Tekst 5

 

 

krsneti yasya giri tam manasadriyeta
diksasti cet pranatibhiś ca bhajantam iśam
śuśrusaya bhajana-vijnam ananyam anya-
nindadi-śunya-hrdam ipsita-sanga-labdhya

 

krsna – święte imię Kryszny; iti – w ten sposób; yasya – którego; giri – słowami albo mową; tam – jego; manasa – poprzez umysł; adriyeta – należy honorować; diksa – inicjacja; asti – jest; cet – jeśli; pranatibhih – przez okazywanie szacunku; ca – również; bhajantam – zaangażowany w służbę oddania; iśam – dla Najwyższego Osobowego Boga; śuśrusaya – przez praktyczną służbę; bhajana-vijnam – ten, który jest zaawansowany w służbie oddania; ananyam – nie zbaczając; anya-ninda-adi – zniesławianie innych, itd.; śunya – całkowicie pozbawiony; hrdam – którego serce; ipsita – pożądane; sanga – towarzystwo; labdhya – przez osiąganie.

 

Należy szanować w swoim umyśle bhaktę, który intonuje święte imiona Kryszny, i okazywać szacunek temu, który przyjął inicjację duchową (diksa) i jest zaangażowany w wielbienie Bóstwa. Należy poszukiwać towarzystwa czystych bhaktów i wiernie służyć temu, który jest zaawansowany i niezachwiany w swojej służbie oddania, i którego serce jest całkowicie wolne od skłonności do krytykowania innych.

 

ZNACZENIE: Po to, aby inteligentnie stosować się do tych sześciu zasad wymiany miłości wspomnianych w wersecie poprzednim, należy bardzo starannie dokonać wyboru właściwych osób. Dlatego też Śrila Rupa Goswami radzi, abyśmy traktowali Vaisnavów w sposób odpowiedni do ich poszczególnych pozycji. W wersie tym informuje nas, w jaki sposób odnosić się do trzech rodzajów bhaktów – kanistha-adhikari, madhyama-adhikari i uttama-adhikari. Kanistha-adhikari jest neofitą, który przyjął od mistrza duchowego inicjację hari-nama i stara się intonować święte imiona Kryszny. Takiej osobie (kanistha-vaisnava ) należy oddawać szacunek w swoim umyśle. Madhyama-adhikari otrzymał inicjację duchową od mistrza duchowego i jest w pełni zaangażowany przez niego w transcendentalną służbę miłości dla Pana. Madhyama-adhikari to osoba znajdująca się na środkowym etapie służby oddania. Uttama-adhikari, czyli najwyższy bhakta, to osoba bardzo zaawansowana w służbie oddania. Uttama-adhikari nie jest zainteresowany zniesławianiem innych, jego serce jest całkowicie czyste i osiągnął on już stan czystej świadomości Kryszny. Według Śrila Rupy Goswamiego, obcowanie z takim maha-bhagavata i pełnienie służby dla niego jest czymś najbardziej pożądanym.

Nie należy pozostawać na etapie kanistha-adhikari, czyli na najniższej platformie służby oddania, kiedy jest się zainteresowanym jedynie oddawaniem czci Krysznie w świątyni. Taki bhakta został opisany w Jedenastym Canto Śrimad-Bhagavatam (11.2.47):

arcayam eva haraye
pujam yah śraddhayehate
na tad-bhaktesu canyesu
sa bhakta prakrtah smrtah

"Osoba, która z pełną wiarą zaangażowana jest w wielbienie Bóstwa w świątyni, ale która nie wie, w jaki sposób zachowywać się wobec bhaktów i innych ludzi, jest nazywana prakrta-bhakta albo kanistha-adhikari."

Należy zatem wznieść się z poziomu kanistha-adhikari do platformy madhyama-adhikari. Madhyama-adhikari został opisany w Śrimad-Bhagavatam (11.2.46) w ten sposób:

iśvare tad-adhinesu
baliśesu dvisatsu ca
prema-maitri-krpopeksa
yah karoti sa madhyamah

"Madhyama-adhikari jest bhaktą, który traktuje Najwyższego Osobowego Boga jako najwyższy przedmiot miłości, przyjaźni się z bhaktami Pana, ma wielkie współczucie dla osób znajdujących się w niewiedzy i unika tych, którzy są zawistni z natury."

Taki jest właśnie sposób właściwego kultywowania służby oddania. Dlatego też w wersie tym Śrila Rupa Goswami mówi nam, w jaki sposób należy traktować różnych bhaktów. Na podstawie praktycznego doświadczenia wiemy, że są trzy różne typy Vaisnavów. Prakrta-sahajiya na ogół intonują maha-mantrę Hare Kryszna, jednakże przywiązani są do kobiet, pieniędzy i toksykacji. Chociaż powtarzają oni święte imiona Pana, to jednak nie osiągają dostatecznego oczyszczenia. Osobom takim należy okazywać szacunek w swoim umyśle, jednakże należy unikać ich towarzystwa. Tym, którzy są niewinni, albo zostali sprowadzeni z dobrej drogi przez złe towarzystwo, powinno się okazywać miłosierdzie, jeśli wyrażają chęć słuchania właściwych instrukcji od czystych bhaktów. Natomiast tym neofitom, którzy otrzymali inicjację od bona fide mistrza duchowego i którzy są poważnie zaangażowani w wypełnianie jego poleceń, należy składać pełne szacunku pokłony.

Świadomość Kryszny daje szansę każdemu, bez względu na kastę, wiarę czy kolor skóry. Zapraszamy wszystkich do przyłączenia się do towarzystwa świadomości Kryszny, przebywania z nami, przyjmowania prasada i słuchania o Krysznie. Kiedy widzimy, że ktoś jest rzeczywiście zainteresowany świadomością Kryszny i chce być inicjowany, wtedy przyjmujemy go na ucznia, dając mu inicjację hari-nama (dla intonowania świętego imienia Pana). Kiedy nowy bhakta jest już inicjowany i zaangażowany w służbę oddania pod kierunkiem mistrza duchowego, wtedy powinien być uważany za bona fide Vaisnavę i należy mu składać pokłony. Spośród wielu Vaisnavów jeden może być bardzo poważnie zaangażowany w służbę dla Pana, ściśle przestrzegając wszystkich zasad, powtarzając przepisową liczbę mantr na koralach japa i zawsze myśląc o nowych sposobach szerzenia świadomości Kryszny. Taki Vaisnava powinien być przyjmowany za uttama-adhikari, bhaktę wysoce zaawansowanego. Należy zawsze poszukiwać towarzystwa właśnie takich bhaktów:

Proces, poprzez który bhakta przywiązuje się do Kryszny, został opisany w Caitanya-caritamrta (Antya 4.192) w sposób następujący:

diksa-kale bhakta kare atma-samarpana
sei-kale krsna tare kare atma-sama

"W czasie inicjacji, kiedy bhakta w pełni podporządkowuje się służbie dla Pana, Kryszna uważa go za równie dobrego, jak On Sam."

Diksa, czyli inicjacja duchowa, została opisana przez Śrila Jivę Goswamiego w Bhakti-sandarbha (868):

divyam jnanam yato dadyat
kuryat papasya sariksayam
tasmad dikseti sa prokta
deśikais tattva-kovidaih

"Poprzez diksa stopniowo traci się zainteresowanie przyjemnościami materialnymi i stopniowo zaczyna się interesować życiem duchowym."

Widzieliśmy wiele praktycznych przykładów tego, szczególnie w Ameryce i Europie. Wielu uczniów, którzy przyszli do nas z bogatych i szanowanych rodzin, szybko straciło zainteresowanie przyjemnościami materialnymi i rozwinęło w sobie wielki zapał do wejścia w życie duchowe. Chociaż pochodzą oni z bardzo zamożnych rodzin, to jednak zaakceptowali warunki życia, które nie są zbyt komfortowe. Tak naprawdę, to dla Kryszny są oni w stanie przyjąć każde warunki życia, jeśli tylko mogą mieszkać w świątyni w towarzystwie Vaisnavów. Kiedy ktoś w ten sposób traci zainteresowanie przyjemnościami materialnymi, wtedy osiąga gotowość do przyjęcia inicjacji od mistrza duchowego. W celu czynienia postępu w życiu duchowym, Śrimad-Bhagavatam (6.1.13) poleca tapasa brahmacaryena śamena ca damena ca. Kiedy ktoś ma poważny stosunek do przyjęcia diksa, musi być gotów praktykować celibat, kontrolować umysł i ciało. Jeśli ktoś jest na to przygotowany i pragnie duchowego oświecenia (divyam jnanam), wtedy jest gotów do przyjęcia inicjacji. Divyam jnanam jest technicznie nazywane tat-vijnana, czyli wiedzą o Najwyższym. Tad-vijnanartham sa gurum evabhigacchet: kiedy ktoś jest zainteresowany Prawdą Absolutną, wtedy powinien przyjąć inicjację. Taka osoba musi znaleźć prawdziwego mistrza duchowego, aby otrzymać diksa. Śrimad-Bhagavatam (11.3.21) również poleca: tasmad gurum prapadyeta jijnasuh śreya uttamam. "Jeśli ktoś jest rzeczywiście zainteresowany transcendentalną nauką o Prawdzie Absolutnej, to powinien przyjąć mistrza duchowego."

Nie należy jednak przyjmować mistrza duchowego, jeśli nie ma się zamiaru przestrzegać jego instrukcji. Nie powinno się też przyjmować mistrza duchowego tylko po to, aby praktykować życie duchowe "na pokaz." Należy być jijnasu, czyli bardzo dociekliwym i chętnym do przyjmowania nauk od mistrza duchowego. Pytania zadawane mu powinny ściśle dotyczyć wiedzy transcendentalnej (jijnasuh śreya uttamam). Słowo uttamam odnosi się do tego, co leży ponad wiedzą materialną. Tama znaczy "ciemność tego materialnego świata," a ut oznacza "transcendentalny." Ludzie na ogół są bardzo zainteresowani wnikaniem w tematy materialne, ale kiedy ktoś stracił takie zainteresowanie i jest zainteresowany jedynie tematami transcendentalnymi, wtedy gotowy jest do przyjęcia inicjacji. Kiedy ktoś otrzymał już inicjację od bona fide mistrza duchowego i jest poważnie zaangażowany w służbę Panu, to powinien być uważany za madhyama-adhikari.

Intonowanie świętych imion Pana jest rzeczą tak wzniosłą, że jeśli powtarza się maha-mantrę z uwagą, starannie unikając dziesięciu obraz, wtedy z pewnością można osiągnąć zrozumienie, że nie ma różnicy pomiędzy świętym imieniem Pana a Samym Panem. Ten, kto osiągnął takie zrozumienie, powinien otrzymywać wielki szacunek od bhaktów będących neofitami. Należy sobie mocno uświadomić, że jeśli nie intonuje się świętego imienia Pana bez obraz, to nie można być właściwym kandydatem do czynienia postępu w świadomości Kryszny. W Śri Caitanya-caritamrta (Madhya 22.69) jest powiedziane:

yahara komala śraddha, se 'kanistha' jana
krame krame tenho bhakta ha-ibe 'uttama'

"Ten, którego wiara jest słaba i chwiejna, jest nazywany neofitą, ale poprzez regularne praktykowanie tego procesu wzniesie się on do platformy bhakty pierwszej klasy." Każdy zaczyna swoją służbę oddania od etapu początkowego, ale jeśli ktoś właściwie mantruje przepisową liczbę rund hari-nama, to stopniowo wznosi się on do najwyższej platformy uttama-adhikari. W świadomości Kryszny polecamy jedynie szesnaście rund każdego dnia, ponieważ ludzie w krajach zachodnich nie są w stanie koncentrować się przez dłuższy czas podczas mantrowania na koralach. Dlatego poleca się minimalną liczbę rund. Jednakże Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zwykł mówić, że dopóki ktoś nie mantruje przynajmniej sześćdziesięciu czterech rund japa (sto tysięcy imion), to powinien być uważany za upadłego (patita ). Według jego kalkulacji praktycznie każdy z nas jest upadły, ale ponieważ staramy się służyć Najwyższemu Panu z całą powagą i bez obłudy, możemy liczyć na łaskę Śri Caitanyi Mahaprabhu; który słynie jako patita-pavana, wyzwoliciel upadłych.

Kiedy Śrila Satyaraja Khan, wielki bhakta Śri Caitanyi Mahaprabhu, zapytał Pana, po czym można poznać Vaisnavę, Pan odpowiedział:

prabhu kahe, --- "yanra mukhe śuni eka-bara
krsna-nama, sei pujya, --- śrestha sabakara"

"Jeśli usłyszysz, że jakaś osoba wypowie chociaż raz słowo Kryszna, to powinno się uznać ją za lepszą od innych." (Cc. Madhya 15.106) Pan Caitanya Mahaprabhu kontynuował:

"ataeva yanra mukhe eka krsna-nama
sei ta' vaisnava, kariha tanhara sammana"

"Ten, kto jest zainteresowany intonowaniem świętego imienia Kryszny, albo kto polubił to intonowanie dzięki praktyce, powinien być uważany za Vaisnavę i jako taki darzony szacunkiem, przynajmniej w umyśle." (Cc. Madhya 15.111) Jednego z naszych przyjaciół, słynnego muzyka angielskiego, urzekło intonowanie świętych imion Kryszny i nawet śpiewa je kilka razy na swoich płytach. W domu składa on pokłony wizerunkom Kryszny i takim też szacunkiem darzy głosicieli świadomości Kryszny. Wysoko ceni on imię Kryszny i Jego czyny. Dlatego my również, bez żadnych obiekcji, oddajemy mu wyrazy szacunku, gdyż widzimy, że rzeczywiście robi on postęp w świadomości Kryszny. Taka osoba powinna być zawsze darzona szacunkiem. Wniosek z tego taki, że każdy, kto stara się zrobić postęp w świadomości Kryszny poprzez regularne intonowanie świętego imienia, powinien zawsze być respektowany przez Vaisnavów. Z drugiej strony jesteśmy świadkami tego, że niektóre z osób nam współczesnych, które uchodziły za wielkich nauczycieli, stopniowo upadły w materialną koncepcję życia, ponieważ nie intonowały one świętych imion Pana.

Udzielając instrukcji Sanatanie Goswamiemu, Pan Caitanya Mahaprabhu podzielił służenie Krysznie na trzy kategorie:

śastra-yukti nahi jane drdha, śraddhavan
'madhyama-adhikari' sei maha-bhagyavan

"Osoba, której wiedza oparta na śastrach nie jest dostatecznie umocniona, ale która rozwinęła mocną wiarę w intonowanie maha-mantry Hare Kryszna, i która jest również niezachwiana w pełnieniu służby oddania, powinna być uważana za madhyama-adhikari. Osoba taka ma wielkie szczęście." (Cc. Madhya 22.67) Madhyama-adhikari to śraddhavan, osoba posiadająca niewzruszoną wiarę i będąca rzeczywistym kandydatem do dalszego postępu w służbie oddania. Dlatego w Caitanya-caritamrta (Madhya 22.64) jest powiedziane:

śraddhavan jana haya bhakti-adhikari
'uttama', 'madhyama', 'kanistha' -- śraddha-anusari

"Dana osoba osiąga kwalifikacje bhakty na elementarnej, pośredniej i najwyższej platformie służby oddania, w zależności od rozwinięcia swojej śraddha (wiary)." W Caitanya-caritamrta (Madhya 22.62) powiedziane jest też:

'śraddha'-śabde -- viśvasa kahe sudrdha niścaya
krsne bhakti kaile sarva-karma krta haya

" 'Poprzez pełnienie transcendentalnej służby dla Kryszny, automatycznie spełnia się też czynności podrzędne.' Ta pełna ufności mocna wiara, sprzyjająca służbie oddania, jest nazywana śraddha." Śraddha, wiara w Krysznę, jest początkiem świadomości Kryszny. Wiara znaczy mocna wiara. Słowa Bhagavad-gity są autorytatywnymi instrukcjami dla osób wierzących, i cokolwiek Kryszna mówi w Bhagavad-gicie, powinno być przyjmowane tak jak jest, bez interpretacji. W taki sposób przyjął Bhagavad-gitę Arjuna. Po wysłuchaniu Bhagavad-gity Arjuna powiedział Krysznie: sarvam etad rtam manye yan mam vadasi keśava. "O Kryszno, całkowicie przyjmuję za prawdę wszystko, co usłyszałem od Ciebie." (Bg. 10.14)

Taki jest prawidłowy sposób rozumienia Bhagavad-gity, i to właśnie jest nazywane śraddha. Nie może być sytuacji, że ktoś akceptuje część Bhagavad-gity stosownie do swojej dowolnej interpretacji, a odrzuca inną część. To nie jest śraddha. Śraddha oznacza całkowite i bezwzględne przyjmowanie wszystkich instrukcji Bhagavad-gity, szczególnie tej ostatniej: sarva-dharman parityajya mam ekam śaranam vraja . "Porzuć wszystkie rodzaje religii i po prostu podporządkuj się Mnie." (Bg. 18.66) Kiedy ktoś całkowicie zaufa tej instrukcji, wtedy jego silna wiara staje się podstawą postępu w życiu duchowym.

Kiedy ktoś w pełni angażuje się w intonowanie maha-mantry, to stopniowo realizuje on swoją duchową tożsamość. Kryszna nie objawia się osobie, która nie intonuje maha-mantry: sevonmukhe hi jihvadau svayam eva sphuraty adah. (Bhakti-rasamrta-sindhu 1.2.234) Nie możemy zrealizować Najwyższego Osobowego Boga za pomocą żadnych sztucznych środków. Musimy z pełną wiarą zaangażować się w służenie Panu. Takie służenie zaczyna się od języka (sevonmukhe hi jihvadau), co oznacza, że powinniśmy zawsze intonować święte imiona Pana i przyjmować krsna-prasada. Nie powinniśmy intonować ani spożywać niczego innego. Kiedy to jest ściśle przestrzegane, wtedy Najwyższy Pan objawia się Swojemu bhakcie.

Kiedy ktoś zaczyna uświadamiać sobie, że jest wiecznym sługą Kryszny, wtedy traci on zainteresowanie wszystkim, co nie jest służbą dla Kryszny. Zawsze myśląc o Krysznie i o sposobach szerzenia Jego świętego imienia, rozumie on, że jego jedynym interesem jest propagowanie świadomości Kryszny na całym świecie. Taka osoba uważana jest za uttama-adhikari i towarzystwa jej należy poszukiwać, stosując się w obcowaniu z nią do sześciu zasad (dadati pratigrhnati; itd.). W rzeczywistości zaawansowany bhakta Vaisnava na platformie uttama-adhikari powinien być przyjmowany za mistrza duchowego. Takiej osobie należy ofiarować wszystko co się posiada, gdyż to polecają pisma święte. Szczególnie brahmacari powinien przyjmować datki od innych i oddawać je swojemu guru. Nie należy jednak imitować zachowania zaawansowanego bhakty, czyli maha-bhagavaty, jeśli nie jest się samozrealizowanym, gdyż taka imitacja prowadzi do degradacji.

W wersie tym Śrila Rupa Goswami mówi, że bhakta powinien być na tyle inteligentny, aby widzieć różnice pomiędzy kanistha-adhikari, madhyama-adhikari i uttama-adhikari. Powinien on również znać swoją pozycję i nie imitować bhakty znajdującego się na wyższej platformie. Śrila Bhaktivinoda Thakura dał pewną praktyczną wskazówkę, że Vaisnava na platformie uttama-adhikari może być rozpoznany po zdolności nawracania upadłych dusz na Vaisnavizm. Nie powinno się przyjmować pozycji mistrza duchowego, dopóki nie osiągnie się platformy uttama-adhikari. Vaisnava będący neofitą czy też Vaisnava usytuowany na środkowej platformie również może przyjmować uczniów, ale tacy uczniowie muszą znajdować się na tej samej platformie, i należy pamiętać, że pod takim niedostatecznym przewodnictwem nie mogą oni uczynić dużego postępu w kierunku ostatecznego celu życia. Dlatego bhakta powinien starać się wybrać na ' swojego mistrza duchowego osobę, która jest uttama-adhikari.