Rozdział 2

Poza zmysłami

maya-javanikacchannam
ajnadhoksajam avyayam
na laksyase mudha-drśa
nato natyadharo yatha

Będąc poza zasięgiem ograniczonej percepcji zmysłowej, jesteś wiecznie nieosiągalnym czynnikiem, okrytym kurtyną zwodniczej energii. Jesteś niewidzialny dla głupiego obserwatora, zupełnie jak aktor, który pozostaje nierozpoznany w swoim przebraniu.
Śrimad Bhagavatam 1.8.19

W Bhagavad-gicie Pan Śri Kryszna stwierdza, że ludzie mniej inteligentni uważają Go za zwykłego, podobnego nam człowieka i dlatego wyśmiewają Go. To samo potwierdza tutaj królowa Kunti. Mniej inteligentni są ci, którzy buntują się przeciwko autorytetowi Pana. Nazywani są oni asurami. Asury nie uznają autorytetu Pana. Kiedy Najwyższy Pan osobiście pojawia się wśród nas jako Rama, Nrisimha, Varaha, czy też w Swojej oryginalnej postaci jako Kryszna, dokonuje wielu wspaniałych czynów, które nie leżą w ludzkich możliwościach. Jak dowiemy się z Dziesiątego Canto tego wielkiego dzieła, Pan Kryszna już w dzieciństwie dokonywał nadludzkich czynów. Zabił On wiedźmę Putanę, która posmarowała swoją pierś trucizną po to, aby Go zabić. Ssąc jej pierś niczym zwykłe dziecko, Pan wyssał z niej również życie. Podniósł też wzgórze Govardhana, tak jak chłopiec podnosi muchomora, i trzymał je przez kilka dni bez przerwy, aby ochronić mieszkańców Vrindavany. Są to tylko niektóre z nadludzkich czynów Pana opisanych w autorytatywnych pismach wedyjskich, takich jak Purany, Itihasy (historie) i Upanisady. Pan udzielił również wspaniałych instrukcji w postaci Bhagavad-gity. Wykazał się zdumiewającymi możliwościami jako wielki bohater, jako głowa rodziny, jako nauczyciel i jako asceta. Jest On uznawany za Boga, Najwyższą Osobę przez takie autorytety jak Vyasa, Devala, Asita, Narada, Madhva, Śankara, Ramanuja, Śri Caitanya Mahaprabhu, Jiva Goswami, Viśvanatha Cakravarti, Bhaktisiddhanta Sarasvati i wszystkie inne wielkie postacie w sukcesji vaisnavów. Sam Kryszna oznajmia ten fakt wielokrotnie w autentycznych pismach. Mimo to istnieją ludzie o demonicznej mentalności, którzy nigdy nie są skłonni uznać, że Pan jest Najwyższą Prawdą Absolutną. Dzieje się tak częściowo z powodu ich ubogiego zasobu wiedzy, a częściowo z powodu zawziętości. Zarówno jedno, jak i drugie jest rezultatem ich przeszłych i obecnych grzesznych czynów Takie osoby nie mogły rozpoznać Pana Śri Kryszny nawet wtedy, kiedy był On przed nimi obecny Inna trudność polega na tym, że również ci, którzy zbytnio polegają na swoich niedoskonałych zmysłach, nie mogą dostrzec w Krysznie Najwyższego Pana. Tacy ludzie przypominają współczesnych naukowców, którzy chcą poznać wszystko za pomocą wiedzy doświadczalnej. Najwyższej Osoby nie można jednak poznać za pomocą tej niedoskonałej wiedzy. Pan został tutaj opisany jako adhoksaja, czyli niedostępny wiedzy doświadczalnej. Wszystkie nasze zmysły są niedoskonałe. Chcemy wszystko zobaczyć, ale musimy przyznać, że nawet nasze postrzeganie jest możliwe tylko w określonych materialnych warunkach, na które nie mamy nawet wpływu. Pan jest poza zasięgiem percepcji zmysłowej. Królowa Kunti uznaje tę niedoskonałość uwarunkowanej duszy, szczególnie kobiet, które jako grupa społeczna nie są zbyt inteligentne. Ludzie mniej inteligentni potrzebują świątyń, meczetów czy kościołów, gdyż takie święte miejsca dają im sposobność uznania zwierzchnictwa Pana i słuchania o Nim od autorytetów. W przypadku osób mniej inteligentnych taki początek życia duchowego jest sprawą zasadniczą i tylko głupcy gardłują przeciwko wznoszeniu miejsc kultu, które są niezbędne do podniesienia duchowego standardu ogółu ludzi. Składanie pokłonów majestatowi Pana, co ma zwykle miejsce w świątyniach, meczetach i kościołach, jest dla ludzi mniej inteligentnych tak samo korzystne, jak dla zaawansowanych bhaktów medytowanie o Nim przez pełnienie aktywnej służby.