01.16.01 Znaczenie: W czasie narodzin Maharajy Pariksita doświadczeni astrologowie przepowiedzieli niektóre z jego cech. Maharaja Pariksit rozwinął wszystkie te cechy, będąc wielkim bhaktą Pana. Rzeczywistą kwalifikacją jest stanie się bhaktą Pana, a stopniowo rozwiną się wszystkie dobre, warte posiadania cechy. Maharaja Pariksit był maha-bhagavata, czyli pierwszej klasy bhaktą, który był nie tylko dobrze obeznany w nauce o oddaniu, ale również poprzez swoje transcendentalne instrukcje był zdolny przekonać innych, aby zostali bhaktami Pana. Maharaja Pariksit był zatem bhaktą pierwszego rzędu, i tak zwykł on konsultować się z wielkimi mędrcami i uczonymi braminami, którzy udzielali mu rad, zgodnych z śastrami, w jaki sposób prowadzić administrację państwa. Tacy wielcy królowie byli bardziej odpowiedzialni niż współcześni rządcy, ponieważ byli oni zobowiązani przez wielkie autorytety do przestrzegania ich instrukcji pozostawionych w literaturze wedyjskiej. Nie było miejsca dla niepraktycznych głupców, którzy by codziennie ustanawiali nowe ustawodawcze projekty, i bez kłopotu zmieniali je raz za razem, dla jakichś tam celów. Te regulaminy zostały już przedłożone przez wielkich mędrców, jak Manu, Yajnavalkya, Paraśara, i innych wielkich mędrców, i wszystkie te ustawy były odpowiednie dla wszystkich wieków, we wszystkich miejscach. Dlatego regulaminy te były wzorcowe i bez defektów i tak zwanego "lania wody". Królowie, jak Maharaja Pariksit, mieli swoje zgromadzenie, i wszyscy członkowie tej rady byli albo wielkimi mędrcami, albo pierwszego rzędu braminami. Nie przyjmowali oni żadnego wynagrodzenia, ani nie mieli żadnej potrzeby takich poborów. Państwo mogło otrzymać najlepszą radę bez żadnego wydatku. Sami oni byli sama-darśi, równi dla każdego, zarówno ludzi, jak i zwierząt. Nie polecali by oni królowi chronić człowieka z jednej strony, a zabijać biedne zwierzęta z drugiej. Członkowie rady nie byli głupcami, czy reprezentantami dla stworzenia raju głupców. Wszyscy byli duszami samozrealizowanymi i wiedzieli oni doskonale w jaki sposób wszystkie żywe istoty w państwie mogą być szczęśliwe, zarówno w tym życiu, jak i następnym. Nie byli oni zainteresowani hedonistyczną filozofią jedzenia, picia, ożenku i swawoli. {gr.- hedone -rozkosz –filoz. doktryna etyczna wedle której przyjemność (rozkosz) jest dobrem najwyższym, właściwym celem życia i naczelnym motywem działań ludzkich.}Byli oni filozofami w rzeczywistym sensie, i wiedzieli dobrze, co jest misją ludzkiego życia. Pod takimi zobowiązaniami rada doradcza króla mogła udzielić właściwych wskazówek, a król czy władza wykonawcza, sami będąc wykwalifikowanymi jako bhaktowie Pana, mogli przestrzegać ich skrupulatnie dla dobra państwa. Państwo w dniach Maharajy Pariksita było państwem dobrobytu w rzeczywistym tego słowa znaczeniu, ponieważ nikt nie był nieszczęśliwy w takim państwie, czy to będąc człowiekiem, czy zwierzęciem. Maharaja Pariksit był idealnym królem w światowym państwie dobrobytu.
01.16.02 Znaczenie: Maharaja Uttara był synem Viraty i wujem Maharajy Pariksita. Iravati, będąc córką Maharajy Uttary, była wujeczną siostrą Maharajy Pariksita, ale małżeństwo między kuzynami było dozwolone, jeśli nie należeli do tej samej gotra, czyli rodziny. W wedyjskim systemie małżeństw był położony nacisk na gotra, czyli rodzinę. Arjuna również poślubił Subhadrę, chociaż była ona jego kuzynką ze strony matki.
Janamejaya: Jeden z królów-rajarsich, sławny syn Maharajy Pariksita. Jego matką była Iravati, albo, według niektórych, Madravati. Maharaja Janamejaya spłodził dwóch synów o imieniu Jnatanika i Śankukarna. Spełnił on pewną liczbę ofiar w miejscu pielgrzymek Kuruksetra. Miał on trzech młodszych braci o imionach Śrutasena, Ugrasena i Bhimasena II. Najechał on na Taksalę (Ajanta), i postanowił pomścić niesprawiedliwą klątwę przeciwko jego ojcu, Maharajy Pariksitowi. Spełnił on wielką ofiarę nazywaną Sarpa-yajna, aby zgładzić gatunek węży, łącznie z taksaka, który ukąsił jego ojca na śmierć. Jednak na prośbę wielu wpływowych półbogów i mędrców, musiał on zmienić swoją decyzję zabicia rasy wężów, ale pomimo zatrzymania ofiary, zadowolił on każdego poprzez odpowiednie dary. W ceremonii uczestniczył również Mahamuni Vyasadeva i osobiście opowiedział on Królowi historię bitwy na Polu Kuruksetra. Później z rozkazu Vyasadevy, jego uczeń Vaiśampayana zrelacjonował Królowi treść Mahabharaty. Był on bardzo dotknięty przedwczesną śmiercią swojego ojca i bardzo pragnął zobaczyć go ponownie. Wyraził on to swoje pragnienie przed wielkim mędrcem Vyasadevą, i Vyasadeva spełnił jego życzenie. Jego ojciec pojawił się przed nim, a on uczcił zarówno swojego ojca, jak i Vyasadevę, z wielkim szacunkiem i pompą. Będąc w pełni usatysfakcjonowanym, hojnie obdarzył on braminów obecnych podczas ofiary.
01.16.03 Znaczenie: Werset ten objawia, że międzyplanetarna podróż dla mieszkańców wyższych planet nie jest niczym trudnym. W wielu stwierdzeniach w Bhagavatam możemy zauważyć, że półbogowie z nieba zwykli odwiedzać tę Ziemię, aby uczestniczyć w ofiarach spełnianych przez wpływowych królów i cesarzy. Tutaj również dowiadujemy się, że w czasie ofiary z koni Maharajy Pariksita, półbogowie z innych planet byli widoczni nawet dla zwykłego człowieka, z okazji ceremonii ofiarnej. Na ogół półbogowie nie są widoczni dla zwykłych ludzi, tak jak niewidoczny jest Pan. Ale tak jak Pan przez Swoją bezprzyczynową łaskę zstępuje, by być widocznym dla zwykłego człowieka, podobnie również i półbogowie stają się widzialni dla zwykłego człowieka przez swoją łaskę. Chociaż istoty niebiańskie nie są widoczne dla gołych oczu mieszkańców Ziemi, to jednak dzięki wpływowi Maharajy Pariksita również półbogowie zgodzili się być widocznymi. Król zwykł być hojnym podczas takich ofiar, tak jak chmura rozdzielająca deszcze. Chmura nie jest niczym innym, jak inną formą wody, czyli innymi słowy, wodami ziemi przemienionymi w chmurę. Podobnie, jałmużna rozdawana przez królów w takich ofiarach nie jest niczym innym, jak formą podatków zebranych od obywateli. Ale, tak jak deszcze spadają obficie i wydaje się nawet, że więcej niż potrzeba, tak jałmużna rozdawana przez królów wydaje się być również czymś więcej, niż obywatele potrzebują. Zadowoleni obywatele nie będą nigdy spiskować przeciwko królowi, i w ten sposób nie było potrzeby zmiany monarchicznego państwa.
Nawet taki król jak Maharaja Pariksit potrzebował mistrza duchowego, który by mu przewodził. Bez takiego przewodnictwa nie można uczynić postępu w życiu duchowym. Mistrz duchowy musi być bona fide, i ten, kto chce samorealizacji, musi udać się do takiego bona fide mistrza duchowego i przyjąć jego schronienie, aby osiągnąć rzeczywisty sukces.
01.16.04 Znaczenie: Celem udania się Króla na podbój świata nie było wywyższenie samego siebie. Maharaja Pariksit udał się na podbój świata po swoim wstąpieniu na tron, ale nie było to w celu agresji na inne państwa. Był on cesarzem świata i wszystkie inne państwa były już pod jego władzą. Celem jego wyruszenia w świat było zbadanie, czy stan rzeczy odpowiada wymaganiom boskiego państwa. Król, będąc reprezentantem Boga, musi należycie spełniać wolę Pana. Nie było tam kwestii wywyższania samego siebie. Tak więc, skoro Maharaja Pariksit zobaczył, że człowiek niskiej klasy, chociaż w przebraniu króla, ranił nogi krowom i bykom, od razu zaaresztował go i ukarał. Król nie może tolerować obrazy wobec najważniejszego zwierzęcia, krowy, ani nie może tolerować zniewagi wobec najważniejszego człowieka, bramina. Ludzka cywilizacja oznacza rozwijanie zasady kultury braminicznej, a dla jej utrzymania zasadnicza jest ochrona krów. Mleko jest cudownym pokarmem, albowiem zawiera ono wszystkie niezbędne witaminy dla utrzymania wszystkich fizjologicznych warunków dla wyższych osiągnięć. Kultura braminiczna może rozwijać się progresywnie tylko wtedy, gdy człowiek jest kształcony, by rozwijać cechę dobroci, a do tego celu pierwszą potrzebą jest pożywienie przygotowane z mleka, owoców i ziarna. Maharaja Pariksit był zdziwiony widząc, że czarny śudra, ubrany jak władca, maltretował krowę, najważniejsze zwierzę dla ludzkiego społeczeństwa.
Wiek Kali oznacza złe kierownictwo i kłótnie. A rdzenną przyczyną wszelkiego złego kierownictwa i kłótni jest to, że bezwartościowi ludzie będący pod wpływem niższych gun, właściwych klasom niższym, którzy nie mają żadnej wyższej ambicji w życiu, doszli do steru zarządzania państwem. Tacy ludzie na stanowisku króla niewątpliwie w pierwszej kolejności będą ranić krowę i kulturę braminiczną, i tym sposobem popchną cale społeczeństwo do piekła. Maharaja Pariksit, posiadając odpowiedni trening, od razu wyczuł najgłębszą przyczynę wszystkich kłótni w świecie. W ten sposób chciał on zatrzymać to już w samych początkach.
01.16.05 Znaczenie: Śaunaka i inni rsi byli zdziwieni słysząc, że Maharaja Pariksit jedynie ukarał winowajcę, a nie zabił go. Sugerują oni, że tak pobożny król jak Maharaja Pariksit powinien od razu zabić winnego obrazy, który chciał oszukać ludzi, przebierając się za króla i w tym samym czasie ośmielając się obrazić najczystsze ze zwierząt, krowę. Rsi tamtych czasów nie mogli sobie nawet wyobrazić, że w późniejszych dniach wieku Kali najniżsi z śudrów będą wybierani na administratorów, i że będą oni otwierać rzeźnie dla zabijania krów. Tak czy inaczej, chociaż słuchanie o śudraka, który był oszustem i winnym obrazy krowy, nie było zbyt interesujące dla wielkich rsich, to jednak chcieli oni słyszeć o tym, aby zobaczyć, czy to zdarzenie miało jakiś związek z Panem Krsną. Byli oni zainteresowani jedynie tematami o Panu Krsnie, albowiem wszystko co jest powiązane z opowieściami o Krsnie, jest godne słuchania. Istnieje wiele tematów w Bhagavatam o socjologii, polityce, ekonomii, sprawach kulturowych, itd., ale wszystkie z nich są powiązane z Krsną i dlatego wszystkie z nich są warte słuchania. Krsna jest oczyszczającym czynnikiem wszystkich tematów, bez względu na to, jakimi by one nie były. W świecie doczesnym wszystko jest nieczyste, jako że wszystko jest produktem trzech materialnych cech. Jednakże Krsna jest oczyszczającym pośrednikiem.
01.16.06 Znaczenie: Zarówno Pan Krsna, jak i Jego bhaktowie, są na planie transcendentalnym; dlatego tematy o Panu Krsnie i Jego czystych bhaktach są jednakowo dobre. Bitwa na Polu Kuruksetra pełna jest polityki i dyplomacji, ale ponieważ tematy te są powiązane z Panem Krsną, dlatego też Bhagavad-gita jest wielbiona na całym świecie. Nie ma potrzeby tępić polityki, ekonomii, itd., które są światowe dla światowców. Dla czystego bhakty, który jest rzeczywiście związany z Krsną, takie światowe rzeczy są transcendentalne, jeśli są one powiązane z Panem czy Jego czystymi bhaktami. Słyszeliśmy i mówiliśmy o czynach Pandavów, a teraz zajmujemy się tematami o Maharajy Pariksicie, ale ponieważ wszystkie te tematy są powiązane z Panem Śri Krsną, wszystkie one są transcendentalne, a czyści bhaktowie są bardzo zainteresowani słuchaniem ich. Tę sprawę przedyskutowaliśmy już w związku z modlitwami Bhismadevy.
Nasze życie nie jest bardzo długie, i nie ma pewności, kiedy będzie nam zrządzone opuścić wszystko i przejść do następnego stadium. Tak więc naszym obowiązkiem jest zrozumieć, że nawet moment naszego życia nie powinien być stracony na tematy, które nie mają związku z Panem Krsną. Każda rozmowa, jakkolwiek przyjemną by nie była, nie jest warta słuchania, jeśli nie ma związku z Krsną.
Planeta duchowa, Goloka Vrndavana, wieczna siedziba Pana Krsny, jest w kształcie okółka lotosowego kwiatu. Nawet jeśli Pan zstępuje na którąś z planet tego świata, czyni On to poprzez zamanifestowanie własnej siedziby taką jaką jest. W ten sposób Jego stopy pozostają zawsze na tym samym dużym okółku lotosowego kwiatu. Jego stopy są równie piękne jak kwiat lotosu. Dlatego mówi się, że Pan Krsna ma lotosowe stopy.
Żywa istota jest wieczna na mocy swojej konstytucji. W odmętach narodzin i śmierci znalazła się ona z powodu swojego kontaktu z energią materialną. Wolna od takiej materialnej energii, żywa istota jest wyzwolona i zdolna do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Ci, którzy chcą żyć wiecznie bez zmiany swoich materialnych ciał, nie powinni trwonić swojego cennego czasu na rozmowy inne niż te będące w związku z Panem Krsną i Jego bhaktami.
01.16.07 Znaczenie: Żywa istota, kiedy rozwija się z niższego zwierzęcego życia do wyższej ludzkiej istoty, i stopniowo do wyższej inteligencji, zaczyna pragnąć wyzwolenia ze szpon śmierci. Współcześni naukowcy próbują uniknąć śmierci przez fizjochemiczny {fizjologiczno-chemiczny fizjologia- nauka o funkcjach organizmu} postęp wiedzy, ale niestety, kontroler śmierci, Yamaraja, jest tak okrutny, że nie oszczędza on życia nawet samych naukowców. Naukowcy, którzy przedkładają teorię zatrzymania śmierci przez postęp wiedzy naukowej, stają się sami ofiarami śmierci, kiedy są przywoływani przez Yamaraję. Co tu mówić o zatrzymaniu śmierci; nikt nie może przedłużyć krótkiego okresu życia nawet o ułamek sekundy. Jedyną nadzieją na zatrzymanie tej okrutnej mordowni Yamarajy jest przywołanie go, aby słuchał i intonował święte imię Pana. Yamaraja jest wielkim bhaktą Pana, i lubi on być zapraszanym na kirtany i ofiary spełnianie przez czystych bhaktów; którzy są bezustannie zaangażowani w służbę oddania dla Pana. W ten sposób wielcy mędrcy, na czele z Śaunaką i innymi, zaprosili Yamaraję, aby wziął udział w ofierze spełnianej w Naimisaranya. To było dobre dla tych, którzy nie chcieli umierać.
01.16.08 Znaczenie: Żadna ludzka istota nie lubi spotkania ze śmiercią, ale nie wie ona, w jaki sposób uwolnić się od śmierci. Najpewniejszym środkiem na uniknięcie śmierci jest przyzwyczaić się do słuchania pełnych nektaru rozrywek Pana, tak jak zostały one systematycznie zrelacjonowane w tekście Śrimad-Bhagavatam. Zatem rada tutaj jest taka, aby każda istota ludzka, która pragnie wolności od śmierci, przyjęła ten sposób życia, którzy polecili rsi pod przewodnictwem Śaunaki.
01.16.09 Znaczenie: Mniej inteligentni nie znają rzeczywistej wartości ludzkiego życia. Ludzka forma jest specjalnym darem materialnej natury w toku jej narzucania żywej istocie surowych praw niedoli. Jest to szansa na zdobycie największego dobrodziejstwa życia, mianowicie szansy wyzwolenia się z uwikłania w kołowrót narodzin i śmierci. Inteligentni troszczą się o ten ważny dar przez wytężony wysiłek, aby wydostać się z tego uwikłania. Ale mniej inteligentni są leniwi i niezdolni, aby ocenić wartość ludzkiego ciała, jeśli chodzi o jego użyteczność w osiągnięciu wyzwolenia z materialnej niewoli. Są oni bardziej zainteresowani tak zwanym rozwojem ekonomicznym i pracują ciężko przez całe życie po prostu dla zadowolenia zmysłów tego tymczasowego ciała. Prawo natury dozwala również i niższym zwierzętom przyjemność zmysłową, tak więc i ludzka istota ma przeznaczoną pewną ilość przyjemności zmysłowej, odpowiednio do jej przeszłego czy obecnego życia. Ale należy definitywnie próbować zrozumieć, że przyjemność zmysłowa nie jest ostatecznym celem ludzkiego życia. Powiedziane jest tutaj, że w czasie dnia ludzie trudzą się "na próżno", ponieważ celem jest nic innego, jak tylko uciechy zmysłowe. Szczególnie możemy zaobserwować to w wielkich miastach i ośrodkach przemysłowych, jak ludzka istota trudzi się praktycznie dla "niczego". Istnieje tak wiele rzeczy wytwarzanych przez ludzką energię, ale wszystkie one są przeznaczone dla zadowalania zmysłów, a nie do wyzwolenia z materialnej niewoli. A po ciężkiej pracy w czasie dnia, zmęczony człowiek śpi, albo angażuje się w życie seksualne w nocy. Tak oto przedstawia się program materialistycznego, cywilizowanego życia dla mniej inteligentnych. Dlatego zostali oni określeni tutaj jako leniwi, nieszczęśliwi i krótko żyjący.
01.16.10 Znaczenie: Zarządzanie państwem Maharajy Pariksita było tak doskonałe, że rezydował on spokojnie w swojej stolicy. Ale otrzymał on wieści, że symptomy wieku Kali zaczęły przenikać na obszar jego państwa. Jakie są te symptomy wieku Kali? Otóż są nimi:
(1) nielegalne związki z kobietami,
(2) folgowanie sobie w jedzeniu mięsa,
(3) intoksykacja,
(4) czerpanie przyjemności z hazardu.
Wiek Kali przez nazwę znaczy wiek kłótni, a wyżej wspomniane cztery symptomy w ludzkim społeczeństwie są głównymi przyczynami wszelkiego rodzaju kłótni. Maharaja Pariksit usłyszał, że niektórzy ludzie w państwie już oddali się tym czynnościom będącym symptomami wieku Kali, dlatego chciał on podjąć-natychmiastowe kroki przeciwko tym przyczynom niepokoju. Oznacza to, że co najmniej do czasu rządów Maharajy Pariksita takie symptomy publicznego życia były praktycznie nieznane, i skoro tylko zostały one ledwie wykryte, postanowił je wykorzenić. Wieści te nie były dla niego przyjemne, chociaż w pewien sposób uradowały go, jako że dały mu sposobność do walki. Nie było tam potrzeby walki z małymi państwami, ponieważ każdy żył w spokoju pod jego nadzorem, ale złoczyńcy Kali-yugi sprawili, że mógł on ujawnić swego wojowniczego ducha. Doskonały król- ksatriya jest zawsze radosny, kiedy otrzyma sposobność do walki, tak jak sportowiec jest bardzo zapalony, gdy jest szansa na sportowy mecz. Stwierdzenie, że w wieku Kali takie symptomy są z góry przeznaczone, nie jest żadnym argumentem. Gdyby tak było, to dlaczego by miano czynić jakieś przygotowania do walki z tymi symptomami? Takie argumenty są przedkładane przez leniwych i nieszczęśliwych ludzi. W sezonie deszczowym deszcz jest przeznaczeniem, a jednak ludzie podejmują środki do zabezpieczenia się. Podobnie w wieku Kali jest pewne, że powyżej wspomniane symptomy przenikną do życia społecznego, ale obowiązkiem państwa jest ocalenie obywateli od towarzystwa z nosicielami tych symptomów wieku Kali. Maharaja Pariksit chciał ukarać łotrów folgujących sobie w tych symptomach Kali, i tym sposobem ocalić niewinnych obywateli, którzy byli czyści w zwyczajach przez kulturę religii. Zapewnienie takiej ochrony jest obowiązkiem Króla, i Maharaja Pariksit był całkowicie w porządku, kiedy przygotował się do walki.
01.16.11 Znaczenie: Tutaj Maharaja Pariksit, w odróżnieniu od swojego dziadka Arjuny, ozdobił swoją flagę symbolem lwa, podczas gdy na fladze Arjuny widniał Hanumanji. Również jego rydwan ciągnęły czarne konie zamiast białych. Królewska procesja, jak ta Maharajy Pariksita, otoczona przez pięknie udekorowane rydwany, kawalerię, słonie, piechotę i orkiestrę, jest nie tylko widokiem przyjemnym dla oczu, ale również jest oznaką cywilizacji, w której estetyka jest nawet na froncie walki.
01.16.12 Znaczenie: Bhadraśva: Obszar ziemi w pobliżu Meru Parvata; ciągnie się od Gandha-madana Parvata, do oceanu słonej wody. Opis tej wyspy znajduje się w Mahabharacie (Bhisma-parva 7.14-18). Opis ten został przekazany Dhrtarastrze przez Sanjayę.
Maharaja Yudhisthira również pokonał tę wyspę, i tym sposobem prowincja ta była włączona w obszar jego cesarstwa. Maharaja Pariksit został poprzednio określony jako cesarz wszystkich krajów rządzonych przez jego dziadka, a jednak musiał on ustanowić swoją supremację, kiedy był on poza swoją stolicą, aby wyegzekwować haracz od takich państw.
Ketumala: Ta ziemska planeta jest podzielona na siedem części poprzez siedem oceanów, a centralna dvipa, nazywana Jambudvipa, jest podzielona przez osiem wielkich łańcuchów górskich na dziewięć tak zwanych varsa, czyli części. Bharata-varsa jest jedną z wyżej wspomnianych dziewięciu części, i Ketumala jest również opisana jako jedna z tych vars. Jest powiedziane, że w Ketumala-varsa kobiety są bardzo piękne. Ta varsa była pokonana również przez Arjunę. Opis tej części świata jest dostępny w Mahabharacie (Sabha 28.6).
Jest powiedziane, że ta strona świata jest usytuowana na zachód od Meru Parvata, a mieszkańcy tej prowincji zwykli dożywać do dziesięciu tysięcy lat (Bhisma-parva 6.31). Ludzkie istoty żyjące w tej części świata mają złoty kolor skóry, a kobiety przypominają anioły niebiańskie. Mieszkańcy wolni są od wszelkiego rodzaju chorób i smutków.
Bharata-varsa: Ta część świata jest również jedną z dziewięciu vars Jambudvipy. Opis Bharata-varsy został podany w Mahabharacie (Bhisma-parva, rozdz.9 i 10).
W centrum Jambudvipy znajduje się Ilavrta-varsa, a na południe od Ilavrta-varsy położona jest Hari-varsa. Opis tych vars podany jest w Mahabharacie (Sabha-parva. 28.7-8) w następujący sposób:
nagaramś ca vanamś caiva
nadiś ca vimalodakah
purusan deva-kalpamś
ca
nariś ca priya-darśanah
adrsta-purvan subhagan
sa dadarśa dhananjayah
sadanani ca śubhrani
nariś capsarasam nibhah
Jest tutaj dwukrotnie wspomniane, że kobiety tam są piękne, a niektóre z nich są równe apsarom, czyli kobietom niebiańskim.
Uttarakuru: Według geografii wedyjskiej, najbardziej wysunięta na północ część Jambudvipy nazywa się Uttarakuru-varsa. Otoczona jest ona z trzech stron oceanem słonej wody, a Góry Śrngavan oddzielają ją od Hiranmaya-varsy.
Kimpurusa-varsa: Jest powiedziane, że jest ona usytuowana poza północną stroną Darjelling Dhavala Giri (wielkich gór Himalajów), i prawdopodobnie będą to takie kraje jak Nepal, Bhutan, Tybet i Chiny. Te części świata zostały również pokonane przez Arjunę (Sabha-parva 28.l-2). Kimpurusowie są potomkami córki Daksy. Kiedy Maharaja Yudhisthira spełnił ofiarę konną, mieszkańcy tych krajów również brali udział w ceremonii i płacili oni haracz dla Cesarza. Ta część świata jest nazywana Kimpurusa-varsa, albo czasami prowincjami Himalajów (Himavati). Jest powiedziane, że Śukadeva Gosvami urodził się w tych prowincjach Himalajów i przyszedł on do Bharata-varsy po przekroczeniu tych krajów Himalajów.
Innymi słowy, Maharaja Pariksit pokonał cały świat, mianowicie wszystkie kontynenty przyległe do mórz i oceanów we wszystkich kierunkach, mianowicie wschodnie, zachodnie, północne i południowe części świata.
01.16.13-15 Znaczenie: Królowie i wielkie osobistości państwa są przyjmowani mowami powitalnymi. Jest to system stosowany od czasów niepamiętnych, i Maharaja Pariksit, jako że był jednym ze sławnych Cesarzy świata, był również witany takimi mowami we wszystkich częściach świata, które odwiedzał. Tematem tych mów powitalnych był Krsna. Krsna znaczy Krsna i Jego wieczni bhaktowie, tak jak król znaczy król i jego zaufani towarzysze.
Krsna i Jego czyści bhaktowie nie mogą być rozdzieleni i dlatego wysławianie bhaktów oznacza wysławianie Pana i odwrotnie. Maharaja Pariksit nie mógłby być zadowolony słysząc o chwałach swoich przodków, jak Maharaja Yudhisthira i Arjuna, gdyby ci nie mieli związku z czynami Pana Krsny. Pan zstępuje specjalnie po to, aby wyzwolić Swoich bhaktów (paritranaya sadhunam). Bhaktowie są wysławiani przez obecność Pana, ponieważ nie mogą oni nawet przez moment żyć bez Pana i Jego różnych energii. Pan jest obecny przed bhaktą przez Swoje czyny i chwały, i dlatego Maharaja Pariksit czuł obecność Pana, kiedy był On wysławiany za Jego czyny, szczególnie zaś kiedy Pan ocalił go w łonie jego matki. Bhaktowie Pana nie są nigdy w niebezpieczeństwie, ale w materialnym świecie, który jest pełen niebezpieczeństw na każdym kroku, bhaktowie pozornie są stawiani w różnych niebezpiecznych sytuacjach, a kiedy zostają ocaleni przez Pana, Pan jest wysławiany. Pan Krsna nie mógłby być wysławiany jako mówca Bhagavad-gity, gdyby Jego bhaktowie, jak Pandavowie, nie byli uwikłani w bitwę na Polu Kuruksetra. Wszystkie takie czyny Pana były wspominane w formie mów powitalnych, i Maharaja Pariksit, w pełni usatysfakcjonowany, nagrodził tych, którzy prezentowali te mowy. Różnica pomiędzy prezentacją mów powitalnych dziś a w tamtych czasach jest taka, że poprzednio mowy takie były prezentowane przed takimi osobistościami jak Maharaja Pariksit. Takie mowy powitalne były pełne zdarzeń i osób, a ci, którzy prezentowali takie powitania, byli wystarczająco nagradzani, podczas gdy w obecnych czasach mowa jest prezentowana nie zawsze w zgodzie z faktami, ale by zadowolić zajmującego pozycję, i często są one pełne schlebiających kłamstw. I rzadko prezentatorzy takich mów pochwalnych są nagradzani przez ubogich odbiorców.
01.16.16 Znaczenie: Pan Krsna jest wszystkim dla czystych bhaktów jak Pandavowie. Pan był dla nich Najwyższym Panem, mistrzem duchowym, godnym czci Bóstwem, przewodnikiem, woźnicą rydwanu, przyjacielem, sługą, gońcem, i wszystkim co tylko oni mogli sobie wyobrazić. I w ten sposób Pan również wymieniał uczucia z Pandavami. Maharaja Pariksit, jako czysty bhakta Pana, mógł docenić transcendentalną wymianę uczuć Jego bhaktów, i w ten sposób również on sam przepełnił się uczuciem do Pana. Ktoś może osiągnąć zbawienie po prostu przez docenienie stosunków Pana z Jego czystymi bhaktami. Stosunki Pana z Jego czystymi bhaktami mogą wydawać się zwykłymi ludzkimi stosunkami, ale ten, kto zna prawdziwą ich naturę, staje się zdolnym do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Pandavowie byli posłuszni woli Pana, tak że mogli oni poświęcić każdą ilość energii dla służby dla Pana, i przez taką czystą determinację byli oni w stanie zapewnić sobie łaskę Pana w jakiejkolwiek formie, której zapragnęli.
01.16.18 Znaczenie: Byk jest symbolem zasad moralnych, a krowa jest reprezentantką Ziemi. Kiedy byk i krowa są w radosnym nastroju, ma się rozumieć, że również świat jest w radosnym nastroju. Przyczyna jest taka, że byk pomaga produkować ziarno z pól uprawnych, a krowa dostarcza mleko, będące cudem zebranych wartości odżywczych. Dlatego ludzkie społeczeństwo utrzymuje te dwa ważne zwierzęta bardzo troskliwie, tak aby mogły one wałęsać się wszędzie w pogodzie ducha. Ale w obecnym momencie, w wieku Kali, zarówno byk, jak i krowa, są zarzynane i spożywane jako pokarm klasy ludzi, którzy nie znają kultury braminicznej. Byk i krowa mogą być chronione dla dobra całego ludzkiego społeczeństwa, po prostu przez szerzenie kultury braminicznej, jako najwyższej doskonałości wszelkiej kultury. Przez rozwój takiej kultury morale społeczeństwa jest utrzymywane na odpowiednim poziomie, i w ten sposób pokój i pomyślność są również osiągane bez zewnętrznego wysiłku. Kiedy kultura braminiczna zanika krowa i byk są maltretowane, a działania będące rezultatem tego cechują się następującymi symptomami.
01.16.19 Znaczenie: Ludzie na całym świecie w tym wieku Kali są zawsze pełni trosk i niepokojów. Każdy cierpi na jakieś tam dolegliwości. Z samych twarzy ludzi tego wieku można odczytać indeks ich umysłów. Każdy odczuwa brak jakiegoś krewnego, który jest z dala od domu. Szczególnym symptomem wieku Kali stało się to, że żadna rodzina nie jest teraz pobłogosławiona, aby żyć razem. Aby zarobić na utrzymanie, ojciec żyje z dala od syna, czy żona żyje z dala od męża, itd. Istnieje wiele cierpień spowodowanych chorobami wewnętrznymi, oddzieleniem od tych drogich i bliskich, i wiele trosk, aby utrzymać status quo. Są to jedynie niektóre z ważniejszych czynników, które czynią ludzi tego wieku zawsze nieszczęśliwymi.
01.16.20 Znaczenie: Z postępem wieku Kali stopniowo będą się zmniejszać cztery rzeczy, mianowicie
długość życia,
miłosierdzie,
zdolność przebaczania oraz
zasady moralne i religijne.
Jako że Dharma, czyli zasady religii, będą zanikać w proporcji trzy do czterech, symboliczny byk stał tylko na jednej nodze. Kiedy trzy czwarte populacji całego świata staje się bezbożną, sytuacja przemienia się w piekło dla zwierząt W wieku Kali bezbożna cywilizacja stworzy tak wiele tak zwanych religijnych społeczności, w których Osoba Boga będzie bezpośrednio czy pośrednio lekceważona. I tym sposobem bezbożne społeczeństwa ludzkie uczynią świat niemożliwym do zamieszkania przez zdrowsze odłamy ludzi. Istnieje gradacja ludzkich istot, odpowiednio do proporcji wiary w Najwyższą Osobę Boga Pierwszej klasy pobożnymi ludźmi są Vaisnavowie i bramini, następnie ksatriyowie, następnie vaiśyowie, następnie śudrowie, następnie mleccha, yavana, i na końcu candala. Degradacja ludzkich istot zaczyna się od mlecca, a poziom życia candala jest ostatnim słowem w ludzkiej degradacji. Wszystkie te powyższe kategorie wspomniane w literaturze wedyjskiej nie są przeznaczone dla jakiejś określonej społeczności i nie klasyfikują ludzi według narodzin. Są one różnymi kwalifikacjami ludzkich istot w ogólności. Nie istnieje tu kwestia przynależności do którejś z tych kategorii odpowiednio do narodzin w jakiejś rodzinie czy społeczności. Odpowiednie kwalifikacje można nabyć przez swój własny wysiłek, i w ten sposób syn Vaisnavy może stać się mlecca, albo syn candala może stać się więcej niż braminem. Wszystko zależy od ich towarzystwa i poufnej więzi z Najwyższym Panem.
Zjadacze mięsa są ogólnie znani jako mlecca. Ale nie wszyscy jedzący mięso są mlecca. Ci, którzy jedzą mięso w zgodzie z pewnymi przyzwoleniami pism świętych, nie są mlecca. Nazwą tą określa się tych, którzy spożywają mięso bez żadnych ograniczeń. Pisma święte zakazują spożywania mięsa wołowego, a byki i krowy są szczególnie chronieni przez zwolenników Ved. Ale w tym wieku Kali ludzie będą eksploatować ciała byków i krów według własnego uznania, i w rezultacie ściągną na siebie różnego rodzaju cierpienia.
Ludzie tego wieku nie będą spełniać żadnych ofiar. Populacja mlecca prawie nie będzie dbać o spełnianie ofiar, chociaż spełnianie ofiar jest zasadnicze dla osób, które są zaangażowane w materialne uciechy zmysłowe. Bhagavad-gita (Bg.3.14-16) wyraźnie poleca spełnianie ofiar.
Żywe istoty zostały stworzone przez stworzyciela Brahmę, i aby utrzymać żywe istoty na platformie postępu ku ścieżce powrotu do Boga, stworzył on również system spełniania ofiar. System jest taki, że żywe istoty żyją na produkcji zbóż i warzyw, a przez spożywanie takich produktów zyskują one siłę witalną ciała pod postacią krwi i nasienia (spermy), a z krwi i nasienia żywa istota jest zdolna stworzyć inne żywe istoty. Ale produkcja zbóż, trawy, itd., zależy od deszczu, a deszcz będzie padał właściwie, kiedy spełniane będą polecane ofiary. Takie ofiary są polecane przez rytuały Ved, mianowicie Sama, Yajur, Rg i Atharva. Manu-smrti poleca, że przez złożenie ofiary na ołtarzu ognia zadowala się boga Słońca. Kiedy bóg Słońca jest zadowolony, gromadzi on właściwie wodę z mórz, i tym sposobem na horyzoncie gromadzą się odpowiednie chmury i zaczyna padać deszcz. Po dostatecznych opadach, zboża dla ludzi i wszystkich zwierząt są produkowane w wystarczającej ilości, i tym sposobem żywa istota ma energię do progresywnego działania. Jednakże mlecca czynią plany, jak zakładać rzeźnie dla zabijania byków i krów, razem z innymi zwierzętami, myśląc, że będą dobrze prosperować przez wzrost liczby fabryk i żyć na pokarmie zwierzęcym, nie troszcząc się przy tym o spełnianie ofiar i produkcję zbóż. Ale muszą oni wiedzieć, że nawet dla zwierząt muszą produkować trawę i warzywa, bez których życie zwierząt nie jest możliwe. I aby wyprodukować trawę dla zwierząt, musi być odpowiednia ilość opadów deszczu. Dlatego muszą oni ostatecznie polegać na łasce półbogów, takich jak bóg Słońca, Indra, Candra, a tacy półbogowie muszą być zadowalani przez spełnianie ofiar.
Tak jak już kilkakrotnie wspominaliśmy, ten świat materialny jest rodzajem więzienia. Półbogowie są sługami Pana, którzy dbają o właściwe utrzymanie tego więzienia. Półbogowie pragną dopilnować, aby zbuntowane żywe istoty, które chcą przeżyć swoje życie w bezbożny sposób, stopniowo zwracały się ku najwyższej mocy Pana. Dlatego system ofiar jest polecany w pismach świętych.
Materialiści chcą ciężko pracować, a następnie użyć zdobyte
rezultaty dla uciech zmysłowych. W ten sposób na każdym kroku życia popełniają
oni wszelkiego rodzaju grzechy. Jednakże ci, którzy świadomie angażują się w służbę
oddania dla Pana, są transcendentalni do wszelkiego rodzaju grzechów i cnót.
Ich czynności są wolne od zanieczyszczenia trzema siłami natury materialnej.
Dla bhaktów nie ma potrzeby spełniania przepisanych ofiar, ponieważ samo życie
bhakty jest symbolem Ale osoby, które są zaangażowane w czynności ofiary.
karmiczne dla zadowalania zmysłów, muszą spełniać przepisane ofiary, ponieważ
jest to jedynym środkiem, aby wyzwolić się od reakcji wszystkich grzechów
popełnianych przez takie zaangażowane w karmiczną pracę osoby. Ofiara jest
środkiem na zneutralizowanie takich nagromadzonych grzechów. Półbogowie są
zadowoleni, kiedy spełniane są takie ofiary, tak jak urzędnicy więzienni są
zadowoleni, kiedy więźniowie przemieniają się w posłusznych poddanych. Jednak
Pan Caitanya polecił tylko jedną yajnę, czyli
ofiarę, zwaną sankirtana-yajną, polegającą
na intonowaniu Hare Krsna, w którym każdy może wziąć udział. W ten sposób
bhaktowie i pracujący dla korzyści mogą czerpać jednakową korzyść ze spełniania
sarikirtana-yajny.
01.16.21 Znaczenie: W wieku Kali, kobiety i dzieci, razem z braminami i krowami, będą w gruboskórny sposób lekceważeni, znieważani i pozostawiani bez opieki. W tym wieku nielegalnych związków z kobietami znajdziemy wiele kobiet i dzieci pozostawionych bez opieki. Okolicznościowo kobiety będą próbowały uniezależnić się od opieki mężczyzn, a małżeństwo będzie sprawą formalnej zgody pomiędzy mężczyzną i kobietą. W większości przypadków dzieci będą pozbawione właściwej opieki. Bramini są ludźmi tradycyjnie inteligentnymi, i tym sposobem będą zdolni podnieść współczesną edukację do najwyższego poziomu, ale jeśli chodzi o zasady religijne, będą oni najbardziej upadłymi. Wykształcenie i zły charakter nie idą w parze, jednak takie rzeczy będą istniały równolegle. Głowy państwa, jako klasa, potępią zasady mądrości wedyjskiej i będą prowadziły tak zwane świeckie państwa, a tak zwani wykształceni bramini będą przekupywani przez niegodziwych administratorów. Nawet filozof i autor wielu książek o religijnych zasadach może również przyjąć jakąś wysoką pozycję w rządzie, który lekceważy wszystkie moralne kodeksy śastr. Braminom szczególnie zabrania się przyjmowania takiej służby. Ale w tym wieku nie tylko będą oni przyjmowali służbę, ale również będą spełniali ją, nawet jeśli będzie ona najniższego typu zajęciem. To są niektóre symptomy wieku Kali, który jest szkodliwy dla ogólnego dobrobytu ludzkiego społeczeństwa.
01.16.22 Znaczenie: Istnieją pewne niezbędne potrzeby życia, idące w parze z potrzebami niżej stojących zwierząt, i są nimi: jedzenie, spanie, obrona i łączenie się w pary. Tym cielesnym wymogom podlegają zarówno istoty ludzkie, jak i zwierzęta. Ale ludzkie istoty muszą spełniać takie pragnienia nie tak jak zwierzęta, ale tak jak przystało na ludzi. Pies bez wahania może spółkować z suką na oczach wszystkich, ale gdyby ludzka istota uczyniła w ten sposób, uważane by to było za publiczny skandal i osoba ta byłaby ścigana sądownie. Dlatego też dla ludzkiego społeczeństwa istnieją pewne regulaminy, nawet dla zaspokajania tych zwykłych potrzeb. Ludzkie społeczeństwo unika takich regulaminów, gdy jest oszołomione wpływem wieku Kali. W tym wieku ludzie folgują sobie w zaspokajaniu tych potrzeb życia, nie dbając o żadne zasady i nakazy, i ten zanik moralnych i społecznych zasad jest niewątpliwie godny ubolewania z powodu szkodliwych skutków takiego zwierzęcego, niegodnego ludzi zachowania. W tym wieku ojcowie i opiekunowie nie są zadowoleni ze swoich podopiecznych. Powinni oni wiedzieć, że wiele dzieci pada ofiarą złego towarzystwa narzucanego przez wpływ wieku Kali. Ze Śrimad-Bhagavatam dowiadujemy się, że Ajamila, niewinny syn bramina, szedł drogą i zobaczył obejmującą się parę śudrów. To przyciągnęło chłopca i później stał się on ofiarą wszelkiej rozpusty. Z pozycji czystego bramina upadł on do pozycji żałosnego ulicznika, a stało się to za przyczyną złego towarzystwa. W owych czasach spotykamy się tylko z jedną taką ofiarą, jak Ajamila, ale w tym wieku Kali biedni niewinni studenci codziennie padają ofiarami kin, które jedynie nakłaniają ludzi do folgowania sobie w seksie. Wszyscy tak zwani administratorzy są niewykwalifikowani, jeśli chodzi o obowiązki ksatryi. Zadaniem ksatriyów jest administracja, tak jak zadaniem braminów jest kultywowanie wiedzy i przewodnictwo. Słowo ksatra-bandhu odnosi się do tak zwanych administratorów albo osób promowanych do stanowiska administratora bez właściwego treningu przez kulturę i tradycję. W dzisiejszych czasach do takich wzniosłych stanowisk są oni promowani przez głosy ludzi, którzy sami są upadli w zasadach i normach życia. Jak tacy ludzie mogą wybrać właściwego człowieka, kiedy sami są upadli, jeśli chodzi o standard życia? Dlatego, przez wpływ wieku Kali, wszędzie i wszystko, politycznie, socjalnie i religijnie, jest w stanie kompletnego rozgardiaszu i dlatego dla rozsądnego człowieka wszystko to jest godne pożałowania.
01.16.23 Znaczenie: Czyny Pana obejmują wyzwolenie, ale są one bardziej rozkoszne niż przyjemność czerpana z nirvany, czyli wyzwolenia. Według Śrila Jivy Gosvamiego i Viśvanathy Cakravartiego Thakury, użyte tutaj słowo nirvana-vilambitani oznacza to, co minimalizuje wartość wyzwolenia. Aby osiągnąć nirvanę, wyzwolenie, należy poddać się srogiej tapasyi, wyrzeczeniom i pokutom, ale Pan jest tak łaskawy, że inkarnuje On, aby zmniejszyć ciężar Ziemi. Po prostu przez pamiętanie takich czynów można zlekceważyć przyjemność czerpaną z nirvany i osiągnąć transcendentalną siedzibę Pana, aby tam obcować z Nim, będąc wiecznie zaangażowanym w Jego rozkoszną służbę miłości.
01.16.24 Znaczenie: Przez łaskę Pana, każda planeta jest stwarzana wraz z pewnym wyposażeniem. Tak więc nie tylko Ziemia ta jest w pełni zaopatrzona we wszelkie bogactwa do utrzymania jej mieszkańców, ale również kiedy Pan zstępuje na Ziemię, cała planeta tak bardzo zostaje wzbogacona pod każdym względem, że nawet półbogowie wielbią ją z wielką miłością. Z woli Pana cała Ziemia może w jednej chwili ulec przemianie. On może tworzyć i niweczyć rzeczy jedynie przez Swoją słodką wolę. Dlatego też nikt nie powinien uważać siebie za samowystarczalnego czy niezależnego od Pana.
01.16.25 Znaczenie: Zasady religii zostały ustalone przez Samego Pana, a wykonawcą takiego prawa jest Dharmaraja, czyli Yamaraja. Takie zasady w pełni przestrzegane są w Satya-yudze, w Treta-yudze są one zredukowane o jedną czwartą, w Dvapara-yudze są zredukowane do połowy, a w Kali-yudze aż do jednej czwartej, stopniowo zmniejszając się do zera, i wtedy ma miejsce zagłada. Szczęście świata jest proporcjonalne do przestrzegania religijnych zasad, indywidualnie i kolektywnie. Najlepszą częścią waleczności jest podtrzymywanie zasad pomimo wszelkiego rodzaju przeciwieństw. W ten sposób można być szczęśliwym w tym życiu i ostatecznie powrócić do Boga.
W Nim mieszkają:
(1) szczerość,
(2) czystość,
(3) nietolerowanie nieszczęścia innych,
(4) moc kontrolowania gniewu,
(5) samozadowolenie,
(6) bezpośredniość, prostolinijność,
(7) stałość umysłu,
(8) kontrola organów zmysłowych,
(9) odpowiedzialność,
(10)
równość,
(11)
tolerancja,
(12)
spokój umysłu,
(13)
wierność, oddanie,
(14)
wiedza,
(15)
brak zadowalania
zmysłów,
(16)
dar przewodzenia,
(17)
rycerskość,
(18)
wpływowość,
(19)
moc uczynienia
wszystkiego możliwym,
(20)
spełnianie
właściwego obowiązku,
(21)
całkowita
niezależność,
(22)
zręczność,
(23)
pełnia piękna,
(24)
pogodne
usposobienie,
(25)
dobre serce,
(26)
pomysłowość, dowcip,
(27)
dobre maniery,
(28)
wspaniałomyślność,
(29)
determinacja,
(30)
doskonałość wiedzy,
(31)
właściwe działanie,
(32)
posiadanie
wszelkich przedmiotów zadowolenia,
(33)
radość,
(34)
niewzruszoność
charakteru,
(35)
wierność,
dokładność,
(36)
sława,
(37)
uwielbienie,
(38)
brak pychy,
(39)
istnienie (jako Osoba
Boga),
(40)
wieczność,
i wiele innych transcendentalnych cech, które są wiecznie obecne w Nim
i nigdy nie są od Niego oddzielone. Ta Osoba Boga, rezerwuar wszelkiej dobroci
i piękna, Pan Śri Krsna, zakończył teraz Swoje transcendentalne rozrywki na
powierzchni Ziemi. Pod Jego nieobecność wiek Kali szerzy wszędzie swój wpływ,
tak więc jestem smutna widząc te warunki egzystencji.
01.16.26-30 Znaczenie Nawet gdyby było możliwe zliczyć atomy po rozbiciu Ziemi w proszek, to jednak ciągle nie byłoby możliwe zliczenie bezkresnych transcendentalnych cech Pana. Mówi się, że Pan Anantadeva próbuje objaśnić transcendentalne cechy Najwyższego Pana Swoimi niezliczonymi językami, i nawet przez nieskończoną ilość lat nie jest w stanie oszacować cech Pana. Powyższa lista cech Pana została podana w tym celu, aby ludzka istota mogła oszacować Jego cechy na tyle, na ile jest ona zdolna Go zrozumieć. Ale nawet jeśli tak jest, to powyższe cechy mogą być podzielone na wiele podtytułów. Według Śrili Jivy Gosvamiego, trzecia cecha, nietolerowanie czyjegoś nieszczęścia, może być podzielona na:
(1) ochronę podporządkowanych dusz i
(2) życzliwość dla bhaktów.
W Bhagavad-gicie Pan oznajmia, że pragnie, aby każda dusza podporządkowała się tylko Jemu, a On zapewnia każdego, że jeśli ktoś to uczyni, On da mu ochronę od reakcji wszystkich grzechów. Niepodporządkowane dusze nie są wielbicielami Pana, i wskutek tego nie każdy może otrzymać szczególną ochronę. Dla bhaktów ma On wszelkie dobre życzenia, a tym, którzy są rzeczywiście zaangażowani w transcendentalną miłosną służbę dla Pana, poświęca On szczególną uwagę. Takim czystym bhaktom daje On wskazówki, aby pomóc im wypełnić ich obowiązki na ścieżce powrotu do Boga. Przez cechę równości wobec wszystkich (10), Pan jest jednakowo łaskawy dla każdego, tak jak słońce równo rozdziela swe promienie nad każdym. Jednakże jest wielu takich, którzy nie są zdolni do skorzystania z promieni słońca. Podobnie, Pan mówi, że podporządkowanie się Jemu daje gwarancję na Jego pełną opiekę, ale nieszczęśliwe osoby są niezdolne, by przyjąć tę propozycję, i dlatego cierpią one z powodu materialnych niedoli. Tak więc, nawet chociaż Pan jest w jednakowym stopniu życzliwy dla każdego, nieszczęśliwa żywa istota, tylko z powodu złego towarzystwa, jest niezdolna, aby przyjąć Jego instrukcje w całości, i za to nie można nigdy obwiniać Pana. Jest On nazywany życzliwym tylko dla bhaktów. Wydaje się, że jest On stronniczy dla Swoich bhaktów, ale w rzeczywistości zależy to od żywej istoty, czy przyjmie, czy też odrzuci ona jednakowe traktowanie przez Pana.
Pan nigdy nie łamie Swojego słowa honoru. Kiedy daje On zapewnienie o ochronie, obietnica jest spełniana w każdych okolicznościach. Obowiązkiem czystego bhakty jest koncentracja na spełnianych obowiązkach powierzonych mu przez Pana czy bona fide reprezentanta Pana, mistrza duchowego. O resztę bezustannie troszczy się Sam Pan.
Odpowiedzialność Pana jest również unikalna. Pan nie ma żadnego obowiązku, ponieważ Jego praca jest wykonywana przez Jego różne, wyznaczone przez Niego energie. A jednak przyjmuje On dobrowolnie obowiązki w odgrywaniu różnych ról w Swoich transcendentalnych rozrywkach. Jako chłopiec, odgrywa On rolę pasterza krów. Jako syn Nandy Maharajy, spełniał On swoje obowiązki doskonałe. Podobnie, kiedy odgrywał On rolę króla-ksatryi, jako syn Maharajy Vasudevy, objawił On wszelką zręczność ksatryi o wojowniczym duchu. Prawie we wszystkich przypadkach król-ksatriya musi zdobyć sobie żonę przez walkę albo porwanie. Taki rodzaj zachowania ksatryi jest chwalebny w tym sensie, że ksatriya musi objawić swoją rycerskość i moc swojej przyszłej żonie, tak aby córka ksatryi mogła podziwiać dzielność swojego przyszłego męża. Nawet Osoba Boga Śri Rama objawił takiego ducha rycerskości w czasie Swojego małżeństwa. Złamał On najmocniejszy łuk, zwany Haradhanur, i zdobył rękę Sitadevi, matki wszelkiego bogactwa. Duch ksatryi jest objawiany w czasie ceremonii małżeńskich i nie ma nic niewłaściwego w takiej walce. Pan Śri Krsna spełnił taki obowiązek w pełni, ponieważ chociaż miał On więcej niż szesnaście tysięcy żon, w każdym przypadku walczył On jak rycerski ksatriya i w ten sposób zdobywał żonę. Walczyć szesnaście tysięcy razy, aby zdobyć szesnaście tysięcy żon, jest na pewno możliwe tylko dla Najwyższej Osoby Boga. Podobnie, zamanifestował On pełną odpowiedzialność w każdym działaniu Swoich rożnych transcendentalnych rozrywek.
Cecha (14), wiedza, może być podzielona na pięć podpunktów, mianowicie,
(l) inteligencję,
(2) wdzięczność,
(3) moc zrozumienia okolicznościowych warunków miejsca, obiektu i czasu,
(4) doskonała wiedza o wszystkim,
(5) wiedza o jaźni.
Tylko głupcy są niewdzięczni swoim dobroczyńcom. Pan jednakże nie musi polegać na niczyjej łasce, poza Samym Sobą, ponieważ jest On pełen Sam w Sobie. A jednak czuje się On obłaskawiony czystą służbą Swoich bhaktów. Pan czuje wdzięczność dla Swoich bhaktów za taką naturalną, nieuwarunkowaną służbę i próbuje odwzajemnić się przez usługiwanie im, chociaż bhakta również nie ma takiego pragnienia w sercu. Transcendentalna służba dla Pana jest sama w sobie transcendentalnym dobrodziejstwem dla bhakty, i dlatego bhakta nie musi niczego oczekiwać od Pana. Na mocy stwierdzenia wedyjskiego aforyzmu, sarvam khalv idam brahma, możemy zrozumieć, że Pan, przez wszechprzenikające promienie Swego blasku, zwanego brahmajyoti, jest wszechprzenikający wewnątrz i na zewnątrz wszystkiego, jak wszechobecne materialne niebo, i tym sposobem jest On również wszechwiedzący.
Co zaś się tyczy piękna Pana, to ma On pewne specjalne rysy, które odróżniają Go od wszystkich innych żywych istot, a ponadto ma On pewne specjalnie atrakcyjnie piękne rysy, przez które przyciąga On nawet umysł Radharani, najpiękniejszego stworzenia Pana. Jest On dlatego zwany Madana-mohana, czyli tym, który przyciąga nawet umysł Kupidyna. Śrila Jiva Gosvami Prabhu skrupulatnie zanalizował inne transcendentalne cechy Pana i potwierdził, że Pan Śri Krsna jest Absolutną Najwyższą Osobą Boga (Parabrahmanem). Jest On wszechobecny przez Swoje niepojęte energie i dlatego jest On Yogeśvarą, czyli najwyższym Panem wszelkich mocy mistycznych. Jako że jest On Yogeśvarą, Jego wieczna forma jest duchowa, kombinacja wieczności, rozkoszy i wiedzy. Abhaktowie nie mogą zrozumieć dynamicznej natury Jego wiedzy, ponieważ są oni usatysfakcjonowani wzniesieniem się do Jego wiecznej formy wiedzy. Wszystkie wielkie dusze pragną, aby być Mu równymi w wiedzy. To znaczy, że wszystka inna wiedza jest zawsze niewystarczająca, nietrwała i ograniczona, podczas gdy wiedza Pana jest zawsze niewzruszona i niezgłębiona. Śrila Suta Gosvami zapewnia w Bhagavatam, że chociaż Pan był widziany przez obywateli Dvaraki każdego dnia, to ciągle wzrastało ich pragnienie, aby oglądać Go ciągle i od nowa. Żywe istoty mogą docenić cechy Pana jako ostateczny cel, ale nie mogą one osiągnąć status quo takiej równości. Materialny świat jest produktem mahat-tattvy, która jest stanem marzeń sennych Pana w Jego (yoga-nidra) mistycznym śnie na Oceanie Przyczyn, a jednak całe stworzenie jawi się być rzeczywistym Jego tworem. Oznacza to, że warunki snu Pana są również rzeczywistymi manifestacjami. Dlatego też może On wziąć wszystko pod Swoją transcendentalną kontrolę, i tym sposobem gdziekolwiek się On pojawia, czyni to w Swojej pełni.
Pan, będąc wszystkim, co zostało powyżej opisane, podtrzymuje sprawy stworzenia, i czyniąc to, daje On zbawienie nawet Swoim wrogom, którzy są zabijani przez Niego. Jest On atrakcyjny nawet dla najwyższej wyzwolonej duszy, i tak jest On wielbiony nawet przez Brahmę i Śivę, największych spośród półbogów. Nawet w Swojej inkarnacji purusa-avatara jest On Panem twórczej energii. Twórcza energia pracuje pod Jego kierunkiem, jak jest to potwierdzone w Bhagavad-gicie (9.10). Jest On kontrolerem materialnej energii, i aby kontrolować materialną energię w niezliczonych wszechświatach, jest pierwotną przyczyną niezliczonych inkarnacji w tych wszystkich wszechświatach. Tylko w jednym wszechświecie istnieje więcej niż 500 000 inkarnacji Manu, poza innymi inkarnacjami w różnych wszechświatach. Jednakże w świecie duchowym, poza tą mahat-tattvą, nie ma kwestii inkarnacji, ale istnieją pełne ekspansje Pana na różnych Vaikunthach. Planety w świecie duchowym przewyższają przynajmniej trzykrotnie liczbę planet w niezliczonych wszechświatach w mahat-tattvie. Wszystkie formy Narayana Pana są zaledwie ekspansjami Jego postaci Vasudevy, i tak On jest Vasudevą, Narayaną i Krsną jednocześnie. On jest śri-krsna govinda hare murare, he natha narayana vasudeva, wszystkim w jednym. Dlatego też Jego cechy nie mogą być policzone przez nikogo, jakkolwiek wielkim by ten ktoś nie był.
01.16.31 Znaczenie: Skutkiem doskonałości ludzkiego
życia jest współpraca pomiędzy ludźmi i półbogami, mędrcami, mieszkańcami
Pitrloki, bhaktami Pana i naukowym systemem życia, porządkami varna i aśrama. Tak więc rozróżnienie pomiędzy ludzkim życiem a życiem
zwierzęcym zaczyna się od naukowego systemu varna
i aśrama, kierowanego przez
doświadczenie mędrców w powiązaniu z półbogami, i stopniowo wznoszącego nas do
szczytu odnowienia naszej wiecznej więzi z Najwyższą Absolutną Prawdą, Osobą
Boga, Panem Śri Krsną. Kiedy stworzona przez Boga varnaśrama-dharma, której wyraźnym przeznaczeniem jest rozwinięcie
zwierzęcej świadomości w ludzką, i ludzkiej świadomości w świadomość boską,
zostaje przerwana przez postęp głupoty, od razu zostaje naruszony cały system
spokojnego i progresywnego życia. W wieku Kali pierwszy atak jadowitego węża
uderza w utworzoną przez Boga varnaśrama-dharmę,
i tym sposobem osoba właściwie wykwalifikowana jako bramin jest nazywana śudrą, a osoba posiadająca kwalifikacje śudry uchodzi za bramina, jako że pod
uwagę niesłusznie brane są narodziny. Stanie się braminem z racji swoich
narodzin w rodzinie bramina nie jest wcale bona fide, chociaż może to być
spełnieniem jednego z warunków. Rzeczywistą kwalifikacją bramina jest kontrola
umysłu i zmysłów, i kultywowanie tolerancji, prostoty, czystości, wiedzy,
szczerości, oddania i wiary w mądrość wedyjską. W obecnym wieku nie bierze się
pod uwagę tego, jakie dana osoba posiada kwalifikacje, ale nacisk kładzie się
na narodziny. Jest to podtrzymywane nawet przez popularnego, filozofującego
poetę, autora Rama-carita-manasa.
Wszystko to jest spowodowane wpływem wieku Kali. Wskutek tego matka Ziemia, reprezentowana tutaj przez krowę, rozpaczała nad godnymi pożałowania warunkami.
01.16.32-33 Znaczenie: Piękno i bogactwo świata mogą być wzmożone przez łaskę Pana, a nie przez jakiekolwiek ludzkie plany. Kiedy Pan Śri Krsna był obecny na tej Ziemi, pozostawiał On na kurzu odciski Swoich lotosowych stóp, i w rezultacie Jego szczególnej łaski, cała Ziemia została uczyniona tak doskonałą, jak to tylko było możliwe. Innymi słowy, rzeki, morza, lasy, wzgórza i kopalnie, które są źródłami zaspokajającymi niezbędne potrzeby życiowe ludzi i zwierząt, w pełni spełniały swoje odpowiednie funkcje. Dlatego też bogactwa Ziemi przewyższały bogactwa wszystkich innych planet w trzech systemach planetarnych wszechświata. Należy zatem prosić, aby łaska Pana zawsze była obecna na Ziemi, tak abyśmy mogli być obdarzeni Jego bezprzyczynowym miłosierdziem, żyjąc w szczęściu i mając wszystko, co niezbędne do życia. Ktoś może zapytać, jak możemy zatrzymać Pana na tej Ziemi, po tym jak Jego misja została spełniona i opuścił On tę planetę, udając się do Swej własnej siedziby. Odpowiedź jest taka, że nie ma potrzeby zatrzymywania Pana. Pan, będąc wszechobecnym, może być obecny z nami, jeśli tylko będziemy Go pragnąć. Przez Swoją wszechobecność może On zawsze być z nami, jeśli jesteśmy przywiązani do Jego służby oddania poprzez słuchanie, intonowanie, pamiętanie, itd. Nie ma nic takiego w świecie; z czym Pan nie byłby związany.
Jedyną rzeczą, której musimy się nauczyć, to odkrycie źródła tego związku, i w ten sposób połączenie się z Nim poprzez wolną od obraz służbę. Możemy być z Nim powiązani poprzez transcendentalną, dźwiękową reprezentację Pana. Święte imię Pana i Pan są tożsame, i ten, kto intonuje święte imię Pana bez obraz, może od razu zrealizować obecność Pana przed sobą. Nawet przez wibrację dźwięku radiowego możemy częściowo zrealizować dźwiękową relatywność, a przez wibrowanie dźwięku transcendencji z łatwością odczujemy obecność Pana. W tym wieku, kiedy wszystko jest skażone zanieczyszczeniem Kali, pisma święte polecają, i to samo głosił również Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, że przez intonowanie świętego imienia Pana możemy od razu uwolnić się od skażenia i stopniowo wznieść się do statusu transcendencji i powrócić do Boga. Ten, kto intonuje święte imię Pana bez obraz, ten jest tak pomyślny jak Sam Pan, a ruch czystych bhaktów na całym świecie może od razu zmienić nieznośne oblicze świata. Tylko przez propagowanie świętego imienia Pana możemy zostać uwolnieni od wszelkich skutków wieku Kali.
01.16.34 Znaczenie: Asury chcą używać życia dla zadowalania zmysłów, nawet na koszt szczęścia innych. Aby spełnić te swoje ambicje, asury, szczególnie ateistyczni królowie albo głowy państwa, gromadzą wszelkiego rodzaju śmiertelne bronie, aby spowodować wojnę w pokojowym społeczeństwie. Nie mają one ambicji innej niż samowywyższenie się, i tym sposobem matka Ziemia czuje się przeciążona przez taki zbytni wzrost siły militarnej. Przez wzrost demonicznej populacji, ci, którzy przestrzegają zasad religii, szczególnie bhaktowie, czyli devy, stają się nieszczęśliwi.
W takiej sytuacji Osoba Boga inkarnuje, aby pokonać niepożądane asury, i aby na nowo ustanowić prawdziwe zasady religii. To było misją Pana Śri Krsny, i spełnił On ją.
*Oddział wojskowy aksahini składa się z
21 870 powozów,
21 870 słoni,
109 350 żołnierzy piechoty i
65 610 koni.
01.16.35 Znaczenie: Były pewne przypadki rozłąki pomiędzy Panem i tysiącami Jego królowych, kiedy Pan był nieobecny w domu, ale co się tyczy związku z Ziemią, to Pan zawsze przemierzał jej powierzchnię Swoimi lotosowymi stopami, i dlatego nie było szansy na rozłączenie. Kiedy jednak Pan opuścił powierzchnię Ziemi, aby powrócić do Swojej duchowej siedziby, jej uczucie bólu z powodu tej rozłąki było o wiele bardziej przenikliwe.