ROZDZIAŁ XIII .

Przyjście Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu

Ten Trzynasty Rozdział Śri Caitanya-caritamrty opisuje pojawienie się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Cała część Adi-lila opisuje życie rodzinne Pana Caitanyi Mahaprabhu, a Antya-lila opisuje Jego życie w porządku sannyasy. W Antya-lili, pierwszych sześć lat Jego życia jako sannyasina nazywanych jest Madhya-lila. W tym okresie Caitanya Mahaprabhu podróżował po Południowych Indiach, udał się do Vrndavany, powrócił z Vrndavany i propagował ruch sankirtanu.

Uczony bramin o imieniu Upendra Miśra, zamieszkujący okręg Śrihatta, był ojcem Jagannatha Miśry, który przybył do Navadvipy, by studiować pod kierunkiem Nilambara Cakravartiego i następnie osiedlił się tam po poślubieniu jego córki, Śacidevi. Śri Śacidevi urodziła ośmioro dzieci, wszystkie córki, które zmarły zaraz po narodzinach. Kiedy była brzemienna po raz dziewiąty, narodziła syna, któremu nadano imię Viśvarupa. Następnie, w roku 1407 ery Śaka, wieczorem podczas pełni księżyca miesiąca Phalguna, podczas konstelacji simhalagna, jako syn Śri Śacidevi i Jagannatha Miśry pojawił się Pan Caitanya Mahaprabhu. Kiedy uczeni i bramini usłyszeli o narodzinach Caitanyi Mahaprabhu, przybyli, aby zobaczyć nowonarodzone dziecko, przynosząc wiele prezentów. Nilambara Cakravarti, który był wielkim astrologiem, przygotował horoskop i z astrologicznych obliczeń dowiedział się, że dziecko było wielką osobistością. Rozdział ten opisuje symptomy tej wielkiej osobistości.

Adi 13.01 Pragnę otrzymać łaskę Pana Caitanyi Mahaprabhu, dzięki miłosierdziu którego nawet osoba upadła może opisać rozrywki Pana.

Adi 13.01 Znaczenie: Aby opisać Śri Caitanyę Mahaprabhu czy Pana Śri Krsnę, trzeba posiadać nadnaturalną moc, która jest łaską i miłosierdziem Pana. Bez tej łaski i miłosierdzia nie można układać literatury transcendentalnej. Jednakże dzięki łasce Pana nawet osoba nie mająca talentu literackiego może opisywać wspaniałe tematy transcendentalne. Krsnę może opisywać osoba, która jest obdarzona mocą. Krsna-śakti vina nahe tara pravartana (Cc. Antya 7.11). Nie będąc obdarzonym łaską Pana, nie można nauczać o imieniu Pana, Jego sławie, cechach, formie, otoczeniu itd. Wniosek zatem jest taki, że prezentacja Caitanya-caritamrty przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego jest manifestacją szczególnej łaski, którą został obdarzony autor, chociaż sam uważał siebie za najbardziej upadłego. My nie powinniśmy uważać go za upadłego dlatego, że on tak siebie przedstawia. Każdego, kto potrafi komponować taką transcendentalną literaturę, wysoko cenimy jako mistrza.

Adi 13.02 Wszelka chwała Śri Krsnie Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Advaitacandrze! Wszelka chwała Panu Nityanandzie Prabhu!

Adi 13.03 Wszelka chwała Gadadharze Prabhu! Wszelka chwała Śrinivasie Acaryi Prabhu! Wszelka chwała Mukundzie Prabhu i Vasudevie Prabhu! Wszelka chwała Haridasa Thakurze!

Adi 13.04 Wszelka chwała Svarupie Damodarze i Murari Gupcie! Wszystkie te jasne księżyce razem rozproszyły ciemność tego materialnego świata.

Adi 13.05 Wszelka chwała księżycom, które są bhaktami głównego księżyca, Pana Caitanyacandry! Ich jasny księżycowy blask oświetla cały wszechświat.

Adi 13.05 Znaczenie: W wersecie tym księżyc został opisany jako candra-gana, w liczbie mnogiej. Oznacza to, że jest wiele księżyców. W Bhagavad-gicie Pan mówi, naksatranam aham śaśi: "Pomiędzy gwiazdami jestem księżycem." (Bg. 10.21) Wszystkie gwiazdy są niczym księżyc. Zachodni astronomowie uważają gwiazdy za słońca, lecz astronomowie wedyjscy, stosując się do świętych pism wedyjskich, uważają je za księżyce. Światłość słońca jest potężna, a księżyce odbijają blask słoneczny i dlatego jaśnieją. Caitanya-caritamrta opisuje, że Krsna jest niczym słońce. Najbardziej potężnym jest Najwyższa Osoba Boga Śri Krsna, czyli Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, a Jego bhaktowie również jaśnieją i świecą, ponieważ odbijają najwyższe słońce. Caitanya-caritamrta oznajmia:

krsna --- surya-sama; maya haya andhakara

yahan krsna, tahan nahi mayara adhikara

"Krsna jest tak jasny jak słońce. Skoro tylko pojawia się słońce, nie ma kwestii ciemności czy niewiedzy." (Cc. Madhya 22.31) Werset ten również opisuje, że dzięki światłości wszystkich księżyców, rozświetlonych odbiciem słońca Krsny, czyli dzięki łasce wszystkich bhaktów Caitanyi Mahaprabhu, cały świat zostanie rozświetlony, pomimo ciemności Kali-yugi. Jedynie bhaktowie Pana Caitanyi Mahaprabhu mogą rozproszyć ciemność Kali-yugi, ignorancję populacji tego wieku. Nikt inny nie jest w stanie tego uczynić. Dlatego naszym pragnieniem jest, aby wszyscy bhaktowie ruchu świadomości Krsny odbijali najwyższe słońce i w ten sposób rozproszyli ciemność całego świata.

Adi 13.06 W ten sposób przedstawiłem wstęp do Caitanya-caritamrty. Teraz w formie kodów podam streszczenie całej książki.

Adi 13.07 Najpierw przedstawię rozrywki Pana w kodach, a następnie opiszę je szczegółowo.

Adi 13.08 Pojawiając się w Navadvipie, Pan Śri Caitanya Mahaprabhu widoczny był przez czterdzieści osiem lat, oddając się Swym rozrywkom.

Adi 13.09 Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pojawił się w roku 1407 ery Śaka, a odszedł z tego świata w roku 1455.

Adi 13.10 Przez dwadzieścia cztery lata Pan Caitanya pozostawał w grhastha-aśramie [życiu rodzinnym], zawsze angażując się w rozrywki ruchu Hare Krsna.

Adi 13.11 Po ukończeniu dwudziestego czwartego roku przyjął wyrzeczony porządek życia, sannyasę, i przez następne dwadzieścia cztery lata przebywał w Jagannatha Puri.

Adi 13.12 Spośród tych ostatnich dwudziestu czterech lat, przez sześć lat bezustannie podróżował po Indiach, czasami do Indii Południowych, czasami Bengalu, a czasami do Vrndavany.

Adi 13.13 Przez pozostałe osiemnaście lat bezustannie przebywał w Jagannatha Puri. Intonując nektariańską maha-mantrę Hare Krsna, każdego zatopił tam powodzią miłości do Krsny.

Adi 13.14 Rozrywki Jego życia rodzinnego znane są jako Adi-lila, czyli rozrywki początkowe. Jego późniejsze rozrywki znane są jako Madhya-lila i Antya-lila, czyli środkowe i końcowe.

Adi 13.15 Murari Gupta zapisał w formie kodów wszystkie rozrywki, które spełniał Pan Śri Caitanya Mahaprabhu w Jego Adi-lili.

Adi 13.16 Jego późniejsze rozrywki [Madhya-lila i Antya-lila] zostały zapisane przez Jego sekretarza, Svarupę Damodarę Gosvamiego, i zachowały się w formie książki.

Adi 13.17 Oglądając notatki zapisane przez te dwie wielkie osobistości i słuchając ich, Vaisnava, bhakta Pana, może poznać kolejne rozrywki.

Adi 13.18 Jego początkowe rozrywki dzielą się na cztery części: balya, pauganda, kaiśora i yauvana [dzieciństwo, wczesny wiek chłopięcy, późniejszy wiek chłopięcy i młodość].

Adi 13.19 Ofiarowuję me pełne szacunku pokłony wieczorowi pełni księżyca w miesiącu Phalguna, pomyślnemu czasowi pełnemu pomyślnych symptomów, kiedy Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pojawił się wraz z intonowaniem świętego imienia Hare Krsna.

Adi 13.20 Kiedy Pan narodził się pewnego wieczoru miesiąca Phalguna, kiedy księżyc był w pełni, przypadkowo było również zaćmienie księżyca.

Adi 13.21 Każdy radośnie intonował święte imię Pana - "Hari! Hari!" - i wówczas pojawił się Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, najpierw powodując pojawienie się świętego imienia.

Adi 13.22 Podczas Swych narodzin, w dzieciństwie, we wczesnym i późnym wieku chłopięcym, jak również w młodości Pan Caitanya Mahaprabhu pod różnymi pozorami nakłaniał ludzi do intonowania świętego imienia Hari [maha-mantry Hare Krsna].

Adi 13.23 Kiedy w Swym dzieciństwie Pan płakał, natychmiast przestawał, gdy słyszał święte imiona Krsna i Hari.

Adi 13.24 Kiedy tylko dziecko zaczynało płakać, wszystkie zaprzyjaźnione kobiety, które przychodziły Je zobaczyć, intonowały święte imiona "Hari, Hari!".

Adi 13.25 Kiedy wszystkie kobiety ujrzały tę zabawę, zaśmiały się radośnie i nazwały Pana "Gaurahari". Od tego czasu Gaurahari stało się jednym z Jego imion.

Adi 13.26 Jego dzieciństwo trwało aż do okresu hate khadi, początku Jego edukacji, a wiek od momentu zakończenia się Jego dzieciństwa aż do okresu, kiedy się ożenił, nazywany jest pauganda.

Adi 13.27 Jego młodość rozpoczęła się, kiedy się ożenił, a w młodości nakłaniał wszędzie każdego do intonowania maha-mantry Hare Krsna.

Adi 13.28 Podczas Swego wieku pauganda został poważnym studentem i również nauczał uczniów. W ten sposób wszędzie zwykł wyjaśniać święte imię Krsny.

Adi 13.29 Prowadząc kurs gramatyki [vyakarana] i wyjaśniając ją uwagami, Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał Swych uczniów o chwałach Pana Krsny. Wszystkie wyjaśnienia kulminowały w Krsnie i Jego uczniowie rozumieli je z łatwością. Tak więc Jego wpływ był cudowny.

Adi 13.29 Znaczenie: Śrila Jiva Gosvami skompilował gramatykę w dwóch częściach i zatytułował je Laghu-hari-namamrta-vyakarana i Brhad-dhari-namamrta-vyakarana. Jeśli ktoś studiuje te dwa teksty vyakarana, czyli gramatyki, uczy się praw gramatycznych sanskrytu i jednocześnie uczy się, jak zostać wielkim bhaktą Pana Krsny.

W Pierwszym Rozdziale Caitanya-bhagavata znajduje się stwierdzenie mówiące o metodzie, którą Pan Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał gramatyki. Pan Caitanya Mahaprabhu wyjaśniał, że kody gramatyczne są wieczne, jak święte imię Krsny. Jak oznajmia Bhagavad-gita (15.15), vedaiś ca sarvair aham eva vedyah. Celem wszystkich pism objawionych jest zrozumienie Krsny. Więc jeśli ktoś wyjaśnia coś, co nie jest Krsną, jedynie trwoni swój czas harując ciężko bez spełnienia celu swego życia. Jeśli ktoś po prostu zostaje nauczycielem czy profesorem, lecz nie rozumie Krsny, to należy zaliczyć go do najniższych spośród rodzaju ludzkiego, jak oznajmia Bhagavad-gita (naradhamah mayayapahrta-jnanah). Jeśli ktoś nie zna istoty wszystkich pism objawionych, lecz mimo to zostaje nauczycielem, jego nauczanie jest jak niepokojący ryk osła.

Adi 13.30 Będąc studentem, Pan Caitanya Mahaprabhu prosił każdego, aby intonował maha-mantrę Hare Krsna. W ten sposób zatopił intonowaniem Hare Krsna całe miasto Navadvipa.

Adi 13.30 Znaczenie: Obecna Navadvipa-dhama jest jedynie częścią całej Navadvipy. Navadvipa oznacza "dziewięć wysp". Tych dziewięć wysp, które zajmują teren ziemi szacowany na trzydzieści dwie mile kwadratowe, otoczonych jest różnymi odnogami Gangesu. Na tych wszystkich dziewięciu wyspach terenu Navadvipy znajdują się różne miejsca do kultywowania służby oddania. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam, jest nava-vidha bhakti, dziewięć różnych czynności w służbie oddania: śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam arcanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam. Na terenie Navadvipy znajdują się różne wyspy do kultywowania tych dziewięciu rodzajów służby oddania. Oto one:

(1) Antardvipa,

(2) Simanta-dvipa,

(3) Godrumadvipa,

(4) Madhyadvipa,

(5) Koladvipa,

(6) Rtudvipa,

(7) Jahnudvipa,

(8) Modadruma-dvipa i

(9) Rudradvipa.

Według map osadniczych nasz ośrodek ISKCON-u w Navadvipie usytuowany jest na wyspie Rudradvipa. Poniżej Rudradvipy, na Antardvipie, jest Mayapur. Tam mieszkał ojciec Caitanyi Mahaprabhu, Śri Jagannatha Miśra. Na wszystkich tych wyspach Pan Caitanya Mahaprabhu, jako młodzieniec, zwykł prowadzić Swą partię sankirtanu. W ten sposób cały ten teren zatopił falami miłości do Krsny.

Adi 13.31 Ruch sankirtanu rozpoczął On tuż przed okresem Swej młodości. Dzień i noc zwykł tańczyć w ekstazie ze Swymi bhaktami.

Adi 13.32 Gdy tak Pan wędrował wszędzie robiąc kirtan, ruch sankirtanu szerzył się obejmując kolejne części miasta. W ten sposób zatopił On cały świat, rozdzielając miłość do Boga.

Adi 13.32 Znaczenie: Można by postawić pytanie, w jaki sposób wszystkie trzy światy zostały zatopione miłością do Krsny, skoro Caitanya Mahaprabhu robił kirtan jedynie na terenie Navadvipy. Odpowiedź jest taka, że Pan Śri Caitanya Mahaprabhu jest Samym Krsną. Cała manifestacja kosmiczna powstaje, kiedy Pan początkowo wprawia ją w ruch. Podobnie, ponieważ ruch sankirtanu został początkowo wprawiony w ruch pięćset lat temu przez pragnienie Śri Caitanyi Mahaprabhu, by rozprzestrzenił się on w całym wszechświecie, wskutek tego ruch świadomości Krsny, jako kontynuacja poprzedniego, szerzy się teraz na całym świecie i w ten sposób stopniowo obejmie cały wszechświat. A gdy ten ruch świadomości Krsny rozszerzy się, każdy pogrąży się w oceanie miłości do Krsny.

Adi 13.33 Pan Caitanya Mahaprabhu mieszkał na terenie Navadvipy przez dwadzieścia cztery lata i każdą osobę nakłaniał do intonowania maha-mantry Hare Krsna i w ten sposób pogrążenia się w miłości do Krsny.

Adi 13.34 Po przyjęciu sannyasy, przez pozostałe dwadzieścia cztery lata Śri Caitanya Mahaprabhu przebywał ze Swymi bhaktami w Jagannatha Puri.

Adi 13.35 Spośród tych dwudziestu czterech lat spędzonych w Nilacala [Jagannatha Puri], przez sześć lat rozdzielał miłość do Boga, nieustannie intonując i tańcząc.

Adi 13.36 Podczas tych sześciu lat podróżował po całych Indiach - począwszy od Przylądka Komorin, poprzez Bengal aż do Vrndavany - intonując, tańcząc i rozdzielając miłość do Krsny.

Adi 13.37 Czynności Pana Caitanyi Mahaprabhu podczas Jego podróży po przyjęciu sannyasy są Jego głównymi rozrywkami. Jego czynności podczas pozostałych osiemnastu lat zwane są antya-lila, czyli końcową częścią Jego rozrywek.

Adi 13.38 Przez sześć spośród tych osiemnastu lat bezustannie przebywał w Jagannatha Puri, regularnie robił kirtan, nakłaniając wszystkich bhaktów do kochania Krsny po prostu poprzez intonowanie i taniec.

Adi 13.39 Przez pozostałe dwanaście lat Swego pobytu w Jagannatha Puri, nauczał każdego, w jaki sposób rozkoszować się transcendentalnym smakiem ekstazy miłości do Krsny, jednocześnie kosztując jej osobiście.

Adi 13.39 Znaczenie: Osoba zaawansowana w świadomości Krsny zawsze przeżywa rozłąkę z Krsną, ponieważ takie uczucie rozłąki przewyższa uczucie spotkania z Krsną. Podczas Swych ostatnich dwunastu lat pobytu w tym świecie, w Jagannatha Puri, Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał ludzi tego świata, jak, poprzez uczucie rozdzielenia, można rozwinąć swą uśpioną miłość do Krsny. Takie uczucia rozdzielenia czy spotkania z Krsną są różnymi etapami miłości do Boga. Uczucia takie rozwijają się wówczas, kiedy ktoś poważnie angażuje się w służbę oddania. Najwyższy stan nazywany jest prema-bhakti, lecz stan ten osiąga się poprzez wypełnianie sadhana-bhakti. Nie należy usiłować sztucznie wznieść się do etapu prema-bhakti bez poważnego przestrzegania regulujących zasad sadhana-bhakti. Prema-bhakti jest stanem rozkoszowania się, podczas gdy sadhana-bhakti jest etapem doskonalenia się w służbie oddania. Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał tego kultu służby oddania z pełnymi szczegółami poprzez praktyczne zastosowanie go w Swym własnym życiu. Dlatego powiedziane jest, apani acari' bhakti śikhaimu sabare. Śri Caitanya Mahaprabhu jest Samym Krsną, a w roli krsna-bhakty, czyli bhakty Krsny, instruował cały świat, jak pełnić służbę oddania i w ten sposób w odpowiednim czasie powrócić do domu, z powrotem do Boga.

Adi 13.40 Pan Caitanya Mahaprabhu przeżywał rozłąkę z Krsną dzień i noc. Manifestując symptomy tej rozłąki, płakał i mówił bez sensu, jak szaleniec.

Adi 13.41 Tak jak Śrimati Radharani mówiła bezładnie, kiedy spotkała Uddhavę, tak również Śri Caitanya Mahaprabhu dzień i noc rozkoszował się takimi ekstatycznymi rozmowami w nastroju Śrimati Radharani.

Adi 13.41 Znaczenie: W związku z tym należy zajrzeć do monologu Śrimati Radharani po spotkaniu Uddhavy we Vrndavanie. Śri Caitanya Mahaprabhu zaprezentował podobny obraz takich ekstatycznych nierealnych rozmów. Pełna zazdrości i szaleństwa wskutek zlekceważenia przez Krsnę, Śrimati Radharani, krytykując trzmiela, mówiła jak niespełna rozumu. W ostatnich dniach Swych rozrywek Śri Caitanya Mahaprabhu przejawił wszystkie symptomy takiej ekstazy. W związku z tym należy zajrzeć do Czwartego Rozdziału Adi-lili, wersetu 107 i 108.

Adi 13.42 Pan zwykł czytać książki Vidyapatiego, Jayadevy i Candidasy, rozkoszując się ich pieśniami razem ze Swymi poufnymi towarzyszami, takimi jak Śri Ramananda Raya i Svarupa Damodara Gosvami.

Adi 13.42 Znaczenie: Vidyapati był słynnym autorem pieśni o rozrywkach Radha-Krsny. Był on mieszkańcem Mithili, narodzonym w rodzinie bramina. Szacuje się, że swe pieśni skomponował podczas rządów króla Śivasimhy i królowej Lachimadevi, na początku czternastego wieku ery Śuka, prawie na sto lat przed pojawieniem się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Dwunaste pokolenie potomków Vidyapatiego żyje nadal. Pieśni Vidyapatiego o rozrywkach Pana Krsny wyrażają intensywne uczucie rozłąki z Krsną i Śri Caitanya Mahaprabhu rozkoszował się tymi wszystkimi pieśniami w ekstazie rozdzielenia z Krsną.

Jayadeva narodził się podczas rządów Maharajy Laksmana Seny z Bengalu, w jedenastym lub dwunastym wieku ery Śaka. Jego ojcem był Bhojadeva, a jego matką Vamadevi. Przez wiele lat mieszkał w Navadvipie, ówczesnej stolicy Bengalu. Miejsce jego narodzin znajdowało się w okręgu Birbhum w wiosce Kendubilva. Jednakże według niektórych autorytetów, narodził się on w Orissie, a jeszcze inni mówią, że narodził się on w Południowych Indiach. Ostatnie dni swego życia spędził w Jagannatha Puri. Jedną z jego słynnych książek jest Gita-govinda, która jest pełna transcendentalnych dojrzałych uczuć rozłąki z Krsną. Gopi przeżywały rozłąkę z Krsną przed tańcem rasa, jak wspomina o tym Śrimad-Bhagavatam, i Gita-govinda wyraża takie uczucia. Wielu Vaisnavów napisało komentarze do Gita-govindy.

Candidasa narodził się w wiosce Nannura, która również znajduje się w okręgu Birbhum w Bengalu. Narodził się w rodzinie bramińskiej i powiedziane jest, że prawdopodobnie również na początku czternastego wieku ery Śakabda. Przypuszcza się, że Candidasa i Vidyapati byli wielkimi przyjaciółmi, ponieważ pisma obu wyrażają wielkie transcendentalne uczucia rozłąki. Uczucia ekstazy opisane przez Candidasa i Vidyapatiego zostały w rzeczywistości przejawione przez Śri Caitanyę Mahaprabhu. Rozkoszował się On wszystkimi tymi uczuciami w roli Śri Radharani, a Jego towarzyszami odpowiednimi do tego celu byli Śri Ramananda Raya i Śri Svarupa Damodara Gosvami. Ci intymni towarzysze Pana Caitanyi Mahaprabhu bardzo pomagali Panu w rozrywkach, w których czuł się jak Radharani.

Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura komentuje w związku z tym, że takie uczucia rozłąki, jakimi rozkoszował się Pan Caitanya Mahaprabhu czytając książki Vidyapatiego, Candidasy i Jayadevy, są specjalnie zarezerwowane dla takich osób, jak Śri Ramananda Raya i Svarupa Damodara, którzy byli paramahamsami, ludźmi, którzy z powodu swej zaawansowanej świadomości duchowej osiągnęli najwyższą doskonałość. Tematów takich nie powinny dyskutować zwykłe osoby imitujące czynności Pana Caitanyi Mahaprabhu. Dla krytycznych studentów pospolitej poezji i literatów pozbawionych świadomości Boga, którzy uganiają się za cielesnym zadowalaniem zmysłów, nie ma potrzeby czytania takiej wzorowej literatury transcendentalnej. Osoby, które pragną cielesnego zadowalania zmysłów, nie powinny próbować imitować służby oddania raganuga. W swych pieśniach Candidasa, Vidyapati i Jayadeva opisali transcendentalne czynności Najwyższej Osoby Boga. Współcześni krytycy pieśni Vidyapatiego, Jayadevy i Candidasa po prostu sprowadzają ogół ludzi na drogę rozpusty, a to prowadzi jedynie do społecznych skandali i ateizmu na świecie. Trzeba wystrzegać się nieporozumienia, że rozrywki Radhy i Krsny są czynnościami zwykłego młodego chłopca i dziewczyny. Zwykłe czynności seksualne młodych chłopców i dziewcząt są rzeczą najbardziej odrażającą. Dlatego osobom pogrążonym w świadomości cielesnej i pragnącym zadowalania zmysłów zabrania się dyskutowania o transcendentalnych rozrywkach Śri Radhy i Krsny.

Adi 13.43 Przeżywając rozłąkę z Krsną, Śri Caitanya Mahaprabhu rozkoszował się tymi wszystkimi ekstatycznymi czynami i w ten sposób spełnił Swe własne pragnienia.

Adi 13.43 Znaczenie: Na początku Caitanya-caritamrty powiedziane jest, że Pan Caitanya pojawił się, aby skosztować uczuć, jakich Radharani doznaje na widok Krsny. Krsna Sam nie był w stanie zrozumieć ekstatycznych uczuć Radharani do Niego i dlatego zapragnął przyjąć rolę Radharani i w ten sposób doznać tych uczuć. Pan Caitanya jest Krsną z uczuciami Radharani; innymi słowy, jest On połączeniem Radhy i Krsny. Dlatego jest powiedziane, śri-krsna-caitanya radha-krsna nahe anya. Wielbiąc jedynie Śri Caitanyę Mahaprabhu, można rozkoszować się miłosnymi sprawami Radhy i Krsny razem. Dlatego należy starać się zrozumieć Radhę i Krsnę nie bezpośrednio, lecz poprzez Śri Caitanyę Mahaprabhu i Jego bhaktów. Dlatego Śrila Narottama dasa Thakura mówi, rupa-raghunatha-pade haibe akuti, kabe hama bujhaba se yugala-piriti: "Kiedy rozwinę mentalność służenia Śri Rupie Gosvamiemu, Sanatanie Gosvamiemu, Raghunatha dasa Gosvamiemu i innym bhaktom Pana Caitanyi i w ten sposób stanę się zdolnym do zrozumienia rozrywek Śri Radhy i Krsny"

Adi 13.44 Rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu są nieograniczone. W jakim więc stopniu może objaśnić te transcendentalne rozrywki mała żywa istota?

Adi 13.45 Gdyby Śesanaga Ananta osobiście miał przedstawić rozrywki Pana Caitanyi w kodach, to nawet tysiącami Swych ust nie mógłby znaleźć ich granicy.

Adi 13.46 Bhaktowie tacy jak Śri Svarupa Damodara i Murari Gupta, po uważnym rozważeniu, zapisali wszystkie główne rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu w postaci notatek.

Adi 13.47 Podstawą tej książki są notatki zachowane przez Śri Svarupę Damodarę i Murari Guptę. Ja opisuję wszystkie rozrywki Pana opierając się na tych notatkach. Notatki te opisał szczegółowo Vrndavana dasa Thakura.

Adi 13.48 Śrila Vrndavana dasa Thakura, autoryzowany autor rozrywek Śri Caitanyi Mahaprabhu, jest tak dobry jak Śrila Vyasadeva. Opisując te rozrywki, czynił je coraz słodszymi.

Adi 13.49 Obawiając się, że objętość jego książki będzie zbyt wielka, pozostawił niektóre miejsca bez szerszego opisu. W miarę możliwości postaram się zapełnić te miejsca.

Adi 13.50 Transcendentalnymi rozrywkami Pana Caitanyi w rzeczywistości rozkoszował się Śrila Vrndavana dasa Thakura. Ja jedynie usiłuję żuć pozostałości pokarmu pozostawione przez niego.

Adi 13.51 Moi drodzy bhaktowie Pana Caitanyi, teraz pragnę opisać pokrótce kody Adi-lili, ponieważ opisanie w pełni tych rozrywek nie jest rzeczą możliwą.

Adi 13.52 Aby spełnić określone pragnienie Swego umysłu, Pan Krsna, Vrajendra-kumara, po dojrzałym rozważeniu postanowił zstąpić na tę planetę.

Adi 13.53 Najpierw Pan Krsna pozwolił zstąpić na ziemię Swej rodzinie mistrzów duchowych. Postaram się opisać ich pokrótce, ponieważ pełne opisanie ich nie jest rzeczą możliwą.

Adi 13.54-55 Zanim Pan Śri Krsna pojawił się jako Pan Caitanya, poprosił następujących bhaktów, aby pojawili się przed Nim: Śri Śacidevi, Jagannatha Miśra, Madhavendra Puri, Keśava Bharati, Iśvara Puri, Advaita Acarya, Śrivasa Pandita, Acaryaratna, Vidyanidhi i Thakura Haridasa.

Adi 13.56 Był tam również Śri Upendra Miśra, mieszkaniec okręgu Śrihatta. Był on wielkim bhaktą Pana Visnu, człowiekiem uczonym, bogatym i zbiornikiem wszelkich dobrych cech.

Adi 13.56 Znaczenie: Werset 35 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje Upendra Miśrę jako gopala o imieniu Parjanya. Poprzednio był on dziadkiem Pana Krsny, a teraz pojawił się jako Upendra Miśra w Śrihatta i miał siedmiu synów. Był mieszkańcem Dhaka-daksina-grama w okręgu Śrihatta. Tę część kraju nadal zamieszkuje wiele osób, które twierdzą, że należą do rodziny Miśra Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 13.57-58 Upendra Miśra miał siedmiu świętych i najbardziej wpływowych synów: (1) Kamsari, (2) Paramanandę, (3) Padmanabhę, (4) Sarveśvarę, (5) Jagannathę, (6) Janardanę i (7) Trailokyanathę. Piąty syn, Jagannatha Miśra, postanowił zamieszkać na brzegu Gangesu w Nadii.

Adi 13.59 Jagannatha Miśra był desygnowany jako Purandara. Tak jak Nanda Maharaja i Vasudeva, był on oceanem wszelkich dobrych cech.

Adi 13.60 Jego żona, Śrimati Śacidevi, była wierną kobietą wielce oddaną swemu mężowi. Imię jej ojca brzmiało Nilambara, a nazwisko - Cakravarti.

Adi 13.60 Znaczenie: Werset 104 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Nilambara Cakravarti był poprzednio Gargamunim. Niektórzy potomkowie rodziny Nilambara Cakravartiego nadal mieszkają w wiosce Magdoba w okręgu Faridpur w Bangladeszu. Jego bratankiem był Jagannatha Cakravarti, również znany jako Mamu Thakura, który został uczniem Pandity Gosvamiego i przebywał w Jagannatha Puri jako kapłan Tota-gopinatha. Nilambara Cakravarti mieszkał w Navadvipie w sąsiedztwie Belapukuriya. Wspomina o tym książka Prema-vilasa. Ponieważ mieszkał w pobliżu domu Kaziego, Kazi również był uważany za jednego z wujów Pana Caitanyi Mahaprabhu. Kazi zwykł nazywać Nilambara Cakravartiego kaka, czyli "wujem". Rezydencji Kaziego nie można oddzielić od Vamanapukura, ponieważ nadal znajduje się tam grobowiec Kaziego. Poprzednio miejsce to było znane jako Belapukuriya, a teraz nazywane jest Vamanapukura. Zostało to stwierdzone na podstawie dowodów archeologicznych.

Adi 13.61 W Radhadeśa, części Bengalu, gdzie Ganges nie jest widoczny, narodzili się Nityananda Prabhu, Gangadasa Pandita, Murari Gupta i Mukunda.

Adi 13.61 Znaczenie: Tutaj radhadeśe odnosi się do wioski Ekacakra w okręgu Birbhum, w pobliżu Burdwan. Za stacją kolejową Burdwan znajduje się inna odgałęziona linia, która jest nazywana węzłem kolei wschodniej, i tam znajduje się stacja kolejowa Mallarapura. Osiem mil na wschód od tej stacji kolejowej nadal usytuowana jest wioska Ekacakra. Wioska Ekacakra rozciąga się na północ i południe na około osiem mil. Inne wioski, mianowicie Viracandra-puri, Virabhadra-puri znajdują się na terenie wioski Ekacakra. Na cześć świętego imienia Virabhadry Gosvamiego, miejsca te znane są jako Viracandra-pura i Virabhadra-pura.

W bengalskim roku 1331 w świątynię Ekacakra-grama uderzył piorun. Dlatego świątynia ta jest teraz w zniszczonym stanie. Wcześniej nie było takich wypadków w tym miejscu. W świątyni znajduje się Bóstwo Śri Krsny zainstalowane przez Śri Nityanandę Prabhu. Bóstwo nazywa się Bankima Raya albo Banka Raya. Po prawej stronie Bankima Rayi znajduje się Bóstwo Jahnavy, a po Jego lewej stronie jest Śrimati Radharani. Kapłani tej świątyni opisują, że Pan Nityananda Prabhu wszedł w ciało Bankima Rayi i dlatego Bóstwo Jahnava-maty zostało później umieszczone po prawej stronie Bankima Rayi. Później w świątyni tej zainstalowano wiele innych Bóstw. Na innym tronie w tej świątyni są Bóstwa Muralidhara i Radha-Madhava. Na jeszcze innym tronie są Bóstwa Mano-mohana, Vrndavana-candra i Gaura-Nitai. Lecz Bankima Raya jest Bóstwem oryginalnie zainstalowanym przez Nityanandę Prabhu.

We wschodniej stronie świątyni znajduje się ghata znane jako Kadamba-khandi na brzegu Yamuny. Powiedziane jest, że Bóstwo Bankima Rayi unosiło się w wodzie i Pan Nityananda wyłowił Je, a następnie zainstalował w świątyni. Później, w miejscu znanym jako Bhaddapura w wiosce Viracandra-pura, około pół mili na zachód, pod drzewem nima znaleziono Śrimati Radharani. Z tego powodu Radharani Bankima Rayi znana jest jako Bhaddapurera Thakurani, Pani Bhaddapury. Na innym tronie, po prawej stronie Bankima Rayi znajduje się Bóstwo Yogamayi.

Teraz świątynia i korytarz świątyni spoczywają na wysokiej plincie, a sala spotkań przed świątynią spoczywa na strukturze betonowej. Powiedziane jest również, że w północnej stronie świątyni znajdowało się Bóstwo Pana Śivy zwane Bhandiśvara i że Bóstwo to zwykł wielbić ojciec Nityanandy Prabhu, Hadai Pandita. Obecnie jednakże nie ma tam tego Bóstwa, a w Jego miejsce zainstalowano Bóstwo Jagannatha Svami. W rzeczywistości Pan Nityananda Prabhu nie wzniósł żadnej świątyni. Świątynia ta została wzniesiona w czasach Virabhadry Prabhu. Ponieważ w roku bengalskim 1298 świątynia ta była zniszczona, odremontował ją brahmacarin o imieniu Śivananda Svami.

W świątyni tej ofiarowywuje się pokarm Bóstwu w oparciu o około trzydzieści pięć funtów ryżu i konieczne warzywa. Obecnie świątynią tą zarządzają kapłani należący do rodziny Gopijana-vallabhanandy, jednej z gałęzi Nityanandy Prabhu. Jest tam własność ziemska rozliczana w imieniu świątyni, a dochody z tej ziemi pokrywają wydatki świątynne. Istnieją trzy grupy kapłanów gosvamich, którzy kolejno zajmują się zarządzaniem świątyni. O parę kroków od świątyni znajduje się miejsce znane jako Viśramatala, gdzie według przekazu Nityananda Prabhu zwykł w Swym dzieciństwie angażować się ze Swymi przyjaciółmi w różne rozrywki Vrndavany i rozrywkę rasa-lila.

W pobliżu świątyni znajduje się miejsce zwane Amalitala, które zostało tak nazwane ze względu na to, że rośnie tam duże drzewo tamaryndowe. Według partii zwanej Nedadi-sampradaya, Virabhadra Prabhu, z pomocą tysiąca dwustu Nedów, wykopał wielkie jezioro zwane Śvetaganga. Na zewnątrz świątyni znajdują się grobowce Gosvamich oraz mała rzeka znana jako Maudeśvara, zwana wodą Yamuny. Około pól mili od tej rzeczki znajduje się miejsce narodzin Śri Nityanandy Prabhu. Wygląda na to, że wcześniej przed świątynią znajdowała się wielka sala spotkań, lecz później została ona zniszczona. Teraz zarośnięta jest drzewami figowymi. Później wzniesiono świątynię, w której znajdują się Bóstwa Gaura-Nityananda. Świątynia ta została wzniesiona przez nie żyjącego już Prasannakumarę Karapharmę. Ku jego pamięci zainstalowano tablicę w bengalskim roku 1323, w miesiącu Vaiśakha (kwiecień-maj).

Miejsce, gdzie pojawił się Nityananda Prabhu, zwane jest Garbhavasa. Świątynia ta ma działkę o wielkości czterdziestu trzech bighów ziemi, co pozwala na utrzymanie kultu świątynnego. W związku z tym Maharaja Dinajapury podarował dwadzieścia bighów ziemi. Według przekazu w pobliżu miejsca znanego jako Garbhavasa, Hadai Pandita prowadził szkołę podstawową. Kapłanami tego miejsca, wymienionymi w drzewie genealogicznym, byli:

(1) Śri Raghavacandra,

(2) Jagadananda dasa,

(3) Krsnadasa,

(4) Nityananda dasa,

(5) Ramadasa,

(6) Vrajamohana dasa,

(7) Kanai dasa,

(8) Gauradasa,

(9) Śivananda dasa i

(10) Haridasa.

Krsnadasa należał do Cidiya-kunja we Vrndavanie. Data jego odejścia przypada na Krsna-janmastami. Cidiya-kunja jest miejscem obecnie zarządzanym przez gosvamich Śingara-ghata we Vrndavanie. Uważa się, prawdopodobnie w oparciu o ich związek z Krsnadasem, że oni również należą do rodziny Nityanandy.

W pobliżu Garbhavasa znajduje się miejsce zwane Bakulatala, gdzie Śri Nityananda Prabhu i Jego przyjaciele zwykli angażować się w zabawy znane jako jhala-jhapeta. Znajduje się tam drzewo bakula, które jest cudowne z tego względu, że wszystkie jego gałęzie i podgałęzie wyglądają jak kaptury węży. Wysunięto przypuszczenie, że to dzięki pragnieniu Śri Nityanandy Prabhu zamanifestował się w ten sposób Anantadeva. Drzewo jest bardzo stare. Przekaz mówi, że poprzednio miało ono dwie gałęzie, lecz później, kiedy towarzyszom zabaw Nityanandy Prabhu niewygodnie było skakać z jednej gałęzi na drugą, dzięki Swemu miłosierdziu Nityananda Prabhu połączył dwie gałęzie w jedną.

Inne pobliskie miejsce nazywane jest Hantugada. Powiedziane jest, że Pan Nityananda Prabhu umieścił tam wszystkie święte miejsca. Dlatego ludzie z przyległych wiosek kąpią się w tym miejscu zamiast w Gangesie. Nazywane jest ono Hantugada, ponieważ Śrila Nityananda Prabhu zwykł organizować tam festiwal dadhi-cida polegający na rozdzielaniu prasada z dmuchanego ryżu i jogurtu, i Sam przyjmował prasada klęcząc. Uświęcone jezioro w tym miejscu przez cały rok jest pełne wody. Podczas Gosthastami odbywa się tam wielki jarmark, a drugi wielki jarmark urządzany jest w dzień narodzin Śri Nityanandy Prabhu. Gaura-ganoddeśa-dipika opisuje, że Halayudha, Baladeva, Viśvarupa i Sankarsana pojawili się jako Nityananda Avadhuta.

Adi 13.62 Pan Krsna, Vrajendra-kumara, najpierw spowodował pojawienie się niezliczonych bhaktów, a w końcu pojawił się osobiście.

Adi 13.63 Przed pojawieniem się Pana Caitanyi Mahaprabhu, wszyscy bhaktowie Navadvipy zwykli gromadzić się w domu Advaity Acaryi.

Adi 13.64 Na tych spotkaniach Vaisnavów Advaita Acarya zwykł recytować Bhagavad-gitę i Śrimad-Bhagavatam, potępiając ścieżki filozoficznej spekulacji oraz czynności karmicznych i ustanawiając wyższość służby oddania.

Adi 13.65 Wszystkie pisma objawione kultury wedyjskiej dokładnie objaśniają służbę oddania dla Pana Krsny. Dlatego bhaktowie Pana Krsny nie uznają procesów filozoficznej spekulacji, yogi mistycznej, niepotrzebnych wyrzeczeń i tzw. rytuałów religijnych. Nie przyjmują żadnego procesu poza służbą oddania.

Adi 13.65 Znaczenie: Nasz ruch świadomości Krsny przestrzega tej zasady. Nie uznajemy żadnej innej metody realizacji duchowej poza świadomością Krsny, służbą oddania. Czasami krytykują nas grupy praktykujące jnanę, yogę, tapas czy dharmę, lecz szczęśliwie nie jesteśmy w stanie iść z nimi na żaden kompromis. Po prostu pozostajemy na platformie służby oddania i nauczamy tych samych zasad na całym świecie.

Adi 13.66 W domu Advaity Acaryi wszyscy Vaisnavowie czerpali przyjemność z bezustannych rozmów o Krsnie, ciągłego wielbienia Krsny i ciągłego intonowania maha-mantry Hare Krsna.

Adi 13.66 Znaczenie: Ruch świadomości Krsny postępuje naprzód dzięki tym zasadom. Nie mamy żadnego innego zainteresowania poza rozmowami o Krsnie, wielbieniem Krsny i intonowaniem maha-mantry Hare Krsna.

Adi 13.67 Lecz Śri Advaita Acarya Prabhu odczuwał ból widząc, że wszyscy ludzie bez świadomości Krsny po prostu pogrążają się w materialnych uciechach zmysłowych.

Adi 13.67 Znaczenie: Bona fide bhakta Pana Krsny zawsze doznaje bólu widząc upadły stan całego świata. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zwykł mówić: "W tym świecie nie brakuje niczego. Brakuje jedynie świadomości Krsny." Taka jest wizja wszystkich czystych bhaktów. Z powodu tego braku świadomości Krsny w społeczeństwie ludzkim, ludzie potwornie cierpią, pogrążeni w oceanie niewiedzy i zadowalania zmysłów. Obserwujący bhakta jest bardzo zasmucony widząc taką sytuację na świecie.

Adi 13.68 Widząc taki stan świata, zaczął poważnie zastanawiać się, w jaki sposób wszyscy ci ludzie mogą zostać wyzwoleni z sideł mayi.

Adi 13.69 Śrila Advaita Acarya Prabhu myślał: "Wyzwolenie wszystkich ludzi możliwe będzie jedynie wówczas, jeśli Krsna osobiście pojawi się, by rozdzielać kult służby oddania."

Adi 13.69 Znaczenie: Tak jak skazaniec może zostać uwolniony dzięki szczególnej łasce szefa rządu, prezydenta czy króla, tak też potępieni ludzie tej Kali-yugi mogą zostać wyzwoleni jedynie przez Samą Najwyższą Osobę Boga albo osobę szczególnie upełnomocnioną w tym celu. Śrila Advaita Acarya Prabhu pragnął, aby Najwyższa Osoba Boga pojawił się osobiście i wyzwolił upadłe dusze tego wieku.

Adi 13.70 Mając to na uwadze, Advaita Acarya Prabhu, obiecując spowodować zstąpienie Pana Krsny, zaczął wielbić Najwyższą Osobę Boga, Krsnę, listkami tulasi i wodą z Gangesu.

Adi 13.70 Znaczenie: Listki tulasi i woda Gangesu, z odrobiną papki sandałowej, jeśli to możliwe, są wystarczającymi parafernaliami do wielbienia Najwyższej Osoby Boga. Pan mówi w Bhagavad-gicie:

patram puspam phalam toyam yo me bhaktya prayacchati

tad aham bhakty-upahrtam aśnami prayatatmanah

"Jeśli ktoś z miłością i oddaniem ofiaruje Mi liść, kwiat, owoc czy wodę, przyjmę to." (Bg. 9.26) Stosując się do tej zasady, Advaita Prabhu zadowolił Najwyższą Osobę Boga listkami tulasi i wodą z Gangesu.

Adi 13.71 Głośnym wołaniem zapraszał Pana Krsnę, aby się pojawił, i to ponawiane zaproszenie przyciągnęło Pana Krsnę i spowodowało Jego zstąpienie.

Adi 13.72 Przed narodzinami Pana Caitanyi Mahaprabhu, z łona Śacimaty, żony Jagannatha Miśry, pojawiło się kolejno osiem córek. Lecz wszystkie zmarły tuż po narodzinach.

Adi 13.73 Jagannatha Miśra był bardzo nieszczęśliwy z powodu śmierci swych kolejnych dzieci. Dlatego, pragnąc syna, wielbił lotosowe stopy Pana Visnu.

Adi 13.74 Następnie Jagannatha Miśra otrzymał syna o imieniu Viśvarupa, który był najbardziej potężny i wysoce kwalifikowany, ponieważ był inkarnacją Baladevy.

Adi 13.74 Znaczenie: Viśvarupa był starszym bratem Gaurahari, Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu. Kiedy czyniono przygotowania do Jego małżeństwa, przyjął sannyasę i opuścił dom. Jego sannyasińskie imię brzmiało Śankararanya. W roku 1431 ery Śakabda, odszedł On w Panderapura w okręgu Śolapura. Jako inkarnacja Sankarsana, jest On zarówno składnikiem, jak i bezpośrednią przyczyną stworzenia materialnego świata. Nie jest On różny od Śri Caitanyi Mahaprabhu, tak jak nie są różne amśa i amśi, czyli część i całość. Jako inkarnacja Sankarsana, należy On do poczwórnej manifestacji caturvyuha. Gaura-candrodaya oznajmia, że Viśvarupa, po Swym tzw. zgonie, połączył się ze Śri Nityanandą Prabhu.

Adi 13.75 Ekspansja Baladevy znana jako Sankarsana w świecie duchowym jest składnikiem i bezpośrednią przyczyną tej materialnej manifestacji kosmicznej.

Adi 13.76 Potężna forma kosmiczna nazywana jest inkarnacją Viśvarupa Maha-Sankarsana. Tak więc w tej manifestacji kosmicznej nie znajdujemy niczego poza Samym Panem.

Adi 13.77 "Tak jak nić w materiale rozciąga się zarówno na długość jak i na szerokość, tak wszystko, co widzimy w tej manifestacji kosmicznej, bezpośrednio i pośrednio istnieje w Najwyższej Osobie Boga. Dla Niego nie ma w tym nic zadziwiającego."

Adi 13.77 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.15.35).

Adi 13.78 Ponieważ Maha-Sankarsana jest składnikiem i przyczyną sprawczą manifestacji kosmicznej, jest on obecny w każdym jej szczególe. Dlatego Pan Caitanya nazywał Go Swym starszym bratem. Ci dwaj bracia znani są jako Krsna i Balarama w świecie duchowym, lecz obecnie są to Caitanya i Nitai. Dlatego wniosek jest taki, że Nityananda Prabhu jest oryginalnym Sankarsanem, Baladevą.

Adi 13.79 Otrzymawszy za syna Viśvarupę, mąż i żona [Jagannatha Miśra i Śacimata] byli bardzo zadowoleni w swych umysłach. Tak zadowoleni, zaczęli szczególnie służyć lotosowym stopom Govindy.

Adi 13.79 Znaczenie: Popularne powiedzenie w Indii głosi, że każdy wielbi Najwyższą Osobę Boga, kiedy jest w niedoli, lecz kiedy mu się powodzi, zapomina o Bogu. Potwierdza to również Bhagavad-gita (7.16):

catur-vidha bhajante mam janah sukrtino 'rjuna

arto jijnasur artharthi jnani ca bharatarsabha

"O najlepszy spośród Bharatów, cztery rodzaje pobożnych ludzi podejmuje służbę oddania dla Mnie: strapieni, pragnący bogactw, ciekawi i ci, którzy poszukują wiedzy o Absolucie." Mąż i żona, Jagannatha Miśra i Śacimata, byli bardzo nieszczęśliwi z powodu zgonu swych ośmiu córek. Teraz, kiedy otrzymali za syna Viśvarupę, z pewnością byli niezwykle szczęśliwi. Wiedzieli, że to dzięki łasce Pana zostali obdarzeni takim szczęściem i bogactwem. Więc zamiast zapomnieć Pana, byli coraz bardziej przywiązani do pełnienia służby dla lotosowych stóp Govindy. Kiedy zwykły człowiek wzbogaca się, zapomina o Bogu; lecz im bogatszym staje się bhakta dzięki łasce Pana, tym bardziej przywiązuje się do służby dla Pana.

Adi 13.80 W miesiącu styczniu w roku 1406 ery Śaka, Pan Krsna wszedł w ciała zarówno Jagannatha Miśry, jak i Śaci.

Adi 13.80 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu narodził się w roku 1407 ery Śaka, w miesiącu Phalguna. Ale tutaj widzimy, że wszedł w ciała swych rodziców w roku 1406 w miesiącu Magha. Zatem Pan wszedł w ciała Swych rodziców na trzynaście pełnych miesięcy przed Swymi narodzinami. Na ogół zwykłe dziecko pozostaje w łonie swej matki przez dziesięć miesięcy, lecz tutaj widzimy, że Pan pozostawał w ciele Swej matki przez trzynaście miesięcy.

Adi 13.81 Jagannatha Miśra powiedział do Śacimaty: "Widzę cudowne rzeczy! Twe ciało jaśnieje i wydaje mi się, że to bogini szczęścia osobiście przebywa w moim domu.

Adi 13.82 "Gdziekolwiek się udam, wszyscy ludzie ofiarowują mi szacunek. Nawet bez proszenia dobrowolnie obdarzają mnie bogactwami, odzieniem i ryżem."

Adi 13.82 Znaczenie: Bramin nie staje się niczyim sługą. Pełnienie służby dla innych jest czynnością śudry. Bramin jest zawsze niezależny, ponieważ jest on nauczycielem, mistrzem duchowym i doradcą społeczeństwa. Wszystkich potrzeb życia dostarczają mu członkowie społeczeństwa. W Bhagavad-gicie Pan podzielił społeczeństwo na cztery grupy: brahmana, ksatriya, vaiśya i śudra. Bez tego naukowego podziału społeczeństwo nie może prawidłowo funkcjonować. Bramin powinien udzielać dobrej rady wszystkim członkom społeczeństwa, ksatriya powinien zajmować się administracją, prawem i porządkiem społecznym, vaiśya powinien produkować wszelkie potrzebne społeczeństwu rzeczy i handlować nimi, podczas gdy śudra powinien pełnić służbę dla wyższych grup społecznych (braminów, ksatriyów i vaiśyów).

Jagannatha Miśra był braminem. Dlatego ludzie posyłali mu wszelkie niezbędne dla ciała rzeczy: pieniądze, odzienie, ziarno itd. Kiedy Pan Caitanya przebywał w łonie Śacimaty, Jagannatha Miśra otrzymywał te wszystkie przedmioty bez proszenia o nie. Z powodu obecności Pana w jego rodzinie, każdy ofiarowywał mu należny szacunek jako braminowi. Innymi słowy, jeśli bramin czy Vaisnava wytrwale pozostaje na swej pozycji wiecznego sługi Pana i wypełnia wolę Pana, to nie ma kwestii niedostatku, jeśli chodzi o jego osobiste utrzymanie czy potrzeby jego rodziny.

Adi 13.83 Śacimata powiedziała swemu mężowi: "Ja również widzę cudownie jaśniejące istoty ludzkie pojawiające się w przestrzeni kosmicznej, jak gdyby ofiarowujące modlitwy."

Adi 13.83 Znaczenie: Jagannatha Miśra otrzymywał wszelkie niezbędne rzeczy i szacunek od każdego na Ziemi. Podobnie, matka Śaci widziała wielu półbogów w przestrzeni kosmicznej ofiarowujących jej modlitwy, ponieważ w łonie jej przebywał Pan Caitanya Mahaprabhu.

Adi 13.84 Wówczas Jagannatha Miśra odpowiedział: "We śnie widziałem, jak świetlista siedziba Pana wchodzi w moje serce.

Adi 13.85 "Z mego serca weszła w twoje serce. Wnioskuję z tego, że wkrótce narodzi się wielka osobistość."

Adi 13.86 Po tej rozmowie zarówno mąż, jak i żona z wielką radością pełnili razem służbę dla śalagrama-śila, którego mieli w domu.

Adi 13.86 Znaczenie: Śalagrama-śila powinien znajdować się szczególnie w każdym domu bramińskim i rodzina bramińska powinna oddawać mu cześć. System ten nadal obowiązuje. Osoby, które z kasty są braminami, które urodziły się w rodzinie bramińskiej, muszą wielbić śalagrama-śila. Na nieszczęście, wraz z postępem Kali-yugi tzw. bramini, chociaż bardzo dumni z narodzin w rodzinach bramińskich, nie wielbią już śalagrama-śila. Lecz w rzeczywistości było to zwyczajem od czasów niepamiętnych, że osoba narodzona w rodzinie bramińskiej musi wielbić śalagrama-śila w każdych okolicznościach. W naszym społeczeństwie świadomości Krsny niektórzy członkowie bardzo pragną wprowadzić śalagrama-śila, lecz my celowo powstrzymywaliśmy się od wprowadzenia go, ponieważ większość członków ruchu świadomości Krsny nie pochodzi oryginalnie z rodzin z kasty bramińskiej. Śalagrama-śila zostanie wprowadzony później, kiedy przekonamy się, że rzeczywiście usytuowani są oni ściśle w linii zachowania bramińskiego.

W tym wieku wielbienie śalagrama-śila nie jest tak istotne jak intonowanie świętego imienia Pana. Takie jest polecenie śastr. Harer nama harer nama harer namaiva kevalam kalau nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha. Opinia Śrila Jivy Gosvamiego jest taka, że poprzez intonowanie świętego imienia w sposób wolny od obraz można osiągnąć całkowitą doskonałość. Niemniej jednak wielbienie Bóstwa w świątyni jest również konieczne w celu oczyszczenia stanu umysłu. Więc jeśli ktoś jest zaawansowany w duchowej świadomości czy jest doskonale usytuowany na platformie duchowej, może rozpocząć wielbienie śalagrama-śila.

Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura w ten sposób wyjaśnił przeniesienie formy Pana z serca Jagannatha Miśry do serca Śacimaty: "Wniosek jest taki, że Jagannatha Miśra i Śacimata są nitya-siddhami, wiecznie czystymi towarzyszami Pana. Ich serca są zawsze nieskażone i dlatego nigdy nie zapominają Najwyższej Osoby Boga. Zwykły człowiek w tym materialnym świecie ma zanieczyszczone serce. Zatem musi najpierw oczyścić swe serce, aby wznieść się do transcendentalnej pozycji. Lecz Jagannatha Miśra i Śacimata nie byli zwykłym mężczyzną i kobietą z zanieczyszczonymi sercami. Kiedy serce jest nieskażone, znajduje się w egzystencjalnej pozycji vasudevy. Vasudeva może spłodzić Vasudevę, czyli Krsnę, który jest usytuowany transcendentalnie.

Należy wiedzieć, że Śacidevi nie zaszła w ciążę jak zwykła kobieta na skutek kontaktu zmysłowego. Nie należy sądzić, że ciąża Śacimaty była taka jak ciąża zwykłej kobiety, ponieważ jest to obrazą. Brzemienność Śacimaty można zrozumieć wówczas, kiedy jest się prawdziwie zaawansowanym w duchowej świadomości i całkowicie zaangażowanym w służbę oddania dla Pana.

Śrimad-Bhagavatam (10.2.16) oznajmia:

bhagavan api viśvatma bhaktanam abhayankarah

aviveśamśa-bhagena mana anakadundubheh

Jest to stwierdzenie dotyczące narodzin Pana Krsny. Inkarnacja Pana weszła w umysł Vasudevy, a następnie została przeniesiona do umysłu Devaki. W związku z tym Śrila Śridhara Svami daje następujący przypisek: 'mana aviveśa' manasy avirbabhuva; jivanam iva na dhatu-sambandha ity arthah. Nie było tam kwestii uwolnienia nasienia koniecznego w przypadku narodzin zwykłej ludzkiej istoty. Śrila Rupa Gosvami również komentuje w związku z tym, że Pan Krsna najpierw pojawił się w umyśle Anakadundubhi, Vasudevy, a następnie został przeniesiony do umysłu Devaki-devi. W ten sposób szczęście duchowe w umyśle Devaki-devi stopniowo zwiększało się, tak jak księżyc zwiększa się każdej nocy aż do osiągnięcia pełni. W chwili Swych narodzin, Pan Krsna wyszedł z umysłu Devaki i pojawił się w więzieniu Kamsy u boku łóżka Devaki. Wówczas, pod wpływem yogamayi, Devaki sądziła, że dziecko jej właśnie się narodziło. Nawet półbogowie z królestwa niebiańskiego byli oszołomieni w tej sytuacji. Jak zostało powiedziane, muhyanti yat surayah (Bhag. 1.1.1). Przyszli ofiarować swe modlitwy Devaki, sądząc, że Najwyższy Pan był w jej łonie. Półbogowie przybyli do Mathury z królestwa niebiańskiego. Oznacza to, że Mathura jest ważniejsza od królestwa niebiańskiego wyższego systemu planetarnego.

Pan Krsna, jako wieczny syn Yaśodamayi, zawsze obecny jest we Vrndavanie. Rozrywki Pana Krsny bezustannie mają miejsce zarówno w tym świecie materialnym, jak i duchowym. W rozrywkach takich Pan zawsze uważa Siebie za wiecznego syna matki Yaśody i ojca Nandy Maharajy. W Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam, w 43 wersecie Szóstego Rozdziału jest powiedziane: "Kiedy wspaniałomyślny, dobroduszny Nanda Maharaja powrócił z podróży, wziął swego syna Krsnę na kolana i doznał transcendentalnego szczęścia wąchając Jego głowę." Podobnie, w Canto Dziesiątym, 21 wersecie Dziewiątego Rozdziału powiedziane jest "Ta Osoba Boga, pojawiając się jako syn pasterki, jest bez trudu osiągalny i zrozumiały dla bhaktów, podczas gdy nie są w stanie Go zrozumieć osoby będące pod wpływem cielesnej koncepcji życia, nawet jeśli są bardzo zaawansowane w wyrzeczeniach i pokutach czy też są wielkimi filozofami."

Następnie Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura cytuje Śripada Baladevę Vidyabhusanę, który wspomina o modlitwach półbogów ofiarowanych Panu Krsnie w łonie Devaki i podsumowuje narodziny Krsny w ten sposób: "Tak jak wschodzący księżyc manifestuje światło na wschodzie, tak Devaki, która zawsze była usytuowana na platformie transcendentalnej, inicjowana przez Vasudevę, syna Śuraseny, w mantrę Krsny, zawsze zachowywała Krsnę w swym sercu." Ze stwierdzenia Śrimad-Bhagavatam (10.2.18) wynika, że Najwyższa Osoba Boga, po przeniesieniu z serca Anakadundubhi, czyli Vasudevy, zamanifestował się w sercu Devaki. Według Śrila Baladevy Vidyabhusany "serce Devaki" oznacza łono Devaki, ponieważ w Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam, 41 wersecie Drugiego Rozdziału półbogowie mówią, distyamba te kuksi-gatah parah puman: "Matko Devaki, Pan już znajduje się w twym łonie." Więc stwierdzenie, że Pan został przeniesiony z serca Vasudevy do serca Devaki oznacza, że został przeniesiony do łona Devaki.

Podobnie, jeśli chodzi o pojawienie się Pana Caitanyi Mahaprabhu, jak opisuje je Caitanya-caritamrta, słowa viśese sevana kare govinda-carana, "szczególnie zaczęli wielbić lotosowe stopy Govindy", oznaczają, że dokładnie tak jak Krsna pojawił się w sercu Devaki poprzez serce Vasudevy, tak Pan Caitanya pojawił się w sercu Śacidevi poprzez serce Jagannatha Miśry. Na tym polega misterium pojawienia się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Zatem nie należy sądzić, że pojawienie się Pana Caitanyi było podobne pojawieniu się zwykłego człowieka czy żywej istoty. Temat ten jest trochę trudny do zrozumienia, lecz bhaktowie Pana nie będą mieli trudności ze zrealizowaniem stwierdzeń Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego.

Adi 13.87 Tak oto nadszedł trzynasty miesiąc brzemienności, lecz nadal nie było oznak porodu. Toteż Jagannatha Miśra był pełen obaw.

Adi 13.88 Wówczas Nilambara Cakravarti [dziadek Śri Caitanyi Mahaprabhu] dokonał obliczeń astrologicznych i powiedział, że dziecko narodzi się w tym miesiącu, korzystając z pomyślnej chwili.

Adi 13.89 I tak upragniona pomyślna chwila nadeszła pewnego wieczoru o pełni księżyca, w miesiącu Phalguna [marzec-kwiecień] w roku 1407 ery Śaka.

Adi 13.89 Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura w swej Amrta-pravaha-bhasyi w ten sposób przedstawił horoskop Śri Caitanyi Mahaprabhu:

śaka 1407/10/22/28/45

dinam

7 11 8

15 54 38

40 37 40

13 6 23

Wyjaśnienie horoskopu podanego przez Bhaktivinoda Thakurę jest takie, że w czasie narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu konstelacje były usytuowane w sposób następujący:

Śukra (Venus) i konstelacja gwiazd Aśvini były w Mesa-raśi (Baranie);

Ketu (planeta dziewiąta) i Uttara-phalguni były w Śimha-raśi (Lwie);

Candra (Księżyc) był w Purva-phalguni (jedenastym domu księżycowym);

Śani (Saturn) i Jyestha były we Vrścika (Skorpionie);

Brhaspati (Jowisz) i Purvasadha były w Dhanu Strzelcu);

Mangala (Mars) i Śravana były w Makara (Koziorożcu);

Ravi (Słońce) było w Kumba-raśi (Wodniku);

Rahu był w Purvabhadrapada; a

Budha (Merkury) i Uttarabhadrapada były w Mina (Rybach).

Dzień był simhalagna.

Adi 13.90 Według Jyotir Vedy, czyli wedyjskiej astronomii, kiedy postać lwa pojawi się zarówno w zodiaku, jak i w czasie narodzin [lagna], oznacza to bardzo wysoką koniunkcję planet, pole pod wpływem sad-varga i asta-varga, które są wszechpomyślnymi momentami.

Adi 13.90 Znaczenie: Podziały pola sad-varga są fachowo nazywane ksetra, hora, drekkana, navamśa, dvadaśamśa i trimśamśa. Według wedyjskiej astrologii Jyotir, kiedy obliczone zostanie, kto rządzi konstelacją sześciu pól, wówczas można obliczyć pomyślną chwilę. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura, który poprzednio również był wielkim astrologiem, mówi, że wskazówki do poznania ruchów gwiazd i planet znajdują się w książce pod tytułem Brhaj-jataka i innych książkach. Kto zna proces rysowania prostych linii i w ten sposób zrozumienia pola asta-varga, może wyjaśnić pomyślne konstelacje. Naukę tę znają szczególnie osoby, które nazywane są hora-śastra-vit, czyli te, które znają pismo pod tytułem Hora. W oparciu o obliczenia astrologiczne z pisma Hora, Nilambara Cakravarti, dziadek Śri Caitanyi Mahaprabhu, ustalił pomyślną chwilę, w której pojawi się Pan.

*Adi 13.91 Kiedy ukazał się nieskazitelny księżyc Caitanyi Mahaprabhu, jakaż jest potrzeba księżyca, który ma pełno czarnych plam na swym ciele?

Adi 13.92 Zważywszy na to, czarna planeta Rahu zakryła księżyc w pełni i wibracje "Krsna! Krsna! Hari!" zatopiły trzy światy.

Adi 13.92 Znaczenie: Według Jyotir Vedy planeta Rahu pojawia się przed księżycem w pełni i w ten sposób następuje jego zaćmienie. W Indii istnieje zwyczaj, że w czasie zaćmienia księżyca czy słońca wszyscy zwolennicy pism wedyjskich kąpią się w Gangesie czy morzu. Wszyscy ściśli wyznawcy religii wedyjskiej stoją w wodzie przez cały okres zaćmienia i intonują maha-mantrę Hare Krsna. Takie zaćmienie księżyca miało miejsce w czasie narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu i naturalnie wszyscy ludzie stojący w wodzie intonowali Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.

Adi 13.93 Tak więc podczas tego zaćmienia księżyca wszyscy ludzie intonowali maha-mantrę Hare Krsna, a ich umysły były przepełnione zdumieniem.

Adi 13.94 Kiedy cały świat w ten sposób intonował święte imię Najwyższej Osoby Boga, Krsna pojawił się na Ziemi w formie Gaurahari.

Adi 13.95 Cieszył się cały świat. Kiedy Hindusi intonowali święte imię Pana, nie-Hindusi, szczególnie mahometanie, żartobliwie imitowali ich słowa.

Adi 13.95 Znaczenie: Chociaż mahometanie, czyli nie-Hindusi, nie są zainteresowani intonowaniem świętego imienia Pana, maha-mantry Hare Krsna, to podczas zaćmienia księżyca imitowali intonujących Hindusów z Navadvipy. Tak więc podczas pojawienia się Śri Caitanyi Mahaprabhu Hindusi i mahometanie połączyli się razem w intonowaniu świętego imienia Pana.

Adi 13.96 Kiedy na Ziemi wszystkie kobiety intonowały święte imię Hari, na planetach niebiańskich odbywały się tańce i rozbrzmiewała muzyka, gdyż półbogowie byli bardzo zaciekawieni.

Adi 13.97 W takiej atmosferze wszystkie dziesięć kierunków jak również fale rzek przepełniły się radością. Ponadto, wszystkie istoty, ruchome i nieruchome, pogrążyły się w transcendentalnym szczęściu.

Adi 13.98 W ten sposób, dzięki Swemu bezprzyczynowemu miłosierdziu, pełen księżyc, Gaurahari, wzeszedł w okręgu Nadii, która porównywana jest do Udayagiri, miejsca gdzie najpierw ukazuje się słońce. Jego pojawienie się na niebie rozproszyło ciemność grzesznego życia i w ten sposób trzy światy napełniły się radością i intonowały święte imię Pana.

Adi 13.99 W tym czasie Śri Advaita Acarya Prabhu tańczył w przyjemnym nastroju w Swym domu w Śantipur. Biorąc ze Sobą Haridasa Thakurę, tańczył i głośno intonował Hare Krsna. Lecz nikt nie był w stanie zrozumieć, dlaczego tańczyli.

Adi 13.99 Znaczenie: Wynika z tego, że w tym czasie Advaita Prabhu przebywał w Swym rodzinnym domu w Śantipur. Haridasa Thakura zwykł często spotykać się z Nim. Przypadkowo był on tam również wtedy i po narodzinach Śri Caitanyi Mahaprabhu obaj zaczęli tańczyć. Lecz nikt w Śantipur nie był w stanie zrozumieć, dlaczego te dwie święte osoby tańczyły.

Adi 13.100 Oglądając zaćmienie księżyca i śmiejąc się, tak Advaita Acarya, jak i Haridasa Thakura udali się nad brzeg Gangesu i z wielką radości wykąpali się w niej. Wykorzystując okoliczność zaćmienia księżyca, Advaita Acarya, Swą własną siłą mentalną, obdarzył braminów różnego rodzaju darami.

Adi 13.100 Znaczenie: Zwyczajem Hindusów jest hojne rozdawanie jałmużny ubogim podczas zaćmienia słońca czy księżyca. Więc korzystając z tego zaćmienia, Advaita Acarya obdarzył braminów różnego rodzaju jałmużną. W Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam, w 11 wersecie Trzeciego Rozdziału powiedziane jest, że kiedy Krsna przyszedł na świat, Vasudeva skorzystał z tej okazji i obdarzył braminów dziesięcioma tysiącami krów. Jest to zwyczajem hinduskim, że w czasie narodzin dziecka, szczególnie chłopca, rodzice z radości obficie rozdają jałmużnę. W rzeczywistości Advaita Acarya pragnął rozdawać jałmużnę z powodu narodzin Pana Caitanyi w czasie zaćmienia księżyca. Ludzie jednakże nie byli w stanie zrozumieć, dlaczego Advaita Acarya rozdawał tak wiele różnych rzeczy w jałmużnie. Nie robił tego z powodu zaćmienia księżyca, lecz z powodu narodzin Pana w tym czasie. Rozdzielał jałmużnę dokładnie tak, jak zrobił to Vasudeva w czasie pojawienia się Pana Krsny.

Adi 13.101 Kiedy Haridasa Thakura ujrzał, że cały świat jest przepełniony radością, zdumiał się i w ten sposób bezpośrednio i pośrednio wyraził swe myśli Advaicie Acaryi: "Twój taniec i rozdzielanie jałmużny sprawiają mi wielką przyjemność. Domyślam się, że za tymi czynnościami jest jakiś szczególny cel."

Adi 13.102 Acaryaratna [Candraśekhara] i Śrivasa Thakura nie posiadali się z radości i udali się nad brzeg Gangesu, by wykąpać się w jej wodach. Ich umysły przepełnione były szczęściem, intonowali mantrę Hare Krsna i mocą swych umysłów rozdawali jałmużnę.

Adi 13.103 W ten sposób wszyscy bhaktowie, w każdym mieście i każdym kraju, bez względu na to, gdzie się znajdowali, tańczyli, spełniali sankirtan i mocą umysłu rozdawali jałmużnę niby z okazji zaćmienia księżyca, a ich umysły przepełnione były radością.

Adi 13.104 Przybyli wszelkiego rodzaju szanowani bramini i braminki, niosąc talerze napełnione różnymi darami. Widząc nowonarodzone dziecko, którego forma przypominała naturalnie błyszczące złoto, wszyscy w szczęśliwym nastroju ofiarowali swe błogosławieństwa.

Adi 13.105 Przebrawszy się za żony braminów, wszystkie kobiety niebiańskie, łącznie z żonami Pana Brahmy, Pana Śivy, Pana Nrsimhadevy, króla Indry i Vaśisthy Rsiego, oraz Rambha, tancerka niebiańska, przybyły tam z różnymi darami.

Adi 13.105 Znaczenie: Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu dopiero co się narodził, przybyły odwiedzić Go kobiety z sąsiedztwa, z których większość była żonami szanowanych braminów. W przebraniu żon braminów przybyły również zobaczyć nowonarodzone dziecko kobiety niebiańskie takie jak żona Pana Brahmy i Pana Śivy. Zwykli ludzie widzieli je jako szanowane braminki z sąsiedztwa, lecz w rzeczywistości wszystkie one były niebiańskimi kobietami przebranymi w ten sposób.

Adi 13.106 W przestrzeni kosmicznej wszyscy półbogowie, łącznie z mieszkańcami Gandharvaloki, Siddhaloki i Caranaloki, ofiarowali swe modlitwy i tańczyli do wtóru pieśni i bębenków. Podobnie, w mieście Navadvipa zebrali się razem i tańczyli z wielką radością wszyscy profesjonalni tancerze, muzycy i osoby obdarzające błogosławieństwami.

Adi 13.106 Znaczenie: Tak jak istnieją zawodowi śpiewacy, tancerze i recytatorzy modlitw na planetach niebiańskich, tak również w Indii nadal istnieją zawodowi tancerze, śpiewacy i osoby obdarzające błogosławieństwami, i wszyscy oni gromadzą się podczas świąt domowych, szczególnie podczas ślubów i uroczystości związanych z narodzinami. Ci profesjonaliści zarabiają na życie poprzez przyjmowanie jałmużny z domów Hindusów podczas takich okazji. Z okazji takich korzystają również eunuchowie, przyjmując jałmużnę. Jest to ich sposób utrzymania. Tacy ludzie nigdy nie stają się sługami ani nie angażują się w rolnictwo czy interes. Po prostu przyjmują jałmużnę od przyjaciół z sąsiedztwa, aby się spokojnie utrzymywać. Bhatowie są klasą braminów, którzy udają się na takie uroczystości w celu ofiarowywania błogosławieństw poprzez komponowanie poezji w oparciu o pisma wedyjskie.

Adi 13.107 Nikt nie był w stanie zrozumieć, kto przychodził, a kto odchodził, kto tańczył i kto śpiewał. Nie mogli też zrozumieć swych języków. Ale rozproszyło się wszelkie nieszczęście i rozpacz i ludzie przepełnili się radością. Również pełen radości był Jagannatha Miśra.

Adi 13.108 Do Jagannatha Miśry przybyli również Candraśekhara Acarya i Śrivasa Thakura i na różne sposoby zwracali na siebie jego uwagę. Spełnili ceremonie rytualne, które zgodnie z religijnymi zasadami polecane są w chwili narodzin. Jagannatha Miśra rozdał również różnego rodzaju dary.

Adi 13.109 Wszelkie bogactwa, jakie Jagannatha Miśra zgromadził w postaci podarunków i prezentów, i cokolwiek posiadał w swoim domu, rozdzielił pomiędzy braminów, zawodowych śpiewaków, tancerzy, bhatów i ubogich. Wszystkim oddał szacunek rozdając im w jałmużnie bogactwa.

Adi 13.110 Żona Śrivasa Thakury, której na imię było Malini, wielce szczęśliwa przybyła tam w towarzystwie żony Candraśekhary [Acaryaratny] i innych kobiet, aby wielbić dziecko parafernaliami takimi jak cynober, kurkuma, olej, zapiekany ryż, banany i orzechy kokosowe.

Adi 13.110 Znaczenie: Cynober, kha-i (ryż), banany, orzechy kokosowe i kurkuma zmieszane z olejem są pomyślnymi darami podczas takiej uroczystości. Tak jak jest dmuchany ryż, tak też istnieje inna potrawa z ryżu zwana kha-i, czyli zapiekany ryż, który razem z bananami uważany jest za bardzo pomyślny dar. Również kurkuma zmieszana z olejem i cynobrem daje pomyślną maść, którą smaruje się ciało nowonarodzonego dziecka albo osoby zamierzającej się ożenić. Wszystko to są pomyślne czyny w sprawach rodzinnych. Widzimy, że 500 lat temu w czasie narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu ściśle spełniano te wszystkie ceremonie, lecz w obecnych czasach rzadko spełnia się takie rytuały. Na ogół brzemienna kobieta posyłana jest do szpitala, i gdy tylko dziecko przychodzi na świat, myte jest antyseptyczną substancją i to uważa się za wszystko.

Adi 13.111 W dzień po narodzinach Pana Caitanyi Mahaprabhu, żona Advaity Acaryi, Sitadevi, którą wielbi cały świat, za pozwoleniem swego męża poszła zobaczyć to najlepsze dziecko, zabierając wszelkiego rodzaju dary i prezenty.

Adi 13.111 Znaczenie: Wygląda na to, że Advaita Acarya miał dwa różne domy, jeden w Śantipur i jeden w Navadvipie. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu przyszedł na świat, Advaita Acarya mieszkał w Swym domu w Śantipur, a nie w Navadvipie. Zatem, jak to już wyjaśniono poprzednio, "nijalaya", Sita przybyła do Navadvipy ze starego domu rodzinnego Advaity w Śantipur, aby podarować prezenty nowonarodzonemu dziecku, Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 13.112 Przyniosła różnego rodzaju złote ornamenty, łącznie z bransoletkami na ręce, naramiennikami, naszyjnikami i łańcuszkami na kostki.

Adi 13.113 Były tan również pazury tygrysie oprawione w złoto, dekoracje na piersi z jedwabiu i koronki, ornamenty na ręce i nogi, sari jedwabne z nadrukiem i odzież dziecinna, również wykonana z jedwabiu. Dziecku podarowano również wiele innych bogactw, łącznie ze złotymi i srebrnymi monetami.

Adi 13.113 Znaczenie: Z darów Sity Thakurani, żony Advaity Acaryi wynika, że Advaita Acarya był wówczas bogatym człowiekiem. Chociaż bramini nie są bogatymi ludźmi w społeczeństwie, Advaita Acarya, będąc liderem braminów w Śantipur, był dosyć zamożny. Dlatego podarował wiele ornamentów dziecku, Panu Caitanyi Mahaprabhu. Lecz fakt, że Kamalakanta Viśvasa prosił o trzysta rupii króla Jagannatha Puri, Maharaję Prataparudrę, ze względu na to, że Advaita Acarya posiadał tej wysokości dług, wskazuje na to, że taki bogaty człowiek, który mógł podarować wiele wartościowych ornamentów, sari itd., uważał, że trudno jest Mu spłacić trzysta rupii. Zatem wartość rupii w tym czasie musiała być wiele tysięcy razy większa niż obecnie. Obecnie nikt nie martwi się z powodu długu w wysokości trzystu rupii, ani też żaden zwykły człowiek nie może zgromadzić takich wartościowych ornamentów, aby podarować synowi przyjaciela. Prawdopodobnie wartość trzystu rupii w tym czasie równała się obecnej wartości trzydziestu tysięcy rupii.

Adi 13.114 Jadąc w palankinie zasłoniętym materiałem i mając towarzystwo swych służących, Sita Thakurani przybyła do domu Jagannatha Miśry, przynosząc ze sobą wiele pomyślnych przedmiotów, takich jak świeża trawa, ryż, gorocana, kurkuma, kunkuma i drzewo sandałowe. Wszystkie te dary wypełniły ogromny kosz.

Adi 13.114 Znaczenie: W wersecie tym ważne są słowa vastra-gupta dola. Nawet pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat temu w Kalkucie, wszystkie szanowane kobiety udawały się do sąsiedztwa jadąc na palankinie niesionym przez czterech ludzi. Palankin zasłonięty był miękką bawełną, tak że nie można było ujrzeć nadobnej pani podróżującej w miejscu publicznym. Kobiety, szczególnie pochodzące z szanowanych rodzin, nie mogły być widziane przez zwykłych ludzi. System ten nadal panuje w dalekich miejscach. Sanskryckie słowo asurya-paśya oznacza, że nadobna pani nie mogła być widziana nawet przez słońce. System ten panował w kulturach orientalnych i był ściśle przestrzegany przez szanowane kobiety, tak hinduskie jak i muzułmańskie. W naszym dzieciństwie widzieliśmy, że jeśli nasza matka otrzymała zaproszenie do sąsiedniego domu, nie szła tam pieszo; udawała się tam albo powozem, albo w palankinie niesionym przez czterech mężczyzn. Systemu tego ściśle przestrzegano także pięćset lat temu i żona Advaity Acaryi, będąc bardzo szanowaną kobietą, przestrzegała zwyczajów panujących w tym środowisku społecznym.

Adi 13.115 Kiedy Sita Thakurani przybyła do domu Śacidevi, przynosząc ze sobą różnego rodzaju potrawy, szaty i inne dary, zdumiona była widząc nowonarodzone dziecko, gdyż uznała, że poza różnicą w kolorze dziecko było bezpośrednio Samym Krsną z Gokuli.

Adi 13.115 Znaczenie: Petari jest rodzajem wielkiego kosza, który noszony jest w parach na końcach kija umieszczonego na ramionach. Człowiek noszący taki bagaż nazwany jest bhari. Ten system noszenia bagaży i pakunków nadal panuje w Indii i innych krajach orientalnych, i widzieliśmy, że ten sam system istnieje nawet w Jakarcie, w Indonezji.

Adi 13.116 Widząc, że ciało dziecka jaśnieje transcendentalnym blaskiem, a każda z Jego wspaniale zbudowanych kończyn pełna jest pomyślnych znaków i przypomina formę złota, Sita Thakurani była bardzo zadowolona i z powodu swego matczynego uczucia jej serce jak gdyby topniało.

Adi 13.117 Pobłogosławiła nowonarodzone dziecko, umieszczając na Jego głowie świeżą trawę i paddy i mówiąc: "Obyś był błogosławiony długim życiem:" Lecz obawiając się duchów i wiedźm, nadała dziecku imię Nimai.

Adi 13.117 Znaczenie: Dakini i Śankhini są dwoma towarzyszami Pana Śivy i jego żony i uważani są za niezwykle niepomyślnych, jako że narodzili się z gatunku duchów. Według wierzeń takie niepomyślne stworzenia nie mogą zbliżyć się do drzewa nima. Przynajmniej w medycynie przyjmuje się, że drzewo nima jest niezwykle antyseptyczne i poprzednio zwyczajem było sadzenie drzewa nima przed domem. Wzdłuż wielkich dróg Indii, szczególnie w Uttar Pradesz, znajdują się setki i tysiące drzew nima. Drzewo nima jest tak antyseptyczne, że nauka Ayur-wedyjska używała go do leczenia trądu. Naukowcy z zakresu medycyny sporządzili wyciąg z aktywnego czynnika drzewa nima, który nazywany jest kwas z drzewa nimi. Nimy używa się do wielu celów, szczególnie do czyszczenia zębów. Aż dziewięćdziesiąt procent ludzi w wioskach indyjskich używa gałązek nima do tego celu. Ze względu na wszelkie antyseptyczne działanie drzewa nima i dlatego, że narodził się pod nim Pan Caitanya, Sita Thakurani nadała Panu imię Nimai. Później w Swej młodości słynął On jako Nimai Pandita i tak nazywany był w sąsiednich wioskach, chociaż Jego prawdziwym imieniem było Viśvambhara.

Adi 13.118 W tym dniu, kiedy matka i syn wzięli kąpiel i opuścili położnię, Sita Thakurani obdarzyła ich wszelkiego rodzaju ornamentami i szatami, a następnie również oddała szacunek Jagannatha Miśrze. Następnie matka Śacidevi i Jagannatha Miśra oddali szacunek Sicie Thakurani, która powróciła do domu wielce szczęśliwa w swym umyśle.

Adi 13.118 Znaczenie: Piątego dnia po narodzinach dziecka jak również dziewiątego dnia, matka kąpie się w Gangesie albo w jakimś świętym miejscu. Nazywane jest to niskramana, czyli uroczystością wyjścia z położni. W obecnych czasach położnią jest szpital, lecz wcześniej w każdym szanowanym domu na położnię wydzielony był jeden pokój, gdzie przychodziły na świat dzieci i dziewiątego dnia po narodzinach dziecka matka przechodziła do normalnych pokojów, z czym wiązała się uroczystość niskramana. Niskramana jest jednym z dziesięciu oczyszczających procesów. Poprzednio, szczególnie w Bengalu, wyższe klasy przestrzegały czteromiesięcznej kwarantanny po narodzinach dziecka. Pod koniec czwartego miesiąca, matka najpierw musiała ujrzeć wschód słońca. Później wyższe kasty, mianowicie bramini, ksatriyowie i vaiśyowie, przestrzegali jedynie dwudziestojednodniowej kwarantanny, podczas gdy śudrowie musieli przestrzegać trzydziestodniowej kwarantanny. W grupach społecznych znanych jako kartabhaja i satima, matka dziecka była oczyszczona po kwarantannie poprzez rzucanie hari-nuta, czyli małych kawałków słodyczy, w sankirtanie. Sita Thakurani okazała szacunek Śacidevi i Jagannatha Miśrze z ich nowonarodzonym dzieckiem. Podobnie, kiedy Sita wracała do domu, również została uhonorowana przez Śacidevi i Jagannatha Miśrę. Taki był system w szanowanych rodzinach bengalskich.

Adi 13.119 W ten sposób otrzymanie syna będącego mężem bogini szczęścia spełniło wszystkie pragnienia matki Śacidevi i Jagannatha Miśry. Ich dom był zawsze pełen bogactw i zboża. Gdy oglądali ukochane ciało Śri Caitanyi Mahaprabhu, przyjemność ich zwiększała się dzień po dniu.

Adi 13.119 Znaczenie: Pan Śri Caitanya Mahaprabhu jest Najwyższą Osobą Boga. Dlatego każdy ofiarował Mu szacunek. Nawet mieszkańcy niebios przychodzili w przebraniu zwykłych ludzi, by oddać Panu szacunek. Widząc cześć swego transcendentalnego dziecka, Jego ojciec i matka, Jagannatha Miśra i Śacidevi, również byli bardzo zadowoleni w swych sercach.

Adi 13.120 Jagannatha Miśra był idealnym Vaisnavą. Był spokojny, powściągliwy w zadowalaniu zmysłów, czysty i opanowany. Dlatego nie miał pragnienia cieszenia się materialnym bogactwem. Wszelkie pieniądze, jakie przychodziły do niego z powodu wpływu jego transcendentalnego syna, oddawał w jałmużnie braminom dla zadowolenia Visnu.

Adi 13.121 Po obliczeniu momentu narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu, Nilambara Cakravarti w skrócie powiedział Jagannatha Miśrze, że ujrzał wszelkie rozmaite symptomy wielkiej osobistości zarówno w ciele, jak i momencie narodzin dziecka. Wnioskował z tego, że w przyszłości dziecko to wyzwoli wszystkie trzy światy.

Adi 13.122 W ten sposób, z powodu Swego bezprzyczynowego miłosierdzia, Pan Caitanya Mahaprabhu pojawił się w domu Śacidevi. Pan Caitanya jest bardzo łaskawy dla każdego, kto słucha tego opowiadania o Jego narodzinach i dzięki temu osoba taka osiąga lotosowe stopy Pana.

Adi 13.123 Każdy, kto otrzymuje ciało ludzkie, lecz nie podejmuje kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, niweczy tę okazję. Amrtadhuni jest płynącą rzeką nektaru służby oddania. Jeśli po otrzymaniu ciała ludzkiego ktoś pije wodę zatrutego dołu materialnego szczęścia zamiast pić wody tej rzeki, to lepiej, by umarł dawno temu.

Adi 13.123 Znaczenie: W związku z tym Śrimat Prabodhananda Sarasvati ułożył następujące wersety w swej Caitanya-candramrcie:

acaitanyam idam viśvam yadi caitanyam iśvaram

na viduh sarva-śastra-jna hy api bhramyanti te janah

"W tym materialnym świecie brakuje świadomości Krsny. Pan Caitanya Mahaprabhu jest uosobieniem świadomości Krsny. Więc jeśli jakiś uczony czy naukowiec nie rozumie Śri Caitanyi Mahaprabhu, to jego wędrówka po tym świecie jest pozbawiona sensu."

prasarita-mahaprema-piyusa-rasa-sagare

caitanyacandre prakate yo dino dina eva sah

"Osoba, która nie korzysta z nektaru służby oddania płynącej za czasów kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, z pewnością jest najuboższą z ubogich."

avatirne gauracandre vistirne prema-sagare

suprakaśita-ratnaughe yo dino dina eva sah

"Zstąpienie Pana Caitanyi Mahaprabhu jest niczym rosnący ocean nektaru. Kto nie zbiera wartościowych klejnotów z tego oceanu, z pewnością jest najuboższym z ubogich." Podobnie, Śrimad-Bhagavatam (2.3.19, 20, 23) oznajmia:

śva-vid-varahostra-kharaih samstutah purusah paśuh

na yat-karna-pathopeto jatu nama gadagrajah

bile batorukrama-vikraman ye

na śrnvatah karna-pute narasya

jihvasati dardurikeva suta

na copagayaty urugaya-gathah

jivanchavo bhagavatanghri-renum

na jatu martyo 'bhilabheta yas tu

śri-visnu-padya manu-jas tulasyah

śvasan chavo yas tu na veda gandham

"Ludzie, którzy są jak psy, wieprze, wielbłądy i osły, wychwalają tych, którzy nigdy nie słuchają o transcendentalnych rozrywkach Pana Krsny, wybawcy od wszelkiego zła. Ten, kto nie słuchał przekazów o potędze i cudownych czynach Osoby Boga i nie śpiewał lub nie intonował głośno cennych pieśni o Panu, ma uszy jak nory węży, a język jak język żab, który jedynie niepotrzebnie stwarza zakłócenia, swym rechotaniem zapraszając węża śmierci. Podobnie osoba, która nigdy nie posypała swej głowy prochem ze stóp czystego bhakty Pana, jest jedynie trupem, a człowiek, który nigdy nie doświadczył aromatu listków tulasi pochodzących z lotosowych stóp Pana, jest także martwy, mimo iż oddycha."

Podobnie, 4 werset z Pierwszego Rozdziału Canto Dziesiątego Śrimad-Bhagavatam oznajmia:

nivrtta-tarsair upagiyamanad

bhavausadhacchrotra-mano 'bhiramat

ka uttama-śloka-gunanuvadat

puman virajyeta vina paśu-ghnat

"Któż poza zabójcą zwierząt czy zabójcą duszy nie pragnie słuchać gloryfikacji Najwyższej Osoby Boga? Taką gloryfikacją rozkoszują się osoby wyzwolone z zanieczyszczenia tego materialnego świata."

Podobnie, 56 werset Dwudziestego Trzeciego Rozdziału Canto Trzeciego Bhagavatam mówi, na tirthapada-sevayai jivann api mrto hi sah: "Jeśli ktoś nie służy lotosowym stopom wielkiego bhakty, musi być uważany za martwego, mimo iż oddycha."

Adi 13.124 Przyjmując na swą głowę jako swą własność lotosowe stopy Śri Caitanyi Mahaprabhu, Nityanandy Prabhu, Acaryi Advaitacandry, Svarupy Damodary, Rupy Gosvamiego i Raghunatha dasa Gosvamiego, ja, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, w ten sposób opisałem pojawienie się Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 13.124 Znaczenie: Krsnadasa Kaviraja Gosvami przyjmuje Śri Caitanyę Mahaprabhu, Nityanandę, Advaitę Prabhu, Svarupę Damodarę, Rupę Gosvamiego, Raghunatha dasa i ich zwolenników. Każdy, kto podąża śladami Kavirajy Gosvamiego, również przyjmuje za swą osobistą własność lotosowe stopy wyżej wymienionych panów. Dla osoby materialistycznej, materialne bogactwo i zamożność są jedynie złudzeniem. W rzeczywistości nie są one własnością, lecz uwikłaniem, gdyż ciesząc się materialnym światem uwarunkowana dusza coraz bardziej uwikłuje się, popadając w długi za swe obecne przyjemności. Na nieszczęście uwarunkowana dusza uważa za swoją własność, która jest przyczyną jej długów i bardzo gorliwie ją zdobywa. Lecz bhakta uważa taką własność jedynie za uwikłanie w tym materialnym świecie, a nie prawdziwą własność. Jeśli Krsna jest bardzo zadowolony ze Swego bhakty, zabiera jego materialną własność, jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (10.88.8), gdzie Pan Krsna mówi, yasyaham anugrhnami harisye tad-dhanam śanaih: "Aby okazać bhakcie szczególną łaskę, zabieram całą jego materialną własność." Podobnie, Narottama dasa Thakura mówi:

dhana mora nityananda,

radhakrsna-śricarana

sei mora pranadhana

"Moim prawdziwym bogactwem są Nityananda Prabhu i lotosowe stopy Śri Radhy i Krsny." Dalej modli się on: "O Panie, łaskawie obdarz mnie tym bogactwem. Nie pragnę niczego innego, lecz pragnę jedynie posiadać Twe lotosowe stopy." Śrila Narottama dasa Thakura śpiewał w wielu miejscach, że jego prawdziwą własnością są lotosowe stopy Radhy i Krsny. Na nieszczęście my jesteśmy zainteresowani nieprawdziwą własnością i lekceważymy naszą własność prawdziwą (adhane yatana kari' dhana teyaginu).

Czasami smartowie uważają Raghunatha dasa Gosvamiego za śudrę. Lecz Krsnadasa Kaviraja Gosvami tutaj szczególnie wymienia svarupa-rupa-raghunathadasa. Więc ten, kto uważa lotosowe stopy Raghunatha dasa za transcendentalne do wszelkich podziałów systemu kastowego, cieszy się bogactwami prawdziwego duchowego szczęścia.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Trzynastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego pojawienie się Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu.