*44. Krsna odnajduje syna Swego nauczyciela

Kiedy Pan Krsna spostrzegł, że Vasudeva i Devaki stoją przed Nim tak pełni czci, natychmiast poddał ich wpływowi Swojej yogamayi, tak aby mogli traktować Jego i Balaramę jak swoje własne dzieci. Tak jak w tym materialnym świecie, poprzez wpływ złudnej energii, może zostać ustanowiony wśród żywych istot związek istniejący pomiędzy matką, ojcem i dziećmi, tak też, dzięki oddziaływaniu yogamayi, bhakta może ustanowić związek, w którym Najwyższa Osoba Boga będzie jego dzieckiem. Po tym zabiegu z yogamayą, Krsna, który razem ze Swoim starszym bratem Balaramą pojawili się jako najznakomitsi synowie dynastii Satvatów, pokornie i z pełnym szacunkiem zwrócili się do Vasudevy i Devaki: "Mój drogi ojcze i Moja droga matko, chociaż zawsze pragnęliście chronić Nasze życie, nie mogliście czerpać przyjemności z wychowywania Nas w Naszym dzieciństwie czy wczesnej młodości." Krsna pośrednio chwalił ojcostwo Nandy Maharajy i macierzyństwo Yaśody, uważając je za najbardziej chwalebne, ponieważ chociaż ani On ani Balarama nie byli ich rodzonymi dziećmi, to w rzeczywistości Nanda i Yaśoda byli świadkami Ich radosnych rozrywek dziecięcych. Świadkami dzieciństwa wcielonych żywych istot są z natury ich rodzice. Nawet w królestwie zwierząt rodzice darzą uczuciem swoje potomstwo. Zauroczeni zachowaniem swoich dzieci, bardzo dbają o ich dobre samopoczucie. Jeśli chodzi o Vasudevę i Devaki, to zawsze byli oni niespokojni o bezpieczeństwo swoich synów, Krsny i Balaramy. To dlatego Krsna, tuż po Swoim pojawieniu się, został przeniesiony do innego domu. Również Balarama został przeniesiony z łona Devaki do łona Rohini.

Vasudeva i Devaki byli bardzo niespokojni o bezpieczeństwo Krsny i Balaramy, ale nie mogli czerpać radości z Ich dziecięcych rozrywek. Krsna powiedział: "Na nieszczęście, z powodu Naszego przeznaczenia, nie mogliśmy być wychowywani przez Naszych własnych rodziców i w domu korzystać z przyjemności związanych z dzieciństwem. Mój drogi ojcze i Moja droga matko, człowiek ma dług wdzięczności wobec swoich rodziców, od których otrzymuje to ciało, dzięki któremu może cieszyć się wszelkim dobrobytem egzystencji materialnej. Według wskazówek wedyjskich, ta ludzka forma życia umożliwia spełnianie różnego rodzaju religijnych czynności, spełnienie wszelkiego rodzaju pragnień i zgromadzenie różnorodnych bogactw. I tylko w tej ludzkiej formie życia istnieje możliwość wyzwolenia się z egzystencji materialnej. Ciało to jest produkowane przez wspólny wysiłek ojca i matki. Dlatego każda ludzka istota powinna być wdzięczna swoim rodzicom i powinna zrozumieć to, że nie jest w stanie spłacić długu, który wobec nich zaciągnęła. Jeżeli, doszedłszy do pełni wieku, syn nie stara się zadowolić swoich rodziców, poprzez swoje czyny czy poprzez obdarzenie ich materialnymi dobrami, z pewnością po opuszczeniu tego ciała zostanie ukarany przez kontrolera śmierci i zmuszony do jedzenia swojego własnego mięsa. Jeśli jakaś osoba jest w stanie troszczyć się o swoich własnych rodziców, dzieci, mistrza duchowego, braminów i innych, i jest w stanie dać im ochronę, lecz nie robi tego, już uważana jest za martwą, mimo że jeszcze oddycha. Mój drogi ojcze i Moja droga matko, zawsze byliście bardzo niespokojni o Nasze bezpieczeństwo, ale na nieszczęście My nie mogliśmy wam służyć w żaden sposób. Aż do tej chwili jedynie trwoniliśmy Nasz czas. Nie mogliśmy służyć wam, ale nie mogliśmy na to nic poradzić. Matko i ojcze, prosimy, wybaczcie Nam nasze grzechy."

Krsna, Najwyższa Osoba Boga, przemawiając tak jako niewinny chłopiec, ujął Vasudevę i Devaki Swoimi słodkimi słowami. Przepełnili się oni rodzicielską miłością i z wielką przyjemnością obejmowali swoich synów. Zdumieni i niezdolni do wydania z siebie głosu, jedynie obejmowali czule Krsnę i Balaramę, nieprzerwanie roniąc łzy.

W ten sposób pocieszywszy Swojego ojca i matkę, Osoba Boga, który pojawił się jako ukochany syn Devaki, zbliżył się do Swojego dziadka Ugraseny i ogłosił, że Ugrasena będzie teraz władcą królestwa Yadu. Kamsa przemocą przejął władzę nad królestwem Yadu, pomimo obecności swojego ojca, którego zaaresztował. Ale po śmierci Kamsy jego ojciec został oswobodzony i ogłoszony władcą królestwa Yadu. W tym czasie w zachodniej części Indii było wiele małych królestw, które rządzone były przez dynastię Yadu, Andhaka, Vrsni i Bhoja. Maharaja Ugrasena należał do dynastii Bhoja. Zatem Krsna pośrednio oznajmił, że król dynastii Bhoja będzie władcą wszystkich małych królestw. Celowo poprosił Ugrasenę, by przejął władzę nad Nimi, ponieważ byli Oni jego poddanymi. Słowo praja używane jest zarówno w znaczeniu potomstwa, jak i obywateli, więc Krsna należał do praja zarówno jako wnuk Ugraseny, jak i członek dynastii Yadu. Dobrowolnie zaakceptował rządy Maharajy Ugraseny i poinformował go: "Przeklęci przez Yayati, królowie dynastii Yadu nie powstaną przeciwko tronowi. Z przyjemnością będziemy służyli ci jako twoi słudzy. Nasza pełna współpraca przyczyni się do umocnienia i zabezpieczenia twojej pozycji, tak aby królowie innych dynastii nie ociągali się składać ci odpowiedniej daniny. Chroniony przez Nas, będziesz otrzymywał szacunek nawet od półbogów z planet niebiańskich. Mój drogi dziadku, z powodu strachu przed Moim zmarłym wujem Kamsą, wszyscy królowie należący do dynastii Yadu, Vrsni, Andhaka, Madhu, Daśarha i Kukura, byli bardzo niespokojni i nieszczęśliwi. Teraz możesz uspokoić ich wszystkich i dać im poczucie bezpieczeństwa. Odtąd w całym królestwie zapanuje spokój."

Wszyscy królowie z pobliskich ziem opuścili swoje domy w obawie przed Kamsą i żyli w odległych częściach kraju. Teraz, po śmierci Kamsy i przywróceniu na tron Ugraseny, okoliczni królowie otrzymali wszelkiego rodzaju dary i udogodnienia. Wtedy powrócili do swoich odpowiednich domów. Po tych korzystnych politycznych zmianach, mieszkańcy Mathury byli zadowoleni, że żyją w tym mieście, chronieni przez silne ramiona Krsny i Balaramy. Dzięki dobrym rządom w obecności Krsny i Balaramy, mieszkańcy Mathury byli całkowicie usatysfakcjonowani, gdyż spełniane były wszelkie ich materialne pragnienia i zaspokajane wszystkie potrzeby. Również, ponieważ codziennie na własne oczy oglądali Krsnę i Balaramę, wkrótce całkowicie zapomnieli o wszelkich materialnych nieszczęściach. Kiedy tylko widzieli Krsnę i Balaramę wychodzących na ulicę, wspaniale ubranych, uśmiechających się i rzucających Swoje spojrzenia na prawo i lewo, mieszkańcy Mathury natychmiast przepełniali się miłosną ekstazą, jedynie dzięki osobistej obecności Mukundy. Mukunda odnosi się do tego, kto może obdarzać wyzwoleniem i transcendentalnym szczęściem. Obecność Krsny działała tak ożywczo i krzepiąco, że nie tylko młodsze pokolenie, ale również starsi ludzie Mathury zostali orzeźwieni młodzieńczą energią i siłą poprzez regularne widywanie Pana.

Nanda Maharaja i Yaśoda również mieszkali w Mathurze, ponieważ Krsna i Balarama byli tam obecni, ale po pewnym czasie zapragnęli wrócić do Vrndavany. Wtedy Krsna i Balarama udali się do nich i z wielkim wzruszeniem i miłością objęli Swoich rodziców. Krsna odezwał się do nich w ten sposób: "Mój drogi ojcze i Moja droga matko, chociaż zrodzony zostałem z Vasudevy i Devaki, wy byliście Naszymi prawdziwymi rodzicami, ponieważ od chwili Naszych narodzin, przez całe Nasze dzieciństwo, wychowywaliście Nas z wielkim oddaniem i miłością. Wasze przywiązanie i miłość do Nas była czymś więcej, niż ktokolwiek może ofiarować swoim własnym dzieciom. Wy jesteście Naszymi rzeczywistymi rodzicami, ponieważ wychowywaliście Nas tak jak własne dzieci wówczas, kiedy byliśmy prawie sierotami. Z pewnych powodów zostaliśmy odrzuceni przez Naszego ojca i matkę i wy opiekowaliście się Nami. Mój drogi ojcze i Moja droga matko, wiem, że będziecie przeżywali rozłąkę z Nami, kiedy My zostaniemy tutaj, a wy powrócicie do Vrndavany, ale bądźcie pewni, że wkrótce i My tam wrócimy, skoro tylko damy pewne zadowolenie Naszemu prawdziwemu ojcu i matce, Vasudevie i Devaki, Naszemu dziadkowi i innym krewnym i członkom rodziny." Krsna i Balarama zadowolili Nandę i Yaśodę Swoimi słodkimi słowami i obdarowali ich różnego rodzaju szatami, ornamentami i innymi przedmiotami. Zadowolili ich oraz ich przyjaciół i sąsiadów, z którymi przybyli z Vrndavany do Mathury, tak bardzo jak to tylko było możliwe. Z powodu swojego mocnego rodzicielskiego uczucia do Krsny i Balaramy, Nanda Maharaja miał łzy w oczach i objąwszy Ich, wyruszył z pasterzami do Vrndavany.

Wkrótce po tym wydarzeniu Vasudeva przygotował swoich synów do inicjacji nićmi braminicznymi, na znak drugich narodzin, które są istotne dla wyższych klas ludzkiego społeczeństwa. Vasudeva zaprosił swego rodzinnego kapłana i posłał po uczonych braminów i święta ceremonia założenia nici Krsnie i Balaramie została przeprowadzona należycie. Podczas tej ceremonii Vasudeva obdarzył braminów różnego rodzaju ornamentami i krowami udekorowanymi jedwabiem i złotymi ornamentami. Poprzednio, w czasie narodzin Krsny i Balaramy, również pragnął obdarzyć braminów krowami, ale ponieważ był więziony przez Kamsę, mógł to zrobić tylko w swoim umyśle. Dopiero po śmierci Kamsy mógł rzeczywiście obdarzyć ich krowami. Następnie odbyła się właściwa inicjacja Balaramy i Krsny poprzez świętą ceremonię założenia nici i chłopcy intonowali mantrę Gayatri. Mantra Gayatri ofiarowana jest uczniom po świętej ceremonii założenia nici, i Krsna i Balarama właściwie spełnili obowiązek intonowania tej mantry. Każdy, kto praktykuje intonowanie tej mantry, musi przestrzegać pewnych zasad i złożyć pewne śluby. Chociaż Krsna i Balarama byli obaj osobistościami transcendentalnymi, ściśle przestrzegali tych zasad. Obaj byli inicjowani przez Swego rodzinnego kapłana, Gargacaryę, acaryę dynastii Yadu, również znanego pod imieniem Gargamuni. W kulturze wedyjskiej każda szanowana osoba ma acaryę, czyli mistrza duchowego. Osoba, która nie była inicjowana i szkolona przez mistrza duchowego, nie jest uważana za doskonale wykształconą. Dlatego mówi się, że ten posiada doskonałą wiedzę, kto przyjął mistrza duchowego. Pan Krsna i Balarama byli Najwyższą Osobą Boga, panem wszelkiej edukacji i wiedzy. Nie musieli przyjmować mistrza duchowego, czyli acaryi, ale, by dać przykład zwykłym ludziom, zrobili to dla postępu wiedzy duchowej.

Jest to zwyczajem, że ten, kto otrzymał mantrę Gayatri, przebywa przez pewien czas poza domem pod opieką mistrza duchowego (acaryi), aby odbyć szkolenie w życiu duchowym. Podczas tego okresu należy pracować pod nadzorem mistrza duchowego w roli zwykłego sługi. Jest wiele zasad i przepisów obowiązujących brahmacarina żyjącego pod opieką acaryi, i zarówno Krsna, jak i Balarama, ściśle przestrzegali tych zasad, kiedy mieszkali u Swego mistrza duchowego, Sandipani Muniego, w jego domu w północnych Indiach. Według wskazówek pism świętych, mistrz duchowy powinien być szanowany i traktowany na równym poziomie z Najwyższą Osobą Boga. Zarówno Krsna jak i Balarama wiernie przestrzegali tej zasady z wielkim oddaniem i stosowali się do zasad brahmacaryi, w ten sposób zadowalając Swego mistrza duchowego, który przekazywał Im wiedzę wedyjską. Będąc bardzo z Nich zadowolonym, Sandipani Muni pouczył Ich o wszelkich zawiłościach mądrości wedyjskiej, jak również o dodatkowej literaturze wedyjskiej, takiej jak Upanisady. Ponieważ Krsna i Balarama byli ksatriyami, zostali szczególnie wyszkoleni w sztuce militarnej, polityce i matematyce. W polityce jest sześć działów wiedzy: jak zawierać pokój, jak walczyć, w jaki sposób łagodzić, w jaki sposób dzielić i rządzić, w jaki sposób chronić, itd. Krsna i Balarama zostali wyszkoleni i poinstruowani w tych dziedzinach.

Źródłem wód w rzece jest ocean. Chmury są wynikiem parowania wód oceanów i ta sama woda jest następnie rozprowadzana w postaci deszczu po całej powierzchni Ziemi, i potem z powrotem wraca rzekami do oceanów. Więc Krsna i Balarama, Najwyższa Osoba Boga, są źródłem wszelkiego rodzaju wiedzy, ale ponieważ grali rolę zwykłych chłopców, dali ten przykład, tak aby każdy starał się otrzymać wiedzę z właściwego źródła. Dlatego zgodzili się przyjąć wiedzę od mistrza dachowego.

Po jednorazowym usłyszeniu od Swojego nauczyciela, Krsna i Balarama nauczyli się wszelkich sztuk i nauk. W ciągu sześćdziesięciu czterech dni i sześćdziesięciu czterech nocy, przyswoili Sobie wszelkie potrzebne sztuki i nauki, konieczne w ludzkim społeczeństwie. Podczas dnia pobierali nauki na dany temat od Swojego nauczyciela, a przed zapadnięciem nocy byli już ekspertami w tej dziedzinie wiedzy, o której słuchali.

Przede wszystkim nauczyli się sztuki śpiewu, komponowania pieśni i rozróżniania melodii. Nauczyli się dobrych i złych akcentów i rytmów, w jaki sposób śpiewać różnego rodzaju rytmy i melodie, i jak akompaniować sobie na różnego rodzaju bębenkach. Nauczyli się rytmicznego tańca oraz różnych pieśni i melodii. Nauczyli się sztuki pisania dramatów, różnego rodzaju sztuk malarskich, począwszy od stylu wiejskiego aż do stylów najbardziej doskonałych. Nauczyli się również malowania twarzy tilakiem i zdobienia czoła i policzków różnego rodzaju kropkami. Nauczyli się też sztuki malowania na podłodze za pomocą wilgotnej pasty ryżowej i mącznej. Malunki takie są bardzo popularne podczas uroczystych ceremonii w domach czy w świątyni. Nauczyli się w jaki sposób zdobić kwiatami miejsce przeznaczone do wypoczynku i jak zdobić szaty i liście kolorowymi malunkami. Nauczyli się również oprawiać w ornamenty wartościowe klejnoty oraz sztuki grania na naczyniach z wodą. Naczynia takie napełnia się wodą do pewnej wysokości, tak, że kiedy następnie uderza się w nie, wydają one różne dźwięki, a kiedy uderza się w nie wszystkie naraz, powstają bardzo melodyjne tony. Nauczyli się również w jaki sposób opryskiwać się wodą podczas kąpieli z przyjaciółmi w rzekach i jeziorach. Nauczyli się również sztuki robienia dekoracji z kwiatów. Ta sztuka dekorowania nadal może być podziwiana w różnych świątyniach Vrndavany w czasie lata. Nazywa się ona phulabadi. Podium, tron, ściany i sufit są wszystkie w pełni udekorowane, a pośrodku znajduje się mała aromatyczna fontanna kwiatów. Taka kwiecista dekoracja pozwala umęczonym letnimi upałami ludziom znaleźć wytchnienie.

Krsna i Balarama nauczyli się sztuki układania włosów w różny sposób oraz różnych metod zakładania hełmu. Nauczyli się również w jaki sposób urządzać przedstawienia teatralne, jak dekorować aktorów ornamentami z kwiatów i jak rozpylać papkę sandałową i wodę dla stworzenia przyjemnego zapachu. Nauczyli się również różnych sztuczek magicznych. Jest w dziedzinie magii taka sztuka, nazywana bahurupi, która polega na przebieraniu się w taki sposób, żeby nawet z bliska nie zostać rozpoznanym przez przyjaciela. Nauczyli się również sporządzać napoje, które serwuje się przy różnych okazjach, studiowali syropy i smaki i skutki intoksykacji. Nauczyli się manipulować cienkimi nićmi kierującymi tańczącymi marionetkami i jak naciągać struny instrumentów muzycznych, takich jak vina, sitar i tampura, aby uzyskiwać melodyjne tony. Nauczyli się sztuki układania i rozwiązywania zagadek, łamigłówek i rebusów, oraz sztuki czytania książek, z których nawet bardzo głupi student może bardzo szybko nauczyć się czytać i pisać. Nauczyli się również jak robić próby dramatów i odgrywać je. Studiowali również sztukę rozwiązywania krzyżówek, wypełniając puste pola i uzupełniając słowa.

Przyswoili sobie też sztukę komponowania literatury obrazkowej. W niektórych krajach świata ten rodzaj literatury jest jeszcze nadal aktualny. Historie przedstawiane są za pomocą obrazków – dla przykładu człowiek i dom mają przedstawiać człowieka idącego do domu. Krsna i Balarama studiowali też architekturę, ucząc się konstruowania domów. Nauczyli się też sztuki rozpoznawania wartościowych klejnotów, poprzez studiowanie glazury i jakości ich kolorów. Następnie nauczyli się sztuki oprawiania tych kamieni w srebro i złoto. Nauczyli się również w jaki sposób badać glebę w celu znalezienia minerałów. To studiowanie gleby jest obecnie wyspecjalizowaną nauką, ale wcześniej była to pospolita wiedza nawet dla zwykłego człowieka. Poznali również sztukę badania ziół i roślin i robienia wyciągów leczniczych z ich składników. Poprzez studiowanie różnych gatunków roślin, nauczyli się krzyżować je ze sobą i otrzymywać różnego typu owoce. Nauczyli się przysposabiać barany i koguty do walki sportowej, a potem uczyli papugi mówić i odpowiadać na pytania ludzkich istot.

Nauczyli się też praktycznej psychologii jak wpływać na umysły innych i w ten sposób nakłaniać ich do działania zgodnie z własnym pragnieniem. Czasami jest to nazywane hipnotyzmem. Nauczyli się sztuki mycia włosów, farbowania ich na różne kolory i kręcenia na różne sposoby. Nauczyli się w jaki sposób zgadywać co napisane jest w czyjejś książce, nie widząc tej książki. Nauczyli się też zgadywać co jest w cudzej pięści. Czasami dzieci naśladują tę sztukę, chociaż nie bardzo właściwie. Jedno dziecko trzyma coś w zamkniętej dłoni i pyta swego przyjaciela, "Czy możesz powiedzieć mi, co jest w środku?", i przyjaciel zaczyna zgadywać, chociaż w rzeczywistości nie może powiedzieć na pewno. Ale jest taka sztuka, znając którą można rzeczywiście wiedzieć co jest w cudzej dłoni.

Krsna i Balarama nauczyli się również jak rozumieć języki świata i jak posługiwać się nimi. Poznali nie tylko języki istot ludzkich. Krsna mógł rozmawiać nawet ze zwierzętami i ptakami. Dowody na to znajdujemy w literaturze wedyjskiej skompilowanej przez Gosvamich. Następnie nauczyli się w jaki sposób robić z kwiatów karety i samoloty. Powiedziane jest w Ramayanie, że po pokonaniu Ravany Pan Ramacandra został przeniesiony z Lanki do Bharatavarsy na samolocie z kwiatów zwanym puspa-ratha. Krsna następnie nauczył się sztuki przepowiadania przyszłych wydarzeń na podstawie obserwacji pewnych znaków. Różne typy znaków wróżebnych opisane zostały w księdze Khanar vacana. Jeśli ktoś wychodząc z domu spotyka osobę z wiadrami pełnymi wody, to jest to bardzo dobry znak. Ale spotkanie osoby z pustymi wiadrami nie jest zbyt dobrym znakiem. Podobnie, jeśli ktoś widzi mleko krowie razem z cielęciem, to jest to dobry znak. Rozumiejąc różne tego typu znaki można przepowiadać przyszłe wydarzenia i Krsna przyswoił Sobie tę naukę. Krsna nauczył się również sztuki komponowania matrka. Matrka jest jak gdyby krzyżówką z trzema literami w jednej linii. Licząc jakiekolwiek trzy z jakiejkolwiek strony, otrzymuje się dziewięć. Matrki są różnego rodzaju i mają służyć różnym celom.

Krsna nauczył się sztuki cięcia wartościowych kamieni, takich jak diamenty, oraz nauczył się sztuki zadawania pytań i odpowiadania naprędce skomponowaną w swoim umyśle poezją. Poznał naukę o działaniu i reakcjach fizycznych związków i przemian. Nauczył się sztuki psychiatrii, dzięki której można poznawać doznania psychiczne innych osób. Nauczył się też jak spełniać własne pragnienia. Bardzo trudno jest spełnić swoje pragnienia, ale nawet jeśli ktoś pragnie czegoś co jest nierealne i nigdy nie może być spełnione, pragnienie to może zostać pokonane i zlikwidowane – ale jest to wielką sztuką. Posiadając tę umiejętność można pokonać nawet pragnienia seksualne, gdyż obecne są one nawet w życiu brahmacarina. Poprzez tę sztukę można nawet wroga uczynić swoim przyjacielem, albo zmienić bezpośrednie działanie elementów fizycznych na coś innego.

Pan Krsna i Balarama, rezerwuar wszelkiej wiedzy o różnych sztukach i różnych dziedzinach nauki, dali dowód Swojemu doskonałemu rozumieniu, kiedy zaofiarowali się usłużyć Swojemu nauczycielowi poprzez spełnienie jego pragnienia. Tego rodzaju ofiara studenta dla nauczyciela albo mistrza duchowego nazywa się guru-daksina. Zasadą jest, że w podzięce za otrzymane nauki, czy to materialne, czy duchowe, student stara się zadowolić swojego nauczyciela. Kiedy Krsna i Balarama zaofiarowali Swoją służbę w taki sposób, Ich nauczyciel, Sandipani Muni, myślał, że mądrze będzie, jeśli poprosi Ich o coś niezwykłego, o coś, co żaden zwykły student nie mógłby mu ofiarować. Dlatego naradził się ze swoją żoną, o co Ich poprosić. Oboje byli świadkami niezwykłych mocy Krsny i Balaramy i mogli domyślić się, że Ci dwaj chłopcy byli Najwyższą Osobą Boga. Postanowili więc poprosić Ich o zwrot swego syna, który zatonął w oceanie w pobliżu Prabhasaksetra.

Kiedy Krsna i Balarama usłyszeli o tym, natychmiast wsiedli w powóz i wyruszyli nad ocean. Kiedy dotarli do tego miejsca, gdzie zginął syn Ich nauczyciela, poprosili bóstwo kontrolujące ocean o jego zwrot. Bóstwo oceanu natychmiast pojawiło się przed Panem i ofiarowało Mu z wielką pokorą swoje wyrazy szacunku.

Pan powiedział: "Kiedyś w przeszłości byłeś przyczyną zatonięcia syna Naszego nauczyciela. Rozkazuję ci, abyś oddał go teraz."

Bóstwo oceanu odpowiedziało, "W rzeczywistości to nie ja zabrałem tego chłopca, ale został on porwany przez demona o imieniu Pancajana. Ten wielki demon na ogół zamieszkuje głębiny wodne, gdzie przebywa w postaci muszli. Syn Waszego nauczyciela może znajdować się w brzuchu tego demona, który go połknął."

Usłyszawszy to, Krsna zanurkował głęboko w wodę i pochwycił demona Pancajanę. Zabił go od razu, ale nie mógł znaleźć w jego brzuchu syna Swego nauczyciela. Wziął więc z Sobą martwe ciało demona (w postaci muszli) i powrócił do Swego powozu stojącego na plaży Prabhasaksetra. Stamtąd wyruszył do Samyamani, rezydencji Yamaraja, pana śmierci. Krsna przybył tam w towarzystwie Swojego starszego brata Balaramy, który znany jest również jako Halayudha, i zadął w Swoją konchę.

Usłyszawszy te wibracje, Yamaraja pojawił się przed Krsną i powitał Go swoimi pełnymi szacunku pokłonami. Yamaraja wiedział, kim byli Krsna i Balarama, i dlatego natychmiast ofiarował Panu swoją pokorną służbę. Krsna pojawił się na tej Ziemi jak zwykła ludzka istota, ale w rzeczywistości Krsna i Balarama są Duszą Najwyższą żyjącą w sercu każdej żywej istoty. Są Oni Samym Visnu, ale grali rolę zwykłych chłopców. Kiedy Yamaraja ofiarował Panu swoją służbę, Pan poprosił go o zwrot syna Swego nauczyciela, który znalazł się u niego wskutek jego starań. "Uważając Moją władzę za najwyższą", powiedział Krsna, "powinieneś natychmiast zwrócić syna Mojego nauczyciela."

Yamaraja oddał więc chłopca Najwyższej Osobie Boga i Krsna i Balarama przywieźli go do jego ojca. Bracia zapytali, czy nauczyciel nie ma jeszcze innych próśb, ale on odpowiedział, "Moi drodzy synowie, zrobiliście dla mnie już powrócić do domu. Wasze chwalebne czyny będą zawsze sławione na całym świecie. Jesteście ponad wszelkim błogosławieństwem, ale moim obowiązkiem jest udzielenie go Wam. Obdarzam Was więc tą łaską, że cokolwiek powiecie, pozostanie wiecznie tak świeże, jak instrukcje Ved. Wasze nauki będą poważane nie tylko w tym wszechświecie, czy w tym milenium, ale we wszystkich miejscach i wiekach będą one zawsze nowe i zawsze będzie zwiększało się ich znaczenie." Dzięki temu błogosławieństwu, nauki Pana Krsny zawarte w Bhagavad-gicie są wiecznie świeże i sławne nie tylko w tym wszechświecie, ale również na innych planetach i w innych wszechświatach.

Otrzymawszy takie polecenie od Swojego nauczyciela, Krsna i Balarama natychmiast powrócili do domu Swoimi powozami. Pędzili z prędkością wiatru, czyniąc hałas podobny do ścierających się chmur. Wszyscy mieszkańcy Mathury, którzy nie widzieli Krsny i Balaramy przez dłuższy czas, byli bardzo radzi, kiedy mogli ponownie Ich zobaczyć. Byli tak radośni, jak osoba, która odzyskała swoją straconą własność.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy wyjaśnienia do czterdziestego czwartego rozdziału książki Krsna, zatytułowanego "Krsna odnajduje syna Swojego nauczyciela ".