Prawda o Advaicie Acaryi została opisana w dwóch różnych wersetach. Powiedziane jest, że natura materialna ma dwa aspekty, mianowicie materialną przyczynę i przyczynę sprawczą. Przyczynowo sprawcze czynności powodowane są przez Maha-Visnu, a materialne czynności przyczynowe wywoływane są przez inną formę Maha-Visnu, znaną jako Advaita. Ten Advaita, nadzorca manifestacji kosmicznej, zstąpił w postaci Advaity, by towarzyszyć Panu Caitanyi. Kiedy nazywany jest sługą Pana Caitanyi, Jego chwały zostają powiększone, ponieważ dopóki nie posiada się tej mentalności służenia, nie można zrozumieć smaków czerpanych ze służby oddania dla Najwyższego Pana, Krsny.
Adi 06.12 Znaczenie: Śri Advaita Prabhu, który jest inkarnacją Maha-Visnu, jest acaryą, czyli nauczycielem. Pomyślne są wszystkie Jego dokonania, jak również wszystkie inne dokonania Visnu. Każdy, kto może dostrzec tę wszechpomyślność w rozrywkach Pana Visnu, również staje się pomyślnym. Ponieważ Pan Visnu jest źródłem pomyślności, każdy, kogo przyciąga służba oddania dla Pana Visnu, może pełnić największą służbę dla ludzkiego społeczeństwa. Wyrzutkowie tego materialnego świata, którzy nie chcą zrozumieć czystej służby oddania jako wiecznego zajęcia żywych istot i rzeczywistego wyzwolenia żywej istoty z uwarunkowanego życia, z powodu swego ubogiego zasobu wiedzy zostają pozbawieni wszelkiej służby oddania.
W naukach Advaity Prabhu nie ma kwestii działania karmicznego czy bezosobowego wyzwolenia. Jednakże osoby, które nie mogły zrozumieć, że Advaita Prabhu nie jest różny od Visnu, oszołomione urokiem energii materialnej chciały podążać za Nim ze swymi bezosobowymi koncepcjami. Również pomyślna jest próba ukarania ich przez Advaitę Prabhu. Pan Visnu i Jego czynności mogą obdarzyć wszelkim szczęściem, bezpośrednio i pośrednio. Innymi słowy, otrzymanie łaski Pana Visnu i skarcenie przez Pana Visnu jest jednym i tym samym, ponieważ wszystkie czyny Visnu są absolutne. Według niektórych, innym imieniem Advaity Prabhu było imię Mangala. Jako inkarnacja przyczynowa, czyli inkarnacja Pana Visnu dla określonego powodu, jest On czynnikiem dostarczającym czy składnikiem w naturze materialnej. Jednakże nigdy nie należy uważać Go za materialnego. Wszystkie Jego czynności są duchowe. Każdy, kto słucha o Nim i wysławia Go, sam staje się chwalebny, gdyż takie czyny uwalniają od wszelkiego rodzaju niedoli. Nie należy przydawać formie Visnu jakiegokolwiek materialnego zanieczyszczenia czy impersonalizmu. Każdy powinien postarać się zrozumieć prawdziwą tożsamość Pana Visnu, gdyż dzięki takiej wiedzy można osiągnąć najwyższy stan doskonałości.
Adi 06.14-15 Znaczenie: Są dwa rodzaje badań w celu odnalezienia oryginalnej przyczyny stworzenia. Jeden wniosek jest taki, że Najwyższa Osoba Boga, wszechszczęśliwa, wieczna, wszechwiedząca forma, jest pośrednio przyczyną tej manifestacji kosmicznej i bezpośrednio przyczyną świata duchowego, gdzie znajdują się niezliczone planety duchowe, znane jako Vaikunthy, jak również Jego osobista siedziba, zwana Goloką Vrndavaną. Innymi słowy, są dwie manifestacje - kosmos materialny i świat duchowy. Tak jak w świecie materialnym są niezliczone planety i wszechświaty, tak w świecie duchowym są również niezliczone planety duchowe i wszechświaty, łącznie z Vaikunthami i Goloką. Najwyższy Pan jest przyczyną zarówno świata materialnego, jak i duchowego. Inny wniosek oczywiście jest taki, że ta manifestacja kosmiczna została wywołana przez niewytłumaczalną, niezamanifestowaną próżnię. Ten argument jest bez sensu.
Pierwszy wniosek przyjmują filozofowie Vedanty, a drugi popiera ateistyczny filozoficzny system Sankhya smrti, który bezpośrednio sprzeciwia się filozoficznej konkluzji Vedanty. Naukowcy materialni nie są w stanie dostrzec żadnej świadomej substancji duchowej, która mogłaby być przyczyną stworzenia. Tacy ateistyczni filozofowie Sankhya sądzą, że symptomy wiedzy i siła życia widoczna w niezliczonych żywych istotach zostały spowodowane przez trzy cechy manifestacji kosmicznej. Dlatego Sankhyaici są przeciwni konkluzji Vedanty, jeśli chodzi o oryginalną przyczynę stworzenia.
W rzeczywistości przyczyną każdego rodzaju manifestacji jest najwyższy absolutny duch. Jest On zawsze kompletny, zarówno jako energia, jak i źródło energii. Manifestacja kosmiczna została wywołana przez energię Najwyższej Absolutnej Osoby, w której przechowywane są wszystkie energie. Filozofowie subiektywnie zajmujący się manifestacją kosmiczną mogą docenić jedynie wspaniałe energie materii. Tacy filozofowie przyjmują koncepcję Boga jedynie jako produkt energii materialnej. Zgodnie z ich konkluzjami źródło energii jest również produktem energii. Filozofowie tacy błędnie obserwują, że przyczyną żywych istot w manifestacji kosmicznej jest energia materialna i myślą, że najwyższa absolutna świadoma istota również musi być produktem energii materialnej.
Ponieważ materialistyczni filozofowie i naukowcy są zbytnio zaabsorbowani swymi niedoskonałymi zmysłami, naturalnie dochodzą do wniosku, te siła życia jest produktem związków materii. Lecz w rzeczywistości jest inaczej. To materia jest produktem ducha. Zgodnie z Bhagavad-gitą źródłem wszystkich energii jest najwyższy duch, Osoba Boga. Kiedy ktoś posuwa się w pracy badawczej poprzez studiowanie ograniczonej substancji w granicach przestrzeni i czasu, zdumiewają go różne wspaniałe manifestacje kosmiczne i naturalnie w sposób hipnotyczny przyjmuje ścieżkę badawczą albo metodę indukcyjną. Jednakże w rozumowaniu dedukcyjnym za przyczynę wszystkich przyczyn przyjmuje się Najwyższą Absolutną Osobę, Osobę Boga, który jest pełen różnych energii i który nigdy ani nie jest bezosobowy, ani nie jest pustką. Bezosobowa manifestacja Najwyższej Osoby jest innym przejawem Jego energii. Dlatego wniosek, że to materia jest oryginalną przyczyną stworzenia, jest całkowicie nieprawdziwy. Przyczyną manifestacji materialnej jest spojrzenie Najwyższej Osoby Boga, który jest niesamowicie potężny. Natura materialna zostaje zelektryfikowana przez najwyższy autorytet, a uwarunkowana dusza, w granicach czasu i przestrzeni, zostaje usidlona przez przepełniony strachem podziw manifestacji materialnej. Innymi słowy, w wizji materialnego filozofa i naukowca Najwyższa Osoba Boga jest rzeczywiście realizowany poprzez manifestację Jego materialnej energii. Dla tego, kto nie rozumie mocy Najwyższej Osoby Boga czy Jego różnych energii, jako że nie zna związku pomiędzy źródłem energii i samymi energiami, zawsze istnieje ryzyko popełnienia błędu, co znane jest jako vivarta. Dopóki materialistyczni naukowcy i filozofowie nie dojdą do właściwego wniosku, z pewnością będą krążyć po polu materialnym, pozbawieni właściwego zrozumienia Absolutnej Prawdy.
Wielki Vaisnava filozof Śrila Baladeva Vidyabhusana wspaniale wyjaśnił tę materialistyczną konkluzję w swej Govinda-bhasyi do Vedanta-sutry. Pisze on jak następuje:
"Filozof Sankhya, Kapila, połączył różnego rodzaju elementarne prawdy zgodnie ze swą własną opinią. Według niego natura materialna składa się z równowagi trzech materialnych cech: dobroci, pasji i ignorancji. Natura materialna wyprodukowała energię materialną, znaną jako mahat, a mahat wytworzyła fałszywe ego. Ego wytworzyło pięć obiektów percepcji zmysłowej, które wytworzyły dziesięć zmysłów (pięć zmysłów zdobywania wiedzy i pięć zmysłów działania), umysł i pięć wulgarnych elementów. Jeśli do tych dwudziestu czterech elementów wliczymy purusę, czyli podmiot radości, to w sumie będzie dwadzieścia pięć różnych prawd. Niezamanifestowany stan tych dwudziestu pięciu elementarnych prawd jest zwany prakrti, czyli materialną naturą. Cechy materialnej natury mogą łączyć się na trzech różnych etapach, mianowicie jako przyczyna szczęścia, przyczyna nieszczęścia i przyczyna złudzenia. Cecha dobroci jest przyczyną materialnego szczęścia, cecha pasji jest przyczyną materialnego nieszczęścia, a cecha ignorancji jest przyczyną złudzenia. Nasze materialne doświadczenie zawiera się w granicach tych trzech manifestacji: szczęścia, niedoli i złudzenia. Na przykład, piękna kobieta z pewnością jest przyczyną materialnego szczęścia dla tego, kto jest jej mężem, ale ta sama piękna kobieta jest przyczyną niedoli dla mężczyzny, którego odrzuca czy który jest przyczyną jej gniewu, a jeśli opuszcza go, staje się przyczyną złudzenia.
"Dwa rodzaje zmysłów to dziesięć zmysłów zewnętrznych i jeden zmysł wewnętrzny, umysł. Tak więc jest jedenaście zmysłów. Według Kapili natura materialna jest wieczna i wszechpotężna. Początkowo nie ma ducha i materia nie ma żadnej przyczyny. Główną przyczyną wszystkiego jest sama materia. Jest ona wszechprzenikającą przyczyną wszystkich przyczyn. Filozofia Sankhya uważa całkowitą energię (mahat-tattvę), fałszywe ego i pięć obiektów percepcji zmysłowej za siedem różnych manifestacji materialnej natury, która ma dwie cechy, mianowicie przyczynę materialną i przyczynę sprawczą. Purusa, czyli podmiot radości, nigdy nie ulega przemianie, podczas gdy natura materialna zawsze podlega zmianom. Ale chociaż materialna natura jest bierna, jest ona przyczyną przyjemności i zbawienia dla wielu żywych stworzeń. Jej czynności są poza koncepcją percepcji zmysłowej, jednakże można domyślić się ich dzięki wyższej inteligencji. Natura materialna jest jedna, ale z powodu wzajemnego oddziaływania trzech cech może wyprodukować całkowitą energię i wspaniałą manifestację kosmiczną. Takie transformacje dzielą materialną naturę na dwa aspekty, mianowicie przyczynę sprawczą i przyczynę materialną. Purusa, podmiot radości, jest bierny i nie posiada cech materialnych, chociaż jednocześnie jest On panem istniejącym oddzielnie w każdym ciele jako emblemat wiedzy. Poprzez zrozumienie przyczyny materialnej można domyślić się, że purusa, podmiot radości, będąc biernym, nie ma nic wspólnego z wszelkiego rodzaju przyjemnością czy nadzorem. Po opisaniu natury prakrti (materialnej natury) i purusy (podmiotu radości), filozofia Sankhya stwierdza, że stworzenie jest jedynie produktem ich zjednoczenia czy wzajemnej bliskości. Dzięki takiemu zjednoczeniu w naturze materialnej widoczne są symptomy życia, lecz można domyślić się, że w osobie będącej podmiotem radości, purusy, znajdują się moce kontrolowania i czerpania przyjemności. Kiedy purusa znajduje się pod wpływem złudzenia z powodu braku dostatecznej wiedzy, uważa się za podmiot radości, a kiedy jest w pełni wiedzy, jest wyzwolony. Filozofia Sankhya opisuje purusę jako zawsze obojętnego wobec czynności prakrti.
"Filozofowie Sankhya przyjmują trzy rodzaje dowodów, mianowicie percepcję bezpośrednią, hipotezy i tradycyjny autorytet. Kiedy dowód taki jest kompletny, wszystko jest doskonałe. Proces porównania znajduje się w obrębie takiej doskonałości. Poza takim świadectwem nie ma żadnego dowodu. Nie ma zbyt wielu kontrowersji dotyczących bezpośrednio postrzeganego dowodu czy autoryzowanego dowodu tradycyjnego. System filozofii Sankhya rozpoznaje trzy rodzaje procedur jako przyczyny manifestacji kosmicznej - mianowicie, parimanat (przemiana), samanvayat (przystosowanie) i śaktitah (funkcjonowanie energii)."
Śrila Baladeva Vidyabhusana, w swym komentarzu do Vedanta-sutry, próbował unieważnić ten wniosek sądząc, że zdyskredytowanie tych tzw. przyczyn manifestacji kosmicznej unieważni całą filozofię Sankhya. Materialistyczni filozofowie przyjmują materię za materialną i sprawczą przyczynę stworzenia; dla nich materia jest przyczyną każdego rodzaju manifestacji. Na ogół dają przykład dzbana na wodę i gliny. Przyczyną dzbana na wodę jest glina, lecz można zobaczyć, że glina jest zarówno przyczyną, jak i skutkiem. Skutkiem jest dzbanek na wodę, a sama glina jest przyczyną, ale glinę można ujrzeć wszędzie. Drzewo jest materią, lecz drzewo wydaje owoc. Woda jest materią, lecz płynie. Tak więc, mówią Sankhyaici, materia jest przyczyną ruchu i produkcji. Wskutek tego można uważać ją za materialną i sprawczą przyczynę wszystkiego w manifestacji kosmicznej. Dlatego Śrila Baladeva Vidyabhusana w ten sposób przedstawił naturę pradhany:
"Natura materialna jest bierna i wskutek tego nie może być przyczyną materii ani jako przyczyna materialna, ani sprawcza. Obserwacja wspaniałej aranżacji manifestacji kosmicznej i jej administracji na ogół sugeruje, że poza tą aranżacją jest żywy mózg, gdyż bez niego nie mogłaby zaistnieć taka aranżacja. Nie należy wyobrażać sobie, że porządek taki może zaistnieć bez świadomego kierowania. W naszym praktycznym doświadczeniu nigdy nie widzimy, aby martwe cegły same mogły skonstruować wielki budynek.
"Nie można zaakceptować przykładu dzbana na wodę, ponieważ dzban taki nie ma percepcji przyjemności i nieszczęścia. Taka percepcja jest wewnątrz. Dlatego nie można zsynchronizować z nią okrywającego ciała czy dzbana na wodę.
"Czasami materialni naukowcy mówią, że drzewa wyrastają z ziemi automatycznie, bez pomocy ogrodnika, ponieważ taka jest tendencja materii. Również za materialną uważają intuicję żywych stworzeń od momentu narodzin. Lecz takie materialne tendencje jak cielesna intuicja nie mogą zostać przyjęte za niezależne, gdyż sugerują one istnienie duszy w ciele. W rzeczywistości drzewo czy ciało żywej istoty nie ma żadnych tendencji czy intuicji; tendencja taka czy intuicja istnieje dlatego, że w ciele obecna jest dusza. W związku z tym korzystne będzie przytoczenie przykładu samochodu i kierowcy. Samochód ma tendencję do skręcania na prawo czy na lewo, lecz nie można powiedzieć, że sam samochód, jako materia, skręca na prawo czy lewo bez kierowania kierowcy. Samochód materialny nie ma ani tendencji, ani intuicji niezależnych od intencji kierowcy wewnątrz tego samochodu. Ta sama zasada stosuje się do automatycznego wzrostu drzew w lesie. Wzrost ten następuje dlatego, że w ciele obecna jest dusza.
"Czasami głupi ludzie biorą za pewnik, że ryż wydaje skorpiony, ponieważ rodzą się one w stosach ryżu. Rzeczywistość jednakże jest taka, że matka skorpion składa jaja w ryżu, i dzięki odpowiedniej fermentacji ryżu, z jaj rodzi się kilka małych skorpionów, które w odpowiednim czasie z niego wychodzą. Nie oznacza to jednak, że ryż rodzi skorpiony. Podobnie, czasami widzimy, że z brudnych łóżek wychodzą insekty. Nie oznacza to jednakże, że insekty te rodzą się z łóżek. Korzystając z brudnego stanu łóżka, wychodzi jakaś żywa dusza. Są różnego rodzaju żywe stworzenia. Niektóre z nich pochodzą z embrionów, niektóre z jaj, a niektóre z fermentacji potu. Różne żywe stworzenia mają różne źródło pojawiania się, lecz nie należy wyciągać z tego wniosku, że takie żywe istoty produkuje materia.
"Ta sama zasada stosuje się do przykładu cytowanego przez materialistów, że drzewa automatycznie pojawiają się z Ziemi. Żywa istota wychodzi z ziemi korzystając z pewnych warunków. Według Brhad-aranyaka Upanisad boski nadzorca zmusza każdą żywą istotę do przyjęcia pewnego typu ciał odpowiednio do jej przeszłych czynów. Są różnego rodzaju ciała i, dzięki boskiej aranżacji, żywa istota przyjmuje ciała różnych kształtów.
"Kiedy ktoś myśli: "Ja robię to", to 'ja' nie odnosi się do ciała. Odnosi się do czegoś więcej niż ciało, czyli czegoś wewnątrz ciała. Ciało jako takie nie wykazuje żadnych tendencji ani intuicji. Tendencje i intuicja właściwe są duszy wewnątrz ciała. Materialni naukowcy czasami wysuwają sugestie, że skłonności ciał męskich i żeńskich powodują ich związek i to jest przyczyną narodzin dziecka. Ale skoro według filozofii Sankhya purusa nigdy nie ulega wpływom, to skąd pochodzi skłonność do rodzenia?
"Czasami naukowcy materialni dają taki przykład, że mleko przemienia się w twaróg automatycznie, a że destylowana woda spadająca z chmur na ziemię produkuje różnego rodzaju drzewa i wchodzi w różnego rodzaju kwiaty i owoce z różnymi zapachami i smakami. Dlatego mówią, że natura sama produkuje różnego rodzaju materialne rzeczy. W odpowiedzi na ten argument powtarzamy to samo twierdzenie z Brhad-aranyaka Upanisad - że różnego rodzaju żywe stworzenia zostają umieszczone w różnego rodzaju ciałach dzięki aranżacji wyższej mocy. Pod wyższym nadzorem, różnego rodzaju dusze - odpowiednio do swych przeszłych czynów - otrzymują szansę przyjęcia określonego typu ciała, takiego jak: drzewo, zwierzę, ptak czy dzikie zwierzę, i w tych warunkach rozwijają się ich różne tendencje. Bhagavad-gita również stwierdza:
purusah prakrti-stho hi bhunkte prakrti-jan gunan
karanam guna-sango 'sya sad-asad-yoni-janmasu
'W taki oto sposób podąża żywa istota ścieżkami życia w tym materialnym świecie, ciesząc się trzema siłami natury. Tak oto doświadcza dobra i zła pośród różnych gatunków, a przyczyną tego jest jej obcowanie z naturą materialną.' (Bg. 13.22) Dusza otrzymuje różnego typu ciała. Na przykład, gdyby dusze nie otrzymały różnego rodzaju ciał drzew, nie wydałyby różnego rodzaju owoców i kwiatów. Każdy rodzaj drzew produkuje szczególny rodzaj owocu i kwiatu i nie jest prawdą, że nie ma różnicy pomiędzy różnymi gatunkami. Określone drzewo nie produkuje kwiatów o różnych kolorach czy owoców o różnych smakach. Istnieją oznaczone rodzaje, jak widzimy to pomiędzy ludźmi, zwierzętami, ptakami i innymi gatunkami. Istnieją niezliczone żywe istoty, a ich czynności - spełniane w materialnym świecie odpowiednio do różnych cech materialnych sił natury - dają im szansę posiadania różnego rodzaju życia. Tak więc należy zrozumieć, że pradhana, materia, nie może działać, jeśli nie zostanie zmuszona do tego przez żywą istotę. Zatem nie można przyjąć materialistycznej teorii mówiącej, że materia może działać niezależnie. Materia jest nazywana prakrti, co odnosi się do energii żeńskiej. Kobieta jest prakrti, osobnikiem żeńskim. Kobieta nie może urodzić dziecka bez połączenia z purusą, mężczyzną. Przyczyną narodzin dziecka jest purusa, ponieważ to mężczyzna wstrzykuje duszę w łono kobiety, jako że dusza przyjmuje schronienie w nasieniu. Kobieta, jako przyczyna materialna, dostarcza ciała duszy, a jako przyczyna sprawcza - wydaje dziecko na świat. Lecz chociaż kobieta zdaje się być zarówno materialną, jak i sprawczą przyczyną narodzin dziecka, oryginalnie przyczyną tego dziecka jest purusa, osobnik męski. Podobnie, ten materialny świat powoduje powstanie różnego rodzaju manifestacji dzięki wejściu w niego Garbhodakaśayi Visnu. Jest On obecny nie tylko we wszechświecie, lecz wewnątrz ciał wszystkich żywych stworzeń, jak również wewnątrz atomu. Z Brahma-samhity dowiadujemy się, że Dusza Najwyższa jest obecna wewnątrz wszechświata, w atomie i w sercu każdej żywej istoty. Dlatego też żaden człowiek posiadający dostateczną wiedzę o materii i duchu nie może przyjąć teorii, że to materia jest przyczyną całej manifestacji kosmicznej.
"Materialiści czasami wysuwają argument, że tak jak słoma zjedzona przez krowę automatycznie produkuje mleko, tak materialna natura w różnych warunkach produkuje różnego rodzaju manifestacje. Tak więc oryginalnie przyczyną jest materia. Zbijając ten argument, możemy powiedzieć, że zwierzę tego samego gatunku co krowa - mianowicie byk - również je słomę jak krowa, lecz nie daje mleka. Zatem nie można powiedzieć, że słoma w połączeniu z określonym gatunkiem daje mleko. Wniosek powinien być taki, że istnieje wyższa kontrola, jak potwierdza to Bhagavad-gita (9.10), gdzie Pan mówi, mayadhyaksena pakrtih suyate sa-caracaram: 'Ta materialna natura działa pod Moim nadzorem, o synu Kunti, i produkuje wszelkie ruchome i nieruchome istoty.' Najwyższy Pan mówi, mayadhyaksena ('pod Mym nadzorem'). Kiedy pragnie On, aby krowa produkowała mleko poprzez jedzenie słomy, to mleko pojawia się, lecz kiedy nie pragnie tego, to mieszanina takiej słomy nie może dać mleka. Gdyby było to metodą materialnej natury, że słoma produkuje mleko, to mógłby je wyprodukować również stos słomy. Lecz nie jest to możliwe. I również nie może wyprodukować mleka słoma podana kobiecie. Takie jest znaczenie stwierdzenia Bhagavad-gity, że wszystko dzieje się jedynie z wyższego zrządzenia. Sama materia nie ma żadnej mocy, by produkować cokolwiek niezależnie. Wniosek zatem jest taki, że materia ta, która nie posiada samowiedzy, nie może być przyczyną materialnego stworzenia. Ostatecznym stwórcą jest Najwyższa Osoba Boga.
"Gdybyśmy przyjęli materię za oryginalną przyczynę stworzenia, to wszystkie autoryzowane pisma święte świata byłyby bezużyteczne, ponieważ w każdym tym piśmie, szczególnie w pismach wedyjskich takich jak Manu-smrti, powiedziane jest, że ostatecznym stwórcą jest Najwyższa Osoba Boga. Manu-smrti uważane jest za najwyższe wskazówki wedyjskie dla ludzkości. Manu jest dawcą prawa ludzkiego i w Manu-smrti zostało wyraźnie oznajmione, że przed stworzeniem cała przestrzeń kosmiczna była ciemnością, pozbawioną wiedzy i różnorodności i znajdowała się w stanie całkowitego zawieszenia, niczym sen. Wszystko było ciemnością. Wówczas w przestrzeń kosmiczną wszedł Najwyższa Osoba Boga, i chociaż jest On niewidoczny, stworzył widoczną manifestację kosmiczną. W świecie materialnym Najwyższa Osoba Boga nie manifestuje się przez Swą osobistą obecność, lecz obecność manifestacji kosmicznej z wszelką różnorodnością jest dowodem, że wszystko zostało stworzone pod Jego nadzorem. On wszedł we wszechświat ze wszelkimi mocami twórczymi i w ten sposób usunął ciemność nieograniczonej przestrzeni.
"Forma Najwyższej Osoby Boga została opisana jako transcendentalna, bardzo subtelna, wieczna, wszechprzenikająca, niepojęta i dlatego nie manifestująca się materialnym zmysłom uwarunkowanej żywej istoty. Zapragnął On rozprzestrzenić się w wiele żywych istot i z takim pragnieniem najpierw stworzył szeroki obszar wodny w przestrzeni wszechświata, a następnie zapłodnił wodę żywymi istotami. Dzięki temu procesowi zapłodnienia pojawiło się masywne ciało, błyszcząc jak tysiące słońc, i w ciele tym znajdowała się pierwsza zasada twórcza, Brahma. Potwierdził to również wielki Paraśara Rsi w Visnu Puranie. Mówi on, że ta widoczna dla naszych oczu manifestacja kosmiczna została wyprodukowana z Pana Visnu i jest utrzymywana pod Jego ochroną, On jest głównym żywicielem i obrońcą oraz niszczycielem formy kosmicznej.
"Ta manifestacja kosmiczna jest jedną z różnych energii Najwyższej Osoby Boga. Tak jak pająk wydziela ślinę i snuje pajęczynę dzięki swym własnym ruchom, lecz w końcu zwija ją we własne ciało, tak Pan Visnu produkuje manifestację kosmiczną ze Swego transcendentalnego ciała, a w końcu zwija ją w Siebie. Wszyscy wielcy mędrcy wiedzy wedyjskiej przyjęli, że oryginalnym twórcą jest Najwyższa Osoba Boga.
"Czasami twierdzi się, że bezosobowe spekulacje wielkich filozofów mają służyć postępowi wiedzy bez religijnych zasad rytualnych. Lecz religijne zasady rytualne w rzeczywistości mają służyć postępowi wiedzy duchowej. Dzięki spełnianiu rytuałów religijnych ostatecznie osiąga się najwyższy cel wiedzy poprzez zrozumienie, że Vasudeva, Najwyższa Osoba Boga, jest przyczyną wszystkiego. Bhagavad-gita wyraźnie oznajmia, że nawet osoby będące zwolennikami jedynie wiedzy, nie spełniające żadnego religijnego procesu rytualnego, czynią postęp w wiedzy po wielu, wielu żywotach spekulacji i w ten sposób dochodzą do wniosku, że Vasudeva jest najwyższą przyczyną wszystkiego, co istnieje. W rezultacie osiągnięcia tego celu życia, tacy zaawansowani uczeni czy filozofowie podporządkowują się Najwyższej Osobie Boga. Celem religijnych praktyk rytualnych jest w rzeczywistości oczyszczenie zanieczyszczonego umysłu w tym materialnym świecie, a szczególną cechą tego wieku Kali jest to, że z łatwością można spełniać proces uwalniania umysłu od zanieczyszczenia poprzez intonowanie świętych imion Boga - Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare.
"Zalecenie wedyjskie oznajmia, sarve veda yat padamananti: cała wiedza wedyjska poszukuje Najwyższej Osoby Boga. Podobnie, inny nakaz wedyjski oznajmia, narayana-para vedah: Vedy przeznaczone są do zrozumienia Narayana, Najwyższego Pana. Bhagavad-gita również stwierdza, vedaiś ca sarvair aham eva vedyah: poprzez wszystkie Vedy należy poznać Krsnę. Zatem głównym celem zrozumienia Ved, spełniania ofiar wedyjskich i spekulacji na temat Vedanta-sutr jest zrozumienie Krsny. Przyjęcie bezosobowego poglądu próżni czy nieistnienia Najwyższej Osoby Boga neguje wszelkie studia nad Vedami. Celem bezosobowej spekulacji jest wykazanie błędności konkluzji Ved. Dlatego należy zrozumieć, że każda bezosobowa, spekulacyjna prezentacja jest przeciwna zasadom Ved czy standardowi pism. Ponieważ spekulacja impersonalistów nie trzyma się zasad Ved, ich wniosek należy uważać za będący w niezgodzie z zasadami wedyjskimi. Wszystko, czego nie popierają zasady wedyjskie, należy uważać za wyobrażenie i pozbawione standardowych dowodów. Dlatego nie można przyjąć żadnego bezosobowego objaśnienia jakiejkolwiek literatury wedyjskiej.
"Jeśli ktoś próbuje unieważnić konkluzje Ved poprzez przyjęcie nieautoryzowanych pism czy tzw. pism, bardzo trudno będzie mu dojść do właściwego wniosku o Absolutnej Prawdzie. Systemem dostosowania dwóch sprzecznych pism jest odwoływanie się do Ved, gdyż informacje Ved przyjmowane są za sąd ostateczny. Kiedy powołujemy się na określone pismo, musi być ono autoryzowane, a aby takim być, musi ściśle trzymać się nakazów wedyjskich. Jeśli ktoś prezentuje doktrynę alternatywną, którą sam wymyślił, doktryna ta okaże się bezużyteczną, gdyż jakakolwiek doktryna usiłująca dowieść, że dowód wedyjski jest bez znaczenia, automatycznie dowodzi, że sama jest bez znaczenia. Zwolennicy Ved jednomyślnie przyjmują autorytet Manu i Paraśary w sukcesji uczniów. Ich stwierdzenia jednakże nie popierają ateistycznego Kapili, gdyż Kapila wspomniany w Vedach jest innym Kapilą, synem Kardamy i Devahuti. Kapila ateista jest potomkiem w dynastii Agni i jedną z uwarunkowanych dusz. Lecz Kapila będący synem Kardamy Muniego jest przyjmowany za inkarnację Vasudevy. Padma Purana daje świadectwo, że Najwyższa Osoba Boga Vasudeva rodzi się w inkarnacji Kapili i, przez Swą ekspansję teistycznej filozofii Sankhya, naucza wszystkich półbogów i bramina o imieniu Asuri. W doktrynie ateisty Kapili jest wiele stwierdzeń będących bezpośrednio przeciwnymi zasadom wedyjskim. Ateista Kapila nie przyjmuje Najwyższej Osoby Boga. Mówi, że żywa istota sama jest Najwyższym Panem i że nikt jej nie przewyższa. Jego koncepcje tzw. uwarunkowanego i wyzwolonego życia są materialistyczne i nie przyjmuje on znaczenia nieśmiertelnego czasu. Wszystkie takie stwierdzenia są przeciwne zasadom Vedanta-sutr."
Adi 06.23 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.14.14).
Adi 06.28 Znaczenie: Chociaż Śri Advaita Prabhu jest inkarnacją Visnu, dla korzyści uwarunkowanych dusz manifestuje się jako sługa Najwyższej Osoby Boga i wszystkimi Swoimi czynami ukazuje, że jest wiecznym sługą. Pan Caitanya i Pan Nityananda również zamanifestowali tę samą zasadę, chociaż też należą do kategorii Visnu. Gdyby Pan Caitanya, Pan Nityananda i Advaita Prabhu przejawili Swe wszechpotężne moce Visnu w tym materialnym świecie, ludzie staliby się większymi impersonalistami, monistami i czcicielami samych siebie niż już byli pod urokiem tego wieku. Dlatego Osoba Boga i Jego różne inkarnacje i formy grali role bhaktów, by poinstruować uwarunkowane dusze, jak zbliżyć się do transcendentalnego etapu służby oddania. Advaita Acarya szczególnie zamierzał nauczać uwarunkowane dusze o służbie oddania. Słowo acarya oznacza "nauczyciel". Szczególnym zadaniem takiego nauczyciela jest uczynienie ludzi świadomymi Krsny. Bona fide nauczyciel podążający za przykładem Advaity Acaryi nie ma żadnego innego interesu poza szerzeniem na całym świecie zasad świadomości Krsny. Prawdziwą kwalifikacją acaryi jest to, że prezentuje siebie jako sługę Najwyższego. Taki bona fide acarya nigdy nie popiera demonicznych czynów ateistycznych ludzi, którzy przedstawiają siebie jako Boga. Główną powinnością acaryi jest przeciwstawianie się takim oszustom pozującym na Boga przed niewinną publicznością.
Adi 06.30 Znaczenie: Śri Advaita Acarya jest głównym mistrzem duchowym Vaisnavów i jest godny czci wszystkich Vaisnavów. Bhaktowie i Vaisnavowie muszą podążać śladami Advaity Acaryi, gdyż czyniąc to można rzeczywiście zaangażować się w służbę oddania dla Pana.
Adi 06.40 Znaczenie: Śri Madhavendra Puri jest jednym z acaryów w sukcesji uczniów od Madhvacaryi. Madhavendra Puri miał dwóch głównych uczniów, Iśvarę Puri i Śri Advaitę Prabhu. Dlatego Gaudiya Vaisnava-sampradaya jest sukcesją uczniów wywodzącą się od Madhvacaryi. Fakt ten został przyjęty w autoryzowanych księgach znanych jako Gaura-ganoddeśa-dipika i Prameya-ratnavali, jak również przez Gopalę Guru Gosvamiego. Gaura-ganoddeśa-dipika wyraźnie oznajmia, że sukcesja uczniów Gaudiya Vaisnavów przedstawia się następująco:
"Pan Brahma jest bezpośrednim uczniem Visnu, Pana nieba duchowego.
Jego uczniem jest Narada,
uczniem Narady jest Vyasa,
a uczniami Vyasy są Śukadeva Gosvami i Madhvacarya.
Uczniem Madhvacaryi jest Padmanabha Acarya,
a uczniem Padmanabhy Acaryi jest Narahari.
Madhava jest uczniem Narahari,
Aksobhya jest bezpośrednim uczniem Madhavy,
a Jayatirtha jest uczniem Aksobhyi.
Uczniem Jayatirthy jest Jnanasindhu,
a jego uczniem jest Mahanidhi.
Uczniem Mahanidhiego jest Vidyanidhi,
a uczniem Vidyanidhiego jest Rajendra.
Uczniem Rajendry jest Jayadharma.
Uczniem Jayadharmy jest Purusottama.
Śriman Laksmipati jest uczniem Vyasatirthy, który jest uczniem Purusottamy.
A Madhavendra Puri jest uczniem Laksmipati."
Adi 06.42 Znaczenie: Bhakti-rasamrta-sindhu Rupy Gosvamiego w ten sposób wyjaśnia wyborną cechę służby oddania:
brahmanando bhaved esa cet parardha-gunikrtah
naiti bhakti-sukhambhodheh paramanu-tulam api
"Gdyby transcendentalną przyjemność czerpaną z bezosobowej realizacji Brahmana pomnożyć biliony razy, nadal nie równałaby się nawet atomowej części oceanu bhakti, czyli transcendentalnej służby." (B.r.s. 1.1.38) Podobnie, Bhavartha-dipika oznajmia:
tvat-kathamrta-pathodhau viharanto maha-mudah
kurvanti krtinah kecic catur-vargam trnopamam
"Dla tych, którzy czerpią przyjemność z transcendentalnych tematów o Najwyższej Osobie Boga, cztery stopniowe realizacje religijności, rozwoju ekonomicznego, zadowalania zmysłów i wyzwolenia, razem wzięte, nie mogą równać się szczęściu czerpanemu ze słuchania o transcendentalnych czynach Pana." Osoby angażujące się w transcendentalną służbę dla lotosowych stóp Krsny, uwolnione od wszelkich radości materialnych, nie czują pociągu do tematów bezosobowego monizmu. W związku z gloryfikacją miesiąca Karttika Padma Purana oznajmia, że bhaktowie modlą się:
varam deva moksam na moksavadhim va
na canyam vrne 'ham vareśad apiha
idam te vapur natha gopala-balam
sada me manasy avirastam kim anyaih
kuveratmajau baddha-murtyaiva yadvat
tvaya mocitau bhakti-bhajau krtau ca
tatha prema-bhaktim svakam me prayaccha
na mokse graho me 'sti damodareha
"Drogi Panie, bezustanne pamiętanie Twych dziecięcych rozrywek we Vrndavanie jest lepsze dla nas niż aspirowanie do połączenia się z bezosobowym Brahmanem. Podczas Swych dziecięcych rozrywek wyzwoliłeś dwóch synów Kuvery i uczyniłeś ich wielkimi bhaktami Swej Wysokości. Podobnie, ja również pragnę, byś zamiast obdarzyć mnie wyzwoleniem, obdarzył mnie takim oddaniem dla Siebie." W Hayaśirsiya-śri-narayana-vyuha-stava, w rozdziale zwanym Narayana-stotra, jest powiedziane:
na dharmam kamam artham va moksani va varadeśvara
prarthaye tava padabje dasyam evabhikamaye
"Mój drogi Panie, nie pragnę stać się człowiekiem religijnym czy też mistrzem rozwoju ekonomicznego czy zadowalania zmysłów, ani też nie pragnę wyzwolenia. Chociaż mogę otrzymać to wszystko od Ciebie, najwyższego dobroczyńcy, nie modlę się o te rzeczy. Modlę się jedynie o to, bym zawsze mógł być zaangażowany jako sługa Twych lotosowych stóp." Nrsimhadeva ofiarował Prahladzie Maharajy wszelkiego rodzaju błogosławieństwa, lecz Prahlada Maharaja nie przyjął żadnego z nich, gdyż pragnął jedynie zaangażować się w służbę dla lotosowych stóp Pana. Podobnie, czysty bhakta pragnie osiągnąć błogosławieństwo takie jak Prahlada Maharaja, i w ten sposób zostać obdarzonym służbą oddania. Bhaktowie również ofiarowują swe wyrazy szacunku Hanumanowi, który zawsze pozostaje sługą Pana Ramy. Wielki bhakta Hanuman modlił się:
bhava-bandha-cchide tasyai sprhayami na muktaye
bhavan prabhur aham dasa iti yatra vilupyate
"Nie pragnę wyzwolenia ani wtopienia się w światłość Brahmana, gdzie całkowicie zatracona zostaje koncepcja bycia sługą Pana." Podobnie, Narada-pancaratra oznajmia:
dharmartha-kama-moksesu neccha mama kadacana
tvat-pada-pankajasyadho jivitam diyatam mama
"Nie pragnę żadnej z czterech pożądanych pozycji. Chcę jedynie zaangażować się jako sługa lotosowych stóp Pana." W swojej słynnej księdze Mukunda-mala-stotra król Kulaśekhara modli się:
naham vande pada-kamalayor dvandvam advandva-hetoh
kumbhi-pakam gurum api hare narakam napanetum
ramya-rama-mrdu-tanu-lata-nandane nabhirantum
bhave bhave hrdaya-bhavane bhavayeyam bhavantam
"Mój Panie, nie wielbię Cię w tym celu, by osiągnąć wyzwolenie z materialnego uwikłania, nie pragnę wybawić się z piekielnych warunków egzystencji materialnej, ani też nigdy nie modlę się o piękną żonę, by cieszyć się nią we wspaniałym ogrodzie. Pragnę jedynie zawsze pozostawać w pełnej ekstazie, czerpiąc przyjemność ze służenia Twojej Wysokości." (M.m.s. 6) W Śrimad-Bhagavatam jest również wiele przykładów w Canto Trzecim i Czwartym, gdzie bhaktowie modlą się do Pana jedynie o zaangażowanie w Jego służbę i nic innego (Bhag. 3.4.15, 3.25.34, 3.25.36, 4.1.22, 4.9.10 i 4.20.24).
Adi 06.43 Znaczenie: Transcendentalna służba oddania dla Najwyższej Osoby Boga jest tak ekstatyczna, że nawet Sam Pan gra rolę bhakty. Zapominając, że Sam jest Najwyższym, osobiście naucza cały świat, jak pełnić służbę dla Najwyższej Osoby Boga.
Adi 06.53 Znaczenie: Są dwa rodzaje służby oddania: metoda regulujących zasad pancaratriki i ścieżka bhagavata transcendentalnej służby miłości. Miłość do Boga osób zaangażowanych w regulujące zasady pancaratriki zależy mniej lub bardziej od bogactwa i platformy szacunku, lecz wielbienie Radhy i Krsny jest czysto na platformie transcendentalnej miłości. Nawet ci, którzy grają rolę osób nadrzędnych wobec Krsny, również korzystają z okazji, by ofiarować Panu transcendentalną służbę miłości. Bardzo trudno jest zrozumieć postawę służenia bhaktów; którzy grają rolę osób nadrzędnych w stosunku do Pana, lecz bardzo wyraźnie można zrozumieć ją w związku z doskonałością ich określonej służby dla Pana Krsny. Żywym przykładem jest służba matki Yaśody dla Krsny, która to służba jest jedyna w swoim rodzaju. W formie Narayana Pan może przyjmować służbę jedynie od Swych towarzyszy, którzy grają rolę Jemu równych czy niższych od Niego, lecz w postaci Pana Krsny otwarcie przyjmuje On służbę od Swych ojców, nauczycieli i innych starszych, którzy zajmują w stosunku do Niego pozycję nadrzędną, jak również od osób Jemu równych i podrzędnych Mu. Jest to bardzo wspaniałe.
Adi 06.61 Znaczenie: Są to wersety ze Śrimad-Bhagavatam (10.47.66-67) wypowiedziane przez mieszkańców Vrndavany, na czele z Maharają Nandą i jego towarzyszami, do przybyłego z Mathury Uddhavy.
Adi 06.64 Znaczenie: Ten werset, cytowany ze Śrimad-Bhagavatam (10.15.17), opisuje, jak Pan Krsna i Pan Balarama bawili się z chłopcami pasterzami po zabiciu Dhenukasury w Talavanie.
Adi 06.67 Znaczenie: Werset ten, związany z tańcem rasa Krsny z gopi, został przytoczony ze Śrimad-Bhagavatam (10.31.6). Kiedy Krsna zniknął sprzed oczu Swych towarzyszek podczas tańca, gopi śpiewały w ten sposób przeżywając rozłąkę z Krsną.
Adi 06.68 Znaczenie: Werset ten pojawia się w Śrimad-Bhagavatam (10.47.21), w części znanej jako Bhramara-gita. Kiedy Uddhava przybył do Vrndavany, Śrimati Radharani śpiewała w ten sposób w całkowitej separacji z Krsną.
Adi 06.71 Znaczenie: Werset ten został przytoczony ze Śrimad-Bhagavatam (10.30.39). Kiedy taniec rasa był w pełni rozkwitu, Krsna pozostawił wszystkie gopi i zabrał ze Sobą jedynie Śrimati Radharani. Wówczas wszystkie gopi rozpaczały, a Śrimati Radharani, dumna ze Swojej pozycji, poprosiła Krsnę, by zaniósł ją, gdziekolwiek pragnie. Wtedy Krsna natychmiast zniknął ze sceny i Śrimati Radharani pogrążyła się w rozpaczy.
Adi 06.73 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.83.8).
Adi 06.74 Znaczenie: Werset ten pojawia się w Śrimad-Bhagavatam (10.83.11) w związku ze spotkaniem rodzinnym kobiet z dynastii Kuru i Yadu w Samanta-pancaka. W czasie tego spotkania królowa Krsny o imieniu Kalindi w ten sposób przemawiała do Draupadi.
Adi 06.75 Znaczenie: Werset ten, przytoczony ze Śrimad-Bhagavatam (10.83.39), został wypowiedziany przez inną królową Krsny do Draupadi podczas tego samego wydarzenia.
Adi 06.76 Znaczenie: Chociaż Pan Baladeva pojawił się przed narodzinami Pana Krsny i dlatego jest godnym czci starszym bratem Krsny, zwykł zachowywać się jak wieczny sługa Krsny. W niebie duchowym wszystkim planetom Vaikuntha przewodzą poczwórne ekspansje Krsny znane jako catur-vyuha. Są one bezpośrednimi ekspansjami Baladevy. Jest to osobliwością Najwyższego Pana, że każdy w niebie duchowym uważa się za sługę Pana. Według konwencji społecznej ktoś może być w pozycji nadrzędnej do Krsny, lecz w rzeczywistości każdy angażuje się w służbę dla Niego. Dlatego też w niebie duchowym czy niebie materialnym, na wszystkich planetach, nikt nie może przewyższyć Pana czy żądać od Niego służby. Wprost przeciwnie, każdy angażuje się w służbę dla Pana Krsny. Tak więc, im bardziej ktoś angażuje się w służbę dla Pana, tym większe ma znaczenie; i, przeciwnie, im bardziej ktoś pozbawiony jest transcendentalnej służby dla Krsny, tym bardziej zaprasza nieszczęście materialnego zanieczyszczenia. W świecie materialnym, chociaż materialiści pragną stać się jednym z Bogiem czy współzawodniczyć z Bogiem każdy bezpośrednio czy pośrednio angażuje się w służbę dla Pana. Im bardziej ktoś zapomina o służbie dla Krsny, tym bardziej uważany jest za umierającego. Więc kiedy ktoś rozwija czystą świadomość Krsny, natychmiast rozwija swój wieczny związek służenia Krsnie.
Adi 06.79 Znaczenie: Jest jedenaście ekspansji Rudry, czyli Pana Śivy. Oto one:
(1) Ajaikapat,
(2) Ahibradhna,
(3) Virupaksa,
(4) Raivata,
(5) Hara,
(6) Bahurupa,
(7) Devaśrestha
(8) Tryambaka,
(9) Savitra,
(10) Jayanta,
(11) Pinaki i
(12) Aparajita.
Poza tymi ekspansjami jest osiem form Rudry zwanych: ziemią, wodą, ogniem, powietrzem, niebem, słońcem, księżycem i soma-yaji. Na ogół wszyscy ci Rudrowie mają pięć twarzy, troje oczu i dziesięć ramion. Czasami widzimy, że Rudra porównywany jest do Brahmy i uważany za żywą istotę. Lecz kiedy Rudra objaśniany jest jako częściowa ekspansja Najwyższej Osoby Boga, porównywany jest do Śesy. Zatem Pan Śiva jest równocześnie ekspansją Pana Visnu i - w swej funkcji niszczenia stworzenia - jedną z żywych istot. Jako ekspansja Pana Visnu, nazywany jest Hara i jest transcendentalny do materialnych cech. Lecz kiedy jest w kontakcie z tamo-guną, zdaje się być zanieczyszczony materialnymi cechami natury. Zostało to wyjaśnione w Śrimad-Bhagavatam i Brahma-samhicie. W Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam powiedziane jest, że Pan Rudra jest zawsze związany z naturą materialną, kiedy jest ona w swym stanie neutralnym, niezamanifestowanym, lecz kiedy siły materialnej natury zostają poruszone, obcuje z materialną naturą na odległość. W Brahma-samhicie związek pomiędzy Visnu i Panem Śivą porównany jest do związku mleka z jogurtem. Mleko zostaje przemienione w jogurt przez dodanie pewnych substancji, ale chociaż mleko i jogurt mają te same składniki, działają w odmienny sposób. Podobnie, Pan Śiva jest ekspansją Pana Visnu, jednakże ponieważ gra rolę w niszczeniu manifestacji kosmicznej, uważany jest za przemienionego, jak mleko przemienione w jogurt. Z Puran dowiadujemy się, że Durga czasami pojawia się z głów Brahmy, a czasami z głów Visnu. Niszczyciel, Rudra, rodzi się z Sankarsana i ostatecznego ognia palącego całe stworzenie. W Vayu Puranie znajduje się opis Sadaśivy na jednej z planet Vaikuntha. Ten Sadaśiva jest bezpośrednią ekspansją formy Pana Krsny dla rozrywek. Powiedziane jest, że ten Sadaśiva (Pan Śambhu) jest ekspansją Sadaśivy na planetach Vaikuntha (Pana Visnu), a że jego małżonka, mahamaya, jest ekspansją Ramadevi, czyli Laksmi. Mahamaya jest źródłem czy miejscem narodzin natury materialnej.
Adi 06.85 Znaczenie: Kiedy żywa istota zapomina o swej organicznej pozycji, przygotowuje się do czerpania radości z zasobów materialnych. Czasami zostaje również zwiedziona przez myśl, że służba dla Najwyższej Osoby Boga nie jest zaangażowaniem absolutnym. Innymi słowy, myśli ona, że jest wiele innych zaangażowań dla żywej istoty poza służbą dla Pana. Taka głupia osoba nie wie, że w każdej pozycji angażuje się w czynności służenia Najwyższemu Panu albo pośrednio, albo bezpośrednio. W rzeczywistości, jeśli ktoś nie angażuje się w służbę dla Pana, krępuje go wszelkie niepomyślne działanie, ponieważ służba dla Najwyższego Pana, Pana Caitanyi, jest organiczną pozycją znikomych żywych istot. Ponieważ żywa istota jest znikoma, pociągają ją ponęty materialnej przyjemności i usiłuje czerpać przyjemność z materii zapominając o swej organicznej pozycji. Lecz kiedy rozbudzona zostanie jej uśpiona świadomość Krsny, nie angażuje się dłużej w służbę materii, lecz podejmuje służbę dla Pana. Innymi słowy, kiedy ktoś zapomina o swej organicznej pozycji, zdaje się być w pozycji pana materialnej natury. Jednakże nawet w tym czasie pozostaje sługą Najwyższego Pana, lecz w niekwalifikowanym czy zanieczyszczonym stanie.
Adi 06.97 Znaczenie: Najwyższa Osoba Boga pojawia się w różnych inkarnacjach, lecz Jego pojawienie się w roli bhakty jest bardziej korzystne dla uwarunkowanych dusz niż inne inkarnacje, ze wszystkimi ich bogactwami. Czasami uwarunkowana dusza jest oszołomiona, kiedy usiłuje zrozumieć inkarnację Boga w pełnym bogactwie. Pan Krsna pojawił się i spełnił wiele niezwykłych czynów, lecz niektórzy materialiści nie zrozumieli Go właściwie. Lecz pojawiając się jako Pan Caitanya, nie ukazał wielu ze Swych bogactw i dlatego mniej uwarunkowanych dusz uległo oszołomieniu. Niewłaściwie rozumiejąc Pana, wielu głupców uważa się za inkarnacje Najwyższej Osoby Boga, lecz rezultat tego jest taki, że po opuszczeniu ciała materialnego zstępują oni w gatunki szakali. Osoby nie będące w stanie zrozumieć prawdziwego znaczenia inkarnacji otrzymują za karę takie niższe gatunki życia. Uwarunkowane dusze, nadęte z powodu fałszywego egoizmu i usiłujące stać się jednym z Najwyższym Panem, stają się Mayavadi.
Adi 06.99 Znaczenie: Ułamek określonej rzeczy nazywany jest częścią, a to, z czego część jest wyróżniana, jest nazywane całością. Zatem ułamek, czyli część, zawiera się w całości. Pan jest całością, a bhakta jest częścią czy ułamkową częścią. Taki jest związek pomiędzy Panem a bhaktą. Są również gradacje bhaktów, którzy oceniani są jako więksi i mniejsi. Kiedy bhakta jest wielkim, nazywany jest prabhu, a kiedy jest mniejszy, nazywany jest bhaktą, czyli wielbicielem. Najwyższą całością jest Krsna, a Jego częściami są Baladeva i wszystkie inkarnacje Visnu. Zatem Pan Krsna jest świadomy Swej wyższej pozycji, a wszystkie inkarnacje Visnu są świadome Swych pozycji bhaktów.
Adi 06.100 Znaczenie: Koncepcja jedności z Najwyższą Osobą Boga jest niższa od koncepcji wiecznej służby dla Pana, ponieważ Pan Krsna darzy większym uczuciem Swych bhaktów niż własną jaźń. W Śrimad-Bhagavatam (9.4.68) Pan wyraźnie oznajmia:
sadhavo hrdayam mahyam sadhunam hrdayam tv aham
mad anyat te na jananti naham tebhyo manag api
"Bhaktowie są Mym sercem, a Ja jestem sercem Mych bhaktów. Moi bhaktowie nie znają nikogo poza Mną; podobnie, Ja nie znam nikogo poza Mymi bhaktami." Taki jest intymny związek pomiędzy Panem i Jego bhaktami.
Adi 06.102 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (11.14.15).
Adi 06.104 Znaczenie: Kiedy jakaś osoba osiąga wyzwolenie w formie wyzwolenia sarupya, posiadając duchową formę dokładnie taką jak Visnu, nie jest w stanie rozkoszować się związkiem osobistych towarzyszy Krsny w ich wymianie smaków. Jednakże bhaktowie Krsny, w swych miłosnych związkach z Krsną, czasami zapominają o własnych tożsamościach. Czasami uważają siebie za równych Krsnie, jednakże mimo to rozkoszują się w ten sposób jeszcze większym transcendentalnym smakiem. Ludzie na ogół, jedynie z powodu swej głupoty, usiłują stać się panami wszystkiego, zapominając o transcendentalnym smaku służenia Panu. Jeśli jednakże ktoś jest naprawdę zaawansowany w duchowym zrozumieniu, bez wahania może przyjąć transcendentalną służbę dla Pana.
Adi 06.108 Znaczenie: Pan Śri Krsna pragnął rozkoszować się transcendentalnym smakiem bhakty i dlatego przyjął rolę wielbiciela pojawiając się jako Śri Krsna Caitanya Mahaprabhu.
Adi 06.110 Znaczenie: Pan Caitanya, który jest znany jako Śri Gaurahari, jest kompletny w rozkoszowaniu się wszystkimi różnymi smakami, mianowicie: neutralnością, służeniem, braterstwem, uczuciem rodzicielskim i miłością małżeńską. Przyjmując ekstazę bhaktów różnego stopnia, jest kompletny w rozkoszowaniu się wszystkimi smakami tych związków.
Adi 06.111 Znaczenie: Wszystkie różne inkarnacje Pana Visnu mają prawo grać rolę sług Pana Krsny poprzez zstąpienie jako bhaktowie. Kiedy inkarnacja porzuca świadomość Swej boskości i gra rolę sługi, rozkoszuje się większym transcendentalnym smakiem, niż kiedy gra rolę Najwyższej Osoby Boga.
Adi 06.112 Znaczenie: Chociaż Śri Advaita Prabhu należy do kategorii Visnu, występuje w roli sługi Pana Caitanyi Mahaprabhu jako jeden z Jego towarzyszy. Kiedy Pan Visnu pojawia się jako sługa, nazywany jest On inkarnacją bhakty Pana Krsny. Śri Sankarsana, który jest inkarnacją Visnu w świecie duchowym znanym jako większa Vaikuntha, jest główną pomiędzy czwórką inkarnacji i jest oryginalną inkarnacją bhakty. Pan Maha-Visnu, który leży na Oceanie Przyczyn, jest inną manifestacją Sankarsana. Jest On oryginalną Osobą Boga, który spogląda na przyczynę materialną i przyczynę sprawczą manifestacji kosmicznej. Advaita Prabhu uważany jest za inkarnację Maha-Visnu. Wszystkie pełne manifestacje Sankarsana są pośrednimi ekspansjami Pana Krsny. Z tego względu również Advaita Prabhu jest wiecznym sługą Gaura Krsny. Dlatego uważany jest za inkarnację bhakty.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Szóstego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego chwały Śri Advaity Acaryi.