Tekst 8
tan-nama-rupa-caritadi-sukirtananu-
smrtyoh
kramena rasana-manasi niyojya
tisthan
vraje tad-anuragi-jananugami
kalam
nayed akhilam ity upadeśa-saram
tat
– Pana Kryszny; nama – święte imię; rupa – forma; carita-adi – charakter,
rozrywki, itd.; su-kirtana – w przyjemnych dyskusjach i śpiewach;
anusmrtyoh – w pamiętaniu; kramena – stopniowo; rasana – język; manasi – i
umysł; niyojya – angażując się; tisthan – rezydując; vraje – we Vrajy; tat –
Panu Krysznie; anuragi – przywiązany; jana – osoby; anugami – podążając; kalam
– czas; nayet – powinien spożytkować; akhilam – pełny; iti – w ten sposób;
upadeśa – rady albo instrukcje; saram – istota.
Istota wszelkich rad jest taka, że cały swój czas-dwadzieścia
cztery godziny na dobę- należy poświęcić gloryfikowaniu i rozpamiętywaniu
świętego imienia Pana, Jego transcendentalnej formy, cech i wiecznych
rozrywek, angażując w to stopniowo swój język i umysł. W ten sposób
należy wieść życie we Vrajy (Goloka Vrindavana-dhama), służąc Krysznie pod
kierunkiem Jego bhaktów i biorąc przykład z ukochanych bhaktów Pana,
którzy są wielce przywiązani do służenia Panu z oddaniem.
ZNACZENIE: Umysł może być naszym przyjacielem albo
wrogiem, należy więc wyćwiczyć go tak, aby stał się naszym przyjacielem. Celem
świadomości Kryszny jest szczególnie wytrenowanie umysłu w taki sposób,
aby był zawsze zajęty sprawami Kryszny. Umysł gromadzi w sobie setki
i tysiące wrażeń, nie tylko z tego życia, ale i ź wielu, wielu
żywotów przeszłych. Te wrażenia czasami stykają się ze sobą i powodują
powstawanie przeciwstawnych obrazów. W ten sposób czynności umysłu stają
się bardzo niebezpieczne dla uwarunkowanej duszy. Studenci psychologii wiedzą
o różnych zmianach psychiki. W Bhagavad-gicie (8.6) jest powiedziane:
yam yam
vapi smaran bhavam
tyajaty
ante kalevaram
tam tam
evaiti kaunteya
sada
tad-bhava-bhavitah
"Jaki
stan ktoś pamięta w chwili opuszczania swego ciała, taki bez wątpienia
osiągnie."
W chwili
śmierci umysł i inteligencja żywej istoty stwarzają subtelną formę pewnego
typu ciała dla życia następnego. Jeśli umysł pomyśli wtedy o czymś
odpowiadającym mu, to jego właściciel będzie musiał przyjąć odpowiednie
narodziny w swoim przyszłym życiu. Z drugiej strony, jeśli ktoś
w chwili śmierci jest w stanie myśleć o Krysznie, to może on
zostać przeniesiony do świata duchowego, na Golokę Vrindavanę. Ten proces
transmigracji jest bardzo subtelny. dlatego Śrila Rupa Goswami radzi bhaktom,
aby wyćwiczyli umysł w ten sposób, by nie byli w stanie pamiętać
niczego poza Kryszną. W ten sam sposób należy też wyszkolić język, aby
mówił tylko o Krysznie i smakował tylko krsna-prasada. Śrila Rupa
Goswami dalej radzi, tisthan vraje: należy zamieszkać we Vrindavanie albo
jakiejkolwiek części Vrajabhumi. Vrajabhumi, czyli ziemia Vrindavany, ma około
osiemdziesiąt cztery krośa przestrzeni. Jedna krośa równa się dwóm milom
kwadratowym. Kiedy ktoś swoją rezydencją czyni Vrindavanę, to powinien przyjąć
tam schronienie zaawansowanego bhakty. W ten sposób należy zawsze myśleć
o Krysznie i Jego rozrywkach. Dokładniej objaśnia to Śrila Rupa
Goswami w Bhakti-rasamrta-sindhu (1.2.294):
krsnam
smaran janam casya
prestham
nija-samihitam
tat-tat-katha-rataś
casau
kuryad
vasam vraje sada
"Bhakta
powinien zawsze żyć w transcendentalnym królestwie Vrajy, bezustannie
pozostając zaangażowanym w krsnam smaran janam casya prestham, pamiętanie
Śri Kryszny i Jego towarzyszy. Poprzez podążanie śladami takich towarzyszy
Pana i poprzez przyjęcie przewodnictwa duchowego, można rozwinąć
w sobie intensywne pragnienie służenia Najwyższemu Osobowemu Bogu."
Ponadto
Śrila Rupa Goswami oznajmia w Bhakti-rasamrta-sindhu (1.2.295 ):
seva
sadhaka-rupena
siddha-rupena
catra hi
tad-bhava-lipsuna
karya
vraja-lokanusaratah
"W
transcendentalnym królestwie Vrajy (Vraja-dhama), należy służyć Najwyższemu
Osobowemu Bogu, Śri Krysznie, z uczuciem, jakie żywili do Niego Jego
towarzysze. Należy poddać się przewodnictwu jednego z towarzyszy Kryszny
i podążać Jego śladami. Ta metoda jest odpowiednia zarówno w stanie
sadhana (praktyki duchowe spełniane jeszcze na etapie uwarunkowań
materialnych), jak i na etapie sadhya (realizacji Boga), kiedy jest się
siddha-purusa, czyli istotą posiadającą doskonałość duchową."
Śrila
Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura skomentował ten wers w następujący
sposób: "Ten, kto jeszcze nie rozwinął swojego zainteresowania
świadomością Kryszny, powinien porzucić wszelką materialną motywację
i ćwiczyć umysł poprzez przestrzeganie następujących zasad: intonowanie
i pamiętanie imienia Kryszny, Jego osoby, formy, cech, rozrywek, itd.
W ten sposób, po rozwinięciu smaku do tych czynności, należy dążyć do
zamieszkania we Vrindavanie, i spędzać cały swój czas na bezustannym
pamiętaniu imienia Kryszny, Jego sławy, rozrywek i cech, pod kierunkiem
i ochroną doświadczonego bhakty. Taka jest istota wszystkich instrukcji
odnoszących się do kultywacji służby oddania.
"Na
etapie początkowym należy zawsze angażować się w krsna-katha. To nazywane
jest śravana-daśa, etapem słuchania. Poprzez bezustanne słuchanie
transcendentalnego, świętego imienia Kryszny i przekazów o Jego
transcendentalnej formie, cechach i rozrywkach, można osiągnąć stan
akceptowania, zwany varana-daśa. Osiągnąwszy ten stan, przywiązujemy się do
słuchania krsna-katha. Kiedy ktoś posiada umiejętność mantrowania
w ekstazie, wtedy osiąga on stan zwany smaranavastha, stan pamiętania.
Rozpamiętywanie, pogrążenie się w temacie i medytacja, bezustanne
pamiętanie i trans, są pięcioma składnikami postępującego krsna-smarana.
Początkowo pamiętanie Kryszny może być przerywane od czasu do czasu, ale
później jest to pamiętanie bezustanne. Kiedy takie pamiętanie jest
nieprzerwane, wtedy staje się ono bardziej skoncentrowane i nazywane jest
medytacją. Kiedy medytacja rozwija się i staje się bezustanną, nazywa się
ją anusmrti. Poprzez nieprzerwane i nieprzemijające anusmrti wchodzi się
w stan samadhi, czyli duchową ekstazę. Kiedy smarana-daśa albo samadhi
rozwija się w pełni, dusza dochodzi do zrozumienia swojej oryginalnej,
konstytucjonalnej pozycji. Wówczas może doskonale i jasno zrozumieć swój
wieczny związek z Kryszną. Nazywa się to sampatti-daśa, doskonałością
życia.
"Caitanya-caritamrta
radzi neofitom, aby porzucili wszelkiego rodzaju materialnie motywowane
pragnienia i jedynie zaangażowali się w służbę oddania dla Pana
zgodnie ze wskazówkami pism świętych. W ten sposób neofita może stopniowo
rozwinąć przywiązanie do imienia Kryszny, Jego sławy, formy, cech, itd. Kiedy
ktoś rozwinął już takie przywiązanie, to może wtedy spontanicznie służyć
lotosowym stopom Kryszny, nawet bez przestrzegania regulujących zasad (odnosi
się to do pewnych szczegółowych procedur i zasad służby oddania,
a nie do zasad fundamentalnych, takich np. jak niejedzenie mięsa czy zakaz
niedozwolonego seksu). Ten stan nazywany jest raga-bhakti, czyli służbą oddania
w spontanicznej miłości. Bhakta na tym etapie może podążać śladami jednego
z wiecznych towarzyszy Kryszny we Vrindavanie. To nazywane jest
raganuga-bhakti. Raganuga-bhakti, czyli spontaniczna służba oddania, może być
pełniona w śanta-rasa, i wtedy ktoś pragnie zostać krową Kryszny,
albo kijem czy fletem w rękach Kryszny, czy też kwiatami zdobiącymi Jego
szyję. W dasya-rasa postępuje się śladami takich sług Kryszny jak Citraka,
Patraka albo Raktaka. W związku przyjaźni sakhya-rasa można zostać
przyjacielem Kryszny, takim jakimi są Baladeva, Śridama i Sudama.
W vatsalya-rasa, związku z Kryszną charakteryzującym się uczuciem
rodzicielskim, można osiągnąć pozycję taką jaką miał Nanda Maharaja czy Yaśoda,
a w madhurya-rasa, związku charakteryzującym się miłością małżeńską, można
stać się podobnym Śrimati Radharani albo Jej przyjaciółkom, takim jak Lalita
i jej służące (manjari), jak Rupa i Rati. Taka jest istota wszelkich
instrukcji, jeśli chodzi o służbę oddania."