ROZDZIAŁ   IX .

Drzewo służby oddania

Śrila Bhaktivinoda Thakura podaje następujące streszczenie Rozdziału Dziewiątego w swojej Amrta-pravaha-bhasyi. W Rozdziale Dziewiątym autor Caitanya-caritamrty obmyślił obrazowy przykład poprzez opisanie "roślinki bhakti". Pana Caitanyę Mahaprabhu, który jest znany jako Viśvambhara, uważał za ogrodnika tej roślinki, ponieważ On jest główną osobą troszczącą się o nią. Jako najwyższy podmiot radości, Sam cieszył się jej kwiatami i również je rozdzielał. Nasionko tej roślinki zostało najpierw zasiane w Navadvipie, miejscu narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu, a następnie roślinka ta została przeniesiona do Purusottama-ksetry (Jagannatha Puri), a później do Vrndavany. Pierwszym owocem tego nasionka był Śrila Madhavendra Puri, a później jego uczeń Śri Iśvara Puri. Alegorycznie zostało opisane, że zarówno samym drzewem, jak i pniem tego drzewa jest Śri Caitanya Mahaprabhu. Bhaktowie, na czele z Paramanandą Puri i ośmioma innymi wielkimi sannyasinami, są niczym rozpościerające się korzenie tego drzewa. Z głównego pnia wychodzą dwie szczególne gałęzie, Advaita Prabhu i Śri Nityananda Prabhu, a z tych gałęzi wyrastają inne gałęzie i gałązki. Drzewo to otacza cały świat, a kwiaty tego drzewa powinny zostać rozdane wszystkim. W ten sposób drzewo Pana Caitanyi Mahaprabhu odurza cały świat. Należy zauważyć, że jest to alegoryczny przykład mający wyjaśnić misję Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 09.01    Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony mistrzowi duchowemu całego świata, Panu Śri Krsnie Caitanyi Mahaprabhu, dzięki łasce którego nawet pies może przepłynąć wielki ocean.

Adi 09.01  Znaczenie: Czasami widzimy, że pies przepływa kilka jardów, i ponownie wraca na brzeg. Tutaj jednakże powiedziane jest, że jeśli pies otrzyma błogosławieństwo Śri Caitanyi Mahaprabhu, może przepłynąć ocean. Podobnie, autor Caitanya-caritamrty, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, uważając się za bezradnego oznajmia, że nie ma żadnej osobistej mocy, lecz dzięki pragnieniu Pana Caitanyi - wyrażonemu poprzez Vaisnavów i Madana-mohana vigraha - jest w stanie przebyć transcendentalny ocean, by zaprezentować Śri-Caitanya-caritamrtę.

Adi 09.02    Wszelka chwała Śri Krsnie Caitanyi, który znany jest jako Gaura-hari! Wszelka chwała Advaicie i Nityanandzie Prabhu!
Adi 09.03    Wszelka chwała bhaktom Pana Caitanyi, na czele ze Śrivasa Thakura! Aby spełnić wszystkie swe pragnienia, pamiętam ich lotosowe stopy.

Adi 09.03  Znaczenie: Tutaj autor dalej przestrzega tych samych zasad wielbienia Panca-tattvy, które opisane zostały w Siódmym Rozdziale Adi-lili.

Adi 09.04    Pamiętam również sześciu Gosvamich - Rupę, Sanatanę, Bhatta Raghunathę, Śri Jivę, Gopala Bhattę i Dasa Raghunathę.

Adi 09.04  Znaczenie: Na tym polega proces pisania literatury transcendentalnej. Sentymentalista nie mający kwalifikacji Vaisnava nie jest w stanie wyprodukować transcendentalnych dzieł. Jest wielu głupców, którzy uważają Krsna-lila za temat sztuki i piszą albo malują obrazy o rozrywkach Pana Krsny z gopi, czasami przedstawiając je w sposób praktycznie nieprzyzwoity. Głupcy ci znajdują przyjemność w materialnym zadowalaniu zmysłów, lecz kto pragnie uczynić postęp w życiu duchowym, musi skrupulatnie unikać ich literatury. Jeśli ktoś nie jest sługą Krsny i Vaisnavów, za jakiego przedstawia się Krsnadasa Kaviraja Gosvami ofiarowując wyrazy szacunku Panu Caitanyi, Jego towarzyszom i uczniom, nie powinien podejmować prób pisania literatury transcendentalnej.

Adi 09.05    To dzięki miłosierdziu wszystkich tych Vaisnavów i guru próbuję pisać o rozrywkach i cechach Pana Caitanyi Mahaprabhu. Czy jestem tego świadomy czy też nie, piszę tę książkę dla samooczyszczenia.

Adi 09.05  Znaczenie: Na tym polega istota pisania transcendentalnych dzieł. Trzeba być autoryzowanym Vaisnavą, pokornym i czystym. Literaturę transcendentalną należy pisać dla oczyszczenia siebie, a nie dla uznania. Pisząc o rozrywkach Pana, bezpośrednio obcuje się z Panem. Nie należy ambitnie myśleć: "Zostanę wielkim autorem. Zasłynę jako pisarz." Są to pragnienia materialne. Należy próbować pisać dla samooczyszczenia. Książka może zostać opublikowana czy też nie, to nie ma znaczenia. Jeśli ktoś jest naprawdę szczery w pisaniu, spełnione zostaną wszystkie jego ambicje. Nieistotne jest, czy zasłynie się jako wielki autor. Literatury transcendentalnej nie należy pisać dla materialnego imienia i sławy.

Adi 09.06    Przyjmuję schronienie Najwyższej Osoby Boga Śri Caitanyi Mahaprabhu, który Sam jest drzewem transcendentalnej miłości do Krsny, jego ogrodnikiem, jak również osobą obdarzającą jego owocami i cieszącą się nimi.
Adi 09.07    Pan Caitanya pomyślał: "Na imię mam Viśvambhara, 'ten, który utrzymuje cały wszechświat'. Znaczenie tego imienia zostanie urzeczywistnione, jeśli będę mógł napełnić cały wszechświat miłością do Boga."
Adi 09.08    Myśląc w ten sposób, przyjął obowiązki plantatora i założył ogród w Navadvipie.
Adi 09.09    Pan przyniósł na tę Ziemię drzewo pragnień służby oddania i stał się jego ogrodnikiem. Zasadził nasionko tego drzewa i skropił je wodą Swej woli.

Adi 09.09  Znaczenie: W wielu miejscach służba oddania została porównana do pnącza. Należy zasadzić w swym sercu nasionko pnącza oddania, bhakti-lata. Pod wpływem regularnego słuchania i intonowania nasionko to zaowocuje i stopniowo rozrośnie się w dojrzałą roślinę i wyda owoc służby oddania, mianowicie miłość do Boga, którą wówczas bez przeszkód może rozkoszować się ogrodnik (malakara).

Adi 09.10    Wszelka chwała Śri Madhavendrze Puri, który jest magazynem wszelkiej służby oddania dla Krsny! Jest on drzewem pragnień służby oddania i to w nim po raz pierwszy zaowocowało nasionko służby oddania.

Adi 09.10  Znaczenie: Śri Madhavendra Puri, znany również jako Śri Madhava Puri, należał do sukcesji uczniów wywodzącej się od Madhvacaryi i był bardzo sławnym sannyasinem. Śri Caitanya Mahaprabhu był w trzeciej generacji uczniów wywodzącej się od Śri Madhavendry Puri. Proces wielbienia w sukcesji uczniów Madhvacaryi pełen był rytualnych ceremonii, prawie nie wykazując miłości do Boga. Śri Madhavendra Puri był pierwszą osobą w tej sukcesji uczniów, która przejawiła symptomy miłości do Boga i jako pierwszy napisał poemat rozpoczynający się słowami ayi dina-dayardra-natha: "O najmiłosierniejsza Osobo Boga." W poezji tej zawarte jest nasionko miłości do Boga kultywowane przez Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 09.11    Następnie nasionko służby oddania zaowocowało w formie Śri Iśvary Puri, a potem głównym pniem służby oddania stał się Sam ogrodnik, Caitanya Mahaprabhu.

Adi 09.11  Znaczenie: Śri Iśvara Puri był mieszkańcem Kumara-hatty, gdzie teraz znajduje się stacja kolejowa znana jako Kamarhatty. W pobliżu znajduje się również inna stacja nazywana Halisahara, która należy do wschodniej kolei wychodzącej ze wschodniej części Kalkuty. Iśvara Puri pojawił się w rodzinie bramina i był najukochańszym uczniem Śri Madhavendry Puri. W ostatniej części Caitanya-caritamrty, Ósmym Rozdziale, wersetach 26-29, jest powiedziane:

 

iśvara-puri kare śri-pada sevana

sva-haste karena mala-mutradi marjana

nirantara krsna-nama karaya smarana

krsna-nama krsna-lila śunaya anuksana

tusta hana puri tanre kaila alingana

vara dila krsne tomara ha-uk prema-dhana

sei haite iśvara-puri premera sagara

 

"W ostatnim okresie swego życia Śri Madhavendra Puri był schorowany i zupełnie nie był w stanie się poruszać, a Iśvara Puri tak całkowicie zaangażował się w służbę dla niego, że osobiście sprzątał jego kał i mocz. Zawsze intonując maha-mantrę Hare Krsna i przypominając Śri Madhavendrze Puri w ostatnim okresie jego życia o rozrywkach Pana Krsny, Iśvara Puri służył mu najlepiej spośród jego uczniów. Toteż Madhavendra Puri, był bardzo zadowolony i pobłogosławił go mówiąc: 'Mój drogi chłopcze, mogę jedynie modlić się do Krsny, aby był z ciebie zadowolony.' Tak więc dzięki łasce swego mistrza duchowego, Śri Madhavendry Puri, Iśvara Puri stał się wielkim bhaktą pogrążonym w oceanie miłości do Boga." Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura oznajmia w swej modlitwie Gurvastaka: yasya prasadad bhagavat-prasado yasyaprasadan na gatih kuto'pi: "Dzięki łasce mistrza duchowego otrzymujemy łaskę Krsny. Bez łaski mistrza duchowego nie można uczynić żadnego postępu. "Jak żywo ilustruje ten przykład, stajemy się doskonali dzięki łasce mistrza duchowego. Vaisnava zawsze chroniony jest przez Najwyższą Osobę Boga, ale jeśli zdaje się być schorowanym, jego uczniowie otrzymują w ten sposób szansę służenia mu. Iśvara Puri zadowolił swego mistrza duchowego służbą i dzięki jego błogosławieństwu stał się tak wielką osobistością, że Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął go na Swego mistrza duchowego.

    Śrila Iśvara Puri był mistrzem duchowym Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz przed inicjowaniem Pana Caitanyi udał się do Navadvipy i mieszkał przez kilka miesięcy w domu Gopinathy Acaryi. W tym czasie Pan Caitanya zapoznał się z nim i wiadomo, że służył on Śri Caitanyi Mahaprabhu poprzez recytowanie swej książki Krsna-lilamrty. Zostało to wyjaśnione w Caitanya-bhagavata, Siódmym Rozdziale Adi-lili.

    Aby nauczać innych własnym przykładem, jak być wiernym uczniem swego mistrza duchowego, Śri Caitanya Mahaprabhu, Najwyższa Osoba Boga, odwiedził miejsce narodzin Iśvary Puri w Kamarhatty i zebrał trochę ziemi z miejsca jego narodzin. Przechowywał ją bardzo starannie i codziennie zwykł spożywać odrobinę. Mówi o tym Caitanya-bhagavata, Rozdział Dwunasty. Stało się to teraz zwyczajem wśród bhaktów, którzy - podążając za przykładem Śri Caitanyi Mahaprabhu - udają się tam i zabierają z tego miejsca trochę ziemi.

Adi 09.12    Dzięki Swym niepojętym mocom Pan stał się jednocześnie ogrodnikiem, pniem i gałęźmi.
Adi 09.13-15    Z pnia drzewa wyrosło dziewięć korzeni sannyasinów - Paramananda Puri, Keśava Bharati, Brahmananda Puri i Brahmananda Bharati, Śri Visnu Puri, Keśava Puri, Krsnananda Puri, Śri Nrsimhatirtha i Śukhananda Puri. Tak więc drzewo stało niewzruszenie opierając się na tych dziewięciu korzeniach.

Adi 09.13-15  Znaczenie: Paramananda Puri. Paramananda Puri należał do rodziny bramińskiej okręgu Trihut w Uttara Pradesh. Jego mistrzem duchowym był Madhavendra Puri. Dzięki swemu związkowi z Madhavendrą Puri Paramananda Puri był bardzo drogi Śri Caitanyi Mahaprabhu. W Caitanya-bhagavata, Jedenastym Rozdziale Antya-lili znajduje się następujące stwierdzenie:

 

sannyasira madhye iśvarera priya-patra

ara nahi eka puri gosani se matra

damodara-svarupa paramananda-puri

sannyasi-parsade ei dui adhikari

niravadhi nikate thakena dui-jana

prabhura sannyase kare dandera grahana

puri dhyana-para damodarera kirtana

yata-priti iśvarera puri-gosanire

damodara-svarupere-o tata priti kare

 

"Spośród uczniów będących sannyasinami, bardzo drogimi Madhavendrze Puri byli Iśvara Puri i Paramananda Puri. Tak więc Paramananda Puri - jak Svarupa Damodara, który był również sannyasinem - był bardzo drogi Śri Caitanyi Mahaprabhu i był Jego bezustannym towarzyszem. Kiedy Pan Caitanya przyjął wyrzeczony porządek życia, Paramananda Puri ofiarował Mu dandę. Paramananda Puri był zawsze pogrążony w medytacji, a Śri Svarupa zawsze intonował maha-mantrę Hare Krsna. Tak jak Śri Caitanya Mahaprabhu ofiarował pełny szacunek Swemu mistrzowi duchowemu, Iśvarze Puri, podobnie szanował Paramanandę Puri i Svarupę Damodarę." W Caitanya-bhagavata, Trzecim Rozdziale Antya-lili opisane jest, że kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu po raz pierwszy ujrzał Paramanandę Puri, powiedział, co następuje:

 

aji dhanya locana, saphala aji janma

saphala amara aji haila sarva-dharma

prabhu bale aji mora saphala sannyasa

aji madhavendra more ha-ila prakaśa

 

"Moje oczy, Mój umysł, Moje religijne czyny i Moje przyjęcie porządku sannyasy osiągnęły teraz doskonałość, ponieważ dzisiaj Madhavendra Puri zamanifestował się przede Mną w formie Paramanandy Puri." Caitanya-bhagavata dalej oznajmia:

 

kathoksane anyo 'nye karena pranama

paramananda-puri caitanyera priya-dhama

 

"Tak więc Śri Caitanya Mahaprabhu wymienił pełne szacunku pokłony z Paramanandą Puri, który był Mu bardzo drogi." Paramananda Puri założył mały zakon po zachodniej stronie świątyni Jagannatha, gdzie kazał wykopać studnię dostarczającą wody. Woda ta jednakże była gorzka i dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu modlił się do Pana Jagannatha, aby pozwolił Gangesowi wpłynąć do studni i uczynić wodę słodką. Kiedy Pan Jagannatha spełnił tę prośbę, Pan Caitanya powiedział wszystkim bhaktom, że od tego dnia woda w studni Paramanandy Puri powinna być święcona jako woda Gangesu, gdyż każdy bhakta, który będzie ją pił, czy się w niej wykąpie, z pewnością otrzyma tę samą korzyść, jaką otrzymuje się z picia wody Gangesu czy kąpania się w niej. Taka osoba z pewnością rozwinie czystą miłość do Boga. Caitanya-bhagavata oznajmia:

 

prabhu bale ami ye achiye prthivite

niścayai janiha puri-gosanira prite

 

"Śri Caitanya Mahaprabhu zwykł mówić: 'Żyję w tym świecie jedynie dzięki wspaniałemu zachowaniu Śri Paramanandy Puri.' " Sto osiemnasty werset Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, puri śri-paramanando ya asid uddhavah pura: "Paramananda Puri nie jest nikim innym jak Uddhavą." Uddhava był przyjacielem i wujem Pana Krsny, a w Caitanya-lili ten sam Uddhava stał się przyjacielem Śri Caitanyi Mahaprabhu i Jego wujem w ich związku w sukcesji uczniów.

    Keśava Bharati. Sampradaye: Sarasvati, Bharati i Puri należą do Śrngeri Mathy w Południowych Indiach, a Śri Keśava Bharati, który w tym czasie przebywał w zakonie w Katwie, należał do Bharati-sampradayi. Według niektórych autorytatywnych opinii chociaż Keśava Bharati należał do Śankara-sampradayi, wcześniej był inicjowany przez Vaisnavę. Przypuszcza się, że był on Vaisnavą z tego względu, że był inicjowany przez Madhavendrę Puri, gdyż niektórzy mówią, że od niego przyjął sannyasę. Świątynia i wielbienie Bóstwa rozpoczęte przez Keśavę Bharati nadal istnieją w wiosce znanej jako Khatundi, która należy do obszaru pocztowego Kandary, w okręgu Burdwan. Według zarządzających tą mathą kapłani są potomkami Keśavy Bharata a niektórzy mówią, że osoby wielbiące Bóstwo są potomkami synów Keśavy Bharati. W swym życiu rodzinnym miał on dwóch synów, Niśapati i Usapadi, i w czasie, kiedy świątynię tę odwiedził Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati, kapłanem prowadzącym świątynię był bramin o imieniu Śri Nakadicandra Vidyaratna, który był członkiem rodziny Niśapatiego. Zdaniem niektórych kapłani tej świątyni należą do rodziny brata Keśavy Bharati. Jeszcze inni sądzą, że są oni potomkami Madhavy Bharati, który był innym uczniem Keśavy Bharati. Uczeń Madhavy Bharati, Balabhadra, który później został sannyasinem Bharati-sampradayi, w swym życiu rodzinnym miał dwóch synów o imionach Madana i Gopala. Madana, którego nazwiskiem rodzinnym było Bharata, mieszkał w wiosce Auriya, a Gopala, którego nazwisko rodzinne brzmiało Brahmacari, mieszkał w wiosce Denduda. Wielu potomków obu tych rodzin żyje nadal.

    W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 52, powiedziane jest:

 

mathurayam yajna-sutram pura krsnaya yo munih

dadau sandipanih so 'bhut adya keśava-bharati

 

"Sandipani Muni, który poprzednio ofiarował święte nici Krsnie i Balaramie, później został Keśava Bharati." To właśnie on ofiarował sannyasę Śri Caitanyi Mahaprabhu. A oto inne stwierdzenie z Gaura-ganoddeśa-dipiki, werset 117. Iti kecit prabhasante 'krurah keśava-bharati: "Według niektórych autorytatywnych opinii Keśava Bharati jest inkarnacją Akrury." Keśava Bharati ofiarował Śri Caitanyi Mahaprabhu porządek sannyasy w roku 1432 śakabda (1510 n.e.) w Katwie. Stwierdzenie to znajduje się w Vaisnava-manjusa, Części Drugiej.

    Brahmananda Puri. Śri Brahmananda Puri był jednym z towarzyszy Śri Caitanyi Mahaprabhu, kiedy spełniał On kirtan w Navadvipie, i również przyłączył się do Pana Caitanyi w Jagannatha Puri. W związku z tym możemy zauważyć, że imię Brahmananda przyjmują nie tylko sannyasini Mayavadi, lecz również sannyasini Vaisnava. Jeden z naszych głupich braci duchowych skrytykował naszego sannyasina Brahmanandę Svamiego, mówiąc, że jest to imię Mayavadi. Głupiec ten nie wiedział, że Brahmananda nie zawsze odnosi się do bezosobowego. Parabrahmanem, Najwyższym Brahmanem, jest Krsna. Zatem bhakta Krsny może być również nazywany Brahmanandą; wyraźnie wynika to z faktu, że Brahmananda Puri był jednym z głównych sannyasinów towarzyszących Panu Caitanyi Mahaprabhu.

    Brahmananda Bharati. Brahmananda Bharati udał się do Jagannatha-dhamy, aby tam zobaczyć Śri Krsnę Caitanyę Mahaprabhu. W tym czasie zwykł okrywać swe ciało jedynie skórą jelenia i Śri Caitanya Mahaprabhu pośrednio dał mu do zrozumienia, że nie podobało Mu się to okrycie. Dlatego Brahmananda Bharati porzucił je i przyjął przepaskę na biodra koloru szafranu, jakiej używają sannyasini Vaisnava. Przez pewien czas mieszkał ze Śri Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri.

Adi 09.16    Ze spokojnym i poważnym Paramanandą Puri jako korzeniem środkowym oraz innymi ośmioma korzeniami rozchodzącymi się w ośmiu kierunkach, drzewo Caitanyi Mahaprabhu stało niewzruszone.
Adi 09.17    Z pnia wyrosło wiele gałęzi, a ponad nimi niezliczone inne.
Adi 09.18    W ten sposób gałęzie drzewa Caitanyi uformowały grupę czy społeczeństwo, z wielkimi gałęźmi zakrywającymi cały wszechświat.

Adi 09.18  Znaczenie: Nasze Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny jest jedną z gałęzi drzewa Caitanyi.

Adi 09.19    Z każdej gałęzi wyrosło wiele setek podgałęzi. Tak więc nikt nie jest w stanie zliczyć, jak wiele wyrosło gałęzi.
Adi 09.20    Postaram się nazwać główne z niezliczonych gałęzi. Proszę, posłuchajcie opisu drzewa Caitanyi.
Adi 09.21    Na wierzchołku drzewa pień rozgałęził się na dwa. Jeden został nazwany Śri Advaita Prabhu, a drugi - Śri Nityananda Prabhu.
Adi 09.22    Z tych dwóch pni wyrosło wiele gałęzi i podgałęzi, które zakryły cały świat.
Adi 09.23    Te gałęzie i podgałęzie i ich podgałęzie stały się tak liczne, że w rzeczywistości nikt nie może ich opisać.
Adi 09.24    W ten sposób uczniowie i wnukowie uczniowie oraz ich wielbiciele rozproszyli się po całym świecie i niemożliwością jest zliczenie ich wszystkich.
Adi 09.25    Tak jak duże drzewo figowe ma owoce na całym swym ciele, tak każda z części drzewa służby oddania wydała owoc.

Adi 09.25  Znaczenie: To drzewo służby oddania nie jest z tego materialnego świata. Rośnie w świecie duchowym, gdzie nie ma różnicy pomiędzy jedną częścią ciała a drugą. Jest to niczym drzewo z cukru, gdyż jakiejkolwiek jego części się skosztuje, jest ona zawsze słodka. Drzewo bhakti ma różnego rodzaju gałęzie, liście i owoce, lecz przeznaczeniem ich wszystkich jest służenie Najwyższej Osobie Boga. Jest dziewięć różnych procesów służby oddania (śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam arcanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam), lecz wszystkie przeznaczone są jedynie dla służby Najwyższego Pana. Więc bez względu na to, czy ktoś słucha, intonuje, pamięta czy wielbi, jego czynności dadzą ten sam rezultat. To, który z tych procesów jest najodpowiedniejszy dla określonego bhakty, zależy od jego smaku.

Adi 09.26    Ponieważ oryginalnym pniem był Śri Krsna Caitanya Mahaprabhu, to smak owoców, które wyrosły na gałęziach i podgałęziach, pokonał smak nektaru.
Adi 09.27    Owoce dojrzały i stały się słodkie i nektariańskie. Ogrodnik, Śri Caitanya Mahaprabhu, rozdzielił je nie pytając o zapłatę.
Adi 09.28    Całe bogactwo trzech światów nie może równać się wartości jednego takiego nektariańskiego owocu służby oddania.
Adi 09.29    Caitanya Mahaprabhu rozdzielił owoc służby oddania nie zważając na to, kto poprosił o niego, a kto nie, czy też kto był godny otrzymania go, a kto nie.

Adi 09.29  Znaczenie: Na tym polega istota ruchu sankirtanu Pana Caitanyi. Nie ma rozróżnienia na tych, którzy są odpowiednimi osobami do słuchania czy wzięcia udziału w ruchu sankirtanu, a którzy nie. Powinien być on zatem głoszony bez czynienia różnicy. Jedynym celem nauczających w ruchu sankirtanu musi być kontynuowanie nauczania bez ograniczeń. W ten właśnie sposób Śri Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu w tym świecie.

Adi 09.30    Transcendentalny ogrodnik, Śri Caitanya Mahaprabhu, rozdzielał garściami ten owoc we wszystkich kierunkach, a kiedy ubodzy, głodni ludzie spożywali go, ogrodnik uśmiechał się z wielką przyjemności.
Adi 09.31    Pan Caitanya w ten sposób zwrócił się do różnego rodzaju gałęzi i podgałęzi drzewa służby oddania:
Adi 09.32    "Ponieważ drzewo służby oddania jest transcendentalne, każda z jego części może spełniać funkcję wszystkich innych. Chociaż drzewo jest zazwyczaj nieruchome, niemniej jednak to drzewo porusza się.

Adi 09.32  Znaczenie: Z doświadczenia w tym świecie materialnym wiemy, że drzewa stoją w jednym miejscu, lecz w świecie duchowym drzewo może przejść z jednego miejsca do drugiego. Dlatego wszystko w świecie duchowym jest zwane alaukika, niezwykłe czy transcendentalne. Inną cechą takiego drzewa jest to, że może działać uniwersalnie. W świecie materialnym korzenie drzewa zagłębiają się w ziemię, aby zdobyć pokarm, lecz w świecie duchowym funkcję korzeni mogą spełniać również gałęzie, gałązki i liście górnej części drzewa.

Adi 09.33    "Wszystkie części tego drzewa są świadome duchowo i tak wzrastając rozprzestrzeniają się na cały świat.
Adi 09.34    "Jestem jedynym ogrodnikiem. Do jak wielu miejsc mogę się udać? Jak wiele owoców mogę zerwać i rozdzielić?

Adi 09.34  Znaczenie: Tutaj Śri Caitanya Mahaprabhu daje do zrozumienia, że rozdzielanie maha-mantry Hare Krsna powinno być spełniane połączonymi siłami. Chociaż jest On Najwyższą Osobą Boga, rozpacza: "Jak mogę działać Sam? Jak Sam mogę zerwać ten owoc i rozdzielić go na cały świat?" Oznacza to, że wszystkie klasy bhaktów powinny połączyć się, by rozdzielać maha-mantrę Hare Krsna bez zważania na czas, miejsce i sytuację.

Adi 09.35    "Zrywanie i rozdzielanie owoców w pojedynkę z pewnością byłoby bardzo mozolnym zadaniem i podejrzewam też, że niektórzy otrzymaliby je, podczas gdy inni nie.
Adi 09.36    "Dlatego rozkazuję każdej osobie w tym wszechświecie, aby przyjęła tę świadomość Krsny i rozpowszechniła ją wszędzie.

Adi 09.36  Znaczenie: W związku z tym jest pewna pieśń śpiewana przez Śrila Bhaktivinoda Thakurę:

 

enechi ausadhi maya naśibara lagi'

harinama-mahamantra lao tumi magi'

bhakativinoda prabhu-carane padiya

sei harinama-mantra la-ila magiya

 

Pan Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu, by rozproszyć złudzenie mayi, z powodu którego każdy w tym materialnym świecie uważa się za produkt materii i dlatego sądzi, że ma wiele obowiązków związanych z ciałem. W rzeczywistości żywa istota nie jest tym materialnym ciałem; jest duszą. Ma duchową potrzebę, by być wiecznie szczęśliwą i pełną wiedzy, lecz na nieszczęście utożsamia się z ciałem, czasami jako istota ludzka, czasami jako zwierzę, czasami jako drzewo, czasami jako zwierzę wodne, czasami jako półbóg itd. Tak więc z każdą zmianą ciała rozwija odmienny typ świadomości, spełniając różnego typu czynności, i w ten sposób coraz bardziej uwikłuje się w egzystencję materialną, wiecznie transmigrując z jednego ciała do drugiego. Pod wpływem mayi, czyli złudzenia, nie zważa na przeszłość czy przyszłość, lecz jest jedynie usatysfakcjonowana krótkim życiem, które otrzymała obecnie. Aby usunąć to złudzenie, Śri Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu i prosi każdego, aby go przyjął i rozpowszechniał. Osoba, która jest rzeczywiście zwolennikiem Śri Bhaktivinoda Thakury, musi zaakceptować prośbę Pana Caitanyi Mahaprabhu, ofiarowując pełne szacunku pokłony Jego lotosowym stopom, i w ten sposób błagać Go o maha-mantrę Hare Krsna. Jeśli ktoś jest na tyle szczęśliwy, że błaga Pana o tę maha-mantrę Hare Krsna, jego życie staje się sukcesem.

Adi 09.37    "Jestem jedynym ogrodnikiem. Jeśli nie rozdam tych owoców, co z nimi uczynię? Jak wiele owoców mogę Sam spożyć?

Adi 09.37  Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu wyprodukował tak wiele owoców służby oddania, że muszą one zostać rozdzielone na całym świecie; w przeciwnym razie, jak Sam mógłby rozkoszować się każdym z tych owoców i smakować je? Oryginalnym powodem zstąpienia Pana Śri Krsny jako Śri Caitanyi Mahaprabhu było zrozumienie miłości Śrimati Radharani do Krsny i skosztowanie tej miłości. Owoce drzewa służby oddania były niezliczone i dlatego pragnął On bez ograniczeń rozdawać je każdemu. Wskutek tego Śrila Rupa Gosvami pisze:

 

anarpita-carim cirat karunayavatirnah kalau

samarpayitum unnatojjvala-rasam sva-bhakti-śriyam

harih purata-sundara-dyuti-kadamba-sandipitah

sada hrdaya-kandare sphuratu vah śaci-nandanah

 

Było wiele wspaniałych inkarnacji Najwyższej Osoby Boga, lecz żadna z nich nie była tak hojna, łaskawa i wspaniałomyślna jak Śri Caitanya Mahaprabhu, gdyż On rozdzielał najbardziej poufny aspekt służby oddania, mianowicie małżeńską miłość Radhy i Krsny. Dlatego Śri Rupa Gosvami Prabhupada pragnie, aby Śri Caitanya Mahaprabhu wiecznie żył w sercach wszystkich bhaktów, gdyż w ten sposób mogą oni zrozumieć miłosne sprawy Śrimati Radharani i Krsny i rozkoszować się nimi.

Adi 09.38    "Dzięki transcendentalnemu pragnieniu Najwyższej Osoby Boga całe drzewo zostało spryskane wodą i w ten sposób jest niezliczona ilość owoców miłości do Boga.

Adi 09.38  Znaczenie: Bóg jest nieograniczony i również nieograniczone są Jego pragnienia. Ten przykład nieograniczonych owoców jest w rzeczywistości właściwy nawet w kontekście materialnym, gdyż dzięki dobrej woli Najwyższej Osoby Boga może być wystarczająco owoców, zboża i innego rodzaju pożywienia, tak że wszyscy ludzie na całym świecie nie mogliby podołać spożyć go, nawet gdyby jedli dziesięć razy więcej, niż pozwalają im na to ich możliwości. W tym materialnym świecie w rzeczywistości nie brakuje niczego poza świadomością Krsny. Jeśli ludzie staną się świadomi Krsny, to dzięki transcendentalnej woli Najwyższej Osoby Boga będzie pod dostatkiem pożywienia, tak że ludzie nie będą mieli żadnych problemów ekonomicznych. Fakt ten można zrozumieć z łatwością. Produkcja owoców i kwiatów nie zależy od naszej woli, lecz najwyższej woli Osoby Boga. Jeśli On jest zadowolony, może dostarczyć dosyć owoców, kwiatów itd., lecz jeśli ludzie są ateistami i są bezbożni, to z Jego woli natura ogranicza dostawę pożywienia. Na przykład, w kilku prowincjach Indii, szczególnie w Maharastra, Uttara Pradesh i innych przylegających stanach, czasami jest wielki niedobór żywności z powodu braku deszczu. Tak zwani naukowcy i ekonomiści nie mogą na to nic poradzić. Aby więc rozwiązać wszystkie te problemy, trzeba zabiegać o dobrą wolę Najwyższej Osoby Boga poprzez stanie się świadomym Krsny i regularne wielbienie Go w służbie oddania.

Adi 09.39    "Szerzcie ten ruch świadomości Krsny na całym świecie. Niech ludzie spożywaj te owoce i ostatecznie uwolnij się od starości i śmierci.

Adi 09.39  Znaczenie: Ruch świadomości Krsny wprowadzony przez Pana Caitanyę jest niezmiernie ważny, ponieważ ten, kto go przyjmuje, staje się wieczny, wolny od narodzin, śmierci i starości. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że prawdziwymi niedolami w życiu są cztery zasady narodzin, śmierci, starości i choroby. Są tak głupi, że godzą się z tymi czterema niedolami, nie znając transcendentalnego lekarstwa maha-mantry Hare Krsna. Po prostu intonując maha-mantrę Hare Krsna, można uwolnić się od wszelkiego nieszczęścia, lecz ponieważ ludzie są pod urokiem złudnej energii, nie traktują tego ruchu poważnie. Dlatego ci, którzy są rzeczywiście sługami Śri Caitanyi Mahaprabhu, muszą poważnie szerzyć ten ruch na całym świecie, by wyświadczyć największą przysługę społeczeństwu ludzkiemu. Oczywiście zwierzęta i inne niższe gatunki nie są w stanie zrozumieć tego ruchu, lecz nawet jeśli mała liczba żywych istot przyjmie go poważnie, to dzięki ich głośnemu intonowaniu odniosą korzyść wszystkie żywe istoty, nawet łącznie z drzewami, zwierzętami i innymi niższymi gatunkami. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu zapytał Haridasa Thakurę, jak zamierza przynieść korzyść istotom innym niż ludzie, Śrila Haridasa Thakura odpowiedział, że maha-mantra Hare Krsna ma tak wielką moc, że jeśli intonuje się ją głośno, każdy odnosi korzyść, łącznie z niższymi gatunkami życia.

Adi 09.40    "Kiedy owoce te zostaną rozdzielone na całym świecie, zasłynę wszędzie jako pobożny człowiek i w ten sposób wszyscy ludzie będą z wielką przyjemnością sławili Moje imię.

Adi 09.40  Znaczenie: Ta przepowiednia Pana Caitanyi Mahaprabhu teraz rzeczywiście zaczyna się sprawdzać. Ruch świadomości Krsny rozpowszechniany jest na całym świecie poprzez intonowanie świętego imienia Pana, maha-mantry Hare Krsna, i ludzie, którzy wiedli pogmatwane, chaotyczne życie, doznają teraz transcendentalnego szczęścia. Odnajdują pokój w sankirtanie i dlatego uznają, że z ruchu tego płynie największa korzyść. Jest to błogosławieństwem Pana Caitanyi Mahaprabhu. Jego przepowiednia teraz rzeczywiście się spełnia i ci, którzy są rozsądni i sumienni, doceniają wartość tego wielkiego ruchu.

Adi 09.41    "Kto narodził się w Indiach [Bharata-varsie] jako istota ludzka, powinien uczynić swe życie sukcesem i działać dla korzyści wszystkich innych ludzi.

Adi 09.41  Znaczenie: Ten ważny werset mówi o wspaniałomyślności Pana Caitanyi Mahaprabhu. Chociaż narodził się w Bengalu i wskutek tego Bengalczycy mają wobec Niego szczególne zobowiązania, Śri Caitanya Mahaprabhu zwraca się nie tylko do Bengalczyków, lecz wszystkich mieszkańców Indii. Prawdziwa cywilizacja ludzka może rozwinąć się właśnie na ziemi Indii.

    Życie ludzkie szczególnie przeznaczone jest do realizacji Boga, jak oznajmia Vedanta-sutra (athato brahma-jijnasa). Każdy, kto rodzi się na ziemi Indii, (Bharata-varsy), jest szczególnie uprzywilejowany w ten sposób, że jest w stanie skorzystać z instrukcji i przewodnictwa cywilizacji wedyjskiej. Automatycznie otrzymuje podstawowe zasady życia duchowego, gdyż 99,9 procent ludzi Indii, nawet prości rolnicy wioskowi i inni niewykształceni i prości ludzie, wierzą w transmigrację duszy, wierzą w przeszłe i przyszłe życie, wierzą w Boga i naturalnie chcą wielbić Najwyższą Osobę Boga czy Jego reprezentanta. Idee te są naturalnym dziedzictwem osoby urodzonej w Indii. India ma wiele świętych miejsc pielgrzymek, takich jak Gaya, Benares, Mathura, Prayag, Vrndavana, Haridvar, Rameśvaram i Jagannatha Puri i nadal udaj ą się tam setki i tysiące ludzi. Chociaż współcześni przywódcy Indii starają się wpłynąć na ludzi, by nie wierzyli w Boga, nie wierzyli w następne życie oraz w różnice między życiem pobożnym i niepobożnym i uczą ich, jak pić wino, jeść mięso i stać się rzekomo cywilizowanymi, to ludzie mimo to obawiają się tych czterech czynności grzesznego życia - mianowicie niedozwolonego seksu, jedzenia mięsa, intoksykacji i hazardu - i kiedykolwiek jest jakiś festiwal religijny, gromadzą się tam tysiącami. Mamy rzeczywiste doświadczenie tego. Kiedykolwiek ruch świadomości Krsny urządza festiwal sankirtanu w takich wielkich miastach jak Kalkuta, Bombaj, Madras, Ahmedabad czy Hyderabad, tysiące ludzi przybywa, by słuchać. Czasami przemawiamy po angielsku, lecz chociaż większość ludzi nie rozumie angielskiego, mimo to przychodzą nas słuchać. Nawet kiedy przemawiają imitowane inkarnacje Boga, ludzie gromadzą się tysiącami, gdyż każda osoba narodzona w Indiach ma naturalne inklinacje duchowe i uczona jest podstawowych zasad życia duchowego; muszą jedynie zdobyć większe wykształcenie w zasadach wedyjskich. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział, janma sarthaka kari' kara para-upakara: jeśli człowiek Indii jest wykształcony w zasadach wedyjskich, może pełnić najbardziej korzystną działalność dobroczynną dla całego świata.

    Obecnie, z powodu braku świadomości Krsny, czyli świadomości Boga, cały świat jest pogrążony w ciemności, okryty czterema zasadami grzesznego życia - jedzeniem mięsa, niedozwolonym seksem, hazardem i intoksykacją. Dlatego istnieje potrzeba żywiołowej propagandy, by kształcić ludzi, aby powstrzymywali się od grzesznych czynności. To przyniesie pokój i pomyślność; naturalnie zmniejszy się liczba rozbójników, złodziei i rozpustników i całe ludzkie społeczeństwo będzie świadome Boga.

    Praktycznym rezultatem naszego szerzenia ruchu świadomości Krsny na całym świecie jest to, że teraz najbardziej zdegradowani rozpustnicy stają się najwznioślejszymi świętymi. Jest to tylko pokorna służba jednego człowieka Indii dla świata. Gdyby wszyscy ludzie Indii podjęli tę ścieżkę, jak poradził Pan Caitanya Mahaprabhu, India dałaby wyjątkowy dar światu i dzięki temu zyskałaby sławę. Teraz jednakże znana jest jako kraj ubogi i kiedy ktoś z Ameryki czy z innych bogatych krajów udaje się do Indii, widzi wielu leżących na chodnikach ludzi, którzy nie mogą otrzymać nawet dwóch posiłków dziennie. Istnieją również instytucje zbierające pieniądze ze wszystkich części świata w imię działalności dobroczynnej dla ubogich ludzi, lecz wydają je na własne zadowalanie zmysłów. Teraz, na polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu, zapoczątkowany został ruch świadomości Krsny i ludzie odnoszą z niego korzyść. Dlatego teraz obowiązkiem liderów Indii jest rozważenie znaczenia tego ruchu i szkolenie wielu ludzi Indii, by udawali się poza Indie w celu nauczania tego kultu. Ludzie przyjmą go, zaistnieje współpraca między ludźmi Indii i innymi ludźmi świata i w ten sposób spełniona zostanie misja Śri Caitanyi Mahaprabhu. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu będzie sławiony na całym świecie i ludzie w naturalny sposób będą szczęśliwi, spokojni i będą cieszyć się pomyślnością, nie tylko w tym życiu, lecz również w następnym. Gdyż jak oznajmia Bhagavad-gita, ktokolwiek zrozumie Krsnę, Najwyższą Osobę Boga, z łatwością otrzyma zbawienie, czyli wolność od powtarzających się narodzin i śmierci, i powróci do domu, z powrotem do Boga. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu prosi każdego obywatela Indii, by głosił ten kult w celu ocalenia świata od zgubnego nieładu.

    Jest to obowiązkiem każdego, nie tylko ludzi Indii, i dlatego jesteśmy bardzo szczęśliwi, że amerykańscy i europejscy chłopcy i dziewczęta poważnie współpracują z tym ruchem. Należy dobrze wiedzieć, że najlepszą działalnością dobroczynną dla całego ludzkiego społeczeństwa jest rozbudzenie w człowieku świadomości Boga, czyli świadomości Krsny. Zatem każdy powinien pomóc temu wielkiemu ruchowi. Potwierdza to Śrimad-Bhagavatam, Canto Dziesiąte, 35 werset Dwudziestego Drugiego Rozdziału, który został zacytowany poniżej w Caitanya-caritamrcie.

Adi 09.42    "'Obowiązkiem każdej żywej istoty jest spełnianie czynności dobroczynnych - swym życiem, bogactwem, inteligencją i słowami - dla korzyści innych.'

Adi 09.42  Znaczenie: Są dwa rodzaje ogólnych czynności - śreya, czyli czynności przynoszące ostateczną korzyść i pomyślność, i preya, czynności przynoszące natychmiastową korzyść i pomyślność. Na przykład, dzieci bardzo lubią się bawić. Nie chcą chodzić do szkoły, by zdobyć wykształcenie, i myślą, że celem życia jest bawienie się cały dzień i noc i oddawanie się przyjemnościom z przyjaciółmi. Nawet w transcendentalnym życiu Pana Krsny widzimy, że kiedy był dzieckiem, bardzo lubił bawić się ze Swymi przyjaciółmi rówieśnikami, chłopcami pasterzami. Nie chciał nawet przychodzić do domu na obiad. Matka Yaśoda musiała wychodzić po Niego i nakłaniać Go do powrotu do domu. Naturą dziecka jest bawienie się dzień i noc i nie dbanie nawet o zdrowie czy inne ważne sprawy. Jest to przykład preya, czyli czynności przynoszących natychmiastową korzyść, lecz są również śreya, czynności przynoszące ostateczną pomyślność. Zgodnie z cywilizacją wedyjską istota ludzka musi być świadoma Boga. Powinna zrozumieć, kim jest Bóg, czym jest ten materialny świat, czym jest ona sama i na czym polega ich związek. To nazywane jest śreya, czyli postępowaniem przynoszącym ostateczną pomyślność.

    Ten werset ze Śrimad-Bhagavatam mówi, że należy być zainteresowanym śreya. Aby osiągnąć ostateczny cel śreya, czyli pomyślność, należy zaangażować wszystko, łącznie ze swym życiem, bogactwem i słowami, nie tylko dla siebie, lecz również dla innych. Jeśli jednakże ktoś nie jest zainteresowany śreya w swym własnym życiu, nie może nauczać o śreya dla korzyści innych.

    Powyższy werset zacytowany przez Śri Caitanyę Mahaprabhu odnosi się do istot ludzkich, nie do zwierząt. Jak wskazują na to słowa poprzedniego wersetu manusya-janma, są to nakazy dla istot ludzkich. Niestety, chociaż istoty ludzkie mają ciało człowieka, ich zachowanie jest na poziomie niższym od zachowania zwierząt Jest to wadą współczesnego wykształcenia. Współcześni nauczyciele nie znają celu ludzkiego życia; interesuje ich jedynie rozwinięcie warunków ekonomicznych ich krajów czy społeczeństwa ludzkiego. To również jest konieczne; cywilizacja wedyjska bierze pod uwagę wszystkie aspekty ludzkiego życia, łącznie z dharmą (religią), arthą (rozwojem ekonomicznym), kamą (zadowalaniem zmysłów) i moksą (wyzwoleniem). Lecz ludzkość powinna być głównie zainteresowana religią. Aby być religijnym, trzeba być posłusznym poleceniom Boga, lecz na nieszczęście ludzie w tym wieku odrzucili religię i zajęci są rozwojem ekonomicznym. Uciekają się do wszelkich środków, by zdobyć pieniądze. Dla rozwoju ekonomicznego nie trzeba zdobywać pieniędzy wszelkimi sposobami; trzeba mieć jedynie wystarczającą ilość pieniędzy na utrzymanie ciała i duszy. Ponieważ jednakże współczesny rozwój ekonomiczny nie ma religijnego tła, ludzie stali się pożądliwi, chciwi i szaleją za pieniędzmi. Po prostu rozwijają cechy rajas (pasji) i tamas (ignorancji), lekceważąc inną cechę natury, sattva (dobroć), i kwalifikacje bramińskie. Dlatego całe społeczeństwo jest w chaosie.

    Bhagavatam mówi, że obowiązkiem zaawansowanej istoty ludzkiej jest działanie w taki sposób, aby umożliwić społeczeństwu ludzkiemu osiągnięcie ostatecznego celu życia. Podobny werset znajduje się w Visnu Puranie (45 werset Dwunastego Rozdziału Części Trzeciej), który został zacytowany w tym rozdziale Caitanya-caritamrty jako werset 43.

Adi 09.43    "'Swą pracą, myślami i słowami, człowiek inteligentny musi spełniać czyny, które będą korzystne dla wszystkich żywych istot w tym życiu i w następnym.'

Adi 09.43  Znaczenie: Na nieszczęście ludzie na ogół nie wiedzą, co zdarzy się w następnym życiu. Przygotowanie się do następnego życia jest zdrowym rozsądkiem i jest to zasadą cywilizacji wedyjskiej, lecz obecnie ludzie na całym świecie nie wierzą w następne życie. Nawet wpływowi profesorowie i inni nauczyciele mówią, że wraz z końcem ciała kończy się wszystko. Ta ateistyczna filozofia zabija ludzką cywilizację. Ludzie w nieodpowiedzialny sposób dopuszczają się wszelkiego rodzaju grzesznych czynów i w ten sposób za sprawą propagandy kształceniowej tzw. przywódców zostaje im zabrany przywilej ludzkiego życia. W rzeczywistości faktem jest, że celem tego życia jest przygotowanie się do życia następnego; drogą ewolucji przeszliśmy przez wiele gatunków czy form, a ta ludzka forma życia jest sposobnością do osiągnięcia lepszego życia. Wyjaśnia to Bhagavad-gita:

 

yanti deva-vrata devan    pitrn yanti pitr-vratah

bhutani yanti bhutejya    yanti mad-yajino 'pi mam

 

"Kto czci półbogów, narodzi się pomiędzy półbogami; kto czci upiory i duchy, narodzi się pomiędzy takimi istotami; kto oddaje cześć przodkom, pójdzie do przodków, a ci, którzy Mnie wielbią, będą żyć ze Mną." (Bg. 9.25) Można zatem wznieść się na wyższe systemy planetarne, które są rezydencją półbogów, można otrzymać promocję na Pitrlokę, można pozostać na Ziemi, lecz można również udać się do domu, z powrotem do Boga. Potwierdza to Bhagavad-gita (4.9): tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna. Ten, kto prawdziwie zna Krsnę, po porzuceniu ciała nie powraca ponownie do tego świata, by przyjąć materialne ciało, lecz wraca do domu, do Boga. Wiedza ta zawarta jest w śastrach i ludzie powinni otrzymać sposobność poznania jej. Nawet jeśli ktoś nie może powrócić do Boga w jednym życiu, cywilizacja wedyjska przynajmniej daje sposobność awansowania na wyższe systemy planetarne, gdzie żyją półbogowie, a nie ponownego zdegradowania się do życia zwierzęcego. Chociaż wiedza ta stanowi wielką naukę, obecnie ludzie nie rozumieją jej, gdyż są niewykształceni i szkoleni w ten sposób, by jej nie przyjmować. Jest to okropny stan współczesnego społeczeństwa ludzkiego. W takiej sytuacji ruch świadomości Krsny jest jedyną nadzieją na skierowanie uwagi inteligentnego człowieka ku większej korzyści w życiu.

Adi 09.44    "Jestem zaledwie ogrodnikiem. Nie mam ani królestwa, ani wielkich bogactw. Mam jedynie trochę owoców i kwiatów, które pragnę wykorzystać do osiągnięcia pobożności w Mym życiu.

Adi 09.44  Znaczenie: Spełniając działalność dobroczynną dla społeczeństwa ludzkiego Śri Caitanya Mahaprabhu prezentuje Siebie jako niezbyt bogatego, w ten sposób dając do zrozumienia, że człowiek nie musi być bogaty, aby działać dla dobrobytu ludzkości. Czasami ludzie bogaci są bardzo dumni, że mogą spełniać czyny korzystne dla ludzkiego społeczeństwa, podczas gdy inni nie mogą. Praktycznym tego przykładem jest to, że kiedy w Indii jest niedobór żywności z powodu skąpych opadów deszczu, niektórzy członkowie bogatszych klas dumnie rozdzielają pożywienie, robiąc wielkie aranżacje z pomocą rządu, jak gdyby jedynie dzięki takim czynnościom ludzie mogli odnieść korzyść. Przypuśćmy, że nie byłoby zboża, jak wówczas bogaci ludzie rozdzielaliby pożywienie? Produkcja zboża jest całkowicie uzależniona od Boga. Gdyby nie było deszczu, nie byłoby zbóż i tzw. bogacze nie mogliby rozdzielać zboża ludziom.

    Zatem prawdziwym celem życia jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga. W swej Bhakti-rasamrta-sindhu Śrila Rupa Gosvami opisuje, że służba oddania jest tak wzniosła, że jest korzystna i pomyślna dla każdego człowieka. Śri Caitanya Mahaprabhu również oznajmił, że aby propagować kult bhakti służby oddania w społeczeństwie ludzkim, nie trzeba być bardzo bogatym. Każdy może to robić, jeśli zna tę sztukę, i w ten sposób przynieść największą korzyść ludzkości. Pan Caitanya Mahaprabhu przyjmuje rolę ogrodnika, ponieważ chociaż ogrodnik z natury nie jest bardzo bogaty, ma trochę owoców i kwiatów. Każdy człowiek może zebrać trochę owoców i kwiatów i zadowolić Najwyższą Osobę Boga w służbie oddania, jak poleca Bhagavad-gita:

 

patram puspam phalam toyam    yo me bhaktya prayacchati

tad aham bhakty-upahrtam    aśnami prayatatmanah

(Bg. 9.26)

 

Najwyższego Pana nie można zadowolić bogactwem, zamożnością czy dostatnią pozycją, lecz każdy może zerwać mały owoc czy kwiat i ofiarować go Panu. Pan mówi, że jeśli ktoś przyniesie taką ofiarę z oddaniem, On przyjmie ją i spożyje. Kiedy Krsna posila się, cały świat odczuwa satysfakcję. W Mahabharacie znajduje się historia ilustrująca, jak dzięki temu, że Krsna się posilił, 60 000 uczniów Durvasy Muniego odczuło satysfakcję. Dlatego faktem jest, że jeśli naszym życiem (pranaih), naszym bogactwem (arthaih), naszą inteligencją (dhiya) czy naszymi słowami (vaca) możemy zadowolić Najwyższą Osobę Boga, w naturalny sposób cały świat stanie się szczęśliwy. Dlatego naszym głównym obowiązkiem jest zadowolenie Najwyższego Boga naszymi czynami, pieniędzmi i słowami. Jest to bardzo proste. Nawet jeśli ktoś nie ma pieniędzy, może każdego nauczyć mantry Hare Krsna. Może udać się wszędzie, do każdego domu i prosić wszystkich, by intonowali mantrę Hare Krsna. W ten sposób sytuacja całego świata będzie bardzo szczęśliwa i spokojna.

Adi 09.45    "Chociaż występuję w roli ogrodnika, pragnę również być drzewem, gdyż w ten sposób mogę przynieść korzyść wszystkim.

Adi 09.45  Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu jest największym dobroczyńcą w społeczeństwie ludzkim, ponieważ Jego jedynym pragnieniem jest uczynienie ludzi szczęśliwymi. Celem Jego ruchu sankirtanu jest szczególnie uszczęśliwienie ludzi. Sam chciał stać się drzewem, ponieważ drzewo jest uważane za najbardziej uczynną żywą istotę. W następnym wersecie, pochodzącym ze Śrimad-Bhagavatam (10.22.33), Krsna Sam bardzo chwali istnienie drzewa.

Adi 09.46    "'Spójrzcie tylko, jak drzewa te utrzymują każdą żywą istotę! Ich narodziny są pomyślne. Ich zachowanie jest niczym zachowanie wielkich osobistości, gdyż jeśli ktokolwiek prosi o coś drzewo, nigdy nie odchodzi rozczarowany."'

Adi 09.46  Znaczenie: W cywilizacji wedyjskiej ksatriyowie uważani są za wielkie osobistości, ponieważ jeśli ktoś prosi króla ksatriyę o jałmużnę, król nigdy nie odmawia. Drzewa porównywane są do tych szlachetnych ksatriyów, ponieważ każdy otrzymuje od nich wszelkiego rodzaju korzyści - niektórzy ludzie biorą owoc, inni kwiaty, jeszcze inni liście, inni gałązki, a niektórzy nawet ścinają drzewo, a mimo to drzewo bez wahania obdarza każdego.

    Niepotrzebne i bezmyślne ścinanie drzew jest innym przykładem ludzkiej nieprawości. Przemysł papierniczy ścina wiele setek i tysięcy drzew dla swych fabryk, i z papieru tego produkuje się tak wiele nonsensownej literatury dla zaspokojenia kaprysów ludzkiego społeczeństwa. Na nieszczęście, chociaż przemysłowcy ci są szczęśliwi w tym życiu dzięki rozwojowi swego przemysłu, nie wiedzą, że będą musieli odpowiadać za zabicie tych żywych istot w formie drzew.

    Werset ten, zacytowany ze Śrimad-Bhagavatam, wypowiedział Pan Krsna do Swych przyjaciół, kiedy odpoczywał pod drzewem po tym, gdy ukradł ubrania gopi (vastra-harana-lila). Cytując ten werset Caitanya Mahaprabhu uczy nas, że powinniśmy być tolerancyjni jak drzewa i również dobroczynni jak drzewa, które oddają wszystko osobom będącym w potrzebie i przychodzącym pod nie. Osoba w potrzebie może czerpać wiele korzyści z drzew i również od wielu zwierząt, lecz we współczesnej cywilizacji ludzie stali się tak niewdzięczni, że eksploatują drzewa i zwierzęta i zabijają je. Są to niektóre z grzesznych czynów współczesnej cywilizacji.

Adi 09.47    Potomkowie tego drzewa (bhaktowie Śri Caitanyi Mahaprabhu) byli bardzo zadowoleni, że otrzymali to polecenie bezpośrednio od Pana.

Adi 09.47  Znaczenie: Pragnieniem Pana Caitanyi Mahaprabhu jest, aby te dobroczynne czynności ruchu sankirtanu zainaugurowanego 500 lat temu w Navadvipie szerzyły się na całym świecie dla korzyści wszystkich ludzkich istot. Na nieszczęście jest tak wielu tzw. zwolenników Caitanyi Mahaprabhu, których zadowala jedynie wznoszenie świątyń, robienie pokazu Bóstw, gromadzenie funduszy i używanie ich na jedzenie i spanie. Nie ma kwestii, aby nauczali kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu na całym świecie, lecz nawet chociaż sami nie są w stanie tego robić, to jeśli robi to ktoś inny, stają się zazdrośni. Taki jest stan współczesnych zwolenników Caitanyi Mahaprabhu. Wiek Kali jest tak mocny, że wpływa nawet na tzw. zwolenników Pana Caitanyi. Zwolennicy Caitanyi Mahaprabhu muszą przynajmniej opuścić Indię, aby nauczać Jego kultu na całym świecie, gdyż to jest misją Pana Caitanyi. Zwolennicy Pana Caitanyi muszą spełniać Jego wolę całym sercem i duszą, muszą być bardziej tolerancyjni niż drzewa i bardziej pokorni niż słoma na ulicy.

Adi 09.48    Owoc miłości do Boga jest tak smaczny, że gdziekolwiek bhakta go rozdaje, kosztujące go osoby natychmiast ulegają odurzeniu.

Adi 09.48  Znaczenie: Tutaj opisany został wspaniały owoc miłości do Boga rozdzielany przez Pana Caitanyę Mahaprabhu. Mamy praktyczne doświadczenie, że każdy kto przyjmuje ten owoc i szczerze kosztuje go, zaczyna szaleć za nim i porzuca wszystkie złe nawyki, będąc odurzonym przez dar Caitanyi Mahaprabhu, maha-mantrę Hare Krsna. Stwierdzenia Caitanya-caritamrty są tak praktyczne, że każdy może je sprawdzić. Jeśli chodzi o nas, bardzo ufamy w pomyślność rozdzielania tego wielkiego owocu miłości do Boga za pośrednictwem intonowania maha-mantry - Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.

Adi 09.49    Owoc miłości do Boga rozdzielany przez Caitanyę Mahaprabhu jest tak wielkim środkiem odurzającym, że doprowadza do szaleństwa każdego, kto go spożywa, napełniając swój brzuch, i tak osoba ta automatycznie śpiewa, tańczy, śmieje się i raduje.
Adi 09.50    Kiedy wielki ogrodnik Śri Caitanya Mahaprabhu widzi, że ludzie intonuj, tańczą i śmieją się, niektórzy tarzają się po podłodze, a niektórzy głośno buczą, uśmiecha się z wielką przyjemnością.

Adi 09.50  Znaczenie: Ta postawa Śri Caitanyi Mahaprabhu jest niezwykle ważna dla osób zaangażowanych w ruch świadomości Krsny Hare Krsna W każdym ośrodku naszej instytucji ISKCON-u każdej niedzieli organizujemy uczty miłości i kiedy widzimy, że ludzie rzeczywiście przychodzą do naszych ośrodków, śpiewają, tańczą, jedzą prasada, radują się i kupują książki, mamy pewność, że w takich transcendentalnych czynnościach zawsze obecny jest Śri Caitanya Mahaprabhu i jest bardzo zadowolony. Dlatego członkowie ISKCON-u muszą coraz bardziej powiększać ten ruch, zgodnie z zasadami, które obecnie staramy się wypełniać. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu, będąc zadowolonym, z uśmiechem spojrzy na nich, obdarzając ich Swą łaską i w ten sposób ruch ten odniesie sukces.

Adi 09.51    Wielki ogrodnik, Pan Caitanya, osobiście spożywa ten owoc i w rezultacie bezustannie pozostaje szalony, jak gdyby będąc bezradnym i oszołomionym.

Adi 09.51  Znaczenie: Misją Śri Caitanyi Mahaprabhu jest to, że działa osobiście i naucza ludzi. Mówi On, apani acari' bhakti karila pracara (Cc. Adi. 4.41). Najpierw należy odpowiednio działać samemu, a potem nauczać. Taka jest funkcja prawdziwego nauczyciela. Jeśli ktoś nie jest w stanie zrozumieć filozofii, o której mówi, nie odniesie ona skutku. Zatem należy nie tylko zrozumieć filozofię kultu Caitanyi, lecz również zastosować ją praktycznie w swym życiu.

    Intonując maha-mantrę Hare Krsna, Śri Caitanya Mahaprabhu czasami mdlał i przez wiele godzin pozostawał nieprzytomny. W Swojej Śiksastace modli się:

 

yugayitam nimesena caksusa pravrsayitam

śunyayitam jagat sarvam govinda-virahena me

 

"O Govindo! Chwila rozłąki z Tobą jest dla Mnie jak dwanaście lat albo więcej. Łzy płyną z Moich oczu jak potoki deszczu, a kiedy Ciebie nie ma przy Mnie, świat jest dla Mnie kompletną pustką." (Śiksastaka 7) Jak ukazał to Śri Caitanya Mahaprabhu, jest to doskonały stan intonowania mantry Hare Krsna i spożywania owocu miłości do Boga. Nie należy sztucznie imitować tego stanu, lecz jeśli ktoś jest poważny i szczerze przestrzega regulujących zasad oraz intonuje mantrę Hare Krsna, z czasem pojawią się w nim te symptomy. Łzy napełnią mu oczy, nie będzie w stanie wyraźnie intonować maha-mantry, a jego serce będzie biło gwałtownie w ekstazie. Śri Caitanya Mahaprabhu mówi, że nie należy tego imitować, lecz bhakta powinien tęsknić za dniem, kiedy takie symptomy transu automatycznie pojawią się w jego ciele.

Adi 09.52    Swym ruchem sankirtanu Pan sprawił, że każdy oszalał tak jak On. Nie było nikogo, kto nie byłby odurzony Jego ruchem sankirtanu.
Adi 09.53    Osoby, które poprzednio krytykowały Pana Caitanyę Mahaprabhu nazywając Go pijakiem, również spożyły ten owoc i zaczęły tańczyć, mówiąc: "Bardzo dobrze! Bardzo dobrze!"

Adi 09.53  Znaczenie: Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu rozpoczął ruch sankirtanu, nawet On był niepotrzebnie krytykowany przez Mayavadi, ateistów i głupców. Oczywiście my również spotykamy się z krytyką takich ludzi. Osoby takie zawsze będą istniały i zawsze będą krytykowały wszystko, co w rzeczywistości jest dobre dla ludzkiego społeczeństwa, lecz krytycyzm taki nie powinien odstraszać nauczających ruchu sankirtanu. Naszą metodą powinno być stopniowe nawracanie takich głupców poprzez zapraszanie ich na prasada oraz zapraszanie do intonowania i tańczenia z nami. To powinno być naszą taktyką. Oczywiście każdy, kto przyłącza się do nas, musi być szczery i poważny względem duchowego postępu w życiu. Taka osoba, po prostu dzięki przyłączeniu się do nas, śpiewaniu z nami, tańczeniu z nami i jedzeniu prasada, również z czasem stwierdzi, że ruch ten jest rzeczą bardzo dobrą. Lecz kto przyłącza się do nas z jakimiś ukrytymi pobudkami, aby otrzymać materialną korzyść czy osobistą satysfakcję, nigdy nie będzie w stanie zrozumieć filozofii tego ruchu.

Adi 09.54    Opisałem już, jak Pan rozdzielał owoc miłości do Boga, a teraz pragnę opisać różne gałęzie drzewa Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 09.55    Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

 

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Dziewiątego Rozdziału Adi-lili Śri-Caitanya-caritamrty, opisującego drzewo służby oddania.