01.10.01 Znaczenie: Maharaja Yudhisthira był największym spośród wszystkich ludzi religii. Dlatego też nie był on wcale skłonny do walki ze swoimi kuzynami w imię czerpania przyjemności z królestwa: walczył on dla słusznej sprawy, ponieważ królestwo Hastinapury było jego prawowitym dziedzictwem, a jego kuzyni chcieli je sobie przywłaszczyć. Zatem walczył on za słuszną sprawę, pod przewodnictwem Pana Śri Krsny, ale nie mógł on cieszyć się rezultatami swego zwycięstwa, ponieważ wszyscy jego kuzyni zostali zabici w walce. Tak więc władał on królestwem w imię obowiązku, wspomagany przez swoich młodszych braci. Pytanie to było ważne dla Śaunaki Rsiego, który chciał wiedzieć coś o zachowaniu Maharajy Yudhisthiry, nie przykładającego wagi do czerpania przyjemności z rządzenia królestwem.
01.10.02 Znaczenie: Ten materialny świat został tutaj porównany do leśnego ognia spowodowanego przez kohezję bambusowego gąszczu. Taki pożar leśny ma miejsce automatycznie, albowiem kohezja bambusu zdarza się bez zewnętrznej przyczyny. Podobnie, w tym materialnym świecie dochodzi do wzajemnego oddziaływania gniewu tych, którzy chcą panować nad materialną naturą, i tak oto pojawia się ogień wojny, niszcząc niepożądaną populację. Takie pożogi, czyli wojny, zdarzają się raz za razem, i Pan nie ma z nimi nic wspólnego. Ale ponieważ chce On utrzymać stworzenie, pragnie On, aby masy ludzkie podążały właściwą ścieżką samorealizacji, która umożliwia żywym istotom wejście do królestwa Boga. Pan chce, aby cierpiące ludzkie istoty powróciły do domu, z powrotem do Niego, i położyły kres cierpieniom płynącym z trojakich materialnych niedoli. Cel ten przyświeca całemu planowi stworzenia, i kto nie jest rozsądny, musi cierpieć w materialnym świecie z powodu męczarni zadawanych przez iluzoryczną energię Pana. Dlatego też Pan chce, aby światem rządził Jego bona fide reprezentant. Pan Krsna zstąpił, aby ustanowić taki rodzaj władzy i zabić niepożądane osoby, które nie mają nic wspólnego z Jego planem. Bitwa pod Kuruksetrą została rozegrana zgodnie z planem Pana, tak aby niepożądane osoby mogły odejść z tego świata i aby można było ustanowić spokojne królestwo pod rządami Jego bhakty. Dlatego Pan był w pełni zadowolony, kiedy Król Yudhisthira zasiadł na tronie. Tak więc te dwa zdarzenia, objęcie tronu przez Maharaję Yudhisthirę i ocalenie ostatniej latorośli dynastii Kuru w osobie Maharajy Pariksita, w pełni zadowoliły Pana.
01.10.03 Znaczenie: Współczesne angielskie prawo pierworództwa, czyli prawo dziedziczenia przez pierworodnego, panowało również w tamtych czasach, gdy Maharaja Yudhisthira władał nad ziemią i morzami. W tamtych dniach Król Hastinapury (teraz część New Delhi) był władcą świata, łącznie z morzami, i tak było aż do czasu Maharajy Pariksita, wnuka Maharajy Yudhisthiry. Młodsi bracia Maharajy Yudhisthiry działali jako jego ministrowie i dowódcy państwowi, a działalności tych doskonale religijnych braci Króla przyświecał duch pełnej współpracy. Maharaja Yudhisthira był idealnym królem, czy też reprezentantem Pana Śri Krsny, aby władać ziemskim królestwem, i był on porównywany do Króla Indry, reprezentacyjnego władcy planet niebiańskich. Półbogowie, tacy jak Indra, Candra, Surya, Varuna i Vayu, są reprezentacyjnymi królami na różnych planetach wszechświata, i podobnie za jednego z nich możemy uznać Maharaję Yudhisthirę, władającego królestwem ziemi. Maharaja Yudhisthira nie miał nic wspólnego z typowym nieoświeconym politycznym przywódcą współczesnej demokracji. Maharaja Yudhisthira został pouczony przez Bhismadevę i również przez nieomylnego Pana, i dlatego miał on pełną i doskonałą wiedzę o wszystkim.
Współcześnie wybierana głowa państwa jest właściwie kukłą, ponieważ nie ma ona żadnej królewskiej siły. Nawet jeśli jest on oświecony jak Maharaja Yudhisthira, nie może on nic zrobić ze swojej własnej woli, ponieważ jest ograniczony przez swoją konstytucjonalną pozycję. Dlatego też istnieje tak wiele państw na Ziemi powaśnionych z powodu ideologicznych motywów, jak i innych egoistycznych motywów. Ale Król taki jak Maharaja Yudhisthira nie miał żadnej własnej ideologii. Miał on tylko przestrzegać instrukcji nieomylnego Pana, reprezentanta Pana i autoryzowanego przedstawiciela, Bhismadevy. Śastry zalecają naśladowanie wielkiego autorytetu i nieomylnego Pana bez osobistych motywów i sfabrykowanej ideologii. I dlatego Maharaja Yudhisthira mógł władać światem, łącznie z morzami, ponieważ zasady były nieomylne i powszechnie odnoszące się do każdego. Koncepcję jednego światowego państwa można zrealizować, jeśli będziemy naśladować nieomylny autorytet. Niedoskonała ludzka istota nie może stworzyć ideologii dającej się zastosować do każdego. Jedynie ktoś doskonały i nieomylny może stworzyć program, który da się zastosować w każdym miejscu i może być przestrzegany przez wszystkich na całym świecie. I może to zrobić osoba, która rządzi, a nie bezosobowy rząd. Jeśli osoba jest doskonała, rząd jest doskonały. Jeśli osoba jest głupia, rząd jest rajem głupców. Takie jest prawo natury. Istnieje tak wiele historii o niedoskonałych królach czy głowach państw. Dlatego też głowa państwa musi być osobą wyszkoloną, na wzór Maharajy Yudhisthiry, i musi ona mieć pełną autokratyczną moc, aby władać światem. Koncepcja światowego państwa może przybrać kształt tylko pod rządami doskonałego króla, jak Maharaja Yudhisthira. Świat był szczęśliwy w tamtych dniach, ponieważ istnieli królowie władający światem na wzór Maharajy Yudhisthiry.
01.10.04 Znaczenie: Ziemia i krowy stanowią podstawową zasadę rozwoju ekonomicznego. Potrzebami ludzkiego społeczeństwa są: ziarno zbożowe, owoce, mleko, minerały, odzienie, drzewo, itd. Wszystko to jest potrzebne, aby zaspokoić materialne potrzeby ciała. Na pewno nie jest wymagane mięso i ryby, czy też żelazne narzędzia i maszyneria. W czasie sprawowania rządów przez Maharaję Yudhisthirę, na całym świecie były uregulowane opady deszczu. Ludzka istota nie jest w stanie kontrolować opadów deszczu. Kontrolerem deszczów jest niebiański Król Indradeva, a on jest sługą Pana. Kiedy król i ludzie pod administracją króla są posłuszni Panu, wtedy opady deszczu są uregulowane, a to jest przyczyną różnorodnej produkcji na polach. Uregulowane deszcze nie tylko zapewniają obfitą produkcję zbóż i owoców, ale kiedy są one powiązane z wpływami astronomicznymi, wtedy ma miejsce obfita produkcja wartościowych kamieni i pereł. Zboża i warzywa mogą dostatecznie wyżywić ludzi i zwierzęta, a tłusta krowa dostarcza dosyć mleka, aby zapewnić człowiekowi wigor i żywotność. Jeśli więc będzie dosyć mleka, dosyć zboża, owoców, bawełny, jedwabiu i klejnotów, to jaka wtedy będzie potrzeba kin, domów publicznych, rzeźni, itd. Czy istnieje zatem potrzeba sztucznego zbytku w postaci kin, samochodów, radia, mięsa i hoteli? Czy ta cywilizacja nie produkuje tylko indywidualnych i narodowych waśni? Czy ta cywilizacja nadaje jakąś wartość sprawie równości i braterstwa przez wysyłanie tysięcy ludzi do piekielnych fabryk i na pola wojenne, aby zaspokoić kaprysy jednostek?
Zostało tutaj powiedziane, że w czasach Maharajy Yudhisthiry krowy zwykły zwilżać pastwiska mlekiem, ponieważ ich wymiona były tłuste, a zwierzęta były radosne. Czy nie wymagają one zatem właściwej ochrony zapewniającej im radosne życie i obfitość trawy na polach? Dlaczego zatem ludzie mieliby zabijać krowy dla swoich egoistycznych celów? Dlaczego człowiek nie zadowoli się zbożem, owocami i mlekiem, które połączone razem mogą dać setki i tysiące smacznych dań? Dlaczego istnieją na całym świecie rzeźnie, gdzie zarzyna się niewinne zwierzęta? Maharaja Pariksit, wnuk Maharajy Yudhisthiry, podczas objeżdżania swojego rozległego królestwa zobaczył czarnego człowieka usiłującego zabić krowę. Król od razu zaaresztował rzeźnika i ukarał go w odpowiedni sposób. Czyż król albo głowa państwa nie powinni chronić życia niewinnych zwierząt, które są niezdolne do samoobrony? Czy to jest człowieczeństwo? Czy zwierzęta nie są również obywatelami państwa? Zatem dlaczego pozwala się je zarzynać w zorganizowanych rzeźniach? Czy to są oznaki równości, braterstwa i nieużywania przemocy?
Dlatego też, w przeciwieństwie do współczesnej, zaawansowanej, cywilizowanej formy rządu, autokracja Maharajy Yudhisthiry jest daleko wyższa od tak zwanej demokracji, w której są zabijane zwierzęta, i w której człowiek pokroju mniejszego niż zwierzę ma pozwolenie oddawać głosy na innego, również będącego na niższym poziomie niż zwierzę człowieka.
My wszyscy jesteśmy tworami materialnej natury. W Bhagavad-gicie jest powiedziane, że Sam Pan jest dającym nasienie ojcem, a materialna natura jest matką wszystkich żywych istot w różnych postaciach. W ten sposób matka – materialna natura – ma wystarczające ilości pożywienia, zarówno dla zwierząt, jak i dla ludzi, dzięki łasce Wszechmocnego Ojca, Śri Krsny. Ludzka istota jest starszym bratem wszystkich innych żywych istot. Jest ona wyposażona w inteligencję bardziej potężną niż zwierzęca, dla zrozumienia porządku w naturze i wskazań Wszechmocnego Ojca. Ludzkie cywilizacje powinny być zależne od produkcji materialnej natury, a nie dążyć do ekonomicznego dobrobytu za pomocą sztucznych środków, które wprowadzają świat w chaos sztucznej zachłanności i mocy tylko dla osiągnięcia sztucznych rozkoszy i zadowalania zmysłów. To jest zaledwie życiem psów i wieprzy.
01.10.05 Znaczenie: Jako że Maharaja Yudhisthira był pod ochroną ajita, nieomylnego Pana, jak wspomniano o tym powyżej, posiadłości Pana, mianowicie: rzeki, oceany, wzgórza, lasy, itd.; wszystkie były zadowolone i zwykły dostarczać królowi odpowiedni kontyngent. Sekretem sukcesu jest przyjęcie schronienia Najwyższego Pana. Bez Jego sankcji nic nie jest możliwe. Robienie postępu ekonomicznego na bazie naszych własnych wysiłków opartych na sile narzędzi i maszyn nie jest wszystkim. Musi to być zatwierdzone przez Najwyższego Pana, inaczej, pomimo wszelkich pomocnych układów, wszystko skończy się porażką. Ostateczną przyczyną sukcesu jest daiva, Najwyższy. Królowie tacy jak Maharaja Yudhisthira wiedzieli dobrze, że król jest przedstawicielem Najwyższego Pana, i jego zadaniem jest troszczyć się o dobrobyt mas ludzkich. W rzeczywistości państwo należy do Najwyższego Pana. Rzeki, oceany, lasy, wzgórza, zioła, itd., nie są wytworem człowieka. Wszystkie one są stworzeniem Najwyższego Pana, i żywe istoty mają pozwolenie, aby zrobić użytek z własności Pana na rzecz służby dla Pana. Dzisiejszym sloganem jest, że to wszystko jest dla ludzi, i dlatego rząd jest dla ludzi i przez ludzi. Ale, aby w obecnym momencie stworzyć nową ludzkość, nowy rodzaj człowieczy na bazie Boskiej świadomości i doskonałości ludzkiego życia, na bazie ideologii boskiego komunizmu, świat musi na nowo podążyć śladami królów pokroju Maharajy Yudhisthiry czy Pariksita. Z woli Pana natura dostarcza wszystkiego pod dostatkiem, i my możemy zrobić właściwy użytek z tych rzeczy, aby żyć wygodnie, bez wrogości pomiędzy ludźmi, zwierzęciem i człowiekiem, czy też naturą. Kontrola Pana istnieje wszędzie, i jeśli Pan jest zadowolony, każda część natury będzie zadowolona. Rzeki będą obfitowały w wody potrzebne do użyźnienia ziemi; oceany będą dostarczać dostateczną ilość minerałów, pereł i klejnotów; lasy będą dostarczać wystarczającą ilość drzewa, ziół i warzyw; zmiany pór roku będą skutecznie pomagać w produkcji owoców i kwiatów w obfitej ilości. Sztuczny sposób życia, zależny od fabryk i narzędzi, może przynieść tak zwane szczęście tylko dla ograniczonej liczby jednostek na koszt milionów. Jako że energia mas ludzkich jest zaangażowana w produkcję fabryk, naturalna produkcja została skrępowana i dlatego ogół jest nieszczęśliwy. Nie będąc właściwie wykształconymi, masy ludzkie podążają śladami kapitału, eksploatując naturalne zasoby, i dlatego istnieje ostra konkurencja pomiędzy jednostkami i narodami. Nie ma też kontroli wyszkolonych reprezentantów Pana. Dokonując porównań, musimy tutaj wniknąć w braki współczesnej cywilizacji i powinniśmy pójść w ślady Maharajy Yudhisthiry, aby oczyścić człowieka i wymazać anachronizmy.
01.10.06 Znaczenie: Nie używanie przemocy wobec ludzkich istot, a zabijanie czy wrogość wobec biednych zwierząt, jest filozofią Szatana. W tym wieku istnieje wrogość wobec zwierząt, i dlatego te biedne stworzenia są zawsze w niepokoju. Reakcja biednych zwierząt udziela się ludzkiemu społeczeństwu, i dlatego zawsze ma miejsce napięcie, w postaci zimnej czy też gorącej wojny pomiędzy ludźmi, indywidualnie, kolektywnie czy w skali narodu. Za czasów Maharajy Yudhisthiry nie było różnych narodów, chociaż były różne zależne państwa. Cały świat był zjednoczony, i najwyższa głowa państwa, będąc wyszkolonym królem, takim jak Yudhisthira, zapewniał wszystkim mieszkańcom wolność od niepokoju, chorób i nadmiernego upału czy zimna. Byli oni nie tylko zamożni ekonomicznie, ale również zdrowi fizycznie i wolni od niepokojów powodowanych przez moce ponadludzkie, od wrogości innych żywych istot, niepokojów cielesnych i cierpień umysłowych. Istnieje takie bengalskie przysłowie, że zły król niszczy królestwo, tak jak zła żona niszczy rodzinę. Ta prawda znajduje zastosowanie również tutaj. Ponieważ Król był pobożny i posłuszny wobec Pana i mędrców, ponieważ nie był on niczyim wrogiem i ponieważ był on ogólnie uznanym przedstawicielem Pana (i stąd chronionym przez Niego), wszyscy obywatele znajdujący się pod opieką Króla byli, co tu dużo mówić, bezpośrednio chronieni przez Pana i Jego autoryzowanych przedstawicieli. Dopóki ktoś nie jest pobożny i uznany przez Pana, nie może on uszczęśliwić tych, którzy podlegają jego opiece. Istnieje pełna współpraca pomiędzy człowiekiem a Bogiem, człowiekiem i naturą, i ta świadoma współpraca pomiędzy człowiekiem i Bogiem, człowiekiem i naturą (czego przykładem jest Król Yudhisthira), może przynieść szczęście, pokój i pomyślność światu. Nastawienie na wzajemną eksploatację, co jest zwyczajem obecnie, przyniesie tylko niedolę.
01.10.07 Znaczenie: Po zakończeniu bitwy na Polu Kuruksetra i intronizacji Yudhisthiry, Krsna miał wyruszyć do Dvaraki, Swojego własnego królestwa, ale zobowiązany prośbą Maharajy Yudhisthiry i aby okazać specjalną łaskę Bhismadevie, Pan Krsna zatrzymał się na kilka miesięcy w Hastinapurze, stolicy Pandavów. Pan zdecydował się zostać tam specjalnie po to, aby uspokoić pogrążonego w smutku Króla, jak również aby zadowolić Subhadrę, siostrę Pana Śri Krsny. Subhadra szczególnie wymagała pocieszenia, ponieważ straciła ona swojego jedynego syna, Abhimanyu, który dopiero co się ożenił. Chłopiec zostawił swoją żonę, Uttarę, matkę Maharajy Pariksita. Pan zawsze znajduje przyjemność w zadowalaniu Swoich bhaktów pod każdym względem. Tylko Jego bhaktowie mogą grać role Jego krewnych. Pan jest Absolutny.
01.10.08 Znaczenie: Maharaja Yudhisthira był starszym kuzynem Pana Krsny i dlatego, kiedy Pan wyjeżdżał, pokłonił się stopom Króla. Król objął Go jak młodszego brata, chociaż Król dobrze wiedział, że Krsna jest Najwyższą Osobą Boga. Pan czerpie przyjemność, kiedy któryś z Jego bhaktów przyjmuje Go za mniej ważnego w kategorii miłości. Nikt nie jest większy od Pana czy Jemu równy, ale On znajduje przyjemność w tym, kiedy jest traktowany jako młodszy od Swoich bhaktów. Wszystko to są transcendentalne rozrywki Pana. Impersonaliści nie mogą zrozumieć naturalnych ról odgrywanych przez bhaktów Pana. Następnie objęli Pana Bhima i Arjuna, ponieważ byli oni w tym samym wieku, ale Nakula i Sahadeva skłonili się przed Panem, jako że byli oni od Niego młodsi.
01.10.09-10 Znaczenie: Pan Śri Krsna jest tak atrakcyjny dla żywych istot, a szczególnie dla bhaktów, że jest im trudno tolerować rozłąkę z Nim. Uwarunkowana dusza zapomina o Panu tylko pod urokiem złudnej energii, inaczej nie jest to możliwe. Nie można opisać uczucia takiego rozdzielenia, a wyobrazić to sobie mogą tylko bhaktowie. Po wyjeździe Pana i niewinnych wiejskich pasterzy z Vrndavany, wszystkie dziewczęta, kobiety i inni, przeżywali szok przez całe swoje życie, a rozłąka Radharani, najukochańszej pasterki, jest poza wszelkim opisem i wyobrażeniem. Pewnego razu spotkali się Oni na Polu Kuruksetra, w czasie zaćmienia słońca, a uczucie, które tam zamanifestowali, nie można nazwać inaczej jak rozdartym sercem. Oczywiście, istnieje różnica jeśli chodzi o jakość transcendentalnych bhaktów Pana, ale żaden z nich, mając kiedykolwiek kontakt z Panem przez bezpośrednią styczność czy też inaczej, nie może opuścić Go ani na moment. Taka jest postawa czystego bhakty.
01.10.11-12 Znaczenie: Konstytucjonalną pozycją żywej istoty jest służenie przełożonemu. Żywa istota jest zobowiązana służyć złudnej energii materialnej pod jej dyktando w różnych fazach zadowalania zmysłów. I w tej służbie dla zmysłów nie jest ona nigdy zmęczona. Nawet chociaż może być ona zmęczona i nie doznawać zadowolenia, złudna energia materialna zmusza ją do tego. Takiemu zadowalaniu zmysłów nie ma końca, i uwarunkowana dusza staje się uwikłana w taką służbę bez nadziei na uwolnienie. Wyzwolenie jest jedynie możliwe przez obcowanie z czystymi bhaktami. Przez takie towarzystwo można stopniowo wznieść się do swojej transcendentalnej świadomości. W ten sposób żywa istota może zrozumieć, że jej wieczną pozycją jest pełnienie służby dla Pana, a nie wypaczonym zmysłom pod postacią żądzy, złości, pragnienia dominacji, itd. Materialne towarzystwo, przyjaźń i miłość są różnymi fazami żądzy. Dom, kraj, rodzina, społeczeństwo, bogactwo i wszelkiego rodzaju następstwa, wszystkie są przyczyną niewoli w materialnym świecie, gdzie trojakie niedole życia są czynnikami towarzyszącymi. Przez obcowanie z czystymi bhaktami i przez pokorne słuchanie ich, pociąg do materialnych uciech straci na sile, a zacznie przeważać pociąg do słuchania o transcendentalnych czynach Pana. Jeśli raz w nich zasmakujemy, ciągle będzie rozwijało się w nas pragnienie słuchania coraz więcej, podobnie jak ogień rozwija się w prochu. Jest powiedziane, że Hari, Osoba Boga, jest tak transcendentalnie atrakcyjny, że nawet ci, którzy są samozadowoleni przez samorealizację i są w rzeczywistości wyzwoleni z materialnej niewoli, również stają się bhaktami Pana. Biorąc to pod uwagę, łatwo można zrozumieć, jaka musiała być pozycja Pandavów, którzy byli stałymi towarzyszami Pana. Oni nawet nie mogli znieść myśli o rozłące ze Śri Krsną, jako że przyciąganie do Pana było bardziej intensywne z powodu nieustannego osobistego kontaktu. Pamiętanie Pana, Jego formy, cech, imienia, sławy, rozrywek, itd., jest również atrakcyjne dla czystego bhakty, tak bardzo, że zapomina on wszystkie formy, jakości, imiona, sławę i czynności z tego materialnego świata, i odpowiednio do swojego dojrzałego obcowania z czystymi bhaktami, jego kontakt z Panem jest bezustanny.
01.10.13 Znaczenie: Krsna jest w naturalny sposób atrakcyjny dla wszystkich żywych istot, ponieważ pośród wszystkich wiecznych istot On jest Najwyższym Wiecznym. I On Sam jest Tym, który utrzymuje wielu wiecznych. Tak oznajmia Katha Upanisad. Przez ożywienie swojej własnej wiecznej więzi z Nim, teraz zapomnianej na skutek uroku mayi, iluzorycznej energii Pana, można osiągnąć stały pokój i pomyślność. I skoro tylko raz ta więź zostanie nieznacznie ożywiona, uwarunkowana dusza od razu osiąga wyzwolenie ze złudzenia materialnej energii, i od tej chwili szaleje ona za towarzystwem Pana. To obcowanie jest możliwe nie tylko przez osobisty kontakt z Panem, ale również przez obcowanie z Jego imieniem, sławą, formą i cechami. Śrimad-Bhagavatam przysposabia uwarunkowaną duszę do tego stadium doskonałości przez pokorne słuchanie od czystego bhakty.
01.10.14 Znaczenie: W pałacu Hastinapury przebywało wiele setek kobiet. Wszystkie z nich były przywiązane do Krsny, i wszystkie z nich były również Jego krewnymi. Kiedy zobaczyły, że Krsna zamierza odjechać z pałacu do Swojego rodzinnego miejsca, niepokój o Niego wdarł się w ich serca, i jak to zwykle przy takich okazjach bywa, łzy zaczęły płynąć po ich policzkach. W tym samym czasie myślały one, że łzy w takim momencie mogłyby być przyczyną nieszczęścia dla Krsny; dlatego też chciały je powstrzymać. Tak więc łzy przesłoniły ich oczy, a ich serca zadrżały. Z tej właśnie przyczyny kobiety – żony i synowe tych, którzy zginęli na polu bitwy – nigdy nie weszły w bezpośredni kontakt z Krsną. Ale wszystkie z nich słyszały o Nim i Jego wielkich czynach, i w ten sposób myślały o Nim, rozmawiały o Nim, Jego imieniu, sławie, itd., a przez to również przywiązały się do Niego, tak jak ci, którzy byli w bezpośrednim kontakcie z Panem. Tak więc, bezpośrednio czy pośrednio, każdy, kto myśli o Krsnie, mówi o Krsnie, czy czci Krsnę, przywiązuje się do Niego. Ponieważ Krsna jest absolutny, nie ma różnicy pomiędzy Jego imieniem, formą, cechami, itd. Nasz intymny związek z Krsną może zostać poufnie ożywiony przez rozmawianie, słuchanie o Nim, czy pamiętanie Go. Dzieje się to za przyczyną mocy duchowej.
01.10.16 Znaczenie: Nieśmiałość jest szczególnym, nadzwyczajnym pięknem płci pięknej, i wzbudza ona szacunek płci przeciwnej. Ten zwyczaj zachowywano nawet za czasów Mahabharaty, to znaczy więcej niż 5 000 lat temu. Jedynie mniej inteligentne osoby nie znające historii świata mówią, że przestrzeganie zasady separowania kobiet od mężczyzn jest innowacją okresu mahometańskiego w Indiach. Ten incydent z okresu Mahabharaty dowodzi jednoznacznie, że kobiety w pałacu ściśle przestrzegały parda (ograniczonego kontaktu z mężczyznami), i zamiast wyjść przed pałac, gdzie zgromadzeni byli Pan Krsna i inni, damy dworu weszły na szczyt pałacu i stamtąd okazały szacunek Panu Krsnie przez obsypanie Go deszczem kwiatów. Zostało tutaj jednoznacznie oznajmione, że kobiety uśmiechały się na szczycie pałacu, opanowane przez nieśmiałość. Taka nieśmiałość jest darem natury dla płci pięknej, i uwydatnia ona jej piękno i prestiż, nawet jeśli są one z mniej ważnej rodziny, czy nawet jeśli są mniej atrakcyjne. Mamy praktyczne doświadczenie tego faktu. Sprzątaczka wzbudza szacunek wielu szanowanych dżentelmenów jedynie przez okazanie swojej kobiecej nieśmiałości. Półnagie kobiety na ulicy nie wzbudzają żadnego szacunku, ale nieśmiała żona zamiatacza ulicy wzbudza szacunek wszystkich.
Ludzka cywilizacja, tak jak to było pojmowane przez mędrców Indii, ma pomóc nam uwolnić się ze szponów iluzji. Materialne piękno kobiety jest złudzeniem, ponieważ w rzeczywistości ciało jest zrobione z ziemi, wody, ognia, powietrza, itd. Ale ponieważ istnieje związek żyjącej iskry z materią, wydaje się ono być piękne. Nikt nie jest przyciągany do dziewczyny z gipsu, nawet jeśli jest ona jak najstaranniej przygotowana, by przyciągać uwagę innych. Martwe ciało nie ma żadnego piękna, ponieważ nikt nie przyjmie martwego ciała za tak zwaną piękną kobietę. Ostateczny wniosek jest więc taki, że to duchowa iskra jest piękna, i z powodu piękna duszy ktoś jest przyciągany przez piękno zewnętrznego ciała. Mądrość wedyjska zakazuje nam pociągu do fałszywego piękna. Ale ponieważ teraz znajdujemy się w ciemnościach ignorancji, wedyjska cywilizacja zezwala na bardzo ograniczony kontakt kobiet z mężczyznami. Mędrcy mówią, że kobieta jest jak ogień, a mężczyzna jak masło. Masło musi stopnieć w towarzystwie ognia, i dlatego mogą oni przebywać razem tylko wtedy, gdy jest to niezbędne. A nieśmiałość jest właśnie hamulcem w nieograniczonym mieszaniu się obu płci. Jest ona darem natury i musi być spożytkowana.
01.10.17 Znaczenie: Złoto, klejnoty, perły i drogocenne kamienie były używane w wystawnych ceremoniach królewskich. Wszystkie te rzeczy są darami natury, i są one produkowane na rozkaz Pana przez wzgórza, oceany, itd., kiedy człowiek nie traci swego cennego czasu na produkcję niepożądanych rzeczy w imię tak zwanych potrzeb. W rezultacie tak zwanego rozwoju zakładów przemysłowych doszło do tego, że ludzie używają teraz naczyń z gutaperki i plastiku, zamiast z takich metali jak złoto, srebro, miedź czy brąz. Używają oni margaryny zamiast oczyszczonego masła, a jedna czwarta populacji miast jest bez dachu nad głową.
01.10.19 Znaczenie: Tu i ówdzie dało się słyszeć wedyjskie błogosławieństwa skierowane ku Osobie Boga, Śri Krsnie. Błogosławieństwa te były stosowne w tym sensie, że Pan grał rolę ludzkiej istoty, jak gdyby kuzyna Maharajy Yudhisthiry, ale również były niestosowne, ponieważ Pan jest absolutny i nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek rodzajem materialnych krewnych. Jest On nirguna, czyli nie istnieją w Nim materialne cechy, ale jest On pełen cech transcendentalnych. W transcendentalnym świecie nie ma przeciwieństw, podczas gdy w świecie względności wszystko ma swoje przeciwieństwo. W świecie względności biel ma opozycyjną koncepcję czerni, ale w transcendentalnym świecie nie ma rozróżnienia pomiędzy białym i czarnym. Dlatego dźwięki błogosławieństw wymawiane tu i ówdzie przez uczonych braminów wydają się być czymś sprzecznym w odniesieniu do Absolutnej Osoby, ale kiedy zwracają się one ku Osobie Boga, tracą wszelką sprzeczność i stają się transcendentalne. Jeden przykład może rozjaśnić tę ideę. Pan Śri Krsna jest czasami opisywany jako złodziej. Jest On bardzo słynny wśród Swoich czystych bhaktów jako Makhana-core. W Swojej młodości zwykł On kraść masło z domów sąsiadów we Vrndavanie, i od tego czasu jest On słynny jako złodziej. Ale wbrew Swojej złodziejskiej sławie, jest On wielbiony jako złodziej, podczas gdy w tym doczesnym świecie złodziej zostaje ukarany i nigdy nie jest wysławiany. Jako że jest On Absolutną Osobą Boga, wszystko jest dla Niego stosowne, i ciągle, pomimo wszelkich sprzeczności, jest On Najwyższą Osobą Boga.
01.10.20 Znaczenie: W Bhagavad-gicie jest powiedziane, że celem całej literatury wedyjskiej jest Osoba Boga, Śri Krsna. W rzeczywistości chwały Pana są przedstawiane w takiej literaturze jak Vedy, Ramayana i Mahabharata. A w Bhagavatam są one specjalnie wspomniane w odniesieniu do Najwyższego Pana. Tutaj jednak zostało oznajmione, że rozmowy kobiet o Panu, na dachach domów królewskiej stolicy Kauravów, były przyjemniejsze od hymnów wedyjskich. Wszystko, co opiewa chwały Pana, jest Śruti-mantrą. Dla przykładu weźmy pieśni Thakury Narottamy dasy, jednego z acaryów Gaudiya-sampradaya, skomponowane w prostym języku bengalskim. Ale Thakura Viśvanatha Cakravarti, inny wielce uczony acarya z tej samej sampradaya, uznał pieśni Thakury Narottamy dasy za równie dobre, jak mantry wedyjskie. A to dzięki ich treści. Nie jest istotny język, ale treść. Niewiasty, które wszystkie były pogrążone w myślach o czynach Pana, dzięki łasce Pana rozwinęły świadomość mądrości wedyjskiej. I dlatego; chociaż nie były one uczonymi w sanskrycie czy w czymkolwiek, to jednak wszystko cokolwiek one powiedziały, było bardziej atrakcyjne niż wedyjskie hymny. Hymny wedyjskie w Upanisadach są czasami pośrednio skierowane ku Najwyższemu Panu. Ale rozmowy niewiast były bezpośrednio o Panu, i dlatego były bardziej miłe sercu. Rozmowy niewiast wydawały się być bardziej wartościowe niż błogosławieństwa uczonych braminów.
01.10.21 Znaczenie: Manifestacja kosmiczna jest rozwiązywana na dwa sposoby. Jedno unicestwienie ma miejsce w końcu każdych 4 320 000 000 lat świetlnych, kiedy Brahma, pan określonego wszechświata, kładzie się do snu. A w końcu życia Pana Brahmy, co ma miejsce po stu latach, czyli według naszej kalkulacji po 8 640 000 000 x 30 x 12 x 100 latach świetlnych, następuje całkowite unicestwienie całego wszechświata, i w obydwu przypadkach zarówno materialna energia zwana mahat-tattvą, jak i marginalna energia zwana jiva-tattvą, łączą się z Osobą Najwyższego Pana. Żywe istoty pozostają pogrążone we śnie w ciele Pana do czasu następnego stworzenia materialnego wszechświata. Tak oto przedstawia się sposób stwarzania, utrzymywania i unicestwiania manifestacji materialnej.
Materialne stworzenie jest skutkiem wzajemnego oddziaływania trzech gun natury materialnej wprawionych w działanie przez Pana, i dlatego zostało tutaj powiedziane, że Pan istniał zanim siły natury materialnej zostały wprawione w ruch. W Śruti-mantra jest powiedziane, że jedynie Visnu, Najwyższy Pan, istniał przed stworzeniem, i nie było Brahmy, Śivy ani innych półbogów. Visnu znaczy Maha-Visnu, który leży na Oceanie Przyczyn. Jedynie przez Jego oddech stwarzane są wszystkie wszechświaty w formie ziaren, i stopniowo rozwijają się one w gigantyczne formy z niezliczoną ilością planet wewnątrz każdego z nich. Zarodki wszechświatów rozwijają się w gigantyczne formy w taki sam sposób, jak zarodki drzewa banyanowego rozwijają się w niezliczone drzewa banyanowe.
Ten Maha-Visnu jest pełną częścią Pana Śri Krsny, który został wspomniany w Brahma-samhicie w następujący sposób:
"Składam moje pełne szacunku pokłony oryginalnej Osobie Boga, Govindzie, którego pełną częścią jest Maha-Visnu. Wszyscy Brahmowie, głowy wszechświatów, żyją jedynie w okresie Jego wydechu, po tym jak wszechświaty zostają stworzone z pór Jego transcendentalnego ciała." (Brahma-samhita 5.58)
Tak oto Govinda, czyli Pan Krsna, jest również przyczyną Maha-Visnu. Kobiety, rozmawiając o tej wedyjskiej prawdzie, musiały słyszeć o tym z autorytatywnych źródeł. Autorytatywne źródło jest jedynym sposobem dowiedzenia się o transcendentalnych tematach w sposób sprecyzowany. Nie ma innej alternatywy.
Połączenie się żywych istot z ciałem Maha-Visnu ma miejsce automatycznie, wraz z końcem Brahmy; czyli po upływie jego stu lat. Ale nie znaczy to bynajmniej, że żywa istota traci swoją indywidualność. Indywidualność istnieje, i skoro tylko z najwyższej woli Pana ma miejsce następne stworzenie, wszystkie śpiące, bezczynne żywe istoty są na nowo wysyłane, aby rozpocząć swoje czynności i w ten sposób kontynuować swoje przeszłe, różne sfery życia. Jest to nazywane suptotthita naya, czyli obudzeniem się ze snu i ponownym zaangażowaniem się w swój odpowiedni nieprzerwany obowiązek. Kiedy człowiek śpi w nocy, zapomina on o sobie samym, kim jest, jakie są jego obowiązki, i o wszystkim, co ma miejsce na jawie. Ale skoro tylko budzi się ze snu, pamięta co musi zrobić, i tak oto ponownie angażuje się w przepisane czynności. Również żywe istoty pozostają pogrążone w ciele Maha-Visnu na czas unicestwienia, ale skoro tylko ma miejsce następny akt stworzenia, budzą się one i podejmują niedokończone dzieło. Stwierdza to również Bhagavad-gita (8.18-20).
Pan istniał zanim stwórcza energia została wprawiona w działanie. Pan nie jest produktem materialnej energii. Jego ciało jest całkowicie duchowe, i nie ma różnicy pomiędzy Jego ciałem a Nim Samym. Przed stworzeniem Pan pozostawał w Swojej siedzibie, która jest absolutna i jedna.
01.10.22 Znaczenie: Żywe istoty są integralnymi cząstkami Pana. Istnieją dwa rodzaje żywych istot, mianowicie nitya-mukta i nitya-baddha. Nitya-mukta są duszami wiecznie wyzwolonymi, i są one wiecznie zaangażowane w wymianę transcendentalnej miłosnej służby z Panem w Jego wiecznej siedzibie poza zamanifestowanym światowym stworzeniem. Ale nitya-baddha, czyli dusze wiecznie uwarunkowane, są powierzone Jego zewnętrznej energii, mayi, dla sprostowania ich buntowniczego nastawienia w stosunku do Najwyższego Ojca. Nitya-baddha żyją w wiecznym zapomnieniu o swojej więzi z Panem jako Jego integralne cząstki. Pod wpływem energii iluzorycznej uważają się za produkty materii, i dlatego są one bardzo zajęte robieniem planów w materialnym świecie, aby osiągnąć szczęście. Ochoczo oddają się one robieniu swoich planów, ale przez wolę Pana zarówno wytwórcy planów, jak i same plany są niweczone po upływie pewnego czasu, jak wspomniano o tym poprzednio. Bhagavad-gita potwierdza to w następujący sposób: "O synu Kunti, z końcem milenium wszystkie żywe istoty łączą się z Moją naturą, i ponownie, gdy czas stworzenia dojrzewa, Ja zaczynam stwarzanie za pośrednictwem Mojej zewnętrznej energii."(9.7)
Słowo bhuyah, "raz za razem", wskazuje na to, że proces stworzenia, utrzymania i unicestwienia jest kontynuowany nieprzerwanie za pośrednictwem zewnętrznej energii Pana. On jest przyczyną wszystkiego. Ale żywe istoty, które są organicznie integralnymi cząstkami Pana, i które zapomniały o swojej słodkiej więzi, dostają ponownie szansę wydostania się ze szponów energii zewnętrznej. I aby ożywić jej, to znaczy żywej istoty, świadomość, Pan stworzył również pisma objawione. Literatura wedyjska jest nakierowującą instrukcją dla dusz uwarunkowanych, tak aby mogły one wyzwolić się z powtarzającego się cyklu stworzenia i unicestwienia materialnego świata i materialnego ciała.
Pan mówi w Bhagavad-gicie, "Ten stworzony świat i materialna energia są pod Moją kontrolą. Pod wpływem prakrti, są one stwarzane automatycznie raz za razem, i dzieje się tak przeze Mnie, za pośrednictwem Mojej zewnętrznej energii."
W rzeczywistości duchowe iskry, żywe istoty, nie mają żadnych materialnych imion czy form. Ale aby spełnić ich pragnienie panowania nad materialną energią materialnych form i imion, dostają one szansę na taką fałszywą przyjemność i równocześnie jest im dawana szansa, w postaci pism objawionych, zrozumienia ich rzeczywistej pozycji. Głupia i zapominalska żywa istota jest zawsze zajęta fałszywymi formami i fałszywymi nazwami. Współczesny nacjonalizm jest kulminacją takich fałszywych form i fałszywych nazw. Ludzie szaleją za fałszywymi formami i fałszywymi nazwami. Forma cielesna osiągana pod pewnymi warunkami jest przyjmowana za rzeczywistą, i również przyjęte imię zwodzi uwarunkowaną duszę, tak że w rezultacie w niewłaściwy sposób zużywa ona swoją energię w imię tak wielu "izmów". Jednak pisma święte dostarczają wskazówek do zrozumienia prawdziwej pozycji, ale ludzie odmawiają przyjęcia nauki z pism świętych danych przez Pana dla różnych miejsc i różnego czasu. Dla przykładu, Bhagavad-gita jest duchowym przewodnikiem dla każdej żywej istoty, ale oczarowane materialną energią żywe istoty nie dbają o to, aby wypełnić program życia w kategoriach Bhagavad-gity. Śrimad-Bhagavatam jest doktoranckim studium wiedzy dla tego, kto gruntownie zrozumiał zasady Bhagavad-gity. Na nieszczęście ludzie nie mają do nich smaku, i dlatego pozostają oni w szponach mayi, podlegając powtarzającym się narodzinom i śmierci.
01.10.23 Znaczenie: Jak oznajmia Bhagavad-gita, poznać Pana w Jego prawdziwej naturze można tylko dzięki służbie oddania. I również tutaj zostało oznajmione, że tylko wielcy bhaktowie Pana, którzy są zdolni do oczyszczenia umysłu ze wszelkiego materialnego brudu poprzez nieugiętą służbę oddania, mogą doświadczyć Pana takim, jakim On jest. Jitendriya znaczy ten, kto ma pełną kontrolę nad zmysłami. Zmysły są czynnymi częściami ciała, i ich czynności nie mogą być zatrzymane. Sztuczne próby procesów yogicznych, aby uczynić zmysły bezczynnymi, okazały się być nędzną porażką, nawet w wypadku tak wielkich yoginów jak Viśvamitra Muni. Viśvamitra Muni kontrolował zmysły przez trans yogiczny, ale kiedy spotkał Menakę (niebiańską kobietę lekkich obyczajów) padł on ofiarą seksu, i tak oto sztuczny sposób kontrolowania zmysłów okazał się fiaskiem. Ale w przypadku czystego bhakty, zmysły nie są powstrzymywane w sztuczny sposób od swoich czynności, ale są im dane różne dobre zajęcia. Kiedy zmysły są zaangażowane w bardziej atrakcyjne czynności, nie ma szans na zwrócenie się ku niższym czynnościom. W Bhagavad-gicie jest powiedziane, że zmysły mogą być kontrolowane jedynie przez danie im lepszego zajęcia. Służba oddania wymaga oczyszczenia zmysłów, czyli zaangażowanie ich w czynności służby oddania. Służba oddania nie jest bezczynnością. Wszystko, co jest robione w służbie dla Pana, staje się od razu oczyszczone ze swojej materialnej natury. Materialna koncepcja jest jedynie wynikiem ignorancji. Nie ma niczego poza Vasudevą. Koncepcja Vasudevy stopniowo rozwija się w sercu uczonego po długotrwałym rozwoju organów receptywnych. Ale proces kończy się w wiedzy: zaakceptowaniem Vasudevy jako wszystkiego we wszystkim. W przypadku służby oddania ta sama metoda jest przyjmowana od samego początku, i przez łaskę Pana cała prawdziwa wiedza zostaje objawiona w sercu bhakty, pod dyktando Pana od wewnątrz. Dlatego służba oddania jest jedynym i najłatwiejszym sposobem kontrolowania zmysłów.
01.10.24 Znaczenie: Tak jak jest to oznajmione w Bhagavad-gicie, cała literatura wedyjska wysławia wielkość Pana Śri Krsny. Tutaj potwierdza to również Bhagavatam. Vedy zostały podzielone na wiele gałęzi i podgałęzi przez wielkich bhaktów i upełnomocnione inkarnacje Pana, jak Vyasadeva, Narada, Śukadeva Gosvami, Kumarowie, Kapila, Prahlada, Jamka, Bali i Yamaraja, ale szczególnie w Śrimad-Bhagavatam poufne części Jego czynów zostały opisane przez zaufanego bhaktę, Śukadevę Gosvamiego. W Vedanata-sutrze i Upanisadach znajdziemy zaledwie aluzje do poufnych części Jego rozrywek. W takiej literaturze wedyjskiej jak Upanisady, Pan został wyraźnie odróżniony od światowych koncepcji odnośnie Jego egzystencji. Jego tożsamość, będąc w pełni duchową, Jego forma, imię, cechy i parafernalia, itd., zostały gruntownie odróżnione od materii, i dlatego jest On czasami błędnie pojmowany przez mniej inteligentne osoby jako bezosobowy. Ale w rzeczywistości jest On Najwyższą Osobą, Bhagavanem, a Paramatma i bezosobowy Brahman są Jego częściowymi reprezentacjami.
01.10.25 Znaczenie: Jak wspomniano uprzednio, kosmiczne
stworzenie jest własnością Najwyższego Pana. Na tym zasadza się filozofia Iśopanisad: wszystko jest własnością
Najwyższej Istoty. Nikt nie powinien naruszać własności Najwyższego Pana.
Należy przyjmować tylko to, co łaskawie zostało przez Niego przyznane. Zatem,
Ziemia czy jakakolwiek inna planeta czy wszechświat, są absolutną własnością
Pana. Żywe istoty są niewątpliwie Jego integralnymi cząstkami, czyli synami, i
dlatego każda z nich ma prawo do życia z łaski Pana, aby wypełnić swoje przepisane
dzieło. Nikt zatem nie może naruszać własności drugiego człowieka czy
zwierzęcia, gdy nie jest to usankcjonowane przez Pana. Król albo zarządca jest
reprezentantem Pana troszczącym się o umiejętne pokierowanie spraw zgodnie ż
wolą Pana. Musi On być zatem powszechnie uznaną osobą, na wzór Maharajy
Yudhisthiry czy Pariksita. Tacy królowie mają pełną odpowiedzialność i wiedzę
od autorytetów; jeśli chodzi o zarządzanie światem. Ale czasami, na skutek
wpływu ciemnych siły natury materialnej (tamo-guny), najniższej z materialnych gun, do siły dochodzą królowie i
zarządcy nie posiadający wiedzy ani odpowiedzialności, i tacy głupi zarządcy
żyją jak zwierzęta, dbając tylko o swój własny osobisty interes. Rezultat tego
jest taki, że cała atmosfera zostaje przeciążona anarchią i występkami.
Nepotyzm, korupcja, oszustwo, agresja i podążające za nimi epidemie, głód,
wojna i podobne inne niepokojące symptomy stały się dominujące w ludzkim
społeczeństwie. A bhaktowie Pana, czyli wierzący, są prześladowani na wszystkie
sposoby. Wszystkie te symptomy wskazują na czas inkarnacji Pana, aby przywrócić
zasady religijne i pokonać złe rządy. Potwierdza to również Bhagavad-gita.
Tak więc Pan pojawia się w Swojej transcendentalnej formie, nie skażonej śladem materialnych cech. Zstępuje On właśnie po to, aby utrzymać państwo Swojego stworzenia w normalnym stanie. Normalny stan jest taki, że Pan zaopatrzył każdą z planet we wszystkie potrzebne żyjącym na niej istotom rzeczy. Mogą one zatem żyć szczęśliwie i spełniać przeznaczone sobie zajęcia, aby w końcu osiągnąć zbawienie, przestrzegając regulaminów wspomnianych w pismach objawionych. Materialny świat został stworzony w tym celu, aby usatysfakcjonować kaprysy nitya-baddha, czyli wiecznie uwarunkowanych dusz, tak jak niegrzecznym chłopcom daje się kolebkę do zabawy. Inaczej nie byłoby potrzeby materialnego świata. Ale kiedy te uwarunkowane dusze zostają odurzone siłą materialnej nauki i zaczynają bezprawnie eksploatować zasoby bez sankcji Pana, i czynią to tylko dla zadowolenia zmysłów, wtedy zachodzi potrzeba inkarnacji Pana, aby ukarać rebeliantów i ochronić wiernych.
Kiedy On zstępuje, objawia On nadludzkie czyny, aby dowieść Swojego najwyższego prawa, a materialiści, jak Ravana, Hiranyakaśipu i Kamsa, zostają przykładnie ukarani. Działa On w ten sposób, którego nikt nie może imitować: Na przykład, kiedy Pan pojawił się jako Rama, przerzucił On most przez Ocean Indyjski. Kiedy pojawił się jako Krsna, od samego dzieciństwa objawiał On nadludzkie czyny, zabijając Putanę, Aghasurę, Śakatasurę, Kaliyę, itd., a następnie Swojego wuja Kamsę. Kiedy przebywał w Dvarace, poślubił 16 108 królewien, i każdą z nich pobłogosławił dostateczną ilością dzieci. Ogólna liczba Jego osobistych członków rodziny jest kalkulowana na około 100 000, i jest powszechnie znana jako Yadu-vamśa. I wszystkich ich zdołał pokonać jeszcze za Swojego życia. Jest On sławny jako Govardhana-dhari Hari, ponieważ mając zaledwie siedem lat, podniósł On wzgórze znane jako Govardhana. Pan zabił w Swoim czasie wielu niepożądanych królów, a jako ksatriya walczył On w iście rycerskim stylu. Jest On sławny jako asamaurdha, niezrównany. Nikt nie jest Mu równy ani też większy od Niego.
01.10.26 Znaczenie: W Bhagavad-gicie Osoba Boga, Śri Krsna, podał wyraźniej opis Swojego transcendentalnego pojawienia się, odchodzenia i czynów. Pan pojawia się w określonej rodzinie albo miejscu poprzez Swoją niepojętą energię. Nie rodzi się On tak jak uwarunkowana dusza, która opuszcza swoje ciało i przyjmuje ciało następne. Jego narodziny są jak pojawianie się i znikanie słońca. Słońce wschodzi na wschodnim horyzoncie, ale to nie znaczy że wschodni horyzont jest źródłem słońca. Słońce istnieje w każdej części systemu słonecznego, ale staje się ono widoczne w zaplanowanym czasie, i również znika z naszego pola widzenia w innym zaplanowanym czasie. Podobnie, Pan pojawia się w tym wszechświecie jak słońce, i ponownie opuszcza nasze pole widzenia w innym czasie. On istnieje od zarania i w każdym miejscu, ale kiedy dzięki Swojej bezprzyczynowej łasce pojawia się On przed nami, my przyjmujemy to za pewnik, że się narodził. Każdy, kto może zrozumieć tę prawdę według oznajmienia pism świętych, na pewno zostanie wyzwolony po opuszczeniu ciała. Wyzwolenie jest możliwe do osiągnięcia po wielu narodzinach i po wielkim cierpliwym i wytrwałym wysiłku, podejmowanym w wiedzy i wyrzeczeniu. Ale można też osiągnąć je od razu, poznając po prostu prawdę o transcendentalnych narodzinach i czynach Pana. Taki jest werdykt Bhagavad-gity. Ale ci, którzy są w ciemnościach ignorancji, stwierdzają, że narodziny i czyny Pana w materialnym świecie są podobne do narodzin i czynów zwykłej żywej istoty. Takie niedoskonałe wnioski nie przyniosą nikomu wyzwolenia. Zatem Jego narodziny w rodzinie Króla Yadu jako syna Króla Vasudevy, i Jego przeniesienie się do rodziny Nandy Maharajy na ziemi Mathury, wszystko to są transcendentalne czyny dokonane przez wewnętrzną moc Pana. Szczęście dynastii Yadu i szczęście mieszkańców krainy Mathura nie może być ocenione w kategoriach materialnych. Jeśli po prostu przez poznanie transcendentalnej natury narodzin i czynów Pana można bez trudu otrzymać wyzwolenie, to możemy sobie wyobrazić, co jest skarbem tych, którym w rzeczywistości zdarzyło się radować towarzystwem Pana, w osobie członka rodziny czy sąsiada. Wszyscy ci, którzy mieli dostateczne szczęście, aby towarzyszyć Panu, mężowi bogini szczęścia, na pewno osiągnęli coś więcej niż to, co zwykle nazywane jest wyzwoleniem. Zatem, zarówno dynastia Yadu, jak i ziemia Mathury, cieszą się słuszną i trwałą sławą, dzięki łasce Pana.
01.10.27 Znaczenie: Planety niebiańskie są zamieszkałe
przez półbogów, takich jak Indra, Candra, Varuna i Vayu, i przez pobożne dusze,
które dostały się tam po spełnieniu wielu cnotliwych czynów na Ziemi. Na podstawie
pism objawionych można przyjąć, że tamtejsza długość życia wynosi 10 000
lat (według naszych kalkulacji). Sześć miesięcy na Ziemi równa się jednemu
dniowi na planetach niebiańskich. Również większa jest tam możliwość czerpania
przyjemności, a piękno tamtejszych mieszkańców jest legendarne. Zwykli ludzie
na Ziemi z lubością myślą o osiągnięciu planet niebiańskich, ponieważ słyszeli
oni, że wygody życia są tam o wiele większe niż na Ziemi. Ale sława Ziemi
pokonała sławę planet niebiańskich, z powodu Dvaraki, gdzie Pan Śri Krsna
rządził jako Król. Trzy miejsca, mianowicie Vrndavana, Mathura i Dvaraka, są
bardziej ważne niż sławne planety wewnątrz wszechświata. Miejsca te są
uświęcone na wieki, ponieważ kiedykolwiek Pan zstępuje na Ziemię, objawia On
Swoje transcendentalne czyny szczególnie w tych trzech miejscach. Są one
wieczyście świętymi ziemiami Pana, a mieszkańcy ciągle czerpią korzyść z tych
świętych miejsc, nawet chociaż Pan jest teraz poza ich polem widzenia. Pan jest
duszą wszystkich żywych istot, i On zawsze pragnie mieć wszystkie żywe istoty w
ich svarupa, w ich konstytucyjnych
pozycjach, tak aby mogły one uczestniczyć w transcendentalnym życiu w Jego
towarzystwie. Jego atrakcyjne rysy i słodkie uśmiechy zapadają głęboko w serce
każdego, i pewnego razu dzieje się tak, że żywa istota zostaje wpuszczona do
królestwa Boga, z którego nikt nie powraca. Jest to potwierdzone w Bhagavad-gicie.
Planety niebiańskie mogą być słynne z powodu oferowania lepszych udogodnień, jeśli chodzi o zadowalanie zmysłów, ale jak dowiadujemy się z Bhagavad-gity (9.20-21), trzeba z powrotem powrócić na Ziemię; skoro tylko wyczerpie się dobra karma. Dvaraka jest na pewno bardziej ważna od planet niebiańskich, ponieważ każdy, kto został obdarzony uśmiechniętym spojrzeniem Pana, nie musi powracać ponownie na tę zgniłą Ziemię, którą Sam Pan nazwał miejscem niedoli. Nie tylko ta Ziemia; ale również wszystkie planety wewnątrz tego wszechświata są miejscami niedoli, ponieważ na żadnej z planet tego wszechświata nie ma wiecznego życia, wiecznego szczęścia i wiecznej wiedzy. Każdej osobie zaangażowanej w służbę dla Pana poleca się żyć w jednym z wyżej wymienionych trzech miejsc, mianowicie Mathurze, Dvarace czy Vrndavanie. Ponieważ służba oddania w tych trzech miejscach jest spotęgowana, ci, którzy tam się udają, aby przestrzegać zasad zgodnych z instrukcjami udzielonymi w pismach objawionych, na pewno osiągną ten sam rezultat, jaki był osiągany w obecności Pana Śri Krsny. Jego siedziba i On Sam są tożsame, a czysty bhakta pod przewodnictwem innego doświadczonego bhakty może osiągnąć wszystkie rezultaty, nawet obecnie.
01.10.28 Znaczenie: Rytuały religijne przepisane w pismach świętych są przeznaczone do oczyszczenia uwarunkowanych dusz z doczesnych cech, aby w ten sposób umożliwić im stopniową promocję do stadium pełnienia transcendentalnej służby dla Najwyższego Pana. Osiągnięcie takiego stanu czystego duchowego życia jest największą doskonałością, i to stadium nazywane jest svarupą. W doskonałym stadium svarupy, żywa istota jest osadzona w pięciu stadiach miłosnej służby, spośród których jedną jest stadium madhurya-rasa, czyli nastrój miłości małżeńskiej. Pan jest zawsze doskonały Sam w Sobie, i tym sposobem niczego On dla Siebie nie pragnie. Jednakże staje się On panem, przyjacielem, synem albo mężem, aby zaspokoić intensywną miłość zainteresowanego bhakty. Tutaj zostały wspomniane dwie klasy bhaktów Pana w stadium miłości małżeńskiej. Jedna to svakiya, a druga parakiya. Obydwie z nich są w miłości małżeńskiej z Osobą Boga, Krsną. Królowe Dvaraki były svakiya, czyli należycie poślubionymi żonami, a dziewczęta Vrajy były młodymi przyjaciółkami Pana, gdy był On nieżonaty. Pan pozostawał we Vrndavanie do lat szesnastu, a Jego przyjacielskie więzi z sąsiadkami były w kategorii parakiya. Te dziewczęta, jak również Królowe, przeszły przez surowe pokuty, składając śluby, kąpiąc się (w świętych miejscach – przyp. tłum) i składając ofiary ogniowe, tak jak jest to przepisane w pismach świętych. Rytuały, jako takie, nie są celem samym w sobie, podobnie jak i działania dla rezultatów, kultywowanie wiedzy czy doskonałość w siłach mistycznych. Wszystkie są środkami do osiągnięcia najwyższego stadium zwanego svarupą, aby pełnić naturalną, transcendentalną służbę dla Pana. Każda żywa istota ma swoją indywidualną pozycję w jednej z pięciu wyżej wspomnianych typów więzi z Panem, w czystej formie svarupy, więź ta manifestuje się w sposób nie mający nic wspólnego z koncepcjami materialnymi. Całowanie Pana, czy to przez Jego żony czy Jego młode przyjaciółki, które aspirowały, aby mieć Pana za swojego narzeczonego, nie charakteryzuje się żadnymi światowymi, wypaczonymi cechami. Gdyby takie rzeczy były pospolite, wyzwolone dusze, jak Śukadeva, nie zadawałyby sobie trudu, aby się nimi rozkoszować, ani też Pan Caitanya nie byłby skłonny zajmować się takimi tematami po wyrzeczeniu się światowego życia. To stadium jest osiągane po wielu, wielu żywotach obfitujących w pokuty.
01.10.29 Znaczenie: Wyjątkowo wykwalifikowane córki królów miały pozwolenie na wybranie sobie narzeczonych na otwartych zawodach, i takie ceremonie były nazywane svayamvara, czyli wyborem narzeczonego. Ponieważ svayamvara była otwartym współzawodnictwem pomiędzy rywalem i dzielnymi książętami, tacy książęta byli zapraszani przez ojca księżniczki, i zwykle dochodziło do regularnych walk pomiędzy zaproszonymi książętami, prowadzonych w sportowym duchu. Ale zdarzało się i tak, że czasami walczący książęta tracili życie w takim pojedynku o małżonkę, a zwycięskiemu księciu ofiarowywano księżniczkę-trofeum, dla której zginęło tak wielu innych książąt. Rukmini, główna Królowa Pana Krsny, była córką Króla Vidarbhy, który pragnął, aby wydać swoją wykwalifikowaną i piękną córkę za Pana Krsnę, ale jej starszy brat chciał ją oddać Królowi Śiśupali, który był kuzynem Pana Krsny. W rezultacie doszło do otwartego współzawodnictwa, i jak zwykle Pan Krsna wyszedł zwycięsko, po pognębieniu Śiśupali i innych książąt Swoim niezrównanym męstwem. Rukmini miała dziesięciu synów, między innymi Pradyumnę. Również inne królowe zostały porwane w podobny sposób przez Pana Krsnę. Pełny opis tej wspaniałej zdobyczy Pana Krsny będzie dany w Dziesiątym Canto. Było też 16 100 pięknych dziewcząt, które były córkami wielu królów, i zostały one uprowadzone przez Bhaumasurę, który trzymał je w niewoli dla zaspokojenia swoich zmysłowych pragnień. Dziewczęta modliły się żałośnie do Pana Krsny o uwolnienie, i łaskawy Pan, wzywany przez ich gorącą modlitwę, uwolnił je wszystkie, walcząc z Bhaumasurą i zabijając go. Wszystkie te więzione księżniczki zostały następnie poślubione przez Pana, chociaż w ocenie społeczeństwa wszystkie one były upadłe. Wszechmocny Pan Krsna przyjął pokorne modlitwy tych dziewcząt i poślubił je, adorując je jako królowe. Tym sposobem Pan Krsna miał ogółem 16 108 królowych w Dvarace, i z każdą z nich spłodził dziesięcioro dzieci. Wszystkie te dzieci dorosły, i każde z nich miało tyle samo dzieci jak ojciec. I tak ogół rodziny zamykał się w liczbie 10 000 000.
01.10.30 Znaczenie: Bhaktowie Pana są duszami oczyszczonymi. Skoro tylko bhaktowie szczerze podporządkowują się lotosowym stopom Pana, Pan przyjmuje ich, i w ten sposób bhakta od razu staje się wolny od wszystkich materialnych zanieczyszczeń. Tacy bhaktowie są ponad trzema siłami natury materialnej. Nie ma czegoś takiego jak cielesna dyskwalifikacja bhakty, tak jak nie ma jakościowej różnicy pomiędzy wodą Gangesu, a pozbawioną brudu wodą deszczową, kiedy zostały one połączone. Kobiety, kupcy i robotnicy nie są zbyt inteligentni, i dlatego jest im bardzo trudno zrozumieć naukę o Bogu czy zaangażować się w służbę oddania dla Pana. Są oni bardziej materialistyczni, a jeszcze niższymi od nich są Kiratowie, Hunowie, Andhrowie, Pulindowie, Pulkaśowie, Abhirowie, Kańkowie, Yavanowie, Khasowie, itd., ale wszyscy z nich mogą uzyskać wyzwolenie, jeśli są oni właściwie zaangażowani w służbę oddania dla Pana. Przez zaangażowanie się w służbę dla Pana, wyszczególnione dyskwalifikacje zostają usunięte, i jako czyste dusze stają się oni zdolni do wejścia do królestwa Boga.
Upadłe dziewczęta znajdujące się w szponach Bhaumasury szczerze modliły się do Pana Śri Krsny o uwolnienie, i ta szczerość uczyniła je od razu czystymi, dzięki cnocie oddania. Dlatego Pan przyjął je jako Swoje żony, i w ten sposób ich życie stało się chwalebnym. Ich pomyślna sława jeszcze bardziej wzrosła, kiedy Pan bawił się z nimi jako najbardziej oddany mąż.
Pan zwykł przebywać ze Swoimi 16 108 żonami bez przerwy. Rozwinął się On w 16 108 pełnych części, i każda z nich była Samym Panem, nie różnym od Oryginalnej Osoby. Śruti-mantra zapewnia, że Pan może rozszerzyć Siebie Samego w wielu. Jako mąż tak wielu żon, zadowalał On je wszystkie podarkami, nawet kosztownym wysiłkiem. Pewnego razu przyniósł On krzew parijata z planet niebiańskich, i zasadził je przed pałacem Satyabhamy, jednej z głównych królowych. Zatem, jeśli ktoś pragnie mieć Pana za swojego męża, Pan spełnia takie pragnienia w pełni.
01.10.32 Znaczenie: Naturalnymi środkami obrony są
konie i słonie, połączone z rydwanami i ludźmi. Konie i słonie są wytrenowane,
aby poruszać się po każdej części wzgórz, lasów i równin. Powożący rydwanem
mógł walczyć z wieloma końmi i słoniami, dzięki sile potężnych strzał, nawet do
standardu brahmastr (podobnych
współczesnym broniom atomowym). Maharaja Yudhisthira dobrze wiedział, że Krsna
jest przyjacielem i sympatykiem każdego, ale jednakże było wielu asurów, którzy byli z natury zazdrośni o
Pana. Tak więc z lęku przed atakiem innych, jak również z miłości, zaangażował
on wszelką rozmaitość sił obronnych jako straż przyboczną Pana Krsny. Gdyby
zaszła potrzeba, Pan Krsna Sam byłby w stanie obronić Siebie Samego przed
atakiem innych, którzy uważali Go za swojego wroga, ale jednak zgodził się na
przedsięwzięcia poczynione przez Maharaję Yudhisthirę, ponieważ nie mógł On nie
posłuchać Króla, który był Jego starszym kuzynem. Pan odgrywa rolę zależnego w
Swoich transcendentalnych zabawach, i dlatego czasami oddaje On się pod opiekę
Yaśodamaty, aby ta chroniła Go w tak zwanej bezradności Jego dzieciństwa. Jest
to transcendentalną lilą, czyli
rozrywką Pana. Ta podstawowa zasada dla wszystkich transcendentalnych wymian
pomiędzy Panem a Jego bhaktami zostaje objawiona, aby cieszyć się
transcendentalnym szczęściem, które nie znajduje żadnego porównania, nawet na
platformie brahmananda.
01.10.34-35 Znaczenie: Przemierzane przez Pana prowincje miały w tamtych dniach inne nazwy, ale podana wskazówka jest wystarczająca, aby wskazać, że podróżował On przez Delhi, Punjab, Rajasthan, Madhya Pradesh, Saurastra i Gujarat, i w końcu osiągnął On Swoją rodzinną prowincję Dvaraka. Nie osiągamy żadnej korzyści po prostu przez odszukanie prowincji tamtych czasów, i znalezienie odpowiedników ich dzisiejszych nazw, ale okazuje się, że pustynia Rajasthan i prowincje ubogie w wodę, jak Madhya Pradesh, były obecne nawet pięć tysięcy lat temu. Teoria znawców gleby, że pustynia ta powstała w czasach dzisiejszych, nie znajduje potwierdzenia w Bhagavatam. Możemy pozostawić sprawę doświadczonym geologom do zbadania, ponieważ zmieniający się wszechświat przechodzi różne fazy geologicznego rozwoju. Nas zadowala to, że teraz Pan osiągnął Swoją własną prowincję, Dvarakadhamę, przemierzywszy prowincje Kuru. Kuruksetra istnieje od czasów wedyjskich i tylko z czystej głupoty niektórzy interpretatorzy ignorują to czy też zaprzeczają temu.
01.10.36 Znaczenie: Z wersetu tego dowiadujemy się, że odbywając Swoją podróż Pan przestrzegał regularnie zasad religijnych. Istnieją pewne filozoficzne spekulacje, że Pan jest nawet zobowiązany przez działanie karmiczne. Ale twierdzenie to nie ma nic wspólnego z prawdą. Nie jest On uzależniony od żadnej dobrej czy złej pracy. Jako że Pan jest absolutny, wszystko cokolwiek zostało uczynione przez Niego, jest dobre dla każdego. Ale kiedy zstępuje On na Ziemię, występuje On w obronie bhaktów i unicestwia niepobożnych abhaktów. Chociaż nie ma On żadnego obowiązku do spełnienia, to jednak robi On wszystko, dając przykład do naśladowania innym. Na tym polega sposób prawdziwego nauczania; należy działać samemu we właściwy sposób i uczyć tego samego innych, inaczej nikt nie będzie akceptował czyichś ślepych nauk. On Sam jest Tym, który nagradza rezultatami. Jest On samowystarczalny, a jednak działa On według zasad pism objawionych, aby uczyć nas tego procesu. Gdyby On nie działał w ten sposób, zwykły człowiek mógłby zbłądzić. Ale kiedy ktoś jest w zaawansowanym stadium i rozumie naturę Pana, nie próbuje on imitować Pana. Nie jest to możliwe.
Pan czyni w ludzkim społeczeństwie to, co jest obowiązkiem każdego, ale czasami czyni On coś nadzwyczajnego, co nie może być imitowane przez żywą istotę. Jego wieczorne modlitwy, tak jak to zostało tutaj oznajmione, powinny być naśladowane przez żywą istotę, ale nikt nie może naśladować Go w podniesieniu góry czy w Jego tańcu z pasterkami gopi. Nikt nie może imitować słońca, które może wyparować wodę nawet z brudnego miejsca; najbardziej potężny może zrobić coś, co jest wszechdobre, ale nasza imitacja takich aktów przysporzy nam tylko wiecznych, niekończących się kłopotów. Zatem, we wszystkich działaniach należy się konsultować z doświadczonym przewodnikiem, mistrzem duchowym, który jest zamanifestowanym miłosierdziem Pana, a droga postępu będzie zagwarantowana.