W rozdziale tym autor w pełni przedyskutował powód zstąpienia Śri Caitanyi Mahaprabhu. Najwyższa Osoba Boga, Pan Śri Krsna, po przejawieniu Swoich rozrywek jako Pan Krsna myślał, że mądrze będzie, jeśli pojawi się w postaci bhakty, aby osobiście wyjaśnić transcendentalnie słodkie odwzajemnienia w służbie i miłości pomiędzy Sobą i Jego sługami, przyjaciółmi, rodzicami i narzeczonymi. Według literatury wedyjskiej najważniejszym obowiązkiem ludzkości w tym wieku Kali jest nama-sankirtana, czyli zbiorowe intonowanie świętego imienia Pana. Inkarnacja dla tego wieku szczególnie naucza tego procesu, ale jedynie Sam Krsna może wyjaśnić poufną służbę miłości spełnianą w czterech zasadniczych odmianach spraw miłosnych pomiędzy Najwyższym Panem i Jego bhaktami. Dlatego Pan Krsna pojawił się osobiście, razem ze Swymi pełnymi częściami, jako Pan Caitanya. Jak oznajmia ten rozdział, jedynie z tego względu Pan Krsna pojawił się osobiście w Navadvipie w postaci Śri Krsny Caitanyi Mahaprabhu.
Krsnadasa Kaviraja zaprezentował tutaj wiele autentycznych dowodów ze Śrimad-Bhagavatam i innych pism świętych, aby uzasadnić tożsamość Pana Caitanyi z Samym Śri Krsną. Opisał on symptomy cielesne Pana Caitanyi, które występują jedynie w Osobie Najwyższego Pana, i dowiódł, że Pan Caitanya pojawił się ze Swymi osobistymi towarzyszami, jak Śri Nityananda, Advaita, Gadadhara, Śrivasa i inni bhaktowie, aby nauczać szczególnego znaczenia intonowania Hare Krsna. Pojawienie się Pana Caitanyi jest zarówno znaczące, jak i poufne. Docenić Go mogą jedynie czyści bhaktowie i jedynie poprzez proces służby oddania. Pan usiłował ukryć Swoją tożsamość Najwyższej Osoby Boga, występując jako bhakta, ale Jego czyści bhaktowie mogą rozpoznać Go dzięki Jego szczególnym cechom. Vedy i Purany przepowiadają pojawienie się Pana Caitanyi, ale mimo to jest On czasami nazywany, w znaczący sposób, utajonym zstąpieniem Najwyższej Osoby Boga.
Advaita Acarya był rówieśnikiem ojca Pana Caitanyi. Ubolewał On nad stanem świata, ponieważ nawet po pojawieniu się Pana Krsny nikt nie interesował się służbą oddania dla Krsny. Zapomnienie to było tak przytłaczające, iż Advaita Prabhu był przekonany, że nikt inny poza Samym Panem Krsną nie może oświecić ludzi o służbie oddania dla Najwyższego Pana. Dlatego Advaita poprosił Pana Krsnę, aby pojawił się jako Pan Caitanya. Ofiarowując listki tulasi i wodę Gangesu, nawoływał Pana, by zstąpił. Kiedy Pan jest zadowolony ze Swoich czystych bhaktów, zstępuje, aby ich usatysfakcjonować. Tak więc Pan Caitanya pojawił się, kiedy zadowolił Go Advaita Acarya.
Adi 03.04 Znaczenie: Jest to cytat z Vidagdha-madhavy, sztuki dramatycznej skompilowanej i opracowanej przez Śrila Rupę Gosvamiego.
Adi 03.05 Znaczenie: W poprzednim rozdziale zostało ustanowione, że Krsna, syn Vrajendry (króla Vrajy), jest Najwyższą Osobą Boga posiadającym sześć bogactw. Wiecznie cieszy się On transcendentalnie zróżnicowanym bogactwem na Swej planecie, która znana jest jako Goloka. Wieczne rozrywki Pana na duchowej planecie Krsnaloce są zwane aprakata, czyli rozrywkami niezamanifestowanymi, ponieważ są one poza polem widzenia uwarunkowanych dusz. Pan Krsna jest zawsze obecny wszędzie, ale kiedy nie jest obecny przed naszymi oczyma, mówi się, że jest aprakata, czyli niezamanifestowanym.
Adi 03.08 Znaczenie: Manvantara jest okresem kontrolowanym przez jednego Manu. Rządy czternastu Manu równają się długości jednego dnia (dwunastu godzinom) w życiu Brahmy, i tyle samo trwa noc Brahmy. Obliczenia te znajdują się w autentycznej książce astronomicznej znanej jako Surya-siddhanta. Książka ta została skompilowana przez wielkiego profesora astronomii i matematyki Bimal Prasad Dattę, później znanego jako Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami, który jest naszym łaskawym mistrzem duchowym. Za napisanie Surya-siddhanty otrzymał on honorowy tytuł Siddhanta Sarasvati, a kiedy przyjął sannyasę, wyrzeczony porządek tycia, do imienia jego dodano tytuł Gosvami Maharaja.
Adi 03.09 Znaczenie: Oto imiona czternastu Manu:
(1) Svayambhuva,
(2) Svarocisa,
(3) Uttama,
(4) Tamasa,
(5) Raivata,
(6) Caksusa,
(7) Vaivasvata,
(8) Savarni,
(9) Daksa-savarni,
(10) Brahma-savarni,
(11) Dharma-savarni,
(12) Rudraputra (Rudra-svami),
(13) Raucya, czyli Deva-savarni, i
(14) Bhautyaka, czyli Indra-savarni.
Adi 03.10 Znaczenie: Obecnie trwa okres Vaivasvaty Manu, podczas którego pojawia się Pan Caitanya. Najpierw pojawia się Pan Krsna, pod koniec Dvapara-yugi dwudziestej ósmej divya-yugi, a następnie, w Kali-yudze tej samej divya-yugi, pojawia się Pan Caitanya. Pan Krsna i Pan Caitanya pojawiają się raz w ciągu każdego dnia Brahmy, czyli raz w przeciągu czternastu manvantarów, z których każdy ma długość siedemdziesięciu jeden divya-yug.
Zanim przychodzi Pan Krsna, od początku dnia Brahmy liczącego 4 320 000 000 lat pojawia się i znika sześciu Manu. Tak więc przed pojawieniem się Pana Krsny przemija 1 975 320 000 lat dnia Brahmy. Jest to obliczenie astronomiczne odpowiadające latom słonecznym.
Adi 03.11 Znaczenie: Dasya, sakhya, vatsalya i śrngara są transcendentalnymi sposobami miłosnego służenia Panu. Werset ten nie wspomina o śanta-rasie, czyli stanie neutralnym, ponieważ chociaż w śanta-rasie uważa się Prawdę Absolutną za wzniosłą wielkość, nie wychodzi się poza tę koncepcję. Śanta-rasa jest wspaniałą ideą dla materialistycznych filozofów, ale takie idealistyczne uznanie jest jedynie początkiem; jest to najniższy spośród związków w świecie duchowym. Nie przydajemy dużego znaczenia śanta-rasie, ponieważ skoro tylko budzi się niewielkie zrozumienie pomiędzy znającym i poznawanym, rozpoczyna się transcendentalna wymiana miłości. Podstawowym związkiem pomiędzy Krsną i Jego bhaktami jest dasya-rasa; dlatego werset ten uważa dasya za pierwszy etap transcendentalnej służby oddania.
Adi 03.12 Znaczenie: Zstąpienie Śri Krsny, Absolutnej Osoby Boga, jest bardzo celowe. W Bhagavad-gicie powiedziane jest, że jeśli ktoś zna prawdę o zstąpieniu Śri Krsny i Jego różnych czynnościach, natychmiast zostaje wyzwolony i po opuszczeniu swego obecnego ciała materialnego nie upada ponownie do tej egzystencji narodzin i śmierci. Innymi słowy, ten, kto rzeczywiście rozumie Krsnę, czyni swe życie doskonałym. Niedoskonałe życie realizujemy w egzystencji materialnej, w pięciu różnych związkach, które mamy z każdym w tym materialnym świecie: neutralny, służenie, przyjaźń, miłość rodzicielska i miłość pomiędzy mężem i żoną czy kochankiem i ukochaną. Tych pięć związków, z których czerpiemy radość w tym materialnym świecie, jest wypaczonymi odbiciami związków z Absolutną Osobą Boga w naturze transcendentalnej. Ta Absolutna Osoba, Śri Krsna, zstępuje po to, aby odnowić tych pięć wiecznie istniejących związków. Wskutek tego manifestuje Swe transcendentalne rozrywki we Vrajy, tak aby mogły one przyciągnąć ludzi w tę sferę czynności i by w ten sposób byli oni w stanie porzucić doczesne związki będące imitacjami. Następnie, po całkowitym przejawieniu takich czynów, Pan odchodzi.
Adi 03.14 Znaczenie: Pan rzadko nagradza czystą transcendentalną miłością, ale bez takiej czystej miłości do Boga, wolnej od czynności karmicznych i empirycznej spekulacji, nie można osiągnąć doskonałości życia.
Adi 03.16 Znaczenie: Po Swoim pojawieniu się Pan Krsna myślał, że nie rozdzielił transcendentalnych osobistych stosunków ze Swoimi bhaktami w dasya, sakhya, vatsalya i madhurya. Naukę o Najwyższej Osobie Boga można zrozumieć z literatury wedyjskiej i w ten sposób stać się bhaktą Pana i czcić Go zgodnie z regulującymi zasadami opisanymi w pismach świętych, ale w ten sposób nie można dowiedzieć się, jak służą Krsnie mieszkańcy Vrajabhumi. Poprzez spełnianie rytualnych regulujących zasad wspomnianych w pismach nie można zrozumieć stosunków Pana we Vrndavanie. Dzięki przestrzeganiu nakazów pism świętych można zwiększyć swe uznanie dla chwał Pana, ale nie ma szans, by wejść w osobiste stosunki z Nim. Poświęcanie zbyt wielkiej uwagi zrozumieniu wzniosłych chwał Pana zmniejsza szansę wejścia w osobiste sprawy miłosne z Panem. Aby nauczać zasad takich stosunków miłosnych, Pan postanowił pojawić się jako Pan Caitanya.
Adi 03.18 Znaczenie: Te różne rodzaje wyzwolenia osiągają osoby, które pełnią służbę oddania zgodnie z rytualnymi zasadami wspomnianymi w pismach świętych. Ale chociaż bhaktowie tacy mogą osiągnąć sarsti, sarupyę, samipyę i salokyę, nie interesuje ich tego rodzaju wyzwolenie, gdyż bhaktowie tacy znajdują jedynie satysfakcję w pełnieniu transcendentalnej służby miłości dla Pana. Piątego rodzaju wyzwolenia, sayujyi, nigdy nie przyjmują nawet bhaktowie, którzy spełniają jedynie kult rytualny. Osiągnięcie sayujyi, czyli wtopienia się w blask Brahmana Najwyższej Osoby Boga, jest aspiracją impersonalistów. Bhakta nigdy nie dba o wyzwolenie sayujya.
Adi 03.20 Znaczenie: Kiedy ktoś obcuje z czystym bhaktą, staje się tak wzniosły, że nie aspiruje nawet do sarsti, sarupyi, samipyi czy salokyi, ponieważ czuje, że tego rodzaju wyzwolenie jest rodzajem zadowalania zmysłów. Czyści bhaktowie nie proszą Pana o nic dla swej osobistej korzyści. Nawet jeśli ofiarowane są im jakieś korzyści osobiste, czyści bhaktowie nie przyjmują ich, ponieważ ich jedynym pragnieniem jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga poprzez transcendentalną służbę miłości. Tej najwyższej formy służby oddania może nauczać jedynie Sam Pan i nikt inny. Toteż kiedy Pan zajął miejsce inkarnacji Kali-yugi, aby szerzyć chwały intonowania Hare Krsna - systemu kultu polecanego w tym wieku - również rozdzielał proces służby oddania spełnianej na platformie transcendentalnej, spontanicznej miłości. Aby nauczać tych najwyższych zasad w życiu duchowym, Pan osobiście pojawił się jako bhakta w postaci Pana Caitanyi.
Adi 03.23 Znaczenie: Teksty 22 i 23 zostały wypowiedziane przez Pana Krsnę w Bhagavad-gicie (4.7-8). Następujące po nich teksty 24 i 25 również pochodzą z Bhagavad-gity (3.24, 21).
Adi 03.27 Znaczenie: Jest to cytat Bilvamangali Thakury zamieszczony w Laghu-bhagavatamrcie (1.5.37).
Adi 03.29 Znaczenie: Prathama-sandhya jest początkiem milenium. Zgodnie z obliczeniami astronomicznymi milenium dzieli się na dwanaście części. Pierwsza z tych dwunastu części znana jest jako prathama-sandhya. Prathama-sandhya i śesa-sandhya, ostatnia część poprzedniego milenium, stanowią przełom dwóch mileniów. Zgodnie z Surya-siddhantą prathama-sandhya Kali-yugi trwa 36 000 lat słonecznych. Pan Caitanya pojawił się w prathama-sandhyi po upływie 4 586 lat słonecznych Kali-yugi.
Adi 03.34 Znaczenie: Pan Caitanya pozostał w życiu rodzinnym jedynie do dwudziestego czwartego roku Swego życia. Wówczas przyjął wyrzeczony porządek i pozostał zamanifestowany w tym materialnym świecie do Swego czterdziestego ósmego roku życia. Dlatego śesa-lila, czyli ostatnia część Jego czynności, trwała dwadzieścia cztery lata.
Niektórzy tzw. Vaisnavowie mówią, że w Vaisnava sampradayi, czyli sukcesji uczniów wywodzącej się od Pana Caitanyi, nie przyjmuje się wyrzeczonego porządku życia. Nie jest to bardzo inteligentne stwierdzenie. Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął porządek sannyasy od Śripady Keśavy Bharati, który należał do sekty Śankary uznającej jedynie dziesięć imion dla sannyasinów. Jednakże na długo przed pojawieniem się Śripady Śankaracaryi, porządek sannyasy istniał w linii Vaisnava wywodzącej się od Visnusvamiego. W Vaisnava sampradayi Visnusvamiego istnieje dziesięć różnych nazw sannyasy i sto osiem różnych imion dla sannyasinów, którzy przyjmują tridandę, potrójną laskę sannyasy. Zatwierdzone jest to przez zasady wedyjskie. Zatem Vaisnava sannyasa istniała nawet przed pojawieniem się Śankaracaryi, chociaż osoby, które nie mają pojęcia o Vaisnava sannyasie, niepotrzebnie oznajmiają, że w Vaisnava sampradayi nie ma sannyasy.
W czasach Pana Caitanyi wpływ Śankaracaryi w społeczeństwie był bardzo mocny. Ludzie sądzili, że sannyasę można przyjąć jedynie w sukcesji uczniów Śankaracaryi. Pan Caitanya mógł spełniać Swoje czynności misyjne jako grhastha, ale zauważył, że życie rodzinne jest przeszkodą w Jego misji. Dlatego postanowił przyjąć wyrzeczony porządek, sannyasę. Ponieważ celem przyjęcia sannyasy przez Niego było również przyciągnięcie uwagi publicznej, Pan Caitanya - nie chcąc zakłócać społecznej konwencji - przyjął wyrzeczony porządek życia od sannyasina w sukcesji uczniów Śankaracaryi, chociaż sannyasa była również sankcjonowana w sampradayi Vaisnava.
W Śankara-sampradayi sannyasinom nadaje się dziesięć różnych imion:
(1) Tirtha,
(2) Aśrama,
(3) Vana,
(4) Aranya,
(5) Giri,
(6) Parvata,
(7) Sagara,
(8) Sarasvati,
(9) Bharati i
(10) Puri.
Przed przyjęciem sannyasy, nosi się jedno z różnych imion nadawanych brahmacarinowi, asystentowi sannyasina. Sannyasini z tytułami Tirtha i Aśrama na ogół przebywają w Dvarace, i ich brahmacarińskie imię brzmi Svarupa. Sannyasini o imionach Vana i Aranya przebywają w Purusottama, czyli Jagannatha Puri, a ich brahmacarińskim imieniem jest Prakaśa. Sannyasini o imionach Giri, Parvata i Sagara na ogół pozostają w Badarikaśramie, a ich brahmacarińskie imię brzmi Ananda. Sannyasini noszący tytuły Sarasvati, Bharati i Puri zwykle zamieszkują w Śrngeri w południowych Indiach, a ich brahmacarińskim imieniem jest Caitanya.
Śripada Śankaracarya założył w Indiach cztery zakony, w czterech kierunkach: północnym, południowym, wschodnim i zachodnim, i powierzył je czterem sannyasinom, którzy byli jego uczniami. Teraz pod nadzorem tych czterech głównych zakonów istnieją setki zakonów będących ich filiami i chociaż istnieje pomiędzy nimi oficjalna harmonia, jest wiele różnic w ich postępowaniu. Cztery różne sekty tych zakonów znane są jako Anandavara, Bhogavara, Kitavara i Bhumivara, i z biegiem czasu rozwinęły one różne idee i różne hasła.
Zgodnie z zasadami sukcesji uczniów ten, kto pragnie przyjąć wyrzeczony porządek w sekcie Śankary, musi najpierw zostać wyszkolony jako brahmacarin pod kierunkiem bona fide sannyasina. Imię brahmacarina ustala się odpowiednio do grupy, do której należy sannyasin. Pan Caitanya przyjął sannyasę od Keśavy Bharati. Kiedy najpierw udał się do Keśavy Bharati, został przyjęty jako brahmacarin, o imieniu Śri Krsna Caitanya Brahmacari. A kiedy przyjął sannyasę, wolał zachować imię Krsna Caitanya.
Wielkie autorytety w sukcesji uczniów nie przedstawiły swego wyjaśniania, dlaczego Pan Caitanya nie chciał przyjąć imienia Bharati po przyjęciu sannyasy od Bharati. Dopiero Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami Maharaja udzielił wyjaśnienia, że ponieważ sannyasin w Śankara-sampradayi sądzi, że został Najwyższym, Pan Caitanya - pragnąc uniknąć takiego nieporozumienia - zatrzymał imię Śri Krsna Caitanya, stawiając się w pozycji wiecznego sługi. Brahmacarin powinien służyć swojemu mistrzowi duchowemu; dlatego nie zanegował On tego związku służenia w stosunku do Swego mistrza duchowego. Przyjęcie takiej pozycji jest korzystne dla związku pomiędzy uczniem i mistrzem duchowym.
Autentyczne biografie również wspominają, że w czasie przyjęcia sannyasy Pan Caitanya przyjął dandę (laskę) i garnek żebraczy, symbolizujące porządek sannyasy.
Adi 03.36 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.8.13)
Adi 03.39 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (11.5.27), wypowiedziany przez mędrca Karabhajanę, jednego z dziewięciu królewskich mistyków, którzy wyjaśniali królowi Nimi różne cechy Pana w różnych wiekach.
Adi 03.40 Znaczenie: Praktycznym systemem religijnym dla każdego w tym wieku Kali jest intonowanie imienia Boga. W wieku tym proces ten zaprowadził Pan Caitanya. W rzeczywistości bhakti-yoga rozpoczyna się od intonowania świętego imienia, tak jak potwierdza to Madhvacarya w swoim komentarzu do Mundaka Upanisad. Cytuje on następujący werset z Narayana-samhity:
dvapariyair janair visnuh pancaratrais tu
kevalaih
kalau tu nama-matrena pujyate bhagavan harih
"W Dvapara-yudze ludzie powinni wielbić Pana Visnu jedynie poprzez regulujące zasady Narada-pancaratry i innych takich autoryzowanych ksiąg. Jednakże w wieku Kali powinni po prostu intonować święte imiona Najwyższej Osoby Boga." O mantrze Hare Krsna szczególnie wspominają Upanisady, takie jak Kali-santarana Upanisad, gdzie jest powiedziane:
hare krsna hare krsna krsna krsna
hare hare
hare rama hare rama rama rama
hare hare
iti sodaśakam namnam kali-kalmasa-naśanam
natah parataropayah sarva-vedesu drśyate
"Po przeglądzie całej literatury wedyjskiej nie można znaleźć bardziej wzniosłej metody religii dla tego wieku od intonowania Hare Krsna."
Adi 03.43 Znaczenie: Takich cech cielesnych nie może posiadać nikt poza Samym Najwyższym Panem, który poprzez Swoją własną złudną energię zaangażował uwarunkowane dusze. Cechy te bez wątpienia wskazują na inkarnację Visnu i nikogo innego.
Adi 03.49 Znaczenie: Werset ten pochodzi z Mahabharaty (Dana-dharma, Visnu-sahasra-nama-stotra). W swoim komentarzu do Visnu-sahasra-nama zwanym Namartha-sudhabhidha, Śrila Baladeva Vidyabhusana, komentując ten werset, zapewnia, że zgodnie z dowodami Upanisadów Pan Caitanya jest Najwyższą Osobą Boga. Wyjaśnia, że suvarna-varnah oznacza złotą cerę. Cytuje również zalecenie wedyjskie
yada paśyah paśyate rukma-varnam kartaram iśam purusam brahma-yonim. Rukma-varnam kartaram iśam
odnosi się do Najwyższej Osoby Boga mającego cerę koloru stopionego złota. Purusam oznacza Najwyższego Pana, a brahma-yonim oznacza, że jest On również Najwyższym Brahmanem. To również jest dowodem na to, że Pan Caitanya jest Najwyższą Osobą Boga, Krsną. Inne znaczenie opisu Pana jako mającego złoty odcień jest takie, że osobowość Pana Caitanyi jest tak fascynująca, jak atrakcyjne jest złoto. Śrila Baladeva Vidyabhusana wyjaśnia, że słowo varanga oznacza "niezwykle piękny."
Aby głosić Swą misję, Pan Caitanya przyjął sannyasę, pozostawiając Swe życie rodzinne. Jego różne zmysły cechuje spokój. Po pierwsze, opisuje On poufną prawdę o Osobie Boga, a po drugie, zadowala każdego poprzez wiedzę i przywiązanie do Krsny. Jest spokojny, ponieważ wyrzeka się wszelkich tematów nie związanych ze służbą dla Krsny. Śrila Baladeva Vidyabhusana wyjaśnił, że słowo nistha wskazuje na to, iż jest On niezachwiany w intonowaniu świętego imienia Śri Krsny. Pan Caitanya pokonał wszystkich stwarzających zakłócenia przeciwników służby oddania, szczególnie monistów, którzy w rzeczywistości żywią niechęć do osobowej cechy Najwyższego Pana.
Adi 03.51 Znaczenie: Werset ten został wypowiedziany przez świętego Karabhajanę w Śrimad-Bhagavatam (11.5.31).
Adi 03.52 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (11.5.32). Werset ten wyjaśnił Śrila Jiva Gosvami w swoim komentarzu do Bhagavatam znanym jako Krama-sandarbha, gdzie mówi on, że Pan Krsna również pojawia się mając złotą cerę. Tym złotym Panem Krsną jest Pan Caitanya, którego wielbią inteligentni ludzie w tym wieku. W Śrimad-Bhagavatam potwierdził to Gargamuni, który powiedział, że chociaż dziecko Krsna jest czarny, pojawia się On również w trzech innych kolorach: czerwonym, białym i żółtym. Cerę białą i czerwoną przejawił w wiekach Satya i Treta odpowiednio. Swego koloru żółtozłotego nie przejawił aż do momentu, kiedy pojawił się jako Pan Caitanya, który znany jest jako Gaurahari.
Śrila Jiva Gosvami wyjaśnia, że krsna-varnam oznacza Śri Krsna Caitanya. Krsna-varna i Krsna Caitanya są równoważnikami. Słowo Krsna pojawia się razem z Panem Krsną i Panem Caitanyą Krsną. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu jest Najwyższą Osobą Boga, ale zawsze opisuje On Krsnę i w ten sposób rozkoszuje się transcendentalnym szczęściem poprzez intonowanie i pamiętanie Jego imienia i formy. Pan Krsna osobiście pojawia się jako Pan Caitanya, aby głosić najwyższy przekaz. Varnayati oznacza "wypowiada" albo "opisuje". Pan Caitanya zawsze intonuje święte imię Krsny i również je opisuje, a ponieważ jest On Samym Krsną, ktokolwiek Go spotyka, automatycznie zaczyna intonować święte imię Krsny i później opisuje je innym. Napełnia On intonującego transcendentalną świadomością Krsny, która sprawia, że osoba ta tonie w transcendentalnym szczęściu. Zatem pod każdym względem pojawia się On przed każdym jako Krsna albo osobiście, albo poprzez dźwięk. Na sam widok Pana Caitanyi natychmiast pamięta się Pana Krsnę. Dlatego można Go przyjąć jako visnu-tattvę. Innymi słowy, Pan Caitanya jest Samym Panem Krsną.
Słowa sangopangastra-parsadam są dalszym dowodem na to, że Pan Caitanya jest Panem Krsną. Jego ciało jest zawsze udekorowane ornamentami z drzewa sandałowego i papką sandałową. Swym nadzwyczajnym pięknem pokonuje wszystkich ludzi wieku. W innych inkarnacjach Pan czasami używa broni, aby pokonać demony, ale w tym wieku Pan pokonuje je Swą wszechatrakcyjną postacią jako Caitanya Mahaprabhu. Śrila Jiva Gosvami wyjaśnia, że Jego astrą, czyli bronią, do pokonania demonów jest Jego piękno. Ponieważ jest On wszechatrakcyjny, należy wiedzieć, że wszyscy półbogowie żyli z Nim jako Jego towarzysze. Jego czyny były niezwykłe, a Jego towarzysze wspaniali. Kiedy szerzył ruch sankirtanu, urzekł wielu wielkich uczonych i acaryów, szczególnie w Bengalu i Orissie. Panu Caitanyi zawsze towarzyszą Jego najlepsi towarzysze, tacy jak: Pan Nityananda, Advaita, Gadadhara i Śrivasa.
Śrila Jiva Gosvami cytuje werset z literatury wedyjskiej, który mówi, że nie ma potrzeby spełniania pokazowych ofiar czy ceremonialnych obrzędów. Wyjaśnia on, że zamiast angażować się w takie zewnętrzne, pompatyczne pokazy, wszyscy ludzie, bez względu na kastę, kolor czy wyznanie, mogą zbierać się razem i intonować Hare Krsna, aby wielbić Pana Caitanyę. Krsna-varnam tvisakrsnam wskazuje na to, że nacisk należy kłaść na imię Krsny. Pan Caitanya nauczał świadomości Krsny i intonował imię Krsny. Dlatego, aby wielbić Pana Caitanyę, wszyscy powinni razem intonować maha-mantrę Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare. Propagowanie kultu w kościołach, świątyniach czy cerkwiach nie jest możliwe, ponieważ ludzie stracili tym zainteresowanie. Ale wszędzie ludzie mogą intonować Hare Krsna. W ten sposób wielbiąc Pana Caitanyę, mogą wykonywać najwyższą czynność i spełnić najwyższy cel religii - zadowolenie Najwyższego Pana.
Śrila Sarvabhauma Bhattacarya, słynny uczeń Pana Caitanyi, powiedział: "Kiedy została stracona zasada transcendentalnej służby oddania, Śri Krsna Caitanya pojawił się, aby ponownie obdarzyć nas procesem oddania. Jest On tak łaskawy, że rozdziela miłość do Krsny. Każdy powinien czuć coraz większą atrakcję do Jego lotosowych stóp, tak jak brzęczące pszczoły przyciągane są do kwiatu lotosu."
Adi 03.58 Znaczenie: Tekst ten, jak również tekst 63 i tekst 66, pochodzą ze Stava-mali Śrila Rupy Gosvamiego.
Adi 03.69 Znaczenie: Tekst ten został wypowiedziany przez Brahmę do Pana Krsny w Śrimad-Bhagavatam (10.14.14).
Adi 03.71 Znaczenie: Jeśli w świecie materialnym od jakiegoś oryginalnego przedmiotu odejmiemy jego część, to ten oryginalny przedmiot zostaje umniejszony o tę odjętą część. Ale Najwyższa Osoba Boga w ogóle nie ulega wpływowi działań mayi. Iśopanisad mówi:
om purnam adah purnam idam purnat purnam udacyate
purnasya purnam adaya purnam evavaśisyate
"Osoba Boga jest doskonały i kompletny, i ponieważ jest On kompletnie doskonały, wszystkie emanacje pochodzące z Niego, jak ten świat zjawisk, są doskonale wyposażone jako kompletne całości. Cokolwiek powstaje z kompletnej całości, jest również kompletne w sobie. Ponieważ jest On kompletną całością, to chociaż emanuje z Niego tak wiele kompletnych jedności, On pozostaje w kompletnej równowadze."
(Śri Iśopanisad, Inwokacja)
W sferze Absolutu, jeden plus jeden równa się jeden, i również jeden minus jeden równa się jeden. Dlatego nie należy pojmować cząstki Najwyższego Pana w sensie materialnym. W świecie duchowym nie ma wpływu energii materialnej czy materialnego obliczania części. W Piętnastym Rozdziale Bhagavad-gity Pan mówi, że żywe istoty są Jego integralnymi cząstkami. We wszechświatach materialnych i duchowych znajdują się niezliczone żywe istoty, lecz mimo to Pan Krsna jest pełny w Sobie. Złudzeniem jest sądzenie, że Bóg stracił Swoją osobowość, ponieważ wiele Jego integralnych cząstek jest rozmieszczonych w całym wszechświecie. Jest to kalkulacja materialna. Takie kalkulacje możliwe są jedynie pod wpływem energii materialnej, mayi. W świecie duchowym energia materialna jest całkowicie nieobecna.
Kolejne ekspansje w kategorii visnu-tattvy nie tracą na mocy, tak samo jak nie zmniejsza się oświetlenie, kiedy jedna świeca zapala drugą. Oryginalna świeca może zapalić tysiące świec, i wszystkie one będą miały tę samą moc świecy. W ten sam sposób należy rozumieć, że chociaż wszystkie visnu-tattvy, od Krsny i Pana Caitanyi do Ramy, Nrsimhy, Varahy itd., pojawiły się z różnymi cechami w różnych wiekach, wszystkie są jednakowo wyposażone w najwyższą moc.
Półbogowie tacy jak Pan Brahma i Pan Śiva obcują z energią materialną i dlatego posiadają różny stopień mocy i siły. Jednakże wszystkie inkarnacje Visnu są równe pod względem mocy, gdyż maya nigdy nie może zbliżyć się do nich.
Adi 03.73 Znaczenie: Bardzo istotne jest tutaj słowo pasanda. Pasanda to ten, kto porównuje Najwyższą Osobą Boga do półbogów. Pasandi próbują sprowadzić Najwyższego Pana do zwykłego poziomu. Czasami sami stwarzają Boga w swojej wyobraźni albo przyjmują za Boga zwykłą osobę i głoszą, że jest ona równa Najwyższej Osobie Boga. Są tak niemądrzy, że przedstawiają kogoś za następną inkarnację Pana Caitanyi czy Krsny, chociaż wszystkie jego czynności są sprzeczne z czynnościami prawdziwej inkarnacji, i w ten sposób ogłupiają niewinną publiczność. Jednakże pasandi nie mogą zwieść tego, kto jest inteligentny i kto studiuje cechy charakterystyczne Najwyższej Osoby Boga w odniesieniu do kontekstu wedyjskiego.
Pasandi, czyli ateiści, nie są w stanie zrozumieć rozrywek Najwyższego Pana czy transcendentalnej miłosnej służby dla Niego. Sądzą, że służba oddania nie jest lepsza od zwykłych czynności karmicznych (karmy). Jak jednak stwierdza Bhagavad-gita (4.8), Najwyższa Osoba Boga i Jego bhaktowie - wybawiając osoby prawego charakteru i karcąc złoczyńców (paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam) - zawsze hamują tych nonsensownych ateistów. Złoczyńcy zawsze pragną wyprzeć się Najwyższej Osoby Boga i stawiać przeszkody na ścieżce służby oddania. Aby pohamować ten nonsens, Pan zsyła Swych bona fide reprezentantów i pojawia się osobiście.
Adi 03.78 Znaczenie: Pan Śri Caitanya Mahaprabhu jest ojcem i inicjatorem ruchu sankirtanu. Ten, kto wielbi Go poświęcając dla ruchu sankirtanu swe życie, pieniądze, inteligencję i słowa, zostaje rozpoznany przez Pana i otrzymuje Jego błogosławieństwa. Wszyscy inni mogą zostać nazwani głupcami, gdyż spośród wszystkich ofiar, w które człowiek może włożyć swą energię, najbardziej chwalebną jest ofiara uczyniona dla ruchu sankirtanu.
Adi 03.79 Znaczenie: Na liście dziesięciu rodzajów obraz popełnianych podczas intonowania świętego imienia Najwyższej Osoby Boga, Hare Krsna, obrazą ósmą jest dharma-vrata-tyaga-hutadi-sarva-śubha-kriya-samyam api pramadah. Nigdy nie należy sądzić, że intonowanie świętego imienia Boga równa się pobożnym czynom, takim jak rozdawanie jałmużny braminom czy osobom świętym, otwieranie dobroczynnych instytucji kształceniowych, darmowe rozdawanie pożywienia itd. Rezultaty pobożnych czynów nie mogą równać się rezultatom intonowania świętego imienia Krsny.
Pisma wedyjskie mówią:
go-koti-danam grahane khagasya
prayaga-gangodaka-kalpa-vasah
yajnayutam meru-suvarna-danam
govinda-kirter na samam śatamśaih
"Nawet jeśli ktoś rozdziela w jałmużnie dziesięć milionów krów podczas zaćmienia słońca, przez miliony lat mieszka u zbiegu Gangesu i Yamuny, czy daje w ofierze braminom górę złota, nie zyskuje nawet jednej setnej części korzyści czerpanej z intonowania Hare Krsna." Innymi słowy, kto przyjmuje intonowanie Hare Krsna za pewien rodzaj pobożnej czynności, jest całkowicie zwiedziony. Oczywiście, jest to pobożność; lecz rzeczywistym faktem jest to, że Krsna i Jego imię - będąc transcendentalnymi - są daleko ponad wszelką zwykłą pobożną działalnością. Pobożne działanie znajduje się na platformie materialnej, lecz intonowanie świętego imienia Krsny jest całkowicie na platformie duchowej. I chociaż pasandi nie rozumieją tego, pobożne czyny nigdy nie mogą równać się intonowaniu świętego imienia.
Adi 03.81 Znaczenie: Na pomyślne wprowadzenie do swej Bhagavata-sandarbhy czy Sat-sandarbhy, Śrila Jiva Gosvami wykorzystał werset ze Śrimad-Bhagavatam cytowany w wersecie 52 (krsna-varnam tvisakrsnam... ). Werset ten (81), który w rzeczywistości jest wyjaśnieniem wersetu Bhagavatam, skomponował on jako drugi werset tego samego dzieła. Werset ze Śrimad-Bhagavatam wypowiedział Karabhajana, jeden z dziewięciu wielkich mędrców, a został on dokładnie wyjaśniony przez Sarva-samvadini, komentarz Jivy Gosvamiego do jego własnej Sat-sandarbhy.
Antah krsna odnosi się do tego, kto zawsze myśli o Krsnie. Taka postawa jest główną cechą Śrimati Radharani. Chociaż wielu bhaktów bezustannie myśli o Krsnie, żaden z nich nie może pokonać w tym gopi, pomiędzy którymi pierwsze miejsce w myśleniu o Krsnie zajmuje Radharani. Świadomość Krsny Radharani przewyższa świadomość wszystkich innych bhaktów. Pan Caitanya przyjął pozycję Śrimati Radharani , aby zrozumieć Krsnę; dlatego zawsze myśli o Krsnie w ten sposób, co Radharani. Myśląc o Panu Krsnie, zawsze pokrywał się z Krsną.
Śri Krsna Caitanya, który zewnętrznie miał bardzo jasną cerę o kolorze stopionego złota, jednocześnie zamanifestował Swych wiecznych towarzyszy, bogactwo, ekspansje i inkarnacje. Nauczał On procesu intonowania Hare Krsna i ci, którzy znajdują się u Jego lotosowych stóp, są pełni chwały.
Adi 03.87 Znaczenie: Jest to werset ze Stotra-ratny (12) Yamunacaryi, mistrza duchowego Ramanujacaryi. Autentyczne pisma święte opisują transcendentalne czyny, rysy, formę i cechy Krsny, a Krsna objaśnia Sam Siebie w Bhagavad-gicie, najbardziej autentycznym piśmie świętym świata. Śrimad-Bhagavatam - uważane za objaśnienie Vedanta-sutry - mówi o Nim więcej. Pan Krsna uznany jest za Najwyższą Osobę Boga przez te autentyczne pisma święte, a nie po prostu przez vox populi. We współczesnym wieku pewna klasa głupców sądzi, że mogą kogokolwiek wybrać na pozycję Boga, tak jak mogą wybrać kogoś na polityczną pozycję szefa władzy wykonawczej. Ale transcendentalny Najwyższa Osoba Boga jest doskonale opisany w autentycznych pismach świętych. W Bhagavad-gicie Pan mówi, że jedynie głupcy wyśmiewają Go, sądząc, że każdy może przemawiać tak jak Krsna.
Dokonania Krsny są najbardziej niezwykłe, nawet według informacji historycznych. Krsna stwierdził, "Jestem Bogiem," i działał odpowiednio. Mayavadi sądzą, że każdy może ogłosić się Bogiem, lecz jest to ich złudzenie, gdyż nikt inny nie może dokonać takich niezwykłych czynów jak Krsna. Kiedy był dzieckiem na kolanach Swej matki, zabił demonicę Putanę. Następnie zabił demona Trnavartę, Vatsasurę i Bakę. Kiedy był troszkę większy, zabił demony takie jak Aghasura i Rsabhasura. Zatem Bóg jest Bogiem od samego początku. Śmieszny jest pogląd, że ktoś może zostać Bogiem poprzez medytację. Dzięki ciężkiemu wysiłkowi można zrealizować swą boską naturę, lecz nigdy nie można zostać Bogiem. Toteż potępione są asury, czyli demony, które sądzą, że każdy może zostać Bogiem.
Autentyczne pisma święte spisywane są przez takie osobistości, jak: Vyasadeva, Narada, Asita i Paraśara, którzy nie są zwykłymi ludźmi. Wszyscy zwolennicy ścieżki wedyjskiej przyjmują te sławne osobistości, których autentyczne pisma są zgodne z literaturą wedyjską. Niemniej jednak osoby demoniczne nie wierzą ich stwierdzeniom i celowo sprzeciwiają się Najwyższej Osobie Boga i Jego bhaktom. Dzisiaj jest to w zwyczaju, że pospolici ludzie piszą jakieś kaprysy, podając się za tzw. inkarnacje Boga, a inni pospolici ludzie przyjmują ich za autentycznych. Tę demoniczną mentalność potępia Siódmy Rozdział Bhagavad-gity, gdzie jest powiedziane, że złoczyńcy i najniżsi spośród rodzaju ludzkiego, którzy są głupcami i osłami, z powodu swej demonicznej natury nie są w stanie zaakceptować Najwyższej Osoby Boga. Porównani są oni do uluka, czyli sów, które nie mogą otworzyć oczu w świetle słonecznym. Ponieważ nie są w stanie znieść światła słonecznego, ukrywają się przed nim i nigdy go nie oglądają. Nie są w stanie uwierzyć, że istnieje takie oświetlenie.
Adi 03.89 Znaczenie: Werset ten również jest cytatem ze Stotra-ratny (13) Yamunacaryi. Wszystko, co okryte jest wpływem mayi, znajduję się w obrębie granic przestrzeni, czasu i myśli. Nawet największa manifestacja, jaką jesteśmy w stanie postrzec, niebo, również ma ograniczenia. Jednakże z autentycznych pism świętych wiadomo, że ponad niebem znajduje się okrywa z siedmiu powłok, z której każda jest dziesięć razy grubsza od poprzedzającej ją. Okrywające powłoki są rozległe, ale przestrzeń jest ograniczona, bez względu na to, czy z tymi powłokami czy bez nich. Nasza moc myślenia o przestrzeni i czasie jest również ograniczona. Czas jest wieczny; możemy wyobrazić sobie miliony i tryliony lat, ale mimo to nie będzie to współmierna ocena rozmiaru czasu. Zatem nasze niedoskonałe zmysły nie są w stanie myśleć o wielkości Najwyższej Osoby Boga, ani też nie możemy sprowadzić Go w granice czasu czy naszej siły myślenia. Wobec tego Jego pozycja opisana jest słowem ullanghita. Jest On transcendentalny do przestrzeni, czasu i myśli; chociaż pojawia się w nich, istnieje transcendentalnie. Nawet chociaż transcendentalne istnienie Pana jest zamaskowane przestrzenią, czasem i myślą, to czyści bhaktowie Najwyższego Pana mogą oglądać Go w Jego osobowych postaciach poza przestrzenią, czasem i myślą. Innymi słowy, chociaż Pan nie jest widoczny dla oczu zwykłych ludzi, mimo to mogą Go oglądać ci, którzy - dzięki swej transcendentalnej służbie oddania - są ponad okrywającymi powłokami.
Może wydawać się, że słońce jest zakryte chmurą, lecz w rzeczywistości to nie słońce jest zakryte, lecz oczy maleńkich ludzi pod chmurą. Jeśli ci maleńcy ludzie wzniosą się samolotem ponad chmurę, wówczas bez przeszkód będą mogli ujrzeć blask słoneczny i słońce. Podobnie, chociaż okrycie mayi jest bardzo mocne, Pan Krsna mówi w Bhagavad-gicie:
daivi hy esa gunamayi mama maya-duratyaya
mam eva ye prapadyante mayam etam taranti te
"Niełatwo jest przezwyciężyć tę Moją boską, składającą się z trzech sił natury materialnej - energię. Ale bez trudu mogą pokonać ją ci, którzy podporządkowali się Mnie." (Bg. 7.14) Pokonanie wpływu złudnej energii jest bardzo trudne, lecz ci, którzy zdecydowanie trzymają się lotosowych stóp Pana, zostają uwolnieni ze szponów mayi. Dlatego czyści bhaktowie mogą zrozumieć Najwyższą Osobę Boga, a demony - z powodu swego niewłaściwego zachowania - nie są w stanie zrozumieć Pana, nawet widząc wiele pism objawionych i niezwykłe dokonania Pana.
Adi 03.90 Znaczenie: Ludzie, którzy rozwijają naturę asurów takich jak Ravana i Hiranyakaśipu, nigdy nie mogą poznać Krsny, Osoby Boga, poprzez wyzywanie autorytetu Boga. Ale Śri Krsna nie może ukryć się przed Swymi czystymi bhaktami.
Adi 03.91 Znaczenie: Jest to werset z Padma Purany. Visnu-bhaktowie, czyli wielbiciele w świadomości Krsny, są znani jako devy (półbogowie). Ateiści, którzy nie wierzą w Boga albo sami ogłaszają się Bogiem, są asurami (demonami). Asury zawsze angażują się w ateistyczne czynności materialne, wynajdując sposoby wykorzystywania źródeł materii do zadowalania zmysłów. Visnu-bhaktowie, czyli bhaktowie świadomi Krsny, również są aktywni, ale ich celem jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga poprzez służbę oddania. Na pozór może się wydawać, że obie klasy działają w ten sam sposób, ale z powodu różnicy w świadomości ich cele są zupełnie przeciwne. Asury pracują dla własnego zadowalania zmysłów, podczas gdy bhaktowie pracują dla zadowolenia Najwyższego Pana. Zarówno jedni, jak i drudzy pracują sumiennie, lecz ich motywacje są różne.
Ruch świadomości Krsny jest przeznaczony dla devów, czyli bhaktów. Demony nie mogą brać udziału w czynnościach świadomych Krsny, ani też bhaktowie w świadomości Krsny nie mogą uczestniczyć w czynnościach demonicznych czy też pracować niczym psy i koty jedynie dla zadowalania zmysłów. Osoby w świadomości Krsny nie znajdują upodobania w takich czynnościach. Bhaktowie przyjmują jedynie podstawowe potrzeby życia, aby być sprawnymi do działania w świadomości Krsny. Resztę swej energii wykorzystują na rozwój świadomości Krsny, dzięki której można przenieść się do siedziby Krsny poprzez bezustanne myślenie o Nim nawet w momencie śmierci.
Adi 03.95 Znaczenie: Kiedykolwiek Najwyższa Osoba Boga zstępuje w Swej ludzkiej formie, posyła przed Sobą wszystkich Swych bhaktów, którzy działają jako Jego ojciec, nauczyciel i towarzysze występujący w wielu rolach. Takie osobistości pojawiają się przed zstąpieniem Najwyższej Osoby Boga. Przed pojawieniem się Pana Śri Krsny Caitanyi Mahaprabhu pojawili się tacy Jego bhaktowie jak: Madhavendra Puri, Jego mistrz duchowy - Śri Iśvara Puri, Jego matka - Śrimati Śacimata, Jego ojciec - Śri Jagannatha Miśra i Śri Advaita Acarya.
Adi 03.97 Znaczenie: Advaita Acarya widział, że cały świat zaangażowany jest w materialne pobożne i bezbożne czyny, lecz nigdzie nie widział śladu służby oddania czy świadomości Krsny. Rzeczywistość jest taka, że w tym materialnym świecie nie brakuje niczego poza świadomością Krsny. Środki do zaspokajania materialnych potrzeb dostarczane są dzięki łasce Najwyższego Pana. Z powodu złej organizacji czasami odczuwamy jakiś brak, ale prawdziwy problem polega na tym, że ludzie nie mają kontaktu ze świadomością Krsny. Każdy zaangażowany jest w materialne zadowalanie zmysłów, ale ludzie nie mają żadnego planu, jak ostatecznie rozwiązać swe prawdziwe problemy, mianowicie: narodziny, chorobę, starość i śmierć. Te cztery niedole materialne nazywane są bhava-roga, czyli materialnymi chorobami. Wyleczyć je można jedynie świadomością Krsny. Dlatego świadomość Krsny jest największym błogosławieństwem dla społeczeństwa ludzkiego.
Adi 03.98 Znaczenie: Ten rodzaj poważnego zainteresowania dobrem publicznym czyni daną osobę bona fide acaryą. Acarya nie wykorzystuje swych zwolenników. Ponieważ acarya jest zaufanym sługą Pana, jego serce jest zawsze pełne współczucia dla ludzkości w jej cierpieniu. Wie on, że wszelkie cierpienie spowodowane jest brakiem służby oddania dla Pana i dlatego stara się znaleźć sposób na zmianę działalności ludzkiej, czyniąc ją korzystną dla osiągnięcia oddania. Taka jest kwalifikacja acaryi. Chociaż Śri Advaita Prabhu Sam był wystarczająco potężny, by spełnić to zadanie, jako pokorny sługa sądził, że jeśli Pan nie pojawi się osobiście, nikt nie będzie w stanie poprawić upadłego stanu społeczeństwa. W bezlitosnych szponach mayi, pierwszej klasy więźniowie tego materialnego świata błędnie uważają się za szczęśliwych, ponieważ są bogaci, potężni, pomysłowi itd. Te głupie stworzenia nie wiedzą, że nie są niczym innym jak tylko marionetkami w rękach materialnej natury i że w każdej chwili bezlitosne intrygi materialnej natury mogą rozbić w pył wszelkie ich plany bezbożnego działania. Tacy głupi więźniowie nie dostrzegają, że bez względu na to, jak by nie polepszyli swej pozycji stosując różne sztuczne środki, to niedole powtarzających się narodzin, śmierci, choroby i starości zawsze wymykają się ich kontroli. Będąc takimi głupcami, lekceważą te główne problemy życia i zajmują się fałszywymi rzeczami, które nie mogą pomóc im rozwiązać ich prawdziwych problemów. Wiedzą, że nie chcą cierpieć bolączek choroby, starości i śmierci, ale pod wpływem złudnej energii są całkowicie niedbali i wskutek tego nie robią nic, by rozwiązać te problemy. To nazywane jest mayą. Ludzie trzymani w uścisku mayi po śmierci idą w zapomnienie i w rezultacie swej karmy w następnym życiu stają się psami czy bogami, chociaż większość z nich staje się psami. Aby stać się bogami w przyszłym życiu, muszą zaangażować się w służbę oddania dla Najwyższej Osoby Boga; w przeciwnym razie, zgodnie z prawami natury, z pewnością staną się psami i wieprzami.
Więźniowie trzeciej klasy, będąc mniej zamożnymi materialnie niż więźniowie pierwszej klasy, starają się ich naśladować, gdyż także nie mają informacji o prawdziwej naturze swego uwięzienia. W ten sposób również są zwodzeni przez złudną naturę materialną. Jednakże zadaniem acaryi jest zmiana czynności więźniów pierwszej i trzeciej klasy na czynności służące ich prawdziwej korzyści. Ten wysiłek czyni go bardzo drogim bhaktą Pana, który wyraźnie mówi w Bhagavad-gicie, że nikt w społeczeństwie ludzkim nie jest Mu droższy od bhakty, który bezustannie pełni służbę dla Niego poprzez wynajdowanie sposobów nauczania przekazu Boga dla prawdziwej korzyści świata. Tzw. acaryowie tego wieku Kali są bardziej zainteresowani eksploatacją zasobów swych zwolenników niż uśmierzaniem ich niedoli; ale Śri Advaita Prabhu, idealny acarya, troszczył się o poprawę sytuacji świata.
Adi 03.102 Znaczenie: Niedualista filozof Mayavadi, który błędnie wierzy, iż nie jest różny od Pana, nie jest w stanie Go przywołać, jak zrobił to Advaita Prabhu. Advaita Prabhu nie jest różny od Pana, lecz w Swym związku z Panem nie wtapia się w Niego, lecz wiecznie pełni dla Niego służbę jako Jego pełna część. Jest to czymś niepojętym dla Mayavadi, ponieważ myślą oni w kategoriach zwykłej percepcji zmysłowej i dlatego sądzą, że niedualizm wymaga utraty własnej oddzielnej tożsamości. Jednakże z wersetu tego wyraźnie wynika, że Advaita Prabhu - chociaż zachowuje Swą oddzielną tożsamość - nie jest różny od Pana.
Śri Caitanya Mahaprabhu głosił filozofię niepojętej jednoczesnej jedności z Panem i odmienności od Niego. Wyobrażony dualizm i monizm są koncepcjami niedoskonałych zmysłów, które nie są w stanie dosięgnąć Transcendencji, ponieważ Transcendencja jest poza koncepcją ograniczonych mocy. Jednakże działanie Śri Advaity Prabhu daje namacalny dowód niepojętego niedualizmu. Zatem ten, kto podporządkowuje się Śri Advaicie Prabhu, z łatwością może wyznawać filozofię niepojętego jednoczesnego dualizmu i monizmu.
Adi 03.104 Znaczenie: Jest to werset z Gautamiya-tantry.
Adi 03.107 Znaczenie: Poprzez służbę oddania z łatwością można zadowolić Krsnę listkiem rośliny tulasi i odrobiną wody. Jak Pan mówi w Bhagavad-gicie (9.26), jeśli ktoś z oddaniem ofiarowuje Mu liść, kwiat, owoc czy trochę wody (patram puspam phalam toyam), w ten sposób bardzo Go zadowala. Na ogół przyjmuje On służby Swych bhaktów. Nawet najuboższy z bhaktów w jakiejkolwiek części świata może zdobyć mały kwiat, owoc czy liść i odrobinę wody, i jeśli z oddaniem ofiarowuje te rzeczy, szczególnie listki tulasi i wodę z Gangesu, Krsna będzie bardzo zadowolony. Powiedziane jest, że Krsnę tak bardzo zadowala taka służba oddania, że w zamian za nią Sam ofiarowuje się Swojemu bhakcie. Śrila Advaita Acarya znał ten fakt i dlatego postanowił wielbić Pana listkami tulasi i wodą Gangesu i w ten sposób spowodować zstąpienie Osoby Boga Krsny.
Adi 03.111 Znaczenie: Ten werset ze Śrimad-Bhagavatam (3.9.11) jest modlitwą Pana Brahmy do Najwyższej Osoby Boga Krsny o Jego błogosławieństwa w dziele stwarzania. Wiedzę o Najwyższej Osobie Boga można poznać z opisów pism wedyjskich. Na przykład, Brahma-samhita opisuje, że w siedzibie Pana Krsny, która jest zbudowana z cintamani (kamienia filozoficznego), Panu występującemu w roli chłopca pasterza, służą setki i tysiące bogiń szczęścia. Mayavadi sądzą, że bhaktowie wyobrażają sobie formę Krsny, ale w istocie Krsnę i Jego różne transcendentalne formy opisują autentyczne pisma wedyjskie.
Słowo śruta w śruteksita-pathah odnosi się do Ved, a iksita oznacza, że sposobem zrozumienia Najwyższej Osoby Boga jest właściwe studiowanie pism wedyjskich. Nie można wyobrażać sobie czegoś o Bogu i Jego formie. Wyobrażeń takich nie przyjmują osoby, które są poważne względem oświecenia. Tutaj Brahma oznajmia, że Krsnę można poznać przez ścieżkę właściwego rozumienia tekstów wedyjskich. Jeśli poprzez studiowanie formy, imienia, cech, rozrywek i parafernaliów Najwyższego Boga ktoś zostanie urzeczony Panem, może pełnić służbę oddania, a w jego sercu wyryje się forma Pana i pozostanie tam usytuowana transcendentalnie. Dopóki bhakta rzeczywiście nie rozwinie transcendentalnej miłości do Pana, nie będzie w stanie zawsze myśleć o Panu w swym sercu. Takie bezustanne myślenie o Panu jest wzniosłą doskonałością procesu yogi. Stwierdza to Bhagavad-gita w rozdziale szóstym oznajmiając, że kto pogrążony jest w takich myślach, jest najlepszym ze wszystkich yoginów. Takie transcendentalne zaabsorbowanie jest nazywane samadhi. Czysty bhakta, który bezustannie myśli o Najwyższej Osobie Boga, jest osobą kwalifikowaną do tego, by ujrzeć Pana.
Jeśli ktoś nie jest transcendentalnie wyniesiony, nie może mówić o Urugayi ( Panu, który sławiony jest wzniosłymi modlitwami). Pan ma niezliczone formy, jak stwierdza to Brahma-samhita (advaitam acyutam anadim ananta-rupam). Pan rozprzestrzenia się w niezliczone formy svamśa. Kiedy bhakta, słuchając o tych niezliczonych formach, przywiązuje się do jednej z nich i zawsze myśli o Nim, Pan pojawia mu się w tej formie. Pan Krsna jest szczególnie miły dla bhaktów, w sercu których zawsze jest obecny z powodu ich wzniosłej transcendentalnej miłości.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Trzeciego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego przyczyny zstąpienia Pana Caitanyi Mahaprabhu.