01.17.01 Znaczenie: Zasadniczą cechą charakterystyczną wieku Kali jest to, że niższej klasy śudrowie, to znaczy ludzie bez braminicznej kultury i duchowej inicjacji, będą ubrani jak administratorzy czy królowie, a zasadniczym interesem takich władców nie-ksatriyów będzie zabijanie niewinnych zwierząt, szczególnie zaś krów i byków, które będą pozbawione ochrony swoich panów, bona fide vaiśyów, społeczności kupieckiej, rzemieślniczej i rolniczej. W Bhagavad-gicie (18.44) jest powiedziane, że vaiśyowie zajmują się rolnictwem, ochroną krów i rzemiosłem. W wieku Kali zdegradowani vaiśyowie, rolnicy i kupcy, zajmują się dostarczaniem krów do rzeźni. Obowiązkiem ksatriyów jest ochrona obywateli państwa, podczas gdy vaiśyowie są zobowiązani do ochrony krów, byków, i spożytkowania ich do produkcji mleka i zboża. Przeznaczeniem krowy jest dostarczanie mleka, a byk jest pożyteczny przy produkcji zbóż. Ale w wieku Kali stanowisko administratorów zajmuje klasa śudrów, a krowy i byki, czyli matki i ojcowie, niechronieni przez vaiśyów, są przeznaczane na ubój w rzeźniach zakładanych przez śudra-administratorów.
01.17.02 Znaczenie: Następnym symptomem wieku Kali jest to, że zasady religijne, które są nieskazitelnie białe, jak biały lotosowy kwiat, będą atakowane przez niewykształconą śudra-populację wieku. Mogą być oni potomkami braminów i ksatriyów, ale w wieku Kali, z braku wystarczającej edukacji i mądrości wedyjskiej, taka śudra-populacja zlekceważy zasady religijne, a osoby wierne religii będą terroryzowane przez takich ludzi. Będą się oni ogłaszać jako zwolennicy braku religijnych zasad i wielu "izmów", a kulty, które będą wyrastać w Kali-yudze, będą tylko zabijać nieskazitelnego byka religii. Państwo ogłosi się państwem świeckim, czyli bez jakichś szczególnych zasad religii, i w rezultacie będzie panowała totalna obojętność wobec zasad religii. Obywatelom pozwoli się na swobodę działania, bez szacunku dla sadhu, śastra i guru. Byk stojący na jednej nodze symbolizuje to, że zasady religijne będą stopniowo zanikać. Nawet fragmentaryczna egzystencja zasad religijnych będzie skrępowana przez wiele przeszkód, jak gdyby drżąc w obawie przed grożącym jej w każdej chwili upadkiem.
01.17.03 Znaczenie: Następnym symptomem wieku Kali jest rozpaczliwa sytuacja krowy. Dojenie krowy oznacza czerpanie zasad religii w płynnej postaci. Wielcy rsi i muni mogą żyć tylko na mleku. Śrila Śukadeva Gosvami udawał się do gospodarzy na czas dojenia krowy, i przyjmował jedynie małą ilość mleka, by utrzymać się przy życiu. Nawet jeszcze pięćdziesiąt lat temu nikt nie odmawiał sadhu jednej czy dwóch kwaterek mleka, i każdy gospodarz rozdawał mleko jak wodę. Dla Sanatanistów, tj. tych, którzy przestrzegają zasad wedyjskich, jest obowiązkiem każdego gospodarza mieć krowy i byki w swoim gospodarstwie, nie tylko dla picia mleka, ale również dla czerpania religijnych zasad. Sanataniści czczą krowy według zasad religijnych i szanują braminów. Krowie mleko jest wymagane dla ognia ofiarnego, a przez spełnianie ofiar gospodarz może być szczęśliwy. Cielę nie tylko jest piękne, ale również daje zadowolenie krowie, i tym sposobem daje ona tak dużo mleka, jak to tylko możliwe. Ale w Kali-yudze cielęta są oddzielane od krów już bardzo wcześnie, dla celów, które mogą zostać pominięte na tych stronicach Śrimad-Bhagavatam. Krowa stoi ze łzami w oczach, śudra-mleczarz doi z niej mleko sztucznymi metodami, a kiedy krowa przestaje dawać mleko, posyła się ją do rzeźni. Tak wielce grzeszne czyny są przyczyną wszelkich kłopotów we współczesnym społeczeństwie. Ludzie nie wiedzą co czynią w imię rozwoju ekonomicznego. Wpływ Kali utrzymuje ich w ciemnościach ignorancji. Pomimo wszelkich wysiłków osiągnięcia pokoju i pomyślności, muszą oni spróbować dopilnować tego, by krowy i byki były szczęśliwe pod każdym względem. Głupi ludzie nie wiedzą, jak zdobywa się szczęście poprze uszczęśliwienie krów i byków, ale jest to fakt na mocy prawa natury. Przyjmijmy to ze względu na autorytet Śrimad-Bhagavatam i zastosujmy te zasady dla totalnego szczęścia ludzkości.
01.17.04 Znaczenie: Głowa państwa czy król, jak Maharaja Pariksit, z pełnym majestatu autorytetem, może ukarać łotrów i złoczyńców, może wyzwać agentów wieku Kali. Tylko wtedy będzie możliwe przezwyciężenie zdegradowanego wieku. A pod nieobecność takich mocnych głów państwa, zawsze ma miejsce zakłócanie spokoju. Wybierane drogą elekcji kukiełkowe głowy państwa, będąc reprezentantami zdegenerowanego społeczeństwa, nie mogą być równie silnie, jak Maharaja Pariksit. Strój czy styl królewskiego ubioru nie wchodzi w rachubę. Liczą się tylko czyny.
01.17.05 Znaczenie: Bramini, ksatriyowie i vaiśyowie są nazywani podwójnie urodzonymi, ponieważ dla tych wyższych klas ludzi pierwsze narodziny są przez rodzicielskie połączenie, a drugie narodziny to narodziny kulturowego odmłodzenia przez inicjację duchową od bona fide acaryi, czyli mistrza duchowego. Tak więc ksatriya jest również podwójnie urodzony, tak jak bramin, a jego obowiązkiem jest zapewnić obronę bezradnym. Król ksatriya jest uważany za reprezentanta Boga, i ma on dawać ochronę bezradnym i karać złoczyńców. Kiedykolwiek istnieją jakieś anomalie w tej formalnej pracy z winy administratorów, wówczas pojawia się inkarnacja Pana, aby ustanowić zasadę boskiego królestwa. W wieku Kali biedne, bezradne zwierzęta, szczególnie krowy, które powinny otrzymać wszelkiego rodzaju ochronę od głów państwa, są zabijane bez ograniczeń. W ten sposób głowy administracyjne, na oczach których takie rzeczy mają miejsce, są reprezentantami Boga tylko z nazwy. Tacy potężni administratorzy są władcami biednych obywateli tylko z ubioru i urzędu, ale w rzeczywistości są oni bezwartościowymi, niższej klasy ludźmi, pozbawionymi kulturowych dóbr podwójnie urodzonego. Nikt nie może spodziewać się sprawiedliwości czy jednakowego traktowania od raz-narodzonych (duchowo niewykształconych) ludzi niższej klasy. Dlatego w wieku Kali każdy jest nieszczęśliwy z powodu złych rządów państwowych. Współczesne ludzkie społeczeństwo nie jest bynajmniej podwójnie urodzone przez kulturę duchową. Dlatego też rządy ludzi przez ludzi, którzy nie są podwójnie urodzonymi, muszą być rządem Kali, pod którym każdy jest nieszczęśliwy.
01.17.06 Znaczenie: W cywilizacji, gdzie Bóg jest wyraźnie skazany na banicję i gdzie nie ma takiego wojownika-bhakty jak Arjuna, towarzysze wieku Kali korzystają z takiego anarchicznego królestwa i organizują zabijanie niewinnych zwierząt, jak krowy, w specjalnych rzeźniach. Tacy mordercy zwierząt zasługują na karę śmierci przez rozkaz pobożnego króla, takiego jak Maharaja Pariksit. Dla pobożnego króla, oprawca, który zabija zwierzę w odosobnionym miejscu, jest skazywany na śmierć, dokładnie tak jak morderca, który skrycie zabija niewinne dziecko.
01.17.07 Znaczenie: Przynajmniej do czasów Maharajy Pariksita nikt nie mógł sobie wyobrazić nieszczęśliwej sytuacji krowy i byka. Maharaja Pariksit był zatem zdziwiony, widząc taką straszną scenę. Zapytał on, czy byk nie był przypadkiem półbogiem, który przyjął taką nieszczęśliwą pozycję, by wskazać na przyszłość krowy i byka?
01.17.08 Znaczenie: Ochrona życia zarówno istot ludzkich, jak i zwierząt, jest zasadniczym obowiązkiem rządu. Rząd nie musi czynić rozróżnienia w takich zasadach. Po prostu jest to straszne dla duszy o czystym sercu, kiedy widzi zorganizowaną przez państwo rzeź zwierząt w tym wieku Kali. Maharaja Pariksit rozpaczał z powodu łez w oczach byka, i był zdziwiony, że taka bezprecedensowa rzecz ma miejsce w jego królestwie. Życie ludzkie i życie zwierzęce było chronione w jednakowy sposób. Na tym polega funkcjonowanie Boskiego królestwa.
01.17.09 Znaczenie: Ochrona byków i krów oraz innych zwierząt może być możliwa tylko wtedy; gdy istnieje państwo rządzone przez przywódcę takiego jak Maharaja Pariksit. Maharaja Pariksit zwraca się tutaj do krowy jako do matki, albowiem jest on wykształconym, podwójnie-urodzonym ksatriyą-królem. Surabhi jest imieniem krów, które istnieją na planetach duchowych i są specjalnie hodowane przez Samego Pana Śri Krsnę. Tak jak człowiek jest stworzony na wzór i na podobieństwo Najwyższego Pana, tak również krowy są stworzone na podobieństwo krów surabhi w królestwie duchowym. W materialnym świecie ludzkie społeczeństwo zapewnia wszelką opiekę ludzkiej istocie, ale nie ma prawa chroniącego potomków Surabhi, która może dać wszelką ochronę człowiekowi przez dostarczanie cudownego pożywienia, mleka. Ale Maharaja Pariksit i Pandavowie byli w pełni świadomi znaczenia krowy i byka, i byli oni gotowi bezwzględnie ukarać zabójcę krowy, nawet śmiercią. Czasami istniały apele na rzecz ochrony krów, ale z braku pobożnych przywódców i odpowiednich praw, krowa i byk nie mają ochrony. Ludzkie społeczeństwo powinno uświadomić sobie znaczenie krowy i byka, i wskutek tego zapewnić wszelką ochronę tym ważnym zwierzętom, idąc w ślady Maharajy Pariksita. Za ochronę krów i kultury braminicznej, Pan, który jest bardzo łaskawy dla krów i kultury braminicznej (go-brahmana-hitaya), będzie zadowolony z nas i obdarzy nas rzeczywistym spokojem.
01.17.10-11 Znaczenie: Kiedy w wiosce albo mieście mają miejsce zakłócenia spowodowane przez dzikie zwierzęta, policja albo inni podejmują akcję, aby je zabić. Podobnie obowiązkiem rządu jest zgładzić od razu wszystkie takie złe społeczne elementy jak złodzieje, rozbójnicy i mordercy. Ta sama kara jest również dla zabójców zwierząt, ponieważ zwierzęta państwa są również praja. Praja oznacza tego, który rodzi się w państwie, a to obejmuje zarówno ludzi, jak i zwierzęta. Jakakolwiek żywa istota, która rodzi się w państwie, ma zasadnicze prawo, aby żyć pod ochroną króla. Zwierzęta dżungli są również poddanymi króla, i one również mają prawo do życia. A co tu mówić o zwierzętach domowych, jak krowy i byki.
Każda żywa istota, jeśli terroryzuje inne żywe istoty, jest najbardziej niegodziwym poddanym, i król powinien od razu zabić taki niepokojący element. Tak jak dzikie zwierzę jest zabijane, kiedy stwarza ono niepokój, podobnie każdy człowiek, który niepotrzebnie zabija albo terroryzuje zwierzęta dżungli, czy inne zwierzęta, musi być od razu ukarany. Przez prawo Najwyższego Pana, wszystkie żywe istoty, bez względu na swoją formę, są synami Pana, i nikt nie ma prawa zabijać innych zwierząt, dopóki nie jest to zarządzone przez kodeksy prawa naturalnego. Tygrys może zabić niższe zwierzę dla swojego utrzymania, ale człowiek nie może zabijać zwierzęcia na pokarm. Takie jest prawo Boga, który ustanowił, że żywa istota utrzymuje się przy życiu przez jedzenie innej żywej istoty. Tak więc wegetarianie również utrzymują się przy życiu przez zjadanie innych żywych istot Dlatego też prawo jest takie, że dla przeżycia powinno się spożywać tylko pewne żywe istoty, tak jak to zostało przykazane przez prawo Boga. Śri Iśopanisad informuje, że należy żyć według wskazówek Pana, a nie według swojej własnej słodkiej woli. Człowiek może żyć na różnych zbożach, owocach i mleku, według nakazu Boga, i nie ma potrzeby spożywania mięsa zwierzęcego, za wyjątkiem szczególnych przypadków.
Złudzony król czy przywódca, nawet chociaż czasami rozreklamowany jako wielki filozof i uczony naukowiec, będzie pozwalał na rzeźnie w państwie, nie wiedząc, że torturowanie biednych zwierząt otwiera drogę do piekła dla takich głupich królów czy przywódców. Przywódcy muszą być zawsze czujni, aby zapewnić bezpieczeństwo dla praja, tak ludzi, jak i zwierząt, i troszczyć się o to, aby dana żywa istota nie była niepokojona przez drugą żywą istotę. Osobnik nękający innych musi zostać od razu schwytany i skazany na śmierć, tak jak pokazał to Maharaja Pariksit.
Rząd ludzi, czyli rząd sprawowany przez ludzi, nie powinien zezwalać na zabijanie niewinnych zwierząt, tylko dlatego, że tak im się podoba. Muszą oni znać kodeksy Boga, tak jak zostały one przedstawione w pismach objawionych. Maharaja Pariksit cytuje tutaj, że według kodeksów Boga, nieodpowiedzialny król albo przywódca wystawia na szwank swoje dobre imię, długość życia, siłę i moc, oraz ostatecznie swój progresywny marsz ku lepszemu życiu i zbawieniu po śmierci. Tacy głupi ludzie nawet nie wierzą w istnienie następnego życia.
Pisząc komentarz do tego szczególnego wersetu, mamy przed sobą stwierdzenie wielkiego współczesnego polityka, który zmarł ostatnio, pozostawiając testament, który objawia jego ubogi zasób wiedzy o kodeksach Boga wspomnianych przez Maharaję Pariksita. Polityk ten był tak nieświadomy kodeksów Boga, że napisał on: "Nie wierzę w żadne takie ceremonie, i poddanie się im, nawet dla formalności, byłoby hipokryzją i próbą oszukania siebie samego i innych...Nie mam religijnych sentymentów w tej sprawie."
Zestawiając te stwierdzenia wielkiego polityka współczesnego wieku z tymi wypowiedzianymi przez Maharaję Pariksita, znajdujemy kolosalną różnicę. Maharaja Pariksit był pobożny według kodeksów pism świętych, podczas gdy współczesny polityk opiera się na osobistej wierze i sentymentach. Każdy wielki człowiek tego materialnego świata jest przede wszystkim uwarunkowaną duszą. Jego ręce i stopy są spętane węzłami materialnej natury, a wciąż jednak głupia uwarunkowana dusza myśli, że posiada wolność działania zgodnie ze swoimi kapryśnymi sentymentami. Konkluzja jest taka, że ludzie w czasach Maharajy Pariksita byli szczęśliwi, a zwierzęta miały zapewnioną właściwą ochronę, ponieważ przywódca nie był kapryśny czy nieświadomy praw Boga. Głupie, bezbożne stworzenia próbują uniknąć egzystencji Pana i ogłaszają się świeckimi na koszt swojego wartościowego ludzkiego życia. Ludzkie życie jest specjalnie przeznaczone dla poznania nauki o Bogu, ale głupie istoty, szczególnie w tym wieku Kali, zamiast poznania Boga w sposób naukowy, robią propagandę przeciwko wierze religijnej, jak również egzystencji Boga, nawet chociaż są oni zawsze spętani przez prawa Boga w postaci symptomów narodzin, śmierci, starości i choroby.
01.17.12 Znaczenie: Królowie albo przywódcy wszystkich państw, muszą znać kodeksy Pana Krsny (ogólnie rzecz biorąc Bhagavad-gitę i Śrimad-Bhagavatam) i muszą działać zgodnie z nimi, aby wypełnić misję ludzkiego życia, która polega na zakończeniu niedoli materialnych warunków. Ten, który zna kodeksy Pana Krsny, może osiągnąć ten sam cel bez żadnego trudu. Z Bhagavad-gity możemy poznać w streszczeniu kodeksy Boga, a Śrimad-Bhagavatam wyjaśnia dokładniej te same kodeksy.
W państwie, w którym przestrzegane są kodeksy Krsny, nikt nie jest nieszczęśliwy. Gdzie natomiast takie kodeksy nie są przestrzegane, pierwszym znakiem jest to, że trzy nogi reprezentanta religii są odcięte, a za tym podążają wszelkie inne nieszczęścia. Kiedy Krsna był osobiście obecny, Jego kodeksy były przestrzegane bez zastrzeżeń, ale pod Jego nieobecność takie kodeksy są reprezentowane na stronicach Śrimad-Bhagavatam, dla pokierowania ślepych osób, którym zdarzyło się być u steru wszystkich spraw.
01.17.13 Znaczenie: Dobra sława rządów Króla Ramacandry i tych spośród królów, którzy podążali śladami Maharajy Ramacandry, jak Pandavowie i ich potomkowie, nie może być nigdy zapomniana, ponieważ niewinne i uczciwe żywe istoty nie były nigdy w kłopocie. Byk i krowa są symbolami najbardziej niewinnych żywych istot, ponieważ nawet odchody i uryna tych zwierząt są używane dla dobra ludzkiego społeczeństwa. Potomkowie synów Prthy, jak Maharaja Pariksit, obawiali się utraty dobrej reputacji, ale w obecnych czasach przywódcy nie boją się nawet zabijania takich nieszkodliwych zwierząt. W tym leży różnica pomiędzy rządem tych pobożnych królów, a współczesnymi państwami rządzonymi przez nieodpowiedzialnych przywódców bez wiedzy o kodeksach Boga.
01.17.14 Znaczenie: Nieuczciwi niegodziwcy mnożą się z powodu tchórzliwych i nieudolnych przywódców państwa. Ale kiedy przywódcy są wystarczająco mocni, aby ukrócić wszelkiego rodzaju nieuczciwych łotrów, w którejkolwiek części państwa, wówczas na pewno nie będą się oni mnożyć. Kiedy niegodziwcy są karani w przykładny sposób, automatycznie podąża za tym wszelka dobra fortuna. Jak powiedziane zostało poprzednio, pierwszym obowiązkiem króla albo przywódcy jest zapewnienie wszelkiej ochrony spokojnym, nieszkodliwym obywatelom państwa. Bhaktowie Pana są z natury spokojni i nieszkodliwi, i dlatego zasadniczym obowiązkiem państwa jest działanie na rzecz tego, aby każdy stał się bhaktą Pana. W ten sposób automatycznie będą spokojni, nieszkodliwi obywatele. Wtedy jedynym obowiązkiem króla będzie ukrócenie nieuczciwych łotrów. To przyniesie spokój i harmonię w całym społeczeństwie.
01.17.15 Znaczenie: Mieszkańcy królestwa niebiańskiego są nazywani amara, czyli nieśmiertelnymi, z powodu długiego okresu życia, dużo dłuższego od życia istot ludzkich. Dla ludzkiej istoty, która ma tylko maksymalnie sto lat do przeżycia, długość życia rozszerzona do milionów lat jest niewątpliwie uważana za nieśmiertelność. Dla przykładu, z Bhagavad-gity dowiadujemy się, że na planecie Brahmaloka długość jednego dnia jest kalkulowana na 4 300 000 x 1 000 lat słonecznych. Podobnie, na innych planetach niebiańskich jeden dzień odpowiada sześciu miesiącom na tej planecie, a mieszkańcy tamtejsi dożywają dziesięciu milionów lat Dlatego też, na wszystkich wyższych planetach, gdzie długość życia jest o wiele większa niż ta ludzkiej istoty, mieszkańcy są nazywani nieśmiertelnymi przez wyobrażenie, chociaż w rzeczywistości nikt wewnątrz tego materialnego wszechświata nie jest nieśmiertelny.
Maharaja Pariksit rzucił wyzwanie nawet takim mieszkańcom niebios, jeśli będą oni torturować nieszkodliwe żywe istoty. Oznacza to, że przywódcy państwowi muszą być tak mocni jak Maharaja Pariksit, tak aby mogli zdecydowanie karać największych grzeszników. Powinno to być zasadą przywódców państwowych, aby osoby gwałcące kodeksy Boga zawsze spotykały się z należytą karą.
01.17.16 Znaczenie: W pismach świętych jest wzmianka o apad-dharma, czyli zawodowym obowiązku w czasach nadzwyczajnych zdarzeń. Jest powiedziane, że czasami wielki mędrzec Viśvamitra musiał żyć na mięsie psów w pewnych nadzwyczajnie niebezpiecznych sytuacjach. W przypadkach krytycznych pozwala się na spożywanie mięsa zwierzęcego wszelkiego rodzaju, ale to nie znaczy, że powinny być utrzymywane regularne rzeźnie, aby wyżywić zjadaczy zwierząt, i że ten system powinien być popierany przez państwo. Nikt nie powinien próbować żyć na mięsie w zwykłych czasach, tylko dla zadowolenia podniebienia. Jeśli ktoś to czyni, król albo przywódca powinien ukarać go za to wulgarne zadowalanie zmysłów.
Istnieją regularne nakazy pism świętych dla różnych osób zaangażowanych w różne zawodowe obowiązki, a ten, kto ich przestrzega, jest nazywany sva-dharma-stha, czyli wiernym swoim przepisanym obowiązkom. W Bhagavad-gicie (18.48) poleca się, aby nie porzucać swoich zawodowych przepisanych obowiązków, nawet jeśli nie zawsze są one bez skazy. Taka sva-dharma może zostać pogwałcona w krytycznych sytuacjach, jeśli ktoś zostaje zmuszony do tego przez okoliczności, ale nie należy odstępować od niej w normalnych czasach. Głowa państwa musi dopilnować tego, aby taka sva-dharma nie była zmieniana przez przestrzegającego jej, kimkolwiek by on nie był, i powinien on zapewnić wszelką ochronę przestrzegającym sva-dharmy. Gwałciciel podlega karze odpowiednio do śastr, a obowiązkiem króla jest dopilnowanie, aby każdy ściśle przestrzegał swoich zawodowych obowiązków, tak jak to zostało przepisane w pismach świętych.
01.17.17 Znaczenie: Zapewnienia i wyzwania poczynione przez Maharaję Pariksita nie mogą nigdy uchodzić za wyolbrzymianie jego osobistych mocy. Maharaja rzekł, że nawet mieszkańcy niebios nie mogą umknąć jego nieubłaganym rządom, gdyby pogwałcili religijne zasady. Nie był on fałszywie dumny, albowiem bhakta Pana jest również potężny jak Pan, a czasami nawet bardziej potężny dzięki Jego łasce, i każda obietnica poczyniona przez bhaktę, chociaż ze zwykłego punktu widzenia bardzo trudna do spełnienia, jest właściwie spełniana przez łaskę Pana. Pandavowie, dzięki swojej czystej służbie oddania i pełnemu podporządkowaniu się Panu, uczynili możliwym, że Pan występował w roli woźnicy rydwanu a czasami w roli gońca. Takie obowiązki spełniane przez Pana dla Jego bhaktów są zawsze bardzo przyjemne dla Pana, ponieważ Pan pragnie służyć Swoim czystym bhaktom, których życie jest niczym innym, jak tylko służeniem Panu z pełną miłością i oddaniem. Maharaja Pariksit, wnuk Arjuny, wysławianego przyjaciela-sługi Pana, był czystym bhaktą Pana, podobnie jak jego dziadek, i dlatego Pan był zawsze z nim, nawet od czasu, kiedy leżał on bezradnie w łonie swojej matki i był atakowany przez płonącą brahmastrę, broń Aśvatthamy. Bhakta jest zawsze pod ochroną Pana, i dlatego zapewnienia ochrony poczynione przez Maharaję Pariksita nie mogły być bez znaczenia. Osoba religii przyjął ten fakt, i w ten sposób podziękował królowi za bycie wiernym swojej wzniosłej pozycji.
01.17.18 Znaczenie: Jest wielu teoretyzujących filozofów na świecie, którzy przedkładają swoje własne opinie o przyczynie i skutku, specjalnie zaś o przyczynie cierpienia i jego oddziaływaniu na różne żywe istoty. Ogólnie mówiąc, istnieje sześciu wielkich filozofów:
1) Kanada, autor filozofii Vaiśesika,
2) Gautama, autor logiki,
3) Patanjali, autor yogi mistycznej,
4) Kapila, autor filozofii Sankhya,
5) Jaimini, autor Karma-mimamsa, i
6) Vyasadeva, autor Vedanta-darśana.
Chociaż byk, czyli uosobienie religii, i krowa, bogini Ziemi, wiedzieli doskonale, że osoba Kali był bezpośrednią przyczyną ich cierpień, to jednak jako wielbiciele Pana, wiedzieli oni również, że bez sankcji Pana nikt nie mógłby narzucić im cierpienia. Według Padma Purana, nasze obecne problemy są spowodowane owocowaniem zalążkowych grzechów, ale również te zalążkowe grzechy znikają stopniowo przez pełnienie czystej służby oddania. Tak więc, chociaż bhaktowie widzą złoczyńców, nie winią ich za narzucone cierpienia. Uważają oni, że niegodziwe osoby muszą działać przez jakąś pośrednią przyczynę, i dlatego tolerują oni cierpienia, myśląc, że Bóg dał je im w malej dawce, chociaż zasłużyli na znacznie więcej.
Maharaja Pariksit chciał usłyszeć jakieś oskarżenia przeciwko bezpośredniemu sprawcy zła, ale oni odmówili dania go, na mocy powyżej przedstawionych argumentów. Jednak spekulujący filozofowie nie uświadamiają sobie sankcji Pana, i usiłują oni wyjaśnić przyczynę cierpienia na swój własny sposób, jak to będzie opisane w następnych wersetach. Według Śrila Jivy Gosvamiego, tacy spekulanci są sami zwiedzeni, i wskutek tego nie mogą oni wiedzieć, że ostateczną przyczyną wszystkich przyczyn jest Najwyższy Pan, Osoba Boga.
01.17.19 Znaczenie: Jak wynika z powyższych stwierdzeń, filozofowie jak Jaimini i jego zwolennicy ustanowili, że źródłową przyczyną wszelkiego nieszczęścia są czynności karmiczne, i że nawet jeśli istnieje wyższy autorytet, jakiś potężny nadludzki Bóg czy bogowie, On czy oni są również pod wpływem działania karmicznego, ponieważ nagradzają oni rezultatami odpowiednio do czyjegoś działania. Mówią oni, że działanie nie jest niezależne, ponieważ jest spełniane przez kogoś, zatem spełniający je jest przyczyną swojego szczęścia czy nieszczęścia. Bhagavad-gita (6.5) również stwierdza, że za pomocą umysłu wolnego od przywiązania można uwolnić się od cierpień materialnych męczarni. Tak więc nie należy uwikływać się w materię poprzez materialne przywiązania umysłu. W ten sposób umysł może być naszym przyjacielem albo wrogiem w naszym materialnym szczęściu czy nieszczęściu.
Ateistyczni, materialistyczni Sankhyaici stwierdzają, że przyczyną wszystkich przyczyn jest materialna natura. Według nich przyczyną szczęścia czy nieszczęścia są kombinacje materialnych elementów, a dezintegracja materii jest przyczyną wyzwolenia z materialnych męczarni. Gautama i Kanada twierdzą, że przyczyną wszystkiego jest kombinacja atomów, a impersonaliści, tacy jak Astavakra, utrzymują, że przyczyną wszystkich przyczyn jest duchowa promienność Brahmana. Ale w Bhagavad-gicie Pan osobiście oznajmia, że On jest przyczyną bezosobowego Brahmana i dlatego On, Osoba Boga, jest ostateczną przyczyną wszystkich przyczyn. Również w Brahma-samhicie jest potwierdzone, że Pan Krsna jest ostateczną przyczyną wszystkich przyczyn.
01.17.20 Znaczenie: Vaisnavowie, bhaktowie Najwyższego Pana, wierzą, jak oznajmiono powyżej, że nic nie może mieć miejsca bez sankcji Najwyższego Pana. On jest najwyższym kontrolerem, albowiem w Bhagavad-gicie (15.15) oznajmia On, że jako wszechprzenikająca Paramatma, przebywa w sercu każdej żywej istoty, czuwając nad wszelkimi jej działaniami i będąc świadkiem wszystkich jej czynności. Argument ateistów, że nikt nie może być ukarany za swoje złe czyny dopóki mu się ich nie udowodni przed kwalifikowanym sędzią, zostaje niniejszym odrzucony, albowiem my przyjmujemy istnienie bezustannego świadka i bezustannego towarzysza żywej istoty. Żywa istota może zapomnieć o wszystkim co zrobiła w swoim przeszłym czy obecnym życiu, ale należy wiedzieć, że dusza indywidualna i Dusza Najwyższa, jako Paramatma, siedzą na tym samym drzewie materialnego ciała, niczym dwa ptaki. Jeden z nich, żywa istota, spożywa owoce drzewa, podczas gdy Najwyższa Istota jest świadkiem jego czynności. Zatem postać Paramatmy, Duszy Najwyższej, jest w rzeczywistości świadkiem wszystkich czynności żywej istoty, i tylko dzięki Jego wskazówkom żywa istota może pamiętać albo zapomnieć o tym, co zrobiła w przeszłości. On jest zatem wszechprzenikającym bezosobowym Brahmanem i zlokalizowaną Paramatmą w każdym sercu. Jest On znawcą wszelkiej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, i nic może być przed Nim ukryte. Bhaktowie znają tę prawdę, i dlatego spełniają oni swoje czynności szczerze, nie będąc zbytnio spragnionymi nagrody. Poza tym, nikt nie może przewidzieć reakcji Pana, ani przez spekulację, ani też przez uczoność. Dlaczego stawia On daną osobę w obliczu trudności a nie inną? On jest najwyższym znawcą wiedzy wedyjskiej i tym sposobem jest On rzeczywistym Vedantystą. Jednocześnie jest On kompilatorem Vedanty. Nikt nie jest od Niego niezależny i każdy jest zaangażowany w Jego służbę na różne sposoby. W uwarunkowanym stanie takie służby są spełniane przez żywą istotę pod wpływem sił materialnej natury, podczas gdy w wyzwolonym stanie żywa istota otrzymuje pomoc natury duchowej w swojej dobrowolnej służbie miłości dla Pana. W Jego działaniach nie ma żadnej niezgodności czy niedorzeczności. Wszystkie one są na ścieżce Absolutnej Prawdy. Bhismadeva właściwie ocenił niepojęte działania Pana. Zatem konkluzja jest taka, że cierpienia reprezentanta religii i reprezentantki Ziemi, obecnych przed Maharają Pariksitem, były zaplanowane, by udowodnić, że był on idealnym przywódcą, ponieważ wiedział on dobrze, jak zapewnić ochronę krowom (Ziemi) i braminom (zasadom religijnym), którzy są dwoma filarami postępu duchowego. Każdy jest pod pełną kontrolą Pana. Jego postępowanie jest całkowicie słuszne, kiedy pragnie, aby ktoś coś uczynił, nie biorąc pod uwagę poszczególnego przypadku. Maharaja Pariksit został więc poddany testowi, który wykazał jego wielkość. Teraz zobaczymy, jak rozwiąże go on, przez swój bystry, przenikliwy umysł.
01.17.21 Znaczenie: Oznajmienie byka, osoby religii, było pełne filozofii i wiedzy, i Król był usatysfakcjonowany, jako że mógł on zrozumieć, że cierpienie byka nie było zwykłym cierpieniem. Dopóki ktoś nie jest doskonale zaznajomiony z prawem Najwyższego Pana, nie może mówić on rzeczy, które dotyczą filozoficznych prawd. Cesarz, będąc również na tym samym poziomie bystrości, odpowiedział na problem bez wątpliwości czy błędu.
01.17.22 Znaczenie: Konkluzją bhakty jest to, że bez sankcji Pana nikt nie jest bezpośrednio odpowiedzialny za bycie dobroczyńcą czy nikczemnikiem. Dlatego też nie uważa on nikogo za bezpośrednio odpowiedzialnego za takie działanie. Ale w obu wypadkach przyjmuje on za pewnik, że zarówno korzyść, jak i strata, jest zesłana przez Boga, i dlatego jest Jego łaską. W przypadku korzyści nikt nie będzie zaprzeczał, że jest to zesłane przez Boga, ale w przypadku straty czy niepowodzeń zaczynamy wątpić, czy Pan mógłby być tak niełaskawy dla Swojego bhakty, że postawił go w obliczu tak wielu trudności. Jezus Chrystus został pozornie postawiony w obliczu takich trudności, będąc ukrzyżowanym przez ignorantów, ale nie był on nigdy zły na złoczyńców. Dzięki łasce Pana bhakta znosi wszystkie przeciwności. Maharaja Pariksit zauważył to, i dlatego mógł on zrozumieć, że byk nie był niczym innym, jak uosobieniem samej religii. Innymi słowy, bhakta w ogóle nie cierpi, ponieważ tak zwane cierpienie jest również łaską Boga dla bhakty, który widzi Boga wszędzie. Krowa i byk nigdy nie wysunęły żadnej skargi przed Królem, że były torturowane przez osobę Kali, chociaż każdy wnosi takie skargi przed autorytetami państwa. Nadzwyczajne zachowanie byka przekonało Króla, że był on na pewno uosobieniem religii, albowiem nikt inny nie mógłby zrozumieć subtelniejszych zawiłości kodeksu religii.
01.17.23 Znaczenie: Może tutaj pojawić się pytanie, dlaczego bhakta powinien powstrzymywać się od identyfikowania sprawcy, chociaż definitywnie wie on, że Pan jest ostatecznym sprawcą wszelkiego działania. Znając ostatecznego sprawcę, nikt nie powinien pozować na ignoranta, udając, że nie wie kto jest rzeczywistym działającym. Odpowiedzią na te wątpliwości jest to, że Pan nie jest również bezpośrednio odpowiedzialny, albowiem wszystko jest spełniane przez Jego upełnomocnioną maya-śakti, czyli energię materialną. Materialna energia zawsze stwarza wątpliwości co do najwyższego autorytetu Pana. Osoba religii wiedział doskonale, że nic nie może mieć miejsca bez sankcji Najwyższego Pana, a jednak ciągle, za przyczyną działania złudnej energii, nie był on wolny od wątpliwości, i tym sposobem powstrzymał się on od wzmiankowania najwyższej przyczyny. Przyczyną tych wątpliwości było skażenie spowodowane zarówno przez Kali, jak i energię materialną. Cała atmosfera wieku Kali jest pod spotęgowanym wpływem złudnej energii, a proporcja wymiaru jest niewytłumaczalna.
01.17.24 Znaczenie: Złudna energia, czyli natura materialna, może oddziaływać na żywe istoty proporcjonalnie do ich uległości wobec złudnej atrakcji mayi. Ćmy są przyciągane do oślepiającego światła, i w ten sposób stają się one ofiarą ognia. Podobnie, złudna energia zawsze zniewala uwarunkowaną duszę, aby ta padła ofiarą złudzenia, a wedyjskie pisma ostrzegają uwarunkowane dusze przed staniem się ofiarami złudzenia, radząc, aby wydostały się z niego. Vedy ostrzegają nas przed pójściem w ciemność ignorancji i nakierowują na progresywną ścieżkę światła. Sam Pan również ostrzega, że łudząca moc materialnej energii jest zbyt potężna, aby ją pokonać, ale ten, kto całkowicie podporządkowuje się Panu, może to uczynić bez trudu. Ale podporządkowanie się lotosowym stopom Pana również nie jest bardzo łatwe. Takie podporządkowanie jest możliwe tylko dla osób praktykujących wyrzeczenie, czystość, miłosierdzie i prawdomówność. Te cztery zasady zaawansowanej cywilizacji były szczególnymi cechami wieku Satya. W tym wieku każda żywa istota była praktycznie wykwalifikowanym braminem najwyższego rzędu, a w społecznych porządkach życia wszyscy oni byli paramahamsami, czyli najwyższymi w wyrzeczonym porządku życia. Dzięki wysokiej kulturze duchowej ludzkie istoty wcale nie podlegały złudnej energii. Tacy mocni ludzie charakteru byli całkowicie kompetentni, aby wyzwolić się ze szpon mayi. Ale stopniowo, gdy te główne zasady kultury braminicznej, mianowicie:
asceza,
czystość,
miłosierdzie i
prawdomówność
zostały uszczuplone proporcjonalnym rozwojem
pychy,
przywiązania do kobiet i
intoksykacji,
ścieżka zbawienia, czyli ścieżka transcendentalnej rozkoszy, odsunęła się daleko, daleko od ludzkiego społeczeństwa. Z postępem wieku Kali ludzie stali się bardzo dumni i przywiązani do kobiet i intoksykacji. Przez wpływ wieku Kali nawet ubogi jest dumny ze swojego pensa, kobiety noszą nadmiernie atrakcyjne stroje, by przyciągnąć i zniewolić umysły mężczyzn, a mężczyzna jest nałogowo przywiązany do picia wina, palenia, picia herbaty, żucia tabaki, itd. Wszystkie te zwyczaje, czyli tak zwany postęp cywilizacji, są najgłębszą przyczyną wszelkiego rodzaju bezbożności, i dlatego rzeczą niemożliwą jest zahamowanie rozkładu moralnego, łapownictwa i nepotyzmu. Człowiek nie może zahamować tego całego zła po prostu przez akty ustawodawcze i nadzór policyjny. Ta choroba może być jednak wyleczona przez właściwe lekarstwo, mianowicie zalecenia zasad kultury braminicznej, czyli zasad ascezy, czystości, łaskawości i prawdomówności. Współczesna cywilizacja i rozwój ekonomiczny stwarzają nową sytuację ubóstwa i niedostatku, z rezultatem wmuszania towarów w konsumenta. Gdyby przywódcy i bogaci ludzie społeczeństwa łaskawie przeznaczyli 50 procent swojego nagromadzonego bogactwa dla zwiedzionych mas ludzi i wykształcili ich w świadomości Boga, wiedzy Bhagavatam, wówczas na pewno wiek Kali zostałby pokonany w swoich próbach usidlenia uwarunkowanych dusz. Musimy zawsze pamiętać, że fałszywa duma, czy zbyt wysokie ocenianie wartości swojego życia, nadmierne przywiązanie do kobiet czy obcowanie z nimi, i intoksykacja, ściągną ludzką cywilizację ze ścieżki pokoju, bez względu na to, jak głośno ludzie by nie krzyczeli o pokój na świecie. Głoszenie zasad Bhagavatam automatycznie uczyni wszystkich ludzi wyrzeczonymi, czystymi tak wewnątrz, jak i na zewnątrz, miłosiernymi dla cierpiących i szczerymi w codziennym zachowaniu. Taki jest sposób na poprawienie wad ludzkiego społeczeństwa, które tak bardzo zamanifestowały się w obecnym momencie.
01.17.25 Znaczenie: Zasady religii nie opierają się na jakichś dogmatach czy stworzonych przez człowieka formułach, ale podstawą ich są cztery regulacyjne zasady, mianowicie: asceza, czystość, miłosierdzie i prawdomówność. Ogół ludzi musi być uczony praktykowania tych zasad od dzieciństwa.
Asceza oznacza dobrowolne zaakceptowanie rzeczy, które mogą nie być wygodne dla ciała, ale które sprzyjają tylko duchowej realizacji, a nie jakimś celom politycznym czy innym. Posty, które nie sprzyjają samorealizacji, ale mają służyć osiągnięciu jakichś innych celów, są potępione w Bhagavad-gicie (17.5-6). Podobnie,
czystość jest konieczna
zarówno dla umysłu, jak i dla ciała. Zwykła cielesna czystość może pomóc do
pewnego stopnia, ale czystość umysłu jest konieczna i jest uskuteczniana przez wysławianie
Najwyższego Pana. Bezbożna cywilizacja nie może oczyścić umysłu, ponieważ nie
ma żadnej idei Boga, i z tej zwykłej przyczyny ludzie pod wpływem takiej
cywilizacji nie mogą mieć dobrych kwalifikacji, jakkolwiek nie byliby
wyposażeni materialnie. Musimy widzieć rzeczy przez ich wynikłe skutki.
Skutkiem ludzkiej cywilizacji w wieku Kali jest niezadowolenie, tak więc każdy
pragnie zdobyć spokój umysłu. Ten spokój był całkowity w wieku Satya, z powodu
wyżej wymienionych atrybutów ludzkich istot. Stopniowo atrybuty te zmniejszyły
się w Treta-yudze do trzech czwartych, w Dvapara-yudze do połowy, a w wieku
Kali do jednej czwartej, co również stopniowo zmniejsza się z powodu
przeważającej nieszczerości. Przez dumę, czy to sztuczną czy prawdziwą, niszczone
są rezultaty ascezy, przez zbytnie przywiązanie do towarzystwa kobiet niszczona
jest czystość, przez zbytni pociąg do intoksykacji niszczona jest łaskawość, a
przez nadmiernie kłamliwą propagandę niszczona jest prawdomówność. Od padnięcia
ofiarą zła wszelkiego rodzaju ludzką cywilizację może uchronić ożywienie bhagavata-dharmy.
01.17.27 Znaczenie: Obowiązkiem ksatryi, czyli człowieka, który jest wykwalifikowany, aby chronić cierpiących, jest władanie państwem. Niewytrenowani ludzie niższej klasy, czyli ludzie bez ambicji chronienia cierpiących, nie mogą być umieszczani na stanowiskach administracyjnych. Na nieszczęście w wieku Kali ludzie niższej klasy, bez treningu, zajmują stanowisko władców na mocy powszechnego głosowania, i zamiast chronić cierpiących, tacy ludzie stwarzają sytuację całkowicie nieznośną dla każdego. Tacy władcy w nielegalny sposób zadowalają swoje własne zmysły na koszt komfortu obywateli, i wskutek tego cnotliwa matka Ziemia płacze, widząc politowania godną sytuację jej synów, zarówno ludzi, jak i zwierząt. Taka jest przyszłość świata w wieku Kali, kiedy przeważa przede wszystkim bezbożność. Pod nieobecność odpowiedniego króla, który by ukrócił te bezbożne tendencje, systematyczne kształcenie ludzi w Śrimad-Bhagavatam rozjaśni mglistą atmosferę rozkładu moralnego, przekupstwa, szantażu, itd.
01.17.28 Znaczenie: Jak opisano powyżej, osobą Kali
jest ten, kto rozważnie dopuszcza się wszelkiego rodzaju grzesznych czynów,
zakazanych w pismach objawionych. Wiek Kali będzie niewątpliwie pełen wszelkich
czynów Kali, ale to nie znaczy, że przywódcy społeczni i głowy państwa, uczeni
i inteligentni ludzie, czyli przede wszystkim bhaktowie Pana, powinni siedzieć
z założonymi rękoma i stać się nieczułymi na reakcje wieku Kali. W porze
deszczowej na pewno będą obfite opady deszczu, ale nie znaczy to, że ludzie nie
powinni podejmować środków ochrony przed deszczem. Obowiązkiem głów państwa i
innych jest podjęcie wszelkich koniecznych działań przeciwko czynom Kali, czyli
osób pozostających pod wpływem wieku Kali. Maharaja Pariksit jest idealną głową
państwa, albowiem od razu był gotów zabić Kali swoim ostrym mieczem. Zadaniem
administratorów nie jest jedynie wydawanie decyzji tępiących korupcję, ale
muszą być przygotowani, by ostrym mieczem zabijać osoby, które są przyczyną
rozkładu moralnego, z punktu widzenia uznanych śastr. Administratorzy nie mogą przeszkodzić rozpuście,
jednocześnie dając przyzwolenie na sklepy monopolowe. Muszą oni od razu zamknąć
wszelkie sklepy z produktami odurzającymi i alkoholem i karać, nawet śmiercią,
tych, którzy folgują sobie we wszelkiego rodzaju intoksykacji. Taki jest sposób
na zatrzymanie występków Kali, jak przedstawił to tutaj Maharaja Pariksit, maha-ratha.
01.17.29 Znaczenie: Królewski strój osoby Kali jest sztuczny. Królewski strój jest odpowiedni dla króla albo ksatryi, ale kiedy człowiek niższej klasy przebiera się za króla, jego rzeczywista tożsamość jest odsłaniana przez wyzwanie bona fide ksatryi, jak Maharaja Pariksit. Prawdziwy ksatriya nigdy się nie poddaje. Przyjmuje on wyzwanie swojego rywala ksatryi i walczy on na śmierć i życie o zwycięstwo. Poddanie się jest nieznane prawdziwemu ksatryi. W wieku Kali jest tak wielu oszustów przebranych i upozorowanych na administratorów czy głowy państwa, ale ich rzeczywista tożsamość zostaje odsłonięta, kiedy zostają wyzwani przez rzeczywistego ksatriyę. Dlatego też, kiedy w fałszywym przebraniu osoba Kali zobaczył, że walka z Maharają Pariksitem przekraczała jego możliwości, skłonił on swoją głowę jak poddany i porzucił swój królewski strój.
01.17.30 Znaczenie: Nawet zwykły ksatriya nie zabija podporządkowanej osoby, a co tu mówić o Maharajy Pariksicie, który był z natury współczujący i miłosierny dla ubogich. Uśmiechał się, ponieważ król w fałszywym przebraniu ujawnił swoją tożsamość osoby niskiej klasy, i myślał, jak ironiczne jest to, że chociaż nikt nie uszedł jego ostrego miecza, kiedy on pragnął zabić, ten ubogi niskiej klasy Kali został oszczędzony, dzięki temu, że w porę się poddał. Sława i dobre serce Maharajy Pariksita są dlatego opiewane w historii. Był on łaskawym i współczującym cesarzem, w pełni godnym przyjęcia poddania się nawet od swojego wroga. Tak oto osoba Kali został ocalony przez wolę Opatrzności.
01.17.31 Znaczenie: Osoba Kali, który był przyjacielem wszelkiego rodzaju bezbożności, może otrzymać przebaczenie, jeśli się podda, ale w żadnych okolicznościach nie może on dostać pozwolenia, by żyć jako obywatel w którejkolwiek części państwa dobrobytu. Pandavowie byli zaufanymi reprezentantami Osoby Boga, Pana Krsny, który praktycznie doprowadził do bitwy na Polu Kuruksetra, ale nie dla jakiegoś osobistego interesu. Chciał On, aby idealny król, jak Maharaja Yudhisthira i jego potomkowie, jak Maharaja Pariksit, rządzili światem, i dlatego tak odpowiedzialny król jak Maharaja Pariksit nie mógł pozwolić przyjacielowi bezbożności na panoszenie się w jego królestwie kosztem sławy Pandavów. Taki, i nie inny, jest sposób na likwidowanie rozkładu moralnego w państwie. Przyjaciele bezbożności powinni zostać wypędzeni z państwa, i to ocali państwo od rozkładu.
01.17.32 Znaczenie: Zasady religii, mianowicie
asceza,
miłosierdzie i
szczerość,
tak jak to już przedyskutowaliśmy, mogą być przestrzegane przez zwolenników każdej wiary. Nie ma potrzeby przechodzić z Hinduizmu na Mahometanizm, czy z Mahometanizmu na Chrześcijaństwo, czy na jakąś inną wiarę, i tym sposobem stać się odstępcą i nie przestrzegać zasad religii. Religia Bhagavatam usilnie namawia do przestrzegania zasad religii. Zasady religii nie są jakimiś dogmatami czy przepisami jakiejś określonej religii. Takie regulujące zasady mogą być rożne odpowiednio do czasu i miejsca. Należy dbać o to, aby osiągnięte zostały cele religii. Obstawanie przy dogmatach i formułach bez osiągnięcia rzeczywistych zasad nie jest dobre. Świeckie państwo może nie być stronnicze wobec jakiegoś szczególnego typu wiary, ale państwo to nie może być obojętne wobec zasad religii, jak wspomniano o tym poprzednio. Ale w wieku Kali głowy państwa będą obojętne wobec takich religijnych zasad, i dlatego w naturalny sposób pod ich patronatem będą mieć miejsce takie przeciwieństwa religijnych zasad jak
chciwość,
kłamstwo,
oszustwo i
złodziejstwo.
W taki sposób płaczliwa propaganda, aby zatrzymać zepsucie w państwie, nie będzie miała żadnego znaczenia.
01.17.33 Znaczenie: Yajneśvara, czyli Najwyższa Osoba Boga, jest odbiorcą wszelkiego rodzaju ceremonii ofiarnych. Takie czynności ofiarne są przepisane w pismach w różny sposób dla różnych wieków. Innymi słowy, ofiara oznacza uznanie supremacji Pana i skutkiem tego spełnianie aktów, które mogą Go zadowolić pod każdym względem. Ateiści nie wierzą w egzystencję Boga i nie spełniają oni żadnych ofiar dla zadowolenia Pana. Każde miejsce czy kraj, gdzie uznawana jest supremacja Pana i skutkiem tego spełnia się ofiarę, jest nazywany brahmavarta. Są różne kraje w różnych częściach świata i każdy z tych krajów może mieć różne typy ofiary dla zadowolenia Najwyższego Pana, ale główna rzecz, która Go zadowala, jest stwierdzona w Bhagavatam, i to jest prawdomówność. Podstawową zasadą religii jest szczerość, a ostatecznym celem wszystkich religii jest zadowolenie Pana. W tym wieku Kali, największą powszechną formułą ofiary jest sankirtana-yajna. Taka jest opinia ekspertów, którzy wiedzą jak propagować proces yajny. Pan Caitanya głosił tę metodę yajny, i z tego wersetu wynika, że ofiarna metoda sankirtana-yajny może być spełniana wszędzie, aby przepędzić osobę Kali i ocalić ludzkie społeczeństwo od zniewolenia przez wpływ wieku.
01.17.34 Znaczenie: Nawet widzi się czasami, że czczeni są tacy półbogowie jak Indra i Candra, którym składa się różne ofiary. Jednakże różne dary, będące nagrodami za takie ofiary, są przyznawane czcicielowi przez Najwyższego Pana, i to właśnie tylko Pan jest tym, który może ofiarować wszelkie dobra czcicielowi. A półbogowie, chociaż czczeni, nie mogą zrobić niczego bez sankcji Pana, ponieważ Pan jest Duszą Najwyższą, zarówno poruszającego się, jak i nieruchomego.
W Bhagavad-gicie (9.23) Sam
Pan potwierdza to w następującej śloce:
ye 'py anya-devata-bhakta
yajante śraddhayanvitah
te 'pi mam eva kaunteya
yajanty avidhi-purvakam
"Cokolwiek człowiek może ofiarować innym bogom, O synu Kunti, jest w rzeczywistości przeznaczone tylko dla Mnie Samego, ale jest to ofiara bez prawdziwego zrozumienia."
Faktem jest to, że Najwyższy Pan jest jednym bez wtórego. Nie ma Bogów innych niż Sam Pan. W ten sposób Najwyższy Pan jest wiecznie transcendentalny w stosunku do materialnego stworzenia. Ale jest wielu, którzy czczą półbogów, jak Słońce, Księżyc i Indrę, którzy są tylko materialnymi reprezentantami Najwyższego Pana. Ci półbogowie są pośrednimi, jakościowymi reprezentantami Najwyższego Pana. Jednakże uczony mędrzec i bhakta wie, kto jest kim. Dlatego też bezpośrednio wielbi on Najwyższego Pana, i nie kieruje się ku materialnym, jakościowym reprezentacjom. Ci, którzy nie posiadają takiej wiedzy, czczą takie jakościowe, materialne reprezentacje, a ich kult jest bezceremonialny, jako że jest on niezgodny z zaleceniami.
01.17.35 Znaczenie: Król był gotowy zabić osobę Kali od razu, gdyby tylko ten nie posłuchał jego rozkazu. W innym bowiem wypadku Król nie miał żadnych zastrzeżeń, aby pozwolić mu żyć dalej. Również osoba Kali, po próbach uniknięcia kary na różne sposoby, doszedł do wniosku, że musi się podporządkować Królowi, i dlatego zaczął trząść się ze strachu o swoje życie. Król, czy głowa państwa, musi być tak mocny, aby móc stanąć przed osobą Kali jak uosobienie śmierci, Yamaraja. Rozkaz Króla musi być usłuchany, inaczej życie przestępcy jest w ryzyku. Taki jest sposób, aby rządzić osobami Kali, które stwarzają niepokój w normalnym życiu obywateli państwa.
01.17.36 Znaczenie: Osoba Kali mógł zrozumieć, że Maharaja Pariksit był cesarzem wszystkich krajów świata, i wskutek tego, gdziekolwiek by nie zamieszkał, wszędzie spotkałby się z tym samym nastawieniem Króla. Jego przeznaczeniem było czynienie zła, a przeznaczeniem Maharajy Pariksita było ujarzmienie wszelkiego rodzaju złoczyńców, szczególnie osoby Kali. Zatem lepiej byłoby dla Kali, aby z miejsca został zabity przez Króla, zamiast być zabitym gdzie indziej. Mimo wszystko był on duszą podporządkowaną Królowi, i w gestii Króla leżało aby postąpić tak, jak to było stosowne.
01.17.37 Znaczenie: Osoba Kali zwrócił się tutaj do Maharajy Pariksita, jako głównego pomiędzy obrońcami religii, ponieważ Król powstrzymał się od zabicia osoby, która mu się podporządkowała. Duszy podporządkowanej powinno się zapewnić wszelką ochronę, nawet chociaż może być ona wrogiem. Taka jest zasada religii. Zatem możemy sobie wyobrazić, jak wielką ochroną obdarza Osoba Boga tych, którzy podporządkowali Mu się nie jako wrogowie, ale jako oddani słudzy. Pan chroni podporządkowaną duszę od wszelkich grzechów i reakcji wynikających z grzesznych czynów (Bg. 18.66).
01.17.38 Znaczenie: Podstawowe zasady niereligijności, takie jak
duma,
prostytucja,
intoksykacja,
obłuda,
przeciwdziałają czterem zasadom religii, mianowicie:
wyrzeczeniu,
czystości,
miłosierdziu i
prawdomówności.
Osoba Kali otrzymał pozwolenie na przebywanie w czterech miejscach szczególnie wzmiankowanych przez Króla, mianowicie: miejscach hazardu, prostytucji, pijaństwa i rzezi zwierząt
Śrila Jiva Gosvami poucza, że picie przeciwko zasadom pism
świętych (jak sautramani-yajna), obcowanie
z kobietami poza małżeństwem i zabijanie zwierząt w niezgodzie z zaleceniami
pism świętych, jest bezbożne. W Vedach znajdujemy
dwa różne rodzaje zaleceń. Jedne są dla
pravrttów, czyli tych, którzy są zaangażowani w uciechy zmysłowe, drugie
zaś dla nivrttów, czyli tych, którzy
są wyzwoleni z niewoli materialnej. Wedyjskim zaleceniem dla pravrttów jest stopniowe regulowanie
czynności ku ścieżce wyzwolenia. Dlatego też dla tych, którzy są w najniższym
stadium ignorancji i którzy folgują sobie w winie, kobietach i mięsie, zaleca
się czasami picie przez spełnianie sautramani-yajny,
obcowanie z kobietami w małżeństwie, i jedzenie mięsa poświęconego w ofierze.
Takie zalecenia w literaturze wedyjskiej są przeznaczone dla szczególnej klasy
ludzi, a nie dla wszystkich. Ale ponieważ są one zaleceniami Ved dla szczególnych typów ludzi,
czynności takie spełniane przez pravrttów
nie są uważane za adharmę. Pokarm
jednego człowieka może być trucizną dla innych; podobnie to, co zostało
polecone dla tych w gunie ignorancji,
może być trucizną dla tych w gunie dobroci.
Dlatego też Śrila Jiva Gosvami Prabhu zapewnia, że zalecenia pism świętych dla
pewnych klas ludzi nie powinny być nigdy uważane za adharmę, czyli za czynności bezbożne. Ale takie czynności są w
rzeczywistości adharmą i nie powinny
być one nigdy doradzane. Zalecenia pism świętych nie mają na celu popieranie
takiej adharmy, ale uregulowanie
nieuniknionej adharmy i stopniowe
skierowanie jej ku ścieżce dharmy.
Podążając śladami Maharajy Pariksita, obowiązkiem wszystkich głów państwa jest dopilnowanie, aby w państwie zapanowały zasady religii, takie jak
wyrzeczenie,
czystość,
miłosierdzie i
prawdomówność, a zasady bezbożności, mianowicie: duma, nielegalne związki z kobietami, czyli inaczej prostytucja, intoksykacja i obłuda, zostały zahamowane wszelkimi środkami. I aby uczynić najlepszy użytek ze złego interesu; osoba-Kali otrzymała pozwolenie przeniesienia się w miejsce hazardu, pijaństwa, prostytucji i rzezi, jeśli istnieją tego rodzaju miejsca. Ci, którzy nałogowo oddają się tym bezbożnym zwyczajom, mogą być kierowani (dla uregulowania i w końcu zmniejszenia do minimum tych zwyczajów -przyp. tłum.) przez zalecenia pism świętych. W żadnych warunkach jednak zwyczaje takie nie powinny być popierane przez żadne państwo. Innymi słowy, państwo powinno kategorycznie zatrzymać wszelkiego rodzaju hazard, pijaństwo, prostytucję i obłudę. Państwo, które chce wykorzenić zepsucie moralne u większości swoich obywateli, może wprowadzić zasady religii w następujący sposób:
l. Dwa obowiązkowe dni postne w miesiącu, jeśli nie więcej (wyrzeczenie, asceza). Nawet z ekonomicznego punktu widzenia takie dwa dni postne w miesiącu zaoszczędzą tony żywności, a system będzie działał również pomyślnie na ogólne zdrowie obywateli.
2. Musi być obowiązkowe małżeństwo młodych dziewcząt i chłopców, którzy osiągnęli odpowiednio szesnaście i dwadzieścia cztery lata. Nie ma nic złego w koedukacji w szkołach i na uniwersytetach, pod warunkiem, że chłopcy i dziewczęta będą należycie ożenieni, a w wypadku, gdy zaistnieje jakiś intymny związek pomiędzy studentem i studentką, powinni być oni właściwie ożenieni, tak aby nie było zakazanych więzi. Akty rozwodowe są popieraniem prostytucji i dlatego powinny być zniesione.
3. Obywatele państwa muszą dawać w jałmużnie do pięćdziesięciu procent swoich dochodów dla celu stworzenia duchowej atmosfery w państwie czy ludzkim społeczeństwie, zarówno indywidualnie, jak i kolektywnie. Powinny być głoszone zasady Bhagavatam przez
(a) karma-yogę, czyli czynienie wszystkiego dla zadowolenia Pana,
(b) regularne słuchanie Śrimad-Bhagavatam od osób autoryzowanych albo zrealizowanych dusz,
(c) zbiorowe intonowanie chwał Pana w domu albo miejscach kultu,
(d) spełnianie wszelkiego rodzaju służby dla osób bhagavata zaangażowanych w głoszenie Śrimad-Bhagavatam i
(e) przebywanie w miejscach, gdzie atmosfera jest przesycona świadomością Boga.
Jeśli państwo jest rządzone przez powyższy proces, wtedy w naturalny sposób zapanuje wszędzie świadomość Boga.
Wszelkiego rodzaju hazard, nawet spekulatywna inicjatywa, jest uważany za degradujący, a jeśli jest on popierany w państwie, prowadzi to do całkowitego zaniku prawdomówności. Pozwolenie młodym chłopcom i dziewczętom na pozostanie nieożenionymi powyżej wspomnianej wcześniej granicy wieku i przyzwalanie na wszelkiego rodzaju rzeźnie powinno być od razu wycofane. Zjadacze mięsa mogą mieć pozwolenie na spożywanie mięsa, jeśli będą to robili zgodnie z zaleceniami pism, nie inaczej. Zakazana musi być wszelkiego rodzaju intoksykacja – nawet palenie papierosów, żucie tabaki i picie herbaty.
01.17.39 Znaczenie: Chociaż Maharaja Pariksit dał Kali zezwolenie na przebywanie w czterech miejscach, bardzo trudno było znaleźć takie miejsca, ponieważ nie istniały one w czasie rządów Maharajy Pariksita. Dlatego Kali poprosił Króla, aby dał mu coś praktycznego, co mogłoby być spożytkowane dla nikczemnych celów. Tym sposobem Maharaja Pariksit dał mu pozwolenie na przebywanie w miejscach gdzie jest złoto, ponieważ wszędzie gdzie jest złoto, tam są cztery wyżej wspomniane rzeczy, a ponadto istnieje tam również wrogość. Tak więc osoba Kali stał się złotem standaryzowanym. Według Śrimad-Bhagavatam, złoto niesie ze sobą fałsz, intoksykację, prostytucję, zawiść i wrogość. Nawet złoto-parytetowa wymiana i waluta jest zła. Oparta na parytecie złota waluta opiera się na kłamstwie, ponieważ nie idzie ona w parze z rezerwami. złota. Podstawową zasadą jest kłamstwo, ponieważ banknoty są wypuszczane w wartości, która przewyższa rzeczywiste rezerwy złota. Ta sztuczna inflacja waluty przez autorytety popiera prostytucję ekonomii państwowej. Ceny towarów są sztucznie wygórowane z powodu złego pieniądza, czyli sztucznej waluty. Zły pieniądz wypiera dobry pieniądz. Zamiast papierowej waluty, przy wymianie powinno być używane prawdziwe złoto, gdyż to zatrzyma prostytucję złota. Złote ozdoby dla kobiet mogą być dozwolone pod kontrolą, nie przez jakość, ale przez ilość. To powstrzyma pożądanie, zawiść i wrogość. Kiedy istnieje prawdziwa złota waluta w formie pieniędzy, wówczas automatycznie zostaje powstrzymany wpływ złota na szerzenie się kłamstwa, prostytucji, itd. Nie będzie wtedy potrzeby jakiegoś antykorupcyjnego ministerstwa dla jeszcze jednego rodzaju prostytucji i fałszywości celu.
01.17.40 Znaczenie: W taki oto sposób wiek Kali zaczął się od standaryzacji złota i dlatego fałsz, intoksykacja, rzeź zwierząt i prostytucja rozpanoszyły się na całym świecie, a zdrowsze kręgi pragną skończyć z korupcją. Powyżej zasugerowano proces przeciwdziałający, i każdy może skorzystać z tej sugestii.
01.17.41 Znaczenie: Bramini są religijnymi nauczycielami dla wszystkich innych kast, a sannyasini są mistrzami duchowymi dla wszystkich kast i porządków społecznych. Również Król i przywódcy społeczni są odpowiedzialni za materialną pomyślność wszystkich ludzi. Progresywni religioniści i ci, którzy są odpowiedzialnymi ludzkimi istotami, czy też ci, którzy nie chcą zniszczyć swojego cennego ludzkiego życia, powinni powstrzymać się od wszelkich bezbożnych zasad, szczególnie zaś od nielegalnego obcowania z kobietami. Jeśli bramin nie jest prawdomówny, wszystkie jego twierdzenia, że jest braminem, od razu stają się pustką. Jeśli sannyasin ma nielegalny związek z kobietami, to nie może już dłużej uchodzić za sannyasina. Podobnie, jeśli król i przywódcy społeczni są zbyt nadęci pychą lub nałogowo oddający się piciu i paleniu, z pewnością tracą swoje kwalifikacje do pełnienia czynności społecznych. Prawdomówność jest podstawową zasadą wszystkich religii. Czterej przywódcy ludzkiego społeczeństwa, mianowicie sannyasini, bramini, król i przywódca społeczny, muszą być poddani decydującemu testowi, jeśli chodzi o ich charakter i kwalifikacje. Przed tym, zanim ktoś może być przyjęty za duchowego czy materialnego mistrza społeczeństwa, musi zostać poddany testowi przez wyżej wymienione kryteria charakteru. Tacy przywódcy społeczni mogą być mniej wykwalifikowani jeśli chodzi o kwalifikacje akademickie, ale jest rzeczą zasadniczo konieczną, aby byli wolni od skażenia czterema dyskwalifikacjami, mianowicie hazardem, pijaństwem, prostytucją i zabijaniem zwierząt.
01.17.42 Znaczenie: Przez wyznaczenie szczególnych miejsc dla osoby Kali, Maharaja Pariksit praktycznie oszukał Kali. W obecności Kali, Dharmy (pod postacią byka) i Ziemi (pod postacią krowy), mógł on faktycznie ocenić sytuację swojego królestwa i dlatego od razu przedsięwziął on właściwe kroki; aby przywrócić nogi bykowi, mianowicie ascezę, czystość i miłosierdzie. I dla ogólnej korzyści ludzi świata zrozumiał on, że zapas złota może być użyty do stabilizacji. Złoto jest niewątpliwie źródłem fałszu, intoksykacji, prostytucji, wrogości i przemocy, ale pod przewodnictwem odpowiedniego króla czy przywódcy społecznego, albo bramina czy sannyasina, to samo złoto może zostać właściwi użyte do przywrócenia straconych nóg byka, uosobienia religii.
Dlatego też Maharaja Pariksit, podobnie jak jego dziadek Arjuna, zebrał cale złoto trzymane nielegalnie dla zaspokojenia skłonności Kali, i zaangażował je w sankirtana-yajnę, zgodnie z instrukcjami Śrimad-Bhagavatam. Tak jak sugerowaliśmy poprzednio, czyjeś nagromadzone bogactwo może być podzielone na trzy części, z których pięćdziesiąt procent należy przeznaczyć na służbę Panu, dwadzieścia pięć procent dla członków rodziny, i dwadzieścia pięć procent na osobiste potrzeby. Poświęcenie pięćdziesięciu procent swojego bogactwa na służbę dla Pana czy na propagowanie wiedzy duchowej w społeczeństwie za pomocą sankirtana-yajny jest maksymalnym objawieniem ludzkiego miłosierdzia. Ludzie świata znajdują się w ciemnościach ignorancji, jeśli chodzi o wiedzę duchową, specjalnie odnośnie służby oddania dla Pana, i dlatego propagowanie systematycznej transcendentalnej wiedzy o służbie oddania jest największym miłosierdziem, które ktoś może okazać w tym świecie. Kiedy każdy jest uczony, by przeznaczyć pięćdziesiąt procent swojego bogactwa na służbę dla Pana, wtedy automatycznie rezultatem będzie asceza, czystość i litość, i w ten sposób osoba religii odzyska swoje stracone trzy nogi. Kiedy zaś dostatecznie kwitnie asceza, czystość, litość i prawdomówność, wtedy naturalnie matka Ziemia jest całkowicie zadowolona i istnieje bardzo mała szansa dla Kali, aby przeniknąć strukturę ludzkiego społeczeństwa.
01.17.43-44 Znaczenie: Długotrwała ceremonia ofiarna
przedsięwzięta przez mędrców z Naimisaranya zaczęła się wkrótce po śmierci
Maharajy Pariksita. Ofiara była kontynuowana przez tysiąc lat i wiadomo, że na
początku jacyś rówieśnicy Baladevy, starszego brata Pana Krsny, również
odwiedzili miejsce ofiary. Według pewnych autorytetów, czas teraźniejszy jest
również używany dla opisania najbliższego ułamka przeszłości. W tym sensie czas
teraźniejszy jest stosowany tutaj dla opisania rządów Maharajy Pariksita.
Zasady Maharajy Pariksita mogą być ciągle kontynuowane, a ludzkie społeczeństwo
może ciągle ulegać poprawie, jeśli istnieje determinacja ze strony autorytetów.
Ciągle możemy usuwać z państwa wszelkie niemoralne czynności wprowadzone przez
osobę Kali, jeśli jesteśmy zdeterminowani podjąć kroki zaradcze, jak Maharaja
Pariksit. Król Pariksit wyznaczył pewne miejsca dla Kali, ale w rzeczywistości
Kali wcale nie mógł znaleźć takich miejsc w świecie, ponieważ Maharaja Pariksit
z niezwykłą czujnością doglądał, żeby nie było miejsca dla hazardu, pijaństwa,
prostytucji i zabijania zwierząt Współcześni administratorzy chcą przepędzić
zepsucie moralne z państwa, ale będąc głupcami, nie wiedzą jak to zrobić,
Wydają oni licencje na domy gier hazardowych, pijalnie i inne miejsca, gdzie
udostępnia się środki odurzające, jak również domy publiczne, hotele, w których
uprawia się prostytucję i kina, przyzwalając na fałsz w każdym działaniu, nawet
w swoim własnym, i jednocześnie chcą położyć kres korupcji w państwie. Chcą oni
Boskiego królestwa bez świadomości Boga. Jak mogłoby być możliwe połączenie
tych dwóch przeciwstawnych rzeczy? Jeśli chcemy wypędzić korupcję z państwa, po
pierwsze musimy tak zorganizować społeczeństwo, aby przyjęło ono zasady
religii, mianowicie ascezę, czystość, miłosierdzie i prawdomówność. I aby
stworzyć korzystne ku temu warunki, musimy zamknąć wszelkie miejsca hazardu,
pijaństwa, prostytucji i fałszu. Tak oto przedstawia się kilka praktycznych
nauk ze stron Śrimad-Bhagavatam.
01.17.45 Znaczenie: Bramini i sannyasini są doświadczeni, jeśli chodzi o duchowy postęp społeczeństwa, podczas gdy ksatriyowie, czyli administratorzy, są ekspertami, jeśli chodzi o materialny pokój i pomyślność ludzkiego społeczeństw. Tak jedni, jak i drudzy są filarami wszelkiego szczęścia, i dlatego też ich obowiązkiem jest pełna współpraca dla powszechnego dobrobytu. Maharaja Pariksit był wystarczająco doświadczony, aby wypędzić Kali ze swojego pola działania i przez to uczynić państwo podatnym na duchowe oświecenie. Jeśli zwykli ludzie nie są w ten sposób otwarci; bardzo trudno jest przekonać ich o konieczności duchowego oświecenia.
Asceza,
czystość;
miłosierdzie i
prawdomówność,
podstawowe zasady religii, przygotowują grunt dla postępu wiedzy duchowej, i Maharaja Pariksit uczynił możliwym zaistnienie takiej pomyślnej sytuacji. W ten sposób rsi z Naimisaranya mogli spełniać ofiary przez tysiąc lat. Innymi słowy, bez pomocy państwa, żadna doktryna filozoficznych czy religijnych zasad nie może rozwijać się progresywnie. Musi istnieć pełna współpraca pomiędzy braminami i ksatriyami dla tego powszechnego dobra. Ten sam duch panował nawet do czasów Maharajy Aśoki. Pan Buddha otrzymał wystarczające poparcie od Króla Aśoki, i tym sposobem ten szczególny kult wiedzy rozszerzył się na całym świecie.