Rozdział 46

Zdumienie i rycerstwo

Zdumienie

Ekstaza zdumienia w służbie oddania jest postrzegana na dwa sposoby. bezpośrednio, poprzez doświadczenie swoich własnych oczu, i pośrednio, poprzez słuchanie od innych.

Kiedy Narada przybył, aby zobaczyć czynności Pana w Dvarace, ze zdumieniem ujrzał, że Krsna był obecny w każdym pałacu w tym samym ciele, lecz pełniąc różne czynności. Jest to jeden z przykładów zdumienia w służbie oddania poprzez bezpośrednią percepcję. Jedna z przyjaciółek matki Yaśody powiedziała, "Yaśodo, spójrz tylko na tę zabawę! Oto twoje dziecko, które zawsze z przyjemnością pije mleko z twoich piersi, a z drugiej strony jest to wielkie wzgórze Govardhana, które może powstrzymać wędrujące chmury. Ale jakże to zdumiewające, że mimo to, to wielkie Wzgórze Govardhana spoczywa na małym palcu lewej ręki twojego dziecka, tak jak gdyby było ono zabawką. Czyż nie jest to cudowne?" To zdanie jest innym przykładem zdumienia w służbie oddania: Jest to zdumienie poprzez bezpośrednią percepcję.

Przykład zdumienia w służbie oddania poprzez pośrednią percepcję miał miejsce, kiedy Maharaja Pariksit słuchał od Śukadevy Gosvamiego o tym, jak Krsna zabił Narakasurę, który walczył z Krsną za pomocą jedenastu oddziałów żołnierzy aksauhini. Każdy oddział żołnierzy aksauhini liczył kilkanaście tysięcy słoni, kilkanaście tysięcy koni, powozów, i kilkanaście setek tysięcy żołnierzy piechoty. Narakasura posiadał jedenaście takich oddziałów, i wszystkie z nich wyrzucały strzały w kierunku Krsny, ale Krsna zabił ich wszystkich, wyrzucając jedynie trzy strzały ze Swojej strony. Kiedy Maharaja Pariksit usłyszał o tym cudownym zwycięstwie, natychmiast zaczął ocierać łzy, które popłynęły mu z oczu, i przepełnił się radością. Jest to przykład zdumienia w służbie oddania poprzez pośrednią percepcję, czyli recepcję słuchową.

Jest też inny przykład takiego pośredniego zdumienia. Usiłując sprawdzić Krsnę, aby przekonać się, czy rzeczywiście jest On Najwyższą Osobą Boga, Pan Brahma ukradł wszystkich chłopców-pasterzy i krowy. Ale po kilku sekundach zobaczył on, że Krsna był nadal obecny ze wszystkimi krowami, cielętami i pasterzami, dokładnie tak jak przedtem. Kiedy Pan Brahma opisał to wydarzenie swoim towarzyszom na planecie Satyaloka, wszyscy się bardzo zdumieli. Brahma powiedział im, że po zabraniu wszystkich chłopców, ujrzał on Krsnę ponownie bawiącego się w ten sam sposób, z tymi samymi chłopcami. Ich cera była czarnawa, prawie tak jak Krsny, i wszyscy mieli cztery ramiona. I nadal obecne były tam te same cielęta i krowy, w ten sam sposób. Nawet opisując to wydarzenie, Brahma przepełnił się zdumieniem. "A najbardziej zadziwiającą rzeczą było to," dodał, "że również wielu innych Brahmów z wielu innych wszechświatów przybyło tam, aby czcić Krsnę i Jego towarzyszy."

Podobnie, kiedy w Bhandiravana wybuchł pożar leśny, Krsna poinstruował Swoich przyjaciół, aby mocno zamknęli oczy, i wszyscy to uczynili. Następnie, kiedy Krsna zniszczył ogień, chłopcy otworzyli oczy i ujrzeli, że zostali wybawieni z niebezpieczeństwa, i że również ocalone zostały ich cielęta i krowy. Zaczęli dostrzegać cudowność sytuacji, po prostu zgadując, w jaki sposób Krsna ich ocalił. Jest to inny przykład pośredniej percepcji wywołującej zdumienie w służbie oddania.

Czynności danej osoby, nawet jeśli nie są bardzo niezwykłe, wywołują podziw w sercach i umysłach przyjaciół tej osoby. Ale nawet bardzo wspaniałe dokonania osoby nie będącej przyjacielem, nie. stworzą żadnego wrażenia. To właśnie z powodu miłości czyjeś wspaniałe czyny wywierają wrażenie na umysłach innych.

Rycerstwo

Kiedy z powodu miłości i służby oddania dla Pana ma miejsce jakiś szczególny śmiały entuzjazm, to czynności będące jego rezultatem są nazywane rycerskimi. Te rycerskie czyny mogą zamanifestować się w czynnościach takich jak walka sportowa, czynach dobroczynnych, okazywaniu łaski i spełnianiu religijnych zasad. Poprzez spełnienie rycerskich czynów w walce, jest się nazywanym yuddha-vira. Poprzez czynności dobroczynne jest się nazywanym dana-vira. A poprzez okazanie niezwykłej łaski jest się nazywanym daya-vira. A kiedy ktoś jest wspaniałomyślny w spełnianiu rytuałów religijnych, jest on nazywany dharma-vira. Obiektem wszystkich takich rycerskich dokonań jest Krsna.

Kiedy jakiś przyjaciel pragnie zadowolić Krsnę poprzez spełnienie jakichś rycerskich czynów, przyjaciel ten staje się wyzwańcem, a Sam Krsna staje się przeciwnikiem. Albo Krsna może być obserwatorem walki, odpowiednio do Swojego pragnienia, a jakiś inny przyjaciel może stać się przeciwnikiem. Jeden przyjaciel pewnego razu wyzwał Krsnę w ten sposób: "Mój drogi Madhavo, jesteś bardzo ożywiony, ponieważ myślisz, że nikt nie jest w stanie Cię pokonać. Ale jeśli nie wyniesiesz się stąd, zobaczysz, jaką. Ci dam nauczkę. I moi przyjaciele będą usatysfakcjonowani widząc Twoją przegraną!"

Krsna i Śridama byli bardzo bliskimi przyjaciółmi, jednakże Śridama, rozzłościwszy się na Krsnę, wyzwał Go do walki. Kiedy zaczęli walczyć, był to wspaniały widok dla wszystkich przyjaciół zgromadzonych na brzegu Yamuny. Przygotowali strzały do walki sportowej, i Krsna zaczął wyrzucać te strzały w kierunku Śridamy, a Śridama zaczął blokować je, wywijając. drążkiem. Śridama bardzo zadowolił Krsnę swoją walecznością. Taka walka sportowa na ogół ma miejsce pomiędzy walecznymi osobnikami i jest ona wspaniałym przeżyciem dla wszystkich widzów.

W Hari-vamśa znajduje się zdanie, .że czasami Arjuna i Krsna walczyli w obecności Kunti, i Krsna zwykł pokonywać Arjunę.

W takich rycerskich walkach pomiędzy przyjaciółmi czasami dochodzi do przechwałek, lenistwa, dumy, siły, łapania za bron, wyzwania i stawania się przeciwnikiem. Wszystkie z tych symptomów stają się bodźcami do rycerskiej służby oddania.

Jeden przyjaciel wyzwał Krsnę w ten sposób: "Mój drogi przyjacielu Damodaro, jesteś jedynie ekspertem w jedzeniu. Pokonałeś Subalę jedynie dlatego, ponieważ on jest słaby, a Ty użyłeś podstępu. Nie ogłaszaj się wielkim wojownikiem poprzez takie czyny. Ogłosiłeś się żmiją, a ja jestem pawiem, który teraz Cię pokona." Paw jest największym wrogiem żmiji.

Kiedy w takiej walce pomiędzy przyjaciółmi dochodzi do autoreklamy, uczeni nazywają to podekstazą. Gdzie występuje głośne wyzwanie, pewien rodzaj ruchów przygotowawczych do walki, entuzjazm, brak broni, zapewnienie dane wystraszonym świadkom - wszystkie te czynności rycerskie są nazywane podekstazą.

Jeden przyjaciel zwrócił się do Krsny w ten sposób: "Drogi Madhusudano, znasz moją siłę, a jednak zachęcasz Bhadrasenę, a nie mnie, do wyzwania potężnego Baladevy. W ten sposób jedynie obrażasz mnie, ponieważ moje ramiona są tak silne, jak rygle bramy!"

Jeden bhakta pewnego razu powiedział, "Mój drogi Panie Krsno, niech Śridama, który zwykł Cię wyzywać do walki, będzie sławiony za swoje rycerskie dokonania, takie jak wydawanie głosu podobnego do grzmotu błyskawicy i ryczenie niczym lew. W szelka chwała rycerskim czynom Śridamy!" Rycerskie czyny, takie jak walka, dobroczynność, miłosierdzie i spełnianie rytuałów religijnych są nazywane konstytucjonalnymi, podczas gdy wyrażenie dumy, emocji, wytrzymałości, uprzejmości, determinacji, radości, entuzjazmu, zazdrości i pamięci, są nazywane niekonstytucjonalnymi. Kiedy Stoka-krsna, jeden z wielu przyjaciół Krsny, walczył z Nim, jego ojciec skarcił go, że walczy z Krsną, który jest duszą i życiem wszystkich mieszkańców Vrndavany. Po wysłuchaniu tych nagan, Stoka-krsna wycofał się z walki. Ale Krsna nadal go wyzywał, i wówczas, aby odpowiedzieć na wyzwanie, Stoka-krsna podniósł swój kij i wywijając nim, zaczął popisywać się swoją zręcznością.

Pewnego razu Śridama wyzwał Bhadrasenę, mówiąc, "Mój drogi przyjacielu, nie musisz się mnie jeszcze obawiać. Najpierw pokonam naszego brata Balaramę, potem pobiję Krsnę, a potem dopiero zabiorę się za ciebie." Bhadrasena dlatego opuścił stronę Balaramy i przyłączył się do Krsny, i podburzył swoich przyjaciół tak bardzo, jak Wzgórze Mandara wzburzyło cały ocean. Swym głośnym rykiem ogłuszył wszystkich swoich przyjaciół, a Krsnę zainspirował swoimi rycerskimi dokonaniami.

Pewnego razu Krsna wyzwał wszystkich Swoich przyjaciół i powiedział, "Moi drodzy przyjaciele, spójrzcie tylko--skaczę .z wielką rycerską siłą. Proszę, nie uciekajcie." Usłyszawszy to wyzwanie, przyjaciel o imieniu Varuthapa przyjął je, i stoczył z Panem walkę.

Jeden z przyjaciół pewnego razu zauważył, "Śridama robi wszystko, aby pokonać Damodarę, i myślę, że jeśli nasz potężny Subala przyłączy się do niego, będzie to bardzo piękna kombinacja, niczym wartościowy klejnot oprawiony w złoto."

W tych walkach przeciwnikami mogą być jedynie przyjaciele Krsny. Wrogowie Krsny w rzeczywistości nigdy nie mogą być Jego przeciwnikami. Dlatego te wyzwania przyjaciół Krsny są nazywane służbą oddania w rycerskości.

Dana-vira, czyli rycerskość w czynach dobroczynnych, może być podzielona na dwie części: hojność i wyrzeczenie. Hojną jest nazywana osoba, która jest w stanie poświęcić wszystko dla satysfakcji Krsny. Kiedy ktoś pragnie spełnić ofiarę wskutek ujrzenia Krsny, Krsna jest nazywany czynnikiem pobudzającym taką dobroczynność. Kiedy Krsna pojawił się jako syn Nandy Maharaja, Nanda Maharaja w swojej czystej świadomości pragnął wszelkiej pomyślności dla swojego syna, i wskutek tego zaczął rozdawać wszystkim braminom wartościowe krowy. Bramini byli tak zadowoleni z jego aktu dobroczynności, że byli zmuszeni przyznać, że dobroczynność Nandy Maharaja prześcignęła dobroczynność takich przeszłych królów jak Maharaja Prthu i Nrga. Kiedy ktoś zna chwały Pana w pełni i jest gotów wszystko poświęcić

Panu, jest on nazywany sampradanaka, czyli tym, który wszystko poświęca Krsnie w akcie dobroczynności.

Kiedy Maharaja Yudhisthira udał się z Krsną na arenę ofiary Rajasuya, w swojej wyobraźni zaczął smarować ciało Krsny papką sandałową, udekorował Go girlandą sięgającą Jego kolan, podarował Mu szaty całe haftowane złotem, podarował Mu ornamenty wysadzane wartościowymi klejnotami, i oddał Mu wiele w pełni dekorowanych słoni, powozów i koni. Następnie pragnął oddać Krsnie swoje królestwo, swoją rodzinę, jak również swoją osobę. Kiedy nie pozostało już nic więcej do oddania, Maharaja Yudhisthira bardzo się zmieszał i zaniepokoił.

Podobnie, Maharaja Bali powiedział pewnego razu swojemu kapłanowi Śukracaryi, "Mój drogi mędrcze, jesteś ekspertem w wiedzy wedyjskiej, i wskutek tego czcisz Najwyższą Osobę Boga, Visnu, poprzez spełnianie rytuałów wedyjskich. Jeśli chodzi o tego karła bramina (inkarnacja Vamanadevy), jeśli jest On Panem Visnu, chłopcem-braminem, czy nawet moim wrogiem, postanowiłem oddać Mu w darze całą ziemię, o którą poprosił." Maharaja Bali miał takie szczęście, że Pan wyciągnął przed nim rękę, która była czerwonawa od dotykania piersi bogini fortuny, zawsze pokrytych czerwonym pudrem kumkum. Innymi słowy, chociaż Osoba Boga jest tak wielki, że bogini fortuny jest zawsze gotowa do Jego usług, to mimo to wyciąga On rękę, aby przyjąć dar od Maharaja Bali.

Osobą prawdziwie wyrzeczoną jest ta, która pragnie wszystko oddać Krsnie, ale nie pragnie niczego w zamian. Zatem bhakta odmówi przyjęcia jakiegokolwiek rodzaju wyzwolenia, nawet jeśli Pan mu je ofiaruje. Prawdziwa miłość Krsny manifestuje się wówczas, kiedy Krsna staje się odbiorcą darów, a bhakta staje się ofiarodawcą.

W Hari-bhakti-sudhodaya jest inny przykład, zaprezentowany przez Maharaja Dhruvę. Mówi on tam, "Mój drogi Panie, praktykowałem wyrzeczenia i pokuty, ponieważ pragnąłem czegoś- od Ciebie, ale Ty w zamian pojawiłeś się przede mną, mimo iż nigdy nie ujawniasz się nawet wielkim mędrcom i świętym osobom. Poszukiwałem jakichś kawałków rozbitego szkła, ale zamiast tego znalazłem drogocenny klejnot. Dlatego jestem w pełni zadowolony mój Panie. Nie pragnę prosić Cię o nic więcej Panie."

Podobne zdanie znajduje się w Trzecim Canto Śrimad-Bhagavatam, piętnastym rozdziale, wersecie 48. Czterech mędrców, na czele z Sanaką Muni, zwraca się do Pana w ten sposób: "Droga Najwyższa Osobo Boga, Twoja sława jest bardzo atrakcyjna i jest wolna od wszelkiego materialnego zanieczyszczenia. Dlatego jesteś warty wysławiania, i w rzeczywistości jesteś rezerwuarem wszystkich miejsc pielgrzymek. Osoby, które mają na tyle szczęścia, aby wychwalać Twoje atrybuty, i które znają Twoją rzeczywistą transcendentalną pozycję, nie dbają nawet o wyzwolenie, które im ofiarowujesz. Ponieważ są one tak transcendentalnie bogate, nie pragną przyjąć nawet pozycji Indry, Króla niebiańskiego. Wiedzą one, że pozycja Króla niebios również nie jest wolna od strachu, podczas gdy dla tych, którzy zawsze sławią Twoje transcendentalne cechy, istnieje tylko radość i wolność od wszelkiego niebezpieczeństwa. W takiej sytuacji, dlaczego osoby posiadające tę wiedzę miałyby być przyciągane przez pozycję w królestwie niebiańskim?"

Pewien bhakta wyraził swoje odczucie odnośnie dobroczynności spełnianej przez Króla Mayuradhvaję: "Nie mam nawet odwagi mówić o czynach Maharaja Mayuradhvajy, któremu ofiarowuję pełne szacunku pokłony." Mayuradhvaja był bardzo inteligentny, i mógł zrozumieć, dlaczego Krsna przybył do niego pewnego razu w przebraniu bramina. Krsna zażądał od niego potowy jego ciała, które miało być przepiłowane przez jego żonę i syna, i Król Mayuradhvaja zgodził się na tę propozycję. Z powodu swego intensywnego uczucia miłości w służbie oddania, Król Mayuradhvaja zawsze myślał o Krsnie, i kiedy dowiedział się, że Krsna przyszedł w przebraniu bramina, nie wahał się oddać połowy swego ciała. Ta ofiara Króla Mayuradhvaja dla Krsny jest wyjątkową w świecie, i dlatego powinniśmy ofiarować mu pełne szacunku pokłony. Miał on pełną wiedzę o Najwyższej Osobie Boga w przebraniu bramina, i jest on znany jako doskonały dana-vira, czyli osoba wyrzeczona.

Każda osoba, która jest zawsze gotowa zadowolić Krsnę, i która jest zawsze sprawna w pełnieniu służby oddania, jest nazywana dharma-vira, czyli rycerską w wypełnianiu religijnych rytuałów. Ten stan dharma-vira mogą osiągnąć jedynie zaawansowani bhaktowie spełniający rytuały religijne: Dharma-virą zostaje się po zapoznaniu się z pismami autorytatywnymi, przestrzeganiu zasad moralnych, przez bycie wiernym i tolerancyjnym, i kontrolowanie zmysłów. Osoby, które spełniają rytuały religijne dla satysfakcji Krsny, są niezachwiane w służbie oddania, podczas gdy osoby, które spełniają takie rytuały religijne bez intencji zadowolenia Krsny, są jedynie nazywane pobożnymi.

Najlepszym przykładem dharma-vira jest Maharaja Yudhisthira. Pewien bhakta pewnego razu powiedział Krsnie, "Mój drogi Krsno, zabójco wszelkich demonów, pragnąc Cię zadowolić, Maharaja Yudhisthira, najstarszy syn Maharaja Pandu, dokonał wszelkiego rodzaju ofiar. Na te yajny (ofiary) zawsze zapraszał on niebiańskiego Króla Indrę. Ponieważ w ten sposób Król Indra był tak często z dala od Śacidevi, spędzała ona większość swego czasu na smutnych rozmyślaniach o nieobecności swego męża, z policzkami wspartymi na dłoniach."

Spełnianie różnych yajn dla półbogów jest uważane za czczenie kończyn Najwyższego Pana. Półbogowie są uważani za różne części kosmicznego ciała Pana, i dlatego ostatecznym celem ich czczenia jest zadowolenie Pana poprzez częściowe oddawanie czci Jego różnym członkom. Maharaja Yudhisthira nie miał żadnego takiego materialnego pragnienia. On spełniał wszystkie ofiary pod kierunkiem Krsny, a nie po to, aby odnieść z nich jakąś osobistą korzyść. Pragnął jedynie zadowolić Krsnę i dlatego był nazywany najlepszym z bhaktów. Zawsze był pogrążony w oceanie służby miłości.