja Pariksit był już świadomy wszystkich tych informacji z powodu nagromadzonej pobożności i narodzin we wzniosłej rodzinie bhaktów, Vaisnavów, i wskutek tego nie był wcale zainteresowany materialnymi planetami. Współcześni naukowcy bardzo pragną osiągnąć Księżyc za pomocą jakiegoś materialnego planu, ale nie są oni w stanie postrzec najwyższej planety tego wszechświata. Ale bhakta, taki jak Maharaja Pariksit, nie troszczy się wcale o Księżyc czy też jakąkolwiek inną materialną planetę. Tak więc, kiedy poinformowano go o dniu jego śmierci, stał się on bardziej zdeterminowany w transcendentalnej miłosnej służbie dla Pana Krsny przez całkowite poszczenie na brzegu transcendentalnej rzeki Yamuny, która przepływa przez stolicę Hastinapurę (w okręgu Delhi). Zarówno Ganges jak i Yamuna są amartya (transcendentalnymi) rzekami, a Yamuna jest jeszcze bardziej uświęcona z następujących powodów.
01.19.06 Znaczenie: Maharaja Pariksit, otrzymawszy wiadomość, że za siedem dni spotka go śmierć, od razu wycofał się z życia rodzinnego i przeniósł się na święty brzeg Gangesu, ale według Śrila Jivy Gosvamiego, Król przyjął schronienie świętego brzegu Yamuny. Oznajmienie Śrila Jivy Gosvamiego wydaje się bardziej prawdopodobne z powodu położenia geograficznego. Maharaja Pariksit rezydował w swojej stolicy Hastinapurze, usytuowanej w pobliżu współczesnego Delhi, a rzeka Yamuna przepływała obok tego miasta. Wydaje się być więc rzeczą bardziej naturalną, że Król przyjął schronienie rzeki Yamuny, ponieważ płynęła ona obok drzwi jego pałacu. Co zaś się tyczy świętości tych rzek, rzeka Yamuna jest bardziej bezpośrednio związana z Panem Krsną niż Ganges. Pan uświęcił rzekę Yamunę od początku Swoich transcendentalnych rozrywek w tym świecie. Kiedy Jego ojciec Vasudeva przekraczał Yamunę z dzieckiem Panem Krsną, udając się z Mathury na drugi brzeg rzeki do bezpiecznej Gokuli, Pan upadł do rzeki, i przez kurz z Jego lotosowych stóp rzeka od razu stała się święta. Zostało tutaj specjalnie wspomniane, że Maharaja Pariksit przyjął schronienie tej szczególnej rzeki, która płynie tak pięknie, niosąc ze sobą kurz lotosowych stóp Pana Krsny zmieszany z liśćmi tulasi. Lotosowe stopy Pana Krsny są zawsze oblepione liśćmi tulasi, i skoro tylko Jego lotosowe stopy dotykają wody Gangesu i Yamuny, rzeka zostaje od razu uświęcona. Jednakże Pan stykał się częściej z Yamuną, niż Gangesem. Według Varaha-Purany, co zostało zresztą przytoczone przez Śrila Jivę Gosvamiego, nie ma różnicy pomiędzy wodami Gangesu i Yamuny, ale kiedy woda Gangesu zostaje uświęcona sto razy, nazywa się wówczas Yamuną. Podobnie, jest powiedziane w pismach świętych, że tysiąc imion Visnu jest równych jednemu imieniu Ramy, a trzy imiona Pana Ramy są równe jednemu imieniu Krsny.
01.19.07 Znaczenie: Woda Gangesu uświęca wszystkie trzy światy, łącznie z bogami i półbogami, ponieważ emanuje ona z lotosowych stóp Osoby Boga, Visnu. Pan Krsna jest źródłem zasady visnu-tattva, i dlatego przyjęcie schronienia Jego stóp może uwolnić od wszystkich grzechów, łącznie z obrazą popełnioną przez Króla wobec bramina. Dlatego też Maharaja Pariksit postanowił medytować o lotosowych stopach Pana Śri Krsny, który jest Mukundą, czyli tym, który obdarza wszelkiego rodzaju wyzwoleniem. Rzeki Ganges i Yamuna dają szansę bezustannego pamiętania Pana. Maharaja Pariksit uwolnił się od wszelkiego rodzaju materialnego towarzystwa i medytował o lotosowych stopach Pana Śri Krsny, i taka jest właśnie droga wyzwolenia. Uwolnienie się od wszelkich związków z materią oznacza całkowite zaprzestanie popełniania dalszych grzechów. Medytować o lotosowych stopach Pana oznacza uwolnienie się od skutków wszelkich przeszłych grzechów. Warunki materialnego świata są tak stworzone, że chcąc czy nie chcąc, jest się zmuszonym popełniać grzechy, a najlepszym przykładem tego gest Maharaja Pariksit, który był uważany za bezgrzesznego, pobożnego króla. Ale on również padł ofiarą obrazy, nawet chociaż nigdy nie chciał popełnić takiego błędu. Został on również przeklęty, ale ponieważ był on wielkim bhaktą Pana, nawet takie przeciwności losu stały się pomyślne. Zasada jest bowiem taka, że nie należy świadomie popełniać żadnego grzechu w swoim życiu i należy bezustannie pamiętać o lotosowych stopach Pana bez dewiacji. Tylko przy takim nastawieniu bhakty Pan pomoże mu uczynić regularny postęp na ścieżce wyzwolenia, i w ten sposób osiągnąć lotosowe stopy Pana. Nawet jeśli bhakta przypadkowo popełni jakieś grzechy, Pan ocali taką podporządkowaną Sobie duszę od wszelkich grzechów, co potwierdzone zostało we wszystkich pismach.
sva-pada-mulam bhajatah priyasya
tyaktany abhavasya
harih pareśah
vikarma yac cotpatitam
kathancid
(Bhag. 11.5.42)
01.19.08 Znaczenie: Kiedy Maharaja Pariksit usiadł na brzegu Gangesu, wieść ta rozniosła się we wszystkich kierunkach wszechświata, i wielcy mędrcy, którzy byli w stanie zrozumieć znaczenie tego zdarzenia, wszyscy przybyli tam pod pretekstem pielgrzymki. W rzeczywistości przyszli oni, aby spotkać Maharaję Pariksita, a nie, aby wziąć tam kąpiel, ponieważ wszyscy z nich byli wystarczająco kompetentni, aby uświęcić miejsce pielgrzymek. Zwykli ludzie udają się do miejsc pielgrzymek, aby oczyścić się ze wszystkich grzechów. W ten sposób miejsca pielgrzymek stają się przeciążone grzechami innych. Ale kiedy tacy mędrcy odwiedzają takie przeciążone miejsca pielgrzymek, uświęcają oni te miejsca swoją obecnością. Dlatego też mędrcy, którzy przyszli, aby spotkać Maharaję Pariksita, nie byli bardzo zainteresowani swoim oczyszczeniem, jak zwykli ludzie, ale pod pretekstem kąpieli w tym miejscu przybyli tam, aby spotkać Maharaję Pariksita, mogli oni bowiem przewidzieć, że Śukadeva Gosvami będzie recytował Śrimad-Bhagavatam. Wszyscy z nich chcieli więc skorzystać z tej wielkiej okazji.
01.19.09-10 Znaczenie: Cyavana: Wielki mędrzec i jeden z synów Bhrgu Muniego. Urodził się on przedwcześnie, kiedy jego matka została porwana. Cyavana jest jednym z sześciu synów swojego ojca.
Bhrgu: Maharsi Bhrgu urodził się z ognia ofiarnego, podczas spełniania przez Brahmaji wielkiej ofiary z ramienia Varuny. Był on wielkim mędrcem, a jego bardzo drogą żoną była Puloma. Mógł on podróżować w przestrzeni jak Durvasa, Narada i inni, i zwykł on odwiedzać wszystkie planety wszechświata. Przed bitwą na Polu Kuruksetra próbował on zapobiec walce. Czasami pouczał on Bharadvaję Muniego o ewolucji astronomicznej i jest on autorem wielkiej Bhrgu-samhity, wielkiej kalkulacji astrologicznej. Wyjaśnił on, jak powietrze, ogień, woda i ziemia są wytwarzane z eteru. Wyjaśnił on również, jak powietrze pracuje w żołądku i reguluje jelita. Jako wielki filozof, ustalił on logicznie wieczność żywej istoty (Mahabharata). Był on również wielkim antropologiem i wyjaśnił on już dawno temu teorię ewolucji. W sposób naukowy przedłożył on cztery podziały i porządki ludzkiego społeczeństwa, znanych jako instytucja varna-śrama. Przemienił on króla Vitahavyę, ksatriyę, w bramina.
Vasistha: Zobacz Śrimad-Bhagavatam 1.9.6.
Paraśara: Był on wnukiem Vasisthy Muniego i ojcem Vyasadevy. Jest on synem Maharsi Śakti, a jego matką była Adrśyati. Był on w łonie swojej matki, gdy ta miała zaledwie dwanaście lat. I jeszcze będąc w łonie swojej matki uczył się on Ved. Jego ojciec został zabity przez demona Kalmasapadę, i aby go pomścić, chciał on zniszczyć cały wszechświat. Został on jednak powstrzymany przez swojego wielkiego dziadka Vasisthę. Następnie spełniał on yajnę w celu zabicia Raksasów, ale powstrzymał go od tego Maharsi Pulastya. Spłodził on Vyasadevę, będąc przyciągniętym przez Satyavati, która miała stać się żoną Maharajy Śantanu. Przez błogosławieństwo Paraśary, Satyavati wydzielała przyjemną woń, którą dało się odczuć z daleka. Był on również obecny podczas śmierci Bhismy. Był on mistrzem duchowym Maharajy Janaki i wielkim wielbicielem Pana Śivy. Jest on autorem wielu pism wedyjskich i socjologicznych traktatów.
Gadhi-suta, czyli Viśvamitra: Wielki mędrzec wyrzeczenia i sił mistycznych. Był on sławny jako Gadhi-suta, ponieważ jego ojcem był Gadhi, potężny król prowincji Kanyakubja (część obecnego Uttar-Pradesh). Chociaż był on z urodzenia ksatriyą, stał się on braminem jeszcze w tym samym ciele przez siłę swych duchowych osiągnięć. Wszczął on kłótnię z Vasisthą Munim, kiedy był on ksatriyą-królem i przy współudziale Magangi Muniego spełnił on wielką ofiarę i na skutek tego był on w stanie pokonać synów Vasisthy. Stał się on wielkim yoginem, ale jednak nie był w stanie pohamować swoich zmysłów, i tak został on ojcem Śakuntali, pięknej królowej w historii świata. Pewnego razu, kiedy był on królem-ksatriyą, odwiedził on pustelnię Vasisthy Muniego i otrzymał tam iście królewskie przyjęcie. Viśvamitra poprosił Vasisthę o jego krowę imieniem Nandini, ale Muni odmówił oddania jej. Viśvamitra ukradł krowę, i tak oto wynikła kłótnia pomiędzy mędrcem i królem. Viśvamitra został pokonany przez siłę duchową Vasisthy, i tak oto król zdecydował się zostać braminem. Przed zostaniem braminem podjął on surowe wyrzeczenia na brzegu rzeki Kauśika. On również próbował zatrzymać bitwę na Polu Kuruksetra.
Angira: Jest on jednym z sześciu mentalnych synów Brahmy i ojcem Brhaspatiego, wielce uczonego kapłana półbogów na planetach niebiańskich. Urodził się on z nasienia Brahmaji danego ogniowemu żużlowi. Utathya i Samvarta są jego synami. Mówi się, że ciągle spełnia on pokuty i intonowanie świętego imienia Pana w pewnym miejscu na brzegu Gangesu, zwanym Alokananda.
Paraśurama: Zobacz Śrimad-Bhagavatam l.9.6.
Utathya: Jeden z synów Maharsi Angiry. Był on mistrzem duchowym Maharajy Mandhaty. Poślubił on Bhadrę, córkę Somy (Księżyca), która została porwana przez Varunę, i aby zemścić się za obrazę boga wód, mędrzec wypił wodę całego świata.
Medhatithi: Stary mędrzec z zamierzchłych czasów. Członek zgromadzenia niebiańskiego Króla Indry. Był on synem Kanvy Muniego, który wychował Śakuntalę w lesie. Dzięki ścisłemu przestrzeganiu zasad życia pustelniczego (vanaprastha), został on promowany na planety niebiańskie.
Devala: Wielki autorytet, jak Narada i Vyasadeva. Jego dobre imię jest na liście autorytetów wymienionych w Bhagavad-gicie, kiedy Arjuna stwierdził, że Krsna jest Najwyższą Osobą Boga. Spotkał on Maharaję Yudhisthirę po bitwie na Polu Kuruksetra. Był on starszym bratem Dhaumyi, kapłana rodziny Pandavów. Podobnie jak ksatriyowie, pozwolił on swojej córce wybrać sobie męża poprzez ceremonię svayamvara, na którą zaproszono wszystkich nieżonatych synów rsich (mędrców). Według niektórych, nie jest on Asita Devalą.
Bharadvaja: Zobacz Śrimad-Bhagavatam 1.9.6.
Gautama: Jeden z siedmiu wielkich mędrców wszechświata. Śaradvan Gautama był jednym z jego synów. Osoby w dzisiejszej Gautama-gotra (dynastii) są również jego potomkami, albo w jego sukcesji uczniów. Bramini, którzy wyznają Gautama-gotra, są na ogół potomkami rodziny, a ksatriyowie i vaiśyowie wyznający Gautama-gotra są wszyscy w linii jego sukcesji uczniów. Był on mężem słynnej Ahalyi, która zamieniła się w kamień, kiedy Indradeva, Król niebios, zbytnio się jej naprzykrzał. Ahalya została wyzwolona przez Pana Ramacandrę. Gautama był dziadkiem Krpacaryi, jednego z bohaterów bitwy na Polu Kuruksetra.
Maitreya: Wielki rsi z zamierzchłej przeszłości. Był on mistrzem duchowym Vidury i wielkim autorytetem w sprawach religii. Radził on Dhrtarastrze zachować dobre stosunki z Pandavami. Duryodhana nie przystał na to, i wskutek tego został przeklęty przez niego. Spotkał się on z Vyasadevą, z którym prowadził religijne dysputy.
01.19.11 Znaczenie: System skłaniania głowy do ziemi, aby okazać szacunek przełożonym, jest doskonałą etykietą, która sprawia głęboką przyjemność sercom honorowanych gości. Nawet popełniwszy obrazę pierwszego stopnia można uzyskać przebaczenie po prostu przez ten proces, i Maharaja Pariksit, chociaż honorowany przez wszystkich rsich i królów, przywitał wszystkie te wielkie osobistości według tej etykiety, aby wybaczyli mu wszystkie obrazy. Na ogół w ostatnim stadium czyjegoś życia ta pokorna metoda jest przyjmowana przez każdego rozsądnego człowieka, w celu uzyskania przebaczenia przed odejściem. W ten sposób Maharaja Pariksit błagał o dobrą wolę każdego, do powrotu do domu, z powrotem do Boga.
01.19.12 Znaczenie: Chociaż Król już zdecydował się pościć aż do śmierci na brzegu Gangesu, pokornie przedstawił on swoją opinię innym, aby usłyszeć zdanie obecnych tam wielkich autorytetów. Każda decyzja, jakiejkolwiek wagi, powinna być potwierdzona przez jakiś autorytet. To czyni sprawę doskonałą. Oznacza to również, że monarchowie rządzący Ziemią w owych czasach nie byli nieodpowiedzialnymi dyktatorami. Przestrzegali oni skrupulatnie autorytatywnych decyzji świętych i mędrców zgodnych z zaleceniami wedyjskimi. Maharaja Pariksit, jako doskonały Król, przestrzegał zasad przez konsultowanie się z autorytetami, nawet do ostatnich chwil swego życia.
01.19.13 Znaczenie: Zgodnie z zasadami religijnymi, odchody, uryna, pomyje, itd., powinny być pozostawiane w oddaleniu. Łazienki i ubikacje wewnątrz domostw mogą być udogodnieniami współczesnej cywilizacji, ale polecenie jest takie, aby były one usytuowane z dala od pomieszczeń mieszkalnych. Ten sam przykład został tutaj przytoczony odnośnie klasy królewskie, dla tych, którzy progresywnie maszerują z powrotem do Boga. Pan Śri Krsna Caitanya powiedział, że zażyłe stosunki z ludźmi pieniądza czy z klasą królewską są czymś gorszym niż samobójstwo dla kogoś, kto pragnie powrotu do Boga. Innymi słowy, transcendentaliści ogólnie rzecz biorąc nie obcują z ludźmi, którzy są zbyt rozkochani w zewnętrznym pięknie stworzenia Boga. Dzięki rozwiniętej wiedzy w realizacji duchowej, transcendentaliści wiedzą, że ten piękny materialny świat jest niczym innym, jak tylko cieniem rzeczywistości, królestwa Boga. Nie są oni zatem oczarowani królewskim bogactwem czy czymś podobnym. Ale w przypadku Maharajy Pariksita sytuacja była odmienna. Na pozór Król został potępiony na śmierć przez niedoświadczonego bramina-chłopca, ale w rzeczywistości został on przywołany przez Pana, aby wrócił do Niego. Inni transcendentaliści, wielcy mędrcy i mistycy zgromadzeni z powodu dośmiertnego postu Maharajy Pariksita, pragnęli go oglądać, albowiem wracał on do Boga. Również Maharaja Pariksit był świadomy tego, że wielcy, zgromadzeni tam mędrcy byli jego przodkami wszelkiego rodzaju, Pandavami, z powodu ich służby oddania dla Pana. Dlatego też czuł on wdzięczność dla mędrców za ich obecność w ostatnim okresie jego życia, i czuł on, że to wszystko było możliwe dzięki wielkości jego zmarłych przodków i dziadków. Czuł on zatem dumę, iż jest potomkiem tak wielkich bhaktów. Taka duma w przypadku bhaktów Pana nie jest na pewno tym samym, co nadęte poczucie próżności z powodu materialnego dobrobytu. Pierwsza jest rzeczywistością, podczas gdy druga jest fałszywa i próżna.
01.19.14 Znaczenie: Maharaja Pariksit, chociaż urodzony w rodzinie wielkich bhaktów, Pandavów, i chociaż solidnie wyszkolony w transcendentalnym przywiązaniu do towarzystwa Pana, ciągle jednak był tak mocno pod wpływem powabu życia rodzinnego, że musiał zostać odciętym od tego przez plan Pana. Takie bezpośrednie działanie jest podejmowane przez Pana w przypadku szczególnego bhakty. Maharaja Pariksit mógł to zrozumieć dzięki obecności tam najwyższych transcendentalistów we wszechświecie. Pan rezyduje ze Swoimi bhaktami, i dlatego obecność wielkich świętych wskazuje na obecność Pana. Król zatem potraktował obecność wielkich rsich jako oznakę łaski Najwyższego Pana.
01.19.15 Znaczenie: Skoro tylko ktoś oddaje się całkowicie lotosowym stopom Najwyższego Pana, nie lęka się on wcale śmierci. Atmosfera stworzona przez obecność wielkich bhaktów Pana na brzegu Gangesu i całkowite zaakceptowanie przez Maharaję Pariksita lotosowych stóp Pana były wystarczające, aby zagwarantować powrót Króla do Boga. W ten sposób stał się on całkowicie wolny od wszelkiego lęku związanego ze śmiercią.
01.19.16 Znaczenie: Maharaja Pariksit wyjaśnia tutaj, że bhakta Pana jest jedyną doskonałą żywą istotą. Bhakta Pana nie jest niczyim wrogiem, chociaż może istnieć wielu jego wrogów. Bhakta Pana nie lubi przebywać w towarzystwie abhaktów, chociaż nie czuje on do nich wrogości. Pragnie on towarzystwa z bhaktami Pana. To jest w doskonały sposób naturalne, ponieważ ludzie tego samego pokroju lubią przebywać ze sobą. A najważniejszą funkcją bhakty jest posiadanie przez niego całkowitego przywiązania do Pana Śri Krsny, ojca wszystkich żywych istot. Tak jak dobry syn zachowuje się przyjaźnie w stosunku do innych swoich braci, tak również bhakta Pana, będąc dobrym synem najwyższego ojca, Pana Krsny, widzi wszystkie żywe istoty w związku z najwyższym ojcem. Próbuje on przywieść marnotrawnych synów swojego ojca do zdrowszego stanu, usiłując nakłonić ich do zaakceptowania najwyższego ojcostwa Boga. Maharaja Pariksit z pewnością wracał do Boga, ale gdyby nie powrócił, modlił się on o sposób życia, który jest najbardziej doskonałą ścieżką w tym materialnym świecie. Czysty bhakta nigdy nie pragnie towarzystwa osoby tak wielkiej jak Brahma, ale preferuje on towarzystwo znikomej żywej istoty, pod warunkiem, że jest ona bhaktą Pana.
01.19.17 Znaczenie: Rzeka Ganges jest sławiona jako małżonka morza. Maty z trawy kuśa uważa się za uświęcone, ponieważ trawa ta jest wyrywana z ziemi wraz z korzeniami, a jeśli korzeń jest skierowany ku wschodowi, jest to uważane za dobrą wróżbę. Zwrócenie się na północ jest jeszcze bardziej pomyślne dla osiągnięcia duchowego sukcesu. Przed opuszczeniem domu, Maharaja Pariksit powierzył władzę nad królestwem swojemu synowi. Tym sposobem miał on zapewnione wszelkie pomyślne warunki.
01.19.18 Znaczenie: Nawet do czasów Maharajy Pariksita istniała komunikacja międzyplanetarna, a wieść o dośmiertnym poście Maharajy Pariksita w celu osiągnięcia zbawienia, dotarła na wyższe planety niebiańskie, gdzie żyją inteligentni półbogowie. Półbogowie są bardziej oddani rozkoszom niż ludzkie istoty, ale wszyscy z nich są posłuszni rozkazom Najwyższego Pana. Na planetach niebiańskich nie ma niewierzących ani ateistów. Tak więc każdy bhakta Pana na powierzchni Ziemi jest zawsze wysławiany przez nich, a w przypadku Maharajy Pariksita byli oni wielce uradowani, dając temu dowody przez rzucanie na Ziemię kwiatów i bicie w niebiańskie bębny. Półbóg czerpie z tego przyjemność jeśli widzi, że ktoś powraca do Boga. Jest on zawsze zadowolony z bhakty Pana, do tego stopnia, że przez swoje "adhidaiviczne" moce może pomagać bhaktom pod każdym względem. I dzięki takiemu ich działaniu, Pan jest zadowolony z nich. Istnieje niewidzialny łańcuch całkowitego współdziałania pomiędzy Panem, półbogami, i bhaktą Pana na Ziemi.
01.19.19 Znaczenie: Naturalne piękno żywej istoty wzmaga się przez wzniesienie się do platformy służby oddania. Maharaja Pariksit był pochłonięty przywiązaniem do Pana Krsny. Widząc to, zebrani tam wielcy mędrcy byli bardzo zadowoleni i wyrazili oni swoją aprobatę przez powiedzenie: "Bardzo dobrze." Tacy mędrcy są w naturalny sposób skłonni czynić dobro dla zwykłego człowieka, a kiedy widzą oni taką osobę jak Maharaja Pariksit, rozwiniętą w służbie oddania, ich przyjemność nie zna granic, i ofiarowują mu wszelkie błogosławieństwa, które tylko są w ich mocy. Służba oddania jest tak pomyślna, że wszyscy półbogowie i mędrcy, aż do Samego Pana, są zadowoleni z bhakty, i dlatego dla bhakty wszystko staje się pomyślnym. Wszelkie niepomyślne sprawy są usuwane ze ścieżki robiącego postęp bhakty. Spotkanie wszystkich wielkich mędrców w czasie jego śmierci, było na pewno pomyślne dla Maharajy Pariksita, tak więc klątwa bramina-chłopca była dla niego błogosławieństwem.
01.19.20 Znaczenie: Głupi politycy zajmujący polityczno-administracyjne stanowiska myślą, że te tymczasowe stanowiska są najwyższym materialnym zyskiem życia, i dlatego mocno trzymają się tych stanowisk nawet do ostatniej chwili, nie wiedząc o tym, że największym osiągnięciem życia jest promocja do wyzwolonej pozycji jednego z towarzyszy Pana w Jego wiecznej siedzibie. Ludzkie życie jest przeznaczone do osiągnięcia tego celu. Pan zapewnił nas wielokrotnie w Bhagavad-gicie, że powrót do Boga, Jego wiecznej siedziby, jest najwyższym osiągnięciem. Prahlada Maharaja, modląc się do Pana Nrsimhy, rzekł: "O mój Panie, bardzo boję się materialistycznego sposobu życia, ale nie lękam się wcale Twojej obecnej upiornie dzikiej postaci, Nrsimhadevy. To materialistyczne życie przypomina kamień młyński, a my jesteśmy przez niego miażdżeni. Upadliśmy w ten straszliwy odmęt miotających fal życia, i dlatego mój Panie, modlę się do Twoich lotosowych stóp, abyś przywołał mnie z powrotem do Swojej wiecznej siedziby, jako jednego z Twoich sług. To jest najwyższe wyzwolenie z tej materialistycznej drogi życia. Doświadczyłem bardzo gorzko materialistycznego sposobu życia. W każdej formie życia, w której przyjąłem narodziny, pod przymusem własnych czynów, doświadczyłem bardzo boleśnie dwóch rzeczy, mianowicie oddzielenia od tego, co jest mi drogie, i spotykanie tego, co jest niepożądane. Środki, które przedsięwziąłem, aby przeciwdziałać temu, były bardziej niebezpieczne niż sama choroba. Tak więc, dryfując z jednego punktu do następnego, narodziny po narodzinach, modlę się do Ciebie, abyś dał mi schronienie Swoich lotosowych stóp."
Królowie Pandava, którzy stoją wyżej niż wielu świętych świata, znali dobrze gorzkie rezultaty materialistycznego sposobu życia. Nie byli oni nigdy omamieni blaskiem cesarskiego tronu, który zajmowali, i zawsze szukali oni sposobności, aby zostać przywołanymi przez Pana do wiecznego z Nim obcowania. Maharaja Pariksit był godnym wnukiem Maharajy Yudhisthiry. Maharaja Yudhisthira porzucił cesarski tron dla swojego wnuka, i podobnie, Maharaja Pariksit, wnuk Maharajy Yudhisthiry, porzucił swój cesarski tron dla swojego syna, Janamejayi. Taka jest droga wszystkich królów z dynastii, ponieważ wszyscy byli ściśle w linii Pana Krsny. Tak więc, bhaktowie Pana nie są nigdy oczarowani blaskiem materialistycznego życia i żyją oni bezstronnie, nie przywiązując się do obiektów fałszywej, złudnej, materialistycznej drogi życia.
01.19.21 Znaczenie: Poza granicami materialnego stworzenia; które porównywane jest do chmur na niebie, istnieje paravyoma, czyli niebo duchowe, pełne planet zwanych Vaikunthalokami. Planety te są rozmaite, i znane są jako Purusottamaloka, Acyutaloka, Trivikramaloka, Hrsikeśaloka, Keśavaloka, Aniruddhaloka, Madhavaloka, Pradyumnaloka, Ayodhyaloka, Dvarakaloka, i miliony innych duchowych lok, którymi zarządza Osoba Boga. Wszystkie znajdujące się tam istoty są duszami wyzwolonymi, posiadającymi ciała duchowe tak dobre jak Pan. Nie ma tam materialnego skażenia; wszystko jest duchowe i dlatego obiektywnie rzecz biorąc, nie ma tam powodów do rozpaczy. Są one pełne transcendentalnej rozkoszy i wolne od narodzin, starości, śmierci i choroby. A pomiędzy wyżej wspomnianymi Vaikunthalokami jest najwyższa loka, zwana Goloką Vrndavana, która jest siedzibą Pana Krsny i Jego szczególnych bhaktów. Przeznaczeniem Maharajy Pariksita było osiągnięcie tej szczególnej loki i zebrani tam mędrcy mogli to przewidzieć. Wszyscy z nich naradzali się pomiędzy sobą co do odejścia wielkiego Króla i pragnęli widzieć go w ostatnim momencie, ponieważ nie będą mieli już więcej okazji oglądać takiego bhakty Pana. Kiedy odchodzi wielki bhakta Pana, nie ma żadnego powodu do rozpaczy, ponieważ przeznaczeniem bhakty jest królestwo Boga. Ale zła strona tego jest taka, że bhakta odchodzi z pola naszego widzenia, i dlatego mamy wszelki powód do smutku. Tak jak Pan rzadko jest widywany przez nasze obecne oczy, tak również jest i z wielkimi bhaktami. Wielcy rsi zatem podjęli słuszną decyzję, aby pozostać w tym miejscu aż do ostatniej chwili.
01.19.23 Znaczenie: Sześć rodzajów doskonałości, mianowicie bogactwo, siła, sława, piękno, wiedza i wyrzeczenie, wszystkie są oryginalnie różnymi atrybutami przynależącymi do Absolutnej Osoby Boga. Żywe istoty, które są integralnymi cząstkami Najwyższej Istoty, mają te atrybuty w znikomej ilości, aż do pełnej mocy siedemdziesięciu ośmiu procent W materialnym świecie te atrybuty (do siedemdziesięciu ośmiu procent atrybutów Pana) są okryte przez materialną energię, tak jak słońce jest zakryte chmurą. Moc słońca okrytego przez chmury jest bardzo nikła w porównaniu do oryginalnego blasku, i podobnie, oryginalne światło żywej istoty z takimi atrybutami staje się prawie wygasłe. Istnieją trzy systemy planetarne, mianowicie światy niższe, światy środkowe i światy wyższe. Ludzka istota na Ziemi jest usytuowana na początku światów środkowych, ale istoty takie jak Brahma i jemu podobni żyją w wyższych światach, z których najwyższym jest Satyaloka. Na Satyaloce mieszkańcy są w pełni świadomi mądrości wedyjskiej, i w ten sposób mistyczna chmura materialnej energii zostaje dla nich oczyszczona. Dlatego też są oni znani jako Vedy uosobione. Takie osoby, będąc w pełni świadome tak transcendentalnej, jak i światowej wiedzy, nie mają żadnego zainteresowania ani światami materialnymi, ani transcendentalnymi. Praktycznie są oni bhaktami wolnymi od pragnień. Dlaczego zatem przychodzą do tego doczesnego świata? Zstępują oni na różne planety jako mesjasze z rozkazu Pana, aby czynić dobro dla ludzi tego świata, w różnych warunkach i różnych klimatach. Nie mają oni nic wspólnego z tym światem, poza przywołaniem upadłych dusz gnijących w materialnej egzystencji i łudzonych przez energię materialną.
01.19.24 Znaczenie: W tym wersecie Król postawił dwa pytania przed uczonymi mędrcami. Pierwsze pytanie to, jaki jest obowiązek każdego w każdych okolicznościach, a drugie pytanie to, jaki jest specyficzny obowiązek tego, który ma wkrótce umrzeć. Spośród tych dwóch pytań, pytanie odnoszące się do umierającego człowieka jest bardziej ważne, ponieważ każdy jest umierającym człowiekiem, czy to już za chwilę, czy dopiero po upływie stu lat. Długość życia jest bez znaczenia, ale obowiązek umierającego człowieka jest bardzo ważny. Maharaja Pariksit postawił te dwa pytania również przed Śukadevą Gosvamim, kiedy ten przybył, i praktycznie cale Śrimad-Bhagavatam, poczynając od Drugiego Canto, a kończąc na Dziesiątym, zajmuje się tymi pytaniami. Konkluzja wynikająca z tego jest taka, że służba oddania dla Pana Śri Krsny, tak jak to zostało potwierdzone przez Samego Pana w ostatnich fazach Bhagavad-gity, jest ostatnim słowem odnośnie nieustannego obowiązku życia każdego. Maharaja Pariksit był już świadomy tego faktu, ale pragnął, aby wielcy mędrcy tam zgromadzeni dali swój jednomyślny werdykt odnośnie jego przekonania, tak aby mógł kontynuować swój, potwierdzony przez nich obowiązek bez żadnych kontrowersji. Wspomniał on specjalne słowo śuddha, czyli doskonale poprawny. Różne klasy filozofów polecają wiele procesów do realizacji transcendentalnej. Pewne z nich są metodami pierwszej klasy, a niektóre są metodami klasy drugiej czy trzeciej. Metoda pierwszej klasy wymaga porzucenia wszystkich innych metod i podporządkowania się lotosowym stopom Pana, aby w ten sposób zostać ocalonym od wszelkich grzechów i ich skutków.
01.19.25 Znaczenie: Słowo bhagavan jest czasami używane odnośnie pewnych wielkich bhaktów Pana, takich jak Śukadeva Gosvami. Takie wyzwolone dusze nie mają zainteresowania sprawami tego materialnego świata, ponieważ są one zadowolone w sobie poprzez wielkie osiągnięcia służby oddania. Jak wyjaśniono powyżej, Śukadeva Gosvami nigdy nie zaakceptował jakiegoś formalnego mistrza duchowego, ani też nie przeszedł żadnych ceremonii reformacyjnych. Jego naturalnym mistrzem duchowym był jego ojciec Vyasadeva, ponieważ od niego Śukadeva Gosvami usłyszał Śrimad-Bhagavatam. Po tym stał się on w pełni zadowolony w sobie. Tak więc nie był on zależny od żadnego formalnego procesu. Formalne procesy są konieczne dla tych, którzy mają osiągnąć stadium doskonałego wyzwolenia, ale Śukadeva Gosvami był już w tym statusie przez łaskę swojego ojca. Można byłoby przypuszczać, że jako młody chłopiec, powinien być on właściwie ubrany, ale chodził prawie nagi i był obojętny wobec społecznych zwyczajów. Został on zlekceważony przez ogół, a ciekawscy chłopcy i kobiety otoczyli go, jak gdyby był szaleńcem. Tak oto pojawił się on na scenie, podróżując po Ziemi z własnej woli. Wydaje się, że zapytani przez Maharaję Pariksita wielcy mędrcy nie byli jednomyślni w swojej decyzji odnośnie tego, co należało robić. Istnieje wiele recept i przepisów dla duchowego zbawienia, odpowiednio do różnych cech różnych osób. Ale ostatecznym celem życia jest osiągnięcie najwyższego doskonałego stadium służby oddania dla Pana. Tak jak lekarze są czasami odmiennego zdania, tak również mędrcy różnili się co do swoich rad. Kiedy to miało miejsce, na scenie pojawił się syn Vyasadevy.
01.19.26 Znaczenie: Poważana osoba jest opisywana poczynając od nóg. Ten honorowy system jest tutaj zachowany odnośnie Śukadevy Gosvamiego. Miał on szesnaście lat. Osoba jest honorowana za jej osiągnięcia, a nie z powodu wieku. Ktoś może być starszy przez doświadczenie, a nie przez wiek. Śri Śukadeva Gosvami, który jest tutaj opisany jako syn Vyasadevy, był na mocy swojej wiedzy bardziej doświadczony, niż wszyscy tam obecni mędrcy, chociaż miał on zaledwie szesnaście lat.
01.19.27 Znaczenie: Jego cielesne rysy wskazują, że różnił się on od zwykłych ludzi. Wszystkie znaki opisane w związku z cielesnymi rysami Śukadevy Gosvamiego są niezwykłymi znakami, typowymi dla wielkich osobowości, według fizjonomicznych kalkulacji. Kolor jego ciała przypomina kolor Pana Krsny, który jest Najwyższym pomiędzy bogami, półbogami i wszystkimi żywymi istotami.
01.19.29 Znaczenie: Kiedy Śukadeva Gosvami przybył na spotkanie, każdy za wyjątkiem Śrila Vyasadevy, Narady i paru innych, powstał, a Maharaja Pariksit, który miał zaszczyt powitać wielkiego bhaktę Pana, skłonił się przed nim wszystkimi członkami swojego ciała. Śukadeva Gosvami odwzajemnił powitanie i przyjęcie przez objęcia, uściski dłoni, ukłony i pokłony, specjalnie przed swoim ojcem i Naradą Munim. Następnie ofiarowano mu główne miejsce wśród zgromadzonych mędrców. Kiedy został on w ten sposób przyjęty przez króla i mędrców, mniej inteligentne kobiety i uliczni chłopcy, którzy podążali za nim, zostali porażeni zdziwieniem i lękiem. Tak więc porzucili oni swoje frywolne zabawy i wszystko stało się pełne powagi i spokoju.
01.19.30 Znaczenie: W wielkim zgromadzeniu świętych był Vyasadeva brahmarsi, Narada devarsi, Paraśurama, wielki władca królów ksatriyów, i inni. Niektórzy z nich byli potężnymi inkarnacjami Pana. Śukadeva Gosvami nie był znany jako brahmarsi, rajarsi albo devarsi, ani też nie był inkarnacją, jak Narada, Vyasa czy Paraśurama. Ale jednak przewyższył ich w okazywanym mu szacunku. To znaczy, że bhakta Pana jest bardziej honorowany w świecie niż Sam Pan. Nie należy zatem minimalizować znaczenia takich bhaktów jak Śukadeva Gosvami.
01.19.31 Znaczenie: Zademonstrowany teraz przez Maharaję Pariksita sposób pytania mistrza jest całkowicie stosowny, według nakazów pism świętych. Nakaz pism świętych jest taki, że należy pokornie udać się do mistrza duchowego, aby zrozumieć transcendentalną wiedzę. Maharaja Pariksit był teraz przygotowany na spotkanie ze śmiercią, ale w przeciągu tego krótkiego czasu siedmiu dni, miał on poznać proces wejścia do królestwa Boga. W takich przypadkach wymaga się, aby udać się do mistrza duchowego. Nie ma potrzeby udawania się do mistrza duchowego, dopóki ktoś nie chce rozwiązać problemów swojego życia. Ten, kto nie wie, w jaki sposób stawiać pytania mistrzowi duchowemu, nie ma interesu w widzeniu go. Kwalifikacje mistrza duchowego są w doskonały sposób zamanifestowane w osobie Śukadevy Gosvamiego. Zarówno mistrz duchowy, jak i uczeń, mianowicie Śukadeva Gosvami i Maharaja Pariksit, osiągnęli doskonałość za pośrednictwem Śrimad-Bhagavatam. Śukadeva Gosvami usłyszał Śrimad-Bhagavatam od swojego ojca, Vyasadevy, ale dotychczas nie miał on sposobności do wypowiedzenia go. Recytował Śrimad-Bhagavatam przed Maharają Pariksitem, odpowiadając na jego pytania bez najmniejszego wahania, i tym sposobem zarówno mistrz, jak i uczeń, osiągnęli zbawienie.
01.19.32 Znaczenie: Święci bhaktowie, jak Śukadeva Gosvami, ogólnie nie zbliżają się do używających tego świata, szczególnie tych w klasie królewskiej. Maharaja Prataparudra był zwolennikiem Pana Caitanyi, ale kiedy chciał on zobaczyć Pana, Pan odmówił spotkania się z nim, ponieważ był on królem. Dla bhakty, który pragnie powrotu do Boga, dwie rzeczy są ściśle zakazane: ci, którzy używają tego świata i kobiety. Dlatego bhaktowie standardu Śukadevy Gosvamiego nie są nigdy zainteresowani widzeniem królów. Oczywiście Maharaja Pariksit był odmiennym przypadkiem. Był on wielkim bhaktą, chociaż królem, i dlatego Śukadeva Gosvami przybył, aby zobaczyć go w ostatniej fazie życia. Maharaja Pariksit, z powodu swojego oddania i pokory, czuł się bezwartościowym potomkiem swoich wielkich przodków-ksatriyów, chociaż był on równie wielki jak jego przodkowie. Bezwartościowi synowie klasy królewskiej są nazywani dvija-bandhu albo brahma-bandhu. Maharaja Pariksit był wielce ośmielony przez obecność Śukadevy Gosvamiego. Czuł się on uświęcony przez obecność wielkiego świętego, która to obecność zamienia każde miejsce w miejsce pielgrzymek.
01.19.33 Znaczenie: Swoje znaczenie święte miejsca pielgrzymek zawdzięczają obecności wielkich mędrców i świętych. Mówi się, że grzeszne osoby, które wędrują do świętych miejsc pielgrzymek, pozostawiają tam swoje grzechy, które nagromadziły. Ale obecność wielkich świętych odkaża nagromadzone grzechy, i w ten sposób święte miejsca pozostają nadal uświęcone przez łaskę bhaktów i świętych tam obecnych. Gdyby tacy święci pojawili się w domach światowych ludzi, na pewno nagromadzone grzechy takich używaczy tego świata zostałyby zneutralizowane. Dlatego też święte osoby nie mają żadnego własnego interesu z gospodarzami. Jedynym celem takich świętych osób jest uświęcenie domów grhasthów (gospodarzy), i dlatego grhasthowie powinni być wdzięczni, kiedy tacy święci i mędrcy pojawiają się u ich drzwi. Gospodarz, który nie honoruje takich świętych nakazów, popełnia wielką obrazę. Dlatego też istnieje zalecenie, aby gospodarz; który nie złożył pokłonu przed świętym, od razu podjął całodniowy post, aby zneutralizować tę wielką obrazę.
01.19.34 Znaczenie: Istnieją dwie klasy ludzkich istot, mianowicie ateiści i bhaktowie Pana. Bhakta Pana, z powodu zamanifestowania boskich cech, jest nazywany półbogiem, podczas gdy ateista nazywany jest demonem. Demon nie może znieść obecności Visnu, Osoby Boga. I demony zawsze są zajęte próbami pokonania Osoby Boga. Ale w rzeczywistości, skoro tylko Osoba Boga się pojawia, czy to przez Swoje transcendentalne imię, formę, atrybuty, rozrywki, parafernalia czy różnorodność, demon zostaje od razu pokonany. Mówi się, że upiór nie może pozostać w danym miejscu, skoro tylko zaczyna się tam intonować święte imię Pana. Wielcy święci i bhaktowie Pana są na liście Jego parafernaliów, i tak oto, gdy tylko pojawia się święta osoba, upiorne grzechy od razu zostają zniszczone. Taki jest werdykt całej literatury wedyjskiej. Poleca się zatem, aby obcować tylko ze świętymi bhaktami, tak aby światowe demony i upiory nie mogły wywierać swojego groźnego wpływu.
01.19.35 Znaczenie: Czysty i wyłączny bhakta Pana służy interesowi swojej rodziny bardziej sprawnie niż inni, którzy są przywiązani do złudnych spraw rodzinnych. Ogólnie mówiąc, ludzie są przywiązani do spraw rodzinnych i cały ekonomiczny impet ludzkiego społeczeństwa kręci się pod wpływem uczuć rodzinnych. Takie złudzone osoby nie mają żadnych informacji, że można spełniać lepszą służbę dla rodziny przez stanie się bhaktą Pana. Pan daje specjalną ochronę członkom rodziny i potomkom bhakty, chociaż tacy członkowie mogą być sami nie-wielbicielami (abhaktami)! Maharaja Prahlada był wielkim bhaktą Pana, ale jego ojciec, Hiranyakaśipu, był wielkim ateistą i przysięgłym wrogiem Pana. Ale pomimo tego wszystkiego, Hiranyakaśipu został nagrodzony zbawieniem, z tego powodu, że był ojcem Maharajy Pariksita. Pan jest tak łaskawy, że daje wszelką ochronę członkom rodziny Swojego bhakty, i tym sposobem bhakta nie ma potrzeby troszczyć się o członków swojej rodziny, nawet jeśli opuści takich członków rodziny, aby spełniać służbę oddania. Maharaja Yudhisthira i jego bracia byli synami Kunti, ciotki Pana Krsny, a Maharaja Pariksit miał opiekę Pana Krsny dzięki temu, że był jedynym wnukiem wielkich Pandavów.
01.19.36 Znaczenie: Wielki mędrzec Śukadeva Gosvami na
pewno został zainspirowany przez Pana Krsnę, aby pojawić się dobrowolnie przed
Maharają Pariksitem, wielkim bhaktą Pana, tak aby udzielić mu nauk Śrimad-Bhagavatam. Zaczątek służby
oddania dla Pana można zdobyć przez łaskę mistrza duchowego i Osoby Boga.
Mistrz duchowy jest zamanifestowaną reprezentacją Pana, mającą pomóc osiągnąć
ostateczny sukces. Ktoś, kto nie jest autoryzowany przez Pana, nie może zostać
mistrzem duchowym. Śrila Śukadeva Gosvami jest autoryzowanym mistrzem duchowym,
i tak oto został on zainspirowany przez Pana, aby pojawić się przed Maharają
Pariksitem i poinstruować go w naukach Śrimad-Bhagavatam.
Ostateczny sukces powrotu do Boga można osiągnąć wtedy, jeśli otrzyma się
łaskę Pana poprzez zesłanie Jego prawdziwego reprezentanta. Gdy tylko bhakta
Pana spotyka prawdziwego reprezentanta Pana, wówczas z całą pewnością ma on
zagwarantowany powrót do Boga zaraz po opuszczeniu obecnego ciała. To jednakże
zależy od szczerości samego bhakty. Pan przebywa w sercach wszystkich żywych
istot i w ten sposób wie On bardzo dobrze o posunięciach wszystkich
indywidualnych osób. Skoro tylko widzi, że dana dusza bardzo pragnie powrócić
do Boga, Pan od razu wysyła Swojego bona fide reprezentanta. Szczery bhakta ma
w ten sposób zapewniony powrót do Boga. Konkluzja jest taka, że otrzymanie
wsparcia i pomocy bona fide mistrza duchowego oznacza otrzymanie bezpośredniej pomocy od Samego Pana.
01.19.37 Znaczenie: Dopóki ktoś w pełni nie pragnie pytać o drogę doskonałości, dopóty nie ma potrzeby udawania się do mistrza duchowego. Mistrz duchowy nie jest rodzajem dekoracji dla gospodarzy. Ogólnie mówiąc, współcześni materialiści angażują tak zwanego mistrza duchowego bez żadnego pożytku. Pseudo-duchowy mistrz schlebia tak zwanym uczniom, i skutkiem tego tak mistrz, jak i osoba znajdująca się pod jego kuratelą, idą bez wątpienia do piekła. Maharaja Pariksit jest właściwym przykładem ucznia, ponieważ postawił on pytania żywotne dla interesu wszystkich ludzi, szczególnie dla ludzi umierających. Pytanie postawione przez Maharaję Pariksita jest podstawową zasadą kompletnej tezy Śrimad-Bhagavatam. Teraz zobaczymy jak inteligentnie wielki mistrz odpowiada.
01.19.39 Znaczenie: Święci i mędrcy w wyrzeczonym porządku życia udają się do domów gospodarzy w czasie, gdy dojone są krowy, wcześnie rano, i proszą o pewną ilość mleka do podtrzymania swojej egzystencji. Funt świeżego mleka z mlecznych wymion jest wystarczający, aby dostarczyć dorosłemu człowiekowi wszystkich witamin, i dlatego święci i mędrcy żyją tylko na mleku. Nawet najbiedniejszy z gospodarzy trzyma przynajmniej dziesięć krów, z których każda daje od dwunastu do dwudziestu kwaterek mleka, i dlatego nikt nie waha się, aby rozdzielić kilka funtów mleka dla żebraków. Utrzymywanie świętych i mędrców, niczym dzieci, jest obowiązkiem gospodarzy. Tak więc taki święty jak Śukadeva Gosvami zatrzymywał się w domu gospodarza na nie dłużej, niż pięć minut rankiem. Innymi słowy, tacy święci są bardzo rzadko widywani w domach gospodarzy, i dlatego Maharaja Pariksit modlił się do Śukadevy Gosvamiego, aby poinstruował go bezzwłocznie, jeśli to tylko możliwe. Gospodarze również powinni być na tyle inteligentni, aby otrzymać pewne transcendentalne informacje od odwiedzających mędrców. Gospodarze nie powinni niemądrze prosić świętego o nic, co jest osiągalne w sklepie. Taka powinna być wzajemna więź pomiędzy świętymi a gospodarzami.