Tekst 5
krsneti yasya giri tam
manasadriyeta
diksasti
cet pranatibhiś ca bhajantam iśam
śuśrusaya
bhajana-vijnam ananyam anya-
nindadi-śunya-hrdam
ipsita-sanga-labdhya
krsna
– święte imię Kryszny; iti – w ten sposób; yasya – którego; giri – słowami albo
mową; tam – jego; manasa – poprzez umysł; adriyeta – należy honorować; diksa –
inicjacja; asti – jest; cet – jeśli; pranatibhih – przez okazywanie szacunku;
ca – również; bhajantam – zaangażowany w służbę oddania; iśam – dla
Najwyższego Osobowego Boga; śuśrusaya – przez praktyczną służbę; bhajana-vijnam
– ten, który jest zaawansowany w służbie oddania; ananyam – nie zbaczając;
anya-ninda-adi – zniesławianie innych, itd.; śunya – całkowicie pozbawiony;
hrdam – którego serce; ipsita – pożądane; sanga – towarzystwo; labdhya – przez
osiąganie.
Należy szanować w swoim umyśle bhaktę, który intonuje święte
imiona Kryszny, i okazywać szacunek temu, który przyjął inicjację duchową
(diksa) i jest zaangażowany w wielbienie Bóstwa. Należy poszukiwać
towarzystwa czystych bhaktów i wiernie służyć temu, który jest
zaawansowany i niezachwiany w swojej służbie oddania, i którego
serce jest całkowicie wolne od skłonności do krytykowania innych.
ZNACZENIE: Po to, aby inteligentnie stosować się do tych
sześciu zasad wymiany miłości wspomnianych w wersecie poprzednim, należy
bardzo starannie dokonać wyboru właściwych osób. Dlatego też Śrila Rupa Goswami
radzi, abyśmy traktowali Vaisnavów w sposób odpowiedni do ich
poszczególnych pozycji. W wersie tym informuje nas, w jaki sposób
odnosić się do trzech rodzajów bhaktów – kanistha-adhikari, madhyama-adhikari
i uttama-adhikari. Kanistha-adhikari jest neofitą, który przyjął od
mistrza duchowego inicjację hari-nama i stara się intonować święte imiona
Kryszny. Takiej osobie (kanistha-vaisnava ) należy oddawać szacunek
w swoim umyśle. Madhyama-adhikari otrzymał inicjację duchową od mistrza
duchowego i jest w pełni zaangażowany przez niego
w transcendentalną służbę miłości dla Pana. Madhyama-adhikari to osoba
znajdująca się na środkowym etapie służby oddania. Uttama-adhikari, czyli
najwyższy bhakta, to osoba bardzo zaawansowana w służbie oddania.
Uttama-adhikari nie jest zainteresowany zniesławianiem innych, jego serce jest
całkowicie czyste i osiągnął on już stan czystej świadomości Kryszny.
Według Śrila Rupy Goswamiego, obcowanie z takim maha-bhagavata
i pełnienie służby dla niego jest czymś najbardziej pożądanym.
Nie należy
pozostawać na etapie kanistha-adhikari, czyli na najniższej platformie służby
oddania, kiedy jest się zainteresowanym jedynie oddawaniem czci Krysznie
w świątyni. Taki bhakta został opisany w Jedenastym Canto
Śrimad-Bhagavatam (11.2.47):
arcayam
eva haraye
pujam yah
śraddhayehate
na
tad-bhaktesu canyesu
sa bhakta
prakrtah smrtah
"Osoba,
która z pełną wiarą zaangażowana jest w wielbienie Bóstwa
w świątyni, ale która nie wie, w jaki sposób zachowywać się wobec
bhaktów i innych ludzi, jest nazywana prakrta-bhakta albo
kanistha-adhikari."
Należy
zatem wznieść się z poziomu kanistha-adhikari do platformy
madhyama-adhikari. Madhyama-adhikari został opisany w Śrimad-Bhagavatam
(11.2.46) w ten sposób:
iśvare
tad-adhinesu
baliśesu
dvisatsu ca
prema-maitri-krpopeksa
yah karoti
sa madhyamah
"Madhyama-adhikari
jest bhaktą, który traktuje Najwyższego Osobowego Boga jako najwyższy przedmiot
miłości, przyjaźni się z bhaktami Pana, ma wielkie współczucie dla osób
znajdujących się w niewiedzy i unika tych, którzy są zawistni
z natury."
Taki jest
właśnie sposób właściwego kultywowania służby oddania. Dlatego też
w wersie tym Śrila Rupa Goswami mówi nam, w jaki sposób należy
traktować różnych bhaktów. Na podstawie praktycznego doświadczenia wiemy, że są
trzy różne typy Vaisnavów. Prakrta-sahajiya na ogół intonują maha-mantrę Hare
Kryszna, jednakże przywiązani są do kobiet, pieniędzy i toksykacji.
Chociaż powtarzają oni święte imiona Pana, to jednak nie osiągają dostatecznego
oczyszczenia. Osobom takim należy okazywać szacunek w swoim umyśle,
jednakże należy unikać ich towarzystwa. Tym, którzy są niewinni, albo zostali
sprowadzeni z dobrej drogi przez złe towarzystwo, powinno się okazywać
miłosierdzie, jeśli wyrażają chęć słuchania właściwych instrukcji od czystych
bhaktów. Natomiast tym neofitom, którzy otrzymali inicjację od bona fide
mistrza duchowego i którzy są poważnie zaangażowani w wypełnianie
jego poleceń, należy składać pełne szacunku pokłony.
Świadomość
Kryszny daje szansę każdemu, bez względu na kastę, wiarę czy kolor skóry.
Zapraszamy wszystkich do przyłączenia się do towarzystwa świadomości Kryszny,
przebywania z nami, przyjmowania prasada i słuchania o Krysznie.
Kiedy widzimy, że ktoś jest rzeczywiście zainteresowany świadomością Kryszny
i chce być inicjowany, wtedy przyjmujemy go na ucznia, dając mu inicjację
hari-nama (dla intonowania świętego imienia Pana). Kiedy nowy bhakta jest już
inicjowany i zaangażowany w służbę oddania pod kierunkiem mistrza duchowego,
wtedy powinien być uważany za bona fide Vaisnavę i należy mu składać
pokłony. Spośród wielu Vaisnavów jeden może być bardzo poważnie zaangażowany
w służbę dla Pana, ściśle przestrzegając wszystkich zasad, powtarzając
przepisową liczbę mantr na koralach japa i zawsze myśląc o nowych
sposobach szerzenia świadomości Kryszny. Taki Vaisnava powinien być przyjmowany
za uttama-adhikari, bhaktę wysoce zaawansowanego. Należy zawsze poszukiwać
towarzystwa właśnie takich bhaktów:
Proces,
poprzez który bhakta przywiązuje się do Kryszny, został opisany
w Caitanya-caritamrta (Antya 4.192) w sposób następujący:
diksa-kale
bhakta kare atma-samarpana
sei-kale
krsna tare kare atma-sama
"W
czasie inicjacji, kiedy bhakta w pełni podporządkowuje się służbie dla
Pana, Kryszna uważa go za równie dobrego, jak On Sam."
Diksa,
czyli inicjacja duchowa, została opisana przez Śrila Jivę Goswamiego
w Bhakti-sandarbha (868):
divyam
jnanam yato dadyat
kuryat
papasya sariksayam
tasmad
dikseti sa prokta
deśikais
tattva-kovidaih
"Poprzez
diksa stopniowo traci się zainteresowanie przyjemnościami materialnymi
i stopniowo zaczyna się interesować życiem duchowym."
Widzieliśmy
wiele praktycznych przykładów tego, szczególnie w Ameryce i Europie.
Wielu uczniów, którzy przyszli do nas z bogatych i szanowanych
rodzin, szybko straciło zainteresowanie przyjemnościami materialnymi
i rozwinęło w sobie wielki zapał do wejścia w życie duchowe.
Chociaż pochodzą oni z bardzo zamożnych rodzin, to jednak zaakceptowali
warunki życia, które nie są zbyt komfortowe. Tak naprawdę, to dla Kryszny są
oni w stanie przyjąć każde warunki życia, jeśli tylko mogą mieszkać
w świątyni w towarzystwie Vaisnavów. Kiedy ktoś w ten sposób
traci zainteresowanie przyjemnościami materialnymi, wtedy osiąga gotowość do
przyjęcia inicjacji od mistrza duchowego. W celu czynienia postępu
w życiu duchowym, Śrimad-Bhagavatam (6.1.13) poleca tapasa brahmacaryena
śamena ca damena ca. Kiedy ktoś ma poważny stosunek do przyjęcia diksa, musi
być gotów praktykować celibat, kontrolować umysł i ciało. Jeśli ktoś jest
na to przygotowany i pragnie duchowego oświecenia (divyam jnanam), wtedy
jest gotów do przyjęcia inicjacji. Divyam jnanam jest technicznie nazywane
tat-vijnana, czyli wiedzą o Najwyższym. Tad-vijnanartham sa gurum
evabhigacchet: kiedy ktoś jest zainteresowany Prawdą Absolutną, wtedy powinien
przyjąć inicjację. Taka osoba musi znaleźć prawdziwego mistrza duchowego, aby
otrzymać diksa. Śrimad-Bhagavatam (11.3.21) również poleca: tasmad gurum
prapadyeta jijnasuh śreya uttamam. "Jeśli ktoś jest rzeczywiście
zainteresowany transcendentalną nauką o Prawdzie Absolutnej, to powinien
przyjąć mistrza duchowego."
Nie należy jednak
przyjmować mistrza duchowego, jeśli nie ma się zamiaru przestrzegać jego
instrukcji. Nie powinno się też przyjmować mistrza duchowego tylko po to, aby
praktykować życie duchowe "na pokaz." Należy być jijnasu, czyli
bardzo dociekliwym i chętnym do przyjmowania nauk od mistrza duchowego.
Pytania zadawane mu powinny ściśle dotyczyć wiedzy transcendentalnej (jijnasuh
śreya uttamam). Słowo uttamam odnosi się do tego, co leży ponad wiedzą
materialną. Tama znaczy "ciemność tego materialnego świata,"
a ut oznacza "transcendentalny." Ludzie na ogół są bardzo
zainteresowani wnikaniem w tematy materialne, ale kiedy ktoś stracił takie
zainteresowanie i jest zainteresowany jedynie tematami transcendentalnymi,
wtedy gotowy jest do przyjęcia inicjacji. Kiedy ktoś otrzymał już inicjację od
bona fide mistrza duchowego i jest poważnie zaangażowany w służbę
Panu, to powinien być uważany za madhyama-adhikari.
Intonowanie
świętych imion Pana jest rzeczą tak wzniosłą, że jeśli powtarza się maha-mantrę
z uwagą, starannie unikając dziesięciu obraz, wtedy z pewnością można
osiągnąć zrozumienie, że nie ma różnicy pomiędzy świętym imieniem Pana
a Samym Panem. Ten, kto osiągnął takie zrozumienie, powinien otrzymywać
wielki szacunek od bhaktów będących neofitami. Należy sobie mocno uświadomić,
że jeśli nie intonuje się świętego imienia Pana bez obraz, to nie można być
właściwym kandydatem do czynienia postępu w świadomości Kryszny.
W Śri Caitanya-caritamrta (Madhya 22.69) jest powiedziane:
yahara
komala śraddha, se 'kanistha' jana
krame
krame tenho bhakta ha-ibe 'uttama'
"Ten,
którego wiara jest słaba i chwiejna, jest nazywany neofitą, ale poprzez
regularne praktykowanie tego procesu wzniesie się on do platformy bhakty
pierwszej klasy." Każdy zaczyna swoją służbę oddania od etapu
początkowego, ale jeśli ktoś właściwie mantruje przepisową liczbę rund
hari-nama, to stopniowo wznosi się on do najwyższej platformy uttama-adhikari.
W świadomości Kryszny polecamy jedynie szesnaście rund każdego dnia,
ponieważ ludzie w krajach zachodnich nie są w stanie koncentrować się
przez dłuższy czas podczas mantrowania na koralach. Dlatego poleca się
minimalną liczbę rund. Jednakże Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zwykł
mówić, że dopóki ktoś nie mantruje przynajmniej sześćdziesięciu czterech rund
japa (sto tysięcy imion), to powinien być uważany za upadłego (patita ). Według
jego kalkulacji praktycznie każdy z nas jest upadły, ale ponieważ staramy
się służyć Najwyższemu Panu z całą powagą i bez obłudy, możemy liczyć
na łaskę Śri Caitanyi Mahaprabhu; który słynie jako patita-pavana, wyzwoliciel
upadłych.
Kiedy
Śrila Satyaraja Khan, wielki bhakta Śri Caitanyi Mahaprabhu, zapytał Pana, po
czym można poznać Vaisnavę, Pan odpowiedział:
prabhu
kahe, --- "yanra mukhe śuni eka-bara
krsna-nama,
sei pujya, --- śrestha sabakara"
"Jeśli
usłyszysz, że jakaś osoba wypowie chociaż raz słowo Kryszna, to powinno się
uznać ją za lepszą od innych." (Cc. Madhya 15.106) Pan Caitanya Mahaprabhu
kontynuował:
"ataeva
yanra mukhe eka krsna-nama
sei ta'
vaisnava, kariha tanhara sammana"
"Ten,
kto jest zainteresowany intonowaniem świętego imienia Kryszny, albo kto polubił
to intonowanie dzięki praktyce, powinien być uważany za Vaisnavę i jako
taki darzony szacunkiem, przynajmniej w umyśle." (Cc. Madhya 15.111)
Jednego z naszych przyjaciół, słynnego muzyka angielskiego, urzekło
intonowanie świętych imion Kryszny i nawet śpiewa je kilka razy na swoich
płytach. W domu składa on pokłony wizerunkom Kryszny i takim też
szacunkiem darzy głosicieli świadomości Kryszny. Wysoko ceni on imię Kryszny
i Jego czyny. Dlatego my również, bez żadnych obiekcji, oddajemy mu wyrazy
szacunku, gdyż widzimy, że rzeczywiście robi on postęp w świadomości
Kryszny. Taka osoba powinna być zawsze darzona szacunkiem. Wniosek z tego
taki, że każdy, kto stara się zrobić postęp w świadomości Kryszny poprzez
regularne intonowanie świętego imienia, powinien zawsze być respektowany przez
Vaisnavów. Z drugiej strony jesteśmy świadkami tego, że niektóre
z osób nam współczesnych, które uchodziły za wielkich nauczycieli,
stopniowo upadły w materialną koncepcję życia, ponieważ nie intonowały one
świętych imion Pana.
Udzielając
instrukcji Sanatanie Goswamiemu, Pan Caitanya Mahaprabhu podzielił służenie
Krysznie na trzy kategorie:
śastra-yukti
nahi jane drdha, śraddhavan
'madhyama-adhikari'
sei maha-bhagyavan
"Osoba,
której wiedza oparta na śastrach nie jest dostatecznie umocniona, ale która
rozwinęła mocną wiarę w intonowanie maha-mantry Hare Kryszna, i która
jest również niezachwiana w pełnieniu służby oddania, powinna być uważana
za madhyama-adhikari. Osoba taka ma wielkie szczęście." (Cc. Madhya 22.67)
Madhyama-adhikari to śraddhavan, osoba posiadająca niewzruszoną wiarę
i będąca rzeczywistym kandydatem do dalszego postępu w służbie
oddania. Dlatego w Caitanya-caritamrta (Madhya 22.64) jest powiedziane:
śraddhavan
jana haya bhakti-adhikari
'uttama',
'madhyama', 'kanistha' -- śraddha-anusari
"Dana
osoba osiąga kwalifikacje bhakty na elementarnej, pośredniej i najwyższej
platformie służby oddania, w zależności od rozwinięcia swojej śraddha
(wiary)." W Caitanya-caritamrta (Madhya 22.62) powiedziane jest też:
'śraddha'-śabde
-- viśvasa kahe sudrdha niścaya
krsne
bhakti kaile sarva-karma krta haya
"
'Poprzez pełnienie transcendentalnej służby dla Kryszny, automatycznie spełnia
się też czynności podrzędne.' Ta pełna ufności mocna wiara, sprzyjająca służbie
oddania, jest nazywana śraddha." Śraddha, wiara w Krysznę, jest
początkiem świadomości Kryszny. Wiara znaczy mocna wiara. Słowa Bhagavad-gity
są autorytatywnymi instrukcjami dla osób wierzących, i cokolwiek Kryszna
mówi w Bhagavad-gicie, powinno być przyjmowane tak jak jest, bez
interpretacji. W taki sposób przyjął Bhagavad-gitę Arjuna. Po wysłuchaniu
Bhagavad-gity Arjuna powiedział Krysznie: sarvam etad rtam manye yan mam vadasi
keśava. "O Kryszno, całkowicie przyjmuję za prawdę wszystko, co usłyszałem
od Ciebie." (Bg. 10.14)
Taki
jest prawidłowy sposób rozumienia Bhagavad-gity, i to właśnie jest
nazywane śraddha. Nie może być sytuacji, że ktoś akceptuje część Bhagavad-gity
stosownie do swojej dowolnej interpretacji, a odrzuca inną część. To nie
jest śraddha. Śraddha oznacza całkowite i bezwzględne przyjmowanie
wszystkich instrukcji Bhagavad-gity, szczególnie tej ostatniej: sarva-dharman
parityajya mam ekam śaranam vraja . "Porzuć wszystkie rodzaje religii
i po prostu podporządkuj się Mnie." (Bg. 18.66) Kiedy ktoś całkowicie
zaufa tej instrukcji, wtedy jego silna wiara staje się podstawą postępu
w życiu duchowym.
Kiedy ktoś
w pełni angażuje się w intonowanie maha-mantry, to stopniowo
realizuje on swoją duchową tożsamość. Kryszna nie objawia się osobie, która nie
intonuje maha-mantry: sevonmukhe hi jihvadau svayam eva sphuraty adah.
(Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.234) Nie możemy zrealizować Najwyższego Osobowego
Boga za pomocą żadnych sztucznych środków. Musimy z pełną wiarą
zaangażować się w służenie Panu. Takie służenie zaczyna się od języka
(sevonmukhe hi jihvadau), co oznacza, że powinniśmy zawsze intonować święte
imiona Pana i przyjmować krsna-prasada. Nie powinniśmy intonować ani
spożywać niczego innego. Kiedy to jest ściśle przestrzegane, wtedy Najwyższy
Pan objawia się Swojemu bhakcie.
Kiedy ktoś
zaczyna uświadamiać sobie, że jest wiecznym sługą Kryszny, wtedy traci on
zainteresowanie wszystkim, co nie jest służbą dla Kryszny. Zawsze myśląc
o Krysznie i o sposobach szerzenia Jego świętego imienia, rozumie on,
że jego jedynym interesem jest propagowanie świadomości Kryszny na całym
świecie. Taka osoba uważana jest za uttama-adhikari i towarzystwa jej
należy poszukiwać, stosując się w obcowaniu z nią do sześciu zasad
(dadati pratigrhnati; itd.). W rzeczywistości zaawansowany bhakta Vaisnava
na platformie uttama-adhikari powinien być przyjmowany za mistrza duchowego.
Takiej osobie należy ofiarować wszystko co się posiada, gdyż to polecają pisma
święte. Szczególnie brahmacari powinien przyjmować datki od innych
i oddawać je swojemu guru. Nie należy jednak imitować zachowania
zaawansowanego bhakty, czyli maha-bhagavaty, jeśli nie jest się
samozrealizowanym, gdyż taka imitacja prowadzi do degradacji.
W wersie
tym Śrila Rupa Goswami mówi, że bhakta powinien być na tyle inteligentny, aby
widzieć różnice pomiędzy kanistha-adhikari, madhyama-adhikari
i uttama-adhikari. Powinien on również znać swoją pozycję i nie
imitować bhakty znajdującego się na wyższej platformie. Śrila Bhaktivinoda
Thakura dał pewną praktyczną wskazówkę, że Vaisnava na platformie
uttama-adhikari może być rozpoznany po zdolności nawracania upadłych dusz na
Vaisnavizm. Nie powinno się przyjmować pozycji mistrza duchowego, dopóki nie
osiągnie się platformy uttama-adhikari. Vaisnava będący neofitą czy też
Vaisnava usytuowany na środkowej platformie również może przyjmować uczniów,
ale tacy uczniowie muszą znajdować się na tej samej platformie, i należy
pamiętać, że pod takim niedostatecznym przewodnictwem nie mogą oni uczynić
dużego postępu w kierunku ostatecznego celu życia. Dlatego bhakta powinien
starać się wybrać na ' swojego mistrza duchowego osobę, która jest
uttama-adhikari.