Rozdział 42

Braterskie sprawy miłosne

 

   Wiek Krsny, Jego piękno, Jego trąbka, flet, koncha i Jego ujmujące zachowanie, wszystkie wzbudzają miłość do Niego w przyjaźni. Jego niezwykły dowcip, który objawia czasami grając rolę królewskiego księcia czy nawet Najwyższą Osobę Boga, również są czynnikami pobudzającymi w bhaktach miłość w przyjaźni.

   Uczeni podzielili wiek Krsny na trzy okresy: wiek do lat pięciu jest nazywany kaumara, wiek od lat sześciu do dziesięciu jest nazywany pauganda, a wiek od lat jedenastu do piętnastu jest nazywany kaiśora . Kiedy Krsna spędza Swoje dni jako chłopiec-pasterz, jest w wieku kaumara i pauganda. W wieku kaiśora, kiedy Krsna przebywał w Gokuli, działał jako chłopiec-pasterz, a następnie, mając lat szesnaście, udał się do Mathury, aby zabić Kamsę.

   Wiek kaumara jest odpowiedni do wymiany miłości dziecka z matką Yaśodą. W Dziesiątym Canto, trzynastym rozdziale, 11 wersecie Śrimad-Bhagavatam, Śukadeva Gosvami mówi Królowi Pariksitowi: "Mój drogi Królu, chociaż Pan Krsna jest najwyższym podmiotem radości i odbiorcą wszelkiego rodzaju ceremonii ofiarnych, mimo to zwykł posilać się razem ze Swoimi przyjaciółmi pasterzami. A to dlatego, że w tym czasie spełniał On rozrywki zwykłego chłopca, nosząc flet pod pachą i trąbkę przytroczoną po prawej stronie Swojego pasa, razem z garnuszkiem. W Swojej lewej rączce trzymał On odrobinę pasty ryżowej z jogurtem, a w Jego palcach było pilu, król owoców. Kiedy tak siedział pomiędzy Swoimi przyjaciółmi, zdawał się być baldaszkiem kwiatu lotosu, a otaczający Go przyjaciele - płatkami tego kwiatu. Kiedy tak radowali się, żartując ze sobą, mieszkańcy nieba przepełnili się zdumieniem i jedynie obserwowali tę scenę."

   Wiek pauganda Krsny może być dalej podzielony na trzy okresy - mianowicie początek, środek i koniec. Na początku wieku pauganda usta Krsny posiadają miły czerwonawy kolor, Jego brzuszek jest bardzo cienki, a na Jego szyi znajdują się pręgi, tak jak na muszli. Czasami jacyś goście z zewnątrz powracali do Vrndavany, aby zobaczyć Krsnę i, po ponownym ujrzeniu Go, wykrzykiwali, "Mój drogi Mukundo, Twoje piękno stopniowo się zwiększa, tak jak jest to w przypadku liścia drzewa banyanowego! Mój drogi lotosooki, na Twojej szyi stopniowo manifestują się kręgi, podobne kręgom zdobiącym muszlę. A przy świetle księżyca Twoje zęby i policzki współzawodniczą z pięknie obrobionymi klejnotami padmaraga. Jestem pewien, że piękny rozwój Twojego ciała sprawia wiele przyjemności Twoim przyjaciołom."

   W tym wieku Krsna nosił girlandę z różnego rodzaju kwiatów. Zwykł nakładać jedwabne szaty, zabarwione farbami o różnych odcieniach. Takie piękne dekoracje są uważane za strój Krsny. Krsna nosił ten strój, kiedy udawał się do lasu paść krowy. Czasami mocował się tam ze Swoimi różnymi przyjaciółmi, a czasami tańczyli wszyscy razem w lesie. Oto niektóre ze specyficznych czynności wieku pauganda.

   Pastuszkowie, przyjaciele Krsny, byli tak szczęśliwi w Jego towarzystwie, że czasami wyrażali swoje transcendentalne uczucia w ten sposób: "Drogi Krsno, zawsze jesteś zajęty pasieniem krów, które rozchodzą się po całej pięknej Vrndavanie. Nosisz piękną girlandę, małą konchę, pawie pióro w Swoim turbanie i jedwabny strój koloru żółtego, dekoracje z kwiatów karnikara na Swoich uszach i girlandę z kwiatów mallika na piersi. Wyglądając tak pięknie, kiedy udajesz, niczym aktor, że walczysz z nami, dostarczasz nam nieograniczonego, transcendentalnego szczęścia."

   Kiedy Krsna nieco dorasta, będąc w środkowym okresie Swojego wieku pauganda, Jego paznokcie stają się lekko ostre, a Jego pucołowate policzki okrągleją i nabierają blasku. Na obu bokach Jego talii, powyżej pasa, są trzy wyraźne linie, fałdy skórne, nazywane trivali.

   Pastuszkowie, przyjaciele Krsny, byli bardzo dumni z Jego towarzystwa. W tym czasie czubek Jego nosa pokonał piękno sezamowych kwiatów, blask J ego policzków pokonał blask pereł, a dwie strony Jego ciała były nadzwyczaj piękne. W tym wieku Krsna nosił jedwabny strój, który błyszczał niczym błyskawica, Jego głowę zdobił jedwabny turban przepasany złotą koronką, a w ręce nosił laskę długą na około pięćdziesiąt sześć cali.(Specyficzne rozrywki tego okresu miały miejsce w lesie znanym .jako Bhandiravana. Ten las Bhandiravana nadal istnieje we Vrndavanie, razem z innymi jedenastoma vanami, i bhaktowie okrążający cały teren Vrndavany nawet dzisiaj mogą podziwiać piękno tych lasów. ) Widząc ten nadzwyczaj piękny strój Krsny, pewien bhakta zwrócił się do swego przyjaciela w ten sposób: "Mój drogi przyjacielu, spójrz tylko na Krsnę! Zobacz jak w Swojej ręce dzierży On kij opleciony od góry do dołu złotymi pierścieniami i jak niezwykle błyszczy Jego turban ze złotą koronką. Jego strój dostarcza Jego przyjaciołom największej transcendentalnej przyjemności!"

   Pod koniec wieku pauganda Jego włosy czasami sięgają Mu bioder, i czasami są w nieładzie. W tym wieku Jego ramiona stają się wyższe i szersze, a Jego twarz jest zawsze dekorowana znakami tilaka. Kiedy Jego piękne włosy spoczywają w nieładzie na Jego ramionach, wydaje się, że obejmuje Go bogini fortuny, i tym objęciem w najwyższym stopniu radują się Jego przyjaciele. Subala pewnego razu zwrócił się do Niego w ten sposób: "Mój drogi Keśavo, Twój okrągły turban, kwiat lotosu w Twojej ręce, pionowe znaki tilaka na Twoim czole, Twoje perfumy pachnące kumkum i wszystkie Twoje piękne cechy cielesne pokonują mnie dzisiaj, chociaż zwykle jestem silniejszy od Ciebie czy któregokolwiek z naszych przyjaciół. Dlatego nie mogę zrozumieć, jak te cechy Twojego ciała mogą nie być w stanie pokonać dumy wszystkich młodych dziewcząt Vrndavany. Skoro ja zostałem w ten sposób pokonany Twoją urodą, to jaka szansa jest tych, które z natury są bardzo proste i uległe?"

   W tym wieku Krsna znajdował przyjemność w szeptaniu do uszu Swoich przyjaciół, a tematem tych rozmów było piękno gopi, które właśnie wałęsały się wokół nich. Subala pewnego razu zwrócił się do Krsny w ten sposób: "Mój drogi Krsno, jesteś bardzo przebiegły i jesteś w stanie zrozumieć myśli innych. Dlatego szepczę Ci do ucha, że te wszystkie pięć gopi, które są najpiękniejsze, zostały oczarowane Twoim strojem. I wierzę, że Kupidyn powierzył im odpowiedzialność za pokonanie Ciebie." Innymi słowy, piękno gopi było w stanie pokonać Krsnę, chociaż Krsna jest zdobywcą wszystkich wszechświatów.

   Symptomy wieku kaiśora zostały już opisane, i to właśnie w tym wieku bhaktowie na ogół najbardziej doceniają Krsnę. Krsna jest czczony razem z Radharani jako Kiśora-kiśori. Krsna nie wyrasta ponad Swoją formę kaiśora, i Brahma-samhita stwierdza, że chociaż jest On najstarszą osobą i ma różne niezliczone formy, to Jego oryginalna forma jest zawsze pełna młodości. Na obrazkach z Krsną z Pola Bitwy pod Kuruksetrą widzimy, że jest On młodzieńcem, chociaż w tym czasie był w wystarczająco dojrzałym wieku; aby mieć synów, wnuki i prawnuki. Pasterze, przyjaciele Krsny, pewnego razu powiedzieli, "Drogi Krsno, nie potrzebujesz dekorować Swojego ciała tak wieloma ornamentami. Twoje transcendentalne cechy są same w sobie tak piękne, że zbędne są wszelkie ozdoby." W tym wieku, kiedy tylko Krsna zaczyna grać na Swoim flecie wcześnie rano, wszyscy Jego przyjaciele natychmiast wstają z łóżek, by przyłączyć się do Niego i udać się razem na pastwiska. Jeden z Jego przyjaciół pewnego razu powiedział, "Mój drogi przyjacielu-pasterzu, dźwięk fletu Krsny dobiegający ze Wzgórza Govardhana ' mówi nam; że nie musimy szukać Go na brzegach Yamuny."

   Parvati, żona Śivy, powiedziała swojemu mężowi, "Mój drogi Pancamukho (pięciousty), spójrz tylko na Pandavów! Po usłyszeniu konchy Krsny, znanej jako Pancajanya, odzyskali swoją siłę i są niczym lwy."

   W tym wieku, Krsna pewnego razu ubrał się dokładnie tak jak Radharani, po to tylko, aby zabawić Swoich przyjaciół. Nałożył złote kolczyki, a ponieważ był czarnawy, całe Swoje ciało wysmarował papką kumkum, aby być tak jasnym jak Ona. Widząc ten strój, przyjaciel Krsny, Subala, bardzo się zadziwił.

   Krsna rozmaicie bawił się ze Swoimi bliskimi przyjaciółmi, czasami walcząc albo mocując się z nimi, czasami grając w piłkę, a czasami w szachy. Czasami jeden drugiego niósł na swoich barkach, a czasami popisywali się swoim doświadczeniem w toczeniu pni. Jego przyjaciele-pasterze zwykli zadowalać Krsnę poprzez siedzenie z Nim razem na ławeczkach albo huśtawkach, leżąc razem z Nim na swoich posłaniach, żartując z Nim i pływając w stawie. Wszystkie te czynności nazywane są anubhava. Kiedykolwiek wszyscy przyjaciele gromadzili się w towarzystwie Krsny, natychmiast angażowali się we wszystkie te zajęcia; szczególnie we wspólne tańce. Jeśli chodzi o ich zapasy, pewien przyjaciel jednego razu zapytał Krsnę, "Mój drogi przyjacielu, zabójco demona Aghy, tak dumnie poruszasz się pomiędzy Swoimi przyjaciółmi; popisując się siłą Swoich ramion. Czy to dlatego, że jesteś zazdrosny o mnie? Wiem, że nie możesz pokonać mnie w zapasach, i również wiem, że siedziałeś bezczynnie przez długi czas, ponieważ nie miałeś nadziei, że uda Ci się mnie pokonać."

   Wszyscy ci przyjaciele byli bardzo śmiali i gotowi na podjęcie wszelkiego ryzyka, ponieważ byli przekonani, że Krsna pomoże im wyjść zwycięsko z wszystkich przygód. Zwykli oni siedzieć razem i udzielać sobie wzajemnych rad, czasami nakłaniając się nawzajem do zaangażowania się w prace dobroczynne. Czasami ofiarowywali sobie nawzajem orzechy betel, dekorowali sobie wzajemnie twarze tilakiem; albo smarowali swoje ciała papką candana. Czasami, po prostu dla zabawy, zwykli malować na swoich twarzach dziwne dekoracje. Innym interesem tych przyjaciół było to, że każdy z nich pragnął. pokonać Krsnę. Czasami zwykli oni porywać Jego ubranie albo wyrywać Mu z rąk kwiaty. Czasami jeden z nich prosił innego, aby udekorował mu jego ciało, a kiedy tamtemu się to nie udało, byli zawsze gotowi walczyć z sobą, rzucając jeden drugiemu wyzwanie do walki na zapasy. Takie były niektóre z głównych zajęć Krsny i Jego przyjaciół.

   Inną ważną rozrywką przyjaciół Krsny było to, że czasami przyjmowali rolę wysłanników od Krsny do gopi i na odwrót; czasami przedstawiali oni gopi Krsnie, a czasami zbliżali się do gopi z ramienia Krsny. Kiedy gopi były w niezgodzie z Krsną, przyjaciele ci brali stronę Krsny w Jego obecności-a kiedy Krsna nie był obecny, zwykli brać stronę gopi. W ten sposób, czasami biorąc jedną stronę, czasami drugą, prowadzili zażyłe rozmowy, szepcząc sobie do uszu, chociaż żadna z tych spraw nie była bardzo poważna.

   Słudzy Krsny czasami zajmowali się zbieraniem kwiatów, dekorowaniem Jego ciała wartościowymi ornamentami i błyskotkami, tańcząc przed Nim, śpiewając, pomagając Mu w pasieniu krów, masując Jego ciało, przygotowując dla Niego girlandy z kwiatów i czasami wachlując Go. Były to niektóre z głównych obowiązków sług Krsny. Przyjaciele i słudzy Krsny wszyscy łączyli się razem w służeniu Mu, i wszystkie te ich czynności są nazywane anubhava.

   Kiedy Krsna wyszedł z Yamuny po ukaraniu Kaliyi-nagi, Śridama chciał objąć Go pierwszy, ale z powodu wielkiego uczucia szacunku, nie był w stanie podnieść swoich ramion.

   Kiedy Krsna grał na Swoim flecie, wibracje te zdawały się być podobne grzmotowi chmur na niebie podczas konstelacji Svati. Według wedyjskiej kalkulacji astronomicznej, jeśli podczas konstelacji gwiazdy Svati pada deszcz, to deszcz ten, padając na morza, produkuje perły, a padając na żmiję, produkuje klejnoty. Podobnie, kiedy flet Krsny grzmiał niczym grzmoty piorunów podczas konstelacji Svati, wówczas pojawiający się pod wpływem tego dźwięku pot na ciele Śridamy zdawał się być podobny do pereł.

   Kiedy Krsna i Subala obejmowali siebie nawzajem, Śrimati Radharani stała się trochę zazdrosna, i starając się ukryć Swój gorący temperament, powiedziała: "Mój drogi Subalo, jesteś bardzo szczęśliwy, ponieważ nawet w obecności starszych ty i Krsna nie wahacie się położyć sobie rąk na ramiona. Jestem pewna, że w swoich przeszłych żywotach musiałeś odnieść sukces w wielu rodzajach wyrzeczeń." Znaczenie tego jest takie, że chociaż Radharani zwykła kłaść Swoje ręce na ramionach Krsny, to jednak nie mogła robić tego w obecności starszych. Podczas gdy Subala mógł to robić swobodnie. Dlatego Radharani chwaliła jego szczęście.

   Kiedy Krsna wszedł do jeziora Kaliyi, Jego bliscy przyjaciele byli tak zatrwożeni, że pobledli i wszyscy zaczęli wydawać okropne, bulgoczące dźwięki. W tym czasie wszyscy z nich upadli na ziemię, jak gdyby nieprzytomni. Podobnie, podczas pożaru leśnego przyjaciele Krsny zlekceważyli swoje własne bezpieczeństwo i otoczyli ze wszystkich stron Krsnę, aby Jego chronić od płomieni. To zachowanie się przyjaciół w stosunku do Krsny zostało opisane przez poetów jako vyabhicari. W ekstatycznej miłości do Krsny zwanej vyabhicari, czasami ma miejsce szaleństwo, sprawność, strach, lenistwo, radość, duma, zawroty głowy, medytacja, choroba, zapomnienie i pokora. To niektóre z powszechnych symptomów w stanie ekstatycznej miłości do Krsny zwanej vyabhicari.

   Kiedy stosunki pomiędzy Krsną i Jego przyjaciółmi są całkowicie pozbawione jakiegokolwiek uczucia szacunku, i wszyscy wzajemnie traktują się na równym poziomie, taka ekstatyczna miłość w przyjaźni jest nazywana sthayi. Kiedy ktoś jest usytuowany w takim poufnym związku przyjaźni z Krsną, wówczas wykazuje następujące symptomy miłości: atrakcja, uczucie miłości, zażyłość i przywiązanie. Przykład sthayi został przejawiony, kiedy Arjuna (Ten Arjuna, żyjący we Vrndavanie, nie jest tym samym Arjuną, będącym również przyjacielem Krsny, do którego została wypowiedziana Bhagavad-gita.) powiedział Akrurze, "Mój drogi synu Gandini, proszę zapytaj Krsnę, kiedy będę mógł objąć Go swoimi ramionami."

   Kiedy ktoś ma pełną wiedzę o wyższości Krsny, a pomimo tego w jego przyjacielskich stosunkach z Krsną uczucie szacunku jest całkowicie nieobecne, stan ten nazywany jest uczuciem miłości. Jest pewien znakomity przykład takiego uczucia miłości. Kiedy półbogowie, na czele z Panem Śivą, ofiarowywali swoje pełne szacunku modlitwy Panu Krsnie, opisując pełne chwały bogactwa Pana, Arjuna* stał przed Nim, opierając swoją rękę na Jego ramieniu i strzepywał kurz z Jego pawiego pióra.

   Kiedy Pandavowie zostali wygnani przez Duryodhanę i zmuszeni do życia incognito w lesie, nikt nie mógł wyśledzić ich siedziby. W tym czasie wielki mędrzec Narada spotkał Pana Krsnę i powiedział, "Mój drogi Mukundo, chociaż jesteś Najwyższą Osobą Boga, wszechmocną osobą, poprzez zawarcie przyjaźni z Tobą Pandavowie zostali pozbawieni swoich praw do królestwa świata-i, co więcej, mieszkają teraz incognito w lesie. Czasami muszą pracować w cudzym domu jak zwykli robotnicy. Symptomy te zdają się być bardzo niepomyślne materialnie ale piękno tego leży w tym, że pomimo wszystkich tych kłopotów, Pandavowie nie stracili swojej wiary i miłości do Ciebie. W rzeczywistości, zawsze myślą oni o Tobie i intonują Twoje imię w ekstatycznej przyjaźni."

   Inny przykład czułej miłości do Krsny jest dany w Dziesiątym Canto, piętnastym rozdziale, 18 wersecie Śrimad-Bhagavatam. Pewnego razu, będąc na pastwisku, Krsna poczuł się trochę zmęczony i zapragnął odpocząć, więc położył się na ziemi. Wówczas wielu z Jego przyjaciół-pasterzy zgromadziło się przed Nim, i z wielką miłością zaczęli śpiewać odpowiednie pieśni, tak aby umilić Krsnie odpoczynek.

   Jest pewien wspaniały przykład przyjaźni pomiędzy Krsną i Arjuną na Polu Bitwy Kuruksetra. Podczas gdy walka była w toku, Aśvatthama, syn Dronacaryi, bezceremonialnie zaatakował Krsnę, chociaż według panujących rycerskich przepisów, woźnica nigdy nie powinien być atakowany przez wroga. Zachowanie Aśvatthamy było haniebne pod tak wieloma względami, że nie wahał się zaatakować ciała Krsny, chociaż Krsna występował jedynie w roli woźnicy Arjuny. Kiedy Arjuna ujrzał, że Aśvatthama wypuszcza w kierunku Krsny wszelkiego rodzaju strzały, pragnąc Go zranić, natychmiast stanął przed Krsną, aby przyjąć wszystkie z nich. Wówczas, chociaż Arjuna był raniony przez te strzały, czuł ekstatyczną miłość do Krsny, i strzały te były dla niego niczym deszcz kwiatów.

   Jest inny przykład ekstatycznej miłości do Krsny w przyjaźni. Pewnego razu, kiedy pastuszek zwany Vrsabha zbierał w lesie kwiaty, aby przygotować z nich girlandę dla Krsny, słonce sięgnęło swego zenitu. I chociaż promienie słoneczne były palące, Vrsabhie zdawały się być one światłem księżyca. Taki jest sposób pełnienia transcendentalnej służby miłości dla Pana. Kiedy bhaktowie stają w obliczu wielkich trudności, nawet takich, jakie spotkały Pandavów, jak to opisano powyżej-uważają oni te wszystkie nieszczęsne okoliczności za wielkie udogodnienia w swojej służbie dla Pana.

   Inny przykład przyjaźni Arjuny do Krsny został opisany przez Naradę, który przypomniał Krsnie, "Kiedy Arjuna uczył się sztuki wypuszczania strzał, nie mógł widzieć się z Tobą przez wiele dni. Ale kiedy przybyłeś tam, bezzwłocznie porzucił wszelkie swoje czynności i natychmiast Cię objął." Oznacza to, że chociaż Arjuna uczył się sztuki militarnej, nie zapomniał Krsny ani na chwilę, i skoro tylko nadarzyła się okazja ujrzenia Pana, Arjuna natychmiast Go objął.

   Jeden sługa Krsny imieniem Patri, pewnego razu zwrócił się do Niego w ten sposób: "Mój drogi Panie, uchroniłeś chłopców-pasterzy od głodu demona Aghasury, jak również ocaliłeś ich od działania trucizny węża Kaliyi. Również ocaliłeś ich od groźnego pożaru leśnego. Ale ja cierpię rozłąkę z Tobą, która jest bardziej ostra niż głód Aghasury, trucizna jeziora Kaliyi i palące płomienie pożaru leśnego. Więc dlaczego nie miałbyś uchronić i mnie od tej męczarni rozłąki?" Inny przyjaciel pewnego razu powiedział Krsnie, "Mój drogi wrogu Kamsy, odkąd nas opuściłeś, żar rozłąki przybrał na sile. I żar ten jest odczuwany jeszcze bardziej dotkliwie, kiedy wiemy, że w Bhandiravana jesteś odświeżany przez fale chłodzącej rzeki znanej jako Bhanu-tanaya (Radharani)." Znaczenie tego jest takie, że kiedy Krsna był zajęty Radharani, chłopcy pasterze na czele z Subalą wielce cierpieli z powodu rozłąki, i to było dla nich nie do zniesienia.

   Inny przyjaciel zwrócił się do Krsny w ten sposób: "Mój drogi Krsno; O zabójco Aghasury, kiedy opuściłeś Vrndavanę, aby zabić Kamsę w Mathurze, wszyscy chłopcy-pasterze zostali pozbawieni swoich czterech bhuta (element ziemi, wody, ognia i eteru). A piąte bhuta, powietrze, przepływało bardzo szybko w ich nozdrzach." Kiedy Krsna udał się do Mathury, aby zabić Króla Kamsę, wszyscy Jego przyjaciele-pasterze tak dotkliwie przeżywali rozłąkę z Nim, że prawie utracili życie. Kiedy jakaś osoba jest martwa, to mówi się, że porzuciła ona pięć elementów, znane jako bhuta, jako że ciało na powrót miesza się z pięcioma elementami, z których zostało przygotowane. W tym wypadku, chociaż cztery elementy, ziemia, woda, ogień i eter, już zaniknęły, pozostały element, powietrze, był nadal bardzo obecny i gniewnie przewiewał przez ich nozdrza. Innymi słowy, kiedy Krsna opuścił Vrndavanę, chłopcy-pasterze byli zawsze niespokojni, co się wydarzy podczas Jego walki z Królem Kamsą.

   Inny przyjaciel pewnego razu poinformował Krsnę, "Kiedy jeden z Twoich przyjaciół przeżywał rozłąkę z Tobą, jego lotosowe oczy przesłaniały łzy, i tak czarne trutnie snu zostały zniechęcone do wejścia w jego oczy, i opuściły to miejsce." Czarne trutnie zwykle zatrzymują się na kwiecie lotosu, aby zbierać miód. Oczy przyjaciela Krsny zostały porównane do kwiatu lotosu, i ponieważ były one pełne łez, czarne trutnie snu nie mogły zebrać żadnego miodu z tych oczu, i dlatego opuściły to miejsce. Innymi słowy, ponieważ był on zbyt strapiony, jego oczy były pełne łez, i nie mógł on spać. Jest to przykład bezsenności z powodu rozłąki z Krsną.

   Następujące zdanie opisuje pewien przykład bezradności: "Z powodu wyjazdu Krsny z Vrndavany do Mathury, najdrożsi przyjaciele Krsny odczuwali nadzwyczajną lekkość umysłu. Byli niczym strzępki bawełny, lżejsze niż powietrze, i wszyscy unosili się w powietrzu bez żadnego schronienia." Innymi słowy, umysły tych chłopców-pasterzy stały się prawie puste na skutek rozłąki z Krsną. Kiedy Krsna udał się do Mathury, Jego przyjaciele-pasterze również przejawili przykład niecierpliwości. Pogrążeni w smutku z powodu rozłąki; wszyscy ci chłopcy zapomnieli o swoim obowiązku pasienia krów i starali się zapomnieć wszystkie melodyjne pieśni, które zwykli śpiewać na pastwisku. W końcu, z powodu rozłąki z Krsną w ogóle stracili pragnienie życia.

Przykład spokoju został opisany przez jednego przyjaciela Krsny, który poinformował Go w Mathurze, że wszyscy chłopcy-pasterze upodobnili się do bezlistnych drzew na szczycie wzgórz. Będąc bardzo wychudzonymi i słabymi, nie nosząc żadnych owoców ani kwiatów, wydawali się być prawie nadzy. Poinformował on Krsnę, że wszyscy chłopcy-pasterze rezydujący we Vrndavanie byli tak spokojni, jak drzewa na szczytach wzgórz. Czasami byli chorzy z powodu rozłąki z Krsną, i będąc niezmiernie rozczarowanymi, wałęsali się bez celu po brzegach Yamuny.

   Jest również przykład szaleństwa spowodowanego przez rozłąkę z Krsną. Kiedy Krsna był poza Vrndavanę, wszyscy chłopcy-pasterze doznali oszołomienia, i porzuciwszy wszelkiego rodzaju zajęcia, zdawali się być obłąkanymi i zapomnieli o wszystkich swoich regularnych obowiązkach. Czasami kładli się na ziemię, czasami tarzali się w kurzu, czasami śmiali się, a czasami biegali szybko. Wszystkie te symptomy sprawiały, że wyglądali jak obłąkani. Jeden z przyjaciół Krsny skrytykował Go przez powiedzenie, "Mój drogi Panie, po zabiciu Kamsy zostałeś Królem Mathury, i to jest dla nas bardzo dobra wiadomość. Ale we Vrndavanie wszyscy oślepli na skutek bezustannego płaczu podczas Twojej nieobecności. Są oni jedynie pełni niepokoju, i nie jest to dla nich żadną pociechą; że zostałeś Królem Mathury."

   Czasami miały miejsce również oznaki śmierci na skutek rozłąki z Krsną. Pewnego razu Krsnie powiedziano, "Mój drogi wrogu Kamsy, z powodu rozłąki z Tobą, chłopcy-pasterze cierpią zbyt wiele, i leżą teraz w dolinach, ledwie oddychając. Aby okazać współczucie tym chłopcom w ich pożałowania godnej sytuacji, nawet przyjaciele leśni, sarny i jelenie, ronią łzy."

   W rozdziale Skanda Purany zwanym Mathura-khanda, znajduje się opis Krsny i Balaramy, otoczonych przez wszystkich chłopców-pasterzy, zawsze zaangażowanych w pasienie krów i cieląt. Kiedy Krsna i Arjuna spotkali się w sklepie garncarskim w mieście Drupada-nagara, zawarli bliską przyjaźń z powodu swoich podobieństw cielesnych. Jest to przykład przyjaźni na skutek atrakcji z powodu podobieństw cielesnych.

   W Dziesiątym Canto Śrimad-Bhagavatam, siedemdziesiątym pierwszym rozdziale, wersecie 27, jest powiedziane, że kiedy Krsna przybył do miasta Indraprastha, Bhima był tak uradowany, że ze łzami w oczach i uśmiechniętą twarzą natychmiast objął swego kuzyna. Za nim podążyli jego młodsi bracia, Nakula i Sahadeva, razem z Arjuną, i wszyscy byli tak przepełnieni radością na widok Krsny, że z pełną satysfakcją objęli Pana, który jest znany jako Acyuta (nieomylny). Jest też podobne oznajmienie odnośnie chłopców z Vrndavany. Kiedy Krsna był na Polu Bitewnym Kuruksetra, wszyscy chłopcy-pasterze przybyli, aby Go zobaczyć, nosząc w swoich uszach kolczyki wysadzane klejnotami. Przepełniwszy się ogromną radością, wyciągnęli ramiona i objęli Krsnę jako swojego starego przyjaciela. Są to przykłady pełnego zadowolenia w przyjaźni z Krsną.

   W Dziesiątym Canto, dwunastym rozdziale, 12 wersecie Śrimad-Bhagavatam, zostało oznajmione, że nawet po przejściu przez surowe pokuty i wyrzeczenia i po praktykowaniu zasad yogi, wielki mistyk yogi rzadko kiedy staje się zdolnym do osiągnięcia kurzu z lotosowych stóp Krsny. Ale ta Sama Osoba Boga, Krsna, jest z łatwością osiągalny wizji mieszkańców Vrndavany. Oznacza to, że wielkie szczęście tych bhaktów nie ma żadnego porównania. Przyjacielski związek chłopców-pasterzy z Krsną jest szczególnym typem duchowej ekstazy, prawie podobnej do ekstazy miłości małżeńskiej. Ta ekstaza w stosunkach miłosnych pomiędzy pasterzami i Krsną jest bardzo trudna do wytłumaczenia. Wielcy doświadczeni bhaktowie, jak Śrila Rupa Gosvami, wyrazili swoje zdumienie odnośnie niepojętych uczuć pomiędzy Krsną i Jego przyjaciółmi-pasterzami.

   Ten szczególny typ ekstatycznej miłości pomiędzy Krsną i Jego zaufanymi przyjaciółmi dalej rozwija się w miłość rodzicielską, a z tamtej może rozwinąć się w miłość małżeńską, najbardziej wzniosły nastrój czy smak ekstatycznej miłości pomiędzy Panem Krsną i Jego bhaktami.