ROZDZIAŁ   XII .

Ekspansje Advaity Acaryi i Gadadhara Pandity

    Bhaktivinoda Thakura podaje streszczenie Dwunastego Rozdziału Adi-lili w swej Amrta-pravaha-bhasyi. Ten Dwunasty Rozdział opisuje zwolenników Advaity Prabhu, spośród których zwolennicy Acyutanandy, syna Advaity Acaryi, uważani są za czystych zwolenników, którzy otrzymali śmietankę filozofii głoszonej przez Śri Advaitę Acaryę. Natomiast nie należy uznawać innych tzw. potomków i zwolenników Advaity Acaryi. Rozdział ten zawiera również opowiadania dotyczące syna Advaity Acaryi o imieniu Gopala Miśra i sługi Advaity Acaryi o imieniu Kamalakanta Viśvasa. W początkowym okresie swojego życia Gopala zemdlał podczas sprzątania Gundica mandira w Jagannatha Puri i w ten sposób otrzymał łaskę Pana Caitanyi Mahaprabhu. Historia o Kamalakanta Viśvasie opisuje, jak pożyczył on trzysta rupii od Prataparudry Maharajy, aby spłacić długi Advaity Acaryi. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu dowiedział się o tym, skarcił go. Następnie Kamalakanta Viśvasa został oczyszczony na prośbę Śri Advaity Acaryi. Po opisaniu potomków Advaity Acaryi, rozdział ten kończy się opisem zwolenników Gadadhara Pandity Gosvamiego.

Adi 12.01    Były dwa rodzaje zwolenników Śri Advaity Prabhu. Niektórzy byli prawdziwymi zwolennikami, podczas gdy inni byli fałszywi. Odrzucając fałszywych zwolenników, ofiarowuję me pełne szacunku pokłony prawdziwym zwolennikom Śri Advaity Acaryi, dla których Śri Caitanya Mahaprabhu był życiem i duszą.
Adi 12.02    Wszelka chwała Śri Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Panu Nityanandzie! Wszelka chwała Śri Advaicie Prabhu! Wszyscy Oni są chwalebni.
Adi 12.03    Ofiarowuję me pełne szacunku pokłony wszechchwalebnemu Advaicie Prabhu, który stanowi drugą gałąź wiecznego drzewa Caitanyi, oraz Jego zwolennikom, którzy stanowią Jego podgałęzie.
Adi 12.04    Śri Advaita Prabhu był drugą ogromną gałęzią tego drzewa. Jest wiele podgałęzi, lecz niemożliwością jest wspomnienie ich wszystkich.
Adi 12.05    Śri Caitanya Mahaprabhu był również ogrodnikiem, i kiedy podlewał drzewo wodą Swego miłosierdzia, wszystkie gałęzie i podgałęzie rosły dzień po dniu.
Adi 12.06    Owoce miłości do Boga rosnące na tych gałęziach drzewa Caitanyi były tak ogromne, że zatopiły cały świat miłością do Krsny.
Adi 12.07    W miarę podlewania pnia i gałęzi, gałęzie i podgałęzie rozprzestrzeniły się szeroko i drzewo obrosło owocami i kwiatami.
Adi 12.08    Początkowo wszyscy zwolennicy Advaity Acaryi podzielali jedną opinię. Lecz później, za zrządzeniem opatrzności, stali się wyznawcami dwóch różnych opinii.

Adi 12.08  Znaczenie: Słowa daivera karana oznaczają, że za zrządzeniem opatrzności, czyli z woli Boga, zwolennicy Advaity Acaryi podzielili się na dwie grupy. Taka niezgoda pomiędzy uczniami jednego acaryi występuje również wśród członków Gaudiya Mathy. Na początku, podczas obecności Om Visnupada Paramahamsa Parivrajakacaryi Astottara-śata Śri Śrimad Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury Prabhupady, wszyscy uczniowie pracowali zgodnie; lecz zaraz po jego odejściu doszło między nimi do niezgody. Jedna grupa ściśle przestrzegała instrukcji Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury, lecz inna stworzyła własne idee, jeśli chodzi o spełnianie jego pragnień. Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura w chwili swego odejścia poprosił wszystkich swych uczniów, aby utworzyli zarząd i zgodnie prowadzili działalność misyjną. Nie poinstruował żadnej określonej osoby, aby została następnym acaryą. Lecz tuż po jego odejściu, jego główni sekretarze zrobili nieautorytatywny plan, aby zająć pozycję acaryi i nie mogąc dojść do porozumienia, kto powinien być następnym acaryą podzielili się na dwie fakcje. W rezultacie obie fakcje stały się asara, czyli bezużyteczne, ponieważ nie miały żadnego autorytetu, jako że nie były posłuszne poleceniu mistrza duchowego. Pomimo polecenia mistrza duchowego, by utworzyli zarząd i prowadzili działalność misyjną Gaudiya Mathy, dwie nieautoryzowane fakcje zaczęły wieść spór prawny, który trwa nadal po czterdziestu latach, bez żadnej decyzji.

    Dlatego my nie należymy do żadnej fakcji. Lecz ponieważ dwie partie, gorliwie dzieląc materialne posiadłości instytucji Gaudiya Mathy, przestały nauczać, my podjęliśmy misję Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury i Bhaktivinoda Thakury, aby nauczać kultu Caitanyi Mahaprabhu na całym świecie, pod ochroną wszystkich poprzednich acaryów, i widzimy, że nasza pokorna próba powiodła się. Przestrzegaliśmy zasad szczególnie wyjaśnionych przez Śrila Viśvanatha Cakravartiego Thakurę w jego komentarzu do wersetu Bhagavad-gity, vyavasayatmika buddhir ekeha kuru-nandana. Według tej instrukcji Viśvanatha Cakravartiego Thakury obowiązkiem ucznia jest ścisłe wypełnianie poleceń jego mistrza duchowego. Sekretem sukcesu w postępie w życiu duchowym jest mocna wiara ucznia w polecenia mistrza duchowego. Potwierdzają to Vedy:

 

yasya deve para bhaktir    yatha deve tatha gurau

tasyaite kathita hy arthah    prakaśante mahatmanah

 

"Temu, kto posiada niezachwianą wiarę w słowa mistrza duchowego i słowa Najwyższej Osoby Boga, objawiony zostaje sekret sukcesu w wiedzy wedyjskiej." Ruch świadomości Krsny propagowany jest zgodnie z tą zasadą i dlatego - otrzymując pozytywną pomoc od naszych poprzednich acaryów - odnosimy sukces w naszym nauczaniu, mimo wielu przeszkód stawianych przez antagonistyczne demony. Każdy czyn należy sądzić po jego rezultatach. Członkowie partii samozwańczego acaryi, którzy przejęli własność Gaudiya Mathy, są usatysfakcjonowani, lecz nie mogli uczynić żadnego postępu w nauczaniu. Dlatego sądząc po rezultatach ich działania wiadomo, że są oni asara, czyli bezużyteczni, podczas gdy sukces partii ISKCON-u, Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny, ściśle podążającej za guru i Gauranga, zwiększa się codziennie na całym świecie. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura pragnął drukować tak wiele książek, jak to możliwe, i rozprowadzać je na całym świecie. Zrobiliśmy w tym względzie, co tylko było w naszej mocy i rezultaty przechodzą nasze oczekiwania.

Adi 12.09    Niektórzy uczniowie ściśle przyjęli polecenia acaryi, lecz inni odstąpili od nich, pod wpływem daivi mayi niezależnie wymyślając swe własne opinie.

Adi 12.09  Znaczenie: Werset ten opisuje początek schizmy. Jeśli uczniowie nie przestrzegają ściśle zasady przyjmowania polecenia swego mistrza duchowego, natychmiast pojawiają się dwie opinie. Każda opinia różna od opinii mistrza duchowego jest bezużyteczna. Nie można wprowadzać materialnie wymyślonych idei do postępu duchowego. Jest to dewiacja. Nie ma mowy o dostosowywaniu postępu duchowego do materialnych idei.

Adi 12.10    Polecenie mistrza duchowego jest czynną zasadą w życiu duchowym. Każdy, kto nie jest posłuszny poleceniu mistrza duchowego, staje się bezużyteczny.

Adi 12.10  Znaczenie: Takie jest zdanie Śrila Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego. Osoby ściśle wypełniające polecenia mistrza duchowego są pożyteczne w wypełnianiu woli Najwyższego, podczas gdy osoby odstępujące od ścisłego polecenia mistrza duchowego są bezużyteczne.

Adi 12.11    Nie ma potrzeby wymieniania imion tych, którzy są bezużyteczni. Wspomniałem o nich jedynie po to, aby odróżnić ich od bhaktów pożytecznych.
Adi 12.12    Początkowo ryż zmieszany jest ze słomą i należy przewiać go, aby oddzielić od słomy.

Adi 12.12  Znaczenie: Przykład podany przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego jest bardzo właściwy. Podobny proces można zastosować w przypadku członków Gaudiya Mathy. Jest wielu uczniów Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury, lecz aby osądzić, kto w rzeczywistości jest jego uczniem, by oddzielić użytecznych od bezużytecznych, należy ocenić działalność takich uczniów w wypełnianiu woli mistrza duchowego. Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura robił, co mógł, by szerzyć kult Śri Caitanyi Mahaprabhu poza granicami Indii. Kiedy był obecny tutaj, protegował swych uczniów, aby udawali się poza Indie w celu nauczania kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz ponieważ w swych umysłach nie byli naprawdę poważni, jeśli chodzi o nauczanie Jego kultu w obcych krajach, nie odnosili sukcesu. Po prostu chcieli przypisywać sobie zasługi za udanie się do obcych krajów i wykorzystać to uznanie w Indii, podając się za repatriowanych nauczających. Wielu svamich przyjmowało takie obłudne środki nauczania przez ostatnie osiemdziesiąt lat czy więcej, lecz nikt nie mógł nauczać prawdziwego kultu świadomości Krsny na całym świecie. Jedynie powracali do Indii fałszywie głosząc, że nawrócili wszystkich cudzoziemców na ideę Vedanty czy świadomości Krsny, a następnie gromadzili fundusze w Indii i zadowoleni wiedli życie w materialnym komforcie. Tak jak wieje się ryż, aby oddzielić prawdziwy ryż od bezużytecznej słomy, tak poprzez przyjęcie kryteriów poleconych przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego można z łatwością zrozumieć, kto jest prawdziwym światowym nauczycielem, a kto jest bezużyteczny.

Adi 12.13    Ogromną gałęzią Advaity Acaryi był Acyutananda, Jego syn. Od samego początku swego życia angażował się w służbę dla lotosowych stóp Pana Caitanyi.
Adi 12.14    Kiedy Acyutananda usłyszał od swego ojca, że Keśava Bharati był mistrzem duchowym Pana Caitanyi Mahaprabhu, był bardzo nieszczęśliwy.
Adi 12.15    Powiedział swemu ojcu: "Twa instrukcja, że Keśava Bharati jest mistrzem duchowym Caitanyi Mahaprabhu, zepsuje cały kraj.
Adi 12.16    "Pan Caitanya Mahaprabhu jest mistrzem duchowym czternastu światów, lecz Ty mówisz, że ktoś inny jest Jego mistrzem duchowym. Nie potwierdzają tego żadne pisma objawione."
Adi 12.17    Kiedy Advaita Acarya usłyszał to stwierdzenie od Swego pięcioletniego syna Acyutanandy, jego rozstrzygający sąd sprawił Mu wielką satysfakcję.

Adi 12.17  Znaczenie: Komentując wersety od 13 do 17, Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura daje szeroki opis potomków Advaity Acaryi. Caitanya-bhagavata, Dziewiąty Rozdział Antya-khandy oznajmia, że Acyutananda był najstarszym synem Advaity Acaryi. Książka w sanskrycie pod tytułem Advaita-carita oznajmia: "Advaita Acarya Prabhu miał trzech synów: Acyutę, Krsna Miśrę i Gopala dasa, narodzonych z łona Jego żony Sitadevi i będących bhaktami Pana Caitanyi. Poza tym Advaita Acarya miał trzech innych synów: Balaramę, Svarupę i Jagadiśę. Tak więc było sześciu synów Advaity Acaryi." Spośród tych sześciu synów, trzech było ścisłymi zwolennikami Pana Caitanyi Mahaprabhu, a spośród tych trzech, Acyutananda był najstarszy.

    Advaita Prabhu ożenił się w początkach piętnastego wieku śakabda. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu chciał odwiedzić wioskę Ramakeli, kiedy udawał się z Jagannatha Puri do Vrndavany, w latach śakabda 1433 i 1434, Acyutananda miał jedynie pięć lat. Czwarty Rozdział Antya-khandy z Caitanya-bhagavata opisuje ówczesnego Acyutanandę jako panca-varsa vayasa madhura digambara, "mającego jedynie pięć lat i stojącego nago". Zatem należy wyciągnąć z tego wniosek, że Acyutananda narodził się w roku 1428. Przed narodzinami Acyutanandy, żona Advaity Prabhu, Sitadevi, przyszła zobaczyć Pana Caitanyę Mahaprabhu podczas Jego narodzin. Tak więc nie jest rzeczą niemożliwą, że miała z Advaitą trzech innych synów w przeciągu dwudziestu jeden lat pomiędzy rokiem 1407 i 1428 śakabda. Nieautoryzowana książka pod tytułem Sitadvaita-carita opublikowana w języku bengalskim w nieautoryzowanej gazecie Nityananda-dayini w 1792 śakabda wspomina, że Acyutananda był przyjacielem szkolnym Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jednakże według Caitanya-bhagavata stwierdzenie to wcale nie jest słuszne. Kiedy Caitanya Mahaprabhu przyjął wyrzeczony porządek sannyasy, przybył do domu Advaity Prabhu w Śantipur w roku 1431 śakabda. W tym czasie, jak oznajmia Pierwszy Rozdział Antya-khandy z Caitanya-bhagavata, Acyutananda miał zaledwie trzy lata. Caitanya-bhagavata dalej oznajmia, że nagie dziecko, syn Advaity Prabhu, natychmiast zbliżył się i upadł do lotosowych stóp Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu. Pan wziął go na kolana, chociaż nie był on zbyt czysty, jako że całe jego ciało było pokryte kurzem. Pan Caitanya powiedział: "Mój drogi Acyuto, Advaita Acarya jest Mym ojcem, a więc jesteśmy braćmi."

    Zanim Śri Caitanya Mahaprabhu przejawił Swoje duchowe formy podczas pobytu w Navadvipie, poprosił Śri Rama Panditę, brata Śrinivasy Acaryi, by udał się do Śantipur i przyprowadził Advaitę Acaryę. W tym czasie Acyutananda przyłączył się do swego ojca. Powiedziane jest, advaitera tanaya 'acyutananda' nama / paramabalaka, seho kande avirama. Acyutananda również przyłączył się do płaczu z powodu transcendentalnego szczęścia. Acyutananda obecny był również wówczas, kiedy Pan Caitanya zbił Advaitę Acaryę za wyjaśnianie Śrimad-Bhagavatam z bezosobowego punktu widzenia przeciwnego zasadom bhakti-yogi. Zatem wszystkie te wydarzenia musiały mieć miejsce jedynie na dwa czy trzy lata przed przyjęciem porządku sannyasy przez Pana Caitanyę. W Caitanya-bhagavata, Dziewiętnastym Rozdziale Antya-khandy powiedziane jest, że Acyutananda, syn Advaity Acaryi, ofiarował swe pokłony Panu. Należy zatem wyciągnąć z tego wniosek, że Acyutananda był wielkim bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu od samego początku swego życia.

    Nie ma informacji, by Acyutananda kiedykolwiek się ożenił, lecz opisany jest on jako największa gałąź rodziny Advaity Acaryi. Z książki pod tytułem Śakha-nirnayamrta wiadomo, że Acyutananda był uczniem Gadadhary i że przyjął schronienie Pana Caitanyi w Jagannatha Puri zaangażował się w służbę oddania. Dziesiąty Rozdział Adi-lili Caitanya-caritamrty oznajmia, że Acyutananda, syn Advaity Acaryi, mieszkał w Jagannatha Puri przyjmując schronienie Pana Caitanyi Mahaprabhu. Gadadhara Pandita również mieszkał z Panem Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri przez ostatnie lata swego życia. Nie ma zatem wątpliwości co do tego, że Acyutananda był uczniem Gadadhara Pandity. W notatkach dotyczących tańca Pana Caitanyi Mahaprabhu przed wozem podczas festiwalu Rathayatry, wielokrotnie wymienione jest imię Acyutanandy. Powiedziane jest, że w grupie Advaity Acaryi z Śantipur, Acyutananda tańczył, a inni śpiewali. W tym czasie chłopiec miał jedynie sześć lat. Gaura-ganoddeśa-dipika ułożona przez Śri Kavi-karnapurę opisuje Acyutanandę jako ucznia Gadadhara Pandity i wielkiego i drogiego bhaktę Pana Caitanyi Mahaprabhu. Według opinii niektórych był on inkarnacją Karttikeyi, syna Pana Śivy, a według innych był on poprzednio gopi o imieniu Acyuta. Gaura-ganoddeśa-dipika potwierdza obie te opinie. Inna książka, Narottama-vilasa, ułożona przez Śri Narahari dasa wspomina o obecności Acyutanandy podczas festiwalu w Khetari. Według Śri Narahari dasa podczas ostatnich dni swego życia Acyutananda pozostawał w swym domu w Śantipur, lecz podczas obecności Pana Caitanyi Mahaprabhu mieszkał w Jagannatha Puri razem z Gadadhara Panditą.

    Spośród sześciu synów Advaity Acaryi; trzech: Acyutananda, Krsna Miśra i Gopala dasa żyli wiernie w służbie Caitanyi Mahaprabhu. Ponieważ Acyutananda nie ożenił się, nie miał potomstwa. Drugi syn Advaity Acaryi, Krsna Miśra, miał dwóch synów: Raghunatha Cakravartiego i Dolagovindę. Potomkowie Raghunathy nadal mieszkają w Śantipur w sąsiedztwie Madana-gopala-pada, Ganakara, Mrjapura i Kumarakhali. Dolagovinda miał trzech synów: Candę, Kandarpę i Gopinathę. Potomkowie Kandarpy mieszkają w Maldah w wiosce Jikabadi. Gopinatha miał trzech synów: Śri Vallabhę, Pranavallabhę i Keśavę. Potomkowie Śri Vallabhy mieszkają w wioskach znanych jako Maśiyadara (Mahisadera), Damukadiya i Candipura. Istnieje drzewo genealogiczne rodziny Śri Vallabhy, rozpoczynające się od jego najstarszego syna, Ganga-narayana. Potomkowie najmłodszego syna Śri Vallabhy, Ramagopala, nadal mieszkają w Damukadiya, Candipura, Śolamari itd. Potomkowie Pranavallabhy i Keśavy mieszkają w Uthali. Synem Pranavallabhy był Ratneśvara, a jego synem był Krsnarama, którego najmłodszy syn miał na imię Laksmi-narayana. Jego synem z kolei był Navakiśora, a drugim synem Navakiśory był Ramamohana. Najstarszym synem Ramamohany był Jagabandhu, którego trzeci syn, Viracandra, przyjął porządek sannyasy i zainstalował w Katwie Bóstwo Pana Caitanyi Mahaprabhu. Ci dwaj synowie Ramamohany byli znani jako Bada Prabhu i Chota Prabhu i oni zapoczątkowali okrążanie Navadvipa-dhamy. Po kompletne genealogiczne drzewo Advaity Prabhu w linii Krsna Miśry można sięgnąć do Vaisnava-manjusa.

Adi 12.18    Krsna Miśra był synem Advaity Acaryi. Pan Caitanya Mahaprabhu zawsze przebywał w jego sercu.
Adi 12.19    Innym synem Śri Advaity Acaryi Prabhu był Śri Gopala. Posłuchajcie teraz o jego cechach, gdyż są one wspaniałe.

Adi 12.19  Znaczenie: Śri Gopala był jednym z trzech oddanych synów Advaity Acaryi. Jego życie i charakter opisuje Madhya-lila Caitanya-caritamrty, w Rozdziale Dwunastym, tekstach od 143 do 149.

Adi 12.20    Kiedy Pan Caitanya osobiście czyścił Gundica mandira w Jagannatha Puri, Gopala tańczył przed Panem z wielką miłością i szczęściem.

Adi 12.20  Znaczenie: Gundica mandira znajduje się w Jagannatha Puri i każdego roku Jagannatha, Balabhadra i Subhadra przybywają tam ze świątyni Jagannatha, i zatrzymują się tam na osiem dni. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu mieszkał w Jagannatha Puri, każdego roku osobiście sprzątał tę świątynię ze Swymi głównymi bhaktami. Żywo opisuje to rozdział Caitanya-caritamrty zatytułowany Gundica-marjana.

Adi 12.21    Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu i Advaita Prabhu tańczyli i intonowali mantrę Hare Krsna, w Ich ciałach manifestowały się różne symptomy ekstazy, a Ich umysły były bardzo zadowolone.
Adi 12.22    Kiedy wszyscy oni tańczyli, Gopala - tańcząc bezustannie - zemdlał i upadł na ziemię nieprzytomny.
Adi 12.23    Advaita Acarya Prabhu był bardzo nieszczęśliwy. Biorąc Swego syna na kolana, zaczął intonować mantrę Nrsimha dla jego ochrony.
Adi 12.24    Advaita Acarya intonował różne mantry, lecz Gopala nie odzyskał przytomności. Tak więc wszyscy obecni Vaisnavowie płakali żałośnie nad Jego stanem.
Adi 12.25    Następnie Pan Caitanya Mahaprabhu położył Swą rękę na piersi Gopala i powiedział mu: "Mój drogi Gopalo, powstań i intonuj święte imię Pana!"
Adi 12.26    Kiedy Gopala usłyszał ten dźwięk i poczuł dotyk Pana, natychmiast powstał, a wszyscy Vaisnavowie radośnie intonowali maha-mantrę Hare Krsna.
Adi 12.27    Innymi synami Advaity Acaryi byli: Śri Balarama, Svarupa i Jagadiśa.

Adi 12.27  Znaczenie: Książka w sanskrycie zatytułowana Advaita-carita oznajmia, że Balarama, Svarupa i Jagadiśa byli czwartym, piątym i szóstym synem Advaity Acaryi. Zatem Śri Advaita Acarya miał sześciu synów. Balarama, Svarupa i Jagadiśa, będąc smartami czyli Mayavadi, zostali odrzuceni przez towarzystwo Vaisnava. Czasami Mayavadi pozują na Vaisnavów, czyli czcicieli Pana Visnu, lecz w rzeczywistości nie wierzą w Pana Visnu jako Najwyższą Osobę Boga, a zamiast tego uważają, że półbogowie tacy jak Pan Śiva, Durga, bóg słońca i Ganeśa są Mu równi. Na ogół są oni znani jako pancopasaka-smartowie i nie należy zaliczać ich do Vaisnavów.

    Balarama miał trzy żony i dziewięciu synów. Najmłodszy syn jego pierwszej żony był znany jako Madhusudana Gosvami. Przyjął on tytuł Bhattacarya i zaakceptował ścieżkę smarta, czyli filozofii Mayavada. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa, że syn Gosvamiego Bhattacaryi, Śri Radharamana Gosvami Bhattacarya, odrzucił tytuł gosvamiego, ponieważ na ogół przeznaczony jest on dla sannyasinów, którzy przyjęli wyrzeczony porządek życia. Osoba nadal będąca w życiu rodzinnym nie powinna nadużywać tytułu gosvamiego. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura nie chciał uznać kasty gosvamich, ponieważ nie byli oni w linii sześciu Gosvamich w wyrzeczonym porządku życia, którzy byli bezpośrednimi uczniami Pana Caitanyi Mahaprabhu - mianowicie Śrila Rupa Gosvami, Śrila Sanatana Gosvami, Śrila Bhatta Raghunatha Gosvami, Śri Gopala Bhatta Gosvami, Śri Jiva Gosvami i Śrila Raghunatha dasa Gosvami. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura oznajmia, że grhasthaśrama, czyli status życia rodzinnego, jest rodzajem koncesji na zadowalanie zmysłów. Dlatego grhastha nie powinien fałszywie przyjmować tytułu gosvamiego. Ruch ISKCON-u nigdy nie nadaje tytułu gosvamiego grhasthom. Chociaż wszyscy sannyasini, których inicjowaliśmy w ISKCON-ie, są młodzi, obdarzyliśmy ich tytułami wyrzeczonego porządku życia, svami i gosvami, ponieważ całkowicie poświęcili swe życie nauczaniu kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura wspomina, że kastowi gosvami grhasthowie nie tylko znieważają tytuł gosvamiego, ale również, przestrzegając zasad smarty Raghunandany, przejawiają wielką głupotę paląc słomiany wizerunek Advaity Acaryi w ceremonii śraddha, w ten sposób działając jako Raksasowie i lekceważąc podstawę Hari-bhakti-vilasa, który jest przewodnikiem dla Vaisnavów. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura mówi, że czasami ci kastowi smarta gosvami piszą książki na temat filozofii Vaisnava czy komentarze do oryginalnych pism świętych, lecz czysty bhakta powinien przezornie unikać czytania ich.

Adi 12.28    Bardzo zaufany sługa Advaity Acaryi o imieniu Kamalakanta Viśvasa wiedział wszystko o postępowaniu Advaity Acaryi.

Adi 12.28  Znaczenie: Imię Kamalananda wspomniane w Adi-lili (10.149) i imię Kamalakanta wspomniane w Madhya-lili (10.94) odnoszą się do tej samej osoby. Kamalakanta, bardzo zaufany sługa Pana Caitanyi Mahaprabhu, urodzony w rodzinie bramińskiej, zaangażował się w służbę Śri Advaity Acaryi jako Jego sekretarz. Kiedy Paramananda Puri udał się do Jagannatha Puri z Navadvipy, zabrał ze sobą Kamalakanta Viśvasę i obaj poszli zobaczyć Pana Caitanyę w Jagannatha Puri. Madhya-lila (10.94) wspomina, że jeden z bhaktów Pana Caitanyi, bramin Kamalakanta, udał się z Paramanandą Puri do Jagannatha Puri.

Adi 12.29    Kiedy Kamalakanta Viśvasa przebywał w Jagannatha Puri, posłał przez kogoś notatkę do Maharajy Prataparudry.
Adi 12.30    Nikt nie wiedział o tej notatce, lecz w jakiś sposób dostała się ona w ręce Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 12.31    Notatka ta dowodziła, że Advaita Acarya jest inkarnacją Najwyższej Osoby Boga.
Adi 12.32    Lecz wspominała również o tym, że Advaita Acarya ostatnio zaciągnął dług w wysokości około trzystu rupii, który Kamalakanta Viśvasa chciał spłacić.
Adi 12.33    Pan Caitanya Mahaprabhu posmutniał po przeczytaniu tej notatki, chociaż Jego twarz nadal błyszczała tak jasno jak księżyc. Toteż uśmiechając się, przemówił w ten sposób.
Adi 12.34    "Dowiódł on, że Advaita Acarya jest inkarnacją Najwyższej Osoby Boga. Nie ma w tym nic złego, gdyż rzeczywiście jest On Samym Panem.
Adi 12.35    "Lecz uczynił inkarnację Boga ubogim żebrakiem. Dlatego ukarzę go dla jego poprawy."

Adi 12.35  Znaczenie: Opisanie kogoś jako inkarnację Boga, Śri Narayana, i jednocześnie zaprezentowanie go jako ubogiego jest sprzeczne i jest największą obrazą. Filozofowie Mayavadi, zaangażowani w pracę misyjną, polegającą na niszczeniu kultury wedyjskiej poprzez nauczanie, że każdy jest Bogiem, opisują ubogiego człowieka jako daridra-narayana, czyli "ubogiego Narayana". Pan Caitanya Mahaprabhu nigdy nie przyjął takich głupich i nieautoryzowanych idei. Ściśle ostrzegał, mayavadi-bhasya śunile haya sarva-naśa: "Każdy, kto przestrzega zasad filozofii Mayavada, z pewnością jest potępiony." Takiego głupca należy ukarać dla jego poprawy.

    Chociaż sprzeczne jest stwierdzenie, że Najwyższa Osoba Boga czy Jego inkarnacja jest uboga, z pism objawionych dowiadujemy się, że kiedy Pan inkarnował jako Vamana, żebrał o trochę ziemi od Maharajy Bali. Jednakże każdy wie, że Vamanadeva nie był ubogi. Jego żebranie od Maharajy Bali było podstępem mającym na celu okazanie mu łaski. Kiedy Maharaja Bali rzeczywiście podarował ziemię, Vamanadeva ukazał Swą wszechpotężną pozycję, zajmując trzema krokami trzy światy. Nie należy przyjmować tzw. daridra-narayanów za inkarnacje, ponieważ zupełnie nie są oni w stanie ukazać bogactwa prawdziwych inkarnacji Boga.

Adi 12.36    Pan polecił Govindzie: "Od dnia dzisiejszego nie pozwól temu bauliyi Kamalakanta Viśvasie przychodzić tutaj:"

Adi 12.36  Znaczenie: Bauliya, czyli baula, to jedna z trzynastu nieautoryzowanych sekt, które podają się za zwolenników Caitanyi Mahaprabhu. Pan polecił Govindzie, Swemu osobistemu towarzyszowi, aby nie pozwolił Kamalakanta Viśvasie pojawiać się w Jego obecności, ponieważ został bauliyą. Tak więc chociaż baula-sampradaya, aula-sampradaya i sahajiya-sampradaya, jak również smartowie, jatagosani, atibadi, cudadhari i gauranga-nagari twierdzą, że należą do sukcesji uczniów Caitanyi Mahaprabhu, Pan w rzeczywistości odrzucił ich.

Adi 12.37    Kiedy Kamalakanta Viśvasa usłyszał o tej karze Śri Caitanyi Mahaprabhu, był bardzo nieszczęśliwy, lecz kiedy usłyszał o niej Advaita Prabhu, był bardzo zadowolony.

Adi 12.37  Znaczenie: W Bhagavad-gicie Pan mówi, samo 'ham sarva-bhutesu na me dvesyo 'sti na priyah: "Nie zazdroszczę nikomu ani też nie jestem stronniczy wobec nikogo. Jestem jednakowy dla wszystkich." (Bg. 9.29) Ponieważ Najwyższa Osoba Boga jest jednakowy dla każdego, nikt nie może być Jego wrogiem ani też nikt nie może być Jego przyjacielem. Ponieważ każdy jest cząstką czy synem Najwyższej Osoby Boga, Pan nie może być stronniczy i uważać kogoś za przyjaciela, a kogo innego za wroga. Więc chociaż Pan Caitanya Mahaprabhu ukarał Kamalakanta Viśvasę nie pozwalając mu dłużej pojawiać się w Jego obecności, i chociaż kara ta była prawdziwie ciężka dla niego, to Śri Advaita Prabhu - rozumiejąc wewnętrzne znaczenie takiej kary - był szczęśliwy, ponieważ docenił to, że Pan w istocie obdarzył Kamalakanta Viśvasę łaską. Dlatego wcale nie był nieszczęśliwy. Bhaktowie powinni zawsze być zadowoleni z każdego postępku swego mistrza, Najwyższej Osoby Boga. Bhakta może zostać postawiony w trudnej sytuacji albo obdarzony bogactwem, lecz obie te rzeczy powinien uważać za dar Najwyższej Osoby Boga i we wszystkich okolicznościach radośnie angażować się w służbę dla Pana.

Adi 12.38    Widząc, że Kamalakanta Viśvasa jest nieszczęśliwy, Advaita Acarya Prabhu powiedział mu: "Spotkało cię wielkie szczęście, że zostałeś ukarany przez Najwyższego Pana, Osobę Boga, Pana Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 12.38  Znaczenie: Jest to autorytatywny sąd Śri Advaity Prabhu. Wyraźnie radzi On, że nie należy uważać za nieszczęście tego, że spotykają nas przeciwności z polecenia Najwyższej Osoby Boga. Bhakta powinien być zawsze szczęśliwy, kiedy otrzymuje łaskę Najwyższego Pana, bez względu na to, czy według naszego sądu zdaje się ona być przyjemną czy nieprzyjemną.

Adi 12.39    "Poprzednio Pan Caitanya Mahaprabhu zawsze szanował Mnie jako osobę nadrzędną, lecz Ja nie byłem z tego zadowolony. Ponieważ nie byłem szczęśliwy w Swym umyśle, sporządziłem pewien plan.
Adi 12.40    "Tak więc objaśniałem Yoga-vaśistha, która za ostateczny cel życia uważa wyzwolenie. Z tego powodu Pan rozgniewał się na Mnie i traktował Mnie z wyraźnym brakiem szacunku.

Adi 12.40  Znaczenie: Istnieje pewna książka pod tytułem Yoga-vaśistha, którą wielce cenią sobie Mayavadi, ponieważ jest ona pełna bezosobowych nieporozumień dotyczących Najwyższej Osoby Boga, bez śladu Vaisnavizmu. W rzeczywistości wszyscy Vaisnavowie powinni unikać takich książek, lecz Advaita Acarya Prabhu, pragnąc otrzymać karę od Pana, zaczął popierać bezosobowe stwierdzenia Yoga-vaśisthy. Toteż Pan Caitanya Mahaprabhu niezmiernie rozgniewał się na Niego i na pozór potraktował Go bez szacunku.

Adi 12.41    "Kiedy Pan Caitanya Mnie skarcił, byłem szczęśliwy, że otrzymałem karę podobną do tej, jaką otrzymał Śri Mukunda.

Adi 12.41  Znaczenie: Śri Mukunda, wielki przyjaciel i towarzysz Pana Caitanyi Mahaprabhu, zwykł odwiedzać wiele miejsc, gdzie ludzie byli przeciwni kultowi Vaisnava. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu dowiedział się o tym, ukarał Mukundę zabraniając mu ponownego zobaczenia się z Nim. Chociaż Caitanya Mahaprabhu był miękki jak kwiat, był również surowy jak piorun i dlatego każdy bał się pozwolić Mukundzie ponownie pojawić się w obecności Śri Caitanyi Mahaprabhu. Dlatego Mukundzie było bardzo przykro i zapytał swych przyjaciół, czy któregoś dnia będzie mógł ujrzeć Pana Caitanyę Mahaprabhu. Kiedy bhaktowie przekazali to pytanie Panu Caitanyi, Pan odpowiedział: "Mukunda otrzyma pozwolenie ujrzenia Mnie po upływie milionów lat" Kiedy informacja ta dotarła do Mukundy, zaczął tańczyć z radości. Gdy Pan Caitanya Mahaprabhu usłyszał, że Mukunda tak cierpliwie czekał na spotkanie z Nim po milionach lat, natychmiast poprosił go, by powrócił. O takim ukaraniu Mukundy mówi Caitanya-bhagavata, Dziesiąty Rozdział Madhya-lili.

Adi 12.42    "Podobnie ukarana została matka Śacidevi. Któż może być bardziej szczęśliwy od niej, która otrzymała taką karę?"

Adi 12.42  Znaczenie: Podobnie ukarana została matka Śacidevi, jak wspomina o tym Caitanya-bhagavata, Rozdział Dwudziesty Drugi Madhya-lili. Matka Śacidevi, pozornie ukazując swą kobiecą naturę, oskarżyła Advaitę Prabhu o to, że zachęcił jej syna do przyjęcia sannyasy. Uznawszy to oskarżenie za obrazę, Caitanya Mahaprabhu poprosił Śacidevi, by dotknęła lotosowych stóp Advaity Acaryi, aby zmniejszyć obrazę, którą rzekomo popełniła.

Adi 12.43    Po takim uspokojeniu Kamalakanta Viśvasy, Śri Advaita Acarya Prabhu udał się na spotkanie z Caitanyą Mahaprabhu.
Adi 12.44    Śri Advaita Acarya powiedział Panu Caitanyi: "Nie jestem w stanie zrozumieć Twych transcendentalnych rozrywek. Okazałeś więcej łaski Kamalakancie, niż na ogół okazujesz Mnie.
Adi 12.45    "Łaska, którą okazałeś Kamalakancie, jest tak wielka, że nawet Ja nie otrzymałem nigdy takiej łaski. Jaką obrazę popełniłem u Twych lotosowych stóp, że nie okazałeś Mi takiej łaski?"

Adi 12.45  Znaczenie: Jest to odniesienie do poprzedniego ukarania Advaity Acaryi przez Pana Caitanyę Mahaprabhu. Kiedy Advaita Acarya Prabhu czytał Yoga-vaśisthę, Pan Caitanya Mahaprabhu zbił Go, lecz nigdy nie zabronił Mu pojawiać się w Swej obecności. Lecz Kamalakanta został ukarany z nakazem, by nigdy nie pojawiał się przed Panem. Dlatego Śri Advaita Acarya Prabhu pragnął oznajmić Caitanyi Mahaprabhu, że okazał On więcej łaski Kamalakanta Viśvasie niż Jemu, ponieważ nie pozwolił mu pojawiać się przed Nim. Zatem łaska okazana Kamalakanta Viśvasie była większa od łaski okazanej Advaicie Acaryi.

Adi 12.46    Usłyszawszy to, Pan Caitanya Mahaprabhu zaśmiał się zadowolony i natychmiast przywołał Kamalakanta Viśvasę.
Adi 12.47    Następnie Advaita Acarya powiedział Caitanyi Mahaprabhu: "Dlaczego przywołałeś ponownie tego człowieka i pozwoliłeś mu ujrzeć Siebie? Oszukał Mnie on na dwa sposoby."
Adi 12.48    Kiedy Caitanya Mahaprabhu usłyszał to, Jego umysł był usatysfakcjonowany. Jedynie Oni mogli zrozumieć Swe umysły.
Adi 12.49    Pan Caitanya Mahaprabhu pouczył Kamalakantę: "Jesteś bauliyą, który nie zna prawdziwej postaci rzeczy. Dlaczego postępujesz w ten sposób? Dlaczego zakłócasz spokój Advaity Acaryi i niszczysz Jego religijne zasady?

Adi 12.49  Znaczenie: Kamalakanta Viśvasa, z powodu swej ignorancji, poprosił króla Jagannatha Puri, Maharaję Prataparudrę, aby spłacił dług Advaity Acaryi wynoszący trzysta rupii, lecz jednocześnie dowiódł, że Advaita Acarya jest inkarnacją Najwyższej Osoby Boga. Jest to sprzeczne. Inkarnacja Najwyższego Boga nie może być zadłużona u nikogo w tym materialnym świecie. Takie sprzeczności nigdy nie zadowalają Caitanyi Mahaprabhu, i fachowo nazywane są one rasa-bhasą, czyli nakładaniem się nastrojów (ras). Jest to tego samego rodzaju sprzeczność, jak idea, że Narayana jest ubogi (daridra-narayana).

Adi 12.50    "Advaita Acarya, Mój mistrz duchowy, nigdy nie powinien przyjmować jałmużny od bogaczy czy królów, ponieważ jeśli mistrz duchowy przyjmie pieniądze czy zboże od takich materialistów, jego umysł zostanie zanieczyszczony.

Adi 12.50  Znaczenie: Przyjmowanie pieniędzy czy pokarmu od osób materialistycznych jest rzeczą bardzo ryzykowną, gdyż zanieczyszcza umysł otrzymującego jałmużnę. Według systemu wedyjskiego należy dawać jałmużnę sannyasinom i braminom, gdyż w ten sposób można uwolnić się od grzesznych czynów. Dlatego wcześniej bramini nie przyjmowali jałmużny od osoby, która nie była bardzo pobożna. Pan Caitanya Mahaprabhu dał tę instrukcję wszystkim mistrzom duchowym. Czasami naszymi uczniami chcą zostać osoby materialistyczne, które nie są skłonne porzucić swych grzesznych czynów takich jak niedozwolony seks, intoksykacja, hazard i jedzenie mięsa, lecz w przeciwieństwie do profesjonalnych mistrzów duchowych, którzy przyjmują uczniów bez względu na ich stan, Vaisnava nie przyjmuje takich tanich uczniów. Dana osoba powinna przynajmniej zgodzić się przestrzegać zasad i przepisów obowiązujących ucznia, a wówczas może zostać przyjęta przez acaryę Vaisnavę. W istocie, Vaisnava nie powinien nawet przyjmować jałmużny czy pokarmu od osób, które nie przestrzegają zasad i przepisów obowiązujących Vaisnavę.

Adi 12.51    "Kiedy umysł zostanie zanieczyszczony, bardzo trudno jest pamiętać Krsnę; a kiedy pamięć o Panu Krsnie zostanie zakłócona, życie staje się nieproduktywne.

Adi 12.51  Znaczenie: Bhakta zawsze powinien być czujny, utrzymując swój umysł w sangwinicznym stanie, tak aby zawsze mógł pamiętać Pana Śri Krsnę. Śastry oznajmiają, smartavyah satatam visnuh: w życiu w służbie oddania należy zawsze pamiętać Pana Visnu. Śrila Śukadeva Gosvami również poradził Maharajy Pariksitowi, smartavyo nityaśah. W Canto Drugim, Pierwszym Rozdziale Śrimad-Bhagavatam Śukadeva Gosvami poradził Maharajy Pariksitowi:

 

tasmad bharata sarvatma bhagavan iśvaro harih

śrotavyah kirtitavyaś ca smartavyaś cecchatabhayam

 

"O potomku króla Bharaty, ten kto pragnie uwolnić się od wszelkich cierpień, powinien słuchać, wychwalać i pamiętać Osobę Boga, który jest Duszą Najwyższą, kontrolerem i wybawcą z wszelkich nieszczęść." (Bhag. 2.1.5) Jest to streszczenie wszelkich czynności Vaisnavy i ta sama instrukcja została powtórzona tutaj (krsna-smrti vinu haya nisphala jivana). Śrila Rupa Gosvami oznajmia w Bhakti-rasamrta-sindhu, avyartha-kalatvam: Vaisnava musi być bardzo czujny, aby nie tracić nawet sekundy swego wartościowego życia. Jest to symptomem Vaisnavy. Lecz obcowanie z liczygroszami, czyli visayi, materialistami zainteresowanymi jedynie zadowalaniem zmysłów, zanieczyszcza umysł i zakłóca takie bezustanne pamiętanie Pana Krsny. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu poradził, asat-sanga-tyaga --- ei vaisnava-acara: Vaisnava powinien zachowywać się w taki sposób, aby nigdy nie obcować z niewielbicielami czy materialistami (Cc. Madhya 22.87). Towarzystwa takiego można uniknąć poprzez bezustanne pamiętanie Krsny w swym sercu.

Adi 12.52    "W ten sposób traci się popularność w oczach ogółu ludzi, gdyż niszczy to religijność i sławę. Vaisnava, szczególnie ten, który występuje w roli mistrza duchowego, nie może działać w taki sposób. Należy być zawsze świadomym tego faktu."
Adi 12.53    Kiedy Caitanya Mahaprabhu udzielił tej instrukcji Kamalakancie, wszyscy obecni uważali, że jest ona przeznaczona dla każdego. Toteż Advaita Acarya był wielce zadowolony.
Adi 12.54    Jedynie Pan Caitanya Mahaprabhu mógł zrozumieć intencje Advaity Acaryi, a Advaita Acarya docenił poważną instrukcję Pana Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 12.55    Stwierdzenie to zawiera wiele poufnych znaczeń. Nie piszę o nich wszystkich, bojąc się niepotrzebnego powiększenia objętości tej książki.
Adi 12.56    Piątą gałęzią Advaity Acaryi był Śri Yadunandana Acarya, który miał tak wiele gałęzi i podgałęzi, że opisanie ich jest niemożliwości.

Adi 12.56  Znaczenie: Yadunandana Acarya był oficjalnym inicjującym mistrzem duchowym Raghunatha dasa Gosvamiego. Innymi słowy, kiedy Raghunatha dasa Gosvami był grhasthą, Yadunandana Acarya inicjował go w domu. Później Raghunatha dasa Gosvami przyjął schronienie Śri Caitanyi Mahaprabhu w Jagannatha Puri.

Adi 12.57    Śri Yadunandana Acarya był studentem Vasudeva Datty i otrzymał wszelką jego łaskę. Dlatego mógł przyjąć lotosowe stopy Pana Caitanyi jako najwyższe schronienie, ze wszystkich punktów widzenia.

Adi 12.57  Znaczenie: 140 werset Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje, że Vasudeva Datta był poprzednio Madhuvratą, śpiewakiem we Vrndavanie.

Adi 12.58    Bhagavata Acarya, Visnudasa Acarya, Cakrapani Acarya i Ananta Acarya byli szóstą, siódmą ósmą i dziewiątą gałęzią Advaity Acaryi.

Adi 12.58  Znaczenie: W swej Anubhasyi Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami Prabhupada mówi, że Bhagavata Acarya był wcześniej wśród zwolenników Advaity Acaryi, jednakże później zaliczano go do zwolenników Gadadhara Pandity. Szósty werset Śakha-nirnayamrty, książki napisanej przez Yadunandana dasa oznajmia, że Bhagavata Acarya ułożył słynną książkę pod tytułem Prema-tarangini. Według 195 wersetu Gaura-ganoddeśa-dipiki Bhagavata Acarya żył poprzednio we Vrndavanie jako Śveta-manjari. Visnudasa Acarya był obecny podczas Khetari-mahotsava. Udał się tam wraz z Acyutanandą, jak mówi o tym Bhakti-ratnakara, Dziesiąta Taranga. Ananta Acarya był jedną z ośmiu głównych gopi. Poprzednio miał na imię Sudevi. Chociaż zaliczał się do zwolenników Advaity Acaryi, później stał się ważnym bhaktą Gadadhara Gosvamiego.

Adi 12.59    Nandini, Kamadeva, Caitanya dasa, Durlabha Viśvasa i Vanamali dasa byli dziesiątą, jedenastą, dwunastą, trzynastą i czternastą gałęzią Śri Advaity Acaryi.
Adi 12.60    Jagannatha Kara, Bhavanatha Kara, Hrdayananda Sena i Bholanatha dasa byli piętnastą szesnastą siedemnastą i osiemnastą gałęzią Advaity Acaryi.
Adi 12.61    Yadava dasa, Vijaya dasa, Janardana dasa, Ananta dasa, Kanu Pandita i Narayana dasa byli dziewiętnastą, dwudziestą, dwudziestą pierwszą, dwudziestą drugą dwudziestą trzecią i dwudziestą czwartą gałęzią Advaity Acaryi.
Adi 12.62    Śrivatsa Pandita, Haridasa Brahmacari, Purusottama Brahmacari i Krsnadasa byli dwudziestą piątą, dwudziestą szóstą, dwudziestą siódmą i dwudziestą ósmą gałęzią Advaity Acaryi.
Adi 12.63    Purusottama Pandita, Raghunatha, Vanamali Kavicandra i Vaidyanatha byli dwudziestą dziewiątą, trzydziestą, trzydziestą pierwszą i trzydziestą drugą gałęzią Advaity Acaryi.
Adi 12.64    Lokanatha Pandita, Murari Pandita, Śri Haricarana i Madhava Pandita byli trzydziestą trzecią, trzydziestą czwartą, trzydziestą piątą i trzydziestą szóstą gałęzią Advaity Acaryi.
Adi 12.65    Vijaya Pandita i Śrirama Pandita byli dwoma ważnymi gałęziami Advaity Acaryi. Gałęzie te są niezliczone, lecz nie jestem w stanie wymienić ich wszystkich.

Adi 12.65  Znaczenie: Ponieważ Śrivasa Pandita był inkarnacją Narady Muniego, jego młodszy brat, Śrirama Pandita, przyjmowany jest za inkarnację Parvaty Muniego, najbliższego przyjaciela Narady Muniego.

Adi 12.66    Gałąź Advaity Acaryi otrzymywała wodę dostarczaną przez oryginalnego ogrodnika, Śri Caitanyę Mahaprabhu. W ten sposób odżywiane były podgałęzie, obfitując w owoce i kwiaty.

Adi 12.66  Znaczenie: Gałęzie Advaity Acaryi odżywiane wodą (jala) dostarczaną przez Śri Caitanyę Mahaprabhu powinny być uważane za bona fide acaryów. Jak to już przedyskutowaliśmy wcześniej, reprezentanci Advaity Acaryi później podzielili się na dwie grupy - bona fide gałęzie sukcesji acaryów i pretensjonalne gałęzie Advaity Acaryi. Gałęzie przestrzegające zasad Caitanyi Mahaprabhu rozrosły się bujnie, podczas gdy inne, wymienione poniżej w sześćdziesiątym siódmym wersecie, uschły.

Adi 12.67    Po odejściu Pana Caitanyi Mahaprabhu, niektóre gałęzie, z nieszczęsnych powodów, zboczyły z Jego ścieżki.
Adi 12.68    Niektóre gałęzie nie przyjęły oryginalnego pnia, który ożywiał i utrzymywał całe drzewo. Toteż oryginalny pień rozgniewał się na te niewdzięczne gałęzie.
Adi 12.69    Wskutek tego Pan Caitanya nie zrosił ich wodą Swego miłosierdzia i tak stopniowo zwiędły one i obumarły.
Adi 12.70    Osoba pozbawiona świadomości Krsny nie jest lepsza od suchego drewna czy martwego ciała. Jest ona uważana za martwą już za życia, a po śmierci podlega karze Yamarajy.

Adi 12.70  Znaczenie: W Śrimad-Bhagavatam, Trzecim Rozdziale Szóstego Canto, dwudziestym dziewiątym wersecie Yamaraja, nadzorca śmierci, mówi swym towarzyszom, jakiej klasy ludzi powinni przed niego przyprowadzać. Oznajmia tam: "Osoba, której język nigdy nie opisuje cech świętego imienia Najwyższej Osoby Boga, której serce nigdy nie drży na wspomnienie Krsny i Jego lotosowych stóp, i której głowa nigdy nie skłania się w pokłonach Najwyższemu Panu, musi zostać przywiedziona przede mnie, by otrzymać karę." Innymi słowy, niewielbiciele przywodzeni są przed Yamaraję, by otrzymać karę i w ten sposób materialna natura obdarza ich różnego typu ciałami. Po śmierci, która jest dehantara, zmianą ciała, niewielbiciele przyprowadzani są przed Yamaraję w celu osądzenia. Odpowiednio do sądu Yamarajy, materialna natura dostarcza im ciał odpowiadających rezultatom ich przeszłych czynności. Jest to proces dehantara, czyli transmigracji duszy z jednego ciała do innego. Jednakże świadomi Krsny bhaktowie nie podlegają sądowi Yamarajy. Jak stwierdza Bhagavad-gita, przed bhaktami droga stoi otworem. Po porzuceniu ciała (tyaktva deham) bhakta nigdy nie musi ponownie przyjmować materialnego ciała, gdyż w ciele duchowym udaje się z powrotem do domu, do Boga. Kary Yamarajy przeznaczone są dla osób, które nie są świadome Krsny.

Adi 12.71    Za ateistów podlegających karze Yamarajy powinni być uważani nie tylko zwiedzeni potomkowie Advaity Acaryi, lecz każdy, kto jest przeciwny kultowi Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 12.72    Bez względu na to, czy ktoś jest uczonym, wielkim ascetą, grhasthą, któremu się dobrze wiedzie czy słynnym sannyasinem, jeśli jest on przeciwny kultowi Śri Caitanyi Mahaprabhu, będzie cierpiał karę wymierzoną przez Yamaraję.
Adi 12.73    Wszyscy potomkowie Advaity Acaryi, którzy przyjęli ścieżkę Śri Acyutanandy, byli wielkimi bhaktami.

Adi 12.73  Znaczenie: W związku z tym Śrila Bhaktivinoda Thakura zamieszcza krótką uwagę w swej Amrta-pravaha-bhasyi: "Śri Advaita Acarya jest jednym z ważnych pni bhakti-kalpataru, czyli drzewa pragnień służby oddania. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, jako ogrodnik, podlał korzenie drzewa bhakti i w ten sposób odżywił wszystkie jego pnie i gałęzie. Lecz niemniej jednak, pod wpływem mayi - najbardziej nieszczęsnego stanu żywej istoty - niektóre gałęzie nie przyjęły ogrodnika, który je podlał, uważając pień za jedyną przyczynę wielkiego bhakti-kalpataru. Innymi słowy, gałęzie czy potomkowie Advaity Acaryi, którzy uważali Advaitę Acaryę za oryginalną przyczynę pnącza oddania i którzy w ten sposób zlekceważyli instrukcje Śri Caitanyi Mahaprabhu i nie posłuchali ich, utracili rezultaty podlania wodą i w ten sposób wyschli i obumarli. Ponadto należy zrozumieć, że nie tylko zwiedzeni potomkowie Advaity Acaryi, lecz każdy, kto nie ma związku z Caitanyą Mahaprabhu - nawet jeśli niezależnie jest wielkim sannyasinem, uczonym czy ascetą - jest niczym martwa gałąź drzewa."

    Te analizy Śri Bhaktivinoda Thakury, potwierdzające stwierdzenia Śri Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego, nakreślają pozycję obecnej tzw. religii hinduskiej, która - kierowana głównie przez filozofię Mayavada - stała się mieszaną instytucją obejmującą różne wymyślone idee. Mayavadi wielce obawiają się ruchu świadomości Krsny i oskarżają go o niszczenie religii hinduskiej, ponieważ przyjmuje on ludzi ze wszystkich części świata i wszystkich sekt religijnych i w naukowy sposób angażuje ich w daiva-varnaśrama-dharmę. Jednakże, jak to już wyjaśniliśmy kilkakrotnie, w literaturze wedyjskiej nie spotykamy słowa "Hindu". Słowo to prawdopodobnie pochodzi z Afganistanu, kraju z przeważającą ilością muzułmanów, i oryginalnie odnosiło się do przełęczy w Afganistanie znanej jako Hindukusz, która nadal jest częścią drogi handlowej pomiędzy Indią i różnymi krajami mahometańskimi.

    Prawdziwy wedyjski system religii nazywany jest varnaśrama-dharmą, jak potwierdza to Visnu Purana:

 

varnaśramacaravata purusena parah puman

visnur aradhyate pantha nanyat tat-tosa-karanam

(Visnu Purana, 3.8.9)

 

Literatura wedyjska poleca, aby istota ludzka przestrzegała zasad varnaśrama-dharmy. Przyjęcie procesu varnaśrama-dharmy uczyni nasze życie sukcesem, ponieważ połączy nas z Najwyższą Osobą Boga, który jest celem ludzkiego życia. Toteż ruch świadomości Krsny przeznaczony jest dla całej ludzkości. Chociaż społeczeństwo ludzkie dzieli się na rożne grupy i działy, wszystkie istoty ludzkie należą do jednego gatunku i dlatego przyjmujemy, że wszystkie są w stanie zrozumieć swą konstytucjonalną pozycję w związku z Najwyższą Osobą Boga, Visnu. Śri Caitanya Mahaprabhu stwierdza, jivera 'svarupa' haya --- krsnera nitya-dasa: "Każda żywa istota jest wieczną cząstką, wiecznym sługą Najwyższej Osoby Boga." Każda żywa istota, która osiąga ludzką formę życia, może zrozumieć znaczenie swej pozycji i w ten sposób uzyskać kwalifikacje do stania się bhaktą Pana Krsny. Dlatego uważamy za rzecz naturalną to, że cała ludzkość powinna być kształcona w świadomości Krsny. W istocie przekonujemy się, że ludzie bez wahania i z łatwością przyjmują maha-mantrę Hare Krsna we wszystkich częściach świata, w każdym kraju, gdzie szerzymy ruch sankirtanu. Widocznym efektem tego intonowania jest to, że członkowie ruchu Hare Krsna, bez względu na swą przeszłość, porzucają cztery zasady grzesznego życia i osiągają wzniosły standard oddania.

    Chociaż tzw. zwolennicy religii Hindu pozują na wielkich uczonych, ascetów, grhasthów i svamich, wszyscy są bezużytecznymi, uschłymi gałęziami religii wedyjskiej. Są oni pozbawieni mocy; nie są w stanie uczynić nic, by szerzyć kulturę wedyjską dla korzyści społeczeństwa ludzkiego. Istotą kultury wedyjskiej jest przekaz Śri Caitanyi Mahaprabhu. Pan Caitanya poinstruował:

 

yare dekha, tare kaha 'krsna' upadeśa

amara ajnaya guru hana tara' ei deśa

(Cc. Madhya 7.128)

 

Każdego, kogo spotykamy, powinniśmy po prostu instruować o zasadach krsna-katha, jak przedstawione one zostały w Bhagavad-gicie Takiej Jaką Jest i Śrimad-Bhagavatam. Kto nie jest zainteresowany krsna-katha czy kultem Śri Caitanyi Mahaprabhu, jest niczym suche, bezużyteczne drewno pozbawione siły życia. Gałąź ISKCON-u, będąc bezpośrednio podlewaną przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, niewątpliwie osiąga sukces, podczas gdy odseparowane gałęzie tzw. religii hinduskiej, które są zazdrosne o ISKCON, usychają i obumierają.

Adi 12.74    Dzięki łasce Advaity Acaryi bhaktowie ściśle podążający ścieżką Caitanyi Mahaprabhu bez trudu otrzymali schronienie lotosowych stóp Pana Caitanyi.
Adi 12.75    Należy zatem wyciągnąć z tego wniosek, że ścieżka Acyutanandy jest istotą życia duchowego. Ci, którzy nie podżyli tą ścieżką po prostu się rozproszyli.
Adi 12.76    Dlatego ofiarowuję miliony pokłonów prawdziwym zwolennikom Acyutanandy, których życiem i duszą był Śri Caitanya Mahaprabhu.
Adi 12.77    W ten sposób pokrótce opisałem trzy gałęzie [Acyutanandę, Krsna Miśrę i Gopalę] spośród potomków Śri Advaity Acaryi.
Adi 12.78    Są różnorodne gałęzie i podgałęzie Advaity Acaryi. Niezmiernie trudno jest wyliczyć je wszystkie w pełni. Dałem jedynie pewne pojęcie o całym pniu, jego gałęziach i podgałęziach.
Adi 12.79    Po opisaniu gałęzi i podgałęzi Advaity Acaryi, spróbuję opisać teraz niektórych potomków Śri Gadadhara Pandity, gałęzi najważniejszej.
Adi 12.80    Głównymi gałęziami Śri Gadadhara Pandity byli (1) Śri Dhruvananda, (2) Śridhara Brahmacari, (3) Haridasa Brahmacari i (4) Raghunatha Bhagavatacarya.

Adi 12.80  Znaczenie: Werset 152 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje Śri Dhruvanandę Brahmacari jako inkarnację Lality, a werset 194 opisuje Śridharę Brahmacari jako gopi o imieniu Candralatika.

Adi 12.81    Piątą gałęzią był Ananta Acarya; szóstą - Kavi Datta; siódmą - Nayana Miśra; ósmą - Gangamantri; dziewiątą - Mamu Thakura; a dziesiątą - Kanthabharana.

Adi 12.81  Znaczenie: Wersety 197 i 207 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisują Kavi Dattę jako gopi o imieniu Kalakanthi, wersety 196 i 207 opisują Nayana Miśrę jako gopi o imieniu Nitya-manjari, a wersety 196 i 205 opisują Gangamantri jako gopi o imieniu Candrika. Mamu Thakura, którego prawdziwe imię brzmiało Jagannatha Cakravarti, był bratankiem Śri Nilambara Cakravartiego, dziadka Śri Caitanyi Mahaprabhu. W Bengalu wuj nazywany jest mama, a we Wschodnim Bengalu i Orissie, mamu. Tak więc Jagannatha Cakravarti był znany jako Mama albo Mamu Thakura. Rezydencja Mamu Thakury znajdowała się w okręgu Faridpur, w wiosce o nazwie Magadoba. Po odejściu Śri Gadadhara Pandity, Mamu Thakura został kapłanem opiekującym się świątynią znaną jako Tota-gopinatha w Jagannatha Puri. Według opinii niektórych Vaisnavów Mamu Thakura był poprzednio znany jako Śri Rupa-manjari. Zwolennikami Mamu Thakury byli: Raghunatha Gosvami, Ramacandra, Radhavallabha, Krsnajivana, Śyamasundara, Śantamani, Harinatha, Navinacandra, Matilala, Dayamayi i Kunjavihari.

    Kanthabharana, którego oryginalne imię brzmiało Śri Ananta Cattaraja, był gopi o imieniu Gopali w krsna-lila.

Adi 12.82    Jedenastą gałęzią Gadadhara Gosvamiego był Bhugarbha Gosani, a dwunastą był Bhagavata dasa. Obaj udali się do Vrndavany i mieszkali tam do końca życia.

Adi 12.82  Znaczenie: Bhugarbha Gosani, poprzednio znany jako Prema-manjari, był wielkim przyjacielem Lokanathy Gosvamiego, który wzniósł świątynię Gokulanandy, jedną z siedmiu ważnych świątyń Vrndavany - mianowicie

Govindy,

Gopinathy,

Madana-mohany,

Radharamany,

Śyamasundary,

Radha-Damodary i

Gokulanandy

- które są autoryzowanymi instytucjami Gaudiya Vaisnavów.

Adi 12.83    Trzynastą gałęzią był Vaninatha Brahmacari, a czternastą był Vallabha-caitanya dasa. Obie te wielkie osobistości zawsze pogrążone były w miłości do Krsny.

Adi 12.83  Znaczenie: Śri Vaninatha Brahmacari został opisany w Adi-lili, 114 wersecie Rozdziału Dziesiątego. Uczeń Vallabha-caitanyi o imieniu Nalini-mohana Gosvami założył świątynię Madana-gopala w Navadvipie.

Adi 12.84    Piętnastą gałęzią był Śrinatha Cakravarti; szesnastą - Uddhava; siedemnastą - Jitamitra, a osiemnastą - Jagannatha dasa.

Adi 12.84  Znaczenie: Trzynasty werset Śakha-nirnayi mówi o Śrinatha Cakravartim jako o rezerwuarze wszelkich dobrych cech i ekspercie w służbie dla Pana Krsny. Podobnie, werset 35 mówi o Uddhava dasa jako wielce kwalifikowanym w rozdawaniu wszystkim miłości do Boga. Werset 202 Gaura-ganoddeśa-dipiki mówi, że Jitamitra był gopi o imieniu Śyama-manjari. Jitamitra napisał książkę pod tytułem Krsna-mayurya. Jagannatha dasa był mieszkańcem Vikramapury, położonej w pobliżu Dacca. Miejscem jego narodzin była wioska znana jako Kasthakata czy Kathadiya. Jego potomkowie mieszkają teraz w wioskach: Adiyala, Kamarapada i Paikapada. Założył on świątynię Yaśomadhavy. Czcicielami w tej świątyni są Gosvami z Adiyali. Poprzednio był on jedną z sześćdziesięciu czterech sakhi, mianowicie asystentką Citradevi-gopi o imieniu Tilakini. A oto lista jego potomków: Ramanrsimha, Ramagopala, Ramacandra, Sanatana, Muktarama, Gopinatha, Goloka, Harimohana Śiromani, Rakhalaraja, Madhava i Laksmikanta. Śakha-nirnaya wspomina, że Jagannatha dasa szerzył ruch Hare Krsna w okręgu czy stanie Tripury.

Adi 12.85    Dziewiętnastą gałęzią był Śri Hari Acarya; dwudziestą - Sadipuriya Gopala; dwudziestą pierwszą - Krsnadasa Brahmacari; a dwudziestą drugą - Puspagopala.

Adi 12.85  Znaczenie: Wersety 196 i 207 Gaura-ganoddeśa-dipiki wspominają, że Hari Acarya był poprzednio gopi o imieniu Kalaksi. Sadipuriya Gopala znany jest jako nauczyciel ruchu Hare Krsna w Vikramapura we Wschodnim Bengalu. Krsnadasa Brahmacari zaliczał się poprzednio do grupy sakhi znanych jako asta-sakhi. Na imię miał Indulekha. Krsnadasa Brahmacari mieszkał we Vrndavanie. W świątyni Radha-Damodara znajduje się grobowiec znany jako grobowiec Krsnadasy. Niektórzy mówią, że jest to grobowiec Krsnadasa Brahmacari, a inni, że jest to grobowiec Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego. Bez względu na to, czyj jest ten grobowiec, składamy przed nim nasze pokłony, jako że obaj byli ekspertami w rozdzielaniu miłości do Boga wśród upadłych dusz tego wieku. Śakha-nirnaya wspomina, że Puspagopala poprzednio był znany jako Svarnagramaka.

Adi 12.86    Dwudziestą trzecią gałęzią był Śriharsa; dwudziestą czwartą - Raghu Miśra; dwudziestą piątą - Laksminatha Pandita; dwudziestą szóstą - Caitanya dasa; a dwudziestą siódmą - Raghunatha.

Adi 12.86  Znaczenie: W wersetach 195 i 201 Gaura-ganoddeśa-dipiki Raghu Miśra opisany jest jako Karpura-manjari. Podobnie, Laksminatha Pandita opisany jest jako Rasonmada, a Bangavati Caitanya dasa jako Kali. Śakha-nirnaya oznajmia, że Bangavati Caitanya dasa zawsze widziano z oczyma pełnymi łez. On również miał gałąź potomków. Oto ich imiona: Mathuraprasada, Rukminikanta, Jivanakrsna, Yugalakiśora, Ratanakrsna, Radhamadhava, Usamani, Vaikunthanatha i Lalamohana, czyli Lalamohana Śaha Śankhanidhi. Lalamohana był wielkim kupcem w mieście Dacca. Wersety 194 i 200 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmiają, że Raghunatha był poprzednio Varangadą.

Adi 12.87    Dwudziestą ósmą gałęzią był Amogha Pandita; dwudziestą dziewiątą - Hastigopala; trzydziestą - Caitanya-vallabha; trzydziestą pierwszą - Yadu Ganguli; a trzydziestą drugą - Mangala Vaisnava.

Adi 12.87  Znaczenie: Śri Mangala Vaisnava był mieszkańcem wioski Titakana w okręgu Murśidabada. Jego przodkowie byli Śaktami, którzy wielbili boginię Kiriteśvari. Powiedziane jest, że Mangala Vaisnava, poprzednio mocny brahmacarin, opuścił dom i później poślubił córkę swego ucznia Prananathy Adhikari w wiosce Mayanadala. Potomkowie tej rodziny znani są jako Thakurowie Kandady, która jest wioską w okręgu Burdwan w pobliżu Katwy. W wiosce tej nadal żyją rozproszeni potomkowie Mangala Vaisnavy, liczący razem trzydzieści sześć rodzin. Pomiędzy sławnymi uczniami Mangala Thakury są: Prananatha Adhikari, Purusottama Cakravarti z wioski Kankada i Nrsimha-prasada Mitra, którego członkowie rodziny są znanymi mrdangistami. Szczególnie sławnymi mrdangistami są Sudhakrsna Mitra i Nikunjavihari Mitra. W rodzinie Purusottamy Cakravartiego są takie sławne osoby jak Kunjavihari Cakravarti i Radhavallabha Cakravarti, którzy teraz mieszkają w okręgu Birbhum. Zawodowo recytują oni pieśni z Caitanya-mangali. Powiedziane jest, że kiedy Mangala Thakura konstruował drogę z Bengalu do Jagannatha Puri, drążąc jezioro znalazł Bóstwo Radhavallabha. W tym czasie mieszkał on w okolicy Kandady, w wiosce Ranipura. Śalagrama-śila osobiście wielbione przez Mangala Thakurę nadal istnieje w wiosce Kandada. Wzniesiona została tam świątynia w celu wielbienia Vrndavanacandry. Mangala Thakura miał trzech synów: Radhikaprasadę, Gopiramanę i Śyamakiśorę. Potomkowie tych trzech synów żyją nadal.

Adi 12.88    Śivananda Cakravarti, trzydziesta trzecia gałąź, który zawsze z mocnym przekonaniem mieszkał we Vrndavanie, uważany jest za ważną gałąź Gadadhara Pandity.

Adi 12.88  Znaczenie: Werset 183 Gaura-ganoddeśa-dipiki wspomina, że Śivananda Cakravarti był poprzednio Labanga-manjari. Śakha-nirnaya, napisana przez Yadunandana dasa, również wymienia inne gałęzie:

(1) Madhava Acarya,

(2) Gopala dasa,

(3) Hrdayananda,

(4) Vallabha Bhatta (Vallabha-sampradaya, czyli Pustimarga-sampradaya, jest bardzo sławna),

(5) Madhu Pandita (ten sławny bhakta mieszkał w pobliżu Khadadahy, w wiosce znanej jako Sanibona-grama, znajdującej się w odległości dwóch mil na wschód od stacji Khadadaha i skonstruował on świątynię Gopinathaji we Vrndavanie),

(6) Acyutananda,

(7) Candraśekhara,

(8) Vakreśvara Pandita,

(9) Damodara,

(10) Bhagavan Acarya,

(11) Ananta Acaryavarya,

(12) Krsnadasa,

(13) Paramananda Bhattacarya,

(14) Bhavananda Gosvami,

(15) Caitanya dasa,

(16) Lokanatha Bhatta (bhakta ten, który mieszkał w wiosce Talakhadi w okręgu Yaśohara i wzniósł świątynię Radhavinoda, był mistrzem duchowym Narottama dasa Thakury i wielkim przyjacielem Bhugarbhy Gosvamiego),

(17) Govinda Acarya,

(18) Akrua Thakura,

(19) Sanketa Acarya,

(20) Pratapaditya,

(21) Kamalakanta Acarya,

(22) Yadava Acarya i

(23) Narayana Padihari (mieszkaniec Jagannatha Puri).

Adi 12.89    W ten sposób pokrótce opisałem gałęzie i podgałęzie Gadadhara Pandity. Jest ich o wiele więcej, lecz ich tutaj nie wspomniałem.
Adi 12.90    Wszyscy zwolennicy Gadadhara Pandity uważani są za wielkich bhaktów, ponieważ uważają Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu za swe życie i duszę.
Adi 12.91    Jedynie dzięki pamiętaniu imion wszystkich tych gałęzi i podgałęzi trzech pni, które opisałem [Nityanandy, Advaity i Gadadhary], osiąga się wolność od uwikłania w materialną egzystencję.
Adi 12.92    Jedynie dzięki pamiętaniu imion tych wszystkich Vaisnavów, można osiągnąć lotosowe stopy Śri Caitanyi Mahaprabhu. W istocie, jedynie dzięki pamiętaniu ich świętych imion, osiąga się spełnienie wszystkich pragnień.
Adi 12.93    Dlatego, ofiarowując pokłony lotosowym stopom ich wszystkich, opiszę w chronologicznym porządku rozrywki ogrodnika Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Adi 12.94    Ocean rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu jest niezmierzony i niezgłębiony. Kto odważy się zmierzyć ten wielki ocean?
Adi 12.95    Niemożliwe jest zanurzenie się w tym wielkim oceanie, lecz jego słodki łagodny zapach urzeka mój umysł. Dlatego stoję na jego brzegu i próbuję skosztować jedynie jego kropli.
Adi 12.96    Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

 

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Dwunastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego ekspansje Advaity Acaryi i Gadadhara Pandity.