Tekst 6

drstaih svabhava-janitair vapusaś ca dosair
na prakrtatvam iha bhakta-janasya paśyet
gangambhasam na khalu budbuda-phena-pankair
brahma-dravatvam apagacchati nira-dharmaih

drstaih – widziany normalnym wzrokiem; svabhava-janitaih – zrodzony z czyjejś natury; vapusah – ciała; ca – i; dosaih – poprzez błędy; na – nie; prakrtatvam – stan bycia materialnym; iha – w tym świecie; bhakta-janasya – czystego bhaktę; paśyet – należy widzieć; ganga-ambhasam – wód Gangesu; na – nie; khalu – z pewnością; budbuda-phena-pankaih – poprzez zmętnienie, pianę i błoto; brahma-dravatam – transcendentalna natura; apagacchati – jest zniszczona; nira-dharmaih – cechy wody.

Będąc usytuowanym w swojej oryginalnej pozycji świadomości Kryszny, czysty bhakta nie utożsamia się z ciałem. Nie wolno patrzeć na niego z materialnego punktu widzenia. Nie należy brać pod uwagę tego, że może on posiadać ciało urodzone w niskiej rodzinie, czy też ciało zdeformowane, schorowane lub słabe. Ze zwykłego punktu widzenia, takie niedoskonałości w ciele czystego bhakty mogą rzucać się w oczy, jednakże ciało czystego bhakty nigdy nie może być zanieczyszczone: Jest ono jak wody Gangesu, które czasami podczas pory deszczowej są zmętniałe i pełne piany i błota, a jednak nie zostają zanieczyszczone. Ci, którzy są zaawansowani w wiedzy duchowej, kąpią się w Gangesie, nie zważając na stan jego wód.

ZNACZENIE: Śuddha-bhakti, czynności duszy właściwej, czyli zaangażowanie się w transcendentalną służbę miłości do Pana, spełniane są w stanie wyzwolonym. W Bhagavad-gicie (14.26) jest powiedziane:

mam ca yo 'vyabhicarena
bhakti-yogena sevate
sa gunan samatityaitan
brahma-bhuyaya kalpate

"Kto całkowicie angażuje się w służbę oddania, kto nie upada w żadnych okolicznościach, ten od razu przekracza guny natury i wznosi się na platformę Brahmana."

Avyabhicarini bhakti to znaczy oddanie, które jest wolne od jakichkolwiek domieszek. Osoba zaangażowana w służbę oddania musi być wolna od motywacji materialnej. Jeśli ktoś przyjmuje proces świadomości Kryszny, to musi ulec zmianie jego świadomość. Jeśli świadomość jest skierowana na przyjemności materialne, to jest to świadomość materialna, a jeśli jej celem jest służenie Krysznie, wtedy jest to świadomość Kryszny. Dusza oddana Krysznie służy Mu nie biorąc pod uwagę względów materialnych (anyabhilasita-śunyam) Jnana-karmady-anavrtam: czysta służba oddania, która jest transcendentalna do czynności ciała i umysłu, takich jak jnana (spekulacja umysłowa) i karma (działanie, którego celem jest osiągnięcie jakichś materialnych korzyści), jest nazywana czystą bhakti-yogą. Bhakti-yoga jest właściwym zaangażowaniem dla duszy, i jeśli ktoś rzeczywiście angażuje się w czystą, nieskażoną służbę oddania, to jest on już właściwie osobą wyzwoloną (sa gunan samatityaitan). Bhakta Kryszny nie podlega uwarunkowaniom materialnym, chociaż wydaje się, że podlega im jego ciało. Dlatego nie należy patrzeć na czystego bhaktę z materialistycznego punktu widzenia. Dopóki ktoś nie jest rzeczywiście bhaktą, dopóty nie może on mieć doskonałego spojrzenia na innego bhaktę. Jak wyjaśniono to w wersie poprzednim, są trzy typy bhaktów – kanistha-dhikari, madhyama-adhikari i uttama-adhikari. Kanistha-adhikari nie widzi różnicy pomiędzy bhaktą i abhaktą. Zainteresowany jest jedynie wielbieniem Bóstwa w świątyni. Jednakże madhyama-adhikari widzi tę różnicę, jak również i różnicę pomiędzy bhaktą i Panem. Dlatego też traktuje on odpowiednio Najwyższego Osobowego Boga, bhaktę i abhaktę.,

Nikt nie powinien krytykować defektów cielesnych czystego bhakty. Jeśli posiada on je, to nie powinno się na nie zwracać uwagi. Należy jedynie brać pod uwagę główne zainteresowanie mistrza duchowego, którym jest czysta służba oddania, czyste służenie Najwyższemu Panu. Jak oznajmiono w Bhagavad-gicie (9.30):

api cet suduracaro
bhajate mam ananya-bhak
sadhur eva sa mantavyah
samyag vyavasito hi sah

Nawet jeśli wydaje się, że bhakta czasami angażuje się w czyny godne potępienia, to mimo to powinien być on uważany za sadhu, osobę świętą, gdyż jego rzeczywistą tożsamością jest zaangażowanie w służbę miłości dla Pana Innymi słowy, nie powinien być on uważany za zwykłą ludzką istotę.

Jeśli czysty bhakta jest zaangażowany w służbę dla Pana, to nie powinien być lekceważony, nawet jeśli nie narodził się w rodzinie bramina czy gosvamiego. Nie można mówić o rodzinie gosvamich, opierając się na względach materialnych, takich jak kasta czy dziedziczność. W rzeczywistości jedynie czyści bhaktowie mają monopol na ten tytuł. W ten sposób mówimy o sześciu Goswamich, z Rupa Goswamim i Sanatana Goswamim na czele. Rupa Goswami i Sanatana Goswami pochodzili z rodzie bramińskich, ale w swojej młodości praktycznie stali się Mahometanami i dlatego zmienili swoje imiona na Dabira Khasa i Sakara Mallika, ale Śri Caitanya Mahaprabhu uczynił z nich gosvamich. Zatem tytuł gosvami nie jest dziedziczny. Słowo gosvami odnosi się do tego, kto jest w stanie kontrolować swoje zmysły, kto jest panem zmysłów. Bhakta nie jest kontrolowany przez zmysły, tylko zmysły kontrolowane są przez niego. Dlatego też powinien on być nazywany svami czy gosvami, nawet jeśli nie narodził się w tak zwanej rodzinie gosvamich.

Zgodnie z tą zasadą, gosvami, którzy są potomkami Śri Nityanandy Prabhu i Śri Advaity Prabhu, z pewnością są bhaktami, ale bhaktowie pochodzący z innych rodzin nie powinni być dyskryminowani. W rzeczywistości, bez względu na to, czy bhaktowie pochodzą z rodzin poprzednich acaryów, czy ze zwykłej rodziny, powinni być traktowani jednakowo. Nie powinno się myśleć: "to jest amerykański gosvami," i uważać go za coś gorszego od nityananda-vamśa-gosvami. Niektórzy ludzie w Indiach ciągle mają nam za złe, że nadajemy tytuł gosvami bhaktom świadomym Kryszny pochodzącym z krajów zachodnich. Czasami otwarcie mówią oni zachodnim Vaisnavom, że ich sannyasa albo tytuł gosvami nie jest bona fide. Jednakże, według oznajmienia Śrila Rupy Goswamiego z tego wersu, gosvami pochodzący z krajów zachodnich i gosvami z rodziny acaryów nie różnią się między sobą.

Z drugiej strony, ten bhakta, który otrzymał tytuł gosvamiego, ale nie narodził się z ojca bramina czy gosvamiego z rodu Nityanandy czy Advaity Prabhu, nie powinien puszyć się z tego tytułu. Powinien on zawsze pamiętać, że uniesienie się materialną dumą jest przyczyną natychmiastowego upadku. Świadomość Kryszny jest nauką transcendentalną i nie ma w niej miejsca na zazdrość. Jest ona przeznaczona dla osób kategorii paramahamsa, które są całkowicie wolne od wszelkiej zazdrości (paramam nirmatsaranam). Goswami, bez względu na to, czy narodził się w rodzinie gosvamich czy też otrzymał ten tytuł później, musi być wolny od wszelkiej zazdrości. Kiedy tylko ktoś staje się zazdrosny, upada z platformy paramahamsa.

Jeśli zwracamy uwagę na cielesne defekty Vaisnavy, to powinniśmy wiedzieć, że popełniamy obrazę wobec lotosowych stóp bhakty Pana. Obraza ta należy do kategorii bardzo poważnych. Pan Caitanya nazwał ją hati-mata, obrazą szalonego słonia. Szalony słoń może spowodować wielką katastrofę, szczególnie jeśli wpadnie do schludnie utrzymanego ogrodu. Dlatego też należy bardzo uważać, aby nie popełniać obraz wobec Vaisnavy. Każdy bhakta musi być gotowy na przyjęcie instrukcji od wyższego Vaisnavy, który z kolei musi być gotów pomagać niższemu Vaisnavie pod każdym względem. Pozycję wyższą lub niższą zajmuje się w zależności od rozwoju duchowego w świadomości Kryszny. Nie można patrzeć na czynności bhakty z materialnego punktu widzenia. Jest to szczególnie niebezpieczne dla bhaktów początkujących. Dlatego nie należy brać pod uwagę zewnętrznych cech czystego bhakty, ale raczej zwracać uwagę na jego cechy wewnętrzne, i zrozumieć, w jaki sposób jest on zaangażowany w transcendentalną służbę miłości dla Pana. W ten sposób można uniknąć materialnego patrzenia na czystego bhaktę, i dzięki temu stopniowo oczyścić samego siebie.

Ci, którzy myślą, że świadomość Kryszny ogranicza się do pewnej grupy ludzi albo pewnej części ziemi, na ogół mają skłonności do zwracania uwagi na zewnętrzne cechy bhaktów. Tacy neofici nie są w stanie docenić wzniosłej służby oddania zaawansowanego bhakty i starają się sprowadzić osobę z kategorii maha-bhagavata do swojego poziomu. Z tymi trudnościami spotykamy się na całym świecie, wszędzie gdziekolwiek usiłujemy głosić świadomość Kryszny. Niestety, otaczają nas bracia duchowi będący neofitami, którzy nie doceniają niezwykłych wysiłków czynionych dla szerzenia świadomości Kryszny na całym świecie. Po prostu usiłują oni sprowadzić nas do swojego poziomu i krytykują nas pod każdym względem. Bardzo ubolewamy nad ich naiwną działalnością i ubogim zasobem wiedzy. Osoba obdarzona specjalną mocą, szczególnie zaangażowana w poufną służbę dla Pana, nie powinna być traktowana jak zwykła ludzka istota, ponieważ powiedziane jest, że dopóki nie jest się obdarzonym mocą od Kryszny, dopóty nie można szerzyć świadomości Kryszny na całym świecie.

Jeśli więc ktoś krytykuje czystego bhaktę, popełnia on obrazę (vaisnava-aparadha), która jest bardzo niebezpieczna i stanowi wielką przeszkodę dla osób pragnących czynić postęp w świadomości Kryszny. Nie można odnieść żadnej duchowej korzyści, kiedy popełnia się obrazę wobec lotosowych stóp Vaisnavy. Dlatego każdy powinien starannie unikać zawiści wobec obdarzonego mocą śuddha-vaisnavy. Obrazą jest także uważanie takiej osoby za przedmiot jakichkolwiek działań dyscyplinarnych. Obrazą jest dawanie mu rad czy pouczanie go. Neofitę od bhakty zaawansowanego można odróżnić po czynnościach. Zaawansowany Vaisnava zawsze zajmuje pozycję mistrza duchowego, a początkujący bhakta jest zawsze uważany za ucznia. Mistrz duchowy nie może wysłuchiwać rad swoich uczniów, ani też nie powinien przyjmować instrukcji od tych, którzy jego uczniami nie są. Taka jest istota nauk Śrila Rupy Goswamiego zawartych w tym wersecie.