Rozdział Siedemnasty,
streszczony przez Śrila Bhaktivinoda Thakurę w jego Amrta-pravaha-bhasyi, opisuje rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu od
wieku lat szesnastu aż do chwili, gdy przyjął wyrzeczony porządek życia. Śrila
Vrndavana dasa Thakura opisał już żywo te rozrywki w Caitanya-bhagavata. Dlatego Krsnadasa Kaviraja Gosvami opisuje je
pokrótce. Jednakże znajdujemy w tym rozdziale żywe opisy niektórych części tych
rozrywek, ponieważ Vrndavana dasa 'Thakura nie opisał ich szczegółowo.
W rozdziale tym znajdziemy
opisy festiwalu związanego z rozdzielaniem mango, oraz rozmowę Pana Caitanyi z
Chand Kazi. Ostatecznie rozdział ten ukazuje, że ten sam syn matki Yaśody, Pan
Krsna, skosztował czterech transcendentalnych smaków służby oddania w Swej
formie Śacinandana, syna matki Śaci. Aby zrozumieć ekstatyczną miłość Śrimati
Radharani do Niego, Pan Śri Krsna przyjął formę Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Postawa Śrimati Radharani uważana jest za najdoskonalszą mentalność oddania.
Toteż Krsna Sam, jako Caitanya Mahaprabhu, przyjął pozycję Śrimati Radharani,
aby skosztować Jej ekstatycznej pozycji. Nikt inny nie mógł tego uczynić.
Kiedy Śri Krsna przyjął formę
czteroramiennego Narayana, gopi okazały
swój szacunek, lecz nie były Nim zbytnio zainteresowane. W ekstatycznej miłości
gopi odrzucone zostają wszystkie wielbione
formy oprócz Krsny. Najwyższą ekstatyczną miłość spośród wszystkich gopi żywi Śrimati Radharani. Kiedy Krsna
w Swej formie Narayana ujrzał Radharani, nie mógł utrzymać pozycji Narayana i
ponownie przyjął formę Krsny.
Królem Vrajabhumi jest Nanda
Maharaja, a tą samą osobą w Navadvipie jest Jagannatha Miśra, ojciec Caitanyi
Mahaprabhu. Podobnie, matka Yaśoda jest królową Vrajabhumi, a w rozrywkach Pana
Caitanyi jest Śacimatą. Zatem syn Śaci jest synem Yaśody. Śri Nityananda
zajmuje ekstatyczną pozycję miłości rodzicielskiej w służeniu i atrakcji
braterskiej. Śri Advaita Prabhu przejawia zarówno ekstazę braterstwa, jak i
służenia. Wszyscy inni towarzysze Pana, usytuowani w swej oryginalnej miłości,
angażują się w służbę dla Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Ta sama Prawda Absolutna,
który oddaje się przyjemnościom jako Krsna, Śyamasundara, który gra na flecie i
tańczy z gopi, czasami rodzi się w
rodzinie bramińskiej i gra rolę Śri Caitanyi Mahaprabhu, przyjmując wyrzeczony
porządek życia. Wydaje się to być rzeczą sprzeczną, że ten Sam Krsna przyjął
ekstazę gopi i oczywiście bardzo trudno jest to zrozumieć zwykłym osobom. Lecz
jeśli przyjmiemy niepojętą energię Najwyższej Osoby Boga, zrozumiemy, że
wszystko jest możliwe. Nie ma potrzeby przytaczania zwykłych argumentów w tym
związku, ponieważ zwykłe argumenty są bez znaczenia, jeśli chodzi o niepojętą
moc.
Pod koniec tego Rozdziału Siedemnastego, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, podążając śladami Śrila Vyasadevy, oddzielnie zanalizował wszystkie rozrywki Adi-lili.
Adi 17.01 Znaczenie: Istnieje stałe nieporozumienie pomiędzy braminami kastowymi a
zaawansowanymi Vaisnavami czy gosvami, ponieważ
bramini kastowi, czyli smartowie, są
zdania, że nie można zostać braminem, dopóki nie zmieni się ciała. Jak to już
przedyskutowaliśmy kilkakrotnie, i jak opisał Krsnadasa Kaviraja Gosvami,
wszystko jest możliwe dzięki najwyższej mocy Pana. Caitanya Mahaprabhu jest tak
samo całkowicie niezależny jak Krsna. Dlatego nikt nie może ingerować w Jego
czynności. Jeśli chce, dzięki Swej łasce może przemienić nawet yavanę, nieczystego zwolennika
niewedyjskich zasad, w doskonale wychowanego dżentelmena. To rzeczywiście ma
miejsce podczas naszego propagowania ruchu świadomości Krsny. Członkowie
obecnego ruchu świadomości Krsny nie narodzili się w Indii, ani też nie należą
do kultury wedyjskiej, lecz w krótkim czasie około czterech czy pięciu lat
stali się tak wspaniałymi bhaktami, po prostu dzięki intonowaniu mantry Hare Krsna, że nawet w Indii,
gdziekolwiek się udają, wszędzie przyjmowani są jako Vaisnavowie o dobrych
manierach.
Chociaż mniej inteligentni
ludzie nie są w stanie tego zrozumieć, jest to szczególna moc Pana Caitanyi
Mahaprabhu. W rzeczywistości ciało osoby świadomej Krsny zmienia się na wiele
sposobów. Nawet w Stanach Zjednoczonych, kiedy nasi bhaktowie intonują na
ulicach, amerykańscy panowie i panie pytają, czy rzeczywiście są oni
Amerykanami, ponieważ nikt nie spodziewał się, aby Amerykanie nagle stali się
takimi wspaniałymi bhaktami. Nawet kapłani chrześcijańscy są wielce zdumieni,
że wszyscy ci chłopcy z żydowskich i chrześcijańskich rodzin przyłączają się do
ruchu świadomości Krsny. Przed przyłączeniem się, nigdy nie traktowali poważnie
żadnych zasad religijnych, lecz teraz stali się szczerymi bhaktami Pana. Wszędzie
ludzie wyrażają swe zdumienie, toteż jesteśmy bardzo dumni z transcendentalnego
zachowania naszych uczniów. Jednakże cuda takie są możliwe jedynie dzięki łasce
Śri Caitanyi Mahaprabhu. Nie są one zwykłe ani pospolite.
Adi 17.07 Znaczenie: Według leczenia Ayur-wedyjskiego całym systemem fizjologicznym kierują
trzy elementy, mianowicie vayu, pitta i kapha (powietrze, żółć i śluz).
Wydzieliny wewnątrz ciała przemieniają się w inne wydzieliny, takie jak krew,
mocz i odchody, lecz jeśli istnieją zakłócenia w metabolizmie, wydzieliny te
pod wpływem powietrza w ciele przemieniają się w kapha (śluz). Według systemu Ayur-wedyjskiego, kiedy wydzieliny
żółci i wytworzony śluz zakłócają krążenie powietrza w ciele, może pojawić się
pięćdziesiąt dziewięć różnego rodzaju chorób. Jedną z takich chorób jest obłęd.
Pod pretekstem zakłócenia
powietrza cielesnego i metabolizmu, Śri Caitanya Mahaprabhu działał jak
obłąkany. Toteż w szkole zaczął wyjaśniać gramatykę czasowników poprzez
świadomość Krsny. Wyjaśniając wszystko w gramatyce w odniesieniu do Krsny, Pan
nakłaniał Swych studentów do porzucenia światowej edukacji, gdyż lepiej jest
zostać świadomym Krsny i w ten sposób osiągnąć najwyższą platformę edukacji. Na
tej podstawie Śri Jiva Gosvami później skompilował gramatykę zatytułowaną Hari-namamrta-vyakarana. Ogół ludzi
uważa takie objaśnienia za szalone. Zatem celem Pana, kiedy przyjął postawę
szaleńca, było wyjaśnienie jedynie świadomości Krsny i niczego innego z naszego
doświadczenia, gdyż wszystko można podporządkować świadomości Krsny. Te
rozrywki Caitanyi Mahaprabhu zostały żywo opisane w Caitanya-bhagavata, w Dwunastym Rozdziale Adi-khanda.
Adi 17.08 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu udał się do Gayi, aby tam ofiarować pełne
szacunku pokłony Swym przodkom. Proces ten zwany jest pinda-dana. W społeczeństwie wedyjskim po śmierci krewnego, a
szczególnie ojca czy matki, należy udać się do Gayi i tam ofiarować obiaty
lotosowym stopom Pana Visnu. Dlatego w Gayi codziennie gromadzą się setki i
tysiące ludzi, by ofiarować takie obiaty, czyli śraddha. Przestrzegając tej zasady, Pan Caitanya Mahaprabhu również
się tam udał, by ofiarować pinda zmarłemu
ojcu. Na szczęście spotkał tam Iśvarę Puri.
Adi 17.09 Znaczenie: Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu udawał się do Gayi, w towarzystwie wielu
Swoich uczniów, rozchorował się po drodze. Miał tak wysoką gorączkę, że
poprosił Swych uczniów, aby przynieśli wodę, która obmyła stopy braminów, a
kiedy to uczynili, Pan wypił ją i został uleczony. Zatem każdy powinien
szanować pozycję bramina, jak wskazuje Śri Caitanya Mahaprabhu. Ani Pan, ani
Jego zwolennicy nie lekceważyli braminów.
Zwolennicy Pana muszą być
gotowi ofiarowywać braminom wszelki należny szacunek. Lecz głoszący kult Pana
Caitanyi sprzeciwiają się, jeśli ktoś podaje siebie za bramina nie mając
koniecznych kwalifikacji. Zwolennicy Pana Caitanyi nie mogą ślepo przyjmować,
że każdy narodzony w rodzinie bramińskiej jest braminem. Dlatego nie należy bezkrytycznie
podążać za przykładem Pana, okazując szacunek braminom poprzez picie wody,
która obmyła ich stopy. Stopniowo rodziny bramińskie zdegradowały się z powodu
zanieczyszczenia Kali-yugi. W ten sposób zwodzą ludzi, wykorzystując ich
sentymenty.
Adi 17.10 Znaczenie: Pewnego dnia Śri Caitanya Mahaprabhu siedział na tronie Visnu w domu
Śrivasy Prabhu i we właściwy Sobie sposób powiedział: "Moja matka
popełniła obrazę u lotosowych stóp Advaity Acaryi. Dopóki nie unieważni tej
obrazy u lotosowych stóp Vaisnavy, nie będzie mogła osiągnąć miłości do
Krsny." Słysząc to, wszyscy bhaktowie poszli po Advaitę Acaryę. Idąc
zobaczyć się z Panem, Advaita Acarya sławił cechy matki Śacidevi, a po
przybyciu upadł na ziemię w ekstazie. Następnie, zgodnie z instrukcją Pana
Caitanyi, Śacidevi skorzystała z tej okazji i dotknęła lotosowych stóp Advaity
Acaryi. Śri Caitanya Mahaprabhu był bardzo zadowolony z postępowania Swojej
matki i powiedział: "Teraz obraza Mej matki u lotosowych stóp Advaity
Acaryi została unieważniona i bez trudu będzie mogła osiągnąć miłość do
Krsny." Tym przykładem Pan Caitanya nauczał każdego, że chociaż można być
bardzo zaawansowanym w świadomości Krsny, to jeśli ktoś obraża lotosowe stopy
Vaisnavy, jego postęp nie wyda owocu. Dlatego powinniśmy być bardzo świadomi, aby
nie popełniać obraz wobec Vaisnavy. Caitanya-caritamrta
opisuje taką obrazę w ten sposób:
yadi
vaisnava-aparadha uthe hati mata
upade
va chinde, tara śukhi' yaya pata
(Cc. Madhya 19.156)
Tak jak szalony słoń może zdeptać wszystkie rośliny w ogrodzie, tak jeden
raz popełniając obrazę u lotosowych stóp Vaisnavy można zniszczyć całą służbę
oddania, którą zgromadziło się w tym życiu.
Po tym wydarzeniu, pewnego
dnia Advaita Acarya Prabhu poprosił Caitanyę Mahaprabhu, aby przejawił
kosmiczną formę, którą łaskawie ukazał Arjunie. Pan Caitanya zgodził się na tę
propozycję i Advaita Prabhu miał to szczęście, aby ujrzeć kosmiczną formę Pana.
Adi 17.11 Znaczenie: Abhiseka jest szczególną
ceremonią do instalacji Bóstwa. W ceremonii tej Bóstwo kąpie się w mleku i
wodzie, a następnie wielbi się Je i zmienia się Mu szaty. Tę ceremonię abhiseka szczególnie urządzano w domu
Śrivasy. Wszyscy bhaktowie wielbili Pana wszelkiego rodzaju parafernaliami
odpowiednio do swych możliwości, a Pan obdarzał wszystkich bhaktów
błogosławieństwami, jakich pragnęli.
Adi 17.12 Znaczenie: Forma sad-bhuja, sześcioramienny
Pan Gaurasundara, jest reprezentacją trzech inkarnacji. Formę Śri Ramacandry
symbolizuje łuk i strzały, formę Pana Śri Krsny symbolizuje kij i flet, które
na ogół nosi chłopiec pasterz, a Pana Caitanyę Mahaprabhu symbolizuje sannyasa-danda i kamandalu, czyli naczynie na wodę.
Śrila Nityananda Prabhu
narodził się w wiosce Ekacakra w okręgu Birbhum jako syn Padmavati i Hadai
Pandity. W Swym dzieciństwie bawił się jak Balarama. Kiedy dorósł, do domu
Hadai Pandity przybył pewien sannyasin, błagając,
by oddał mu swego syna za asystenta brahmacarina.
Hadai Pandita zgodził się i oddał mu swego syna, chociaż ta rozłąka była
tak wielkim szokiem, że Hadai wkrótce potem stracił życie. Nityananda Prabhu
podróżował razem z sannyasinem na
wiele pielgrzymek. Powiedziane jest, że przez wiele dni mieszkał z nim w
Mathurze, i w tym czasie usłyszał o rozrywkach Pana Caitanyi Mahaprabhu w
Navadvipie. Dlatego przybył do Bengalu, aby zobaczyć się z Panem. Gdy Pan
Nityananda przybył do Navadvipy, był gościem w domu Nandany Acaryi. Rozumiejąc,
że Nityananda Prabhu przybył, Pan Caitanya posłał po Niego Swych bhaktów i w
ten sposób doszło do spotkania pomiędzy Śri Caitanyą Mahaprabhu a Nityanandą
Prabhu.
Adi 17.15 Znaczenie: Szczegółowy opis tego daje Caitanya-mangala.
Adi 17.16 Znaczenie: Z polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, nocą podczas pełni księżyca
Nityananda Prabhu zaaranżował Vyasa-puję dla Pana. Tę Vyasa-puję, czyli guru-puję, zaaranżował za pośrednictwem
Vyasadevy. Ponieważ Vyasadeva jest oryginalnym guru (mistrzem duchowym) wszystkich tych, którzy przestrzegają
zasad wedyjskich, wskutek tego wielbienie mistrza duchowego zwane jest
Vyasa-pują. Nityananda Prabhu przygotował Vyasa-puję i spełniano sankirtan, lecz kiedy zamierzał założyć
girlandę na ramiona Śri Caitanyi Mahaprabhu, ujrzał w Panu Caitanyi Samego
Siebie. Nie ma różnicy pomiędzy duchowymi pozycjami Pana Caitanyi Mahaprabhu i
Nityanandy Prabhu, czy Krsny i Balaramy. Wszyscy są jedynie różnymi
manifestacjami Najwyższej Osoby Boga. Podczas tej szczególnej ceremonii wszyscy
bhaktowie Pana Caitanyi Mahaprabhu mogli zrozumieć, że nie ma żadnej różnicy
pomiędzy Panem Caitanyą a Nityanandą Prabhu.
Adi 17.17 Znaczenie: Pewnej nocy Śacidevi śniła, że Bóstwa w jej domu, Krsna i Balarama,
przyjęły formę Caitanyi i Nityanandy i walczyły ze Sobą, jak zwykły to robić
dzieci, aby zjeść naivedya, czyli
ofiarowanie dla Bóstw. Następnego dnia, z woli Pana Caitanyi, Śacidevi
zaprosiła Nityanandę na prasada w
swym domu. Tak więc Viśvambhara (Pan Caitanya) i Nityananda jedli razem i
Śacidevi zdała sobie sprawę z tego, że nie byli nikim innym jak Krsną i
Balaramą. Widząc to, zemdlała.
Jagai i Madhai byli braćmi
urodzonymi w Navadvipie w szanowanej rodzinie bramińskiej, lecz później
oddawali się różnego rodzaju grzesznym czynom. Z polecenia Pana Caitanyi, tak
Nityananda Prabhu, jak i Haridasa Thakura zwykli nauczać kultu świadomości
Krsny chodząc od drzwi do drzwi. Nauczając w ten sposób spotkali Jagai i
Madhai, dwóch szalonych, pijanych braci, którzy zaczęli ich gonić. Następnego
dnia Madhai uderzył Nityanandę Prabhu w głowę kawałkiem glinianego garnka, tak
że aż popłynęła krew. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu usłyszał o tym, natychmiast
przybył w to miejsce, gotowy ukarać obu braci, lecz kiedy wszechmiłosierny Pan
Gauranga ujrzał skruchę Jagai, objął go. Dzięki ujrzeniu Najwyższej Osoby Boga
twarzą w twarz i przyjęciu Go, obaj grzeszni bracia zostali oczyszczeni. W ten
sposób otrzymali od Pana inicjację w intonowanie mantry Hare Krsna i zostali wyzwoleni.
Adi 17.18 Znaczenie: W pokoju Bóstw za tronem Bóstw musi znajdować się łóżko Bóstwa. (System
ten należy wprowadzić we wszystkich naszych ośrodkach. Nie ma znaczenia, czy
łóżko jest małe, czy duże; powinno być takiego rozmiaru, aby z łatwością mogło
zmieścić się w pokoju Bóstw, lecz musi tam być przynajmniej małe łóżko.)
Pewnego dnia w domu Śrivasa Thakury, Pan Caitanya Mahaprabhu usiadł na łóżku
Visnu i wszyscy bhaktowie wielbili Go wedyjskimi mantrami Purusa-sukta, zaczynającymi się od słów sahasra-śirsa purusah sahasraksah
sahasra-pat. Również, jeśli to możliwe, należy wprowadzić tę veda-stuti do instalacji Bóstw. Kąpiąc
Bóstwo, wszyscy kapłani i bhaktowie muszą intonować tę Purusa-suktę i ofiarować właściwe parafernalia do wielbienia
Bóstwa, takie jak kwiaty, owoce, kadzidło, parafernalia aratrika, naivedya, vastra i ornamenty. Wszyscy bhaktowie wielbili
Pana Caitanyę Mahaprabhu w ten sposób, a Pan pozostawał w ekstazie przez siedem
prahara, czyli dwadzieścia jeden
godzin. Skorzystał z tej okazji, aby ukazać bhaktom, że jest oryginalną
Najwyższą Osobą Boga, Krsną, który jest źródłem wszystkich innych inkarnacji,
jak potwierdza Bhagavad-gita (aham sarvasya prabhavo mattah sarvam
pravartate). Wszystkie formy
Najwyższej Osoby Boga, czyli visnu-tattvy,
emanują z ciała Pana Krsny. Pan Caitanya Mahaprabhu ujawnił wszystkie
prywatne pragnienia bhaktów i w ten sposób wszyscy nabrali całkowitej pewności,
że Pan Caitanya jest Najwyższą Osobą Boga.
Niektórzy bhaktowie nazwali
ten przejaw ekstazy Pana sata-prahariya
bhavą, czyli "ekstazą dwudziestojednogodzinną", a inni nazwali ją
mahabhava-prakaśą albo maha-prakaśą. W Dziewiątym Rozdziale Caitanya-bhagavata znajdują się inne
opisy tej sata-prahariya bhavy, gdzie
wspomniane jest, że Pan Caitanya Mahaprabhu pobłogosławił służącą o imieniu
Duhkhi imieniem Sukhi. Przywołał Śridhara, którego imię było Kholaveca
Śridhara, i ukazał mu Swą maha-prakaśa. Następnie
przywołał Murari Guptę i ukazał mu Swą postać Pana Ramacandry. Ofiarował
błogosławieństwa Haridasa Thakurze i w tym czasie również poprosił Advaitę
Prabhu, aby wyjaśnił Bhagavad-gitę taką
jaką jest (gitara satya-patha) oraz okazał szczególną łaskę Mukundzie.
Adi 17.19 Znaczenie: Pewnego dnia Caitanya Mahaprabhu zaczął krzyczeć: "Śukara!
Śukara!" W ten sposób przywołując inkarnację dzika Pana, przyjął Swą formę
inkarnacji dzika i wspiął się na ramiona Murari Gupty. Niósł małe gadu, czyli małe naczynie na wodę z
dziubkiem i w ten sposób symbolicznie podniósł Ziemię z głębin oceanu, gdyż
jest to rozrywką Pana Varahy.
Adi 17.20 Znaczenie: Śuklambara Brahmacari mieszkał w Navadvipie na brzegu Gangesu. Kiedy Śri
Caitanya Mahaprabhu tańczył w ekstazie, podszedł on do Pana z torbą żebraczą
zawierającą ryż. Pan był tak bardzo zadowolony ze Swego bhakty, że wyrwał mu
torbę i zaczął jeść surowy ryż. Nikt Mu tego nie zabronił i w ten sposób
wyczerpał cały zapas ryżu.
Adi 17.23 Znaczenie: Aby podkreślić coś zwykłej osobie, można powtórzyć to trzykrotnie, tak
jak można by powiedzieć: "Musisz to zrobić! Musisz to zrobić! Musisz to
zrobić!" Tak więc Brhan-naradiya
Purana raz po raz kładzie nacisk na intonowanie świętego imienia, tak aby
ludzie przyjęli to poważnie i w ten sposób uwolnili się z sideł mayi. Praktycznie doświadczamy w ruchu
świadomości Krsny na całym świecie, że miliony ludzi rzeczywiście wznosi się do
duchowego etapu życia jedynie dzięki regularnemu intonowaniu maha-mantry Hare Krsna, zgodnie z
regulującymi zasadami. Dlatego prosimy wszystkich naszych studentów, aby
codziennie intonowali przynajmniej szesnaście rund tej harer nama maha-mantry bez popełniania obraz, przestrzegając regulujących
zasad. W ten sposób bez wątpienia będą mieli zapewniony sukces.
Adi 17.24 Znaczenie: Nasz ruch świadomości Krsny podkreśla intonowanie jedynie mantry Hare Krsna, podczas gdy osoby nie
znające sekretu sukcesu dla tego wieku Kali niepotrzebnie angażują się w
kultywowanie wiedzy, praktykę yogi mistycznej
czy spełnianie czynności karmicznych albo bezużytecznych wyrzeczeń. Jedynie
trwonią swój czas i zwodzą swych zwolenników. Kiedy szczerze wykazujemy to
publiczności, członkowie przeciwnych grup złoszczą się na nas. Lecz zgodnie z
instrukcjami śastr nie możemy pójść
na kompromis z tzw. jnani, yoginami, karmitami
i tapasvi. Kiedy mówią, że są tak
dobrzy jak my, musimy powiedzieć, że jedynie my jesteśmy dobrzy, a oni nie. Nie
jest to nasz upór; jest to instrukcja śastr.
Nie możemy odstępować od instrukcji śastr.
Potwierdza to następny werset Caitanya-caritamrty.
Adi 17.28 Znaczenie: Taka praktyka cierpliwości (trnad
api sunicena) jest bardzo trudna,
lecz jeśli ktoś rzeczywiście podejmuje intonowanie mantry Hare Krsna, automatycznie rozwija cechę cierpliwości. Osoba
zaawansowana w świadomości duchowej poprzez intonowanie mantry Hare Krsna nie musi praktykować, by rozwinąć ją niezależnie,
gdyż dzięki regularnemu intonowaniu mantry
Hare Krsna, bhakta rozwija wszelkie dobre cechy.
Adi 17.31 Znaczenie: Werset ten szczególnie wspomina o trawie, ponieważ każdy ją depcze,
jednakże trawa nigdy nie protestuje. Przykład ten mówi, że mistrz duchowy czy
lider, nie powinien być dumny ze swojej pozycji; będąc zawsze pokorniejszym od
zwykłego człowieka, powinien wytrwale nauczać kultu Caitanyi Mahaprabhu,
intonując mantrę Hare Krsna.
Adi 17.32 Znaczenie: Intonując maha-mantrę Hare
Krsna, na początku można popełniać wiele obraz, które nazywane są namabhasa i nama-aparadha. Na etapie tym nie ma możliwości osiągnięcia
doskonałej miłości do Krsny poprzez intonowanie maha-mantry Hare Krsna. Dlatego maha-mantrę
Hare Krsna należy intonować zgodnie z zasadami powyższego wersetu, trnad api sunicena taror iva sahisnuna. Należy
zauważyć w związku z tym, że podczas intonowania angażujemy górną i dolną wargę
jak również język. Wszystkie trzy muszą być zaangażowane w intonowanie maha-mantry Hare Krsna. Słowa "Hare
Krsna" należy wymawiać wyraźnie i słuchać ich. Czasami zamiast intonować z
właściwą wymową przy pomocy warg i języka, mechanicznie wydajemy syczący
dźwięk. Intonowanie jest bardzo proste, lecz należy praktykować je poważnie.
Dlatego autor Caitanya-caritamrty, Krsnadasa
Kaviraja Gosvami, radzi wszystkim, by zawsze nosili ten werset wokół szyi.
Adi 17.35 Znaczenie: Intonowanie maha-mantry Hare
Krsna jest otwarte dla każdego, lecz czasami niewierzący przychodzą, aby
zakłócać ceremonię intonowania. Tutaj oznajmiono, że w takich warunkach drzwi
świątyni powinny być zamknięte. Prawo wstępu powinni mieć jedynie bona fide
intonujący; innym wstęp powinien być wzbroniony. Lecz kiedy odbywa się zbiorowe
intonowanie maha-mantry Hare Krsna na
szeroką skalę, wówczas nasze świątynie są otwarte i każdy może się przyłączyć,
i dzięki łasce Pana Caitanyi Mahaprabhu ta linia postępowania daje dobre
rezultaty.
Adi 17.37-38
Znaczenie: Bramin ten, Gopala Capala, pragnął zniesławić
Śrivasa Thakurę dowodząc, że w rzeczywistości był on śaktą, czyli czcicielem Bhavani, bogini Durgi, lecz zewnętrznie
pozował na Vaisnavę. W Bengalu istnieje ciągłe współzawodnictwo pomiędzy
wielbicielami bogini Kali i bhaktami Pana Krsny. Na ogół Bengalczycy,
szczególnie jedzący mięso i pijący, są bardzo przywiązani do wielbienia bogini
Durgi, Kali, Śitali i Candi. Wielbiciele tacy, znani jako śaktowie, czyli czciciele śakti-tattvy,
są zawsze zazdrośni o Vaisnavów. Ponieważ Śrivasa Thakura był dobrze znanym
i szanowanym Vaisnavą w Navadvipie, Gopala Capala pragnął umniejszyć jego
prestiż, ściągając go do platformy śaktów.
Dlatego umieścił przed drzwiami Śrivasa Thakury różne parafernalia do
wielbienia Bhavani, żony Pana Śivy, takie jak czerwony kwiat, liść drzewa
bananowego, naczynie z winem i czerwonawą pastę sandałową. Kiedy rano Śrivasa
Thakura ujrzał te wszystkie parafernalia przed swymi drzwiami, przywołał
wszystkich szanowanych dżentelmenów z sąsiedztwa i pokazał im, że w nocy
wielbił Bhavani. Bardzo zasmuceni, dżentelmeni ci przywołali zamiatacza, aby
posprzątał to miejsce i oczyścił je poprzez skropienie wodą i łajnem krowim. O
tym wydarzeniu dotyczącym Gopala Capali nie ma wzmianki w Caitanya-bhagavata.
Adi 17.42 Znaczenie: Według systemu wedyjskiego istnieją cztery kasty: bramini ksatriyowie, vaiśyowie i śudrowie - a poniżej nich są pancama, którzy
są niżsi od śudrów. Kasty wyższe -
bramini, ksatriyowie, a nawet vaiśyowie - znani byli jako brahmana-sajjana. Szczególnie bramini
byli znani jako sajjana, czyli
szanowani dżentelmeni przewodzący całemu społeczeństwu. Kiedy w wiosce istniały
jakieś spory, ludzie udawali się do tych szanowanych braminów, aby je
rozstrzygnęli. Teraz bardzo trudno jest spotkać takich braminów i sajjana, i wskutek tego w każdej wiosce
i mieście istnieje rozłam i tak nigdzie nie ma spokoju i szczęścia. Aby
przywrócić do życia cywilizację o pełnej kulturze, na całym świecie musi zostać
wprowadzony naukowy podział społeczeństwa na braminów, ksatriyów, vaiśyów i śudrów. Dopóki
niektórzy ludzie nie zostaną wyszkoleni na braminów, w ludzkim społeczeństwie
nie będzie mógł zapanować spokój.
Adi 17.44 Znaczenie: Ludzie w społeczeństwie wedyjskim, którzy angażują się w publiczne
czynności sanitarne, takie jak zbieranie odchodów i zamiatanie ulicy, zwani są hadi. Czasami są oni niedotykalni,
szczególnie, gdy wykonują swój zawód, jednakże tacy hadi również mają prawo, stać się bhaktami. Ustanawia to Śri Bhagavad-gita, gdzie Pan oznajmia:
mam hi partha vyapaśritya ye 'pi syuh papa-yonayah
striyo
vaiśyas tatha śudras te 'pi yanti
param gatim
"O synu Prthy, ci którzy we Mnie przyjmują schronienie, to nawet
będąc niższego rodu, kobietami, vaiśyami [kupcami]
i śudrami [robotnikami] - najwyższego
dostępują przeznaczenia." (Bg. 9.32)
W Indii jest wielu
niedotykalnych spośród niższej kasty, lecz według zasad Vaisnava, każdego
zaprasza się do przyjęcia tego ruchu świadomości Krsny na duchowej platformie
życia i w ten sposób uwolnienia się od kłopotu. Równość czy braterstwo na
platformie materialnej nie jest rzeczą możliwą.
Kiedy Pan Caitanya oznajmia, trnad api sunicena taror iva sahisnuna, daje
do zrozumienia, że należy wznieść się ponad materialną koncepcję życia. Kiedy
ktoś całkowicie rozumie, że nie jest ciałem materialnym, lecz duszą, jest
pokorniejszy nawet od człowieka niższych kast, ponieważ jest zaawansowany
duchowo. Taka pokora, kiedy ktoś uważa siebie za niższego od trawy, nazywana
jest sunicatva, a bycie bardziej tolerancyjnym
od drzewa nazywane jest sahisnutva, wyrozumiałością.
Usytuowanie w służbie oddania i nie dbanie o materialną koncepcję życia jest
zwane amanitva, obojętnością wobec
materialnego szacunku; jednakże bhakta tak usytuowany nazywany jest manada, gdyż bez wahania gotów jest
oddawać szacunek innym.
Mahatma Gandhi rozpoczął ruch hari-jana, aby oczyścić niedotykalnych,
lecz nie odniósł sukcesu, ponieważ sądził, że hari-jana, czyli osobistym towarzyszem Pana, można stać się dzięki
jakiejś materialnej zmianie. Nie jest to możliwe. Dopóki ktoś w pełni nie
zrealizuje, że nie jest ciałem, lecz duszą, to nie ma kwestii zostania hari-jana. Ci, którzy nie podążają
śladami Pana Caitanyi Mahaprabhu i Jego sukcesji uczniów, nie są w stanie
rozróżniać pomiędzy materią i duchem i dlatego wszystkie ich idee są jedynie
mieszanką problemów. Są oni prawdziwie zagubieni w oszałamiającej sieci
Mayadevi.
Adi 17.49 Znaczenie: Wygląda na to, że chociaż Gopala Capala był grzesznikiem, gadułą i popełniał
obrazy, niemniej jednak cechowała go prostota. Toteż wierzył w to, że Caitanya
Mahaprabhu był inkarnacją Najwyższej Osoby Boga, który zstąpił, aby wyzwolić
wszystkie upadłe dusze. Dlatego, szukając miłosierdzia Pana, błagał o własne
wyzwolenie. Nie wiedział jednakże, że wyzwolenie upadłych nie polega na
leczeniu ich cielesnych chorób, chociaż również faktem jest to, że kiedy
człowiek zostaje wyzwolony z materialnych sideł, automatycznie leczone są
również jego cielesne choroby. Gopala Capala pragnął po prostu uwolnienia od
cielesnego cierpienia spowodowanego trądem, lecz Śri Caitanya, chociaż przyjął
jego szczerą prośbę, pragnął poinformować go o prawdziwej przyczynie
cierpienia.
Adi 17.51 Znaczenie: Powinniśmy zauważyć tutaj, że wszystkie nasze cierpienia w tym
materialnym świecie, szczególnie od choroby, spowodowane są naszymi przeszłymi
grzesznymi czynami. A spośród wszystkich grzesznych czynów za szczególnie
srogie uważane są te, które są skierowane przeciwko czystemu bhakcie z powodu
czystej zazdrości. Śri Caitanya Mahaprabhu pragnął, aby Gopala Capala zrozumiał
przyczynę swego cierpienia. Każda osoba, która niepokoi czystego bhaktę
szerzącego święte imię Pana, z pewnością zostaje ukarana jak Gopala Capala.
Taka jest nauka Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jak się o tym przekonamy, osoba
obrażająca czystego bhaktę nigdy nie jest w stanie zadowolić Caitanyi
Mahaprabhu, chyba że szczerze żałuje za swą obrazę i naprawia ją.
Adi 17.52 Znaczenie: Jest wielu zwolenników Tantr, którzy
praktykują czarną magię wielbienia bogini Bhavani w krematorium, jako że pragną
jeść mięso i pić wino. Tacy głupcy również uważają, że ta bhavani-puja jest tak dobra jak wielbienie Pana Krsny w służbie
oddania. Tutaj jednakże Pan Caitanya Mahaprabhu potępia te odrażające czynności
tantryczne, jakie spełniają tzw. svami i yogini. Oznajmia On, że spełnianie
takiej bhavani-pujy w celu picia wina
i jedzenia mięsa szybko powoduje upadek w piekielne życie. Piekielna jest już
sama metoda kultu, a zatem również piekielne i nic więcej, muszą być jej
rezultaty.
Wielu łotrów mówi, że bez
względu na to, jaką drogę przyjmiemy, ostatecznie osiągniemy Brahmana. Jednakże
z wersetu tego dowiadujemy się, jak osoby takie osiągają Brahmana. Brahman
rozprzestrzenia się wszędzie, lecz docenienie Brahmana w różnych przedmiotach
prowadzi do różnych rezultatów. W Bhagavad-gicie
Pan mówi, ye yatha mam prapadyante
tams tathaiva bhajamy aham: "Każdego z nich - kiedy podporządkowuje
się Mnie - nagradzam odpowiednio." (Bg. 4.11) Mayavadi z pewnością
realizują Brahmana w pewnych aspektach, lecz realizacja Brahmana w aspekcie
wina, kobiet i mięsa nie jest tą samą realizacją Brahmana, którą osiągają
bhaktowie poprzez intonowanie, tańczenie i jedzenie prasada. Filozofowie Mayavadi, wykształceni w nieistotnej wiedzy,
uważają, że wszelkiego rodzaju realizacje Brahmana są jednym i tym samym i nie
biorą pod uwagę różnorodności. Lecz chociaż Krsna jest wszędzie, dzięki Swej
niepojętej mocy jednocześnie nie jest wszędzie. Tak więc realizacja Brahmana w
kulcie tantrycznym nie jest tą samą realizacją Brahmana, którą osiągają czyści
bhaktowie. Dopóki ktoś nie osiąga szczytu realizacji Brahmana, świadomości
Krsny, podlega karze. Wszyscy ludzie za wyjątkiem świadomych Krsny bhaktów są
do pewnego stopnia pasandi, czyli
demonami, i wskutek tego podlegają karze Najwyższego Pana, Osoby Boga, jak to
oznajmiono poniżej.
Adi 17.53 Znaczenie: Misja Pana Caitanyi jest taka sama jak misja Pana Krsny, jak mówi o niej Bhagavad-gita:
yada yada hi dharmasya glanir bhavati bharata
abhyutthanam adharmasya tadatmanam srjamy aham
paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam
dharma-samsthapanarthaya sambhavami yuge yuge
"Zawsze, kiedy tylko i gdzie tylko zamierają praktyki religijne, o
potomku Bharaty, i zaczyna szerzyć się bezbożność - wtedy zstępuję osobiście.
Po to, aby wyzwolić pobożnych i unicestwić niegodziwców, jak również dla
odnowienia zasad religii, Ja Sam przychodzę w każdym milenium." (Bg.
4.7-8)
Jak wyjaśniono tutaj, prawdziwym
celem inkarnacji Boga jest zabijanie ateistów i utrzymywanie bhaktów. Nie mówi
On, jak tak wiele inkarnacji łotrów, że tak ateiści, jak i bhaktowie są na tej
samej platformie. Śri Caitanya Mahaprabhu czy Pan Śri Krsna, prawdziwa Osoba
Boga, nie głosi takiej idei. Ateiści podlegają karze, podczas gdy bhaktowie
powinni być chronieni. Misją wszystkich avatarów,
czyli inkarnacji, jest utrzymanie tej zasady. Zatem inkarnację należy
rozpoznawać po Jego czynach, a nie dzięki powszechnemu głosowaniu czy wytworom
umysłu. W trakcie Swego nauczania, Śri Caitanya Mahaprabhu chronił bhaktów i
zabił wiele demonów. Szczególnie zaznaczył, że największymi demonami są
filozofowie Mayavadi. Dlatego ostrzegł wszystkich innych, by nie słuchali
filozofii Mayavada. Mayavadi-bhasya
śunile haya sarva-naśa: przez samo słuchanie interpretacji śastr Mayavadi jest się potępionym (Cc. Madhya 6.169).
Adi 17.54 Znaczenie: Wygląda na to, że osoba, która obraża Vaisnavę, nie przestaje cierpieć i
nie porzuca swego życia. Sami byliśmy świadkami, jak wielki vaisnava-aparadhi bezustannie tak bardzo
cierpi, że nie jest w stanie się poruszać, jednakże nie umiera.
Adi 17.55-56
Znaczenie: W swej Anubhasyi
Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zamieścił następującą uwagę
dotyczącą wioski Kuliya. Wioska oryginalnie znana jako Kuliya rozwinęła się w
miasto obecnie znane jako Navadvipa. W różnych autoryzowanych książkach, takich
jak Bhakti-ratnakara,
Caitanya-carita-mahakavya, Caitanya-candrodaya-nataka i Caitanya-bhagavata znajduje się wzmianka, że wioska Kuliya
położona jest po zachodniej stronie Gangesu. Nawet dzisiaj, na terenie znanym
jako Koladvipa, znajduje się miejsce znane jako kuliara ganja i miejsce znane jako kuliara daha, które znajdują się w obrębie obecnego miasta
Navadvipy. W czasach Pana Caitanyi Mahaprabhu po zachodniej stronie Gangesu
znajdowały się dwie wioski, zwane Kuliya i Pahadapura, i obie należały do
terenu Bahiradvipy. W tamtych czasach Navadvipą było miejsce położone po
wschodniej stronie Gangesu znane obecnie jako Antardvipa. W Śri Mayapur miejsce
to nadal znane jest jako Dvipera Matha. Inne miejsce o nazwie Kuliya znajduje
się w pobliżu Kancadapada, lecz nie jest to ta sama Kuliya, o której wspomniano
tutaj. Nie może być ono przyjęte za aparadha-bhanjanera
pata, czyli miejsce, w którym wybaczono obrazę, gdyż to zdarzyło się w
wyżej wspomnianej Kuliyi na zachodnim brzegu Gangesu. Dla czystego interesu,
wiele zazdrosnych osób sprzeciwia się odkryciu prawdziwego miejsca i czasami
ogłaszają miejsca nieautoryzowane za autoryzowane.
Adi 17.64 Znaczenie: Należy być mocno przekonanym o tym, że Pan, będąc transcendentalnym,
nigdy nie podlega żadnym klątwom czy błogosławieństwom. Jedynie zwykłe żywe
istoty podlegają klątwom i karom Yamarajy. Jako Najwyższa Osoba Boga, Śri
Caitanya Mahaprabhu jest ponad takimi karami i błogosławieństwami. Kiedy ktoś
rozumie ten fakt z wiarą i miłością, sam zostaje uwolniony od wszelkich klątw
wypowiedzianych przez braminów czy kogokolwiek innego. O wydarzeniu tym nie
wspomina Caitanya-bhagavata.
Adi 17.65 Znaczenie: Pewnego razu nie dopuszczono Mukunda Datty do towarzystwa Śri Caitanyi
Mahaprabhu, ponieważ obcował z impersonalistami Mayavadi. Kiedy Pan Caitanya
zamanifestował Swą maha-prakaśa, przywołał
wszystkich bhaktów i po kolei błogosławił ich, podczas gdy Mukunda stał na
zewnątrz pod drzwiami. Bhaktowie poinformowali Pana, że Mukunda Datta czekał na
zewnątrz, lecz Pan odpowiedział: "Nieprędko będę zadowolony z Mukunda
Datty, gdyż wyjaśnia on służbę oddania wśród bhaktów, a następnie udaje się do
Mayavadi, aby słuchać od nich Yoga-vaśistha-ramayany,
która jest pełna filozofii Mayavada. Z tego powodu jestem z niego bardzo
niezadowolony." Stojąc na zewnątrz Mukunda Datta usłyszał, co powiedział
Pan i był niezmiernie zadowolony, że po pewnym czasie Pan będzie z niego
zadowolony, chociaż w tym momencie był niezadowolony. Lecz kiedy Pan zrozumiał,
że Mukunda Datta miał zamiar na dobre porzucić towarzystwo Mayavadi, był
zadowolony i przywołał Mukundę, pragnąc go zobaczyć. W ten sposób wyzwolił go
od towarzystwa Mayavadi i obdarzył towarzystwem czystych bhaktów.
Adi 17.68 Znaczenie: Advaita Acarya był uczniem Madhavendry Puri, mistrza duchowego Iśvary
Puri. Dlatego Iśvara Puri, mistrz duchowy Śri Caitanyi Mahaprabhu był bratem
duchowym Advaity Acaryi. Wskutek tego Śri Caitanya Mahaprabhu traktował Advaitę
Acaryę jak Swego mistrza duchowego, lecz Śri Advaicie Acaryi nie podobało się
to zachowanie Pana Caitanyi, gdyż pragnął być traktowany jako Jego wieczny
sługa. Aspiracją Advaity Prabhu było bycie sługą Pana, nie Jego mistrzem
duchowym. Dlatego obmyślił plan, jak narazić się Panu. Zaczął wyjaśniać ścieżkę
filozoficznej spekulacji wśród pewnych nieszczęśliwych Mayavadi, i gdy Pan
Caitanya Mahaprabhu usłyszał o tym, udał się tam i w bardzo gniewnym nastroju
zaczął bić Advaitę Acaryę. Wówczas, wielce zadowolony Advaita Acarya zaczął
tańczyć, mówiąc: "Spójrzcie, jak spełniło się Moje pragnienie! Przez tak
długi czas Pan Caitanya Mahaprabhu zwykł traktować Mnie z szacunkiem, lecz
teraz lekceważy Mnie. Jest to Moją nagrodą. Jego uczucie dla Mnie jest tak
wielkie, że pragnął ocalić Mnie z rąk Mayavadi." Słysząc to, Pan Caitanya
Mahaprabhu był nieco zawstydzony, lecz był bardzo zadowolony z Advaity Acaryi.
Adi 17.70 Znaczenie: Po masowym nagara-sankirtanie na
znak protestu przeciwko sędziemu Chand Kazi, Kazi został przemieniony w bhaktę.
Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu powrócił ze Swą grupą sankirtanu do domu Śridhary, a Chand Kazi podążył za Nim. Wszyscy
bhaktowie odpoczywali tam przez pewien
czas i pili wodę ze zniszczonego żelaznego garnka Śridhary. Pan przyjął tę
wodę, ponieważ garnek należał do bhakty. Następnie Chand Kazi powrócił do domu.
Miejsce, gdzie odpoczywali, nadal znajduje się w północno-wschodniej części
Mayapur i znane jest jako kirtana-viśrama-sthana,
"miejsce odpoczynku grupy kirtanu."
Adi 17.71 Znaczenie: W dzień maha-prakaśa Pan
Caitanya Mahaprabhu objął Haridasa Thakurę i poinformował go, że nie był nikim
innym jak inkarnacją Prahlady Maharajy. Kiedy Viśvarupa przyjął sannyasę, Śacimata myślała, że namówił
Go do tego Advaita Acarya. Dlatego winiła Go za to, co było obrazą u lotosowych
stóp Advaity Acaryi. Później Pan Caitanya nakłonił Swą matkę, aby przyjęła pył
z lotosowych stóp Advaity Acaryi i w ten sposób unieważniona została jej vaisnava-aparadha.
Adi 17.73 Znaczenie: Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu wyjaśniał chwały transcendentalnej mocy
świętego imienia Pana, maha-mantry Hare
Krsna, jeden nieszczęśliwy student powiedział, że taka gloryfikacja świętego
imienia w śastrach była przesadą, by
nakłonić ludzi do przyjęcia go. W ten sposób student zinterpretował chwały
świętego imienia. To nazywane jest artha-vada
i jest jedną z obraz u lotosowych stóp świętego imienia Pana. Jest wiele
rodzajów obraz, ale obraza znana jako nama-aparadha,
obraza u lotosowych stóp świętego imienia, jest niezwykle niebezpieczna.
Dlatego Pan ostrzegł każdego, aby nie oglądali twarzy bluźniercy. Sam też
wykąpał się w Gangesie w całym Swym ubraniu, aby nauczyć wszystkich, by
wystrzegali się takiej nama-aparadha. Święte
imię jest tożsame z Najwyższą Osobą Boga. Nie ma różnicy pomiędzy Osobą Boga a
Jego świętym imieniem. Na tym polega absolutna pozycja Najwyższej Osoby Boga.
Dlatego ten, kto rozróżnia pomiędzy Panem a Jego świętym imieniem, jest zwany pasandi, czyli niewierzącym, ateistycznym
demonem. Wysławianie świętego imienia Pana jest wysławianiem Najwyższej Osoby
Boga. Nigdy nie należy usiłować czynić różnicy pomiędzy Panem a Jego świętym
imieniem czy interpretować chwał świętego imienia, traktując je jako zwykłą
przesadę.
Adi 17.76 Znaczenie: Karmici, jnani, yogini, tapasvi i
studenci literatury wedyjskiej, którzy nie są świadomi Krsny, jedynie trudzą
się na darmo i nie otrzymują ostatecznej korzyści, ponieważ nie mają jasnej
wiedzy o Najwyższej Osobie Boga. Ani też nie mają wiary, że można zbliżyć się
do Niego poprzez pełnienie służby oddania, chociaż służba taka jest
wielokrotnie podkreślana wszędzie, jak w tym wersecie ze Śrimad-Bhagavatam (11.14.20). Bhagavad-gita
również oznajmia, bhaktya mam
abhijanati yavan yaś casmi tattvatah: "Najwyższą Osobę takim jakim
jest można zrozumieć jedynie poprzez służbę oddania." (Bg. 18.55) Jeśli
ktoś naprawdę pragnie zrozumieć Najwyższą Osobę, musi podjąć ścieżkę służby
oddania i nie trwonić czasu na bezużyteczne filozoficzne spekulacje,
działalność karmiczną, praktykę yogi mistycznej
czy srogie wyrzeczenia i pokuty. W innym miejscu w Bhagavad-gicie (12.5) Pan stwierdza, kleśo 'dhikataras tesam avyaktasakta-cetasam: "Postęp jest
bardzo trudny dla tych, których umysły przywiązane są do niezamanifestowanej,
bezosobowej cechy Najwyższego." Ludzie, którzy są przywiązani do
bezosobowej cechy Pana, muszą cierpieć wiele trudów, niemniej jednak nie są w
stanie zrozumieć Absolutnej Prawdy. Jak wyjaśniono w Śrimad-Bhagavatam (1.2.11), brahmeti
paramatmeti bhagavan iti śabdyate. Dopóki nie zrozumie się Najwyższej Osoby
Boga, oryginalnego źródła zarówno Brahmana, jak i Paramatmy, nadal pozostaje
się w ciemności, jeśli chodzi o znajomość Absolutnej Prawdy.
Adi 17.78 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam
(10.81.16) wypowiedziany przez Sudama Viprę w obecności Pana Śri Krsny. Ten
i poprzedni werset zacytowany ze Śrimad-Bhagavatam
wyraźnie oznajmia, że chociaż Krsna jest tak wielki, że nikt nie może Go
zadowolić, przejawia Swą wielkość w taki sposób, że Sam jest zadowalany nawet
przez osobę, która z tak wielu punktów widzenia jest pozbawiona kwalifikacji:
Sudama Vipra narodził się w rodzinie braminów i był on uczonym oraz
przyjacielem szkolnym Krsny, jednakże Sam uważał siebie za niegodnego, aby być nazywanym
braminem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Nazywał siebie brahma-bandhu, co oznacza, "ten, kto narodził się w rodzinie
bramina, lecz nie posiada kwalifikacji bramińskich". Jednakże, z powodu
Swego wielkiego szacunku dla braminów, Krsna objął Sudama Viprę, chociaż nie
był on zwykłym braminem, lecz brahma-bandhu,
czyli przyjacielem rodziny bramińskiej. Murari Gupta nie mógł być nazywany
nawet brahma-bandhu, ponieważ
narodził się w rodzinie vaidya i
według struktury społecznej był wskutek tego uważany za śudrę. Lecz Krsna obdarzył szczególną łaską Murari Guptę, ponieważ
był on ukochanym bhaktą Pana, jak oznajmił to Śri Caitanya Mahaprabhu. W Swej
szczegółowej dyskusji na ten temat Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura
stwierdza, że żadna kwalifikacja z tego materialnego świata nie może zadowolić
Najwyższej Osoby Boga Krsny, jednakże wszystko staje się sukcesem jedynie
poprzez rozwój służby oddania dla Pana.
Członkowie Międzynarodowego
Towarzystwa Świadomości Krsny nie mogą nawet nazwać siebie brahma-bandhu. Dlatego naszym jedynym sposobem zadowolenia Krsny
jest przestrzeganie nakazów Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu, który mówi:
yare dekha, tare kaha
'krsna'-upadeśa
amara ajnaya guru hana tara' ei
deśa
"Kogokolwiek spotkasz, przekaż mu nauki Krsny. W ten sposób, z Mego
polecenia, zostań mistrzem duchowym i wyzwól ludzi tego kraju." (Cc. Madhya 7.128) Po prostu starając się
wykonywać polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, mówimy ludziom świata o Bhagavad-gicie Takiej Jaką Jest. Dzięki
temu osiągniemy kwalifikacje, aby zadowolić Najwyższą Osobę Boga, Krsnę.
Adi 17.83 Znaczenie: W Indii mango uważane jest za najlepsze, kiedy jest czerwone i żółte, i
jego pestka jest bardzo mała, a skórka bardzo cienka. I jest ono tak smaczne,
że jeśli ktoś zjada jeden owoc, jest usatysfakcjonowany. Mango uważane jest za
króla wszystkich owoców.
Adi 17.87 Znaczenie: Niebhaktowie nie mogą uwierzyć w to wydarzenie, jednakże, miejsce, gdzie
rosło to drzewo, nadal istnieje w Mayapur. Nazywane jest ono Amra-ghatta albo
Amra-ghata.
Adi 17.88 Znaczenie: Z zasady Pan Caitanya Mahaprabhu rozdzielał prasada pod koniec kirtanów. Podobnie,
po spełnieniu kirtanu również
członkowie ruchu świadomości Krsny muszą rozdzielać prasada wśród ludzi.
Adi 17.89 Znaczenie: W związku z tym Śrila Bhaktivinoda Thakura mówi, że gdy pewnego razu Pan
Caitanya spełniał sankirtan w
niedużej odległości od wioski, nad głowami pojawiły się chmury. Z najwyższej
woli Pana chmury zostały poproszone o rozejście się, co też uczyniły. Z powodu
tego wydarzenia miejsce to nadal znane jest jako meghera cara. Ponieważ obecnie zmienił się bieg Gangesu, to wioska
zwana Belapukhuriya, która poprzednio znajdowała się w innym miejscu, zwanym
Taranavasa, teraz znana jest jako meghera
cara. Madhya-khanda z
Caitanya-mangala również relacjonuje, że gdy pod koniec pewnego dnia na
niebie zgromadziły się wieczorne chmury i zaczęły groźnie grzmieć, wszyscy
Vaisnavowie napełnili się strachem. Lecz Pan wziął karatale w Swe ręce i osobiście zaczął intonować mantrę Hare Krsna, patrząc w niebo, jak
gdyby kierując półbogami na wyższych planetach. W ten sposób chmury rozeszły
się, a kiedy niebo rozjaśniło się, tak że widoczny był wschodzący księżyc, Pan
zaczął tańczyć szczęśliwie ze Swymi radosnymi i zadowolonymi bhaktami.
Adi 17.91 Znaczenie: Caitanya-mangala, Madhya-khanda, opisuje to wydarzenie w ten sposób. Śrivasa Pandita spełniał ceremonię śraddha dla swego ojca i, jak to było w
zwyczaju, słuchał tysiąca imion Pana Visnu. Wówczas pojawił się tam Gaurahari
(Pan Caitanya) i również z pełną satysfakcją zaczął słuchać tysiąca imion
Visnu. Kiedy usłyszał święte imię Pana Nrsimhy, pogrążył się w myślach i
rozgniewał się tak, jak Nrsimha Prabhu w Swym gniewnym nastroju. Jego oczy
poczerwieniały, Jego włosy zjeżyły się, a wszystkie części Jego ciała drżały i
wydał On grzmiący dźwięk. Nagle podniósł maczugę i ludzie zatrwożyli się
wielce, myśląc: "Nie wiemy, jaką obrazę teraz popełniliśmy!" Lecz
wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu uporządkował myśli i usiadł na Swym miejscu.
Adi 17.100
Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął nastrój Pana
Śivy, gdyż jest On również Śivą. Według filozofii acintya-bhedabheda-tattva Pan Śiva nie jest różny od Pana Visnu,
lecz mimo to Pan Śiva nie jest Panem Visnu, tak jak jogurt nie jest niczym
innym niż mlekiem, a mimo to nie jest mlekiem. Pijąc jogurt nie można otrzymać
korzyści, jakie otrzymuje się z picia mleka. Podobnie, zbawienia nie można
osiągnąć dzięki wielbieniu Pana Śivy. Jeśli ktoś pragnie zbawienia, musi
wielbić Pana Visnu. Potwierdza to Bhagavad-gita
(9.4). Mat-sthani sarva-bhutani na caham
tesv avasthitah: wszystko spoczywa na Panu, gdyż wszystko jest Jego
potencjalną energią, jednakże On nie jest wszędzie. Przyjęcie nastroju Pana
Śivy przez Pana Caitanyę nie jest niczym niezwykłym, lecz nie należy wskutek
tego myśleć, że poprzez wielbienie Pana Śivy wielbi się Pana Caitanyę. To byłby
błąd.
Adi 17.103
Znaczenie: Bramini na ogół zostawali astrologami, lekarzami
Ayur-wedyjskimi, nauczycielami i kapłanami. Chociaż byli wysoce kształceni i
szanowani, chodzili od drzwi do drzwi, by szerzyć swą wiedzę. Bramin najpierw
udawał się do domu grhasthy, aby
udzielić mu informacji dotyczących obrzędów, które należało spełniać w
określone tithi, czyli dni, lecz
jeśli w rodzinie panowała choroba, członkowie rodziny konsultowali się z
braminem lekarzem i bramin ten udzielał instrukcji i dawał lekarstwo. Ponieważ
bramini byli również ekspertami w astrologii, ludzie często z ciekawości
dowiadywali się o swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Chociaż bramin pojawił się w
domu Pana Caitanyi jako żebrak, Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął go z wielkim
szacunkiem, ponieważ był on kwalifikowanym braminem, który doskonale znał naukę
astrologii. Chociaż bramini chodzili od drzwi do drzwi jak żebracy, przyjmowano
ich z honorem i jako bardzo szanowanych gości. Taki był system w społeczeństwie
hinduskim pięćset lat temu, za czasów Caitanyi Mahaprabhu. System ten panował
nawet sto lat temu; nawet pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat temu, kiedy
byliśmy dziećmi, bramini tacy odwiedzali grhasthów
jak pokorni żebracy i ludzie czerpali wiele korzyści z ich łaski.
Największą korzyścią było to, że grhastha
mógł zaoszczędzić wiele pieniędzy, nie musząc wydawać ich na lekarzy, gdyż
poza tym, że bramin mógł wyjaśnić przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, na
ogół mógł on leczyć również wszelkiego rodzaju choroby po prostu udzielając
pewnych instrukcji i dając lekarstwo. Nikt nie był pozbawiony korzyści, jakie
można było uzyskać od pierwszej klasy lekarza, astrologa i kapłana. Ważni
członkowie ISKCON-u powinni zwrócić baczną uwagę na naszą szkołę w Dallas,
gdzie uczymy dzieci sanskrytu i angielskiego, aby stały się doskonałymi
braminami. Jeśli rzeczywiście zostaną wyszkolone na doskonałych braminów, będą
w stanie ocalić społeczeństwo od hultai i brutali; w istocie, pod ochroną
kwalifikowanych braminów ludzie mogą żyć szczęśliwie. Dlatego Bhagavad-gita (4.13) kładzie szczególny
nacisk na podział społeczeństwa (catur-varnyam
maya srstam guna-karma-vibhagaśah). Na
nieszczęście niektórzy ludzie podają się teraz za braminów jedynie w oparciu o
narodziny, nie mając żadnych kwalifikacji. Dlatego całe społeczeństwo jest w
chaosie.
Adi 17.104
Znaczenie: Dzięki astrologii można poznać przeszłość,
teraźniejszość i przyszłość. Współcześni zachodni astronomowie nie mają wiedzy
o przeszłości czy przyszłości, ani też nie są w stanie doskonale powiedzieć
czegoś o teraźniejszości. Tutaj jednakże widzimy, że na polecenie Śri Caitanyi
Mahaprabhu astrolog rozpoczął swe obliczenia. Nie było to oszustwem;
rzeczywiście wiedział on jak dzięki astrologii stwierdzić, jakie było przeszłe
życie danej osoby. Nadal istniejący traktat pod tytułem Bhrgu-samhita opisuje system, dzięki któremu każdy może dowiedzieć
się, kim był w swym przeszłym życiu i kim będzie w przyszłości. Bramini, którzy
wędrowali od drzwi do drzwi jako żebracy, doskonale opanowali taką rozległą
wiedzę. Tak więc najwyższa wiedza była łatwo osiągalna nawet dla największego
biedaka w społeczeństwie. Najuboższy człowiek mógł zapytać astrologa o swą
przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, bez układów handlowych czy
wygórowanych rachunków. Bramin udostępniał mu wszelkie dobrodziejstwa swej
wiedzy, nie prosząc o wynagrodzenie, a ubogi człowiek w zamian ofiarowywał mu
garść ryżu czy cokolwiek posiadał, aby go zadowolić. W doskonałym
społeczeństwie ludzkim, doskonała wiedza z jakiejkolwiek dziedziny - medycyny,
astrologii, spraw duchowych itd. - osiągalna jest nawet dla najuboższego
człowieka, i nie trzeba martwić się o zapłatę. W obecnych czasach jednakże nikt
nie może uzyskać sprawiedliwości, kuracji medycznej, pomocy astrologicznej czy
oświecenia duchowego bez pieniędzy, a ponieważ ludzie na ogół są biedni, są
pozbawieni korzyści tych wszystkich wielkich nauk.
Adi 17.105
Znaczenie: Tutaj otrzymujemy pewną informację o świecie
Vaikuntha, czyli świecie duchowym. Vaikuntha oznacza "bez niepokoju".
W świecie materialnym każdy jest pełen niepokoju, lecz Bhagavad-gita opisuje inny świat, gdzie nie ma żadnego niepokoju:
paras tasmat tu bhavo 'nyo 'vyakto 'vyaktat sanatanah
yah sa sarvesu bhutesu naśyatsu na vinaśyati
"Jednak istnieje jeszcze inna niezamanifestowana natura - wieczna i
transcendentalna w stosunku do tej zamanifestowanej i niezamanifestowanej
materii. Jest ona najwyższą i nigdy nie ulega unicestwieniu. Kiedy wszystko w
tym świecie ulega zagładzie, ta część pozostaje niezmienną." (Bg. 8.20)
Tak jak w świecie materialnym
znajduje się wiele planet, tak też są miliony planet w świecie duchowym, które
zwane są Vaikunthalokami. Wszystkie te Vaikunthaloki, czyli wyższe planety,
spoczywają na blasku Najwyższej osoby Boga. Jak oznajmia Brahma-samhita (yasya prabha
prabhavato jagadanda-koti), światłość
Brahmana emanująca z ciała Najwyższego Pana stwarza niezliczone planety zarówno
w świecie duchowym, jak i materialnym; tak więc planety te są tworem Najwyższej
Osoby Boga. Astrolog ujrzał, że Śri Caitanya Mahaprabhu jest tą samą Osobą
Boga. Możemy wyobrazić sobie, jak bardzo był uczony, jednakże podróżował od
drzwi do drzwi jak zwykły żebrak, by przynieść najwyższą korzyść ludzkiemu
społeczeństwu.
Adi 17.106
Znaczenie: Tutaj wyraźnie oznajmiono, że Prawda Absolutna,
Najwyższy Brahman, jest ostatecznie Najwyższą Osobą Boga. Zatem osoba jest
początkiem wszystkich rzeczy. Jak potwierdza Bhagavad-gita (10.8), mattah
sarvam pravartate: wszystko rozpoczyna się od Najwyższej Osoby Boga.
Najwyższy Pan jest najwyższą żywą istotą. Zatem wszystko, co istnieje, czy to
materia czy duch, jest jedynie emanacją z Najwyższej Osoby, czyli najwyższego
życia. Współczesna teoria naukowa, że życie pochodzi z materii, jest
nonsensowna. Zarówno materia, jak i życie biorą swój początek z życia. Na
nieszczęście naukowcy nie znają tego naukowego faktu; dryfują w ciemności swej
tzw. wiedzy.
Adi 17.109
Znaczenie: Dzięki mocy nauki astrologicznej można nawet
stwierdzić pozycję Najwyższej Osoby Boga. Wszystko należy rozpoznawać po
symptomach. Najwyższą Osobę Boga rozpoznaje się po symptomach wspomnianych w śastrach. Nie jest to tak, że każdy może
zostać Bogiem bez dowodów śastr.
Adi 17.111
Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu, najwyższy autorytet,
wyraźnie oznajmia tutaj, że jedynie dzięki trzymaniu krów i ich ochronie można
stać się pobożnym. Na nieszczęście ludzie stali się teraz takimi łotrami, że
nie dbają nawet o słowa autorytetu. Ludzie na ogół uważają pasterzy za niższych
członków społeczeństwa, lecz tutaj Caitanya Mahaprabhu stwierdza, że są oni tak
pobożni, iż w następnym życiu będą braminami. System kastowy ma szczególny cel.
Jeśli będziemy przestrzegać tego naukowego systemu, społeczeństwo ludzkie
otrzyma największą korzyść. Biorąc pod uwagę tę instrukcję Pana, ludzie powinni
służyć krowom i cielętom i w zamian otrzymywać obfitość mleka. W służeniu
krowom i cielętom nie ma żadnej straty, lecz współczesne społeczeństwo ludzkie
tak bardzo się zdegradowało, że zamiast chronić krowy i służyć im, ludzie je
zabijają. Jak mogą oczekiwać pokoju i pomyślności w społeczeństwie ludzkim, gdy
popełniają takie grzeszne czyny? Nie jest to możliwe.
Adi 17.112
Znaczenie: Wygląda na to, że dzięki astrologicznym
obliczeniom astrolog nie tylko znał przeszłość, teraźniejszość i przyszłość,
lecz również był wielkim medytatorem. Dlatego był wielkim bhaktą i mógł
zobaczyć, że Pan Caitanya Mahaprabhu jest tą samą osobą co Krsna. Zastanawiał
się jednakże, czy Krsna i Śri Caitanya Mahaprabhu byli rzeczywiście tą samą
osobą.
Adi 17.113
Znaczenie: Śri-krsna-caitanya radha-krsna nahe anya: w wizji doskonałego bhakty, Pan Caitanya
Mahaprabhu jest kombinacją Radhy i Krsny. Kto widzi Pana Caitanyę jako różnego
od Krsny, znajduje się pod wpływem złudnej energii Pana. Wygląda na to, że
astrolog już był zaawansowanym bhaktą i kiedy przybył do Najwyższego Pana Śri
Caitanyi Mahaprabhu, osiągnął doskonałą samorealizację i mógł zobaczyć, że
Najwyższa Osoba Boga Krsna i Śri Caitanya Mahaprabhu są jedną i tą samą
Najwyższą Osobą.
Adi 17.114
Znaczenie: O tym wydarzeniu, gdy Pan Caitanya spotkał
wszechwiedzącego astrologa, nie wspomina Caitanya-bhagavata,
lecz nie możemy wskutek tego powiedzieć, że nie miało ono miejsca. Wprost
przeciwnie, musimy przyjąć stwierdzenia Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego, że w Caitanya-caritamrcie wspomina on o
wszystkim, o czym nie było wzmianki w Caitanya-bhagavata.
Adi 17.117
Znaczenie: Yamunakarsana-lila jest
rozrywką przyciągnięcia Yamuny. Pewnego dnia Śri Baladeva pragnął, aby rzeka
Yamuna pojawiła się przed Nim, a kiedy odmówiła, wziął Swój pług i pragnął
wykopać kanał, tak aby zmuszona była pojawić się przed Nim. Ponieważ Śri
Caitanya Mahaprabhu jest oryginalną formą Baladevy, w Swej ekstazie poprosił
wszystkich, by przynieśli miód. W ten sposób wszyscy obecni tam bhaktowie
ujrzeli yamunakarsana-lila. W tej lila Baladevie towarzyszyły Jego
przyjaciółki. Po napiciu się napoju miodowego zwanego Varuni, pragnął wskoczyć
do Yamuny i popływać z dziewczętami. Śrimad-Bhagavatam
(10.65.25-30, 33) oznajmia, że Pan Baladeva poprosił Yamunę, aby
przybliżyła się do Niego, a kiedy rzeka sprzeciwiła się poleceniu Pana,
rozgniewał się i pragnął przyciągnąć ją do Siebie Swym pługiem. Jednakże
Yamuna, bardzo obawiając się gniewu Pana Balaramy, natychmiast zbliżyła się i
podporządkowała się Mu, modląc się do Pana, Najwyższej Osoby Boga, i przyznając
się do winy. Wówczas wybaczono jej. Na tym polega yamunakarsana-lila. Wydarzenie to opisane jest również w modlitwie
Jayadevy Gosvamiego dotyczącej dziesięciu inkarnacji:
vahasi vapusi viśade vasanam
jaladabham
halahati-bhiti-milita-yamunabham
keśava dhrta-haladhara-rupa jaya
jagadiśa hare
Adi 17.123
Znaczenie: Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny
obecnie ma swoje światowe centrum w Navadvipie, Mayapur. Zarządzający tym
ośrodkiem powinni dbać o to, by dwadzieścia cztery godziny na dobę odbywało się
tam intonowanie świętych imion maha-mantry
Hare Krsna, razem z haraye namah,
krsna yadavaya namah, gdyż ta pieśń była ulubioną pieśnią Śri Caitanyi
Mahaprabhu. Lecz cały taki sankirtan musi
być poprzedzony intonowaniem świętych imion pięciu tattv - śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara
śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda. My zwykliśmy intonować dwie mantry - śri-krsna-caitanya prabhu
nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda i Hare Krsna,
Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama,
Rama Rama, Hare Hare. Po intonowaniu tych mantr można dodać, szczególnie w Mayapur, dwie następne linijki - haraye namah, krsna yadavaya namah /
gopala govinda rama śri-madhusudana. Intonowanie tych sześciu linijek
powinno być spełniane tak doskonale, aby nikt nie słyszał żadnych innych
wibracji poza intonowaniem świętych imion Pana. To uczyni ośrodek
wszechdoskonałym duchowo.
Adi 17.124
Znaczenie: Phaujadara, czyli
administracyjny sądowy urzędnik miasta, zwany był kaji (Kazi). Jamidarowie (Zamindarowie),
czyli właściciele ziemscy (mandalera) nakładali podatki na ziemię, lecz zachowanie
prawa i porządku oraz karanie przestępców było obowiązkiem Kaziego. Zarówno
Kazi, jak i właściciele ziemscy znajdowali się pod kontrolą zarządcy Bengalu,
który w tym czasie był znany jako Suba-bangala. Okręgi Nadii, Islampury i
Bagoyany podlegały Zamindarowi zwanemu Hari Hoda albo jego potomkowi o imieniu
Krsnadasa Hoda. Powiedziane jest, że Chand Kazi był mistrzem duchowym Nawab
Hussain Shaha. Według jednej opinii jego imię brzmiało Maulana Sirajuddina, a
zdaniem innych nazywał się on Habibara Rahamana. Potomkowie Chand Kaziego nadal
mieszkają w pobliżu Mayapur. Ludzie nadal odwiedzają grobowiec Chand Kaziego,
który znajduje się pod drzewem campaka, i
znany jest jako samadhi Chand
Kaziego.
Adi 17.126
Znaczenie: Wygląda na to, że od czasu najazdu Vaktiyary
Khiliji w Bengalu aż do czasów Chand Kaziego, Hindusi, czyli zwolennicy zasad
wedyjskich, byli bardzo tłumieni. Jak Hindusi we współczesnym Pakistanie,
praktycznie nikt nie mógł swobodnie praktykować religijnych zasad hinduizmu.
Chand Kazi nawiązuje do tego stanu społeczeństwa hinduskiego. Wcześniej Hindusi
nie byli rzetelni w wypełnianiu swych zasad hinduizmu, lecz teraz swobodnie
intonowali maha-mantrę Hare Krsna.
Zatem taką śmiałość musieli osiągnąć dzięki mocy kogoś innego.
W rzeczywistości było to
prawdą. Chociaż członkowie tzw. społeczeństwa hinduskiego przestrzegali
społecznych zwyczajów i formuł, praktycznie zapomnieli ściśle przestrzegać
zasad religijnych. Lecz wraz z pojawieniem się Śri Caitanyi Mahaprabhu zaczęli
rzeczywiście przestrzegać regulujących zasad zgodnie z Jego poleceniem.
Polecenie to istnieje nadal i można je spełniać wszędzie, we wszystkich
częściach świata. Poleceniem tym jest zostanie mistrzem duchowym pod kierunkiem
Śri Caitanyi Mahaprabhu poprzez przestrzeganie regulujących zasad, codzienne
intonowanie co najmniej szesnastu rund maha-mantry
Hare Krsna i nauczanie kultu świadomości Krsny na całym świecie. Jeśli
będziemy ściśle trzymać się tego polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, bez
wątpienia zyskamy moc duchową i będziemy mogli swobodnie nauczać tego kultu
ruchu Hare Krsna i nikt nie będzie w stanie nam przeszkodzić.
Adi 17.127
Znaczenie: Takie nakazy powstrzymania sankirtanu na ulicach wielkich miast świata zostały wydane członkom
ruchu Hare Krsna. Na całym świecie mamy setki ośrodków, a szczególnie byliśmy prześladowani
w Australii. W większości miast świata zachodniego byliśmy wielokrotnie
aresztowani przez policję, lecz mimo to wypełniamy polecenie Śri Caitanyi
Mahaprabhu, intonując na ulicach wszystkich ważnych miast, takich jak Nowy
Jork, Londyn, Chicago, Sydney, Melbourne, Paryż i Hamburg. Musimy pamiętać, że
takie wydarzenia miały miejsce w przeszłości, pięćset lat temu, a fakt, że
zdarzają się nadal, wskazuje na to, iż nasz ruch sankirtanu jest prawdziwie autoryzowany, gdyż gdyby sankirtan był nieznaczną sprawą
materialną, demony nie sprzeciwiałyby się mu. Demony z czasów Śri Caitanyi
Mahaprabhu usiłowały przeszkodzić ruchowi sankirtanu,
który On rozpoczął. Demony tak samo usiłują powstrzymać ruch sankirtanu, który spełniamy na całym
świecie, a to dowodzi, że nasz ruch sankirtanu
jest nadal czysty i autentyczny, podążający w ślady Śri Caitanyi
Mahaprabhu.
Adi 17.128
Znaczenie: W tych dniach przemiana Hindusa w mahometanina
była rzeczą łatwą. Jeśli mahometanin po prostu spryskał wodą ciało Hindusa,
uważano, że Hindus w ten sposób stawał się mahometaninem. Podczas przejścia
Brytyjczyków przez Bangladesz w czasie ostatniego buntu hindu-muzułmańskiego,
wielu Hindusów zostało nawróconych na mahometan w ten sposób, że przemocą
wpychano im w usta krowie mięso. W czasach Pana Caitanyi społeczeństwo
hinduskie było tak surowe, że jeśli Hindus został nawrócony na mahometanina,
nie było szansy, aby to zmienić. W ten sposób zwiększyła się liczebność
mahometan w Indiach. Żaden z nich nie przybył z zewnątrz; społeczny system w
jakiś sposób zmusił Hindusów do stania się mahometanami, bez szansy powrotu do
społeczeństwa hinduskiego. Cesarz Auranzeb również wprowadził podatek, który
musieli płacić Hindusi za to, że są Hindusami. Tak więc wszyscy ubodzy Hindusi
niższych klas dobrowolnie stawali się mahometanami, aby uniknąć podatku. W ten sposób
zwiększyła się liczebność mahometan w Indiach. Chand Kazi zagroził, że nawróci
ludzi na mahometan za pomocą prostego procesu spryskania wodą ich ciał.
Adi 17.130
Znaczenie: Gandhi znany jest z tego, że rozpoczął ruch łagodnego
nieposłuszeństwa obywatelskiego w Indiach, lecz około pięciuset lat przed nim
Śri Caitanya Mahaprabhu rozpoczął Swój ruch łagodnego nieposłuszeństwa
obywatelskiego wobec rozkazu Chand Kaziego. Zadawanie gwałtu nie jest
konieczne, aby powstrzymać opozycję od przeszkodzenia ruchowi, gdyż ich
demoniczne zachowanie można zabić za pomocą rozsądku i perswazji. Podążając w
ślady Pana Caitanyi Mahaprabhu, kiedykolwiek ruch Hare Krsna napotyka na
przeszkody, powinien zabić opozycję za pomocą perswazji i argumentacji i w ten
sposób powstrzymać demoniczne zachowanie. Gdybyśmy w każdym przypadku byli
gwałtowni, trudno by nam było zajmować się naszymi sprawami. Dlatego powinniśmy
podążać za przykładem Pana Caitanyi Mahaprabhu, który nie był posłuszny
poleceniu Chand Kaziego, lecz pokonał go za pomocą rozsądku i perswazji.
Adi 17.133
Znaczenie: W tym czasie Navadvipa składała się z pięciu
małych miasteczek, więc ważne są tutaj słowa nagare nagare. Śri Caitanya Mahaprabhu pragnął spełniać kirtan w każdym z tych sąsiadujących ze
sobą miast. Dlatego polecił, aby na tę uroczystość udekorowano miasto.
Adi 17.135
Znaczenie: Taki jest plan na wykonywanie kirtanu w procesji. W czasach Śri
Caitanyi Mahaprabhu jedna grupa składała się z dwudziestu jeden ludzi: cztery
osoby grały na mrdangach, jedna
prowadziła intonowanie, a szesnaście innych uderzało w karatale, powtarzając za prowadzącym intonowanie. Jeśli wielu ludzi
przyłączy się do ruchu sankirtanu, mogą
podążać za przykładem Śri Caitanyi Mahaprabhu i formować różne grupy,
odpowiednio do czasu i liczby osiągalnych ludzi.
Adi 17.140
Znaczenie: Kazi wydał polecenie, aby nie spełniać kirtanu, zbiorowego intonowania świętego
imienia Pana. Lecz kiedy powiadomiono o tym Pana Caitanyę Mahaprabhu, zarządził
On obywatelskie nieposłuszeństwo wobec polecenia Kaziego. Pan Caitanya i
wszyscy Jego bhaktowie, w naturalny sposób entuzjastyczni, chociaż wzburzeni,
musieli uczynić wiele hałasu swymi głośnymi okrzykami.
Adi 17.141
Znaczenie: Polecenie Kaziego, aby nie spełniać sankirtanu, obowiązywało aż do czasu
obywatelskiego nieposłuszeństwa. Pod wodzą Najwyższego Pana, Śri Caitanyi
Mahaprabhu, intonujący, zwiększając swą liczebność, sprzeciwili się poleceniu
Kaziego. Tysiące zgromadziły się razem i uformowały partie, intonując maha-mantrę Hare Krsna i czyniąc hałas
na znak protestu. Toteż Kazi był bardzo przestraszony, jak zwykle bywa w takich
okolicznościach.
Również w obecnych czasach
ludzie na całym świecie mogą zgromadzić się razem w ruchu świadomości Krsny i
protestować przeciwko obecnym zdegradowanym rządom światowych bezbożnych społeczeństw,
które oparte są na wszelkiego rodzaju grzesznej działalności. Śrimad-Bhagavatam oznajmia, że w wieku
Kali złodzieje, hultaje i ludzie czwartej klasy, którzy nie posiadają ani
wykształcenia, ani kultury, przechwytują pozycje rządowe, by eksploatować
obywateli. Jest to symptom Kali-yugi, który już się pojawił. Ludzie nie mogą
czuć się bezpieczni, jeśli chodzi o życie i własność, jednakże tzw. rządy
działają nadal i ich ministrowie otrzymują wysokie wynagrodzenie, chociaż nie
są w stanie uczynić niczego dobrego dla społeczeństwa. Jedynym lekarstwem na
takie warunki jest spotęgowanie ruchu sankirtanu
pod sztandarem świadomości Krsny i protestowanie przeciwko grzesznej
działalności wszystkich rządów świata.
Ruch świadomości Krsny nie
jest sentymentalnym ruchem religijnym; jest to ruch dla zreformowania wszelkich
anomalii w społeczeństwie ludzkim. Jeśli ludzie potraktują go poważnie, w
naukowy sposób wypełniając ten obowiązek, jak polecił to Śri Caitanya
Mahaprabhu, świat ujrzy spokój i pomyślność, zamiast oszołomienia i
beznadziejności pod panowaniem bezużytecznych rządów. W społeczeństwie ludzkim
zawsze istnieją złodzieje i hultaje, a skoro tylko słaby rząd nie jest w stanie
wypełniać swych obowiązków, ci złodzieje i hultaje wychodzą, by robić swoje interesy.
W ten sposób całe społeczeństwo staje się piekłem nieodpowiednim dla
dżentelmena, aby w nim żyć. Istnieje pilne zapotrzebowanie na dobry rząd - rząd
kierowany przez ludzi, ze świadomością Krsny. Dopóki masy ludzi nie staną się
świadome Krsny, nie mogą być dobrymi ludźmi. Ruch świadomości Krsny rozpoczęty
przez Śri Caitanyę Mahaprabhu intonowaniem maha-mantry
Hare Krsna nadal ma swą moc. Dlatego ludzie powinni zrozumieć go i szerzyć
na całym świecie.
Ruch sankirtanu rozpoczęty przez Śri Caitanyę Mahaprabhu opisany jest w Caitanya-bhagavata, Madhya-khanda, Dwudziestym
Trzecim Rozdziale, rozpoczynając od wersetu 241, który oznajmia: "Mój
drogi Panie, oby mój umysł skupił się na Twych lotosowych stopach."
Powtarzając za intonowaniem Pana Caitanyi, wszyscy bhaktowie wydawali ten sam
dźwięk, który On intonował. W ten sposób Pan posuwał się naprzód, prowadząc
całą grupę na ścieżki biegnące wzdłuż brzegu Gangesu. Kiedy Pan przybył do
Swego własnego ghata, czyli miejsca
kąpieli, jeszcze bardziej zaczął tańczyć. Następnie udał się do ghata Madhaia. W ten sposób Śri Caitanya
Mahaprabhu, Najwyższy Pan, znany jako Viśvambhara, tańczył wzdłuż całego brzegu
Gangesu. Następnie udał się do Barakona-ghata, Nagariya-ghata, i, podróżując
przez Ganganagara, dotarł do Simuliyi, dzielnicy położonej na jednym końcu
miasta. Wszystkie te miejsca otaczają Śri Mayapur. Po dotarciu do Simuliyi, Pan
udał się w kierunku domu Kaziego i w ten sposób dotarł do jego drzwi.
Adi 17.144
Znaczenie: Niektórzy ludzie w ruchu obywatelskiego
nieposłuszeństwa Śri Caitanyi Mahaprabhu byli wzburzeni, ponieważ nie mogli
kontrolować umysłów. Lecz Pan był całkowicie spokojny, opamiętany i
nieporuszony. Więc kiedy Kazi przyszedł, aby się z Nim zobaczyć, Pan ofiarował
mu odpowiedni szacunek i miejsce do siedzenia, jako że był on szanowanym urzędnikiem
rządowym. W ten sposób Pan nauczał nas osobistym zachowaniem. Popychając
naprzód nasz ruch sankirtanu świadomości
Krsny, być może napotkamy trudne dni, lecz powinniśmy zawsze podążać za
przykładem Śri Caitanyi Mahaprabhu i robić to, co jest konieczne, odpowiednio
do czasu i okoliczności.
Adi 17.148
Znaczenie: W Indiach, nawet w wioskach wewnątrz kraju,
wszystkie społeczności hinduskie i muzułmańskie zwykły żyć razem spokojnie,
ustanawiając między sobą związek. Młodzi ludzie zwali starszych członków wioski
caca albo kaka, "wujem", a mężczyźni w tym samym wieku nazywali
siebie nawzajem dada "bratem".
Związek ten był bardzo przyjazny. Mahometanie zwykli zapraszać do swych domów
Hindusów, a Hindusi zwykli zapraszać do swych domów mahometan. Zarówno Hindusi,
jak i mahometanie przyjmowali zaproszenia do swych domów na różne uroczystości.
Nawet przed pięćdziesięcioma czy sześćdziesięcioma laty związek pomiędzy
Hindusami i muzułmanami był bardzo przyjazny i nie było między nimi zakłóceń. W
historii Indii nie spotykamy żadnych buntów hindu-muzułmańskich, nawet w
czasach, gdy krajem władali mahometanie. Konflikt pomiędzy Hindusami i
muzułmanami został stworzony przez skażonych polityków, szczególnie władców
cudzoziemskich, i stopniowo sytuacja tak bardzo się zdegradowała, że Indie
podzieliły się na Hindustan i Pakistan. Na szczęście lekarstwo do zjednoczenia
nie tylko Hindusów i muzułmanów, lecz wszystkich społeczności i wszystkich nacji,
nadal może zostać wprowadzone w życie przez ruch Hare Krsna w oparciu o mocną
podstawową platformę miłości do Boga.
Adi 17.154
Znaczenie: Każdy może zrozumieć, że pijemy mleko krów i
korzystamy z pomocy byków w produkcji produktów rolniczych. Zatem, ponieważ
nasz prawdziwy ojciec daje nam pokarm zbożowy, a matka daje nam mleko, dzięki
któremu utrzymujemy się przy życiu, krowa i byk uważane są za ojca i matkę.
Zgodnie z cywilizacją wedyjską istnieje siedem matek, a krowa jest jedną
spośród nich. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu wyzwał mahometanina Kazi:
"Jakiej zasady religijnej przestrzegasz, kiedy zabijasz swego ojca i matkę
i zjadasz ich?" W żadnym cywilizowanym społeczeństwie ludzkim nikt nie
śmiałby zabić swego ojca i matki w celu spożycia ich. Dlatego Śri Caitanya
Mahaprabhu wyzwał system religii mahometańskiej jako ojcobójstwo i
matkobójstwo. W religii chrześcijańskiej również główne przykazanie mówi
"Nie zabijaj". Niemniej jednak chrześcijanie gwałcą ten przepis. Są
ekspertami w zabijaniu i otwieraniu rzeźni. W naszym ruchu świadomości Krsny
naszym pierwszym warunkiem jest, że nikt nie może jeść żadnego rodzaju mięsa.
Nie ma znaczenia, czy jest to mięso krowy czy kozy, lecz szczególnie kładziemy
nacisk na zakaz jedzenia mięsa krowiego, ponieważ według śastr krowa jest naszą matką. W ten sposób Śri Caitanya Mahaprabhu
wysunął zarzuty przeciwko zabijaniu krów przez mahometan.
Adi 17.155
Znaczenie: Chand Kazi zgodził się rozmawiać ze Śri Caitanyą
Mahaprabhu w oparciu o pisma święte. Zgodnie z pismami wedyjskimi jeśli ktoś
może poprzeć swoje stanowisko cytując Vedy,
jego argument jest doskonały. Podobnie, kiedy mahometanie popierają swe
stanowisko cytatami z Koranu, ich argumenty również są autoryzowane. Kiedy Pan
Śri Caitanya Mahaprabhu poruszył kwestię zabijania krów i byków przez
mahometan, Chand Kazi doszedł do standardu zrozumienia jego pism.
Adi 17.157
Znaczenie: Słowo śastra
pochodzi z dhatu, czyli rdzenia
czasownikowego, śas. Śas-dhatu odnosi
się do kontrolowania czy władania. Władanie rządu za pomocą broni nazywane jest
śastra. Tak więc kiedykolwiek ma
miejsce władanie, czy to za pomocą broni czy poprzez nakazy, śas-dhatu jest podstawową zasadą.
Spośród tych dwóch: śastra (władanie
za pomocą broni) i śastra (władanie
poprzez nakazy pism świętych), lepszym jest śastra.
Nasze pisma wedyjskie nie są zwykłymi księgami prawniczymi prezentującymi
ludzki rozsądek; są one stwierdzeniami rzeczywiście wyzwolonych osób
nieskażonych niedoskonałością zmysłów.
Śastry zawsze muszą być
poprawne. Nie może być tak, że czasami są poprawne, a czasami niepoprawne. W
pismach wedyjskich krowa opisana jest jako matka. Zatem jest ona matką cały
czas; nie jest tak, jak twierdzą niektórzy dranie, że w czasach wedyjskich była
matką, lecz teraz nią nie jest. Jeśli śastra
jest autorytetem, krowa jest matką zawsze; była matką w czasach wedyjskich
i jest również matką w czasach obecnych.
Jeśli ktoś działa zgodnie z
nakazami śastr, wolny jest od reakcji
grzesznych czynów. Na przykład, skłonności do jedzenia mięsa, picia wina i
oddawania się życiu seksualnemu są naturalne dla uwarunkowanej duszy. Ścieżka
takich przyjemności nazywana jest pravrtti-marga.
Śastra mówi, pravrttir esam bhutanam
nivrttis tu maha-phalam: nie należy dać się zwieść skłonnościom ułomnego,
uwarunkowanego życia; trzeba kierować się zasadami śastr. Skłonnością dziecka jest oddawanie się zabawom przez cały
dzień, lecz śastry nakazują, aby
rodzice zajęli się jego edukacją. Śastry istnieją
po to, aby kierować działalnością społeczeństwa ludzkiego. Lecz ponieważ ludzie
nie korzystają z instrukcji śastr, które
są wolne od wad i niedoskonałości, wskutek tego zwodzeni są przez tzw.
wykształconych nauczycieli i przywódców, którzy są pełni niedoskonałości
uwarunkowanego życia.
Adi 17.159
Znaczenie: W pismach wedyjskich znajdują się koncesje dla
jedzących mięso. Powiedziane jest, że jeśli ktoś chce jeść mięso, powinien
zabić kozę przed boginią Kali, i wówczas spożyć jej mięso. Osoby jedzące mięso
nie mają pozwolenia na kupno mięsa na targu czy w rzeźni. Nie ma zezwolenia na
utrzymywanie regularnych rzeźni, aby zadowolić języki jedzących mięso. Jeśli
chodzi o zabijanie krów, to jest ono całkowicie zakazane. Ponieważ krowa
uważana jest za matkę, jak Vedy mogłyby
pozwalać na zabijanie krów? Śri Caitanya Mahaprabhu wykazał, że stwierdzenie
Kaziego było błędne. W Bhagavad-gicie znajduje
się wyraźny nakaz, by chronić krowy. Krsi-goraksya-vanijyam
vaiśya-karma svabhava-jam: "Obowiązkiem vaiśyów jest produkcja produktów rolniczych, handel i ochrona
krów." (Bg. 18.44) Zatem jest to fałszywe stwierdzenie, że pisma wedyjskie
zawierają instrukcje pozwalające zabijać krowy.
Adi 17.164
Znaczenie: Jest to cytat z Brahma-vaivarta Purany.
Adi 17.168
Znaczenie: W naszej praktycznej działalności misyjnej
spotykamy wielu chrześcijan, którzy mówią o stwierdzeniach Biblii. Kiedy
pytamy, czy Bóg jest ograniczony czy nieograniczony, kapłani chrześcijańscy
mówią, że Bóg jest nieograniczony. Lecz kiedy pytamy, dlaczego nieograniczony
Bóg miałby mieć tylko jednego syna, a nie nieograniczoną liczbę synów, nie są w
stanie na to odpowiedzieć. Podobnie, z naukowego punktu widzenia, odpowiedzi na
wiele pytań ze Starego Testamentu, Nowego Testamentu i Koranu zmieniły się.
Lecz śastry nie mogą zmieniać się
odpowiednio do czyjegoś kaprysu. Wszystkie śastry
muszą być wolne od czterech wad natury ludzkiej. Stwierdzenia śastr muszą być zawsze poprawne.
Adi 17.169
Znaczenie: Śastry yavanów, czyli osób
żywiących się mięsem, nie są pismami wiecznymi. Zostały uformowane nie tak
dawno temu i czasami są sprzeczne ze sobą. Są trzy pisma yavanów: Stary Testament, Nowy Testament i Koran. Spisanie ich
posiada historię. Nie są one wieczne tak jak wiedza wedyjska. Więc chociaż mają
swą argumentację i rozumowanie, nie są zbyt rozsądne i transcendentalne.
Wskutek tego osoby zaawansowane w nauce i filozofii uważają te pisma za nie do
przyjęcia.
Czasami kapłani chrześcijańscy przychodzą do nas i pytają:
"Dlaczego nasi zwolennicy lekceważą nasze pisma i przyjmują wasze?"
Lecz kiedy pytamy ich: "Wasza Biblia mówi, 'Nie zabijaj'. Dlaczego codziennie
zabijacie tak wiele zwierząt?", to nie są w stanie odpowiedzieć. Niektórzy
z nich dają niedoskonałą odpowiedź, że zwierzęta nie mają duszy. Lecz wtedy
pytamy: "Skąd wiecie, że zwierzęta nie mają duszy? Zwierzęta i dzieci są
tej samej natury. Czy to oznacza, że dzieci w społeczeństwie ludzkim również
nie mają duszy?" Według pism wedyjskich w ciele znajduje się właściciel
ciała, dusza. Bhagavad-gita mówi:
dehino 'smin yatha dehe kaumaram yauvanam jara
tatha dehantara-praptir dhiras tatra na muhyati
"Tak jak wcielona dusza bezustannie wędruje w tym ciele od wieku
chłopięcego, poprzez młodość aż do starości, podobnie przechodzi ona w inne
ciało po śmierci. Zmiany takie nie zwodzą osoby zrównoważonej." (Bg. 2.13)
Ponieważ wewnątrz ciała
znajduje się dusza, ciało zmienia się poprzez tak wiele form. W ciele każdej
żywej istoty znajduje się dusza, bez względu na to, czy jest to ciało
zwierzęcia, drzewa, ptaka czy istoty ludzkiej, i dusza przechodzi z jednego
typu ciała do innego. Kiedy pisma yavanów
- mianowicie Stary Testament, Nowy Testament i Koran nie są w stanie
udzielić właściwych odpowiedzi dociekającym zwolennikom, naturalnie ci, którzy
są zaawansowani w wiedzy naukowej i filozofii, tracą wiarę w takie pisma. Kazi
przyznał to, rozmawiając z Caitanyą Mahaprabhu. Kazi był osobą bardzo
inteligentną. Był całkowicie świadomy swej pozycji, jak oznajmia to następny
werset.
Adi 17.195
Znaczenie: Patasaha odnosi się do
króla. Nawab Hussain Shah, którego pełne imię brzmiało Ala Uddina Saiyada
Husena Sa, był w tym czasie (1498-1511) niezależnym królem Bengalu. Poprzednio
był sługą okrutnego Nawaba z dynastii Habsi zwanego Mujahphara Khan, lecz udało
mu się skrycie zamordować swego pana i zostać królem. Po zdobyciu tronu Bengalu
(fachowo zwanego Masnada) ogłosił się Saiyada Husena Ala Uddina Seripha Mukka.
Istnieje książka zatytułowana Riyaja
Us-salatina, której autor, Golama Husena, twierdzi, że Nawab Hussain Shah
należał do rodziny Mukka Seripha. Aby zachować chwały swej rodziny, przyjął
imię Seripha Mukka. Na ogół jednakże znany jest jako Nawab Hussain Shah. Po
jego śmierci królem Bengalu (1521-1533) został jego najstarszy syn, Nasaratsa.
Ten król był również bardzo okrutny. Dopuścił się wielu okrucieństw w stosunku
do Vaisnavów. W rezultacie swoich grzesznych czynów został zabity przez jednego
ze swych sług z grupy Khoja, kiedy modlił się w meczecie.
Adi 17.199
Znaczenie: Inne znaczenie "Hari, Hari" jest
"Kradnę, kradnę."
Adi 17.200
Znaczenie: Czasami demoniczni niewierzący, nie rozumiejąc
mocy świętego imienia, naśmiewają się z Vaisnavów, kiedy ci intonują maha-mantrę Hare Krsna. Takie żarty są
również korzystne dla tych osób. Czternasty werset Drugiego Rozdziału Canto
Szóstego Śrimad-Bhagavatam oznajmia,
że intonowanie maha-mantry Hare
Krsna, nawet żartem, podczas zwykłej dyskusji, by wskazać na coś obcego, czy z
lekceważeniem, nazywane jest intonowaniem namabhasa
i prawie że jest na platformie transcendentalnej. Ten stan namabhasa jest lepszy niż nama-aparadha. Namabhasa budzi najwyższą
pamięć o Panu Visnu. Kiedy ktoś pamięta Pana Visnu, uwalnia się od przyjemności
materialnej. W ten sposób stopniowo ofiaruje się pełnić transcendentalną służbę
dla Pana i staje się zdolnym do intonowania świętego imienia Pana na pozycji
transcendentalnej.
Adi 17.203
Znaczenie: Słowo pasandi
odnosi się do niewierzących zaangażowanych w czynności karmiczne i
wielbicieli wielu półbogów. Pasandi
nie wierzą w jednego Boga, Najwyższą Osobę, Pana Visnu; sądzą, że wszyscy
półbogowie mają tę samą moc co On. Definicja pasandi została podana w tantra-śastrze:
yas tu narayanam devam
brahma-rudradi-daivataih
samatvenaiva vikseta sa pasandi
bhaved dhruvam
"Pasandi to ten, kto uważa wielkich półbogów, takich jak
Pan Brahma i Pan Śiva, za równych Najwyższej Osobie Boga, Narayanowi." (Hari-bhakti-vilasa, 1.73)
Najwyższa Osoba Boga jest asamaurdhva; innymi słowy, nikt nie może być Mu równym czy Go
przewyższać. Lecz pasandi nie wierzą
w to. Wielbią wszelkiego rodzaju półbogów, sądząc, że jest to w porządku, jeśli
przyjmą za Najwyższego Pana kogokolwiek, kto im się podoba. Pasandi byli przeciwni ruchowi Hare
Krsna Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu i teraz praktycznie widzimy, że również nie
podobają im się nasze pokorne próby szerzenia świadomości Krsny na całym
świecie. Wprost przeciwnie, pasandi ci
twierdzą, że niszczymy religię hinduską, ponieważ ludzie na całym świecie
przyjmują Pana Krsnę za Najwyższą Osobę Boga zgodnie z wersją Bhagavad-gity Takiej Jaką Jest. Pasandi potępiają
ten ruch i czasami oskarżają Vaisnavów z obcych krajów, że nie są bona fide.
Nawet tzw. Vaisnavowie czy zwolennicy kultu Vaisnava nie pochwalają tego, że
robimy Vaisnavów w krajach zachodnich. Tacy pasandi
istnieli nawet za czasów Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu i istnieją nadal.
Jednakże pomimo całej działalności tych pasandi,
zwycięży przepowiednia Pana Caitanyi Mahaprabhu: prthivite ache yata nagaradi grama / sarvatra pracara haibe mora nama. "W
każdej wiosce i mieście słychać będzie intonowanie Mego imienia." Nikt nie
może przeszkodzić w szerzeniu ruchu świadomości Krsny, ponieważ ruch ten ma
błogosławieństwo Najwyższej Osoby Boga, Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 17.212
Znaczenie: Na liście obraz popełnianych w czasie intonowania
świętego imienia Pana jest powiedziane, dharma-vrata-tyaga-hutadi-sarva-śubha-kriya-samyam
api pramadah: uważanie intonowania świętego imienia Pana za równe
spełnianiu jakiejś pomyślnej ceremonii religijnej jest obrazą. Zgodnie z
materialistycznym punktem widzenia spełnianie ceremonii religijnej przywołuje
pomyślną atmosferę dla materialnej korzyści całego świata. Dlatego materialiści
tworzą religijne zasady, aby żyć wygodnie i bez zakłóceń w wykonywaniu swych
czynności materialnych. Ponieważ nie wierzą w istnienie Boga, stwarzają ideę,
że Bóg jest bezosobowy i aby mieć pewną koncepcję Boga, można wyobrazić sobie
jakąkolwiek formę. W ten sposób oddają szacunek wielu formom półbogów jako
różnym reprezentacjom czy manifestacjom Pana. Nazywani są oni bahv-iśvara-vadi, czyli zwolennikami
tysięcy bogów. Intonowanie imion półbogów uważają za pomyślną działalność.
Wielcy tzw. svami napisali książki
mówiące, że można intonować jakiekolwiek imię - Durga, Kali, Śiva, Krsna, Rama
itd. - ponieważ każde imię jest dobre do wywołania pomyślnej atmosfery w
społeczeństwie. Wskutek tego nazywani są pasandi,
niewierzącymi czy pozbawionymi wiary demonami.
Tacy pasandi nie znają prawdziwej wartości intonowania świętego imienia
Pana Krsny. Niemądrze dumni ze swych materialnych narodzin w rodzinach
bramińskich i z wynikającej z tego wyższej pozycji w porządku społecznym,
uważają pozostałe klasy, mianowicie: ksatriyów,
vaiśyów i śudrów - za klasy
niższe. Według nich nikt poza braminem nie może intonować świętego imienia
Krsny, gdyż jeśli będą intonować je inni, zmniejszy się jego moc. Nie są
świadomi mocy imienia Pana Krsny. Brhan-naradiya
Purana poleca
harer
nama harer nama harer namaiva kevalam
kalau
nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha
"Dla duchowego postępu w tym wieku Kali, nie ma innej alternatywy,
nie ma innej alternatywy, nie ma innej alternatywy poza intonowaniem świętego
imienia, świętego imienia, świętego imienia Pana." Chociaż jest to
stwierdzone w Śrimad-Bhagavatam (12.3.51),
pasandi nie dają wiary temu, że moc
świętego imienia Krsny jest tak wielka, iż jedynie dzięki intonowaniu go można
osiągnąć wyzwolenie. Kirtanad eva
krsnasya mukta-sangah param vrajet: każdy człowiek z jakiejkolwiek części
świata, który praktykuje intonowanie świętego imienia Krsny, może osiągnąć
wyzwolenie i po śmierci udać się do domu, z powrotem do Boga. Dranie pasandi myślą, że jeśli święte imię
intonuje niebramin, wówczas zniszczona zostaje jego moc. Sądzą, że zamiast
wyzwolić upadłe dusze, moc świętego imienia zostaje zredukowana. Wierząc w
istnienie wielu bogów i uważając intonowanie świętego imienia Pana Krsny za nie
lepsze od innych hymnów, pasandi ci
nie wierzą w słowa śastr (harer nama harer nama harer namaiva kevalam). Lecz w Swej Śiksastace Śri Caitanya Mahaprabhu stwierdza, kirtaniyah sada harih: święte imię Pana należy intonować
bezustannie, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jednakże pasandi są tak upadli i fałszywie dumni z narodzin w rodzinach
bramińskich, iż sądzą, że zamiast wyzwolić wszystkie upadłe dusze, święte imię
traci moc, kiedy bezustannie intonują je niższe klasy ludzi.
W wersecie 211 istotne są
słowa: nica bada bada, ponieważ
każdy może przyłączyć się do ruchu sankirtanu,
i jak mówi o tym Śrimad-Bhagavatam (2.4.18):
kirata-hunandhra-pulinda-pulkaśa
abhira-śumbha yavanah khasadayah. Jest to lista nazw candalów. Pasandi mówią, że kiedy pozwala się intonować ludziom z
niższych klas, wówczas zwiększa się ich wpływ. Nie podoba im się idea, że inni
również powinni rozwinąć duchowe cechy, ponieważ to umniejszyłoby ich fałszywą
dumę z narodzin w rodzinach wzniosłej kasty bramińskiej, z monopolem na
czynności duchowe. Lecz pomimo wszelkich protestów tzw. Hindusów i członków
kasty bramińskiej, zgodnie z instrukcjami śastr
i poleceniem Śri Caitanyi
Mahaprabhu, propagujemy ruch świadomości Krsny na całym świecie. W ten sposób
mamy pewność, że wyzwalamy wiele upadłych dusz, czyniąc z nich bona fide
kandydatów do powrotu do domu, z powrotem do Boga.
Adi 17.213
Znaczenie: Słowo thakura
ma dwa znaczenia. Jednym jest "Bóg" czy "pobożna
osoba", a drugim jest "ksatriya".
Tutaj pasandi bramini nazywają
Kaziego thakurą, uważając go za
władcę miasta. Istnieją różne imiona, których używa się zwracając się do
członków różnych kast. Bramini tytułowani są maharaja, ksatriyowie - thakura, vaiśyowie jako śetha czy mahajana, a śudrowie -
caudhuri. Etykiety tej nadal przestrzega się w północnych Indiach, gdzie ksatriyowie tytułowani są Thakura Sahab.
Pasandi posunęli się do tego, że
poprosili sędziego, czyli Kaziego, aby wydalił Śri Caitanyę Mahaprabhu z miasta
za to, że wprowadził hari-nama-sankirtan.
Na szczęście nasz ruch Hare Krsna zyskał wielką popularność na całym
świecie, szczególnie w cywilizowanym świecie Europy i Ameryki. Na ogół nikt nie
skarży się na nas, by usunięto nas z miasta. Chociaż taka próba została
poczyniona w Melbourne, w Australii, nie powiodła się. Toteż teraz wprowadzamy
ten ruch Hare Krsna w wielkich miastach świata takich jak: Nowy Jork, Londyn,
Paryż, Tokyo, Sydney, Melbourne oraz Aukland, i dzięki łasce Pana Caitanyi
Mahaprabhu wszystko przebiega pomyślnie. Ludzie z zadowoleniem przyjmują zasadę
intonowania mantry Hare Krsna i
rezultat jest jak najbardziej zadowalający.
Adi 17.217
Znaczenie: Te słowa z samych ust Pana Caitanyi Mahaprabhu
wyrażają - potwierdzając moc ruchu sankirtanu
- w jaki sposób ludzie mogą
zostać oczyszczeni po prostu intonując święte imię Krsny. Kazi był
mahometańskim mlecchą, czyli
mięsożercą, lecz ponieważ kilkakrotnie wypowiedział święte imię Pana Krsny,
automatycznie unicestwione zostały reakcje jego grzesznego życia i został
całkowicie uwolniony od wszelkiego materialnego zanieczyszczenia. Nie wiemy,
dlaczego współcześni pasandi protestują,
że poprzez szerzenie świadomości Krsny na całym świecie i przekonywanie
wszystkich klas ludzi do najwyższego standardu vaisnavizmu, niszczymy religię
hinduską. Lecz ci dranie tak gwałtownie się nam sprzeciwiają, że niektórzy z
nich nie wpuszczają do świątyni Visnu europejskich i amerykańskich Vaisnavów.
Myśląc, że religia ma służyć materialnej korzyści, ci tzw. Hindusi w
rzeczywistości zdeprawowali się, wielbiąc liczne formy półbogów. W wersecie
następnym Śri Caitanya Mahaprabhu potwierdza oczyszczenie Kaziego.
Adi 17.218
Znaczenie: Tutaj Najwyższy Pan, Śri Caitanya Mahaprabhu
potwierdza, że każdy, kto intonuje święte imiona Hari, Krsny i Narayana bez
popełniania obraz, z pewnością jest niezwykle szczęśliwy, bez względu na to,
czy jest z Indii czy nie, czy jest Hindusem czy nie-Hindusem, natychmiast
wznosi się do poziomu osoby najbardziej pobożnej. Dlatego nie dbamy o zdanie pasandi, którzy protestują przeciwko
temu, że nasz ruch przemienia członków innych miast czy krajów w Vaisnavów.
Musimy podążać śladami Pana Caitanyi Mahaprabhu, spokojnie wypełniając naszą
misję, czy - jeśli to konieczne - kopiąc w głowy takich protestujących.
Adi 17.222
Znaczenie: W rezultacie tego poważnego nakazu Kaziego, nawet
obecnie potomkowie rodziny Kaziego w żadnych okolicznościach nie sprzeciwiają
się ruchowi sankirtanu. Nawet podczas
wielkiego buntu hindu-muzułmańskiego w sąsiednich miejscach, potomkowie Kaziego
uczciwie dotrzymali przyrzeczenia danego przez ich przodka.
Adi 17.229
Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura w ten sposób opisuje
to wydarzenie w swej Amrta-pravaha-bhasyi.
Pewnej nocy, kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu tańczył ze Swymi bhaktami w domu
Śrivasa Thakury, zmarł jeden z jego synów, który cierpiał na pewną chorobę.
Jednakże Śrivasa Thakura był tak cierpliwy, że nie pozwolił nikomu wyrazić
smutku płaczem, gdyż nie chciał zakłócić kirtanu
odbywającego się w jego domu. W ten sposób kirtan trwał bez żadnego odgłosu rozpaczy. Lecz po zakończeniu kirtanu Caitanya Mahaprabhu, który
domyślił się, co zaszło, oznajmił: "W tym domu musiało wydarzyć się jakieś
nieszczęście." Kiedy poinformowano. Go o śmierci syna Śrivasa Thakury,
wyraził Swój żal, mówiąc: "Dlaczego nie powiadomiono Mnie o tym
wcześniej?" Udał się do miejsca, gdzie leżał martwy syn i zapytał go:
"Mój drogi chłopcze, dlaczego opuściłeś dom Śrivasa Thakury?" Zmarły
syn odpowiedział: "Mieszkałem w tym domu tak długo, jak było mi to
przeznaczone. Teraz, kiedy czas się wypełnił, udaję się gdzie indziej, zgodnie
z Twym poleceniem. Jestem Twym wiecznym sługą, zależną żywą istotą. Muszę
działać zgodnie z Twym pragnieniem. Nie mogę uczynić niczego niezależnie od
Twego pragnienia. Nie mam takiej mocy." Słuchając tych słów zmarłego syna,
wszyscy członkowie rodziny Śrivasa Thakury otrzymali transcendentalną wiedzę.
Tak więc nie było powodu do rozpaczy. Ta transcendentalna wiedza opisana jest w
Bhagavad-gicie (2.13). Tatha dehantara-praptir dhiras tatra na
muhyati: gdy ktoś umiera, przyjmuje inne ciało; dlatego osoby rozsądne nie
rozpaczają. Po rozmowie pomiędzy zmarłym chłopcem a Śri Caitanyą Mahaprabhu,
dokonano ceremonii pogrzebowych i Pan Caitanya zapewnił Śrivasa Thakurę:
"Straciłeś jednego syna, lecz Nityananda Prabhu i Ja jesteśmy twymi
wiecznymi synami. Nigdy nie będziemy w stanie porzucić twego towarzystwa."
Jest to przykład transcendentalnego związku z Krsną. Mamy wieczne
transcendentalne związki z Krsną jako Jego słudzy, przyjaciele, ojcowie,
synowie czy ukochane. Kiedy te same związki w sposób wypaczony zostają odbite w
tym materialnym świecie, wówczas mamy związki z innymi jako synowie, ojcowie,
przyjaciele, kochankowie, panowie i słudzy, lecz wszystkie te związki skończą
się w określonym czasie. Gdy jednakże odnowimy nasz związek z Krsną, dzięki
łasce Śri Caitanyi Mahaprabhu, wówczas ten wieczny związek nigdy nie zostanie
przerwany, by wzbudzić naszą rozpacz.
Adi 17.230
Znaczenie: Narayani była siostrzenicą Śrivasa Thakury, a
później została matką Śrila Vrndavana dasa Thakury. W związku z tym sahajiya przytaczają złośliwą historię,
że po spożyciu pozostałości pokarmu Pana Caitanyi, Narayani zaszła w ciążę i
urodziła Vrndavana dasa Thakurę. Dranie sahajiya
mogą produkować takie fałszywe stwierdzenia, lecz nie należy im wierzyć,
jako że kieruje nimi wrogość w stosunku do Vaisnavów.
Adi 17.232
Znaczenie: W pobliżu domu Śrivasa Thakury mieszkał krawiec
muzułmanin, który zwykł szyć ubrania dla rodziny Śrivasa. Pewnego dnia był
bardzo zadowolony z tańca Śri Caitanyi Mahaprabhu i w istocie był Nim
oczarowany. Rozumiejąc jego nastawienie, Pan ukazał mu Swą oryginalną formę
Krsny. Wówczas krawiec zaczął tańczyć, mówiąc: "Widziałem!
Widziałem?" Pogrążył się w ekstatycznej miłości i zaczął tańczyć z Panem
Caitanyą. W ten sposób stał się jednym z najprzedniejszych Vaisnava wyznawców
Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 17.244
Znaczenie: Chwytanie za lotosowe stopy wielkiej osobistości
jest z pewnością bardzo dobre dla osoby, która bierze z nich pył, lecz ten
przykład ukazujący nieszczęście Śri Caitanyi Mahaprabhu wskazuje na to, że
Vaisnava nie powinien pozwalać, by ktokolwiek brał kurz z jego stóp. Kto bierze
kurz z lotosowych stóp wielkich osobistości, przekazuje tej wielkiej
osobistości swe grzeszne czyny. Więc jeśli ktoś nie jest bardzo mocny, musi
cierpieć za grzeszne czyny osoby, która wzięła kurz z jego stóp. Dlatego zwykle
nie powinno się na to pozwalać. Czasami na wielkich spotkaniach ludzie przychodzą
do nas, aby odnieść korzyść poprzez dotknięcie naszych stóp. Tak dalece, jak to
tylko możliwe, nie powinno się pozwalać dotykać swych stóp żadnemu przybyszowi
z zewnątrz, który może zechcieć wziąć z nich pył. Śri Caitanya Mahaprabhu
osobiście dał nam tego przykład, jak wyjaśnia to następny werset.
Adi 17.245
Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu jest Samym Bogiem, lecz
grał rolę nauczającego. Każdy nauczający powinien wiedzieć, że pozwolenie na
dotknięcie stóp Vaisnavy i przyjęcie z nich pyłu może być dobre dla osób, które
to robią, lecz nie jest to dobre dla tego, który na to zezwala. Tak dalece, jak
to tylko możliwe, należy unikać takiej praktyki. Ze sposobności takiej mogą
korzystać jedynie inicjowani uczniowie, lecz nie inni. Na ogól należy unikać
tych, którzy są pełni grzechu.
Adi 17.249
Znaczenie: Powiedziane jest, vaisnavera kriya mudra vijne na bujhaya: nikt nie może zrozumieć
czynności czystego bhakty. Student, czyli bhakta neofita, nie mógł zrozumieć,
dlaczego Śri Caitanya Mahaprabhu intonował imię gopi, ani też student nie powinien pytać Pana o moc intonowania
"gopi, gopi". Student
neofita był z pewnością przekonany, że intonowanie świętego imienia Krsny jest
rzeczą pobożną, lecz ten rodzaj postawy jest również obrazą. Dharma-vrata-tyaga-hutadi-sarva-śubha-kriya-samyam
api pramadah: intonowanie świętego imienia Krsny po to, by w zamian
osiągnąć pobożność, jest obrazą. Oczywiście student o tym nie wiedział. Toteż
niewinnie zapytał: "Jaka jest nabożność w intonowaniu imienia gopi?" Nie wiedział, że nie było
tam kwestii nabożności czy bezbożności. Intonowanie świętego imienia Krsny czy
świętego imienia gopi jest na
transcendentalnej platformie spraw miłosnych. Ponieważ nie był doświadczony w
rozumieniu takich transcendentalnych czynów, jego pytanie było co najmniej zuchwałe.
Toteż Śri Caitanya Mahaprabhu, pozornie bardzo na niego rozgniewany, zareagował
w ten sposób.
Adi 17.250
Znaczenie: Śrimad-Bhagavatam wspomina,
że kiedy Uddhava przybył do gopi z
wieścią od Pana Krsny, wszystkie gopi, szczególnie
Śrimati Radharani, rozmaicie krytykowały Krsnę. Takie krytyki jednakże
odzwierciedlają kolejną postawę miłosną, której zwykły człowiek nie jest w
stanie zrozumieć. Kiedy niemądry student pytał Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu,
Pan Caitanya podobnie zganił Pana Krsnę w miłosnej wylewności. Kiedy Śri
Caitanya Mahaprabhu był w nastroju gopi, a
student przemawiał za sprawą Śri Krsny, Pan Caitanya był wielce rozgniewany.
Widząc Jego gniew, niemądry student, który był zwykłym ateistycznym smarta braminem, niemądrze i źle Go
osądził. Toteż razem z grupą studentów był gotów wziąć odwet i uderzyć Pana. Po
tym wydarzeniu Śri Caitanya Mahaprabhu postanowił przyjąć sannyasę, tak by ludzie nie popełniali wobec Niego obraz, uważając
Go za zwykłego grhasthę, gdyż w Indii
nawet dzisiaj sannyasini w naturalny
sposób otrzymują szacunek.
Adi 17.253
Znaczenie: W wersecie tym widzimy słowo dvija oznaczające, że student był braminem. W rzeczywistości w
tamtych dniach studentami literatury wedyjskiej stawali się jedynie członkowie
klasy bramińskiej. Szkolenie przeznaczone jest szczególnie dla braminów;
poprzednio nie było kwestii szkolenia ksatriyów,
vaiśyów czy śudrów. Ksatriyowie zwykli
uczyć się techniki walki, vaiśyowie uczyli
się od swych ojców czy innych ludzi interesu jak robić interesy; przeznaczeniem
ich nie było studiowanie Ved. Obecnie
jednakże każdy chodzi do szkoły i każdy otrzymuje ten sam typ wykształcenia,
chociaż nikt nie wie, jaki będzie tego rezultat. Rezultat jednakże jest
najbardziej niezadowalający, jak widzieliśmy to szczególnie w krajach
zachodnich. Stany Zjednoczone posiadają ogromne instytucje szkoleniowe, gdzie
każdy może otrzymać wykształcenie, lecz rezultat jest taki, że większość
studentów staje się hipisami.
Wyższe wykształcenie nie jest
przeznaczone dla każdego. Na zdobycie wyższego wykształcenia powinno się
pozwalać jedynie wybranym jednostkom wyszkolonym w kulturze bramińskiej.
Instytucje szkoleniowe nie powinny mieć na celu nauczania technologii, gdyż
technolog nie może być właściwie nazwany wykształconym. Technolog jest śudrą; jedynie osoba studiująca Vedy może właściwie zostać nazwana
człowiekiem uczonym (panditą). Obowiązkiem bramina jest zostanie
uczonym w literaturze wedyjskiej i nauczanie wiedzy wedyjskiej innych braminów.
W naszym ruchu świadomości Krsny po prostu nauczamy naszych studentów, jak
zostać kwalifikowanymi braminami i Vaisnavami. W naszej szkole w Dallas
studenci uczą się angielskiego i sanskrytu i dzięki znajomości tych dwóch
języków studiują wszystkie nasze książki, takie jak Śrimad-Bhagavatam, Bhagavad-gita i Nektar Oddania. Kształcenie każdego studenta na technologa jest
błędem. Musi być grupa studentów, którzy zostaną braminami. Bez braminów
studiujących literaturę wedyjską, społeczeństwo ludzkie będzie całkowicie
chaotyczne.
Adi 17.255
Znaczenie: Kastowi bramini byli bardzo dumni również i w
tamtych dniach. Nie byli gotowi przyjąć nagany nawet od nauczyciela czy mistrza
duchowego.
Adi 17.257
Znaczenie: Bhagavad-gita mówi, mayayapahrta-jnana asuram bhavam aśritah: kiedy
ktoś staje się wrogiem Najwyższej Osoby Boga, przyjmując postawę ateistyczną (asuram bhavam ), to nawet jeśli jest uczonym, nie manifestuje się w nim istota
wiedzy; innymi słowy, istota jego wiedzy zostaje skradziona przez złudną
energię Pana. W związku z tym Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura cytuje mantrę ze Śvetaśvatara Upanisadu:
yasya
deve para bhaktir yatha deve tatha
gurau
tasyaite
kathita hy arthah prakaśante
mahatmanah
Znaczenie tego wersetu jest takie, że jeśli ktoś posiada niezachwiane
oddanie dla Najwyższej Osoby Boga, Visnu, i jest podobnie oddany mistrzowi
duchowemu, bez ukrytych pobudek, wówczas staje się mistrzem wszelkiej wiedzy. W
sercu takiego bhakty manifestuje się prawdziwa istota wiedzy wedyjskiej. Tą
istotą nie jest nic innego, jak tylko podporządkowanie się Najwyższej Osobie
Boga (vedaiś ca sarvair aham eva vedyah). Istota wiedzy wedyjskiej manifestuje
się jedynie temu, kto w pełni podporządkowuje się mistrzowi duchowemu i
Najwyższemu Panu. Nie zostaje ona wyjawiona nikomu innemu. Tę samą zasadę
podkreśla Śri Prahlada Maharaja w Śrimad-Bhagavatam
(7.5.24):
iti pumsarpita visnau bhaktiś cen nava-laksana
kriyate bhagavaty addha tan manye 'dhitam uttamam
"Osoba, która bezpośrednio stosuje tych dziewięć zasad [słuchanie,
intonowanie, pamiętanie itd.] w służbie dla Pana, powinna być uważana za wielce
uczoną, która doskonale przyswoiła sobie literaturę wedyjską, gdyż celem
studiowania literatury wedyjskiej jest zrozumienie supremacji Pana Śri
Krsny." W swym komentarzu Śridhara Svami podkreśla, że najpierw należy
podporządkować się mistrzowi duchowemu; wówczas rozwinie się proces służby
oddania. Nie jest faktem, że bhaktą może zostać jedynie ten, kto skrupulatnie
dąży do kariery akademickiej. Jeśli ktoś posiada pełną wiarę w mistrza
duchowego i Najwyższą Osobę Boga, to rozwija się w życiu duchowym i rozwija
prawdziwą wiedzę o Vedach nawet nie
posiadając kariery akademickiej. Potwierdza to przykład Maharajy Khatvangi.
Należy uważać, że ten, kto się podporządkowuje, wspaniale przyswoił sobie
istotę Ved. Kto przyjmuje ten
wedyjski proces podporządkowania, uczy się służby oddania i z pewnością odnosi
sukces. Jednakże ten, kto jest bardzo dumny, nie jest w stanie podporządkować
się ani mistrzowi duchowemu, ani Najwyższej Osobie Boga. Wskutek tego nie może
zrozumieć istoty żadnej literatury wedyjskiej. Śrimad-Bhagavatam oznajmia:
śabda-brahmani nisnato na nisnayat pare yadi
śramas tasya śrama-phalo hy adhenum iva raksatah
"Jeśli ktoś jest wykształcony w literaturze wedyjskiej, lecz nie
jest bhaktą Pana Visnu, jego praca jest bezużyteczną harówką, co podobne jest
trzymaniu krowy, która nie daje mleka." (Bhag. 11.11.18)
Kto nie praktykuje procesu
podporządkowania, lecz jest jedynie zainteresowany karierą akademicką, nie może
uczynić żadnego postępu. Jego zyskiem jest jedynie jego praca na marne. Jeśli
ktoś jest ekspertem w studiowaniu Ved, lecz
nie podporządkowuje się mistrzowi duchowemu czy Visnu, cała jego kultywacja
wiedzy jest jedynie stratą czasu i bezużyteczną harówką.
Adi 17.260
Znaczenie: Oto opis materialistów, którzy nie posiadają
wiedzy o służbie oddania. Mogą być bardzo religijni i mogą pracować
systematycznie czy spełniać wyrzeczenia i pokuty, lecz jeśli znieważają
Najwyższą Osobę Boga, są jedynie łotrami i niczym więcej. Potwierdza to Hari-bhakti-sudhodaya (3.11):
bhagavad-bhakti-hinasya jatih śastram japas tapah
apranasyaiva dehasya mandanam loka-ranjanam
Bez wiedzy o służbie oddania dla Pana, wielki nacjonalizm, praca
karmiczna, polityczna czy społeczna, nauka oraz filozofia są wszystkie jedynie
niczym kosztowne szaty dekorujące martwe ciało. Jedyną obrazą osób stosujących
się do tych zasad jest to, że nie są bhaktami. Zawsze są bluźniercami w
stosunku do Najwyższej Osoby Boga i Jego bhaktów.
Adi 17.265
Znaczenie: Spośród członków porządków społecznych instytucji
varnaśrama (brahmana, ksatriya, vaiśya i
śudra), za najprzedniejszego
uważany jest bramin, gdyż jest on nauczycielem i mistrzem duchowym wszystkich
pozostałych varn. Podobnie, pomiędzy
porządkami duchowymi (brahmacarya,
grhastha, vanaprastha i sannyasa) najwznioślejszy jest porządek sannyasy. Zatem sannyasin jest mistrzem duchowym wszystkich varn, i aśramów i bramin
również powinien ofiarowywać pokłony sannyasinowi.
Na nieszczęście jednakże kastowi bramini nie ofiarowują pokłonów sannyasinom Vaisnava. Są tak dumni, że
nie ofiarowują nawet pokłonów sannyasinom
z Indii, nie mówiąc już o sannyasinach
z Europy czy Ameryki. Jednakże Śri Caitanya Mahaprabhu oczekiwał, że nawet
bramini kastowi będą ofiarowywali pełne szacunku pokłony sannyasinowi, gdyż pięćset lat temu zwyczajem społecznym było
natychmiastowe ofiarowywanie pokłonów każdemu sannyasinowi, znanemu czy nieznanemu.
Sannyasini ruchu
świadomości Krsny są bona fide. Wszyscy studenci ruchu świadomości Krsny
poddani zostali właściwemu procesowi inicjacji. Jak nakazuje Hari-bhakti-vilasa Sanatany Gosvamiego, tatha diksa-vidhanena dvijatvam jayate
nrnam: dzięki właściwemu procesowi inicjacji każdy człowiek może zostać
braminem. Tak więc na początku studenci naszego ruchu świadomości Krsny
zgadzają się mieszkać z bhaktami, i stopniowo - porzuciwszy cztery zakazane
czynności: niedozwolony seks, hazard, jedzenie mięsa i intoksykację - czynią
postęp w czynnościach życia duchowego. Kiedy ktoś regularnie przestrzega tych
zasad, otrzymuje pierwszą inicjację (hari-nama) i regularnie intonuje szesnaście rund
dziennie. Następnie, po upływie sześciu miesięcy czy roku, inicjowany jest po
raz drugi - z właściwą ofiarą i rytuałami - i otrzymuje świętą nić. Po pewnym
czasie, kiedy czyni dalszy postęp i pragnie porzucić ten materialny świat,
przyznawany jest mu porządek sannyasy. Wówczas
otrzymuje tytuł svami czy gosvami, które oznaczają "pan
zmysłów". Na nieszczęście zdeprawowani tzw. bramini Indii ani nie
ofiarowują im szacunku, ani nie uważają ich za bona fide sannyasinów. Śri Caitanya Mahaprabhu oczekiwał, że tzw. bramini
będą ofiarowywali szacunek takim sannyasinom
Vaisnava. Niemniej jednak nie ma znaczenia czy ofiarowują oni szacunek czy
też przyjmują tych sannyasinów za
bona fide, gdyż śastry opisują
charakter takich nieposłusznych tzw. braminów. Nakaz śastr oznajmia:
devata-pratimam
drstva yatim caiva tridandinam
namaskaram na kuryad yah prayaścittiyate narah
"Kto nie ofiarowuje szacunku Najwyższej Osobie Boga, Jego Bóstwu w
świątyni czy sannyasinowi tridandi, musi
poddać się prayaścitta [pokucie]."
Jeśli ktoś nie ofiarowuje pokłonów takiemu sannyasinowi,
przepisanym prayaścitta jest
całodniowy post.
Adi 17.266
Znaczenie: Zgodnie z zaleceniami Ved sannyasę można przyznać jedynie braminowi. Śankara-sampradaya (ekadanda-sannyasa-sampradaya) przyznaje porządek sannyasy jedynie braminom kastowym, czyli braminom od urodzenia,
lecz w systemie Vaisnava braminem może zostać uczyniona - zgodnie ze wskazówką Hari-bhakti-vilasa (tatha diksa-vidhanena dvijatvam jayate nrnam) - nawet osoba nie narodzona w rodzinie bramińskiej. Dzięki
właściwemu procesowi inicjacji jakakolwiek osoba z jakiejkolwiek części świata
może zostać uczyniona braminem, a kiedy zachowuje się jak bramin,
przestrzegając zasady abstynencji od intoksykacji, niedozwolonego seksu,
jedzenia mięsa i hazardu, może jej zostać przyznana sannyasa. Wszyscy sannyasini w
ruchu świadomości Krsny, którzy nauczają na całym świecie, są prawdziwymi
braminami sannyasinami. Zatem tzw.
bramini kastowi nie powinni mieć nic przeciwko ofiarowywaniu im pełnych
szacunku pokłonów. Ofiarowując takie pokłony, jak polecił to Śri Caitanya
Mahaprabhu, zmniejszą liczbę swych obraz i automatycznie uświadomią sobie swą
naturalną pozycję służby oddania. Jak zostało powiedziane, nitya-siddha krsna-prema sadhya kabhu naya: krsna-prema może zostać
rozbudzona w oczyszczonym sercu. Im więcej wyrazów szacunku ofiarowujemy sannyasinom, szczególnie sannyasinom Vaisnava, tym bardziej
zmniejszamy nasze obrazy i oczyszczamy swe serca. Krsna-prema może zostać rozbudzona jedynie w oczyszczonym sercu.
Taki jest proces kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, ruchu świadomości Krsny.
Adi 17.269
Znaczenie: Zgodnie z systemem społeczeństwa wedyjskiego
kiedy do wioski czy miasta przybywa jakiś nieznany sannyasin, ktoś musi go zaprosić do swego domu na prasada. Sannyasini na ogół spożywają prasada w domu bramina, ponieważ bramin
wielbi śila Pana Narayana, czyli śalagrama-śila, więc w jego domu
znajduje się prasada, które może przyjąć
sannyasin. Keśava Bharati przyjął
zaproszenie Śri Caitanyi Mahaprabhu. W ten sposób Pan miał sposobność
wyjaśnienia swego pragnienia przyjęcia od niego sannyasy.
Adi 17.272
Znaczenie: Pod koniec dwudziestego czwartego roku życia, pod
koniec drugiego tygodnia przybywającego księżyca, Śri Caitanya Mahaprabhu
opuścił Navadvipę i przekroczył rzekę Ganges w miejscu znanym jako
Nidayara-ghata. Następnie dotarł do Kantaka-nagara, czyli Katoyi (Katwy), gdzie
przyjął ekadanda-sannyasę zgodnie z
systemem Śankary. Ponieważ Keśava Bharati należał do sekty Śankaritów, nie mógł
przyznać porządku Vaisnava sannyasy, którego
członkowie noszą tridandę.
Candraśekhara Acarya pomagał w
procedurze ceremonialnej związanej z przyjęciem przez Pana sannyasy. Z polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, przez cały dzień
robiono kirtan, a pod koniec dnia Pan
ogolił włosy. Następnego dnia został przepisowym sannyasinem noszącym jedną laskę (ekadandę). Od tego dnia
Jego imię brzmiało Śri Krsna Caitanya. Przedtem był znany jako Nimai Pandita.
Po przyjęciu porządku sannyasy Śri
Caitanya Mahaprabhu podróżował po całej Radhadeśy, terenie, gdzie niewidoczny
jest Ganges. Przez pewien czas towarzyszył Mu Keśava Bharati.
Adi 17.275
Znaczenie: Służenie, przyjaźń, uczucie rodzicielskie i
miłość małżeńska do Najwyższej Osoby Boga są podstawą czterech rodzajów
czynności oddania. W śanta, na
marginesowym etapie służby oddania, nie ma działalności. Lecz ponad nastrojem śanta jest służenie, przyjaźń, uczucie
rodzicielskie i miłość małżeńska, które reprezentują stopniowy wzrost służby
oddania na coraz wyższe platformy.
Adi 17.276
Znaczenie: W związku z tym Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati
Thakura pisze w swej Anubhasyi: "Śri
Gaurasundara jest Samym Krsną z postawą Śrimati Radharani. Śri Caitanya
Mahaprabhu nigdy nie porzucił postawy gopi.
Zawsze pozostawał zdominowany przez Krsnę i nigdy nie przyjmował roli
dominującego przez imitowanie miłości małżeńskiej ze zwykłymi kobietami, jak na
ogół robią to sahajiya. Nigdy nie
postawił się w pozycji rozpustnika. Pożądliwi materialiści, tacy jak członkowie
sahajiya-sampradayi, uganiają się za
kobietami, nawet cudzymi żonami. Lecz kiedy odpowiedzialność za swe pożądliwe
czyny usiłują przypisać Śri Caitanyi Mahaprabhu, stają się bluźniercami wobec
Svarupy Damodary i Śrila Vrndavana dasa Thakury. W Śri Caitanya-bhagavata, Adi-khanda, Rozdziale Piętnastym, jest
powiedziane:
sabe para-strira prati nahi
parihasa
stri dekhi' dure prabhu hayena
eka-paśa
'Śri Caitanya Mahaprabhu nigdy nawet nie żartował z cudzymi żonami. Skoro
tylko widział nadchodzącą kobietę, nic nie mówiąc, robił wystarczająco dużo
miejsca, aby mogła przejść.' Był niezwykle ścisły, jeśli chodzi o obcowanie z
kobietami. Sahajiya jednakże pozują
na zwolenników Śri Caitanyi Mahaprabhu, chociaż mają związki seksualne z
kobietami, W młodości Pan Caitanya żartował z każdym, lecz nigdy nie żartował z
żadną kobietą, ani też w inkarnacji tej nie rozmawiał o kobietach. Ani Śri
Caitanya Mahaprabhu, ani Vrndavana dasa Thakura nie pochwalają grupy gauranga-nagari. Chociaż można
ofiarowywać Caitanyi Mahaprabhu różnego rodzaju modlitwy, należy ściśle unikać
wielbienia Go jako Gauranga Nagara. Osobiste zachowanie Śri Caitanyi Mahaprabhu
i wersety napisane przez Śri Vrndavana dasa Thakurę całkowicie odrzucają
pożądliwe pragnienia gauranga-nagari."
Adi 17.281
Znaczenie: Jest to cytat z Lalita-madhava (6.14) Śrila Rupy Gosvamiego.
Adi 17.288
Znaczenie: Gopi nie były szczęśliwe
nawet widząc czteroramienną formę Narayana. Jednakże ofiarowały szacunek
Najwyższej Osobie Boga i błagały Go, by pobłogosławił je towarzystwem Krsny.
Takie są ekstatyczne uczucia gopi.
Adi 17.293
Znaczenie: Jest to cytat z Ujjvala-nilamani Śrila Rupy Gosvamiego.
Adi 17.301
Znaczenie: W wersetach od 296 do 301 została w pełni opisana
emocjonalna służba oddania Śri Nityanandy i Śri Advaity Prabhu. Opisując taką
indywidualną służbę, Gaura-ganoddeśa-dipika,
w wersetach od 11 do 16, oznajmia, że chociaż Pan Caitanya Mahaprabhu pojawił
się jako bhakta, nie jest On nikim innym jak synem Nandy Maharajy. Podobnie,
chociaż Śri Nityananda Prabhu pojawił się jako asystent Pana Caitanyi, nie jest
On nikim innym jak noszącym pług Baladevą. Advaita Acarya jest inkarnacją
Sadaśivy ze świata duchowego. Wszyscy bhaktowie na czele ze Śrivasa Thakurę są
Jego marginalną energią, podczas gdy bhaktowie na czele z Gadadhara Panditą są
manifestacjami Jego mocy wewnętrznej.
Śri Caitanya Mahaprabhu,
Advaita Prabhu i Nityananda Prabhu należą do kategorii visnu-tattva. Ponieważ Pan Caitanya jest oceanem miłosierdzia, jest
On nazywany mahaprabhu, podczas gdy
Nityananda i Advaita, będąc dwoma wielkimi osobistościami asystującymi Panu
Caitanyi, tytułowani są prabhu. Tak
więc jest dwóch prabhu i jeden mahaprabhu. Gadadhara Gosvami jest
reprezentantem doskonałego mistrza duchowego bramina. Śrivasa Thakura
reprezentuje doskonałego bhaktę bramina. Tych pięć osobistości znanych jest
jako Panca-tattva.
Adi 17.304
Znaczenie: To, że Krsna przyjął rolę gopi, z pewnością jest sprzecznością według jakichkolwiek zwykłych
ocen, lecz Pan - dzięki Swemu niepojętemu charakterowi - może działać jak gopi i przeżywać rozłąkę z Krsną,
chociaż jest Samym Krsną. Taka sprzeczność może być pogodzona jedynie w
Najwyższej Osobie Boga, ponieważ posiada On energię, która jest niepojęta (acintya) i która może sprawić, że niemożliwe staje się możliwym (agatan gatan patiyasi). Takie sprzeczności są bardzo trudne do
zrozumienia, jeśli bhakta nie przestrzega ściśle filozofii Vaisnava pod
kierunkiem Gosvamich. Dlatego Krsnadasa Kaviraja Gosvami kończy każdy rozdział
tym wersetem:
śri-rupa-raghunatha-pade yara aśa
caitanya-caritamrta kahe krsnadasa
"Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze
pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady."
W pieśni Narottama dasa
Thakury powiedziane jest:
rupa-raghunatha-pade ha-ibe akuti
kabe hama bujhaba se yugala-piriti
Miłości małżeńskiej pomiędzy Radhą i Krsną, która jest zwana yugala-piriti, nie mogą zrozumieć zwykli
uczeni, artyści czy poeci. Zrozumieć ją mogą jedynie bhaktowie, którzy ściśle
podążają śladami sześciu Gosvamich. Czasami tzw. artyści i poeci usiłują
zrozumieć sprawy miłosne Radhy i Krsny i publikują na ten temat tanią poezję i
obrazy. Jednakże na nieszczęście nie rozumieją nawet w najmniejszym stopniu
transcendentalnych spraw pomiędzy Radhą i Krsną. Jedynie mieszają się w sprawę,
której nie są nawet w stanie przeniknąć.
Adi 17.307
Znaczenie: Kumbhipaka, rodzaj piekła, opisany jest w Śrimad-Bhagavatam (5.26.13), gdzie jest
powiedziane, że osoba gotująca żywe ptaki i zwierzęta w celu zadowolenia swego
języka, po śmierci przywodzona jest przed Yamaraję i karana w piekle
Kumbhipaka. Tam wrzucona jest do gotującego się oleju zwanego kumbhi-paka, z którego nie ma
wybawienia. Kumbhipaka przeznaczone jest dla osób, które są niepotrzebnie
zazdrosne. Osoby zazdrosne o czyny Śri Caitanyi Mahaprabhu karane są w tym
piekle.
Adi 17.308
Znaczenie: Jest to cytat z Bhakti-rasamrta-sindhu (2.5.93) Śrila Rupy Gosvamiego.
Adi 17.312
Znaczenie: Pod koniec Śrimad-Bhagavatam,
w Canto Dwunastym, Rozdział Dwunasty ma pięćdziesiąt dwa wersety, w których
Śri Krsna-dvaipayana Vedavyasa streszcza cały temat. Śri Krsnadasa Kaviraja
Gosvami pragnie podążać śladami Śri Vyasadevy streszczając siedemnaście
rozdziałów Adi-lili Śri
Caitanya-caritamrty.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Siedemnastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu w Jego młodości.