01.12.01 Znaczenie: Mędrcy zebrani w lesie Naimisaranya zapytali Sutę Gosvamiego o narodziny Maharajy Pariksita, ale w toku narracji były dyskutowane inne tematy, takie jak użycie brahmastry przez syna Drony, ukaranie go przez Arjunę, modlitwy Królowej Kuntidevi, odwiedziny przez Pandavów miejsca, gdzie leżał Bhismadeva, jego modlitwy, i później odjazd Pana do Dvaraki. Jego przyjazd do Dvaraki i przebywanie z 16 000 Królowych, itd., zostały opowiedziane w poprzednim rozdziale. Mędrcy byli pochłonięci słuchaniem takich opisów, ale teraz chcą oni powrócić do pierwotnego tematu, i tak oto Śaunaka Rsi postawił pytanie. Tym sposobem temat użycia przez Aśvatthamę broni brahmastry zostaje wznowiony.
01.12.02 Znaczenie: Król Hastinapury (teraz Delhi), zwykł być cesarzem świata, przynajmniej do czasów Maharajy Pariksita. Będąc jeszcze w łonie swojej matki, Maharaja Pariksit został ocalony przez Pana, więc na pewno mógłby być ocalony również od przedwczesnej śmierci spowodowanej złą wolą bramińskiego syna. Wiek Kali zaczął działać zaraz po objęciu władzy przez Maharaję Pariksita, a pierwszą oznaką występku było obrzucenie klątwą tak wielce inteligentnego i oddanego króla jak Maharaja Pariksit Król jest obrońcą bezradnych obywateli, i ich dobrobyt, spokój i pomyślność zależy od niego. Na nieszczęście, za podszeptem upadłego wieku Kali, nieszczęśliwy syn bramina został wykorzystany, aby przekląć niewinnego Maharaję Pariksita. W rezultacie Król musiał przygotować się do śmierci w przeciągu siedmiu dni. Maharaja Pariksit jest szczególnie sławny jako ten, który jest chroniony przez Visnu. Kiedy więc został on niesłusznie obrzucony klątwą przez syna bramina, mógł on wzywać łaski Pana, aby Ten go ocalił, ale nie zrobił tego, ponieważ był czystym bhaktą. Czysty bhakta nigdy nie prosi Pana o żadną niewłaściwą łaskę. Maharaja Pariksit wiedział, że przekleństwo syna bramina było nieusprawiedliwione, o czym też wiedzieli wszyscy inni, ale nie chciał on przedsięwziąć żadnych środków zaradczych, ponieważ dobrze wiedział, że rozpoczął się wiek Kali, a wraz z nim zaczęła się degradacja wysoko utalentowanej społeczności bramińskiej, co jest uważane za pierwszy symptom tego wieku. Nie chciał on ingerować w bieg czasu, ale przygotował się na spotkanie śmierci bardzo pogodnie i bardzo właściwie. Miał szczęście, że dostał on przynajmniej siedem dni, aby przygotować się do śmierci. I czas ten zużytkował właściwie, w towarzystwie Śukadevy Gosvamiego, wielkiego świętego i bhakty Pana.
01.12.03 Znaczenie: Śukadeva Gosvami udzielił transcendentalnej wiedzy Maharajy Pariksitowi w czasie ostatnich siedmiu dni jego życia, a Maharaja Pariksit słuchał go uważnie, tak jak gorliwy student. Efekt takiego bona fide słuchania i intonowania Śrimad-Bhagavatam był korzystny zarówno dla słuchacza, jak i recytującego. Spośród dziewięciu różnych transcendentalnych sposobów służby oddania dla Pana przepisanych w Bhagavatam, zarówno wszystkie z nich, jak i niektóre z nich, u nawet jeden z nich, są równie korzystne, jeśli są właściwie wypełniane. Maharaja Pariksit i Śukadeva Gosvami poważnie spełniali pierwsze dwa ważne punkty, mianowicie proces intonowania i proces słuchania, i dlatego obaj odnieśli sukces w swojej chwalebnej próbie. Transcendentalną realizację osiąga się właśnie przez takie poważne słuchanie i intonowanie, a nie inaczej. W tym wieku Kali bardzo reklamuje się pewien typ mistrza i ucznia. Mówi się, że mistrz wstrzykuje duchową siłę w ucznia poprzez wytwarzany przez siebie prąd elektryczny, a uczeń zaczyna odczuwać szok. Traci on świadomość, a mistrz płacze nad wyczerpaniem swojego zasobu tak zwanych dóbr. W tym wieku głosi się taką fałszywą reklamę, i biedny zwykły człowiek staje się jej ofiarą. Nie znajdujemy jednak takich ludowych bajek w postępowaniu Śukadevy Gosvamiego z jego wielkim uczniem, Maharają Pariksitem. Mędrzec recytował Śrimad-Bhagavatam w oddaniu, a wielki Król słuchał go we właściwy sposób. Król nie odczuwał żadnego elektrycznego szoku ze strony mistrza, ani też nie stracił świadomości w czasie otrzymywania wiedzy od mistrza. Nie należy zatem dać się zbałamucić takim nieautoryzowanym reklamom fabrykowanym przez nieautoryzowanych reprezentantów wiedzy wedyjskiej. Mędrcy z Naimisaranya słuchali z wielkim szacunkiem historii o Maharajy Pariksicie, ponieważ on sam otrzymał wiedzę gorliwie słuchając Śukadevy Gosvamiego. Uważne słuchanie od bona fide mistrza jest jedyną drogą otrzymania wiedzy transcendentalnej, i nie ma potrzeby medycznych wyczynów, czy okultystycznego mistycyzmu dla cudownych efektów. Proces jest prosty, ale jedynie szczerzy uczniowie mogą uzyskać upragniony rezultat.
01.12.04 Znaczenie: Jak wspomnieliśmy w naszym wprowadzeniu, "Cierpiąca ludzkość świata potrzebuje nauki o Krsnie, i my po prostu prosimy osoby zajmujące kierownicze stanowiska W społeczeństwie wszystkich narodów, aby przyjęli naukę o Krsnie dla swojego własnego dobra, dla dobra społeczeństwa i dla dobra wszystkich ludzi świata." I to zostaje potwierdzone niniejszym przez przykład Maharajy Yudhisthiry, który był uosobieniem dobroci. W Indiach ludzie tęsknią za Rama-rajyą, ponieważ Osoba Boga był idealnym królem, i wszyscy inni królowie czy cesarze Indii sprawowali kontrolę nad przeznaczeniem świata, mając na uwadze pomyślność każdej żywej istoty, która urodziła się na Ziemi. Znaczące jest użyte tutaj słowo prajah. Etymologicznie słowo to oznacza, "to, co jest urodzone". Na Ziemi istnieje wiele gatunków życia, poczynając od stworzeń wodnych, a kończąc na doskonałych ludzkich istotach, i wszystkie one są znane jako praja. Pan Brahma stwórca tego wszechświata, jest znany jako prajapati, ponieważ jest on dziadkiem wszystkich, którzy się urodzili. Tak więc praja zostało użyte tutaj w szerszym sensie, niż jest używane obecnie. Król reprezentuje wszystkie żywe istoty, stworzenia wodne, krzewy, drzewa, gady, ptaki, zwierzęta i człowieka. Każde z tych stworzeń jest integralną częścią Najwyższego Pana (Bg.14.4), a król, będąc reprezentantem Najwyższego Pana, jest zobowiązany zapewnić każdemu z nich właściwą ochronę. Nie ma to jednak miejsca w przypadku prezydentów i dyktatorów dzisiejszego zdemoralizowanego systemu administracji, gdzie niższym zwierzętom nie zapewnia się żadnej ochrony, podczas gdy wyższe zwierzęta mają zapewnioną tak zwaną ochronę. Ale taka wielka wiedza może być przyswojona tylko przez kogoś, kto zna naukę o Krsnie. Przez poznanie nauki o Krsnie można stać się najbardziej doskonałym człowiekiem na świecie, a dopóki nie posiada się wiedzy w tej nauce, wszystkie kwalifikacje i dyplomy doktoranckie zdobyte poprzez akademicką edukację są nieważne i bezużyteczne. Maharaja Yudhisthira znał tę naukę o Krsnie bardzo dobrze, albowiem zostało tutaj oznajmione, że przez nieprzerwaną kultywację tej nauki, czyli przez nieprzerwaną służbę oddania dla Pana Krsny, osiągnął on kwalifikacje do zarządzania państwem. Ojciec czasami bywa pozornie okrutny dla syna, ale to nie znaczy, że ojciec stracił kwalifikacje do bycia ojcem. Ojciec zawsze pragnie, aby każdy jego synów stał się lepszym człowiekiem niż on sam. Dlatego król taki jak Maharaja Yudhisthira, będący uosobieniem dobroci, chciał aby każdy pod jego rządami, a szczególnie ludzkie istoty (które mają lepiej rozwiniętą świadomość), stały się bhaktami Pana Krsny, tak aby każdy mógł uwolnić się od niedorzeczności materialnej egzystencji. Przesłanie, którym kierował się w swoich rządach było dobre dla obywateli pod każdym względem, albowiem jako uosobienie dobroci wiedział on doskonale, co jest dla nich rzeczywiście dobre. Prowadził on swoją administrację na tej właśnie zasadzie, a nie na zasadzie raksasi, demonicznej zasadzie zadowalania zmysłów. Jako idealny król, nie miał on osobistych ambicji ani też pragnienia zadowalania zmysłów, ponieważ wszystkie jego zmysły cały czas były zaangażowane w miłosną służbę dla Najwyższego Pana, co zawiera w sobie częściową służbę dla żywych istot, które stanowią integralne cząstki kompletnej całości. Ci, którzy są zajęci służbą dla integralnych części żyjących poza całością, marnują tylko czas i energię, na podobieństwo tego, który podlewa liście drzewa, nie podlewając korzenia. Jeśli wodę leje się na korzeń, liście będą karmione doskonale i automatycznie, ale jeśli wodę wyleje się tylko na liście, będzie to po prostu strata energii. Dlatego też Maharaja Yudhisthira był nieustannie zaangażowany w służbę dla Pana i w ten sposób integralne cząstki Pana, żywe istoty pod jego troskliwą administracją, miały zapewniony wszelki komfort w tym życiu i postęp w życiu następnym. Taki jest sposób doskonałego pokierowania administracją państwa.
01.12.05 Znaczenie: Imię i sława człowieka nie mogą być znane na całym świecie, jeśli nie jest on bogaty i potężny. Tutaj dowiadujemy się, że imię i sława Maharajy Yudhisthiry sięgała wyższych planet – z powodu jego dobrej administracji, światowych posiadłości, sławnej żony Draupadi, siły jego braci Bhimy i Arjuny, i jego solidnej zwierzchniej władzy nad światem, znanym jako Jambudvipa. Znaczące jest użyte tutaj słowo lokah. Istnieją rożne loki, albo wyższe planety rozrzucone po całym niebie, zarówno materialnym, jak i duchowym. Można je osiągnąć dzięki swojej pracy w tym obecnym życiu, jak to zostało oznajmione w Bhagavad-gicie (9.25). Nie można dostać się tam przemocą. Malusieńcy materialni naukowcy i inżynierowie, którzy wynaleźli wehikuły do podróżowania w przestrzeni kosmicznej na dystansie nie więcej niż około kilku tysięcy mil, nie mają pozwolenia na wejście na planety niebiańskie. To nie jest sposób na osiągnięcie lepszych planet. Aby wejść na taką szczęśliwą planetę, trzeba zdobyć odpowiednie kwalifikacje przez ofiary i służbę. Ci, którzy grzeszą na każdym kroku swojego życia, mogą się spodziewać tylko degradacji do form zwierzęcych, aby cierpieć więcej męczarni materialnej egzystencji, i to jest również oznajmione w Bhagavad-gicie (16.19). Dobre ofiary i kwalifikacje Maharajy Yudhisthiry były tak wzniosłe i szlachetne, że nawet mieszkańcy wyższych planet niebiańskich byli już przygotowani, aby przyjąć go za jednego z rezydentów.
01.12.06 Znaczenie: Istnieją dwie rzeczy w świecie, które mogą zadowolić żywe istoty. Kiedy żywa istota jest pochłonięta życiem materialnym, znajduje ona zadowolenie w przyjemności zmysłowej, ale kiedy ktoś jest wyzwolony z warunków sił materialnych, jest on usatysfakcjonowany jedynie przez pełnienie miłosnej służby dla zadowolenia Pana. Znaczy to, że żywa istota jest konstytucjonalnie sługą, a nie kimś, kto jest obsługiwany. Będąc złudzoną przez warunki energii zewnętrznej, dana osoba błędnie myśli, że jest obsługiwaną, ale w rzeczywistości nie jest ona podmiotem służby; jest ona sługą zmysłów, oraz żądzy, pragnienia, złości, skąpstwa, pychy, szaleństwa i nietolerancji. Kiedy ktoś jest rzeczywiście przy zdrowych zmysłach, dzięki osiągnięciu wiedzy duchowej, uświadamia on sobie, że nie jest on panem tego materialnego świata, ale jest jedynie sługą zmysłów. Wtedy żebrzc on o służbę dla Pana i tak oto staje się szczęśliwy, nie będąc już więcej łudzonym przez tak zwane materialne szczęście. Maharaja Yudhisthira był jedną z wyzwolonych dusz, i dlatego nie znajdował on przyjemności w rozległym królestwie, dobrej żonie, posłusznych braciach, szczęśliwych poddanych i pomyślnie się rozwijającym świecie. Te błogosławieństwa podążają za czystym bhaktą automatycznie, nawet chociaż bhakta wcale ich nie pragnie. Przykład podany tutaj jest bardzo odpowiedni. Jest powiedziane, że tego, który jest głodny, nic poza pożywieniem nie będzie w stanie zadowolić.
Cały materialny świat jest pełen głodnych żywych istot. Głód ten nie jest bynajmniej głodem za dobrym pożywieniem, schronieniem czy zadowalaniem zmysłów. Jest to głód za duchową atmosferę. Tylko z powodu ignorancji ludzie myślą, że świat jest niezadowalający, ponieważ nie ma dostatecznej ilości pożywienia, schronienia, środków ochrony i obiektów zadowalania zmysłów. To jest nazywane złudzeniem. Kiedy żywa istota jest spragniona duchowego zadowolenia, i ten głód jest błędnie tłumaczony jako głód materialny. Ale głupi przywódcy nie mogą dostrzec, że nawet ludzie, którzy osiągają materialne zadowolenie w sposób jak najbardziej wyszukany i wystawny, są ciągle głodni. A co jest tym ich głodem i niedostatkiem? Ten głód jest w rzeczywistości głodem za pokarmem duchowym, duchowym schronieniem, duchową obroną i duchowym zadowalaniem zmysłów. Wszystko to może być osiągnięte w towarzystwie Najwyższego Ducha, Pana Śri Krsny, i dlatego ten, kto to osiągnął, nie może być przyciąganym przez tak zwaną strawę, schronienie, obronę i zadowalanie zmysłów tego materialnego świata, nawet jeśli rozkoszują się nimi mieszkańcy planet niebiańskich. Dlatego w Bhagavad-gicie (8.16) Pan oznajmił, że nawet na najwyższej planecie wszechświata, mianowicie na Brahmaloce, gdzie według ziemskiej kalkulacji długość życia jest pomnożona przez miliony lat, nie można zaspokoić swojego głodu. Taki głód może być tylko zaspokojony w niebie duchowym, daleko, daleko ponad Brahmaloką, w towarzystwie Mukundy, Pana, który nagradza Swoich bhaktów transcendentalną przyjemnością wyzwolenia.
01.12.07 Znaczenie: Ogólnie rzecz biorąc, śmierć
oznacza pozostawanie w transie nieświadomości przez siedem miesięcy. Żywa
istota, odpowiednio do swojego działania, dostaje pozwolenie na wejście do łona
matki za pośrednictwem ojcowskiej spermy, i w ten sposób rozwija pożądane przez
siebie ciało. Takie jest prawo narodzin w określonych ciałach, odpowiednio do
czyichś przeszłych czynów. Kiedy budzi się ono z transu, zaczyna odczuwać
niewygody uwięzienia wewnątrz łona, dlatego pragnie wydostać się z tego
więzienia, i czasami szczęśliwie modli się do Pana o takie wyzwolenie. Maharaja
Pariksit, przebywając w łonie swojej matki, został porażony przez brahmastrę wyrzuconą przez Aśvatthamę, i
odczuwał on palący żar. Ale ponieważ był on bhaktą Pana, Pan, dzięki Swojej
wszechpotężnej energii, od razu osobiście pojawił się wewnątrz łona, i w ten
sposób dziecko mogło widzieć, że ktoś przybył, aby go uratować. Nawet w takiej beznadziejnej
sytuacji, dziecko Pariksit przetrwało nieznośną temperaturę, ponieważ z natury
był on wielkim wojownikiem. Dlatego też użyto tutaj słowa virah.
01.12.09 Znaczenie: W Brahma-samhicie (rozdz. 5) jest powiedziane, że Najwyższy Pan Govinda, przez Swoją jedną pełną część wchodzi w otoczkę wszechświata i manifestuje Siebie jako Paramatma, czyli Dusza Najwyższa, nie tylko wewnątrz serca każdej żywej istoty, ale również wewnątrz każdego atomu elementów materialnych. W ten sposób Pan jest wszechprzenikający przez Swoją niepojętą moc, i w ten sposób wniknął On w łono Uttary, aby ocalić Swojego ukochanego bhaktę, Maharaję Pariksita. W Bhagavad-gicie (9.31), Pan zapewnia każdego, że Jego bhaktowie nie mogą być nigdy pokonani. Nikt nie może zabić bhakty Pana, ponieważ jest on chroniony przez Pana, i nikt nie może ocalić osoby, którą Pan pragnie zabić. Pan jest wszechpotężny i dlatego może On zarówno ocalać, jak i zabijać, tak jak Mu się podoba. Stał się On widzialnym dla Swojego bhakty Maharajy Pariksita nawet w tej niewygodnej dla niego pozycji (w łonie matki), w postaci odpowiedniej dla jego wizji. Pan może stać się równocześnie większym niż tysiące wszechświatów, i może On stać się mniejszym niż atom. Będąc bardzo łaskawym, przybiera On formę odpowiednią do wizji ograniczonej żywej istoty. Jest On nieograniczony. Nie może być On ograniczony przez żadną miarę naszej kalkulacji. Może On stać się większym od tego, o czym jesteśmy w stanie pomyśleć, i może On stać się mniejszym od tego, co możemy dostrzec. Ale we wszystkich okolicznościach jest On tym samym wszechpotężnym Panem. Nie ma żadnej różnicy pomiędzy Visnu rozmiarów kciuka w łonie Uttary, i dojrzałym Narayanem w Vaikuntha-dhama, królestwie Osoby Boga. Przyjmuje On formę arca-vigraha (czczonego Bóstwa) po to, aby przyjąć służbę od Swoich różnych niedoświadczonych bhaktów. Przez łaskę arca-vigraha, zrobionej z elementów materialnych formy Pana, znajdujący się w świecie materialnym bhaktowie mogą łatwo zbliżyć się do Pana, chociaż nie można Go sobie wyobrazić za pomocą materialnych zmysłów. Arca-vigraha jest zatem duchową formą Pana, która może być postrzeżona przez materialnych wielbicieli. Taka arca-vigraha Pana nie powinna być jednak nigdy uważana za materialną. Dla Pana nie ma różnicy pomiędzy duchem i materią, chociaż dla uwarunkowanych żywych istot przepaść między duchem i materią jest ogromna. Dla Pana nie ma nic oprócz egzystencji duchowej, i podobnie nie istnieje nic poza duchową egzystencją dla czystego bhakty Pana, pozostającego w intymnej więzi z Panem.
01.12.11 Znaczenie: Dziecko Pariksit nie oglądało bynajmniej żywej istoty, która jest ograniczona przez czas i przestrzeń. Istnieje przepastna różnica pomiędzy Panem, a indywidualną żywą istotą. Pan jest wspomniany tutaj jako najwyższa żywa istota, nieograniczona przez czas i przestrzeń. Nawet chociaż żywa istota jest jakościowo jednym z Panem, to ilościowo istnieje wielka różnica pomiędzy Najwyższą Duszą i zwykłą duszą indywidualną. W Bhagavad-gicie zarówno żywe istoty, jak i Najwyższa Istota, zostały opisane jako wszechprzenikające (yena sarvam idam tatam), a jednak istnieje różnica pomiędzy tymi dwoma rodzajami wszechprzenikalności. Zwykła żywa istota albo dusza może być wszechprzenikająca wewnątrz swojego własnego ograniczonego ciała, ale najwyższa Żywa Istota jest wszechprzenikający w całej przestrzeni i całym czasie. Żywa istota nie może rozprzestrzenić swojego wpływu na inną żywą istotę przez swoją wszechprzenikliwość, ale Najwyższa Dusza, Osoba Boga, jest nieograniczenie zdolny do wywarcia Swojego wpływu na wszystkie miejsca w każdym czasie, i na wszystkie żywe istoty. I ponieważ jest On wszechprzenikający, nieograniczony przez czas i przestrzeń, może On pojawić się nawet w łonie matki dziecka Pariksita. Został On tutaj wspomniany jako obrońca prawych. Każdy, kto jest duszą podporządkowaną Panu, jest prawy, i jest on specjalnie chroniony przez Pana we wszystkich okolicznościach. Pan jest również pośrednio protektorem nieprawych, ponieważ koryguje On ich grzechy poprzez Swoją moc wewnętrzną. Pan został wspomniany tutaj jako Ten, który jest ubrany w dziesięciu kierunkach. To znaczy, że jest On ubrany w szaty na dziesięć stron, od góry do dołu. Jest On obecny wszędzie i może pojawić się i zniknąć z własnej woli wszędzie i skądkolwiek. Jego zniknięcie sprzed oczu Pariksita nie znaczy, że pojawił się On tam, przybywając z jakiegoś innego miejsca. Był On tam obecny, i nawet po Swoim odejściu był On również obecny, chociaż niewidoczny dla oczu dziecka. Materialne okrycie promiennego firmamentu jest również na kształt matczynego łona, i my wszyscy zostaliśmy umieszczeni w tym łonie przez Pana, ojca wszystkich żywych istot. On jest obecny wszędzie, nawet w materialnym łonie matki Durgi, i ci, którzy na to zasługują, mogą widzieć Pana.
01.12.12 Znaczenie: Astrologiczne kalkulacje wpływów gwiezdnych na żywe istoty nie są bynajmniej przypuszczeniami, ale są rzeczywiste, jak potwierdza to Śrimad-Bhagavatam. Każda żywa istota jest kontrolowana przez prawa natury w każdej minucie, dokładnie tak jak obywatel jest kontrolowany przez wpływ państwa. Prawa państwowe mogą być postrzegane na platformie wulgarnej, ale prawa materialnej natury, będące subtelnymi dla naszego prostego rozumienia, nie mogą być w sposób "wulgarny namacalne". Jak oznajmia Bhagavad-gita (3.9), każde działanie żywej istoty wytwarza reakcję, która nas związuje, i tylko ci, którzy działają z ramienia Yajny (Visnu), nie są związani przez reakcje. Nasze czyny są osądzane przez wyższe autorytety, przedstawicieli Pana, i w ten sposób jesteśmy nagradzani odpowiednimi ciałami, odpowiednio do naszych uczynków. Prawo natury jest tak subtelne, że każda część naszego ciała jest pod wpływem odpowiednich gwiazd, i żywa istota osiąga swoje sprawne ciało przez manipulację takiego astralnego wpływu, aby spełnić swój okres uwięzienia. Przeznaczenie człowieka jest zatem stwierdzane przez konstelację gwiazd w czasie narodzin, i uczony astrolog może sporządzić prawdziwy horoskop. Astrologia jest wielką nauką, a jej nadużycie w obecnych czasach nie czyni jej wcale bezużyteczną. Maharaja Pariksit czy nawet osoba Boga pojawili się pod szczególną konstelacją dobrych gwiazd, i tak oto został wywarty wpływ na ciało, które dzięki temu narodziło się w pomyślnym momencie. Najbardziej pomyślny układ gwiazd ma miejsce podczas pojawienia się Pana w tym materialnym świecie, i jest on specyficznie określany słowem jayanti, słowem nie nadużywanym dla żadnych innych celów. Maharaja Pariksit był nie tylko wielkim cesarzem ksatriyą; ale również wielkim bhaktą Pana. Tak więc, nie mógł on narodzić się w niepomyślnym momencie. Tak więc, jak wybierany jest odpowiedni czas i miejsce, aby przyjąć godną szacunku osobistość, tak również, aby przyjąć taką osobistość jak Maharaja Pariksit, który był szczególnie drogi Najwyższemu Panu, został wybrany odpowiedni moment, kiedy wszystkie dobre gwiazdy zebrały się razem, aby wywrzeć swój wpływ na Króla. Tak oto narodził się on po to, aby być znanym jako wielki bohater Śrimad-Bhagavatam. Ten subtelny układ wpływów astralnych nie jest nigdy stwarzany przez wolę ludzką, ale jest on dziełem wyższych autorytetów, pośredników Pana. Oczywiście; układ ten jest robiony odpowiednio do dobrych czy złych czynów żywej istoty. Na tym właśnie polega ważność pobożnych czynów spełnianych przez żywą istotę. Tylko dziki pobożnym uczynkom ktoś może posiadać bogactwo, dobre wykształcenie i piękne rysy cielesne. Samskary przepisane przez szkołę sanatana-dharmy (wiecznego zajęcia człowieka), są wysoce odpowiednie do stworzenia atmosfery sprzyjającej dobrym wpływom astralnym, i dlatego garbhadhana-samskara, czyli pierwszy proces oczyszczający przepisany dla wyższych kast i spełniany w momencie zapłodnienia, jest początkiem wszystkich pobożnych czynów, aby otrzymać dobrą, pobożną i inteligentną klasę ludzi w ludzkim społeczeństwie. Pokój i pomyślność światu może zapewnić tylko dobra i rozsądna populacja, a piekło i niepokoje istnieją tylko z powodu niepożądanej, obłąkanej populacji, nałogowo oddającej się seksowi.
01.12.13 Znaczenie: Istnieje zapotrzebowanie na dobrą i inteligentną klasę braminów, którzy byliby ekspertami w spełnianiu procesów oczyszczających przepisanych w systemie varnaśrama-dharmy. Dopóki takie procesy oczyszczające nie są spełniane, nie ma nadziei na dobrą populację, a w wieku Kali populacja na całym świecie jest jakości śudra albo niższej niż śudra, z powodu braku takich procesów oczyszczających. Przywrócenie wedyjskiego procesu oczyszczania w tym wieku jest jednak rzeczą niemożliwą. Brak bowiem odpowiednich warunków i dobrych braminów. Ale istnieje również system Pancaratrika połecany dla tego wieku. System Pancaratrika działa na klasę ludzką kategorii śudra, przypuszczalną populację Kali-Yugi, i jest to przepisany proces oczyszczający dla tego wieku i czasu. Taki proces oczyszczający jest przeznaczony tylko dla duchowej elewacji, a nie dla innego celu. Duchowa elewacja nie jest nigdy uwarunkowana przez wyższe czy niższe pochodzenie.
Po procesie oczyszczającym
garbhadhana, spełnia się inne
samskary; jak simantonnayana,
sadhabhaksanam, itd., w czasie ciąży, a kiedy dziecko rodzi się, pierwszym
procesem oczyszczającym jest jatakarman. Wszystko
to było należycie i w odpowiednim czasie spełnione przez Maharaję Yudhisthirę,
z pomocą dobrych i uczonych braminów, jak Dhaumyi, kapłana królewskiego, i
Krpacaryi, który był nie tylko kapłanem, ale i wielkim generałem. Obaj ci
uczeni i doskonali kapłani, w asyście innych dobrych braminów, zostali
zatrudnieni przez Maharaję Yudhisthirę, aby spełnić ceremonię. Zatem wszystkie samskary, procesy oczyszczające, nie są
tylko zwykłymi formalnościami czy uroczystościami towarzyskimi, ale spełnia się
je dla praktycznych celów, i mogą być one pomyślnie spełnione przez
doświadczonych braminów, jak Dhaumya i Krpa. Tacy bramini są nie tylko
rzadkością, ale są również nieosiągalni w tym wieku, i dlatego w celu duchowej
elewacji w tym upadłym wieku, Gosvami polecają procesy oczyszczające według
formuł Pancaratriki.
Krpacarya jest synem wielkiego Rsiego Sardbana i urodził się on w rodzinie Gautamy. Mówi się, że te narodziny były przypadkowe. Przez przypadek wielki Rsi Sardban spotkał Janapadi, słynną prostytutkę niebiańską, i w rezultacie wypuścił on spermę w dwóch częściach. Z jednej natychmiast urodził się chłopczyk, a z drugiej dziewczynka, jako bliźniaki. Chłopiec był później znany jako Krpa, a dziewczynka Jako Krpi. Maharaja Śantanu znalazł ich w czasie swego polowania w dżungli i wychował ich w statusie bramińskim przez odpowiednie procesy oczyszczające. Krpacarya stał się później wielkim generałem, jak Dronacarya, który poślubił jego siostrę. Później Krpacarya wziął udział w bitwie na Polu Kuruksetra po stronie Duryodhany. Krpacarya pomógł zabić Abhimanyu, ojca Maharajy Pariksita, ale ciągle cieszył się on szacunkiem rodziny Pandavów, z powodu swoich wielkich kwalifikacji bramińskich, nie ustępujących kwalifikacjom Dronacaryi. Kiedy Pandavowie po przegranej w grze hazardowej z Duryodhaną zostali zesłani do lasu, Dhrtarastra powierzył Pandavów kierownictwu Krpacaryi. Po zakończeniu bitwy, Krpacarya ponownie stał się członkiem królewskiego zgromadzenia, i został on wezwany w czasie narodzin Maharajy Pariksita do recytacji pomyślnych hymnów wedyjskich, tak aby uczynić ceremonię pomyślną. Kiedy Maharaja Yudhisthira opuszczał pałac, aby udać się w Himalaje, powierzył on Krpacaryi Maharaję Pariksita jako ucznia. Był on zadowolony, że Krpacarya ma pod opieką Maharaję Pariksita. Wielcy administratorzy, królowie i cesarze byli zawsze pod kierownictwem uczonych braminów, jak Krpacarya, i tym sposobem byli oni w stanie właściwie wypełniać swoje polityczne obowiązki.
01.12.14 Znaczenie: Tylko bramini i sannyasini mają prawo przyjmować jałmużnę od gospodarzy. Jałmużnę rozdawano z okazji różnych samskar; szczególnie w czasie narodzin, małżeństwa i śmierci. Rozdawano wtedy wiele bogactw wśród braminów, ponieważ bramini dają najwyższej jakości służbę w zakresie pierwszej potrzeby ludzkości. Jałmużnę dawano w postaci złota, ziemi, wiosek, koni, słoni i ziarna zbożowego, oraz innych produktów żywnościowych. Tak więc bramini nie byli ubodzy w rzeczywistym tego słowa znaczeniu. Przeciwnie, ponieważ posiadali oni złoto, ziemię, wioski, konie, słonie i dostateczną ilość ziarna, nie musieli oni zabiegać o nic dla siebie. Po prostu mogli się oni poświęcić dla dobra całego społeczeństwa.
Słowo tirthavit jest znaczące, ponieważ Król dobrze wiedział, kiedy i gdzie powinno się rozdawać jałmużnę. Jałmużna nie jest nigdy bezowocna czy ślepa. W śastrach jałmużna była ofiarowana osobom, które zasługiwały na nią przez wzgląd na ich duchowe oświecenie. Tak zwani daridranarayana, czyli nieautoryzowane osoby posiadające błędne pojęcie o Najwyższym Panu, nigdy nie są uważane w śastrach za obiekt jałmużny. Ani też nieszczęśliwy biedny człowiek nie może otrzymać takiej jałmużny w postaci koni, słoni, ziemi i wiosek. Wniosek końcowy jest więc taki, że inteligentni ludzie, czyli szczególnie bramini zaangażowani w służbę dla Pana, byli właściwie utrzymywani, nie troszcząc się o potrzeby ciała, albowiem Król i inni gospodarze z ochotą troszczyli się o wszelkie ich wygody.
W śastrach jest powiedziane, że dopóki dziecko jest połączone z matką przez pępowinę, dopóty jest ono uważane za jedno z ciałem matki, ale skoro tylko pępowina zostaje odcięta i dziecko zostaje oddzielone od matki, spełnia się wtedy proces oczyszczający jatakarman. Zarządzający półbogowie i zmarli przodkowie rodziny przychodzą, aby zobaczyć to nowonarodzone dziecko, i taką okazję uważa się za szczególnie pomyślną do rozdawania dóbr właściwym osobom, mając na uwadze duchowy rozwój społeczeństwa.
01.12.16 Znaczenie: Dziecko Pariksit zostało ocalone przez wszechpotężnego i wszechprzenikającego Visnu (Pana Krsnę) z dwóch powodów. Po pierwsze, dziecko w łonie swojej matki było nieskazitelne, było bowiem czystym bhaktą Pana. Po drugie, dziecko było jedynym pozostałym przy życiu potomkiem Puru, pobożnego przodka cnotliwego Króla Yudhisthiry. Pragnieniem Pana było, aby linia pobożnych królów była kontynuowana, i aby władali oni Ziemią jako Jego reprezentanci dla rzeczywistego postępu spokojnego i pomyślnego życia. Po bitwie na Polu Kuruksetra została unicestwiona dynastia Maharajy Yudhisthiry, nawet do drugiego pokolenia, i nie było nikogo, kto mógłby spłodzić syna w wielkiej królewskiej rodzinie. Maharaja Pariksit, syn Abhimanyu, był jedynym pozostałym przy życiu prawowitym dzieckiem w rodzinie, i miał on być unicestwiony przez nieodpartą nadnaturalną bron Aśvatthamy, brahmastrę. Pan Krsna został tutaj opisany jako Visnu, i to jest również znaczące. Pan Krsna, oryginalna Osoba Boga, chroni i unicestwia pod postacią czteroramiennego Visnu. Pan Visnu jest pełną ekspansją Pana Krsny. Wszechprzenikające czyny Pana są spełniane przez Niego w Jego postaci Visnu. Dziecko Pariksit zostało tutaj opisane jako nieskazitelnie białe dlatego, że jest on czystym bhaktą Pana. Tacy czyści bhaktowie Pana pojawiają się na Ziemi, aby wypełnić misję Pana. Pan pragnie odzyskać uwarunkowane dusze błąkające się w tym materialnym stworzeniu. Chce on, aby powróciły one z powrotem do domu, z powrotem do Boga, i dlatego pomaga im przez przygotowanie transcendentalnej literatury, jak Vedy; przez przysyłanie z misją świętych i mędrców i przez delegowanie Swojego reprezentanta, mistrza duchowego. Taka transcendentalna literatura, misjonarze i reprezentanci Pana są nieskazitelnie biali, ponieważ skażenia materialnych jakości nie mogą ich nawet dotknąć. Są oni zawsze chronieni przez Pana, kiedy zagraża im unicestwienie. A takie głupie pogróżki są czynione przez wulgarnych materialistów. Brahmastra, którą Aśvatthama posłał ku dziecku Pariksit, była niewątpliwie nadnaturalnie potężna, i nic rodem z tego materialnego świata nie było w stanie powstrzymać jej siły przenikania. Ale wszechpotężny Pan, który jest wszędzie obecny, wewnątrz i na zewnątrz, mógł zneutralizować ją przez Swoją wszechpotężną moc, po to, aby ocalić bona fide reprezentanta Pana i potomka innego bhakty, Maharajy Yudhisthiry, któremu Pan zawsze świadczył przysługi przez Swoją bezprzyczynową łaskę.
01.12.17 Znaczenie: Pan daje ochronę wszystkim żywym istotom, ponieważ jest On ich najwyższym przywódcą. Wedyjskie hymny stwierdzają, że Pan jest Najwyższą Osobą wśród wszystkich osób. Różnica pomiędzy tymi dwoma żywymi istotami jest taka, że jedna, Osoba Boga, zaopatruje wszystkie żywe istoty, a przez poznanie Go można osiągnąć wieczny spokój (Katha Upanisad). Ochronę taką zapewnia On różnym rodzajom żywych istot za pośrednictwem Swoich różnych mocy. Ale co się tyczy Jego czystego bhakty, zapewnia On mu osobistą ochronę. Zatem, Maharaja Pariksit jest chroniony od samego początku pojawienia się w łonie matki. A ponieważ Pan otoczył go szczególną opieką, należy wnioskować, że dziecko będzie pierwszej klasy bhaktą Pana, posiadającym wszelkie dobre cechy. Są trzy stopnie bhaktów Pana, mianowicie
madhyam-adhikari i
kanistha-adhikari. Ci, którzy uczęszczają do świątyń Pana i ofiarowywują tam czcigodny szacunek Bóstwu, nie mając przy tym dostatecznej wiedzy o nauce teologicznej i dlatego nie żywiący szacunku dla bhaktów Pana, są nazywani bhaktami materialistycznymi, czyli kanistha-adhikari, bhaktami trzeciego stopnia. Natomiast ci bhaktowie, którzy rozwinęli mentalność prawdziwej służby dla Pana i dlatego przyjaźnią się tylko z podobnymi bhaktami, okazują łaskę neofitom i unikają ateistów, są nazywani bhaktami drugiego stopnia. Ale ci, którzy widzą wszystko w Panu albo wszystko Pana, i również widzą we wszystkim wieczny związek z Panem, tak że w ich polu widzenia nie ma niczego poza Panem, są nazywani maha-bhagavatami, czyli bhaktami pierwszego stopnia. Tacy pierwszego stopnia bhaktowie Pana są doskonali pod każdym względem. Bhakta, który może być w którejkolwiek z tych kategorii, jest automatycznie wyposażony we wszystkie dobre cechy. Tak więc taki bhakta maha-bhagavata jak Maharaja Pariksit, jest na pewno doskonały pod każdym względem. A ponieważ Maharaja Pariksit narodził się w rodzinie Maharajy Yudhisthiry, jest on tutaj adresowany jako maha-bhagavata, czyli najbardziej szczęśliwym. Szczęśliwa jest rodzina, w której rodzi się maha-bhagavata, ponieważ dzięki narodzinom w niej wielkiego bhakty, członkowie rodziny, przeszli, obecni i przyszli, aż do stu pokoleń, zostają wyzwoleni dzięki łasce Pana, z powodu Jego szacunku dla Swojego ukochanego bhakty. Zatem najwyższym dobrem, które można uczynić dla swojej rodziny, jest po prostu stać się czystym bhaktą Pana.
01.12.18 Znaczenie: Wszyscy przodkowie Króla Yudhisthiry byli wielkimi świętymi królami, pobożnymi i wysławianymi za ich wielkie dokonania. Wszyscy byli świętymi na królewskim tronie. I dlatego wszyscy obywatele państwa byli szczęśliwi, pobożni, dobrze prowadzący się, dobrze prosperujący i duchowo oświeceni. Tacy wielcy święci królowie byli wyszkoleni pod ścisłym kierownictwem wielkich dusz i według ścisłych duchowych nakazów, a w rezultacie królestwo pełne było świętych osób, i było szczęśliwą Ziemią duchowego życia. Sam Maharaja Yudhisthira we własnej osobie był repliką swoich przodków, i pragnął on, aby następujący po nim król stał się dokładnie taki jak jego wielcy przodkowie. Był on szczęśliwy, słysząc od uczonych braminów, że według kalkulacji astrologicznych dziecko urodzi się jako pierwszej klasy bhakta Pana, i chciał wiedzieć jeszcze dokładniej, czy dziecko podąży śladami swoich wielkich przodków. Taka jest droga państwa opartego na monarchii. Rządzący król powinien być pobożnym, rycerskim bhaktą Pana i uosobionym lękiem dla łajdaków. Musi on również pozostawić po sobie prawowitego następcę, równie wykwalifikowanego, aby władać niewinnymi obywatelami. We współczesnej strukturze państw demokratycznych, sami ludzie są upadli do kategorii śudra albo mniej, a na czele rządu stoi ich reprezentant, który nie ma pojęcia o administrowaniu w duchu zaleceń pism świętych. W ten sposób cała atmosfera jest przeciążona jakościami śudrów, manifestowanymi przez pożądanie i skąpstwo. Tacy administratorzy kłócą się pomiędzy sobą każdego dnia, a gabinet ministrów zmienia się często z powodu partyjnego i grupowego egoizmu. Każdy chce eksploatować państwowe zasoby aż do śmierci. Nikt nie odchodzi z życia politycznego, dopóki nie jest do tego zmuszony. Jak więc mogą tacy upadli ludzie czynić dobrze dla innych? Rezultatem ich rządów jest zepsucie, intrygi i fałsz. Powinni się oni uczyć ze Śrimad-Bhagavatam, jaki musi być idealny administrator, zanim dostaną w swoją pieczę różne stanowiska.
01.12.19 Znaczenie: Praja znaczy żywa istota, która narodziła się w materialnym świecie. W rzeczywistości żywa istota nie ma narodzin ani śmierci, ale z powodu jej oddzielenia od służby dla Pana, i z powodu jej pragnienia, aby władać materialną naturą, otrzymuje ona materialne ciało, aby zadowolić swoje materialne pragnienia. Czyniąc to, staje się ona uwarunkowana przez prawa natury, a jej materialne ciało zmienia się, odpowiednio do jej czynów. W ten sposób żywa istota transmigruje z jednego ciała do drugiego w 8 400 000 gatunkach życia. Ale będąc integralną cząstką Pana, jest ona nie tylko zaopatrywana przez Pana we wszystkie potrzeby życia, ale również jest chroniona przez Pana i Jego reprezentantów, świętych królów. Ci święci królowie dają ochronę wszystkim praja, czyli żywym istotom, by mogły one żyć i ukończyć swój okres uwięzienia w tym materialnym świecie. Maharaja Pariksit był w rzeczywistości idealnym świętym królem. Pewnego razu, w czasie objeżdżania swojego królestwa, zdarzyło mu się zobaczyć biedną krowę, która o mało co nie została zabita przez uosobionego Kali, którego on od razu potraktował jak mordercę. To oznacza, że święci administratorzy zapewniali ochronę nawet zwierzętom, nie z powodu jakiegoś tam sentymentalnego punktu widzenia, ale ponieważ ci, którzy urodzili się w tym materialnym świecie, mają prawo do życia. Wszyscy święci królowie, poczynając od Króla Słońca, kończąc zaś na Królu Ziemi, są w ten sposób usposobieni przez wpływ literatury wedyjskiej. Literatura wedyjska jest wykładana również na wyższych planetach, jak o tym wspomina Bhagavad-gita (4.1). Istnieje tam wzmianka o naukach, które Pan udzielił bogu Słońca (Vivasvanowi). Nauki te zostały następnie przekazane przez sukcesję uczniów: bóg Słońca udzielił ich swojemu synowi Manu, Manu zaś przekazał je Iksvaku. Podczas jednego dnia Brahmy pojawia się czternastu Manu, a Manu przytoczony tutaj jest siódmym z kolei, i jest on jednym z prajapatich (tych, którzy stwarzają potomstwo), jak również synem boga Słońca. Jest on znany jako Vaivasvata Manu. Miał on dziesięciu synów i Maharaja Iksvaku był jednym z nich. Maharaja Iksvaku nauczył się również bhakti-yogi, takiej jaką jest, wyłożonej w Bhagavad-gicie, od swojego ojca Manu, który otrzymał ją z kolei od swojego ojca, boga Słońca. Później nauka Bhagavad-gity została przekazana przez sukcesję uczniów, od Maharajy Iksvaku, ale z biegiem czasu łańcuch tego przekazu został przerwany przez niegodziwe osoby, i dlatego musiała być ona ponownie wyłożona Arjunie na polu bitewnym Kuruksetra. Tak więc cała literatura wedyjska jest rozpowszechniana od samego początku stworzenia materialnego świata, dlatego jest ona znana jako apauruseya (nie sporządzona przez człowieka). Wiedza wedyjska została wypowiedziana przez Pana i pierwszym; kto ją usłyszał, był Brahma; pierwsza stworzona żywa istota wewnątrz tego wszechświata.
Maharaja Iksvaku: Jeden z synów Vaivasvaty Manu. Miał on stu synów. Zabronił on jedzenia mięsa. Po jego śmierci tron objął jego syn Śaśada.
Manu: Manu wspomniany w tym wersecie jako ojciec Iksvaku jest siódmym Manu; o imieniu Vaivasvata Manu, syn boga Słońca Vivasvana, którego Pan Krsna wprowadził w nauki Bhagavad-gity, zanim później wyłożył je Arjunie. Ludzkość stanowią potomkowie Manu. Ten Vaivasvata Manu miał dziesięciu synów, mianowicie Iksvaku, Nabhaga, Dhrsta, Śaryati, Narisyanta, Nabhaga, Dista, Karusa, Prsadhra i Vasuman. Inkarnacja Pana jako Matsya (gigantyczna ryba), pojawiła się na początku panowania Vaivasvata Manu. Uczył się on zasad Bhagavad-gity od swojego ojca Vivasvana, boga Słońca, i sam następnie pouczył o nich swojego syna Maharaję Iksvaku. Na początku Treta-yugi bóg Słońca nauczył służby oddania Manu, a Manu z kolei nauczył jej Iksvaku dla dobra całego ludzkiego społeczeństwa.
Pan Rama: Najwyższa Osoba Boga, pojawił się w inkarnacji Rymy, przyjmując synostwo Swojego czystego bhakty Maharajy Daśarathy; Króla Ayodhi. Pan Rama zstąpił razem ze Swoimi pełnymi częściami, i wszyscy z nich pojawili się jako Jego młodsi bracia. Pan pojawił się w miesiącu Caitra, dziewiątego dnia przybywającego księżyca w Treta-yudze, jak zwykle, aby ustanowić zasady religii i unicestwić zakłócające elementy. Kiedy był On jeszcze młodym chłopcem, pomógł On wielkiemu mędrcowi Viśvamitrze w zabiciu demona Subahu i potężnej Marici, demonicy, która zakłócała mędrcom wypełnianie ich codziennych obowiązków. Przeznaczeniem braminów i ksatriyów jest współpracować dla dobra wszystkich ludzi. Bramini-mędrcy czynią wysiłki, aby oświecić ludzi przez doskonałą wiedzę, a zadaniem ksatriyów jest ich ochrona. Pan Ramacandra jest idealnym królem dla utrzymania i ochrony najwyższej kultury ludzkości, znanej jako brahmanya-dharma. Pan jest szczególnie obrońcą krów i braminów, i skutkiem tego podnosi On dobrobyt świata. Podarował On zarządzającym półbogom skuteczne bronie, aby pokonali oni demonów za pośrednictwem Viśvamitry. Był on obecny podczas ceremonii łuku Króla Janaki, i przez złamanie niepokonanego łuku Śivy poślubił On Sitadevi, córkę Maharajy Janaki.
Po Swoim małżeństwie na rozkaz Swego ojca zaakceptował On wygnanie do lasu na przeciąg czternastu lat. Aby pomóc zarządzającym półbogom, zabił On czternaście tysięcy demonów, a przez intrygi demonów Jego żona, Sitadevi, została porwana przez Ravanę. Przyjaźnił się On z Sugrivą, któremu pomógł zabić Vali, brata Sugrivy. Dzięki pomocy Pana Ramy, Sugriva stał się królem Vanaras (rasa goryli). Pan zbudował ruchomy most z kamieni na Oceanie Indyjskim i zdobył Lankę, królestwo Ravany, który porwał Sitę. Później Ravana został zabity przez Niego, a na tronie Lanki osadzono brata Ravany; Vibhisanę. Vibhisana był jednym z braci Ravany, demona, ale Pan Rama uczynił go nieśmiertelnym poprzez Swoje błogosławieństwo. Po czternastoletnim wygnaniu i po załatwieniu spraw w Lance, Pan powrócił do Swojego królestwa, Ayodhi, na samolocie z kwiatów. Poinstruował On Swojego brata, aby zaatakował Lavanasurę, który rządził w Mathurze. W rezultacie demon został zabity. Spełnił On dziesięć ofiar Aśvamedha, a później zniknął w czasie kąpieli w rzece Śarayu. Historię czynów Pana Ramy w tym świecie opisuje wielki poemat epicki Ramayana, a autentyczna Ramayana została zapisana przez wielkiego poetę Valmikiego.
01.12.20 Znaczenie: Król staje się sławnym przez swoje akty dobroczynne, spełnianie ofiar, ochronę poddanych, itd. Król ksatriya jest dumny z zapewniania ochrony podporządkowanym duszom. Takie nastawienie króla jest nazywane iśvara-bhava, czyli rzeczywistą mocą zapewnienia ochrony w słusznym przypadku. W Bhagavad-gicie Pan poucza żywe istoty, aby podporządkowały się Panu, i obiecuje wszelką ochronę. Pan jest wszechpotężny i szczery w Swoich obietnicach, dlatego zawsze dotrzymuje słowa, jeśli chodzi o ochronę Jego różnych bhaktów. Król, będąc reprezentantem Pana, musi wykazywać wolę ochrony swoim poddanym bez względu na wszelkie ryzyko. Maharaja Śibi, Król Uśinary, był zaufanym przyjacielem Maharajy Yayati, który był zdolny osiągnąć planety niebiańskie razem z Maharają Śibi. Maharaja Śibi był świadomy istnienia planet niebiańskich, gdzie miał on być przeniesiony po swojej śmierci, a opis planet niebiańskich jest dany w Mahabharacie (Adi-parva 96.6-9). Maharaja Śibi był tak usposobiony do dobroczynności, że chciał on oddać zdobytą przez siebie pozycję w królestwie niebiańskim Yayati, ale ten odmówił. Yayati poszedł na planety niebiańskie razem z wielkimi rsimi, jak Astaka i inni. Po zapytaniu rsich, Yayati ocenił pobożne czyny Śibi, gdy wszyscy z nich byli na drodze do nieba. Został on członkiem zgromadzenia Yamarajy, który stał się jego wielbionym bóstwem. Jak jest to potwierdzone w Bhagavad-gicie, czciciel półbogów idzie na planety półbogów, (yanti deva-vrata devan), tak więc Maharaja Śibi stał się towarzyszem wielkiego Vaisnavy-autorytetu, Yamarajy, na tej poszczególnej planecie. W czasie pobytu na tej Ziemi zyskał on sławę jako obrońca swoich poddanych i rozdawca jałmużny. Pewnego razu Król niebios przyjął postać łowcy gołębi (orła), a Agni, bóg ognia, przyjął postać gołębia. Gołąb, będąc ściganym przez orła, przyjął schronienie na łonie Maharajy Śibi, a łowca gołębi zażądał, by Król mu go oddał. Król chciał dać mu jakieś inne mięso w zamian, by ten nie zabijał gołębia. Jednak ptak-łowca odmówił przyjęcia tej oferty. Później sprawę rozstrzygnięto w ten sposób, że orzeł przyjmie mięso z ciała Króla, równoważne wadze gołębia. Król zaczął ciąć mięso ze swojego ciała, kładąc je na wadze, by dać tyle samo, ile ważył gołąb, ale mistyczny gołąb stawał się coraz cięższy. Wówczas Król sam położył się na wadze, aby zrównoważyć ciężar gołębia, i to zadowoliło półbogów. Król niebios i bóg ognia objawili swoją tożsamość, i pobłogosławili Króla. Również Devarsi Narada wysławiał Maharaję Śibi za jego wielkie dokonania, szczególnie w dobroczynności i ochronie innych. Maharaja Śibi poświęcił swojego własnego syna dla zadowolenia ludzi w królestwie. I tak oto dziecko Pariksit miało się stać drugim Śibi w dobroczynności i ochronie.
Dausyanti Bharata: Istnieje wielu Bharatów w historii, z których bardzo sławni są:
Bharata – brat Pana Ramy,
Bharata – syn Króla Rsabhy, i
Bharata – syn Maharajy Dusyanty.
I wszyscy ci Bharatowie są znani we wszechświecie z historii. Planeta Ziemia jest znana jako Bharata, albo Bharata-varsa, dzięki Królowi Bharata, który był synem Rsabhy. Inni jednak sądzą, że Ziemia ta znana jest jako Bharata r powodu rządów syna Dusyanty. Jeśli o nas chodzi, to jesteśmy przekonani, że nazwa tej Ziemi Bharata-varsa została ustanowiona od rządów syna Króla Rsabhy. Przed nim Ziemia ta była znana jako Ilavati-varsa, ale zaraz po koronacji Bharaty, syna Rsabhy, stała się ona słynna jako Bharata-varsa.
Ale pomimo tego wszystkiego, Bharata, syn Maharajy Dusyanty, nie był bynajmniej mniej ważny. Jest on synem słynnej piękności Śakuntali. Maharaja Dusyanta uległ miłości do Śakuntali w lesie, i w ten sposób został poczęty Bharata. Ale po tym Maharaja zapomniał o swojej żonie Śakuntali przez klątwę Kanvy Muniego, i dziecko zostało wychowane w lesie przez matkę. Nawet w dzieciństwie był on tak potężny, że wyzywał on do walki lwy i słonie w lesie, i walczył z nimi tak jak małe dzieci bawią się z psami i kotami. Z powodu jego nadzwyczajnej siły, większej od siły tak zwanego współczesnego Tarzana, rsi w lesie nazywali go Sarvadamanem, czyli tym, który jest w stanie kontrolować każdego. Pełny opis Maharajy Bharaty jest podany w Mahabharacie, Adi-parva. Pandavowie, czyli Kauravowie, są również czasami adresowani jako Bharata, jako że urodzili się w dynastii sławnego Maharajy Bharaty, syna Króla Dusyanty.
01.12.21 Znaczenie: W historii istnieje dwóch Arjunów. Jeden z nich to Karttavirya Arjuna, Król Haihaya, a drugi jest dziadkiem dziecka. Obydwaj są sławni ze swojej sztuki władania łukiem, i tutaj zostało przepowiedziane, że dziecko Pariksit będzie równe im obu, szczególnie w walce. Poniżej dany jest krótki opis Arjuny Pandava:
Pandava Arjuna: Wielki bohater Bhagavad-gity. Jest on ksatriya synem Maharajy Pandu. Królowa Kuntidevi mogła przywołać któregokolwiek z półbogów, i tak oto przywołała ona Indrę, i Arjuna został spłodzony przez niego. Arjuna jest zatem pełną częścią niebiańskiego Króla Indry. Urodził się on w miesiącu Phalguna (luty-marzec), i dlatego jest on również nazywany Phalguni. Kiedy pojawił się jako syn Kunti, jego przyszła wielkość została oznajmiona przez przekazy powietrzne, i wszystkie ważne osobistości z różnych części wszechświata, takie jak półbogowie, Gandharvowie, Adityowie (z planety słonecznej), Rudrowie, Vasowie, Nagowie, różni ważni rsi (mędrcy) i Apsary (prostytutki niebiańskie), wszyscy wzięli udział w ceremonii. Apsary zadowoliły każdego poprzez swoje tańce i śpiewy. Vasudeva, ojciec Pana Krsny i wuj Arjuny, przysłał swojego reprezentacyjnego kapłana Kaśyapę, aby oczyścił Arjunę przez wszystkie przepisane samskary, czyli procesy reformacyjne. Samskara nadania imienia została przeprowadzona w obecności rsich, mieszkańców Śatasrngi. Arjuna poślubił cztery żony, Draupadi, Subhadrę, Citrangadę i Ulupi, od których dostał czterech synów o imionach: Śrutakirti, Abhimanyu, Babhruvahana i Iravan, odpowiednio.
W czasie swojego życia studenckiego został on powierzony studiom pod kierunkiem wielkiego profesora Dronacaryi, razem z innymi Pandavami i Kauravami. Ale prześcignął on każdego swoją studencką pilnością, i Dronacarya szczególnie doceniał jego zamiłowanie do dyscypliny. Dronacarya przyjął go jako pierwszego stopnia naukowca i z przyjemnością nagrodził go różnego rodzaju wojskowymi błogosławieństwami. Był on tak zapalonym studentem, że zwykł on praktykować łucznictwo nawet w nocy, i ze wszystkich tych powodów profesor Dronacarya zdecydował, że uczyni z niego najlepszego łucznika na świecie. Przeszedł on kapitalny egzamin w przeszywaniu tarczy, i Dronacarya był bardzo zadowolony. Rody królewskie Manipury i Tripury są potomkami syna Arjuny, Babhruvahany. Arjuna ocalił Dronacaryę przed atakiem krokodyla i Acarya, będąc bardzo z niego zadowolonym, nagrodził go bronią o nazwie brahmaśira. Maharaja Draupada był wrogo nastawiony do Dronacaryi i pewnego razu zaatakował go. Wówczas Arjuna zaaresztował Draupadę i przywiódł go przed oblicze Dronacaryi. Oblegał on również miasto o nazwie Ahichhatra, należące do Maharajy Draupady, i po zdobyciu go oddał go Dronacaryi. Dronacarya w zaufaniu wyjaśnił Arjunie, w jaki sposób używać broni brahmaśira, i Arjuna obiecał, że użyje tej broni wtedy, kiedy będzie to konieczne, to znaczy, gdy Dronacarya osobiście stanie się wrogiem Arjuny. Przez to Acarya przepowiedział przyszłą bitwę na Polu Kuruksetra, w której Dronacarya stanął po stronie przeciwnej. Maharaja Draupada, chociaż pokonany przez Arjunę z ramienia jego profesora Dronacaryi, postanowił oddać rękę swojej córki Draupadi młodemu bojownikowi, ale był on rozczarowany, gdy usłyszał fałszywe wieści o śmierci Arjuny w ogniu domu z szelaku (intryga Duryodhany). Zatem zorganizował on dla Draupadi ceremonię, w której osobiście miała dokonać wyboru pana młodego, który byłby jednak w stanie przebić oko ryby wiszącej u sufitu. W rzeczywistości był to umyślny trik, ponieważ jedynie Arjuna był w stanie tego dokonać, i Draupada odniósł sukces w swoim pragnieniu, aby oddać rękę swojej równie wartościowej córki Arjunie. Bracia Arjuny żyli w tym czasie incognito za zgodą Duryodhany, i Arjuna i jego bracia przybyli na turniej w stroju braminów. Kiedy wszyscy zebrani ksatriyowie ujrzeli, że wieniec od Draupadi, jako jej mąż, dostał biedny bramin, Śri Krsna wyjawił jego tożsamość Balaramie.
Ulupi Arjuna spotkał w Haridvara (Hardwar), i został zauroczony tą dziewczyną należącą do Nagaloka, i w ten sposób narodził się Iravan. Podobnie, spotkał on Citrangadę, córkę Króla Manipury, i w ten sposób urodził się Babhruvahana. Pan Krsna zrobił plan, aby pomóc Arjunie porwać Subhadrę, Swoją własną siostrę, ponieważ Baladeva był skłonny oddać ją Duryodhanie. Yudhisthira również zgodził się ze Śri Krsną, i tak oto Subhadra została wzięta siłą przez Arjunę i następnie poślubiona przez niego. Synem Subhadry jest Abhimanyu, ojciec Maharajy Pariksita, dziecka pośmiertnego. Arjuna zadowolił boga ognia przez podłożenie ognia pod las Khandava, i zadowolony półbóg podarował mu broń. Podłożenie ognia pod las Khavanda bardzo rozgniewało Indrę, i tak Indra, w towarzystwie innych półbogów, rozpoczął walkę z Arjuną za jego wielkie wyzwanie. Zostali oni jednak pokonani przez Arjunę, i Indradeva powrócił do swojego niebiańskiego królestwa. Arjuna również obiecał wszelką ochronę jednemu Mayasurze, a ten później podarował mu wartościową konchę sławną jako Devadatta. Podobnie, otrzymał on także wiele innych wartościowych broni od Indradevy, zadowoliwszy go swoją rycerskością.
Kiedy Maharaja Yudhisthira doznał zawodu w próbach pokonania Króla Magadhy, Jarasandhy, jedynie Arjuna był tym, który dał Królowi Yudhisthirze wszelkiego rodzaju poparcie, i tym sposobem Arjuna, Bhima i Pan Krsna wyruszyli do Magadhy, aby zabić Jarasandhę. Kiedy wyruszyli, aby podporządkować wszystkich innych królów Pandavom, tak jak to było zwykle po koronacji każdego cesarza, pokonał on kraj zwany Kelinda i uzależnił Króla Bhagdutta. Następnie zaś podróżował przez takie krainy jak Antagiri; Ulukpur i Modapur, i uzależnił wszystkich tamtejszych władców.
Czasami podejmował on różnego rodzaju surowe pokuty, i później był nagradzany przez Indradevę. Pan Śiva również chciał wypróbować siłę Arjuny, i pewnego razu spotkał się z nim w przebraniu tubylca. Wynikła wielka walka pomiędzy nimi, i na koniec Pan Śiva, zadowolony z Arjuny, objawił mu swoją tożsamość. Arjuna modlił się do pana w pokorze, i pan, zadowolony z niego, podarował mu broń paśupata. Otrzymał on również wiele innych ważnych broni od różnych półbogów. Od Yamarajy otrzymał dandastrę, od Varuny paśastrę, a od Kuvery, skarbnika królestwa niebiańskiego, anthardhana-astrę. Indra chciał, aby przyszedł on do królestwa niebiańskiego, na jego własną planetę, która znajduje się poza planetą księżyc. Na tej planecie został on bardzo serdecznie przyjęty przez tamtejszych mieszkańców i został on dopuszczony do niebiańskiego parlamentu Indradevy. Następnie spotkał się z Indradevą, który nie tylko podarował mu broń vajra, ale również uczył go sztuki militarnej oraz muzyki, tak jak używane są one na planetach niebiańskich. W pewnym sensie Indra jest prawdziwym ojcem Arjuny, i dlatego pośrednio chciał on zabawić Arjunę ze słynną prostytutką niebiańską Urvaśi, wysławianym pięknem. Prostytutki niebiańskie są bardzo pożądliwe i Urvaśi była bardzo żądna kontaktu z Arjuną, najsilniejszą żywą istotą. Przyjęła go ona w swojej komnacie i wyraziła swoje pragnienie, ale Arjuna potwierdził swój nienaganny charakter przez zamknięcie oczu przed Urvaśi, zwracając się do niej jako do matki dynastii Kuru i umieszczając ją w kategorii swoich matek, Kunti, Madri i Śacidevi, żony Indradevy. Rozczarowana Urvaśi przeklęła Arjunę i odeszła. Na planetach niebiańskich spotkał on również wielkiego wysławianego ascetyka Lomasę i modlił się do niego o ochronę Maharajy Yudhisthiry.
Kiedy jego nieprzyjazny kuzyn Duryodhana dostał się w szpony Gandharvów, Arjuna chciał go ocalić, poprosiwszy Gandharvów o jego uwolnienie. Gandharvowie jednak odmówili jego prośbie, i Arjuna walczył z nimi i uwolnił Duryodhanę. Kiedy wszyscy Pandavowie żyli incognito, prezentował on siebie na dworze Króla Viraty jako eunuch, i był zatrudniony jako nauczyciel muzyki Uttary, jego przyszłej synowej, i był znany na dworze Króla Viraty jako Brhannala. Jako Brhannala walczył on z ramienia Uttary, syna Króla Viraty, i w ten sposób pokonał on Kauravów w walce incognito. Jego sekretne bronie były bezpiecznie trzymane w schowku drzewa somi, i polecił on Uttarze (swojej przyszłej synowej), aby je stamtąd wydostała. Jego tożsamość i tożsamość jego braci została później wyjawiona Uttarze (Uttara). Dronacarya został poinformowany o obecności Arjuny w walce pomiędzy Kauravami i Viratami. Później, na polu bitewnym Kuruksetra, Arjuna zabił wielu generałów, jak Karna i inni. Po bitwie ukarał on Aśvatthamę, który zabił pięciu synów Draupadi. Następnie wszyscy bracia udali się do Bhismadevy.
Tylko z powodu Arjuny Pan ponownie wygłosił na Polu Kuruksetra filozoficzne dyskusje Bhagavad-gity. Jego wspaniałe wyczyny na Polu Kuruksetra zostały żywo opisane w Mahabharacie. Jednakże Arjuna został pokonany przez swojego syna Babhruvahanę w Manipurze, i padł utraciwszy świadomość, lecz ocaliła go Ulupi. Po odejściu Pana Krsny, przekazał on tę wieść Maharajy Yudhisthirze. Następnie Arjuna odwiedził Dvarakę, i wszystkie wdowy Pana Krsny rozpaczały przed nim. Wówczas przywiódł je wszystkie przed oblicze Vasudevy i w ten sposób je uspokoił. Później, kiedy Vasudeva odszedł, spełnił on ceremonię pogrzebową, jako że Krsna był nieobecny. W czasie, gdy Arjuna wiózł wszystkie żony Krsny do Indraprasthy, po drodze został on zaatakowany, i nie zdołał ochronić kobiet, które były pod jego opieką. Na koniec, otrzymawszy radę od Vyasadevy, wszyscy bracia udali się do Mahaprasthan. Po drodze, na prośbę swoich braci, porzucił on wszystkie swoje ważne bronie jako bezużyteczne, utopiwszy je w wodzie.
01.12.22 Znaczenie: Kogoś porównuje się do lwa, kiedy jest on bardzo silny w pościgu za wrogiem. Należy być barankiem w domu i lwem na polowaniu. Lew nigdy nie zaniecha pościgu za zwierzęciem. Góry Himalaje są słynne z wszelkiego bogactwa. Istnieje tam nieprzeliczona liczba jaskiń, w których można mieszkać, niezliczona ilość drzew z dobrymi owocami do jedzenia, dobrymi potokami z pitną wodą i obfitością ziół i minerałów leczniczych. Każdy człowiek, który nie jest dobrze usytuowany materialnie, może przyjąć schronienie tych wielkich gór, i będzie on zaopatrzony we wszystko, co jest niezbędne do życia. Zarówno materialiści, jak i spirytualiści mogą przyjąć schronienie Himalayów. Na powierzchni Ziemi istnieje tak wiele niepokojów powodowanych przez jej mieszkańców. We współczesnych czasach ludzie zwykli powodować eksplozję bomb atomowych na powierzchni Ziemi, a Ziemia pomimo to ciągle jest tak cierpliwa dla ludzi, jak matka, która przebacza małemu dziecku. Rodzice są zawsze tolerancyjni wobec dzieci za ich wszelkiego rodzaju złośliwe wyczyny. Idealny król może być w posiadaniu tych wszystkich dobrych cech, i dziecku Pariksit przepowiedziane zostały te wszystkie dobre cechy w ich doskonałości.
01.12.23 Znaczenie: Równowaga umysłowa odnosi się zarówno do Maharajy Yudhisthiry jak i do Brahmy, dziadka wszystkich żywych istot. Według Śridhary Svamiego, dziadek odnosi się tutaj do Brahmy, ale według Viśvanathy Cakravartiego dziadkiem jest sam Maharaja Yudhisthira. Ale w obu przypadkach porównanie jest równie dobre, ponieważ obaj z nich musieli utrzymać równowagę umysłu, będąc zaangażowanymi w prace dla pomyślności żywej istoty. Każdy odpowiedzialny przedstawiciel na szczycie administracji musi tolerować różnego typu ataki ze strony tych samych osób, dla których pracuje. Brahmaji był krytykowany nawet przez gopi, najdoskonalsze wielbicielki Pana. Gopi były niezadowolone z dzieła Brahmaji, ponieważ Pan Brahma, jako stwórca tego poszczególnego wszechświata, stworzył powieki, które zasłaniały im widok Pana. Nie mogły one tolerować nawet momentalnego mrugania powiek, albowiem to powstrzymywało ich od widzenia ich ukochanego Pana Krsny. Co więc mówić o innych, którzy są z natury bardzo krytyczni wobec każdego działania odpowiedzialnego człowieka? Podobnie, Maharaja Yudhisthira musiał przezwyciężyć wiele trudnych sytuacji stworzonych przez swoich wrogów, i udowodnił on, że jest najbardziej doskonałą umysłowo zrównoważoną osobą we wszelkich krytycznych warunkach. Dlatego też przykład obu dziadków jako doskonale zrównoważonych umysłowo jest całkowicie odpowiedni.
Pan Śiva jest sławnym półbogiem, który przyznaje dary żebrakom. Jego imieniem jest dlatego Aśutosa, czyli ten, którego jest bardzo łatwo zadowolić. Jest on również nazywany Bhutanathą, czyli panem zwykłego ludu, który jest przede wszystkim przywiązany do niego z powodu jego hojnych darów, nawet bez brania pod uwagę następstw. Ravana był bardzo przywiązany do Pana Śivy, i przez łatwe zadowolenie go Ravana stał się tak potężny, że chciał on wyzwać autorytet Pana Ramy. Oczywiście, Ravana nigdy nie był popierany przez Pana Śivę w czasie jego walki z Ramą, Najwyższą Osobą Boga, Panem Pana Śivy. Vrkasurę Pan Śiva nagrodził błogosławieństwem, które było nie tylko niefortunne, ale i bardzo niepokojące. Dzięki łasce Pana Śivy, Vrkasura otrzymał moc zniszczenia czyjejkolwiek głowy po prostu przez dotknięcie jej. Chociaż został on nagrodzony przez Pana Śivę, ten przebiegły typ chciał sprawdzić swoją moc poprzez dotknięcie głowy Pana Śivy. W rezultacie Śiva musiał przyjąć schronienie Pana Visnu, aby wybawić siebie z kłopotu, i Pan Visnu, poddając Vrkasurę Swojej energii iluzorycznej, poprosił go, aby zrobił eksperyment ze swoją własna głową. Typ ten zrobił to i wykończył samego siebie, i w ten sposób świat został uwolniony od wszelkiego rodzaju kłopotów, które powodował ten przebiegły żebrak półbogów. Wspaniałą rzeczą jest to, że Pan Śiva nigdy nie odmawia nikomu żadnego rodzaju daru. Jest on dlatego najbardziej hojny, chociaż czasami popełniony zostaje jakiś błąd.
Rama znaczy bogini szczęścia. A jej schronieniem jest Pan Visnu. Pan Visnu utrzymuje wszystkie żywe istoty. Istnieje niezliczona liczba żywych istot, nie tylko na powierzchni tej planety, ale również na wszystkich innych setkach i tysiącach planet. Wszystkie z nich są zaopatrywane w potrzeby życia dla progresywnego marszu ku celowi samorealizacji, ale na ścieżce zadowalania zmysłów są oni wrzucani w sieć kłopotów za pośrednictwem mayi, energii iluzorycznej, i w ten sposób podążają ścieżką fałszywego planu rozwoju ekonomicznego. Taki rozwój ekonomiczny nigdy nie kończy się sukcesem, ponieważ jest złudny. Ci ludzie zawsze pragną łaski złudnej bogini szczęścia, ale nie wiedzą oni, że bogini szczęścia może żyć tylko pod ochroną Visnu. Bez Visnu bogini szczęścia jest złudzeniem. Powinniśmy zatem szukać schronienia Visnu, zamiast bezpośredniego szukania ochrony bogini szczęścia. Tylko Visnu i bhaktowie Visnu mogą dać ochronę wszystkim, ale ponieważ Maharaja Pariksit był sam osobiście chroniony przez Visnu, był całkowicie kompetentny, aby dać całkowitą ochronę wszystkim, którzy chcieli żyć pod jego rządami.
01.12.24 Znaczenie: Ostatnią instrukcją Pana Krsny w Bhagavad-gicie jest to, że należy porzucić wszystko i podążyć śladami Samego Pana. Mniej inteligentne osoby nie zgadzają się z tą wielką instrukcją Pana, tak jak gdyby była ona nieszczęściem, ale ten, kto jest rzeczywiście inteligentny, ochoczo przyjmuje tę wzniosłą wskazówkę i odnosi ogromną korzyść. Głupi ludzie nie wiedzą, że towarzystwo jest przyczyną nabywania cech. Towarzystwo ognia czyni dany przedmiot gorącym, nawet w materialnym sensie. Dlatego też towarzystwo Najwyższej Osoby Boga czyni kogoś tak wykwalifikowanym jak Pan. Tak jak to przedyskutowaliśmy poprzednio, przez intymne obcowanie z Panem można osiągnąć siedemdziesiąt osiem procent boskich cech Pana. Przestrzeganie wskazówek Pana jest towarzyszeniem Panu. Pan nie jest materialnym obiektem, który musi być obecny osobiście, aby tę obecność odczuć. Pan jest obecny wszędzie i zawsze. Osiągnięcie Jego towarzystwa po prostu przez przestrzeganie Jego instrukcji jest rzeczą całkowicie możliwą, ponieważ Pan i Jego instrukcje, i Pan i Jego imię, sława, atrybuty i parafernalia są wszystkie identyczne z Nim, będąc absolutnej wiedzy. Maharaja Pariksit towarzyszył Panu już od swojego pobytu w łonie matki, aż do ostatniego dnia jego wartościowego życia, i w ten sposób osiągnął on wszystkie zasadnicze, dobre cechy Pana w całej doskonałości.
Rantideva: Starożytny król żyjący w okresie poprzedzającym Mahabharatę, wspomniany przez Naradę Muniego w czasie instruowania Sanjayi, jak wspomniano o tym w Mahabharacie (Drona-parva 67). Był on wielkim królem, szczodrym w gościnności i rozdawaniu żywności. Nawet Pan Śri Krsna wychwalał jego akty dobroczynności i gościnności. Został on pobłogosławiony przez wielkiego Vasisthę Muniego za przyniesienie mu zimnej wody, i tym sposobem osiągnął on planetę niebiańską. Zwykł on dostarczać rsim owoce, korzenie i liście, i tym sposobem otrzymał ich błogosławieństwo spełnienia swoich pragnień. Chociaż był ksatriyą z urodzenia, nie jadł on nigdy w swoim życiu mięsa. Był on szczególnie gościnny dla Vasisthy Muniego i tylko przez jego błogosławieństwo osiągnął on rezydencję na wyższych planetach. Jest on jedną z tych pobożnych osób, których imiona są wspominane rankiem i wieczorem.
Yayati: Wielki cesarz świata i oryginalny przodek wszystkich narodów świata należących do pnia aryjskiego i indoeuropejskiego. Był on synem Maharajy Nahusy, i stał się on władcą świata dzięki temu, że jego starszy brat stał się wielkim i wyzwolonym świętym mistykiem. Rządził on światem przez kilka tysięcy lat i spełnił wiele ofiar i pobożnych czynów zapisanych w historii, chociaż jego wczesna młodość była pełna pożądania i romantycznych historii. Zakochał się on w Devayani, najukochańszej córce Śukracaryi. Devayani pragnęła go poślubić, ale za pierwszym razem odmówił jej, jako że była córką bramina. Zgodnie z śastrami, córkę bramina powinien poślubić bramin. W owych czasach bardzo dbano o to, by nie dopuścić do tworzenia varna-sankara, niepożądanej populacji świata. Śukracarya wniósł poprawkę do tego prawa zakazującego małżeństwa pomiędzy różnymi kastami, i skłonił cesarza Yayati, aby zaakceptował Devayani. Devayani miała przyjaciółkę o imieniu Śarmistha, która również zakochała się w cesarzu, i wskutek tego towarzyszyła swojej przyjaciółce Devayani. Śukracarya zabronił cesarzowi Yayati wołać Śarmisthę do swojej sypialni, ale Yayati nie mógł ściśle przestrzegać jego instrukcji. Poślubił on sekretnie Śarmisthę i spłodził z nią syna. Kiedy Devayani dowiedziała się o tym, poszła ona poskarżyć się swojemu ojcu. Yayati był bardzo przywiązany do Devayani, więc udał się do domu swojego teścia, by ją stamtąd odebrać, ale wówczas Śukracarya rozgniewał się na niego i przeklął go, aby stał się impotentem. Yayati błagał teścia, aby wycofał swoje przekleństwo, i wówczas mędrzec postawił warunek że przywróci mu potencję, jeśli uda się on do swoich synów i odbierze im młodość, czyniąc ich w ten sposób starcami. Yayati miał pięciu synów, dwóch od Devayani i trzech od Śarmistry. Od tych pięciu synów, mianowicie:
(l) Yadu,
(2) Turvasu,
(3) Druhyu,
(4) Anu i
(5) Puru,
pochodzi pięć sławnych dynastii, mianowicie:
(l) dynastia Yadu,
(2) dynastia Yavana (Turków),
(3) dynastia Bhoja, (
(4) dynastia Mleccha (Greków) i
(5) dynastia Paurava,
które następnie rozszerzyły się na cały świat. Osiągnął on planety niebiańskie dzięki pobożnym czynom, ale upadł on stamtąd z powodu samoreklamy i oskarżeń wysuwanych pod adresem innych wielkich dusz. Po jego upadku jego córka i wnuk użyczyli mu swoich nagromadzonych cnót, i dzięki pomocy wnuka i przyjaciela Śibi został on ponownie promowany do królestwa niebiańskiego, stając się jednym z członków świty Yamarajy, z którym pozostaje on jako wielbiciel. Spełnił on więcej niż tysiąc różnych ofiar, rozdawał bardzo szczodrze jałmużnę i był bardzo wpływowym królem. Jego majestatyczna siła była odczuwana na całym świecie. Jego najmłodszy syn zgodził się odstąpić mu swoją młodość, kiedy ten miał kłopoty z pożądliwymi pragnieniami, nawet przez 1 000 lat. W końcu stał się on obojętny wobec światowego życia i zwrócił młodość swojemu synowi Puru. Chciał on również oddać Puru swoje królestwo, ale jego arystokracja i poddani nie zgodzili się. Kiedy jednak wyjaśnił on swoim poddanym wielkość Puru, w końcu przyjęli oni Puru na Króla, i w ten sposób Cesarz Yayati wycofał się z życia rodzinnego i opuścił dom, udając się do lasu.
01.12.25 Znaczenie: Bali Maharaja: Jeden z dwunastu autorytetów w służbie oddania dla Pana. Bali Maharaja jest wielkim autorytetem w służbie oddania, ponieważ poświęcił on wszystko, aby zadowolić Pana, i zerwać związek ze swoim tak zwanym mistrzem duchowym, który był tylko przeszkodą na ścieżce podporządkowania wszystkiego służbie dla Pana. Najwyższą doskonałością religijnego życia jest osiągnąć stadium spontanicznej służby oddania dla Pana wolnej od wszelkich motywów czy przeszkód w postaci jakichkolwiek światowych zobowiązań. Bali Maharaja był zdecydowany porzucić wszystko dla zadowolenia Pana, i nie zważał na żadne przeszkody. Był on wnukiem Prahlady Maharajy, a historia jego postępowania z Visnu Vamanadevą zostały opisane w Ósmym Canto Śrimad-Bhagavatam (rozdz. 11-24).
Prahlada Maharaja: Doskonały
bhakta Pana Krsny (Visnu). Jego ojciec, Hiranyakaśipu, ukarał go surowo, kiedy
miał on zaledwie pięć lat, za stanie się czystym bhaktą Pana. Był on pierwszym
synem Hiranyakaśipu, zrodzonym z matki Kayadhu. Prahlada Maharaja był
autorytetem w służbie oddania dla Pana. Dał on przykład, że nawet ojciec
powinien zostać usunięty ze ścieżki służby oddania, jeśli jest on przeszkodą.
Jego ojciec został zabity przez Pana Nrsimhadevę. Prahlada Maharaja miał
czterech synów, i najstarszy, Virocana, jest ojcem wspomnianego powyżej Bali
Maharajy. Historia czynów Bali Maharajy została opisana w Siódmym Canto Śrimad-Bhagavatam.
01.12.26 Znaczenie: Najmądrzejszym człowiekiem w świecie jest bhakta Pana. Mędrcy są nazywani mądrymi ludźmi i istnieje wiele typów mądrych ludzi w różnych gałęziach wiedzy. Dopóki zatem król albo głowa państwa nie jest najmądrzejszym człowiekiem, nie może on kontrolować wszystkich typów mądrych ludzi w państwie. W linii królewskiej sukcesji w rodzinie Maharajy Yudhisthiry, wszyscy królowie, bez wyjątku, byli najmądrzejszymi ludźmi swoich czasów, i to również zostało przepowiedziane w przypadku Maharajy Pariksita i jego syna Janamejayi, który miał się narodzić w przyszłości. Tacy mądrzy królowie mogą stać się biczami dla parweniuszy i wykolejeńców wieku Kali, czyli elementów zakłócających spokój. Jak to będzie wyjaśnione w następnych rozdziałach, Maharaja Pariksit chciał zgładzić uosobionego Kali, który próbował zabić krowę, symbol pokoju i religii. Symptomami Kali są:
(1) wino,
(2) kobiety,
(3) hazard i
(4) rzeźnie.
Mądrzy władcy wszystkich państw powinni brać przykład z Maharajy Pariksita w utrzymaniu pokoju i moralności przez ujarzmienie parweniuszy i ludzi kłótliwych, którzy folgują sobie w winie, kobietach, hazardzie i jedzeniu mięsa dostarczanego z regularnie utrzymywanych rzeźni. W tym wieku Kali regularnie wydaje się licencję na utrzymywanie tych różnych departamentów kłótni. Jak więc można spodziewać się pokoju i moralności w państwie? Ojcowie państwa muszą zatem przestrzegać zasady stania się mądrzejszymi poprzez oddanie dla Pana, przez karanie tych, którzy łamią dyscyplinę i przez wykorzenianie symptomów niezgody, o których wspomniano uprzednio. Jeśli chcemy płonącego ognia, musimy użyć suchego opału. Płonący ogień i wilgotny opał nie idą w parze. Pokój i moralność mogą kwitnąć tylko dzięki przestrzeganiu zasad Maharajy Pariksita i jego zwolenników.
01.12.27 Znaczenie: Materialne przywiązanie i przyjęcie schronienia u lotosowych stóp Pana nie idą w parze. Materialne przywiązanie znaczy ignorancja o transcendentalnym szczęściu płynącym z przyjęcia schronienia w Panu. W czasie przebywania w tym świecie materialnym służba oddania dla Pana jest sposobem praktykowania naszej transcendentalnej więzi z Panem, a kiedy jest ona dojrzała, wtedy można całkowicie uwolnić się od materialnego przywiązania i stać się zdolnym do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Maharaja Pariksit, będąc szczególnie przywiązanym do Pana od początku swojego ciała w łonie matki, był bezustannie chroniony przez Pana, a tak zwana przestroga, że umrze w przeciągu siedmiu dni od daty rzucenia klątwy przez syna bramina, była tylko łaską dla niego, aby umożliwić mu przygotowanie się do powrotu do domu, z powrotem do Boga. Jako że był on zawsze chroniony przez Pana, mógł on uniknąć skutków takiej klątwy dzięki łasce Pana, ale nie widział on potrzeby korzystania z takiej możliwości. Raczej zrobił on najlepszy użytek ze złego interesu. Przez siedem dni nieprzerwanie słuchał on Śrimad-Bhagavatam z właściwego źródła, i w ten sposób wykorzystał tę okazję do przyjęcia schronienia lotosowych stóp Pana.
01.12.28 Znaczenie: Materialna wiedza oznacza ignorancję, jeśli chodzi o znajomość swojej jaźni. Filozofia znaczy poszukiwanie prawdziwej wiedzy o swojej własnej jaźni, czyli wiedzy o samorealizacji. Bez samorealizacji filozofia jest jedynie jałową spekulacją, czyli stratą czasu i energii. Śrimad-Bhagavatam daje prawdziwą wiedzę o jaźni, a przez słuchanie Śrimad-Bhagavatam można uwolnić się od materialnego przywiązania i wejść w królestwo nieustraszoności. Ten materialny świat znaczy lęk. Jego więźniowie są zawsze pełni lęku, tak jak w więzieniu. W domu więziennym nikt nie może gwałcić więziennego regulaminu, a pogwałcenie zasad znaczy przedłużenie więziennego życia. Podobnie, my w tej materialnej egzystencji jesteśmy zawsze pełni lęku. Ta bojaźń jest nazywana niepokojem. Każdy w materialnym życiu, we wszystkich gatunkach i różnorodności życia, pełen jest niepokoju, bez względu na to, czy łamie, czy też nie łamie praw natury. Wyzwolenie, mukti, znaczy uwolnienie się od tych stałych niepokojów. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy ten niepokój zmieni się w służbę oddania dla Pana. Śrimad-Bhagavatam daje nam szansę zmiany tej cechy niepokoju z materii na ducha. Można to osiągnąć przez obcowanie z uczonym filozofem, jak samozrealizowany Śukadeva Gosvami, wielki syn Śri Vyasadevy. Maharaja Pariksit, otrzymawszy przestrogę o swojej śmierci, skorzystał z towarzystwa Śukadevy Gosvamiego, i osiągnął upragniony rezultat.
Istnieje pewien rodzaj imitowania tego recytowania i słuchania Śrimad-Bhagavatam przez profesjonalistów, a ich głupia publiczność myśli, że osiągną oni wyzwolenie ze szpon materialnego przywiązania i osiągną życie bez lęku. Takie imitowane słuchanie Śrimad-Bhagavatam jest jedynie karykaturą, i nie należy dać się zbałamucić przez takie spełnianie bhagavatam-saptaha podejmowane przez śmiesznych, żądnych zysku facetów, pragnących podtrzymać materialną przyjemność.
01.12.29 Znaczenie: Vedy są skarbnicą wiedzy, zarówno materialnej, jak i duchowej. Ale wiedza ta zmierza ku doskonałości samorealizacji. Innymi słowy, Vedy są pod każdym względem przewodnikiem dla cywilizowanego człowieka. Jako że ludzka forma życia jest sposobnością do wyzwolenia się od wszelkich materialnych niedoli, jest ono we właściwy sposób pokierowane przez wiedzę Ved, w sprawach zarówno materialnych potrzeb, jak i duchowego zbawienia. Określona inteligentna klasa ludzi, którzy byli szczególnie oddani wiedzy Ved, byli nazywani viprami, czyli doktorami wiedzy wedyjskiej. Istnieje wiele różnych gałęzi wiedzy w Vedach, z których astrologia i patologia są dwiema ważnymi gałęziami niezbędnymi dla zwykłego człowieka. Tak więc inteligentni ludzie, ogólnie znani jako bramini, zajmowali się tutaj wszystkimi różnymi gałęziami wiedzy wedyjskiej, aby kierować społeczeństwem. Nawet specjalność wiedzy militarnej (Dhanur-veda) była również przedmiotem nauki dla takich inteligentnych ludzi, i viprowie byli również nauczycielami tej gałęzi wiedzy, jak było na przykład w przypadku Dronacaryi i Krpacaryi, itd.
Znaczące tutaj jest wspomniane słowo vipra. Istnieje pewna różnica pomiędzy viprami i braminami. Viprami są
eksperci w karma-kanda, czyli
czynnościach dla zysków, i kierują oni społeczeństwem w zaspokajaniu
materialnych potrzeb, podczas gdy bramini są ekspertami w duchowej wiedzy o
transcendencji. Ten dział wiedzy zwie się
jnana-kandą, a ponad nią jest upasana-kanda.
Kulminacją upasana-kandy jest
służba oddania dla Pana Visnu, a kiedy bramini osiągają doskonałość, są oni
nazywani Vaisnavami. Kult Visnu jest najwyższym spośród wszelkiego rodzaju
kultów. Vaisnavami są zaawansowani bramini zaangażowani w transcendentalną
miłosną służbę dla Pana, i dlatego Śrimad-Bhagavatam, które jest nauką o
służbie oddania, jest bardzo drogie Vaisnavom. I jak to zostało wyjaśnione na
początku Śrimad-Bhagavatam, jest ono
dojrzałym owocem wiedzy wedyjskiej i traktuje o wyższym temacie, będącym ponad
trzema kandami, mianowicie karmą, jnaną i upasaną.
Pomiędzy ekspertami w karma-kanda, doświadczeni viprowie zwani jataka byli dobrymi astrologami i mogli oni przepowiedzieć przyszłe losy nowonarodzonego dziecka, po prostu przez astralną kalkulację czasu. Tacy doświadczeni jataka-viprowie byli obecni w czasie narodzin Maharajy Pariksita, i jego dziadek, Maharaja Yudhisthira, nagrodził ich dostateczną ilością złota, ziemi, wiosek, zboża, i innymi wartościowymi potrzebami życia, między innymi krowami. W strukturze społecznej istnieje zapotrzebowanie na takich viprów, i obowiązkiem państwa jest zapewnienie im odpowiednich warunków życia, tak jak to było zaplanowane w systemie wedyjskim. Tacy doświadczeni viprowie, będąc sowicie wynagradzanymi przez państwo, mogli pełnić wolną służbę dla ludzi w ogólności, i tym sposobem ten dział wiedzy wedyjskiej mógł być dostępny dla wszystkich.
01.12.30 Znaczenie: Maharaja Pariksit miał to szczęście, że ujrzał Pana jeszcze w łonie swojej matki, i tym sposobem bezustannie oddawał się kontemplacji o Panu. Kiedy raz wrażenie transcendentalnej formy Pana zostanie wpojone w czyjąś pamięć, osoba taka nie może zapomnieć Go w żadnych okolicznościach. Dziecko Pariksit po opuszczeniu łona miał zwyczaj badać każdego, kogo zobaczył, czy to czasem nie jest ta osoba, którą widział pierwszy raz w łonie. Ale nikt nie mógł być równy czy bardziej atrakcyjny od Pana, i dlatego nigdy nie zaakceptował on nikogo. Ale przez takie badania Pan był nieustannie z Nim, i w ten sposób Maharaja Pariksit był nieustannie zaangażowany w służbę oddania dla Pana poprzez pamiętanie.
Śrila Jiva Gosvami zauważa w związku z tym, że każde dziecko, jeśli ma dane wrażenie Pana od samego dzieciństwa, na pewno stanie się wielkim bhaktą Pana, jak Maharaja Pariksit. Ktoś może nie być tak szczęśliwy jak Maharaja Pariksit, aby widzieć Pana w łonie swojej matki, ale nawet jeśli nie jest on tak szczęśliwy, może on stać się takim, jeśli tylko rodzicie tego zapragną. W związku z tym jest praktyczny przykład mojego osobistego życia. Mój ojciec był czystym bhaktą Pana, i kiedy miałem zaledwie cztery albo pięć lat, ojciec podarował mi figurkę Radha-Krsny. Bawiąc się, zwykłem razem z moją siostrą czcić te Bóstwa, i zwykłem również imitować obrzędy z pobliskiej świątyni Radha-Govinda. Przez ciągłe odwiedzanie pobliskiej świątyni i kopiowanie obrzędów odnośnie moich własnych Bóstw-"zabawek", rozwinąłem naturalne przywiązanie do Pana. Mój ojciec zwykł obserwować te wszystkie ceremonie odpowiadające mojej pozycji. Później ceremonie te zostały zawieszone z powodu mojego kontaktu z kolegami szkolnymi, i całkowicie wyszedłem z praktyki. Ale w dniach mojej młodości, kiedy spotkałem mojego mistrza duchowego, Śri Śrimad Bhaktisiddhantę Sarasvati Gosvamiego Maharaję, wróciłem do swojego starego zwyczaju, i te same służące do zabawy Bóstwa stały się obiektem właściwej regularnej służby. Przestrzegałem tego aż do czasu, kiedy porzuciłem swoje rodzinne związki, i jestem rad, że mój ojciec dał mi pierwsze wrażenie, które później rozwinęło się w regularną służbę oddania dzięki Jego Boskiej Miłości. Również Prahlada Maharaja polecił, że takie wrażenie boskiej więzi powinno być zaszczepione od początków dzieciństwa, gdyż w przeciwnym razie można stracić sposobność, jaką daje ludzka forma życia, która, chociaż tymczasowa, jak inne, jest bardzo wartościowa.
01.12.32 Znaczenie: Tak jak bramini i viprowie mieli prawo być subwencjowanymi przez państwo, tak głowa państwa miał prawo ściągać podatki i czynsze od obywateli. Po bitwie na Polu Kuruksetra skarb państwa został wyczerpany, i dlatego nie było żadnych nadwyżek poza funduszami ze ściągania podatków i czynszów. Takie fundusze były wystarczające jedynie dla budżetu państwa, i nie mając żadnych nadwyżkowych funduszy, Król zapragnął zdobyć więcej bogactwa, w ten czy inny sposób, aby spełnić ofiarę z koni. Maharaja Yudhisthira chciał spełnić tę ofiarę według instrukcji Bhismadevy.
01.12.33 Znaczenie: Maharaja Marutta: jeden z wielkich cesarzy świata. Rządził on światem na długo przed Maharają Yudhisthirą. Był on synem Maharajy Aviksita, i był wielkim wielbicielem syna boga Słońca, znanego jako Yamaraja. Jego brat Samvarta był rywalem – kapłanem wielkiego Brhaspati, uczonego kapłana półbogów. Przeprowadził on pewną ofiarę zwaną Sankara-yajna, która tak zadowoliła Pana, że uważał On za stosowne oddać mu w opiekę złoty wierzchołek góry. Ten złoty wierzchołek góry jest gdzieś w Himalajach, i współcześni poszukiwacze przygód mogą próbować go znaleźć. Był on tak potężnym cesarzem, że z końcem dnia ofiary jego pałac zwykli odwiedzać półbogowie z innych planet, jak Indra, Candra i Brhaspati. A ponieważ miał on do swojej dyspozycji złoty szczyt, miał on pod dostatkiem złota. Sklepienie ołtarza ofiarnego było całkowicie zrobione ze złota. Na codzienne spełnianie przez niego ceremonii ofiarnych byli zapraszani mieszkańcy Vayuloki (planet powietrznych), aby szybko załatwić roboty kuchenne przy ceremonii. A zgromadzenie półbogów na ceremonii było prowadzone przez Viśvadevę.
Dzięki swoim nieustannym pobożnym pracom był on w stanie wyrugować wszelkiego rodzaju choroby ze swojego królestwa. Wszyscy mieszkańcy wyższych planet, jak Devaloka i Pitrloka byli zadowoleni z niego z powodu jego wielkich ceremonii ofiarnych. Każdego dnia zwykł on dawać w jałmużnie uczonym braminom takie rzeczy jak pościel, krzesła, powozy i dostateczną ilość złota. Z powodu szczodrych jałmużn i spełniania niezliczonej ilości ofiar, Król nieba, Indradeva, był w pełni zadowolony z niego i zawsze dbał o jego dostatek. Dzięki swoim pobożnym uczynkom pozostawał on młodym człowiekiem przez całe swoje życie i rządził światem przez 1 000 lat, otoczony przez swoich zadowolonych poddanych, ministrów, legalne żony, synów i braci. Nawet Pan Krsna pochwalił jego skłonność do spełniania pobożnych czynów. Oddał on swoją jedyną córkę Maharsi Angirze, i przez jego dobre błogosławieństwo był on promowany do królestwa niebiańskiego. Po pierwsze, chciał on ofiarować kapłaństwo swoich ofiar uczonemu Brhaspati, ale półbóg odmówił przyjęcia posady, jako że Król był ludzką istotą, człowiekiem tej Ziemi. Był on bardzo zasmucony z tego powodu, ale za poradą Narady Muniego przyjął on na stanowisko Samvartę, i ten wypełniał swoją misję pomyślnie.
Powodzenie określonego typu ofiary zależy całkowicie od odpowiedzialnego kapłana. W tym wieku wszystkie rodzaje ofiar są zakazane, ponieważ nie ma uczonych kapłanów wśród tak zwanych braminów, którzy fałszywie podają się za braminów na mocy swoich narodzin, nie posiadając braminicznych kwalifikacji. Zatem w tym wieku Kali połecany jest tylko jeden rodzaj ofiary, mianowicie sankirtana-yajna, tak jak to zostało zapoczątkowane przez Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu.
01.12.34 Znaczenie: Maharaja Yudhisthira był idealnym i sławnym pobożnym Królem świata, a jednak ciągle był pełen lęku po bitwie na Polu Kuruksetra, i powodu mas zabitych w walce, gdyż wszystko to zostało uczynione tylko po to, aby zainstalować go na tronie. Dlatego przyjął on na siebie całą odpowiedzialność za grzechy popełnione w czasie działań wojennych, i aby uwolnić się od tych wszystkich grzechów, chciał on spełnić trzy ofiary, w których na ołtarzu ofiarowano by konie. Takie ofiary są bardzo kosztowne. Nawet Maharaja Yudhisthira musiał zebrać potrzebne ilości złota pozostawione przez Maharaję Maruttę i braminów, którzy otrzymali złoto od Maharajy Marutty jako jałmużnę. Uczeni bramini nie mogli zabrać całego ładunku złota danego im przez Maharaję Maruttę, i dlatego pozostawili oni większą część daru na miejscu ofiary. I Maharaja Maruna również nie zabrał z powrotem tych stosów złota rozdanych w jałmużnie. Poza tym, wszystkie złote talerze i naczynia, które były użyte w ofierze, zostały również wyrzucone do śmietników, zatem całe stosy złota nie były niczyją własnością przez długi okres czasu, aż Maharaja Yudhisthira zebrał je do swoich własnych celów. Pan Śri Krsna poradził braciom Maharajy Yudhisthiry, aby zebrali to złoto, do którego nikt się nie przyznawał, ponieważ należało ono do Króla. Bardziej zdumiewającą rzeczą jest to, że żaden poddany państwa również nie zebrał tego bezpańsko pozostawionego złota, na rzecz przedsięwzięć przemysłowych czy czegoś w tym rodzaju. To znaczy, że obywatele państwa byli całkowicie usatysfakcjonowani, jeśli chodzi o zaspokojenie wszystkich potrzeb życia i dlatego nie byli skłonni do żądnych niepotrzebnych przedsięwzięć produkcyjnych dla zadowalania zmysłów. Również Maharaja Yudhisthira zarekwirował te stosy złota nie dla innego celu, lecz dla spełnienia ofiar i zadowolenia Najwyższej Osoby Boga, Hari. Nie miał on pragnienia, by zebrać je na rzecz skarbu państwa.
Należy wyciągnąć naukę z tych poczynań Maharajy Yudhisthiry. Obawiał się on grzechów popełnionych na polu bitwy, dlatego chciał zadowolić najwyższy autorytet. To sygnalizuje, że również w wypełnianiu naszych codziennych zawodowych obowiązków nieintencjonalnie popełniamy grzechy, i aby zneutralizować nawet takie mimowolne występki, powinniśmy spełniać ofiary, tak jak jest to polecone w pismach świętych. Pan mówi w Bhagavad-gicie (yajnarthat karmano 'nyatra loko 'yam karma-bandhanah), że musi się spełniać ofiary polecone w pismach świętych, aby uwolnić się od reakcji wszelkiej nieautoryzowanej pracy, czy nawet mimowolnych występków, które często nam się zdarza popełnić. Czyniąc to, będzie się wyzwolonym z wszelkiego rodzaju grzechów. A ci, którzy tego nie czynią, ale pracują dla interesu własnego czy zadowalania zmysłów, muszą doświadczyć wszystkich cierpień pochodzących z popełnionych grzechów. Zatem, głównym celem spełniania ofiar jest zadowolić Najwyższą Osobę Hari. Proces spełniania ofiar może być różny, odpowiednio do różnego czasu, miejsca i osoby, ale cel takich ofiar jest jeden i ten sam w każdym czasie i we wszystkich warunkach, a celem tym jest zadowolenie Najwyższego Pana Hari. Taki jest sposób pobożnego życia, i taki jest sposób na pokój i pomyślność świata w ogólności. Maharaja Yudhisthira czynił to wszystko jako idealny pobożny król świata.
Jeśli Maharaja Yudhisthira jest grzesznikiem w wypełnianiu swoich codziennych obowiązków, w królewskim zarządzaniu sprawami państwa, gdzie zabijanie ludzi i zwierząt jest uznaną sztuką, zatem możemy sobie wyobrazić ilość grzechów popełnianych świadomie, czy nieświadomie przez niewyszkoloną populację Kali-yugi, która nie ma sposobów, aby spełniać ofiary dla zadowolenia Najwyższego Pana. Dlatego Bhagavatam mówi, że pierwszym obowiązkiem ludzkiej istoty jest zadowolenie Najwyższego Pana przez wypełnianie swoich zawodowych obowiązków (Bhag. 1.2.13).
Niech zatem każdy człowiek, nieważne z jakiego miejsca czy społeczności, kasty albo wiary, zaangażuje się w jakiś rodzaj zawodowych obowiązków, ale musi on spełniać ofiary tak, jak jest to polecone w pismach świętych dla poszczególnego miejsca, czasu i osoby. Literatura wedyjska poleca, aby w Kali-yudze ludzie angażowali się w gloryfikowanie Pana przez intonowanie świętego imienia Krsny (kirtanad eva krsnasya mukta-sangah param vrajet), unikając przy tym obraz. Przez czynienie tego można uwolnić się ze wszystkich grzechów, i tym sposobem można osiągnąć najwyższą doskonałość życia przez powrót do domu, z powrotem do Boga. Dyskutowaliśmy to już więcej niż raz w tej wielkiej literaturze w różnych miejscach; szczególnie zaś w części wstępnej, zawierającej krótki życiorys Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu i ciągle powtarzamy to samo w nadziei zaprowadzenia pokoju i pomyślności w społeczeństwie.
Pan otwarcie oznajmił w Bhagavad-gicie, w jaki sposób można Go zadowolić, i ten sam proces jest praktycznie zademonstrowany w życiu i działalności misyjnej Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu. Doskonałym procesem spełniania yajn (ofiar) w tym ciemnym wieku niezgody i waśni, aby zadowolić Najwyższego Pana Hari (Osobę Boga; który uwalnia nas od wszystkich niedoli egzystencji), jest podążanie przykładem Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Maharaja Yudhisthira musiał zgromadzić stosy złota, aby nabyć parafernalia
do yajn (ofiar) z koni w dniach
dostatku, my natomiast nie możemy nawet pomyśleć o spełnianiu takich yajn w tych dniach niedostatku i
całkowitego braku złota. Obecnie mamy tylko kupy papierów i obietnic, że
przemienią się one w złoto przez rozwój ekonomiczny współczesnej cywilizacji, a
ciągle nie ma żadnej możliwości zgromadzenia bogactw podobnych tym posiadanym
przez Maharaję Yudhisthirę, ani indywidualnie, ani kolektywnie czy też pod
patronatem państwa. Zatem odpowiednią do tego wieku jest metoda polecana przez
Pana Śri Krsnę Caitanyę Mahaprabhu odpowiednio do śastr. Metoda ta wcale nie wymaga wydatków, a pomimo to może wręcz
obdarzyć korzyścią większą niż inne drogie metody spełniania yajn .
Ofiara z konia czy krowy spełniona według regulaminu wedyjskiego nie powinna być błędnie rozumiana jako proces zabijania zwierząt. Wręcz przeciwnie, zwierzęta ofiarowane w tych yajnach były odmładzane, przez transcendentalną siłę intonowania wedyjskich hymnów, które, jeśli właściwie intonowane, są różne od tego, co jest rozumiane przez zwykłego laika. Veda-mantry wszystkie są praktyczne, a dowodem na to jest odmładzanie poświęcanych zwierząt
Tak zwani bramini albo kapłani obecnego wieku nie są w stanie prawidłowo intonować hymnów wedyjskich. Niewyszkoleni potomkowie podwójnie urodzonych rodzin nie są już dłużej podobni swym przodkom, tym sposobem są oni zaliczani do śudrów, ludzi raz urodzonych. Człowiek raz urodzony nie jest w stanie intonować hymnów wedyjskich, i dlatego nie ma żadnego praktycznego pożytku z intonowania oryginalnych hymnów.
Lecz aby zbawić ich wszystkich, Pan Śri Caitanya Mahaprabhu zaproponował ruch sankirtana, czyli yajnę dla wszystkich praktycznych celów, i ludziom obecnego wieku usilnie poleca się przestrzeganie tej pewnej i uznanej drogi.
01.12.35 Znaczenie: Pan Śri Krsna został zaproszony przez Maharaję Yudhisthirę, aby wejrzeć w nadzór spełniania yajn, i Pan, dotrzymując Swojej obietnicy danej starszemu kuzynowi, nakazał spełnianie yajn podwójnie urodzonym braminom. Po prostu urodzenie się w rodzinie bramina nie czyni nikogo wykwalifikowanym do spełniania yajn. Musi się być podwójnie urodzonym przez właściwy trening i inicjację od bona fide mistrza duchowego (acaryi). Raz urodzeni potomkowie rodzin bramińskich są równi raz urodzonym śudrom, i tacy brahma-bandhu, czyli niewykwalifikowani raz urodzeni potomkowie muszą być wykluczeni, jeśli chodzi o spełnianie jakichś celów religijnych czy ceremonii wedyjskich. Panu Śri Krsnie było powierzone zadbanie o taką aranżację, i doskonały takim jakim On jest, nakazał On spełnienie yajn podwójnie urodzonym braminom, mając na celu pomyślne ich spełnienie.