Rozdział 19

Służba oddania w czystej miłości Boga

Kiedy czyjeś pragnienie kochania Krsny w jego określonym związku nabiera na sile, to nazywane jest to czystą miłością Boga. Na początku bhakta jest zaangażowany w regulujące zasady służby oddania z polecenia swojego mistrza duchowego. Kiedy ktoś wskutek tego zostaje oczyszczony ze wszelkich materialnych zanieczyszczeń, wówczas rozwija przywiązanie i smak do służby oddania. Kiedy z biegiem czasu ten smak i przywiązanie stopniowo przybiorą na sile, stają się miłością. Słowo miłość może być w rzeczywistości zastosowane jedynie odnośnie Osoby Boga. W świecie materialnym miłość wcale nie istnieje. To co w świecie materialnym istnieje pod nazwą miłości, nie jest niczym innym, jak tylko pożądaniem. A pomiędzy miłością i pożądaniem jest tak ogromna różnica, jak pomiędzy złotem i żelazem. W Narada-pancaratra jest wyraźnie powiedziane, że kiedy pożądanie zostaje całkowicie skierowane ku Najwyższej Osobie Boga i wszelkie uczucia więzów rodzinnych zostają całkowicie umieszczone w Nim, to według autorytetów takich jak Bhisma, Prahlada, Uddhava i Narada, uważane jest to za czystą miłość Boga.

Wielkie autorytety, takie jak Bhisma, wytłumaczyły, że miłość do Boga oznacza całkowite porzucenie wszelkiej tak zwanej miłości do innych osób. Według Bhismy, miłość oznacza całkowite skierowanie swoich uczuć miłosnych do jednej osoby, z powściągnięciem wszelkich sentymentów do kogokolwiek innego. Ta czysta miłość może zostać skierowana ku Osobie Boga pod dwoma warunkami-pod wpływem ekstazy, i z powodu bezprzyczynowej łaski Samej Najwyższej Osoby Boga.

Ekstaza

Ekstatyczna miłość do Boga może zostać silnie rozbudzona po prostu przez przestrzeganie regulujących zasad służby oddania, tak jak zostały one zalecone w pismach, pod kierunkiem bona fide mistrza duchowego. Ta ekstatyczna miłość, zrodzona wskutek spełniania regularnej służby oddania, została opisana w Jedenastym Canto, drugim rozdziale, 40 wersecie Śrimad-Bhagavatam: "Poprzez spełnianie regularnych zasad służby oddania, bhakta rozwija swoją naturalną świadomość Krsny, i kiedy wskutek tego jego serce mięknie, zaczyna on śpiewać i tańczyć jak szaleniec. Intonując święte imiona Pana, czasami płacze on, czasami mówi w niekontrolowany sposób, czasami śpiewa i czasami-nie zważając na innych-tańczy jak szaleniec."

W Padma Puranie znajduje się zdanie opisujące ekstatyczną miłość zrodzoną ze spontanicznego uczucia. Słynąca z urody Candrakanti, ściśle przestrzegała celibatu, aby osiągnąć Krsnę za swojego męża. Zawsze medytowała o transcendentalnej formie Pana i zawsze intonowała chwały Pana. Nie pragnęła przyjąć za męża nikogo innego. Stanowczo postanowiła, że jedynie Krsna będzie jej mężem.

Niezwykła łaska Pana

Kiedy bhakta bezustannie obcuje z Panem w ekstatycznej miłości, należy rozumieć, że pozycją tą został obdarzony przez Samego Pana, z powodu Jego niezwykłej, bezprzyczynowej łaski. Przykład takiej niezwykłej łaski jest dany w Jedenastym Canto, dwunastym rozdziale, 7 wersecie Śrimad-Bhagavatam, gdzie Pan Krsna mówi Uddhavie, "Gopi Vrndavany nie studiowały Ved, aby Mnie osiągnąć, ani też nigdy nie odwiedzały świętych miejsc pielgrzymek. Nie przestrzegały też szczerze żadnych regulujących zasad, ani nie praktykowały żadnych wyrzeczeń. Najwyższą doskonałość służby oddania osiągnęły one jedynie dzięki Mojemu towarzystwu."

Z przykładu Candrakanti umieszczonego w Padma Puranie, jak i z przykładu gopi ze Śrimad-Bhagavatam wynika, że bhakta, który zawsze myśli o Krsnie, i który zawsze intonuje Jego chwały w ekstazie miłości, bez względu na swoją sytuację osiągnie najwyższą doskonałość czystej miłości oddania, dzięki niezwykłej łasce Pana Krsny. Potwierdzone jest to w Śrimad-Bhagavatam: "Jeśli ktoś czci, wielbi i kocha Hari, Najwyższego Pana, to należy uważać, że zakończył on wszelkiego rodzaju pokuty, wyrzeczenia i podobne procesy samorealizacji. Z drugiej strony, jeśli ktoś po przejściu przez te wszelkiego rodzaju pokuty, wyrzeczenia i praktyki yogi mistycznej nie rozwija takiej miłości do Hari, to wszystkie te jego praktyki należy uważać za bezużyteczną stratę czasu. Jeśli ktoś zawsze widzi Krsnę wewnątrz i na zewnątrz, to należy rozumieć, że przeszedł on przez wszelkie pokuty i wyrzeczenia dla samorealizacji. A jeśli, po spełnieniu wszelkiego rodzaju pokut i wyrzeczeń, ktoś nie jest w stanie zawsze oglądać Krsny wewnątrz i na zewnątrz, wówczas spełniał swoje praktyki bezużytecznie."

Spontaniczna atrakcja do Krsny, która jest uważana za niezwykłą łaskę Pana, może być podzielona na dwie kategorie: jedna to głęboka cześć z powodu Jego wielkości, a druga to automatyczna atrakcja do Krsny bez żadnych ubocznych rozważań. W Narada-pancaratra jest powiedziane; że jeśli ktoś dzięki swojej głębokiej czci dla Najwyższego Pana z powodu Jego wielkości rozwija głębokie uczucie i stałą miłość do Niego, z pewnością osiągnie on cztery rodzaje wyzwolenia Vaisnava - osiągnięcie tych samych cech cielesnych co Pan, osiągnięcie tego samego bogactwa co Pan, zamieszkanie na planecie, gdzie rezyduje Pan, i osiągnięcie wiecznego towarzystwa Pana. Wyzwolenie Vaisnava jest całkowicie różne od wyzwolenia Mayavada, które polega jedynie na wtopieniu się w światłość Pana.

Narada-pancaratra opisuje czystą, niezachwianą służbę oddania, jako pozbawioną wszelkich motywacji dla osobistej korzyści. Jeśli bhakta jest bezustannie pogrążony w miłości do Pana Krsny i jego umysł jest zawsze skupiony na Nim, to ta postawa oddania będzie jedynym środkiem przyciągnięcia uwagi Pana. Innymi słowy, bhakta, który bezustannie myśli o formie Pana, uważany jest za czystego Vaisnavę.

Na ogół bhakta, który osiągnął bezprzyczynową łaskę Pana dzięki przestrzeganiu ścisłych przepisów i zasad regulujących służby oddania, zostaje przyciągany przez najwyższą wielkość Pana, transcendentalne piękno Pana i przez spontaniczne pełnienie służby oddania. Dla wyjaśnienia, poprzez spełnianie regulujących zasad służby oddania można w pełni docenić transcendentalne piękno Pana. W każdym przypadku taka wzniosła pozycja jest możliwa do osiągnięcia jedynie przez niezwykłą łaskę Pana dla bhakty.

Obcowanie z czystymi bhaktami

Chociaż dotychczas zostało już wytłumaczonych wiele procesów dla rozwinięcia miłości Boga, teraz Śrila Rupa Gosvami daje nam ogólny opis najlepszego sposobu osiągnięcia takiej wysokiej pozycji. Początkiem takiej ekstatycznej miłości do Boga jest zasadniczo wiara. Jest wiele towarzystw i stowarzyszeń czystych bhaktów, i jeśli ktoś z odrobiną wiary zaczyna odwiedzać takie towarzystwa, wówczas szybko uczyni postęp w kierunku czystej służby oddania. Wpływ czystego bhakty jest tak wielki, że jeśli taka posiadająca odrobinę wiary osoba przychodzi, by obcować z nim, otrzymuje ona szansę słuchania o Panu z autorytatywnych pism świętych, takich jak Bhagavad-gita i Śrimad-Bhagavatam. W ten sposób, przez łaskę Pana, który jest usytuowany wewnątrz serca, stopniowo rozwija on wiarę w opisy takich autorytatywnych pism. Jest to pierwszy etap obcowania z czystymi bhaktami. Na drugim etapie, po tym jak osoba ta staje się bardziej zaawansowaną i dojrzałą, automatycznie zgadza się przestrzegać zasad służby oddania pod kierunkiem czystego bhakty i przyjmuje go na mistrza duchowego. Na następnym etapie, bhakta pełni regularną służbę oddania pod kierunkiem mistrza duchowego, i w rezultacie takiego działania uwalnia się od niepożądanych zajęć. Kiedy jest już wolny od takich niepożądanych zaangażowań, jego wiara umacnia się, i rozwija on transcendentalny smak do służby oddania, następnie przywiązanie, następnie ekstazę, a na ostatnim etapie występuje czysta miłość do Boga. Są to różne stany rozwoju czystej miłości.

Taki sukces życia mogą osiągnąć jedynie najbardziej szczęśliwe osoby. Ci, którzy są jedynie akademickimi studentami pism wedyjskich, nie mogą zrozumieć, w jaki sposób odbywa się taki rozwój. W Narada-pancaratra Pan Śiva mówi Parvati, "Moja droga najwyższa bogini, wiedz, że każda osoba, która rozwinęła ekstazę miłości do Najwyższej Osoby Boga, i która z powodu tej miłości jest zawsze pogrążona w transcendentalnym szczęściu, nie dostrzega nawet materialnego szczęścia czy niedoli pochodzących z ciała czy umysłu."

Uczucie miłosne i stosunki miłosne, które są różnymi gałęźmi oryginalnego drzewa miłości, poprzedzają wiele różnych manifestacji uczuć, które nie będą tutaj dyskutowane. Te różne manifestacje zostały opisane przez Sanatanę Gosvamiego w jego Bhagavatamrta. Chociaż przedmiot takich uczuć i stosunków miłosnych jest bardzo poufny, Sanatana Gosvami opisał je bardzo dokładnie.

Śrila Rupa Gosvami w ten sposób kończy pierwszą część Bhakti-rasamrta-sindhu, ofiarowując ten traktat dla transcendentalnej przyjemności Sanatany Gosvamiego, który ustanowił transcendentalne piękno, oraz dla przyjemności Gopala Bhatty Gosvamiego, Śri Raghunatha Bhatty Gosvamiego i Raghunatha dasa Gosvamiego. Ze zdania tego wynika, że wielki Śrila Jiva Gosvami nie działał jeszcze, kiedy Bhakti-rasamrta-sindhu została zapisana.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy swoje ogólne studium pierwszej części Bhakti-rasamrta-sindhu, za którym nastąpią opisy ekstatycznej miłości do Boga.