ROZDZIAŁ XIV .

Dziecięce rozrywki Pana Caitanyi

Podsumowanie tego rozdziału podał Śrila Bhaktivinoda Thakura w swej Amrta-pravaha-bhasyi: "Ten Czternasty Rozdział Caitanya-caritamrty opisuje, jak Pan Caitanya Mahaprabhu oddawał się Swym dziecięcym rozrywkom, raczkując, płacząc i jedząc ziemię, obdarzając Swą matkę inteligencją, obdarzając łaską gościa bramina, będąc niesionym na barkach dwóch złodziei i zwodząc ich w ten sposób, że powrócili do Jego domu oraz pod pretekstem zachorowania, przyjmując prasada w domu Hiranyi i Jagadiśy w dzień Ekadaśi. Rozdział ten opisuje dalej, jak grał On rolę niegrzecznego chłopca, jak przyniósł na głowie orzech kokosowy Swej matce, kiedy zemdlała, jak żartował na brzegu Gangesu z dziewczętami będącymi Jego rówieśnicami, jak przyjął parafernalia czci od Śrimati Laksmidevi, jak siedział w dole ze śmieciami, skąd nauczał transcendentalnej wiedzy, jak opuścił ten dół na polecenie Swej matki i jak z wielkim uczuciem traktował Swego ojca."

Adi 14.01 Rzeczy bardzo trudne do spełnienia stają się łatwymi, jeśli ktoś w jakiś sposób po prostu pamięta Pana Caitanyę Mahaprabhu. Lecz jeśli ktoś Go nie pamięta, nawet rzeczy łatwe stają się trudnymi. Temu Panu Caitanyi Mahaprabhu ofiarowuję me pełne szacunku pokłony.

Adi 14.01 Znaczenie: W swej książce Caitanya-candramrta Śrila Prabodhananda Sarasvati mówi: "Kto otrzymuje odrobinę łaski od Pana, staje się tak wzniosły, że nie dba nawet o wyzwolenie, którego poszukuje wielu uczonych i filozofów. Podobnie, bhakta Pana Caitanyi uważa rezydencję na planetach niebiańskich za błędny ognik. Wznosi się on ponad doskonałość mocy yogi mistycznej, ponieważ dla niego zmysły są niczym żmije z wyłamanymi zębami jadowymi. Z powodu swych jadowych zębów, żmija uważana jest za przerażające i niebezpieczne zwierzę, lecz jeśli te zęby zostaną wyłamane, nie jest ona dłużej przyczyną strachu. Przeznaczeniem zasad yogi jest kontrola zmysłów, lecz nie ma mowy o tym, aby zmysły osoby zaangażowanej w służbę dla Pana były tak niebezpieczne jak węże. Są to dary Śri Caitanyi Mahaprabhu."

Hari-bhakti-vilasa stwierdza, że trudne rzeczy stają się łatwymi do zrozumienia, jeśli pamięta się Śri Caitanyę Mahaprabhu, a rzeczy łatwe stają się trudnymi do zrozumienia, jeśli zapominamy o Nim. Widzimy, że nawet ci, którzy w oczach zwykłych ludzi są wielkimi naukowcami, nie są w stanie zrozumieć prostej idei, że życie pochodzi z życia, ponieważ nie mają oni łaski Caitanyi Mahaprabhu. Bronią fałszywej idei, że życie pochodzi z materii, chociaż nie są w stanie dowieść, że jest to faktem. Dlatego współczesna cywilizacja, postępująca naprzód w oparciu o tę fałszywą teorię naukową, jedynie stwarza problemy, które mają rozwiązywać ci tzw. naukowcy.

Autor Caitanya-caritamrty przyjmuje schronienie Pana Caitanyi Mahaprabhu, aby opisać rozrywki z Jego dzieciństwa, gdyż literatury takiej nie można pisać w oparciu o spekulację umysłową. Kto pisze o Najwyższej Osobie Boga, musi posiadać szczególną łaskę Pana. Literatury takiej nie można pisać jedynie dzięki kwalifikacjom akademickim.

Adi 14.02 Wszelka chwała Panu Caitanyi Mahaprabhu, Nityanandzie Prabhu, Advaicie Prabhu i wszystkim bhaktom Pana Caitanyi!

Adi 14.03 W ten sposób opisałem w kodach zstąpienie Śri Caitanyi Mahaprabhu, który pojawił się jako syn matki Śaci, dokładnie tak jak Krsna pojawił się jako syn matki Yaśody.

Adi 14.03 Znaczenie: Śrila Narottama dasa Thakura potwierdza stwierdzenie, że teraz Pan Krsna, syn matki Yaśody, pojawił się ponownie jako Pan Caitanya Mahaprabhu, stając się synem matki Śaci (vrajendra-nandana yei, śaci-suta haila sei). Syn Śaci nie jest nikim innym jak synem matki Yaśody i Nandy Maharajy, a Nityananda Prabhu jest samym Balaramą (balarama ha-ila nitai).

Adi 14.04 Krótko opowiedziałem już w chronologicznym porządku rozrywki dotyczące Jego narodzin. Teraz wyliczę kody Jego rozrywek z dzieciństwa.

Adi 14.05 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony dziecięcym rozrywkom Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu, który jest Samym Panem Krsną. Chociaż rozrywki takie wydają się być rozrywkami zwykłego dziecka, należy przyjąć je za różne rozrywki Najwyższej Osoby Boga.

Adi 14.05 Znaczenie: Bhagavad-gita potwierdza to w ten sposób:

avajananti mam mudha manusim tanum aśritam

param bhavam ajananto mama bhuta-maheśvaram

"Głupcy wyśmiewają Mnie, kiedy zstępuję w ludzkiej postaci. Nie znają Mojej transcendentalnej natury i nie wiedzą, że jestem Najwyższym Panem wszystkiego, co istnieje." (Bg. 9.11) Najwyższa Osoba Boga pojawia się na tej planecie czy w tym wszechświecie jak zwykła ludzka istota czy dziecko, by spełniać Swe rozrywki, jednakże utrzymuje Swą nadrzędność jako Najwyższy Pan. Pan Krsna pojawił się jak zwykłe dziecko, lecz Jego niezwykłe czyny, nawet w dzieciństwie, takie jak zabicie demonicy Putany czy podniesienie wzgórza Govardhana, nie były dokonaniami zwykłego dziecka. Podobnie, chociaż rozrywki Pana Caitanyi, jak opisuje ten rozdział, wydają się być dokonaniami małego chłopca, są one niezwykłymi rozrywkami niemożliwymi do spełnienia przez zwykłe dziecko.

Adi 14.06 W Swych pierwszych rozrywkach dziecięcych Pan przekręcił się do góry nogami, gdy leżał w łóżeczku, i w ten sposób ukazał rodzicom znaki Swych lotosowych stóp.

Adi 14.06 Znaczenie: Słowo uttana używane jest również w znaczeniu "leżąc na łóżku twarzą w górę" albo "leżąc płasko na łóżku". W niektórych pismach występuje słowo utthana, które oznacza "wstając". W Swych dziecięcych rozrywkach Pan usiłował powstać trzymając się ściany, lecz tak jak przewraca się zwykłe dziecko, tak również przewrócił się Pan i ponownie leżał w Swym łóżeczku.

Adi 14.07 Kiedy Pan próbował chodzić, w odbiciach Jego małych stóp widoczne były szczególne znaki Pana Visnu, mianowicie: flaga, piorun, koncha, dysk i ryba.

Adi 14.08 Widząc wszystkie te znaki ani Jego ojciec, ani matka nie mogli zrozumieć, czyje to były odbicia stóp. Zdumieni, nie byli w stanie zrozumieć, jak znaki takie mogły być obecne w ich domu.

Adi 14.09 Jagannatha Miśra powiedział: "To z pewnością dziecko Krsna obecne jest z śalagrama-śila. Przyjmując tę dziecinną formę, bawi się w pokoju."

Adi 14.09 Znaczenie: Kiedy śalagrama-śila czy forma Pana wyrzeźbiona jest w drewnie, kamieniu czy jakimkolwiek innym elemencie, to należy rozumieć, że obecna jest Najwyższa Osoba Boga. Nawet logicznie możemy zrozumieć, że wszystkie elementy materialne są ekspansją energii Pana. A ponieważ energia Najwyższej Osoby Boga nie jest różna od Jego osobowego ciała, Pan zawsze obecny jest w Swej energii i manifestuje się, by spełniać żarliwe pragnienie bhakty. Ponieważ Pan jest w najwyższym stopniu potężny, to rzeczą logiczną jest, że może zamanifestować się w Swej energii. Wielbienie Bóstwa czy wielbienie śalagrama-śila nie jest bałwochwalstwem. Bóstwo Pana w domu czystego bhakty może działać dokładnie tak jak On Sam w Swej oryginalnej transcendentalnej osobie.

Adi 14.10 Kiedy matka Śaci i Jagannatha Miśra rozmawiali, dziecko Nimai obudziło się i zaczęło płakać, i matka Śaci wzięła Je na kolana i pozwoliła Mu ssać swą pierś.

Adi 14.11 Kiedy matka Śaci karmiła dziecko piersią, ujrzała na Jego lotosowych stopach wszystkie znaki, które widoczne były na podłodze pokoju, toteż przywołała Jagannatha Miśrę.

Adi 14.12 Kiedy Jagannatha Miśra ujrzał cudowne znaki na podeszwie stopy swego syna, uradował się i prywatnie przywołał Nilambara Cakravartiego.

Adi 14.13 Kiedy Nilambara Cakravarti ujrzał te znaki, uśmiechając się powiedział: "Poprzednio stwierdziłem to wszystko na podstawie astrologicznego obliczenia i zanotowałem to.

Adi 14.14 "Są trzydzieści dwa znaki cielesne, charakterystyczne dla wielkiej osobistości i wszystkie te znaki widzę na ciele tego dziecka.

Adi 14.15 "'Istnieją trzydzieści dwa symptomy cielesne charakterystyczne dla wielkiej osobistości: pięć części jego ciała jest ogromnych, pięć delikatnych, siedem czerwonawych, sześć wzniesionych, trzy małe, trzy szerokie i trzy głębokie.'

Adi 14.15 Znaczenie: Pięcioma dużymi częściami są:

(1). nos,

(2). ramiona,

(3). broda,

(4).oczy i

(5). kolana.

Pięcioma delikatnymi częściami są:

(1). skóra,

(2). koniuszki palców,

(3). zęby,

(4). włosy na ciele i

(5). włosy na głowie.

Siedmioma czerwonawymi częściami są:

(1). oczy,

(2). podeszwy stóp,

(3). dłonie,

(4). podniebienie,

(5). paznokcie oraz

(6). górna i

(7). dolna warga.

Sześcioma wzniesionymi częściami są:

(1). pierś,

(2). ramiona,

(3). paznokcie,

(4). nos,

(5). pas i

(6). usta.

Trzema małymi częściami są:

(1). szyja,

(2). uda i

(3). organy męskie.

Trzema szerokimi częściami są:

(1). pas,

(2). czoło i

(3). klatka piersiowa.

Trzema głębokimi częściami są:

(1). pępek,

(2). głos i

(3). egzystencja.

Są to trzydzieści dwa symptomy wielkiej osobistości. Cytat ten pochodzi z Samudrika.

Adi 14.16 "To dziecko ma na Swych dłoniach i podeszwach stóp wszystkie oznaki Pana Narayana. Będzie w stanie wyzwolić wszystkie trzy światy.

Adi 14.17 "Dziecko to będzie głosiło kult Vaisnava i wyzwoli rodziny ze strony matki i ojca.

Adi 14.17 Znaczenie: Bez Samego Narayana czy Jego bona fide reprezentanta nie można nauczać kultu Vaisnavizmu, czyli służby oddania. Kiedy rodzi się Vaisnava, jednocześnie wyzwala on zarówno rodzinę swego ojca, jak i matki.

Adi 14.18 "Proponuję, by dokonać ceremonii nadania imienia. Powinniśmy urządzić festiwal i przywołać braminów, ponieważ dzisiejszy dzień jest bardzo pomyślny.

Adi 14.18 Znaczenie: Zasadą wedyjską jest urządzanie festiwali związanych z Narayanem i braminami. Nadanie dziecku określonego imienia zalicza się do procesów oczyszczających, znanych jako daśa-vidhasamskara, i w dniu takich uroczystości należy urządzi festiwal wielbiąc Narayana i rozdzielając prasada, głównie wśród braminów.

Kiedy Nilambara Cakravarti, Śacimata i Jagannatha Miśra rozpoznali znaki na lotosowych stopach Pana, zrozumieli, że dziecko Nimai nie było zwykłym dzieckiem, lecz inkarnacją Narayana. Postanowili, że tego samego dnia, który był dniem bardzo pomyślnym, powinni urządzić festiwal związany z ceremonią nadania imienia. Tutaj szczególnie możemy zobaczyć, w jaki sposób rozpoznaje się Najwyższą Osobę Boga na podstawie Jego symptomów cielesnych, Jego czynności i przepowiedni śastr. Daną osobę można przyjąć za inkarnację Boga na podstawie rzeczywistych dowodów, a nie w sposób kapryśny czy dzięki uznaniu łotrów i głupców. Od czasów pojawienia się Pana Caitanyi, w Bengalu było wiele imitacji inkarnacji, lecz każdy bezstronny bhakta czy człowiek uczony może zrozumieć, że Pan Caitanya Mahaprabhu nie został przyjęty za inkarnację Krsny dzięki powszechnemu uznaniu, lecz dzięki dowodom śastr i bona fide uczonych. To nie zwykli ludzie uznali Śri Caitanyę Mahaprabhu za Najwyższą Osobę Boga. Na początku tożsamość Jego stwierdzili uczeni tacy jak Nilambara Cakravarti, a później wszystkie Jego czyny zostały potwierdzone przez sześciu Gosvamich, szczególnie Śrila Jivę Gosvamiego i Śrila Rupę Gosvamiego oraz wielu innych uczonych, z przytoczeniem dowodów z śastr. Inkarnacja Boga jest taką od samego początku Swego życia. Inkarnacją Boga nie można zostać nagle, poprzez praktykowanie medytacji. Takie fałszywe inkarnacje przeznaczone są dla głupców i łotrów, a nie ludzi rozsądnych.

Adi 14.19 "W przyszłości dziecko to będzie chroniło i utrzymywało cały świat. Z tego powodu powinien zostać nazwany Viśvambharą:"

Adi 14.19 Znaczenie: Caitanya-bhagavata również potwierdza, że dzięki Swym narodzinom Śri Caitanya Mahaprabhu uczynił spokojnym cały świat, tak jak w przeszłości Narayana ochronił Ziemię w Swej inkarnacji Varahy. Dzięki ochronie i utrzymywaniu tego świata w obecnej Kali-yudze Pan Caitanya Mahaprabhu jest Viśvambharą, co wskazuje na osobę, która karmi cały świat. Ruch zapoczątkowany przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, kiedy obecny był On pięćset lat temu, jest ponownie propagowany na całym świecie i możemy zaobserwować jego praktyczne rezultaty. Ten ruch Hare Krsna ocala, chroni i utrzymuje ludzi. W ruchu Hare Krsna bierze udział tysiące jego zwolenników, szczególnie młodzież zachodnia, a wdzięczność, jaką wyrażają w setkach i tysiącach listów, świadczy o tym, jak bardzo czują się bezpieczni i szczęśliwi. Imię Viśvambhara zostało również wspomniane w Atharva-veda-samhicie (viśvambhara viśvena ma bharasa pahi svaha).

Adi 14.20 Po wysłuchaniu przepowiedni Nilambara Cakravartiego, Śacimata i Jagannatha Miśra z wielką radością urządzili festiwal nadania imienia, zapraszając wszystkich braminów i ich żony.

Adi 14.20 Znaczenie: Systemem wedyjskim jest urządzanie wszelkiego rodzaju festiwali, łącznie z festiwalami narodzin, festiwalami ślubnymi, festiwalami nadania imienia i festiwalami znakującymi początek edukacji. Festiwale te święci się szczególnie przez zapraszanie braminów. Na każdym festiwalu bramini powinni być karmieni jako pierwsi, a gdy są zadowoleni, błogosławią festiwal intonowaniem mantr wedyjskich czy maha-mantry Hare Krsna.

Adi 14.21 Po paru dniach Pan zaczął raczkować i spowodował, że obserwowano różne wspaniałe rzeczy.

Adi 14.21 Znaczenie: Caitanya-bhagavata opisuje, ze kiedy pewnego dnia Pan raczkował, a dzwoneczki u Jego talii dzwoniły słodko, na podwórko Pana przypełzła żmija i Pan złapał ją jak ciekawe dziecko. Żmija owinęła się wokół Pana. Pan jako dziecko odpoczął na niej, a po pewnym czasie żmija odeszła, pozostawiając Pana.

Adi 14.22 Swym płaczem Pan sprawiał, że wszystkie kobiety intonowały imiona maha-mantry Hare Krsna, a kiedy intonowały, Pan się uśmiechał.

Adi 14.22 Znaczenie: W Caitanya-bhagavata rozrywka ta opisana jest w sposób następujący: "Pan płakał Swymi pięknymi oczyma, lecz po usłyszeniu maha-mantry Hare Krsna natychmiast przestawał. Kiedy kobiety - zrozumiawszy zabawę Pana - odkryły, że płakał On, a następnie przestawał po usłyszeniu intonowania mantry Hare Krsna, wszystkie przyjęły to za wskazówkę, że powinny intonować Hare Krsna, skoro tylko Pan zaczynał płakać. W ten sposób stało się to ich regularnym zajęciem. Pan płakał, a kobiety zaczynały intonować maha-mantrę Hare Krsna, klaszcząc w ręce. W ten sposób wszystkie kobiety z sąsiednich domów gromadziły się w domu Śacimaty, aby przez dwadzieścia cztery godziny na dobę uczestniczyć w ruchu sankirtanu. Dopóki kobiety intonowały maha-mantrę Hare Krsna, Pan nie płakał, lecz mile uśmiechał się do nich."

Adi 14.23 Po kilku dniach Pan zaczął poruszać nóżkami i zaczął chodzić. Obcował z innymi dziećmi i oddawał się różnego rodzaju zabawom.

Adi 14.24 Pewnego dnia, kiedy Pan oddawał się zabawom z innymi małymi dziećmi, matka Śaci przyniosła naczynie napełnione zapiekanym ryżem i słodyczami i poprosiła dziecko, aby usiadło i posiliło się.

Adi 14.25 Lecz kiedy powróciła do swych domowych obowiązków, dziecko, ukrywając się przed matką zaczęło jeść ziemię.

Adi 14.26 Widząc to, matka Śaci pospiesznie powróciła, krzycząc: "Co to ma znaczyć! Co to jest!" Wyrwała ziemię z rączek Pana i zapytała, dlaczego ją jadł.

Adi 14.27 Płacząc, dziecko zapytało matkę: "Dlaczego jesteś zła? Ty już dałaś Mi ziemię do jedzenia. Na czym polega Moja wina?

Adi 14.28 "Zapiekany ryż, słodycze i wszystkie jadalne rzeczy są jedynie przemianą ziemi. To jest ziemią i tamto jest ziemią. Proszę, rozważ to. Jaka jest pomiędzy nimi różnica?

Adi 14.29 "Ciało to jest przemianą ziemi i również przemianą ziemi jest żywność. Proszę, rozważ to. Winisz Mnie bez zastanowienia się. Cóż mogę powiedzieć?"

Adi 14.29 Znaczenie: Jest to wyjaśnienie filozofii Mayavada, która wszystko przyjmuje za jedno. Wszystkie potrzeby ciała, mianowicie jedzenie, spanie, łączenie się w pary i obrona, nie są potrzebne w życiu duchowym. Kiedy ktoś wznosi się na platformę duchową, nie ma więcej potrzeb cielesnych, a w czynnościach związanych z potrzebami cielesnymi nie bierze się pod uwagę względów duchowych. Innymi słowy, im więcej jemy, śpimy, angażujemy się w seks i próbujemy się bronić, tym bardziej angażujemy się w czynności materialne. Na nieszczęście, filozofowie Mayavadi uważają czynności służby oddania za czynności cielesne. Nie są w stanie zrozumieć prostego wyjaśnienia Bhagavad-gity:

mam ca yo 'vyabhicarena bhakti-yogena sevate

sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate

"Kto angażuje się bez motywacji w duchową służbę oddania, pełniąc taką służbę dla zadowolenia Pana, natychmiast wznosi się na duchową platformę i wszystkie jego czynności są duchowe." (Bg. 14.26) Brahma-bhuyaya odnosi się do czynności Brahmana (duchowych). Chociaż filozofowie Mayavadi bardzo pragną połączyć się z blaskiem Brahmana, nie angażują się w czynności Brahmana. Do pewnego stopnia polecają czynności Brahmana, które dla nich oznaczają angażowanie się w studia nad Vedantą i filozofią Sankhya, lecz ich interpretacje są jedynie jałową spekulacją. Ze względu na brak różnorodności czynności duchowych, nie są w stanie pozostać przez dłuższy czas na tej platformie jedynie studiując Vedantę czy filozofię Sankhya.

Celem życia są różnego rodzaju przyjemności. Żywa istota z natury jest pełna ducha czerpania przyjemności, jak oznajmia Vedanta-sutra (1.1.12): anandamayo 'bhyasat. W służbie oddania czynności są zróżnicowane i pełne radości. Jak oznajmia Bhagavad-gita (9.2), wszystkie czynności oddania są bardzo łatwe do spełniania (susukham kartum), i są one wieczne i duchowe (avyayam). Ponieważ filozofowie Mayavadi nie są w stanie tego zrozumieć, biorą za pewnik, że wszystkie czynności bhakty (śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam itd.) są materialne i dlatego są mayą. Za mayę uważają również przyjście Krsny do tego wszechświata i Jego czynności. Ponieważ wszystko uważają za mayę, dlatego są znani jako Mayavadi.

W rzeczywistości wszystkie czynności spełniane życzliwie dla zadowolenia Pana, pod kierunkiem mistrza duchowego są duchowe. Lecz mayą jest lekceważenie polecenia mistrza duchowego i działanie w oparciu o własne wymysły oraz uważanie swych nonsensownych czynności za duchowe. Należy osiągnąć łaskę Najwyższej Osoby Boga poprzez miłosierdzie mistrza duchowego. Należy więc zatem najpierw zadowolić mistrza duchowego, a kiedy on jest zadowolony, wówczas możemy wiedzieć, że również zadowolony jest Najwyższa Osoba Boga. Lecz jeśli nasze czyny nie przynoszą zadowolenia mistrzowi duchowemu, nie są one duchowe. Potwierdza to Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura: yasya prasadad bhagavat-prasado yasyaprasadan na gatih kuto 'pi. Czynności zadowalające mistrza duchowego muszą być uważane za duchowe i zadowalające Pana.

Pan Caitanya Mahaprabhu, jako najwyższy mistrz duchowy, pouczył Swą matkę o filozofii Mayavada. Mówiąc, że ciało jest ziemią i żywność jest również ziemią, zakładał, że wszystko jest mayą. Na tym polega filozofia Mayavada. Filozofia Mayavadi jest wadliwa, ponieważ utrzymuje, że wszystko jest mayą poza nonsensami, które oni wypowiadają. Mówiąc, że wszystko jest mayą, filozof Mayavadi traci sposobność pełnienia służby oddania i dlatego jego życie jest potępione. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu poradził, mayavadi-bhasya śunile haya sarva-naśa (Cc. Madhya 6.169). Jeśli ktoś przyjmuje filozofię Mayavada, jego postęp jest na zawsze zahamowany.

Adi 14.30 Zdumiona, że dziecko głosiło filozofię Mayavada, matka Śaci odpowiedziała "Kto nauczył Cię tej filozoficznej spekulacji, która usprawiedliwia jedzenie ziemi?"

Adi 14.30 Znaczenie: Kiedy w filozoficznej dyspucie pomiędzy matką i synem syn powiedział, że wszystko jest jednym, tak jak twierdzą impersonaliści, matka odpowiedziała: "Jeśli wszystko jest jednym, to dlaczego ludzie na ogół nie jedzą ziemi, lecz zboże wyprodukowane z ziemi?"

Adi 14.31 Odpowiadając na ideę Mayavada małego filozofa, matka Śaci powiedziała: "Mój drogi chłopcze, jeśli jemy ziemię przemienioną w zboże, nasze ciało zostaje odżywione i staje się mocne. Lecz jeśli jemy ziemię w jej surowym stanie, wówczas ciało nie zostaje odżywione, lecz zaczyna chorować i w ten sposób ulega zniszczeniu.

Adi 14.32 "Z łatwością mogę przynieść wodę w garnku który jest przemianą ziemi. Lecz gdybym wylała wodę na kupę ziemi, wchłonęłaby ona wodę i mój wysiłek byłby daremny."

Adi 14.32 Znaczenie: Ta prosta filozofia wyłożona przez Śacimatę, nawet chociaż jest ona kobietą, może pokonać filozofów Mayavadi, którzy spekulują o jedności. Wadą filozofii Mayavada jest to, że nie przyjmuje ona różnorodności, która jest użyteczna dla celów praktycznych. Śacimata podała przykład, że chociaż zarówno kupa ziemi, jak i gliniany garnek są zasadniczo jednym, dla praktycznych celów naczynie na wodę jest użyteczne, podczas gdy kupa ziemi jest bezużyteczna. Czasami naukowcy argumentują, że materia i duch są jednym i że nie ma pomiędzy nimi różnicy. W rzeczywistości w wyższym sensie nie ma żadnej różnicy pomiędzy materią i duchem, lecz należy posiadać praktyczną wiedzę, że materia - będąc niższą - jest bezużyteczna dla naszego duchowego pełnego szczęścia życia, podczas gdy duch, będąc subtelniejszym stanem egzystencji, jest pełen szczęścia. W związku z tym Bhagavatam podaje przykład, że ziemia i ogień są praktycznie tym samym. Z ziemi wyrastają drzewa, a z ich drewna pochodzi ogień i dym. Niemniej jednak, dla uzyskania ciepła możemy wykorzystać ogień, lecz nie ziemię, dym czy drewno. Dlatego, dla ostatecznej realizacji celu życia, zainteresowani jesteśmy ogniem ducha, a nie tępym drewnem czy ziemią materii.

Adi 14.33 Pan odpowiedział Swej matce: "Dlaczego ukrywałaś samorealizację, nie nauczając Mnie tej praktycznej filozofii od początku?

Adi 14.33 Znaczenie: Jeśli ktoś od samego początku życia nauczany jest filozofii Vaisnava o dualizmie czy różnorodności, wówczas filozofia monistyczna nie będzie sprawiała mu wiele kłopotu. W rzeczywistości, wszystko jest emanacją z najwyższego źródła (janmady asya yatah). Oryginalna energia przejawia się w różnorodności, dokładnie tak jak blask słoneczny, oryginalna energia emanująca ze słońca, który działa różnie jako światło i ciepło. Nie można powiedzieć, że światło jest ciepłem, a ciepło jest światłem, jednakże nie można oddzielić ich od siebie. Dlatego filozofią Pana Caitanyi Mahaprabhu jest acintya-bhedabheda, niepojęta nierozłączność i różnica. Chociaż istnieje powiązanie pomiędzy tymi dwoma manifestacjami fizycznymi takimi jak światło i ciepło, istnieje między nimi różnica. Podobnie, chociaż cała manifestacja kosmiczna jest energią Pana, to niemniej jednak energia przejawia się w różnego rodzaju manifestacjach.

Adi 14.34 "Teraz, kiedy rozumiem tę filozofię, nie będę jadł więcej ziemi. Kiedy będę głodny, będę pił mleko z twej piersi."

Adi 14.35 Po powiedzeniu tego, Pan, uśmiechając się lekko, wspiął się na kolana Swej matki i ssał jej pierś.

Adi 14.36 Tak więc pod różnymi pretekstami Pan w Swym dzieciństwie ukazywał Swe bogactwa, o ile to było możliwe, a później, po ukazaniu ich, krył się.

Adi 14.37 Pewnego razu Pan trzykrotnie zjadł pokarm pewnego gościa bramina i później, w zaufaniu, Pan wyzwolił tego bramina z materialnego zaangażowania.

Adi 14.37 Znaczenie: A oto historia wyzwolenia bramina. Pewien bramin podróżujący po całym kraju, z jednego miejsca pielgrzymek do następnego, dotarł do Navadvipy i był gościem w domu Jagannatha Miśry. Jagannatha Miśra udostępnił mu wszystkie składniki do gotowania i bramin przygotował pożywienie. Kiedy w medytacji ofiarowywał to pożywienie Panu Visnu, pojawiło się przed nim dziecko Nimai i zaczęło je jeść. Z tego powodu bramin myślał, że całe ofiarowanie zostało zmarnowane. Tak więc na prośbę Jagannatha Miśry gotował po raz wtóry, lecz kiedy był pogrążony w medytacji, dziecko pojawiło się ponownie i zaczęło jeść, jeszcze raz niszcząc ofiarowanie. Na prośbę Jagannatha Miśry, bramin gotował po raz trzeci, lecz za trzecim razem pojawił się przed nim Pan i zaczął spożywać pokarm, chociaż dziecko zostało zamknięte w pokoju i wszyscy spali, ponieważ była późna noc. Myśląc więc, że tego dnia Pan Visnu nie chciał przyjąć jego pożywienia i wskutek tego powinien pościć, bramin był wielce poruszony i płakał na głos, "haya haya" ("Co się stało! Co się stało!"). Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu ujrzał bramina w tym wzburzonym stanie, powiedział mu: "Poprzednio byłem synem matki Yaśody. Wówczas również byłeś gościem w domu Nandy Maharajy i Ja przeszkodziłem ci w ten sposób. Zadowoliłeś Mnie bardzo swym oddaniem. Dlatego spożywam pokarm, który przygotowałeś." Rozumiejąc, że Pan obdarzył go łaską, bramin był bardzo zadowolony i pogrążył się w miłości do Krsny. Był wdzięczny Panu, gdyż uważał się za wielce szczęśliwego. Wówczas Pan poprosił bramina, by nie wyjawiał tego wydarzenia nikomu. Bardzo szczegółowo wyjaśnia to Caitanya-bhagavata, Trzeci Rozdział Adi-lili.

Adi 14.38 Kiedy Pan był dzieckiem dwaj złodzieje zabrali Go sprzed domu. Pan jednakże wspiął się na ramiona złodziei i kiedy myśleli, że bezpiecznie unoszą dziecko, by skraść Jego ornamenty, Pan zwiódł ich i zamiast udać się do swego własnego domu, złodzieje powrócili do domu Jagannatha Miśry.

Adi 14.38 Znaczenie: W Swym dzieciństwie Pan był bogato udekorowany złotymi ornamentami. Pewnego razu bawił się przed domem, a ulicą przechodzili dwaj złodzieje. Widząc możliwość obrabowania Pana, złodzieje - zadowoliwszy Go dając Mu słodycze - wzięli Go na ramiona. Złodzieje sądzili, że wyniosą dziecko do lasu i następnie zabiją Je i zabiorą ornamenty. Jednakże Pan rozprzestrzenił nad nimi Swoją złudną energię, tak że zamiast zanieść Go do lasu, powrócili przed Jego dom. Kiedy pojawili się tam, przestraszyli się, ponieważ wszyscy mieszkańcy z sąsiedztwa poszukiwali dziecka. Myśląc więc, że niebezpiecznie jest tam pozostać, złodzieje zostawili dziecko i odeszli. Dziecko przyniesiono do domu matki Śaci, która wielce niepokoiła się, lecz teraz była usatysfakcjonowana. Wydarzenie to zostało szczegółowo wyjaśnione w Trzecim Rozdziale Adi-lili Caitanya-bhagavata.

Adi 14.39 Udając chorego, Pan poprosił w dzień Ekadaśi o pokarm z domu Hiranyi i Jagadiśy.

Adi 14.39 Znaczenie: Czwarty Rozdział Adi-lili Caitanya-bhagavata w pełni opisuje, jak Pan spożył visnu-prasada w dzień Ekadaśi w domu Jagadiśy i Hiranyi. W dzień Ekadaśi ofiarowuje się normalne prasada Panu Visnu, gdyż post polecany jest dla bhaktów, lecz nie dla Pana Visnu. Pewnego Ekadaśi w domu Jagadiśy i Hiranya Pandity przygotowywano specjalne prasada dla Pana Visnu i Pan Caitanya poprosił Swego ojca, aby udał się tam i poprosił o visnu-prasada, ponieważ czuł się chory. Dom Jagadiśy i Hiranya Pandity znajdował się około dwie mile od domu Jagannatha Miśry. Więc gdy Jagannatha Miśra, na prośbę Śri Caitanyi Mahaprabhu, poszedł poprosić Jagadiśę i Hiranyę o prasada, byli oni nieco zdumieni. Skąd chłopiec wiedział, że przygotowywali szczególne prasada dla Pana Visnu? Doszli do wniosku, że chłopiec Nimai musi mieć nadnaturalną moc mistyczną. W przeciwnym razie skąd wiedziałby, że przygotowywali szczególne prasada? Dlatego posłali przez Jego ojca, Jagannatha Miśrę, pokarm dla Pana Caitanyi Mahaprabhu. Nimai był chory, lecz po zjedzeniu visnu-prasada wyzdrowiał i również rozdzielił prasada pomiędzy Swych towarzyszy zabaw.

Adi 14.40 Jak jest to typowe dla małych dzieci, nauczył się On bawić i razem ze Swymi towarzyszami zabaw udawał się do domów przyjaciół z sąsiedztwa, kradnąc ich pokarm i jedząc go. Czasami dzieci walczyły ze sobą.

Adi 14.41 Wszystkie dzieci skarżyły się Śacimacie, że Pan walczy z nimi i kradnie z sąsiednich domów. Dlatego czasami karciła swego syna.

Adi 14.42 Śacimata powiedziała: "Dlaczego kradniesz rzeczy innych? Dlaczego bijesz inne dzieci? I dlaczego wchodzisz do domów innych? Czego Ci brakuje w Twym własnym domu?"

Adi 14.42 Znaczenie: Według Vedanta-sutry (janmady asya yatah) ponieważ stworzenie, utrzymanie i zniszczenie istnieje w Absolutnej Prawdzie, to cokolwiek widzimy w tym świecie materialnym, istnieje już w świecie duchowym. Śri Caitanya Mahaprabhu jest Najwyższą Osobą Boga, Samym Krsną. Jak kradnie On, i jak walczy? Nie robi tego jako złodziej czy jako wróg, lecz jako kochający przyjaciel. Jako dziecko kradnie On nie dlatego, że jest w potrzebie, lecz jest to Jego naturalny instynkt. W tym materialnym świecie małe dzieci również, bez żadnej wrogości czy złej woli, czasami udają się do sąsiednich domów i kradną, a czasami walczą. Krsna również, podobnie jak inne dzieci, robił to w Swym dzieciństwie. Gdyby w świecie duchowym nie było skłonności do kradzieży i walki, nie mogłyby one istnieć w tym świecie materialnym. Różnica pomiędzy światem materialnym a duchowym jest taka, że kradzież w świecie duchowym dokonywana jest z przyjaźni i miłości, podczas gdy walka i kradzież w tym świecie materialnym oparte są na wrogości i zawiści. Dlatego powinniśmy wiedzieć, że w świecie duchowym istnieją wszystkie te czynności, lecz są one bez skazy, podczas gdy wszystkie czynności w świecie materialnym są pełne niedoli.

Adi 14.43 W ten sposób karcony przez Swą matkę, Pan gniewał się i wchodził do pokoju, gdzie rozbijał wszystkie znajdujące się tam garnki.

Adi 14.44 Wówczas Śacimata brała swego syna na kolana i uspokajała Go, a Pan bardzo zawstydzony przyznawał się do winy.

Adi 14.44 Znaczenie: Wspaniały opis wad Śri Caitanyi Mahaprabhu w Jego dzieciństwie znajduje się w Trzecim Rozdziale Adi-lili Caitanya-bhagavata, gdzie jest powiedziane, że Pan zwykł kraść wszelkiego rodzaju pokarm z domów przyjaciół z sąsiedztwa. W niektórych domach kradł mleko i wypijał je, a w innych kradł i zjadał przyrządzony ryż. Czasami rozbijał garnki do gotowania. Jeśli nie było tam nic do jedzenia, ale były tam małe dzieci, Pan dokuczał im, tak że zaczynały płakać. Czasami jakiś sąsiad skarżył się Śacimacie, "Moje dziecko jest bardzo małe. Lecz twój syn wlewa mu do uszu wodę, powodując jego płacz."

Adi 14.45 Pewnego razu dziecko, Caitanya Mahaprabhu, skarcił matkę Swą miękką ręką, a ona udała, że zemdlała. Widząc to, Pan zaczął płakać.

Adi 14.46 Panie z sąsiedztwa powiedziały Mu: "Drogie dziecko, przynieś skądś orzech kokosowy, a wówczas Twoja matka zostanie wyleczona."

Adi 14.47 Wówczas natychmiast wyszedł z domu i przyniósł dwa orzechy kokosowe. Swoimi wspaniałymi dokonaniami zdumiał wszystkie kobiety.

Adi 14.48 Czasami Pan razem z innymi dziećmi chodził kąpać się do Gangesu, i przychodziły tam również dziewczęta z sąsiedztwa, aby wielbić różnych półbogów.

Adi 14.48 Znaczenie: Zgodnie z systemem wedyjskim dziewczynki w wieku dziesięciu czy dwunastu lat udawały się nad brzeg Gangesu, aby się tam wykąpać i wielbić Pana Śivę modlitwami, aby w przyszłości otrzymać dobrych mężów. Szczególnie pragnęły otrzymać męża takiego jak Pan Śiva, ponieważ Pan Śiva jest bardzo spokojny, a jednocześnie najbardziej potężny. Dlatego wcześniej w rodzinach hinduskich dziewczynki wielbiły Pana Śivę, szczególnie w miesiącu Vaiśakha (kwiecień-maj). Kąpiele w Gangesie są wielką przyjemnością dla każdego, nie tylko dla dorosłych, lecz również dla dzieci.

Adi 14.49 Kiedy, po wykąpaniu się w Gangesie, dziewczęta zajęte były wielbieniem różnych półbogów, młody Pan przychodził tam i siadał wśród nich.

Adi 14.50 Zwracając się do dziewcząt, Pan zwykł mówić: "Wielbijcie Mnie, a Ja dam wam dobrych mężów czy dobre błogosławieństwa. Ganges i bogini Durga są Mymi służącymi. Nie mówiąc już o innych półbogach, nawet Pan Śiva jest Mym sługą."

Adi 14.50 Znaczenie: Wśród ludzi, którzy wyznają inne religie, takie jak chrześcijaństwo czy mahometanizm, istnieje nieporozumienie, że w religii hinduskiej istnieje wielu Bogów. W rzeczywistości nie jest to prawdą. Bóg jest jeden, lecz jest wiele innych potężnych żywych istot, które zajmują się różnymi działami administracji. Nazywane są one półbogami. Wszyscy półbogowie są sługami, którzy wypełniają polecenia Najwyższego Pana, Osoby Boga. Pan Caitanya Mahaprabhu wyjawił ten fakt w Swym dzieciństwie. Z powodu ignorancji ludzie czasami wielbią półbogów, aby otrzymać określone dobrodziejstwo, lecz w rzeczywistości, jeśli ktoś zostaje bhaktą i czcicielem Najwyższej Osoby Boga, nie musi udawać się do półbogów po żadne błogosławieństwa, ponieważ osiąga wszystko dzięki łasce Najwyższego Pana. Dlatego Bhagavad-gita potępia takie wielbienie półbogów:

kamais tais tair hrta-jnanah prapadyante 'nya-devatah

tam tam niyamam asthaya prakrtya niyatah svaya

"Ci, których inteligencja skradziona została przez pragnienia materialne, podporządkowują się półbogom i przestrzegają określonych zasad kultu, odpowiednio do swej natury." (Bg. 7.20)

yesam tv anta-gatam papam jananam punya-karmanam

te dvandva-moha-nirmukta bhajante mam drdha-vratah

"Osoby, które działały pobożnie w swoich poprzednich żywotach, jak i w życiu obecnym, które całkowicie wypleniły swoje grzechy, uwolniły się od dualizmów ułudy i z determinacją angażują się w pełnienie służby dla Mojej osoby." (Bg. 7.28) Jedynie ludzie mniej inteligentni wielbią półbogów dla spełnienia różnych celów. Najbardziej inteligentni wielbią jedynie Najwyższą Osobę Boga, Krsnę.

Czasami my, członkowie ruchu świadomości Krsny, oskarżani jesteśmy o to, że nie pochwalamy kultu półbogów. Lecz jak możemy go pochwalać, skoro został on potępiony przez Pana Caitanyę i Pana Krsnę? Jak możemy pozwalać ludziom, by byli głupimi i hrta-jnana, pozbawionymi inteligencji? Nasza propaganda ma umożliwić inteligentnym ludziom zrozumienie różnicy pomiędzy materią a duchem i zrozumienie Najwyższej Osoby Boga, który jest całą istotą duchową. Na tym polega nasza misja. Jak moglibyśmy zwodzić ludzi, by wielbili tzw. bogów w ciałach materialnych w tym materialnym świecie?

Nasze stanowisko, aby nie pozwalać na wielbienie wielu setek półbogów, zostało potwierdzone przez Pana Caitanyę Mahaprabhu nawet w Jego dzieciństwie. Śrila Narottama dasa Thakura śpiewał w związku z tym:

anya devaśraya nai

tomare kahinu bhai

ei bhakti parama-karana

"Aby stać się wiernym, czystym i niezachwianym [ananya-bhak] bhaktą Najwyższej Osoby Boga, nie należy odwracać swej uwagi ku czci półbogów. Taka kontrola jest symptomem czystej służby oddania."

Adi 14.51 Bez pozwolenia dziewcząt, Pan brał papkę sandałową i smarował nią własne ciało, girlandy kwiatów zakładał na Swą szyję oraz porywał i zjadał całe ofiarowanie składające się ze słodyczy, ryżu i bananów.

Adi 14.51 Znaczenie: Zgodnie z systemem wielbienia kiedy ofiarowuje się coś Bóstwom poza domem, na ogół jest to pożywienie nie gotowane, lecz surowy ryż, banany i słodycze. Z powodu Swej bezprzyczynowej łaski, Pan zabierał ofiarowanie dziewczętom i zjadał je, doradzając im, aby nie wielbiły półbogów, lecz Jego. Wielbienie Śri Caitanyi Mahaprabhu polecone jest w Śrimad-Bhagavatam:

krsna-varnam tvisakrsnam sangopangastra-parsadam

yajnaih sankirtana-prayair yajanti hi sumedhasah

"Należy wielbić Najwyższą Osobę Boga, który pojawia się w tym wieku Kali ze Swymi towarzyszami jako Panca-tattva: Pan we własnej osobie oraz Jego towarzysze, Nityananda Prabhu, Śri Advaita Prabhu, Śri Gadadhara Prabhu i Śrivasa Thakura. W tym wieku osoba inteligentna wielbi Panca-tattvę poprzez intonowanie maha-mantry Hare Krsna i, jeśli możliwe, rozdzielanie prasada." (Bhag. 11.5.32) Nasz ruch świadomości Krsny wprowadza tę bona fide metodę wielbienia w świecie zachodnim. Członkowie tego ruchu wędrują z wioski do wioski i z miasta do miasta razem z Bóstwami Pana Caitanyi Mahaprabhu, nauczając ludzi, jak wielbić Pana poprzez intonowanie mantry Hare Krsna, ofiarowywanie prasada i rozdzielanie go wszystkim ludziom.

Adi 14.52 Wszystkie dziewczęta rozgniewały się na Pana za Jego zachowanie. Powiedziały Mu: "Drogi Nimai, w naszych związkach wioskowych jesteś niczym nasz brat.

Adi 14.53 "Nie przystoi Ci więc takie postępowanie. Nie zabieraj naszych parafernaliów do wielbienia półbogów. Nie stwarzaj w ten sposób zakłócenia."

Adi 14.54 Pan odpowiedział: "Moje drogie siostry, obdarzę was błogosławieństwem, że wasi mężowie będą bardzo przystojni.

Adi 14.55 "Będą oni uczeni, inteligentni, młodzi, zamożni i będą posiadali dużo ryżu. Poza tym będziecie miały po siedmiu synów, którzy będą długo żyli i będą bardzo inteligentni."

Adi 14.55 Znaczenie: Na ogół ambicją młodej dziewczyny jest mieć przystojnego męża, który jest uczony, zdolny, młody i bogaty. W kulturze wedyjskiej bogatym jest się wówczas, kiedy posiada się ogromny zasób zboża i ogromną liczbę zwierząt. Dhanyena dhanavan gavaya dhanavan: bogatym jest się wówczas, kiedy posiada się zboże, krowy i byki. Dziewczęta pragną również mieć wiele dzieci, szczególnie synów (putra), którzy są bardzo inteligentni i długo żyją. Ponieważ obecnie społeczeństwo zdegradowało się, istnieje propaganda, aby mieć tylko jedno albo dwoje dzieci, a resztę zabić metodami antykoncepcyjnymi. Lecz naturalną ambicją dziewczyny jest posiadanie nie tylko więcej niż jednego dziecka, lecz przynajmniej pół tuzina.

W zamian za parafernalia do wielbienia, które Sobie przywłaszczył, Caitanya Mahaprabhu chciał pobłogosławić dziewczęta spełnieniem wszystkich ich ambicji i pragnień. Wielbiąc Pana Caitanyę Mahaprabhu, można z łatwością osiągnąć szczęście i wszelkie materialne korzyści z posiadania dobrego męża, bogactwa, zboża i kilkorga dobrych dzieci. Chociaż Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął sannyasę bardzo wcześnie, Jego bhaktowie nie muszą brać z Niego przykładu i również przyjmować sannyasy. Można pozostać w życiu rodzinnym, lecz należy być bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Wówczas można być szczęśliwym, posiadając wszelkie materialne bogactwa: dobry dom, dobre dzieci, dobrego partnera, zamożność i wszystko, czego się pragnie. Dlatego śastry radzą: yajnaih sankirtana-prayair yajanti hi sumedhasah (Bhag. 11.5.32). Dlatego każdy grhasta, który jest prawdziwie inteligentny, powinien propagować ten ruch sankirtanu w każdym domu i żyć spokojnie w tym życiu, a w następnym powrócić do Boga.

Adi 14.56 Słysząc to błogosławieństwo Śri Caitanyi Mahaprabhu, wszystkie dziewczęta były wewnątrz bardzo szczęśliwe; lecz na zewnątrz, jak jest rzeczą naturalną dla dziewcząt, zganiły Pana, udając gniew.

Adi 14.56 Znaczenie: Taka dwuznaczność jest rzeczą naturalną dla dziewcząt. Kiedy wewnątrz są zadowolone, na zewnątrz okazują niezadowolenie. Takie kobiece postępowanie jest rzeczą bardzo pociągającą dla chłopców, którzy usiłują zawrzeć z nimi przyjaźń.

Adi 14.57 Kiedy niektóre z dziewcząt uciekły, Pan przywołał je rozgniewany i poradził im w ten sposób:

Adi 14.58 "Jeśli będziecie skąpe i nie oddacie Mi ofiarowań, każda z was będzie miała starego męża z przynajmniej czterema żonami."

Adi 14.58 Znaczenie: W Indiach w tamtych czasach, a nawet pięćdziesiąt lat temu, poligamia była dozwolona. Każdy mężczyzna, szczególnie z kast wyższych - braminów, vaiśyów, a szczególnie ksatriyów - mógł poślubić więcej niż jedną żonę. W Mahabharacie, czyli dawnej historii Indii widzimy, że szczególnie królowie ksatriyowie zwykli poślubiać wiele żon. W cywilizacji wedyjskiej nie było żadnych ograniczeń co do tego, i nawet mężczyzna ponad pięćdziesięcioletni mógł się ożenić. Lecz poślubienie mężczyzny, który miał wiele żon, nie było bardzo przyjemną sytuacją, ponieważ miłość męża była rozdzielona pomiędzy wiele jego żon. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pozornie chciał przekląć dziewczęta nie chcące ofiarować Mu naivedya, aby poślubiły mężczyzn, którzy mieli przynajmniej cztery żony.

Społeczna struktura pozwalająca mężczyźnie poślubić więcej niż jedną żonę może zostać poparta w ten sposób. Na ogół w każdym społeczeństwie populacja kobiet jest większa niż populacja mężczyzn. Więc jeśli w społeczeństwie istnieje zasada, że wszystkie dziewczęta powinny być zamężne, to nie byłoby to możliwe, gdyby nie była dozwolona poligamia. Jeśli wszystkie dziewczęta nie są zamężne, istnieje ryzyko cudzołóstwa, a społeczeństwo, w którym dozwolone jest cudzołóstwo, nie może być zbyt spokojne czy czyste. W naszym społeczeństwie świadomości Krsny ograniczyliśmy niedozwolone życie seksualne. Praktyczna trudność polega na znalezieniu męża dla każdej dziewczyny. Dlatego popieramy poligamię, pod warunkiem oczywiście, że mąż jest w stanie utrzymać więcej niż jedną żonę.

Adi 14.59 Słysząc tę rzekomą klątwę Pana Caitanyi, dziewczęta, zważając na to, że mógł On posiadać niezwykłą wiedzę czy być upełnomocniony przez półbogów, bardzo obawiały się, że Jego klątwa mogła być skuteczna.

Adi 14.60 Wówczas dziewczęta przyniosły ofiarowania przed Pana, który zjadł je wszystkie i pobłogosławił dziewczęta ku ich zadowoleniu.

Adi 14.61 Kiedy o tym przebiegłym zachowaniu Pana z dziewczętami dowiedzieli się wszyscy ludzie, nie wywołało to nieporozumienia. Wszyscy czerpali raczej szczęście z takiego postępowania.

Adi 14.62 Pewnego dnia nad brzeg Gangesu przybyła dziewczyna o imieniu Laksmi, córka Vallabhacaryi, pragnąc wykąpać się w rzece i wielbić półbogów.

Adi 14.62 Znaczenie: Według Gaura-ganoddeśa-dipiki Laksmi była poprzednio Janaki, żoną Pana Ramacandry, oraz Rukmini, żoną Pana Krsny w Dvarace. Ta sama bogini szczęścia zstąpiła jako Laksmi, aby zostać żoną Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 14.63 Widząc Laksmidevi, Pan przywiązał się do niej, a Laksmi, widząc Pana, odczuła wielkie zadowolenie w swym umyśle.

Adi 14.64 I tak rozbudziła się ich naturalna wzajemna miłość. Chociaż była ona okryta dziecięcymi emocjami, stało się rzeczą oczywistą, że czuli wzajemną atrakcję.

Adi 14.64 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu i Laksmidevi są wiecznie mężem i żoną. Dlatego było rzeczą całkiem naturalną, że ich uśpiona miłość rozbudziła się, kiedy ujrzeli siebie nawzajem. Kiedy spotkali się, rozbudziły się ich naturalne uczucia.

Adi 14.65 Oboje doznali naturalnej przyjemności widząc się nawzajem i pod pretekstem wielbienia półbogów, zamanifestowali swe uczucia.

Adi 14.66 Pan powiedział Laksmi: "Po prostu wielbij Mnie, gdyż Ja jestem Najwyższym Panem. Jeśli będziesz Mnie wielbić, z pewnością otrzymasz błogosławieństwo, którego pragniesz."

Adi 14.66 Znaczenie: Jest to ta sama filozofia, którą głosił Sam Pan Krsna:

sarva-dharntan parityajya mam ekam śaranam vraja

aham tvam sarva-papebhyo moksayisyami ma śuca

"Porzuć wszelkie rodzaje religii i po prostu podporządkuj się Mnie. Ja wyzwolę cię od wszelkich następstw grzechów. Nie lękaj się więc." (Bg. 18.66) Ludzie nie rozumieją tego. Przyzwyczajeni są schlebiać wielu półbogom i istotom ludzkim czy nawet kotom i psom i wielbić te istoty, lecz kiedy prosi się ich, by wielbili Najwyższego Pana, odmawiają. To nazywane jest złudzeniem. W rzeczywistości, jeśli ktoś wielbi Najwyższego Pana, to nie ma potrzeby wielbienia nikogo innego. Na przykład, w wiosce o ograniczonym terenie można używać różnych studni dla różnych celów, lecz kiedy ktoś udaje się nad rzekę, gdzie woda bezustannie płynie falami, woda ta może zaspokoić wszelkie jego cele. Gdzie znajduje się rzeka, tam można nabrać wody pitnej, wyprać ubranie, wykąpać się itd., gdyż woda ta zaspokoi wszelkie cele. Podobnie, jeśli ktoś wielbi Najwyższą Osobę Boga, Krsnę, wszystkie jego cele zostaną spełnione. Kamais tais tair hrta-jnanah prapadyante 'nya-devatah: jedynie osoby, które straciły inteligencję, wielbią różnych półbogów, by spełnić swe pragnienia (Bg. 7.20).

Adi 14.67 Usłyszawszy polecenie Najwyższego Pana, Śri Caitanyi Mahaprabhu, Laksmi zaczęła Go wielbić, ofiarowując Jego ciału papkę sandałową i kwiaty, obdarowując Go girlandą z kwiatów mallika I ofiarowując Panu modlitwy.

Adi 14.68 Wielbiony przez Laksmi, Pan zaczął się uśmiechać. Zarecytował werset ze Śrimad-Bhagavatam i w ten sposób przyjął uczucie, które wyraziła.

Adi 14.68 Znaczenie: Werset cytowany w związku z tym to 25 werset Dwudziestego Drugiego Rozdziału, Dziesiątego Canto Śrimad-Bhagavatam. Gopi wielbiły boginię Durgę, czyli Katyayani, lecz ich wewnętrznym pragnieniem było otrzymanie Pana Krsny za męża. Krsna, jako Paramatma, zrozumiał żarliwe pragnienie gopi i dlatego cieszył się rozrywkami vastra-harana. Kiedy gopi poszły wykąpać się w Yamunie, pozostawiły na brzegu swe ubrania i zanurzyły się w wodzie całkowicie nagie. Korzystając z okazji, Krsna ukradł wszystkie ich ubrania i usiadł z nimi na wierzchołku drzewa, pragnąc ujrzeć nagie dziewczęta, aby zostać ich mężem. Gopi pragnęły mieć Krsnę za męża, a ponieważ kobieta może być naga jedynie przed mężem, aby spełnić ich pragnienie, Pan Krsna przyjął ich modlitwy poprzez rozrywkę kradzieży ubrań. Kiedy gopi z powrotem otrzymały swe ubrania od Krsny, Krsna zarecytował ten werset.

Adi 14.69 "Moje drogie gopi, przyjmuję wasze pragnienie, by mieć Mnie za męża i wielbić Mnie. Pragnę, by wasze pragnienie się spełniło, ponieważ na to zasługuje."

Adi 14.69 Znaczenie: Gopi, przyjaciółki Krsny, były prawie w tym samym wieku co On. W swych umysłach pragnęły, aby Krsna został ich mężem, lecz z powodu kobiecego wstydu nie były w stanie wyrazić swego pragnienia. Dlatego później, po kradzieży ich ubrań, Krsna poinformował je: "Natychmiast zrozumiałem wasze pragnienie i pochwaliłem je. Ponieważ ukradłem teraz wasze szaty, stoicie przede Mną zupełnie nagie, co oznacza, że przyjąłem was wszystkie za żony." Czasami głupi dranie, nie znając celu Pana czy też celu gopi, niepotrzebnie krytykują ich ze swego własnego punktu widzenia, lecz w tym wersecie Pan wyraził prawdziwy cel vastra-harana.

Adi 14.70 Po wzajemnym wyjawieniu swych uczuć, Pan Caitanya i Laksmi powrócili do domu. Któż może zrozumieć poważne rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu?

Adi 14.71 Widząc niegrzeczne zachowanie Pana Caitanyi, sąsiedzi, z powodu miłości do Niego, poskarżyli się Śacimacie i Jagannatha Miśrze.

Adi 14.72 Pewnego dnia matka Śaci, pragnąc skarcić swego syna, poszła Go złapać, lecz On uciekł.

Adi 14.73 Chociaż Pan utrzymuje cały wszechświat, pewnego dnia usiadł na kilku wyrzuconych garnkach - których wcześniej używano do gotowania - w dole, gdzie wyrzuca się pozostałości pożywienia.

Adi 14.73 Znaczenie: Poprzednio zwyczajem braminów było codzienne wielbienie Pana Visnu w domu gotowaniem pokarmu w nowych garnkach. System ten nadal przestrzegany jest w Jagannatha Puri. Pokarm gotowano w glinianych garnkach, świeżych i nowych, a po gotowaniu garnki wyrzucano. Pan Caitanya Mahaprabhu z zadowoleniem usiadł na garnkach, aby pouczyć Swą matkę.

Adi 14.74 Kiedy matka Śaci ujrzała swego chłopca siedzącego na odrzuconych garnkach, zaprotestowała: "Dlaczego dotknąłeś tych niedotykalnych garnków? Stałeś się nieczysty. Idź wykąpać się w Gangesie."

Adi 14.75 Słysząc to, Pan Caitanya Mahaprabhu pouczył Swą matkę o absolutnej wiedzy. Chociaż zdumiona tym, zmusiła Go do wykąpania się.

Adi 14.75 Znaczenie: W swej Amrta-pravaha-bhasyi Śrila Bhaktivinoda Thakura w ten sposób opisał absolutną wiedzę, którą Pan objaśnił Swej matce: "Pan powiedział: 'Matko, to że coś jest czyste a coś nieczyste, z pewnością jest zwykłym sentymentem bez żadnych rzeczywistych podstaw. W garnkach tych gotowałaś pożywienie dla Pana Visnu i ofiarowałaś je Jemu. Zatem jak te garnki mogą być niedotykalne? Wszystko, co ma związek z Visnu, uważane jest za ekspansję energii Visnu. Visnu, Dusza Najwyższa, jest wieczny i niezanieczyszczony. Jak więc zatem garnki te mogą być uważane za czyste czy nieczyste?' Słuchając tej dysputy na temat absolutnej wiedzy, Jego matka bardzo się zdumiała i zmusiła Go do wykąpania się."

Adi 14.76 Czasami, biorąc ze sobą swego syna, matka Śaci kładła się na łóżku i widziała, że przychodzili tam mieszkańcy świata niebiańskiego, wypełniając cały dom.

Adi 14.77 Pewnego razu matka Śaci powiedziała Panu: "Proszę idź przywołaj Swego ojca." Otrzymawszy takie polecenie, Pan poszedł go zawołać.

Adi 14.78 Kiedy dziecko wyszło, dało się słyszeć dzwonienie dzwoneczków u Jego lotosowych stóp. Słysząc to, Jego ojciec i matka zdumieli się.

Adi 14.79 Jagannatha Miśra powiedział: "Jest to cudowne wydarzenie. Dlaczego z gołych stóp mego dziecka rozlega się dźwięk dzwoneczków?"

Adi 14.80 Matka Śaci powiedziała: "Ujrzałam także inny cud. Z królestwa niebiańskiego zstępowali ludzie i zapełnili całe podwórko.

Adi 14.81 "Czynili hałas, którego nie byłam w stanie zrozumieć. Domyślam się, że ofiarowywali komuś modlitwy."

Adi 14.82 Jagannatha Miśra odpowiedział: "Nie ma znaczenia, co to jest. Nie ma potrzeby się martwić. Aby szczęście zawsze sprzyjało Viśvambharze. To wszystko, czego pragnę."

Adi 14.83 Innym razem Jagannatha Miśra, widząc psotliwe czyny swego syna, po srogim zganieniu, pouczył Go o moralności.

Adi 14.84 Tej samej nocy Jagannatha Miśra miał sen, że przyszedł do niego pewien bramin i powiedział z gniewem:

Adi 14.85 "Mój drogi Miśro, nie wiesz nic o swym synu. Uważasz Go za swego syna i dlatego karcisz Go i ganisz."

Adi 14.86 Jagannatha Miśra odpowiedział: "Chłopiec ten może być półbogiem, yoginem mistykiem albo wielkim świętym. Nie ma znaczenia, kim jest, gdyż ja uważam Go jedynie za mego syna.

Adi 14.87 "Obowiązkiem ojca jest kształcenie swego syna zarówno w religii, jak i moralności. Jeśli ja nie dam Mu tego wykształcenia, jak je zdobędzie?"

Adi 14.88 Bramin odpowiedział: "Jeśli twój syn jest transcendentalnym mistykiem posiadającym samoświetlną doskonałą wiedzę, to jaki jest pożytek z twego kształcenia?"

Adi 14.88 Znaczenie: Bramin, którego Jagannatha Miśra ujrzał w swym śnie, powiedział mu, że jego syn nie był zwykłą ludzką istotą. Jeśli jest on osobą transcendentalną, to posiada samoświetlną wiedzę i dlatego nie ma potrzeby kształcenia Go.

Adi 14.89 Jagannatha Miśra odpowiedział: "Nawet jeśli mój syn nie jest zwykłym człowiekiem, lecz Narayanem, to mimo to obowiązkiem ojca jest pouczanie syna."

Adi 14.90 W ten sposób Jagannatha Miśra i bramin przedyskutowali we śnie zasady religii, jednakże Jagannatha Miśra był zaabsorbowany nieskażoną rodzicielską rasą i nie chciał wiedzieć o niczym innym.

Adi 14.90 Znaczenie: W Śrimad-Bhagavatam (10.8.45) jest powiedziane: "Pan Krsna, Najwyższa Osoba Boga, którego wszystkie Vedy i Upanisady wielbią wzniosłymi hymnami, a wielkie osobistości poprzez sankhya-yogę w gunie dobroci, przez matkę Yaśodę i Nandę uważany jest za ich małego syna." Podobnie, Jagannatha Miśra również uważał Pana Caitanyę Mahaprabhu za swego ukochanego małego chłopca, chociaż uczeni bramini i święci wielbią Go z wielkim szacunkiem.

Adi 14.91 Będąc bardzo zadowolonym, bramin odszedł po rozmowie z Jagannatha Miśrą, a kiedy Jagannatha Miśra obudził się ze snu, był bardzo zdumiony.

Adi 14.92 Zrelacjonował ten sen swoim przyjaciołom i krewnym i każdy zdumiał się, słuchając go.

Adi 14.93 W ten sposób Gaurahari spełniał Swe dziecięce rozrywki i dzień po dniu zwiększał przyjemność Swych rodziców.

Adi 14.94 Po kilku dniach Jagannatha Miśra rozpoczął wstępne kształcenie swego syna poprzez spełnienie ceremonii hate khadi. Pan w ciągu kilku dni nauczył się wszystkich liter i kombinacji liter.

Adi 14.94 Znaczenie: Dwanaście phala, czyli kombinacji liter nazywa się repha, murdhanyą (szczytowe) na, dantavya (zębowe) na, ma, ya, ra, la, va, r, r, ,l i, l. Hate khadi jest początkiem wstępnego nauczania. W wieku czterech czy pięciu lat, pomyślego dnia zwanego vidya-rambha wyznaczającego początek wstępnej edukacji, spełniana jest ceremonia wielbienia Pana Visnu, a następnie nauczyciel daje dziecku długi ołówek z kredy. Następnie, kierując ręką ucznia, uczy go, jak pisać litery alfabetu (a, a, i itd.), pisząc duże litery na podłodze. Kiedy dziecko jest trochę zaawansowane w pisaniu, otrzymuje tabliczkę do pisania do swej wstępnej edukacji, która kończy się wówczas, kiedy poznaje dwuliterowe kombinacje, zwane phala, jak to wspomniano powyżej.

Adi 14.95 Jest to zestawienie dziecięcych rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu, ułożonych w chronologicznym porządku. Vrndavana dasa Thakura szczegółowo wyjaśnił te rozrywki w swej książce Caitanya-bhagavata.

Adi 14.96 Dlatego zrobiłem jedynie krótkie streszczenie. Bojąc się powtórzenia, nie wypowiedziałem się szczegółowo na ten temat.

Adi 14.97 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Czternastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego dziecięce rozrywki Pana Caitanyi.