C-1 - Rozdział  XVIII

 

Maharaja Pariksit przeklęty przez syna bramina

 

 
01.18.01   Śri Suta Gosvami rzekł: Dzięki łasce Osoby Boga, Śri Krsny, który działa w cudowny sposób, Maharaja Pariksit ocalał w łonie swojej matki, chociaż został uderzony bronią syna Drony.

 

01.18.01   Znaczenie:      Mędrcy z Naimisaranya byli pełni podziwu, kiedy usłyszeli o wspanialej administracji Maharajy Pariksita, szczególnie zaś jeśli chodzi o ukaranie przez niego osobistości Kali i uczynienie go niezdolnym do wyrządzenia jakiejkolwiek szkody w królestwie. Suta Gosvami tak samo pragnął opisać zarówno cudowne narodziny, jak i śmierć Maharajy Pariksita, a werset ten wypowiedział po to, by zwiększyć zainteresowanie mędrców z Naimisaranya.

 

01.18.02   Poza tym, Maharaja Pariksit był zawsze świadomie podporządkowany Osobie Boga, i dlatego ani nie bał się, ani też nie był porażony lękiem z powodu klątwy rozwścieczonego bramińskiego syna, na mocy której miał być ukąszony przez fruwającego węża.

 

01.18.02   Znaczenie:      W pełni podporządkowany bhakta Pana jest nazywany narayana-parayana. Taka osoba nie boi się żadnego miejsca ani żadnej osoby, nawet śmierci. Dla niej nic nie jest tak ważne jak Najwyższy Pan, i skutkiem tego traktuje ona jednakowo niebo, jak i piekło. Bhakta taki wie, że zarówno piekło, jak i niebo, są tworami Pana, i podobnie, życie i śmierć nie są niczym innym, jak tylko różnymi fazami egzystencji stworzonej przez Pana. Ale we wszystkich warunkach i okolicznościach naprawdę zasadniczą jest pamięć o Narayanie. Narayana-parayana pamięta o Nim zawsze. Takim czystym bhaktą był właśnie Maharaja Pariksit. Został on niesłusznie przeklęty przez niedoświadczonego, pozostającego pod wpływem wieku Kali bramińskiego syna. Jednak Maharaja Pariksit przyjął to zdarzenie za zrządzenie Narayana. Wiedział on, że Narayana (Pan Krsna) ocalił go od spalenia już w łonie matki, a teraz, kiedy miał zostać zabity przez ukąszenie węża, to również zdarzyło się to przez wolę Pana. Bhakta nigdy nie sprzeciwia się woli Pana, i wszystko, co zsyła Pan, jest dla niego błogosławieństwem. Dlatego też Maharaja Pariksit nie był ani porażony lękiem, ani też nie dał się zwieść temu zdarzeniu. To jest właśnie oznaką czystego bhakty Pana.

 

01.18.03   Następnie, opuściwszy wszystkich swoich towarzyszy, Król podporządkował się synowi Vyasy (Śukadevie Gosvamiemu) jako jego uczeń, wskutek czego był on w stanie zrozumieć rzeczywistą pozycję Osoby Boga.

 

01.18.03   Znaczenie:      Znaczące jest tutaj słowo ajita. Osoba Boga, Śri Krsna, jest znany jako Ajita, niepokonany, i jest On takim pod każdym względem. Nikt nie może poznać Jego rzeczywistej pozycji. Nie można Go pokonać nawet przez wiedzę. Słyszeliśmy o Jego dhama, czyli siedzibie, wiecznej Goloka Vrndavana, ale istnieje wielu uczonych, którzy interpretują tę siedzibę na różne sposoby. Ale dzięki łasce mistrza duchowego, takiego jak Śukadeva Gosvami, któremu Król podporządkował się jako najpokorniejszy uczeń, można zrozumieć rzeczywistą pozycję Pana, Jego wieczną siedzibę i Jego transcendentalne parafernalia znajdujące się w tej dhama, czyli siedzibie. Znając transcendentalną pozycję Pana i transcendentalną metodę, przez którą można osiągnąć tę transcendentalną dhama, król był pewien swojego ostatecznego przeznaczenia, a wiedząc o tym, mógł pozostawić za sobą wszystko co materialne, nawet swoje własne ciało, bez śladu przywiązania. W Bhagavad-gicie jest oznajmione, param drstva nivartate: kiedy ktoś jest zdolny widzieć param, czyli wyższą cechę rzeczy, wówczas jest on w stanie porzucić wszelkie materialne przywiązania. Z Bhagavad-gity możemy zrozumieć, że jakość energii Pana jest wyższa od jakości energii materialnych, a dzięki łasce bona fide mistrza duchowego, takiego jak Śukadeva Gosvami, jest całkowicie możliwe, aby dowiedzieć się wszystkiego o wyższej energii Pana, poprzez którą manifestuje On Swoje wieczne imię, cechy, rozrywki, parafernalia i różnorodność. Dopóki nie zrozumie się gruntownie wyższej, czyli wiecznej energii Pana, nie jest możliwe opuszczenie energii materialnej, jakkolwiek ktoś by teoretycznie nie spekulował o prawdziwej naturze Absolutnej Prawdy. Dzięki łasce Pana Krsny, Maharaja Pariksit mógł otrzymać łaskę takiej osobistości jak Śukadeva Gosvami, i wskutek tego mógł on poznać rzeczywistą pozycję niepokonanego Pana. Bardzo trudno jest znaleźć Pana poprzez literaturę wedyjską, ale bardzo łatwo można Go poznać przez łaskę wyzwolonego bhakty, takiego jak Śukadeva Gosvami.

 

01.18.04   Postąpił tak, ponieważ ci, którzy poświęcili swoje życie transcendentalnym tematom o Osobie Boga, którego gloryfikują hymny wedyjskie, i którzy bezustannie pamiętaj lotosowe stopy Pana, dbają o to, by być wolnymi od wszelkich błędnych koncepcji nawet w ostatnim momencie swojego życia.

 

01.18.04   Znaczenie:      Najwyższą doskonałość życia osiąga się poprzez pamiętanie transcendentalnej natury Pana w ostatnim momencie swojego życia. Taka doskonałość jest osiągalna dla kogoś, kto poznał rzeczywistą, transcendentalną naturę Pana z hymnów wedyjskich śpiewanych przez wyzwoloną duszę, taką jak Śukadeva Gosvami, albo kogoś w linii sukcesji uczniów. Słuchanie hymnów wedyjskich od jakichś umysłowych spekulantów nie przynosi wcale korzyści. Ale kiedy słucha się ich od rzeczywiście zrealizowanej duszy i rozumie się je właściwie poprzez służbę i pokorę, wszystko staje się przeźroczyście jasne. W ten sposób uczeń staje się zdolnym, aby żyć transcendentalnie i kontynuować to do końca życia. Dzięki naukowej adaptacji można pamiętać Pana nawet do końca życia, kiedy to siła pamięci zmniejsza się z powodu słabnięcia błon cielesnych. W momencie śmierci zwykłemu człowiekowi jest bardzo trudno pamiętać rzeczy takimi, jakimi są, ale dzięki łasce Pana i Jego bona fide bhaktów, mistrzów duchowych, bez trudu można otrzymać tę sposobność. Tak właśnie było w przypadku Maharajy Pariksita.

 

01.18.05   Dopóki wielki i potężny syn Abhimanyu pozostaje władcą świata; dopóty osoba Kali nie ma szans na rozkwit.

 

01.18.05   Znaczenie:      Jak już wyjaśniliśmy, osoba Kali pojawił się na Ziemi dawno temu, ale czekał on na sposobność rozszerzenia swojego wpływu na całym świecie. Jednak z powodu obecności Maharajy Pariksita, nie mógł on zrobić tego w sposób satysfakcjonujący dla siebie. Na tym polegają dobre rządy. Niepokojące elementy, jak osoba Kali, będą zawsze próbować szerzyć swoje nikczemne czyny, ale obowiązkiem kompetentnego państwa jest zahamować takie próby wszelkimi środkami. Chociaż Maharaja Pariksit wyznaczył miejsce dla osoby Kali, równocześnie nie dał mu szansy, aby nękał obywateli.

 

01.18.06   W tym samym dniu i w tym samym momencie, kiedy Osoba Boga, Pan Śri Krsna, opuścił tę Ziemię, osoba Kali, który krzewi wszelkiego rodzaju bezbożne czynności, przyszedł na ten świat.

 

01.18.06   Znaczenie:      Osoba Boga i Jego święte imię, cechy, itd., wszystkie są tożsame. Kali nie mógł wejść na obszar Ziemi z powodu obecności Osoby Boga. I podobnie, jeśli jest możliwość bezustannego intonowania świętych imion, cech, itd., Najwyższej Osoby Boga, wtedy osoba Kali nie ma przystępu. Taki jest sposób na usunięcie Kali z tego świata. W nowoczesnym ludzkim społeczeństwie ma miejsce wielki postęp materialnej nauki i wynaleziono radio, aby przesyłać dźwięk w eterze. Tak więc, gdyby zamiast wibrowania nieznośnych, dokuczliwych dźwięków dla zadowalania zmysłów, rząd umożliwił szerzenie transcendentalnego dźwięku poprzez głoszenie świętego imienia, sławy i czynów Pana, tak jak są one w autoryzowany sposób przedstawione w Bhagavad-gicie i Śrimad-Bhagavatam, stworzyłoby to korzystne warunki, przywróciłoby zasady religijne w świecie, i tym sposobem głowy państwa, które są bardzo skłonne usunąć korupcję ze świata, odniosłyby sukces. Nic nie jest złe, jeśli tylko zostanie właściwie wykorzystane w służbie dla Pana.

 

01.18.07   Maharaja Pariksit był realistą, tak jak pszczoły, które przyjmują tylko esencję (kwiatu). Wiedział on doskonale, że w tym wieku Kali pomyślne rzeczy wydają skutki natychmiast, podczas gdy niepomyślne czyny muszą być rzeczywiście spełnione (aby przynieść skutki). Tak więc nie był on nigdy zazdrosny o osobę Kali.

 

01.18.07   Znaczenie:      Wiek Kali jest nazywany wiekiem upadłym. W tym upadłym wieku, ponieważ żywe istoty są w niefortunnej sytuacji, Najwyższy Pan dał im pewne specjalne udogodnienia. I tak, przez wolę Pana, żywa istota nie staje się ofiarą grzechu, dopóki czyn ten nie jest rzeczywiście spełniony. W innych wiekach po prostu przez myślenie o spełnianiu czynu, ktoś stawał się ofiarą czynu. W tym wieku, wręcz przeciwnie, żywa istota jest nagradzana rezultatami pobożnych czynów po prostu przez myślenie o nich. Maharaja Pariksit, będąc dzięki łasce Pana najbardziej wykształconym i doświadczonym Królem, nie był wcale niepotrzebnie zazdrosny o osobę Kali, jako że nie chciał mu dać żadnej szansy na spełnienie jakiegoś grzesznego czynu. Chronił on swoich poddanych od padnięcia ofiarą grzesznych czynów wieku Kali, a w tym samym czasie dał on wiekowi Kali pełne udogodnienia, wyznaczając mu kilka określonych miejsc. Na końcu Śrimad Bhagavatam jest powiedziane, że nawet chociaż obecne są wszystkie niegodziwe czyny wieku Kali, to jest w tym wieku pewna korzystna rzecz. Można bowiem osiągnąć zbawienie tylko przez intonowanie świętego imienia Pana. Dlatego Maharaja Pariksit uczynił zorganizowany wysiłek, aby propagować intonowanie świętego imienia Pana, i w ten sposób ocalił on swoich obywateli od szpon Kali. To tylko z powodu tej zalety tego wieku czasami wielcy mędrcy życzą wszystkiego dobrego wiekowi Kali. Również w Vedach jest powiedziane, że przez dyskusje o czynach Krsny można pozbyć się wszelkich niekorzystnych stron tego wieku. Na początku Śrimad-Bhagavatam jest też powiedziane, że przez recytowanie Śrimad-Bhagavatam, od razu zatrzymujemy Najwyższego Pana w swoim sercu. To są niektóre z wielkich zalet wieku Kali, i Maharaja Pariksit wykorzystał te wszystkie dobre strony i nie myślał nic złego o wieku Kali, zgodnie z jego kultem Vaisnava.

 

01.18.08   Maharaja Pariksit sądził, że mniej inteligentni ludzie mogą uważać, że osoba Kali jest bardzo potężny, ale ci, którzy panują nad sobą, nie mieli się czego obawiać. Król był potężny jak tygrys i sprawował opiekę nad beztroskimi, nierozważnymi osobami.

 

01.18.08   Znaczenie:      Ci, którzy nie są bhaktami Pana, nie są ani rozważni ani inteligentni. Dopóki nie jest się w pełni inteligentnym, nie można być bhaktą Pana. Ci, którzy nie są bhaktami Pana, padają ofiarą wyczynów Kali. Dopóki nie przygotuje się podstaw do przyjęcia metod zastosowanych przez Maharaję Pariksita, tzn. propagowania służby oddania wśród zwykłych ludzi, tak długo nie będzie możliwe uzdrowienie warunków społecznych.

 

01.18.09   O mędrcy, na waszą prośbę opisałem prawie wszystko odnośnie opowieści o Panu Krsnie w powiązaniu z historią pobożnego Maharajy Pariksita.

 

01.18.09   Znaczenie:      Śrimad-Bhagavatam jest historią o czynach Pana. A czyny Pana są spełniane w powiązaniu z bhaktami Pana. Dlatego historie o bhaktach nie są różne od historii o czynach Pana Krsny. Bhakta Pana widzi czyny Pana, jak i czyny Jego czystych bhaktów, na równej płaszczyźnie, albowiem są one transcendentalne.

 

01.18.10   Ci, którzy pragną osiągnąć całkowitą doskonałość życia, muszą pokornie słuchać wszystkich tematów, które mają związek z transcendentalnymi czynami i cechami Osoby Boga, który działa w tak cudowny sposób.

 

01.18.10   Znaczenie:      Systematyczne słuchanie o transcendentalnych czynach, cechach i imionach Pana Śri Krsny popycha nas ku wiecznemu życiu. Systematyczne słuchanie znaczy poznawanie Go stopniowo takim jakim jest, i to poznawanie Go takim jakim jest oznacza osiąganie wiecznego życia, tak jak to zostało oznajmione w Bhagavad-gicie. Takie transcendentalne, pełne chwał czyny Pana Śri Krsny są polecanym środkiem, przeciwdziałającym procesowi narodzin, śmierci, starości i choroby, które są przypisane uwarunkowanej żywej istocie. Kulminacja takiego doskonałego stadium życia jest celem ludzkiej formy życia i osiągnięciem transcendentalnej rozkoszy.

 

01.18.11   Dobrzy mędrcy rzekli: O poważny Suto Gosvami! Żyj nam wiele lat i ciesz się wieczną sław, albowiem wspaniale mówisz o czynach Pana Krsny, Osoby Boga. Jest to jak nektar dla nas, śmiertelnych istot.

 

01.18.11   Znaczenie:      Kiedy słuchamy o transcendentalnych cechach i czynach Osoby Boga, możemy zawsze pamiętać to, co zostało przepowiedziane przez Samego Pana w Bhagavad-gicie (4.9). Wszystkie Jego czyny, nawet kiedy działa w ludzkim społeczeństwie, są transcendentalne, albowiem wszystkie one są spełniane przez duchową energię Pana, która jest odróżniana od Jego energii materialnej. Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie, takie czyny są nazywane divyam. Oznacza to, że nie działa On ani nie rodzi się jak zwykła żywa istota, pod wpływem materialnej energii. Ani też Jego ciało nie jest materialne czy zmienne, jak ciało zwykłych żywych istot. I ten, kto poznaje ten fakt, czy to od Pana czy z autoryzowanych źródeł, nie rodzi się już po opuszczeniu tego materialnego ciała. Taka oświecona dusza jest dopuszczana do duchowego królestwa Pana i angażowana w transcendentalną miłosną służbę dla Pana. Dlatego też, im więcej słuchamy o transcendentalnych czynach Pana, tak jak zostały one przedstawione w Bhagavad-gicie i Śrimad-Bhagavatam, tym więcej dowiadujemy się o Jego transcendentalnej naturze, i w ten sposób czynimy zdecydowany postęp na ścieżce powrotu do Boga.

 

01.18.12   Właśnie rozpoczęliśmy spełnianie tej przynoszącej rezultat czynności, ognia ofiarnego, bez pewności jego rezultatu, z powodu wielu niedoskonałości w naszym działaniu. Nasze ciała stały się czarne od dymu, ale jesteśmy prawdziwie zadowoleni przez nektar lotosowych stóp Osoby Boga, Govindy, który ty rozdzielasz.

 

01.18.12   Znaczenie:      Ogień rozpalony przez mędrców z Naimisaranya był niewątpliwie pełen dymu i wątpliwości, z powodu tak wielu wad. Pierwszą wadą jest to, że istnieje dotkliwy brak doświadczonych braminów, którzy byliby zdolni do pomyślnego spełniania takich ofiar w tym wieku Kali. Jakakolwiek niezgodność w takiej ofierze niszczy całe przedsięwzięcie i wynik jest niepewny, niczym w przedsięwzięciach rolniczych. Dobry rezultat uprawiania pola ryżowego zależy od opatrznościowego deszczu, i dlatego rezultat nie jest pewny. Podobnie spełnianie jakiegokolwiek rodzaju ofiar w tym wieku Kali jest również niepewne. Pozbawieni skrupułów, chciwi bramini wieku Kali namawiają niewinnych ludzi do takich wątpliwych ofiarnych pokazów, nie ujawniając wskazówek pism świętych, że w wieku Kali nie ma żadnego składania ofiar w celu osiągnięcia rezultatów, poza ofiarą zbiorowego intonowania świętego imienia Pana. Suta Gosvami opowiedział transcendentalne czyny Pana przed zgromadzonymi mędrcami, i oni faktycznie dostrzegli rezultat takiego słuchania. Rezultat słuchania o transcendentalnych czynach Pana można odczuć praktycznie, tak jak można poczuć rezultat spożywania pokarmu. Realizacja duchowa działa w ten sposób.

    Mędrcy z Naimisaranya praktycznie cierpieli od dymu ofiarnego ognia, i wątpili w rezultat tej ofiary, ale słuchając osoby zrealizowanej, jak Suta Gosvami, byli oni w pełni usatysfakcjonowani. W Brahma-vaivarta Puranie Visnu mówi, że pełni wszelkiego rodzaju trosk ludzie wieku Kali mogą na próżno pracować dla korzyści i filozoficznych spekulacji, ale kiedy zaangażują się w służbę oddania, rezultat będzie oczywisty i pewny, i nie będzie żadnej straty energii. Innymi słowy, żadne czynności spełniane w celu realizacji duchowej czy dla materialnej korzyści nie mogą przynieść efektu bez służby oddania dla Pana.

 

01.18.13   Wartość chwilowego obcowania z bhaktą Pana nie może być porównana nawet do osiągnięcia planet niebiańskich czy wyzwolenia z materii, a co tu mówić o doczesnych błogosławieństwach w formie materialnej pomyślności, która jest dla tych, których przeznaczeniem jest śmierć.

 

01.18.13   Znaczenie:      Porównanie dwóch rzeczy jest możliwe wtedy, kiedy istnieją w nich jakieś punkty zbieżne. Towarzystwa czystego bhakty nie można porównać do niczego materialnego. Ludzie, którzy są przyciągani do materialnego szczęścia, pragną dostać się na planety niebiańskie, jak Księżyc, Venus i Indraloka, a ci, którzy są zaawansowani w filozoficznych spekulacjach, pragną wyzwolenia z materialnej niewoli. Kiedy ktoś jest sfrustrowany wszelkiego rodzaju postępem, pragnie wówczas przeciwnego typu wyzwolenia, które nazywane jest apunar-bhava, czyli brakiem ponownych narodzin. Ale czyści bhaktowie Pana nie mają aspiracji do szczęścia osiąganego w królestwie niebiańskim, ani nie aspirują do wyzwolenia z materialnej niewoli. Innymi słowy, dla czystych bhaktów materialne przyjemności osiągalne na planetach niebiańskich są niczym fantasmagorie, ale ponieważ są oni już wyzwoleni z wszelkich materialnych koncepcji przyjemności i niedoli, są oni faktycznie wyzwoleni nawet w tym materialnym świecie. Znaczy to, że czyści bhaktowie Pana są zaangażowani w transcendentalną egzystencję, mianowicie w miłosną służbę dla Pana, zarówno w świecie materialnym, jak i duchowym. Tak jak urzędnik państwowy jest zawsze tą samą osobą, czy to w biurze, czy w domu, czy w jakimś innym miejscu, tak bhakta nie ma nic wspólnego z niczym materialnym, albowiem jest on wyłącznie zaangażowany w transcendentalną służbę dla Pana. Jako że nie ma on nic wspólnego z czymkolwiek materialnym, jakąż przyjemność może on czerpać z materialnych błogosławieństw, jak królestwo czy innego rodzaju przywództwo, które kończą się szybko wraz z końcem ciała. Służba oddania jest wieczna; nie ma ona końca, ponieważ jest duchowa. Dlatego też, ponieważ dobra czystego bhakty są całkowicie różne od materialnych dóbr, nie ma pomiędzy nimi żadnego porównania. Suta Gosvami był czystym bhaktą Pana i dlatego też jego obcowanie z rsimi z Naimisaranya jest jedyne w swoim rodzaju. Obcowanie z zatwardziałymi materialistami w tym świecie materialnym jest zaiste potępione. Materialista jest nazywany yosit-sangi, czyli tym, który jest bardzo przywiązany do materialnego uwikłania (kobiety, itp.). Takie przywiązanie jest warunkujące, ponieważ odpędza ono błogosławieństwo życia i pomyślności. A całkowitym przeciwieństwem tego jest bhagavata-sangi, czyli ten, kto jest zawsze w kontakcie z imieniem Pana, Jego formą, jakościami, itd. Takie towarzystwo jest zawsze pożądane; jest ono godne czci; jest ono chwalebne i można je przyjąć za najwyższy cel życia.

 

01.18.14   Osoba Boga, Pan Krsna, jest wyłącznym schronieniem dla wszystkich wielkich żywych istot, a Jego transcendentalne atrybuty nie mogą być nawet oszacowane przez takich mistrzów mocy mistycznych jak Pan Śiva i Pan Brahma. Czy ktokolwiek, kto jest ekspertem w smakowaniu nektaru (rasy), może być kiedykolwiek w pełni nasycony przez słuchanie tematów o Nim?

 

01.18.14   Znaczenie:      Pan Śiva i Pan Brahma są dwoma przywódcami półbogów. Posiadają oni wszelkie moce mistyczne. Na przykład Pan Śiva wypił ocean trucizny, którego jedna kropla wystarczała, aby zabić zwykłą żywą istotę. Podobnie, Brahma mógł stworzyć wielu potężnych półbogów, włączając w to Pana Śivę. Tak więc są oni iśvarami, czyli panami wszechświata. Ale nie są oni w posiadaniu najwyższych mocy. Najwyższym potężnym jest Govinda, Pan Krsna. On jest Transcendencją, a Jego transcendentalne atrybuty nie mogą być zmierzone nawet przez tak potężne iśvary jak Pan Śiva i Brahma. Dlatego też Pan Krsna jest jedynym schronieniem największych spośród wszystkich żywych istot. Brahma jest wliczany pomiędzy żywe istoty, ale jest on największym spośród nas. A dlaczego największe spośród żywych istot są tak bardzo przywiązane do transcendentalnych tematów o Panu Krsnie? Ponieważ jest On rezerwuarem wszelkiej przyjemności. Każdy chce rozkoszować się jakimś rodzajem smaku we wszystkim, ale ten, kto jest zaangażowany w transcendentalną miłosną służbę dla Pana, może czerpać nieograniczoną przyjemność z takiego zaangażowania. Pan jest nieograniczony, i Jego imię, atrybuty, rozrywki, otoczenie, różnorodność, itd., są również nieograniczone, a ci, którzy rozkoszują się nimi, również mogą to robić w sposób nieograniczony i ciągle nie być nasyconymi. Fakt ten jest potwierdzony w Padma Puranie:

 

ramante yogino 'nante satyananda-cid-atmani

iti rama-padenasau param brahmabhidhiyate

 

   "Mistycy czerpią nieograniczoną transcendentalną przyjemność z Absolutnej Prawdy, i dlatego Najwyższa Absolutna Prawda, Osoba Boga, jest również znany jako Rama."

    Nie ma końca takim transcendentalnym rozmowom. W sprawach doczesnych istnieje prawo przesycenia, ale w transcendencji nie ma takiego przesycenia. Suta Gosvami pragnął kontynuować tematy o Panu Krsnie przed mędrcami z Naimisaranya, i również mędrcy wyrazili swoją gotowość bezustannego słuchania od niego. Jako że Pan jest transcendencją i Jego atrybuty są transcendentalne, takie rozmowy wzmagają uwagę oczyszczonych słuchaczy.

 

01.18.15   O Suto Gosvami, jesteś uczonym i czystym bhaktą Pana, ponieważ Osoba Boga jest głównym obiektem twojej służby. Dlatego też prosimy, opisz nam rozrywki Pana, które są ponad wszystkimi materialnymi koncepcjami, albowiem pragniemy słuchać takich przekazów.

 

01.18.15   Znaczenie:      Mówiący o transcendentalnych rozrywkach Pana powinien mieć tylko jeden obiekt uwielbienia i służby, Pana Krsnę, Najwyższą Osobę Boga. I słuchacze takich tematów powinni być spragnieni słuchania o Nim. Kiedy zachodzi taka kombinacja, mianowicie wykwalifikowany mówca mówi przed wykwalifikowanymi słuchaczami, wtedy jest jak najbardziej stosowna atmosfera, aby kontynuować rozmowy o Transcendencji. Profesjonalni mówcy i pochłonięci materialnymi sprawami słuchacze nie mogą czerpać prawdziwej korzyści z takich rozmów. Profesjonalni mówcy robią pokaz Bhagavata-saptaha mając na celu utrzymanie rodziny, a materialnie nastawiona publiczność słucha takich rozmów o Bhagavata-saptaha dla jakiejś materialnej korzyści, mianowicie religijności, bogactwa, zadowalania zmysłów czy wyzwolenia. Takie rozmowy o Bhagavatam nie oczyszczają ze skażeń materialnymi jakościami. Ale rozmowy pomiędzy świętymi z Naimisaranya i Śri Sutą Gosvamim są na płaszczyźnie transcendentalnej. Nie ma tu mowy o materialnym zysku. W takich rozmowach nieograniczoną transcendentalną przyjemnością rozkoszują się zarówno słuchacze, jak i mówca, i dlatego mogą oni kontynuować takie rozmowy przez wiele tysięcy lat. Teraz Bhagavata-saptahy trwają tylko siedem dni, i po zakończeniu pokazu zarówno słuchacze, jak i mówcy, powracają do swych zwykłych, materialnych zajęć. Mogą oni to zrobić, ponieważ mówca nie jest bhagavat-pradhana, a publiczność nie jest śuśrusatam, co wyjaśniono powyżej.

 

01.18.16   O Suto Gosvami, prosimy, opisz te tematy o Panu, przez które Maharaja Pariksit, którego inteligencja była skoncentrowana na wyzwoleniu, osiągnął lotosowe stopy Pana, który jest schronieniem Garudy, króla ptaków. Tematy te były wibrowane przez syna Vyasy (Śrila Śukadevę).

 

01.18.16   Znaczenie:      Istnieje pewna kontrowersja pomiędzy studentami na ścieżce wyzwolenia. Tacy transcendentalni studenci są znani jako impersonaliści i bhaktowie Pana. Bhakta Pana wielbi transcendentalną formę Pana, podczas gdy impersonalista medytuje o promiennej jasności, czyli promieniach emanujących z ciała Pana, znanych jako brahmajyoti. Tutaj w tym wersie jest powiedziane, że Maharaja Pariksit osiągnął lotosowe stopy Pana przez przekaz wiedzy udzielony przez syna Vyasadevy, Śrila Śukadevę Gosvamiego. Śrila Śukadeva Gosvami był również na początku impersonalistą, tak jak sam to przyznał w Bhagavatam (2.1.9), ale później został przyciągnięty przez transcendentalne rozrywki Pana i tym sposobem stał się bhaktą. Tacy bhaktowie o doskonalej wiedzy są nazywani maha-bhagavatami, czyli bhaktami pierwszej klasy. Istnieją trzy klasy wielbicieli, mianowicie prakrta, madhyama i maha-bhagavata. Prakrta bhaktowie, czyli bhaktowie trzeciej klasy, wielbią Pana w świątyni nie mając jakiejś szczególnej wiedzy o Panu ani też o wielbicielach Pana. Madhyama, czyli bhaktowie drugiej klasy, znają dobrze Pana, bhaktów Pana, neofitów, jak również nie-wielbicieli. Ale maha-bhagavata, czyli bhaktowie pierwszej klasy, widzą wszystko w związku z Panem i Pana obecnego w każdym związku. Tak więc maha-bhagavata nie robi żadnego rozróżnienia, szczególnie pomiędzy wielbicielem i nie-wielbicielem. Maharaja Pariksit był takim maha-bhagavata bhaktą, ponieważ był on inicjowany przez maha-bhagavata bhaktę, Śukadevę Gosvamiego. Był on jednakowo łaskawy, nawet dla osoby Kali, a co tu mówić o innych.

    W transcendentalnych historiach świata istnieje wiele przykładów impersonalistów, którzy później stali się bhaktami. Ale bhakta nigdy nie staje się impersonalistą. Sam ten fakt dowodzi, że na transcendentalnych etapach, stopień zajmowany przez bhaktę jest wyższy od stopnia zajmowanego przez impersonalistę. Również w Bhagavad-gicie (12.5) zostało oznajmione; że osoby będące na etapie impersonalizmu doświadczają więcej cierpień, niż rzeczywistych osiągnięć. Dlatego też wiedza udzielona Maharajy Pariksitowi przez Śukadevę Gosvamiego pomogła mu osiągnąć służbę dla Pana. To stadium doskonałości jest znane jako apavarga, czyli doskonałym stadium wyzwolenia. Takie stadium jest osiągane przez wiedzę i wyrzeczenie, tak jak to już wyjaśniliśmy (Bhag. 1.2.12), a doskonała wiedza, jak ta udzielona przez Śukadevę Gosvamiego, kulminuje w osiągnięciu transcendentalnej służby dla Pana.

 

01.18.17   Tak więc, prosimy, zrelacjonuj nam opowieści o Nieograniczonym, albowiem są one oczyszczające i najwyższego rodzaju. Zostały one opowiedziane Maharajy Pariksitowi, i będąc pełne bhakti-yogi, są one bardzo drogie dla czystych bhaktów.

 

01.18.17   Znaczenie:      To co było wypowiedziane do Maharajy Pariksita i to co jest bardzo drogie dla czystych bhaktów, to właśnie Śrimad-Bhagavatam. Śrimad-Bhagavatam jest przede wszystkim pełne opowieści o czynach Najwyższego Nieograniczonego, i dlatego jest to nauka o bhakti-yodze, czyli służbie oddania dla Pana. Tym sposobem jest ono para, czyli najwyższe, ponieważ chociaż jest ono wzbogacone we wszelką wiedzę i religię, jest ono szczególnie bogate w służbę oddania dla Pana.

 

01.18.18   Suta Gosvami rzekł: O Boże, chociaż przyszliśmy na świat w mieszanej kaście, to jednak awansowaliśmy, jeśli chodzi o prawo narodzin, po prostu przez służenie i naśladowanie wielkich, którzy są zaawansowani w wiedzy. Nawet przez rozmowę z takimi wielkimi duszami można natychmiast oczyścić się z wszelkich dyskwalifikacji, będących rezultatem niskich narodzin.

 

01.18.18   Znaczenie:      Suta Gosvami nie narodził się w rodzinie bramińskiej. Przyszedł on na świat w rodzinie należącej do mieszanej kasty, czyli niższej, niewykształconej rodzinie. Ale z powodu wzniosłego towarzystwa, jak Śri Śukadeva Gosvami i wielcy rsi z Naimisaranya, dyskwalifikacja niższych narodzin została na pewno zmazana. Pan Śri Krsna Caitanya Mahaprabhu przestrzegał tej zasady zgodnie z wedyjskim zwyczajem, i dzięki Swojemu transcendentalnemu towarzystwu podnosił On wielu nisko urodzonych, czyli tych zdyskwalifikowanych przez narodziny czy działanie, do statusu służby oddania, i ustanawiał ich w pozycji acaryów, czyli autorytetów. Wyraźnie oznajmił On, że każdy człowiek, kimkolwiek by nie był, czy to braminem, śudrą na mocy narodzin, czy też gospodarzem albo żebrakiem w porządku społecznym, jeśli jest on obeznany z nauką o Krsnie, może on być uznany za acaryę czy guru, mistrza duchowego.

    Suta Gosvami poznał naukę o Krsnie od wielkich rsich i autorytetów, jak Śukadeva i Vyasadeva, i był on tak wykwalifikowany, że nawet mędrcy z Naimisaranya gorąco pragnęli słuchać od niego nauk o Krsnie w formie Śrimad-Bhagavatam. Tak więc miał on (Suta Gosvami) podwójne towarzystwo wielkich dusz, zarówno przez słuchanie, jak i nauczanie. Nauka transcendentalna, czyli nauka o Krsnie, musi być przyswajana od autorytetów, a kiedy ktoś głosi tę naukę, staje się on jeszcze bardziej wykwalifikowany. Tak więc Suta Gosvami miał te dwie sposobności, i w ten sposób był on niewątpliwie całkowicie wolny od dyskwalifikacji niższych narodzin i umysłowych męczarni. Ten werset definitywnie dowodzi, że Śrila Śukadeva Gosvami nie odmówił uczyć Sutę Gosvamiego o transcendentalnej nauce, ani też mędrcy z Naimisaranya nie odmówili słuchania od niego z powodu jego niższych narodzin. Oznacza to, że tysiące lat temu nie było przeszkody w uczeniu się czy nauczaniu transcendentalnej wiedzy z powodu niższych narodzin. Sztywność tak zwanego systemu kastowego w społeczeństwie hinduskim stała się dominująca na przestrzeni mniej więcej stu lat, wtedy gdy wzrosła liczba dvija-bandhu, czyli osób zdyskwalifikowanych w rodzinach wyższych kast. Pan Caitanya ożywił oryginalny system wedyjski, i On promował Thakurę Haridasę do pozycji namacaryi, czyli autorytetu w głoszeniu chwał świętego imienia Pana, chociaż Święty Haridasa Thakur zapragnął pojawić się w rodzinie muzułmańskiej.

    Taka jest moc czystych bhaktów Pana. Wodę Gangesu uważa się za czystą, i można się oczyścić kąpiąc się w tej rzece. Ale jeśli chodzi o czystych bhaktów Pana, mogą oni oczyścić zdegradowaną duszę, nawet jeśli taka nisko urodzona osoba ujrzy ich, nie mówiąc już o obcowaniu z nimi. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu chciał oczyścić całą atmosferę zanieczyszczonego świata przez rozsyłanie wykwalifikowanych nauczycieli po całym świecie, i obowiązkiem tych, którzy urodzili się w Indiach jest przyjęcie tego zadania w sposób naukowy, i w ten sposób spełnienie najwyższego rodzaju pracy filantropijnej. Choroby umysłowe obecnego pokolenia są bardziej dokuczliwe niż choroby cielesne; tak więc jest to rzeczą odpowiednią i stosowną, aby bezzwłocznie zacząć głosić na całym świecie nauki Śrimad-Bhagavatam. Mahattamanam abhidhana znaczy również "słownik wielkich bhaktów", czyli księga pełna słów wielkich bhaktów. Taki słownik wielkich bhaktów i słowa Pana są w Vedach i pokrewnej literaturze, szczególnie Śrimad Bhagavatam.

 

01.18.19   A co tu mówić o tych, którzy są pod kierunkiem wielkich bhaktów, intonujących święte imię Nieograniczonego, który ma nieograniczone moce? Osoba Boga, nieograniczony w mocy i transcendentalny przez atrybuty, jest nazywany ananta (Nieograniczony).

 

01.18.19   Znaczenie:      Dvija-bandhu, czyli mniej inteligentni, niewykształceni ludzie urodzeni w wyższych kastach, wysuwają wiele argumentów przeciwko ludziom z niższych kast, którzy stali się braminami w tym życiu. Argumentują oni, że przyczyną narodzin w rodzinie śudrów albo mniej niż śudrów są czyjeś grzeszne czyny z poprzedniego życia, i dlatego osoba ta musi znosić wszelkie niekorzystne warunki wiążące się z niskimi narodzinami. W odpowiedzi na tę fałszywą logikę, Śrimad-Bhagavatam zapewnia, że ten, kto intonuje święte imię Pana pod kierunkiem czystego bhakty, może od razu pokonać ujemne strony spowodowane narodzinami w niższej kaście. Czysty bhakta nie popełnia żadnej obrazy w intonowaniu świętego imienia Pana. Jest dziesięć obraz, które popełnia się podczas wibrowania świętego imienia Pana. Intonowanie pod kierunkiem czystego bhakty jest intonowaniem bez obraz. Intonowanie świętego imienia Pana bez popełniania obraz jest transcendentalne, i dlatego takie intonowanie może od razu oczyścić ze skutków wszelkiego rodzaju wcześniej popełnionych grzechów. Intonowanie bez obraz wskazuje na to, że ktoś w pełni zrozumiał transcedentalną naturę imienia, i w ten sposób podporządkował się Panu. Na planie transcendentalnym nie ma różnicy pomiędzy świętym imieniem Pana i Samym Panem, z powodu ich absolutnej natury. Święte imię Pana jest równie potężne jak Pan. Pan jest wszechpotężną Osobą Boga i ma On niezliczoną ilość imion, które nie są różne od Niego i są jednakowo potężne. W ostatnim słowie Bhagavad-gity Pan zapewnia, że ten, kto podporządkował Mu się w pełni, ten, dzięki łasce Pana, jest chroniony od wszystkich grzechów. Jako że Jego imię i On Sam są tożsame, święte imię Pana może chronić bhaktę od wszelkich skutków grzechu. Intonowanie świętego imienia Pana może niewątpliwie uwolnić kogoś od wszelkich niekorzystnych stron narodzin w niższej kaście. Nieograniczona moc Pana ciągle się rozszerza przez nieograniczone ekspansje bhaktów i inkarnacji, i w ten sposób każdy bhakta Pana i każda inkarnacja mogą być również jednakowo wyposażone w moce Pana. Jako że bhakta jest wyposażony w moce Pana, nawet ułamkowo, dyskwalifikacje z powodu niższych narodzin nie mogą być przeszkodą.

 

01.18.20   Stwierdza się teraz, że On (Osoba Boga) jest nieograniczony i nie ma nikogo, kto byłby Mu równy. W rezultacie więc nikt nie może mówić o Nim w sposób adekwatny. Wielcy półbogowie nie mogą zdobyć łaski bogini szczęścia nawet przez modlitwy, ale ta sama bogini pełni służbę dla Pana, chociaż On wcale jej nie pragnie.

 

01.18.20   Znaczenie:      Osoba Boga, czyli Parameśvara Parabrahman, zgodnie ze śruti, nie ma nic do zrobienia. Nie ma On równego Sobie. Ani też nikt Go nie może prześcignąć. Ma On nieograniczone moce, i każde Jego działanie jest spełniane systematycznie w sposób naturalny i doskonały. Tak więc Najwyższa Osoba Boga jest pełny w Sobie, i nie musi On przyjmować niczego od innych, łącznie z wielkimi półbogami, jak Brahma. Inni proszą o łaski boginię szczęścia, lecz pomimo ich modlitw, odmawia ona nagrodzenia ich takimi łaskami. A jednak pełni ona służbę dla Najwyższej Osoby Boga, chociaż nie ma niczego, co musiałby od niej przyjąć. Osoba Boga w Swojej postaci jako Garbhodakaśayi Visnu spłodził Brahmę, pierwszą stworzoną istotę w tym materialnym świecie, z lotosowej łodygi wyrastającej z Jego pępka, a nie w łonie bogini szczęścia, która jest wiecznie zaangażowana w Jego służbę. To tylko niektóre z przykładów Jego całkowitej niezależności i doskonałości. To, że nie ma On żadnych obowiązków nie znaczy, że jest On bezosobowy. Jest On transcendentalnie tak pełen niepojętych mocy, że po prostu wszystko dzieje się przez Jego wolę, bez żadnego fizycznego czy osobistego wysiłku. Dlatego też jest On znany jako Yogeśvara, czyli Pan wszelkich mocy mistycznych.

 

01.18.21   Kto może być wart imienia Najwyższego Pana poza Osobą Boga, Śri Krsną? Brahmaji zebrał wodę emanującą z paznokci Jego stóp, aby wręczyć ją Panu Śivie przy czcigodnym powitaniu. Sama ta woda (Ganges) oczyszcza cały wszechświat, łącznie z Panem Śivą.

 

01.18.21   Znaczenie:      Twierdzenie ignorantów, że Vedy przedstawiają koncepcję wielu bogów, jest całkowicie błędne. Pan jest jednym bez wtórego, ale rozszerza się On na wiele sposobów, i to jest potwierdzone w Vedach. Takie ekspansje Pana są nieograniczone, ale niektóre z nich są żywymi istotami. Żywe istoty nie są tak potężne jak pełne ekspansje Pana, i dlatego mówi się o dwóch rodzajach ekspansji. Pan Brahma jest ogólnie rzecz biorąc jedną z żywych istot, a Pan Śiva jest kimś pośrednim pomiędzy Panem a żywymi istotami. Innymi słowy, nawet półbogowie jak Pan Brahma i Pan Śiva (którzy są przywódcami półbogów) nie są równi ani też więksi od Pana Visnu, Najwyższej Osoby Boga. Bogini szczęścia Laksmi i wszechpotężni półbogowie, jak Brahma i Śiva, są zaangażowani w czczenie Visnu albo Pana Krsny, zatem kto może być bardziej potężny od Mukundy (pana Krsny), aby być faktycznie nazywanym Najwyższą Osobą Boga? Bogini szczęścia Laksmiji, Pan Brahma i Pan Śiva nie są niezależnie potężni, są oni potężni jako ekspansje Najwyższego Pana i wszyscy z nich są zaangażowani w transcendentalną służbę miłości dla Pana, podobnie jak żywe istoty. Istnieją cztery sekty wzniosłych bhaktów Pana, a głównymi pomiędzy nimi są Brahma-sampradaya, Rudra-sampradaya i Śri-sampradaya, pochodzące bezpośrednio od Pana Brahmy, Pana Śivy i bogini szczęścia, Laksmi. Poza wyżej wspomnianymi trzema sampradayami jest jeszcze Kumara-sampradaya, pochodząca od Sanat-kumary. Wszystkie z tych czterech oryginalnych sampradayi ciągle, aż do dziś, są skrupulatnie zaangażowane w służbę dla Pana, i wszystkie z nich oznajmiają, że Pan Krsna, Mukunda, jest Najwyższą Osobą Boga, i żadna inna osoba nie jest Mu równa czy też większa od Niego.

 

01.18.22   Samokontrolujące się osoby, które są przywiązane do Najwyższego Pana Śri Krsny, mogą od razu porzucić świat materialnego przywiązania, włączając w to wulgarne ciało i subtelny umysł i odejść, aby osiągnąć najwyższą doskonałość wyrzeczonego porządku życia, którego rezultatem jest nieużywanie przemocy i wyrzeczenie.

 

01.18.22   Znaczenie:      Tylko samokontrolujące się, opanowane osoby mogą stopniowo przywiązać się do Najwyższej Osoby Boga. Samokontrola oznacza nie folgowanie sobie w zadowalaniu zmysłów bardziej niż to jest konieczne. A ci, którzy nie są opanowani, oddają się nadmiernemu zadowalaniu zmysłów. Jałowa filozoficzna spekulacja jest subtelną zmysłową przyjemnością dla umysłu. Przyjemność zmysłowa wiedzie ku ścieżce ciemności. Ci, którzy są opanowani, mogą uczynić postęp na ścieżce wyzwolenia z uwarunkowanego życia materialnej egzystencji. Dlatego też Vedy polecają gorąco, aby nie pozostawać na ścieżce ciemności, ale aby uczynić progresywny marsz ku ścieżce światła i wyzwolenia. Samokontrola jest w rzeczywistości osiągana nie przez sztuczne powstrzymywanie zmysłów od przyjemności zmysłowej, ale przez stanie się faktycznie przywiązanym do Najwyższego Pana, przez zaangażowanie swoich czystych zmysłów w transcendentalną służbę dla Pana. Zmysły nie mogą być trzymane w karbach siłą, ale można dać im właściwe zaangażowanie. Zatem, oczyszczone zmysły są zawsze zaangażowane w transcendentalną służbę dla Pana. To doskonałe stadium zaangażowania zmysłów jest nazywane bhakti-yogą. Tak więc ci, którzy są przywiązani do środków bhakti-yogi, są w rzeczywistości opanowani, i dlatego mogą oni natychmiast porzucić swoje domy czy cielesne przywiązania na rzecz służby oddania dla Pana. To jest nazywane stadium paramahamsa. Hamsa, czyli łabędź, przyjmuje tylko mleko z mieszaniny mleka i wody. Podobnie ci, którzy przyjmują służbę oddania dla Pana zamiast służyć mayi, są nazywani paramahamsami. Są oni w naturalny sposób wyposażeni we wszystkie dobre cechy, jak

brak dumy,

wolność od próżności,

niestosowanie przemocy,

tolerancja,

prostota,

ogólny szacunek,

wielbienie,

oddanie i

szczerość.

Wszystkie te boskie cechy istnieją w wielbicielu Pana spontanicznie. Takich paramahamsów, którzy całkowicie poświęcili się służbie oddania dla Pana, spotyka się bardzo rzadko, nawet pomiędzy duszami wyzwolonymi. Rzeczywiste niestosowanie przemocy oznacza wolność od zawiści. W tym świecie każdy jest zawistny o swojego bliźniego. Ale doskonały paramahamsa, całkowicie poświęciwszy się służbie oddania dla Pana, jest w doskonały sposób wolny od zawiści. Kocha on każdą żywą istotę w relacji z Najwyższym Panem. Rzeczywiste wyrzeczenie oznacza doskonałą zależność od Boga. Każda żywa istota jest zależna od kogoś innego, ponieważ tak została stworzona. W rzeczywistości każdy jest zależny od łaski Najwyższego Pana, ale kiedy ktoś zapomina o swojej więzi z Panem, staje się on zależny od warunków materialnej natury. Wyrzeczenie oznacza wyrzeczenie się naszej zależności od materialnej natury, i tym sposobem wyłączne poleganie na łasce Pana. Rzeczywista niezależność oznacza całkowitą wiarę w łaskę Pana bez polegania na warunkach materialnych. To stadium paramahamsa jest najwyższym stanem doskonałości w bhakti-yodze, procesie służby oddania dla Najwyższego Pana.

 

01.18.23   O rsi, którzy jesteście tak potężnie czyści jak Słońce, spróbuję opisać wam transcendentalne rozrywki Visnu, na tyle, na ile pozwala mi moja wiedza. Tak jak ptaki fruwaj na niebie tak daleko, jak pozwala im na to ich zdolność, tak uczeni bhaktowie opisują Pana na tyle, na ile pozwala im na to ich realizacja.

 

01.18.23   Znaczenie:      Najwyższa Absolutna Prawda jest nieograniczony. Żadna żywa istota nie może poznać nieograniczonego przez swoje ograniczone możliwości. Pan jest bezosobowy, osobowy i zlokalizowany. Przez Swoją bezosobową cechę jest On wszechprzenikającym Brahmanem, przez Swój zlokalizowany aspekt jest On obecny w sercu każdego jako Dusza Najwyższa, a przez Swoją ostateczną, osobową postać jest On obiektem transcendentalnej miłosnej służby, którą pełnią Jego szczęśliwi towarzysze, czyści bhaktowie. Rozrywki Pana w różnych postaciach mogą być zrozumiane tylko częściowo przez Jego wielkich, uczonych bhaktów. Tak więc Śrila Suta Gosvami przyjął właściwą pozycję w opisywaniu rozrywek Pana tak dalece, na ile je zrealizował. Faktycznie tylko Sam Pan może opisać Samego Siebie, a Jego uczony bhakta może Go opisać tak dalece, na ile Pan da mu moc opisu.

 

01.18.24-25   Pewnego razu Maharaja Pariksit, polując w lesie z łukiem i strzałami i podążając za jeleniem, poczuł nagle ogromne zmęczenie, głód i pragnienie. Szukając zbiornika wody, wszedł on do pustelni słynnego Śamiki Rsiego, i zobaczył mędrca siedzącego cicho z zamkniętymi oczyma.

 

01.18.24-25   Znaczenie:      Pan jest tak łaskawy dla Swoich czystych bhaktów, że we właściwym czasie przywołuje On takich bhaktów do Siebie, i tym sposobem stwarza im pomyślne warunki. Maharaja Pariksit był czystym bhaktą Pana, i nie było dla niego powodu, aby stać się do cna wyczerpanym, głodnym i spragnionym, ponieważ bhakta Pana nie jest nigdy niepokojony przez takie cielesne wymogi. Ale przez pragnienie Pana, nawet taki bhakta może stać się na pozór zmęczony i spragniony, po to właśnie, aby stworzyć dla niego sytuację korzystną dla wyrzeczenia się światowych czynności. Aby być zdolnym do powrotu do Boga, należy porzucić wszelkie przywiązania do światowych związków. A kiedy bhakta jest zbyt pochłonięty sprawami tego świata, Pan stwarza sytuację, aby uwolnić go od przywiązań. Najwyższy Pan nigdy nie zapomina o Swoim czystym bhakcie, nawet chociaż ten może być zaangażowany w tak zwane światowe sprawy. Czasami Pan stwarza niefortunną sytuację, w której bhakta staje się zmuszonym do wyrzeczenia się wszystkich światowych spraw. Bhakta może zrozumieć ten sygnał Pana, ale inni wezmą go za niepomyślny i nieszczęśliwy. Maharaja Pariksit miał stać się medium do objawienia Śrimad-Bhagavatam przez Pana Śri Krsnę, tak jak jego dziadek Arjuna był medium dla przekazania Bhagavad-gity. Gdyby Arjuna nie został poddany przez wolę Pana iluzji rodzinnego przywiązania, wówczas nie byłoby przekazu Bhagavad-gity przez Samego Pana dla dobra wszystkich zainteresowanych. Podobnie, gdyby Maharaja Pariksit nie poczuł się zmęczonym, głodnym i spragnionym w tym czasie, Śukadeva Gosvami, pierwszy autorytet Śrimad-Bhagavatam, nie wygłosiłby przed nim Bhagavatam. Tak więc jest to preludium do okoliczności, w których miało zostać wypowiedziane Śrimad-Bhagavatam dla korzyści wszystkich zainteresowanych. Preludium to zaczyna się od słów: "Pewnego razu."

 

01.18.26   Organy zmysłowe muniego, oddech, umysł i inteligencja, wszystkie były powściągnięte od materialnych czynności i był on usytuowany w transie poza trzema stanami świadomości (jawą, snem i nieświadomością), osiągnąwszy transcendentalną pozycję jakościowo równą z Najwyższym Absolutem.

 

01.18.26   Znaczenie:      Wynika z tego, że muni, do którego pustelni wszedł Król, był w transie yogicznym. Pozycję transcendentalną osiąga się przez trzy procesy, mianowicie jnanę, czyli teoretyczną wiedzę o transcendencji, proces yogi, czyli faktyczną realizację transu przez manipulację fizjologicznymi i psychologicznymi funkcjami ciała, i przez najbardziej zalecany proces bhakti-yogi, czyli zaangażowanie zmysłów w służbę oddania dla Pana. Również w Bhagavad-gicie mamy informację o stopniowym rozwijaniu postrzegania od materii do żywej istoty. Nasz materialny umysł i ciało rozwija się z żywej istoty, duszy, a będąc pod wpływem trzech cech materii, zapominamy naszą rzeczywistą tożsamość. Proces jnany teoretycznie spekuluje o realności duszy. Ale bhakti-yoga faktycznie angażuje istotę duchową w czynności. Percepcja materii stoi niżej w stosunku do bardziej subtelnych stanów zmysłów. Ponad zmysłami jest subtelniejszy umysł, następnie czynności oddychania, a potem inteligencja. Poza inteligencją, żywa dusza jest realizowana przez mechaniczne czynności systemu yogi, czyli praktykę medytacji powściągającej zmysły, regulowanie systemu oddechowego i zastosowanie inteligencji do wzniesienia się do pozycji transcendentalnej. Ten trans zatrzymuje wszelkie materialne czynności ciała. Król zobaczył muniego w tej pozycji. Zobaczył on również muniego w następujący sposób.

 

01.18.27   Pogrążony w medytacji mędrzec był okryty skórą jelenia, a jego długie, skłębione włosy były rozrzucone po całym ciele. Król; którego język był wyschnięty z pragnienia, poprosił go o wodę.

 

01.18.27   Znaczenie:      Król, będąc spragnionym, poprosił o wodę. To, że taki wielki bhakta i król poprosił o wodę mędrca pogrążonego w transie, było na pewno opatrznościowe. Inaczej nie było szansy na takie unikalne zdarzenie. Tak oto Maharaja Pariksit został umieszczony w niefortunnym położeniu, tak aby stopniowo mogło zostać objawione Śrimad-Bhagavatam.

 

01.18.28   Król, nie będąc przyjętym żadnym formalnym powitaniem w postaci ofiarowania siedzenia, miejsca, wody i słodkich mów powitalnych, uważał, że został zlekceważony, i myśląc w ten sposób, rozgniewał się.

 

01.18.28   Znaczenie:      Prawo przyjmowania gości w kodeksach wedyjskich oznajmia, że nawet jeśli podejmuje się w domu wroga, musi on być przyjęty z całym szacunkiem. Nie powinno mu się nawet dać odczuć, że przyszedł on do domu wroga. Kiedy Pan Krsna, w towarzystwie Arjuny i Bhimy, odwiedził Jarasandhę w Magadha, zostali oni podjęci przez Króla Jarasandhę zgodnie z królewskim zwyczajem. W nocy zwykli oni siadać razem jako przyjaciele i goście, w dzień zaś walczyli na śmierć i życie. Takie było prawo podejmowania gości. Prawo to oznajmia, że biedny człowiek, który nie ma nic do zaofiarowania swojemu gościowi, powinien przynajmniej ofiarować mu słomianą matę do siedzenia, kubek wody do picia i jakieś słodkie słowa. Dlatego podejmowanie gościa, przyjaciela czy przeciwnika, nie wiąże się z żadnym wydatkiem. Jest to tylko sprawa dobrych manier.

    Kiedy Maharaja Pariksit wszedł w drzwi pustelni Śamiki Rsiego, nie spodziewał się on bynajmniej królewskiego przyjęcia ze strony Rsiego, ponieważ wiedział on, że święci i mędrcy nie są ludźmi bogatymi materialnie. Ale nie przypuszczał on, że odmówi się mu słomianej maty, kubka wody i jakichś słodkich słów. Nie był on zwykłym gościem ani też nie był wrogiem Rsiego, dlatego też chłodne przyjęcie Rsiego wielce zdziwiło Króla. Prawdę powiedziawszy, Król miał prawo rozgniewać się na Rsiego, jako że bardzo był spragniony kubka wody. Rozgniewanie się w takiej poważnej sytuacji nie jest bynajmniej rzeczą nienaturalną dla Króla, ale ponieważ sam Król był również wielkim świętym, jego gniew i podjęte działanie jest zadziwiające. Musimy więc przyjąć, że zostało to zrządzone przez wolę Pana. Król był wielkim bhaktą Pana, a święty był równie dobry jak Król. Ale z woli Pana zostały stworzone warunki, które stały się okazją dla Króla do uwolnienia się od przywiązania do spraw rodzinnych i czynności rządowych, i w ten sposób stał się on duszą całkowicie podporządkowaną lotosowym stopom Pana. Miłosierny Pan stwarza czasami taką niefortunną sytuację dla Swoich czystych bhaktów, aby pociągnąć ich ku Sobie z bagna materialnej egzystencji. Ale sytuacje takie zdają się na pozór krzyżować plany bhaktom. Bhaktowie Pana są zawsze pod opieką Pana, i w każdych warunkach, w nieszczęściu czy powodzeniu, Pan jest najwyższym przewodnikiem dla bhaktów. Czyści bhaktowie przyjmują zatem wszystkie niefortunne warunki za błogosławieństwo Pana.

 

01.18.29   O bramini, gniew i zawiść Króla skierowane ku mędrcowi-braminowi były niesłychane, jako że warunki uczyniły go głodnym i spragnionym.

 

01.18.29   Znaczenie:      Dla Króla takiego jak Maharaja Pariksit uniesienie się gniewem i zapałanie zawiścią, szczególnie w stosunku do mędrca i bramina, było niewątpliwie czymś niesłychanym. Król wiedział, że bramini, mędrcy, dzieci, kobiety i ludzie starzy są zawsze poza zasięgiem kary. Podobnie Król, nawet chociaż popełni on wielki błąd, nie jest nigdy uważany za przestępcę. Ale w tym wypadku Maharaja Pariksit rozgniewał się i zapałał zawiścią w stosunku do mędrca, z powodu swojego pragnienia i głodu, a wszystko to z woli Pana. Król miał prawo ukarać swojego poddanego za oziębłe przywitanie go czy też zlekceważenie, ale ponieważ winowajcą był mędrzec i bramin, zachowanie Króla było niesłychane. Tak jak Pan nie jest nigdy zazdrosny o nikogo, tak również i bhakta Pana nie jest o nikogo zazdrosny. Jedynym usprawiedliwieniem zachowania Maharajy Pariksita jest to, że było ono zrządzone przez Pana.

 

01.18.30   Opuszczając pustelnię, Król, będąc tak znieważonym, podniósł swym łukiem nieżywego węża i w gniewie umieścił go na ramionach mędrca. Następnie powrócił do pałacu.

 

01.18.30   Znaczenie:      Tak więc Król potraktował mędrca wet za wet, chociaż nie miał on nigdy zwyczaju postępować tak nierozsądnie. Z woli Pana, Król, opuszczając pustelnię, znalazł przed nią martwego węża, i pomyślał on, że mędrzec, który tak chłodno go przywitał, może zostać podobnie chłodno potraktowanym, przez ofiarowanie mu girlandy z martwego węża. Mając na uwadze normalne stosunki, nie było w tym nic nienaturalnego, ale w przypadku zachowania Maharajy Pariksita w stosunku do bramina mędrca, było to niewątpliwie niesłychane. Stało się tak jednak z woli Pana.

 

01.18.31   Powróciwszy do pałacu, zaczął on rozmyślać i rozważać w sobie samym, czy mędrzec był rzeczywiście pogrążony w medytacji, ze skupionymi zmysłami i zamkniętymi oczyma, czy też udawał on trans, aby tym sposobem uniknąć przyjęcia niższego ksatryi.

 

01.18.31   Znaczenie:      Będąc bhaktą Pana, Król nie był zadowolony ze swego postępku, i tak oto zaczął się zastanawiać, czy mędrzec był rzeczywiście w transie, czy też tylko udawał, aby uniknąć przyjęcia Króla, który był ksatriyą, i dlatego niższy rangą. Dobra dusza, skoro tylko popełni coś niewłaściwego, natychmiast odczuwa skruchę. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakur i Śrila Jiva Gosvami nie wierzą, że czyn Króla był spowodowany jego przeszłymi karygodnymi czynami. Zdarzenie to miało miejsce z woli Pana, po to, aby przywołać Króla do domu, z powrotem do Boga.

    Według Śrila Viśvanatha Cakravarti, autorem planu był Pan, i z Jego woli zaistniała ta nieszczęsna sytuacja. Plan był taki, aby z powodu swojego tak zwanego karygodnego czynu Król mógł zostać przeklęty przez niedoświadczonego bramińskiego syna, skażonego wpływem wieku Kali, i aby w ten sposób Król mógł opuścić swoje domowe ognisko dla swojego własnego dobra. Jego związek ze Śrila Śukadevę Gosvamim umożliwi prezentację wielkiego Śrimad-Bhagavatam, które uważane jest za książkową inkarnację Pana. Ta książkowa inkarnacja Pana podaje wiele fascynujących informacji o transcendentalnych rozrywkach Pana, jak Jego rasa-lila z duchowymi pasterkami Vrajabhumi. Ta szczególna rozrywka Pana ma specyficzne znaczenie, ponieważ każdy, kto we właściwy sposób pozna tę rozrywkę Pana, zostanie na pewno odwiedziony od światowego pragnienia seksualnego i zostanie umieszczony na ścieżce wzniosłej służby oddania dla Pana. Światowe niepowodzenie czystego bhakty ma na celu wzniesienie go do wyższej transcendentalnej pozycji. Przez postawienie Arjuny i Pandavów w nieszczęśliwej sytuacji z powodu intryg ich braci-kuzynów, Pan stworzył preludium do bitwy na Polu Kuruksetra. Celem tego było inkarnowanie dźwiękowej reprezentacji Pana, Bhagavad-gity. Tak więc, przez usytuowanie Króla Pariksita w tej niefortunnej sytuacji, powstała z woli Pana inkarnacja Śrimad-Bhagavatam. Głód i pragnienie nękające Króla były tylko pozorem, ponieważ Król zniósł wiele, nawet w łonie swojej matki. Nie był on nigdy zaniepokojony żarem brahmastry skierowanej ku niemu przez Aśvatthamę. Nieszczęsne położenie Króla było niewątpliwie bezprecedensowe. Tacy bhaktowie jak Maharaja Pariksit są dostatecznie potężni, aby znieść takie utrapienie, dzięki woli Pana, i nie są oni nigdy zaniepokojeni. Tak więc, w tym wypadku cała sytuacja została zaplanowana przez Pana.

 

01.18.32   Mędrzec miał syna, który był bardzo potężny, będąc bramińskim synem. Kiedy bawił się z niedojrzałymi chłopcami, usłyszał o nieszczęściu ojca, spowodowanym przez Króla. Wówczas chłopiec powiedział następujące słowa.

 

01.18.32   Znaczenie:      Dzięki dobrym rządom Maharajy Pariksita, nawet niedojrzały chłopiec, który bawił się z innymi niedojrzałymi chłopcami, mógł stać się tak potężny jak wykwalifikowany bramin. Chłopiec ten zwał się Śrngi, i otrzymał dobry trening w brahmacaryi od swojego ojca, tak że mógł być tak potężny, jak bramin, nawet w swoim wieku. Ale ponieważ wiek Kali szukał sposobności, aby zniszczyć kulturalne dziedzictwo czterech porządków życia ten niedojrzały chłopiec dał szansę wiekowi Kali na wejście na pole kultury wedyjskiej. Nienawiść dla niższych porządków życia zaczęła się od tego bramińskiego chłopca, pod wpływem wieku Kali, i w ten sposób życie kulturowe zaczęło słabnąć z dnia na dzień. Pierwszą ofiarą bramińskiej niesprawiedliwości był Maharaja Pariksit, i tak oto ochrona dawana przez Króla przed zaciekłymi atakami wieku Kali straciła na sile.

 

01.18.33   (Śrngi, syn bramina, rzekł:) O patrzcie na grzechy władców, którzy jak wrony i łańcuchowe psy u drzwi, popełniają karygodne grzechy przeciwko swoim mistrzom, przeciwne zasadom rządzących sługami.

 

01.18.33   Znaczenie:      Bramini są uważani za mózgi i głowę ciała społecznego, a ksatriyowie za jego ramiona. Ramiona są potrzebne, aby chronić ciało od wszelkich krzywd, ale ramiona muszą działać zgodnie ze wskazówkami głowy i mózgu. Taki jest naturalny stan rzeczy stworzony przez najwyższy porządek, albowiem Bhagavad-albowiem Bhagavad-gita stwierdza, że cztery porządki społeczne, czyli kasty, mianowicie bramini, ksatriyowie, vaiśyowie i śudrowie, są stworzone odpowiednio do cech odpowiednich osób i pracy wykonywanej przez nie. Naturalnie, syn bramina ma dobrą szansę na stanie się braminem pod kierunkiem swojego wykwalifikowanego ojca, tak jak syn praktykującego lekarza ma bardzo dobrą szansę, aby stać się wykwalifikowanym lekarzem. Tak więc system kastowy jest całkowicie naukowy. Syn musi skorzystać z kwalifikacji ojca, i w ten sposób stać się braminem czy lekarzem, a nie czymś innym. Nie będąc wykwalifikowanym, nie można zostać braminem czy lekarzem, i taki jest werdykt wszystkich pism świętych i porządków społecznych. Tutaj Śrngi, wykwalifikowany syn wielkiego bramina, osiągnął wymaganą bramińską moc przez narodziny i trening, ale miał on braki w kulturze, jako że był niedoświadczonym chłopcem. Przez wpływ Kali, syn bramina był nadęty dumą z powodu bramińskiej siły, i tak oto niesłusznie porównał Maharaję Pariksita do wron i łańcuchowych psów. Król jest niewątpliwie łańcuchowym psem państwa w tym sensie, że trzyma on czujne czaty na granicy państwa dla jego ochrony i obrony, ale określenie go mianem łańcuchowego psa świadczy o braku wykształcenia u tego chłopca. Tak oto zaczął się upadek bramińskich mocy, ponieważ przywiązują oni wagę do narodzin, nie kultury. Upadek kasty bramińskiej zaczął się w wieku Kali. A jako że bramini są głowami porządku społecznego, wszystkie inne porządki społeczne zaczęły się degenerować. Ten początek bramińskiej degeneracji był wielce opłakiwany przez ojca Śrngi, jak się o tym wkrótce dowiemy.

 

01.18.34   Potomkowie klasy królewskiej niewątpliwie spełniają funkcje psów łańcuchowych i muszą oni warować u drzwi. Jakim prawem psy mogłyby wchodzić do domu i jeść posiłek z panem z tego samego talerza?

 

01.18.34   Znaczenie:      Niedoświadczony chłopiec-bramin na pewno wiedział, że Król prosił jego ojca o wodę, a ojciec nie odpowiedział. Próbował on wyjaśnić niegościnność ojca w zuchwały sposób, właściwy dla niewykształconego chłopca. Nie było mu wcale przykro z tego powodu, że Król nie spotkał się z odpowiednim przyjęciem. Wprost przeciwnie, ocenił on ten zły czyn w sposób charakterystyczny dla Kali-yugi. Porównał on Króla do psa łańcuchowego, wskutek tego nie było rzeczą stosowną, że Król wszedł do domu bramina i poprosił o wodę z tego samego naczynia. Pies jest z pewnością utrzymywany przez swojego pana, ale nie znaczy to, że może rościć sobie prawo do jedzenia i picia z tego samego naczynia. Mentalność fałszywego prestiżu jest przyczyną upadku doskonałego porządku społecznego, i widzimy tutaj, że zostało to zapoczątkowane przez niedoświadczonego syna bramina. Tak jak psu nigdy nie pozwala się wejść do domu, chociaż jest chowany przez swojego pana, podobnie, według Śrngi, Król nie miał prawa wejść do domu Śamiki Rsiego. Według opinii chłopca, wina była po stronie Króla, a nie jego ojca, i w ten sposób usprawiedliwił on swojego milczącego ojca.

 

01.18.35   Po odejściu Pana Śri Krsny, Osoby Boga i najwyższego władcy każdego i naszego obrońcy, ci parweniusze rozplenili się. Dlatego sam zabiorę się za nich i ukarzę ich przykładnie. Wy będziecie świadkami mojej mocy.

 

01.18.35 Znaczenie:      Niedoświadczony bramin, nadęty dumą z powodu małych brahma-teja, został skażony wpływem Kali-yugi. Maharaja Pariksit dał pozwolenie Kali na przebywanie w czterech miejscach wspomnianych uprzednio, ale dzięki jego doświadczonym rządom osoba Kali niełatwo mógł znaleźć miejsce mu przeznaczone. Dlatego też osoba Kali poszukiwał sposobności, aby ustanowić swój autorytet, i dzięki łasce Pana znalazł on dziurę w nadętym, niedoświadczonym synu bramina. Mały chłopiec chciał pokazać swoją moc zniszczenia, i miał on czelność ukarać tak wielkiego Króla jak Maharaja Pariksit. Chciał on zająć miejsce Pana Krsny po Jego odejściu. To są podstawowe cechy parweniuszy, którzy pod wpływem wieku Kali chcą zająć miejsce Pana Śri Krsny. Parweniusz z małą siłą chce stać się inkarnacją Pana. Istnieje wiele fałszywych inkarnacji, które pojawiły się po odejściu Pana Krsny z tej planety, i mamią one niewinnych ludzi przez zdobywanie duchowego posłuchu ogółu ludzi i podtrzymywanie fałszywego prestiżu. Innymi słowy, osoba Kali otrzymał sposobność, aby rządzić przez tego syna bramina, Śrngi.

 

01.18.36   Przemówiwszy w ten sposób do towarzyszy zabawy, syn rsiego, z zaczerwienionymi od gniewu oczyma, dotknął wody rzeki Kauśika i wyrzekł następujące piorunujące słowa.

 

01.18.36   Znaczenie:     Okoliczności, w których Maharaja Pariksit został przeklęty, były po prostu dziecinne, tak jak widzimy to z tego wersetu. Śrngi pokazał swoje zuchwalstwo pośród towarzyszy zabawy, którzy byli niewinni. Każdy rozsądny człowiek przeszkodziłby mu w czynieniu tak wielkiej szkody całemu ludzkiemu społeczeństwu. Przez zabicie takiego Króla jak Maharaja Pariksit, po to tylko, aby popisać się zdobytymi przez siebie mocami bramińskimi, niedoświadczony syn bramina popełnił wielki błąd.

 

01.18.37   Syn bramina przeklął Króla w ten oto sposób: Siódmego dnia licząc od dzisiaj, wąż ptak ukąsi tego najbardziej nikczemnego z dynastii (Maharaję Pariksita), jako że złamał on prawa etykiety, obrażając mojego ojca.

 

01.18.37   Znaczenie:      Tak oto wzięło początek nadużycie mocy bramińskiej, i stopniowo bramini wieku Kali zostali pozbawieni zarówno siły bramińskiej, jak i kultury. Bramin-chłopiec uważał Maharaję Pariksita za kulangara, czyli zakałę dynastii, ale w rzeczywistości chłopiec-bramin był nim samym, ponieważ to właśnie od niego zaczęła się niemoc kasty bramińskiej, która stała się tak bezsilna jak wąż z wyłamanymi zębami jadowymi. Wąż jest groźny dopóki posiada zęby jadowe, w innym wypadku jest on tylko groźny dla dzieci. Tak oto osoba Kali najpierw pokonał chłopca-bramina, a stopniowo inne kasty. W ten sposób cały naukowy system porządku społecznego przybrał w tym wieku formę wypaczonego systemu kastowego, który teraz jest tępiony przez inną klasę ludzi podobnie poddanych wpływowi wieku Kali. Należy więc zobaczyć rdzeń tego wypaczenia, a nie próbować potępiać system jako taki, bez wiedzy o jego naukowej wartości.

 

01.18.38   Następnie, kiedy chłopiec powrócił do pustelni, zobaczył on węża na ramieniu swego ojca, i z żalu zapłakał bardzo głośno.

 

01.18.38   Znaczenie:      Chłopiec nie był szczęśliwy, ponieważ popełnił on wielki błąd, i chciał on zrzucić ciężar ze swojego serca przez płacz. Tak więc po wejściu do pustelni i zobaczeniu ojca w takim położeniu, zapłakał on głośno, tak aby doznać ulgi. Ale było już za późno. Ojciec ubolewał nad całym wydarzeniem.

 

01.18.39   O bramini, rsi, który urodził się w rodzinie Angiry Muniego, usłyszawszy płacz swojego syna, powoli otworzył oczy i ujrzał martwego węża wokół swojej szyi.

 

01.18.40   Odrzucił on na bok zdechłego węża i zapytał swojego syna, jaki jest powód jego płaczu, czy może ktoś mu wyrządził jakąś krzywdę. Słysząc jego zapytanie, syn objaśnił mu co się zdarzyło.

 

01.18.40   Znaczenie:      Ojciec nie potraktował zdechłego węża wokół swojej szyi zbyt poważnie. Po prostu zrzucił go. Prawdę mówiąc, nie było nic niewłaściwego w czynie Maharajy Pariksita, ale głupi syn potraktował go bardzo poważnie i, będąc pod wpływem Kali-yugi, przeklął Króla, kończąc w ten sposób rozdział szczęśliwej historii.

 

01.18.41   Ojciec usłyszał od syna, że Król został przeklęty, chociaż, będąc najlepszym spośród wszystkich ludzkich istot, nigdy nie powinien zostać potępiony. Rsi nie pochwalił swego syna, ale przeciwnie, zaczął ubolewać, mówiąc: Och! Jakże wielkiego grzechu dopuścił się mój syn. Wyznaczył on ciężką karę za nieznaczną obrazę.

 

01.18.41   Znaczenie:      Król jest najlepszym spośród wszystkich ludzkich istot Jest on reprezentantem Boga i nigdy nie jest on potępiany za żaden ze swoich czynów. Innymi słowy, Król nie może uczynić nic złego. Król może rozkazać powiesić winnego syna bramina, ale nie ma grzechu z powodu zabicia bramina. Nawet jeśli dzieje się coś niewłaściwego z Królem, nigdy nie powinno się go potępiać. Lekarz może zabić pacjenta przez błędne leczenie, ale taki zabójca nie jest nigdy skazywany na śmierć. Tak więc, co tu mówić o tak dobrym i pobożnym królu jak Maharaja Pariksit? W wedyjskim sposobie życia król jest trenowany, aby stać się rajarsim, czyli wielkim świętym, chociaż jest on rządzącym władcą. To tylko dzięki dobrym rządom króla obywatele mogą żyć spokojnie i bez lęku. Rajarsi zarządzał swoim królestwem tak wspaniale i pobożnie, że jego poddani zwykli szanować go, jak gdyby był Samym Panem. Taka jest instrukcja Ved. Król jest nazywany narendra, czyli najlepszym spośród ludzkich istot. Jak zatem taki Król jak Maharaja Pariksit mógł być potępiony przez niedoświadczonego, nadętego bramińskiego syna, nawet chociaż ten osiągnął moce wykwalifikowanego bramina?

    Jako że Śamika Rsi był doświadczonym, dobrym braminem, nie pochwalił on postępku swojego potępionego syna. Zaczął ubolewać nad tym wszystkim, co ten uczynił. Król był poza zasięgiem klątw jako powszechny władca, a co tu mówić o tak dobrym Królu, jak Maharaja Pariksit. Obraza popełniona przez Króla była bardzo lekka i potępienie go na śmierć było niewątpliwie wielkim grzechem Śrngi. Dlatego też Rsi Śamika zaczął żałować całego incydentu.

 

01.18.42   O mój chłopcze, twoja inteligencja jest niedojrzała i dlatego nie masz wiedzy, że król, który jest najlepszym pośród ludzkich istot, jest tak dobry jak Osoba Boga. Nie można go nigdy stawiać na równi ze zwykłymi ludźmi. Obywatele państwa żyją w dobrobycie, będąc chronionymi przez jego niezrównane męstwo.

 

01.18.43   Mój drogi chłopcze, Pan, który trzyma koło rydwanu, jest reprezentowany przez monarchię, a kiedy rządy te zostają obalone, cały świat wypełnia się złodziejami, którzy od razu niepokoją pozbawionych ochrony poddanych, podobnych rozproszonym jagniętom.

 

01.18.43   Znaczenie:      Według Śrimad-Bhagavatam, monarchia reprezentuje Najwyższego Pana, Osobę Boga. Mówi się, że król jest reprezentantem Absolutnej Osoby Boga, ponieważ jest on szkolony, by zdobyć cechy Boga, w celu ochrony żywych istot. Bitwa na Polu Kuruksetra została zaplanowana przez Pana, aby osadzić na tronie rzeczywistego reprezentanta Pana, Maharaję Yudhisthirę. Idealny król, gruntownie wytrenowany przez kulturę i służbę oddania i posiadający walecznego ducha, jest doskonałym królem. Taki osobowy monarcha jest daleko lepszy niż tak zwana demokracja nieedukacji i nieodpowiedzialności. Złodzieje i hultaje współczesnej demokracji starają się o rządy przez zafałszowanie wyborów, i tacy zwycięzcy oszuści i złodzieje pożerają masy ludzkie. Wyszkolony monarcha jest daleko lepszy od setek bezużytecznych ministerialnych złodziei, i poczyniono tutaj aluzję, że przez obalenie monarchii, takiej jak ta Maharaja Pariksita, masy ludzkie zostają wystawione na wiele ataków wieku Kali. Nie są oni nigdy zbytnio szczęśliwi w rozreklamowanej formie demokracji. Rezultat takiej bezkrólewskiej administracji został opisany w następnych wersetach.

 

01.18.44   Z powodu wygaśnięcia monarchicznych rządów i rozgrabienia przez hultai i złodziei bogactwa ludzi, będzie wielkie społeczne zniszczenie. Ludzie będą zabijać i szkodzić sobie wzajemnie, zwierzęta będą kradzione, a kobiety uprowadzane, a za wszystkie te grzechy my będziemy odpowiedzialni.

 

01.18.44   Znaczenie:      Bardzo znaczące w tym wersecie jest słowo nah. Mędrzec słusznie przyjmuje odpowiedzialność braminów jako społeczności za obalenie rządów monarchicznych i otworzenie w ten sposób możliwości przed tak zwanymi demokratami, którzy ogólnie rzecz biorąc są grabieżcami dóbr poddanych. Ci tak zwani demokraci biorą we władanie monarchię administracyjną bez przyjmowania odpowiedzialności za pomyślne warunki życia obywateli. Każdy zajmuje swój urząd dla zadowalania swoich zmysłów, i tym sposobem zamiast jednego króla, rośnie liczba nieodpowiedzialnych królów, których celem jest okradanie obywateli. Zostało tutaj przepowiedziane, że pod nieobecność rządów monarchicznych każdy będzie przyczyną niepokoju dla innych, przez grabienie bogactwa, zwierząt, uprowadzanie kobiet, itd.

 

01.18.45   W tym czasie ogół ludzi będzie systematycznie upadał ze ścieżki progresywnej cywilizacji pod względem jakościowego zajęcia kast i klas społecznych oraz wedyjskich wskazówek. W rezultacie będą oni bardziej przyciągani do rozwoju ekonomicznego mającego na celu zadowalanie zmysłów, a skutkiem tego będzie niepożądana populacja na poziomie psów i małp.

 

01.18.45   Znaczenie:      Zostało tutaj przepowiedziane, że pod nieobecność rządów monarchicznych ogół ludzi stanie się niepożądaną populacją na poziomie psów i małp. Tak jak małpy mają nadmierne skłonności seksualne a psy są bezwstydne w stosunkach seksualnych, tak ogół ludzi zrodzony z nieprawych związków stopniowo zboczy z wedyjskiej drogi dobrych manier i jakościowego zaangażowania w kasty i porządki życia.

    Wedyjska droga życia jest progresywnym marszem cywilizacji Aryan. Aryanie są postępowi w cywilizacji wedyjskiej. Przeznaczeniem wedyjskiej cywilizacji jest powrót do Boga, z powrotem do domu, gdzie nie ma narodzin, śmierci, starości i choroby: Vedy radzą każdemu, aby nie pozostawał w ciemności materialnego świata, ale aby skierował się ku światłu duchowego królestwa, znajdującego się daleko poza niebem materialnym. Jakościowy system kastowy i porządki życia są w sposób naukowy zaplanowane przez Pana i Jego reprezentantów, wielkich rsich. Doskonała droga życia daje wszelkiego rodzaju instrukcje zarówno w rzeczach materialnych, jak i duchowych. Wedyjski sposób życia nie pozwala człowiekowi być podobnym małpom i psom. Zdegradowana cywilizacja zadowalania zmysłów i rozwoju ekonomicznego jest ubocznym produktem bezbożnych albo bezkrólewskich rządów ludzi przez ludzi i ludzi dla ludzi. Zatem ludzie nie powinni być niezadowoleni z żałosnych rządów, które sami sobie wybrali.

 

01.18.46   Cesarz Pariksit był pobożnym królem. Jest on wielce wysławiany jako pierwszej klasy bhakta Osoby Boga. Jest on świętym pomiędzy królami i spełnił on wiele ofiar z koni. Kiedy taki król jest zmęczony i wyczerpany, cierpiąc głód i pragnienie, nie zasługuje on bynajmniej na klątwę.

 

01.18.46   Znaczenie:      Po wyjaśnieniu ogólnych kodeksów odnośnie pozycji królewskiej i zapewnieniu, że król nie może czynić źle, i dlatego nigdy nie może być potępiony, mędrzec Śamika chciał powiedzieć coś szczególnie o Maharajy Pariksicie. Zostały tutaj zebrane specyficzne kwalifikacje Maharajy Pariksita. Król, nawet oceniany tylko jako król, był najbardziej wysławiany jako władca, który administrował religijnymi zasadami królewskiej klasy. Śastry przepisują obowiązki dla wszystkich kast i porządków społecznych. W osobie Cesarza były obecne wszystkie kwalifikacje ksatryi wspomniane w Bhagavad-gicie (18.43). Był on również wielkim bhaktą Pana i duszą samozrealizowaną. Przeklęcie takiego króla, kiedy był on zmęczony i wyczerpany głodem i pragnieniem, nie było wcale właściwe. W ten sposób Śamika Rsi bezwzględnie przyznał, że Maharaja Pariksit został niesprawiedliwie obrzucony klątwą. Chociaż wszyscy bramini byli z dala od tego incydentu, to jednak z powodu dziecinnego czynu chłopca-bramina, zmieniła się cała sytuacja świata. W ten sposób Rsi Śamika, bramin, przyjął na siebie odpowiedzialność za wszelką degenerację dobrych porządków świata.

 

01.18.47   Następnie rsi błagał wszechprzenikającego Osobę Boga, aby wybaczył niedojrzałemu chłopcu, który nie miał inteligencji i który popełnił wielki grzech przez przeklęcie osoby, która była całkowicie wolna od wszystkich grzechów, która była podległa i zasługiwała na ochronę.

 

01.18.47   Znaczenie:      Każdy jest odpowiedzialny za swoje działanie, czy to pobożne, czy też grzeszne. Rsi Śamika mógł przewidzieć, że jego syn popełnił wielki grzech, przeklinając Maharaję Pariksita, który zasługiwał na ochronę braminów, albowiem był on pobożnym władcą i był całkowicie wolny od wszelkich grzechów, jako że był pierwszej klasy bhaktą Pana. Kiedy ma miejsce obraza wobec bhakty Pana, bardzo trudno jest zwalczyć reakcję. Bramini, będąc głową klas społecznych, mają za zadanie dać ochronę swoim poddanym, a nie przeklinać ich. Istnieją sytuacje, kiedy bramini mogą w porywie gniewu przeklinać podległych ksatriyów czy vaiśyów, itd., ale w przypadku Maharajy Pariksita nie było do tego podstaw, co już zostało wyjaśnione. Głupi chłopiec uczynił to powodowany swoją czystą próżnością z powodu bycia synem bramina, i wskutek tego podlegał karze przez prawo Boga. Pan nigdy nie przebacza osobie, która potępiła Jego czystego bhaktę. Tak więc, przez przeklęcie Króla głupi Śrngi popełnił nie tylko grzech, ale również największą obrazę. Dlatego też rsi mógł przewidzieć, że tylko Najwyższa Osoba Boga może ocalić jego chłopca od jego grzesznego czynu. Dlatego też bezpośrednio błagał Najwyższego Pana o przebaczenie, gdyż tylko On jest w stanie anulować rzecz, która jest niemożliwa do zmiany. Apel został zrobiony w imieniu głupiego chłopca, który nie rozwinął żadnej inteligencji.

    Może tutaj powstać pytanie, że ponieważ było to pragnieniem Pana, aby umieścić Maharaję Pariksita w takiej niefortunnej sytuacji, tak aby mógł on zostać wyzwolony z materialnej egzystencji, jak zatem można mówić o odpowiedzialności bramińskiego syna za ten czyn obrazy? Odpowiedź jest taka, że ten obraźliwy czyn został spełniony tylko przez dziecko, tak więc bez trudu mógł on zostać wybaczony, i dlatego modlitwa ojca została wysłuchana. Ale jeśli powstaje pytanie, dlaczego społeczność bramińska pojęta jako całość stała się odpowiedzialna za przyzwolenie Kali na wejście w świat, odpowiedź można znaleźć w Varaha Puranie, że demony, które było wrogie w stosunku do Najwyższej Osoby Boga, ale nie zostały przez Niego zabite, otrzymały pozwolenie na narodziny w rodzinach braminów, aby skorzystać z wieku Kali. Wszechmiłosierny Pan dał im szansę na narodziny w rodzinach pobożnych braminów, tak aby mogły one uczynić postęp ku zbawieniu. Ale demony, zamiast odpowiednio zużytkować tę dobrą sposobność, nadużyły kultury braminicznej, nadęci dumą z powodu stania się braminami. Typowym tego przykładem jest syn Samiki Rsiego, i wszyscy głupi synowie braminów otrzymują niniejszym ostrzeżenie, aby nie stać się tak głupimi jak Śrngi i zawsze wystrzegać się demonicznych cech, które mieli w swoich poprzednich żywotach. Oczywiście głupi chłopiec otrzymał przebaczenie od Pana, ale inni, którzy mogą nie mieć takiego ojca jak Śamika Rsi, staną w obliczu wielkich trudności, jeśli źle wykorzystają swoje narodziny w rodzinie bramina.

 

01.18.48   Bhaktowie Pana są tak cierpliwi, że nawet chociaż są oni zniesławiani, oszukiwani, przeklinani, niepokojeni, lekceważeni czy nawet zabijani, nie są skłonni do zemsty.

 

01.18.48   Znaczenie:      Rsi Śamika również wiedział, że Pan nie wybacza osobie, która popełniła obrazę wobec stóp bhakty. Pan może tylko dać wskazówkę, aby przyjąć schronienie bhakty. Rsi myślał sobie, że gdyby Maharaja Pariksit zechciał przekląć chłopca, biorąc odwet za jego klątwę, wówczas mógłby zostać ocalony. Ale wiedział on również, że czysty bhakta jest nieczuły na światowe korzyści czy przeciwności. Jako tacy, bhaktowie nie zwykli nigdy przeciwdziałać osobistemu zniesławieniu, klątwom, lekceważeniu, itd. Co się tyczy takich rzeczy bhaktowie nie troszczą się zbytnio o osobiste sprawy. Ale w wypadku, gdy obrazy popełniane są przeciwko Panu czy Jego bhaktom, wtedy bhaktowie podejmują bardzo ostre działanie. Jako że w przypadku Maharajy Pariksita była to jego osobista sprawa, Śamika Rsi wiedział, że Król nie będzie przeciwdziałał. Tak więc nie było żadnej innej alternatywy, jak tylko błagać Pana o ocalenie niedojrzałego chłopca.

    To nie jest tak, że tylko bramini są wystarczająco potężni, aby przeklinać i błogosławić poddanych. Bhakta Pana, nawet chociaż może nie być braminem, jest bardziej potężny niż bramin. Ale potężny bhakta nigdy nie nadużywa swojej mocy dla osobistej korzyści. Jakąkolwiek moc bhakta może posiadać, zawsze używa jej tylko w służbie dla Pana i Jego bhaktów.

 

01.18.49   Tak oto mędrzec ubolewał nad grzechem popełnionym przez swojego własnego syna. Nie potraktował natomiast obrazy Króla zbyt poważnie.

 

01.18.49   Znaczenie:      Cały incydent został teraz wyjaśniony. Zawieszenie zdechłego węża na szyi mędrca przez Maharaję Pariksita nie było wcale poważną obrazą, ale klątwa Śrngi była obrazą bardzo poważną. Ale jako że był on tylko chłopcem, zasługiwał na przebaczenie Najwyższego Pana, chociaż nie było możliwe, aby uwolnić się od grzesznej reakcji. Maharaja Pariksit również nie miał nic przeciwko klątwie, którą obrzucił go głupi bramin. Przeciwnie, wyciągnął on pełną korzyść z tej niefortunnej sytuacji, i z woli Pana, Maharaja Pariksit osiągnął najwyższą doskonałość życia przez łaskę Śukadevy Gosvamiego. W rzeczywistości było to pragnienie Pana, i Maharaja Pariksit, Rsi Śamika i jego syn Śrngi byli wszyscy instrumentami w wypełnieniu pragnienia Pana. Tak więc żaden z nich nie był w obliczu trudności, ponieważ wszystko miało związek z Najwyższą Osobą.

 

01.18.50   Ogólnie transcendentaliści, nawet chociaż zaangażowani przez innych w dualizmy materialnego świata, nie są w niedoli. Ani też nie czerpią przyjemności (ze światowych rzeczy), albowiem są zaangażowani transcendentalnie.

 

01.18.50   Znaczenie:      Transcendentalistami są filozofowie-empirycy, mistycy i bhaktowie Pana. Filozofowie-empirycy mają na celu doskonałość wtopienia się w istnienie Absolutu, mistycy mają na celu postrzeganie wszechprzenikającej Duszy Najwyższej, a bhaktowie są zaangażowani w transcendentalną miłosną służbę dla Osoby Boga. Jako że Brahman, Paramatma i Bhagavan są różnymi fazami tej samej Transcendencji, wszyscy ci transcendentaliści są poza trzema gunami materialnej natury. Materialne strapienie i szczęście są produktami trzech gun i dlatego transcendentaliści nie mają nic wspólnego z przyczynami takiego materialnego szczęścia i nieszczęścia. Król był bhaktą, a rsi był mistykiem. Dlatego też obydwaj byli obojętni wobec przypadkowego zdarzenia, które miało miejsce za przyczyną najwyższej woli. Swawolne dziecko było instrumentem w wypełnieniu się woli Pana.

 

Tak oto Bhaktivedanta kończy objaśnienia do 18-go Rozdziału 1-go Canto Śrimad-Bhagavatam, zatytułowanego

"Maharaja Pariksit przeklęty przez chłopca-bramina."