Śrila Bhaktivinoda Thakura podaje następujące streszczenie Rozdziału Dziewiątego w swojej Amrta-pravaha-bhasyi. W Rozdziale Dziewiątym autor Caitanya-caritamrty obmyślił obrazowy przykład poprzez opisanie "roślinki bhakti". Pana Caitanyę Mahaprabhu, który jest znany jako Viśvambhara, uważał za ogrodnika tej roślinki, ponieważ On jest główną osobą troszczącą się o nią. Jako najwyższy podmiot radości, Sam cieszył się jej kwiatami i również je rozdzielał. Nasionko tej roślinki zostało najpierw zasiane w Navadvipie, miejscu narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu, a następnie roślinka ta została przeniesiona do Purusottama-ksetry (Jagannatha Puri), a później do Vrndavany. Pierwszym owocem tego nasionka był Śrila Madhavendra Puri, a później jego uczeń Śri Iśvara Puri. Alegorycznie zostało opisane, że zarówno samym drzewem, jak i pniem tego drzewa jest Śri Caitanya Mahaprabhu. Bhaktowie, na czele z Paramanandą Puri i ośmioma innymi wielkimi sannyasinami, są niczym rozpościerające się korzenie tego drzewa. Z głównego pnia wychodzą dwie szczególne gałęzie, Advaita Prabhu i Śri Nityananda Prabhu, a z tych gałęzi wyrastają inne gałęzie i gałązki. Drzewo to otacza cały świat, a kwiaty tego drzewa powinny zostać rozdane wszystkim. W ten sposób drzewo Pana Caitanyi Mahaprabhu odurza cały świat. Należy zauważyć, że jest to alegoryczny przykład mający wyjaśnić misję Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 09.01 Znaczenie: Czasami widzimy, że pies przepływa kilka jardów, i ponownie wraca na
brzeg. Tutaj jednakże powiedziane jest, że jeśli pies otrzyma błogosławieństwo
Śri Caitanyi Mahaprabhu, może przepłynąć ocean. Podobnie, autor Caitanya-caritamrty, Krsnadasa Kaviraja
Gosvami, uważając się za bezradnego oznajmia, że nie ma żadnej osobistej mocy,
lecz dzięki pragnieniu Pana Caitanyi - wyrażonemu poprzez Vaisnavów i
Madana-mohana vigraha - jest w stanie
przebyć transcendentalny ocean, by zaprezentować Śri-Caitanya-caritamrtę.
Adi 09.03 Znaczenie: Tutaj autor dalej przestrzega tych samych zasad wielbienia Panca-tattvy,
które opisane zostały w Siódmym Rozdziale Adi-lili.
Adi 09.04 Znaczenie: Na tym polega proces pisania literatury transcendentalnej.
Sentymentalista nie mający kwalifikacji Vaisnava nie jest w stanie wyprodukować
transcendentalnych dzieł. Jest wielu głupców, którzy uważają Krsna-lila za temat sztuki i piszą albo
malują obrazy o rozrywkach Pana Krsny z gopi,
czasami przedstawiając je w sposób praktycznie nieprzyzwoity. Głupcy ci
znajdują przyjemność w materialnym zadowalaniu zmysłów, lecz kto pragnie
uczynić postęp w życiu duchowym, musi skrupulatnie unikać ich literatury. Jeśli
ktoś nie jest sługą Krsny i Vaisnavów, za jakiego przedstawia się Krsnadasa
Kaviraja Gosvami ofiarowując wyrazy szacunku Panu Caitanyi, Jego towarzyszom i
uczniom, nie powinien podejmować prób pisania literatury transcendentalnej.
Adi 09.05 Znaczenie: Na tym polega istota pisania transcendentalnych dzieł. Trzeba być
autoryzowanym Vaisnavą, pokornym i czystym. Literaturę transcendentalną należy
pisać dla oczyszczenia siebie, a nie dla uznania. Pisząc o rozrywkach Pana,
bezpośrednio obcuje się z Panem. Nie należy ambitnie myśleć: "Zostanę
wielkim autorem. Zasłynę jako pisarz." Są to pragnienia materialne. Należy
próbować pisać dla samooczyszczenia. Książka może zostać opublikowana czy też
nie, to nie ma znaczenia. Jeśli ktoś jest naprawdę szczery w pisaniu, spełnione
zostaną wszystkie jego ambicje. Nieistotne jest, czy zasłynie się jako wielki
autor. Literatury transcendentalnej nie należy pisać dla materialnego imienia i
sławy.
Adi 09.09 Znaczenie: W wielu miejscach służba oddania została porównana do pnącza. Należy
zasadzić w swym sercu nasionko pnącza oddania, bhakti-lata. Pod wpływem regularnego słuchania i intonowania
nasionko to zaowocuje i stopniowo rozrośnie się w dojrzałą roślinę i wyda owoc
służby oddania, mianowicie miłość do Boga, którą wówczas bez przeszkód może
rozkoszować się ogrodnik (malakara).
Adi 09.10 Znaczenie: Śri Madhavendra Puri, znany również jako Śri Madhava Puri, należał do
sukcesji uczniów wywodzącej się od Madhvacaryi i był bardzo sławnym sannyasinem. Śri Caitanya Mahaprabhu był
w trzeciej generacji uczniów wywodzącej się od Śri Madhavendry Puri. Proces
wielbienia w sukcesji uczniów Madhvacaryi pełen był rytualnych ceremonii,
prawie nie wykazując miłości do Boga. Śri Madhavendra Puri był pierwszą osobą w
tej sukcesji uczniów, która przejawiła symptomy miłości do Boga i jako pierwszy
napisał poemat rozpoczynający się słowami ayi
dina-dayardra-natha: "O najmiłosierniejsza Osobo Boga." W poezji
tej zawarte jest nasionko miłości do Boga kultywowane przez Caitanyę
Mahaprabhu.
Adi 09.11 Znaczenie: Śri Iśvara Puri był mieszkańcem Kumara-hatty, gdzie teraz znajduje się
stacja kolejowa znana jako Kamarhatty. W pobliżu znajduje się również inna
stacja nazywana Halisahara, która należy do wschodniej kolei wychodzącej ze
wschodniej części Kalkuty. Iśvara Puri pojawił się w rodzinie bramina i był
najukochańszym uczniem Śri Madhavendry Puri. W ostatniej części Caitanya-caritamrty, Ósmym Rozdziale,
wersetach 26-29, jest powiedziane:
iśvara-puri kare śri-pada sevana
sva-haste karena mala-mutradi
marjana
nirantara krsna-nama karaya smarana
krsna-nama krsna-lila śunaya
anuksana
tusta hana puri tanre kaila
alingana
vara dila krsne tomara ha-uk
prema-dhana
sei haite iśvara-puri premera
sagara
"W ostatnim okresie swego życia Śri Madhavendra Puri był schorowany
i zupełnie nie był w stanie się poruszać, a Iśvara Puri tak całkowicie
zaangażował się w służbę dla niego, że osobiście sprzątał jego kał i mocz.
Zawsze intonując maha-mantrę Hare
Krsna i przypominając Śri Madhavendrze Puri w ostatnim okresie jego życia o
rozrywkach Pana Krsny, Iśvara Puri służył mu najlepiej spośród jego uczniów.
Toteż Madhavendra Puri, był bardzo zadowolony i pobłogosławił go mówiąc: 'Mój
drogi chłopcze, mogę jedynie modlić się do Krsny, aby był z ciebie zadowolony.'
Tak więc dzięki łasce swego mistrza duchowego, Śri Madhavendry Puri, Iśvara
Puri stał się wielkim bhaktą pogrążonym w oceanie miłości do Boga." Śrila
Viśvanatha Cakravarti Thakura oznajmia w swej modlitwie Gurvastaka: yasya prasadad bhagavat-prasado yasyaprasadan na gatih
kuto'pi: "Dzięki łasce mistrza duchowego otrzymujemy łaskę Krsny. Bez
łaski mistrza duchowego nie można uczynić żadnego postępu. "Jak żywo
ilustruje ten przykład, stajemy się doskonali dzięki łasce mistrza duchowego.
Vaisnava zawsze chroniony jest przez Najwyższą Osobę Boga, ale jeśli zdaje się
być schorowanym, jego uczniowie otrzymują w ten sposób szansę służenia mu.
Iśvara Puri zadowolił swego mistrza duchowego służbą i dzięki jego
błogosławieństwu stał się tak wielką osobistością, że Pan Caitanya Mahaprabhu
przyjął go na Swego mistrza duchowego.
Śrila Iśvara Puri był mistrzem
duchowym Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz przed inicjowaniem Pana Caitanyi udał
się do Navadvipy i mieszkał przez kilka miesięcy w domu Gopinathy Acaryi. W tym
czasie Pan Caitanya zapoznał się z nim i wiadomo, że służył on Śri Caitanyi
Mahaprabhu poprzez recytowanie swej książki Krsna-lilamrty.
Zostało to wyjaśnione w Caitanya-bhagavata,
Siódmym Rozdziale Adi-lili.
Aby nauczać innych własnym
przykładem, jak być wiernym uczniem swego mistrza duchowego, Śri Caitanya
Mahaprabhu, Najwyższa Osoba Boga, odwiedził miejsce narodzin Iśvary Puri w
Kamarhatty i zebrał trochę ziemi z miejsca jego narodzin. Przechowywał ją
bardzo starannie i codziennie zwykł spożywać odrobinę. Mówi o tym Caitanya-bhagavata, Rozdział Dwunasty.
Stało się to teraz zwyczajem wśród bhaktów, którzy - podążając za przykładem
Śri Caitanyi Mahaprabhu - udają się tam i zabierają z tego miejsca trochę
ziemi.
Adi 09.13-15
Znaczenie: Paramananda Puri. Paramananda
Puri należał do rodziny bramińskiej okręgu Trihut w Uttara Pradesh. Jego
mistrzem duchowym był Madhavendra Puri. Dzięki swemu związkowi z Madhavendrą
Puri Paramananda Puri był bardzo drogi Śri Caitanyi Mahaprabhu. W Caitanya-bhagavata, Jedenastym Rozdziale
Antya-lili znajduje się następujące
stwierdzenie:
sannyasira madhye iśvarera
priya-patra
ara nahi eka puri gosani se matra
damodara-svarupa paramananda-puri
sannyasi-parsade ei dui adhikari
niravadhi nikate thakena dui-jana
prabhura sannyase kare dandera
grahana
puri dhyana-para damodarera kirtana
yata-priti iśvarera puri-gosanire
damodara-svarupere-o tata priti
kare
"Spośród uczniów będących sannyasinami,
bardzo drogimi Madhavendrze Puri byli Iśvara Puri i Paramananda Puri. Tak
więc Paramananda Puri - jak Svarupa Damodara, który był również sannyasinem - był bardzo drogi Śri
Caitanyi Mahaprabhu i był Jego bezustannym towarzyszem. Kiedy Pan Caitanya
przyjął wyrzeczony porządek życia, Paramananda Puri ofiarował Mu dandę. Paramananda Puri był zawsze
pogrążony w medytacji, a Śri Svarupa zawsze intonował maha-mantrę Hare Krsna. Tak jak Śri Caitanya Mahaprabhu ofiarował
pełny szacunek Swemu mistrzowi duchowemu, Iśvarze Puri, podobnie szanował
Paramanandę Puri i Svarupę Damodarę." W Caitanya-bhagavata, Trzecim Rozdziale Antya-lili opisane jest, że kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu po raz
pierwszy ujrzał Paramanandę Puri, powiedział, co następuje:
aji dhanya locana, saphala aji
janma
saphala amara aji haila
sarva-dharma
prabhu bale aji mora saphala
sannyasa
aji madhavendra more ha-ila prakaśa
"Moje oczy, Mój umysł, Moje religijne czyny i Moje przyjęcie
porządku sannyasy osiągnęły teraz
doskonałość, ponieważ dzisiaj Madhavendra Puri zamanifestował się przede Mną w
formie Paramanandy Puri." Caitanya-bhagavata
dalej oznajmia:
kathoksane anyo 'nye karena pranama
paramananda-puri caitanyera
priya-dhama
"Tak więc Śri Caitanya Mahaprabhu wymienił pełne szacunku pokłony z
Paramanandą Puri, który był Mu bardzo drogi." Paramananda Puri założył
mały zakon po zachodniej stronie świątyni Jagannatha, gdzie kazał wykopać
studnię dostarczającą wody. Woda ta jednakże była gorzka i dlatego Śri Caitanya
Mahaprabhu modlił się do Pana Jagannatha, aby pozwolił Gangesowi wpłynąć do
studni i uczynić wodę słodką. Kiedy Pan Jagannatha spełnił tę prośbę, Pan
Caitanya powiedział wszystkim bhaktom, że od tego dnia woda w studni
Paramanandy Puri powinna być święcona jako woda Gangesu, gdyż każdy bhakta,
który będzie ją pił, czy się w niej wykąpie, z pewnością otrzyma tę samą
korzyść, jaką otrzymuje się z picia wody Gangesu czy kąpania się w niej. Taka
osoba z pewnością rozwinie czystą miłość do Boga. Caitanya-bhagavata oznajmia:
prabhu
bale ami ye achiye prthivite
niścayai
janiha puri-gosanira prite
"Śri Caitanya Mahaprabhu zwykł mówić: 'Żyję w tym świecie jedynie
dzięki wspaniałemu zachowaniu Śri Paramanandy Puri.' " Sto osiemnasty
werset Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia,
puri śri-paramanando ya asid uddhavah
pura: "Paramananda Puri nie jest nikim innym jak Uddhavą."
Uddhava był przyjacielem i wujem Pana Krsny, a w Caitanya-lili ten sam Uddhava stał się przyjacielem Śri Caitanyi
Mahaprabhu i Jego wujem w ich związku w sukcesji uczniów.
Keśava Bharati. Sampradaye: Sarasvati, Bharati i Puri należą do Śrngeri Mathy w Południowych Indiach,
a Śri Keśava Bharati, który w tym czasie przebywał w zakonie w Katwie, należał
do Bharati-sampradayi. Według niektórych autorytatywnych opinii chociaż Keśava
Bharati należał do Śankara-sampradayi, wcześniej był inicjowany przez Vaisnavę.
Przypuszcza się, że był on Vaisnavą z tego względu, że był inicjowany przez
Madhavendrę Puri, gdyż niektórzy mówią, że od niego przyjął sannyasę. Świątynia i wielbienie Bóstwa
rozpoczęte przez Keśavę Bharati nadal istnieją w wiosce znanej jako Khatundi,
która należy do obszaru pocztowego Kandary, w okręgu Burdwan. Według
zarządzających tą mathą kapłani są
potomkami Keśavy Bharata a niektórzy mówią, że osoby wielbiące Bóstwo są
potomkami synów Keśavy Bharati. W swym życiu rodzinnym miał on dwóch synów,
Niśapati i Usapadi, i w czasie, kiedy świątynię tę odwiedził Śri
Bhaktisiddhanta Sarasvati, kapłanem prowadzącym świątynię był bramin o imieniu
Śri Nakadicandra Vidyaratna, który był członkiem rodziny Niśapatiego. Zdaniem
niektórych kapłani tej świątyni należą do rodziny brata Keśavy Bharati. Jeszcze
inni sądzą, że są oni potomkami Madhavy Bharati, który był innym uczniem Keśavy
Bharati. Uczeń Madhavy Bharati, Balabhadra, który później został sannyasinem Bharati-sampradayi, w swym
życiu rodzinnym miał dwóch synów o imionach Madana i Gopala. Madana, którego
nazwiskiem rodzinnym było Bharata, mieszkał w wiosce Auriya, a Gopala, którego
nazwisko rodzinne brzmiało Brahmacari, mieszkał w wiosce Denduda. Wielu
potomków obu tych rodzin żyje nadal.
W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 52, powiedziane jest:
mathurayam yajna-sutram pura
krsnaya yo munih
dadau sandipanih so 'bhut adya
keśava-bharati
"Sandipani Muni, który poprzednio ofiarował święte nici Krsnie i
Balaramie, później został Keśava Bharati." To właśnie on ofiarował sannyasę Śri Caitanyi Mahaprabhu. A oto
inne stwierdzenie z Gaura-ganoddeśa-dipiki,
werset 117. Iti kecit prabhasante
'krurah keśava-bharati: "Według niektórych autorytatywnych opinii
Keśava Bharati jest inkarnacją Akrury." Keśava Bharati ofiarował Śri
Caitanyi Mahaprabhu porządek sannyasy w
roku 1432 śakabda (1510 n.e.) w
Katwie. Stwierdzenie to znajduje się w Vaisnava-manjusa,
Części Drugiej.
Brahmananda Puri. Śri
Brahmananda Puri był jednym z towarzyszy Śri Caitanyi Mahaprabhu, kiedy
spełniał On kirtan w Navadvipie, i
również przyłączył się do Pana Caitanyi w Jagannatha Puri. W związku z tym
możemy zauważyć, że imię Brahmananda przyjmują nie tylko sannyasini Mayavadi, lecz również sannyasini Vaisnava. Jeden z naszych głupich braci duchowych
skrytykował naszego sannyasina Brahmanandę
Svamiego, mówiąc, że jest to imię Mayavadi. Głupiec ten nie wiedział, że
Brahmananda nie zawsze odnosi się do bezosobowego. Parabrahmanem, Najwyższym
Brahmanem, jest Krsna. Zatem bhakta Krsny może być również nazywany
Brahmanandą; wyraźnie wynika to z faktu, że Brahmananda Puri był jednym z
głównych sannyasinów towarzyszących
Panu Caitanyi Mahaprabhu.
Brahmananda Bharati. Brahmananda Bharati udał się do Jagannatha-dhamy, aby tam zobaczyć Śri
Krsnę Caitanyę Mahaprabhu. W tym czasie zwykł okrywać swe ciało jedynie skórą
jelenia i Śri Caitanya Mahaprabhu pośrednio dał mu do zrozumienia, że nie
podobało Mu się to okrycie. Dlatego Brahmananda Bharati porzucił je i przyjął
przepaskę na biodra koloru szafranu, jakiej używają sannyasini Vaisnava. Przez pewien czas mieszkał ze Śri Caitanyą
Mahaprabhu w Jagannatha Puri.
Adi 09.18 Znaczenie: Nasze Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny jest jedną z gałęzi drzewa
Caitanyi.
Adi 09.25 Znaczenie: To drzewo służby oddania nie jest z tego materialnego świata. Rośnie w
świecie duchowym, gdzie nie ma różnicy pomiędzy jedną częścią ciała a drugą.
Jest to niczym drzewo z cukru, gdyż jakiejkolwiek
jego części się skosztuje, jest ona zawsze słodka. Drzewo bhakti ma różnego rodzaju gałęzie, liście i owoce, lecz
przeznaczeniem ich wszystkich jest służenie Najwyższej Osobie Boga. Jest
dziewięć różnych procesów służby oddania (śravanam
kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam arcanam vandanam dasyam sakhyam
atma-nivedanam), lecz wszystkie przeznaczone są jedynie dla służby
Najwyższego Pana. Więc bez względu na to, czy ktoś słucha, intonuje, pamięta
czy wielbi, jego czynności dadzą ten sam rezultat. To, który z tych procesów
jest najodpowiedniejszy dla określonego bhakty, zależy od jego smaku.
Adi 09.29 Znaczenie: Na tym polega istota ruchu sankirtanu
Pana Caitanyi. Nie ma rozróżnienia na tych, którzy są odpowiednimi osobami
do słuchania czy wzięcia udziału w ruchu sankirtanu,
a którzy nie. Powinien być on zatem głoszony bez czynienia różnicy. Jedynym
celem nauczających w ruchu sankirtanu musi
być kontynuowanie nauczania bez ograniczeń. W ten właśnie sposób Śri Caitanya
Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu w
tym świecie.
Adi 09.32 Znaczenie: Z doświadczenia w tym świecie materialnym wiemy, że drzewa stoją w jednym
miejscu, lecz w świecie duchowym drzewo może przejść z jednego miejsca do
drugiego. Dlatego wszystko w świecie duchowym jest zwane alaukika, niezwykłe czy transcendentalne. Inną cechą takiego drzewa
jest to, że może działać uniwersalnie. W świecie materialnym korzenie drzewa
zagłębiają się w ziemię, aby zdobyć pokarm, lecz w świecie duchowym funkcję
korzeni mogą spełniać również gałęzie, gałązki i liście górnej części drzewa.
Adi 09.34 Znaczenie: Tutaj Śri Caitanya Mahaprabhu daje do zrozumienia, że rozdzielanie maha-mantry Hare Krsna powinno być
spełniane połączonymi siłami. Chociaż jest On Najwyższą Osobą Boga, rozpacza:
"Jak mogę działać Sam? Jak Sam mogę zerwać ten owoc i rozdzielić go na
cały świat?" Oznacza to, że wszystkie klasy bhaktów powinny połączyć się,
by rozdzielać maha-mantrę Hare Krsna
bez zważania na czas, miejsce i sytuację.
Adi 09.36 Znaczenie: W związku z tym jest pewna pieśń śpiewana przez Śrila Bhaktivinoda
Thakurę:
enechi ausadhi maya naśibara lagi'
harinama-mahamantra lao tumi magi'
bhakativinoda prabhu-carane padiya
sei
harinama-mantra la-ila magiya
Pan Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu, by rozproszyć złudzenie mayi, z powodu którego każdy w tym materialnym świecie uważa się za
produkt materii i dlatego sądzi, że ma wiele obowiązków związanych z ciałem. W
rzeczywistości żywa istota nie jest tym materialnym ciałem; jest duszą. Ma
duchową potrzebę, by być wiecznie szczęśliwą i pełną wiedzy, lecz na
nieszczęście utożsamia się z ciałem, czasami jako istota ludzka, czasami jako
zwierzę, czasami jako drzewo, czasami jako zwierzę wodne, czasami jako półbóg
itd. Tak więc z każdą zmianą ciała rozwija odmienny typ świadomości, spełniając
różnego typu czynności, i w ten sposób coraz bardziej uwikłuje się w
egzystencję materialną, wiecznie transmigrując z jednego ciała do drugiego. Pod
wpływem mayi, czyli złudzenia, nie
zważa na przeszłość czy przyszłość, lecz jest jedynie usatysfakcjonowana
krótkim życiem, które otrzymała obecnie. Aby usunąć to złudzenie, Śri Caitanya
Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu i
prosi każdego, aby go przyjął i rozpowszechniał. Osoba, która jest rzeczywiście
zwolennikiem Śri Bhaktivinoda Thakury, musi zaakceptować prośbę Pana Caitanyi
Mahaprabhu, ofiarowując pełne szacunku pokłony Jego lotosowym stopom, i w ten
sposób błagać Go o maha-mantrę Hare
Krsna. Jeśli ktoś jest na tyle szczęśliwy, że błaga Pana o tę maha-mantrę Hare Krsna, jego życie staje
się sukcesem.
Adi 09.37 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu wyprodukował tak wiele owoców służby oddania, że
muszą one zostać rozdzielone na całym świecie; w przeciwnym razie, jak Sam mógłby
rozkoszować się każdym z tych owoców i smakować je? Oryginalnym powodem
zstąpienia Pana Śri Krsny jako Śri Caitanyi Mahaprabhu było zrozumienie miłości
Śrimati Radharani do Krsny i skosztowanie tej miłości. Owoce drzewa służby
oddania były niezliczone i dlatego pragnął On bez ograniczeń rozdawać je
każdemu. Wskutek tego Śrila Rupa Gosvami pisze:
anarpita-carim cirat
karunayavatirnah kalau
samarpayitum unnatojjvala-rasam
sva-bhakti-śriyam
harih
purata-sundara-dyuti-kadamba-sandipitah
sada hrdaya-kandare sphuratu vah
śaci-nandanah
Było wiele wspaniałych inkarnacji Najwyższej Osoby Boga, lecz żadna z
nich nie była tak hojna, łaskawa i wspaniałomyślna jak Śri Caitanya Mahaprabhu,
gdyż On rozdzielał najbardziej poufny aspekt służby oddania, mianowicie małżeńską
miłość Radhy i Krsny. Dlatego Śri Rupa Gosvami Prabhupada pragnie, aby Śri
Caitanya Mahaprabhu wiecznie żył w sercach wszystkich bhaktów, gdyż w ten
sposób mogą oni zrozumieć miłosne sprawy Śrimati Radharani i Krsny i
rozkoszować się nimi.
Adi 09.38 Znaczenie: Bóg jest nieograniczony i również nieograniczone są Jego pragnienia. Ten
przykład nieograniczonych owoców jest w rzeczywistości właściwy nawet w
kontekście materialnym, gdyż dzięki
dobrej woli Najwyższej Osoby Boga może być wystarczająco owoców, zboża i innego
rodzaju pożywienia, tak że wszyscy ludzie na całym świecie nie mogliby podołać
spożyć go, nawet gdyby jedli dziesięć razy więcej, niż pozwalają im na to ich
możliwości. W tym materialnym świecie w rzeczywistości nie brakuje niczego poza
świadomością Krsny. Jeśli ludzie staną się świadomi Krsny, to dzięki
transcendentalnej woli Najwyższej Osoby Boga będzie pod dostatkiem pożywienia,
tak że ludzie nie będą mieli żadnych problemów ekonomicznych. Fakt ten można
zrozumieć z łatwością. Produkcja owoców i kwiatów nie zależy od naszej woli,
lecz najwyższej woli Osoby Boga. Jeśli On jest zadowolony, może dostarczyć
dosyć owoców, kwiatów itd., lecz jeśli ludzie są ateistami i są bezbożni, to z
Jego woli natura ogranicza dostawę pożywienia. Na przykład, w kilku prowincjach
Indii, szczególnie w Maharastra, Uttara Pradesh i innych przylegających
stanach, czasami jest wielki niedobór żywności z powodu braku deszczu. Tak
zwani naukowcy i ekonomiści nie mogą na to nic poradzić. Aby więc rozwiązać
wszystkie te problemy, trzeba zabiegać o dobrą wolę Najwyższej Osoby Boga
poprzez stanie się świadomym Krsny i regularne wielbienie Go w służbie oddania.
Adi 09.39 Znaczenie: Ruch świadomości Krsny wprowadzony przez Pana Caitanyę jest niezmiernie
ważny, ponieważ ten, kto go przyjmuje, staje się wieczny, wolny od narodzin,
śmierci i starości. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że prawdziwymi
niedolami w życiu są cztery zasady narodzin, śmierci, starości i choroby. Są
tak głupi, że godzą się z tymi czterema niedolami, nie znając
transcendentalnego lekarstwa maha-mantry Hare
Krsna. Po prostu intonując maha-mantrę Hare
Krsna, można uwolnić się od wszelkiego nieszczęścia, lecz ponieważ ludzie są
pod urokiem złudnej energii, nie traktują tego ruchu poważnie. Dlatego ci,
którzy są rzeczywiście sługami Śri Caitanyi Mahaprabhu, muszą poważnie szerzyć
ten ruch na całym świecie, by wyświadczyć największą przysługę społeczeństwu
ludzkiemu. Oczywiście zwierzęta i inne niższe gatunki nie są w stanie zrozumieć
tego ruchu, lecz nawet jeśli mała liczba żywych istot przyjmie go poważnie, to
dzięki ich głośnemu intonowaniu odniosą korzyść wszystkie żywe istoty, nawet
łącznie z drzewami, zwierzętami i innymi niższymi gatunkami. Kiedy Śri Caitanya
Mahaprabhu zapytał Haridasa Thakurę, jak zamierza przynieść korzyść istotom
innym niż ludzie, Śrila Haridasa Thakura odpowiedział, że maha-mantra Hare Krsna ma tak wielką moc, że jeśli intonuje się ją
głośno, każdy odnosi korzyść, łącznie z niższymi gatunkami życia.
Adi 09.40 Znaczenie: Ta przepowiednia Pana Caitanyi Mahaprabhu teraz rzeczywiście zaczyna się
sprawdzać. Ruch świadomości Krsny rozpowszechniany jest na całym świecie
poprzez intonowanie świętego imienia Pana, maha-mantry
Hare Krsna, i ludzie, którzy wiedli pogmatwane, chaotyczne życie, doznają
teraz transcendentalnego szczęścia. Odnajdują pokój w sankirtanie i dlatego uznają, że z ruchu tego płynie największa
korzyść. Jest to błogosławieństwem Pana Caitanyi Mahaprabhu. Jego przepowiednia
teraz rzeczywiście się spełnia i ci, którzy są rozsądni i sumienni, doceniają
wartość tego wielkiego ruchu.
Adi 09.41 Znaczenie: Ten ważny werset mówi o wspaniałomyślności Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Chociaż narodził się w Bengalu i wskutek tego Bengalczycy mają wobec Niego
szczególne zobowiązania, Śri Caitanya Mahaprabhu zwraca się nie tylko do
Bengalczyków, lecz wszystkich mieszkańców Indii. Prawdziwa cywilizacja ludzka
może rozwinąć się właśnie na ziemi Indii.
Życie ludzkie szczególnie
przeznaczone jest do realizacji Boga, jak oznajmia Vedanta-sutra (athato
brahma-jijnasa). Każdy, kto rodzi się na ziemi Indii, (Bharata-varsy), jest
szczególnie uprzywilejowany w ten sposób, że jest w stanie skorzystać z
instrukcji i przewodnictwa cywilizacji wedyjskiej. Automatycznie otrzymuje
podstawowe zasady życia duchowego, gdyż 99,9 procent ludzi Indii, nawet prości
rolnicy wioskowi i inni niewykształceni i prości ludzie, wierzą w transmigrację
duszy, wierzą w przeszłe i przyszłe życie, wierzą w Boga i naturalnie chcą
wielbić Najwyższą Osobę Boga czy Jego reprezentanta. Idee te są naturalnym
dziedzictwem osoby urodzonej w Indii. India ma wiele świętych miejsc pielgrzymek,
takich jak Gaya, Benares, Mathura, Prayag, Vrndavana, Haridvar, Rameśvaram i
Jagannatha Puri i nadal udaj ą się tam setki i tysiące ludzi. Chociaż
współcześni przywódcy Indii starają się wpłynąć na ludzi, by nie wierzyli w
Boga, nie wierzyli w następne życie oraz w różnice między życiem pobożnym i
niepobożnym i uczą ich, jak pić wino, jeść mięso i stać się rzekomo
cywilizowanymi, to ludzie mimo to obawiają się tych czterech czynności
grzesznego życia - mianowicie niedozwolonego seksu, jedzenia mięsa,
intoksykacji i hazardu - i kiedykolwiek jest jakiś festiwal religijny, gromadzą
się tam tysiącami. Mamy rzeczywiste doświadczenie tego. Kiedykolwiek ruch
świadomości Krsny urządza festiwal sankirtanu
w takich wielkich miastach jak Kalkuta, Bombaj, Madras, Ahmedabad czy
Hyderabad, tysiące ludzi przybywa, by słuchać. Czasami przemawiamy po
angielsku, lecz chociaż większość ludzi nie rozumie angielskiego, mimo to
przychodzą nas słuchać. Nawet kiedy przemawiają imitowane inkarnacje Boga,
ludzie gromadzą się tysiącami, gdyż każda osoba narodzona w Indiach ma
naturalne inklinacje duchowe i uczona jest podstawowych zasad życia duchowego;
muszą jedynie zdobyć większe wykształcenie w zasadach wedyjskich. Dlatego Śri
Caitanya Mahaprabhu powiedział, janma
sarthaka kari' kara para-upakara: jeśli człowiek Indii jest wykształcony w
zasadach wedyjskich, może pełnić najbardziej korzystną działalność dobroczynną
dla całego świata.
Obecnie, z powodu braku
świadomości Krsny, czyli świadomości Boga, cały świat jest pogrążony w
ciemności, okryty czterema zasadami grzesznego życia - jedzeniem mięsa,
niedozwolonym seksem, hazardem i intoksykacją. Dlatego istnieje potrzeba
żywiołowej propagandy, by kształcić ludzi, aby powstrzymywali się od grzesznych
czynności. To przyniesie pokój i pomyślność; naturalnie zmniejszy się liczba
rozbójników, złodziei i rozpustników i całe ludzkie społeczeństwo będzie
świadome Boga.
Praktycznym rezultatem naszego
szerzenia ruchu świadomości Krsny na całym świecie jest to, że teraz
najbardziej zdegradowani rozpustnicy stają się najwznioślejszymi świętymi. Jest
to tylko pokorna służba jednego człowieka Indii dla świata. Gdyby wszyscy
ludzie Indii podjęli tę ścieżkę, jak poradził Pan Caitanya Mahaprabhu, India
dałaby wyjątkowy dar światu i dzięki temu zyskałaby sławę. Teraz jednakże znana
jest jako kraj ubogi i kiedy ktoś z Ameryki czy z innych bogatych krajów udaje
się do Indii, widzi wielu leżących na chodnikach ludzi, którzy nie mogą
otrzymać nawet dwóch posiłków dziennie. Istnieją również instytucje zbierające
pieniądze ze wszystkich części świata w imię działalności dobroczynnej dla
ubogich ludzi, lecz wydają je na własne zadowalanie zmysłów. Teraz, na
polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu, zapoczątkowany został ruch świadomości Krsny
i ludzie odnoszą z niego korzyść. Dlatego teraz obowiązkiem liderów Indii jest
rozważenie znaczenia tego ruchu i szkolenie wielu ludzi Indii, by udawali się
poza Indie w celu nauczania tego kultu. Ludzie przyjmą go, zaistnieje
współpraca między ludźmi Indii i innymi ludźmi świata i w ten sposób spełniona
zostanie misja Śri Caitanyi Mahaprabhu. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu będzie
sławiony na całym świecie i ludzie w naturalny sposób będą szczęśliwi, spokojni
i będą cieszyć się pomyślnością, nie tylko w tym życiu, lecz również w
następnym. Gdyż jak oznajmia Bhagavad-gita,
ktokolwiek zrozumie Krsnę, Najwyższą Osobę Boga, z łatwością otrzyma
zbawienie, czyli wolność od powtarzających się narodzin i śmierci, i powróci do
domu, z powrotem do Boga. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu prosi każdego
obywatela Indii, by głosił ten kult w celu ocalenia świata od zgubnego nieładu.
Jest to obowiązkiem każdego,
nie tylko ludzi Indii, i dlatego jesteśmy bardzo szczęśliwi, że amerykańscy i
europejscy chłopcy i dziewczęta poważnie współpracują z tym ruchem. Należy
dobrze wiedzieć, że najlepszą działalnością dobroczynną dla całego ludzkiego
społeczeństwa jest rozbudzenie w człowieku świadomości Boga, czyli świadomości
Krsny. Zatem każdy powinien pomóc temu wielkiemu ruchowi. Potwierdza to Śrimad-Bhagavatam, Canto Dziesiąte, 35
werset Dwudziestego Drugiego Rozdziału, który został zacytowany poniżej w Caitanya-caritamrcie.
Adi 09.42 Znaczenie: Są dwa rodzaje ogólnych czynności -
śreya, czyli czynności przynoszące ostateczną korzyść i pomyślność, i preya, czynności przynoszące
natychmiastową korzyść i pomyślność. Na przykład, dzieci bardzo lubią się
bawić. Nie chcą chodzić do szkoły, by zdobyć wykształcenie, i myślą, że celem
życia jest bawienie się cały dzień i noc i oddawanie się przyjemnościom z
przyjaciółmi. Nawet w transcendentalnym życiu Pana Krsny widzimy, że kiedy był
dzieckiem, bardzo lubił bawić się ze Swymi przyjaciółmi rówieśnikami, chłopcami
pasterzami. Nie chciał nawet przychodzić do domu na obiad. Matka Yaśoda musiała
wychodzić po Niego i nakłaniać Go do powrotu do domu. Naturą dziecka jest
bawienie się dzień i noc i nie dbanie nawet o zdrowie czy inne ważne sprawy.
Jest to przykład preya, czyli
czynności przynoszących natychmiastową korzyść, lecz są również śreya, czynności przynoszące ostateczną
pomyślność. Zgodnie z cywilizacją wedyjską istota ludzka musi być świadoma Boga.
Powinna zrozumieć, kim jest Bóg, czym jest ten materialny świat, czym jest ona
sama i na czym polega ich związek. To nazywane jest śreya, czyli postępowaniem przynoszącym ostateczną pomyślność.
Ten werset ze Śrimad-Bhagavatam mówi, że należy być zainteresowanym
śreya. Aby osiągnąć ostateczny cel śreya, czyli pomyślność, należy
zaangażować wszystko, łącznie ze swym życiem, bogactwem i słowami, nie tylko
dla siebie, lecz również dla innych. Jeśli jednakże ktoś nie jest
zainteresowany śreya w swym własnym
życiu, nie może nauczać o śreya dla
korzyści innych.
Powyższy werset zacytowany
przez Śri Caitanyę Mahaprabhu odnosi się do istot ludzkich, nie do zwierząt.
Jak wskazują na to słowa poprzedniego wersetu manusya-janma, są to nakazy dla istot ludzkich. Niestety, chociaż
istoty ludzkie mają ciało człowieka, ich zachowanie jest na poziomie niższym od
zachowania zwierząt Jest to wadą współczesnego wykształcenia. Współcześni
nauczyciele nie znają celu ludzkiego życia; interesuje ich jedynie rozwinięcie warunków
ekonomicznych ich krajów czy społeczeństwa ludzkiego. To również jest
konieczne; cywilizacja wedyjska bierze pod uwagę wszystkie aspekty ludzkiego
życia, łącznie z dharmą (religią), arthą (rozwojem ekonomicznym), kamą (zadowalaniem zmysłów) i moksą (wyzwoleniem). Lecz ludzkość
powinna być głównie zainteresowana religią. Aby być religijnym, trzeba być
posłusznym poleceniom Boga, lecz na nieszczęście ludzie w tym wieku odrzucili
religię i zajęci są rozwojem ekonomicznym. Uciekają się do wszelkich środków,
by zdobyć pieniądze. Dla rozwoju ekonomicznego nie trzeba zdobywać pieniędzy
wszelkimi sposobami; trzeba mieć jedynie wystarczającą ilość pieniędzy na
utrzymanie ciała i duszy. Ponieważ jednakże współczesny rozwój ekonomiczny nie
ma religijnego tła, ludzie stali się pożądliwi, chciwi i szaleją za pieniędzmi.
Po prostu rozwijają cechy rajas (pasji)
i tamas (ignorancji), lekceważąc inną
cechę natury, sattva (dobroć), i
kwalifikacje bramińskie. Dlatego całe społeczeństwo jest w chaosie.
Bhagavatam mówi, że
obowiązkiem zaawansowanej istoty ludzkiej jest działanie w taki sposób, aby
umożliwić społeczeństwu ludzkiemu osiągnięcie ostatecznego celu życia. Podobny
werset znajduje się w Visnu Puranie (45 werset Dwunastego Rozdziału Części
Trzeciej), który został zacytowany w tym rozdziale Caitanya-caritamrty jako werset 43.
Adi 09.43 Znaczenie: Na nieszczęście ludzie na ogół nie wiedzą, co zdarzy się w następnym
życiu. Przygotowanie się do następnego życia jest zdrowym rozsądkiem i jest to
zasadą cywilizacji wedyjskiej, lecz obecnie ludzie na całym świecie nie wierzą
w następne życie. Nawet wpływowi profesorowie i inni nauczyciele mówią, że wraz
z końcem ciała kończy się wszystko. Ta ateistyczna filozofia zabija ludzką
cywilizację. Ludzie w nieodpowiedzialny sposób dopuszczają się wszelkiego
rodzaju grzesznych czynów i w ten sposób za sprawą propagandy kształceniowej
tzw. przywódców zostaje im zabrany przywilej ludzkiego życia. W rzeczywistości
faktem jest, że celem tego życia jest przygotowanie się do życia następnego;
drogą ewolucji przeszliśmy przez wiele gatunków czy form, a ta ludzka forma życia
jest sposobnością do osiągnięcia lepszego życia. Wyjaśnia to Bhagavad-gita:
yanti deva-vrata devan pitrn yanti pitr-vratah
bhutani yanti bhutejya yanti mad-yajino 'pi mam
"Kto czci półbogów, narodzi się pomiędzy półbogami; kto czci upiory
i duchy, narodzi się pomiędzy takimi istotami; kto oddaje cześć przodkom,
pójdzie do przodków, a ci, którzy Mnie wielbią, będą żyć ze Mną." (Bg.
9.25) Można zatem wznieść się na wyższe systemy planetarne, które są rezydencją
półbogów, można otrzymać promocję na Pitrlokę, można pozostać na Ziemi, lecz
można również udać się do domu, z powrotem do Boga. Potwierdza to Bhagavad-gita (4.9): tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna. Ten, kto
prawdziwie zna Krsnę, po porzuceniu ciała nie powraca ponownie do tego świata,
by przyjąć materialne ciało, lecz wraca do domu, do Boga. Wiedza ta zawarta
jest w śastrach i ludzie powinni
otrzymać sposobność poznania jej. Nawet jeśli ktoś nie może powrócić do Boga w
jednym życiu, cywilizacja wedyjska przynajmniej daje sposobność awansowania na
wyższe systemy planetarne, gdzie żyją półbogowie, a nie ponownego zdegradowania
się do życia zwierzęcego. Chociaż wiedza ta stanowi wielką naukę, obecnie
ludzie nie rozumieją jej, gdyż są niewykształceni i szkoleni w ten sposób, by jej
nie przyjmować. Jest to okropny stan współczesnego społeczeństwa ludzkiego. W
takiej sytuacji ruch świadomości Krsny jest jedyną nadzieją na skierowanie
uwagi inteligentnego człowieka ku większej korzyści w życiu.
Adi 09.44 Znaczenie: Spełniając działalność dobroczynną dla społeczeństwa ludzkiego Śri
Caitanya Mahaprabhu prezentuje Siebie jako niezbyt bogatego, w ten sposób dając
do zrozumienia, że człowiek nie musi być bogaty, aby działać dla dobrobytu
ludzkości. Czasami ludzie bogaci są bardzo dumni, że mogą spełniać czyny
korzystne dla ludzkiego społeczeństwa, podczas gdy inni nie mogą. Praktycznym
tego przykładem jest to, że kiedy w Indii jest niedobór żywności z powodu
skąpych opadów deszczu, niektórzy członkowie bogatszych klas dumnie rozdzielają
pożywienie, robiąc wielkie aranżacje z pomocą rządu, jak gdyby jedynie dzięki
takim czynnościom ludzie mogli odnieść korzyść. Przypuśćmy, że nie byłoby
zboża, jak wówczas bogaci ludzie rozdzielaliby pożywienie? Produkcja zboża jest
całkowicie uzależniona od Boga. Gdyby nie było deszczu, nie byłoby zbóż i tzw.
bogacze nie mogliby rozdzielać zboża ludziom.
Zatem prawdziwym celem życia
jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga. W swej Bhakti-rasamrta-sindhu Śrila Rupa Gosvami opisuje, że służba
oddania jest tak wzniosła, że jest korzystna i pomyślna dla każdego człowieka.
Śri Caitanya Mahaprabhu również oznajmił, że aby propagować kult bhakti służby oddania w społeczeństwie
ludzkim, nie trzeba być bardzo bogatym. Każdy może to robić, jeśli zna tę
sztukę, i w ten sposób przynieść największą korzyść ludzkości. Pan Caitanya
Mahaprabhu przyjmuje rolę ogrodnika, ponieważ chociaż ogrodnik z natury nie
jest bardzo bogaty, ma trochę owoców i kwiatów. Każdy człowiek może zebrać
trochę owoców i kwiatów i zadowolić Najwyższą Osobę Boga w służbie oddania, jak
poleca Bhagavad-gita:
patram puspam phalam toyam yo me bhaktya prayacchati
tad aham bhakty-upahrtam aśnami prayatatmanah
(Bg. 9.26)
Najwyższego Pana nie można zadowolić bogactwem, zamożnością czy dostatnią
pozycją, lecz każdy może zerwać mały owoc czy kwiat i ofiarować go Panu. Pan
mówi, że jeśli ktoś przyniesie taką ofiarę z oddaniem, On przyjmie ją i
spożyje. Kiedy Krsna posila się, cały świat odczuwa satysfakcję. W Mahabharacie znajduje się historia
ilustrująca, jak dzięki temu, że Krsna się posilił, 60 000 uczniów Durvasy
Muniego odczuło satysfakcję. Dlatego faktem jest, że jeśli naszym życiem (pranaih), naszym bogactwem (arthaih), naszą inteligencją (dhiya) czy naszymi słowami (vaca) możemy zadowolić Najwyższą Osobę
Boga, w naturalny sposób cały świat stanie się szczęśliwy. Dlatego naszym
głównym obowiązkiem jest zadowolenie Najwyższego Boga naszymi czynami,
pieniędzmi i słowami. Jest to bardzo proste. Nawet jeśli ktoś nie ma pieniędzy,
może każdego nauczyć mantry Hare
Krsna. Może udać się wszędzie, do każdego domu i prosić wszystkich, by
intonowali mantrę Hare Krsna. W ten
sposób sytuacja całego świata będzie bardzo szczęśliwa i spokojna.
Adi 09.45 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu jest największym dobroczyńcą w społeczeństwie
ludzkim, ponieważ Jego jedynym pragnieniem jest uczynienie ludzi szczęśliwymi.
Celem Jego ruchu sankirtanu jest
szczególnie uszczęśliwienie ludzi. Sam chciał stać się drzewem, ponieważ drzewo
jest uważane za najbardziej uczynną żywą istotę. W następnym wersecie,
pochodzącym ze Śrimad-Bhagavatam (10.22.33),
Krsna Sam bardzo chwali istnienie drzewa.
Adi 09.46 Znaczenie: W cywilizacji wedyjskiej ksatriyowie
uważani są za wielkie osobistości, ponieważ jeśli ktoś prosi króla ksatriyę o jałmużnę, król nigdy nie
odmawia. Drzewa porównywane są do tych szlachetnych ksatriyów, ponieważ każdy otrzymuje od nich wszelkiego rodzaju
korzyści - niektórzy ludzie biorą owoc, inni kwiaty, jeszcze inni liście, inni
gałązki, a niektórzy nawet ścinają drzewo, a mimo to drzewo bez wahania obdarza
każdego.
Niepotrzebne i bezmyślne
ścinanie drzew jest innym przykładem ludzkiej nieprawości. Przemysł papierniczy
ścina wiele setek i tysięcy drzew dla swych fabryk, i z papieru tego produkuje
się tak wiele nonsensownej literatury dla zaspokojenia kaprysów ludzkiego
społeczeństwa. Na nieszczęście, chociaż przemysłowcy ci są szczęśliwi w tym
życiu dzięki rozwojowi swego przemysłu, nie wiedzą, że będą musieli odpowiadać
za zabicie tych żywych istot w formie drzew.
Werset ten, zacytowany ze Śrimad-Bhagavatam, wypowiedział Pan
Krsna do Swych przyjaciół, kiedy odpoczywał pod drzewem po tym, gdy ukradł
ubrania gopi (vastra-harana-lila). Cytując ten werset Caitanya Mahaprabhu uczy
nas, że powinniśmy być tolerancyjni jak drzewa i również dobroczynni jak
drzewa, które oddają wszystko osobom będącym w potrzebie i przychodzącym pod
nie. Osoba w potrzebie może czerpać wiele korzyści z drzew i również od wielu
zwierząt, lecz we współczesnej cywilizacji ludzie stali się tak niewdzięczni,
że eksploatują drzewa i zwierzęta i zabijają je. Są to niektóre z grzesznych
czynów współczesnej cywilizacji.
Adi 09.47 Znaczenie: Pragnieniem Pana Caitanyi Mahaprabhu jest, aby te dobroczynne czynności
ruchu sankirtanu zainaugurowanego 500
lat temu w Navadvipie szerzyły się na całym świecie dla korzyści wszystkich
ludzkich istot. Na nieszczęście jest tak wielu tzw. zwolenników Caitanyi
Mahaprabhu, których zadowala jedynie wznoszenie świątyń, robienie pokazu Bóstw,
gromadzenie funduszy i używanie ich na jedzenie i spanie. Nie ma kwestii, aby
nauczali kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu na całym świecie, lecz nawet chociaż
sami nie są w stanie tego robić, to jeśli robi to ktoś inny, stają się
zazdrośni. Taki jest stan współczesnych zwolenników Caitanyi Mahaprabhu. Wiek
Kali jest tak mocny, że wpływa nawet na tzw. zwolenników Pana Caitanyi.
Zwolennicy Caitanyi Mahaprabhu muszą przynajmniej opuścić Indię, aby nauczać
Jego kultu na całym świecie, gdyż to jest misją Pana Caitanyi. Zwolennicy Pana
Caitanyi muszą spełniać Jego wolę całym sercem i duszą, muszą być bardziej tolerancyjni
niż drzewa i bardziej pokorni niż słoma na ulicy.
Adi 09.48 Znaczenie: Tutaj opisany został wspaniały owoc miłości do Boga rozdzielany przez
Pana Caitanyę Mahaprabhu. Mamy praktyczne doświadczenie, że każdy kto przyjmuje
ten owoc i szczerze kosztuje go, zaczyna szaleć za nim i porzuca wszystkie złe
nawyki, będąc odurzonym przez dar Caitanyi Mahaprabhu, maha-mantrę Hare Krsna. Stwierdzenia Caitanya-caritamrty są tak praktyczne, że każdy może je sprawdzić.
Jeśli chodzi o nas, bardzo ufamy w pomyślność rozdzielania tego wielkiego owocu
miłości do Boga za pośrednictwem intonowania maha-mantry - Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna,
Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.
Adi 09.50 Znaczenie: Ta postawa Śri Caitanyi Mahaprabhu jest niezwykle ważna dla osób
zaangażowanych w ruch świadomości Krsny Hare Krsna W każdym ośrodku naszej
instytucji ISKCON-u każdej niedzieli organizujemy uczty miłości i kiedy widzimy,
że ludzie rzeczywiście przychodzą do naszych ośrodków, śpiewają, tańczą, jedzą prasada, radują się i kupują książki,
mamy pewność, że w takich transcendentalnych czynnościach zawsze obecny jest
Śri Caitanya Mahaprabhu i jest bardzo zadowolony. Dlatego członkowie ISKCON-u
muszą coraz bardziej powiększać ten ruch, zgodnie z zasadami, które obecnie
staramy się wypełniać. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu, będąc zadowolonym, z
uśmiechem spojrzy na nich, obdarzając ich Swą łaską i w ten sposób ruch ten odniesie
sukces.
Adi 09.51 Znaczenie: Misją Śri Caitanyi Mahaprabhu jest to, że działa osobiście i naucza
ludzi. Mówi On, apani acari' bhakti
karila pracara (Cc. Adi. 4.41). Najpierw należy odpowiednio działać
samemu, a potem nauczać. Taka jest funkcja prawdziwego nauczyciela. Jeśli ktoś
nie jest w stanie zrozumieć filozofii, o której mówi, nie odniesie ona skutku.
Zatem należy nie tylko zrozumieć filozofię kultu Caitanyi, lecz również
zastosować ją praktycznie w swym życiu.
Intonując maha-mantrę Hare Krsna, Śri Caitanya Mahaprabhu czasami mdlał i
przez wiele godzin pozostawał nieprzytomny. W Swojej Śiksastace modli się:
yugayitam nimesena caksusa
pravrsayitam
śunyayitam
jagat sarvam govinda-virahena me
"O Govindo! Chwila rozłąki z Tobą jest dla Mnie jak dwanaście lat
albo więcej. Łzy płyną z Moich oczu jak potoki deszczu, a kiedy Ciebie nie ma
przy Mnie, świat jest dla Mnie kompletną pustką." (Śiksastaka 7) Jak ukazał to Śri Caitanya Mahaprabhu, jest to
doskonały stan intonowania mantry Hare
Krsna i spożywania owocu miłości do Boga. Nie należy sztucznie imitować tego
stanu, lecz jeśli ktoś jest poważny i szczerze przestrzega regulujących zasad
oraz intonuje mantrę Hare Krsna, z
czasem pojawią się w nim te symptomy. Łzy napełnią mu oczy, nie będzie w stanie
wyraźnie intonować maha-mantry, a
jego serce będzie biło gwałtownie w ekstazie. Śri Caitanya Mahaprabhu mówi, że
nie należy tego imitować, lecz bhakta powinien tęsknić za dniem, kiedy takie
symptomy transu automatycznie pojawią się w jego ciele.
Adi 09.53 Znaczenie: Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu rozpoczął ruch sankirtanu, nawet On był niepotrzebnie krytykowany przez Mayavadi,
ateistów i głupców. Oczywiście my również spotykamy się z krytyką takich ludzi.
Osoby takie zawsze będą istniały i zawsze będą krytykowały wszystko, co w
rzeczywistości jest dobre dla ludzkiego społeczeństwa, lecz krytycyzm taki nie
powinien odstraszać nauczających ruchu sankirtanu.
Naszą metodą powinno być stopniowe nawracanie takich głupców poprzez
zapraszanie ich na prasada oraz
zapraszanie do intonowania i tańczenia z nami. To powinno być naszą taktyką.
Oczywiście każdy, kto przyłącza się do nas, musi być szczery i poważny względem
duchowego postępu w życiu. Taka osoba, po prostu dzięki przyłączeniu się do
nas, śpiewaniu z nami, tańczeniu z nami i jedzeniu prasada, również z czasem stwierdzi, że ruch ten jest rzeczą bardzo
dobrą. Lecz kto przyłącza się do nas z jakimiś ukrytymi pobudkami, aby otrzymać
materialną korzyść czy osobistą satysfakcję, nigdy nie będzie w stanie
zrozumieć filozofii tego ruchu.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Dziewiątego Rozdziału Adi-lili Śri-Caitanya-caritamrty, opisującego drzewo służby oddania.