Braterskie sprawy miłosne
Wiek
Krsny, Jego piękno, Jego trąbka, flet, koncha i Jego ujmujące zachowanie,
wszystkie wzbudzają miłość do Niego w przyjaźni. Jego niezwykły dowcip, który
objawia czasami grając rolę królewskiego księcia czy nawet Najwyższą Osobę
Boga, również są czynnikami pobudzającymi w bhaktach miłość w przyjaźni.
Uczeni podzielili wiek Krsny na trzy okresy: wiek do lat pięciu
jest nazywany kaumara, wiek od lat sześciu do dziesięciu jest nazywany pauganda,
a wiek od lat jedenastu do piętnastu jest nazywany kaiśora . Kiedy
Krsna spędza Swoje dni jako chłopiec-pasterz, jest w wieku kaumara i
pauganda. W wieku kaiśora, kiedy Krsna przebywał w Gokuli, działał
jako chłopiec-pasterz, a następnie, mając lat szesnaście, udał się do Mathury,
aby zabić Kamsę.
Wiek kaumara jest odpowiedni do wymiany miłości dziecka z matką
Yaśodą. W Dziesiątym Canto, trzynastym rozdziale, 11 wersecie Śrimad-Bhagavatam,
Śukadeva Gosvami mówi Królowi Pariksitowi: "Mój drogi Królu, chociaż
Pan Krsna jest najwyższym podmiotem radości i odbiorcą wszelkiego rodzaju
ceremonii ofiarnych, mimo to zwykł posilać się razem ze Swoimi przyjaciółmi
pasterzami. A to dlatego, że w tym czasie spełniał On rozrywki zwykłego
chłopca, nosząc flet pod pachą i trąbkę przytroczoną po prawej stronie Swojego
pasa, razem z garnuszkiem. W Swojej lewej rączce trzymał On odrobinę pasty
ryżowej z jogurtem, a w Jego palcach było pilu, król owoców. Kiedy tak
siedział pomiędzy Swoimi przyjaciółmi, zdawał się być baldaszkiem kwiatu lotosu,
a otaczający Go przyjaciele - płatkami tego kwiatu. Kiedy tak radowali się,
żartując ze sobą, mieszkańcy nieba przepełnili się zdumieniem i jedynie
obserwowali tę scenę."
Wiek
pauganda Krsny może być dalej podzielony na trzy okresy - mianowicie początek,
środek i koniec. Na początku wieku pauganda usta Krsny posiadają miły
czerwonawy kolor, Jego brzuszek jest bardzo cienki, a na Jego szyi znajdują się
pręgi, tak jak na muszli. Czasami jacyś goście z zewnątrz powracali do
Vrndavany, aby zobaczyć Krsnę i, po ponownym ujrzeniu Go, wykrzykiwali,
"Mój drogi Mukundo, Twoje piękno stopniowo się zwiększa, tak jak jest to w
przypadku liścia drzewa banyanowego! Mój drogi lotosooki, na Twojej szyi
stopniowo manifestują się kręgi, podobne kręgom zdobiącym muszlę. A przy
świetle księżyca Twoje zęby i policzki współzawodniczą z pięknie obrobionymi
klejnotami padmaraga. Jestem pewien, że piękny rozwój Twojego ciała
sprawia wiele przyjemności Twoim przyjaciołom."
W tym wieku Krsna nosił girlandę z różnego
rodzaju kwiatów. Zwykł nakładać jedwabne szaty, zabarwione farbami o różnych
odcieniach. Takie piękne dekoracje są uważane za strój Krsny. Krsna nosił ten
strój, kiedy udawał się do lasu paść krowy. Czasami mocował się tam ze Swoimi
różnymi przyjaciółmi, a czasami tańczyli wszyscy razem w lesie. Oto niektóre ze
specyficznych czynności wieku pauganda.
Pastuszkowie, przyjaciele Krsny, byli tak
szczęśliwi w Jego towarzystwie, że czasami wyrażali swoje transcendentalne
uczucia w ten sposób: "Drogi Krsno, zawsze jesteś zajęty pasieniem krów,
które rozchodzą się po całej pięknej Vrndavanie. Nosisz piękną girlandę, małą
konchę, pawie pióro w Swoim turbanie i jedwabny strój koloru żółtego, dekoracje
z kwiatów karnikara na Swoich uszach i girlandę z kwiatów mallika
na piersi. Wyglądając tak pięknie, kiedy udajesz, niczym aktor, że walczysz
z nami, dostarczasz nam nieograniczonego, transcendentalnego szczęścia."
Kiedy Krsna nieco dorasta, będąc w
środkowym okresie Swojego wieku pauganda, Jego paznokcie stają się lekko
ostre, a Jego pucołowate policzki okrągleją i nabierają blasku. Na obu bokach
Jego talii, powyżej pasa, są trzy wyraźne linie, fałdy skórne, nazywane trivali.
Pastuszkowie, przyjaciele Krsny, byli bardzo dumni z Jego towarzystwa. W
tym czasie czubek Jego nosa pokonał piękno sezamowych kwiatów, blask J ego
policzków pokonał blask pereł, a dwie strony Jego ciała były nadzwyczaj piękne.
W tym wieku Krsna nosił jedwabny strój, który błyszczał niczym błyskawica, Jego
głowę zdobił jedwabny turban przepasany złotą koronką, a w ręce nosił laskę
długą na około pięćdziesiąt sześć cali.(Specyficzne rozrywki tego okresu miały
miejsce w lesie znanym .jako Bhandiravana. Ten las Bhandiravana nadal istnieje
we Vrndavanie, razem z innymi jedenastoma vanami, i bhaktowie okrążający
cały teren Vrndavany nawet dzisiaj mogą podziwiać piękno tych lasów. ) Widząc ten nadzwyczaj piękny strój Krsny,
pewien bhakta zwrócił się do swego przyjaciela w ten sposób: "Mój drogi
przyjacielu, spójrz tylko na Krsnę! Zobacz jak w Swojej ręce dzierży On kij
opleciony od góry do dołu złotymi pierścieniami i jak niezwykle błyszczy Jego
turban ze złotą koronką. Jego strój dostarcza Jego przyjaciołom największej
transcendentalnej przyjemności!"
Pod
koniec wieku pauganda Jego włosy czasami sięgają Mu bioder, i czasami są
w nieładzie. W tym wieku Jego ramiona stają się wyższe i szersze, a Jego twarz
jest zawsze dekorowana znakami tilaka. Kiedy Jego piękne włosy
spoczywają w nieładzie na Jego ramionach, wydaje się, że obejmuje Go bogini
fortuny, i tym objęciem w najwyższym stopniu radują się Jego przyjaciele.
Subala pewnego razu zwrócił się do Niego w ten sposób: "Mój drogi Keśavo,
Twój okrągły turban, kwiat lotosu w Twojej ręce, pionowe znaki tilaka na
Twoim czole, Twoje perfumy pachnące kumkum i wszystkie Twoje piękne
cechy cielesne pokonują mnie dzisiaj, chociaż zwykle jestem silniejszy od
Ciebie czy któregokolwiek z naszych przyjaciół. Dlatego nie mogę zrozumieć, jak
te cechy Twojego ciała mogą nie być w stanie pokonać dumy wszystkich młodych
dziewcząt Vrndavany. Skoro ja zostałem w ten sposób pokonany Twoją urodą, to
jaka szansa jest tych, które z natury są bardzo proste i uległe?"
W tym wieku Krsna znajdował przyjemność w
szeptaniu do uszu Swoich przyjaciół, a tematem tych rozmów było piękno gopi,
które właśnie wałęsały się wokół nich. Subala pewnego razu zwrócił się do
Krsny w ten sposób: "Mój drogi Krsno, jesteś bardzo przebiegły i jesteś w
stanie zrozumieć myśli innych. Dlatego szepczę Ci do ucha, że te wszystkie pięć
gopi, które są najpiękniejsze, zostały oczarowane Twoim strojem. I
wierzę, że Kupidyn powierzył im odpowiedzialność za pokonanie Ciebie."
Innymi słowy, piękno gopi było w stanie pokonać Krsnę, chociaż Krsna
jest zdobywcą wszystkich wszechświatów.
Symptomy wieku kaiśora zostały już opisane, i to właśnie w tym
wieku bhaktowie na ogół najbardziej doceniają Krsnę. Krsna jest czczony razem z
Radharani jako Kiśora-kiśori. Krsna nie wyrasta ponad Swoją formę kaiśora, i
Brahma-samhita stwierdza, że chociaż jest On najstarszą osobą i ma różne
niezliczone formy, to Jego oryginalna forma jest zawsze pełna młodości. Na
obrazkach z Krsną z Pola Bitwy pod Kuruksetrą widzimy, że jest On młodzieńcem,
chociaż w tym czasie był w wystarczająco dojrzałym wieku; aby mieć synów, wnuki
i prawnuki. Pasterze, przyjaciele Krsny, pewnego razu powiedzieli, "Drogi
Krsno, nie potrzebujesz dekorować Swojego ciała tak wieloma ornamentami. Twoje
transcendentalne cechy są same w sobie tak piękne, że zbędne są wszelkie
ozdoby." W tym wieku, kiedy tylko Krsna zaczyna grać na Swoim flecie
wcześnie rano, wszyscy Jego przyjaciele natychmiast wstają z łóżek, by
przyłączyć się do Niego i udać się razem na pastwiska. Jeden z Jego przyjaciół
pewnego razu powiedział, "Mój drogi przyjacielu-pasterzu, dźwięk fletu
Krsny dobiegający ze Wzgórza Govardhana ' mówi nam; że nie musimy szukać Go na
brzegach Yamuny."
Parvati, żona Śivy, powiedziała swojemu
mężowi, "Mój drogi Pancamukho (pięciousty), spójrz tylko na Pandavów! Po
usłyszeniu konchy Krsny, znanej jako Pancajanya, odzyskali swoją siłę i są
niczym lwy."
W tym wieku, Krsna pewnego razu ubrał się
dokładnie tak jak Radharani, po to tylko, aby zabawić Swoich przyjaciół.
Nałożył złote kolczyki, a ponieważ był czarnawy, całe Swoje ciało wysmarował
papką kumkum, aby być tak jasnym jak Ona. Widząc ten strój, przyjaciel
Krsny, Subala, bardzo się zadziwił.
Krsna rozmaicie bawił się ze Swoimi
bliskimi przyjaciółmi, czasami walcząc albo mocując się z nimi, czasami grając
w piłkę, a czasami w szachy. Czasami jeden drugiego niósł na swoich barkach, a
czasami popisywali się swoim doświadczeniem w toczeniu pni. Jego
przyjaciele-pasterze zwykli zadowalać Krsnę poprzez siedzenie z Nim razem na
ławeczkach albo huśtawkach, leżąc razem z Nim na swoich posłaniach, żartując z
Nim i pływając w stawie. Wszystkie te czynności nazywane są anubhava. Kiedykolwiek
wszyscy przyjaciele gromadzili się w towarzystwie Krsny, natychmiast angażowali
się we wszystkie te zajęcia; szczególnie we wspólne tańce. Jeśli chodzi o ich
zapasy, pewien przyjaciel jednego razu zapytał Krsnę, "Mój drogi
przyjacielu, zabójco demona Aghy, tak dumnie poruszasz się pomiędzy Swoimi
przyjaciółmi; popisując się siłą Swoich ramion. Czy to dlatego, że jesteś
zazdrosny o mnie? Wiem, że nie możesz pokonać mnie w zapasach, i również wiem,
że siedziałeś bezczynnie przez długi czas, ponieważ nie miałeś nadziei, że uda
Ci się mnie pokonać."
Wszyscy
ci przyjaciele byli bardzo śmiali i gotowi na podjęcie wszelkiego ryzyka,
ponieważ byli przekonani, że Krsna pomoże im wyjść zwycięsko z wszystkich
przygód. Zwykli oni siedzieć razem i udzielać sobie wzajemnych rad, czasami
nakłaniając się nawzajem do zaangażowania się w prace dobroczynne. Czasami
ofiarowywali sobie nawzajem orzechy betel, dekorowali sobie wzajemnie twarze tilakiem;
albo smarowali swoje ciała papką candana. Czasami, po prostu dla
zabawy, zwykli malować na swoich twarzach dziwne dekoracje. Innym interesem
tych przyjaciół było to, że każdy z nich pragnął. pokonać Krsnę. Czasami zwykli
oni porywać Jego ubranie albo wyrywać Mu z rąk kwiaty. Czasami jeden z nich
prosił innego, aby udekorował mu jego ciało, a kiedy tamtemu się to nie udało,
byli zawsze gotowi walczyć z sobą, rzucając jeden drugiemu wyzwanie do walki na
zapasy. Takie były niektóre z głównych zajęć Krsny i Jego przyjaciół.
Inną ważną rozrywką przyjaciół Krsny było
to, że czasami przyjmowali rolę wysłanników od Krsny do gopi i na
odwrót; czasami przedstawiali oni gopi Krsnie, a czasami zbliżali się do
gopi z ramienia Krsny. Kiedy gopi były w niezgodzie z Krsną, przyjaciele
ci brali stronę Krsny w Jego obecności-a kiedy Krsna nie był obecny, zwykli
brać stronę gopi. W ten sposób, czasami biorąc jedną stronę, czasami
drugą, prowadzili zażyłe rozmowy, szepcząc sobie do uszu, chociaż żadna z tych
spraw nie była bardzo poważna.
Słudzy Krsny czasami zajmowali się
zbieraniem kwiatów, dekorowaniem Jego ciała wartościowymi ornamentami i
błyskotkami, tańcząc przed Nim, śpiewając, pomagając Mu w pasieniu krów,
masując Jego ciało, przygotowując dla Niego girlandy z kwiatów i czasami
wachlując Go. Były to niektóre z głównych obowiązków sług Krsny. Przyjaciele i
słudzy Krsny wszyscy łączyli się razem w służeniu Mu, i wszystkie te ich
czynności są nazywane anubhava.
Kiedy Krsna wyszedł z Yamuny po ukaraniu
Kaliyi-nagi, Śridama chciał objąć Go pierwszy, ale z powodu wielkiego uczucia
szacunku, nie był w stanie podnieść swoich ramion.
Kiedy Krsna grał na Swoim flecie, wibracje
te zdawały się być podobne grzmotowi chmur na niebie podczas konstelacji Svati.
Według wedyjskiej kalkulacji astronomicznej, jeśli podczas konstelacji gwiazdy
Svati pada deszcz, to deszcz ten, padając na morza, produkuje perły, a padając
na żmiję, produkuje klejnoty. Podobnie, kiedy flet Krsny grzmiał niczym grzmoty
piorunów podczas konstelacji Svati, wówczas pojawiający się pod wpływem tego
dźwięku pot na ciele Śridamy zdawał się być podobny do pereł.
Kiedy Krsna i Subala obejmowali siebie
nawzajem, Śrimati Radharani stała się trochę zazdrosna, i starając się ukryć
Swój gorący temperament, powiedziała: "Mój drogi Subalo, jesteś bardzo
szczęśliwy, ponieważ nawet w obecności starszych ty i Krsna nie wahacie się
położyć sobie rąk na ramiona. Jestem pewna, że w swoich przeszłych żywotach
musiałeś odnieść sukces w wielu rodzajach wyrzeczeń." Znaczenie tego jest
takie, że chociaż Radharani zwykła kłaść Swoje ręce na ramionach Krsny, to
jednak nie mogła robić tego w obecności starszych. Podczas gdy Subala mógł to
robić swobodnie. Dlatego Radharani chwaliła jego szczęście.
Kiedy
Krsna wszedł do jeziora Kaliyi, Jego bliscy przyjaciele byli tak zatrwożeni, że
pobledli i wszyscy zaczęli wydawać okropne, bulgoczące dźwięki. W tym czasie
wszyscy z nich upadli na ziemię, jak gdyby nieprzytomni. Podobnie, podczas
pożaru leśnego przyjaciele Krsny zlekceważyli swoje własne bezpieczeństwo i
otoczyli ze wszystkich stron Krsnę, aby Jego chronić od płomieni. To zachowanie
się przyjaciół w stosunku do Krsny zostało opisane przez poetów jako vyabhicari.
W ekstatycznej miłości do Krsny zwanej vyabhicari, czasami ma
miejsce szaleństwo, sprawność, strach, lenistwo, radość, duma, zawroty głowy,
medytacja, choroba, zapomnienie i pokora. To niektóre z powszechnych symptomów
w stanie ekstatycznej miłości do Krsny zwanej vyabhicari.
Kiedy stosunki pomiędzy Krsną i Jego
przyjaciółmi są całkowicie pozbawione jakiegokolwiek uczucia szacunku, i
wszyscy wzajemnie traktują się na równym poziomie, taka ekstatyczna miłość w
przyjaźni jest nazywana sthayi. Kiedy ktoś jest usytuowany w takim
poufnym związku przyjaźni z Krsną, wówczas wykazuje następujące symptomy
miłości: atrakcja, uczucie miłości, zażyłość i przywiązanie. Przykład sthayi
został przejawiony, kiedy Arjuna (Ten Arjuna, żyjący we Vrndavanie, nie
jest tym samym Arjuną, będącym również przyjacielem Krsny, do którego została
wypowiedziana Bhagavad-gita.) powiedział
Akrurze, "Mój drogi synu Gandini, proszę zapytaj Krsnę, kiedy będę mógł
objąć Go swoimi ramionami."
Kiedy ktoś ma pełną wiedzę o wyższości
Krsny, a pomimo tego w jego przyjacielskich stosunkach z Krsną uczucie szacunku
jest całkowicie nieobecne, stan ten nazywany jest uczuciem miłości. Jest pewien
znakomity przykład takiego uczucia miłości. Kiedy półbogowie, na czele z Panem
Śivą, ofiarowywali swoje pełne szacunku modlitwy Panu Krsnie, opisując pełne
chwały bogactwa Pana, Arjuna* stał przed Nim, opierając swoją rękę na Jego
ramieniu i strzepywał kurz z Jego pawiego pióra.
Kiedy
Pandavowie zostali wygnani przez Duryodhanę i zmuszeni do życia incognito w
lesie, nikt nie mógł wyśledzić ich siedziby. W tym czasie wielki mędrzec Narada
spotkał Pana Krsnę i powiedział, "Mój drogi Mukundo, chociaż jesteś
Najwyższą Osobą Boga, wszechmocną osobą, poprzez zawarcie przyjaźni z Tobą
Pandavowie zostali pozbawieni swoich praw do królestwa świata-i, co więcej,
mieszkają teraz incognito w lesie. Czasami muszą pracować w cudzym domu jak
zwykli robotnicy. Symptomy te zdają się być bardzo niepomyślne materialnie ale
piękno tego leży w tym, że pomimo wszystkich tych kłopotów, Pandavowie nie
stracili swojej wiary i miłości do Ciebie. W rzeczywistości, zawsze myślą oni o
Tobie i intonują Twoje imię w ekstatycznej przyjaźni."
Inny przykład czułej miłości do Krsny jest
dany w Dziesiątym Canto, piętnastym rozdziale, 18 wersecie Śrimad-Bhagavatam.
Pewnego razu, będąc na pastwisku, Krsna poczuł się trochę zmęczony i
zapragnął odpocząć, więc położył się na ziemi. Wówczas wielu z Jego
przyjaciół-pasterzy zgromadziło się przed Nim, i z wielką miłością zaczęli
śpiewać odpowiednie pieśni, tak aby umilić Krsnie odpoczynek.
Jest pewien wspaniały przykład przyjaźni
pomiędzy Krsną i Arjuną na Polu Bitwy Kuruksetra. Podczas gdy walka była w
toku, Aśvatthama, syn Dronacaryi, bezceremonialnie zaatakował Krsnę, chociaż
według panujących rycerskich przepisów, woźnica nigdy nie powinien być atakowany
przez wroga. Zachowanie Aśvatthamy było haniebne pod tak wieloma względami, że
nie wahał się zaatakować ciała Krsny, chociaż Krsna występował jedynie w roli
woźnicy Arjuny. Kiedy Arjuna ujrzał, że Aśvatthama wypuszcza w kierunku Krsny
wszelkiego rodzaju strzały, pragnąc Go zranić, natychmiast stanął przed Krsną,
aby przyjąć wszystkie z nich. Wówczas, chociaż Arjuna był raniony przez te
strzały, czuł ekstatyczną miłość do Krsny, i strzały te były dla niego niczym
deszcz kwiatów.
Jest inny przykład ekstatycznej miłości do
Krsny w przyjaźni. Pewnego razu, kiedy pastuszek zwany Vrsabha zbierał w lesie
kwiaty, aby przygotować z nich girlandę dla Krsny, słonce sięgnęło swego
zenitu. I chociaż promienie słoneczne były palące, Vrsabhie zdawały się być one
światłem księżyca. Taki jest sposób pełnienia transcendentalnej służby miłości
dla Pana. Kiedy bhaktowie stają w obliczu wielkich trudności, nawet takich,
jakie spotkały Pandavów, jak to opisano powyżej-uważają oni te wszystkie
nieszczęsne okoliczności za wielkie udogodnienia w swojej służbie dla Pana.
Inny przykład przyjaźni Arjuny do Krsny
został opisany przez Naradę, który przypomniał Krsnie, "Kiedy Arjuna uczył
się sztuki wypuszczania strzał, nie mógł widzieć się z Tobą przez wiele dni.
Ale kiedy przybyłeś tam, bezzwłocznie porzucił wszelkie swoje czynności i
natychmiast Cię objął." Oznacza to, że chociaż Arjuna uczył się sztuki
militarnej, nie zapomniał Krsny ani na chwilę, i skoro tylko nadarzyła się
okazja ujrzenia Pana, Arjuna natychmiast Go objął.
Jeden
sługa Krsny imieniem Patri, pewnego razu zwrócił się do Niego w ten sposób:
"Mój drogi Panie, uchroniłeś chłopców-pasterzy od głodu demona Aghasury,
jak również ocaliłeś ich od działania trucizny węża Kaliyi. Również ocaliłeś
ich od groźnego pożaru leśnego. Ale ja cierpię rozłąkę z Tobą, która jest
bardziej ostra niż głód Aghasury, trucizna jeziora Kaliyi i palące płomienie
pożaru leśnego. Więc dlaczego nie miałbyś uchronić i mnie od tej męczarni
rozłąki?" Inny przyjaciel pewnego razu powiedział Krsnie, "Mój drogi
wrogu Kamsy, odkąd nas opuściłeś, żar rozłąki przybrał na sile. I żar ten jest
odczuwany jeszcze bardziej dotkliwie, kiedy wiemy, że w Bhandiravana jesteś
odświeżany przez fale chłodzącej rzeki znanej jako Bhanu-tanaya (Radharani)."
Znaczenie tego jest takie, że kiedy Krsna był zajęty Radharani, chłopcy
pasterze na czele z Subalą wielce cierpieli z powodu rozłąki, i to było dla
nich nie do zniesienia.
Inny przyjaciel zwrócił się do Krsny w ten
sposób: "Mój drogi Krsno; O zabójco Aghasury, kiedy opuściłeś Vrndavanę,
aby zabić Kamsę w Mathurze, wszyscy chłopcy-pasterze zostali pozbawieni swoich
czterech bhuta (element ziemi, wody, ognia i eteru). A piąte bhuta, powietrze,
przepływało bardzo szybko w ich nozdrzach." Kiedy Krsna udał się do Mathury,
aby zabić Króla Kamsę, wszyscy Jego przyjaciele-pasterze tak dotkliwie
przeżywali rozłąkę z Nim, że prawie utracili życie. Kiedy jakaś osoba jest
martwa, to mówi się, że porzuciła ona pięć elementów, znane jako bhuta, jako
że ciało na powrót miesza się z pięcioma elementami, z których zostało
przygotowane. W tym wypadku, chociaż cztery elementy, ziemia, woda, ogień i
eter, już zaniknęły, pozostały element, powietrze, był nadal bardzo obecny i
gniewnie przewiewał przez ich nozdrza. Innymi słowy, kiedy Krsna opuścił
Vrndavanę, chłopcy-pasterze byli zawsze niespokojni, co się wydarzy podczas
Jego walki z Królem Kamsą.
Inny przyjaciel pewnego razu poinformował
Krsnę, "Kiedy jeden z Twoich przyjaciół przeżywał rozłąkę z Tobą, jego
lotosowe oczy przesłaniały łzy, i tak czarne trutnie snu zostały zniechęcone do
wejścia w jego oczy, i opuściły to miejsce." Czarne trutnie zwykle
zatrzymują się na kwiecie lotosu, aby zbierać miód. Oczy przyjaciela Krsny
zostały porównane do kwiatu lotosu, i ponieważ były one pełne łez, czarne
trutnie snu nie mogły zebrać żadnego miodu z tych oczu, i dlatego opuściły to
miejsce. Innymi słowy, ponieważ był on zbyt strapiony, jego oczy były pełne
łez, i nie mógł on spać. Jest to przykład bezsenności z powodu rozłąki z Krsną.
Następujące
zdanie opisuje pewien przykład bezradności: "Z powodu wyjazdu Krsny z
Vrndavany do Mathury, najdrożsi przyjaciele Krsny odczuwali nadzwyczajną
lekkość umysłu. Byli niczym strzępki bawełny, lżejsze niż powietrze, i wszyscy
unosili się w powietrzu bez żadnego schronienia." Innymi słowy, umysły
tych chłopców-pasterzy stały się prawie puste na skutek rozłąki z Krsną. Kiedy
Krsna udał się do Mathury, Jego przyjaciele-pasterze również przejawili
przykład niecierpliwości. Pogrążeni w smutku z powodu rozłąki; wszyscy ci
chłopcy zapomnieli o swoim obowiązku pasienia krów i starali się zapomnieć
wszystkie melodyjne pieśni, które zwykli śpiewać na pastwisku. W końcu, z
powodu rozłąki z Krsną w ogóle stracili pragnienie życia.
Przykład spokoju
został opisany przez jednego przyjaciela Krsny, który poinformował Go w
Mathurze, że wszyscy chłopcy-pasterze upodobnili się do bezlistnych drzew na
szczycie wzgórz. Będąc bardzo wychudzonymi i słabymi, nie nosząc żadnych owoców
ani kwiatów, wydawali się być prawie nadzy. Poinformował on Krsnę, że wszyscy
chłopcy-pasterze rezydujący we Vrndavanie byli tak spokojni, jak drzewa na
szczytach wzgórz. Czasami byli chorzy z powodu rozłąki z Krsną, i będąc
niezmiernie rozczarowanymi, wałęsali się bez celu po brzegach Yamuny.
Jest również przykład szaleństwa
spowodowanego przez rozłąkę z Krsną. Kiedy Krsna był poza Vrndavanę, wszyscy
chłopcy-pasterze doznali oszołomienia, i porzuciwszy wszelkiego rodzaju
zajęcia, zdawali się być obłąkanymi i zapomnieli o wszystkich swoich regularnych
obowiązkach. Czasami kładli się na ziemię, czasami tarzali się w kurzu, czasami
śmiali się, a czasami biegali szybko. Wszystkie te symptomy sprawiały, że
wyglądali jak obłąkani. Jeden z przyjaciół Krsny skrytykował Go przez
powiedzenie, "Mój drogi Panie, po zabiciu Kamsy zostałeś Królem Mathury, i
to jest dla nas bardzo dobra wiadomość. Ale we Vrndavanie wszyscy oślepli na
skutek bezustannego płaczu podczas Twojej nieobecności. Są oni jedynie pełni
niepokoju, i nie jest to dla nich żadną pociechą; że zostałeś Królem
Mathury."
Czasami miały miejsce również oznaki
śmierci na skutek rozłąki z Krsną. Pewnego razu Krsnie powiedziano, "Mój
drogi wrogu Kamsy, z powodu rozłąki z Tobą, chłopcy-pasterze cierpią zbyt
wiele, i leżą teraz w dolinach, ledwie oddychając. Aby okazać współczucie tym
chłopcom w ich pożałowania godnej sytuacji, nawet przyjaciele leśni, sarny i
jelenie, ronią łzy."
W
rozdziale Skanda Purany zwanym Mathura-khanda, znajduje się opis
Krsny i Balaramy, otoczonych przez wszystkich chłopców-pasterzy, zawsze
zaangażowanych w pasienie krów i cieląt. Kiedy Krsna i Arjuna spotkali się w
sklepie garncarskim w mieście Drupada-nagara, zawarli bliską przyjaźń z powodu
swoich podobieństw cielesnych. Jest to przykład przyjaźni na skutek atrakcji z powodu
podobieństw cielesnych.
W Dziesiątym Canto Śrimad-Bhagavatam, siedemdziesiątym
pierwszym rozdziale, wersecie 27, jest powiedziane, że kiedy Krsna przybył do
miasta Indraprastha, Bhima był tak uradowany, że ze łzami w oczach i
uśmiechniętą twarzą natychmiast objął swego kuzyna. Za nim podążyli jego młodsi
bracia, Nakula i Sahadeva, razem z Arjuną, i wszyscy byli tak przepełnieni
radością na widok Krsny, że z pełną satysfakcją objęli Pana, który jest znany
jako Acyuta (nieomylny). Jest też podobne oznajmienie odnośnie chłopców z
Vrndavany. Kiedy Krsna był na Polu Bitewnym Kuruksetra, wszyscy
chłopcy-pasterze przybyli, aby Go zobaczyć, nosząc w swoich uszach kolczyki
wysadzane klejnotami. Przepełniwszy się ogromną radością, wyciągnęli ramiona i
objęli Krsnę jako swojego starego przyjaciela. Są to przykłady pełnego
zadowolenia w przyjaźni z Krsną.
W Dziesiątym Canto, dwunastym rozdziale, 12
wersecie Śrimad-Bhagavatam, zostało oznajmione, że nawet po przejściu
przez surowe pokuty i wyrzeczenia i po praktykowaniu zasad yogi, wielki
mistyk yogi rzadko kiedy staje się zdolnym do osiągnięcia kurzu z
lotosowych stóp Krsny. Ale ta Sama Osoba Boga, Krsna, jest z łatwością
osiągalny wizji mieszkańców Vrndavany. Oznacza to, że wielkie szczęście tych
bhaktów nie ma żadnego porównania. Przyjacielski związek chłopców-pasterzy z
Krsną jest szczególnym typem duchowej ekstazy, prawie podobnej do ekstazy
miłości małżeńskiej. Ta ekstaza w stosunkach miłosnych pomiędzy pasterzami i
Krsną jest bardzo trudna do wytłumaczenia. Wielcy doświadczeni bhaktowie, jak
Śrila Rupa Gosvami, wyrazili swoje zdumienie odnośnie niepojętych uczuć
pomiędzy Krsną i Jego przyjaciółmi-pasterzami.
Ten szczególny typ ekstatycznej miłości pomiędzy Krsną i Jego zaufanymi przyjaciółmi dalej rozwija się w miłość rodzicielską, a z tamtej może rozwinąć się w miłość małżeńską, najbardziej wzniosły nastrój czy smak ekstatycznej miłości pomiędzy Panem Krsną i Jego bhaktami.