01.01.01 Znaczenie: Hołd złożony tutaj Osobie Boga, Vasudevie, bezpośrednio wskazuje na Pana Śri Krsnę, boskiego syna Vasudevy i Devaki. Fakt ten wyjaśnimy bardziej wyraźnie w tekście tego dzieła. Śri Vyasadeva dowodzi tutaj, że Śri Krsna jest oryginalną Osobą Boga, a wszyscy inni są albo Jego bezpośrednimi emanacjami albo pośrednimi inkarnacjami. Temat ten został bardziej precyzyjnie wyjaśniony przez Śrila Jivę Gosvamiego, w jego Krsna-sandarbha. Zaś Brahma, pierwsza żywa istota, wyjaśnił dokładnie ten temat o Śri Krsnie w swojej rozprawie, mianowicie w Brahma-samhicie. Również w Sama-veda Upanisad zostało oznajmione, że Pan Krsna jest boskim synem Devaki. Dlatego też pierwsza teza tej modlitwy utrzymuje, że Pan Śri Krsna jest pierwotnym Panem, i jeśli jakaś transcendentalna nomenklatura ma być przyjmowana za przynależącą do Absolutnej Osoby Boga, to musi być nią imię wskazane przez słowo Krsna, które znaczy wszechatrakcyjny. W Bhagavad-gicie w wielu miejscach Pan dowodzi, że jest Najwyższą Osobą Boga, co potwierdził również Arjuna, jak również wielcy mędrcy, jak Narada, Vyasa i wielu innych. Również Padma Purana oznajmia, że spośród niezliczonych imion Pana, imię Krsna jest imieniem zasadniczym. Vasudeva wskazuje na pełną część (emanację) Osoby Boga. W tym tekście zostały zasygnalizowane również wszystkie inne formy Pana, bowiem są one identyczne z Vasudevą. Imię Vasudeva wskazuje szczególnie na boskiego syna Vasudevy i Devaki. Śri Krsna jest bezustannym obiektem medytacji dla paramahamsów, którzy są doskonałymi wśród tych w wyrzeczonym porządku życia.
Vasudeva, czyli Pan Śri Krsna, jest przyczyną wszystkich przyczyn. Wszystko co istnieje emanuje z Pana. Jak to się dzieje, zostało wyjaśnione w dalszych rozdziałach tego dzieła. Dzieło to zostało opisane przez Śri Caitanyę Mahaprabhu jako nieskazitelna Purana, ponieważ zawiera ono transcendentalne opowieści o Osobie Boga, Śri Krsnie. Również sama historia powstania Śrimad-Bhagavatam jest bardzo sławna. Zostało ono zapisane przez Śri Vyasadevę w okresie, kiedy osiągnął już dojrzałość w wiedzy transcendentalnej. Było ono pisane według wskazówek Śri Naradaji, mistrza duchowego Śri Vyasadevy. Vyasadeva skompilował całą literaturę wedyjską, na którą składają się cztery Vedy, sutry Vedanty (zwane inaczej Vedanta-sutrą albo Brahma-sutrą), Purany, Mahabharata, itd. Nie był on jednak wcale zadowolony. To jego niezadowolenie zauważył jego mistrz duchowy Narada, i on właśnie poradził Vyasadevie, aby napisał dzieło o transcendentalnych czynach Pana Śri Krsny. Te transcendentalne czyny zostały opisane szczególnie w Dziesiątym Canto tego dzieła. Aby jednak dotrzeć do samej esencji, należy posuwać się stopniowo poprzez rozdziały poprzedzające Canto Dziesiąte, i tym sposobem rozwinąć wiedzę o różnych kategoriach.
Jest rzeczą zupełnie naturalną, że umysł filozoficzny chce wiedzieć o źródle stworzenia. W nocy widzi on na niebie gwiazdy, i w naturalny sposób spekuluje o ich mieszkańcach. Takie dociekania są naturalne dla człowieka, ponieważ ma on rozwiniętą świadomość, która stoi wyżej od świadomości zwierząt. Autor Śrimad-Bhagavatam daje bezpośrednią odpowiedź na takie dociekania. Mówi on, że Pan Śri Krsna jest źródłem wszelkiego stworzenia. Jest On nie tylko źródłem wszechświata, ale również Tym, który w odpowiednim czasie go niszczy. Zamanifestowana natura kosmiczna jest tworzona na pewien czas przez wolę Pana. Jest ona utrzymywana przez jakiś czas, a następnie jest niszczona przez Jego wolę. Widzimy więc, że najwyższa wola jest poza wszelkimi czynnościami kosmicznymi. Oczywiście, istnieją różnego rodzaju ateiści, którzy nie wierzą w stwórcę, ale przyczyną tego jest ich ubogi zasób wiedzy. Na przykład, współcześni naukowcy konstruują statki kosmiczne, i przez takie czy inne przygotowania statki te są wyrzucane w przestrzeń kosmiczną. Przebywają one w przestrzeni przez pewien o kres czasu pod kontrolą tychże naukowców, którzy znajdują się z dala od nich. Podobnie wszystkie wszechświaty z niezliczoną ilością gwiazd i planet kontrolowane są przez inteligencję Osoby Boga.
W literaturze wedyjskiej jest powiedziane, że Absolutna Prawda, Osoba Boga, jest przywódcą wszystkich żywych istot. Wszystkie żywe istoty, poczynając od pierwszej stworzonej żywej istoty, kończąc zaś na najmniejszej mrówce, wszystkie są indywidualnymi żywymi istotami. Nawet ponad Brahmą istnieją inne żywe istoty obdarzone indywidualnymi możliwościami, i Osoba Boga jest podobną żywą istotą. Jest On indywidualnością, tak jak inne żywe istoty. Ale Najwyższy Pan, czyli najwyższa żywa istota, ma największą inteligencję i posiada On nadzwyczajne niepojęte energie różnego rodzaju. I jeśli ludzki mózg może wyprodukować statek kosmiczny, to można sobie bez trudu wyobrazić, jak wspaniałe, daleko wyższe rzeczy mogą produkować umysły wyższe od ludzkiego. Rozsądna osoba łatwo przyjmie ten argument, ale istnieją uparci ateiści, którzy się nigdy z tym nie zgodzą. Śrila Vyasadeva jednak od razu akceptuje tę najwyższą inteligencję jako parameśvara, czyli Najwyższą Osobę Boga. I Tym parameśvarą jest Śri Krsna, co zostało przyjęte w Bhagavad-gicie i innych pismach świętych zapisanych przez Śrila Vyasadevę, szczególnie zaś w tym Śrimad-Bhagavatam. W Bhagavad-gicie Pan mówi, że nie ma innej para-tattvy (summum bonum) poza Nim Samym. I dlatego Śrila Vyasadeva od razu składa hołd para-tattvie, Śri Krsnie, którego transcendentalne czyny zostały opisane w Dziesiątym Canto.
Niegodziwe osoby od razu pędzą do Dziesiątego Canto, specjalnie zaś do pięciu rozdziałów, które opisują taniec Pana, zwany rasa. Ta część Śrimad-Bhagavatam jest najbardziej poufną częścią tej wielkiej literatury. A jest pewne, że dopóki ktoś nie posiądzie gruntownej realizacji transcendentalnej wiedzy o Panu, w błędny sposób zrozumie te godne uwielbienia transcendentalne rozrywki Pana, zwane tańcem rasa, i Jego miłosne sprawy z pasterkami gopi. Temat ten jest w najwyższym stopniu tematem duchowym i tylko osoby wyzwolone, które stopniowo osiągnęły pozycję paramahamsa, mogą w transcendentalny sposób rozkoszować się tym tańcem rasa. Dlatego też Śrila Vyasadeva daje czytelnikowi szansę stopniowego rozwoju duchowej realizacji, przed rzeczywistym rozkoszowaniem się esencją rozrywek Pana. Dlatego też celowo przywołuje on tutaj mantrę Gayatri, dhimahi. Mantra Gayatri jest przeznaczona dla ludzi zaawansowanych duchowo. Kiedy ktoś osiąga sukces w intonowaniu mantry Gayatri, może on zrozumieć transcendentalną pozycję Pana. Należy zatem osiągnąć kwalifikacje bramińskie, albo w doskonały sposób usytuować się w gunie dobroci, aby intonować Gayatri w sposób, który gwarantuje sukces, a następnie osiągnąć stadium transcendentalnej realizacji Pana, Jego imienia, Jego chwał, Jego jakości, itd.
Śrimad-Bhagavatam jest narracją o svarupie Pana zamanifestowanej przez Jego wewnętrzną moc. Moc ta jest różna od mocy zewnętrznej, która zamanifestowała ten kosmiczny świat, będący w zasięgu naszego doświadczenia. Śrila Vyasadeva robi wyraźne rozróżnienie pomiędzy tymi dwoma mocami w tej śloce (zwrotce, wersecie – przyp. tłum.). Mówi on tutaj, że zamanifestowana wewnętrzna moc jest prawdziwa, rzeczywista, podczas gdy zewnętrzna zamanifestowana energia w formie materialnej egzystencji jest tylko tymczasowa i złudna, jak miraż na pustyni. W rzeczywistości w pustynnym mirażu nie ma wody. Istnieje tylko złudne wyobrażenie wody. Prawdziwa woda jest gdzieś indziej. Zamanifestowane kosmiczne stworzenie jawi się jako rzeczywistość. Ale rzeczywistość, której ten zamanifestowany kosmos jest zaledwie cieniem, istnieje w niebie duchowym, nie w niebie materialnym. W niebie materialnym wszystko jest względną prawdą. Oznacza to, że jedna prawda zależy od drugiej prawdy. To kosmiczne stworzenie jest rezultatem wzajemnego oddziaływania trzech sił natury materialnej. Te tymczasowe manifestacje są stwarzane w taki sposób, aby zaprezentować złudzenie rzeczywistości dla oszołomionego umysłu uwarunkowanej duszy, pojawiającej się w tak wielu gatunkach życia, włączając w to wyższych półbogów, jak Brahma, Indra, Candra, itd. Ale w rzeczywistości nie ma żadnej realności w tym zamanifestowanym świecie. Jednakże wydaje się on być realnym, a to z powodu prawdziwej realności, która istnieje w świecie duchowym, gdzie wiecznie przebywa Osoba Boga razem z Jego transcendentalnymi parafernaliami (transcendentalnym towarzystwem, otoczeniem, itd. -przyp. tłum.).
Główny inżynier skomplikowanej konstrukcji nie bierze osobiście udziału w przedsięwzięciu, ale zna on każdy szczegół, ponieważ wszystko jest robione według jego wskazówek. Wie on wszystko o konstrukcji, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio. Podobnie, i Osoba Boga, który jest najwyższym inżynierem kosmicznej kreacji, zna każdy szczegół, chociaż kosmiczne przedsięwzięcia wykonywane są przez półbogów. Nikt nie jest niezależny w tym materialnym stworzeniu, poczynając od Pana Brahmy, kończąc zaś na znikomej mrówce. Ręka Pana jest widoczna we wszystkim. Wszystkie materialne elementy, jak również iskry duchowe, emanują tylko z Niego. Cokolwiek jest stworzone w tym materialnym świecie, jest zaledwie wzajemnym oddziaływaniem dwóch energii, materialnej i duchowej, które emanują z Absolutnej Prawdy, Osoby Boga, Śri Krsny. Przykładowo, chemik może wytworzyć w laboratorium wodę, mieszając wodór i tlen. W rzeczywistości jednak, żywa istota pracuje w laboratorium pod kierunkiem Najwyższego Pana. A materiały, których używa do pracy, są również dostarczane przez Pana. Pan wie o wszystkim bezpośrednio i pośrednio, i jest On świadomy wszystkich najdrobniejszych detali. I przy tym jest On w pełni niezależny. Jest On porównywany do kopalni złota, a to kosmiczne stworzenie przejawiające się w tak wielu formach jest porównywane do przedmiotów zrobionych ze złota, takich jak złote pierścionki, naszyjniki, itd. Pod względem jakości, kopalnia złota, złoty pierścionek i złoty naszyjnik są jednym, ale istnieje różnica jeśli weźmiemy pod uwagę ilość. Dlatego Prawda Absolutna jest jednocześnie różna i nie różna od wszystkiego, co jest. Nic nie jest absolutnie równe Prawdzie Absolutnej, ale równocześnie nic nie jest od Niej niezależne.
Uwarunkowane dusze, zaczynając od Brahmy, który zbudował cały ten wszechświat, a kończąc na znikomej mrówce, wszystkie coś stwarzają, ale żadne z nich nie są niezależne od Najwyższego Pana. Materialiści błędnie myślą, że nie ma żadnego innego stwórcy poza nimi samymi. Postawa taka nazywana jest mayą, czyli złudzeniem. Z powodu ubogiej wiedzy, materialista nie może przekroczyć pola widzenia swoich niedoskonałych zmysłów, i dlatego myśli on, że materia automatycznie przybiera swój własny kształt, bez pomocy wyższej inteligencji. Takie myślenie zostało obalone w tej śloce przez Śrila Vyasadevę: "Jako że kompletna całość, czyli Prawda Absolutna, jest źródłem wszystkiego, nic nie może być niezależne od ciała Absolutnej Prawdy." Cokolwiek przydarza się ciału, staje się szybko znane wcielonemu. Podobnie, kosmiczna kreacja jest ciałem absolutnej całości. Dlatego też Absolut wie o wszystkim, co zdarzyło się w kreacji, bezpośrednio i pośrednio.
Również w śruti-mantra jest oznajmione, że absolutna całość, czyli Brahman, jest ostatecznym źródłem wszystkiego. Wszystko emanuje z Niego, i wszystko jest utrzymywane przez Niego. I w końcu wszystko wchodzi w Niego. Takie jest prawo natury. To samo jest potwierdzone w smrti mantra. Jest powiedziane, że źródłem, z którego wszystko emanuje na początku milenium Brahmy, i rezerwuarem, do którego wszystko ostatecznie powraca, jest Absolutna Prawda, czyli Brahman. Materialistyczni naukowcy biorą to za pewnik, że źródłem systemu planetarnego jest słońce, ale nie są oni w stanie wyjaśnić źródła słońca. To ostateczne źródło zostało wyjaśnione tutaj. Według literatury wedyjskiej, Brahma, który porównywany jest do słońca, nie jest ostatecznym stwórcą. W tej śloce zostało oznajmione, że wiedza wedyjska została udzielona Brahmie przez Osobę Boga. Ktoś może argumentować, że Brahma, będąc pierwotną istotą, nie mógł być zainspirowany, ponieważ nie było żadnej żywej istoty w tym czasie. Ale tutaj zostało oznajmione, że to właśnie Najwyższy Pan natchnął wtórnego stwórcę, Brahmę, aby ten mógł wypełnić swoje stwórcze funkcje. Tak więc najwyższą inteligencją poza wszelkim stworzeniem jest Absolutny Bóg, Śri Krsna. W Bhagavad-gicie Pan Śri Krsna oznajmia, że jedynie On jest Tym, który sprawuje nadzór nad twórczą energią prakrti, która stanowi ogół materii. Dlatego Śri Vyasadeva nie składa hołdu Brahmie, ale wielbi Najwyższego Pana, który kierował Brahmą w jego dziele stwarzania. W tej śloce znaczące są słowa abhijnah i svarat. Mianowicie, nikt nie jest ani w pełni świadomy, ani w pełni niezależny. Nawet Brahma musi medytować o Najwyższym Panu, aby zacząć proces stworzenia. Co zatem powiedzieć o wielkich naukowcach, takich jak Einstein! Mózgi tych naukowców na pewno nie są wytworami ludzkiej istoty. Naukowcy nie są w stanie sfabrykować takiego mózgu, a co tu dopiero mówić o głupich ateistach, którzy urągają autorytetowi Pana? Nawet impersonaliści Mayavadi, którzy szczycą się tym, że mogą stać się jednym z Panem, nie są ani abhijnah, ani svarat. Tacy impersonaliści oddają się surowym pokutom i wyrzeczeniom, aby zdobyć wiedzę, która umożliwi im stanie się jednym z Panem. Ale w końcu stają się oni zależni od jakiegoś bogatego ucznia, który dostarcza im pieniędzy na zbudowanie klasztorów i świątyń. Tacy ateiści jak Hiranyakaśipu i Ravana, musieli poddać się surowym pokutom, zanim mogli wyszydzić autorytet Pana. Ale w końcu okazali się oni bezradni i nie byli w stanie ocalić samych siebie, kiedy Pan pojawił się przed nimi jako okrutna śmierć. To samo jest prawdą w przypadku współczesnych ateistów, którzy ośmielają się wyszydzać autorytet Pana. Tacy ateiści będą załatwieni w podobny sposób, albowiem historia ma to do siebie, że się powtarza. Kiedykolwiek ludzie lekceważą autorytet Pana, są oni karani przez naturę i jej prawa. Jest to potwierdzone w Bhagavad-gicie w słynnym wersecie: yada yada hi dharmasya glanih. "Kiedykolwiek ma miejsce zanik dharmy i wzrost adharmy, wtedy, O Arjuno, Ja inkarnuję osobiście." (Bg. 4. 7)
To, że Najwyższy Pan jest wszechdoskonały, jest potwierdzone we
wszystkich śruti-mantrach. W tych śruti-mantrach jest powiedziane, że Pan
rzucił spojrzenie na materię i w ten sposób stworzył wszystkie żywe istoty.
Żywe istoty są integralnymi cząstkami Pana, i On zapłodnił bezmiar materialnego
stworzenia nasionami duchowych iskier, i tak oto twórcze energie zostały
puszczone w ruch, aby odtworzyć tak wiele wspaniałych stworzeń. Ateista może
argumentować, że Bóg nie jest większym ekspertem niż zegarmistrz, ale
oczywiście Bóg jest większy, ponieważ może On stworzyć maszyny kopiujące formy
męskie i żeńskie. Męskie i żeńskie formy różnego typu maszyn kontynuują
produkowanie niezliczonej liczby podobnych maszyn już bez dalszej uwagi Boga.
Gdyby człowiek mógł sfabrykować taki zestaw maszyn, wtedy mógłby produkować
inne maszyny bez dalszej swojej uwagi, i wtedy mógłby zbliżyć się do poziomu
Boskiej inteligencji. Ale nie jest to możliwe, albowiem każda maszyna musi być
obsługiwana indywidualnie. Zatem, nikt nie może stwarzać tak dobrze jak Bóg.
Innym imieniem Boga jest asamaurdhva, co
znaczy, że nikt nie jest Mu równy lub większy od Niego. Param satyam, czyli Najwyższą Prawdą, jest On, który nie ma Sobie
równego ani większego. Potwierdzają to
śruti-mantry. Jest tam powiedziane, że przed stworzeniem materialnego
wszechświata istniał jedynie On, który jest panem i mistrzem każdego. Ten Pan
przekazał Brahmie wiedzę wedyjską, i temu Panu należy być posłusznym pod każdym
względem. Każdy kto chce uwolnić się z materialnego uwikłania, musi się Jemu
podporządkować. Potwierdza to również Bhagavad-gita.
Dopóki nie podporządkujemy się lotosowym stopom Najwyższego Pana, dopóty jest pewne, że będziemy oszołomieni, zdezorientowani. Kiedy inteligentny człowiek podporządkowuje się lotosowym stopom Krsny, wiedząc doskonale, że Krsna jest przyczyną wszystkich przyczyn, co potwierdza Bhagavad-gita, tylko wtedy taki inteligentny człowiek może zostać mahatmą, czyli wielką duszą. Ale rzadko widzi się taką duszę. Tylko mahatmowie mogą zrozumieć, że Najwyższy Pan jest pierwotną przyczyną wszelkiego stworzenia. On jest parama, czyli ostateczną prawdą, ponieważ wszystkie inne prawdy są wobec Niego względne. Jest On wszechwiedzący. Dla Niego nie istnieje złudzenie.
Niektórzy uczeni Mayavadi argumentują, że Śrimad-Bhagavatam nie zostało skompilowane przez Śri Vyasadevę. Niektórzy z nich sugerują, że książka ta została napisana przez kogoś o imieniu Vopadeva. Aby odeprzeć takie bezsensowne argumenty, Śri Śridhara Svami wyjaśnia, że odniesienia do Bhagavatam istnieją w wielu najstarszych Puranach. Ta pierwsza śloka (werset) zaczyna się mantrą Gayatri. Wzmiankę o tym znajdujemy w Matsya Purana, która jest najstarszą Puraną. W tej Puranie jest powiedziane, w nawiązaniu do mantry Gayatri, rozpoczynającej Bhagavatam, że istnieje wiele duchowych opowieści zawierających duchowe nauki, zaczynających się od mantry Gayatri. I znajduje się tam historia Vrtrasury. Jest powiedziane, że każdy kto daje to dzieło w darze w czasie pełni księżyca, osiąga najwyższą doskonałość życia, powracając do Boga. Również w innych Puranach istnieją wzmianki o Bhagavatam, gdzie jest wyraźnie powiedziane, że dzieło to zostało ukończone w dwunastu Cantach (Canto – pieśń; przyp. tłum.), które zawierają 18 000 ślok. I tak na przykład istnieje odniesienie do Bhagavatam w Padma Puranie, w rozmowie między Gautamą i Maharają Ambarisa. Poradzono tam Królowi, aby regularnie czytał Bhagavatam, jeśli chce wyzwolenia z materialnej niewoli. Tak więc, biorąc to wszystko pod uwagę, nie ma żadnych wątpliwości co do autorytetu Bhagavatam. W przeciągu 500 lat wielu naukowych erudytów i acaryów, takich jak Jiva Gosvami, Sanatana Gosvami, Viśvanatha Cakravarti, Vallabhacarya i wielu innych (nawet po Panu Caitanyi) pisało gruntowne komentarze do Bhagavatam. Poważny student zrobiłby dobrze, gdyby spróbował przebrnąć przez nie, aby lepiej rozkoszować się transcendentalnymi przekazami.
Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura specjalnie zajmował się psychologią oryginalnego i czystego seksu (adi-rasa), pozbawionego wszelkiego światowego upojenia. Całe materialne stworzenie porusza się według zasady życia seksualnego. We współczesnej cywilizacji życie seksualne stało się punktem ogniskowym wszystkich czynności. Gdziekolwiek zwrócimy swoją Twarz, tam widzimy dominujący czynnik seksualny. Tak więc, seks nie jest czymś nierzeczywistym. Jego realność jest doświadczana w świecie duchowym. Materialne życie seksualne jest zaledwie perwersyjnym, wypaczonym refleksem oryginalnego faktu. Ten oryginalny fakt istnieje w Absolutnej Prawdzie, i tym sposobem Prawda Absolutna nie może być bezosobowa, impersonalna. Nie jest bowiem możliwe, aby być bezosobowym i mieścić w Sobie czysty seks. Zatem, impersonalistyczni filozofowie dają bezpośrednio bodziec do obrzydliwego światowego życia seksualnego, ponieważ położyli oni nacisk na bezosobowy aspekt ostatecznej prawdy. Tak więc człowiek nie posiadający informacji o prawdziwej duchowej formie seksu, zaakceptuje wynaturzone materialne życie seksualne jako jedyną rzeczywistość.
To Śrimad-Bhagavatam będzie
stopniowo wznosić nie uprzedzonego, bezstronnego czytelnika do najwyższego
doskonałego stadium transcendencji. Umożliwi mu ono przekroczenie trzech
sposobów materialnego działania: działania dla korzyści, spekulatywnej
filozofii i czczenia funkcjonalnych bóstw, czego nauczają Vedy.
01.01.02 Znaczenie: Religia obejmuje cztery podstawowe tematy, mianowicie: pobożne czynności, rozwój ekonomiczny, zadowalanie zmysłów, i w końcu – wyzwolenie z materialnej niewoli. Niereligijność zaś jest stanem barbarzyństwa. Prawdę powiedziawszy, życie ludzkie zaczyna się wraz z religią. Jedzenie, spanie, łączenie się w pary i obrona, stanowią cztery zasady życia zwierzęcego. Są one wspólne zarówno dla zwierząt, jak i dla istot ludzkich. Ale religia jest nadzwyczajną, dopełniającą funkcją żywej istoty. Bez religii życie ludzkie nie jest lepsze od życia zwierzęcego. Dlatego też w społeczeństwie ludzkim istnieje jakaś forma religii, która kieruje ku samorealizacji i robi odniesienie do wiecznej więzi z Bogiem.
W niższych stadiach ludzkiej cywilizacji istnieje zawsze współzawodnictwo o panowanie nad naturą materialną, czyli, innymi słowy, rywalizacja o zadowalanie zmysłów. Kierowany przez taką świadomość, człowiek zwraca się ku religii. Tak oto spełnia on pobożne czynności albo inne funkcje religijne, aby osiągnąć coś materialnego. Ale skoro tylko takie materialne dobra są możliwe do osiągnięcia w inny sposób, wtedy tak zwana religia zostaje zaniedbana. Tak się przedstawia sytuacja we współczesnej cywilizacji. Dobrze prosperujący pod względem ekonomicznym człowiek nie jest już dłużej zainteresowany religią. Kościoły, meczety i świątynie stały się praktycznie puste. Ludzie bardziej interesują się zakładami przemysłowymi, sklepami i kinami, niż miejscami religijnego kultu wzniesionymi przez ich przodków. To praktycznie dowodzi, że religia jest spełniana dla jakichś zysków ekonomicznych. Ekonomiczny zysk jest potrzebny dla zadowalania zmysłów. I często, kiedy kogoś zawodzą nadzieje w jego pogoni za zadowalaniem zmysłów, zaczyna on szukać zbawienia i wtedy próbuje stać się jednym z Najwyższym Panem. Tak więc wszystkie te fazy są po prostu różnego typu zadowalaniem zmysłów.
W Vedach te cztery wyżej wymienione czynności są przepisane w uregulowany sposób, tak aby nie było zbędnego współzawodnictwa o zadowalanie zmysłów. Ale to Śrimad-Bhagavatam jest transcendentalne do wszystkich tych czynności mających na celu zadowalanie zmysłów. Jest ono czystą transcendentalną literaturą, która może być, zrozumiana tylko przez czystych wielbicieli Pana, którzy są transcendentalni do tego konkurencyjnego zadowalania zmysłów. W materialnym świecie istnieje ostre współzawodnictwo pomiędzy zwierzęciem a zwierzęciem, pomiędzy ludźmi, społecznościami i narodami, ale wielbiciele Pana wznoszą się ponad takie współzawodnictwo. Nie mają oni żadnego celu we współzawodniczeniu z materialistami, ponieważ znajdują się oni na drodze powrotu do Boga, gdzie życie jest wieczne i szczęśliwe. Tacy transcendentaliści są wolni od zazdrości, a serca ich są czyste. W materialnym świecie jeden jest zazdrosny o drugiego, i dlatego istnieje współzawodnictwo. Ale transcendentalni wielbiciele Pana (bhaktowie) są nie tylko wolni od materialnej zazdrości, ale są życzliwie usposobieni do wszystkich.
Z punktu widzenia Ved, czy też z punktu widzenia zwykłych ludzkich czynności, zadowalanie zmysłów jest podstawą materialnego życia. Vedy wspominają o trzech drogach działania. Pierwsza polega na spełnianiu czynności, które prowadzą do promocji na wyższe planety. Druga jest związana z kultem różnych półbogów, w celu otrzymania promocji na planety tych półbogów, a trzecia ścieżka wymaga realizacji Prawdy Absolutnej w Jego aspekcie bezosobowym i stania się jednym z Nim.
Ale bezosobowy aspekt Prawdy Absolutnej nie jest aspektem najwyższym. Ponad nim istnieje zlokalizowany aspekt Paramatmy, a ponad tym istnieje osobowa cecha Absolutnej Prawdy, czyli Bhagavan. Śrimad-Bhagavatam daje informacje o Prawdzie Absolutnej w Jego aspekcie osobowym. Jest ono wyższe niż literatura impersonalistyczna i wyższe niż część Ved zwana jnana-kanda. Jest ono wyższe nawet od części Ved zwanej karma-kanda i nawet od upasana-kanda, ponieważ poleca ono wielbienie Najwyższej Osoby Boga, Pana Śri Krsny. W karma-kanda istnieje współzawodnictwo, aby osiągnąć planety niebiańskie, gdzie można lepiej zadowalać zmysły, i podobne współzawodnictwo istnieje w jnana-kanda i upasana-kanda. Śrimad-Bhagavatam przewyższa je wszystkie, ponieważ kieruje ono ku Najwyższej Prawdzie, która jest substancją, czyli źródłem wszystkich kategorii, czyli manifestacji. Studiując to Śrimad-Bhagavatam, można poznać substancję, jak również kategorie. Substancją jest Absolutna Prawda, Najwyższy Pan, a wszystkie emanacje są relatywnymi (względnymi) formami Jego energii.
Nic nie jest odseparowane od
fundamentalnej substancji, ale równocześnie energie są różne od substancji. Ta
koncepcja nie jest sprzeczna. Śrimad-Bhagavatam
wyraźnie głosi filozofię Vedanta-sutry,
jednoczesnej jedności i odmienności, która zaczyna się sutrą ''janmady asya."
Ta wiedza o energii Pana będącej jednocześnie czymś jednym i różnym od Niego, jest odpowiedzią na próbę spekulantów umysłowych, usiłujących ustanowić energię jako Absolut. Kiedy ktoś rzeczywiście rozumie tę wiedzę, wtedy widzi, że koncepcje monizmu i dualizmu są niedoskonałe. Rozwijanie tej transcendentalnej świadomości opartej na koncepcji jednoczesnej jedności i odmienności kieruje bezpośrednio ku stadium wolności od trojakich niedoli egzystencji materialnej. Tymi trojakimi niedolami albo cierpieniami są:
(1) cierpienia pochodzące z umysłu i ciała,
(2) cierpienia zadawane przez inne żywe istoty, i
(3) cierpienia, których źródłem są naturalne katastrofy, nad którymi nikt nie ma kontroli. Śrimad-Bhagavatam rozpoczyna się od podporządkowania się bhakty (wielbiciela) Absolutnej Osobie. Bhakta jest w pełni świadomy, że jest on jednym z Absolutem, i równocześnie jest on świadomy swojej wiecznej pozycji bycia sługą Absolutu. W materialnej koncepcji fałszywie uważamy się za pana wszystkiego, co znajduje się w zasięgu naszego wzroku, i dlatego jesteśmy zawsze niepokojeni przez trojakiego rodzaju niedole życia. Ale skoro tylko ktoś dochodzi do poznania swojej rzeczywistej pozycji jako transcendentalnego sługi, od razu staje się wolny od wszelkich cierpień. Tak długo jak żywa istota próbuje dominować nad naturą materialną, tak długo nie ma dla niej możliwości stania się sługą Najwyższego. Służba dla Pana jest spełniana w czystej świadomości naszej duchowej tożsamości. Przez służbę taką stajemy się od razu wolni od materialnych obciążeń.
Ponadto, to Śrimad-Bhagavatam jest osobistym komentarzem do Vedanta-sutry, napisanym przez Śri
Vyasadevę. Zostało ono napisane w dojrzałym okresie jego duchowego życia, dzięki
łasce Narady. Śri Vyasadeva jest autoryzowaną inkarnacją Narayana, Osoby Boga.
Zatem, nie ma kwestii co do jego autorytetu. Vyasadeva jest autorem wszelkiej
innej literatury wedyjskiej, ale pomimo to poleca on ponad wszystko inne
studiowanie Śrimad-Bhagavatam. W innych Puranach przedstawione są różne metody wielbienia półbogów Ale w Bhagavatam wymieniony jest tylko
Najwyższy Pan. Najwyższy Pan jest ciałem totalnym, a półbogowie stanowią różne
części tego ciała. Zatem nie ma potrzeby wielbienia półbogów, jeśli wielbimy
Najwyższego Pana. Najwyższy Pan zostaje natychmiast mocno utwierdzony w sercu
wielbiciela. Pan Caitanya polecił to Śrimad-Bhagavatam
jako nieskazitelną Puranę, odróżniając
je od innych Puran.
Właściwą metodą otrzymywania transcendentalnego przekazu jest pokorne słuchanie go. Wyzywające nastawienie nie pomoże nikomu w zrealizowaniu tego transcendentalnego przekazu. Jedno szczególne słowo zostało użyte tutaj jako ważna wskazówka. Tym słowem jest śuśrusu. Należy bardzo pragnąć słuchać tego transcendentalnego przekazu. Pragnienie szczerego słuchania jest pierwszą kwalifikacją.
Mniej szczęśliwe osoby nie są wcale zainteresowane słuchaniem tego Bhagavatam. Proces jest prosty, ale wprowadzenie go w życie jest trudne. Nieszczęśliwe osoby znajdują dosyć czasu, aby wysłuchiwać czczych rozmów na tematy społeczne, polityczne, czy inne, ale kiedy zaprasza się ich na spotkanie z bhaktami, aby słuchać Śrimad-Bhagavatam, stają się nagle niechętni. Czasami profesjonalni recytatorzy Bhagavatam od razu zapuszczają się w poufne tematy o rozrywkach Najwyższego Pana, które są przez nich nieopatrznie interpretowane jako literatura seksualna. Śrimad-Bhagavatam należy słuchać od początku. W tej śloce zostali wymienieni ci, którzy są zdolni przyswoić sobie to dzieło: "Dopiero po spełnieniu wielu pobożnych uczynków dana osoba osiąga kwalifikacje, aby słuchać Śrimad-Bhagavatam." Rozsądna, inteligentna osoba ma tutaj zapewnienie wielkiego mędrca Vyasadevy, że może ona bezpośrednio zrealizować Najwyższą Osobę przez słuchanie Śrimad-Bhagavatam. Nawet bez przechodzenia przez różne stadia realizacji przedstawione w Vedach można zostać natychmiast wyniesionym do pozycji paramahamsa, po prostu przez wyrażenie zgody na otrzymanie tego przekazu.
01.01.03 Znaczenie: Już w dwóch poprzednich ślokach zostało udowodnione, że Śrimad-Bhagavatam jest literaturą tak wzniosłą, że przewyższa swymi walorami wszystkie inne wedyjskie pisma święte, a to z powodu swoich transcendentalnych jakości. Jest ono transcendentalne w stosunku do wszelkich światowych czynności i światowej wiedzy. Ta śloka oznajmia, że jest ono nie tylko literaturą wyższego rzędu, ale jest ono dojrzałym owocem całej literatury wedyjskiej. Innymi słowy, jest ono śmietanką wiedzy wedyjskiej. Biorąc więc to wszystko pod uwagę, cierpliwe i pokorne słuchanie jest stanowczo niezbędne. Przekaz i nauki udzielane przez Śrimad-Bhagavatam należy przyjmować z wielkim szacunkiem i uwagą.
Vedy są porównywane do
drzewa pragnień, ponieważ zawierają one wszystko, co człowiekowi znane. Zajmują
się one potrzebami tego świata, jak również realizacją duchową. Vedy zawierają uregulowane zasady wiedzy
odnoszącej się do tematów społecznych, politycznych, religijnych,
ekonomicznych, wojskowych, medycznych, chemicznych, fizycznych i
metafizycznych, jak również traktują o wszystkim tym, co może być konieczne do
utrzymania ciała i duszy razem. Poza tym, znajdują się tam określone wskazówki
dla realizacji duchowej. Regulowana wiedza zakłada stopniowe wznoszenie się
żywej istoty do platformy duchowej, a najwyższą realizacją duchową jest wiedza
o tym, że Osoba Boga jest rezerwuarem wszelkich duchowych odczuć, smaków, czyli
ras.
Każda żywa istota, poczynając od Brahmy, pierwszej zrodzonej w
tym materialnym świecie żywej istoty, a kończąc na znikomej mrówce, pragnie
rozkoszować się jakimś rodzajem smaku czerpanego z percepcji zmysłowej. Te
przyjemności zmysłowe są fachowo nazywane rasami.
Takie rasy są różnego rodzaju. W pismach
objawionych wymienia się 12 następujących ras:
1) raudra (złość, gniew),
2) adbhuta (zdumienie),
3) śrngara (miłość małżeńska),
4) hasya (komedianctwo),
5) vira (rycerskość),
6) daya (miłosierdzie),
7) dasya (służenie),
8) sakhya (braterstwo),
9) bhayanaka (przerażenie),
10) bibhatsa (szok),
11) śanta (neutralność),
12) vatsalya (ojcostwo i macierzyństwo).
Suma tych wszystkich ras jest nazywana uczuciem albo miłością. Zasadniczo oznaki takiej miłości są manifestowane przez adorację, służenie, przyjaźń, uczucie rodzicielskie i miłość małżeńską. A kiedy tych pięć symptomów jest nieobecne, miłość manifestuje się pośrednio przez złość, zdumienie, komedianctwo, rycerskość, lęk, szok, itd. Na przykład, kiedy mężczyzna jest zakochany w kobiecie, rasa ta nazywana jest miłością małżeńską. Ale kiedy takie uczucia miłosne zostają zakłócone, może pojawić się złość, szok, czy nawet przerażenie. Czasami sprawy miłosne pomiędzy dwoma osobami kulminują w upiornych scenach zbrodni. Takie rasy manifestują się pomiędzy przedstawicielami tego samego gatunku. Nie ma możliwości wymiany takich uczuć, czyli ras, pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem, czy pomiędzy człowiekiem i którymś z gatunków żywych istot żyjących w tym materialnym świecie. Rasy są wymieniane pomiędzy przedstawicielami tych samych gatunków. Ale co się tyczy istot duchowych, to są one jakościowo jednym z Najwyższym Panem. Dlatego też pierwotnie rasy były wymieniane pomiędzy duchową żywą istotą i duchową całością, Najwyższą Osobą Boga. Ta duchowa wymiana, czyli rasa pomiędzy żywymi istotami i Najwyższym Panem, jest zamanifestowana w pełni w egzystencji duchowej.
Zatem, Najwyższa Osoba Boga został opisany w śruti-mantrach, hymnach wedyjskich, jako źródło wszelkich ras. Kiedy ktoś obcuje z Najwyższym Panem i wymienia z Nim swoją oryginalną rasę, wtedy taka żywa istota jest naprawdę szczęśliwa.
Te śruti-mantry informują, że każda żywa istota ma swoją oryginalną pozycję która jest wyposażona w poszczególny typ rasy wymienianej z Osobą Boga. Tylko w wyzwolonym stanie ta pierwotna rasa jest doświadczana w pełni. W materialnym świecie rasa jest doświadczana w wypaczonej, tymczasowej formie. I tym sposobem rasy tego materialnego świata są manifestowane w materialnej formie raudra (złości), itd.
Zatem ten, kto osiąga pełną wiedzę o tych różnych rasach, będących podstawowymi zasadami
wszelkiej aktywności, ten może zrozumieć fałszywe reprezentacje oryginalnych ras, które są odzwierciedlone w
materialnym świecie. Uczony mędrzec dąży do tego, aby rozkoszować się prawdziwą
rasą w jej duchowej formie. Na
początku pragnie on stać się jednym z Najwyższym. Tym sposobem mniej
inteligentni transcendentaliści nie mogą wyjść poza koncepcję stania się jednym
z duchową całością, nie wiedząc nic o innych rasach.
Śloka ta wyraźnie oznajmia, że rasa duchowa, smakowana nawet w wyzwolonym stanie, może być doświadczana w czasie lektury Śrimad-Bhagavatam, dzięki temu, że jest ono dojrzałym owocem wiedzy wedyjskiej. Przez pokorne słuchanie tej transcendentalnej literatury można osiągnąć pełne zadowolenie pragnień serca. Ale należy zatroszczyć się o to, aby słuchać tego przekazu z właściwego źródła. Śrimad-Bhagavatam zostało przyniesione ze świata duchowego przez Naradę Muniego, i przekazane jego uczniowi Śrila Vyasadevie. Z kolei później Śrila Vyasadeva przekazał je swemu synowi, Śrila Śukadevie Gosvamiemu, a ten z kolei wygłosił Śrimad-Bhagavatam przed Maharają Pariksitem w przeciągu jego ostatnich siedmiu dni życia. Śrila Śukadeva Gosvami był duszą wyzwoloną od samych narodzin. Był on wyzwolony nawet w łonie swojej matki, i nie musiał przechodzić żadnego duchowego treningu po narodzinach. W chwili narodzin nikt nie jest wykwalifikowany ani w sensie światowym, ani też duchowym. Ale Śrila Śukadeva Gosvami, będąc doskonale wyzwoloną duszą, nie musiał poddawać się stopniowemu procesowi realizacji duchowej. Lecz pomimo swojego statusu osoby całkowicie wyzwolonej (usytuowanej w pozycji transcendentalnej ponad trzema materialnymi siłami), został on przyciągnięty do tej transcendentalnej rasy Najwyższej Osoby Boga, wielbionego przez wyzwolone dusze śpiewające hymny wedyjskie. Rozrywki Najwyższego Pana są bardziej atrakcyjne dla dusz wyzwolonych niż dla ludzi tego świata. Nie może być On bezosobowy, ponieważ transcendentalną rasę można wymieniać tylko z osobą.
W Śrimad-Bhagavatam zostały opowiedziane transcendentalne rozrywki Pana, i Śukadeva Gosvami relacjonuje je systematycznie werset za wersetem. W ten sposób temat jest pociągający dla wszystkich klas ludzi, również dla tych, którzy szukają wyzwolenia, a także i tych, którzy usiłują stać się jednym z najwyższą całością. Sanskryckie słowo śuka znaczy również "papuga". Kiedy dojrzały owoc zostaje dziobnięty przez tego ptaka, jego słodycz jeszcze bardziej się wzmaga. I właśnie wedyjski owoc, dojrzały wiedzą, został wypowiedziany ustami Śrila Śukadevy Gosvamiego, który został porównany do papugi bynajmniej nie dlatego, że był w stanie wyrecytować Śrimad-Bhagavatam tak jak je usłyszał, ale dlatego, że był w stanie zaprezentować dzieło w sposób, który jest pociągający dla wszystkich klas ludzi.
Temat został zaprezentowany przez usta Śrila Śukadevy Gosvamiego w taki sposób, że każdy szczery słuchacz, który słucha pokornie, może od razu rozkoszować się smakami transcendentalnymi, które są tak różne od wynaturzonych smaków świata materialnego. Dojrzały owoc nie spadł wcale nagle z najwyższej planety, Krsnaloki. Raczej został on troskliwie przekazany w dół, poprzez łańcuch sukcesji uczniów, bez zmian i zakłóceń. Głupi ludzie, nie będący w transcendentalnej sukcesji uczniów, popełniają gruby błąd, próbując zrozumieć najwyższą transcendentalną rasę, znaną jako taniec rasa, bez podążania śladami Śukadevy Gosvamiego, który prezentuje ten owoc bardzo troskliwie poprzez kolejne stadia realizacji transcendentalnej. Należy być więc wystarczająco inteligentnym, aby uświadomić sobie pozycję Śrimad-Bhagavatam, biorąc pod uwagę takie osoby jak Śukadeva Gosvami, który tak troskliwie zajmuje się jego tematami. Ten proces sukcesji uczniów szkoły Bhagavata sugeruje, że również w przyszłości Śrimad-Bhagavatam musi być poznawane od osoby, która faktycznie jest reprezentantem Śrila Śukadevy Gosvamiego. Profesjonalista, który robi nielegalny biznes na recytowaniu Śrimad-Bhagavatam, na pewno nie jest reprezentantem Śukadevy Gosvamiego. Interesem takiego człowieka jest jedynie zapewnienie sobie własnego utrzymania. Dlatego też należy wystrzegać się słuchania wykładów takich profesjonalistów. Ludzie tacy zwykle pędzą do najbardziej poufnej części tej literatury, bez przechodzenia przez stopniowy proces zrozumienia tego doniosłego tematu. Zwykle zapuszczają się oni w tematy tańca rasa, który jest błędnie pojmowany przez głupie klasy ludzi. Niektórzy biorą go za coś niemoralnego, podczas gdy inni próbują okryć go swoimi niemądrymi interpretacjami. Nie mają oni bynajmniej pragnienia, by podążać śladami Śrila Śukadevy Gosvamiego.
Należy zatem wyciągnąć wniosek, że poważny student rasy powinien otrzymać przekaz Bhagavatam w łańcuchu sukcesji uczniów od Śrila Śukadevy Gosvamiego, który opisuje Bhagavatam od samego jego początku i bynajmniej nie w kapryśny sposób, tak aby zadowolić światowców, którzy mają bardzo ubogą wiedzę o nauce transcendentalnej. Śrimad-Bhagavatam zostało zaprezentowane w tak troskliwy sposób, że szczera i poważna osoba może od razu cieszyć się dojrzałym owocem wiedzy wedyjskiej, po prostu pijąc nektar sączący się z ust Śrila Śukadevy Gosvamiego czy jego bona fide reprezentanta.
01.01.04 Znaczenie: Wstęp do Śrimad-Bhagavatam został wypowiedziany w poprzednich trzech ślokach. Teraz zaczyna się prezentacja głównego wątku tej wielkiej literatury. Śrimad-Bhagavatam, po raz pierwszy wypowie dziane przez Śrila Śukadevę Gosvamiego, zostało powtórzone po raz drugi w lesie Naimisaranya.
W Vayaviya Tantra jest powiedziane, że Brahma, stwórca tego wszechświata, kontemplował nad wielkim kołem, które mogłoby opasać wszechświat. Środek tego wielkiego koła był wyznaczony w tym osobliwym miejscu, znanym jako Naimisaranya. Istnieje jeszcze jedna wzmianka o lesie Naimisaranya w Varaha Puranie, gdzie oznajmiono, te przez spełnianie ofiar w tym miejscu uszczupla się siłę demonicznych ludzi. Tak więc bramini preferują Naimisaranya do spełniania takich ofiar.
Wielbiciele Visnu spełniają wszelkiego rodzaju ofiary dla zadowolenia Pana. Są oni zawsze przywiązani do służby dla Pana, podczas gdy upadłe dusze są przywiązane do przyjemności materialnego życia, Bhagavad-gita oznajmia, że wszelkie czyny spełniane w tym materialnym świecie dla powodów innych niż przyjemność Visnu, są przyczyną pogłębiającej się niewoli dla tego, który je spełnia. Dlatego zostało nakazane, aby wszystkie czyny spełniać jako ofiarę dla zadowolenia Visnu i Jego wielbicieli. To przyniesie wszystkim pokój i dobrobyt.
Wielcy mędrcy zawsze troszczą się o dobro ogółu ludzi, i również ci mędrcy, którym przewodził Śaunaka i inni, zebrali się w tym świętym miejscu Naimisaranya z zamiarem spełnienia szeregu wielkich i nieprzerwanych ceremonii ofiarnych. Zapominalscy ludzie nie znają właściwej ścieżki prowadzącej do pokoju i pomyślności. Jednak mędrcy znają ją dobrze i dlatego dla dobra wszystkich ludzi zawsze troszczą się oni, aby spełniać czyny, które mogą przynieść światu pokój. Są oni szczerymi przyjaciółmi każdej żywej istoty i, niepomni na wszelkie osobiste niewygody, zawsze są zaangażowani w służbę dla Pana, dla dobra wszystkich ludzi. Pan Visnu jest jak wielkie drzewo, a wszyscy inni – półbogowie, ludzie, Siddhowie, Caranowie, Vidyadharowie i inne żywe istoty – są jak gałęzie, gałązki i liście tego drzewa. Przez podlewanie wodą korzenia tego drzewa, odżywia się automatycznie wszystkie części tego drzewa. Tylko te gałęzie i liście, które są odcięte, nie mogą być zadowolone. Odcięte gałęzie i opadłe liście stopniowo schną, nawet pomimo prób podlewania ich. Podobnie i ludzkie społeczeństwo, oddzielone od Osoby Boga na podobieństwo owych odciętych gałęzi i liści, nie jest zdolne, aby przyjąć odżywcze soki, a wszelkie próby w tym kierunku są po prostu stratą energii i środków.
Współczesne materialistyczne społeczeństwo jest odcięte od swojego związku z Najwyższym Panem. I oczywiście wszystkie jego plany czynione przez ateistycznych przywódców są niweczone na każdym kroku. Jednakże nie chcą oni sobie tego uświadomić.
Przepisaną dla tego wieku metodą na obudzenie się z materialnego letargu jest zbiorowe intonowanie świętych imion Pana. Sposoby i środki zostały zaprezentowane w jak najbardziej naukowy sposób przez Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu, i inteligentne osoby mogą skorzystać z Jego nauk, niosąc tym samym prawdziwy pokój i pomyślność dla świata. Również Śrimad-Bhagavatam zostało zaprezentowane dla tego samego celu i będzie to wyjaśnione bardziej szczegółowo w dalszych partiach tekstu.
01.01.05 Znaczenie: Poranek jest najlepszą porą na spełnianie służby duchowej. Wielcy mędrcy ofiarowali mówcy Bhagavatam honorowe, odpowiednie do je go pozycji miejsce, zwane vyasasanem, czyli siedzeniem Śri Vyasadevy. Śri Vyasadeva jest oryginalnym, pierwotnym nauczycielem duchowym wszystkich ludzi, a wszyscy inni nauczyciele są uważani za jego reprezentantów. Na miano reprezentanta zasługuje ten, kto może ściśle prezentować punkt widzenia Śri Vyasadevy. Śri Vyasadeva wpoił przekaz Bhagavatam Śrila Śukadevie, a Śri Suta Gosvami usłyszał je od niego (Śri Śukadevy Gosvamiego). Wszyscy bona fide (autentyczni) reprezentanci Śri Vyasadevy w łańcuchu sukcesji uczniów są uważani za gosvamich. Ci gosvami kontrolują wszystkie swoje zmysły i trzymają się ścieżki wytyczonej przez poprzednich acaryów. Gosvami nie dają wykładów z Bhagavatam kapryśnie. Raczej, spełniają oni swoją służbę bardzo troskliwie, podążając śladami swoich poprzedników, którzy udzielili im nieskażonego przekazu duchowego.
Ci, którzy słuchają Bhagavatam, mogą zadawać pytania, aby wydobyć na światło dzienne jego jasne znaczenie, ale nie powinno się tego robić w duchu wyzwania. Należy przedstawiać pytania z wielką troską, mając na względzie zarówno mówcę, jak i temat. Ta droga jest również polecona w Bhagavad-gicie. Tematów transcendentalnych należy się uczyć z właściwego źródła, przez pokorną słuchową recepcję. Dlatego też ci wielcy mędrcy zwrócili się do mówcy, Suty Gosvamiego, z wielkim szacunkiem.
01.01.06 Znaczenie: Gosvami czyli bona fide reprezentant Śri Vyasadevy, musi być wolny od wszelkiego rodzaju wad. Czterema głównymi wadami Kali-yugi są:
1) nielegalne związki z kobietami,
2) rzeźnie dla zwierząt,
3) intoksykacja,
4) spekulacyjny hazard wszelkiego rodzaju.
Gosvami musi być wolny od tych wad, zanim będzie mógł on ośmielić się zasiąść na vyasasanie. Nikt nie ma prawa zasiąść na vyasasanie nie mając nieskazitelnego charakteru i nie będąc wolnym od czterech wyżej wymienionych wad. Gosvami nie tylko powinien być wolny od wszelkich tych wad, ale musi on być również dobrze obeznany ze wszystkimi pismami świętymi albo z Vedami. Purany są również częścią Ved. I również takie historie jak Mahabharata i Ramayana są częścią Ved. Acarya albo gosvami musi być dobrze zaznajomiony z całą literaturą. Słuchanie i wyjaśnianie jej jest bardziej ważne niż czytanie. Można sobie przyswoić wiedzę świętych pism objawionych tylko przez słuchanie i wyjaśnianie. Słuchanie nazywa się śravana, a objaśnianie jest nazywane kirtana. Te dwa procesy śravana i kirtana mają pierwszorzędne znaczenie dla postępu w życiu duchowym. Tylko ten, kto dzięki pokornemu słuchaniu właściwie pojął tę transcendentalną literaturę pochodzącą z właściwego źródła, może wyjaśnić temat we właściwy sposób.
01.01.07 Znaczenie: Śrimad-Bhagavatam jest naturalnym komentarzem do Brahma-sutry, czyli Badarayana Vedanta-sutry. Jest ono nazywane komentarzem naturalnym, ponieważ Vyasadeva jest zarówno autorem Vedanta-sutry, jak i Śrimad-Bhagavatam, esencji całej literatury wedyjskiej. Poza Vyasadevą istnieje jeszcze sześciu innych mędrców, którzy stworzyli inne systemy filozoficzne, mianowicie: Gautama, Kanada, Kapila, Patanjali, Jaimini i Astavakra. Teizm został w pełni wyjaśniony w Vedanta-sutrze, podczas gdy w innych systemach filozoficznej spekulacji nie ma właściwie wzmianki o najwyższej przyczynie wszystkich przyczyn. Ktoś może usiąść na vyasasanie tylko wtedy, gdy posiada gruntowną znajomość wszystkich innych systemów filozoficznych, tak aby mógł on zaprezentować teistyczny punkt widzenia Bhagavatam w opozycji do wszystkich innych systemów filozoficznych. Śrila Suta Gosvami był odpowiednim nauczycielem i dlatego mędrcy z lasu Naimisaranya ofiarowali mu vyasasana. Śrila Vyasadeva został wskazany tutaj jako Osoba Boga, był on bowiem autoryzowaną, upełnomocnioną inkarnacją.
01.01.08 Znaczenie: Sekret sukcesu w życiu duchowym leży w usatysfakcjonowaniu mistrza duchowego i skutkiem tego, otrzymaniu jego szczerego błogosławieństwa. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura śpiewał w swoich słynnych ośmiu strofach poświęconych mistrzowi duchowemu jak następuje: "Ofiarowuję pełne szacunku pokłony lotosowym stopom mojego mistrza duchowego. Tylko przez zadowolenie mistrza duchowego można zadowolić Osobę Boga, a kiedy nie jest on usatysfakcjonowany, na ścieżce duchowej realizacji istnieje tylko spustoszenie." Dlatego rzeczą zasadniczą jest, aby uczeń był bardzo posłuszny i pokorny wobec bona fide mistrza duchowego. Śrila Suta Gosvami spełniał wszystkie te wymagania, jeśli chodzi o kwalifikacje ucznia, i dlatego został on obdarzony wszelkimi łaskami przez swoich uczonych i samozrealizowanych mistrzów duchowych, takich jak Śrila Vyasadeva i inni. Mędrcy z Naimisaranya byli zatem przekonani, że Śrila Suta Gosvami był bona fide. Dlatego też pragnęli go słuchać.
01.01.09 Znaczenie: Bhagavad-gita poleca wielbienie acaryi. Acaryowie i gosvami zawsze troszczą się o pomyślność ogółu, szczególnie o pomyślność duchową. Pomyślność duchowa automatycznie pociąga za sobą pomyślność materialną. Dlatego też acaryowie dają wskazówki co do duchowej pomyślności ogółu ludzi. Przewidując nieudolność ludzi wieku Kali, czyli żelaznego wieku kłótni, mędrcy poprosili Sutę Gosvamiego o przedstawienie skrótu, esencji wszystkich pism objawionych, ponieważ ludzie tego wieku są potępieni pod każdym względem. Dlatego też mędrcy zapytali o absolutne dobro, które jest ostatecznym dobrem dla ludzi. Potępiony stan spraw ludzkich tego wieku został opisany w następujący sposób.
01.01.10 Znaczenie: Wielbiciele Pana zawsze troszczą się o duchowy postęp ogółu ludzi. Kiedy mędrcy Naimisaranya analizowali stan spraw ludzi w tym wieku Kali, stwierdzili, że ludzie żyć będą krótko. W Kali-yudze czas trwania życia został skrócony nie tyle z powodu niekorzystnego pożywienia, co z powodu rozwiązłych obyczajów. Przez przestrzeganie powszechnie przyjętych zwyczajów i spożywanie prostego pożywienia, każdy człowiek może utrzymać swoje zdrowie. Przejadanie się, nadmierne zadowalanie zmysłów, nadmierna zależność od czyjejś łaski i sztuczny standard życia, podkopują prawdziwą witalność ludzkiej energii. Dlatego też długość życia uległa skróceniu.
Ludzie tego wieku są również bardzo leniwi, nie tylko w sensie materialnym, ale przede wszystkim w sprawie samorealizacji. Życie ludzkie jest specjalnie przeznaczone do samorealizacji. Oznacza to, że człowiek powinien zrozumieć kim jest, czym jest świat, i co jest prawdą najwyższą. Ludzkie życie jest środkiem, przez który żywa istota może położyć kres wszelkim cierpieniom towarzyszącym ciężkiej walce o życie w świecie materialnym, i środkiem, dzięki któremu może ona powrócić do Boga, do swojego wiecznego domu. Ale z powodu złego systemu edukacji, ludzie nie mają pragnienia samorealizacji. Nawet jeśli dowiadują się o tym, na nieszczęście stają się oni ofiarami fałszywych mistrzów.
W tym wieku ludzie padają ofiarami nie tylko różnych politycznych programów i partii, ale także są ofiarami różnego rodzaju rozrywek mających na celu zadowalanie zmysłów, jak kina, sporty, hazard, kluby, biblioteki wypełnione literaturą materialistyczną, złe towarzystwo, pijaństwo, palenie, oszustwo, złodziejstwo, kłótnie, itd. Ich umysły są zawsze niespokojne i pełne trosk z powodu tak wielu różnych zajęć. W tym wieku wielu niegodziwych ludzi fabrykuje swoje własne religijne wiary, które nie mają nic wspólnego z pismami świętymi, i bardzo często ludzie, którzy skłonni są do nałogowego za dowalania zmysłów, są wabieni przez tego rodzaju instytucje. Tak więc, w imię religii spełnia się tak wiele grzesznych czynów, które nie dają szansy na znalezienie spokoju umysłu, ani też nie dają zdrowia. Nie są już dłużej utrzymywane społeczności studenckie (brahmacari), zaś żyjący w małżeństwie nie przestrzegają regulaminów grhastha-aśramu. W rezultacie, tak zwani vanaprasthowie i sannyasini pochodzący z takich grhastha-aśramów są łatwo zwodzeni z właściwej drogi. W Kali-yudze cała atmosfera została przesycona odstępstwem od wiary. Ludzie nie są już dłużej zainteresowani wartościami duchowymi. Teraz standardem cywilizacji stało się materialne zadowalanie zmysłów. I dla podtrzymania takiej materialnej cywilizacji, człowiek stworzył kompleks narodów i społeczności, pomiędzy którymi istnieje ciągłe napięcie, przybierające formę tak zwanych gorących i zimnych wojen. W takiej sytuacji niezwykle trudno jest podnieść standard duchowy, a powodem tego jest wypaczenie wartości ludzkiego społeczeństwa. Mędrcy Naimisaranya bardzo pragną uwolnić z tego uwikłania wszystkie upadłe dusze, i tutaj szukają oni lekarstwa, pytając o nie Śrila Sutę Gosvamiego.
01.01.11 Znaczenie: Atma,
czyli jaźń, odróżnia się od materii i materialnych elementów. Jest ona
duchowa w swojej istocie i jako taka nie zostaje nigdy usatysfakcjonowana żadną
ilością materialnych przedsięwzięć. Właśnie do zadowolenia tej jaźni, czyli atmy, są przeznaczone wszystkie pisma
święte i wskazówki duchowe. Istnieje wiele sposobów przekazu i sposoby te są
polecane odpowiednio do różnego typu żywych istot, jak również czasu i miejsca.
W rezultacie, istnieje niezliczona liczba pism świętych, które polecają różne
metody i obowiązki. Biorąc pod uwagę upadłą kondycję ogółu ludzi w tym wieku
Kali, mędrcy z lasu Naimisaranya zaproponowali, aby Śri Suta Gosvami
zrelacjonował esencję tych wszystkich pism świętych, ponieważ dla upadłych dusz
tego wieku jest rzeczą niemożliwą, aby zrozumieć i doświadczyć wszystkich nauk
płynących z tych różnych pism w systemie varna
i aśrama.
Społeczeństwo oparte na podziale varna i aśrama uważane było za najlepszą instytucję dla podniesienia ludzkiej istoty do platformy duchowej, ale w tym wieku Kali nie jest możliwe wypełnianie regulaminów tych instytucji. Ani też nie jest możliwe dla ogółu ludzi całkowite zerwanie związków z ich rodzinami, tak jak to przepisuje instytucja varnaśrama. Cała atmosfera tego wieku jest przeciążona czymś wręcz przeciwnym. Biorąc to wszystko pod uwagę, można zauważyć, że duchowa emancypacja dla zwykłego człowieka w tym wieku jest bardzo trudna. Powód, dla którego mędrcy zaprezentowali tę sprawę Śri Sucie Gosvamiemu, zostanie wyjaśniony w następnych wersetach.
01.01.12 Znaczenie: Bhagavan znaczy Wszechmocny Bóg, który jest kontrolerem wszystkich bogactw, wszelkiej mocy, piękna, sławy, wiedzy i wyrzeczenia. I jest On obrońcą Swoich czystych bhaktów. Chociaż Bóg jest jednakowo ustosunkowany do wszystkich, to jednak ma On szczególną słabość dla Swoich wielbicieli. Sat znaczy Prawda Absolutna. Osoby, które są sługami Absolutnej Prawdy, nazywane są satvatami. A Osoba Boga, który chroni takich czystych bhaktów, znany jest jako obrońca satvatów. Bhadram te, czyli "błogosławieństwa dla ciebie", wskazuje na pragnienie mędrców, aby poznać Prawdę Absolutną z ust mówcy. Pan Krsna, Najwyższa Osoba Boga, pojawił się w Devace, żonie Vasudevy. Vasudeva jest symbolem pozycji transcendentalnej, w której ma miejsce pojawienie się Najwyższego Pana.
01.01.13 Znaczenie: Zostały tutaj przedłożone warunki, które należy spełniać, aby móc słuchać transcendentalnego przekazu o Prawdzie Absolutnej. Pierwszy warunek jest taki, że publiczność musi być bardzo szczera i żądna słuchania. A mówca musi pochodzić z linii sukcesji uczniów, od powszechnie uznanego acaryi. Transcendentalnego przekazu nie są w stanie zrozumieć ci, którzy są pochłonięci sprawami materialnymi. Ale można się stopniowo oczyścić pod kierunkiem mistrza duchowego. Dlatego należy być w łańcuchu sukcesji uczniów i tutaj uczyć się duchowej sztuki pokornego słuchania. W przypadku Suty Gosvamiego i mędrców z Naimisaranya, wszystkie te warunki są spełnione, albowiem Śrila Suta Gosvami jest w linii Śrila Vyasadevy, a mędrcy są szczerymi duszami spragnionymi wiedzy o prawdzie. Tym sposobem transcendentalne tematy o Panu Śri Krsnie, Jego nadludzkich czynach, Jego inkarnacjach, narodzinach, pojawianiu się i odchodzeniu, mogą być łatwo zrozumiane, ponieważ zostały spełnione wszystkie wymagania. Rozmowy takie są w stanie pomóc wszystkim ludziom na ścieżce duchowej realizacji.
01.01.14 Znaczenie: Vasudeva, czyli Pan Krsna, Absolutna Osoba Boga, jest najwyższym kontrolerem wszystkiego. Nie ma nikogo w stworzeniu, kto nie obawiałby się gniewu Wszechmocnego. Wielkie demony (asury), jak Ravana, Hiranyakaśipu, Kamsa, i inni, którzy byli potężnymi żywymi istotami, zostali zabici przez Osobę Boga. I ten wszechmocny Vasudeva wyposażył Swoje imię w moce Swojej osobistej jaźni. Oznajmiono tutaj, że imienia Krsny lęka się nawet samo uosobienie lęku. To zaś wskazuje na to, że imię Krsny nie jest różne od Krsny. Tak więc, imię Krsny jest równie potężne jak Pan Krsna we własnej Osobie. Nie ma żadnej różnicy. Zatem, każdy może przyjąć schronienie świętych imion Krsny nawet w środku największego niebezpieczeństwa. Transcendentalne imię Krsny, nawet chociaż wymawiane nieświadomie, może pomóc nam osiągnąć wyzwolenie ze strasznego koła narodzin i śmierci.
01.01.15 Znaczenie: Czyści bhaktowie Pana są bardziej potężni niż wody świętej rzeki Ganges. Ktoś może odnieść korzyść duchową z długotrwałego używania wody Gangesu. Ale można zostać od razu uświęconym przez łaskę czystego wielbiciela Pana. W Bhagavad-gicie jest powiedziane, że każda osoba, bez względu na urodzenie – czy to śudra, kobieta czy kupiec – może przyjąć schronienie lotosowych stóp Pana, a czyniąc to może powrócić do Boga. Przyjąć schronienie lotosowych stóp Pana znaczy: przyjąć schronienie czystych wielbicieli. Czyści wielbiciele, których jedynym interesem jest służenie, są honorowani imionami Prabhupada i Visnupada, wskazującymi na to, że są oni reprezentantami lotosowych stóp Pana. Dlatego też każdy, kto przyjmuje schronienie lotosowych stóp czystego bhakty, akceptując go jako mistrza duchowego, może zostać od razu oczyszczony. Tacy bhaktowie są honorowani na równi z Panem, ponieważ są oni zaangażowani w najbardziej zaufaną służbę dla Niego – wyzwalają oni bowiem z tego materialnego świata te upadłe dusze, które Pan wzywa z powrotem do domu, z powrotem do Boga. Objawione pisma święte nazywają takich czystych bhaktów zastępcami Pana. Szczery uczeń czystego bhakty uważa swojego mistrza duchowego za równego Panu, ale siebie samego zawsze uważa za pokornego sługę sługi Pana. Na tym polega ścieżka czystego oddania.
01.01.16 Znaczenie: Wiek Kali jest wiekiem najbardziej
potępionym, a to z powodu swoich cech kłótni i niezgody. Kali-yuga jest tak
przesycona rozpustnymi zwyczajami, że najmniejsze nieporozumienie jest w stanie
doprowadzić do wielkiej walki. Ale ci, którzy są zaangażowani w czystą służbę
oddania dla Pana, którzy nie mają najmniejszego pragnienia do wynoszenia siebie
samych ponad innych, i którzy są wolni od skutków karmicznych i jałowych
spekulacji filozoficznych, ci są zdolni do wyzwolenia się z chłodów tego
powikłanego wieku. Przywódcy społeczni bardzo troszczą się, aby żyć w pokoju i
przyjaźni, ale nie mają oni żadnego pojęcia o prostej metodzie słuchania o
chwałach Pana. Wręcz przeciwnie, tacy przywódcy są przeciwni propagowaniu chwał
Pana. Inaczej mówiąc, głupi przywódcy chcą całkowicie zaprzeczyć istnieniu
Pana. W imię świeckiego państwa, tacy przywódcy stwarzają każdego roku różne
plany. Ale z powodu różnych nie do pokonania zawiłości materialnej natury,
wszystkie te plany mające na celu postęp biorą ciągle w łeb. Ciągle jednak nie
mogą oni uświadomić sobie tego, że ich usiłowania mające na celu pokój i
przyjaźń zawodzą. Ale tutaj znajdujemy instrukcję, w jaki sposób przeskoczyć
ten płotek. Jeśli rzeczywiście chcemy pokoju, musimy otworzyć drogę do
zrozumienia Najwyższego Pana Krsny, i wysławiać Go za Jego cnotliwe czyny, tak
jak są one opisane tutaj, na tych stronach Śrimad-Bhagavatam.
01.01.17 Znaczenie: Osoba Boga nie jest nigdy
bezczynny, jak sugerują niektóre mniej inteligentne osoby. Jego dzieła są
wspaniałe i wspaniałomyślne. Jego kreacje, zarówno materialne, jak i duchowe,
wszystkie są wspaniałe i zawierają w sobie wszelką różnorodność. Zostały one
opisane we wspaniały sposób przez takie wyzwolone dusze jak Śrila Narada,
Vyasa, Valmiki, Devala, Asita, Madhva, Śri Caitanya, Ramanuja, Visnusvami,
Nimbarka, Śridhara, Viśvanatha, Baladeva, Bhaktivinoda, Siddhanta Sarasvati, i
wielu innych uczonych i dusz samozrealizowanych. Te kreacje, zarówno
materialne, jak i duchowe, pełne są bogactwa, piękna i wiedzy, ale królestwo
duchowe jest wspanialsze, albowiem pełne jest wiedzy, szczęścia i wieczności.
Materialne przejawienie zostało zamanifestowane na jakiś czas jako wypaczony
cień duchowego królestwa, i może być ono porównane do obrazu filmowego.
Przyciąga ono uwagę ludzi mniej inteligentnych, których pociągają złudne
obrazy. Tacy głupi ludzie nie mają żadnych informacji o prawdziwej
rzeczywistości i przyjmują za pewnik to, że materialna manifestacja jest
wszystkim. Ale ludzie bardziej inteligentni, prowadzeni przez takich mędrców
jak Vyasa i, Narada, wiedzą, że królestwo Boga jest bardziej czarowne,
rozleglejsze i wiecznie pełne szczęścia i wiedzy. Ci, którzy nie są obeznani z
czynami Pana i Jego transcendentalnym królestwem, są czasami obdarzani łaską
przez Pana w Jego przygodach, które odbywał w różnych inkarnacjach, i w których
objawił On wieczną rozkosz płynącą z obcowania z Nim w transcendentalnym
królestwie. Manifestując takie czyny, przyciąga On uwagę uwarunkowanych dusz
tego materialnego świata. Jedne z nich są zaangażowane w fałszywe zadowalanie
materialnych zmysłów, inne zaś po prostu w negowanie swojego prawdziwego życia
w świecie duchowym. Te mniej inteligentne osoby znane są jako karmici, czyli pracujący dla materialnej
korzyści, i jnani, czyli spekulanci
umysłowi. Ale ponad tymi dwoma klasami ludzi jest transcendentalista, znany
jako satvata, czyli bhakta, który
nigdy nie angażuje się ani w rozpasane materialne zajęcia, ani też materialną
spekulację. Pełni on pozytywną służbę dla Pana, i z niej czerpie najwyższą
korzyść duchową, nieznaną dla karmitów i jnani.
Będąc najwyższym kontrolerem zarówno materialnych, jak i duchowych światów, Pan manifestuje Siebie w niezliczonych inkarnacjach wszelkich kategorii. Inkarnacje takie jak Brahma, Rudra, Manu, Prthu i Vyasa, są Jego inkarnacjami częściowymi albo jakościowymi w świecie materialnym, podczas gdy takie inkarnacje, avatary, jak Rama, Narasimha, Varaha i Vamana, są Jego pełnymi, transcendentalnymi inkarnacjami. Pan Śri Krsna jest źródłem wszystkich inkarnacji i dlatego jest On przyczyną wszystkich przyczyn.
01.01.18 Znaczenie: W celu stworzenia, utrzymania i unicestwienia materialnych światów, Najwyższa Osoba Boga pojawia się osobiście w niezliczonych inkarnacjach, których rozliczne przygody są pełne pomyślności. Zarówno ci, którzy asystują przy spełnianiu takich czynów, jak i ci, którzy słuchają takich transcendentalnych opowieści, wszyscy odnoszą korzyść.
01.01.19 Znaczenie: Jest wielka różnica pomiędzy światowymi opowieściami, fikcją, czy historiami, a transcendentalnymi rozrywkami Pana. Opowieści z całego wszechświata zawierają wzmianki o rozrywkach inkarnacji Pana. Ramayana, Mahabharata i Purany są historiami z minionych wieków zapisanymi w związku z rozrywkami Pana, i to jest właśnie powód, dlaczego zachowują one świeżość nawet po wielokrotnym czytaniu. Na przykład, ktoś może wielokrotnie w ciągu całego życia czytać Bhagavad-gitę czy Śrimad-Bhagavatam, a pomimo to ciągle znajdzie w nich nowe światło. Światowe wieści są statyczne, podczas gdy wieści transcendentalne są dynamiczne. Natura ducha jest bowiem dynamiczna, podczas gdy materia jest statyczna. Ci, którzy rozwinęli smak do zrozumienia tematów transcendentalnych, nigdy nie są znużeni słuchaniem takich opowieści. Łatwo można się nasycić czynnościami światowymi, ale nikt nie jest przesycony czynnościami transcendentalnymi, czyli służbą oddania. Uttama-śloka odnosi się do tej literatury, która nie jest przeznaczona do kultywowania niewiedzy. Literatura światowa jest w gunie ciemności, czyli ignorancji, podczas gdy literatura transcendentalna jest całkowicie odmienna. Literatura transcendentalna jest ponad guną ciemności, a jej światło staje się bardziej promienne wraz z postępem w czytaniu i realizacji transcendentalnych treści. Tak zwane wyzwolone osoby nigdy nie są usatysfakcjonowane powtarzaniem słów aham brahmasmi. Taka sztuczna realizacja Brahmana staje się banalna i wskutek tego, aby zasmakować prawdziwej przyjemności, wracają oni do opowieści Śrimad-Bhagavatam. Ci, którzy nie mają tyle szczęścia, wracają do altruizmu i światowej filantropii. Jest to więc oczywisty dowód na to, że filozofia Mayavada jest filozofią doczesną, podczas gdy filozofia Bhagavad-gity i Śrimad-Bhagavatam jest transcendentalna.
01.01.20 Znaczenie: Doktryny antropomorfizmu i zoomorfizmu nigdy nie znajdują zastosowania w przypadku Śri Krsny, Osoby Boga. Teoria, że człowiek staje się Bogiem dzięki pokucie i wyrzeczeniom, bardzo rozpanoszyła się w obecnych czasach, szczególnie w Indiach. Od czasu, kiedy Pan Rama, Pan Krsna i Pan Caitanya Mahaprabhu zostali ujawnieni przez mędrców i świętych jako Osoba Boga, tak jak wskazują na to pisma święte, wielu niegodziwych ludzi stworzyło swoje własne inkarnacje. Proces wymyślania inkarnacji Boga stał się zwykłym biznesem, szczególnie w Bengalu. Byle jaka osoba obdarzona śladem sił mistycznych popisze się kilkoma kuglarskimi wyczynami, a już ludzie gotowi są okrzyczeć ją za inkarnację Boga. Pan Śri Krsna nie był inkarnacją takiego autoramentu. Był On rzeczywiście Osobą Boga, od samych początków Swojego pojawienia się. Pojawił się On przed Swoją tak zwaną matką jako czteroramienny Visnu. Następnie, na prośbę matki, stał się On jak ludzkie dziecko, i od razu opuścił ją dla innego bhakty w Gokuli, gdzie został przyjęty jako syn Nandy Maharajy i Yaśody Maty. Podobnie, Śri Baladeva, towarzysz i brat Pana Śri Krsny, był również uważany za zwykłe ludzkie dziecko, zrodzone z innej żony Vasudevy. W Bhagavad-gicie Pan mówi, że Jego narodziny i czyny są transcendentalne, i że każdy, kto jest na tyle szczęśliwy, aby poznać transcendentalną naturę Jego narodzin i czynów, staje się od razu wyzwolony i zdolny do powrotu do królestwa Boga. Tak więc wiedza o transcendentalnej naturze narodzin i czynów Pana Śri Krsny jest wystarczająca do wyzwolenia. W Bhagavatam, transcendentalna natura Pana została opisana w dziewięciu cantach, a w Canto Dziesiątym przedstawione zostały Jego szczególne rozrywki. Wszystko to staje się znane w miarę postępu w czytaniu tej literatury. Warto tutaj zauważyć, te Pan objawił Swą boskość już na kolanach Swojej matki, a wszystkie Jego czyny są nadludzkie (w wieku lat siedmiu podniósł On Wzgórze Govardhana), i wszystkie one ostatecznie dowodzą, że jest On Najwyższą Osobą Boga. Pomimo to, z powodu Swojego mistycznego okrycia, był On zawsze przyjmowany jako zwykłe ludzkie dziecko przez Jego tak zwanego ojca, matkę i innych krewnych. Kiedykolwiek dokonał On jakiegoś herkulesowego wyczynu, ojciec i matka przyjmowali to w inny sposób. I w ten sposób pozostawali oni zawsze usatysfakcjonowani niezachwianą rodzicielską miłością dla swojego syna. Również i mędrcy z Naimisaranya opisują Go jako pozornie przypominającego ludzką istotę, ale w rzeczywistości jest On Najwyższą Wszechmocną Osobą Boga.
01.01.21 Znaczenie: Ten wiek Kali nie jest wcale odpowiedni do samorealizacji, tak jak był nim wiek złoty, Satya-yuga, czy Treta i Dvapara-yuga, wiek srebrny i brązowy. W wieku Satya ludzie żyli sto tysięcy lat i byli w stanie medytować przez bardzo długi okres czasu, aby osiągnąć realizację duchową. A w wieku Treta, kiedy ludzie żyli dziesięć tysięcy lat, samorealizacja była osiągana przez spełnianie wielkich ofiar. W Dvapara-yuga, gdzie okres życia zmniejszył się do tysiąca lat, samorealizację osiągano przez wielbienie Pana. Ale w wieku Kali, gdzie maksymalna długość życia wynosi zaledwie sto lat, i to nawet połączone jest z wieloma trudnościami, polecanym procesem samorealizacji jest słuchanie i intonowanie świętego imienia, sław i rozrywek Pana. Mędrcy z Naimisaranya zaczęli ten proces w miejscu specjalnie przeznaczonym dla wielbicieli Pana. przygotowali się, aby słuchać o rozrywkach Pana przez okres tysiąca lat. Biorąc przykład mędrców z lasu Naimisaranya, powinniśmy się nauczyć, że regularne słuchanie i recytowanie Śrimad-Bhagavatam jest jedyną drogą samorealizacji. Inne próby są po prostu stratą czasu, ponieważ nie dają one żadnego istotnego rezultatu. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu głosił ten system Bhagavata-dharmy i polecił On, aby wszyscy ci, którzy urodzili się w Indiach, wzięli na siebie odpowiedzialność za rozpowszechnianie przekazów o Panu Śri Krsnie, przede wszystkim zaś przekazu Bhagavad-gity. A kiedy ktoś jest już dobrze umocniony w naukach Bhagavad-gity, może on podjąć studia nad Śrimad-Bhagavatam, dla dalszego oświecenia w samorealizacji.
01.01.22 Znaczenie: Wiek Kali jest bardzo niebezpieczny
dla ludzkiej istoty. Życie ludzkie jest po prostu przeznaczone dla
samorealizacji, ale z powodu tego niebezpiecznego wieku, ludzie całkowicie
zapomnieli o celu życia. W tym wieku długość życia będzie się stopniowo
zmniejszać. Ludzie będą stopniowo tracić pamięć, subtelniejsze uczucia, siłę i
lepsze cechy. Lista anomalii, nieprawidłowości dla tego wieku, została podana w
Dwunastym Canto tego dzieła. Wiek ten jest bardzo trudny dla tych, którzy chcą
wykorzystać swoje życie dla samorealizacji. Ludzie są tak pochłonięci
zadowalaniem zmysłów, że zupełnie zapomnieli o samorealizacji. Z powodu tego
swojego szaleństwa mówią oni otwarcie, że nie ma takiej potrzeby jak
samorealizacja. Nie uświadamiają sobie bowiem, że to krótkie życie jest
zaledwie chwilą w naszej wielkiej podróży ku samorealizacji. Cały system
edukacji został zaprzęgnięty w zadowalanie zmysłów, i jeśli jakiś uczony
człowiek zastanowi się nad tym, zobaczy on, że dzieci tego wieku posyłane są
umyślnie do rzeźni tak zwanej edukacji. Dlatego też, uczeni ludzie muszą strzec
się tego wieku, i jeśli w ogóle chcą przepłynąć ten niebezpieczny ocean Kali,
muszą oni pójść w ślady mędrców z lasu Naimisaranya, i zaakceptować Śri Sutę
Gosvamiego czy jego bona fide reprezentanta jako kapitana łodzi. Łodzią jest
przekaz Pana Śri Krsny w postaci Bhagavad-gity
czy Śrimad-Bhagavatam.
01.01.23 Znaczenie: Zasadniczo, religia jest przepisanym kodeksem wypowiedzianym osobiście przez Osobę Boga. Kiedykolwiek ma miejsce grube nadużycie albo lekceważenie zasad religijnych, Najwyższy Pan pojawia się osobiście, aby je przywrócić. Jest to oznajmione w Bhagavad-gicie. Tutaj mędrcy z Naimisaranya dopytują się o te zasady. Odpowiedź na te pytania znajdujemy później. Śrimad-Bhagavatam jest transcendentalną dźwiękową reprezentacją Osoby Boga, i jako takie, jest ono pełną reprezentacją wiedzy transcendentalnej i zasad religijnych.